#veilig opgroeien | Explore Tumblr posts and blogs

josephinesliteraireblog · 2 years ago

Text

DOVDH - Hoofdstuk 29 - 31

Hallo lezers,

Dit is wat ik jullie kan vertellen over het boek, vanaf hoofdstuk 28 t.e.m 31:

Hoofdstuk 29, 364

In de weken die volgden,beocht Max Sophia om de paar dagen. Hij had de onbereikbare vrouw bereikt. Na coitus praatte ze nooit, dat was te intiem. Omdat haar mysterie precies pastte op het zijne, raakte hij volledig verslaafd aan de situatie. Onno had hem al een paar keer gevraagd, waar hij de laatste weken uithing, maar Max zei niks.Onno en Max bezochten Ada enkele dagen erna in het ziekenhuis. Ze was nu aan haar zevende maand. Ze was nog steeds in een coma en de dokters wisten niet wat ze moesten doen. Er was een grote kans dat ze in een irreversibele coma ging verkeren. De wanhoop sloeg toe. Wat moesten ze nu doen?

Onno's familie ging een familieberaad organiseren om te overleggen over het kind en Ada. De hele familie kwam en ze praatte over verschillende onderwerpen, maar vooral Ada. Verschillende familieleden stelde voor om het kind te adopteren. Onno moest er nog goed over na denken en gaf geen antwoord. Ze baden samen voor het kind en Ada en wensde het beste.

Hoofdstuk 30, p 379

Onno en Max zaten samen. Onno vertelde over het beraad en hoe twee koppels zijn kind zouden willen adopteren. Ze wisten niet wat ze moesten doen.

Max ging weer bij Sophia eten. Sophia vertelde aan Max dat zij ook zichzelf als kandidaat heeft gesteld .Ze vertelde ook dat de dokters het kind misschien de volgende weken uit Ada met een keizersnee gingen halen. Max excuseerde zich nadat hij het nieuws had gehoord en reed vervolgens naar de vuurtoren bij het strand. Hij liep naar het water en hij was sprakeloos, vast in zijn gedachtes. Hij overwoog dat de waarheid het beste zal zijn en dat hij het moet vertellen aan Onno. Max wou dat hij en Sophia samen het kind zouden grootbrengen, maar dat was natuurlijk een illusie. Hij had ineeens de behoefte om zijn pleegmoeder te zien en hij ging dat ook doen. Hij reed naar Nice, naar zijn thuis, maar ze was daar niet. Ze hadden al jaren niet meer gesproken dus hij wist niet dat ze er niet meer was. Hij kreeg een telefoonnummer en belde haar.

Hij reed naar Bloemendaal, waar ze nu woont. Ze spraken met elkaar en hij vertelde Tonia zijn zorgen. Al die jaren had zij een portet samen met haar overleden man boven de haard gezet. Door dit schaamde Max zich. Hij houd echt van haar en verweet zichzelf dat hij niet eerder was gekomen. Tonia gaf hem een zwart-witfoto van zijn vader en moeder samen op de dag van hun huwelijk. Ze had het gevonden tussen de dozen wanneer ze aan het verhuisen was. Max was sprakeloos, door de foto en door het feit dat de foto een van de enige dingen was dat zijn vader had meegenomen toen hij in de cel belandde. Hield hij nu toch van haar?

Hoofdstuk 31, p 399

Max stond de volgende dag op. Iets was veranderd, maar hij wist niet wat. Als een schakelaar die eindelijk werd omgedraaid.

Om half na een hadden Max en Sophia een afspraak om samen te gaan lunchen. Daar wou hij ook zijn idee vertellen dat hij samen met Sophia het kind van Onno (of Max) en Ada ging opvoeden. Nadat hij het voorstelde stemde ze direct in. Haar leven was verwoest en dit was de enige manier dat ze zich een beetje normaal zou voelen. Het enige probleem was dat Max het nu nog alleen maar aan Onno moest vragen. Nadat Max het aan Onno had voorgesteld, aarzelde hij. Hij was perplex en moest even nadenken. Als hij 'ja' zou zeggen zou het kind een semi-normaal leven kunnen leiden. In Drenthe samen met Sophia en Max. Het zou kunnen opgroeien in een veilige omgeving met een vader- en een moederfiguur en dat is precies wat hij wou. Hij stemde in en was blij met het voorstel. Hij had eindelijk een plek gevonden voor het kind dat hem aanstaande. Ada zou niets liever gewild hebben.

1 note · View note

lindakijktenschrijft · 4 years ago

Text

8 maart is een dag die al wekenlang dikgedrukt in mijn agenda staat. Niet alleen is het Internationale Vrouwendag, ook is het de eerste week van de Nationale Week Zonder Vlees (alles in de bonus!). Daarbij ook nog het feit dat het ook nog eens ontzettend lekker weer is, is het een dag van positieven. Op het eerste oog. Maar achter de behoefte aan een Internationale Vrouwendag (‘waarom die andere 364 dagen niet?’) en Week Zonder Vlees ligt de schaduwkant: het feit dat dit nog geen gemeengoed is.

Vanaf vandaag brengen alumni van de Rijksakademie Amsterdam een veiling uit. De winst wordt gebruikt om slachtoffers van seksueel geweld financieel te ondersteunen in hun juridische en psychologische kosten. In oktober 2020 kwam in het nieuws dat oud-resident Juliaan Andeweg zich veelvoudig had schuldig gemaakt aan diverse onzedelijkheden. Helaas is het volledige artikel verscholen achter een betaalmuur, maar Metropolis M legt kort de vinger op de zeer zere plek. Het resultaat van dit artikel was op zijn minst schokkend te noemen. Niet alleen het feit dat één iemand zo lang weg kwam met dergelijke zaken, maar ook het feit dat de Nederlandse kunstwereld niet veilig was (vooral voor vrouwen met het oog op de aanklacht tegen Andeweg).

Helaas worden vrouwxn* wereldwijd na eeuwenlange strijd nog steeds structureel onderdrukt. Op vele fronten denk ik dat we soms nog verder terug bij af zijn dan voorheen. We roepen als samenleving steeds harder op tot gelijkheid, maar de daad is nog lang niet bij het woord gevoegd. Al helemaal met kwesties die buiten de binary vallen van ‘man-vrouw’. Als witte, able-bodied, hoogopgeleide cis-vrouw begrijp ik slechts een deel van de struggle. Het is een klein deel, want in de woorden van legendarische zwarte drag queen Kennedy Davenport ‘child, the struggle is real’.

We moeten erkennen dat niet alle vrouwxn primaire of secundaire vrouwelijke geslachtskenmerken hebben, kinderen willen (of kunnen) baren en geobsedeerd zijn door mode, makeup en Mean Girls. Maar één ding hebben alle vrouwxn gemeen: ze zijn sterk. Ze zijn waardig. Ze zijn prachtig. (Intersectional) feminisme is hard nodig om te zorgen dat al deze vrouwxn de handvaten krijgen om dit zelf in te zien. Op weg naar een samenleving die hen niet alleen erkent, maar hen op handen draagt. Houd dit vooral even in je achterhoofd als je over negen dagen naar de stembus gaat.

* in dit stuk gebruik ik ‘vrouwxn’ als alternatief voor het woord ‘vrouwen’ (in het Engels ‘womxn’) om aan te duiden dat biologische cis-gender vrouwen niet de enige zijn die zich als vrouw identificeren. Voor meer informatie hierover verwijs ik je graag naar dit stuk.

Tot slot wil ik toch nog kort eventjes de link leggen met die Nationale Week Zonder Vlees. Als je geen zin hebt om mijn vega-praatje aan te horen, skip het vooral. De vee-industrie is ook een plek waar vrouwen continu onderdrukt worden. Een koe geeft alleen melk nadat ze bevallen is van een kalf. Om aan die enorme vraag van zuivel te voldoen, wordt een koe dus kunstmatig geïnsemineerd. Mama-koe ziet babykalf ook niet opgroeien: is het een vrouwtje, dan gaat deze koe de zuivelindustrie in. De mannetjes komen er iets minder gunstig van af: deze worden, hoe liefkozend de industrie dit zegt, ‘aan de bevoorradingsketen van vlees en leer’ toegevoegd. Oftewel: vermoord. Mijn definitie van feminisme beperkt zich dus ook niet tot de mens. Heel vegan van me, ik weet het. Maar ik deel graag de feiten met jullie om je even bewust te maken van dit feit. Meer informatie over de zuivelindustrie lees je op Melk, Je Kan Zonder. En mocht je nu helemaal geen zin meer hebben in zuivel na deze informatie: deze week is alle plantaardige zuivel in de bonus bij de Albert Heijn. :-)

1 note · View note

nachtpaarden · 4 years ago

Text

Als ik vanaf dit punt naar de zee kijk, moet ik vaak denken aan wat ik vroeger als kind deed wanneer ik niet kon slapen. Dan beeldde ik me in dat mijn bed een dobberend bootje op het water was, veilig drijvend, gekoesterd door een tomeloze oceaan. De geborgenheid in deze fantasie wist me vaak tot rust te brengen, maar er komt een moment tijdens het opgroeien waar je schaamte voelt voor zelfs de simpelste illusie, en zodoende werden mijn slapeloze nachten langer en langer. Maar goed, rust brengt zelden iets waardevols voort, toch?

#nederlands #schrijfsel #mijn

3 notes · View notes

svzaba-blog · 5 years ago

Text

Doelgroep LVB

LVB staat voor Licht Verstandelijke Beperking. LVB- cliënten wonen vooral onder begeleiding, met het doel dat ze zo zelfstandig mogelijk leven. Ze hebben behoeften aan het leiden van hun eigen leven zoals hun vrienden en familieleden, bijvoorbeeld zelfstandig wonen en een eigen baan hebben. Waar knelpunten zijn, wordt er ondersteuning geboden. Sommige cliënten met een licht verstandelijke beperking hebben een bijkomende problematiek. Bijvoorbeeld een verslaving of gedragsstoornis wat leidt tot psychiatrische problemen. Ze hebben vaak te maken met hulpverleners van het maatschappelijk werk en bij sommigen een psychiater. Ze hebben weinig inzicht op hun eigen problematiek.

Oorzaken:

Het kan ontstaan doordat de moeder ziek was tijdens de zwangerschap, door een genetische afwijking, doordat de moeder alcohol heeft gedronken of drugs of medicijnen heeft gebruikt tijdens de zwangerschap of door een hersenbeschadiging, deze kan ontstaan tijdens de bevalling als het kind bijvoorbeeld een zuurstofgebrek heeft of een hersenbloeding krijgt ook kan het op latere leeftijd ontstaan door bijvoorbeeld een ongeluk.

Het kan ook door factoren van buiten af ontstaan bijvoorbeeld als de ouders van het kind zelf ook een verstandelijke beperking hebben en hierdoor dus niet de juiste opvoeding kunnen bieden of als het kind opgroeit in een Multi probleem gezin. In een multi probleem gezin komt het vaak voor dat de ouders zelf ook een verstandelijke beperking hebben of een laag IQ, in deze gezinnen zijn vaak problemen als: verslaving, financiële problemen, mishandeling en misbruik, hierdoor word het kind natuurlijk erg getraumatiseerd en door het lage niveau van de ouders krijgt het kind niet de juiste opvoeding en loopt het kind hierdoor ook een achterstand op en dus een beperking in een aantal vaardigheden.

Risico’s en problemen:

Ze lopen een groot risico op gebied van: gedragsproblemen, psychiatrische problemen, alcohol of drugs gebruik, delinquentie, veel spijbelen of van school af gaan, traumatisering en niet weten hoe ze zich moeten hechten aan iemand/ hier problemen mee ondervinden.

Doordat ze een achterstand hebben in de sociale en probleemoplossende vaardigheden lopen ze er vaak tegen aan dat ze zich moeilijker redden in sociale situaties en zich geen raad weten als er een probleem voor doet. Ze maken vaak impulsief eerder de keus voor een agressieve reactie als een assertieve reactie dit zorgt ervoor dat ze negatieve reacties terug krijgen van hun sociale contacten wat weer resulteert in dat ze denken het niet te kunnen en in hun zelfvertrouwen worden ingeperkt. Ook zorgt het voor frustraties wat weer zorgt dat ze de volgende keer in hun gedrag met sociale contacten weer negatief zijn en dit veroorzaak dan weer nieuwe problemen.

Doordat ze ook een beperking hebben in hun emotionele vermogen komt dit vaak voor in sociale contacten dat ze reacties geven of zich anders gedragen wat ervoor zorgt dat mensen hun niet begrijpen en dit kan dan weer problemen veroorzaken.

Vaak komt het voor doordat mensen niet aan de buitenkant bij hun kunnen zien dat ze een beperking hebben dat ze overvraagt worden dit komt onder andere doordat ze een beperking/ achterstand hebben in hun cognitieve vermogen.

Ze zijn vaak erg beïnvloedbaar en impulsief, dit zorgt ervoor dat mensen die kwade intenties hebben gebruik van hun maken en er voor zorgen dat de lvber delinquente zaken gaat doen of dingen gaat doen die een negatief effect op hun of hun omgeving hebben, hierdoor ontstaan dan bijvoorbeeld problemen binnen het gezin wat dan voor hun weer moeilijk is omdat ze problemen hebben met problemen oplossen, hierdoor komen ze als er geen begeleiding bij is dus in een vicieuze cirkel waardoor de problemen alleen maar erger worden. Daarom is het zo belangrijk dat LVBers de juiste ondersteuning krijgen.

Ze hebben moeite met het onthouden en verwerken van informatie. Ze hebben een achterstand in het werkgeheugen, ze hebben een zwak verbaal kortetermijngeheugen en een laag denktempo. Dit zorgt voor cognitieve problemen zoals: plannen, focussen, probleemoplossend vermogen, besluiten nemen, impulscontrole en zelfregulering. Omdat dit niet te zien is aan de buitenkant worden ze vaak overvraagt wat weer zorgt voor stress en faalervaringen wat leid tot een deuk in het zelfvertrouwen wat weer kan leiden tot dat ze stoppen met school.

Ook blijft het taalbegrip en taalgebruik door de beperking in het werkgeheugen achter. Hierdoor begrijpen ze vaak niet wat er gezegt word, begrijpen ze moeilijke brieven niet en hebben ze moeite met lezen ook hebben ze moeite met hun emoties verwoorden en deze ook beheersen en uiten ze deze dus op een primaire manier.

Ze hebben ook moeite met het terughalen van situaties die eerder zijn voorgekomen, deze te analyseren en hierop te reflecteren. Hierdoor komt het vaak voor dat ze zich richten op wat er letterlijk gezegd is en de negatieve informatie die eruit kwam.

Ze kunnen de risico’s van gebruik van alcohol of drugs minder goed inschatten en zijn minder goed in staat nee te zeggen, dit kan dus leiden tot grote gevolgen zoals: delinquentie, agressie of misbruik.

Bij kinderen met een verstandelijke beperking is er vaak sprake van een minder veilige/ minder gemakkelijke hechting dit kan leiden dat ze later: gedesorganiseerd gehechtheid hebben wat weer kan resulteren in psychiatrische problematiek.

Als de kinderen geen juiste opvoeding hebben gehad of problemen hadden bij het opgroeien kan dit resulteren in later: crimineel gedrag, overmatig drugs/ alcohol gebruik, financiële problemen of vereenzamen.

Het komt vaak voor dat LVBers minder deelnemen aan activiteiten in hun vrije tijd, ze hebben minder vrienden, minder hobby’s en dit zorgt er weer voor dat in combinatie met andere risico’s/ problemen dat ze in hun vrije tijd foute keuzes maken zoals omgaan met foute vrienden en drugs/ alcoholgebruik.

Ontwikkelingsgebieden

Cognitief: (morele en psychosociale ontwikkeling): mensen onder deze doelgroep hebben een laag IQ, de IQ-score zit tussen de 70 en 85. Ze zijn dus verstandelijk beperkt en hebben meestal speciaal onderwijs, althans de behoefte aan speciaal onderwijs. De volwassenen lopen tegen concentratieproblemen aan. Er is sprake van agressie of frustratie als ze iets niet begrijpen. Het is voor de mensen met een LVB lastig om mee te doen in de samenleving en ze hebben moeite met het (abstract) denken, het probleem oplossend vermogen en met leren. Ze hebben ook moeite met het begrijpen van taal en met verschillende sociale en praktische vaardigheden. Ze kunnen last hebben van faalervaringen, frustratie en een negatief zelfbeeld. Deze negatieve gevoelens worden geuit met een opstandig gedrag en andere emotionele en gedragsproblemen.

De lichamelijke ontwikkeling is hetzelfde als andere doelgroepen zonder lichamelijke beperking.

Sociaal-affectief (psychosociale- morele ontwikkeling): Verbaal kunnen zij goed presenteren, en aan hun lichaam wordt er niet gelijk gedacht aan een licht verstandelijke beperking. Mensen met een LVB wordt daardoor soms te hoog ingeschat en overvraagd, waardoor zij gedragsproblemen ontwikkelen. Het lijkt alsof ze niet gemotiveerd zijn en geen hulp willen, terwijl er juist onbegrip en onkunde speelt. Mensen met een LVB zijn emotioneel kwetsbaar, hebben vaak een laag zelfbeeld en er kan psychische problematiek ontstaan.

Uitdagingen voor hun zijn dus:

Het begrijpen van andere mensen maar in het algemeen ook het begrijpen van de taal.

Het assertief reageren in een situatie niet agressief en weten hoe dit te moeten doen.

Als in een situatie zich een probleem voor doet hoe dit te moeten oplossen.

Door een opvoeding van ouders met een verstandelijke beperking of opvoeding in een multi probleem gezin lopen ze vaak tegen heel veel problemen aan hoe ze dit kunnen veranderen.

Geen impulsieve beslissingen nemen maar eerst erover nadenken/ het erover hebben met mensen die vertrouwd zijn zoals familie of begeleiders.

Nee durven zeggen tegen alcohol of drugs gebruik

Goed kunnen plannen en zorgen voor een duidelijk overzicht in de agenda

Zich focussen op school of op het werk

Als er negatieve situaties zijn geweest niet alleen focussen op het negatieve maar naar het hele plaatje kijken.

Als ze een negatieve reactie hebben gehad op hun gedrag in sociale contacten dan zich niet laten aantasten in hun zelfvertrouwen maar dit zien als een goed leermoment.

Stempel maatschappelijke invloeden

Volwassen met LVB zonder kinderen hebben vaak te maken met overschatting op het werk, waardoor ze snel ongemotiveerd raken om verder te werken. Dat levert uiteindelijk ook frustraties op. Zij kunnen minder snel/goed met de eisen van de maatschappij omgaan (digitalisering), ter gevolg dat ze vaak in aanraking komen met justitie. Vanaf 2018 werd er overal in Nederland gekeken naar een goed werkende aanpak. Gemeenten kunnen subsidieaanvraag indienen voor kleinschalige, praktijkgerichte projecten. Ze duren maximaal een half jaar en zijn gericht op de ontwikkeling van lokale aanpakken en maatwerk om sociale zorg en justitiële domein te verbeteren. Vervolgens moeten de juiste partners, waaronder: de gemeenten, zorginstellingen onderwijsorganisaties meer communiceren en samen te werken aan oplossingen voor overzichtelijke begrip met mensen met LVB. We willen voorkomen dat deze kwetsbare mensen in de problemen komen door onder of overschatting in de maatschappij. Mochten ze in de problemen komen, zullen wij meer in staat moeten zijn om ze er snel uit te helpen.

Behoeftes/ wensen:

Ze hebben behoefte aan structuur, aan duidelijkheid, aan geaccepteerd en gezien worden, gehoord worden.

Hun wens is om niet gezien te worden als iemand met een beperking/ handicap maar behandeld te worden als een normaal mens.

Hun wens is ook om een eigen leven te kunnen leiden met een eigen huis, eigen gezin en huisdieren, eigen baan en hun eigen keuzes kunnen maken.

Relevante ontwikkelingen en trends

Cliënten met LVB en/of psychische stoornissen krijgen vaak hulp vanuit verschillende zorgsectoren zoals huisartsenzorg, zorg van instellingen voor ggz, verslavingszorg, psychiatrisch zorg, zorg van instellingen voor mensen met LVB, gemeentelijke voorzieningen en maatschappelijke ondersteuning (ook beschermd/begeleid wonen).

Curatieve zorg

Curatieve zorg = diagnostiek en behandeling van psychische stoornissen gericht op genezing en herstel. Deze zorg is in Nederland geregeld via de Zorgverzekeringswet (ZVW). De wet is ontstaan op 16 juni 2005.

Voor Cliënten met LVB en een hoge mate van complicaties is advies nodig van de gezondheidsraad (2014). In de gespecialiseerde centra bieden ze interdisciplinaire zorg voor mensen met LVB.

Interdisciplinair = wetenschappelijk term voor ‘tussen de disciplines’

Wat geregeld is binnen de ZVW:

- Iemand met psychische klachten en/ of gedragsproblemen kan hij/zij terecht bij de huisarts.

- Het verwijzen naar een instelling voor zorg aan mensen met LVB. De behandelingen en ondersteuning wordt daarbinnen dan ook opgepakt.

- Cliënten met geen hoge complexiteit, wordt verwezen en behandeld binnen basis GGZ.

- Mensen met LVB met een hoge complexiteit worden door de huisarts verwezen naar behandelaars binnen de gespecialiseerde ggz, waar mogelijk een specialistisch praktijk voor interdisciplinaire diagnostiek en behandeling. Ook hier geldt samenwerking binnen de instanties.

Gehandicaptenzorg in kerngetallen

- 170 zorgaanbieders

- Ongeveer 200.000 mensen hebben een beperking en ongeveer 74000 mensen zijn licht verstandelijk beperkt.

- 15940 mensen wonen in een wlz-instelling

Volgens de vgn.

Wanneer genezing van de psychische stoornis niet (meer) mogelijk is, kunnen ze in het kader van de WLZ toch een behandelcomponent krijgen. Zij ontvangen dan CSLM-zorg.

WLZ= wet langdurige zorg

CSLM-zorg staat voor continue, systematische, langdurige multidisciplinaire zorg. Hiervoor is er specifieke deskundigheid nodig, bijvoorbeeld een gedragswetenschapper of een paramedicus. Het behandeldoel is het voorkomen van gevolgen/complicaties van de aandoening of het ontstaan van een gerelateerde stoornis

WMO

Begeleiding en ondersteuning van zelfstandig wonende patiënten met LVB vindt in principe plaats vanuit het wijkteam en maatwerkvoorziening. De hoeveelheid ondersteuning is per maand en cliënt verschillend. Criteria voor begeleiden en ondersteuning verschillen per gemeente.

De afspraken tussen de aanbieders van ggz en zorg voor mensen met een licht verstandelijke beperking zijn belangrijk en dienen te worden opgenomen in het zorgplan. Dit is nodig voor zorg met financiering van uit verschillende zorgwetten. Voor een optimale samenwerking gelden de volgende aandachtspunten:

Vanaf het begin is het belangrijk dat verschillende hulpverleners betrokken zijn bij de behandeling en dat ieders taken en verantwoordelijkheden duidelijk zijn.

Helder zijn van behandeldoelen.

Regelgeving en procedures kunnen verschillen per gemeente, maar ook per zorginstelling en soms per zorgverlener. Het is belangrijk deze verschillen in regels te kennen en samen te kijken naar manieren om ze toe te passen in het werkveld.

Binnen de verschillende zorgsectoren is er sinds begin 2017 een nieuw manier van samenwerking toegepast, tussen zorg voor mensen met een licht verstandelijk beperking en de verslavingszorg. Ook kwam in 2017 een training beschikbaar gericht op het verbeteren van de samenwerking tussen medewerkers uit de ggz en begeleiders van mensen met een LVB.

Wat in het werkveld?

Leefwereld:

Door hun lagere IQ en moeite met sociale contacten en mensen begrijpen lopen ze er vaak tegen aan dat ze conflicten krijgen met andere mensen omdat zij die mensen niet begrijpen of de mensen hun niet begrijpen, dit is heel frustrerend omdat ze niet snappen hoe dit nou komt. De wereld is voor hun een grote verwarrende en chaotische brei waar ze weinig van snappen. Hierdoor kunnen ze soms ook in paniek raken of zich juist af gaan sluiten van de buitenwereld.

Als je mensen met een verstandelijke beperking begeleid is het heel belangrijk dat je hier erg in hebt, leef je in in hun leefwereld en hun manier van denken en pas je taalgebruik ook op hun niveau af.

Doorverwijzen:

Ze kunnen onder andere doorverwezen worden naar: een psycholoog of een orthopedagoog.

Een orthopedagoog bied behandeling aan mensen met ontwikkelingsproblematiek.

Passende activiteiten en acties voor doelgroep

Er zijn heel veel activiteiten en acties voor deze doelgroep, Hiervan kies ik er 2 uit.

1. Collage op thema

Benodigdheden: Groot vel, stiften, plaatjes, stickers, tekeningen etc. van het thema, lijm.

Speluitleg: De begeleider kiest een thema uit en verteld de cliënten dat ze om de beurt een plaatje mogen plakken gebaseerd op de gekozen thema. Om de activiteit leuker te maken voor ze, geef je ze als opdracht dat ze het gekozen plaatje na moeten doen. Dan heb ik het over een beweging of bepaald geluid.

Doelstelling: cliënten ontwikkelen hun sociaal-affectief door op elkaars beurt te wachten en naar elkaar te luisteren.

Doelgroep: volwassen of kinderen met LVB

2. Memory in duo

Benodigdheden: memory-kaarten

Speluitleg: cliënten vormen teams in duo’s en gaan memory tegen elkaar spelen. Wie de meeste kaarten, met hetzelfde plaatje, vindt, wint het spel. Het spel motiveert de spelers om samen te werken in een gezonde competitie.

Doelstelling: het ontwikkelen van cognitief en sociaal-affectieve vaardigheden.

Doelgroep: volwassenen met LVB

Hand out tips voor sociaal werkers:

Tips voor sociaal werkers:

Let op je taalgebruik, niet te moeilijke taal dit begrijpen ze vaak niet. Let er ook op dat je altijd navraagt of ze je begrepen hebben.

Als de cliënt frustraties ervaart in het contact met anderen omdat zij de andere mensen niet begrijpen of de andere mensen hun niet probeer hun hierbij dan te ondersteunen, probeer ze te laten in zien dat hun hoofd nou eenmaal net iets anders werkt en dat ze daarom tegen problemen aanlopen maar dat dit verder niet erg is want dat ze daarvoor ondersteuning krijgen.

LVBers hebben vaak last van een verlaagt zelfvertrouwen doordat ze meerdere malen negatieve ervaringen hebben meegemaakt probeer hun zelfvertrouwen te verbeteren.

Vaak hebben ze een klein sociaal netwerk omdat ze sociale contacten en deze ook onderhouden lastig vinden, dit is een punt van aandacht om op te letten maar zeker ook proberen aan te werken en hun sociale netwerk te vergroten.

Vaak hebben ze problemen met hun post begrijpen, of letten op hoeveel geld uit geven bij het boodschappen doen, of mee gaan naar doktersafspraken omdat ze de dokters niet begrijpen.

Dit zijn gebieden waar je ze praktisch gezien bij kan ondersteunen. Maar vooral hebben ze behoefte aan een gesprekje, dat ze even hun ei kwijt kunnen en kunnen vertellen over hun dag of problemen waar ze tegen aan zijn gelopen.

Doorverwijzen:

Je kan de cliënten door verwijzen naar een orthopeed of een psycholoog.

Interview deskundige:

https://youtu.be/AndUqrLVuvA

Bronnenlijst:

https://www.kenniscentrumlvb.nl/wat-is-lvb/https://wij-leren.nl/ontwikkelingsgebieden.php

https://www.werkenbijamerpoort.nl/doelgroepen/lvb.htmlhttps://www.nji.nl/Licht-verstandelijk-beperkte-jeugd-Praktijk-Instrumentenhttp://kennisbundel.vilans.nl/licht-verstandelijke-beperking-doelgroep.html

https://tovertafel.nl/spellen/verstandelijke-beperking/

https://www.kennispleingehandicaptensector.nl/verstandelijke-beperking/activiteitenboek-voor-verstandelijke-beperking https://www.nji.nl/nl/Licht-verstandelijk-beperkte-jeugd-Probleemschets/Oorzaken-en-risicofactoren https://nl.wikipedia.org/wiki/Orthopedagogiek

1 note · View note

simonepegels-blog · 5 years ago

Text

Doelgroep LVB

Oorzaken:

Risico’s en problemen:

Ontwikkelingsgebieden

De lichamelijke ontwikkeling is hetzelfde als andere doelgroepen zonder lichamelijke beperking.

Uitdagingen voor hun zijn dus:

Het begrijpen van andere mensen maar in het algemeen ook het begrijpen van de taal.

Het assertief reageren in een situatie niet agressief en weten hoe dit te moeten doen.

Als in een situatie zich een probleem voor doet hoe dit te moeten oplossen.

Door een opvoeding van ouders met een verstandelijke beperking of opvoeding in een multi probleem gezin lopen ze vaak tegen heel veel problemen aan hoe ze dit kunnen veranderen.

Geen impulsieve beslissingen nemen maar eerst erover nadenken/ het erover hebben met mensen die vertrouwd zijn zoals familie of begeleiders.

Nee durven zeggen tegen alcohol of drugs gebruik

Goed kunnen plannen en zorgen voor een duidelijk overzicht in de agenda

Zich focussen op school of op het werk

Als er negatieve situaties zijn geweest niet alleen focussen op het negatieve maar naar het hele plaatje kijken.

Als ze een negatieve reactie hebben gehad op hun gedrag in sociale contacten dan zich niet laten aantasten in hun zelfvertrouwen maar dit zien als een goed leermoment.

Stempel maatschappelijke invloeden

Behoeftes/ wensen:

Ze hebben behoefte aan structuur, aan duidelijkheid, aan geaccepteerd en gezien worden, gehoord worden.

Hun wens is om niet gezien te worden als iemand met een beperking/ handicap maar behandeld te worden als een normaal mens.

Hun wens is ook om een eigen leven te kunnen leiden met een eigen huis, eigen gezin en huisdieren, eigen baan en hun eigen keuzes kunnen maken.

Relevante ontwikkelingen en trends

Curatieve zorg

Voor Cliënten met LVB en een hoge mate van complicaties is advies nodig van de gezondheidsraad (2014). In de gespecialiseerde centra bieden ze interdisciplinaire zorg voor mensen met LVB.

Interdisciplinair = wetenschappelijk term voor 'tussen de disciplines'

Wat geregeld is binnen de ZVW:

- Iemand met psychische klachten en/ of gedragsproblemen kan hij/zij terecht bij de huisarts.

- Het verwijzen naar een instelling voor zorg aan mensen met LVB. De behandelingen en ondersteuning wordt daarbinnen dan ook opgepakt.

- Cliënten met geen hoge complexiteit, wordt verwezen en behandeld binnen basis GGZ.

Gehandicaptenzorg in kerngetallen

- 170 zorgaanbieders

- Ongeveer 200.000 mensen hebben een beperking en ongeveer 74000 mensen zijn licht verstandelijk beperkt.

- 15940 mensen wonen in een wlz-instelling

Volgens de vgn.

Wanneer genezing van de psychische stoornis niet (meer) mogelijk is, kunnen ze in het kader van de WLZ toch een behandelcomponent krijgen. Zij ontvangen dan CSLM-zorg.

WLZ= wet langdurige zorg

WMO

Vanaf het begin is het belangrijk dat verschillende hulpverleners betrokken zijn bij de behandeling en dat ieders taken en verantwoordelijkheden duidelijk zijn.

Helder zijn van behandeldoelen.

Wat in het werkveld?

Leefwereld:

Doorverwijzen:

Ze kunnen onder andere doorverwezen worden naar: een psycholoog of een orthopedagoog.

Een orthopedagoog bied behandeling aan mensen met ontwikkelingsproblematiek.

Passende activiteiten en acties voor doelgroep

Er zijn heel veel activiteiten en acties voor deze doelgroep, Hiervan kies ik er 2 uit.

1. Collage op thema

Benodigdheden: Groot vel, stiften, plaatjes, stickers, tekeningen etc. van het thema, lijm.

Doelstelling: cliënten ontwikkelen hun sociaal-affectief door op elkaars beurt te wachten en naar elkaar te luisteren.

Doelgroep: volwassen of kinderen met LVB

2. Memory in duo

Benodigdheden: memory-kaarten

Doelstelling: het ontwikkelen van cognitief en sociaal-affectieve vaardigheden.

Doelgroep: volwassenen met LVB

Hand out tips voor sociaal werkers:

Tips voor sociaal werkers:

Let op je taalgebruik, niet te moeilijke taal dit begrijpen ze vaak niet. Let er ook op dat je altijd navraagt of ze je begrepen hebben.

LVBers hebben vaak last van een verlaagt zelfvertrouwen doordat ze meerdere malen negatieve ervaringen hebben meegemaakt probeer hun zelfvertrouwen te verbeteren.

Vaak hebben ze problemen met hun post begrijpen, of letten op hoeveel geld uit geven bij het boodschappen doen, of mee gaan naar doktersafspraken omdat ze de dokters niet begrijpen.

Doorverwijzen:

Je kan de cliënten door verwijzen naar een orthopeed of een psycholoog.

Interview deskundige:

https://youtu.be/AndUqrLVuvA

Bronnenlijst:

https://www.kenniscentrumlvb.nl/wat-is-lvb/https://wij-leren.nl/ontwikkelingsgebieden.php

https://tovertafel.nl/spellen/verstandelijke-beperking/

1 note · View note

wesselwouters · 5 years ago

Text

Opinie van een trotse KSA’er

Ik geef niet snel mijn opinie maar uitgezonderd op deze dag, dag van de jeugdbeweging, neem ik toch even de tijd om mijn mening te uiten.

Terwijl ik rustig aan het genieten ben van een prachtige dag die in het licht staat van de jeugdbewegingen, verschijnt er volgende titel van het nieuwsblad op mijn computer: “Braaf scoutsmeisje uit Sint-Niklaas belandt op lijst met meest gezochte vrouwen: hoe Hilde Van Acker (56) ontspoorde”[1]. Verbaasd klik ik het artikel open en probeer ik te vatten wat de meerwaarde is om een link te leggen tussen een jeugdbeweging en een persoon die op de lijst staat van meest gezochte vrouwen bij Eurpol.

Toeval wil dat ik deze ochtend een blogpost[2] las van Sophie van Grunderbeeck, een leidster bij de scouts die in haar blogpost een pijnlijke waarheid aansnijdt. Voor de gemakkelijkheid quote ik haar even:

“Gedurende de zomervakantie gaan duizenden jongeren in Vlaanderen op kamp met een jeugdbeweging. Nieuwsredacties houden deze kampen goed in de gaten en zijn er als de kippen bij wanneer er iets slecht voorvalt. Zo verschijnt er elk jaar wel een negatief artikel over de jeugdbewegingen in Vlaanderen, waarbij emotionele reacties van ouders vaak niet ontbreken. Waarom zou je een bende twintigers het lot van je kind toevertrouwen?

Waar het voor mij persoonlijk misgaat is dat een slecht woord snel gezegd is. …

… Bovendien wordt de leiding zelf regelmatig vergeten. … vaak wordt er vergeten dat we hun kind elke zaterdag of zondag bezighouden en daarbovenop nog weekenden en een tiendaags kamp voor hen organiseren. Uiteraard doen we dit met alle plezier, maar we blijven nog steeds vrijwilligers.”

Zoals Sophie aangeeft worden jeugdbewegingen te pas en te onpas in een negatief daglicht gezet. Zo ook in bovenstaand artikel. Het vernoemen van de scouts in dit artikel brengt, in mijn ogen, geen enkele meerwaarde mee en draagt enkel bij jeugdbewegingen in negatief daglicht te zetten.

Wat me nog meer stoort is dat het gedaan wordt op een dag die voor alle mensen binnen een jeugdbeweging als leuk en positief wordt ervaren. Op dag van de jeugdbeweging zijn deze mensen net trots dat ze lid zijn (geweest) en worden er positieve associaties gehangen aan een jeugdbeweging. En toch slaagt het nieuwsblad erin om een negatieve wending aan een jeugdbeweging te geven. Het is alsof we vergeten zijn waarvoor jeugdbewegingen staan? Laat me duidelijk stellen dat zij niet als doel hebben om kinderen en jongeren te helpen de ‘most wanted’ lijst van Eurpol te bereiken. Nochtans kan het artikel niet nalaten de scouts te vermelden en is het kwaad geschied. Spijtig genoeg is een slecht woord dan snel gezegd.

Dus laat me even toe om mee te geven waar jeugdbewegingen wel voor staan en iedereen die in een jeugdbeweging zit een hart onder de riem te steken. Want zoals zij weten willen we als jeugdbeweging, of het nu scouts, chiro, KSA, KLJ,… is, er net voor zorgen dat kinderen en jongeren kansen krijgen om zichzelf in een veilige omgeving te leren ontdekken, te leren groeien, vrienden te maken, noem maar op!

Want: “Als jeugdbeweging zetten we ons elke dag in voor een positief klimaat waarin alle kinderen en jongeren kunnen opgroeien. Voor minder gaan we niet.” Ik roep dan ook graag aan de media op om ons positief af te schilderen en te erkennen waar jeugdbewegingen echt voor staan!

En dus sluit ik graag af met de oproep van Sophie van Grunderbeeck: bedank de leider of leidster van je kind vandaag eens. Je zou verbaasd zijn hoeveel deugd het kan doen. Aan het eind van de dag is een teken van appreciatie alles wat we vragen. En bovenal: wees vriendelijk. Want we doen het vooral allemaal enorm graag, met een lach op het gezicht!

[1]https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20191018_04670096?utm_source=nb&utm_medium=push&utm_campaign=webpush

[2] https://newkidotblog.home.blog/2019/10/18/dag-van-de-jeugdbeweging-bedankjewel-leider/?fbclid=IwAR3r9IdbN6JZ_bqS7RHHzl42xGx1HG61jMhumD_i_EaF-iTMJdqRdrJqFlE

#dagvandejeugdbeweging jeugdbeweging ksa

1 note · View note

modellookinas-blog · 6 years ago

Text

Jouw Schat

Ze Wil Opgroeien In Een Wereld,

Waar Ze Vrijheid Gegund Wordt.

Waar Ze De Wereld Kan Ontdekken,

Zonder Onderdrukking.

Ze Zal Pas Echt Tot Bloei Komen,

Als Ze Die Vrijheid Krijgt.

Ze Kan Zichzelf Niet Ontdekken,

Als Je Haar Niet Loslaat.

Laat Haar Vallen!

Bloeden Zodat Ze Leert.

Veilig Opgroeien,

Is Opgroeien In Een Leugen.

6 notes · View notes

stefselfslagh · 6 years ago

Text

“Ik doe liever andere dingen dan een Lego-kasteel bouwen.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 9 maart in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

De voorbije week zeiden zowel Open-VLD-politica Mercedes Van Volcem als ex-NRC-hoofdredacteur Peter Vandermeersch dat ze hun werk vaak voorrang geven op hun kinderen. Verdienen ze een pedagogische klets om de oren? Of hebben kinderen minder ouderlijke aandacht nodig dan opvoedingsgoeroes u willen doen geloven?

In een ver verleden was het stoer om te zeggen dat je carrière je verhinderde om je kinderen te zien opgroeien. Het betekende dat je belangrijk was. Dat de samenleving je niet kon missen. Zelf wilde je uiteraard méér tijd met je kroost doorbrengen. Je ouderhart hield niet op met bloeden omwille van al die gemiste schoolmusicals. Maar de wereld had je nu eenmaal nodig. En grootmoedig als je was, maakte je je individuele verlangens ondergeschikt aan het grotere bedrijfsbelang. Iémand moest zich opofferen om de mensheid naar een gesofisticeerder beschavingsniveau te leiden.

Gebruikte ik daarnet het woord 'in een ver verleden'? Mm.

Vorige week vrijdag liet Open-VLD-politica Mercedes Van Volcem (46), gegriefd omdat de partij haar plaats op de West-Vlaamse kamerlijst aan Kathleen Verhelst had gegeven, in een persbericht het volgende optekenen: ‘Door mijn politieke carrière hebben mijn kinderen hun mama weinig gezien en zelden lekker eten gegeten. Elke minuut vrije tijd heb ik in de uitbouw van de partij gestoken. En nu dit.’

Nauwelijks een dag later blikte ook ex-NRC-hoofdredacteur Peter Vandermeersch (58) in zijn afscheidsinterview terug op zijn chronische gebrek aan privéleven: 'Mijn vrouw heeft onze zoon opgevoed. Ik heb die jongen bij wijze van spreken de hand geschud in het laatste jaar van de basisschool en zie hem nu weer terug in zijn eerste jaar op de universiteit. Dus je betaalt een flinke prijs. Je ziet je kind niet opgroeien, je vervreemdt van je vrouw.'

Na het lezen van die verklaringen was mijn eerste reactie - ik moet daar van mijn chef weekend eerlijk in zijn -: 'Poseurs. Zélf voor jullie carrière kiezen en toch een eind wegjammeren over het familiale gat in jullie hart. Komedianten zijn jullie. Farizeeërs. Aanstellers.'

Een paar dagen later besluit ik beide kroostontkenners - mijn verontwaardigde brein heeft hen inmiddels op een venijnig neologisme getrakteerd - even te bellen.

Mevrouw Van Volcem, u heeft alsnog een verkiesbare plaats op de kamerlijst gekregen. Dat is slecht nieuws voor uw kinderen.

"Nee, want ze zijn ondertussen 18 en 20, ze kunnen nu zélf hun eten klaarmaken. (lacht) Ach, ik had die zin over mijn kinderen misschien beter geschrapt. Ze krijgen sinds vorige week voortdurend te horen: 'Awel, thuis geen eten gehad?' (lachje) Maar als je achttien jaar voor je partij hebt geleefd en je wordt plots opzij gezet, communiceer je wat emotioneler dan gewoonlijk. In ieder geval: maak u over mijn kinderen geen zorgen. Ze stellen het uitstekend. En ze zijn mijn grootste fans: ze hebben vorige week heel hard met me meegeleefd."

Was die passage over uw kinderen niet wat flauw? Als u het al die jaren zo erg vond dat u uw kinderen te weinig zag, had u uw leven toch anders kunnen organiseren?

"U mag uit die ene zin in mijn persbericht niet besluiten dat ik de voorbije achttien jaar verscheurd werd door een enorm innerlijk conflict. Ik heb er bewust voor gekozen om me op mijn politieke carrière te storten. Daar heb ik geen spijt van. En ik heb evenmin het gevoel dat mijn kinderen er onder geleden hebben. Ik heb mijn zoon ooit gevraagd: 'Moet ik uit de politiek stappen zodat ik wat vaker thuis kan zijn?' Zijn antwoord was: 'Mama, politiek is jouw passie. Als je ermee zou stoppen, ben je binnen de kortste keren depressief. Dan hebben we ook niks aan jou.' Dat heeft me gerustgesteld. Al zeg ik soms tegen mijn vriendinnen: 'Vier vijfde werken, dat lijkt mij ideaal.'

Waarom doet u dat dan niet?

"Omdat ik dat als lijsttrekker in Brugge niet kan maken. Ik kan tegen al die mensen die zich op vrijwillige basis uitsloven voor de partij moeilijk zeggen: 'Bekijk het maar, ik heb vanaf nu elke week een dag vrij.' Iederéén moet in het leven offers brengen. Ook ik. Maar wees gerust: als één van mijn kinderen mij nodig heeft, sta ik desnoods midden in een vergadering op en ga ik naar huis. Ik ben wel een politiek beest maar ik ken nog altijd mijn prioriteiten."

Wanneer ik Peter Vandermeersch aan de lijn krijg, vraag ik hem of we na zijn NRC-interview medelijden met hem moeten hebben. "Medelijden? Omdat ik gezegd heb dat ik privé een prijs betaald heb voor het hoofdredacteurschap? Welnee. Mijn privéleven kwam tijdens het interview even ter sprake en ik wilde het onderwerp niet uit de weg gaan. Maar het was allerminst de bedoeling om te zeuren over gemiste familiale kansen. Ik wist op voorhand dat mijn NRC-job mijn familiale leven geen deugd zou doen. En dat is ook gebleken: ik heb met mijn zoon wellicht niet de innige band opgebouwd die sommige vaders wél met hun zoons ontwikkelen. Maar ik heb er professioneel ontzettend veel voor in de plaats gekregen. Het is het allemaal waard geweest."

Denkt uw zoon daar hetzelfde over?

"Ik denk niet dat er grote trauma's aan het licht zouden komen wanneer je hem bij de psychiater op de bank zou leggen. Hij heeft het er bij momenten zeker moeilijk mee gehad dat ik er niet vaak was. Maar hij heeft er ook van genoten dat ik mijn afwezigheid heb gecompenseerd met allerlei vormen van verwennerij. We boekten minstens één keer per jaar een vader-zoon-vakantie. Dan gingen we door Schotland fietsen of in de Oostenrijkse bergen wandelen. En ook in de weekends deden we vaak leuke dingen samen."

Gaat u op een dag niet betreuren dat u een flinke lap uit het leven van uw zoon heeft gemist?

"Dat zou kunnen. Als ik morgen op sterven lig, denk ik misschien: 'Ik had méér tijd met hem moeten doorbrengen.' Maar voor hetzelfde geld word ik 90 en zeg ik als oude knar tegen mijn zoon: 'Ach, jongen, die negen Nederlandse jaren waren niet verkeerd. Ze vertegenwoordigen maar een klein deel van onze tijd samen.'"

Ik stop mijn verbolgenheid weer in mijn mentale wachtkamer - daar waar ook de vraag 'Kan je wel meedoen aan een klimaatbetoging als je elk jaar naar een exotisch oord vliegt?' op een definitief antwoord zit te wachten - en verplicht mezelf tot de volgende overweging: hebben Peter Vandermeersch en Mercedes Van Volcem misschien een punt? Is ouderlijk absenteïsme voor kinderen minder schadelijk dan we met z'n allen - en ik voorop - lijken te denken?

Een Amerikaanse studie uit 2015 geeft afwezige ouders geestelijke munitie om hun gedrag te verantwoorden. De studie, gepubliceerd in The Journal of Marriage and Family, brengt het verband in kaart tussen de tijd die ouders met hun kinderen doorbrengen en het intellectuele en emotionele welzijn van hun nageslacht. En wat blijkt? De hoeveelheid tijd die ouders in hun kinderen investeren, heeft nagenoeg géén effect op kinderen tussen drie en elf jaar en een minimaal effect op adolescenten. Dat is vergelijkbaar met de impact van de tactische beschouwingen van Marc Wilmots op het spel van de Rode Duivels.

"Wat voor personen je kinderen later worden, heeft niks te maken met de hoeveelheid tijd die je als ouder met hen doorbrengt", zegt Melissa Milkie, socioloog aan de universiteit van Toronto en één van de auteurs van het onderzoek. "Dat wil uiteraard niet zeggen dat je je kinderen aan hun lot mag overlaten. Het geeft alleen aan dat wátje samen doet veel belangrijker is dan de hoeveelheid tijd die je in elkaars gezelschap spendeert."

De Nederlandse Rosanne Hertzberger (34) - microbioloog en columniste - zal het graag horen. In haar NRC-column van vorige week veegt ze vrolijk de vloer aan met het 'tijdsintensieve ouderschap' dat tegenwoordig overal gepropageerd wordt. "De ouders van vandaag brengen veel meer tijd door met hun kinderen dan de ouders van de jaren zeventig", schrijft Hertzberger. "Een gemiddelde mamadag is samen met je kind puzzels maken, waterverven, juichen als er een toren staat, koekjes bakken, muziek maken en ongeveer elk uur een boekje lezen, want dat is goed voor de woordenschat, de veilige hechting, de creativiteit en de cognitieve ontwikkeling. (...) De opvoeding, die vroeger vanzelf leek te gaan, kost vandaag een onredelijke hoeveelheid energie."

Moeten we onze kinderen uit zelfbehoud weer leren negeren? "Dat is misschien wat sterk uitgedrukt", zegt Hertzberger vanuit Rotterdam. "Maar ik denk wel dat veel ouders zich momenteel vergalopperen. Ze krijgen te horen dat elke minuut extra aandacht van papa en mama weer een paar IQ-punten winst oplevert. En dus verplichten ze zichzelf om hun kinderen voortdurend te stimuleren. Maar ik heb een sterk vermoeden dat ze dat eigenlijk helemaal niet zo leuk vinden. Zelf kan ik makkelijk tien dingen bedenken die ik op een dinsdagochtend liever doe dan met mijn kinderen een Lego-kasteel bouwen. Het internet uitlezen over glycogeen synthase kinase 3βin het endometrium, bijvoorbeeld. (lacht) Of, zoals ik ook in mijn column schreef: mijn nieuwe boek schrijven. Bijslapen."

"Of ik kritiek heb gekregen op mijn NRC-stukje? Reken maar. 'Ik heb medelijden met je kinderen', schreef iemand. 'Where is the love?' vroeg iemand anders zich af. Wat ik wél een interessante reactie vond, was: 'Jij wil niet met je kind met de Lego-blokken spelen, maar je kind wil dat wel met jou.' Dat klopt namelijk. Kinderen, zeker als ze nog klein zijn, zijn het liefst van al fulltime bij hun ouders. De vraag is alleen of je op die wens moet ingaan. Kinderen willen de meest uitzinnige dingen, je kan niet alles doen wat ze verlangen."

"Ik kies voor de middenweg: de ene keer laat ik mijn kinderen tekeergaan in een binnenspeeltuin en amuseren ze zich te pletter, de andere keer sleur ik ze mee naar een museum en vervelen ze zich dood. Ik vind mijn wensen even belangrijk als die van hen. Maar de ouders van vandaag lijken enkel oog te hebben voor het geluk van hun kinderen. En dat is nergens voor nodig. We bewijzen onze kinderen geen dienst door hen permanent in het middelpunt van onze belangstelling te laten rondhuppelen. Later zullen de mensen om hen heen ook niet alles uit hun handen laten vallen om hen gelukkig te maken."

Tijd om mijn licht te gaan opsteken bij de auteur van Opvoeden Is Een Groeiproces: een opvoedkundig standaardwerk dat - in al dan niet beduimelde staat - in elke Vlaamse boekenkast pronkt. Peter Adriaenssens, hoe schadelijk zijn al die hardwerkende, tijdens zwemlessen driftig mails beantwoordende ouders nu eigenlijk voor hun kinderen? Voor hoeveel kampen kunnen ze hun koters inschrijven vooraleer de moni's van dienst zullen overwegen om de Kinderbescherming te bellen?

"Het kan voor kinderen best voordelig zijn om hardwerkende ouders te hebben", zegt Adriaenssens. "Het hangt er een beetje vanaf hoe de ouders in kwestie tegenover hun werk staan. Als ze hun job gráág doen, zullen ze hun kinderen leren dat een beroepsleven best leuk kan zijn. Maar als ze voortdurend klagen over hun job, zullen ze hun kinderen doen denken dat werken een synoniem is van afzien. Als je als ouder de keuze maakt om hard te werken, is het belangrijk dat je je gelukkig voelt bij die keuze."

"Tegelijkertijd moet je je natuurlijk wel bewust zijn van je opvoedingsopdracht. Je kinderen hebben je nodig. Het volstaat niet om op het werk een goeie manager te zijn, je moet ook je gezin kunnen managen. Ik ken hardwerkende ouders die in hun gezin een aantal vaste rituelen hebben geïntroduceerd. Eens om de zes weken gaan ze met het hele gezin op weekend, bijvoorbeeld. Of ze ronden elke vrijdagavond in de plaatselijke pizzeria gezamenlijk de week af. Zulke gebruiken kunnen óók verbondenheid creëren. Het zijn momenten waarop je als ouder opnieuw je oor te luisteren kan leggen bij je kinderen: 'Vertel eens, waar zijn jullie mee bezig?'"

Volstaat geplande quality time om structurele afwezigheid te compenseren? Of is het belangrijk om ook tijdens doodgewone, dagelijkse bezigheden bij je kinderen te zijn? "Quality time is niet: tijd die gespendeerd wordt aan bijzondere activiteiten. Het is vooral: tijd die je op een betekenisvolle manier met elkaar doorbrengt. Je kan je ook verbonden voelen door samen in de zetel te hangen of samen te eten. Ik raad ouders aan om minstens één keer per dag samen met hun kinderen te eten. Tijdens gezinsmaaltijden wordt er veel gepraat en leren je kinderen opinies te vormen. Dat zijn ongelooflijk waardevolle momenten."

Ik haal de verontwaardiging waarmee ik aan dit stuk begon opnieuw van stal en leg haar voor aan de expert. Ouders die zeven dagen op zeven powerpointpresentaties maken maar toch knorren dat ze hun kinderen niet vaak genoeg zien: moet een mens daar nu compassie mee hebben? "Nee", zegt Adriaenssens. "Je moet als ouder maar de gevolgen dragen van de keuzes die je maakt. Maar als je bedrijf zijn Belgische vestiging sluit en je wordt gedwongen om vier dagen per week in Amsterdam te gaan werken, héb je niet zoveel keuzes, natuurlijk. De rekeningen moeten betaald worden, je wil je levensstijl behouden en er is misschien ook niet zo gauw een andere job beschikbaar. In zo'n geval is enig begrip wel op zijn plaats."

Heeft de yolo-generatie nog veel mededogen voor druk-druk-druk-ouders? "Steeds minder. Jongvolwassenen die pochen dat ze keihard werken, krijgen van hun peers onmiddellijk vragen als: 'Zie jij je kinderen en je partner dan nog wel?' Dat zijn opmerkingen die je vroeger niet hoorde. De jongeren van vandaag zijn de familiale formats uit het verleden aan het corrigeren. Dat strekt hen tot eer. En het is ongetwijfeld een prima zaak voor hun toekomstige kinderen."

Slotsom: alles komt goed. Behalve de tactische beschouwingen van Marc Wilmots.

1 note · View note

reneleijen · 2 years ago

Text

Battle-app What's nep? brengt gesprek op gang

Battle-app What’s nep? brengt gesprek op gang

Hoe praat je als ouder met je jonge puber over seksuele veiligheid op internet? Een nieuwe app hiervoor is What’s Nep. De game is onderdeel van de campagne Sexy&Safe waar ouders en kinderen (10-13 jaar) tegen elkaar battlen om meer te leren over de online wereld en veilig online seksueel opgroeien. De Leeuwarder Courant speelde mee met moeder Brucia en dochter Elieke. Ze leren het verschil tussen…

View On WordPress

#whatsnep

0 notes

adriaanmeij · 3 years ago

Text

Kijk: zie: een kind!!

Challenge Het Vergeten Kind

Het is in de mode: iets doen voor een goed doel en je familie, vrienden en relaties voorstellen een kleine bijdrage te leveren. Samen met 2800 andere wandelaars doe ik mee met “STAPril”, met als uitdaging elke dag 10.000 stappen te zetten in de maand april. Zóveel stappen lukt me niet, maar ik sta deze maand wel 35% hoger dan het maandgemiddelde over de laatste drie jaar. De lopers hebben al €35.250 bij elkaar gestapt om de activiteiten van de ANBI Stichting “Het Vergeten Kind” te ondersteunen. Ik doe mee omdat wandelen heerlijk is en ik te veel kinderen zie die klem zitten. Via de QRcode aan het eind kun je ook doneren.

Jullie zijn van mij gewend hier diepgravende financiële analyses te lezen, maar nu ik straks 83 jaar word ga ik na 60 jaar journalistiek schrijven over wat mij tegenwoordig raakt. AME Research B.V. en www.ictonderzoek.nl ga ik afbouwen, met uitzondering van enkele ondernemingen en trends waar ik om een of andere reden een band mee heb. Ook mijn minitheater Zael heeft haar deuren gesloten en er komt geen nieuw klassiek Eratofestival onder mijn regie. Maar mijn pen dooft niet. Op https://www.hightechanalysis.nl/ blijf ik schrijven over wat me boeit.

Ik kom terecht in een boeiende wereld van Nederlandse particuliere liefdadigheid waarin de overheid nauwelijks een rol speelt. Nu jonge kinderen meer en meer in een isolement raken, verdrukt door de coronacrisis, de oorlog in Oekraïne en misstanden thuis blijkt dat infinitieven met een geel verschillende oorsprong zoals de nagedachtenis van zangeres Guusje Nederhorst, het werk van kinderwerker René van de Camp, het Kruidvat kapitaal van Gemma Kobessen en de inspanning van honderden vrijwilligers het verschil maakt voor duizenden kinderen. Het is een boeiend initiatief dat ik humanistisch zou noemen.

Positieve herinneringen

“Het Vergeten Kind” neemt bijvoorbeeld dit voorjaar ruim 1000 kinderen die opgroeien in een moeilijke thuissituatie mee op pad voor een fijne speelervaring. We Zij willen 5.500 kinderen bereiken met de Heppie Tour. Tijdens deze uitstapjes naar pretparken, dierentuinen, musea en theatervoorstellingen kunnen kwetsbare kinderen positieve herinneringen maken samen met hun ouders of verzorgers. We nemen ze onder andere mee naar de musical Belle & Het Beest, het Openluchtmuseum en Avonturenboerderij Molenwaard. Daarnaast kunnen kinderen van 6-18 ingeschreven worden voor een Heppie Vakantie op een van de vier locaties van “Het Vergeten Kind”. Ze komen op adem, ravotten, maken vrienden en worden begeleid door ruim 600 vrijwilligers die zich hiervoor inzetten. Dat vrijwilligerswerk is de kurk waarop de overigens professionele organisatie drijft.

Ruim 100.000 kinderen in Nederland worden thuis dagelijks geconfronteerd met ernstige problemen. En duizenden kinderen kunnen niet eens meer thuis wonen. Ze zijn verwaarloosd of mishandeld. Ze zijn gevlucht voor geweld of uit huis geplaatst, omdat ze niet meer veilig waren. Voor deze kinderen is er Stichting Het Vergeten Kind. We zetten ons in voor kinderen die opgroeien in een onveilige en/of instabiele thuissituatie en voor velen onzichtbaar zijn.

Een vrijwilligster op pad met twee meiden

Klimaat van Aandacht

De organisatie noemt de werkwijze van de vrijwilligers “Klimaat van Aandacht”. Benadrukken dat er aandacht is, de kinderen erbij horen, samen spelen. Daardoor krijgen de zij weer de moed, het zelfvertrouwen en de energie om in positieve zin verder te leven. Je kunt kwetsbare kinderen aanmelden op de website www.hetvergetenkind.nl.

Een moeder: “Bedankt voor de fijne tijd die jullie aan Kevin hebben gegeven. Het is zo fijn om hem zo enthousiast te zien. Kevin kan zo leuk vertellen over zijn belevenissen bij Heppie. Hij heeft vrijwel geen vriendjes en is heel erg negatief over zichzelf. Maar bij Heppie lukte het hem om vriendjes te maken en met activiteiten mee te doen. Een hele vooruitgang voor hem.” Mijn indruk uit de documenten die ik las en gesprekken is dat de Stichting een humanistische levenshouding aanhangt en een positieve instelling sterk benadrukt.

Doelstelling

Het Vergeten Kind wil kinderen in probleemsituaties niet aan hun lot overlaten en strijdt voor een stabiele, liefdevolle omgeving waar zij zich goed kunnen ontwikkelen. “We kunnen hun problemen niet voor hen oplossen, maar de stichting wil er samen met donateurs en vrijwilligers voor zorgen dat ze goed opgevangen worden. Dat ze zich gezien en gehoord voelen. Dat doet de stichting door ze positieve ervaringen met oprechte aandacht te geven. Zodat ze zich gesteund voelen en ze weer zelfvertrouwen krijgen. En ze het gevoel krijgen dat ze er niet alleen voor staan”, aldus de organisatie.

Het opgehaalde sponsorgeld van de Stapril-actie gaat onder meer naar de vakanties en weekenden die Het Vergeten Kind organiseert voor kinderen die het thuis om verschillende redenen moeilijk hebben. Hiervoor wordt de eigen bijdrage van de ouders/verzorgers aangevuld. Hier kunnen ze lekker ravotten en ontspannen in een leuke groep van leeftijdsgenootjes. En maken nare herinneringen plaats voor positieve ervaringen. Dankzij de oprechte aandacht die ze hier krijgen van goed getrainde vrijwilligers lukt het om vriendjes te maken en groeit hun zelfvertrouwen. En kunnen ze weer even gewoon kind zijn.

Stichting is financieel gezond

Ik wilde ook kijken naar de financiën van de stichting zoals ik jarenlang de financiën van ondernemingen geanalyseerd heb. De Stichting staat er financieel gezond voor. Het balanstotaal van €14,6 miljoen over 2020 bestaat voor €5,6 miljoen uit de waarde van gebouwen en grond voor €7,6 miljoen uit liquiditeit en voor €1 miljoen uit vorderingen. Met €8,2 miljoen is het eigen vermogen dan 56% van het balanstotaal. Dat is prima.

Dit eigen vermogen bestaat uit gevormde reserves uit donaties zoals voor investeringen in vastgoed en andere activa, gedane reserveringen voor de bouw van een nieuw Heppie Hotel in Vierhouten, een continuïteitreserve en een algemene reserve. Naast een banklening van €2,5 miljoen heeft een particuliere Stichting een renteloze en in principe aflossingsvrije lening van €2,5 miljoen verstrekt voor de bouw van een Heppie hotel. Wie het bestuur van deze Stichting is weet ik niet.

De omzet van de Stichting, die in deze wereld “baten” heet, bedroeg in 2020 €9,5 miljoen. Het gaat om bijdragen van particulieren, bedrijven, overheden, loterijorganisaties, andere organisaties zonder winststreven. Het geld komt best uit veel verschillende bronnen. De lasten bedroegen €7,9 mihoen, waarvan ruim 3 ton voor beheer en administratie en ruim €1,8 miljoen voor werving.

Deze kosten van werving en beheer bedroegen dan in 2020 22,7% van de baten. In de lasten zit een post van €3 miljoen voor personeelskosten. Er waren bij de stichting en bij Heppie in 2020 gemiddeld 42,8 fulltimebanen bezet waarvan de brutosalarissen gemiddeld €64.695 per medewerker waren, een gezond bedrag. Het totale aantal medewerkers is veel groter omdat veel mensen parttime werken. De beloning per FTE is fors boven modaal. De beloning van de algemeen directeur was in 2020 €127.000. Het jaarverslag is gecontroleerd door accountant Dubois + Co. Eind juni komt het jaarverslag 2021 uit.

Baten uit diverse bronnen

De ontvangsten van de stichting komen voor 33% van organisaties zonder winstoogmerk, zoals vermogensfondsen, stichtingen, verenigingen, Kinderpostzegels. Hierin zitten ook baten van de Augeo Foundation, een belangrijke pijler onder Het Vergeten Kind in 2020. Kort na het uitbreken van de coronacrisis sloegen Augeo Foundation, Stichting Het Vergeten Kind en Stichting Kinderpostzegels de handen ineen.

Ze richtten in 2020 in de vorm van een eenmalige samenwerking het Crisisfonds voor kwetsbare kinderen thuis op. Hiermee bereikten ze 35.000 kinderen en daarna nog eens 8.000. Het fonds is bedoeld voor kinderen die thuis niet veilig zijn of het erg moeilijk hebben.

Oprichter van de Augeo Foundation is Gemma Kobessen. Haar familie verkocht in 2002 het Kruidvat. Dat gaf Gemma - bedrijfseconoom, ontwikkelingspsycholoog - en moeder - de financiële armslag om in 2006 de Augeo Foundation op te richten en haar betrokkenheid bij het welzijn van kinderen om dat in ons land vorm te geven. De activiteiten van Augeo en Het Vergteen Kind zijn verwant en als het nodig is werken beide stichtingen samen. Met donaties in de orde van grootte van €35 mille is “Stapril” een kleine bron van inkomsten, waarvan misschien de softwarekosten ook relatief hoog zijn.

Oorsprong

Guusje Nederhorst

De Stichting Het Vergeten kind is in mei 2007 opgericht in Den Haag. Zij heette eerder de Stichting Guusje Nederhorst Foundation. Guusje Nederhorst (1969-2004) – zie foto -was een bekende Nederland se actrice (“Roos” in GTST) en zangeres die in januari 2004 op 34-jarige leeftijd aan kanker overleed. Samen met Katja Schuurman en Babette van Veen scoorde Nederhorst in de periode 1995-1998 zes Top 40-hits onder de groepsnaam Linda, Roos & Jessica. Debuutsingle Ademnood stond zeven weken op nummer 1, verspreid over december 1995 en januari 1996. Guusje stierf kort nadat zij in 2003 in Las egas met de Nederlandse zanger van de rockband Kane Dinand Woesthoff (1972) trouwde. Bij hem ligt de bron van de Stichting.

Ter nagedachtenis aan Guusje, richt Dinand Woesthoff in 2007 de Guusje Nederhorst Foundation op. Deze Stichting had als doel om Tovertuinen (de plek waar de door Guusje bedachte animatiehondjes Woezel en Pip allerlei avonturen beleven) te brengen naar kinderen die niet in een stabiele gezinssituatie opgroeien. Haar vriend Johnny de Mol speelde als ambassadeur daarin ook een rol. In 2014 is de naam veranderd in ‘Stichting Het Vergeten Kind’.

Bundeling van krachten

Dan vinden twee stromen elkaar. René van de Camp, oprichter en initiatiefnemer van Stichting Heppie, werkt in zijn jonge jaren als vrijwilliger bij kindervakantiekampen. Kampen waar kinderen uit verschillende leefgroepen komen voor een onbezorgde vakantie waar zij hun zorgen tijdelijk kunnen vergeten. Om dat werk te verbeteren en te verdiepen is de Stichting Heppie in 1997 door René van de Camp opgericht onder de naam Stichting Kico. Doel van Kico: kinderen uit verschillende leefgroepen structureel op te vangen tijdens opvang weekenden en zorgvakanties met de continuïteit van bekende gezichten.

In 2009 wijzigde de stichting van naam: Kico ging door onder de naam Stichting Heppie. In 2016 fuseert Stichting Heppie met Stichting Het Vergeten Kind. Het doel is nu: Het initiëren, opzetten en uitvoeren van duurzame projecten, activiteiten en evenementen, waarbij het fysieke en geestelijk welzijn van kinderen in Nederlandse opvangcentra (in de leeftijd van nul (0) - achttien (18) jaar) positief beïnvloed wordt.

Margot Ende - Van den Broek

Sinds 2019 is de directeur Margot Ende - van den Broek (foto 1968), zij was eerder directeur van SOS Kinderdorpen. Er zijn vijf leden van de Raad van Toezicht. Voorzitter is mediaconsultant Oege Boonstra (1958). Ook zit Ahmed Marcouch (1966) in deze raad. Hij is burgemeester van Arnhem.

Als ik mijn wandelingen maak en nadenk over dit proces in de voorbije 30 jaar dan ben ik blij verwonderd of de pracht van empathie en particulier initiatief dat steeds professioneler het goede nastreeft, daar waar de overheid vaak steken laat vallen. Ik wandel dan energiek verder met als doel 1 eurocent voor elke stap.

QR code om te sponsoren

Als je dit waardevol vindt zoem dan met je camera in op deze QRcode en sponsor mijn stappen met een bedragje dat rechtstreeks wordt overgemaakt op de bankrekening van de Stichting “Het Vergeten Kind”. Dan geef je haar of hem samen met vele anderen mooie uren die zij of hij zich altijd zal herinneren.

Met vriendelijke groet,

Adriaan Meij

#kinderen #verwaarlozing #Heppie #jeugdzorg

0 notes