#treden

[selidor]

[sheltiechicago]

Wall with yellow 'stairway' by Jan van der Wolf

[dutchjan]

January 21, 2023

[petermot]

Taalmodel: zich vertonen

FOUT Toen Anita haar winkel pas had geopend, kwam hij even zijn neus aan het venster steken. GOED Toen Anita haar winkel pas had geopend, kwam hij zich even vertonen. VERKLARINGDit is een gallicisme, ontstaan uit de Franse uitdrukking “mettre le nez à la fenêtre”.Mogelijke betekenissen zijn: “zich vertonen”, “naar buiten treden”, “zich manifesteren”.In ons voorbeeld is het “zich vertonen”, maar…

[vallenmetogendicht]

Ik sta twaalf treden midden in de horizon. Er wordt gefluisterd hier en gedronken of nee gezopen. Ik brokkel af en aan. Ik klamp me vast aan gedachtes. Ze vermorzelen me, maar net niet genoeg om te verdwijnen.

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

We blijven de pollfunctie naar meer mensen uitrollen! We doen het uit voorzorg langzaamaan om onszelf de kans te geven bugs op te lossen voordat we meer mensen toegang geven. Als je nog geen toegang hebt tot polls, dan komt dat binnenkort!

De indicatie "Nieuw" naast het TumblrMart-icoon op het web is vervangen met sterretjes die verdwijnen wanneer je de TumblrMart voor het eerst bezoekt.

Sommige gebruikers zullen op de pagina Verkennen een nieuw tabblad "Vandaag" zien, waar we zaken die op Tumblr gebeuren in realtime in de schijnwerpers zullen zetten.

Op het web hebben de knoppen die op een afbeelding verschijnen die je aan een bericht hebt toegevoegd nu labels om de berichteditor vriendelijker te maken voor schermlezers.

Op het web zie je nu een nuttig bericht als je het einde van je feed bereikt (op een tagpagina met zeer weinig resultaten, bijvoorbeeld) of wanneer je een volledig lege feed bezoekt (op het dashboardtabblad Je tags als je nog geen tags volgt, bijvoorbeeld).

Je kunt geen tekstopmaak meer gebruiken in pollvragen. Tot nu toe verscheen er zichtbare HTML-code in het geplaatste bericht als je dit probeerde.

Het eerste bericht van Kokobot bevat nu instructies voor als je geen berichten meer wilt ontvangen (je hoeft alleen maar te antwoorden met "Stop").

🛠️ Fixes

Een probleem op mobiel web opgelost waar de knop Krab oproepen over andere knoppen werd weergegeven. De knop verdwijnt nu na 5 seconden.

Versie 28.0 van zowel de iOS- als de Android-app bevat een fix die de gebruikte kleuren in polls voor bepaalde kleurpaletten verbeteren.

Een probleem op mobiel web opgelost dat het aanmaken van secundaire blogs voorkwam.

Nog een probleem op mobiel web opgelost dat voorkwam dat gebruikers toegang hadden tot chatberichten.

Een probleem opgelost dat ervoor zorgde dat de berichteditor crashte als je bepaalde polls probeerde te rebloggen.

Een probleem opgelost waardoor het mogelijk was dat het aantal pollresultaten hoger was dan 100%.

Een probleem opgelost dat er soms voor zorgde dat pollresultaten niet in de reblognotities werden geladen.

We hebben een probleem op het web opgelost dat ervoor zorgde dat de reblog-toewijzing in het tabblad Vind-ik-Leuk van de blogweergave aan berichten ontbrak.

Een bug opgelost die ervoor zorgde dat bepaalde ingebedde berichten met een scrolbalk werden weergegeven.

🚧  Nog mee bezig

Dit is je wekelijkse herinnering om spam te blijven melden! Sommige mensen vragen zich af wat wij in de back-end doen om dit probleem aan te pakken en hoewel we nog niet te veel in detail willen treden, kunnen we wel zeggen dat we een tool gebruiken dat lijkt op Akismet (ook een Automattic-product, Engelstalig) om deze bots de kop in te drukken.

🌱 Binnenkort

Momenteel niets te melden. 🌈

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community!

[lievendejaegheresblog]

Kortrijk 2030 zoekt verenigingen die uit comfortzone durven treden, om kandidatuur Europese Culturele Hoofstad te versterken

[moussezi]

FDA Registratie Registratienummer

De Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) zal een registratie niet voltooien of een registratienummer verstrekken totdat ITB HOLDINGS LLC bevestigt dat het ermee heeft ingestemd om op te treden als de Amerikaanse agent voor een buitenlands bedrijf.

ITB HOLDINGS LLC

390 North Orange Avenue, Suite 2300

Orlando, FL 32801

United States

T: +1 855 389 7344

T: +1 855 510 2240

T: +44 800 610 1577

https://www.itbhdg.com/fda-registratie/

[revolutietv]

Het gezelligste festival van Rotterdam 'Noorderdicht bij de Bar' is terug! De derde editie alweer.

Zondag 10 december zijn we er weer van 12.00 tot 20.00 bij de bar, barbier, brouwerij, koffie-en platenzaak, atelier en café. Zestig artiesten treden de hele dag op. Veel Rotterdamse woordkunstenaars en muzikanten performen bij de bar. Toegang is wederom gratis.

Voor de gidstours Voetbaliconen van het Oude Noorden, de Kaderdichten en door het Heinekengebouw moet je wel even een gratis tickets regelen via noorderdicht.nl

Een productie van Rotterdam Revoluties, toko in taal en daad.

[brilmans]

Over oude Schotse shit

Strandvakantie in Edinburgh

Begin deze maand vertoefde ik tot mijn verbazing in een zonovergoten Edinburgh. Niet het feit dat ik in de Schotse hoofdstad verbleef, verbaasde mij, dat was tenslotte ruim van tevoren gepland, maar dat het er suptropisch warm was, daar had ik niet op gerekend; dat bedenk je niet. 27 graden!

Gelukkig had ik voor vertrek, de baduitrusting staat standaard op de checklist, een zwembroek en een lichtgewicht badhanddoek tussen mijn poncho, regenbroek en zuidwester gepropt. Die kwamen nu mooi van pas. Mijn strandvakantie kon beginnen! Ik hoefde ik alleen nog maar een strand te vinden.

Na ampel speurwerk, Edinburgh is op z’n zacht gezegd geen echte badplaats, vond ik met behulp van Google Maps ergens langs de kustlijn van de Firth of Forth iets dat op een strandje leek. In Wardie Bay, tussen de golfbreker van Newhaven en die van Granton Harbour leek een strook zand zichtbaar. Omdat het op loopafstand lag, besloot ik erheen te gaan.

Wardie Bay

Bij aankomst bleek het grootste deel van Wardie bay ontoegankelijk. Een stijle zeedijk belemmerde de opgang. Ruim een kilometer verder dan gehoopt, vond ik uiteindelijk bij etablissement Old Chain Pier, van de oorspronkelijke pier was overigens niets meer zichtbaar, een doorgang. Om bij de zee te komen was nog wel het nodige klim- en klauterwetk vereist. Maar dat deerde niet. Ik wilde het strand op. Eenmaal onder aan de zeewering viel alles wat tegen. Het strand was amper dertig centimeter breed en het water ijzig koud.

Omdat ik het door alle inspanningen bloedverziekend heet had, nam ik een snel een plons, brrr, en maakte rechtsomkeer.

Terug in het vakantieverblijf bekeek ik de kaart nog eens aandachtig en vond waar het mis was gegaan: Ik had voor het strand nog ruim een kilometer verder moeten lopen. Het strand was geconcentreerd rond de pier van Granton.

Een strand met historie

De volgende dag liep ik de opgang bij de Old Chain Pier voorbij en volgde de kustwal richting Granton. Halverwege trof ik een interessant informatiebord met de titel: Fossils, Feathers and Flowers. Volgens het bord was het door mij gezochte stukje strand een paleontologische vindplaats met een rijke historie. Grote namen uit de natuurhistorie bezochten Wardie bay om er te verzamelen. Louis Agassiz, Hugh Miller en Ramsey H. Traquair deden er geweldige vondsten. Veelal goed geconserveerde fossielen van beenvissen en haaien. Ook is er een amfibie gevonden. Veel van die vondsten liggen nu in het National Museums Collection Centre in Granton. Op een steenworp van de vindplaats dus.

Een coproliet in matrix van een onbepaalde vis uit het Vroeg Carboon. In Wardie bay zijn dit de algemene fossielen.

Fossielen

Eenmaal op het strand kon ik het niet laten even in de voetsporen van Agassiz, Miller en Traquair te treden. Hoe vaak krijg je die kans. In een klein uurtje, ik had mazzel met het lage water, verzamelde ik een aantal fossielhoudende knollen. Precies zoals beschreven op het informatiebord. Helaas bevatten de knollen geen delen van een vissenskelet, dat zou wat zijn geweest, maar met de 340 miljoen jaar oude vissenpoep als inhoud ben ik al meer dan tevreden. Dergelijke vondsten maken een strandvakantie compleet.

Een voor Wardie beach typische Sideriet knol. Met daarin goed zichtbaar een coproliet. De coprolieten die in Wardie Bay gevonden worden kunnen van zoet en zoutwatervissen zijn. Gedurende het Vroeg Carboon moet er op de desbetreffende plek een zoetwatermeer zijn geweest dat zo nu en dan verbonden raakte met de zee, zodat marine fauna’s er toegang toe hadden.

De concentrische lagen, zoals goed zichtbaar in dit exemplaar zijn een typisch kenmerk van de vis coprolieten

Thuis heb ik een klomp doorgezaagd en gepolijst. Hierdoor werd het mogelijk de doorsnee van de coproliet te bestuderen. Onder de microscoop leverde dat interessante beelden op.

In de coproliet zijn duidelijke onverteerde resten zichtbaar. Wat dat durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar het lijken wel graten.

Meer lezen

Fossil hunting around the city

Sharks that lived off edinburgh beach brought to life once again

Fossil fish coprolite discoveries on Wardie fossil hunt

Bringing the ancient sharks of Wardie bay back to life

Stan wood and challenging edinburgh fossil site

Granton and Wardie Shore, Edinburgh excursion

Fossil fishes of Great-Britain

[pedaalridder]

Op een dag in 2001, welke dag het precies was weet ik niet meer, maar wellicht zo'n maandag waar het in die tijd op straat opvallend vaak naar aangebrande karbonades met bonen rook, fietste ik naar mijn fietsenmaker en daar werd het onheil geveld over 'Mister Comanche', zoals ik mijn fiets noemde. Kort en bondig zei de fietsenmaker "hij is op.“ Ik moest afstand doen van mister Comanche. Mijn fietsenmaker deed of als het om een levend persoon ging.

Nou had ik ook best het één en ander met deze fiets meegemaakt. Na eerst drie jaar met een 'gewone‘ fiets op vakantie geweest te zijn kon ik in 1992 na lang sparen eindelijk een fiets aanschaffen waarmee ik comfortabeler op reis kon… een groene Batavus Comanche.

In augustus ’93 ging ik met hem naar Denemarken. Een voor mij nieuw land waar bleek alleen chocolademelk in blik werd gekocht en de overige dranken in teveel wegende glazen flesjes. Opmerkelijk genoeg begreep ik meestal de Deense opschriften goed. Zo hing in een jeugdherberg een bordje waarop stond: ’din mor arbedjer ikke her‘, oftewel 'je moeder werkt hier niet, ruim je eigen pröttel op.' Helemaal geweldig vond en vind ik het woord: 'tak!‘ In variaties met mange en tusind (uitspraak: toesen) waar bedankt en hartelijk dank mee bedoeld wordt. Ook bleek als je het Deens niet machtig was dit net zoals overal in Scandinavië geen probleem te zijn omdat toen al het Engels daar algemeen in zwang was.

Voor het eerst ging ik ook naar Kopenhagen. Hoewel ik meteen erg onder de indruk was van de stad, was ik echter ook bedrukt. Ik was er vanuit de stad Herning dat in het midden van Jutland ligt met de tog (= trein) naar afgereisd. In die tijd best nog een avontuur. Midden tijdens de reis stapte opeens iedereen uit en ik begreep niet waarom. Wat bleek? We zaten op een ferry zonder dat ik dat door had. Tegenwoordig is Jutland met Sjaelland waarop Kopenhagen ligt verbonden met een brug, maar toen dus nog niet. De reden dat ik bedrukt was, was dat even daarvoor mijn fiets gestolen was, gelukkig bracht de politie hem terug, maar toch had het geen goed uitwerking op mijn gemoed en ben ik eerder dan gepland was naar huis gegaan. Uiteindelijk werd het een grote bron van inspiratie voor het volgende jaar waarop ik besloot meer van Kopenhagen te gaan genieten.

En daar ging ik op zondag 24 juli 1994 op pad vanuit Enschede naar Kopenhagen, om er op 4 augustus aan te komen. Nog altijd kijk ik graag terug naar dit avontuur, waarbij ik uiteindelijk 4 weken op de fiets onderweg was. Rond de Deense hoofdstad ligt het kasteel 'Sorgenfri', en dat was zeker op deze reis van toepassing.

Vele omzwervingen volgden, mooie reizen zoals ook deze vakantie door Noorwegen, Zweden en Denemarken. En zo belandde ik afgelopen zondag, de tiende september die heet begonnen was maar geleidelijk afkoelde bij Amalienborg, het 'optrekje' van de dronning…koningin Margrethe. Een opmerkelijk personage die het niet kan schelen hoe ze is uitgedost is, haar oudejaarstoespraak nog gewoon van papier voorleest en zelf poppen en wandbekleding maakt. Zoals ik tijdens de voorgaande keer dat ik in Kopenhagen, in de herfst van 2013, ervaren heb. Daar hing in het koninklijk paleis een wandkleed met gebeurtenissen uit de geschiedenis van Denemarken. Ook Anders And was er afgebeeld. Niemand minder dan Donald Duck! De maakster van dit kunstwerk…de dronning.

Of de dronning zondag ook thuis was weet ik niet, misschien was ze ergens in Kopenhagen onderweg net als ik. Op de fiets werd het een feestje want er is zo ontzettend veel te zien. Veel mooie muurschilderijen, pracht behuizingen, water, bruggen, havens. Zo rond de binnenstad leek het wel even op Amsterdam met al die toeristen die niet fietsen konden, een uitzondering was een klein meisje met een helmpje op, hoe zij kon trappen naast haar moeder! Eenmaal in andere stadsgedeelten kon je prima terecht. Heel mooi om te aanschouwen was de Grundvingtskerk en de aanpalende huizen rondom een hof. Om op het hof te komen moest je enkele treden op, toen ik een foto wou maken bemerkte ik dat een klein wit hondje achter mij had plaatsgenomen. Het was nogal koddig omdat het beestje moest uitrusten, de bazin begon een gesprek met mij, en ik raadde waar het over ging. In de wijk Nørrenbro was één straat totaal bevolkt met motorrijders, zoveel had ik er nog nooit gezien. Zo fietste ik langs een demonstratie tegen dierenmishandeling en nu dit. Je mening verkondigen is in Scandinavië een groot goed. Alweer snel was het avond geworden, een machtig klokkengeluid dwarrelde over de straten. Het einde van de rit was in zicht. Ik smeerde mij nog maar eens in met zonnemelk. Een regenjas en zonnemelk was ik vergeten mee te nemen vanuit huis. Eerstgenoemde bleek niet nodig, laatstgenoemde had ik gelukkig bijtijds in Zweden gekocht. Zo ging ik als een niet uitziende Comanche de avond in, over straten waar het gelukkig niet naar aangebrande karbonades met bonen rook.

[jurjenkvanderhoek]

VERHALENVERTELLER GIJS DRAGT VEBINDT HET VERLEDEN MET HET HEDEN

De fotograaf kiekt het moment. Zet een specifiek ogenblik vast in de tijd. Pint het op het prikbord van de geschiedenis. Gijs Dragt zoekt plekken op die ooit door schilders eerder werden vastgelegd. Op doek lijken deze momenten bevroren te zijn, maar in verf komt de omgeving in stilstand juist tot leven. Dragt vond de straten, de paden, de huizen, het uitzicht die Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren als vertegenwoordigers van de Veluwse schilders een eeuw eerder hebben gezien en vastgelegd. Deze plekken zijn veranderd nu, de tand des tijds heeft eraan gevreten. Of ze zijn verdwenen, uitgegumd en weggezakt in vergetelheid. Die omgeving, dat uitzicht geeft Dragt een nieuw gezicht in zijn project dat tot stand kwam in nauwe samenwerking met het Noord-Veluws Museum. Dragt legt de actuele situatie vast en zet het later nog digitaal naar zijn hand. De beweging van de tijd brengt hij in de compositie in. Deze verglijdt letterlijk in zijn beeld.

De mens kijkt met plezier over de schouder. Ziet graag terug in de tijd. Zelfs heeft de mens wel heimwee naar eerder. Hoe zag namelijk de wereld er toen destijds uit, hoe lag het erbij en ervoor vroeger. Zijn er nog herkenningspunten nu of is de schop er in gegaan. De herinnering kleurt veelal helder op, ook wanneer het aandenken zwart en grauw is. De mooie gedachten blijven, al hadden deze schaduwkanten die weggesleten zijn. Een gevleugelde uitspraak bij het omkijken is: 'vroeger was alles beter'. Het is eeuwig zonde wanneer een natuurgebied moet plaats maken voor een nieuwe wijk. Of dat een monumentaal gebouw plat gaat omwille van de vooruitgang. De omgeving dient zich te vernieuwen wil het zichzelf in stand kunnen houden. Natuurbranden zijn de gewoonste zaak van de wereld, daarna herstelt de natuur zich snel weer. Echter de mate waarin de mens de aarde om zeep helpt is in deze eeuw ongekend.

Terugkijken dat kan, vooruitkijken is onmogelijk. Naar wat geweest is en is voorbij gegaan kan met een nostalgische blik worden gekeken. Naar dat wat in de toekomst nog komen gaat valt te gissen. Misschien kan een logaritme uitkomst bieden of een glazen bol. Planologen plannen de toekomst, althans dat proberen ze. Maar de tijd gooit meestal roet in het eten, dat niet zo heet wordt gegeten als het is opgediend. De toekomst voorspellen is een heikele zaak. Daarom, omdat wat voor ons ligt ongewis is, kijken wij met belangstelling terug. Treden we graag in de voetsporen van voorgangers met naam en toenaam. Ook al zijn die voetsporen in de tijd onduidelijk geworden. We lopen graag de weg die iemand voor ons is gegaan. Dan herkennen we vroeger. Proeven de sfeer van weleer.

Kunstenaar Gijs Dragt trad in de voetsporen van enkele schilders die ooit de Veluwse omgeving vast hebben gelegd. Hij keek achterom en zocht de plekken op die deze schilders in verf op doek in beeld brachten. Nam er foto's van en bewerkte deze, zodat er een bewegend beeld in de tijd is ontstaan. In de composities is de sfeer van weleer te proeven. Kleurvegen geven de vertaling van gister naar vandaag aan. Dragt heeft niet het moment stil gezet, maar juist door laten klinken. Het galmt over het beeldvlak. De aan de hand van schilderijen gevonden plekken echoën in de tijd. Het zicht is gewijzigd of helemaal verdwenen. Maar het verleden klinkt in het heden. Voor de schilders is Dragt een ziener, een voorziener. Hij ziet wat zij zagen en hoopten te zien.

Het reizen en onderzoeken, het herbeleven is van alle tijden. Gijs Dragt reist in de voetsporen van drie beeldend kunstenaars op de noordelijke Veluwe. Hij reist terug in de tijd van een eeuw geleden en vindt er het zijn van nu in terug. Op zoek naar de locaties van de schilderijen, indien mogelijk naar hetzelfde standpunt. Hij kijkt, observeert, fotografeert, en laat zien wat er veranderd is, wat nog hetzelfde. De effecten maakt hij met de camera tijdens het fotograferen en later op de computer thuis met digitale programma's. Zijn werkwijze is te vergelijken met die van de schilders, die thuis in het atelier hun schilderijen vervolmaakten. En Dragt vraagt zich af hoe het er op die plek een eeuw later nog uit zal zien. Zoals die schilders zich dat toen ook afvroegen, maar er alleen hun gedachten over konden laten gaan. Met de nu beschikbare digitale technieken kan Dragt vooruit kijken in de tijd.

Korte levensbeschrijvingen in het boek “De Noord-Veluwe fotografisch geschilderd” doen mij de drie kunstenaars kennen die de fotograaf naliep. De manier waarop zij hun inspiratie uit de omgeving wisten vorm te geven. Het gebied doorkruisten om karakteristieke plekken meest en plein air vast te leggen en uit te werken. Het is niet zo verwonderlijk dat Gijs Dragt in Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren voorbeelden zag om na te volgen. Het boek geeft voldoende vergelijksmateriaal. Schilderijen zijn afgedrukt naast de composities die Dragt vormgaf. Zo kan de sfeer van toen worden geproefd en de vertaling van nu daarnaast worden gelegd. Bij de ene schilder zijn de vastgelegde plekken eenvoudiger in het heden te vinden dan bij de andere. Toch is Dragt op zoek gegaan en heeft voldoende aanknopingspunten gevonden om de plekken te vinden waarmee hij zijn verhaal over de Veluwe kan vertellen. Want dat is Gijs Dragt, een verhalenverteller. Zijn eerste en laatste woorden zijn de situatie van de Veluwse schilders en de locatie van nu. Daartussen vertelt hij zijn verhaal in een abstracte belijning, een kleuring van de herinnering. Dragt laat het niet bij het vastleggen van een beeld, meer nog wil hij een voorstelling creëren. Een compositie maken uit een bestaande situatie om zo een nieuw inzicht te scheppen. Zoals de schilder in het landschap, het stilleven of dorpsgezicht een ongeziene ziel legt.

Over Gijs Dragt is geen biografie afgedrukt, maar wel een beschrijving van zijn inspiratie en werkwijze. En op welke manier hij tot het project kwam om de Noord-Veluwe fotografisch te schilderen en daarmee trad in de voetsporen van Lussenburg, Viegers en Van Vuuren. Hoe de wereld er door zijn lens uitziet, want zegt hij “fotografie is het bevriezen van een moment dat direct daarna geschiedenis is. Dit heeft een magische betekenis. Het vertegenwoordigt een fractie van de seconde, waar je deelgenoot van was.” Die ene tel, dat het diafragma zich opent en het licht van de voorstelling in het hart van de camera binnenlaat, manipuleert Dragt later met het brein van de computer. Hij wil dat moment laten doorgaan, in beweging zetten. Aan die geschiedenis brengt hij een dynamiek zodat het voortduurt in het heden. Het verleden van gisteren is in zijn werk de blik in de toekomst. In de publicatie komen heden en verleden samen, lees ik, net zoals stilstand en beweging, mythe en werkelijkheid. fotografie en schilderkunst. Met de tijd als verbindende factor.

In zijn essay herhaalt Mischa Andriessen dat nog eens. Ik citeer: “In zijn kleurrijke beelden verbindt Dragt fotografie en schilderkunst, verbindt hij heden en verleden, verbindt hij stilstand en beweging. En verbindt hij wie kijken wil met wie gekeken heeft. Hij heeft een vorm gevonden waarin het er allemaal is. Allemaal op hetzelfde ogenblik. We zien wat hij heeft gezien, maar oom wat Lussenburg, Viegers en Van Vuuren hebben gezien, én wat zij hoogstwaarschijnlijk hadden willen zien. Dat gulle kijken is wat Dragt met de kijker deelt.”

De Noord-Veluwe fotografisch geschilderd. Gijs Dragt in de voetsporen van Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren. Teksten Lies van de Beek, Mischa Andriessen. Catalogus bij tentoonstelling in Noord-Veluws Museum tot 8 oktober 2023. Uitgave VanSpijk [photo] ArtBooks, 2023.

[devosopmaandag]

Schoonheid op aarde I

De tweede door Rokus Hofstede vertaalde roman van Charles Ferdinand Ramuz heet 'Schoonheid op aarde'*, dat zich afspeelt in een dorp aan het meer van Genève. Het is niet minder dan een betoverend boek, het verhaal en de stijl – maar over dat laatste een volgende keer. Ik raakte al snel vertrouwd met de dorpelingen, die door de komst van een jonge vrouw van slag raken. Als eerste is er de bijna twintigjarige Cubaanse Juliette, een vrije geest en zuivere schoonheid, haar oom, de bekrompen, opportunistische Milliquet, zijn lastige en jaloerse echtgenote, de dikke, vrijgezel Rouge, die leeft van de visvangst en die zich over Juliette ontfermt, zijn lange en magere hulp, de volgzame Décosterd, Marguerite, het nieuwe dienstertje, de gebochelde Italiaanse muzikant, Maurice, de jongeman die Juliette bespiedt, het meisje Émily, dat verliefd is op Maurice, de duistere Savoyaard. Zo opgesomd lijken ze universele en tijdloze romanpersonages. Het dorp, de bergen en het meer vormen het decor voor verhaal van Ramuz.

Twee weken zijn we nu in een klein dorp in de Allier, in de noordelijke Auvergne. We zijn voor twee maanden bewoners in een heel oud huis, met muren zo dik als je onderarm. Er is een flinke steen voor het tuinhekje geplaatst, want het gaat er stijl naar beneden. Vanuit de tuin hoor je het ruisen van de diepgelegen Bouble, die zich door een 'gorge' een weg baant. Hier zijn het de groene heuvels, de koolzaadvelden, het riviertje, de kloof, en de abdij van de Benedictinessen die de enscenering vormen van ons tijdelijke leven op deze plek.

Als eerste is er de beetje gedistingeerde Deen, van wie het huis huren en die hier veel oude huizen bezit. Onlangs kocht hij het 12e-eeuwse Hôtel de Dieu. Er is de Schotse overbuurvrouw die met haar Franse echtgenoot uit Thailand hierheen is verhuisd, er is de oude Engelse hippie-kunstenaar. De windgong, die aan de bloeiende appelboom in zijn boventuin hangt, verzacht de gure wind. Er is de bakkersvrouw, die op zondagmorgen nerveus wordt van de lange rij wachtenden. Dan is er de vrolijke zoon van het kruideniersechtpaar, die mij vol trots het potje ansjovis overhandigde, de hele dikke winkelier die mij de enige emmer toonde die hij in de winkel had en die me te groot was. Er is de kwezelachtige non in de winkel van de abdij, die al die geurende luxigheden die de nonnen zelf maken, absoluut niet nodig heeft. Naast ons woont een jong echtpaar met een engelachtig en ernstig meisje met zwarte krullen. En dan is er nog de licht verontrustende jongeman, die rondjes loopt voor de kerk en die verzonken in gedachten je overal in het dorp tegenkomt.

Je kan de werkelijkheid tegemoet treden als het binnenstappen in de Vival, je boodschappen doen en klaar ben je. Is de werkelijkheid van dit dorp en zijn bewoners wel stof voor een roman? Misschien niet, maar ik ben er zo ontvankelijk voor geworden door Ramuz – en Rokus Hofstede.

* 'Schoonheid op aarde' | Charles Ferdinand Ramuz (1878-1947) | oorspronkelijk verschenen in 1927 | vertaling Rokus Hofstede | Uitgeverij Van Oorschot | 2022

[gpfansnl]

DEEL DRIE: F̶1̶-̶c̶o̶u̶r̶e̶u̶r̶s̶ Teambazen als album covers! De afgelopen jaren zijn er genoeg cross-overs geweest tussen de muziekwereld en de Formule 1. Zo is voormalig Toro Rosso-coureur Jaime Alguersuari inmiddels een bekende dj in Spanje, treden er regelmatig dj’s op tijdens Grand Prix-weekenden en zien we coureurs als Lando Norris en Daniel Ricciardo ook regelmatig achter de draaitafel staan. Wat is jouw favoriet? Laat het weten in de comments.

[joriekerottier]

ontwikkelsubsidie / zeeuwse kunstenaarsregeling 2024

UITGANGSPUNTEN Ik werk veelal zoals ik als kind speelde: beginnen zonder te weten waarom, spelenderwijs en met de materialen die voorhanden zijn. Altijd zoekend naar wat het betekent mens te zijn. Ik zie het werkproces als een spiraal, om die om zichzelf cirkelt en materialen, ervaringen en indrukken in zich opneemt en weergeeft.      Sinds ik in 2020 moeder werd is er een continue vernieuwing van vertrouwen, flexibiliteit en grenzen bewaken in gang gezet. Dat zijn voorwaarden om ruimte te creëeren voor stilte, openheid en nieuwsgierigheid. Om in de eerste plaats met hart, hoofd en handen te ‘zijn’ in plaats van te ‘doen’. Ik noem dat ‘aandachtig aanwezig zijn’ en ervaar dat als een uitdaging, iets dat niet vanzelf gaat en ingaat tegen de verwachtingen vanuit onze maatschappij.      Mijn aandachtig aanwezig zijn brengt me materialen die voor het oprapen liggen, resten van andere processen en wat me aangereikt wordt door mensen die ik tegenkom. In Vlissingen, waar ik woon en werk, vind ik onder andere vispluis, stenen, schelpfragmenten, verpakkingsmateriaal en bouwafval. Ik maak geen onderscheid tussen organisch en industrieel materiaal. De oppervlakten tonen hun krassen, breuklijnen en kracht, het materiaal is radicaal zichzelf.      In het atelier zoek ik naar hoe het werk een soort vluchtigheid kan krijgen en maak ongefixeerde balpentekeningen op papier van divers formaat. Zodra de tekening ergens getoond word begint deze op te lossen in het licht. Tekenen is een doorlopende verkenning van en toegang tot het onbewuste. De organische vormen van de tekeningen verkennen vragen als waar liggen mijn grenzen qua fysieke en mentale energie, hoe beweegt energie in sociale situaties, wat gebeurd er in mijn en het collectieve onbewuste en wat zijn mijn waarden?      Het beeldend onderzoek vormt zich altijd vanuit het doorvoelen van wat zich om mij heen en in mij afspeelt, van wat ik gelezen heb. Gelezen als in ‘aren lezen’: verzamelen. Informatie uit boeken, uit mijn omgeving, uit wat ik in mij opnam en evaren heb. Het doorvoelen geeft aanleiding tot handelingen en de keuze van het materiaal. Na een reeks beelden kan ik dan terugkijkend zien wat mij onbewust bezig gehouden heeft.      De laatste jaren krijgt het werkproces steeds meer vorm in zoekende, tijdelijke opstellingen. Het gaat bijvoorbeeld om ‘tijdelijke stapelingen’, die bestaan uit allerhande verzamelde materialen, balpentekeningen, objecten en notities. Deze stapelingen bestaan alleen in de tentoonstelling, vallen daarna weer uiteen en kunnen in andere formuleringen weer hergebruikt worden. Dit geldt ook voor werk dat een meer object-achtig karakter lijkt te hebben, zoals archipel, dat inmiddels is vervormt en hergebruikt. Ook tekeningen met krijt op het plaveisel of in het zand op het strand behoren tot de tijdelijke werken in het werkproces.     Het kunstwerk als gefixeerd beeld heeft plaatsgemaakt voor het kunstenaarschap als proces dat altijd doorgaat, zoals het leven zelf ook altijd doorgaat. Door het hernemen van eerder gemaakt werk en het vervormen ervan bouw ik er een uitwisseling mee op waarin dezelfde materialen telkens aangevuld en letterlijk opnieuw gevormd worden.     Ik ben me ervan bewust dat het werk raakt aan vragen rond duurzaamheid, klimaatverandering, ouderschap/kunstenaarschap en mentale gezondheid in onze prestatiemaatschappij. Mijn kunstpraktijk draait niet om activisme, stelling nemen of oplossingen aandragen: het doorvoelen en vorm geven staan centraal. Vertragen, aandachtig aanwezig zijn, verwondering en spelen als oefening om met vertrouwen het onbekende tegemoet te treden. Zo verbind ik mij vanuit de plek waar ik mij bevind met anderen en de wereld.

ONTWIKKELPERIODE mei 2024 – een grijsronde schouder doorbreekt het glooiende veld. ‘Bunker’, is mijn eerste gedachte. Meteen erna: ‘ah, een rots. Uiteraard.’ We rijden door Zweden, op weg naar AIR Slipvillan in Stockholm waar ik twee weken verblijf. Een wereld van contrast met thuisbasis Vlissingen. Op de ferry richting de archipel blijf ik zoeken naar een ‘lege’ horizon – om telkens een volgend eiland te zien opdoemen. Door deze ervaringen werd ineens duidelijk hoezeer mijn artistieke werk en ik als mens gevormd zijn door het landschap, de omgeving waarin ik leef. Waar ik onderdeel van ben. Mijn denken, associaties, beeldend werk en manier van bewegen zijn hiermee voortdurend in uitwisseling. In de ontwikkelperiode wil ik de relatie tussen mijn omgeving en emotionele ruimte onderzoeken. Waaruit bestaat deze uitwisseling? Hoe is zij in beeld terug te vinden? Welke beeldelementen ontstaan in die uitwisseling? Welke betekenissen dragen zij? Ik wil bovenstaande vragen aangaan doormiddel van ateliergesprekken, wandelen in de omgeving, het lezen (verzamelen én theoretische verdieping) en experimenteren in het atelier. In plaats van alle ervaringen en indrukken terug te brengen in één beeld, zie ik voor me dat meerdere ruimtelijke objecten een soort ‘verhaal’ of ervaring weer geven, waar je je doorheen kunt bewegen. Een ruimtelijke tekening die telkens van opstelling verandert, zodat elke bezoeker een andere tekening ontmoet. Zoals de zee altijd anders is, en ook altijd hetzelfde. Deze meer performatieve aanpak zou dan kunnen overlopen van binnen- naar buitenruimtes, van presentatieplek naar openbare ruimte. In het experimenteren met deze vorm van werken wil ik onderzoeken hoe het gebruik van lijnen, perforaties en verzamelingen verbonden is aan mijn loopritme en de manier waarop door het wandelen een relatie ontstaat tussen de wandelaar en de omgeving. Naast solo-wandelingen wil ik graag experimenteren met het fungeren als gids, waarbij ik als gids bezoekers door een omgeving (installatie of buitenruimte) leidt en mijn werk/kijk/denkproces toegankelijk maak. Mijn aanwezigheid als performer/kunstenaar gaat dus een grote rol spelen in deze experimenten. Dit levert structuur op: ik kan maar op één plek tegelijk zijn, heb energie voor een x aantal mensen en geprekken per dag. In tegenstelling tot de 24/7 stroom van online beelden, zal dit werk zich alleen tonen in momenten. 

Oktober 2024 – langs windgevormde bomen en onder overwaaiende vogels loop ik. De duinen als mijn ademhaling. Lijnen in het landschap worden gedachte lijnen, de paalhoofden mijn exoskelet. Eb en vloed sturen mijn positie, langs de voortdurende transformatie van de kust. Theoretisch wil ik graag de verdieping zoeken in ‘Braiding Sweetgrass’ van Robin Wall Kimmerer, waarin zij door haar belichaming van wetenschappelijke, persoonlijke en native wisdom het belang van de relatie tussen mens en land aantoont en inspireert. Ook het boek ‘The lure of the Local’ van Lucy Lippard, een uitgebreid onderzoek naar het zintuigelijke van een plek zal inspireren en mede vorm geven aan de experimenten. Hoe zijn deze inzichten eigen te maken en te relateren aan mijn omgeving?

MOGELIJKE UITKOMSTEN Het vermoeden van nieuwe mogelijkheden in het werkproces wil ik graag fysiek en deelbaar maken in beeldend werk. En zo anderen een ingang geven in mijn artistieke ontwikkeling en het denken over emotionele en fysieke beschikbaarheid van mensen en materialen, en over de invloed van je omgeving op je lichaam, denken en leven. De ontwikkelperiode gebruik ik om de drempel die ik voel naar performatief werken te slechten en de mogelijkheden ervan te onderzoeken. Als de relatie tussen de fysieke en mentale omgeving versterkt, worden uitgangspunten helderder en het werk communicatiever. Het zal mij helpen om projecten en komende subsidieaanvragen helder te formuleren, tijdens AIR’s gerichter verder onderzoek te kunnen doen en de worteling van mijn artistieke praktijk in Zeeland te versterken.

[de-meerpeen]

Benoeming Ann Vandecruys als nieuwe algemeen directeur/bestuurder van FarmPlus

Agrarisch nieuws: 'Benoeming Ann Vandecruys als nieuwe algemeen directeur/bestuurder van FarmPlus'

WIERINGERWERF – Coöperatie FarmPlus U.A. heeft Ann Vandecruys (48 jaar) benoemd tot algemeen directeur. Zij volgt Antoon van Vugt op per 1 juli 2025, die sinds 2005 deze rol vervulde bij het voormalige CZAV, nu FarmPlus. De benoeming van de nieuwe directeur is, op voordracht van de Raad van Commissarissen, unaniem goedgekeurd door de ledenraad van FarmPlus. Ann zal per 1 mei a.s. in dienst treden…