#tankstation

[mooifiasco]

Abandoned gas stations Amsterdam Noord

[choquehuanca]

Tank Station

Charlottenlund, Denmark

31. July 2023

[chrysopoeias]

I do not see Hawkeye in a modern AUs setting as any sort of academic or university student. That is not to say that she dumb, I just don’t see her as a genius academic type. Alchemy is supposed to be a high end science, and she cannot do that. I suppose she’s just average and that’s cool too. Not everyone is suited for academia. 

I want her to be my token MBO 4 representation <3

[autism-corner]

ever since i was a little boy ive wanted to work the nightshift at a gas station

[dogandcatcomics]

Attribution: Noel McKenna (Sydney, Australia, b. Brisbane, Australia, 1956-). First image is Room with Poodle, 2015, oil on plywood, 42 x 44 cm. Second image is Cat with stripes in corner of room, 2016, oil on plywood, 42 x 44 cm. Third image is Melman Eating, 2021, oil on plywood, 17.7 x 21 cm. I appreciate the plentiful canine and feline representation in McKenna's work. Thanks to @motherstankstation via @themoderndogpainter for the tip.

[homoerotisch]

het wordt een lange reis, een lange reis. het heeft hier flink gestormd vannacht maar het klaart al op en je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog, misschien een andere keer, een andere keer, want we moeten verder, hoe dan ook, tot het niet meer lukt, tot het niet meer gaat. dat zien we dan wel weer. alles op een rij. ik blijf bij jou tot aan het eind, zolang deze auto rijdt. ik ben een twijfelaar, maar jij nog meer dus dat zijn er twee. ik ben niet meer heel erg sterk misschien, maar ik maak je aan het lachen dus daar moet het dan maar mee. het wordt een lange reis, de langste reis. voorbij de laatste flats over het kanaal, niemand op de weg, zet hem in z'n vijf, maak niet zo'n kabaal, alles is oké. de horizon en het vlakke land. ik rij en jij leest mijn hand. ik ben een waterman dus deze week zit alles mee. we luisteren naar adamo en praten over alcohol en de foto's die je maakt van de grote dag, de grote zon. we stoppen bij een tankstation waar de mensen doen alsof het nooit zo is geweest. ik zie, ik zie wat jij niet ziet: het is oranjerood en komt ons tegemoet en alles is nu goed, alles is oké, alles is oké

[botanical-feverdream]

Ik voel mij als saskia bij hwt tankstation. Waneer raymond haar pakte en haar levend begraafde. Net zoals in haar nachtmerries. Maar laat er dan geen rex zijn in mijn verhaal. Ik wil geen 2 gouden eieren.... eentje is all meer dan genoeg. In het gouden ei.... vliegend door de ruimte...

[midlifeinla]

31 maart

Ik rij die vroege ochtend door de lege straten van Los Angeles richting LAX.

Op zoek naar een tankstation waar ik nog kan betalen met een van mijn kredietkaarten die elders dienst weigert omdat ik ergens iets teveel contactless probeerde te betalen.

Ik zie er tegenop weer een klantenservice te moeten bellen om mijn kaart te deblokkeren.

Los van de grote problemen van de wereld, merk ik overal een attitudeverschuiving.

Niemand geeft nog een reet om een tevreden klant.

We worden allen opgelicht door bedrijven die enkel budget over hebben om je te binden als klant en je dan op allerlei manieren geld af ronselen voor diensten die niet naar behoren functioneren.

Bedrijven zitten meer in met hoe ze overkomen op social media dan met het correct verlonen en behandelen van hun werknemers, of een correcte dienstverlening.

Ze rekenen er op dat een individu niet veel kan doen en laten je verdwalen in procedures, invullen van documenten en telefooncentrales waar je telkens bij een doorverwijzing even weer alles mag uitleggen aan de volgende persoon waarvan je voelt dat die daar ook tegen hun goesting zit, voor een mager loontje en een ingeprent bedrijfsmotto waarvan iedereen weet dat het nep is.

We blijven het slikken.

We zijn een nepmaatschappij geworden, waar iedereen wel doet dat het anders is, of dat we anders moeten worden, maar er wijzigt niets aan de dingen.

We zijn selectief verontwaardigt, melden ons ongenoegen over de klimaatopwarming in een tweet op een smartphone gemaakt met materialen uit oorlogsgebieden, verstuurd in driedubbele plasticverpakking geïmporteerd per vliegtuig.

Of reageren op de woke-medemens via hetzelfde twitter, om diezelfde klimaatopwarming te ontkennen. Omdat je alles kan zeggen vanuit je luie zetel zonder gevolg.

En we weten dat we allen stilletjes opgelicht worden door de bedrijven achter die sociale media die van ons het product gemaakt hebben.

We kennen de trukendoos. We kennen het spel.

Woorden worden semantisch geïnfiltreerd, zodat de betekenis verknipt, en zelfs omgedraaid wordt.

Woorden worden leeg.

Beelden worden nep.

Teksten automatisch gegenereerd.

Niets is echt nog van betekenis.

Ik ben op zoek naar een tankstation en ik lijk de zorgen van de wereld in mijn hoofd te dragen. De immense verontwaardiging, die rest als echtheid.

Straks het vliegtuig op. Hopelijk.

Een paar weken geleden sprak ik ´s nachts nog online met een kennis in Niger. Over de wereld. Over hoe zij diep teleurgesteld is in de mensheid, na trachten iets goeds te doen, als coördinerende verpleger.

Na Congo heb ik het geloof in de mensheid verloren, schreef ze me.

Het is circulair. De gedachten. De stille wanhoop die we allen voelen.

En daar sta ik dan ´s nachts moederziel alleen aan een tankstation, in LA, op zoek naar een luchtpomp ook, omdat mijn auto aangeeft dat de linkerband iets te leeg staat. En dan komt er zo een geblindeerde gangsta auto met subwoovers, midden in die nacht heel traag de parking opgereden en blijft minutenlang roerloos staan aan een pomp. De deuren ongeopend. De muziek blijft daveren.

En ik denk fuck-it. Straks eindig ik nog hier. Gewoon omdat ik probeer te vermijden verder opgelicht te worden door een autoverhuurbedrijf. Die wel ergens weer een verborgen kost zal toevoegen.

En ik denk, ja, ik moet niet klagen, want veel andere mensen kunnen niet reizen zoals ik nu doe. En ja, sommigen zullen me op hun cancellijstje zetten omdat ik op reis ben met het vliegtuig.

En ik denk fuck it.

Ik rij door.

Geef de auto af aan een slecht betaalde bediende uit een uitgebuite minderheid.

Sleep mijn bagage door de douane, door de luchthaven om daar te wachten aan de gate in de rij, als een kudde.

It's all fucked.

Die dag vlieg ik nog als het terug licht is over mijn verblijf voor deze maand. In een draai over de oceaan en dan de besneeuwde bergen landinwaarts. Door de woestijn en vlaktes met orkanen.

En daar, net over de Grote Meren land ik in Canadaland.

Ik ben een uur in Canadaland. Waar ik even op een scherm na het scannen van mijn paspoort moet aanduiden met hoeveel mensen ik hier ben.

Ik druk op 1, in de war of ik mezelf moet meetellen, maar er staat nergens 0.

Ik krijg een print-out mee, met een grote vette 1 op, die ik drie meter verder moet afgeven aan een vrouw die mijn paspoort nakijkt en me wellicht dus natelt.

Ik zie het buiten sneeuwen. Terwijl het binnen 40 graden lijkt.

Ik pleeg een plasje.

Schuif in een netjes gevormde rij tussen aardige mensen met een grappig Frans accent in het vliegtuig en stap op, naar Belgenland.

Ondertussen chat ik in messenger met een vriendin, die een paar uur eerder met datzelfde vliegtuig uit Brussel kwam. Maar ze is al door, naar haar kinderen in Quebec. Ze geeft als tip door voor kip te kiezen straks. De rest is niet te vreten.

Het vliegtuig taxiet op een verwarmde piste en krijgt voor het vertrekt nog een wellness stoombad.

De reis verloopt verder nog heel turbulent over de andere oceaan.

Brussel begroet me met ontnuchtering.

Voor ik het weet ben ik weer het digitale scanpoortje door. Duik ik in de Louis Delhaize voor een koffiekoek en worstenbroodje en wacht ik op een trein die eens niet te laat is en ook niet afgeschaft.

In Mechelen volgt nog een survival-parcours met mijn onhandige bagage op twee maal drie-fase-trappen.

Om dan op de trein opgevangen te worden door een groepje goedlachse Afrikanen.

Ik ben thuis. Denk ik.

1 april

En ik leef nog.

[robbe-nederlandse-held7]

Draai de rollen om

Saskia vult de beker met hete koffie en wacht. “wie zou ik kiezen” denkt ze bij zichzelf. Ze beslist om toch nog even rond te lopen in het winkeltje. Na een paar minuten rond te hebben gelopen komt ze terug bij het koffie zet apparaat. Er staat nu een man een beetje voor zich uitte staren. Ze beslist om hem aan te spreken, niet zeker of hij engels spreekt vraagt ze in het Frans of hij een paar Franc heeft. De man reageerd erg vriendelijk “ik zal even checken”. Na het ritselen in zijn portomonee haalt hij twee Franc eruit en geeft het aan haar. Ze grooit de muntjes in het apparaat en wacht tot de koffie klaar is met lopen. De man staat nog steeds rond te kijken met een souvenirtje in zijn hand. Het is een sleutelhanger met de naam van het plaatsje erop. Saskia loopt weer naar de man nu met een volle beker koffie “waar heeft u die gekocht” vroeg ze aan de man. “Ik verkoop ze zelf” antwoordde hij met een verbaasde stem waarschijnlijk omdat hij dacht dat ze al weg was. “Zou ik er één kunnen kopen” vroeg ze met een geintereseerde stem. “natuurlijk” antwoorde de man. “als u even met mij meeloopt kan ik er u één geven”zei hij. Saskia knikte en samen liepen ze over het grote parkeer terrein naar de auto van de meneer. Toen ze bij de auto kwamen deed de man deur voor haar open, en wees naar de doos met souveniers. Ze gingen beide de auto in en voordat de man het in de gaten had haalde Saskia een pistool uit haar zak en richte ze het op hem. “Niet schieten” smeekte de man. Ze gaf hem een Zip-tie en vertelde hem op het om zijn polsen te doen. “Waar zijn de auto sleutels” schreeuwde ze naar hem. “Al in het sleutel gat” antwoorde de man die nu vreesde voor zijn leven. Saskia stapte uit de auto en toen de man niet keek kreeg hij een klap tegen zijn hoofd aan. Hij was in een klap KO. Ze checkte of hij iets op zak had ze haalde zijn portomonee uit zijn zak en tot haar verbazing had hij een pistool in zijn zak. Ze haalde de pistool uit zijn zak, en plaatste zijn lichaam uit de auto voorzichtig op de geasfalteerde grond. Ze ging voorin zitten en checkte de kleppen. In één van de kleppen van de auto lag een fles. Saskia dacht eerst dat het ging om alcohol maar na de geur één keer gerookt te hebben wist ze vrij wel zeker dat er iets van chloor in zat. Ze legde de fles terug in de klep, en na een laatste keer naar het lichaam tekijken van de man, besloot ze om er vandoor tegaan. Ze zette haar voet op het gas pedaal en reed snel weg van het tankstation.

[rtvideaal]

Bestuurder rijdt lantaarnpaal uit grond bij eenzijdig ongeval in Drempt

Een eenzijdig ongeval in Drempt heeft zaterdag aan het einde van de middag een behoorlijke ravage opgeleverd. De bestuurder reed hierbij een lantaarnpaal uit de grond.De precieze oorzaak van het eenzijdige ongeval is nog niet bekend. Rond 16.15 uur verloor de bestuurder de controle over zijn voertuig op de N317 ter hoogte van het tankstation. Hij raakte met zijn auto zowel een lantaarnpaal als…

[regioonlineofficial]

Elk jaar komt er tussen de 5 en 13 miljoen ton plastic afval in de oceanen terecht. De plastic soep! Ook het afval in de sloot in jouw buurt stroomt via beek en rivier door naar zee. Dat plastic vergaat niet. Het wordt een plastic soep, die miljoenen dieren het leven kost. Zij eten hiervan of raken hierin verstrikt. Zorg daarom dat er geen plastic afval in onze beken en sloten komt. Schoon water is goed voor vissen, planten en andere waterdieren. En goed voor ons. Hoe doe je dit slim? Vul je waterfles steeds opnieuw Vul je waterfles steeds opnieuw met kraanwater. Gebruik het liefst een fles die lang meegaat. Dan heb je geen plastic flesjes nodig. Dat is goed voor het milieu en voor je portemonnee. Lever plastic flesjes in Gebruik je toch een plastic flesje? Er zit 15 cent statiegeld op. Je kunt ze op verschillende plekken inleveren. Zoals bij een supermarkt, een tankstation aan de snelweg of bij een NS-station. Statiegeld op plastic flesjes betekent minder plastic afval. Van de plastic flesjes worden dan weer andere verpakkingen en producten gemaakt. Gooi plastic afval in de afvalbak  en voorkom plastic soep Plastic vergaat nooit. Het worden steeds kleinere stukjes. Totdat je het met het blote oog niet meer ziet. Waterdieren eten dit plastic. Zij worden zelf weer gegeten, door andere dieren en door ons. Het komt dus in de voedselketen. Zorg er daarom voor dat plastic niet in onze beken en sloten terechtkomt. Zo kan het ook niet doorstromen naar de zee. En krijg je geen plastic soep. Lees meer over Plastic Soup Foundation De Plastic Soup Foundation zet zich op allerlei manieren in om de plastic soep te voorkomen. Op plasticsoupfoundation.nl vind je meer informatie over het plasticprobleem. Je leest wat deze organisatie allemaal doet in de strijd tegen het plastic afval. Je krijgt tips om zelf in actie te komen en leest welke oplossingen er zijn. Download de app Beat the Microbead Ook in veel verzorgingsproducten zitten hele kleine stukjes plastic. Bijvoorbeeld in gezichtscrème en lippenstift. Die komen via ons doucheputje in het riool. Ze zijn zo klein dat ze door de filters van de rioolwaterzuivering heen glippen. Ze worden zo ook onderdeel van de plastic soep. Met de app Beat the Microbead kun je makkelijk zien of een product plastic bevat. Download de app op je telefoon en scan het product. Gebruik de Waterschijf van vijf Ook op andere manieren kun je slim omgaan met water. Hoe ga ik om met water in de tuin? Wat mag er wel en niet in het toilet? Wat doe ik met medicijnen? De Waterschijf heeft allerlei weetjes en tips verdeeld in vijf onderwerpen. Lees meer op waterschijfvanvijf.nl. Word lid van de Facebookgroep Waterbespaartips Waterschap De Dommel is op zoek naar jouw tips om nóg slimmer met water om te kunnen gaan. In de Facebookgroep Waterbespaartips vind je de beste bespaartips, weetjes of mooie voorbeelden van wat anderen al doen. Word lid via facebook.com/groups/waterbespaartips voor alles wat je nodig hebt om waterslim te worden. Samen werken aan een prettige leefomgeving Waterschap De Dommel werkt aan schoon, voldoende en veilig water. Dat doen we niet alleen. We werken samen met agrariërs, natuurorganisaties, ondernemers, overheden en inwoners. Samen zorgen we ervoor dat we prettig wonen, werken én ontspannen in een gezonde, mooie, veilige, natuurlijke en duurzame leefomgeving.

[regiowestfriesland]

Minderjarige jongens aangehouden na overval op tankstation in Wognum

Wognum – Op vrijdagavond rond 19.30 uur kreeg de politie een melding van een overval bij een tankstation aan de Nieuweweg in Wognum. Het zou gaan om twee verdachten, waarvan één de medewerker van het tankstation met een vuurwapengelijkend voorwerp zou hebben bedreigd. De verdachten zijn niet veel later op basis van het signalement in de omgeving aangehouden. De verdachten zijn twee minderjarige…

[fransopdefiets]

16-8 Stöde

Het tankstation had een hele wand met diepvriesmaaltijden in de aanbieding, de meeste in kleurig fabriekskarton, maar ook een paar die eruit zagen alsof ze van een traiteur kwamen, witte bakjes met folie en een geprinte sticker met inhoudsbeschrijving erop. Bij nadere bestudering bleken die in de keuken van het campingrestaurant bereid te zijn, kortom het restaurant mocht dan gesloten zijn, de kaart was nog steeds beschikbaar. Daaruit koos ik iets met worsten, aardappels in dillesaus en gekookte biet met de naam Isterband. Dat smaakte best goed, hoewel ik achteraf wel het idee kreeg dat er wat veel zout in zat. Ik dronk er anderhalve liter bronwater achteraan.

Ik word pas tegen zevenen wakker. Verslapen! is mijn eerste gedachte. Nogal onzinnig natuurlijk, ik ben duidelijk nog niet lang genoeg van huis.

De dag begint met een flinke bui, die als een zwarte band in de lucht hangt, er voor en er achter is de lucht helderblauw. Het wordt prachtig weer en, niet onbelangrijk, de wind is gedraaid in mijn voordeel. Omdat elke bestemming die ik kies, minstens tien kilometer verder blijkt te liggen dan ik dacht, kies ik vandaag voor de camping van Stöde, die moet hier niet meer dan 45 kilometer vandaan zijn. Ik heb ze gisterenavond al even gebeld om na te gaan of de receptie wel bemand is en dat is zo. Wat kan er nu nog mis gaan?

Ik kom vandaag langs precies één stempelloze kerk, die van Torpshammar, maar hij heeft dan wel weer zo’n losstaande houten klokketoren, al is die iets minder imposant dan die van gisteren. Verder is het een vrij zorgeloze fietstocht over stille asfaltwegen, die samen de Ljungandalsvägen vormen, een oude weg langs boerderijen en zomerhuizen en af en toe zie je de rivier, die richting Sundsvall stroomt. Tot mijn verbazing ben ik iets over enen al bij de camping. Morgen is het nog iets van 40 kilometer naar Sundsvall en dan sla ik af naar het zuiden. Dan is het nog een dikke 600 kilometer naar Linköping, ik schat een dag of acht, negen fietsen.

Afgelegde afstand: 41 km

Gefietste tijd: 3,5 uur

[backpackerwithtrustissues]

Als sardientjes naar El Nido

OMG vandaag weer zo'n dag! Ik ga vandaag met een bus naar El Nido. Dat is het toeristische noorden van dit eiland Palawan. Waar de mooie stranden zijn. 🌴

De bus kwam 15 minuten te vroeg. Te vroeg ja. De chauffeur is een kleine Filipijnen en opvallend jong. Gevoel voor humor heeft hij helaas niet. Geduld ook niet. De eerste Filipino die ik ontmoet die niet ontzettend nice en friendly is. 

Ik moest m'n backpack achterin zetten. Sergey was al bij het raam gaan zitten. Omdat het zo belachelijk heet is besloot ik op de achterbank te gaan zitten. Dan plak je niet zo tegen elkaar. Maar dat mocht niet van de driver. Ik moest op het krappe bankje naast Sergey zitten. 

Ik stelde hem voor dat we op de voorste bank gingen zitten. Dan hadden we in ieder geval meer beenruimte. Maar de driver stuurde ons weer terug naar de krappe middenbank. De voorste bank was gereserveerd voor drie personen zei hij. Tien minuten later stapten twee Filipinos in en gaan op de ruime voorste bank zitten. 

Er zit airco in het busje. Die loeit op volle toeren. Dat wordt een lekker plak-aan-stoel ritje van zo'n 6 uur. Joepie. 🥵

Mochten we niet aankomen op onze bestemming. Dan is het misschien omdat we nu net niet het Garden Island park opmochten met de bus. Overal waar we stoppen controleren beveiliging de bus aan de onderkant met spiegels. Ook bij dit park. We mochten na de controle niet door de slagboom. Ik stop alvast m'n vingers in m'n oren 🤪

De bus is ondertussen volgepropt met 13 passagiers. Ze hebben zelfs een kleine stoel tussen de bank en stoel naast mij gepropt zodat er nog iemand bij kan. De vier passagiers achterin zitten nu helemaal ingesloten. De bagage achter de achterste bank torent boven de bank uit. Zo propvol zit de bus. 

7 uur lang in een lekker volgepropte bestelbus.

De laatste reizigers hebben we bij het vliegveld opgepikt. De driver maakt nog een stop bij een tankstation. Met heel veel moeite parkeert hij z'n bus achteruit helemaal achterin het tankstation. Maar niet om te tanken kennelijk. Alle Filipinos stappen uit. En stappen later weer in. Ik gok dat het een wc stop exclusief voor Filipinos was. Als we wegrijden zie ik onze jonge bestuurder nog op het tankstation. Kennelijk hebben we een nieuwe bestuurder. 

Het mysterieuze blauwe zeil

De bestuurder stapt uit. Hij laat de motor lopen. De airco en muziek blijven ook aan. Iedereen blijft zitten. Ik heb geen idee wat er gebeurt. Niemand kan ons zien, want het de bus staat achter het blauwe zeil. Is dit nou zo'n beruchte gangster overval ofzo? Dat er opeens tien man om de bus staan met wapens die al onze bezittingen eisen? Zo raar dit. Niemand zegt ook iets. Het gekke is dat ik er niet eens zenuwachtig van word.

De onverharde weg waar onze bus opeens afsloeg

Ik kijk om me heen en zie een grote zwarte vrachtwagen tank links van de bus. Wacht eens. Het zou best wel eens een illegale benzinepomp kunnen zijn. Vandaar het blauwe zeil. Zodat je het vanaf de weg niet kunt zien. Althans, dat denk ik tenminste. Want we worden nog steeds niet overvallen.

Na best wel een lange tijd stilstaan, stapt de chauffeur weer in. De man buiten tilt het blauwe zeil weer op. En onze bus rijdt weer weg. Bizar dit. Maar we leven nog.

Het beloofd een rit van 6, 7 of 8 uur te worden. Ik gok dat we in het donker aankomen, omdat het om 19:00 uur hier al pikkedonker is. De bestuurder denkt volgens mij dat hij Verstappen is. Want hij heeft haast. Ontzettende haast. Er zit een wit busje voor ons. Onze bestuurder lijkt wel dwars door hem heen te willen rijden.

Volgens mij doet onze bestuurder een wedstrijdje met de witte bus. Hij jaagt 'm de hele tijd op. Bumperkleven krijgt hier een nieuwe betekenis. Na een best wel lange race haalt onze bestuurder de witte bus eindelijk in. Zou hij nu blij zijn? Niet dus. Hij racet hard verder.

De rit lijkt meer op een rollercoaster en dan full speed. Dubbele doorgetrokken strepen hebben hier geen betekenis. Vlak voor een bocht inhalen ook niet. De bestuurder maakt van alle vlakken van de weg gebruik. Links of rechts inhalen mag allebei. Een paar keer toeteren betekent dat iedereen aan de kant moet. Echt wauw, wat een rit!

Dan bedenk ik me dat ik nog Filipijnse koekjes heb gekocht. Mooi moment om ze te testen. Ik heb drie verschillende pakjes gekocht. Ik graag in m'n tas om er blind eentje te pakken. De koekjes review hier van schrijf ik wel in een andere blog. Terug naar de busrit.

Na ongeveer 4 uur rijden maakt de bus een stop. Poeheej. Even onszelf uit het sardientjes blikje persen en de benen strekken. Al meteen staan er mensen kraaltjes en kettinkjes aan te bieden. Ik heb eigenlijk geen honger of dorst. Van een collega passagier krijg ik een mango shake aangeboden. Verse mango en crushed ijs. Zo ontzettend lekker!

Van Sergey krijg ik een knal groen fluoriserend flesje Mountain Dew. Die zijn zo cool! Ik heb dat nog nooit geproefd. Maar ik weet wel dat het super ongezond is. Vanwege de hoeveelheid suiker.

Ik wilde er al eerder eentje kopen toen ik met hem in de supermarkt was. Maar daar hadden ze alleen zero sugar. Dat werkt natuurlijk niet. Dus attente Sergey verraste mij met een flesje full sugar. Ik bewaar 'm voor een rustiger moment dan de wildemans busrit.

Schouder aan plakkerige schouder in de bus

Dan gaan we weer op pad. Om de bus in te komen moeten we nu de kralen en kettinkjes verkoopsters ontwijken. Ze blokkeren bijna onze deur. Maar het lukt ons om allemaal weer in de bus te stappen.

Ik weet trouwens niet eens waar ik straks afgezet word. Want El NIido is een groot schiereiland. De hostels liggen flink uit elkaar. En volgens mij heeft iedereen een andere bestemming. Dat zal wel bijbetalen worden.

Dan rijdt de bus een hobbelige zandweg op. We stoppen in the middle of nowhere. Het schijnt het eindpunt van één van de passagiers te zijn. We rijden een paar minuten terug de weg op en twee andere passagiers stappen uit. Eindelijk wat ruimte in de bus. Maar niet voor lang. Iets verderop stopt de bus weer. En er stappen nieuwe mensen in. De bus zit weer lekker vol. De bestuurder scheurt weer lekker verder. Ondertussen heb ik hem wel duidelijk kunnen maken dat ik naar Kame House Hostel moet.

Om ongeveer half acht komen we daar aan. Ik stap uit. De chauffeur opent de achterklep. Alleen ik zie mijn backpack niet meer staan waar ik 'm gezet had. Vreemd. Ik zoek verder. Ah! Iemand heeft 'm aan de andere kant gestapeld. Gelukkig heb ik m'n bagage nog.

Kame House is een klein hostel. Maar wel met een buitenzwembad. Zwembadje bedoel ik. Twee nachten kost 17 euro. Best owkeej, toch? Bij de receptie krijg ik een waslijst te horen van wat niet toegestaan is. Ze vertelt meteen dat er geen ontbijt of eten geserveerd wordt, omdat het laag seizoen is. Maar we mogen gebruik maken van de keuken. Da's dan wel weer aardig.

Het valt me op dat dit gedeelte van Palawan veel toeristischer is. De karaoke installatie van de buren is duidelijk hoorbaar. De muziek bij ons zwembadje staat ook flink hard. Weer eens iets anders dan het locale maar rustige Puerto Princesa.

Een jonge vrouw laat me mijn bunk bed zien. Het is een simpeler bed dan de vorige hostels. Het ruikt best wel muf binnen. Alsof het te vochtig is. Ik krijg wederom bed nummer 8. Toeval bestaat niet.

Bij het zien van de voorzieningen, besef ik me dat de vorige hostels veel luxer waren. De eerste was ook duurder. Maar de tweede niet eens zo. Hier zit bijvoorbeeld het stopcontact boven je bed. Als je je oplader erin steekt, slaap je als het ware op de kabels. Niet zo fijn. Ik gebruik stiekem wel het stopcontact van het bed boven me. Aan deze kant ben ik toch de enige.

Het buurmeisje aan de andere kant van de zaal hoor ik zeggen, ha eindelijk een roommate. We zijn met z'n drieën. Celine, Trish en ik. Sergey is naar een ander hostel. Dat was 2 euro goedkoper. Maar de reviews wisselden nogal. Dus we proberen ze gewoon allemaal uit.

Deze is voor nu, niet mijn meest favoriete. Niet eens de goedkoopste. Maar wel de minste van de drie. De vloer is oud versleten laminaat. En je mag geen slippers binnen dragen. Ik zie dat ik alleen een deken heb o pm'n bed. Ik vraag de receptie om een laken. Ze snapt me niet helemaal. Maar komt uiteindelijk toch een laken brengen.

Ik ga zo lekker slapen. Wilde eigenlijk nog even douchen, maar deze gaf alleen koud water. Dus dan maar half gedoucht. Zo slim als ik was, was ik ook nog m'n handdoek vergeten mee te nemen naar de douche. Slim Petterik.

Op de achtergrond hoor ik nog steeds de karaoke van de buren. Een meisje schalt enthousiast door de spiekers. Gelukkig heb ik oordopjes. Welterusten.

[franciscovanjole]

Fantasie of fantasy, dat is een wereld van verschil

Ik las een Frans boek en bekeek vervolgens de Amerikaanse verfilming. Ineens begrijp ik de wereld beter.

San Francisco, 2007 Op weg naar Parijs, om daar een cursus Frans te volgen, kocht ik bij een tankstation waar de Flixbus een tussenstop maakte in een overmoedige bui een boek dat ik niet kende,  noch ooit van gehoord had. Een goedkope pocketeditie van een 25 jaar oude megabestseller. Ik probeerde de eerste regels te lezen: Été 1996. Le petit réveil posé sur la table de nuit en bois clair venait…

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Ramkraak in Geluwe: Tankstation Gabriels getroffen https://www.indegazette.be/ramkraak-in-geluwe-tankstation-gabriels-getroffen/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr