#talo pinto

[jadeseadragon]

Talo Pinto 📷

Idaho Mountain Columbines

[swagging-back-to]

mice name ideas

piadina

focaccia

ditalini

cannoli

from here on out i will list spanish names

mollete

salmorejo

natillas

mato

talo

herbera

ratafia

pico (de gayo)

and general food/names

(beanie babies)

- bean

- garbanzo

- pinto

- dal

(fruits)

peaches

coco (nut)

tay(berry)

(foods)

eclair

kimchi

(the curries)

jasmine

clove(r)

olive

ginger

(the dumps)

-dumpling

-tortellini

- mochi

- bao

[xuxuzinhoo]

SÓ ROCK - YUTA NAKAMOTO

AVISOS: yuta nakamoto¡ rockstar¡ x leitora • leitora é meio groupie • sexo sem proteção • hard dom × possessivo • dirty talk ● big dick • hipersensibilidade • nipleplay • yuyu narcisista gênio da música • menção ao haechan e Jaehyun • degradação • menção a exibicionismo • sugestivo!anal ● palavras de baixo calão ● yuta xinga descompassivamente ●

"eu queria ser cantor de rock, mas do rock eu não posso ser. sexta feira na minha guitarra ela quica, ela sarra meu pinto é o slash!"

Yuta era seu rockstar favorito. Venerava ele, desde o momento em que estava no próprio quarto beijando os pôsteres dele na parede ou quando era fodida por ele no camarim.

"aquela puta pega fogo cara!" - haechan, empolgado, usa as mãos para tentar ilustrar as incríveis manobras que você fez com ele na cama.

Nakamoto define o "Haechanie" (como você irritantemente chamava) o "grande" pequeno baterista da banda que abria o show no mesmo bar de sempre, com a mesma música de sempre e mesma incompetência de sempre. Sendo sucinto: era um fracasso.

Yuta no canto do backstage quieto como o habitual, levantava os olhos contra todos aqueles fracassados, empolgados por causa de uma puta suja como você. Queria ser indiferente mas o punho tremia levemente ao trocar as cordas do baixo.

Yuta sabia que você fazia de tudo pra ser a mulher dele, você dizia que o amava para receber um simples e monótono "tá bom" ou as vezes "eu sei gatinha" com um afagar nos cabelos como resposta. O que ele não entendia era você querer chamar ele de marido e sair dando pra qualquer aspirante a rockstar fracassado.

* * *

"Me falaram por aí que tú anda dizendo que eu sou teu marido." - o japonês fala enquanto guarda o baixo na capa, era uma tarde de sábado qualquer em que você mesma se convidou a ir na casa do japonês.

-E qual é o problema ? - arqueia a sombrancelha. Seu corpo estava estirado na grande almofada do chão enquanto colocava a erva na seda.

- Idai que eu não sou teu marido caralho! Porra, todo mundo sabe que você é uma groupie fodida. - o baixo é apoiado na caixa de som do quarto suavemente e as palavras proferidas soaram calmas demais para o impacto de medo que o efeito causou em você. yuta caminhou em sua direção carregando na pronuncia rancor e amargura.

-escuta aqui, sua biscate - a mão esquerda adornou sua mandibula e um sorriso sadico cresceu no rosto. "Eu não sou igual esses merdas sem talento que você abre as perninhas. Sou um puta gênio da música, faço poesia com aquelas cordas." - aponta os instrumentos com mão livre, pois, a outra ainda sustentava o trabalho comprimindo a tua garganta, te encurralando e lhe fazendo encolher mais e mais.

-"faço a porra de obras primas com os mesmos dedos em que toco você" - a mão no teu pescoço aperta mais e você saliva; enche os olhos de lágrimas, então, ele te solta bruscamente "mas você não merece nada disso. Não merece nem meu caralho batendo nessa sua cara sonsa."

-yuyu... - tenta falar mas o ar estava rarefeito.

-eu só continuei te comendo porque você já tá treinada, sabe receber minha pica direito. - os dedos esguios estouram o tecido da calcinha escrito "rockstars only".

Ele te invade, fundo e em uma intensidade como se nunca tivesse deixado de estar ali dentro; te alargando. Seus olhos reviram. A boca abre, surpresa. Contrai involuntariamente e o aperta magoando a grossura abrigada em ti. Seu corpo é manuseado por ele e seu rosto é precionado contra o chão, o quadril em cima da almofada empinado e seu grelinho roçando a cada botada.

"Deve ter preparado o cuzinho pra mim tambem né? Você sempre faz... vou meter minha bolas bem aqui ó - o polegar preciona o buraquinho mais estreito. - tirar uma foto e mandar para o seu haechanie baterista filha da puta, daquele grupo de merda."

"Como consegue continuar apertada sendo tão rodada uhm?" - as bolas pesadas raspavam contra ti quando enchiam até o talo, já estava burra só pensando no pau grande demais metendo forte, a buceta toda suja com seu próprio gozo, sensível demais expressando como resposta apenas gritos incompreensíveis e o nome do baixista.

"Deu para o baterista fracassado do haechan e depois para Jaehyun, perfeito vocalista sem talento. A porra da minha guitarra tem mais presença que aquela vadia com pau"

"E depois deu para os dois juntos e ainda sim vive me pedindo pica. Que foi? A mamadeira tava seca? Fuderam frouxo?" - yuta gargalhava em deleite, os olhos brilhavam só de ver a entradinha ficando inchada. Ansioso para o momento em que a vagina não aguentasse mais levar botada, para então, meter no cuzinho apertado.

"Tá na hora de eu achar uma mulher, e parar de comer biscates como você. Sujando meu pau com essa buceta suja de esperma barato e burro."

-Não yuyu! Não! Por favor, não! - súplica ainda com os olhos fechados tonta de prazer. "Eu te amo. Faço tudo por você, eu vou ser só do Nakamoto senpai! Só o yuyu vai me comer! " - as palavras quase se atropelam na afobação.

Yuta esticou os lábios sorrindo.

"Shiu...Tô cansado desse teu choro de puta."

A bandana de yuta faz papel de mordaça socada na sua boca, o corpo indo inteiramente para trás lhe fazendo jurar que o piso de madeira estava rangindo mais alto que os gemidos roucos -e nem um pouco intimidados- de yuta que te falta arrancar a pele, tirar um pedaço seu enquanto segura tão firme entre as bandas.

Os olhos chorando de tesão, nublado só pensando em ser um deposito de porra. Dar prazer a yuta. Deixar ele te meter até você perder o sentido e pedir arrego, só pra ele dar tapinhas na sua cara e te colocar no lugar dizendo que vadias de verdade aguentam toda hora.

Te manipula igual boneca, sobe teu quadril, te empina mais, bate na sua bunda a sem aviso já mete no cuzinho para apenas três metidinhas depois encher aquele buraquinho de porra.

"Me disseram que seu cu era virgem, mas você me dá ele em todo santo show em qualquer camarim."

"Sabe bebê... - Nakamoto tira e pau sujo de porra e começa a bombear doido pra começar tudo de novo. "Pode sorrir que hoje eu vou gravar arrombando esse cuzinho. Ele é só meu mesmo."

Antes penetrar o falo duro, o seu cabelo e agarrado e puxado para cima até seu ouvido estar rente a boca do japonês.

"E eu não como vadia suja piranha, é melhor parar de sujar essa buceta pulando de fudido e fracassado por ai , ou então pode esquecer a minha pica."

[tecontos]

Ja fui sem calcinha para não perder tempo (09-07-2022)

By; Casal

Oi galera, somos um casal liberal, eu me chamo Marina e o meu marido se chama Marcio, temos 32 anos e somos de São Paulo.

Já mandamos um relato chamado (Nosso final de semana foi bem gostoso (02-07-2022) e agora queremos contar nossa aventura de sabado (09-07-2022).

Decidimos sair para uma baladinha liberal, chamamos um casal amigo nosso e fomos. Eu já saí de casa pronta pro crime, fui sem calcinha e estava querendo mais do que uma noite na balada liberal, isso eu já sabia. O que eu não sabia é que iriam despertar a vagabunda que há em mim naquela noite.

O lugar estava lotado, os reservados lotados, quente, só tinha um lugar livre, entramos os 4, mas não fechamos a porta, estava muito quente. Como era um casal de amigos, a gente meio que dispensou as preliminares – e também porque a gente queria mesmo era sexo! A gente começou a se pegar, beijo, chupadelas… eu, de frente pra amiga levando vara do marido dela; ela, de frente pra mim levando vara do Marcio (0 meu marido). A gente se beijava, se agarrava, encostava os peitos uma na outra, e os meninos apertavam a gente, uma na outra, enquanto beijavam as próprias esposas. Muito louco isso! Beijavam a esposa, mas fodiam outra.

Depois o Marcio foi pro sofazinho com a nossa amiga e eu continuei dando a buceta em pé – de novo – arrebitando a bunda pro gostosão comer. Foi aí que apareceu um terceiro casal e ficou ali, olhando a cena. Deve ter dado muito tesão porque o cara colocou o pau pra fora da calça e já estava durão! Eu dava um trato nele com a mão enquanto levava socada na xota.

Mas aí… baixou a vagaba! Me deu uma vontade louca de dar o cuzinho. Fui enfiando a rola do nosso amigo devagar, com calma, coloca um pouco, tira um pouco, coloca mais um pouco, tira mais um pouco, até entrar todinho no rabo, até o talo. Aí, foi só alegria!

O nosso amigo continuou a performance dele e socava forte no meu rabo, ainda em pé. De repente, ele me pegou pela cintura e sentou no sofá sem tirar o caralho de dentro do meu cuzinho. Ufa, vamos descansar um pouco, eu pensei. Mas antes de terminar o pensamento, ele abriu as minhas pernas e ofereceu a minha bucetinha arreganhada pro terceiro casal, que nem pensou duas vezes e caiu pra dentro, numa DP completamente inesperada. Aí já não era mais swing, já tinha virado putaria – e que putaria gostosa! O cara me fudia e eu falava pra ele ;

- “ta gostoso, né, você tava louco pra me comer, né safado!”

- “É, eu tava sim, sua vagabunda!”, ele respondia.

Ah, como eu gosto de uma palavrinha safada nessas horas…

Aguentei os dois cacetes numa boa, se tivesse mais um ou dois eu encarava também, estava louca de tesão e queria fuder! Mas não durou muito tempo, o Marcio (meu marido) já tinha gozado, o calor estava insuportável e as forças estavam indo embora, mesmo com muito tesão. A gente se vestiu e foi embora.

Chegando em casa, eu olhei pro Marcio, ele olhou pra mim e falou;

- bora trepar!

E como eu ainda estava vagabunda queria dar o cuzinho de novo! A gente pegou um pinto de borracha e toca outra DP! O Marcio socava o caralho dele e o de borracha dentro de mim, como se ele tivesse dois paus, até eu ficar mole de tanto gozar!

Depois ele gozou em mim e finalmente a gente pôde dormir satisfeitos, felizes e com uma nova energia pra recomeçar.

Enviado ao Te Contos por Casal

[thesecoldfeet]

“thank you. sobrang laking tulong ng patience, acceptance, and understanding mo sakin. di ko magagawa yung ganitong progress kung di ka dumating sakin. sa buhay naming dalawa. and thank you kasi lagi kang brave na maging honest sakin. kahit masakit na rin sayo.”

I’m not good at goodbyes and you know that. Paano na yung art exhibits?  Coffee shop hopping dahil talo ako sa lecheng pustahan na yan. Hahahaha. Pinto Art visit!! Sabi ko sayo babalik tayo don tapos ako yung tour guide eh.  Papalitan natin yung memory ko don with my ex. Charot.  Hindi ako makafocus kanina shutacca talaga pero mahal kita ha? Promise magiging abogado ako. Promise kaya ko. Promise hindi na din ako magpupuyat (uhm sige di nalang aabot ng 7 AM HAHAHA). Tangina. Sobrang proud ni Doc J sayo. Sobrang sobrang sobra.  I’ll keep you with me, Gelibean. I’ll keep your memories. Promise. 🌼

[gboyahoo]

"Landas"

Aba teka! Parang gusto kong sumulat, pero walang pamagat. Ang kwentong ito ay hango sa isang tao, ay hindi.....(isa, dalawa...) dalawa. Dalawang tao pala. Ang kwentong ito ay hango sa dalawang taong nagkrus ang landas, at lumakad paatras. (Isang lalake at babae na walang pagkakahalintulad ang inyong masusubaybayan.)

Hello sa inyo! Ang pangalan ko nga pala ay Emilio, hindi ko na babangitin ang aking apelyido.

"Simulan natin ang storya ng lalaking hindi alam ang landas ng kanyang buhay. Isang lalaking naligaw ng pupuntahan, maligalig ang isipan at walang tamang paroroonan".

"Ako'y lubos na nalilito! Bakit nga ba ang bilis magbago ng isipan ko?! Panandalian lamang at iba na ang gusto ko? Ano ba talaga ang gusto ko?" Ika ni Emilio. Marahil, si Emilio ay tunay magmahal ngunit binabalewala ng karamihan. Mula pagkabata ay masiyahing tao na si Emilio, palatawa, palangiti, palabiro, at mapaglaro. Siya ay nagtapos ng elementarya at hayskul sa isang pribadong paaralan, sa Muntinlupa. At nagtapos ng kursong Bachelor of Science in Computer Science sa isang pribadong paaralan sa lungsod ng Laguna. Hindi naging madali ang pakikipagsapalaran ni Emilio sa paaralan dahil siya ay nagpapalit palit ng kurso bago nakapagtapos. "Ano ba 'tong ginagawa ko? Pinapaaral na lamang ako ngunit panay pangit na grado pa ang nakukuha ko." Hindi matalinong tao si Emilio ngunit masipag siya, handa siyang malaman at matutunan ang mga bagay bagay. Si Emilio ay mapaglaro sa mga babae, maharot kumbaga. Walang isang salita, mabilis mahulog, mabilis mabighani, mabilis magsabi ng nararamdaman. Maraming nahulog kay Emilio dahil sa kanyang matatamis na salita, ngunit walang nagtagal sa kanyang mga karelasyon, mabilis din itong iniiwan sa hindi malaman na dahilan. Taong 2017 ng magtapos ang binata ng pag-aaral, siya ay pumasok bilang isang Intern sa Pamahalaang Lungsod ng Muntinlupa. Disyembre 11, 2017 kaarawan ng Ama ni Emilio at kasalukuyang naka konfine sa ospital ang kanyang Nanay (Lola) dahil sa nakamamatay na sakit.

Emilio: Dito tayo kakain mamaya?

Ama: Oo, dito na ako magcecelebrate para kasama Nanay.

Emilio: Sige po, balik na lang ako mamaya pagkatapos ng trabaho.

Ama: Oo sige, wag kana masyadong magpalate ng punta dito at hahanapin ka ng nanay.

Emilio: Sige po.

Masayang pinag-usapan ng mag ama ang mangyayari sa kainan sa loob ng ospital. Lumisan na si Emilio upang bumalik sa Trabaho. Nang biglang nangyari ang hindi inaasahan ng lahat..................

"Dok! Dok!" sigaw ng isang nars sa ospital. Mabilis na nagtungo ang halos tatlong Doktor at tatlong nars sa kwarto namin. "Ready, Clear! Ready, Clear!". (Nay! Naaaaay! Gumising ka Nay!) Sigaw ng lahat.

Kinutuban ng masama si Emilio habang nasa trabaho. Tila bang, gusto niyang bumalik sa ospital para makita ang kanyang Nanay. Bumalik si Emilio sa ospital at napansing bukas ang pinto ng kwarto, maraming naka kulay puting uniporme at nasa labas naman ang kanyang Ama at mga Tiya.

Emilio: Bakit kayo nasa labas? (Masayang wika ni Emilio)

Tiya: Wala na ang Nanay. (Umiiyak na nagsalita)

Emilio: Anong wala na? Lilipat tayo ng kwarto?

Tiya: Wala na Nanay, patay na. (Umiiyak)

Emilio: Ha?! (Sabay takbo papasok ng kwarto)

Nakita ni Emilio ang kanyang pamilya na umiiyak. Hindi narin napigilan nito ang umiyak ng makitang walang buhay na nakahiga ang kanyang Nanay. "Nay! Birthday ni daddy, magkakainan pa po tayo mamaya". Hindi na agad nakabalik sa trabaho si Emilio dahil sa kanilang pinagdaraanan. Kitang kita sa mukha ng buong pamilya ang sakit at lungkot sa pagkawala ng isang napakabuting tao.

Emilio: "Calling......" Hello Polen, si Nanay. (Umiiyak)

Polen: Bakit? Anong nangyari? (Gulat na nagtanong)

Emilio: Wala na si Nanay, patay na. (Mas matinding pag iyak)

Polen: Hala?! Sorry sa masamang balita. Tatagan mo loob mo, pupunta kami mamaya ni Echo.

(Si Polen at Echo ay ang matatalik na kaibigan ni Emilio nung sila ay nasa kolehiyo)

Nakalabas na sa ospital sila Emilio, dinala narin sa polinarya ang kanyang Nanay para bihisan. Pag uwi sa kanilang bahay, sila ay nagkwentuhan tungkol sa nangyari. Wala ng bakas ng lungkot sa mukha ng bawat isa dahil alam nilang ayaw ng kanilang Nanay ng malungkot. Binuksan narin ng Ama ni Emilio ang mga regalong natanggap nito mula sa kanyang mga anak.....Oras na upang sila ay magtungo sa lugar na pagdarausan ng ilang gabing pamamahinga ng kanila Nanay. "Gusto ko doon tayo sa pinakamalaing kwarto. Gusto ko magandang maganda ang mga bulaklak ng Nanay, gusto ko maraming ilaw", ika ng isang tiya ni Emilio.

Lumipas ang mga araw at dumating ang araw ng pamamaalam nila Emilio sa kanilang Nanay. Maraming tao, lahat ng kamag-anak, mga mahal sa buhay, mga kaibigan, mga natulungan, mga kapit bahay, mga kasamahan. Napakaraming nakiramay dahil napakaraming nagmamahal sa Nanay ni Emilio. Umagos muli ang luha sa mga mata ng bawat isa, hindi mapigilan ang lungkot na nadarama. Matapos mamaalam ng buong pamilya, sila ay nagtungo sa isang mall sa Alabang upang kumain at magpalipas ng oras. Masaya nanamang nagkwentuhan ang buong pamilya, tila bang walang mabigat na pinagdaraanan. Marahil, alam ng lahat na nasa mabuting kalagayan na ang kanilang Nanay, kapiling na nito ang lumikha. Panatag na ang loob ng lahat, dahil sa wakas, natapos na ang hirap na pinagdaraanan ng kanilang Nanay.

(June 11, 2018......ng matanggap sa trabaho sa Pamahalaang Lungsod ng Muntinlupa si Emilio)

Hindi maipinta ang saya sa mukha ng binata, dahil sa wakas ay may trabaho na siya matapos ang mahabang pag aaply sa iba't ibang kompanya. Masaya ang binata sa kanyang trabaho, masaya siyang tumutulong sa mga tao. Maraming hirap na pinagdanan sa trabaho ngunit hindi ito sumuko. "Hindi ako pwedeng sumuko, babawi pa ako sa mga magulang ko". Nagpatuloy si Emilio sa kanyang trabaho hanggang sa nakilala niya ang isang babaeng nagngangalang, Cassie. Si Cassie ay isang dalaga at namasukang intern sa opisina nila Emilio, at hinangaan ito ni Emilio dahil sa anking ganda, talino, bait, at iba pa. Ngunit may ibang gusto ang dalaga kaya hindi ipinilit ni Emilio ang kanyang nararamdaman para dito. Nakakita ng iba si Emilio sa ibang departamento, at agad niya itong pinormahan. Pinormahan ng pinormahan hanggang sa malaman ni Emilio na hindi pala sila pareho ng relihiyon.

Babae: Anong relihiyon mo?

Emilio : Katoliko ako, ikaw ba?

Babae: Nako, patawad ngunit hindi ako maaaring magmahal ng isang katoliko, Kristiyano ako.

Hindi umayon kay Emilio ang gusto niyang relasyon, dahil pinatigil siya sa pag porma dahil sa magkaiba nilang relihiyon. "Ewan ko ba, hindi naman hadlang ang relihiyon sa pag-iibigan, pero iba ang pananaw niya" ika ni Emilio sa kanyang sarili. Hindi naging madali kay Emilio ang nangyari dahil ang kanyang puso ay nahirapan. "Talo nanaman, nakakasawa". Lumipas ang tatlong buwan at natapos na ang kontrata ng mga intern sa opisina nila Emilio, kabilang dito si Cassie.

Emilio: Cassie picture naman tayo, para lang sa ala-ala.

Cassie: Sige po sir, walang problema.

Emilio: Wag mo akong kakalimutan ah?

Cassie: Ala, OA naman. Syempre hindi.

Namaalam si Cassie kay Emilio ng masaya, ngunit malungkot naman si Emilio. "Ni hindi ko manlang nasabi kay Cassie na gusto ko siya", ika ni Emilio sa kanyang isipan. "Hay nako, makakahanap din ako ng para talaga sakin, yung hindi sapilitan". Naging magkaibigan sina Cassie at Emilio sa labas ng opisina, nadadalas ang pagkikita nila kasama ang mga barkada. Ngunit wala pading alam ang dalaga sa nararamdaman ng binata para sa kanya. Lumipas pa ang ilang buwan, at hindi na maitago ni Emilio ang nararamdaman. Nagparamdam na ito sa dalaga sa pamamagitan ng Chat, text at maging sa personal na kilos. Naguluhan ang dalaga at tila nailang. Dumidistansya ito kay Emilio, ngunit hindi nagpatalo si Emilio. Mas ipinakita ng binata ang kanyang magandang intensyon para sa dalaga.

April 26, 2019.....Magkakaroon ng konsert ang mga bandang Pilipino at niyaya ni Emilio na sumama si Cassie kasama ang mga barkada.

Emilio: Cassie, sama ka samin ah? Nood tayo konsert.

Cassie: Nako ayoko, hindi ako sanay sa maraming tao.

Emilio: Kasama naman ang barkada natin.

Cassie: Ayoko talaga.

Emilio: Sige na (nagmamakaawa)

Cassie: Sige pag-iisipan ko.

Emilio: Yes! Sige sige. (masayang masaya)

Dumating ang araw ng konsert at nakarating din si Cassie. "Hala, napakaganda niya talaga", ika ni Emilio sa sarili habang nakatitig kay Cassie.

Cassie: Ang daming tao, nakakahiya

Emilio: Ayos lang yan, samin ka lang dumikit lagi

Tugtog dito, tugtog doon. Kanta dito, kanta doon. Aliw na aliw si Emilio at ang mga barkada nito sa mga tumutugtog na banda. Habang tila hindi nagugustuhan ni Cassie ang nangyayari.

Emilio: Okay ka lang ba? Parang hindi ka masaya

Cassie: Okay lang ako, sige lang enjoy ka lang.

Nagpatuloy ang kantahan, sigawan, sayawan at talunan sa konsert. Masayang masaya si Emilio ngunit hindi parin nito mapigilan na mag-alala kay Cassie. Tumabi si Emilio kay Cassie habang nakaupo ito sa damuhan. "Oh, bakit? Pagod kana noh?" ika ni Cassie kay Emilio. "Hindi, eh hindi ka naman masaya eh." ika naman ng binata kay Cassie. Natapos ang konsert at mag-uuwian na ang mga tao. "Parang hindi siya natuwa, dapat pala hindi ko nalamang siya niyaya."

Emilio: Parang hindi ka naman natuwa.

Cassie: Natuwa ako, hindi lang halata.

Emilio: Talaga?

Cassie: Oo nga.

Emilio: Okay sige. HAHAHAHA!

Simula noon ay palagi ng niyayaya ni Emilio ang dalaga na lumabas ng silang dalawa lang. Masaya namang sumasama ang dalaga. Hanggang sa dumating ang araw na umamin na ng nararamdaman ang binata.

Emilio: Cassie, gusto kita matagal na.

Cassie: Seryoso ba?

Emilio: Oo, matagal kong hinintay ang pagkakataon na ito para umamin sayo.

Cassie: Wala akong masabi, pero ramdam ko naman dati pa. Hindi lang ako sigurado, ngayon sigurado na ako.

Naging mas komportable ang dalawa sa isa't-isa, wala ng hiya, bukas sa lahat ng klaseng kwentuhan, at nakakapagsabi na ng sikreto. Dumating ang araw ng kaarawan ni Cassie, at niregaluhan ito ni Emilio. "Isang camera? (masayang tanong)" ika ni Cassie kay Emilio. "Oo para makuhanan natin ang bawat sandaling magkasama tayo", ika ni Emilio. Dala dala ni Cassie ang camera kapag umaalis sila ni Emilio. Nagsimulang manligaw si Emilio kay Cassie, at hindi ito naging madali para sa binata. Dahil sa mga nakaraan ni Cassie kaya takot na ito na magtiwala muli. Ngunit pinakita ni Emilio ang kanyang malinis na intensyon para sa dalaga. Unti unti nitong nakuha ang loob ng dalaga. Nagkaroon ng tiwala si Cassie kay Emilio, isang tiwala na hindi niya pinagkaloob sa iba. Naging maganda ang samahan ng dalawa, walang bahid ng lungkot sa kanilang mga mata. "Ito na siguro yung pag-ibig na hinihintay ko" ika ni Emilio kay Cassie. Lumipas pa ang mga araw at buwan, at dumating ang gabi na hindi inaasahan ni Emilio. Habang sila ay nakatambay ni Cassie sa kanilang paboritong tambayan....

Emilio: Tayo na ba? (Seryosong tanong ng binata kay Cassie)

Cassie: (Matagal na nag isip) Oo

Emilio: Talaga? Walang biro? (Tarantang tanong)

Cassie: Oo nga.

Emilio: YES!!!! May girlfriend na kooooo!

Niyakap ng mahigpit ni Emilio si Cassie at hinalikan sa pisngi. "Thank you! I love you!" ika ni Emilio habang nakayakap kay Cassie. Isang hindi malilimutang sandali ang gabing 'yon para kay Emilio, napakasaya ng binata. Hindi maalis ang ngiti sa mga labi, dahil sa wakas ay binigyan ito ng dalaga ng pagkakataon upang ipakita ang pagmamahal at ang malinis na intensyon. Nagpatuloy ang pagmamahalan ng dalawa, dumating narin ang mga pag-aaway at pagtatampuhan. Naging sobrang negatibo sa pag-iisip ni Cassie, na tila bang si Emilio ay mawawala at iiwan siya palagi. Ngunit hindi sumuko si Emilio kahit na naubos na ang pasensya nito dahil sa sobrang negatibong pag-iisip ng dalaga. "Nangako ako na si Cassie na ang huli at siya na ang aking pakakasalan. Mamahalin ko siya kung sino siya, tatanggapin ko siya kung ano siya", ika ni Emilio sa sarili.

Nang dumating ang isang nakakamamatay at hindi inaasahang sakit, ito ay ang Covid-19. Isang sakit na nakakahawa sa pamamagitin ng laway na tumalsik sa isang bagay at nadikitan ng iba. Lahat ay natakot sa sakit na ito, kaya ipinatupad ng Presidente ng Pilipinas ang Lockdown at Quarantine sa buong bansa upang mapigilan ang pagdami ng mga taong apektado ng nasabing sakit. Totoong napakahirap ng Lockdown, dahil hindi maaaring lumabas ng bahay ang mga tao kung wala itong mahalaga at katanggap tangap na rason. Lalo pang naging negatibo ang pag-iisip ni Cassie, dahilan upang mag-away sila ni Emilio.

Cassie: Hindi ko na kaya 'tong lockdown. Gusto ko ng lumabas.

Emilio: Hindi tayo pwedeng lumabas dahil delikado. Baka mahawa tayo.

Cassie: Bagot na bagot na 'ko dito sa bahay.

Emilio: Hindi mo ba naiintindihan na nakamamatay yung Covid-19? Hindi birong sakit yon.

Cassie: Pero gusto na kitang makita.

Emilio: Gusto nadin kitang makita, pero kailangan natin mag tiis pa.

At ipinaliwanag ni Emilio kay Cassie ng mabuti ang sitwasyon upang mapanatag ang pag-iisip nito. "Yayakapin kita ng mahigpit at hahalikan na marami kapag nagkita tayo pagkatapos ng lockdown" ika ni Emilio kay Cassie.

Hanggang ngayon ay lockdown padin ang buong Pilipinas, ngunit panatag na ang pag-iisip ni Cassie dahil sa tulong ni Emilio, hindi na ito negatibo mag-isip. Maraming salamat kay Emilio dahil hindi niya pinapabayaan ang kanyang kasintahan na si Cassie. At maraming salamat din kay Cassie dahil sa patuloy nitong pag-aalaga kay Emilio kahit sila ay hindi makapagsama. Patuloy ang pamumuhay ng dalawa bilang magkasintahan, masaya ng muli, nag mamahalan, at patuloy na magmamahalan hanggang sa walang hanggan.

Hanggang sa susunod na yugto ng dalawang taong walang pagkakahalintulad ngunit nag krus ang landas.

[rgnportafolioambulante]

Documental fotográfico de músicos participantes en sesiones para www.arcmedia.cl. En las fotografías Alejandra “Leka” Alcayaga trio, Los Mena, Cristián Cuturrufo, Ensamble La Querencia, Raúl “Talo” Pinto.

[divinenatureee]

Stay or Leave

Masaya. Lungkot. Sakit. Dismaya. Mararanasan mo iyan sa pag-ibig. Teka, naranasan mo naba ang umibig? Gigising sa umaga, bubungad agad ang napakatamis niyang mensahe sayo galing sa telepono. Umaga hanggang gabii siya lang ang nasa isip mo. Pag-ibig nga naman. Ngunit, paano kung ang pag-ibig na hinahangad na magtatagal ay pag-ibig lang pala sa maikling panahon? Subay-subayan natin ang kwento ng pag-iibigan nina Miko at Eva na kung saan masusukat ang kanilang pagmamahalan. Hahantong ba sa kasalan? O mapupunta sa usapang hiwalayan? "Naku!! Nasaan na kaya ang lalaking yun? Alas otso na ng umaga, wala parin!" Bungisngis ni Eva habang nakatayo at nag hihintay ni Miko na kanyang sundo papuntang paaralan. Umaabot limang minuto pa ng paghihintay sa wakas ay nakarating narin si Miko. Bumusina siya at binuksan ang pinto ng sasakyan. Nakasimangot namang pumasok si Eva sa loob at tumawa lang ng mahina si Miko. Alam niya kasing galit na galit na ang kanyang nobya. Minuto ang lumipas habang nag mamaneho, wala paring kibo si Eva sa loob ng sasakyan. Kaya hindi natiis ni Miko at dahan dahan niyang hinawakan ang kaliwang kamay ni Eva gamit ang kanang kamay nito. Samantala ang kaliwang kamay ni Miko ay naka hawak sa manibela. "Sorry na, na late kasi ako ng gising kaya huli na nong nakarating ako" pagdadahilan ni Miko sa paghuli niya ng dating. Hindi parin kumibo si Eva at patuloy lang sa pagsisimangot. "Tsaka di narin ako naka pag text kasi naubusan ako ng load...Oi ano ba! Pansinin mo naman ako. Promise totoo yong mga sinabi ko" pagpupumilit ni Miko kay Eva. "Oo na! Naniniwala na ako. Swerte mo lang at di kita kayang matiis." wika ni Eva. "Kaya mahal kita eh!" Ani ni Miko kay Eva. Hindi naman mapigilan ni Eva ang pamumula ng kanyang mukha. Siyam na buwan nang mag karelasyon sina Miko at Eva katulad ng iba, naranasan nanila ang maga away sa mga maliliit na bagay, may mga tampohan at selosan, minsan nagka hiwalay pero nag babalikan rin naman. Typical lang na mag nobyo sila. Pero hanggang ngayon iniingatan parin nila ang kanilang relasyon na binuo. May mga pangarap narin sa isat- isa at mga pangako na binitiwan. Na sana, sana sila na ang magkatuluyan sa hinaharap. Nakarating sa paaralan at patuloy parin sa pangungulit at pang aasar si Miko, hanggang maka pasok sa silid aralan. Si Miko at Eva ay magkakaklase lang, silang dalawa ay mga Senior High School student. Araw-araw silang nag tutulungan sa klase, pati sa paggawa ng asignatura at mga proyekto. Natapos ang isang araw ng puno ng asaran sa dalawa. Habang nag hihintay si Eva sa labasan. At kinuha ni Miko ang kanyang sasakyan, biglang tumunog ang telepono neto. Sinagot niya naman ito dahil ito ay tawag galing sa kanyang ama. Masayang binati ni Miko ang kanyang ama, pero maya-maya sa kaligitnaan ng paguusap mapapansin ang pag iba ng itsura ni Miko, mistolang hindi magandang bakita ang sinabi ng kanyang ama. Maya-maya habang nag hihintay si Eva, dumating naman si Miko, pumasok na siya sa loob at pinaandar na ito at umalis. Habang sa byahe nag tataka si Eva dahil hindi na ito ang daan papuntang bahay nila. "Love, saan tayo pupunta?" Tanong ni Eva "Sa dalampasigan love." Sagot naman ni Miko. Hindi na nagtanong ulit si Eva dahil sangayon naman ito sa plano ni Miko. Matagal narin raw nang hindi siya maka punta da dalampasigan kaya itoy namimiss niya na rin. Nung silay nakarating unang lumabas si Miko at nag hintay muna si Eva ng minuto pero laking gulat niya hindi siya pinagbuksan ng pintuan ni Miko. Kaya kusa itong lumabas at tumabi sa bakanteng upuan. Pinagmasdan niya ang paligid. Iilan lang ang mga tao na tumarambay sa dalampasigan, mahinaon ang hampas ng mga alon, malamig rin ang simoy ng hangin. At palubog narin ang araw. Napakagandang tanawin nga naman. "Love, maypag uusapan tayo" wika ni Miko. Nakaramdam ng kaba si Eva sa inaasal ni Miko. Ramdam niya na seryoso ang kanilang pag uusapan kaya itinuon niya dito ang atensyon. "Tumawag si papa kanina. At may sinabi siya" ani ni Miko at hinawakan ang kamay ni Eva. Mas lalong kumaba ang kanyang nararamdaman. Hindi na siya kumibo at senyales ron na mag oatuloy si Miko sa pag sasalita. "Sabi niya, sa katapusan ng buwan, kukunin niya kami nila mama at dun na kami titira sa Canada." Bigla-biglang tumulo ang luha ni Eva ni hindi man lang niya namalayan. Matagal na, matagal na nila itong napag usapan. Tungkol sa tatay ni Miko na naninirahan sa Canada. Napag usapan narin nila ang chansang kukunin sila dito at dun na tumira sa Canada. Isa yan sa kinakatakutan ni Eva na mangyari, ang mahiwalay kay Miko. Pero nangyari na. "Love." Sabi ni Eva. Wala paring tigil ang pag buhos ng luha nito. Isa isa naman itong pinuounasan ni Miko. "Ayokong sumama love. Gusto ko kasama ka." Hindi narin napigilan ni Miko ang maiyak. Unti unti nang lumubog ang araw. Napagandang tanawin sana pero hindi nila ito kayang pansinin dahil sa sitwasyon. Huminga ng malalim si Eva at nag salita. "Napag usapan na natin yan diba? Na dapat kang sumama, kasi pamilya mo yan. Wala tayong magagawa kung aayaw tayo sa gusto nila. Kahit masakit, kailangan eh" "Love naman. Diba tayo lalaban? Ayoko. Diba sabi ko magkasama tayong tantanda. Diba? Diba sabi ko mag aaniversary pa tayo. Diba love?" Sabi ni Miko. "Kailangan mong piliin ang pamilya mo. Lalaban tayo, pero kailangan rin nating sumuko. Tantanda tayo pero siguro ngayon hindi na magkasama. Masakit pero kailangan. Wala akong laban eh. Girlfriend mo lang ako, pamilya mo sila. Talo na ako." Ani ni Eva habang umiiyak. Dito na yata magtatapos ang lahat. Lahat ng paghihirap, mga masasayang ala-ala. Dito na yata magtatapos. "Love, I'm sorry at nangyari pa ito. Sorry kasi kailangan mo pang masaktan. Babalik ako love. Pagkatapos kung mag-aaral. Mag iipon ako. At babalikan kita. Hintayin mo ako love. Please" wika ni Miko, hindi niya napigilan ay niyakap niya si Eva ng mahigpit. Baka heto na ang huli nilang pag sasama. Tumugon si Eva sa yakap ni Miko, dahan dahan itong tumango sa pagsang ayon na hihintayin niya ang pagbabalik neto. "Mahal kita Miko. Kaya hihintayin kita. Malaya kana love." Heto naba yun? Dito nalang ba magtatapos ang lahat? Siguro nga Oo. Bat ang ikli? Bat ang iksi lang ng panahon ng pagsasama namin? Dipaba sapat yung pag sasakripisyo namin at kailangan pa ng ganito? Pero talo naman talaga ako eh. Pamilya na ang pinag uusapan. Naniniwala naman ako na babalik siya. Alam kung babalik siya. At hihintayin ko siya.

[slflew]

Music Tag Game

Rules: We’re snooping on your playlist. Put your entire music library on shuffle and list the first 10 songs, then choose 10 victims.

Oh, goodie! This is the first time I’ve been tagged in a tag game! <3

Wow, this is going to be strange. I actually listen to music across like, five different platforms. I’m picking my iTunes because it’s the oldest.

Tagged by @deviantredhead

1.  Lowering the Banners (Sundown) - Brad Derrick, The Elder Scrolls Online soundtrack

2. Walk - Antonio Pinto, The Host soundtrack

3.  A Wedding Darker - Michael Giacchino, Jupiter Ascending soundtrack

4.  All Else is Decay - Damjan Mravunac, The Talos Principle OST

5. Something - Dogbreth, Sentimental Health

6.  In Trutina - Charlotte Church, Voice of an Angel

7.  Sea of Black Tears - Peter McConell, Brutal Legend Original Soundtrack

8.  Unforgettable - Sia, Finding Dory OST

9.  This is Where You Can Reach Me Now - U2, Songs of Innocence (isn’t this the default iTunes music? lol)

10.  Lost in Emyn Muil - Howard Shore, LOTR: Two Towers Complete Recordings

Tagging: @the-silmawhatnow; @kaniac-22 @the-insomniac-cat @miharu87 anyone else who feels like doing it because I need more friends! xD

[letterstoselfian]

Nakakatakot din pala ang pag-ibig

Dear Self,

Marami na ang sugat na tinanggap mo sa taong ito. Sugat mula sa paalam. Sugat mula sa pagkatalo. Sugat mula sa maraming "what if's" mo. Sugat ng pandemya. Sugat ng mga nangyayari sa paligid mo. Kung mayroong unang sinubok ang taong ito sa'yo, yung ang kakayahang magtiwala sa pagmamahal.

Mayroong takot kasi mayroong paulit-ulit na pagkabigo. Mayroong takot magtiwala, kasi alam mong sa pagmamahal, lahat ay "pagtaya" o "sugal", at ang madalas na resulta ay talo ka. Ang masaklap, di ka sumuko hanggang hindi nauubos ang huling taya, pero natalo ka pa din, at ngayon, naubos ka na.

Kasabay ng takot ay ang pagdududa. Pagdududa sa kakahayan ng pag-ibig na manatili. Pagdududa sa kakayahan ng pag-ibig na ipaglaban ka. Pagdududa sa itatagal ng pag-ibig para samahan ka. Dahil sa larawan ng pag-ibig ng mundo ngayon, tila mabilis itong maglaho, mabilis sumuko, mabilis tumakbo, mabilis manahimik at mabilis maghanap ng iba. Kasama ng takot ang pagdududa. Pero sa gitna ng lahat ng ito ay ang lungkot na para bang wala ng pag-asa sa pag-ibig para lumigaya.

Nariyan marahil ang tanong kung bakit tila nabuhay ka sa panahon kung saan malabnaw ang kapangyarihan ng pag-ibig. Na tila, hindi kayang baguhin at punuan ng tunay na pag-ibig ang maraming mali at kulang sa mundong ito. Bakit nga ba nabuhay ka sa panahon kung saan tahimik ang pag-ibig para ipaglaban ang tama at para gawin ang tama? Bakit? Walang hanggang bakit.

Pero sa sandaling ito, sana matandaan mo, na kasabay ng takot at mga pagdududa mo, ay ang karapatan mong tumangis. Bukas ang tenga ng langit para pakinggan ang mga hikbi na mayroon ka. Bukas ang pinto ng langit at handang tanggapin lahat ng ibabato mong mga tanong ng pagdududa at paninisi sa lahat ng sakit na nararanasan mo ngayon. Bukas ang palad ng langit para tanggapin mula sa'yo ang mga pait na karanasan mo sa pag-ibig. Kung kailangan mong tumangis dahil sa takot at pagdududa sa pag-ibig, tumangis ka. Iiyak mo lahat ng mga hindi mo maunawaan sa nagiging takbo ng mundo mo ngayon. Iiyak mo lahat ang hindi maarok ng isip mo sa nakikita mong pag-ibig ngayon. Iiyak mo ang kawalan ng pag-asa sa pag-ibig na dapat maging dahilan ng iyong kapayapaan at ligaya.

At sa dulo ng iyong pagtangis ay ang pagmulat ng iyong mga mata na may mga luha. Hayaan mo ang mga luha mo ang maging salamin para makita mo na ang pag-ibig sa mundo ay hindi perpekto. Ang pag-ibig ng tao, kahit sobra sobrang ibigay, palagi at palaging magkukulang - hindi perpekto.

Maaaring lumaki ka sa mundo ng fairytale na tila ang lahat ay may happily ever after. Pero sa tunay na buhay, walang happily ever after, dahil sa bawat "After" palaging may panibagong hamon ng katapatan at pagbibigay ng sarili. Sa "Happily ever after" tila isang beses ka lang magsasabi ng "Mahal kita" at sapat na ito habang buhay. Pero sa tunay na buhay, bawat "after" kailangan mong panindigan ang salitang "Mahal Kita". Hindi one-time event, pero araw-araw. At para sa tao na napapagod, na maraming tanong, at marami ding kulang - ang pagtindig para sa pag-ibig araw-araw ay isang malaking hamon. Hindi perpekto ang pag-ibig ng tao.

Kaya, dearest self, sana maintindihan mo din na hindi mo din perpektong maiintindihan ang pag-ibig na hindi perpekto. Dahil sa dulo ng kuwento, ang pag-ibig ay laging mananatiling misteryo. May mga pag-ibig na kayang manatili hanggang dulo, pero may mga pag-ibig na mas lalago kung mas pipiliing bumitaw at lumayo. Pero ang mahalaga, lahat ay kuwento pa rin ng pag-ibig. Kuwento pa rin ng pag-ibig na nagiging masaya dahil masaya 'yung minamahal. Kuwento pa rin ng pag-ibig na sobrang nasasaktan kapag nasaktan niya ang minamahal. Alin man dito ang maging kuwento mo, sana huwag mong bitawan ang pag-ibig - lalo't higit ang pag-ibig sa sarili mo.

Sinabihan mo ang mga bata kanina sa recollection na, "Hindi mo makokontrol ang oras at puso ng ibang tao para sa'yo". Hindi sa lahat ng oras mananatili ang iba. Hindi sa lahat ng oras, mamahalin ka pabalik ng iba. Pero sana matutunan mo ang mahalagang bilin mo sa kanila, "Ang tanging hawak mo ay ang pag-ibig na magsisimula sa sarili mo... at higit sa lahat magtatapos sa sarili mo". Ito ang tanging kayamanan mo sa pagdaan ng mga hindi perpektong pag-ibig sa buhay mo. Ito din ang tanging kayamanan mo para manatili kang matatag sa kabila ng hindi perpektong pag-ibig na mayroon ka. Ang tanging kayamanan na magsasabi sa'yo kung anong dapat gawin sa hindi perpektong pag-ibig: kung mananatili o bibitaw.

Nakakatakot din pala ang pag-ibig. Pero ang totoo, hindi ka sa pag-ibig natatakot. Dahil malinaw na ang kabaliktaran ng pag-ibig ay takot. Hindi ka sa pag-ibig natatakot, bagkus natatakot ka sa sakit na dulot ng pag-ibig. At muli mong alalahanin, walang hindi nasaktan sa pag-ibig. At ang bawat sakit na dulot ng pag-ibig ay paglago at pagkatuto. Masasayang ang sakit kung hindi matututo. Masasayang ang sakit, kung hindi uusad at magbabago.

Nakakatakot din pala ang pag-ibig. Pero hindi ba't mas nakakatakot kung lahat tayo ay titigil na sa pag-ibig. Kung tayo ay nilikha para umibig at ibigin, hindi ba't ang pagtigil natin sa pag-ibig ay hudyat din ng pagtigil ng ating buhay? Hindi ba't ang pagtigil natin sa pag-ibig ay pagtigil din natin sa paglalagay ng kahulugan at kulay sa punong punong hamon ng buhay? Mas matakot ka sanang mabuhay ng hindi ka nasugatan ng pag-ibig - dahil 'yun ang magpapatunay na na hindi ka talaga nabuhay.

[tecontos]

Filminho e sacanagem com a sogrinha (11-02-2022)

By; Marcio

Oi, sou o Marcio, tenho 21 anos e sou de São Paulo.

A vida às vezes nos surpreende com cada uma que a gente fica a pensar “Quem são realmente as pessoas que nós conhecemos?” Este fato me aconteceu há quatro dias.

Estou namorando uma evangélica de 20 aninhos, ela ainda é virgem, a única coisa que consegui até agora foi pegar em seus peitinhos por cima da roupa, seus pais são severos e conservadores até o extremo.

Até então é isto que pensava eu da minha querida sogra, que sempre seria vigilante, marcando em cima e não dando trela. Há três dias eu cheguei na casa da namorada e ela tinha ido com seus dois irmãos e o sogrão para outra cidade, para um encontro e só minha sogra ficou.

Chegando lá ela me mandou entrar toda sorridente, eu estranhei que logo me convidou para assistir um filme e, para não desagradá-la, aceitei o convite, ela fechou a porta alegando sentir frio, realmente estava bem frio neste dia e ela trouxe um cobertor e o jogou sobre mim, então ela pôs no canal e veio vindo a se enfiar embaixo do cobertor.

Quando o filme começou tive a maior surpresa desta vida, era um filme pornô. Ela me disse;

- esse filme é otimo voce vai gostar

E já senti sua mão passando sobre meu pau, ela pegou apertou e disse;

- “Meu esposo está sem comparecer há tempo e você me despertou um tesão louco”.

Ela disse que tinha que me dar senão ficaria louca e foi enfiando a mão dentro de minha calça, e minha vara já estava pra lá de dura, quando sua outra mão enlaçou o pescoço me puxando e ela então me beijou, fiquei sem reação, ela tem 53 e eu 21, ela então me disse

- “Você está muito fraco meu genro, aproveite que é grátis!”.

Daí pra frente eu me animei com a sogra, dei um beijo de língua nela e ela adorou, levantei e fui com ela para o seu quarto, para sua cama, tirei minha roupa e ela pirou, arrancou as roupas e foi jogando pra tudo quanto era lado, a calcinha dela ficou em cima do armario.

Fiquei maravilhado com o corpo da sogrinha, tudo em cima, xaninha raspada, peitinhos durinhos, uma bunda de fazer inveja a qualquer adolescente, nem grande e nem pequena.

Ela abocanhou meu pau e me fez um boquete divino, gozei duas vezes em sua boca e para recompensá-la tambem caí de boca na buceta dela por um boooommm tempo, depois fui subindo pelo seu corpinho todo arrepiado e quente, sedento por sexo, passei rapidamente por seus peitos, seu pescoço e finalmente beijei ela, comecei a morder as orelhas e arranhar suas costas, ela me mordia e beijava ao mesmo tempo.

Finalmente comecei a penetrá-la, fiquei de joelhos na cama, puxei as pernas para cima e puxei até encostá-la em minha rola, ela parou até de respirar olhando para minha rola e delicadamente ela a pegou e pôs na entrada da sua buceta, que era pequena e rosinha, comecei a bater com a cabeça da pica na sua buceta e ela sorrindo me pediu para enfiar logo.

Não esperei um segundo pedido, só pus a cabeça na portinha e empurrei duma vez, entrou até o talo e ela gritou “Aaaaaaaaiiiiiiiiiiiiiiiiiiii”, rapidamente bombei feito louco, ela gritava e gemia embaixo de mim e confesso que gozei antes dela uns dez segundos, mas continuei bombando sem parar, ate que ela estremeceu toda e ficou tremendo, pensei que ia ter um troço, mas logo ela se recuperou e pediu mais, a virei de quatro e disse;

- “Agora vou comer seu cuzinho”

E ela disse; - “Não, eu nunca dei meu cu, nem mesmo pro meu marido”.

Tanto insisti que ela concordou que eu colocaria só a cabeça, concordei na hora, ia ser a primeira vez que eu ia comer um cuzinho e ainda por cima virgem, ela se posicionou de quatro, seu cu piscava, cuspi na cabeça da rola e apontei bem pro centro e pus a cabeça e fui forçando bem lentamente, demorou, mas a cabeça entrou, ela deu uma tranca no cu que doeu muito meu pau, então esperei ate que ela relaxou e eu aproveitei e empurrei tudo de uma vez.

Tive a impressão que o couro do meu pinto tinha sido arrancado, ela deu um grito e tentou sair fora, mas eu já tinha previsto e segurei com toda força em sua cintura, ela então mandou eu tirar e eu disse

- “Infelizmente sogrinha, não vou tirar não”.

Ela começou a sentir dor, puxei a metade pra fora e dei uma olhada pra ver como estava meu pau, depois empurrei de volta, ela voltou a reclamar que doía, fui e voltei, fui e voltei e ela começou a se acalmar, daí pra frente foi só alegria, e dei uma tremenda gozada dentro dela e depois disso tomamos um banho quente.

Voltamos para a sala e ficamos no sofá, ora ela mamava meu pau, ora eu chupando a sua buceta, sai de lá bem tarde da noite.

No dia seguinte a noite quando cheguei lá para ver a minha namorada, vi que a sogrinha não conseguia sentar direito, perguntei o que aconteceu, ela começou a rir e o meu sogrão disse que ela caiu enquanto limpava a casa e ficou descadeirada kkkk.

Enviado ao Te Contos por Marcio

[caprimistica-blog]

Parte 2

- Opa – falei enquanto ele continuava a massagear minha bunda.

- Algum problema? – Ele perguntou e olhou para minhas costas não entendi o motivo até ele enfiar a mão pela abertura do vestido que ia até a cintura chegando a minha bunda.

Deixei-o fazer isso por alguns segundo e me livrei de sua mão. Virei-me para ele e falei – O que você quer?

- Nada que você não queira fazer – falou pegando minha mão e levando até o pau dele sob a calça, que eu apertei no ato.

- Viu como estou e a culpa é sua – Falou.

- Minha culpa! – falei sem parar de apertar.

Então retirei a mão e caminhei até a mesa de centro, coloquei minha taça que ainda estava pela metade na mesa, virei-me e falei – Melhor pararmos por aqui pode chegar alguém. E eu sou casada, você também, meu marido esta na festa... Ele me cortou

- Ninguém vai vir aqui, é área privativa da casa – falou fazendo sinal de negação com as mãos.

- Você tem certeza?

- Tenho sim – Falou se aproximando um pouco.

- N��o sei pode aparecer alguém... – mas antes que eu terminasse ele abriu o zíper da calça e tirou o pau para fora.

Olhei e gostei do que vi, era um belo cacete, de bom tamanho e grossura. Involuntariamente mordi o lábio inferior.

Ele se aproximou mais segurando e se masturbando lentamente de mim – Pegue – Falou.

Olhei para a cara dele bem séria para ele, depois para o pau sendo acariciado por ele.

Estiquei a mão e o segurei, apertei-o todo, acaricie com as duas mãos, e comecei lentamente uma punheta.

- Isso Paula, bate uma para mim, com essa mãozinha macia que você tem – Falou meio sacana.

Bater uma punheta para ele era a última coisa que queria. Olhei para aquele cacete babando na minha mão. Minha boca se encheu de água. Olhei a cadeira ao meu lado e sentei-me puxando-o pelo pau. Ele veio sorrindo. Seu membro ficou quase na altura certa.

- Punheta? Você quer uma punheta? – falei sem parar de massagear aquele cacete cheio de veias que vibrava na minha mão.

- Queria era comer você, mas isso é impossível aqui – disse alisando meu rosto.

Olhando nos olhos dele disse – verdade, me comer aqui sem chance. Mas eu posso comer você – E abocanhei aquele cacete mamando com prazer, sem muita presa.

- Ah! Safada – Falou Alfredo – Gosta de chupar então!

Tirei o pau da boca e falei – Adoro.

Chupei com muito carinho aquele pinto. Lambia todo á cabeça, depois enfiava novamente na boca.

- Nossa que boca deliciosa, você é uma puta boqueteira – ele falou alisando minha cabeça.

Tirei o pau da boca e falei – Uma puta boqueteira? Não querido, eu sou uma boqueteira puta – e voltei a mamar deliciosamente.

- Puta – Falou - Vou foder sua boca – e segurou minha cabeça com as duas mãos e começou a foder minha boca, por instantes só depois me soltou para que eu continuasse o boquete do meu jeito e prazer.

Ele deslizou a mão e começou a apalpar meu peto por cima do vestido, como esse tinha bojo estava sem sutiã. Parei de chupa, endireite-me na cadeira e abri os feixes da gargantilha. A frente do vestido caiu, expondo meus peitos com os bicos duros.

Então falei – Você disse que não vem ninguém aqui não é?

- Não, não vem não – Falou e levou a mão e acariciou meu peito.

Estava com medo, mas estava muito excitada. Abri o cinto da calça dele e abaixei-a junto com a cueca até os pés, deixando totalmente exposto o objeto do meu desejo.

- Agora sim – E levantando aquele mastro gostoso, lábio inteiro. Desci para o saco lambendo-o lentamente.

- Você é uma profissional do boquete – Falou.

- Adoro um pau na boca – falei esfregando o rosto naquele membro duro.

- Aposto que você faz muito isso – ele falou

- isso o que? Chupar um pau?

- Isso, você deve mamar em muitas rolas por ai – Disse forçando o pau para dentro da minha boca.

Puxei a cabeça e falei – Não tanto quando eu gostaria

- Seu marido não desconfia?

- Não, infelizmente ele não sabe – falei lambendo todo o talo cheio de veias.

- Queria que ele soubesse é? - perguntou e continuou não me dando chance de resposta – Além de fazê-lo de corno, ainda queria que ele fosse corno manso?

Dei umas três ou quatro chupadas com bastante gosto e falei – Queria sim, queria que o corninho do meu marido me visse chupando um caralho. Sendo fodida por outro.

Meu tesão foi a mil, comecei a punhetar e mamar com gula e desejo – Me de leite. Goza na minha boca, me deixe tomar sua porra, cachorro filho da puta.

Não demorou e Alfredo soltou um urro contido. Senti a boca se encher de porra. Engoli tudo e continue com aquele pau na boca até senti-lo amolecendo.

Quando ele saiu da minha boca Alfredo falou – Nossa que gostosa sua boca – e começou a querer levantar a calça.

- Calmo ai – Falei pegando minha taça sobre a mesa.

Tomei um gole e bochechei lavando minha boca por dentro, depois mais um gole matando o resto fiz o processo novamente.

Então peguei seu pau mole já e comecei a chupá-lo – Que esta fazendo quer mais, não sou mais jovem não é assim – Falou Alfredo meio que rindo.

Chupei um pouco e levantando falei – Não quero chupá-lo mais estava apenas limpando-o.

Arrumamo-nos e voltamos para a festa, fui direto ao banheiro retoquei minha maquiagem e fui para o lado do meu maridinho sentando-me como uma séria esposa que sou.

- Vamos indo querida, estava só esperando você – Disse meu marido – Completando - Meus amigos disseram que você esta uma gata e eu concordo.

Abri um sorriso - Vamos sim, estou louca para chegarmos a nossa casa e brincar com você um pouquinho – falei e levei a mão entre suas pernas.

Ele riu e falou – Querida! Que você andou bebendo além de champanhe?

- Leite amor, é o que as gatas bebem, não é? - falei rindo.

- Só você mesma! Vamos embora – Falou rindo

[revistazunai]

Manuscritos de Alexandria 1: Claudio Rodrigues

Epifanias pela dor

FRANCISCO (1181-1226)

A cruz entalada na garganta. Luz por todos os poros. O corpo são lanças que o transpassam. Uma só ferida. E doer e sangrar. Amanhecer pela dor. O ser todo escâncara.

Eu me libertarei! O todo amor. Tudo todos. Tudo muito. Solidão.

Não dizer o já dito. A língua se agita. A palavra é Tua. E tudo já foi feito.

Amanhece.

Abriram-se chagas em meus pés e mãos como se eu fosse o crucificado. Os ombros doem-me como quem o céu sustém. Abro meus braços em cruz e me entrego aos prazeres da dor. Tuas chagas abertas nos pontos cardeais do meu corpo. No limite do ser. Quando sou pedra, sou raio, sou língua de fogo, sou ninguém. Multidão.

Por que é preciso tanta dor, meu Deus? Por que tanto prazer?

Porque é preciso compreender.

O quê?

O quê. O isso. Francisco!

De braços abertos Cristo somos todos os homens.

TERESA (1515-1582)

O mar encapelado, línguas azuis, verde-douradas, brancas, para cima aos milhares, navios luzem à distância, de quaisquer terras distantes, em uma terceira margem, ao mar adentram. No coração do oceano, como perdidos, à Nova Espanha se dirigem. Meus irmãos, Hernando, Rodrigo, Lourenço, Jerônimo, Pedro e Antônio vão dentro deles, cada qual com sua espada e seu mosquete para levar a palavra de Deus. Não como vigários. Não pregarão. Serão soldados do Divino. É sua ação e exemplo de cristãos que se quer levar às novas terras de além-mar. Para que as descobrimos, meu Deus, se não para semear Tua palavra? Para isso é preciso abrir-lhes um sulco e regar com sangue a semente.

Cascos de navios como cascas de nozes sobre as águas, pequenas e frágeis vistas à distância, aos olhos do cosmos e de Deus, à mercê dos elementos. Para enfrentar os elementos é preciso uma alma intrépida e atrevida que desafie o medo. É necessário vencer a si mesmo. Os elementos somos nós mesmos a gesticular com violência colocando em perigo nossas eternas almas. Mas nossa é a vontade de Deus.

Ao longe o mar cintila. É lá que minha alma está e meu corpo gostaria de estar. No limite. No coração da aventura. Sulcando o oceano, brandindo espadas, cravejando de sangue o peito do inimigo com a explosão do meu mosquete. A lâmina de fogo da língua de um anjo doma as terras de além. O sopro de Deus sobre as coisas. Mas, estou em terra firme, se é que firme a terra é. E entre paredes. Minha missão é de pedra e com ela erguer Tua morada. Foi-me dado fundar conventos, esta é a minha aventura. Agarrar-me às pedras, subir com elas paredes, fazê-las chegar ao céu. Desmesurar-me neste afã. Desafiar a Deus para servi-lo.

O mar, onde meus irmãos estão, e inteira eu gostaria de estar. Em breve, um dia as irmãs em Deus seguirão os caminhos abertos por eles e novos mares e terras se abrirão para nós. Desbravaremos com eles terras mais novas ainda, que desoladas serão reabitadas. Desabitaremos o planeta se for preciso para conquistá-lo. Um país tem que tomar o mundo de assalto. A terra é pouca para um país.

Para levar Tua palavra é preciso antes apossar-se da carne alheia e tomar a alma para domá-la. Como Deus faz conosco. Não teve pena nem de seu filho na cruz e não o livrou da morte infame entre ladrões. Pela ousadia de ter nascido homem, morreu como cão.

Ó, lancetado coração! Eu que tenho pecado tanto e tanto errei nesta vida e tanto te amei com a força de meus pecados e erros. Eu que sou voltada à loucura. Eu, a tua pecadora, sou toda entregue a ti.

Toca meus seios um anjo. Um anjo só asas adeja. Abre meus braços em cruz e penetra certeira uma seta. A carne diante do espanto sacrifical. Um espiral se abre em minha testa em voluta infinita.

Suave martírio de teus laços. O fogo de teu abraço docemente fere-me a alma. As bodas contigo já começaram.

FRIDA KAHLO (1907-1954)

Tudo pela causa. O amor pela causa. A dor. Torturada constante. Como se amada por um deus. Toda entregue à causa. Só ela existe. E o amor. Ah, o amor! É tudo o que existe. O amor é a própria causa.

Fecundada de cores. Represento a história do meu corpo.

Eu te amo. Meus lábios fecham esta palavra. Cada gesto cria uma aurora. É sempre manhã. Amanhã tudo luz.

A causa é o amor. O amor da carne. A carne ama como se alma existisse. A humanidade é um deus.

O corpo ama a vida. A vida precisa de um corpo. Anima um corpo a vida. Mistério. A arte e o amor irão algum dia deslindá-lo? Mas para quê? Não bastaria vivê-lo?

No ar um verso há que um poeta resgata. A pintura é um grito a custo revelado. Procuro a paisagem no retrato. Sou todos os seres que me pintam diante do espelho. Não há Deus. Não há alma. Só há arte. E o amor. Sem amor não há arte ou causa alguma. Só o amor importa.

A causa é o povo redivivo. A sociedade renovada. Os direitos que se igualam. Deveres e haveres distribuídos entre todos. E tudo é de todos e todos são um. Mesmo que custe mais de um milênio de lutas para que se realize. O homem pequeno, diante da vida se engrandece. Um grão frente ao mar esconde o universo. O coração no peito aberto. Um dia seremos isso. Mas é preciso lutar.

Amar não crendo em alma ou deuses é um desafio. Amar por amar. Ser corpo. Alma não precisa. Não precisamos de deuses. Precisamos acreditar em nós mesmos. Se Deus ou deuses houvesse é isso que esperariam de nós.

Perder a vida assim tão cedo. Perder a morte na velhice. Perder a experiência de ser velho. Por mais dura e seca e só. Perder um pedaço de mim mesma que seria. A experiência de outro eu. O meu próprio envelhecer. O ver um mundo novo nascer de novo das cinzas do antigo.

Ao morrer perdemos a fração de eternidade que nos cabe do universo? O universo morre conosco? Nós nos entregaremos novamente ao nada de onde viemos? Mas por que deixamos por algum momento de ser nada? Por que fomos compelidos a ser? Por que este esforço da natureza por nos tirar para depois nos devolver ao nada? Que somos nós desabalados de volta rumo ao abismo do qual saímos?

Amo um pintor de paredes. Eu, uma pintora de telas. Ele pinta murais. Eu pinto a mim mesma, a mesma paisagem que sempre se renova. Um umbigo a girar. Faço o filme de uma vida. No meu corpo habita a humanidade e um panteão de deuses ilimitado. Um lúcido delírio. Línguas de sol sobre nossas cabeças.

Coroada de flores. Eu toda flores. Como um arranjo. Eterna noiva. Leio um livro. Pinto um quadro. Sorrio meus lamentos. O corpo floresce. Primavera-se enquanto eu morro.

Dilacerada.

O mural de meu marido. Meu homem. O meu povo. A sua carne e o seu sangue. Um prédio se ergue sobre nós. Entre nós. Por nós. De dentro de nós. Feito por nossas mãos. Mas não o habitamos. No mural, sobre o prédio, uma antena dita suas regras. Pedra a pedra nós trouxemos. Tijolo a tijolo o erguemos. O espaço da parede é constelado. O aqui e o ali. O antes e o depois. O agora e o outrora. O mais próximo e o mais ao fundo. Um ponto de mistério. O ponto de fuga submetido ao delírio de uma elipse. O outro revelado. A câmara-clara no quarto escuro. O espaço se desvela múltiplo. A página em branco preenchida por lacunas.

Só a dúvida fecunda.

A mão do pintor na parede nua. Carrega uma tocha a figura da pintura. A chama das tintas. De dentro do mural a mão arranha a realidade. Arranca dela marcas de tinta. Meu coração estremece. A espátula na mão do pintor aponta a ferir-me. Abre uma exceção em meu peito. Como um espelho.

O pintor tem uma canção assobiada. De lado mastiga um talo de capim. Cospe nas mãos para masturbar-se. E ardem seus olhos como os de um tarado. As meninas-dos-olhos excitadas.

Cada cor me fere. O vento venta. A chuva chove. O luar escorre. O suor e o sangue.

As meninas-dos-olhos, agora exaustas, cochilam. Bocejam burocráticas à lembrança das velhas aventuras. As pálpebras caem. Os cílios se encontram assustados. Minhas mãos se soltam distraídas. A pose se desfaz.

Ele morde a maçã de meu rosto e me oferece um pedaço.

Da dor escapa um sorriso. Delírio doce a flor escarlate. A rosa é uma rosa é uma rosa é uma rosa de Gertrude e o verde que se quer é o de Lorca. As mãos tintas das tentações. Ou vender-se a alma ao demônio ao entregar a arte ao mercado? Do lado de cá da pintura. O lado de dentro do espelho. O sonho de névoa.

A causa é a arte. A arte pela arte. Ou a arte pela causa. O que, no fundo (e na forma), dá no mesmo. A arte é a causa. E a causa é o povo. Mas, o que mesmo importa é o amor.

MISHIMA (1925-1970)

Sob a luz da janela, em uma sala em penumbra – dentro do filme – o menino de coxas grossas dedilha um livro de capa dura com representações das pinturas dos mestres do Ocidente. Abre uma página ao acaso e se depara com o santo.

Sebastião crivado de flechas – os flancos do jovem forte sangram – coxas de homem furadas – o corpo cravejado de estrelas vermelhas – o sexo pulsa – a virilha – homens armados – homens de flechas – homens de lanças – línguas de fogo, ardentes anjos terríveis – flores de sangue exalam aromas excitantes – martírio, martírio, martírio – o corpo jogado às feras – homem e homem em luta sobre a cama como anjos que se enfrentam pelo amor divino, cheios do Espírito, cheios de espanto, cravados punhais. O menino bate uma punheta.

O corpo mudo escreve o homem. O corpo nu se escreve. Um livro. A saga de um corpo. Um conjunto de corpos. Corpos feitos de palavras. Signos. O corpo significa. O homem. Maduro o livro se publica. O corpo do livro nu aberto.

Amadurece o corpo. Abre-se e fecha-se a obturadora rapidamente. A imagem é capturada. A cópia da cópia é perfeita. É um original. E será reproduzida a imagem do corpo em quantas outras cópias forem necessárias.

Representa um samurai de flanco ardente. A sunga de pano branco. A braguilha aberta como se preparado para o coito, enquanto as mãos seguras empunham o sabre para a autoexecução.

A outra foto é o santo. O flanco nu. Cravejado de flechas. Os olhos esgazeados ardem de desejo pela dor do próprio corpo exposto.

O sabre penetra o corpo. Fura o fígado. Rasga os intestinos na direção do umbigo. Da boca sai um urro e uma flor de sangue.

Um amigo o degola.

É um fim honrado. Antes de tudo, uma decisão. O sabre, a mente, as mãos, o corte, o âmago estrelado, a luz no centro do crânio. Tudo centelha, tudo lâmina de luz, tudo luz. Uma noz.

O abismo e a vida por um fio.

CHE (1928-1967)

Ao Lula da Silva

“Se o principal instrumento do Governo popular em tempos de paz é a virtude, em momentos de revolução devem ser a virtude e o terror: a virtude, sem a qual o terror é funesto; o terror, sem o qual a virtude é impotente.”

Maximilien Robespierre

  “Trabalho, estudo e fuzil.”

Ernesto Che Guevara

Olhos abertos. Estrelas opacas. Cintilam.

As sombras. Sobras de luzes. Os olhos opacos abertos cintilam.

A imagem de um homem se destaca e se aproxima. Olha nos olhos do outro homem. Aponta a arma. Uma rajada de tiros. A queda. Outra rajada. E está morto.

A morte exemplar. O Cristo redivivo. O corpo em uma urna de vidro. Sangram as feridas do deus martirizado. Os olhos estatelados. Estrelas opacas cintilam.

A morte eloqüente. A morte que se diz. A morte propaganda. Propaga a morte ela mesma. A morte símbolo. A morte metáfora. A morte mais que a morte, que é a vida.

Uma leva de homens. Uma salva de tiros. Um magote de corpos. Outra salva de tiros. As mãos amarradas às costas. É preciso que estejam rendidos e não possam se defender. Homens encostados às paredes. Homens encostados às árvores. Homens desamparados e sós sem nada a poder se encostar. Apenas o abismo em que caem.

Uma salva de tiros. Um raio de Iansã. Cai um homem em si mesmo. Um santo em desmesura.

(Tudo está suspenso. Tempo e espaço não são mais enquanto os deuses curiosos observam o que acontece. Deuses arrastam seus móveis. Resmungam, sussurram. Pigarros de deuses ecoam no alto das serras. Deuses são antigos e têm costumes antigos. Usam esporas dentro de casa. Adentram salões de palácios alheios com seus cavalos alados empunhando suas armas ou instrumentos de trabalho. Precisam dessas coisas ou não seriam deuses. E fazem e desfazem de nossas idas e vindas, chamadas vidas.)

Cabeça de santo. Raios de luz iridescentes incidem por todos os poros. Barbas de Cristo. Longos cabelos de um nazireu. Vários tiros no corpo. Abertos olhos vidrados de peixe-morto.

Olhos obcecados pelos sonhos que os corpos inventam.

A morte triunfa sobre o corpo. A humildade de um morto. O corpo cego. O corpo surdo. O corpo mudo. Todos os sentidos nulos. Mas significa. A vida do morto em seu corpo, como o morto o viveu. E dobra-se e desdobra-se esta imagem de palavras. O morto e o seu corpo.

Assombram-lhes as sombras. São corpos. Foram homens. E tombam. Um a um. Dois a dois. Quantos forem necessários. Já não enxergam. Nada sentem. Opacos olhos brilham ao sol da madrugada. Os olhos do corpo morto. Os olhos mortos do corpo. Globos arregalados diante da morte. De olhos abertos eles morrem. Espantados. Os corpos tombam. Um a um. Dois a dois. Tantos quantos forem necessários. A fuzilaria recomeça. Feridas do tamanho de um punho. Corações e outras vísceras.

Os globos dos olhos se enchem de sombras. São corpos. São homens. Tombam. Em suas retinas. Nos globos de vidro de seus mortos olhos de santo. Corpos sem nome. São números. São homens. Mãos amarradas às costas. A fuzilaria recomeça. Sacos vazios os corpos dos homens. São vidas. E sombras. E tombam. Não se pode desperdiçar uma bala. Um fuzil para cada homem e um tiro em cada corpo. Dentro dos olhos abertos do morto. À superfície dos olhos mortos do corpo. Os globos vidrados.

Grita o animal degolado sobre a pedra da ara. Ele quer viver. Contorce-se. Corcoveia. O fio da lâmina o degola. O corpo tomba. A fuzilaria recomeça. Um tiro em cada peito. A rosa vermelha no centro do corpo. Sobre a superfície dos olhos baços do homem. Deitado como santo. Inocente como santo. Inofensivo como santo. Velado como à santa efígie de Jesus Cristo morto.

Olhos abertos focados no nada. Os olhos de santo só veem o deserto. De cada poro sai um raio irisado de luz. A sua aura. Os milagres de suas mãos com o fuzil. O corpo sangra. Tomba. Dedos de fogo penetram-lhe as entranhas. Há uma dor que é de todos. A humanidade nos corpos que tombam.

Ele sabe que é preciso. (Dói escrever isso.) A fuzilaria recomeça. Corpos são jogados em valas comuns. Apagar aqueles nomes. Apagar aqueles homens e mulheres. Dizer não ao que representam. Definitivamente não! E o limite é um tiro de fuzil. Um só. É preciso economizar. A fuzilaria recomeça. Os corpos tombam. Um a um. Dois a dois. Aos magotes. É necessário para a Revolução. A revolução definitiva. A revolução constante. Para que não haja mais necessidade de revoluções.

Os olhos vazios diante do espanto. Vazios diante do mundo. Seus olhos de santo. Não veem mais. Opacos, brilham. Diante deles, mais uma vez tombam os corpos dos homens. Um coração para cada tiro. À superfície dos olhos baços. Claros lagos de águas mortas.

Um tiro é uma palavra. Um tiro é um poema. Um tiro é um coração furado. Um tiro é um dente lascado. Um tiro é um pai. Um tiro é uma mãe. Um tiro é um filho. Um tiro é um santo. Um tiro é uma boca. Um tiro é um nariz. Um tiro são dois olhos. Um tiro são duas pernas. Um tiro são dois pés. Um tiro são dois braços. Um tiro são duas mãos. Um tiro é o sexo. Um tiro é o ânus. Um tiro é o umbigo. Um tiro é o cérebro. Um tiro é uma bala a menos. É preciso economizar. A fuzilaria recomeça.

Quando se começa a morrer?

Os olhos captam o homem. À sua imagem e semelhança. A última cena começa. O cenário é uma sala de aula de uma escola pública onde está encarcerado. O homem entra com a manhã. É pela manhã que se executa uma pessoa. É dada a quem vai morrer uma última noite de insônia.

O homem é um índio. Olhares se cruzam. O deus que preside os encontros está presente. Olhos nos olhos. O homem e o homem. O que vai matar e o que vai morrer.

_Você veio me matar, jovem?

_Sim!

E o outro se engrandeceu diante do homem. Muito grande para ele era ele. A vertigem diante do outro. Diante do ato que vai cometer. O outro poderia com um movimento rápido tomar-lhe a arma, mas não o faz. Pacientemente espera.

O homem que vai matar se apequena diante do homem que vai morrer. Sente-se envergonhado pelo que vai fazer. O homem que vai morrer o observa. Parece ter pena. O todo vitória e de arma em punho treme diante do homem desarmado que ele executará. O espanto diante da morte do outro. Respirar é difícil. Seu corpo sua. As mãos que seguram a arma tremem. Os olhos se esgazeiam. O homem diante do mito.

_Por favor, fique calmo! – Ele disse. – Você vai apenas matar um homem, não vencer uma guerra.

O homem concentrou-se, deu um passo atrás, postou-se à soleira da porta, engatilhou a arma e soltou a primeira rajada. O outro caiu com as pernas destroçadas, se contorcendo em um jorro de sangue. Uma segunda rajada atingiu-lhe um dos braços, o ombro e o coração.

O que seus olhos não viram:

_Suas mãos cortadas a pedido de seu amigo Juan Coronel Quiroga e mantidas em formol durante décadas.

_Seu corpo levado para o hospital de Vallegrande.

_Seu corpo exposto como um santo morto. E as sombras dos camponeses passando em fila para o assistirem. (Eis, um cão! – Era a mensagem aos camponeses – É assim que acabarão se o seguirem! É assim que acabam os que o seguem. Continuem a ser o que são e se contentem com o que têm! Só o trabalho liberta! Não ousem levantar a cabeça acima de suas cervizes curvadas! Jamais serás além do que és!)

_Um tratorista ser acordado de madrugada pelos militares para abrir uma cova na pista do aeroporto da cidade e depois ser por eles ameaçado para que não revelasse o paradeiro do corpo e apagar-se o seu nome e a sua memória.

_A sua ossada sem mãos encontrada 30 anos depois.

_E a foto de seu corpo emoldurado por seus algozes, como os olhos de Jesus Cristo morto.

Em março de 1967, chegou à Bolívia com um grupo de 44 homens para organizar um levante como o de Cuba e impulsionar a Revolução na América Latina. Acamparam na fazenda de um militante comunista, mas foram delatados por desertores e o exército boliviano os atacou, mas em uma emboscada o grupo os venceu, sem sofrer nenhuma baixa. Um segundo ataque do exército chegou ao mês de abril, quando os guerrilheiros os venceram mais uma vez. Mas foram novamente traídos, agora por um camponês que cooperava com eles, de nome Honorato Rojas, que lhes armou uma emboscada no Vale Del Leso, onde toda a retaguarda do grupo foi morta. Vendendo-se pelos US$4.200 que a CIA oferecia em recompensa por seu paradeiro, outro camponês, de nome Pedro Pena os traiu, levando-os a uma ravina chamada Quebrada Del Churo, onde o grupo foi cercado por uma companhia do exército dirigida pelo general Gary Prado. No dia 8 de outubro, em combate, foi atingido em uma perna e perdeu sua arma. Seu companheiro Willy (Simon Cuba) conseguiu retirá-lo da linha de fogo, mas os dois foram capturados por um jovem de nome Félix Rodríguez, treinado pela CIA para caçá-lo, e levados para o povoado de La Higuera onde ficaram presos, cada qual em uma sala de uma escola pública. No dia seguinte, um rapaz de 24 anos, de nome Mário Terán, também treinado pelos norte-americanos, a mando do coronel Joaquin Zenteno Anaya e do vice-presidente da Bolívia, o ultra-direitista René Barrientos Ortuño, os executou.

No povoado de La Higuera, departamento de Santa Cruz, na Bolívia, há quase dois mil metros acima do nível do mar sobre a cordilheira dos Andes, em pleno coração do século XX nasceu um santo novo. O santo vermelho. O santo marxista. O santo do povo. O povo que não sabe o que é direita ou o que é esquerda, mas sabe que é povo. E assim como todo povo, sabe que pode erigir um santo novo assim que os velhos se desgastam. E a imagem de um santo é sobreposta à de outro. Cabelos e barbas longas, uma história de ideais, paixões, viagens, lutas, privações e de martírio. E está pronto o novo santo, à imagem e semelhança do próprio povo: San Ernesto de La Higuera.

[onceuponawildflower]

Sawtooth Dreams by Talo Pinto Via Flickr: The beautiful clear waters of Cramer Lakes in the Sawtooth Mountains of Idaho.

[reminisceikigai]

The Young King (Filipino ver.)

Co-authored with Dayao, K.

  I

    Sa isang maliwanag, mainit-init na araw, napalilibutan ng mga halaman at ng makinis at matatag na mga bangko at mesa ng parke, isang batang lalaki na nagngangalang Austin at ang kanyang lolo na si Filimon ay nakaupo sa katapat ng isa't isa, na may isang mesa sa pagitan nila, at naglalaro ng chess.

    Chirp-chirp!

    Isang banayad na hangin ay gumulo ng buhok ni Austin, ngunit hindi siya nagbibigyang-pansin dito. Sa halip, ang kanyang pagtuon ay nasa chessboard sa harap niya, ang mga kilay ay scrunched up at ang kanyang kamay ay nag-aatubili ilagay ang rook sa board. Nung sa wakas ay nagpasiya siyang ilagay ang kanyang rook sa board, ang kanyang lolo agad ginalaw ang kanyang kabalyero (knight) upang makuha ang rook. Gayunpaman, ang kaluwalhatian ng pagkuha ay hindi nagtagal; ngayon, na wala nang ipagtatanggol nito, ang reyna ni Austin ay kinuha ng hari at nagtapos sa laro.

    "Yes!" sigaw ni Austin.

    Ang kanyang lolo ay sumandal sa kanyang upuan at tumawa ng marahan. "Di ko naisip na ipapakain mo ang rook mo para sa hari ko."

    "Minsan, kailangan mag sacrifice, lolo."

    Ang mainit, kasiya-siyang kapaligiran ng parke ay natigil sa tugtog ng telepono ng kanyang lolo. Ang kanyang lolo ay inabot ang kanyang coat na amerikana at kinuha ang kanyang telepono, at tahimik na sumagot sa tawag. Nung natapos ang tawag, ang kanyang lolo ay tumayo at itinulak pabalik ang kanyang upuan, na sumusunod sa Austin.

    "Tumawag tatay mo, Austin," sabi ni Filimon. “Inaabang na tayong umuwi."

    "Pero ayoko matapos toh. Sobrang saya po kasi!” ang kanyang apong lalaki ay nagreklamo.

    "Sa susunod nalang." sabi ng kanyang lolo.

                                      II

    Sa isang malamig at malungkot na araw, na napapalibutan ng mga taong nakadamit ng itim, na may hawak na mga bulaklak na nabigong maitaas ang madilim na kalagayan ng mga tao, si Austin ay nakatayo nang tahimik. Sa harap ng isang bukas na kabaong, banayad siyang naglalagay ng mga bulaklak sa salamin, ang kanyang mga daliri ay hinahaplos ang makinis na ibabaw. Mula sa kanyang kaliwang bulsa, siya ay kumuha ng isang kabalyero at inilalagay ito sa gitna ng mga bulaklak, bago tumalikod, ang kanyang mga bloodshot na mata ay nagtagal sa kanyang mukha, at umalis papunta sa tahanan.

    Sa bahay, ikinulong niya ang kanyang sarili sa kanyang kuwarto, nagaabala sa kapanatagan ng kuwarto dahil sa kanyang mga maingay na humikbi at ang gulo na ginawa niya sa sandaling dumating siya sa bahay. Naglalaro siya ng chess nang kanyang sarili, lazily naglilipat ng mga piraso ng chessboard mula sa isang lugar papunta sa isa pa, knocking away lahat na nasa daan niya papunta sa hari. Rinoroll niya ang kabalyero sa pagitan ng kanyang hintuturo at hinlalaki, longingly nakatungo sa ito.

    Isang biglang katok sa pinto ang nagdadala sa kanya pabalik mula sa kanyang kawalan ng pandamdam.

    "Austin," isang pamilyar na tinig ang nagsalita, ang kanyang ama, "Pwede ba kami pumasok?"

    Nang walang sagot, tumayo si Austin mula sa kanyang lugar sa kama at binuksan ang pinto, kaagad siyang bumalik sa kanyang upuan nung binuksan nina ang pinto para sa kanila. Ang kanyang ama at kapatid ay pumasok sa kanyang kuwarto, maingat na huwag magpataw sa kanyang privacy.

    Nakita ng kanyang kapatid ang chessboard sa kanyang kama at nagtanong "May spasyo pa ba para sa isa pang player?”

    Austin, na may hindi makintab na hitsura sa kanyang mga mata, ay kumumpas para sabihin sa kanya na umupo at sumali sa kanya. Habang inaayos ni Austin ang mga piraso ng chessboard, ang kanyang kapatid ay umupo sa kama ni Austin, ang kanyang mga binti ay nakatago nang maayos sa ilalim niya. Gumaya si Austin sa kanya, at nagsimula ang laro.

    Pagkalipas ng ilang minuto, ang bibig ni Austin ay agape nang hindi kapani-paniwala, ang kanyang mga mata ay malawak na hindi paniniwala.

    Ang laro ay tapos na. Dinakip ang kanyang hari.

    Natalo siya. Siya ay hindi kailanman natatalo.

    Isang angilan ay nagmumula kay Austin. "Again," dinemanda niya.

    At kaya, inulit nila ito. Paulit-ulit, natalo siya, kahit na nagsimula siyang maglaro laban sa kanyang ama.

    Isang pakiramdam ng kawalan ng pag-asa ay nag-settle sa kanyang loob, na tinatanong siya kung ang lahat ng kanyang panalo ay kasinungalingan. Nagduda siya sa kanyang talento para sa chess.

    Hindi madalas mangyari na matalo ako pero ngayon, nangyari na. At maraming beses. Ganito ba talaga ako ka-bano sa tses?, nagtaka ng malungkot si Austin sa kanyang sarili.

                                   III

    Nagsisimula nang bumuo ang init sa palad ni Austin, paulit-ulit ginagawa ito at nagmukha siyang kinakabahan. Matahimik, hangang….

    “Yahoo!” Tugon ng isang boses na may kasamang hiyawan. “Wag ka na malungkot, Austin. Mas gagaling ka sa susunod.”

    Iba ang naramdaman ni Austin. Ang isa pang talo ay katumbas ng hiya sa kanya, at isa pang pampamabigat sa kanyang braso. Nagkumpol ang kanyang mga daliri paloob ng kanyang palad, ang kanyang kamay ay naging masikip. Biglaan, kinuha niya ang kanyang chessboard at inihagis ito sa gilid, ang mga parte nito ay nahulog sa lapag sunod-sunod. Ang kanyang mukha ay namula at ang kanyang tainga ay parang lalabas ng usok ngunit ang kanyang mata ay hindi kayang tignan ang sa kaibigan niya.

    “Ito pala pakiramdam ng panalo? Nakakgulat, kasi unang beses ko ito. Ngayon nakikita ko na kung bakit gustong gusto mo,” ihip ng kaibigan ni Austin.

    Tumingin siya sa mukha ni Austin at tinuloy, “At kung bakit makaabala ka.”

    Huminga ang kaibigan niya, umupo, at sinabi kay Austin na umupo rin kasama siya. Sumunod si Austin dito.

    “Hindi mo ba napansin kung anong mali ginawa mo?” tinanong ng kaibigan niya. Ngunit, walang sagot galing kay Austin.

    “Kitang-kita ko mga galaw mo, masyado kang takot sa susunod kong gagawin kaya pinili mong mag tago sa pader ng mga pawn kaysa kainin yung hari ko na walang bantay. Masyado kang takot matalo” sabi ng kaibigan.

    Wala parin sinabi si Austin ngunit masasabi na ang lahat ng kanyang namumula at nagluluhang mata.

                                  IV

    Napansin ng kanyang ama ang kaniyang lungkot. Ilang araw nang gusto lumapit ng ama ni Austin sa kanya ngunit nahirapan ito dahil pilit ilayo ni Austin ang sarili sa kanya. Nawala ang saya na dating binigay ng kanyang lolo sa kanya.

    Isang araw, lumapit si Austin sa lamesa at umupo sa sahig habang kinkalkal ang kanyang bag. Itinupi ng kanyang Ama ang Diyaryo upang makita kung ano ang ginagawa ng kanyang anak.

    “Austin, tumingin ka sa akin” sabi ng kanyang ama.

    Kasama ng konting pigil, tumingin siya sa mata ng kanyang ama.

    Sa iilang sandali, tumahimik, hanggang sa nag salita muli ang kanyang ama. 

    Nakaturo sa isang lumang ngunit magandang kondisyon na chessboard na nakahilatag sa tabi, sabi niya, “Ang chessboard na ito ay galing sa lolo mo. Sa kanyang will, iniwan niya ito para sa iyo, at alam mo iyon. Pero di mo pa nahahawakan mula nung huling laro niyo.”

    Huminto ang ama at pinansin ang ekspresyon ni Austin.  

    Anong mangyayari kung sinabi ko ang totoo sa kanya? Nasasaktan na siya. Hindi ko alam kung gaano pa karami ang kaya niyang makakayanin. Pero, kailangan niyang marinig ito. Kung hindi, hindi mawawala ang sakit niya. Inisip ng ama ni Austin sa sarili niya.

    Sa mahinang pag sabi, tumuloy siya, “Austin, anak, may kailangan akong sabihin sa iyo, pero kailangan kong maintindihan mo bakit ito nangyari. Ang lolo mo… Minahal ka niya, Austin. Minahal niya pareho ang dalawang niyang apo pero inalagaan ka niya ng husto kasi delikado ka. Sa partikular, ang emosyon mo ay delikado.

    Mula nung bata ka pa, ayaw mo na talagang natatalo ka. Nang nakaramdam ka nito, nagwawala ka, at naging mahirap ito para sa amin at para sa iyo. Pero, nung naglalaro ka na ng chess, naging masiyahin ka dahil nananalo ka. Lagi kang nananalo. Di ka ba nagtataka kung paano?

    Magaling na manlalaro ng tses ang lolo mo. Pinagmamalaki niya ito. ‘Ni minsan di ko siya nakitang natalo, pero ikaw ang nag iisang eksepyon. Nung limang taon ka pa lamang, at unang beses mong maka laro ng tses, hindi talaga namin aakalain na mananalo ka. Pero, pinakita mong mali kami, hangang sa nalaman namin na lahat tayo ay naloko. Sa sobrang tuwa mo hindi mo napansin ang masayang tingin at malikot na ngiti ng lolo mo. Ito ang nagsabi sa amin na, wala siyang pakialam. Para sayo, anak, ang kanyang pinagmamalaki ay worth losing for.”

    Sa una, hindi kayang tignan ni Austin ang kanyang ama nang nakadilat ng mabuti ang mata. Pero, sa tagal ng tingin niya, mas naiintindihan niya na ang sinabi ng kanyang ama ay hindi kasinungalingan. Ngunit, panloloko lamang.

    Dahandahan, lumalabas ang luha sa mata niya. Suminga siya, umubo, hangang sa lubos na niyang nilabas ang iyak. Ang kanyang ama ay iniyakap siya para ginhawaan, pero di niya kayang tumigil. Nung gabing iyon, iyak ng iyak si Austin, hangang sa wala nang luha ang lumabas sa mukha ni Austin at napagod na siya. Ngayon, mga alaala lamang ng kanyang lolo ay natira.

                                      V

    Mahinhin ang hangin habang nilagpasan nito ang mga lumang dahon, at kalakihang puno. Kumikinang ang araw sa lupa, tinatamaan ang sahig kung saan walang mga makatago na anino. Ang mga hayop ay nagsisimulang mag lakad mula sa kanilang mga tulog, handang simulan ang bagong araw. Ngunit, ang tahimik at mapayapang kapaligiran ay nagulo ng mga mabibigat na yapak ng isang naglalakad na bata, hinahayaan ang kanyang paa na dalhin siya kung saan niya kailangan marating. 

    Nang makarating siya doon, huminto siya at tumingin sa baba. Nakatayo sa puntod ng kanyang lolo, pinag-iisipan ang nangyaring rebelasyon. Dapat ba siyang magalit? Kasi naman, ang pagdadaya ng kanyang lolo lolo ang naging dahilan kung bakit masyado siyang kampante sa kanyang kakayahan. Pero ang kanyang ginawa ay para rin naman sa kanya. Nagawa ito upang maging masaya siya at ibigay ang kumpiyansa sa kanya. Sinigurado ni Austin na mahal niya ang kanyang lolo, kahit sa kagagawan niyang ito. 

    Matapos ang ilang minuto ng pag iisip, nilabas ni Austin ang kanyang hininga na ipinigil niya kanina pa. Tumingin siya sa kanyang bukas na palad, kung saan mayroong isang hari. Naging matalas ang kanyang mata, ang kanyang kamay ay mahigpit na nakahawak sa hari, bago siya tumungo sa bahay. 

    Ilang buwan ang lumipas, patuloy ang pagbasa ni Austin ng mga libro tungkol sa mga estratehiya sa tses at nag-eensayo siya dito kalaro ang Ama at ang kapatid niya. Ang kadalasang pagkatalo ay kumonti habang lumipas ang panahon, at ang mga galaw niya ay naging alanganin ngunit makabuluhan at hindi na takot. 

    Para sa iyo, lolo, iisipin niya.

                                     VI

    Isang ihip ng kaluwagan ang lumabas sa kanyang lagi, hangga’t sa ito’y nabuo ng isang malaking ngiti. Binuksan niya ang kanyang mata at hinawakan ang nakalabas na palad na na bumubuo ng kanyang paningin.

    “Kongrats!,” sabi niya, “Di ka na naiinis pag natatalo.”

    “Salamat.” sagot ni Austin, kinukuha ang kamay ng kaibigan niya ng may matigas na kapit, at nasasabik na pagkamay.

    Siya’y napatawa sa napakahaltang kaguluhan at kasiyahan ni Austin at tinanong “Ano anng gagawin mo, ngayon at nagawa mo na yung lifetime goal mo?”

    Si Austin ay sumisipol ng ng kaonti at sumagot “Di ko pa nakakamit ang goal ko, kasi hinhintay kong tuparin ng isang tao ang kanyang pangako. Kahit pagkatapos nun, walang katapusan ang mga gusto kong gawin, kasi gusto ko laging maging mas magaling kaysa sa dati.”

    “Ang takaw mo naman sa perpeksyon,” sagot niya

    “Hindi takaw, ambisyon iyon.”, tinama ni Austin,

    Napatingin siya sa ibaba sa chessboard na nakalapag sa lamesa, kung saan ang kanyang Hari ay naibagsak ang Hari ng kalaban. Mula sa kanto ng chessboard, ang kabalyero ay nakatayo ng may dignidad sa tingin ng tagumpay ng kanyang hari. Ang kanyang mata, bahagyang nagtutubig mula sa pakiramdam ng nostalhik na kinuha ang kanyang pagkatao. Siya’y nakakaalala ng maliwanag at mainit na araw...

[hypocrisssy]

Ang PAG-IBIG hindi laging IPINAGLALABAN yan dapat alam mo kung kailan ka dapat SUMUKO at kung kelan mo dapat IPAGLABAN!!! Paano mo nga ba ipaglalaban ang taong MAHAL MO kung alam mong sa umpisa palang talo ka na? at kung ipaglaban mo man madami kang taong masasagasaan, madami kang taong masasaktan?

Pero paano kung sa simpleng paraan tulad ng pagsugal, magbubukas ang pinto ng konting saya o ng konting pag-asa. Iisipin mo pa rin ba ang sasabihin ng iba kahit alam mong ang makakapagpasaya sa'yo ay siya lang talaga?