#tagalog writer

[blee-bleep]

conduit is like one of the good filipino-rep in video games, i get that and she is so good in-game... but she is so filipino-american, it hurts lol

[hyikien]

Why is it that we readily accept the ache of loss when a life is extinguished, when a body is laid to rest, yet struggle so fiercely with the slow, agonizing burn of a living absence? I've never understood it, this easy categorization of grief. It's as if the world, in its infinite wisdom, deems some sorrows more valid than others, some tears more worthy of shedding. But I can tell you, from the depths of my aching heart, that the pain of losing someone who is still breathing, still walking this earth, is a different kind of hell. It's a quiet torture, a constant erosion of the soul.

I never liked grief. I hated the taste of it, the way it clings to the back of your throat, a bitter, metallic tang that makes every swallow a struggle. I loathe how it twists and warps the familiar, how it paints people in shades of grey and shadows where once there was vibrant colour. Most of all, I hate the powerlessness it brings, the feeling of being a spectator to a tragedy I can't prevent, a storm I cannot weather for them. People grieve for the departed, for the ones who have left this world behind, and while I acknowledge that pain, understand its depth, it's the grief for the living that claws at me, suffocates me.

He's here, physically present. I see him, I hear his voice, I feel the warmth of his skin if I reach out. But it's like looking through a warped mirror, seeing a reflection that’s familiar yet somehow alien. The distance between us, invisible yet impenetrable, grows with each passing day. It's a cruel irony; to be so close yet so impossibly far. It's a constant awareness that the person I love, the person I once knew so intimately, is slipping away, fragmenting like a shattered glass sculpture, leaving behind only the memory of the sharp, beautiful edges.

I’m grieving for him, for the parts of him that are vanishing, for the laughter lines that are fading, replaced by a stillness I find unsettling. I’m grieving for the shared moments, the inside jokes, the unspoken understanding that once existed between us, now buried under layers of something… different. I understand his journey, the reasons behind the changes, the invisible wounds that have reshaped his world. I absorb it all, feel the weight of it pressing down on my chest, making it difficult to breathe. And it hurts. It hurts so much.

Seeing him change, seeing the light in his eyes dim, the vibrant energy replaced by a quiet solitude, breaks me in a way I never thought possible. My heart aches for him, for the pain he carries, the battles he wages within himself. I've tried to be a shield, a soft landing place in the midst of the storm, but the truth is, I am helpless. As much as I yearn to ease his burden, to mend the cracks that have appeared in his soul, I can only stand by, a silent observer in my own personal tragedy.

And it's in these moments, when I'm sitting across from him, when his gaze grazes mine, that the deepest pang of grief strikes. It's the grief of knowing that while he's physically present, a part of him, a significant part, is no longer accessible to me. It's like watching the tide slowly recede, leaving behind shells and secrets on the once-familiar shore. I'm drowning in the silence, the unspoken words, the chasm that yawns between us.

The truth is, I don't know how to navigate this grief. I don't have a manual, a guidebook that tells me how to grieve for someone who is still living, still breathing, still capable of smiling and laughing, even if those smiles and laughs feel distant and hollow. It feels like an impossible paradox, a contradiction in terms. How can I grieve for someone who is still here? How can I reconcile the love I feel with the growing sense of loss?

-- @hyikien on insta! ♡

[lihimlihamtinta]

May mga tao tayong kailangang palayain para mapalaya rin ang ating mga sarili

May mga hangganan na kailangan natin tanggapin para maipagpatuloy ang ating lakbayin

May mga distansiyang kailangan nating panatiliin para masagip ang natitirang pag ibig

At may mga peklat na hindi kailangang takpan para mabaon ang aral na gustong ipabatid

[quasijohnmarin]

[shinfrommars]

English Translation

"You know it's up to you. When he remembers, It's over. The end!"

"If I do nothing and he remembers everything, isn't it still over? Just let me try! Maybe I can change his mind—or even change everything!"

He took my hands gently, his thumbs brushing over my palms. "I wish I could change your mind too, or-"

Can't wait to finish this Novella!

[sixosix]

at this point my blog description should be "lyney writer, part multifandom"

[miles-away-from-heaven]

galit ang mundo (sa akin)

Miles

[thelakeswhereidie]

[wmab]

Ang dami ko na palang sinimulang tula na hindi ko matapos-tapos. Ilang taon na kong parang nakagapos—sa kawalan, sa pagkatigang, sa pagkalito, pagluluksa, pagkatamad, sa pagka-bigo, minsan sa pagkadarang. Wala na yata akong matatapos sa mga sinimulan. Lahat ng nilimbag ay dapat lumabas para malaman. Pero bakit hindi ko sa kanila maibigay ang tangi nilang karapatan? Piitan ko ang aking mga kamay at masalimoot na isipan. Hindi mapakinabangan. Ni hindi ko sila maipangalandakan. Sa dami nang sinimulan ay wala pa ni isa sa kanila ang nakasilay sa kawakasan. Akala ko ba'y maagang napipili ang mga maiinam? Bakit parang di naman. Ang dami ko nang simula, pero bakit parang walang hanggan?

Saklolo.

-WMAB

[monopanstatic]

Labada

Umaga t'wing Sabado, sa tirik ng adlaw

Ang aking araw ay gastos

Pagkusot at pagbabad ng labada

Sa mabulang sabon kunot ang kamay

Sa pgsampay at ginaw ng tubig gripo

Ganito rin 'nong nakilala kita

Lukot ang aking mga daliri

Nang hinawakan kinis ng iyo

Pink ang 'yong tsinelas

Maliwanag sa init ng Pinas

Ang umaga ko 'non ay maganda

Anyos lima pa tayo 'nong dalawa

Ngiti mo pa'y sing bango ng Surf

Puso'y sing puti ng Calla

Kilala kita.

Umaga ko'y maganda

'Pagkat ang tumutulong luha ng sampay

Ang busilak at masamyong sayaw ng hangin

Parang mga mata mong noo'y nakatingin sa'kin

Nang nagsitakbuhang walang humpay

Tayong mga musmos

Dala ng panalangin ang detergent na natutuyo

Sa'yo, naalala kita.

Sa bawat pagkamot ko sa ulo

At naaamoy ko ang sabon

'Di alintana ang pagdulas na matalim

Ng aking nagkakamutang mga kamay, yaon

Pinapaawit mo'ko nang taimtim

T'wing naaalala kita

Kilala kita sa bawat panginip

Na parang araw sa sampayang

Sinasadya ng mga bulaklakin mong

gamit na detergent—

Parehas sa lagi kong gamit ngayon

Hindi ko mabago kung ang bango no'y

Tulad ng iyo

Noong una kitang nakilala

Kilala kita sa pagpikit

Lagi kong nakikita ang 'yong mukha

sa dilim kung san'

Ika'y aking iniwan

Mukha ng Isang litratong nasunog

at 'di makilala

Na parang bula sa aking pag mithi

Sa bawat pag-uwi mula

Eskuwela kung saan na'ron karin

Naaalala ko ang matamis mong ngiti

Kahit nakatalikod ka sa'kin

Kilala kita

Simula nang unang dumilat

ang mapupungay mong mga mata

At lumingon ka sakin

Nakangiti't nanatatiling akin

Sa mga kamay kong sing musmos

Nang una kitang nalukot

Sa paglalaba nang lubos

Naaalala pa kita

Noong kilala pa kita

Lalabhan ko na lamang ang mga ala-alang

Naroon ka ngayong tayo'y di na pwede pang magkita

Kasi hindi na kita kilala

Hindi mo na ako kilala

Parang mga bula sa labadang

Nabanlawan na.

[howtosleepandhowtostayawake]

Sa likod ng mga titig,

May bilanggo bang pagtingin?

Sana nama'y makalaya ito mula sa pagkaduwag ng iyong damdamin

Sa totoo lamang,

Tanging hiling ay makasalubong muli ang iyong mga mata

Kahit sa gitna ng kung anumang sirkumstansya

At kung malunod man sa karagatan ng mga tingin,

Lagi't lagi,

Mapunta man sa langit,

Ang pagtingin mo pa rin ang tangi kong hahangarin

[pupyuj]

bro i js saw that we were mooties SINCE WHENNNN but hiii🩷 kamusta ka ate ? sorry kung pangit ang tagalog ko.. i mostly use taglish n stuff.. pero SOBRANG GOODD ang wonyoung fic na iyon !! magic words was literally my life when it was posted n when i saw pt 2 i swear i nutted.. it was cute too i love lil soft moments in smut fics🥺

HIIII okay lang tagalog mo bhe, even mine’s not perfect naman 😭👍 AT THANK YOUUUU so glad you love mw and ycs 🥺💓💓 as for me okay lang po akooo 💕 getting happier after every day that passes! 🥰 i hope you’re doing well din‼️‼️

AND NUTTED IS CRAZY?;?!;!:$;&/ 😭😭😭

[elisolf4ctory]

nakakatawang isipin na sa tuwing pinapatugtog ko ang kanta nila janine teñoso at cup of joe na “tingin” ay ikaw agad ang naiisip ko— tipong kahit siksikan sa pila ng flag ceremony tuwing alas-syete ng umaga, lilingon lang ako sa pila ng section niyo, bag palang— kilala ko na. biruin mo 'yun, pasulyap palang ako sa'yo, pero nakatingin ka na sa'kin, sasabayan mo pa 'yan ng ngiti at kaway sa'kin.

siguro nga bawat love song na tumutugtog sa spotify ko, basta pasok ang lyrics, ikaw agad ang sentro nito, alay ko sa'yo 'yung kanta kumbaga.

pero sa kabilang banda, nang marinig ko ang kanta ng kamikazee na “hanggang tingin”— 'di ko inasahan na napawi ang kilig ko sa katawan dahil sa pagbitaw nila ng liriko mula 0:45-0:52. sa bawat tunog ng nota roon ko napagtanto,

... magkaibigan nga lang pala tayo.

[lihimlihamtinta]

Sumuko ako nang walang nakakaalam

Habang ang lahat ay tinutulungan

Mag isa akong nahiga sa kalungkutan

Hawak ang pighating hatid nila

Sumuko ako nang walang nakakaalam

Habang nakangiti at nagpapanggap

Kasama nila sa lungkot at ligaya

Ni isang kamay ngayo'y walang hawak

Sumuko ako nang walang nakakaalam

Dahil ito nalang ang natitirang paraan

Yakap ang aking sariling katawan

Sinubukan ko naman, hindi ba?

[ivangoghhh]

To those who can understand Tagalog, feel free to laugh. Translation will be posted later. Sorry.

'Ni hindi ko masabi—

Ang mga katagang, "sana'y hindi na lang kita nakilala—

Sa panahong nagtitimpi ako, sa mga pagkukulang, sa pagpapabaya mo—

Para akong isang batang nag aantay sa lambing ng isang inang, hinding hindi na uuwi muli.

Malaki na ako sabi ko pa nga sayo,

Alam ko ang kahihinatnan ng mga salitang maari kong isigaw sayo

Ang lumo—ayokong magalit dahil walang rason na dapat ikagalit,

Nagkamali ka, ako ang nagpatawad, ako ang umako ng lahat.

Sinabi mo noon, iiwan mo ako—

Ngunit pinigilan ko ang sarili, maudyok, matapos ang lahat.

Giliw, masaya ako kahit ganito—dumating ako sayo na puno ng pagmamahal

Ibibigay ko sa'yo ito—buo at ng lubusan,

Sabihin mo man sa akin na hindi mo na ako mahal,

Patuloy kitang mamahalin, magsusulat, magpapatawad.

Wika ni Ramon sa kanyang ka situationship.

— Joshua.

[steyrine-spieon]

Pahimakas

Ako ay isang yugto ng iyong kwento. Nagiisang kabanata na silakbo. At baka sa susunod na habang-buhay. Ako'y iyong tinadhana't pinagtagpo.

Pero kahit na ako'y isang gunita, Ikaw ay naging titolo ng kwento ko. Ika'y naging titolo ng tula't awit. At lahat ito'y iaalay ko sayo.

Mapanuya lahat ng aking gagawin. Gagawin ko lahat, isang utos lamang. Kaya hindi ako handa sa pahimakas. Bigla, bigla. At sa huli, iniwan lang.

Mananatili ba akong tagapinta? Para sayo; lahat ng piesa'y inialay. Ano ang gagawin ko pag wala ikaw? Sino ba ako pag wala ang dalisay?

Ika'y naging buong mundo't pagkatao. Gagawin ko lahat para sa'yong ngiti. Ano ang artista'ng walang paraluman? Isang pagsamo para ika'y manatili.

Nagmakaawa ako't nagsusumamo, "wag mo'kong iwanan, pakiusap lamang!" Ngunit, sa huli, ika'y naging gunita. Mapait na lampas, saan ba nagkulang?

Lahat ginawa para ika'y sumaya. Saan ba nangaling iyong pahimakas? Paano ba harapin ang nakaraan? para maharap ang mapait na bukas?