#taferelen

[twafordizzy]

Herkenbare tragische taferelen: Willem Wilmink

bron beeld: pinterest.com Het nu wordt bepaald door de verwoestingen van oorlogen: Israël – Gaza; Nagoro-Garabach; Rusland – Oekraïne en in landen waar we niet zo’n kijk op hebben. Te ver van huis. Bij de boeken die ik de afgelopen tijd bijeen scharrelde, bevonden zich exemplaren die ingaan op oorlogservaringen dichterbij huis. Het levert mij herkenbare tragische taferelen op. In onderstaand…

[onmywaytookay]

Dag 10

In mijn herstel. Hoe gaat het nu eigenlijk? Ja, taai. Een storm van emoties dat door me heen gaat.

Ik had het plan nog zo voor ogen: maandag 2 september zou ik stoppen met blowen èn met roken. Ik had mij aangemeld voor een ambulante detox en een stoppen-met-roken cursus. Vanaf toen zou alles weer veranderen. Ik zou opbiechten aan mijn partner dat de verslaving de overhand had genomen en ik vol op in een terugval zat. Ik zou ambulant ondersteund worden om van cannabis af te blijven.

Dingen gaan niet altijd zoals gepland. Bijna 2 weken terug werd ik ontzettend ziek, zo ziek dat ik compleet uitgedroogd opgenomen werd in het ziekenhuis. Eten, drinken, niks kon ik meer. Roken dus ook niet. Nadat ik aangesterkt was in het ziekenhuis had ik 2 opties. Òf ik rook weer door tot 2 september, óf, omdat ik toch al een week niet capabel was dit te doen, zet ik direct door en heb ik zo mijn eerste nuchtere dagen al meegepakt. De 2e keuze is het geworden. Mijn behandelaar zette alles ik gang om de ambulante detox per direct te starten. Ik zou even bij pap wonen maar aangezien hij nog in het buitenland zat, zat er niks anders op dan dat ik het zelf thuis ging doen. Ik heb dit immers eerder gedaan. Wel klinisch. Maar als ik er toen door kon komen, dan zou ik dat nu ook kunnen, toch?

Vorig jaar september liet ik mezelf opnemen voor 2 weken in een klinische detox. Een mooi opstapje naar een leven zonder gebruik. Dit ging hartstikke goed, voor 9 maanden lang. Tot dat ik vlak voor de zomer in een sleur terecht kwam. Geen passend baantje, een relatie waar nog veel aan te werken valt, zoekende naar mezelf, geen zingeving in mijn leven.

Zo was het een opsomming aan kopzorgen die ik liever wilde doven. Ik romantiseerde mijn drugs leefstijl van vorig jaar en wilde weer in mijn verdoofde bubbel stappen. Zodat niemand mij meer uit het veld kon slaan.

Rondom gebruik is er wel taboe. Mijn partner wilde alleen met mij zijn op een voorwaarde: dat ik nuchter bleef. Nu ik compleet depressief vol op in gebruik zat kon ik het hem gewoon niet vertellen, uit angst hem te verliezen. Zo hield ik mijn taferelen 3 maanden lang achterwege, verbloemde ik het zoals ik dat super goed kan en liep ik tegelijkertijd met een kwellend gevoel omdat ik niet eerlijk was.

Tot vorige week, na mijn ziekenhuisopname, ik was toch al nuchter. Zo was de knoop doorhakken net wat makkelijker. Al mijn ballen bij elkaar geraapt om hem op te biechten dat ik de afgelopen maanden in een waas heb geleefd zonder hem maar over iets in te lichten. Belazerd, zo zou die zich voelen. Alhoewel zijn reactie vrij kalm en erg volwassen was, wist ik dat dit een scheur zou geven in onze relatie.. wat net weer lekker liep.

Dat zijn de blaren waar ik zelf op moet gaan zitten. Ik heb dit immers zelf veroorzaakt. Ik was klaar met het verzwijgen. Hier is de harde waarheid. Lelijker dan dit hier krijg je me niet.

Zo geschiedde zijn we een aantal dagen en een vreselijk taai weekend verder. Met gevoelige gesprekken die je liever niet wil voeren. Als hij me niet meer wilde, dan had ik dat ergens best begrepen.

Maar, los van de relatie. Ik. Ik ben de eerste dagen opzich, voor zo ver ik het kan zeggen, doorgekomen. Met ondersteuning van medicatie zodat ik kon slapen. We zijn al een aantal woede uitbarstingen, vreselijke nachtmerries en een hele boel tranen verder. En de strijd is nog lang niet gewonnen.

Continue moet ik mezelf bezig houden om niet te denken aan gebruiken. Ik probeer alles, maar dan ook alles aan te pakken om nuchter te blijven. Met trots kan ik zeggen dat ik morgen 11 dagen rookvrij ben.

Niet zonder slag of stoten. Ik ben heel erg opgejaagd. Grapjes komen niet goed binnen en nadat ik weer ben geflipt overvalt mij een gevoel van spijt. Een strijd die ik continue met mezelf aan het voeren ben, en die nog lang niet gewonnen is.

Wel ben ik na een hele lange tijd weer aan het werk, dit biedt afleiding. Ik probeer lief voor mezelf te zijn, echt. Alleen is dit niet altijd even makkelijk.

Afgelopen weekend heb ik het nieuws gekregen dat een vriendinnetje uit de kliniek is overleden door een overdosis. Confronterend. Zeker met de woorden die we bij de NA Meetings herhalen. Verslaving eindigt in de gevangenis, instellingen of de dood.

Ik heb nog zo veel plannen. Een heel toekomst voor ogen. Ik wil mama worden, een burgelijk leven leiden dat ik in 14 jaar lang niet gehad heb en ik wil genieten van het leven. Ook wil ik mensen gaan helpen die in hetzelfde schuitje zitten. Of dat nou is op het gebied van verslaving, een eetstoornis, depressiviteit, automutilatie of suicidaliteit. Ik hoop dat ik ooit mensen mee kan geven dat er licht brand aan het einde van de tunnel. Herstel is mogelijk.

Maar eerst mag ik dat zelf gaan doen, voordat ik een ander help. Zoals ik al zei, de dagen zijn taai. Ik zweet, ben opgefokt, en op werk moet ik mezelf soms opsluiten in het toilet en dan rollen de tranen over mijn wangen. Ik ben in een gevecht.

Maar, soms kan ik ook weer even lachen. Om een grapje, of om een lief kind dat naar me zwaait. Zie je, geluk zit wel in me. Ik moet er alleen heel hard naar zoeken nu. En vooral doorzetten. Ik moet het zelf doen, maar niet alleen. Ik voel me immers wel heel erg alleen. Vooruit kijken, je hebt een lange weg te gaan. Stukje bij beetje zal je weer opkrabbelen. Zonder het slechte is het goede er ook niet, zo probeer ik het te bekijken. Vandaag vier ik 10 dagen nuchter. Ik hoop dat ik nooit meer in dat donkere gat terecht kom. Ik blijf rennen van mezelf. Dat is over, dat is klaar. Ik ben klaar om dit aan te gaan. Welkom op mijn pad naar beterschap.

Ben je geïnteresseerd om te lezen hoe mijn herstel verder verloopt? Zo nu en dan zal ik hier wat posten. Voor een besloten kring. Zo kunnen jullie lezen wat er om gaat in een verslaafde op weg naar een beter leven.

[phoenix-positivity]

the images pass me by

gruesome scenes, terrible pictures

a grotesque picture book

that I don't want to turn the pages of

I want to close the book and burn it

-

de beelden schieten aan mij voorbij

gruwelijke taferelen, verschrikkelijke plaatjes

een grotesque prentenboek

waar ik de bladzijden niet van wil om slaan

ik wil het boek dicht doen en verbranden

[joostjongepier]

Wat?   Die Erwartung (2017), Das Kollegium (2019), Der Funke (2018), Winterwanderer (2017), Kogni (2017), Trost (2021), Szene in Blau (2016)en Grün (2013)

Waar?   Tentoonstelling Neo Rauch – Wegzehr in het Drents Museum, Assen

Wanneer?   4 maart 2023

Neo Rauch is vijf weken oud als zijn ouders om het leven komen bij een treinongeluk. Hij groeit op bij zijn grootouders in het plaatsje Aschersleben in de toenmalige DDR. Hij bezoekt de zelfde kunstacademie  als zijn ouders: de Hochschule für Grafik und Buchkunst. Vanaf 2005 geeft hij daar jarenlang les.

Naast werken op doek, schildert Rauch ook op papier. Hij zegt daarover: “Ik kan dan veel vrijer, soepeler het penseel laten glijden.” De expositie Wegzehr is geheel gewijd aan werken op papier.

Wegzehr betekent ‘eten voor onderweg’. Het is ouderwets taalgebruik. Rauch houdt ervan zijn werken en tentoonstellingen mysterieuze namen te geven. Dat past zeker bij zijn werk, want dat is raadselachtig. “Vergelijk het met een tuin. Is die volledig geordend, dan is dat doods en saai”. Voor saaiheid hoef je bij deze schilder van de Leipziger Schule beslist niet bang te zijn. Zijn werken zijn droombeelden, waarin allerlei motieven regelmatig opduiken. Zonder er uitgebreid studie naar gemaakt te hebben, noem ik er een aantal die mij zijn opgevallen: mythische wezens, industriële motieven (die sterk aan de DDR doen denken), musici en acrobaten, mensen met ezelsoren en mensen met een steek op het hoofd.

In de voormalige abdijkerk hangen grote werken, een etage hoger kleiner werk (A4-formaat). Opvallend is de veelheid aan materialen die de kunstenaar gebruikt. Dat varieert van aquarel en acryl tot potlood en viltstift. De meeste werken op papier zijn net zo enigmatisch als zijn schilderijen op doek. Uitleg bij de werken wordt dan ook niet gegeven en de film die wordt gedraaid, toont slechts de kunstenaar aan het werk. Bij Rauch moet je als kijker zelf het werk doen, of je er gewoon bij neerleggen dat je krijgt wat je ziet: raadselachtige taferelen waar je vaak geen sluitend verhaal bij kunt verzinnen. Maar misschien maakt dat het werk van deze schilder juist zo intrigerend.

[johnooms]

Wat gebeurde er op 20 november?

1593 – HANS BOL (58) OVERLEDEN Hij was een van oorsprong Vlaams kunstschilder, tekenaar, graveur en boekverluchter uit de late renaissance. Hij werd opgeleid door zijn ooms, de schilders Jacob en Jan Bol. Zijn werk, dat zowel aquarellen als olieverfschilderijen omvat, werd beïnvloed door dat van Pieter Bruegel de Oude. Bol vervaardigde naast landschappen ook Bijbelse en mythologische taferelen en genrestukken. Zijn aquarellen werden veel gekopieerd, waarna hij overging tot het werken op perkament waarop hij miniaturen maakte... Klik op de link hieronder voor meer Nieuws van Vroeger: http://johnooms.nl/2024/11/20/20-nov/

[welkominmijnkoffiehuis]

er is sinds kort een nieuw cafeetje in de binnenstad van de stad waar ik werk. als er iets is waarmee je me enthousiast kan maken zijn het schattige koffiehuisjes, al helemaal als ze een gevarieerd menu aan koffie en taart hebben. het café heeft grote ramen waarmee je de alle taferelen die zich in de stad spelen vanuit een veilige basis kunt bekijken.

een goede vriend van mij en ik kwamen er eigenlijk onbedoeld terecht, maar hebben er uiteindelijk zo’n drie uur kletsend doorgebracht, onder het genot van cappuccino’s en pumpkin spiced lattes. naar mijn mening kan de geur van verse koffie niet overtroffen worden.

deze vriend en ik kunnen altijd ontzettend goed met elkaar filosoferen en de diepte ingaan. dit keer was dat niet anders; we hadden het geven van betekenis aan je leven. hoe doe je dat precies? wanneer heb je van je leven iets betekenisvols gemaakt?

dit is een thema waar vroeger veel over nadacht en nu nog wel eens regelmatig op reflecteer. ik vond en vind nog steeds het leven soms best wel gek en willekeurig. daarom vind ik het ook soms best moeilijk om de betekenis van dingen in te zien, en dat kan bij mij een gevoel van somberheid en uitzichtloosheid oproepen.

maar het laatste jaar ben ik veel veranderd, in verschillende opzichten. en waar ik vroeger wanhopig op zoek kon zijn naar betekenis, houvast, vorige week in het glazen café, nippend aan mijn cappuccino, realiseerde ik me ineens dat ik ben gestopt met zoeken.

en dat juist, door los te laten dat het leven niet altijd nuttig of zinvol hoeft te zijn, en door de deur uit te stappen de wereld in heb ik gevonden waar ik naar op zoek was, de dingen die ik belangrijk vind in het leven. niet iemand anders, maar ik.

herfstblaadjes die knisperen onder mijn voeten. mijn nieuwe knusse rode jas die perfect bij het seizoen past. eeuwig knuffelen met jou. mensen zichzelf leren zijn en ze daar trots op te maken, zodat ze gelukkig kunnen zijn. mijn plekje in de maatschappij vervullen. schrijven en lezen en eindeloos verdwalen in woordenwerelden, die van mezelf en die van anderen.

maar bovenal: koffietjes drinken in koffiehuisjes met iemand die je dierbaar is.

zo schilder ik elke dag verder aan mijn eigen betekenisgeving. en dat gun ik iedereen: een schilderspalet om het leven mee in te kleuren.

[ilovetheater-nl]

Pers preview Santa Claus is Coming to Town

Foto’s: Mieke van der RaayHet magische kerstspektakel Santa Claus is Coming to Town keert dit jaar terug naar de Ziggo Dome op zaterdag 21 december 2024, met twee bijzondere shows. Voor het tweede jaar op rij zal acteur Frank Lammers de rol van de kerstman vertolken en de Ziggo Dome omtoveren tot een betoverende “Santa’s Dome”, compleet met winterse taferelen. De show belooft een feestelijk…

[jurjenkvanderhoek]

COMPENSATIE VOOR DE WERKELIJKE WERKELIJKHEID

Het lijkt als heeft een kind speelgoed na een dag van zonnige vrolijkheid in de tuin laten slingeren. Rondom op het grasveld en in de borders was plek van spel tussen struiken en bloemen. Het is dan in de avond plaats van en voor achteloos achterlaten. Zo lijkt het, en naar het motto van Arie van Geest is dat zo. Alles lijkt op wat het is, daar gaat het hier over. Maar niet het kind in hem heeft na een aangenaam verpozen de speeltjes laten rondzwerven, de kunstenaar heeft deze op cruciale posities in stelling gebracht, als stelde hij een stilleven samen, om er de bespiegeling van het zijn mee te maken. De composities als weerslag van deze opstellingen lijken een sprookje te verbeelden, echter is het pure werkelijkheid vermomt als speelse fantasie. Deze afgebeelde realiteit doet zich omfloerst voor, de figuren spelen een serieuze rol in het drama dat is gezet in zonnige tinten: always look at the bright side of life, zoiets. Het toneel is de realiteit waarop de gemaskeerde werkelijkheid de toeschouwer geen rad voor ogen draait maar een spiegel voorhoudt. Het is surrealisme te noemen, maar het is veel meer dan dat. Het heeft het kenmerk van een gelijkenis; verhalen die aanschouwelijk maken wat is.

Diverse acteurs in het spel hebben zich versluierd met een waarheid, zij geven een gelaagde betekenis aan de taferelen. Van Geest schreef het script en interpreteert de werkelijkheid. Laat dit zien, laat het spelen, zoals hij ziet dat het zich voordoet. Van Geest is de werkelijke werkelijkheid ermee op het spoor. Hij toont het niet als de harde waarheid, maar verpakt een en ander in een vrolijk omhulsel, een cadeauverpakking. Zo lijkt het. Maar pas op, er zit altijd een adder onder het gras. Alles is zoals het lijkt, maar ondertussen… En daar zit de crux, in die verspreking van de lijfspreuk. Daar sist het beest vals tussen de grassen. Alles lijkt op wat het is. Het lijkt er op, het is het niet. De figuren spelen een spel. Dit symbool van het leven, de metafoor van het zijn, is het leven zelf niet. De verfilmde moord is niet de ware doodslag zelf. Het spiegelbeeld ben ik niet, het lijkt op mij. Alles lijkt op wat het is, maar het bevindt zich in een andere werkelijkheid.

Het is een gespiegelde omgeving, parallel aan de werkelijkheid. Het bespiegelt en laat mij nadenken, beschouwen. In de stripfiguren, hebbedingen en speelpopjes van de rommelmarkt zie ik een eigen wereld afgespiegeld. Dan moet ik daar wel oog voor hebben, zal de compositie mijn blik vangen en krijg ik inzicht in een onwerkelijk lijkend zijn dat als kern de werkelijkheid draagt. Arie van Geest speelt in een deel van de opvoering zelf mee, voor de rest vereenzelvigd hij zich met de poppenspelers. Vooral Alice in Wonderland staat voor hem gelijk met zijn visie op het zijn. Deze gedroomde omgeving, waar het verhaal invalt door een hol, reflecteert het leven. In mijn stoutste dromen zal ik kibbelen met konijnen, eenden en dodo´s. Met Bambi dartelen, Pinokkio niet geloven en Dopey en Grumpy bijlichten. Beelden en poppen gevonden in het leven staan figuurlijk voor dat leven.

Ik zal in die tuin van Arie van Geest zijn, rond het Franse zomerverblijf met atelier. Die beleving kan ik hebben door de tentoonstelling in Museum Galerie Heerenveen te ervaren. Daar kan ik bij wijze van spreken met de schilder dolen door weelderige vegetatie en mijn blik over kleurrijke borders laten gaan. Ik kan mij daar bij gedachte bevinden doordat in de schilderijen planten en bloemen haarscherp zijn afgebeeld, fotografisch echt. Van Geest is een schilder maar schijnt een tekenaar. De vormen die blad en beeld maken zijn omkaderd met fijne lijnen. Planten zijn botanisch herkenbaar op de Latijnse naam. Zo zou Van Geest een fijnschilder zijn die zichtbaar werkelijke schilderijen maakt. Maar rondom die subtiele echtheid dwaalt een andere werkelijkheid in gevoel en beleving.

In boek en katern “The Broken Promised Land” verklaart Wouter Welling, kunstcriticus en conservator hedendaagse kunst bij Nationaal Museum van Wereldculturen, de kunst van Arie van Geest nader. Hij licht een tip van de sluier op, verduidelijkt de werkwijze en ontrafelt het mysterie. Eigenlijk is dat jammer, want daardoor stap ik niet onbevooroordeeld de ruimte van MUGA binnen, kan ik niet objectief kijken. Maar goed, zo krijg ik wel oog voor de emblemen van het menszijn, zinnebeelden van de werkelijkheid. De catalogus is als een gids in en door de niet-maakbare wereld van Arie van Geest. Het spoor van Welling te volgen navigeert mij door deze wonderlijke tuin. Door de schilderijen is de wereld imaginair. Althans zijn de figuren denkbeeldig, de tuin is niet bedacht. Het is een decor dat voortdurend terugkomt en herkenning geeft, alsof ik die omgeving ken, er een déjà vu beleef. Alles kan in het beelduniversum van Arie van Geest worden opgenomen wanneer het past, schrijft Welling. “High culture en low culture, kunst en kitsch, outsider art, literatuur en songteksten. En natuurlijk zijn eigen leven, zijn dromen en de mensen in zijn directe omgeving. Zijn leven is het prisma waarin het licht van buiten wordt opgenomen, gebroken en teruggekaatst op doek of papier.” Hij is het middelpunt van zijn wereld, die verdacht veel op de onze lijkt.

De desillusie van de werkelijkheid wordt, gezien door de spiegel van Alice, een illusie. Een andere werkelijkheid, een persoonlijke beleving, geen afspiegeling. Het is een bespiegeling, voor Van Geest werkt het als zelfreflectie en in zijn plaats kan ik mij er in spiegelen. In dat contemplatieve, dat beschouwende, rekent de schilder af met zichzelf, zoekt en vindt zichzelf, het eigen ik. De schilderijen zijn op te vatten als zelfportretten daarom. Niet fysiek, maar qua emotie. Dat gegeven projecteert hij in zijn werk, zodat zijn ego mijn ik wordt. In zijn wereld herken ik mijn zijn. Hoewel het een zijn weergeeft tussen droom en werkelijkheid, een laminale fase vannacht waarin gister voorbij en morgen nog onduidelijk is. Het werk van Van Geest is als de slaap, een tussenzijn, een in-between van wat is en wat lijkt. Een allegorie op het leven. “Een wereld van associaties en vermoede betekenis”, citeer ik Welling volmondig. “Het schilderij is en blijft een illusoir vlak, een imaginaire nooduitgang. Het is compensatie voor de werkelijke werkelijkheid…” Het onzichtbare zichtbaar maken door middel van de werkelijkheid, dat is het.

Alles lijkt op wat het is. Schilderijen van Arie van Geest bij Museum Galerie Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. Van 8 september tot en met 20 oktober 2024. Uitgave The Broken Promised Land. Arie van Geest. Tekst Wouter Welling. Van Spijk / Rekafa Publishers, Livingstone Editions, 2016/2024.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782628

Tussen die gerechten door zou Mop schaamteloos hebben gezegd dat de tijd voor bijscholing geen moment te vroeg kwam. Een Liefdesmakelaar. Bestonden die dan al ?! Pas 'n aantal jaar later 'n ordinair datingprogramma maar ja, die bestonden. Geen probleem. Er moest hier en daar eerst een en ander gesloopt worden. Het liefst vakkundig, ze waren tenslotte meiden van goede naam. Mop's plannetje werd niet ontvangen met tromgeroffel of dromerige taferelen van vriendinnen die vol overgave hand in hand stonden te juigen. Recentelijk had een prestigeus projekt van het schoolbestuur, waar Mop voor werkte, om meer leerlingen met allerlei perks en vergezichten het hoger onderwijs in te loodsen, de vriendinnen bijna uit elkaar gedreven. Het ging over de herontdekking van een haast museale beeldcultuur omtrent de 'geëmancipeerde vrouw' waar Mop notabene rolmodel voor mocht spelen. Dit oude visitekaartje hadden ze flink afgestoft met welteverstaan dus het type vrouw waar mannen geen last en gezeur van ondervinden. Zonder verstrikking in een relationeel contract, conventies, spruitjeslucht en vastgeroeste patronen maar op de kaart gezet met het type vrouw dat slechts plezier en opwinding brengt. Geaccepteerde ascetische ervaringen waren hoogstens meditatieve onderdompelingen op Bali. Kortom, de FOMO generatie werd gelanceerd. Een nieuw vooruitgangsgeloof begon namelijk met onderwijs, voor de ontwikkeling naar hogere stadia van volmaaktheid en schoonheidsidealen.

En, wat ben ik dan ?, had Mae verbolgen gesnauwd. Alsof Mae niet vrouw genoeg zou zijn. 'De cipier van 'n huwelijk ?!'

Dat Mop geen vaste relatie had, wilde nog niet zeggen dat Mae wèl ineens als 'n hinderlijke obstakel kon worden gebombardeerd die de ware vrijheid van de man in de weg stond. Het was niet eerlijk.

In Mae's woonkeuken lag de uitnodiging roerloos op tafel te wachten. Een eenvoudige trendy kaart, gemaakt van dat modern handgeschept papier met rafelrandjes. De gecentreerde tekst '4MEER' sobertjes gedecoreerd door 'n razend bijtje die vliegensvlug leek te zijn getekend in 'n simpele pennestreek. Dat was het, meer niet, geen franjes. Misschien op de achterkant een bloempje, bij wijze van grap. Nope, volkomen leeg, zelfs geen informatie. Geen plaats, geen dag, geen tijd, geen coördinaten, nada. Ze had 'm gewoon thuis in de keuken kunnen laten slingeren zonder er iemand over in vertrouwen te nemen. De kaart riep geen ongewenste vragen op zoals, 'Van wie is die uitnodiging ?!' Dat wist ze zelf overigens nog niet eens, ze kende alleen het doel.

En toen was het zover. 'Zul je d'r hebben', zei Mae op het horen van de deurbel. Ze stopte de uitnodiging in haar tas, griste een jas van de kapstok en liep naar de deur. De kinderen hadden die dag continuerooster dus zij d'r handen voorlopig even vrij. 'Klaar ?!', vroeg Mop dringend in de deuropening.

Ja, ik dacht van wel. Maar jij schijnbaar niet.' Dat was sarcastische Mae. '...anders hoefden we niet niet naar die mysterieuze bijles', mompelde ze onhoorbaar tussen bewegingsloze lippen terwijl ze achter d'r vriendin aanhobbelde naar de geparkeerde gloednieuwe en knalrode Renault. Mediatraining had Mop de psychologische uitstraling van kleuren geleerd en rood was sexy, vandaar. Dat er een groen karretje voor haar op stapel stond kon ze niet bevroeden, net zo min als dat ze de regisseur van dat proces zodadelijk zou gaan ontmoeten. Klein detail, Mop reed al jaren zonder rijbewijs. Het kwam er gewoon nooit van en daar stoorde niemand zich aan. Geen gezeur. Nadat ze zichzelf rolmodel mocht noemen werd de bonanza helemaal kompleet toen ook nog 's parkeerbonnen en snelheidsovertredingen spontaan verdwenen. Heerlijk, weg vastgeroeste conventies. Topleventje, dat rolmodel zijn. 

Je gelooft het niet maar de man van Tory had een half jaar eerder nog graag een Alfa Romeo voor Mop willen kopen en niet zomaar een Alfa. Nee, hetzelfde vehikel waarmee hij ooit in het huwelijksbootje was gestapt met Tory. Hoe duister en ritueel is dat wel niet. 'Trophy voor een trophy', had ie gekscherend gezegd met kwajongensachtig elan. Was ie soms krankzinnig geworden. Het geluk lachte Mop uit werkelijk alle hoeken alleen maar toe, geen Nemesis te bekennen. Voor Mop betekende dat slechts de opmaat naar een gedroomde toekomst, een belofte niet een oprispend slotakkoord.

Als je aan komt rijden op een sukkeldrafje over een modderige provinciale landweg en in een afgelegen boerderijtje de struise vrouw verwacht, een batik jurk op klompen, behangen met ontelbare kralenkettingen, een goeroe die bijlessen geeft in yoga oefeningen om nieuwe geestelijke dimensies te ontsluiten, dan was deze brok man-man mannelijkheid een ware surprise. Easy on the eye, goed onderhouden postuur zonder vetkwabben, hoekige gelaatstrekken, stralende ogen onder regelmatige wenkbrauwen en een mystieke lach. Dit alles in een klassiek compact driedelig kostuum bracht regelmatig onbewust 'n sexdrift bij vrouwen naar de oppervlakte. Hij wist het, vanzelfsprekend. Ook Mop en Mae konden 'n fladderig gegiechel niet onderdrukken en in plaats van de zakelijke kennismaking die Mop voor ogen had gehad, stamelden ze alleen maar lacherig een nerveus 'Halloho !'. Hij wist het. Dat effect had hij nou eenmaal en hij genoot er van. Gek genoeg werden de hallootjes niet eens beantwoord. Zo ongemakkelijk dit. Nu stonden ze daar, echt een beetje uit hun comfortzone in the middle of nowhere zonder handvatten om de regie terug te pakken. Was dit een brute manier van afwijzen of juist een aanmoediging om 'm nieuwsgierig doch terughoudend te benaderen ?! Bedremmeld bleven ze bij de voordeur toen het brok mannelijkheid zwijgend plaatsnam in een riante fauteuil waarvan er meerdere waren opgesteld, pal voor een knapperend haardvuur in een knoeperd van een gemetselde schouwombouw. Het rook er geeneens naar koeienstront, wat je zou verwachten midden in het weiland en de zwartwit geblokte stenen vloer, die als een onnatuurlijk artefact in het stokoude interieur de aandacht trok, scheen wonderbaarlijk stralend schoon.

Toen zwaaide de deur plotseling weer krakend open. Mars drentelde hijgend over de drempel. 'Beetje laat, guys....maar allelujaaaa...koeiennnn...had je dat niet effe kunnen zeggen. Mijn schoenen...zijn...geruïneerd !' Mop en Mae hadden hetzelfde. Wisten zij veel. Mars keek omhoog van haar modderschoenen naar het schilderachtige stilleven verlicht door spaarzame strepen kwijnend daglicht. In een uitgerekte seconde gleed het decor waarin ze die middag zou gaan doorbrengen panoramisch en geruisloos aan haar voorbij. De zwartwit tegels, de rustieke bruine fauteuils, de grote rieten mand, de bleke vlammen van het haardvuur en man-man met gelaatstrekken die zo uit 'n film van Robert De Niro kon zijn geknipt. Voor een vluchtig moment was ze even argeloos verloren in verwachtingsmanagement. Wuifend wierp ze vervolgens een beetje schaapachtig de man-man in kostuum een 'hallo' toe. Er kwam wederom niet meteen een reaktie. Ze vonniste 'm nijdig als totally overdressed voor deze bouwvallige en verlaten hut, denkend aan d'r met modder besmeurde pumps. Nadat er weer een paar langgerekte stille secondes in slowmotion voorbij waren gegaan rees een langverwacht geluid op uit de fauteuil. 'Hello to you too. Welcome Mop, Mae en Mars.' Eindelijk, het praat. Verrassend vriendelijk en voornaam zelfs.  Mae en Mop keken elkaar opgelucht aan maar Mars wierp haar vriendinnen een verbaasde blik toe. 'Engels ?', souffleerde ze. 'Blijkbaar', souffleerde Mop terug met opgetrokken schouders. Na enig geharrewar hadden ze plaatsgenomen in de comfortabele diepe fauteuils bij man-man. Maar had man-man ook een naam ?!

One is a lonely number, two is a pair, three is a crowd and four is a party.' , zei hij mysterieus. Er zijn betere openingszinnen voor een bijscholingscursus, maar goed. 'Tell me girls, what can I do for you ?', ging hij verder.  De magische eendracht tussen de drie vriendinnen kreeg geestdriftig een windvlaag in de zeilen. 'How to get away with divorce', zei Mop kort en krachtig zonder blikken of blozen. Dat kon van alles betekenen maar Mop vond 't een mooie slogan en schoorvoetend dacht ze de regie weer terug te kunnen pakken. Er verscheen een ontspannen maar profane glimlach op d'r gezicht, beschenen door het fakkelende vuur in de openhaard dat een schaduw had kunnen zijn van een jubelende menigte.

Ze was goed in triomferen. Tory moest hartelijk lachen toen Mop riep dat haar man dus Mop's nieuwe vlam was, over vlammetjes gesproken. Geschaterd had ze. Daar had zíj dan weer smalend van genoten, vooral toen Tory er dus van overtuigd was dat Mop het gewoon nog plagerig geheim wilde houden, die nieuwe liefde. Gosh, zó naïef die vrouw.  Ze zag het moment weer helemaal voor zich en per ongeluk ontsnapte er 'n honend lachje uit haar mond bij die bitterzoete herinnering. 'Wat is er zo grappig ?!', vroeg Mars op 'n fluistertoontje. 'Hoezo... oh..surry, ik was even met m'n gedachten ergens anders.' 'Afgedwaald naar dromenland', zei Mae met zalvend stemmetje en schudde betuttelend weliswaar met met 'n vrolijk knipoogje haar hoofd. 'Yep, waarom zijn we anders hier,' antwoordde Mop onbezonnen. 'Voor mijn dromen, toch ?!'

'Dames, het is me een waar genoegen om jullie te ontmoeten', zei man-man ineens in onvervalst nederlands. 'Dromen zijn bedacht om universeel te worden en taal moet daarin niet alleen leiden maar ook volgen want taal betekent verbroedering en menselijkheid, geen obstakel voor existentiële verwezelijking. Daarom is de power van taal in woord en geschrift niet alleen verbindend maar ook onderscheidend. De taal van het onderbewuste is vrijzinnig maar ook gevreesd door de programmeerbaarheid die gevaarlijke nieuwe fundamenten kunnen vormen voor dubbelzinnigheid, verkeerde intenties en doelstellingen.'

Oké, die brij aan tekst, er zat geen kop of staart aan, weliswaar bijna lithurgisch voorgedragen, kwam binnen. Waar ging dit in vredesnaam heen. Ze hadden geen schrijfgerei bij zich en of ze dit uit het blote hoofd zouden onthouden viel absoluut te betwijfelen. Maar had die man-man ook 'n naam? Hij had zich nog steeds niet voorgesteld. 'Prima, doen we', zei Mop laconiek om van die toch wel verwarrende lap tekst af te zijn. De mand daarentegen had haar aangenamer nieuwsgierig gemaakt.  'En, wat zit er in die spannende hutkoffer?' Ze keek gebiologeerd naar de vierkante rieten mand op de zwartwitte vloer. 'Ga ik jullie zo vertellen.', zei hij inschikkelijk. 'Ik ben Hem, overigens.' Ahhh, het heeft een naam. Man-man heeft een naam. 'Wat een leuke naam. Geen acroniem, toch ?! Origineel. Weer 's wat anders dan Marco, John of Bas', riep Mars enthousiast. 'Dank je, Mars. De doos is heel simpel. Maak maar open, Mop.' Ze kwam langzaam uit haar stoel en boog voorover om de doos open te maken. Met twee handen tilde ze behoedzaam de deksel van de hutkoffer. En wat zag ze ?! Een tot de rand toe gevulde inhoud met allerlei culinaire delicatessen. Kleine flesjes champagne, wijn, watertjes, smoothies, kwarktoetjes, aziatische tapaatjes, vers fruit, macarons, broodjes met zalm, lavendelbroodjes met roomkaas, veganistische pannekoekjes, risottosalades, sushi, bonbons, chocolade en fraaie thermoskannen met munt thee, ginseng thee en espressootjes. Een hemelse smulpartij. Die Hem toch. Ja, hij had smaak. 'Voor een glamoreus kampvuurtje', zei Hem tevreden. 'Doe alsof je thuis bent, dan doe ik dat ook.' Op theatrale wijze liet ie zijn neusvleugels de zinneprikkelende koffiearoma proeven alvorens ie met een nippende mond het zwarte goud naar binnen slurpte. Zeker, als het wijn was geweest had ie naar traditioneel gebruik met van die uitpuilende wangen, zijn mond er mee gespoeld.

'Dromen moeten we gaan geloven, anders is strategie volkomen zinloos', zei Hem voor de vuist weg. Zo af en toe, tussen een paar nipjes espresso door, zou Hem stukjes tekst gaan aureren. 'Christenen geloven in 'n God. Maar wie heeft God nou gezien.' Hij richtte zijn blik een momentje vagelijk naar het plafond. Dacht Hem dat daar een goddelijk spook tussen de draagbalken rondwaande ? 'Luister, dames. We kunnen zaken doen als jullie dat willen. Laat ik duidelijk zijn. Ik heb 'n muze, 'n model nodig voor de evolutie en Mop een strateeg voor haar persoonlijk liefdesplan.' Een onderhandeling. Hem deed zaken maar de meiden wisten niet goed wat te zeggen. Van bijles hadden ze een totaal ander idee. Mars besloot aan 'n broodje zalm te gaan happen. Met 'n servet veegde ze haar mond af en daarmee tegelijk de laatste restjes rode Chanel. Gewoonlijk was ze heel praktisch als het om lippenstift ging. Geen minuscule hapjes om de ingekleurde lippen niet te verknoeien, zoals Mop dat meestal deed. Nip..slurp..nip...slurp..

Wacht, er stond een lithurgisch vervolg aan te komen. Hem sprak in opperste concentratie plechtig verder. 'Mop wordt de allegorische verbeelding van mijn evolutieplannen. Een ongrijpbare mythe in het onderbewustzijn die uiteindelijk zal gaan gedijen en de weg wijzen naar bewuste nieuwe keuzes voor goede mensen door goede mensen.' Het klonk mega spannend maar waarom nou weer Mop, waarom niet Mae of Mars ?! Mae had in geen tijden zoiets intrigerends gehoord. Wat man-man vertelde was interessant en bezield. Ze had nu al een oprechte waardering voor deze paradijsappel in driedelig pak, niet alleen een fascinatie voor zijn ingeblikte cinematische verschijning. 'Een muze is als 'n evolutionaire signatuur. Onzichtbare inkt die de contouren vormen voor schaduwen van een verlangen waar mensen zich mee willen identificeren. Een wil die wij gaan kneden. Een wil die gedeeld sentiment gaat versleutelen met 'n taal waar je bij wilt horen, een taal die als kruipend zee-ijs vastvriest aan uitstrekkende landtongen. Rolmodellen komen en gaan in de reclamewereld want trends zijn gebonden aan tijd die langzaam ouder wordt. Mijn muze staat voor het begin van een evolutie, een eeuwige tijd der tijdperken.' Daarna viel zijn zangerige stem stil. Een stroperige minuut droop geruisloos voorbij. Was dit het slotpleidooi ? Was de les afgelopen ? Nee, natuurlijk niet. Hij was alleen nog maar aan het opwarmen. Zijn gezicht brak open in een ontwapenende glimlach. De aanleiding daarvoor was het begin van een volgend relaas.

'Brandlove, girls !', riep ie lachend over de hoofden van de vriendinnen heen. 'Het uitgangspunt is liefde want dat wil uiteindelijk iedereen en wat is liefde nou zonder keerzijde ?! Die onderscheidende dialectiek gaat een kompleet nieuwe lifestyle worden.' Hem was uit zijn fauteuil gekomen om wat houtblokken op het vuur te gooien. Gehurkt pookte ie tussen de verkoolde resten. Hij liet zich niet storen door ongemakkelijke stiltes, klaarblijkelijk. Zijn verbeelding was op dat moment volledig in zichzelf gekeerd. Niemand zei iets tegen de rug van pokende man-man. Eerlijkheidshalve, hij had hen natuurlijk enigzins overvallen met de macht over het pook-wapen in handen. Een angstig voorgevoel beet zich gelukkig niet vast in de atmosfeer. Man-man was geen bullebak, dat zag en hoorde je meteen. Mars, toen nog het minst onder de indruk, keek ongeduldig op d'r polshorloge. Het dynamisch reklamewereldje waar ze al een aantal jaartjes in meedraaide stond namelijk niet stil, voor welke evolutie goeroe dan ook. Terwijl de oerdrift van dit overweldigend orakel in kostuum zich ongestoord bekommerde over de magie van vuur en de correcte plaatsing van knetterende boomstammetjes, rees bij Mae ook de vraag of de bijles misschien was afgelopen. Ze dorste het niet te vragen. Niet vanwege doodsangst of zo, maar vanwege een opwelling van ongevaarlijke braafheid. Mae was ook helemaal niet het type dat s'ochtends een yogamatje uitrolde om de dag te beginnen met een spirituele rite. Geen flauw benul van transcendente kwesties en de lengte van pauzes om spiritueel te ontwaken. Een workshop had ze wel 's gedaan, hoor. Een workshop 'kerstkrans maken'. Heerlijk, om in de stemming te komen voor de feestdagen. Ze sloot haar ogen en snoof opgelucht de geur van brandend haardhout op. Het thuisfront, onmiskenbaar. Een gehaast en zenuwachtig buikgevoel verjoeg ineens ongevraagd de huiselijke mijmering. Verdorie, misschien toch verstandiger geweest om een paar schoolmoeders te bellen die de kinderen kunnen opvangen na school, overpeinste ze. Stom, waarom ze daar nou niet eerder aan had gedacht. Ja, als je alles van tevoren weet, suste ze zichzelf. Ongedurig wijfelde Mae met groot ongemak om in haar handtas te gaan graaien want dat moest ze ja, als ze iets wilde vinden in die rommelige stortbak met daarin verdwaald ergens een mobieltje. Graaien met d'r hoofd diep tussen de rits om een nog beter blikveld te hebben over de chaos die zich daarin afspeelde of tastend graaien als in een bingomolen, op goed geluk. De clutch van Mop dan. Tjonge, die zeulde bijna nooit meer dingen mee dan 'n bosje sleutels, phone, creditcard en lippenstift. En het bagagedesign van Mars ?! Dat was net een ordentelijke archieflade. Nee, laat maar. Ze was vast wel op tijd weer thuis.

Plotseling liet Hem zijn stem weer spreken en hij had niet eens aan zijn espressootje genipt. 'Jullie zijn hier voor een scheiding ?!' Hij hing de pook weer op aan de schouw en beende statig terug naar zijn fauteuil. De spraaktrant was nu niet zangerig, eerder onderzoekend. Mop streek haar lange blonde manen naar achteren en nam een zittende pose aan met gekruiste benen, gereed in de stelling om eindelijk weer repliek te geven. 'Absoluut. Maar wij, D en ik dus, willen eigenlijk geen scheiding, weet je. Dat gaat klauwen met geld kosten aan alimentatie en de nasleep....pfff '. Ze sloeg die gedachte met een handopslag weg. 'Dan blijven we nog jaren aan dat onverwerkt leed..ik bedoel Tory, zijn vrouw...hangen.' Er ontstond een wantrouwige frons tussen Hem's wenkbrauwen die bij Mop niet onopgemerkt was gebleven. Ze wilde geen foute indruk geven en snel voegde ze eraan toe, 'Ehhh..vanzelfsprekend is 't doel de liefde, Hem ! En dat gaan we met jouw hulp bewijzen.'

Man-man sprong omhoog uit de stoel, totaal onverwacht. Een stuiterbal had het niet sneller gekund en daar was ineens die prekerige zangtoon weer. 'The happiness of man depends on the people he didnt marry !' Hij plantte zijn handen demonstratief in z'n zij. De meiden deinsten alledrie onbewust angstvallig een stukje terug, voor zover de rugleuning van de gecapitoneerde stoelbekleding dat toeliet. Weg was de regie. Dit was echt een hele rare goeroe. Met groot opgezette ogen keken ze naar het krachtig brok man-man dat daar volgeblazen zijn ijdele intellectualiteit ongegeneerd stond te manifesteren. 'Uit liefde zullen we D gaan bevrijden en die bevrijding moeten we samen voelen, beleven ! Zonder team geen bevrijding, zonder bevrijding geen doel. Die kettingreaktie zal ons team versterken. Trots zal ons verbinden !' Dat was typisch Hem. Buiten de grenzen van regulier voorstellingsvermogen presenteren. Griezelig soms als 'n blitzkrieg. Daarna bleef ie geluidsloos nog enkele seconden staand voor zich uit turen. Verwachtte ie soms applaus ?! Wie zal het zeggen. Niet onwaarschijnlijk, maar de meiden waren tè overdonderd. Er volgde dus geen applaus, helaas. Ach, ontspannen liet ie zich toen maar in de stoel ploffen en zei zelfvoldaan. 'Kijk Mop, zó vertel je dat. Je moet er wel ècht in geloven.'

[peterpijls1965]

Een vloeistofdia schrijven

(1 september 2017)

De waarachtigheid is me lief. Daarom streef ik altijd naar waarheid en oprechtheid. Tot zover het gewichtige gelul.

Waren de mensen maar wat eerlijker. Alleen ontaardt dat al snel in onbeleefdheid. Het zijn onbeschofte tijden.

In de participatiesamenleving word je geacht het zelf te rooien, met mantelzorg van je netwerk. Dat moet je maar net hebben. Ik prijs me gelukkig met de mensen om mij heen; hun generositeit. Maar anderen staan er alleen voor en moeten leven van 5 euro per dag, want schulden.

Ik begrijp de mensen achter Breitbart. Ik kan neo-nazi’s volgen. Ik sympathiseer met white trash. Ik zou er journalistiek veldwerk naar willen doen, maar in de rolstoel kom ik niet ver. Een mens moet zijn beperkingen onder ogen zien.

Mijn room mate zit te schreeuwen op het terras, niet voor het eerst. Ik moet haar decibellen verdragen. Het is een oefening in loutering en purificatie om tussen andere mentaal uitgedaagden te wonen.

Nu schakelt ze over op Maleis, want dat spreekt ze ook, met onze Indische buurman W. Tempo Doeloe.

De room mate en buurman W. zijn goede mensen, met kwetsbaarheden. Hun aanwezigheid, hoe luid soms ook, voorkomt dat ik permanent ga navelstaren. Nu zingt de room mate Lucy in the skies with diamonds. Never a dull moment in een dolhuis.

De Indische buurman had psychoses. Hij is schizofreen, net als de room mate, maar hij sprong in tegenstelling tot haar nooit uit het raam.

Met die mensen leef ik samen. Ze zijn met de andere medebewoners mijn broeders en zusters. We zijn witte engelen met een GGZ-diagnose, tevens huis-tuin-en-keuken-stigma.

Soms schrijf ik fragmentarisch en associatief, ik weet het. Ik moet schrijven om niet gek te worden. Daar heb ik de aanleg voor. Het gebeurde eerder. De waanzin moet buiten de deur gehouden worden. Daartoe moet ik uiterlijk stoicijns overleven in een gekkenhuis.

Ik klamp me vast aan het bezoek dat ik krijg. M’n life line met de buitenwereld. M’n zoon was er, zongebruind op Malta. Nu is hij met tien vrienden naar de Algarve. Ik zie de taferelen al voor me. Z’n reislust heeft hij van mij. Ik, die zo graag nog naar Jamaica zou willen.

Je moet de realiteit waarin je leeft altijd onder ogen zien, zei psychiater Van Dantzig. Dat doe ik dan ook. M’n perspectieven zijn schraal. Als freelancer lijk ik zowaar een klusje gekregen te hebben. Ik mag iets gaan doen voor een kunstgalerie. Maar de ambtenaar wierp een blik op m’n stompen en glimlachte dat mijn afstand tot de arbeidsmarkt te groot was voor sollicitatieplicht. Ze achten me kansloos. Zo ben ik opgegeven, op m’n 52ste.

Soms voel ik me menselijk afval, op de mestvaalt van de geschiedenis beland. Ik klaag niet. Ik ben niet zielig. Ik hoef geen medelijden, want dat ruikt naar minachting. Ik wil alleen van de bevoegde instanties dat ze me een beetje respectvol behandelen, gezien alles wat ik doorstond.

Ik weet niettemin best dat ik het voor een deel aan mezelf te danken heb dat ik in een rolstoel belandde. Ik leefde life tot he max. Drank, drugs, hard gaan. De resultaten zijn bekend.

Ik rouw om mijn vader. Pas een jaar na zijn overlijden kwam het bij me binnen, de crematie waar ik niet was. Ik haalde wel de rouwadvertentie. De waarachtigheid is me lief, begon ik dit blog. Het is daarom dat ik niet naar de uitvaart ging. Het kwam niet overeen met mijn geweten om te gaan. Ik moest in eenzame afzondering afscheid nemen van mijn vader, en dat proces is nog volop aan de gang. Hardcore waarachtig.

In het diepst van m’n gedachten ben ik een dromer. Invallen vervloeien in m’n hoofd, als vloeistofdia’s. Om te verhullen dat ik intrinsiek eenzaam ben, de vocale decibellen om me heen ten spijt.

Ik schrijf dit stukje met een gerenoveerd gebit. Negen kleurloze vullingen erbij. Het resultaat mag er zijn.

Zo verbrokkeld als dit stukje is, zo ben ik uit balans. Door de stress over m’n uitkering en m’n plek in de beschermde woonvorm, die over een jaar mogelijk vervalt.

Dan de huidhonger. De stagiair droeg een hotpants.

Een vloeistofdia schrijven.

[twafordizzy]

Herkenbare tragische taferelen: Anna Enquist

bron beeld: trouw.nl Het nu wordt bepaald door de verwoestingen van oorlogen: Israël – Gaza; Nagoro-Garabach; Rusland – Oekraïne en in landen waar we niet zo’n kijk op hebben. Te ver van huis. Bij de boeken die ik de afgelopen tijd bijeen scharrelde, bevonden zich exemplaren die ingaan op oorlogservaringen dichterbij huis. Het levert mij herkenbare tragische taferelen op. In onderstaand fragment…

[rotterdamvanalles]

Een man op een pas aangelegd pad aan de Rochussenstraat ter hoogte van de 's-Gravendijkwal, 1930.

De Rochussenstraat dankt zijn naam aan Charles Rochussen (1814-1894) Rotterdams schilder. Hij stamde uit een welgestelde Rotterdamse familie. Hij volgde les aan de Haagse academie van Beeldende Kunsten. Rochussen verbleef van 1849 tot 1869 in Amsterdam en keerde toen pas weer terug naar Rotterdam. Rochussen was ook bestuurslid van de Rotterdamse academie. Hij was een bekwaam schilder en aquarellist. Hij ontwierp historische optochten en werd bekend met zijn taferelen uit de vaderlandse geschiedenis, een genre dat in de eerste helft van de negentiende eeuw heel populair was. Ook schilderde hij soldatentaferelen en het tijdverdrijf van de gegoede burger, zoals harddraverijen, valkenjachten en zeilwedstrijden. Daarnaast was hij illustrator van vele boeken en hij voorzag schilderijen van verschillende collegaschilders van figuren. Zijn belangrijkste leerlingen waren August Allebé en G.H. Breitner.

De fotograaf is Frans van Dijk en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[creatievegert]

SMAK: The End Is Never Near (Jan Van Imschoot) - Kijkbezoek kunst

Wanneer ik de tentoonstelling binnenloop, lijkt het in eerste instantie op een klassieke gallerij uit de kunstgeschiedenis. Hij gebruikt stijlen uit de kunstgeschiedenis om zijn werken vorm te geven. Wanneer je wat dichterbij komt, en de inhoudelijke details kan waarnemen, dan zie je dat hij daar een punk-achtige laag over giet. De taferelen zijn deels realistisch, maar het geheel is dat vaak niet. Zoals in een droom, waar alles waarop je aandacht vestigt helemaal klopt. Terwijl de gehelen niet bij elkaar passen. Zoals dat je droomt over een examen, maar dan je tante je leerkracht blijkt te zijn, en dat is dan perfect normaal.

Technisch kan hij zeer goed schilderen. Ik vind het leuk dat hij desondanks extra dimensies in zijn werken legt. Zo zijn sommige van zijn werken maatschappijkritisch. Zoals dit schilderij waarin iemand van hogerhand onze blik afwendt (links). In andere schilderijen kan ik wel een betekennis vinden, al ben ik niet zeker of ik het interpreteer zoals het bedoeld is. Rechts herken ik bijvoorbeeld het gradueel vervagen van het verleden.

Het werk eronder doet me denken aan de onthoofdingen die IS terroristen online verspreiden om terreur te zaaien.

Daarnaast gebruikt hij humor in een aantal schilderijen, wat ik erg kan appreciëren. "Humor is de hoogste kunstvorm", Maassen T.

"Wim: Double you I am", het is een simpele woordspeling, die toch een glimlach op mijn gezicht tovert. Rechts zie ik een foto die genomen werd in de tijd van de kodac. Er konden 36 foto's op het rolletje, en bij het ontwikkelen kon je dan zien of je hoofd erop stond. Hij legt hier op een speelse manier het verband tussen twee werelden, en toont hiermee op een slimme manier in welke tijdsgeest dit zich afspeelt. In het volgende tijdperk kan hij bvb een schilderij van een selfie maken. Dit speelse werk ligt mij wel, al kan je moeilijk zeggen dat je puur voor deze grappen entree zou betalen.

Hij probeert te provoceren, zoals met een hele reeks schilderijen van transgenders uit 2007.

Ik lees in een artikel uit De Tijd dat hij deze schilderijen heeft gemaakt, niet om het debat over genders te openen, maar omdat hij lachende gezichten wilde. Dat antwoord lijkt me toch wat makkelijk. Ik vermoed dat hij hiermee wil choqueren, en zo de aandacht van de bezoeker trekken. Ik vond het zelf niet meteen choquerend, en begrijp de meerwaarde er dan ook niet meteen van, als het niet gaat over dat debat.

Onderstaand tafereel doet me denken aan het kleinkunstlied "Het apekot" van Vuile Mong en de vieze gasten:

"... en een beetje verder staat er een bloemetje tussen de straatstenen, zwart van 't roet van de auto's en de autobussen, maar ge ziet het staan en ge denkt Jean-Pierre: "De vogeltjes zeg en de bloemetjes zeg, leven, het LEVEN ..." Wel, mensen, vergeet het maar. Verdomme vergeet het maar ... "

Voor mij gaat dit over het volbouwen van deze Vlaanderen, en deze planeet bij uitbreiding. Je kan er wellicht ook een metafoor in zien voor iemand die floreert, ondanks de grijze omgeving.

Hoewel ik de technische vaardigheid en de inspanning van Jan Van Imschoot in zijn tentoonstelling waardeer, moet ik toegeven dat ik niet echt een diepe creatieve impact heb ervaren. Misschien ligt het aan mijn eigen persoonlijke voorkeuren, maar ik verliet de tentoonstelling niet met een gevoel van verrijking of nieuwe creatieve inspiratie. Ik begrijp dat kunst subjectief is en voor iedereen verschillend resoneert, toch had ik gehoopt dat mijn verbeelding meer uitgedaagd en mijn gedachten meer geprovoceerd zouden worden.

Hieronder nog een aantal werken die mijn aandacht trokken.

[mariekevandervelden]

TAFERELEN

Fotodok will now spread their 'Taferelen' lectures that they normally give in Utrecht across the country. I was invited to give a lecture in the south of the country, in the village of Soerendonk. It was a great evening!

[luccarne]

Ik vind hier echt warme, zonnige mensen. Ze maken je spontaan blij, zijn zorgend en ruimdenkend. Ze zijn allemaal zo verschillend en net daardoor zo boeiend. Er bestaat geen ‘anders-zijn’, omdat er ook geen ‘normaal’ is. Iedereen is zo hard zichzelf, draagt wat die wil en doet wat die wil. Dat geeft soms rare taferelen, maar het is zo geruststellend om te weten dat je niet constant beoordeeld wordt of commentaar krijgt.

(vrij naar Mauro Michielsen in De Standaard 18 april 2024)

[jossarisfoto]

Steyl | Witte winterwandeling

Donderdag, 18 januari 2024 | Mijn sfeervolle winterwandeling start bij de achteringang van Jochumhof in het pittoreske Steyl. De met sneeuw bedekte paden van Jochumshof laten mij genieten van de prachtige taferelen die achter elke bocht verscholen liggen. Vervolgens loop ik naar het veerpont tussen Steyl en Baarlo om daarna een bezoek te brengen aan de indrukwekkende kerk van het Missiehuis St.…