#symboliczne

[krzysztofiwin]

Krzysztof Iwin – „Już dobrze” akryl, płótno 40x40cm (2025) https://iwin.malarstwo.org/pl/juz_dobrze-2402.html #postać #miłość #empatia #figuratywne #symboliczne #40cm #40cm #2025r #szarości #zielenie #biele #róże #art #painting #Iwin #KrzysztofIwin #obrazy #galeria #malarstwo #akrylenaplotnie #obrazyakrylowe

[happyg-olucky]

Ja pierdziele mam już dość tych sklepów, z godziny na godzinę coraz większe korki i tłumy. Streszczałam się i spieszyłam dziś i wczoraj, żeby juz po południu i w weekend nie musieć Nie cier pię takich zakupów, no ale jeść coś trzeba i prezenty jeszcze musiałam.

Chyba juz większość ogarnięte, przynajmniej te stacjonarnie. Jak zwykle problem, ale dorosłym to tak symbolicznie, dla teściów i szwagierki poszłam w zestawy kosmetyczne ( po raz pierwszy chyba) plus jakieś tam dodatki, teściowa dostanie zestaw przeciwzmarszczkowy plus świąteczny fartuszek kuchenny :P. Szwagier książkę i skarpety Many Mornings.

Dzieci jak zwykle na bogato mają, nawet nie chce liczyć ile hajsów na to poszło, od nas to raz, ale ale dostaną również od dziadków, jednych i drugich, Karelajm i siostry D. i to tez nie są symboliczne prezenty :/. My tez kupujemy dziewczynom szwagrów.

U nas o ile z Mieszkiem nie ma problemu, bo dużo typowych chłopięcych zainteresowań i w sklepach masa rzeczy, które go ucieszą plus oczywiscie lego w każdej ilości ( a teście postanowili mu kupić sztalugę i farby :D, zobaczymy) , no to z Mikołajem gorzej, on od zawsze rzeczy bardzo konkretne i specyficzne :D Miał swoje typy w tym roku, ale od razu powiedziałam, ze Św. Mikołaj tego nie ogarnie, bo zabawki mega drogie plus nie dostępne :). Dostanie wiec coś o czym kiedyś tam mówił, ale tez będzie niespodzianka, zobaczymy jak się spodoba. Ogólnie to temat rzeka.

No tylko jeszcze nie wszystko doszło :P także dziś trzymamy kciuki są panów kurierów :)

Teraz jeszcze muszę ogarnąć jakieś pakowanie, znów nie pamiętam gdzie pochowałam świąteczne torebki.

Następny punkt działania - plan kulinarny.

[indira2004]

17.11.2924 niedziela

Zdołałam trochę odpocząć!

1. Plany miałam dość ambitne; zrealizować udało się pranie (w trakcie), jeden basen, minimalne uporządkowanie ciuchów, nieplanowane wyjście do Dealza (rozumianego jako wszystkie te sklepy, co występują w stadzie). Znaczy no, poszłam po długi kabelek do lampki, wróciłam z kapciami, trzema kremami do pyska, kolejnym szamponem i odżywką, skarpetkami, balsamem do ust i na pewno czymś jeszcze. Na szczęście pamiętałam o kabelku.

Udało mi się też zrobić sobie ciepły obiad na dwa dni oraz zadzwonić do mamy.

Nie udało się zmienić pościeli, iść drugi raz na basen, iść na spacer z przewodnikiem, zrobić głębszego porządku w ciuchach.

2. Powinnam zrobić jeszcze malutkie zadanko na angielski, a wieczorem mamy spotkanie online, bo z filozofii pani profesor wymyśliła sobie projekt grupowy zamiast egzaminu, no i trzeba go omówić.

3. Uświadomiłam sobie także, że mam potrzebę nabycia rondelka z pokrywką, bo garnki, które mam są na mnie jedną za duże.

4. Postanowione zostało, że w tym roku prezenty raczej symboliczne, co mnie bardzo cieszy.

5. Nie mam spodni cieplejszych, a nie mogę się zdecydować na złożenie zamówienia na Shein, bo mi szkoda kasy na nowe 🤦🏻‍♀️

[polish-art-tournament]

round 1.3 poll 4

+ Opałka details:

Tablica czerwona (A red board) by Jonasz Stern:

propaganda: Wacława Milewska o Tablicy: http://www.imnk.pl/gallerybox.php?dir=XX143 z culture.pl: napiętnował je [kolaże] silnie znakami osobistych, konkretnych doświadczeń. Do nich odnoszą się wykorzystywane w pracach substancje, "pozyskiwane" z otoczenia, na drodze życia: kawałki zwykłych szmat, naklejane na płaszczyznę obrazu, cząstki organiczne (głównie rybie ości i skóry, drobne kości), jak również - pojawiające się niczym stygmaty - świadectwa żydowskiej przynależności (w postaci fotografii z przeszłości czy tałesów). Nadają one dziełom wymiar eschatologiczny. U Sterna bowiem pozornie mechaniczny gest montowania na podłożu drobnych przedmiotów lub organicznych "resztek" ma znaczenie symboliczne. Wynika z doświadczeń wojennych i mającego w nich swoje źródło przekonania o nietrwałości życia i nieuchronności śmierci. Umieszczane w zaszklonych kasetonach elementy nie są jednak bezosobowymi śladami minionego czasu, ale wręcz osobowymi - bo związanymi z konkretnym, indywidualnym doświadczeniem - świadkami. Pełnią rolę epitafiów i zarazem relikwiarzy. Szczątki zwierząt stają się tutaj także rodzajem pamiątek po człowieku. Ślady, które "rejestrował" Stern, stanowią wszakże pamiątki niejako w dwójnasób: są rzeczywistymi "dowodami na istnienie" konkretnego człowieka (rybie szczątki to pozostałości wędkarskich wypraw, które były pasją malarza; zob. np. "Formy zabite II", 1973), ale również symbolicznymi figuracjami cierpień narodu żydowskiego (Upokorzenie, 1984). Oba aspekty fenomenalnie łączy obraz "Tablica czerwona" (1971), który Jan Trzupek przekonująco zinterpretował jako rodzaj macewy. (https://culture.pl/pl/tworca/jonasz-stern)

about the author: Wybuch II wojny światowej zastał go we Lwowie, gdzie po zajęciu tego miasta w 1941 przez hitlerowców został osadzony w getcie. Z getta został wysłany do obozu zagłady w Bełżcu, jednakże udało mu się zbiec podczas transportu i powrócić do Lwowa. 1 czerwca 1943 podczas likwidacji getta, ocalał z masakry gdyż wydostał się spod ciał rozstrzelanych i uciekł na Węgry do Budapesztu. (Wikipedia) Jego pasją i swoistą terapią było wędkarstwo, i niejednokrotnie wykorzystywał w swojej twórczości szczątki złowionych przez siebie ryb.

OPALKA 1965 /1 – ∞; Detal 993460–1017875 by Roman Opałka:

propaganda: in the series OPALKA 1965 /1 – ∞, the artist writes subsequent numbers on canvas. The series starts with white paint on black canvas, but with time, the background of paintings gets lighter and the paint used to write the numbers reaches grey. Opałka also recorded himself saying the numbers.

Imagine. You art at an art gallery, come up to the painting and at first see only grey. You go huh, but as you go nearer, the individual digits start to appear. And you read the description: 1 – ∞, detail 2450737-2473067, and you think, what the fuck, man. (the series consists of 233 paintings)

And then it makes you think about the passage of time and determination and dedication to craft and so on, and Opałka's artworks can generally cause many emotions and all of them are coloured by that initial reaction to the sheer scale of the undertaking, as they should be. It's also fun to see his artworks after you know the context behind them, because it's like greeting an old friend.

[ogrody-ilangory]

Przed Sabat

Sabat wypada 20 - 22.06 a w tym czasie będę na urlopie i nie wiem czy uda mi się odpowiednio świętować. Niektóre osoby świętują tydzień i ja postanowiłam zacząć w tym roku wcześniej.  Litha jest poświęcona światłu, ziołom i kwiatom.  Jak pisałam wcześniej trzymam się pewnych standardów, ale każdy sabat obchodzę zgodnie z tym jak na dany moment się czuję. Tak szczerze to moje świętowanie wygląda raczej podobnie.  W tym roku mam sporo lawendy i to ona będzie królową.  Stworzyłam z niej wraz z kocimiętką i lebiodką (oregano) wieniec. Pierwszy raz w życiu i bardzo mi się spodobał ten proces. Powstały też bukieciki i podstawy do miotełek i ziołowych smugowych bacików. Upiekłam ciasteczka lawendowe.  Pierwszy dzień powitałam pyszną kawą z kociołkowego kubka oraz medytacją.  Mimo niepewnej pogody przygotowałam wszystko co potrzebne na piknik, ubrałam moje sabatowe ciuszki, okadziłam dom. (Tym razem był to cedr - uziemienie, ochrona, oczyszczanie, dodanie sił. ) I wyruszyłam. W drodze do mojego drzewa nazrywałam kwiatów i traw. Zrobiłam kolejny wieniec i bukiet, poleżałam na słońcu i użyłam kart tarota. W drodze powrotnej znalazłam dwa pióra.( Pióra mają dla mnie ważne symboliczne znaczenie.)

Czy ktoś może wie co z tego wyrośnie?

[ojciecgnateusz]

Po pracy poszukam moich ED zeszytów (chociaż z marnym skutkiem - pamiętam, że po pierwszym okresie wyzdrowienia służyły za rozpałkę do ogniska, które robiłem z kumplami (wówczas miałem tylko kumpli, z P. jedynie się przyjaźniłem) i to było takie symboliczne wyjście z choroby (oczywiście miałem rok później mój największy nawrót w historii 🙃). Było ich dość sporo, zresztą to były czasy kiedy osoby w ED często pisały po prostu w zeszytach, więc mam nadzieję, że coś się ostało. Chętnie bym się pośmiał z tych mądrości. Moich starych blogów żebym sobie poczytał moją historię upadku już niestety nie ma, nawet WaybackMachine nie może ich znaleźć, najwyraźniej nie byłem tak znaczący xD Nie będę wrzucać tych głupot żeby nikogo nie motywować, po prostu jeśli cokolwiek znajdę, zatrzymam dla siebie.

Wątpię w to, serio, bo do akcji rozpałka bardzo się przygotowałem i raczej na pewno wszystkie w 2016 zmieniły się w popiół

[nasze-zd]

Wodospad na Nowy Rok

W Sylwestra zwinęliśmy się z Ohakune. Od rana lało, temperatura ledwie 12 stopni. Następny nocleg miał być nad Jeziorem Taupō, w Motuoapa. Po drodze, w Waiouru, odwiedziliśmy muzeum wojskowe, głównie po to, by się ogrzać i coś porobić pod dachem.

Nad samym Taupō było już nienajgorzej. Ledwie 100 km dalej, ale po drugiej stronie fenu, więc już nie padało. Rozłożyliśmy sie na polu, a wieczorem czekaliśmy na Nowy Rok, po raz drugi z rzędu spędzony pod namiotem. Znów okazało się, że w NZ siedzenie do północy to nie jest taka wielka rzecz, jak w Polsce. Gdzieś obok poleciały kilka razy symboliczne fajerwerki, ale większość pola namiotowego raczej już spała, a przynajmniej nie przejawiała dostrzegalnej aktywności.

W Motuoapa większość rozrywki jest skierowana na jezioro. Sama miejscowość składa sie też z dwóch części: starszej, nad brzegiem, z nowoczesną mariną i dużym parkingiem ze stanowiskami do slipowania łodzi, oraz nowszej, na wzniesieniu, będącej osiedlem domów na lato dla co bogatszej klienteli. Na większości podjazdów widać było łodzie, skutery lub jachty motorowe na przyczepach, wraz z trzystukonnymi SUV-ami do przeciągania ich kilometr dalej, do mariny. W czasie naszej porannej przebieżki około 7 rano widzieliśmy sporą falę migracji Kiwi w kierunku wody.

Nie było zbyt bogatego wyboru atrakcji położonych na lądzie. 15 kilometrów w głąb prywatnego lasu (w większości wykarczowanego), znaleźliśmy szlak prowadzący do wodospadu rzeki Taupō, leżący w Kaimanawa Forest Park. Nie dysponując żadnym sprzętem pływającym, udaliśmy się tamże.

Na miejscu zastaliśmy dobrze znane zielone tabliczki DOC-u i mapkę, ale trasy do wodospadu na niej nie było. Była za to inna, zwana Kiko Loop, i to od niej miała odchodzić nasza. Kiko Loop była spacerowa i łatwa, ruszyliśmy więc nią w siódemkę.

Po jakichś 1,5 km, śledząc ślad GPS zorientowałem się, że przegapiłem skręt na wodospad; byłem jednak pewien, że nie było żadnej ścieżki w miejscu, gdzie być powinna. Wróciłem się i jedyne, co zobaczyłem, to że prosto w busz prowadzi kilka zawiązanych na drzewach różowych wstążek, coraz bardziej oddalających się w dół stromego jaru.

Nie uszliśmy nawet dwustu metrów od tego rozejścia, gdy nasi seniorzy obrócili się na pięcie i odtrąbili odwrót, napotkawszy miejsce, gdzie ktoś uprzejmie był przewiązał kawałek liny wspinaczkowej dla wspomożenia zejścia po krótkiej zerwie. My daliśmy sobie godzinę na dojście do wodospadu i rozdzieliliśmy się.

Przygoda okazała się przednia, bo pierwszy raz dane nam było iść w buszu bez wyraźnej ścieżki. Pilnie śledziliśmy wstążki i inne oznaczenia, najwyraźniej z różnych czasów. Na dziesiątki kilometrów wkoło był tylko gęsty busz, więc lepiej się było nie zgubić. Często cofaliśmy się do ostatnio widzianej kokardki, bo pełno było wiatrołomów i samosiejek.

Po ostatnim stromym zejściu ukazał się wodospad, czysty i nietknięty przez człowieka. Nie dało się podejść blisko, bo coraz bardziej nachylone zbocze urywało się w końcu w miejscu trudnym do odgadnięcia: po prostu za kolejną zasłoną z poszycia nie było widać już nic poza zieloną taflą wody dwadzieścia metrów niżej. To był drogo oddany widok, zważywszy trud dotarcia tam, tym bardziej go doceniliśmy.

[pigulki]

Mogłabyś zrobić sobie z kimś matching tatuaże? Np ze swoim chłopakiem?

Z chłopakiem nigdy. Jak już to ze swoim mężem i tylko coś na zasadzie takich ala obrączek na palcach. Symboliczne, ale z ogromnym sentymentem dla naszej dwójki.

A jeżeli chodzi ogólnie o to, czy byłabym w stanie zrobić sobie z kimś taki sam tatuaż to owszem i nawet zrobiłam. Z mamą i siostrą mamy wytatuowane serduszko na nadgarstku i ostatnio zrobiłam sobie wspólny tatuaż z moją przyjaciółką i jest jednym z moich ulubionych🤍

[madejpoland]

Gdańsk w cieniu odbudowy: lata 40. i 50. XX wieku

Gdańsk w latach 40. i 50. XX wieku przeszedł dramatyczne zmiany, które ukształtowały miasto na dziesięciolecia. Zniszczenia wojenne, przesiedlenia ludności i budowa nowego systemu polityczno-gospodarczego pozostawiły trwałe ślady w tkance miejskiej, kulturze oraz tożsamości Gdańska. Był to czas odbudowy, ale także napięć społecznych i prób kształtowania nowej rzeczywistości w powojennej Polsce.

Zniszczenia wojenne i ich konsekwencje Podczas II wojny światowej Gdańsk doznał ogromnych strat materialnych i ludzkich. W 1945 roku, w wyniku walk o miasto między wojskami niemieckimi a Armią Czerwoną, zniszczeniu uległa znacząca część historycznej zabudowy. Straty sięgnęły około 90% w obszarze Głównego i Starego Miasta. Symboliczne miejsca, takie jak Ratusz Głównego Miasta czy Kościół Mariacki, zostały poważnie uszkodzone lub niemal doszczętnie zrujnowane.

Zniszczenia nie ograniczały się jedynie do infrastruktury – zmieniła się także struktura ludnościowa. Niemieccy mieszkańcy Gdańska, którzy dominowali w demografii miasta przed wojną, zostali w większości wysiedleni. Ich miejsce zajęli przesiedleńcy z innych części Polski, w tym z Kresów Wschodnich, a także z centralnej i południowej Polski. To radykalnie zmieniło społeczny i kulturowy charakter miasta, które musiało na nowo ukształtować swoją tożsamość.

Odbudowa miasta i nowy system Lata 40. i 50. były okresem intensywnej odbudowy Gdańska. Władze komunistyczne, które przejęły władzę w Polsce po wojnie, postrzegały miasto jako symbol zwycięstwa nad faszyzmem i historycznego „powrotu do macierzy”. Odbudowa koncentrowała się na przywróceniu dawnej świetności kluczowym obiektom historycznym, choć proces ten często wiązał się z ideologicznymi interpretacjami przeszłości.

Część zabudowy odtworzono wiernie, jak w przypadku Złotej Kamienicy czy Ratusza Głównego Miasta. Inne fragmenty, szczególnie obszary mniej reprezentacyjne, zyskały bardziej modernistyczny charakter, zgodny z ówczesnymi potrzebami urbanistycznymi. Rozpoczęto także budowę nowych osiedli mieszkaniowych, mających pomieścić rosnącą liczbę ludności, co było istotnym krokiem w procesie adaptacji miasta do nowych realiów.

Zmiany społeczne i kulturowe Zmiana struktury ludnościowej miała ogromny wpływ na życie społeczne i kulturowe Gdańska. Napływ nowych mieszkańców oznaczał konieczność tworzenia od podstaw więzi społecznych oraz budowy nowej tożsamości miejskiej. W latach 50. Gdańsk stał się miejscem intensywnej aktywności kulturalnej. Powstały instytucje, takie jak Teatr Wybrzeże, które miały integrować mieszkańców i przyczyniać się do odbudowy życia kulturalnego.

Władze komunistyczne wykorzystały kulturę jako narzędzie propagandowe, co wpływało na repertuar i działalność wielu instytucji. Jednocześnie mieszkańcy miasta, mimo trudności codziennego życia, zaczynali stopniowo odnajdywać swoje miejsce w nowej rzeczywistości. Na ulicach pojawiały się nowe symbole, takie jak pomniki upamiętniające bohaterów wojennych, które miały utrwalić komunistyczny przekaz historyczny.

Rozwój gospodarczy i nowe wyzwania W latach 50. Gdańsk stał się jednym z najważniejszych ośrodków gospodarczych w Polsce Ludowej. Dzięki strategicznemu położeniu i istniejącej infrastrukturze portowej miasto odegrało kluczową rolę w handlu morskim. Rozbudowa portu oraz rozwój przemysłu stoczniowego, w tym Stoczni Gdańskiej, zapewniały miejsca pracy i przyciągały ludność z całej Polski.

Nie obyło się jednak bez problemów. Centralne planowanie gospodarcze często prowadziło do niedoborów surowców i materiałów, co spowalniało tempo odbudowy oraz rozwój przemysłu. Władze dążyły do szybkiej industrializacji, co nierzadko odbywało się kosztem jakości życia mieszkańców i zrównoważonego rozwoju miejskiego.

Znaczenie Gdańska w latach 40. i 50. Gdańsk w okresie powojennym przeszedł fundamentalne zmiany, które na zawsze zmieniły jego oblicze. Odbudowa z ruin, napływ nowych mieszkańców i budowa systemu socjalistycznego stworzyły miasto na nowo. Choć proces ten był pełen wyzwań i napięć, Gdańsk w latach 40. i 50. stał się symbolem odrodzenia i jednocześnie świadkiem trudnych przemian społecznych i politycznych, które definiowały ten okres w historii Polski.

[piotrtymcio]

Pregnancy

Fujifilm X-T3, XF35mmF1.4 R

[EN] Photography takes on various forms, niches, and specializations. One of these branches is maternity photography. Here is a shot from such an occasion, featuring the symbolic shoes of a little one who will soon come into the world. I approach this category in my own way. I don't like all those trinkets, tents, and blocks. I prefer to focus on the relationship, the moment, and the place in time and space. Creating memories is the name of this game.

[PL] Fotografia przybiera przeróżniejsze formy. Nisze. Specjalizacje. Jedną z takich gałęzi jest fotografia ciążowa. Tu właśnie kadr z takiej okazji. Symboliczne buciki istoty która, niedługo przyjdzie na świat. Traktuję tą kategorię po swojemu. Nie lubię tych wszystkich bibelotów, namiotów, klocków. Wolę się skupić na relacji. Na chwili. Na miejscu w czasie i przestrzeni. Tworzenie wspomnień to nazwa tej zabawy.

[krzysztofiwin]

Krzysztof Iwin – „Preludium” akryl, płyta 30x40cm (2010) https://iwin.malarstwo.org/pl/preludium-1034.html #kobieta #portret #symboliczne #30cm #40cm #2010r #brązy #oranże #zielenie #art #painting #Iwin #KrzysztofIwin #obrazy #galeria #malarstwo #akrylenaplycie #obrazyakrylowe

[xentropiax]

No. 22

Po ponad miesiącu od rozstania, zaczęłam się nudzić. To znaczy kończąc moją zwykłą pracę, czuć się wciąż na tyle wypoczęta i spokojna, że miałabym ochotę porobić coś jeszcze, popracować w jakiś inny, twórczy sposób. Jest to dla mnie pewna nowość. Chyba powoli uświadamiam sobie, jak ostatnie miesiące, Jego choroba i presja tego wszystkiego, co spadło na moje barki, mnie powoli wykańczała. Teraz dopiero zaczęłam jakoś powoli odpoczywać.

Próbuję więc wymyślać sobie jakieś miłe rzeczy, takie questy, które warto zrobić, żeby poczuć się bardziej spełnionym. Za moment jadę na urlop z przyjaciółmi, będę się wygrzewać w pierwszym, wiosennym, greckim słońcu i prawdopodobnie bardzo dobrze się bawić. Bo przyjaciele, z którymi jadę do ludzie absolutnie fantastyczni, z którymi mam symbiozę, których obecność mnie nie męczy, u których w zeszłym roku nawet pomieszkiwałam i wydawało się, że był to czas równie wypoczynkowy dla mnie, jak dla nich.

Nie mogę się tego już doczekać, tych wspomnień, które stworzymy, jak będziemy się śmiali do łez, jak to dzieje się zawsze, jak będziemy smakować grecką kuchnię, nabijać kilometry spacerów, odpoczywać, pić wino i spędzać godziny na rozmowach.

W międzyczasie natomiast, zanim wyjadę, próbuję się skupiać na sobie. W tym tygodniu idę obciąć włosy, tak jak od dawna o tym myślałam, ale nigdy nie miałam dostatecznej motywacji. Czyli na zapałkę. Wydaje mi się, że miałam taką zmianę życiową, że pozbycie się włosów jest jakoś symboliczne i poza tym zawsze chciałam się dowiedzieć jaki mam kształt głowy. Mam takie poczucie, zupełnie zabobonne, że to będzie symboliczny nowy początek. I bardzo mnie to ekscytuje.

W środę idę sobie sama na randkę do kina, na nową część Diuny. I tu też, choć to wyjście do kina tylko, strasznie się cieszę i ekscytuję. Czuję, że idzie wiosna, idzie nowe - jakieś nowe. Nowa ja, nowa forma przepoczwarzenia. I ja jestem ciekawa co z tego wyjdzie.

Tylko się nie rozpraszać, nie myśleć, co ludzie powiedzą, czy tak będę bardziej atrakcyjna czy mniej. Po tak długim czasie empatii, skupienia na wszystkim, tylko nie sobie, po oddaniu serca, które ktoś podeptał, nareszcie musi być ten czas - ja, ja i tylko ja. Z czułością, którą muszę dać sama sobie, którą też czerpię od ludzi, którzy naprawdę mnie kochają. Ze spokojem w sercu, w czystą głową, z otwartymi oczami.

Wiosno, przybywaj.

[mri-mg]

Wojna

Ramy czasowe: II wojna światowa, 1939-1945 w skrócie: jak różnie znęcano się nad Polakami

:readmore:

"Proszę państwa do gazu" Tadeusz Borowski

Powstanie: 1946, autor sam przebywał w niemieckim obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu (transport z Sosnowca i Będzina odnosi się do prawdziwych wydarzeń)

Gatunek: opowiadanie (ze zbioru)

Czas i miejsce akcji: niemiecki obóz koncentracyjny, II wojna światowa

Tytuł: odnosi się do fabuły. Do obozu przyjeżdżają 3 pociągi z transportem nowych więźniów, nieświadomych, że (w zależności od ich siły fizycznej) trafią zaraz do obozu, krematorium (kalecy i ci, co nie przeżyli trasy) lub właśnie do gazu.

Z wagonu wysiada kobieta, którą goni krzyczące do niej dziecko, jednak ona zapiera się, że nie jest jego matką, bo wie, że inaczej zostanie wysłana razem z córeczką zosłanie wysłana do komory gazowej. Jeden z więźniów wrzuca ją razem z córeczką na transport do gazu.

Bohater z trudem powstrzymuje mdłości i walczy z kłębowiskiem myśli, ale pomaga Niemcom, aby samemu mieć szansę przeżycia piekła obozu. Więźniowie uprzywilejowani, jak on, mogą zabrać dla siebie znalezione w bagażach jedzenie. Borowski pokazuje życie oświęcimskich więźniów odartych nie tylko z ubrań, ale i z człowieczeństwa.

Główny bohater — typowy przykład człowieka zlagrowanego, który usiłuje przeżyć obóz. Brzydzi się zwyrodniałością i znieczulicą niemieckich esesmanów, a jednocześnie żywi się jedzeniem zabranym więźniom przy rozładunku transportu. Jest jednocześnie narratorem opowiadania. Tworzy historię z przebiegu jednego dnia obozowego uprzywilejowanych więźniów

"Ludzie, którzy szli" Tadeusz Borowski

Powstanie: 1946, oparte na doświadczeniach autora, który był w obozie koncetracyjnym w Auschwitz

Gatunek: opowiadanie (ze zbioru)

Czas i miejsce akcji: obóz koncentracyjny, II wojna światowa

Tytuł: również nawiązuje do ludzi, którzy przyjeżdżali do obozu tylko po to, żeby zaraz pójść do komory gazowej i zostać zagazowanym

W obozie panuje tzw. odwrócony dekalog.

"Zdążyć przed Panem Bogiem" Hanna Krall

Powstanie: 1976

Gatunek: reportaż (nietypowy) w formie wywiadu z Markiem Edelmanem - ostatnim przywódcą powstania w getcie warszawskim, a potem kardiologiem, ordynatorem OIOM-u w Łodzi

Tytuł: nawiązuje do kariery medycznej Edelmana, który stara się uratować życie swoich pacjentów, zanim Bóg zdecyduje o ich śmierci. Ta perspektywa medyka, który walczy o to, aby płomień świeczki, symbolizujący ludzkie życie, nie zginął, wyraźnie nakłada się też na całą opowieść o walce, jaką podjęli Żydzi w powstaniu w getcie, mimo że ryzyko porażki było ogromne. (Świeczka, której płomień Edelman próbuje osłonić)

Czas i miejsce akcji: wspomnienia z powstania w getcie warszawskim (19 IV - 16 V 1943 r.) i wcześniej. Edelman mówi też o okresie powojennym, opisuje np. trudną operację serca. Nawiązuje też do momentu wywiadu.

sposób umierania: Edelman mówi, że w powstaniu nie chodziło o wygraną. Żydzi wiedzieli, że umrą, więc zdecydowali, że lepiej jest zginąć w walce niż idąc bezwiednie na śmierć. Jest śmierć piękna (z bronią w ręku), egoistyczna (samobójstwo), brzydka (z głodu), symboliczna (poświęcenie dla innych) i niegodna (przeżycie cudzym kosztem)

Moralność była inna: powstańcy byli źli na dziewczynę, która się zabiła, ale dlatego, że zmarnowała na to 6 (chyba) naboi. Pielęgniarki były widziane jako bohaterki, ale dlatego, że swoje kapsułki z cyjankiem dawały dzieciom, żeby te mniej cierpiały

Ogólnie Edelman znacznie chętniej opowiada o swojej pracy w szpitalu. Czasami irytuje Hannę Krall odpowiedziami "jakie to ma znaczenie" na pytania o symboliczne szczegóły (czy nad gettem wisiały polskie sztandary? nwm ja ich nie widzialem. ale ludzie mowili ze wisialy! ok co za roznica) albo o motywację (dlaczego zostales lekarzem? chcesz uslyszec ze chcialem nadal odpowiadac za ludzkie zycie ale nie, w sumie to nie wiedzialem co ze soba zrobic i jakos tak wyszlo, a z tego ze moge ratowac ludzi ucieszylem sie dopiero lata pozniej)

"Inny świat" Gustaw Herling-Grudziński

Powstanie: autor spisał swoje wspomnienia w latach 1948-50, 1951 - premiera po angielsku, 1953 - wydanie po polsku

Gatunek: literatura łagrowa, literatura faktu

Tytuł: nawiązanie do cytatu Fiodora Dostojewskiego z jego autobiograficznych "Wspomnień z domu umarłych" (gdzie pisał o łagrach carskich). Podkreśla, że łagry to inny świat, w którym panują inne zasady, a ludzie z poza niego nie mają prawa oceniać decyzji ludzi z łagrów.

Czas i miejsce akcji: II wojna światowa, obóz w Jercewie

Życie w obozie

kotły: trzeci dla tych, co wyrobili >125% normy (dostawali łyżkę gęstej kaszy i rybę), drugi dla tych, co wyrobili 100% normy (łyżka kaszy), pierwszy dla reszty, nędznie wyglądających (łyżka kaszy)(tam była najdłuższa kolejka)

praca w brygadach leśnych: normy, które nawet fińscy drwale uważali za wygórowane

szpital: jedyne miejsce, gdzie szanowano prawa człowieka (oprócz prawa do wolności ofc): dawano chorym czyste ubrania, wstęp do łaźni, witaminy, chleb

Kostylew 🦴🦁: kochał francuskie książki i za ich czytanie trafił do łagru, najpierw ze względu na wykształcenie techniczne miał łagodny przydział, mógł pomagać innym więźniom, nawet fałszował ich normy, żeby wyglądało, że zrobili więcej, za co odebrano mu przywilej. Źle to przyjął, gdyby nie trafił znów na ukochane francuskie książki to stałby się najgorszym - donosicielem. Trafił do Jercewa, gdzie poznał narratora. Miał rękę na temblaku, która nie chciała się zagoić, przez co nie mógł pracować - okazało się, że wsuwał ją w ogień, żeby spowolnić ten proces. Narrator ostrzegał, żeby poszedł do pracy choć kilka razy, ale ten nie posłuchał; w końcu zakwalifikowano go do zsyłki na Kołymę (w zasadzie wyrok śmierci), Kostylew w ramach buntu oblał się wrzątkiem w łaźni i zmarł.

Trupiarnia: tam leżeli ludzie, którzy nie mogli już pracować, głodując i czekając na śmierć.

Jewriej posłuchał władz obozu, które zadały od niego złożenia nieprawdziwego donosi na jego towarzyszy, Niemców. Ten zgodził się, postawił swoje życie nad ich (inaczej zostałby zesłany na najgorsze roboty). Po wojnie rozmawia o tym z narratorem, oczekując od niego zrozumienia (nie dostaje go)

motywy

śmierć ludzi

ogólnie lektury są dość podobne w tonie, jak kojarzycie historię to może wystarczyć zapamiętać, że

Borowski=obozy koncentracyjne;

Krall, a raczej Marek Edelman=getto warszawskie;

Herling-Grudziński=Syberia

RÓŻNICE między podejściem bohaterów do usprawiedliwania zachowań i cierpienia ofiar ich sytuacji

Borowski - człowiek zlagrowany dostosowuje się do zasad obozu (żyje wg odwróconego dekalogu)

Edelman

Herling-Grudziński - "inny świat", nie mamy prawa oceniać tego, co się tam działo; ale narrator nie chce okazać zrozumienia Jewriejowi, który zdradził w łagrze swoich towarzyszy.

[polish-art-tournament]

round 2.3 poll 2

Las Vegas by Robert Rumas, 2000

propaganda: maryjka płacząca monetami. i repeat, maryjka płacząca monetami. [mary crying coins. i repeat, mary is crying coins]

Tablica czerwona (A red board) by Jonasz Stern:

propaganda: Wacława Milewska o Tablicy: http://www.imnk.pl/gallerybox.php?dir=XX143 z culture.pl: napiętnował je [kolaże] silnie znakami osobistych, konkretnych doświadczeń. Do nich odnoszą się wykorzystywane w pracach substancje, "pozyskiwane" z otoczenia, na drodze życia: kawałki zwykłych szmat, naklejane na płaszczyznę obrazu, cząstki organiczne (głównie rybie ości i skóry, drobne kości), jak również - pojawiające się niczym stygmaty - świadectwa żydowskiej przynależności (w postaci fotografii z przeszłości czy tałesów). Nadają one dziełom wymiar eschatologiczny. U Sterna bowiem pozornie mechaniczny gest montowania na podłożu drobnych przedmiotów lub organicznych "resztek" ma znaczenie symboliczne. Wynika z doświadczeń wojennych i mającego w nich swoje źródło przekonania o nietrwałości życia i nieuchronności śmierci. Umieszczane w zaszklonych kasetonach elementy nie są jednak bezosobowymi śladami minionego czasu, ale wręcz osobowymi - bo związanymi z konkretnym, indywidualnym doświadczeniem - świadkami. Pełnią rolę epitafiów i zarazem relikwiarzy. Szczątki zwierząt stają się tutaj także rodzajem pamiątek po człowieku. Ślady, które "rejestrował" Stern, stanowią wszakże pamiątki niejako w dwójnasób: są rzeczywistymi "dowodami na istnienie" konkretnego człowieka (rybie szczątki to pozostałości wędkarskich wypraw, które były pasją malarza; zob. np. "Formy zabite II", 1973), ale również symbolicznymi figuracjami cierpień narodu żydowskiego (Upokorzenie, 1984). Oba aspekty fenomenalnie łączy obraz "Tablica czerwona" (1971), który Jan Trzupek przekonująco zinterpretował jako rodzaj macewy. (https://culture.pl/pl/tworca/jonasz-stern)

about the author: Wybuch II wojny światowej zastał go we Lwowie, gdzie po zajęciu tego miasta w 1941 przez hitlerowców został osadzony w getcie. Z getta został wysłany do obozu zagłady w Bełżcu, jednakże udało mu się zbiec podczas transportu i powrócić do Lwowa. 1 czerwca 1943 podczas likwidacji getta, ocalał z masakry gdyż wydostał się spod ciał rozstrzelanych i uciekł na Węgry do Budapesztu. (Wikipedia) Jego pasją i swoistą terapią było wędkarstwo, i niejednokrotnie wykorzystywał w swojej twórczości szczątki złowionych przez siebie ryb.

[mauraplametyst]

apatyt

Zdobądź Idealne Akcesorium Dla Par: Maura's Bransoletki Dla Par

Bransoletki dla par to piękny sposób na wyrażenie miłości, więzi i zaangażowania między partnerami. Chociaż na rynku dostępnych jest wiele opcji, Maura wyróżnia się jako zaufane źródło bransoletek dla par.

W tym artykule sprawdzimy, dlaczego warto wziąć pod uwagę Maurę przy następnym zakupie bransoletek dla par, podkreślając kilka kluczowych powodów.

Jakość Wykonania:

W Maura jakość jest sprawą najwyższej wagi. Kupując u nas bransoletki dla par, możesz mieć pewność, że inwestujesz w dobrze wykonane elementy. Zastosowane materiały są starannie dobierane, aby zapewnić trwałość i długowieczność.

Nasze zaangażowanie w rzemiosło oznacza, że Twoje bransoletki z howlit u będą nie tylko wyglądać oszałamiająco, ale także przetrwają próbę czasu.

Unikalne Projekty:

Jesteśmy dumni, że możemy zaoferować szeroką gamę unikalnych i przyciągających wzrok wzorów bransoletek dla par. Niezależnie od tego, czy wolisz minimalistyczną elegancję, czy misterne detale, istnieje projekt pasujący do stylu każdej pary.

Każda bransoletka apatyt owa została starannie zaprojektowana, aby symbolizować więź między partnerami, dzięki czemu jest idealnym odzwierciedleniem Twojej miłości.

Opcje Dostosowywania:

Jedną z wyróżniających się cech Maury są możliwości dostosowywania. Możesz spersonalizować bransoletki dla par, dodając inicjały, imiona lub znaczące daty.

Dzięki temu Twoja biżuteria nabiera wyjątkowego charakteru i staje się naprawdę jedyna w swoim rodzaju. Personalizacja pozwala stworzyć przedmiot, który ma wartość sentymentalną zarówno dla Ciebie, jak i Twojego partnera.

Materiały Wysokiej Jakości:

Maura przywiązuje dużą wagę do pozyskiwania wysokiej jakości materiałów bransoletki na szczęście. Od metali najwyższej jakości po oryginalne kamienie szlachetne – możesz mieć pewność, że Twoje bransoletki będą nie tylko wyglądać znakomicie, ale także zachowają swój blask i piękno przez długi czas. Dbałość o szczegóły w doborze materiałów wyróżnia Maurę na tle konkurencji.

Symboliczne Kamienie Szlachetne:

Wiele bransoletek dla par Maury zawiera kamienie szlachetne o szczególnym znaczeniu. Na przykład fluoryt jest kojarzony z promowaniem harmonii i równowagi emocjonalnej, podczas gdy uważa się, że apatyt poprawia komunikację i kreatywność. Te jaspis czerwony dodają głębi i znaczenia Twoim bransoletkom, pozwalając Ci przekazać swoje intencje i emocje za pomocą biżuterii.

Przystępność:

Chociaż Maura oferuje wysokiej jakości rzemiosło i materiały, stara się również utrzymać przystępne ceny.

Ich zaangażowanie w przystępność cenową oznacza, że możesz inwestować w piękne bransoletki dla par bez rozbijania banku. To doskonała opcja dla par poszukujących znaczącej, a jednocześnie niedrogiej biżuterii.

Pozytywne Recenzje Klientów:

Maura zyskała dobrą reputację dzięki zadowoleniu klientów. Czytając recenzje naszych klientów, znajdziesz niezliczone historie szczęśliwych par, które są zachwycone swoimi zakupami.

Świadomość, że inni mieli pozytywne doświadczenia, może dodać Ci pewności w podejmowaniu decyzji.

Łatwe Zakupy Online:

Zakup bransoletek dla par od Maura to bezproblemowe doświadczenie. Nasza przyjazna dla użytkownika strona internetowa ułatwia przeglądanie kolekcji, wybór ulubionego projektu i dostosowanie go do własnych upodobań. Prosty proces składania zamówienia zapewnia płynną i przyjemną podróż zakupową.

Konkluzja:

Kupowanie bransoletek dla par od Maury to opłacalny wybór dla par poszukujących jakości, niepowtarzalności i znaczącej symboliki w swojej biżuterii.

Dzięki naszemu zaangażowaniu w rzemiosło, możliwości dostosowywania i przystępne ceny, Maura wyróżnia się jako zaufane źródło bransoletek dla par.

Wybierając Maurę możesz w piękny i trwały sposób wyrazić swoją miłość i zaangażowanie, czyniąc Waszą więź jeszcze bardziej wyjątkową czarny turmalin .

[siwa]

Trzech Króli?

Święto tak symboliczne i zakorzenione w tradycji, że żeby "przykryć" i odrzeć ze znaczenia symbol, chrześcijaństwo musiało wymyślić trzech królów. Bo wiecie, że w Biblii żadnych trzech królów nie ma?

Są magowie, i to wcale niekoniecznie trzej.

Kumulacja chrześcijańskich świąt w okresie przesilenia nie jest przypadkowa. Urodziny syna boga przeniesiono w termin, w którym przykrywają one narodziny bóstw solarnych.

Rolą Trzech Króli jest usunięcie z ludzkiej świadomości faktu istnienia triady bogiń - jednego z najnośniejszych motywów w mitologiach.

Al-Lat, Al-Uzza i Manat.

Eriu, Fódla i Banbha.

Neman, Macha, Morrigan.

Brigid w trzech osobach.

Mokosz, Łada, Lela.

Biała, Czerwona, Czarna.

Triada kobiet w różnym wieku, mających władzę nad losem i ofiarujących (nie zawsze słodkie) dary pojawia się jako symbol cyklu natury pod różnymi imionami.

Ale nie da się zatrzymać cyklu przemian. Utracone archetypy wracają. Narzucone (często) siłą mity odchodzą. Fortuna kołem się toczy.

* autorką posta Klaudia Heintze

* Autorem obrazu jest Luke Hillestad