#stigue | Explore Tumblr Posts and Blogs

kynvillingur · 3 years

Text

Egils Saga (chapters 71-80)

71. kafli

Haraldur konungur hinn hárfagri hafði lagt undir sig austur Vermaland. Vermaland hafði unnið fyrstur Ólafur trételgja, faðir Hálfdanar hvítbeins, er fyrst var konungur í Noregi sinna kynsmanna, en Haraldur konungur var þaðan kominn að langfeðgatali, og höfðu þeir allir langfeðgar ráðið fyrir Vermalandi og tekið skatta af, en setta menn yfir til landsgæslu.

Og er Haraldur konungur var gamall orðinn, þá réð fyrir Vermalandi jarl sá, er Arnviður hét; var þar þá, sem mjög víða annars staðar, að skattar greiddust verr en þá, er Haraldur konungur var á léttasta skeiði aldurs, svo og þá er synir Haralds deildu um ríki í Noregi; var þá lítt séð eftir um skattlöndin, þau er fjarri lágu.

En þá er Hákon sat í friði, þá leitaði hann eftir um ríki það allt, er Haraldur, faðir hans, hafði haft. Hákon konungur hafði sent menn austur á Vermaland, tólf saman; höfðu þeir fengið skatt af jarlinum; og er þeir fóru aftur um Eiðaskóg, þá komu að þeim stigamenn og drápu þá alla. Á sömu leið fór um aðra sendimenn, er Hákon konungur sendi austur á Vermaland, að menn voru drepnir, en fé kom eigi aftur. Var það þá sumra manna mál, að Arnviður jarl myndi setja menn sína til að drepa menn konungsins, en hafa féð að færa jarlinum.

Þá sendir Hákon konungur hina þriðju menn; var hann þá í Þrándheimi; og skyldu þeir fara í Vík austur til fundar við Þorstein Þóruson með þeim orðum, að hann skyldi fara austur á Vermaland að heimta skatta konungi til handa, en að öðrum kosti skyldi Þorsteinn fara úr landi, því að konungur hafði þá spurt, að Arinbjörn, móðurbróðir hans, var kominn suður til Danmerkur og var með Eiríkssonum, það og með, að þeir höfðu þar miklar sveitir og voru í hernaði um sumrum. Þótti Hákoni konungi þeir allir saman ekki trúlegir, því að honum var von ófriðar af Eiríkssonum, ef þeir hefðu styrk nokkurn til þess að gera uppreist móti Hákoni konungi. Þá gerði hann til allra fr��nda Arinbjarnar og mága eða vina, rak hann þá marga úr landi eða gerði þeim aðra afarkosti. Kom það og þar fram, er Þorsteinn var, að konungur gerði fyrir þá sök þetta kostaboð.

Maður sá, er erindi þetta bar, hann var allra landa maður, hafði verið löngum í Danmörk og í Svíaveldi; var honum þar allt kunnugt fyrir bæði um leiðir og mannadeili; hann hafði og víða farið um Noreg. Og er hann bar þetta mál Þorsteini Þórusyni, þá segir Þorsteinn Agli, með hverjum erindum þessir menn fóru, og spurði, hversu svara skyldi.

Egill segir: "Auðsætt líst mér um orðsending þessa, að konungur vill þig úr landi sem aðra frændur Arinbjarnar, því að þetta kalla eg forsending svo göfgum manni sem þú ert; er það mitt ráð, er þú kallir til tals við þig sendimenn konungs, og vil eg vera við ræðu yðra; sjáum þá hvað í gerist."

Þorsteinn gerði sem hann mælti, kom þeim í talið; sögðu þá sendimenn allt hið sanna frá erindum sínum og orðsending konungs, að Þorsteinn skyldi fara þessa sendiför, en vera útlægur að öðrum kosti.

Þá segir Egill: "Sé eg gerla um erindi yðvart, ef Þorsteinn vill eigi fara, þá munuð þér fara skulu að heimta skattinn."

Sendimenn sögðu, að hann gat rétt.

"Eigi mun Þorsteinn fara þessa ferð, því að hann er ekki þess skyldur, svo göfugur maður, að fara svo óríflegar sendiferðir, en hitt mun Þorsteinn gera, er hann er til skyldur, að fylgja konungi innan lands og utan lands, ef konungur vill þess krefja; svo og ef þér viljið nokkura menn hafa héðan til þessar ferðar, þá mun yður það heimilt, og allan farargreiða þann, er þér viljið Þorsteini til segja."

Síðan töluðu sendimenn sín í milli, og kom það ásamt með þeim, að þeir skyldu þennan kost upp taka, ef Egill vildi fara í ferðina; "er konungi," sögðu þeir, "allilla til hans, og mun honum þykja vor ferð allgóð, ef vér komum því til leiðar, að hann sé drepinn; má hann þá reka Þorstein úr landi, ef honum líkar."

Síðan segja þeir Þorsteini, að þeir láta sér líka, ef Egill fer, og sitji Þorsteinn heima.

"Það skal þá vera," segir Egill, "að eg mun Þorstein undan ferð þessi leysa, eða hversu marga menn þykist þér þurfa héðan að hafa?"

"Vér erum saman átta," sögðu þeir, "viljum vér, að héðan fari fjórir menn; erum vér þá tólf."

Egill segir, að svo skyldi vera.

Önundur sjóni og þeir nokkurir sveitungar Egils höfðu farið út til sjóvar að sjá um skip þeirra og annan varnað, er þeir höfðu selt til varðveislu um haustið, og komu þeir eigi heim; þótti Agli það mikið mein, því að konungsmenn létu óðlega um ferðina og vildu ekki bíða.

72. kafli

Egill bjóst til ferðar og þrír menn aðrir hans förunautar; höfðu þeir hesta og sleða svo sem konungsmenn. Þá voru snjóvar miklir og breyttir vegar allir. Ráða þeir til ferðar, er þeir voru búnir, og óku upp á land, og er þeir sóttu austur til Eiða, þá var það á einni nótt, að féll snjór mikill, svo að ógerla sá vegana; fórst þeim þá seint um daginn eftir, því að kafhlaup voru, þegar af fór veginum.

Og er á leið daginn, dvöldust þeir og áðu hestum sínum; þar var nær skógarháls einn.

Þá mæltu þeir við Egil: "Nú skiljast hér vegar, en hér fram undan hálsinum býr bóndi sá, er heitir Arnaldur, vinur vor; munum vér förunautar fara þangað til gistingar, en þér skuluð fara hér upp á hálsinn, og þá er þér komið þar, mun brátt verða fyrir yður bær mikill, og er yður þar vís gisting; þar býr stórauðugur maður, er heitir Ármóður skegg. En á morgun árdegis skulum vér hittast og fara annað kveld til Eiðaskógs, þar býr góður bóndi, er Þorfinnur heitir."

Síðan skiljast þeir; fara þeir Egill upp á hálsinn, en frá konungsmönnum er það að segja, að þegar er sýn fal í milli þeirra Egils, þá tóku þeir skíð sín, er þeir höfðu haft, og stigu þar á; létu síðan ganga aftur á leið, sem þeir máttu; fóru þeir nótt og dag og sneru til Upplanda, og þaðan norður um Dofrafjall, og léttu eigi fyrr en þeir komu á fund Hákonar konungs og sögðu um sína ferð sem farið hafði.

Egill og förunautar hans fóru um kveldið yfir hálsinn; var það þar skjótast af að segja, að þeir fóru þegar af veginum; var snjórinn mikill; lágu hestarnir á kafi annað skeið, svo að draga varð upp. Þar voru kleifar og kjarrskógar nokkurir, en um kjörrin og kleifarnar var alltorsótt; var þeim þá seinkan mikil að hestunum, en mannfærðin var hin þyngsta. Mæddust þeir þá mjög, en þó komust þeir af hálsinum og sáu þá fyrir sér bæ mikinn og sóttu þangað til.

Og er þeir komu í túnið, þá sáu þeir, að þar stóðu menn úti, Ármóður og sveinar hans. Köstuðust þeir orðum á og spurðust tíðinda; og er Ármóður vissi, að þeir voru sendimenn konungs, þá bauð hann þeim þar gisting; þeir þekktust það; tóku húskarlar Ármóðs við hestum þeirra og reiða, en bóndi bað Egil ganga inn í stofu, og þeir gerðu svo. Ármóður setti Egil í öndvegi á hinn óæðra bekk, og þar förunautar hans utar frá; þeir ræddu margt um, hversu erfillega þeir höfðu farið um kveldið, en heimamönnum þótti mikið undur, er þeir höfðu fram komist, og sögðu, að þar væri engum manni fært, þó að snjólaust væri.

Þá mælti Ármóður: "Þykir yður eigi sá beini bestur, að yður sé borð sett og gefinn náttverður, en síðan farið þér að sofa? Munuð þér þá hvílast best."

"Það líkar oss allvel," segir Egill.

Ármóður lét setja þeim borð, en síðan voru settir fram stórir askar, fullir af skyri; þá lét Ármóður, að honum þætti það illa, er hann hafði eigi mungát að gefa þeim. Þeir Egill voru mjög þyrstir af mæði; tóku þeir upp askana og drukku ákaft skyrið, og þó Egill miklu mest. Engi kom önnur vistin fram.

Þar var margt hjóna; húsfreyja sat á þverpalli og þar konur hjá henni, dóttir bónda var á gólfinu, tíu vetra eða ellefu. Húsfreyja kallaði hana til sín og mælti í eyra henni. Síðan fór mærin utar fyrir borðið, þar er Egill sat. Hún kvað:

Því sendi mín móðirmik við þik til fundarok orð bera Agli,at ér varir skyldið;Hildr mælti þat horna:haga svá maga þínum,eigu órir gestiræðra nest á frestum.

Ármóður laust meyna og bað hana þegja -- "mælir þú það jafnan, er verst gegnir."

Mærin gekk á brott, en Egill skaut niður skyraskinum, og var þá nær tómur; voru þá og brott teknir askarnir frá þeim. Gengu þá og heimamenn í sæti sín, og voru borð upp tekin um alla stofu, og sett á vist; því næst komu inn sendingar og voru þá settar fyrir Egil sem fyrir aðra menn.

Því næst var öl inn borið, og var það hið sterkasta mungát; var þá brátt drukkinn einmenningur; skyldi einn maður drekka af dýrshorni; var þar mestur gaumur að gefinn, er Egill var og sveitungar hans; skyldu drekka sem ákafast. Egill drakk ósleitilega fyrst langa hríð; en er förunautar hans gerðust ófærir, þá drakk hann fyrir þá, það er þeir máttu eigi. Gekk svo til þess, er borð fóru brott; gerðust þá og allir mjög drukknir, þeir er inni voru, en hvert full, er Ármóður drakk, þá mælti hann: "Drekk eg til þín, Egill;" en húskarlar drukku til förunauta Egils og höfðu hinn sama formála. Maður var til þess fenginn að bera þeim Agli hvert full, og eggjaði sá mjög, að þeir skyldu skjótt drekka. Egill mælti við förunauta sína, að þeir skyldu þá ekki drekka, en hann drakk fyrir þá, það er þeir máttu eigi annan veg undan komast.

Egill fann þá, að honum myndi eigi svo búið eira; stóð hann þá upp og gekk um gólf þvert, þangað er Ármóður sat; hann tók höndum í axlir honum og kneikti hann upp að stöfum. Síðan þeysti Egill upp úr sér spýju mikla og gaus í andlit Ármóði, í augun og nasarnar og í munninn; rann svo ofan um bringuna, en Ármóði varð við andhlaup, og er hann fékk öndinni frá sér hrundið, þá gaus upp spýja. En allir mæltu það, þeir er hjá voru, húskarlar Ármóðs, að Egill skyldi fara allra manna armastur og hann væri hinn versti maður af þessu verki, er hann skyldi eigi ganga út, er hann vildi spýja, en verða eigi að undrum inni í drykkjustofunni.

Egill segir: "Ekki er að hallmæla mér um þetta, þótt eg geri sem bóndi gerir, spýr hann af öllu afli, eigi síður en eg."

Síðan gekk Egill til rúms síns og settist niður, bað þá gefa sér að drekka. Þá kvað Egill við raust:

Títt erum verð at vátta,vætti berk at hættakþung til þessar göngu,þinn kinnalá minni;margr velr gestr, þars gistir,gjöld, finnumsk vér sjaldan,Ármóði liggr, æðri,ölðra dregg í skeggi.

Ármóður hljóp upp og út, en Egill bað gefa sér drekka. Þá mælti húsfreyja við þann mann, er þeim hafði skenkt um kveldið, að hann skyldi gefa drykk, svo að þá skyrti eigi, meðan þeir vildu drekka; síðan tók hann dýrshorn mikið og fyllti og bar til Egils; Egill kneyfði af horninu í einum drykk. Þá kvað hann:

Drekkum ór, þótt Ekkilseykríðr beri tíðumhorna sund at hendi,hvert full, bragar Ulli;leifik vætr, þótt Laufaleikstærir mér færihrosta tjörn í horni,horn til dags at morgni.

Egill drakk um hríð og kneyfði hvert horn, er að honum kom, en lítil var þá gleði í stofunni, þótt nokkurir menn drykkju. Síðan stendur Egill upp og förunautar hans og taka vopn sín af veggjum, er þeir höfðu upp fest; ganga síðan til kornhlöðu þeirrar, er hestar þeirra voru inni; lögðust þeir þar niður í hálm og sváfu um nóttina.

73. kafli

Egill stóð upp um morguninn, þegar er dagaði; bjuggust þeir förunautar og fóru þegar, er þeir voru búnir, aftur til bæjarins og leita Ármóðs. Og er þeir komu til skemmubúrs þess, er Ármóður svaf í og kona hans og dóttir, þá hratt Egill upp hurðinni og gekk til rekkjunnar Ármóðs; hann brá þá sverði, en annarri hendi greip hann í skegg Ármóðs og hnykkti honum á stokk fram, en kona Ármóðs og dóttir hljópu upp og báðu Egil, að hann dræpi eigi Ármóð.

Egill segir, að hann skyldi það gera fyrir þeirra sakar - "því að það er maklegt; en hefði hann verðleika til, að eg dræpi hann." Þá kvað Egill:

Nýtr illsögull ýtirarmlinns konu sinnar,oss's við ógnar hvessióttalaust, ok dóttur;þeygi munt við þennaþykkjask verðr fyr drykkjugrepp, skulum á veg vappavítt, svágöru hlíta.

Síðan sneið Egill af honum skeggið við hökuna; síðan krækti hann fingrinum í augað, svo að úti lá á kinninni: eftir það gekk Egill á brott og til förunauta sinna.

Fara þeir þá leið sína, koma að dagverðarmáli til bæjar Þorfinns; hann bjó við Eiðaskóg; þeir Egill kröfðu dagverðar og æja hestum sínum. Þorfinnur bóndi lét heimilt skyldu það; ganga þeir Egill þá inn í stofu.

Egill spurði, ef Þorfinnur hefði var orðið við förunauta hans - "höfðum vér hér mælt mót með oss."

Þorfinnur segir svo: "Fóru hér sex menn saman nokkuru fyrir dag og voru vopnaðir mjög."

Þá mælti húskarl Þorfinns: "Eg ók í nótt eftir viði, og fann eg sex menn á leið, og voru það húskarlar Ármóðs, og var það miklu fyrir dag; nú veit eg eigi, hvort þeir munu allir einir og hinir sex menn, er þú sagðir frá."

Þorfinnur segir, að þeir menn, er hann hafði hitt, höfðu síðar farið en húskarlinn kom heim með viðarhlassið.

Og er þeir Egill sátu og mötuðust, þá sá Egill, að kona sjúk lá í þverpallinum; Egill spurði Þorfinn, hver kona sú væri, er þar var svo þunglega haldin.

Þorfinnur segir, að hún hét Helga og var dóttir hans - "hefir hún haft langan vanmátt," og það var kröm mikil; fékk hún enga nótt svefn og var sem hamstoli væri.

"Hefir nokkurs í verið leitað," segir Egill, "um mein hennar?"

Þorfinnur segir: "Ristnar hafa verið rúnar, og er sá einn bóndason héðan skammt í brott, er það gerði, og er síðan miklu verr en áður, eða kanntu, Egill, nokkuð gera að slíkum meinum?"

Egill segir: "Vera kann, að ekki spillist við, þó að eg komi til."

Og er Egill var mettur, gekk hann þar til, er konan lá, og ræddi við hana; hann bað þá hefja hana úr rúminu og leggja undir hana hrein klæði, og nú var svo gert. Síðan rannsakaði hann rúmið, er hún hafði hvílt í, og þar fann hann tálkn, og voru þar á rúnarnar. Egill las þær, og síðan telgdi hann af rúnarnar og skóf þær í eld niður; hann brenndi tálknið allt og lét bera vind í klæði þau, er hún hafði haft áður. Þá kvað Egill:

Skalat maðr rúnar rísta,nema ráða vel kunni,þat verðr mörgum manni,es of myrkvan staf villisk;sák á telgðu talknitíu launstafi ristna,þat hefr lauka lindilangs ofrtrega fengit.

Egill reist rúnar og lagði undir hægindið í hvíluna, þar er hún hvíldi; henni þótti sem hún vaknaði úr svefni og sagði, að hún var þá heil, en þó var hún máttlítil, en faðir hennar og móðir urðu stórum fegin; bauð Þorfinnur, að Egill skyldi þar hafa allan forbeina, þann er hann þóttist þurfa.

74. kafli

Egill segir förunautum sínum, að hann vill fara ferð sína og bíða eigi lengur. Þorfinnur átti son, er Helgi hét; hann var vasklegur maður; þeir feðgar buðu Agli föruneyti sitt um skóginn. Sögðu þeir, að þeir vissu til sanns, að Ámóður skegg hafði gert menn sex á skóginn fyrir þá, og þó líkara, að vera myndu fleiri sátirnar á skóginum, ef hin fyrsta slyppi; voru þeir Þorfinnur fjórir saman, er til ferðar buðust. Þá kvað Egill vísu:

Veist, ef ferk með fjóra,færat sex, þás víxlihlífa hneitiknífumhjaldrgoðs við mik roðnum;en ef ek em með átta,esat þeir tolf, es skelfiat samtogi sverðasvartbrúnum mér hjarta.

Þeir Þorfinnur réðu þessu, að þeir fóru á skóginn með Agli, og voru þeir þá átta saman; og er þeir komu þar, er sátin var fyrir, þá sáu þeir þar menn. En þeir húskarlar Ármóðs, er þar sátu, sáu, að þar fóru átta menn, og þótti þeim sér ekki færi til að ráða; leyndust þá í brott á skóginn. En er þeir Egill komu þar, sem njósnarmenn höfðu verið, þá sáu þeir, að eigi var allt fritt. Þá mælti Egill, að þeir Þorfinnur skyldu aftur fara, en þeir buðu að fara lengra. Egill vildi það eigi og bað þá fara heim, og þeir gerðu svo og hurfu aftur, en þeir Egill héldu fram ferðinni og voru þá fjórir saman.

Og er á leið daginn, urðu þeir Egill varir við, að þar voru sex menn á skóginum, og þóttust vita, að þar myndu vera húskarlar Ármóðs. Njósnarmenn hljópu upp og réðu að þeim, en þeir í mót, og varð sá fundur þeirra, að Egill felldi tvo menn, en hinir, er eftir voru, hljópu þá í skóginn.

Síðan fóru þeir Egill sína leið, og gerðist þá ekki til tíðinda, áður þeir komu af skóginum og tóku gisting við skóginn að bónda þess, er Álfur hét og var kallaður Álfur hinn auðgi. Hann var maður gamall og auðugur að fé, maður einrænn, svo að hann mátti ekki hafa hjón með sér nema fá ein. Góðar viðtökur hafði Egill þar, og var Álfur við hann málreitinn; spurði Egil margra tíðinda, en Álfur sagði slíkt, er hann spurði; þeir ræddu flest um jarlinn og um sendimenn Noregskonungs, þá er fyrr höfðu farið austur þangað að heimta skatt. Álfur var engi vinur jarls í ræðum sínum.

75. kafli

Egill bjóst snemma um morguninn til farar og þeir förunautar, en að skilnaði gaf Egill Álfi loðúlpu; Álfur tók þakksamlega við gjöfinni -- "og má hér gera mér af loðkápu" - og bað Egil þar koma til sín, er hann færi aftur. Skildust þeir vinir, og fór Egill ferðar sinnar og kom aftan dags til hirðar jarlsins Arnviðar og fékk þar allgóðar viðtökur; var þeim förunautum skipað næst öndvegismanni.

Og er þeir Egill höfðu þar verið um nótt, þá bera þeir upp erindi sín við jarlinn og orðsending konungs úr Noregi og segja, að hann vill hafa skatt þann allan af Vermalandi, sem áður hefir eftir staðið, síðan Arnviður var þar yfir settur.

Jarlinn segir, að hann hefði af höndum greitt allan skatt og fengið í hendur sendimönnum konungs - "en eigi veit eg, hvað þeir hafa síðan við gert, hvort þeir hafa fengið konungi eða hafa þeir hlaupið af landi á brott með; en því að þér berið sannar jartegnir til, að konungur hefir yður sent, þá mun eg greiða skatt þann allan, sem hann á að réttu, og fá yður í hönd, en eigi vil eg ábyrgjast síðan, hvernig yður ferst með."

Dveljast þeir Egill þar um hríð, en áður Egill færi í brott, greiðir jarl þeim skattinn; var það sumt í silfri, sumt í grávöru.

Og er þeir Egill voru búnir, þá fóru þeir aftur á leið; segir Egill jarli að skilnaði þeirra: "Nú munum vér færa konungi skatt þenna, er vér höfum við tekið, en það skaltu vita, jarl, að þetta er fé miklu minna en konungur þykist hér eiga, og er það þó ekki talið, er honum mun þykja, að þér eigið að gjalda aftur sendimenn hans manngjöldum, þá er menn kalla, að þér munuð hafa drepa látið."

Jarl segir, að það var eigi satt; skildust þeir að þessu.

Og er Egill var á brottu, þá kallaði jarl til sín bræður tvo, er hvortveggi hét Úlfur; hann mælti svo: "Egill sjá hinn mikli, er hér var um hríð, ætla eg, að oss muni allóþarfur, er hann kemur til konungs; megum vér af því marka, hvernig hann mun bera fyrir konung vort mál, er hann jós slíku í augu oss upp, aftöku konungsmanna. Nú skuluð þið fara eftir þeim og drepa þá alla og láta þá ekki bera róg þetta fyrir konung; þykir mér það ráðlegast, að þér sætið þeim á Eiðaskógi; hafið með yður menn svo marga, að það sé víst, að engi þeirra komist undan, en þér fáið ekki mannspell af þeim."

Nú búast þeir bræður til ferðar og höfðu þrjá tigu manna; fóru þeir á skóginn, og kunnu þeir þar hvern stíg fyrir; héldu þeir þá njósn um ferð Egils.

Á skóginum voru tvennar leiðir; var önnur að fara yfir ás nokkurn, og var þar klif bratt og einstigi yfir að fara - var sú leiðin skemmri - en önnur var fyrir framan ásinn að fara, og voru þar fen stór og höggnar á lágir, og var þar einstigi yfir að fara, og sátu fimmtán í hvorum stað.

76. kafli

Egill fór til þess, er hann kom til Álfs, og var þar um nótt í góðum beinleika; eftir um morguninn stóð hann upp fyrir dag, bjóst þá til ferðar. Og er þeir sátu yfir dagverði, þá kom þar Álfur bóndi. Hann mælti: "Snemma búist þér, Egill, en hitt myndi mitt ráð að hrapa ekki ferðinni, sjást heldur fyrir, því að eg ætla, að menn muni settir fyrir yður á skóginn. eg hefi ekki menn til að fá þér til fylgdar, svo að þér sé styrkur að, en það vil eg bjóða, að þú dveljist hér með mér, þar til er eg kann það segja þér, að fært mun um skóginn."

Egill segir: "Það mun ekki nema hégómi einn; mun eg fara veg minn, sem eg hefi áður ætlað."

Þeir Egill bjuggust til farar, en Álfur latti og bað hann aftur fara, ef hann yrði var við, að vegurinn væri troðinn, sagði, að þar hefði enginn maður farið yfir skóginn austan, síðan er Egill fór austur - "nema þessir hafi farið, er mér er von, að yður vilji finna."

"Hvað ætlar þú, hversu margir þeir muni vera, ef svo er, sem þér segið? Ekki erum vér uppnæmir, þótt nokkur sé liðsmunur."

Hann segir: "Eg var farinn fram til skógarins og húskarlar mínir með mér, og komum við á mannafar, og lá sú slóð fram á skóginn, og mundu þeir hafa verið margir saman; en ef þú trúir eigi því, er eg segi þér, þá far þangað og sjá slóðina, en snú aftur, ef þér sýnist sem eg segi þér."

Egill fór sína leið; og er þeir komu á veginn, þann er á skóginn lá, þá sáu þeir þar bæði manna spor og hrossa; þá mæltu förunautar Egils, að þeir skyldu aftur hverfa.

"Fara munum vér," sagði Egill; "þykir mér það ekki undarlegt, þótt menn hafi farið um Eiðaskóg, því að það er alþýðuleið."

Síðan fóru þeir, og hélst ferillinn, og var þá fjöldi spora, og er þeir koma þar, er leiðir skildi, þá skildi og slóðina og var þá jafnmikil í hvorn stað.

Þá mælti Egill: "Nú þykir mér vera mega, að Álfur hafi satt sagt; skulum vér nú búast um, svo sem oss sé von, að fundur vor muni verða."

Síðan kasta þeir Egill af sér skikkjum og öllum lausaklæðum; leggja þeir það í sleða. Egill hafði haft í sleða sínum bastlínu mjög mikla, því að það er siður manna, er aka langar leiðir, að hafa með sér lausataugir, ef að reiða þarf að gera. Egill tók hellustein mikinn og lagði fyrir brjóst sér og kviðinn; síðan rábendi hann þar að tauginni og vafði henni sívafi og bjó svo allt upp um herðarnar. Eftir það fara þeir leið sína.

Eiðaskógur er á þann veg, að mörk er stór allt að byggðinni hvorritveggju, en um miðjan skóginn er víða smáviði og kjörr, en sums staðar skóglaust með öllu.

Þeir Egill sneru leið hina skemmri, er yfir hálsinn lá; allir höfðu þeir skjöldu og hjálma og höggvopn og lagvopn; Egill fór fyrir þeim. Og er þeir fóru að hálsinum, þá var þar undir niðri skógur, en skóglaust uppi á klifinu.

En er þeir voru komnir upp í klifið, þá hljópu sjö menn úr skóginum og upp í kleifina eftir þeim og skutu að þeim. Þeir Egill snerust við, og stóðu þeir jafnfram um þvera götuna; þá komu aðrir menn ofan að þeim á hamarinn, og grýttu þeir þaðan á þá, og var þeim það miklu hættara.

Þá mælti Egill: "Nú skuluð þér fara á hæli undan í kleifina og hlífast sem þér megið, en eg mun leita upp á bergið."

Þeir gerðu svo; og er Egill kom upp úr klifinu, þá voru þar fyrir átta menn og gengu allir senn að honum og sóttu hann; en ekki er að segja frá höggva viðskiptum; svo lauk, að hann felldi þá alla. Síðan gekk hann á bergið fram og bar ofan grjót, og stóð þar ekki við; lágu þar eftir þrír hinir vermsku, en fjórir komust í skóginn, og voru þeir sárir og barðir.

Síðan tóku þeir Egill hesta sína og fóru fram á leið, til þess er þeir komu yfir hálsinn, en þeir hinir vermsku, er undan höfðu komist, gerðu njósn félögum sínum, þeim er við fenin voru; stefndu þeir þá fram hina neðri leiðina og svo fram fyrir þá Egil á veginn.

Þá sagði Úlfur félögum sínum: "Nú skulum vér fara að ráðum við þá; stilla svo til, að þeir nái eigi að renna; hér er þannig til farið," segir hann, "að leiðin liggur fram með hálsinum, en feninu víkur að upp, og er þar hamar fyrir ofan, en brautin liggur þar fram í milli og er eigi breiðari en götubreidd. Skulu sumir fara fram um hamarinn og taka við þeim, ef þeir vilja fram, en sumir skulu leynast hér í skóginum og hlaupa síðan á bak þeim, er þeir koma fram um; gætum svo til, að engi komist undan."

Þeir gerðu svo sem Úlfur mælti; fór Úlfur fram um bergið og tíu menn með honum.

Þeir Egill fara sína leið og vissu ekki til þessar ráðagerðar, fyrr en þeir komu í einstigið; þá hljópu þar menn á bak þeim og báru þegar vopn á þá; þeir Egill snerust í móti og vörðust. Nú drífa og menn að þeim, þeir er verið höfðu fyrir framan hamarinn, og er Egill sá það, snerist hann í móti þeim; var þar skammt höggva í millum, og felldi Egill þar suma í götunni, en sumir hurfu aftur, þar er jafnlendið var meira. Egill sótti þá eftir þeim; þar féll Úlfur, og að lyktum drap Egill þar einn ellefu menn; síðan sótti hann þar til, er förunautar hans vörðu götuna fyrir átta mönnum; voru þar hvorirtveggju sárir. Og er Egill kom til, þá flýðu þegar hinir vermsku, en skógurinn var við sjálft; komust þar undan fimm og allir sárir mjög, en þrír féllu þar.

Egill hafði mörg sár og engi stór; fóru þeir nú sína leið; hann batt sár förunauta sinna og voru engi banvæn; settust þeir þá í sleða og óku, það er eftir var dagsins.

En þeir hinir vermsku, er undan komust, tóku hesta sína og drógust austur af skóginum til byggða; voru þá bundin sár þeirra; fá þeir sér föruneyti, til þess er þeir komu á fund jarls, og segja honum sínar ófarar; þeir segja, að hvortveggi Úlfur er fallinn og dauðir voru hálfur þriðji tigur manna -- "en fimm einir komust undan með lífi og þó þeir allir sárir og barðir."

Jarl spurði, hvað þá væri tíðinda um Egil og hans förunauta.

Þeir svöruðu: "Ógerla vissum vér, hversu mjög þeir voru sárir, en ærið djarflega sóttu þeir að oss; þá er vér vorum átta, en þeir fjórir, þá flýðum vér; komust fimm á skóginn, en þrír létust, en eigi sáum vér annað en þeir Egill væru þá spánnýir."

Jarlinn sagði, að þeirra ferð var orðin hin versta -- "myndi eg kunna því, að vér hefðum mannalát mikið, ef þér hefðuð drepið þá Norðmennina, en nú er þeir koma vestur af skóginum og segja þessi tíðindi Noregskonungi, þá eigum vér af honum von hinna mestu afarkosta."

77. kafli

Egill fór, til þess er hann kom vestur af skóginum; sóttu þeir til Þorfinns að kveldi og fengu þar allgóðar viðtökur; voru þá bundin sár þeirra Egils; nokkurar nætur voru þeir þar. Helga, dóttir bónda, var þá á fótum og heil meina sinna; þakkaði hún og öll þau Agli það. Hvíldu sig þar og eyki sína.

En maður sá, er Helgu hafði rúnar ristið, var þaðan skammt á brott; kom það þá upp, að hann hafði beðið hennar, en Þorfinnur vildi eigi gifta hana; þá vildi bóndason glepja hana, en hún vildi eigi; þá þóttist hann rista henni manrúnar, en hann kunni það eigi, og hafði hann það ristið henni, er hún fékk meinsemi af.

Og er Egill var til brottfarar búinn, þá fylgdi Þorfinnur honum og þeir feðgar á götu; voru þeir þá saman tíu eða tólf; fóru þeir þá dag þann allan með þeim til varúðar fyrir Ármóði og húskörlum hans. Og er þessi tíðindi spurðust, að þeir Egill höfðu barist við ofurefli liðs á skóginum og sigrað, þá þótti Ármóði engi von, að hann myndi mega reisa rönd við Agli; sat Ármóður því heima við alla sína menn. Þeir Egill og Þorfinnur skiptust gjöfum við að skilnaði og mæltu til vináttu með sér.

Síðan fóru þeir Egill leið sína, og er ekki sagt, að til tíðinda yrði í ferð þeirra, áður þeir komu til Þorsteins. Voru þá grædd sár þeirra; dvöldust þeir Egill þar til vors; en Þorsteinn fékk sendimenn til Hákonar konungs að færa honum skatt þann, er Egill hafði sótt til Vermalands. Og er þeir komu á konungs fund, þá sögðu þeir honum tíðindi þau, er gerst höfðu í ferð þeirra Egils, og færðu honum skattinn; konungur þóttist þá vita, að það mundi satt vera, er áður hafði hann grunað um, að Arnviður jarl mundi hafa látið drepa sendimenn hans tvenna, er hann hafði austur sent; sagði konungur, að Þorsteinn skyldi þá hafa landsvist og vera í sætt við hann. Fara sendimenn síðan heimleiðis, og er þeir koma aftur til Þorsteins, þá segja þeir honum, að konungur lét vel yfir þessi ferð og Þorsteinn skyldi þá vera í sætt og vináttu við konung.

Hákon konungur fór í Vík austur um sumarið, en þaðan gerði hann ferð sína austur á Vermaland með mikið lið; Arnviður jarl flýði undan, en konungur tók stór gjöld af bóndum þeim, er honum þóttu í sökum við sig, svo sem sagt er af þeim, er skattinn sóttu; setti hann þar yfir jarl annan og tók gíslar af honum og bóndum.

Hákon konungur fór í þeirri ferð víða um Gautland hið vestra og lagði það undir sig, svo sem sagt er í sögu hans og finnst í kvæðum þeim, er um hann hafa ort verið. Þá er og sagt, að hann fór til Danmerkur og herjaði þar víða; þá hrauð hann tólf skip af Dönum með tveimur skipum, og þá gaf hann konungsnafn Tryggva Ólafssyni, bróðursyni sínum, og vald yfir Víkinni austur.

Egill bjó kaupskip sitt um sumarið og réð þar til föruneyti, en langskip það, er hann hafði haft um haustið úr Danmörku, gaf hann Þorsteini að skilnaði; Þorsteinn gaf Agli góðar gjafar, og mæltu til mikillar vináttu sín í milli. Egill gerði sendimenn til Þórðar á Aurland, mágs síns, og fékk honum umboð sitt að skipa jarðir þær, er Egill átti í Sogni og á Hörðalandi, og bað hann selja, ef kaupendur væru til.

Og er Egill var búinn ferðar sinnar og byr gaf, þá sigldu þeir út eftir Víkinni og svo leið sína norður fyrir Noreg og síðan í haf út; byrjaði þeim til góðrar hlítar, komu af hafi í Borgarfjörð, og hélt Egill skipinu inn eftir firðinum og til hafnar skammt frá bæ sínum og lét heim flytja varnað sinn, en ráða skipi til hlunns. Egill fór heim til bús síns; urðu menn honum fegnir; dvaldist Egill þar þann vetur.

78. kafli

Þá er þetta var tíðinda, að Egill var út kominn úr þessi ferð, þá var héraðið albyggt; voru þá andaðir allir landnámamenn, en synir þeirra lifðu eða sonarsynir, og bjuggu þeir þá í héraði.

Ketill gufa kom til Íslands, þá er land var mjög byggt; hann var hinn fyrsta vetur að Gufuskálum á Rosmhvalanesi. Ketill hafði komið vestan um haf af Írlandi; hann hafði með sér þræla marga írska. Lönd voru öll byggð á Rosmhvalanesi þann tíma; réðst Ketill því þaðan í brott og inn á Nes og sat annan vetur á Gufunesi og fékk þar engan ráðstafa. Síðan fór hann inn í Borgarfjörð og sat þar hinn þriðja vetur, er síðan er kallað að Gufuskálum, en áin Gufuá, er þar fellur í ofan, er hann hafði skip sitt í um veturinn.

Þórður Lambason bjó þá á Lambastöðum; hann var kvongaður og átti son, er Lambi hét. Hann var þá vaxinn maður, mikill og sterkur að jöfnum aldri. Eftir um sumarið, þá er menn riðu til þings, reið Lambi til þings; en Ketill gufa var þá farinn vestur í Breiðafjörð að leita þar um bústaði.

Þá hljópu þrælar hans á brott. Þeir komu fram um nótt að Þórðar á Lambastöðum og báru þar eld að húsum og brenndu þar inni Þórð og hjón hans öll, en brutu upp búr hans og báru út gripi og vöru; síðan ráku þeir heim hross og klyfjuðu og fóru síðan út til Álftaness.

Þann morgun um sólarupprásarskeið kom Lambi heim, og hafði hann séð eldinn um nóttina; þeir voru nokkurir menn saman. Hann reið þegar að leita þrælanna; ríða þar menn af bæjum til móts við hann; og er þrælarnir sáu eftirför þá, stefndu þeir undan, en létu lausan ránsfeng sinn. Hljópu sumir á Mýrar út, en sumir út með sjó, til þess að fjörður var fyrir þeim.

Þá sóttu þeir Lambi eftir þeim og drápu þar þann, er Kóri hét -- því heitir þar síðan Kóranes -- en Skorri og Þormóður og Svartur gengu á kaf og summu frá landi. Síðan leituðu þeir Lambi að skipum og reru að leita þeirra, og fundu þeir Skorra í Skorraey og drápu hann þar; þá reru þeir út til Þormóðsskers og drápu þar Þormóð; er við hann skerið kennt. Þeir hendu þrælana enn fleiri, þar sem síðan eru örnefni við kennd.

Lambi bjó síðan að Lambastöðum og var gildur bóndi; hann var rammur að afli, engi var hann uppivöðslumaður.

Ketill gufa fór síðan vestur í Breiðafjörð og staðfestist í Þorskafirði; við hann er kenndur Gufudalur og Gufufjörður; hann átti Ýri, dóttur Geirmundar heljarskinns; Váli var sonur þeirra.

Grímur hét maður og var Svertingsson; hann bjó að Mosfelli fyrir neðan Heiði; hann var auðugur og ættstór. Rannveig var systir hans sammæðra, er átti Þóroddur goði í Ölfusi; var þeirra sonur Skafti lögsögumaður. Grímur var og lögsögumaður síðan. Hann bað Þórdísar Þórólfsdóttur, bróðurdóttur Egils og stjúpdóttur. Egill unni Þórdísi engum mun minna en sínum börnum; hún var hin fríðasta kona. En fyrir því að Egill vissi, að Grímur var maður göfugur og sá ráðakostur var góður, þá var það að ráði gert. Var Þórdís gift Grími; leysti Egill þá af hendi föðurarf hennar; fór hún til bús með Grími, og bjuggu þau lengi að Mosfelli.

79. kafli

Ólafur hét maður, sonur Höskulds Dala-Kollssonar og sonur Melkorku, dóttur Mýrkjartans Írakonungs. Ólafur bjó í Hjarðarholti í Laxárdal vestur í Breiðafjarðardölum; Ólafur var stórauðugur að fé; hann var þeirra manna fríðastur sýnum, er þá voru á Íslandi; hann var skörungur mikill.

Ólafur bað Þorgerðar, dóttur Egils; Þorgerður var væn kona og kvenna mest, vitur og heldur skapstór, en hversdagslega kyrrlát. Egill kunni öll deili á Ólafi og vissi, að það gjaforð var göfugt, og fyrir því var Þorgerður gift Ólafi; fór hún til bús með honum í Hjarðarholt. Þeirra börn voru þau Kjartan, Þorbergur, Halldór, Steindór, Þuríður, Þorbjörg, Bergþóra; hana átti Þórhallur goði Oddason; Þorbjörgu átti fyrr Ásgeir Knattarson, en síðar Vermundur Þorgrímsson; Þuríði átti Guðmundur Sölmundarson; voru þeirra synir Hallur og Víga-Barði.

Össur Eyvindarson, bróðir Þórodds í Ölfusi, fékk Beru, dóttur Egils.

Böðvar, sonur Egils, var þá frumvaxti; hann var hinn efnilegasti maður, fríður sýnum, mikill og sterkur, svo sem verið hafði Egill eða Þórólfur á hans aldri; Egill unni honum mikið; var Böðvar og elskur að honum.

Það var eitt sumar, að skip var í Hvítá, og var þar mikil kaupstefna. Hafði Egill þar keypt við margan og lét flytja heim á skipi; fóru húskarlar og höfðu skip áttært, er Egill átti. Það var þá eitt sinn, að Böðvar beiddist að fara með þeim, og þeir veittu honum það; fór hann þá inn á Völlu með húskörlum; þeir voru sex saman á áttæru skipi. Og er þeir skyldu út fara, þá var flæðurin síð dags, og er þeir urðu hennar að bíða, þá fóru þeir um kveldið síð. Þá hljóp á útsynningur steinóði, en þar gekk í móti útfallsstraumur; gerði þá stórt á firðinum, sem þar kann oft verða; lauk þar svo, að skipið kafði undir þeim, og týndust þeir allir. En eftir um daginn skaut upp líkunum; kom lík Böðvars inn í Einarsnes, en sum komu fyrir sunnan fjörðinn, og rak þangað skipið; fannst það inn við Reykjarhamar.

Þann dag spurði Egill þessi tíðindi, og þegar reið hann að leita líkanna; hann fann rétt lík Böðvars. Tók hann það upp og setti í kné sér og reið með út í Digranes til haugs Skalla-Gríms. Hann lét þá opna hauginn og lagði Böðvar þar niður hjá Skalla-Grími; var síðan aftur lokinn haugurinn, og var eigi fyrr lokið en um dagseturs skeið. Eftir það reið Egill heim til Borgar, og er hann kom heim, þá gekk hann þegar til lokrekkju þeirrar, er hann var vanur að sofa í; hann lagðist niður og skaut fyrir loku. Engi þorði að krefja hann máls.

En svo er sagt, þá er þeir settu Böðvar niður, að Egill var búinn: hosan var strengd fast að beini; hann hafði fustanskyrtil rauðan, þröngvan upphlutinn og lás að síðu; en það er sögn manna, að hann þrútnaði svo, að kyrtillinn rifnaði af honum og svo hosurnar.

En eftir um daginn lét Egill ekki upp lokrekkjuna; hann hafði þá og engan mat né drykk; lá hann þar þann dag og nóttina eftir. Engi maður þorði að mæla við hann.

En hinn þriðja morgun, þegar er lýsti, þá lét Ásgerður skjóta hesti undir mann -- reið sá sem ákaflegast vestur í Hjarðarholt -- og lét segja Þorgerði þessi tíðindi öll saman, og var það um nónskeið, er hann kom þar. Hann sagði og það með, að Ásgerður hafði sent henni orð að koma sem fyrst suður til Borgar.

Þorgerður lét þegar söðla sér hest, og fylgdu henni tveir menn; riðu þau um kveldið og nóttina, til þess er þau komu til Borgar; gekk Þorgerður þegar inn í eldahús. Ásgerður heilsaði henni og spurði, hvort þau hefðu náttverð etið.

Þorgerður segir hátt: "Engan hefi eg náttverð haft, og engan mun eg fyrr en að Freyju; kann eg mér eigi betri ráð en faðir minn; vil eg ekki lifa eftir föður minn og bróður."

Hún gekk að lokhvílunni og kallaði: "Faðir, lúk upp hurðinni, vil eg, að við förum eina leið bæði."

Egill spretti frá lokunni; gekk Þorgerður upp í hvílugólfið og lét loku fyrir hurðina; lagðist hún niður í aðra rekkju, er þar var.

Þá mælti Egill: "Vel gerðir þú, dóttir, er þú vilt fylgja föður þínum; mikla ást hefir þú sýnt við mig. Hver von er, að eg muni lifa vilja við harm þenna?"

Síðan þögðu þau um hríð.

Þá mælti Egill: "Hvað er nú, dóttir, tyggur þú nú nokkuð?"

"Tygg eg söl," segir hún, "því að eg ætla, að mér muni þá verra en áður; ætla eg ella, að eg muni of lengi lifa."

"Er það illt manni?" segir Egill.

"Allillt," segir hún, "viltu eta?"

"Hvað mun varða?" segir hann.

En stundu síðar kallaði hún og bað gefa sér drekka; síðan var henni gefið vatn að drekka.

Þá mælti Egill: "Slíkt gerir að, er sölin etur, þyrstir æ þess að meir."

"Viltu drekka, faðir?" segir hún.

Hann tók við og svalg stórum, og var það í dýrshorni. Þá mælti Þorgerður: "Nú erum við vélt; þetta er mjólk."

Þá beit Egill skarð úr horninu, allt það er tennur tóku, og kastaði horninu síðan.

Þá mælti Þorgerður: "Hvað skulum við nú til ráðs taka? Lokið er nú þessi ætlan. Nú vildi eg, faðir, að við lengdum líf okkar, svo að þú mættir yrkja erfikvæði eftir Böðvar, en eg mun rísta á kefli, en síðan deyjum við, ef okkur sýnist. Seint ætla eg Þorstein, son þinn, yrkja kvæðið eftir Böðvar, en það hlýðir eigi, að hann sé eigi erfður, því að eigi ætla eg okkur sitja að drykkjunni þeirri, að hann er erfður."

Egill segir, að það var þá óvænt, að hann myndi þá yrkja mega, þótt hann leitaði við, - "en freista má eg þess," segir hann.

Egill hafði þá átt son, er Gunnar hét, og hafði sá og andast litlu áður. Og er þetta upphaf kvæðis:

Mjök erum tregttungu at hræraeða loptvættljóðpundara;esa nú vænligtof Viðurs þýfiné hógdrægtór hugar fylgsni.

Esa auðþeystrþvít ekki veldrhöfugligr,ór hyggju staðfagnafundrFriggjar niðja,ár borinnór Jötunheimum,

lastalausses lifnaðiá Nökkversnökkva bragi.Jötuns halsundir þjótaNáins niðrfyr naustdyrum.

Þvít ætt míná enda stendr,hræbarnirsem hlynir marka;esa karskr maðrsás köggla berrfrænda hrörsaf fletjum niðr.

Þó munk mittok móður hrörföður fallfyrst of telja,þat berk útór orðhofimærðar timbrmáli laufgat.

Grimmt vörum hlið,þats hrönn of brautföður mínsá frændgarði;veitk ófulltok opit standasonar skarð,es mér sær of vann.

Mjök hefr Ránryskt um mik,emk ofsnauðrat ástvinum;sleit marr böndminnar ættar,snaran þáttaf sjölfum mér.

Veist, ef þá söksverði of rækak,vas ölsmiðrallra tíma;hroða vágs bræðr,ef vega mættak,fórk andvígrok Ægis mani.

En ek ekkieiga þóttumksakar aflvið sonar bana,þvít alþjóðfyr augum verðrgamals þegnsgengileysi.

Mik hefr marrmiklu ræntan,grimmt es fallfrænda at telja;síðan's minná munvegaættar skjöldraflífi hvarf.

Veitk þat sjalfr,at í syni mínumvasa ills þegnsefni vaxit,ef sá randviðrröskvask næði,uns Hergautshendr of tæki.

Æ lét flestþats faðir mælti,þótt öll þjóðannat segði,mér upp heltof verbergiok mitt aflmest of studdi.

Opt kömr mérmána bjarnarí byrvindbræðraleysi,hyggjumk um,es hildr þróask,nýsumk hinsok hygg at því,

hverr mér hugaðrá hlið standiannarr þegnvið óðræði;þarfk þess optof þvergörum;verðk varfleygr,es vinir þverra.

Mjök es torfyndr,sás trúa knegumof alþjóðElgjar galga,þvít niflgóðrniðja steypirbróður hrörvið baugum selr.

Finn ek þat opt,es féar beiðir ...

Þat's ok mælt,at engi getisonar iðgjöldnema sjalfr alienn þann nið,es öðrum séborinn maðrí bróður stað.

Erumka þekktþjóða sinni,þótt sér hverrsátt of haldi;burr's Bileygsí bæ kominn,kvánar sonr,kynnis leita.

En mér fensí föstum þokkhrosta hilmirá hendi stendr;máka'k uppjörðu grímu,rýnnis-reið,réttri halda,

sís son minnsóttar brímiheiptugligrór heimi nam,þanns ek veitat varnaðivamma varrvið vámæli.

Þat mank enn,es upp of hófí goðheimGauta spjalliættar ask,þanns óx af mér,ok kynviðkvánar minnar.

Áttak góttvið geirs dróttin,gerðumk tryggrat trúa hánum,áðr vinanvagna rúni,sigrhöfundr,of sleit við mik.

Blætka þvíbróður Vílisgoðjaðar,at gjarn séak,þó hefr Míms vinrmér of fengnarbölva bætr,ef et betra telk.

Göfumk íþróttulfs of bágivígi vanrvammi firrðaok þat geð,es ek gerða mérvísa fjandraf vélöndum.

Nú erum torvelt:Tveggja báganjörva niptá nesi stendr;skalt þá glaðrmeð góðan viljaok óhryggrheljar bíða.

Egill tók að hressast, svo sem fram leið að yrkja kvæðið, og er lokið var kvæðinu, þá færði hann það Ásgerði og Þorgerði og hjónum sínum; reis hann þá upp úr rekkju og settist í öndvegi; kvæði þetta kallaði hann Sonatorrek. Síðan lét Egill erfa sonu sína eftir fornri siðvenju. En er Þorgerður fór heim, þá leiddi Egill hana með gjöfum í brott.

80. kafli

Egill bjó að Borg langa ævi og varð maður gamall, en ekki er getið, að hann ætti málaferli við menn hér á landi; ekki er og sagt frá hólmgöngum hans eða vígaferlum, síðan er hann staðfestist hér á Íslandi.

Svo segja menn, að Egill færi ekki í brott af Íslandi, síðan er þetta var tíðinda, er nú var áður frá sagt, og bar það mest til þess, að Egill mátti ekki vera í Noregi af þeim sökum, sem fyrr var frá sagt, að konungar þóttust eiga við hann. Bú hafði hann rausnarsamlegt, því að fé skorti eigi; hann hafði og gott skaplyndi til þess.

Hákon konungur Aðalsteinsfóstri réð fyrir Noregi langa stund, en hinn efra hluta ævi hans, þá komu synir Eiríks til Noregs og deildu til ríkis í Noregi við Hákon konung, og áttu þeir orustu saman, og hafði Hákon jafnan sigur. Hina síðustu orustu áttu þeir á Hörðalandi, í Storð á Fitjum; þar fékk Hákon konungur sigur og þar með banasár; eftir það tóku þeir konungdóm í Noregi Eiríkssynir.

Arinbjörn hersir var með Haraldi Eiríkssyni og gerðist ráðgjafi hans og hafði af honum veislur stórlega miklar; var hann forstjóri fyrir liði og landvörn; Arinbjörn var hermaður mikill og sigursæll; hann hafði að veislum Fjarðafylki.

Egill Skalla-Grímsson spurði þessi tíðindi, að konungaskipti var orðið í Noregi, og það með, að Arinbjörn var þá kominn í Noreg til búa sinna og hann var þá í virðing mikilli. Þá orti Egill kvæði um Arinbjörn, og er þetta upphaf að:

Emk hraðkvæðrhilmi at mæra,en glapmállof glöggvinga,opinspjallrof jöfurs dáðum,en þagmælskrof þjóðlygi,

skaupi gnægðrskrökberöndum,emk vilkvæðrof vini mína;sótt hefk mörgmildinga sjötmeð grunlaustgrepps of æði.

Hafðak endrYnglings burar,ríks konungs,reiði fengna;drók djarfhöttof dökkva skör,létk hersiheim of sóttan,

þars allvaldrund ýgs hjalmi,ljóðfrömuðr,at landi sat;stýrði konungrvið stirðan hugí Jórvíkúrgum ströndum.

Vasa þat tunglskintryggt at lítané ógnlaustEiríks bráa,þás ormfránnennimániskein allvaldsægigeislum.

Þó bólstrverðof bera þorðakmaka hæingsmarkar dróttni,svát Yggs fullýranda komat hvers mannshlusta munnum.

Né hamfagrthölðum þóttiskaldfé mittat skata húsum,þás ulfgráttvið Yggjar miðihattar staupat hilmi þák.

Við því tók,en tvau fylgðusökk sámleitsíðra brúnaok sá muðr,es mína barhöfuðlausnfyr hilmis kné.

Þars tannfjölðmeð tungu þákok hlertjöldhlustum göfguð,en sú gjöfgolli betrihróðugs konungsof heitin vas.

Þar stóð mérmörgum betrihoddfíöndumá hlið aðratryggr vinr minn,sás trúa knáttak,heiðþróaðrhverju ráði.

Arinbjörn,es oss einn of hóf,knía fremstr,frá konungs fjónum,vinr þjóðans,es vættki lóí herskáshilmis garði.

Ok ........ stuðli létmargfrömuðrminna dáða,sem en ... að ...... Halfdanarat í væriættar skaði.

Munk vinþjófrverða heitinnok váljúgrat Viðurs fulli,hróðrs örverðrok heitrofi,nema þess gagnsgjöld of vinnak.

Nú's þat sét,hvars setja skalbratt stiginnbragar fótumfyr mannfjölð,margra sjónir,hróðr máttigshersa kundar.

Erum auðskæfómunlokrimagar Þórismærðar efni,vinar míns,þvít valið liggjatvenn ok þrenná tungu mér.

Þat telk fyrst,es flestr of veitok alþjóðeyru sækir,hvé mildgeðrmönnum þóttibjóða björnbirkis ótta.

Þat allsheriat undri gefsk,hvé hann urþjóðauði gnægir,en grjót-björnof gæddan hefrFreyr ok Njörðrat féar afli.

En Hróaldsat höfuðbaðmiauðs iðgnóttat ölnum sifjar,sér vinreiðaf vegum öllumá vindkersvíðum botni.

Hann drógseilof eiga gatsem hildingrheyrnar spanna,goðum ávarðrmeð gumna fjölð,vinr Véþorms,veklinga tös.

Þat hann viðr,es þrjóta munflesta menn,þótt fé eigi;kveðka skammtmeðal skata húsané auðskeptalmanna spjör.

Gekk maðr engiat Arinbjarnarór legverslöngum knerriháði leiddrné heiptkviðummeð atgeirsauðar toptir.

Hinn's fégrimmr,es í Fjörðum býr,sá's of dolgrDraupnis niðja,en sökunautrSónar hvinna,hringum hættr,hoddvegandi.

Hann aldrteigof eiga gatfjölsáinnmeð friðar spjöllum....

Þat's órétt,ef orpit hefrá máskeiðmörgu gagni,ramriðin Rökkva stóði,vellvönuðr,þvís veitti mér.

Vask árvakr,bark orð samanmeð málþjónsmorginverkum,hlóðk lofköstþanns lengi stendróbrotgjarní bragar túni.

#formatting kinda fucked up near the end bc of the sheer length

0 notes