#stabiel

[handlewithcare-delicate]

CARO was best wel goed ja

-persoon die niet meermaals heeft gehuild hoe durf je dat te insinueren

[deinendezee]

ik denk dat ik een romanticus zijn te ver heb laten komen; niet alles moet gaan om zielen en bodemloos begrip en gezien worden. het komt vanuit mn trauma's. mss is een gewone imperfecte connectie ook oké. misschien mogen mensen me wel eens vaker op mijn plaats zetten

[polldermodel]

Zojuist weer de hele Griezelbus serie gelezen en het blijft me storen dat boek 6 en 7 niet helemaal lijken aan te sluiten bij de rest van de serie. Voornamelijk dat Onnoval en Liselore nu even oud zijn (we laten het einde van boek 5 buiten beschouwing). Ik ben mentaal zeer stabiel over een serie boeken bedoeld voor kinderen van 10.

Dus de vraag luidt: Hoe zie jij de tijdlijn?

0 tm 5 is één verhaal en 6&7 zijn een alternatieve versie, ze staan los van elkaar

6&7 zijn een retcon van de eerdere boeken, dus het is allemaal 1 verhaal

Het is gewoon allemaal 1 verhaallijn, wat lul je

Waar heb je het over/niet gelezen/ik ben kaal

[sugdenlovesdingle]

Zou kunnen ja dat het goed uitpakt, hoop dat de pvv gewoon heel hard of zijn bek gaat en mensen die erop gestemd hebben zich eens heel goed achter de oren gaan krabben. Ik geloof (hoop) niet dat dit lang stand gaat houden, maar ik ben huiverig over de mogelijke schade.

En die Agema is inderdaad een heel eng mens, krijg echt de kriebels van haar. Eww.

Maar we gaan zien hoe dit zich ontwikkeld. We leven in interessante tijden...

Ja ik hoop echt dat ze de boel zo verneuken dat kabinet Wilders 1 ongeveer net zo lang duurt als het premierschap van Liz truss (ongeveer een maand). En dat de pvv stemmers zien dat de alle vluchtelingen het land uit partij niet ineens zoon of dochter lief aan een huis helpt of de boodschappen minder duur maakt.

En ja we leven inderdaad in interessante tijden... Maar iets minder interessant zou ik niet heel vervelend vinden. Ik hoop eigenlijk op hele saaie tijden met een stabiele regering die niet zo racistisch als de pest is. Een droomwereld zonder pvv en vvd - of Thierry en z'n nazis. Dat zou mooi zijn.

[chirowestrode2]

Hey ouders! Het kamp zit er bijna op, maar we wouden toch nog enkele sfeerfoto's delen met jullie. Daarom verlaten we de wei even richting centrum Bouillon, zodat deze foto's tot bij jullie geraken via een stabiele internetconnectie.

Terwijl de leiding genoot van een cursus Outdoor-cooking, namen de Kampi's en Bollekes het terrein over. Ze zorgden voor een sauna en hottub! De aspiranten vertrokken op tweedaagse, dat betekent tweedaagse-feestje voor de jongste groepen! Het aantal vanilla's begint toe te nemen en de sfeer wordt alleen maar beter.

De dag nadien vertrokken ook alle andere groepen op dagtocht. Een hele dag op stap in dit mooie gebied. Donderdag namen de Aspiranten de wei over. Ze overweldigen de leden met geweldige spelen en leren de knijpjes van het leiding geven en de organisatie van een kamp. Traditiegetrouw haalt de leidingsploeg die dag wat deugenieterij uit. Meer foto's en info over de planning van morgen volgen snel.

[ochtendstorm]

De laatste keer dat ik hier iets mental-health related postte is bijna 2 jaar terug. Ik kan zeggen dat dat is omdat ik werk, studeer,… - omdat ik een leven probeer op te bouwen, maar dat is meer een excuus voor mezelf. Een excuus om stilletjes te verdwijnen. En daar hoeft niet altijd iets mis mee te zijn, maar in het mezelf verstoppen lijk ik steeds meer van mezelf kwijt te geraken. Ik heb ontelbaar veel goede momenten gehad de afgelopen twee jaar, maar er zijn maanden dat er van plezier, van zelfvertrouwen, van rust weinig te bekennen is en dat ik misschien vooral daarom verstop, om niet onder ogen te moeten komen dat ik ooit kon speechen over herstel en dat ik nu vooral stilsta. (er is niks mis met stilstaan.) Zelfs in al mijn onstabiliteit ben ik nu waarschijnlijk stabieler dan toen ik 16 was en soms vraag ik me toch af of ik nu niet verder achteruit sta dan toen. Want al neem je het doodwillen en het destructieve van toen weg, dan nog denk ik dat ik nu misschien nog verder weg in mijn cocon van schaamte zit. Soms voel ik mij geen mens, soms voel ik mij alleen, soms voel ik mij te anders, sops heb ik get gevoel dat ik in dit leven niks bereik, soms doe ik ook echt eens even alles heel slecht, ‘soms’ bestaat vooral uit schaamte. Ik kan alleen al beter doen alsof. En misschien geraak ik vooral daarin mezelf kwijt.

Het is om te zeggen dat mentale gezondheid dus echt niet lineair is, dat “herstel” een woord is dat vaak veel nuance vereist en dat ‘alsof’ doen (of toch enkel het deel van uzelf tonen dat het allemaal kan, dat functioneert en de dagen doorkomt) soms meer kwaad doet dan goed. Dat we misschien allemaal nood hebben om wat meer ‘echt’ te mogen zijn. (En dat ge moogt bestaan, ook als ge het allemaal ffkes slecht doet of als ge niet meer vooruit gaat of als ge het gewoon allemaal niet meer weet - en ge moogt dus ook bestaan als ge niks bereikt, gek he?)

[keesdp]

Langs de fjorden

Als het weer je niet bevalt in IJsland wacht dan 5 minuten, zegt de IJslander. Maar wij hebben de laatste dagen vrij stabiel weer. Het is niet meer mistig, het regent niet meer en de temperatuur loopt op tot zomerse waarden van zo'n 14 graden celcius. Het zonnetje komt zelfs af en toe te voorschijn. Maar ik houd mijn wollen vest voorlopig wel aan, al moet ik bij een wandeling bergop de rits soms openzetten.

Langs de fjorden rijden in het noorden langs de Atlantische Oceaan is een adembenemende rit. De natuur is prachtig met fantastische vergezichten en deels besneeuwde bergen aan de overkant. De wegen zijn over het algemeen goed, met hier en daar een onverharde weg. Er is zeer weinig verkeer. Soms wordt je ingehaald door een asobak, daar bedoel ik mee een Amerikaanse pick-uptruck met enorme wielen. Op een asfalt weg is dat niet erg, maar op een grindweg schieten de stenen door de lucht. Gelukkig is het tot nu toe goed gegaan. Ik zei al; het verkeer is schaars. Wat opvalt zijn de vouwwagens die veel auto's achter zich aantrekken. Ook hier en daar een caravan of een huurcamper.

We stoppen bijna voor iedere waterval, die Yvonne moet fotograveren en af en toe een museum. Zo zijn we in het auto(wrakken)museum geweest, het zeehondencentrum, de grafheuvels van de laatste ter doodveroordeelden in 1830, het schapenmuseum en bijna het poolvossenmuseum. Er is meestal niet meer te zien dan wat opgezette dieren en veel tekst over onderzoek naar deze dieren, en je steunt dat onderzoek door een kaartje te kopen. Dat doen we graag, vooral omdat ze meestal een heerlijke maaltijd serveren in het cafe in het museum. We beginnen altijd met wafel en koffie. Dat wordt geserveerd met een bak room en een bakje jam. Dan krijgen we subtiel een menu toegeschoven en voor we het weten zitten we aan de lamsbout of forel. Want lekker eten maken kunnen ze die IJskonijnen.

Levende dieren zien we ook veel onderweg. We spotten een walvis in het smalste fjord op de kaart, een heleboel zonnende zeehonden op een landtong, een kat die kopjes komt geven en heel veel vogels. Yvonne wil dat allemaal vastleggen, maar bij de stern gaat het mis. Ze komt kennelijk te dicht bij het nest en een stern gaat in de aanval. Ze scheert in duikvlucht op Yvonne af en vlak boven haar hoofd stijgt ze weer op om opnieuw de aanval in te zetten.

Dode dieren zien we ook. Zo zien we in de haven van SIglufjordur een vissersboot uitgeladen worden. Grote bakken met kabeljouw staan op de kade. Een tonijn zonder staart en een krab liggen op de kade. gelukkig zijn alle vissen al dood, al is dit toch ook een luguber gezicht. Er is ook een bak met platvissen. 1 grote schol en 3 scharren zijn apart in een bak gegooid samen met een rode poon. Yvonne vraagt aan de eerste de beste uitlader, of ze vis kan kopen. Moet je die grote man met die trui vragen. Oke, can I buy fish from you? vraagt ze. Wat wil je? vraagt hij. Yvonne wijst naar de schol. Hoeveel? vraagt hij. Two, zegt Yvonne er helemaal niet bij stilstaand dat we niet eens Ijslands geld hebben. Oke zegt de man, dan moet je ze alle drie nemen en hij gooit de drie scharren op het dek. Neem maar mee zegt hij. No problem. Op de camping is een gezamelijke keuken, zoals op bijna alle Scandinavische campings. Yvonne googled hoe je ze scoon moet maken en bereiden en we eten die avond een heerlijke verse delicatesse om je vingers bij af te likken.

[gewoonkarin]

Ik ben op de tuin. Plantuien geplant en witte kool gezet. Wat opgeruimd en stro om m'n aardbeien gedaan. Beetje aanrommelen.

Dat is nodig. Totale onrust de hele tijd en waarom? Weet ik wel. Ik blijf werk zien waar ik niet aan toe kom. Nu niet dan. Druk op het werk door personeelstekort en thuis is het dagelijkse ook niet echt rustig te noemen. Hoogste tijd voor langer licht, dat levert ook tijd op. Dat merk ik nu al op de tuin.

Een dag naar het ziekenhuis met m'n tante, tumor stabiel en dat is fijn. Een hele dag in een ziekenhuis vind ik vermoeiend. Vreet energie, die omgeving. Ik ben geen zorgmijder maar blijf toch liever weg van dokters en ziekenhuizen. Het moet erg zijn wil ik gaan. Dan ga ik ook. Zo had ik een rare moedervlek en dan ga ik. Blijkt het een ouderdomswrat te zijn. Wauw. Beter natuurlijk dan een melanoom, het kan helaas ook slecht nieuws zijn dus je hoort mij niet mopperen.

Vandaag is de trouwdag van ons thuis. Dat kan ook de onrust veroorzaken. Ik heb een plantje gehaald, dat zet ik morgen in hun tuintje. Gemis is. Ik hoorde van de week dat de zus van een bekende haar leven had verloren aan kanker. 36 jaar jong. Zo keihard. Dat zijn de momenten dat ik zo blij ben dat ze bij ons thuis ons goed af hebben kunnen leveren, onze kinderen hebben leren kennen en van elkaar hebben kunnen genieten. Dat voelt als grote rijkdom. Dat ons pa mee heeft moeten maken dat grote zus haar Paul verloor was al schrijnend genoeg. Hij wist niet hoe hij zijn dochter op kon vangen, wilde zo graag maar hoe dan. Vaak kun je niets doen. Je kunt gemis niet laten verdwijnen.

Zij die haar zus nu moet missen zit nog in de onwerkelijke fase. Dat je het weet, afscheid hebt genomen maar het bezinken komt nog. Tegen die tijd gaat het leven alweer door en sta jij nog vaak stil. Rouwen is een eenzame bezigheid. Het houdt je bezig. Sommige opmerkingen komen keihard binnen zonder dat degene die de opmerking maakt dat beseft. Rouwen kent geen tijd, net als de dood. Het is een eeuwig iets. Sluimerend aanwezig met soms een schreeuw. Zo ervaar ik het. Ook dat is voor iedereen anders.

Koesteren. Wat mooi was.

[maccappelle]

The Promised Land

I've done my best to live the right way I get up every morning and go to work each day But your eyes go blind and your blood runs cold Sometimes I feel so weak I just want to explode

De tekst van Bruce sprak jarenlang boekendelen voor mij in de jaren dat ik werkte op een werkplek waar ik mezelf niet op mijn plek voelde. Ik vervloekte iedere ochtend dat ik er op de fiets naartoe moest, en de toekomst leek uitzichtloos te zijn. Ik had geen idee hoe het verder moest met mijn leven en voelde mezelf diep ongelukkig van binnen. Hoe moest ik dit leven blijven volhouden als ik mezelf totaal niet gemotiveerd voelde om hier iets van geluk uit te halen? Ik hield het ook niet lang meer vol. In juni 2013 blokkeerde alles in mij en kon ik alleen maar huilen. Mijn huisarts was duidelijk toen ik bij hem verscheen. Een zware depressie en suïcidale gedachten zorgden voor een zware burn-out. Ik werd ziekgemeld, en er zou een lange hobbelige weg volgen waarbij ik het gevoel had dat ik een strijd moest voeren met mijn werkgever en instanties die mij terug wilde plaatsen naar die werkplek waar ik zo ongelukkig van werd. Na een lange strijd hoefde ik uiteindelijk niet meer terug, maar dat kostte veel energie, depressieve en suïcidale gedachten, en veel uithoudingsvermogen.

Eén ding in die periode werkte als één grote shot aan anti-depressiva. Het concert van Bruce Springsteen in het Goffertpark in Nijmegen. Uitgerekend die avond speelde hij het album 'Darksness In The Edge Of Town' helemaal integraal live. Het album waaruit ik zoveel moed en herkenning haalde en wat ik zo vaak draaide nadat ik weer na een slopende werkdag thuis kwam om ergens iets van energie uit te kunnen halen. Ik voelde mezelf begrepen door de teksten van Bruce. Zijn muziek sleepte mij er doorheen.

Tien jaar later sta ik weer bij een concert van Bruce in Amsterdam. Ik sta bijna vooraan het podium. In die tien jaar is mijn leven compleet veranderd. Ik ben via een lange omweg uiteindelijk op een werkplek terecht gekomen waar ik mezelf wel op mijn plek voel. Ik heb een stabiele en fijne relatie met een lieve vriendin en heb een vaste structuur gevonden voor een gelukkig leven.

Uitgerekend wanneer Bruce en The E Street Band het nummer 'The Promised Land' spelen komt hij onze kant van het podium op. Ik zing enthousiast mee met het nummer waaruit in 10 jaar daarvoor zoveel steun haalde in die moeilijke periode. Opeens staat Bruce heel dichtbij, en terwijl ik met hem mee zing kijkt hij mij recht in de ogen aan, en wijst hij naar mij. Voor hem waarschijnlijk een dagelijkse routine tijdens ieder concert van hem, maar die blik betekend voor mij zoveel meer. Terwijl Bruce mij aankijkt realiseer ik mezelf dat ik 10 jaar nadat ik zo depressief en suïcidaal was er toch nog steeds ben. En het gaat goed met mij. Ik heb het overleefd en sta sterk in mijn schoenen. Terwijl Bruce zingt 'If I could take one moment into my hands, Mister I ain't a boy, no I'm a man, And I believe in a promised land', gaat er een combinatie door mijn lichaam van emotie, kippenvel en opluchting dat ik er toch nog steeds ben. 'It ain't no sin to be glad you're alive' zoals Bruce later op de avond nog zou zingen in 'Badlands'. Dank, Boss!

[electionfraudking]

[DM]

@stanleysbuttonblog

Kick ass out there dude 👍 you got this stabiel

[alexalblondo]

Just wanna welcome Rode Stier Stabiel to Formula 1 🥰🙏

[deinendezee]

Ik moet je laten gaan, onze connectie is niet gezond en doet me alleen maar meer pijn. Om jou blijven geven is als mijn eigen graf graven. Ik ga nog een tijd om je blijven geven, maar de tijd zal het wel doen slijten. Je bent een mooi persoon en ik ben er zeker van dat je goed bent (van inborst), maar je bent jammer genoeg niet goed voor mij. Ik moet luisteren naar de mensen rondom mij en naar mijn eigen verstand. mezelf beschermen. Misschien zijn we zelfs te gelijkaardig en beïnvloeden we elkaar negatief door elkaars gedachten te versterken. Ik hoop dat je inziet wat je waard bent. En ik moet voor mezelf hopen dat ik dat ook inzie. Kan enkel als ik je loslaat. Ik verdien meer dan me totaal geen prioriteit voelen. Ik verdien meer dan smeken om jouw aandacht. Ik verdien meer dan altijd het eerste bericht te moeten sturen. Ik moet gaan voor mensen die ook voor mij kiezen. En zolang ik die ongezonde hechting niet doorknip ga ik blijven lijden en afzien en ga ik eronderdoor gaan. Het is alsof ik me ergens ben gaan vereenzelvigen met jou en telkens als je jezelf pijn doet voel ik dat ook. Ik moet leren genoeg afstand te houden van anderen zodat ik mezelf niet compleet verlies. Ik verlies mijn eigen interesses en passies uit het oog. Hoe stop ik met mensen te idealiseren en dingen in mijn hoofd op te bouwen die niet echt zijn? Ik schaam me dat ik me zo laat meeslepen. Waarom kan ik zelf nooit met mensen breken, ik wil blijven kansen geven. Ik wil enkel denken aan de mooie dingen die je me gebracht hebt, ik wil enkel in die momenten blijven bestaan. Maar alles wat erna kwam is ook echt. En dat mag ik niet vergeten. ik voelde me niet gerespecteerd en ik weet dat dat niet de bedoeling was maar dat gevoel was er toch. en het was echt. En ik had het volste recht om me zo te voelen. En ik begrijp dat je niet de ruimte hebt om altijd rekening te houden met mij, maar ik moet nu leren mijn eigen pijn niet te ontkennen of minimaliseren. Het doet fucking veel pijn. Het gaat nog pijn doen. Ik moet mezelf er even aan herinneren dat ik nog besta en dat het leven niet stopt na verlies. Ik heb mijn emoties nooit goed kunnen reguleren, maar ik wil het wel leren. Ik wil mezelf graag leren zien. en niet boos op mezelf zijn als ik fouten maak. ik wil gewoon terug leven. Ik moet verder kunnen gaan, want nu zit ik vast in een cyclus.

[peterpijls1965]

Job Klijn, een kunstenaar uit Nieuw-Zeeland. Hij is een immigrant.

De zin van het lijden

Op 8 mei 2015 probeerde ik uit te leggen waarom de christelijke god uit het Oude Testament een minder aangename atman is. Samen met de duivel vindt hij het nodig de rechtschapen Job alles af te nemen wat hem dierbaar is, en hem met open zweren te slaan. En dat alleen maar om het ijzeren geloof van de maatschappelijk geslaagde Job sadistisch op te proef te stellen. Bah.

Ooit hoorde ik een Nederlandse kardinaal iets bazelen over de zin van het lijden. Als goede katholiek moest deze prelaat de kruisdood van J. Christus rechtvaardigen. En de stille boodschap aan zijn kudde was: lijden is goed.

Ik kan deze Simonis uit de droom helpen: lijden dient geen enkel doel.

Nietzsche beweerde ook al dat uit pijn de beste zaken voortkomen. Nog zo’n wauwelaar. We weten hoe hij eindigde: in het gesticht.

Ik heb nu zo’n zeven weken non stop de ergste pijnen door vaatproblemen. Die kostten me recent een vinger. En mogelijk gaat ook mijn linker bovenbeen eraf.

Gisteren werd in het ziekenhuis van Venlo na een scan geconstateerd dat de belangrijkste slagader in het linker bovenbeen over een serieuze lengte potdicht zit. Maandag krijg ik te horen hoe de vaatchirurg deze verstopping gaat oplossen. Ik hoor in de verte een cirkelzaag.

Door die verstopte slagader doorbloeden mijn knie en stomp zwaar onvoldoende. Gevolg: een constante, ijskoude pijn, vooral ´s nachts.

Daardoor heb ik voortdurend de neiging me vol te laden met bier en marihuana. Die combi is namelijk de enige echt effectieve pijnbestrijder. Vergeet morfine. Gelukkig heb ik toch geen Jupiler en Bob Marley in huis.

Daarbij heb ik meestal geen budget voor alcohol en wiet. En gezien mijn verslavingsgevoeligheid is dat maar goed ook.

De uitdaging is nu mezelf mentaal in balans te houden. Ik ben bang en depri door alles wat er gebeurt. Vooral omdat het zo mysterieus is. De vaatchirurg kon gisteren geen enkele verklaring geven voor de verstopte slagader, die er op een scan van 2 jaar geleden nog prima uitzag.

Dat sterkt me in het donkerbruine vermoeden dat ik langzaam bezig ben dicht te slibben. Ik ben nog geen 50, maar ik heb het vaatstelsel van een ketting rokende bejaarde met een crush op Ketel 1.

Eerlijk gezegd heb ik me al neergelegd bij de volgende amputatie. De vaatchirurg had het er gisteren over dat de verstopte slagader misschien open gaat door sterke bloedverdunners. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij er zelf niet erg in geloofde. Hij had me ter plekke willen laten opnemen, maar het ziekenhuis ligt bomvol. Dus: patiëntenstop.

Ik weet nog dat ik vroeger verbijsterd het Bijbelboek Job las. Job was een meer dan rechtschapen man. Zijn oudtestamentische god stelde hem wreed op de proef met de ergste tegenslagen denkbaar. En dat alleen maar om uit te zoeken of het geloof van Job stand zou houden. Dit bleek het geval.

Sadistischer dan in het boek Job is het christendom nergens.

Zelf voel ik me dezer dagen ook op de proef gesteld. Al weet ik niet waarom, of door wie. Slechte bloedvaten zitten van vaderskant enigszins in de familie. Ik ben altijd een roker geweest, maar de vaatchirurg acht het uitgesloten dat een man van mijn leeftijd alleen door nicotine en teer zijn benen verliest.

Dus wie het weet mag het zeggen.

De enige zin van het lijden is misschien een reality check. Het afgelopen jaar was het beste in mijn leven: mentaal stabiel, droog en gelukkig met het weinige dat ik had. Dat feestje wordt nu verstoord door de amputatie van mijn vinger en de mogelijke amputatie van mijn bovenbeen.

Het zou betekenen dat ik in Hoensbroek een jaar vergeefs heb gerevalideerd met onderbeenprotheses. Tot tien dagen geleden liep ik als een kievit op de kunstbenen. Links kan ik de prothese nu niet dragen door de pijn. En misschien zit ik de rest van mijn leven in de rolstoel.

Die nieuwe uitgangssituatie is het zoveelste proces van aanvaarding en rouw. Ik probeer de lichtpunten te zien. Dat ik heb geleerd te incasseren, en te leven met verlies. Meer winst zie ik niet.

[sugdenlovesdingle]

Rutte is min of meer stabiel en doet geen hele gekke dingen, voorspelbaar. Wilders is gevaarlijk en irrationeel. Ik denk ook niet dat hij snel een coalitie gaat vormen, maar ik vrees voor wat er gaat komen. Ik heb er gewoon een heel slecht gevoel bij.

Ja echt he. Van rutte en de vvd weet je wat je kan verwachten - dat ze alleen hun eigen reet willen redden en de rijke achterban te vriend houden.

Ik denk echt dat de pleuris stevig gaat uitbreken zodra mensen over de eerste schok heen zijn. Elk weekend op het malieveld - net als de wappies tijdens corona.

En een regering zonder de pvv is in theorie mogelijk maar dan zijn we met z'n allen helemaal de lul de volgende keer want dan zijn alle pvv kiezers boos omdat hun partij niet mee mocht regeren.

Maar ik hoorde iemand bij de nos verkiezingsavond zeggen dat het ook wel een goed ding kan zijn - een extreem rechts kabinet. Het geeft links een duidelijkere tegenstander en mensen die op de pvv gestemd hebben kunnen zien wat er van hun stem terecht komt. Zo van "jullie willen toch zo graag? nou ga het maar doen dan." en dan zien ze dat niet alles in een keer is opgelost als er geen vluchtelingen meer naar NL mogen komen.

En wilders is alleenheerser in de pvv - hij zou iemand anders als grote leider (of lijder) moeten aanstellen als hij premier wil worden en dat zie ik hem ook nog niet zo snel doen. En imagine iemand als fleur agema op BuZa ofzo? Ik vind haar zo'n eng mens...

[mollidays]

FLORIANÓPOLIS (18.03-27.03)

Floripa, het paradijs op aarde zeggen veel mensen ons. Na tien dagen op dit schiereiland moeten we toegeven dat er waarheid in die uitspraak zit. Gedaan met excursies en lange afstandsbussen, we zijn hier om te chillen. We installeren ons in Barra da Lagoa, een dorp aan één van de 42 stranden. De ideale uitvalsbasis om de naburige stranden te ontdekken én een ideale surfspot voor beginners. De plank op dus!

Dankzij de surfschool leren we in enkele lessen met vallen en opstaan ‘zelfstandig’ surfen. De juiste golf spotten en inschatten; even turbozwemmen met de armen; op het juiste moment rechtstaan; een stabiele houding aannemen; blijven kijken naar je golf en surfen maar.

Verder doen we weinig meer dan op de mooie en relatief rustige stranden liggen. We genieten van de rust, zwemmen wat en gapen tussendoor naar de mensen. Een leuke mix van verkopers, voetballende jongeren, surfers en ‘s avonds de lokale vissers. Lekkere zeevruchtenschotels zou je dan denken, maar niets is minder waar. De Brazilianen frituren alles waardoor we restaurantgewijs niet geprikkeld geraken. Gelukkig zorgen de verse kokosnoten, gigantische passievruchten en de smoothies van açaibessen voor de nodige vitamientjes. Die compenseren dan weer voor de dagelijkse caipirinhas in The Search House, onze favo hostel van deze reis.

Met een mix van enkele woorden Portugees en ons Spaans, beter gekend als Portuñol, behelpen we onszelf. Al zal het ook deugd doen nog enkele dagen Spaans te babbelen in Buenos Aires alvorens huiswaarts te keren.

[muisjee]

Hi Muis, hoe gaat het met je?

Hallo jij,

Hier is alles stabiel.

Hoe gaat het met jou?