#soepkom

[remmelinkportfolio]

UNOX - SOEPERGOED BEZIG!

BRIEFING

Nieuws hebben of nieuws maken? Wat wordt dit jaar de nieuwe krantenkop van de Unox Nieuwjaarsduik?

INZICHT

Het is gek dat we met z'n allen de zee in duiken voor een goed en schoon begin van het jaar terwijl we deze helemaal niet schoon achterlaten.

PROPOSITIE

Met de Unox Nieuwjaarsduik duik je schoner dan ooit het nieuwe jaar in.

STRATEGIE

Om de Nieuwjaarsduik van Unox dit jaar een twist te geven koppelen we de Nieuwjaarsduik met een actueel maatschappelijk probleem; de plastic soep. Grote aantallen mensen bij de Nieuwjaarsduik kunnen veel afval achterlaten bij de zee of op het strand, maar tegelijkertijd kunnen ze ook iets betekenen voor een schonere zee en strand. Wij willen deze groep mensen prikkelen en aansporen om gezamenlijk na de duik spontaan de zee en het strand te laten opruimen.

Doelstelling: Na de Nieuwjaarsduik in 2024 gaan we samen met alle Nieuwjaarduikers, lokaal en bij het grote event in Scheveningen het strand en de zee opruimen met het Unox visnetje.

PROPOSITIE

Met de Unox Nieuwjaarsduik duik je schoner dan ooit het nieuwe jaar in.

CONCEPT SOEPERGOED BEZIG!

Het is weer zover. Je zet je vertrouwde feloranje Unox-muts op en trekt je mooiste zwemkleding aan. Je bibbert van de frisse wind maar ook van opwinding. Samen met de andere deelnemers tellen jullie af en rennen met zijn allen de zee in om die felbegeerde eerste duik van het jaar te nemen. Kopje onder, kopje boven. In het water zie je een stuk visnet drijven. Waar het vandaan komt, geen idee. Je vist het netje op met het Unox visnetje dat je bij de start hebt gekregen. Vrolijk kom je na een tijdje de zee uit met de rest, die ook allemaal met hun Unox visnet naar de enorme soepkom lopen die midden op het strand staat. Daarin leegt iedereen zijn net. Iedereen juicht. Niet alleen heeft iedereen de Nieuwjaarsduik gedaan, ook is daarbij de zee en het strand een stukje schoner geworden. Soepergoed bezig! Een schone zee, een schone lei.

Al het afval wat opgehaald moet natuurlijk ook ergens heen. Daarom introduceert Unox ook De Plastic soepkom. Hier kan al het afval in.

Unox stuurt ieder jaar duikpakketten naar mensen thuis, zodat men door het hele land en zelfs de hele wereld de Nieuwjaarsduik zelf kan organiseren. Dit jaar zit er in het duikpakket ook een netje, zodat zij zelf ook mee kunnen doen met de actie.

[devuurman]

Zo smaakt de soep van haps veel beter.#Soepkom #lepel #lepelpost #lepelsnijden #carolinas_sloyd #sandrawitteman #hetnoesteleven #baptistarnhem #houtbrandkunst #houtsnijden #photography #pyrografie #pyrografiekunst #woodburning #woodburningartwork #art#dieren #dierenvriend #spinnen #spinnenweb #spider #devuurman12#kunstwerk #handwerkskunst #handgemaakt #handwerk https://www.instagram.com/p/CkalOVQj0PE/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[andrebannenberg]

*Terug in Amsterdam na Japan. November 1997. Op de foto onze moeder onder het huisnummer 23, deels verborgen achter het gezicht van Cilia die speciaal uit de USA was komen overvliegen voor onze moeders 75e verjaardag.

We vierden die in een gehuurd salonbootje, dat ons naar een restaurant aan de overkant van het IJ en later weer terug bracht. Aan boord was een ouwe accordeonist die duidelijk voor de duizendste keer zijn Amsterdamse repertoire moest afspelen, maar dat kon de pret niet drukken, als ie maar op tijd zijn hassebassie kreeg.

*

*Mick, Lili, Jur en Coco: tijd voor weer een crazy en creatief weekendje in de Antillenstraat. Wat zullen we nu weer eens gaan uitvreten behalve op mijn brommer rijden?

Pal tegenover ons huis was een buurtcentrum, de Tulp, met een eetcaféservice. Nooit druk, best goed eten voor een goede prijs: handig voor een gescheiden vader met vier koters. De bediening was een terugkerend feest: dat waren namelijk hele jonge allochtone leerlingen van een of andere buurtkookschool die alles, maar dan ook alles fout deden. Totaal verkeerde dingen op tafel zetten, struikelen met de appelmoes, duim in de soepkom bij het opdienen, ga zo maar door. Gruwelijke lachfilm.

*

*Mick had altijd wat met olifanten, dat zat in zijn bloed gewoon. Voor de kinderen op Sri Lanka zijn het huisdieren. Dus schilderden wij op zolder in mijn atelier een olifantenkop met twee extra canvasjes als oren. Een stofzuigerslang deed de rest.

Links op de foto een Srilankaanse outrigger, zo'n houten boot met een zijvleugel.

*

*De jaarlijkse nieuwjaarswensen uit Japan. Daar zijn ze wel goed in, die brandweerheren uit Okayama.

*Dat was 1997. Duidelijk weer niet stilgezeten. Ik heb zin in het nieuwe jaar.

[detweedeochtend]

Soep

"Zeg het maar, hoor." Het klonk vriendelijk, maar met die artificiële ondertoon van iemand bij wie vriendelijkheid nu eenmaal tot het takenpakket behoort. Bovendien merkte J. ook de haast in haar stem, waardoor hij des te ruwer gewekt werd uit zijn overpeinzingen. "Doe maar een portie soep met brood, alstublieft", antwoordde hij na een korte aarzeling. De dienster die hem had aangesproken knikte, schreef zijn bestelling op in een daarvoor bestemd notitieboekje, stak de stift die ze had gebruikt achter haar linkeroor, griste de menukaart van zijn tafeltje en beende naar de keuken. J. hoorde hoe ze zijn bestelling doorgaf via een luik, alvorens terug te keren met een lepel, een servet en een peper-en-zoutstelletje. Deze voorwerpen zette ze eerder hardhandig neer, waarna ze een vluchtige glimlach in zijn richting strooide. Hij beschouwde het als een blijk van vrijgevigheid. Nochtans scheen haar gehaaste bruutheid hem eerder onnodig toe, aangezien er op hemzelf na geen klanten in het café aanwezig waren. Hij snoof even, waarna hij lang uitademde en verzonk dan weer in de troebele brij van zijn gedachten.

Ergens moet er een trapachtige rangschikking van wijsheid bestaan. Het getrapte idee zorgt ervoor dat de wijsheid stapsgewijs - of trapsgewijs - verworven kan worden. Heel wat mensen zouden weliswaar blijven steken bij een bepaalde trede en niet verder geraken dan twee of drie verworven stappen, afhankelijk van de indeling. 'Niet verder in welke richting?' is dan een logische vervolgvraag. Verwerf je wijsheid al stijgend, als naar een hoger doel? Of daal je erin af, als in een dampend bad, waarin je dan omspoeld wordt door de weldadigheid ervan? En is dat trapidee op zichzelf wel zo wijs? Want dat zou betekenen dat er een hiërarchie van de wijsheid zou bestaan. Dat idee gaat misschien op voor kennis, waarbij een brede basis fundamenteel is om zogenaamd 'hogere kennis' te kunnen verwerven, maar kan je wijsheid wel onderverdelen in verschillende lagen, die bovendien nog eens boven- of ondergeschikt aan elkaar zouden moeten zijn? Misschien bestaat er gewoonweg een veelheid aan vormen van wijsheid, die allemaal naast elkaar gelegd moeten worden. Als een puzzel die pas een volledig beeld openbaart wanneer er voldoende stukken in elkaar passen. Maar hoeveel stukken dan? En dan was het natuurlijk nog de vraag of ...

"Uw soep, meneer." Deze keer was het de eerder onverwachte beleefdheid die hem uit zijn lood sloeg. De soepkom werd bovendien opvallend zacht voor hem neergezet, waarna het bijhorende broodmandje er voorzichtig naast werd geschoven. "Dankuwel", antwoordde J. enigszins verbouwereerd. Toen hij opkeek, zag hij de stralende glimlach waarmee de dienster hem deze keer begroette. Ietwat verlegen duwde ze de stift wat steviger achter haar oor. Was dit wel dezelfde persoon als daarnet? Wat was er in de afgelopen minuten gebeurd, waardoor haar humeur zo plots was omgeslagen? Of had hij haar ruwe handelingen van zo-even gewoon verkeerd geïnterpreteerd? "Verder nog iets?" vroeg ze vriendelijk. J. schudde zijn hoofd, ten teken dat hij niets meer wenste. De dienster vertrok evenwel niet. Ze bleef staan. "Ik zie dat u Musil leest?" zei ze op vragende toon. Het was geen echte vraag, maar ze verwachtte duidelijk wel een antwoord. Ondertussen keek ze naar het lijvige boek dat hij opzij had geschoven toen zijn soep arriveerde. "Inderdaad," stamelde hij, "momenteel lees ik Musil." Nog steeds bleef ze aan zijn tafel staan. Blijkbaar was de haast waarmee ze eerder had gehandeld inmiddels verdwenen. Ook leek het erop dat het antwoord dat hij had gegeven niet bevredigend genoeg was. "Mhm ..." knikte ze, hem aanmoedigend om verder te gaan. "Eh, soms lees ik ook iets anders", vervolgde hij dan maar, "Kafka, bijvoorbeeld. Of Murakami. Hesse lees ik ook graag. Of iets Nederlandstaligs, zoals Hermans of Claus." Haar glimlach verwaterde een beetje, alsof ze niet meteen op dit antwoord had aangedrongen. "Mag ik vragen ... Vanwaar de interesse?" vroeg hij vertwijfeld. Bij deze vraag klaarde haar gezicht weer op. Toen ze van wal stak, wist hij dat hij hooguit lauwe soep zou eten.

We zijn opgetrokken uit vragen. Tenminste, uit vraagtekens. Wat een ontzettend pseudofilosofisch idee. Maar goed, even kijken wat dat uitgangspunt oplevert als het wordt uitgediept. Gesteld dat het vraagteken niet toevallig is bedacht, maar dat het berust op een gelijkenis met de opbouw van het menselijk lichaam - en wie weet: misschien zelfs met iets groters - dan zouden daar sporen van moeten bestaan. De gebogen vorm van het symbool zou dan overeenkomsten moeten vertonen met een menselijk lichaam in vragende houding. 'Wat is een vragende houding?' is dan een logische vervolgvraag. En is een vragende houding per definitie gebogen van aard? Het beeldhouwwerk van Rodin dat een denkende man voorstelt lijkt dat alvast te bevestigen. De aanname dat een fier rechtopstaande persoon zelfzekerheid uitstraalt - en dus allesbehalve twijfel of vraagstelling in zich draagt - is een aanname die de relatie tussen 'gebogen' en 'vragend' eveneens lijkt te ondersteunen. Wat gedaan met het punt onder die gebogen lijn van een vraagteken? Zou dat dan de wereldbol kunnen zijn, waarop de denker zich bevindt? Waarvan hij even los lijkt te komen in zijn vraagproces?

"... en daarom lees ik dus enkel nog non-fictie, begrijpt u?" J. had aan haar intonatie gehoord dat ze klaar was met haar uiteenzetting, wat meteen ook het signaal was om terug te keren uit zijn gedachtenkolk. "Ik begrijp het", zei hij bevestigend, ook al had hij amper iets opgepikt van wat ze had gezegd. Hij nam de lepel in zijn hand en roerde even in de soep die voor zijn ogen afkoelde. De serveerster bleef nog altijd aan zijn tafeltje staan. Werd hij verondersteld een vervolgvraag te stellen? Zou het onbeleefd zijn om een lepel soep in zijn mond te steken? De dienster nam zijn twijfel weg door zelf te vervolgen met: "Leest u zelf ook soms non-fictie?" "Jazeker," antwoordde hij, "soms lees ik filosofische boeken of boeken over muziek." Ook dit antwoord had een weinig positief effect op haar gezichtsuitdrukking. Ze stond er wat bedremmeld bij en trok vervolgens argwanend een wenkbrauw op. "Dus zelfs als u geen fictie leest, bent u bezig met zweverige zaken als filosofie en muziek?" vroeg ze kritisch. Ze gaf hem niet de tijd om te antwoorden, want ze voegde er meteen aan toe: "Geen boeken over management, psychologie, geschiedenis of politiek? Geen biografieën of wetenschappelijke werken? Dat verklaart in ieder geval waarom u er zo wereldvreemd uitziet." Na die laatste zin sloeg ze snel een hand voor haar mond. Ze had die gedachte eruit geflapt zonder erbij na te denken. Toch sloeg haar schaamte meteen weer om naar een zekere arrogantie, want ze snoof even en keek toen weg. J. was compleet van slag. Als door de bliksem getroffen staarde hij voor zich uit, de soeplepel nog steeds in de hand.

Zweverig? Wereldvreemd? Wat een onzin! Als er iemand wereldvreemd is, dan ... Ach, laat ook maar. Waar was ik gebleven? Als je nu eens alle moedervlekken op je lijf zou verbinden met een stift? Wat zou dat dan opleveren? Een tekening? Een doolhof waarin je centraal de zin van het bestaan zou ontdekken? Of een woord? Een magisch woord dat, eens uitgesproken, de richting die je moet volgen duidelijk zou maken? Misschien zou je wel een sleutel vinden die je toegang zou geven tot alle wijsheid, in welke volgorde of rangschikking je die dan ook zou plaatsen. Of dat al dan niet de bedoeling is, dat zou je dan ook wel meteen inzien. Als je het doelgericht aanpakte kon je vast veel vraagtekens verzamelen door verschillende vlekjes met elkaar te verbinden. Dat zou pas een manier zijn om onze opbouw uit vragen te onderbouwen! Vierenveertig vraagtekens op een vel vol vlekjes. Hé, wat een alleraardigste alliteratie! Daar hou ik wel van. Maar die serveerster ...

"Ik hoef me toch niet te verantwoorden voor mijn literaire voorkeuren, mag ik hopen?" vroeg hij defensief. Hij had zijn lepel ondertussen uit de soep gehaald en hield hem in de aanslag, alsof hij een wapen nodig zou hebben om zich te verweren. De serveerster had zich inmiddels met haar hele lichaam van hem afgewend en keek naar de ingang van het café. Daar leek iets haar aandacht te trekken, maar het was voor J. niet meteen duidelijk wat. Nochtans zag hij vanuit ongeveer dezelfde hoek dezelfde ingang, waar schijnbaar niets gebeurde. "Hallo?" probeerde hij, zijn poging om haar aandacht te trekken ondersteunend door flauw met zijn lepel te zwaaien. Het werkte niet. Integendeel: ze liep naar de ingang en leek compleet vergeten te zijn dat hij er was. Dan liep ze door de deur naar buiten, waardoor ze in een beweging van de ingang een uitgang maakte, en was ze verdwenen.

Wat moet ik hier nu weer van denken? Nu zit ik alleen in een leeg café, heb enkel vlekken op mijn vel, weet niet waar de wijsheid te vinden is en ben verder volledig vervuld van vragen ... én ik weet niet waar ik deze lauwe soep moet afrekenen. Hoeveel kost dat hier trouwens, zo'n portie soep met brood? Even kijken op de kaart. Waar ...? Juist! Die heeft ze natuurlijk weer meegenomen, daarnet. Er zal wel een stapel menukaarten achter de bar liggen, neem ik aan? Eens kijken. Aha! Wacht even, is dit dezelfde kaart?

'Café-Badhuis De Wachtzaal' Wij komen met de glimlach uw bestelling opnemen!

Water - gratis Koffie - 11 vraagtekens Bier - 22 vraagtekens Wijn - 33 vraagtekens Soep - 44 vraagtekens Whisky - 55 vraagtekens

"U had de soep besteld, zeker?" klonk het plots vanuit de deuropening. De dienster was weer binnengekomen. Waarom ze enkele minuten was verdwenen? Dat zou wellicht een raadsel blijven. Dat ze onderweg haar goede luim had teruggevonden, daar leek het wel op. Ze wandelde rustig naar de bar, nam de rekening die naast de kassa lag en overhandigde J. het briefje. Hij zag dat er - naar verwachting - vierenveertig vraagtekens aangerekend werden voor 'soep'. "En het brood?" vroeg hij. "Dat is van het huis. Als u mij zou willen volgen voor de betaling?" De serveerster hield een gordijn open en nodigde hem zo uit om door te lopen naar de ruimte die aan het café paalde. Een aangenaam geurende, warme luchtstroom kwam hem tegemoet. "U kunt daar betalen", zei de serveerster, terwijl ze in de richting van een dampend bassin ter grootte van een klein zwembad wees. Dan liet ze het gordijn vallen.

Ik kleed me uit en zie de moedervlekken op mijn huid. Ik zie hoe ze intussen ongemerkt door stiftlijnen met elkaar verbonden zijn. Ik merk hoe de lijnen vraagtekens vormen. Ik tel er vierenveertig. Ik steek een voet in de troebele vloeistof en neem waar hoe een eerste lijnenvorm wordt weggespoeld. Ik daal verder af, langs treden die zich onder het oppervlak bevinden, en voel hoe ik omspoeld word door weldadigheid. Ik zie hoe vierenveertig vraagtekens verdwijnen in de oersoep. Ik ga kopje-onder. Ik krul me op in een gebogen vorm, als een foetus. Ik kom los van de wereld. Ik los mijn schuld af.

[damesdietz]

RECEPT / Elisabeth is brakkig vandaag na een gezellige Koningsdag 👸. Nu kan je gaan voor een lekkere vet hap, maar ik ga voor een snelle Vietnamese Pho soep. Ik heb hier het recept voor deze snelle, maar o zo lekkere soep. Ingrediënten. 2 runderbouillon blokjes 2 steranijs 5 kruidnagel 2 kaneelstokjes 5 plakken Gember 1 teen Knoflook 1 eetlepel Sojasaus 1 eetlepel Vissaus 100 gram rauwe biefstuk Lente ui Taugé Limoen Hoisin saus Soepballetjes Chili peper Rijstnoedels Kook 2 liter water en doe hier de runderbouillon blokjes, steranijs, kruidnagels, stokjes kaneel, schijfjes gember en de geplette knoflook bij. Breng aan de kook en laat het zo lang je de tijd hebt trekken. Doe vervolgens de sojasaus en vissaus naar smaak erbij. Kook vervolgens de rijstnoedels als aangegeven op de verpakking, spoel deze koud af en doe er een klein beetje olie door heen zodat het niet blijft plakken. Zeef de bouillon en doe hier zelfgemaakte soepballetjes bij. Verwarm de soep, totdat de balletjes gaaf zijn. Pak een grote soepkom, doe hier de rijstnoedels, taugé, lente ui, koriander, gesneden rauwe biefstuk en wat gesneden chili peper in. Schep de warme bouillon hier over. Naast de soep kan limoen en hoisin saus gegeten worden. Enjoy! (bij Leiden, Netherlands) https://www.instagram.com/p/BwzHP8pAt9K/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=1uav7vrm9hdwy

[sanzuphobe]

dutch people will see a large cup and go "wat een soepkom"

[bestsellingshow]

Ap

Ap draagt een gebreide trui en de gerafelde rode sjaal die hij vijf jaar geleden hier, aan Jotie’s koffietafel, mocht uitpakken. Hij slaat het versleten stuk stof nog eens om zijn nek, rode pluizen blijven kleven aan zijn vingertoppen. Gulzig drinkt hij rode wijn uit een mok, terwijl het gesprek om hem heen oplaait als een warm haardvuur. Ze zijn met zijn vieren, zoals ieder jaar. Lisa, Claire en hij zitten op de bank. Jotie staat in de keuken en roert door een lichtgroene soep die lijkt op kroos. Elk jaar opnieuw is er courgettesoep en dan gebakken aardappels met kip en groenten. Er is chocola toe, en zo hoort het. Ap wil niet anders dan hun studentenkerst. “Als ik volgend jaar als promovendus begin,” kondigt Jotie aan, al zwaaiend met de soeplepel, zodat de kroossoep alle kanten uit vliegt, “heb ik een kantoor met een koffiezetapparaat en moeten jullie allemaal koffie komen drinken.” “Ik kom geen koffie bij jou drinken als ik in de Randstad woon, man. Al helemaal niet in dat pretentieuze hok van je,” bromt Lisa, en Ap glimlacht. Hij heeft geen promotieplek, of een toekomstige baan in de Randstad, maar het is behaaglijk in huis en de waxinelichtjes op tafel wakkeren de warmte in zijn hoofd verder aan. Hij heft zijn mok naar niemand in het bijzonder en drinkt. “Zie hem genieten,” grijnst Jotie. Zijn tanden zijn al rood van de goedkope wijn die ze die avond in grote hoeveelheden zullen wegtikken. “Je bent er één, Ap.” Hij deelt kommen soep uit en gaat in de stoel tegenover de bank zitten. “Wat zijn eigenlijk jouw plannen?” wil hij weten. “Is jouw buluitreiking niet binnenkort? Moeten we in pak? Ik ga niet in pak, hoor.” Ap kijkt naar de kom op zijn schoot. “Ik ben gestopt,” zegt hij, en neemt een flinke hap soep. Die smaakt hem goed. De blikken die hij krijgt smaken hem minder. “Ja, zeg,” mompelt hij. “Ik word toch geen promovendus, of communicatieprofessional in de Randstad.” Hij haalt zijn schouders op en de sjaal glijdt van zijn nek. Misschien is het tijd voor een nieuwe. Lisa staart hem aan. “Je scriptie was af. Je hoefde alleen nog de kritiek te verwerken. Je kunt niet zomaar stoppen.” Haar woorden laten geen ruimte voor discussie. Hoe durft hij zijn toekomst zomaar om zeep te helpen? Het is stil geworden om Ap heen, maar hij eet zijn studentenkerstdiner en warmt zich aan de wijn. Nu staat de tijd nog stil. Volgend jaar zullen ze niet meer met zijn vieren om Jotie’s koffietafel zitten. “Wat ga je dan doen?” vraagt Claire. Ap zet zwijgend zijn lege soepkom op tafel en vult zijn mok bij. Met zijn wijsvinger vist hij een rode pluis uit zijn wijn. “Misschien koop ik wel een nieuwe sjaal,” zegt hij. Niemand lacht, ook Ap zelf niet. Een nieuwe sjaal wil hij voorlopig helemaal niet. Hij wil gewoon nog een kom kroossoep. Hij wil rode tanden van de wijn. Zo hoort het immers.

[haveables]

Deze fabelachtige opschepper is een origineel cadeau voor in de keuken. De Nessie soeplepel is verkrijgbaar in meerdere kleuren & wacht, keer op keer, trouw op je in de soepkom. Nessie Soeplepel ...

[prozeersels]

Pompoensoep

Ze sluit haar ogen als ze de hap neemt. Een tastbare stilte ontstaat plots tussen ons in, halverwege een zin ben ik gestopt met praten. Ze proeft haar soep, ik zie haar slikken, ze houdt haar ogen nog even dicht alsof ze weet dat ik naar haar kijk. Ze maakt oogcontact, in het flikkerende kaarslicht lijkt het alsof haar ogen slechts uit pupil bestaan en toch zie ik daarbinnen iets smeulen, iets dat ervan geniet dat er naar haar wordt gekeken en dan kijkt ze weg. “Hou op,” zegt ze op een dwingende manier. Ik roer in mijn soepkom met een grijns, zie met een steelse blik dat ze naar me kijkt. “Moet je niet je soep eten?” vraagt ze. Ze zegt dingen op bluffende toon, ze tart me, zoekt een druppel die de emmer doet overlopen maar mijn emmer raakt niet vol, ze heeft geen idee hoe ver ze van een grens af zit, ik kan de grens zelf niet eens zien. Ik neem een hapje, verbrand mijn tong, drink haastig wat. Ze blaast op haar lepel, ik blijf naar haar kijken tot ze zuchtend haar blik afwendt. “Hou nou op,” zegt ze weer. “Maar je bent zo mooi,” zeg ik en bij het laatste woord golft er blijdschap in mijn mondhoeken. Ze kan het horen dat ik lach, ze kan er niet omheen. Ze scheurt een stukje brood doormidden en kijkt naar een punt in de verte. “Sukkel,” mompelt ze vlak voordat ze een hap neemt.

Ze eet iets minder dan ik had verwacht, ze is klaar voordat ik überhaupt aan mijn tweede kom begonnen ben. Ik zie hoe ze naar me kijkt terwijl ik eet, af en toe breek ik wat van het brood terwijl ik naar haar kijk. Ik voel haar handen nog op mijn rug, voel mijn lippen gloeien waar ze me heeft gekust. Ik heb over momenten zoals deze geschreven, kleine stukjes tijd die los lijken te staan van de wereld om ons heen. Mensen hebben me verweten dat ik stukken schrijf waar de realiteit nooit aan kan tippen. Ik heb werelden voor mezelf gebouwd die de werkelijkheid zouden kunnen vervagen maar vanaf het moment dat ze zich in de stationshal tegen me aandrukte is er een storm in me opgestoken die weigert te gaan liggen. Mijn kom is leeg, ik sta op, buig me voorover om haar te kussen en voel haar handen om mijn armen, zachtjes trekt ze me dichter naar haar toe. Ik ben nooit goed geweest in het vertalen van non-verbale signalen maar ik denk dat dit is hoe ze zegt dat ze zich veilig voelt.

[dejufuniverse]

Sarah en haar duivel deel 9

“Ach die baard, zei Leon bedenkend en streek even later zijn rechterwijsvinger over zijn kin. Tja, die baard ligt ergens in een doosje bij de rest van de vermommingen die ik wel eens gebruik om niet herkend te worden. Maar zo te horen ben je bekend met mijn werk. Ik ben benieuwd waar je mijn werk onder meer ben tegen gekomen.”

Sarah wilde net vertellen waar ze Leon had gezien en wat voor gevoelens zijn werk bij haar losmaakte toen Henry de eetkamer binnenkwam met het voorgerecht. Op zijn dienblad stonden twee kommen waar de damp vanaf kwam. Hij had de soep iets heter dan normaal ingeschonken zodat zijn Meester en Sarah ruim de tijd hadden om een gesprek te voeren. Na het serveren van de soep liet hij de twee weer alleen. 

Toen Henry de kamer had verlaten begon Sarah te praten. “Ik werk bij de galerie waar je onlangs een tentoonstelling had van je laatste werk. Heel interessant en de beelden hebben een hoop indruk op mij gemaakt. En niet alleen dat.....ik raakte opgewonden tijdens het bekijken van de foto’s.”

Omdat Sarah na deze bekentenis even niet wist waar ze kijken moest richtte ze haar blik in de soep die voor haar stond. Naast haar bleef het stil en omdat Leon niks zei besloot Sarah maar alvast aan de soep te beginnen. Voor ze haar lepel in de soepkom had zitten om de eerste hap naar haar mond te brengen had Leon zijn hand uitgestoken om haar dat te beletten. Sarah zag dat Leon zijn hand op haar blote onderarm had gelegd en  diezelfde hand begon haar zachtjes te strelen. 

Nu kon ze niet anders dan hem aankijken. Ze wist zeker dat hij daar verlangen in zou zien. Een diep verlangen...... naar hem en naar het gevoel van het koord op haar naakte lichaam. 

Leon wist genoeg nu hij Sarah diep in haar ogen kon kijken. Ze verlangde naar hem, naar zijn nabijheid en naar het geen wat hij in haar had losgemaakt.   Langzaam trok hij zijn hand terug en pakte zelf ook zijn soeplepel. Met smaak begon hij aan de heerlijke tomatensoep. Na het eten van de soep stelde hij Sarah een paar vragen waar hij het antwoord al op wist. Voor het eten had hij de nodige informatie opgezocht over de bijeenkomst waar Sarah onderweg naar toe was voor ze bij hem op de stoep had gestaan. Toen hij had gevraagd wat de rede was en Sarah hem vertelde dat het bedrijf van haar vader nieuwe investeerders zocht om sluiting te voorkomen vroeg hij of ze iets van papieren bij zich had. Misschien kon hij haar vader wel  helpen. Leon was tenslotte een vermogend man en door zijn geld goed te beleggen was zijn vermogen alleen nog maar toegenomen.

 Met fotografie had hij zijn geld niet verdiend in het verleden. Zijn vader was een keiharde zakenman en had een fortuin bij elkaar weten te vergaren. Leon werkte, sinds hij zijn universiteit had afgerond, met zijn vader samen maar had de laatste vijf jaar van zijn leven meer tijd in zijn passie gestoken. Als kind liep hij al regelmatig rond met een camera in zijn handen om alles wat los en vast zat op de foto te zetten. De camera had hij op zijn tiende verjaardag van zijn opa gehad. De vader van zijn moeder. Tot op de dag van vandaag was hij zijn opa nog altijd dankbaar. Leon kon zelfs nu leven van het geld wat hij verdiende met de verkoop van zijn foto’s  en de grotere werken die hij verkocht via diverse galeries in het land.

Wordt vervolgd...

De Juf

[chrisettemichele]

Witte Soepkommen Met Oor 2018

Witte Soepkommen Met Oor 2018

Witte Soepkommen Met Oor Elke home moet huishoudelijk meubilair. Zij begeleiden maken de huis’s persona plus ze bieden een functie. Je bezit geen optie maar om meubels, zodat u kunt evenals praktijk Intelligent|wijselijk|slim%]. Zult u intelligente meubilair transacties door na het advies deze inzonderheid stuk.

Je moet onderzoeken verwerven eerder bezeten en home meubels ter kosten besparen…

[devuurman]

Van stuk vershout naar Soepkom #houtbewerking #houtdraaien #houtdraaibank #woodburningartwork #woodburning #woodburningart #woodcarving #carving #lepelsnijden #lepelpost #hetnoesteleven #pyrography_art #pyrografiekunst #pyrography #houtbrandkunst #pyrografie #prehistory #art #devuurman12 #debaptist #history #historic https://www.instagram.com/p/CjR9r2zjjfB/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[eethuisvers]

De linzensoep zit nu nog te pruttelen in de soeppan, strakjes smeulend in jouw soepkom? Bij #eethuisvers natuurlijk! #oudegracht #utrecht #soep #linzensoep #veganrecipes #herfst

[omemc-blog]

Pastafarianen moeten radicaliseren

Luister, Pastafarianen, de rechter heeft gesproken. Als geloof zijn we niet serieus te nemen. Aldus de rechter. Want blijkbaar is het in tegenstelling tot het verplicht dragen van een soepkom keppeltje of een vaatdoek hoofddoek niet serieus te nemen als je met een vergiet op je hoofd op je rijbewijs wilt.

(more…)

[retecool]

Pastafarianen moeten radicaliseren

Luister, Pastafarianen, de rechter heeft gesproken. Als geloof zijn we niet serieus te nemen. Aldus de rechter. Want blijkbaar is het in tegenstelling tot het verplicht dragen van een soepkom keppeltje of een vaatdoek hoofddoek niet serieus te nemen als je met een vergiet op je hoofd op je rijbewijs wilt. (more…)