#shprehje frazeologjike me kafshë

[kafsho]

[kafsho]

[kafsho]

[kafsho]

[kafsho]

[kafsho]

ç’ujë i dhe gomarit?

[kafsho]

Qëkur ambasadori Lu na la peshkun në det e tiganin në zjarr, teksa mori rrugën e Azisë duke rendur si “marri”, ngjan sikur Shqipërisë i ka dekë nana e baba! Ishim mësuar që çdo ditë të lume të merrnim mësime si të mbanim pastërti, sa herë në javë të prisnim thonjtë, si t’i shtinim këmbët në ujë të valë në kohë gripi, si të arnonim të mbathurat nën dritën e hënës, si të admirohej relievi me hashash, si t’i hiqej veshi me ledhati qeverisë kur teprohej e si gjuhej me grusht opozita kur ankohej. Pritshmëritë që shqiptarët kanë pasur ndaj ambasadorëve perëndimorë jo pak herë janë shndërruar në iluzion. Ata jo pak kanë pranuar me hipokrizi çmendjen e pushtetit ndër vite. Shpesh kanë reaguar vetëm kur muri ka shkuar dhe është zatetur vetë te shpatullat e shqiptarëve, duke cenuar sigurinë e shtetasve të tyre. Të gjithë ëndërrojmë që ambasadorët të sjellin parimet e Perëndimit e të bëhen garant të tyre në Shqipëri. Në fakt, jo rrallë joshen nga veset e Lindjes duke marrë trajta konkubinash në ndonjë rast. Dhuna policore ndaj studentëve, agresiviteti banditesk për t’i lënë pa ngrënë e pa ngrohje e ekspozon heshtjen e tyre si një shëmti të madhe etike, si kompromis në kurriz të demokracive që përfaqësojnë. Sidomos atë (heshtjen) të ambasadorit italian, francez e gjerman. Pse pikërisht të atyre? Këto vende kanë një eksperiencë të madhe me lëvizjet studentore emancipuese për krejt kontinentin europian.

Agron Gjekmarkaj, “Pse heshtin ambasadorët e Perëndimit për dhunën e policisë ndaj studentëve, sillen si junta duke…”

[kafsho]

[kafsho]

[kafsho]

[kafsho]

Madje, s’kemi asnjë punim historik mbi të Majtën në Shqipëri, çfarë ishin ata që e ngjallën lëvizjen komuniste për prirje ideale Lulo, Mala, Malëshova, Fundo, Tashko, Xhepi, Fallo, Zisi etj., a kishin ndonjë vlerë, arsye për t’u zhgënjyer e pozicionuar ndryshe ose kundërshtuar brenda partisë siç e donte praktika leniniste etj., të thuhet qartë e me hollësi si pjesë e historisë tani që janë ulur gjakrat, apo ishin vërtet agjentë që e meritonin plumbin ose burgun [...]. Gjaku që u derdh me dëshirë për liri me ndjenjë patriotike dhe shumë herë me heroizëm nuk humbet kurrë, i cilësdo anë t’i ketë përkitur. Përkundrazi, bëhet tërësisht vlerë dhe faktor uniteti vetëm nëse del në shesh falsiteti që iu ngjit historisë së luftës, duke derdhur në kohë paqeje gjak tjetër dhe duke ia humbur gjurmët djallëzisht atij me ndërrime vendvarrosjesh. Si nuk e mendojnë këtë “derr në thes” që mban opinioni ynë dhe Shqipëria, ata që kërkojnë të ruajnë si gjëra të shenjta, si gjakun e bijve të saj edhe helmin e vrasësve të tyre?

Laka Tasi, Më e rëndësishmja e deklaratave të ish-Prokurorit të Përgjithshëm

[kafsho]

2018/06

[kafsho]

[kafsho]

[kafsho]

[kafsho]

Mos na pyet si po e  çojmë? Si gjarpri i vrarë nëpër plisa, thotë Elbasani, - keq e mos më keq. Jetojmë këtë pjesë të historisë së Shqipërisë së sfilitur në shekujt e gjatë. Nuk mësohemi dot me të. Nuk ish i nevojshëm shkatërrimi barbar, gjer të digjen edhe shkollat e një populli të përvëluar për kulturë! ”

Dhimitër S. Shuteriqi, (1999)