#ruimte genade

[erikvelema]

Geliefd en bemind

[preachingdrummer]

Evangelie Zielenwinnend Script nu ook als Web-App

Het door ons gebruikte Evangelie Zielenwinnend Script, waarmee we al zovelen tot de Here Jezus hebben kunnen leiden hebben we, als st. Arbeiders in de Oogst, nu ook als Web-App uitgebracht en beschikbaar gesteld voor iedereen die het gebruiken wil. We hebben het hier en daar iets aangepast. Zo wordt genade iets uitvoeriger beschreven en is er, op het moment dat we voor iemand gaan bidden ruimte…

[steiner-quotes]

Als men als helderziende spreekt, deelt men niet enkel vanuit het geheugen mee wat men ervaren heeft; men moet het gevoel hebben: je gedachten komen als levende wezens naar boven en je mag blij zijn als je op het juiste moment de genade ontvangt dat de gedachte komt als een werkelijk wezen.  Om de zaak te verduidelijken, zal ik twee dingen noemen. Spreekt men als fysiek mens vanuit zijn gedachten, dan zal men als men bijvoorbeeld een voordracht voor de dertigste maal houdt, gemakkelijker spreken dan men zou hebben gesproken als men hem voort de eerste keer hield. Als men als occultist spreekt, moeten steeds weer de gedachten werkelijk opkomen, en ze verlaten iemand weer. En precies zoals een mens die ons de dertigste keer bezoekt, iedere keer dezelfde arbeid verrichten moet, zoals wanneer hij ons dertig keer bezoekt ook dertig keer de weg moet afleggen, zo moet de gedachte die we voor de dertigste keer meedelen als levende gedachten, dertig maal bij ons opkomen, net als bij de eerste keer, en de herinnering helpt ons daarbij niet in het minst.  Als men als fysiek mens zijn gedachten uit en er is onder de toehoorders in een of andere hoek iemand die denkt: Ik houd niet van de onzin, die hij daar uitkraamt, ik haat het -, dan zal een fysiek mens dat niet bijzonder van de wijs brengen. Men heeft misschien zo en zo vaak zijn gedachten voorbereid en spreekt ze uit, geheel onverschillig of in een of andere hoek iemand met goede of slechte gedachten zit.  Als men als helderziende zijn gedachten komen laat, dan kan het wel zijn dat de gedachte tegengehouden wordt door iemand, die deze gedachte haat, of door iemand die een hekel heeft aan de spreker. En dan moeten eerst de krachten overwonnen worden, waarmee bijvoorbeeld de gedachte in dezelfde ruimte wordt tegengehouden, omdat men met een levend wezen van doen heeft en niet met een abstracte gedachte.

Rudolf Steiner – GA 154 – Wie erwirbt man sich Verständnis für die geistige Welt? – Parijs, 25 mei 1914 (bladzijde 90-91)

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Laat onder u geen wortel zijn die gal en alsem voortbrengt. (Deuteronomium 29:19) Lees verder 2 Petrus 2:4-9. Vraag het maar aan Noach nu hij vanuit de ark naar buiten kijkt: Zorgt de zonde voor bitterheid? Als antwoord wijst hij naar de drijvende karkassen van ontelbare duizenden die stierven door de zonde. Vraag het maar aan Abraham: Zorgt de zonde voor bitterheid? Hij wijst naar de rook van Sodom en Gomorra, de steden die God verwoest heeft vanwege hun slechtheid. Vraag het aan Mozes, en hij zal je herinneren aan Korach, Dathan en Abiram die levend in de grond opgeslokt werden. Ga naar Paulus, en hij zal niet met zoete woordjes over de moderne misleiders praten die mensen laten geloven dat de zonde niet gestraft zal worden. “Als iemand de wet van Mozes tenietgedaan heeft, moet hij sterven zonder barmhartigheid, op het woord van twee of drie getuigen. Hoeveel te zwaarder straf, denkt u, zal hij waard geacht worden die de Zoon van God vertrapt heeft en het bloed van het verbond, waardoor hij geheiligd was, onrein geacht heeft en de Geest van de genade gesmaad heeft?” (Hebreeën 10:28-29) Luister naar Jakobus, Judas of Petrus, en je zult ze horen spreken over ketens van duisternis en vlammend vuur. Hoor Johannes als hij schrijft over de toorn van God als een wijnpersbak waaruit het bloed stroomt tot het de tomen van de paarden raakt. Laat de Redder zelf tot je spreken. Hij roept het uit: “Deze zullen gaan in de eeuwige straf.” Hij is de auteur van de woorden: “Waar de worm niet sterft, en het vuur niet uitgeblust zal worden.” Hij is het die spreekt over de buitenste duisternis, waar er gejammer is en tandengeknars. De Bijbel vertelt je niet — en O, dat je het mag horen als Gods eigen stem tot jou! — dat de zonde zal eindigen in genoegen en blijdschap, maar dat de toorn van God op je zal blijven als je je niet bekeerd van je zonde. Dat de ziel die gezondigd heeft zal sterven. Dat Gods vloek op de slechten is, en dat een eeuwigdurende straf het deel is voor degene die geen verdriet heeft over zijn zonde en verhard is. Ter overdenking Een leven van vermaak en zonde, wat geen ruimte overlaat voor de Heere Jezus Christus, kan leuk lijken voor een tijdje, maar het zal allemaal eindigen in eeuwigdurende tranen (Prediker 11:8-9; Lukas 12:19-21; 16:19,25). De wijze houdt rekening met de eeuwigheid (Prediker 12:1; Hebreeën 11:24-26). Preek 723, 2 december 1866

[ruiwitana]

Tema: Anno Domini 1480 Den haag

Tomo: Sy hare is die kleur van vuil hennep

Sy hare is die kleur van vuil hennep; Donker klop die water teen die pier. Die week van reën het die draai van die rivier bruin gemaak. Die modder demp die weerklank van die helder lug, rem die wiele van die karre, maak die stap van die osse en vroue hard, trek vloeke van die aflaaiers wat swaar skoene dra. Sodra die tol betaal is, verlaat die bootmanne Portobuffolè sonder die gebruiklike beker, die begeerte na huis is sterker as dors. Die plaag is weg. "Die Heilige Maagd het ons die genade gegee", sê die stem, en noudat selfs die oorlog op die see verby is en die vure van die strooptogte nie meer uit die dorpe anderkant die Tagliamento opkom nie, het Venesië die soldate ontslaan en wag elke vrou hul terugkeer van die man. Met dieselfde ongeduld roep die handelaars, aan die werk onder die skadu van die arkades, die beskermheilige aan sodat die son kan opjaag en die strate kan droogmaak. Die naderende Paasfees laat die lug sprankel. In die huise rondom die kasteel werk mense om plek te maak vir die naasbestaandes wat vir die feesvieringe bymekaar is, en vir die eiers en varkvleis waarvoor dit die moeite werd is om die oupa se ketel, of die nuut herstelde bankie te verpand. En op elke tafel wat met salie en lourier versier is, ontbreek daar geen gebrek aan offer vir die kom geseënde water wat die priester saamdra nie: wonings en kos wag op daardie skets van God.Want niemand weet hoe ver Sy wil reik en watter ruimte oorlaat nie. dit aan dié van die mens, maar almal weet dat dit goed is om wakker te wees: elke vreemdeling, elke kyk, elke gebaar kan die fluistering van die dood wat kom verberg. "Ons weet nie wanneer dit tyd is vir die Seun van die Mens nie," sê Pre' Antonio vanaf die kansel, en die strate van die dorp het hom weergalm. Die vroeë aandlig verlig die oker van die klip. Die strate word stil, die skoorstene op die dakke begin weer rook, wanneer die seun – hy is bietjie meer as ’n kind – deur Porta Mare inkom. Haar hare is die kleur van vuil hennep, haar verslete romp kom swart van die modder tot by haar enkels en haar bedelaarsak sak teen haar skouers. ’n Glimlag ontbloot sy tande so donker soos die water van die Livenza wat onder die torings dreig om oor te loop. “Hy het slegte tande soos my man s’n, en hy praat soos hy, hy kom van Bergamo, seker soos die brood van God” rapporteer Filippino se vrou aan die aanklaer wat haar ondervra. Ander vroue het die bedelaar raakgesien: die getuienis van die wyfies word egter nie grootliks in ag geneem nie, want hulle siele is gemaak vir skinder en bespotting, sê die dwase wat die meeste glo wys is. Maar selfs die smid, 'n man met 'n selfversekerde hand en spraak, het daardie bedelaar opgemerk. "Hy het gevra oor die huis van Servadio, die vriend van Moses die woekeraar." En voor donker het niemand, dalk nie eens die kraaie wat op die takke van die bome staan ​​nie, die kind by die stadsmure sien uitkom nie.

[wijngaardbarendrecht]

Manna voor vandaag.

Wees vurig van geest.

Door de omstandigheden zitten we al meer dan een jaar veel thuis.

Minder contacten, minder beweging, minder uitgaan en vakanties.

We hebben allemaal geprobeerd hier onze weg in te vinden.

Maar...het was niet altijd gemakkelijk.

En misschien soms nog niet.

Zo bemerkte ik bij mezelf op een moment een soort gelatenheid.

Gestaag je rondje afwerken, binnen de mogelijkheden bewegen, in een ritme blijven.

Dan kom ik deze tijd wel door.

Maar hé...deze dag en dit jaar zijn ook door God gemaakt! Een dag om iets moois te doen, of een wonder te beleven. Een jaar om plannen te maken.

We zitten niet in de wachtkamer, of op een ziekbed, te wachten op akkoord om wat te gaan ondernemen.

God is ook Heer en koning in deze pandemie van 2021. En wij zijn Zijn erfgenaam.

Heeft u op koningsdag de erfgenamen van

onze koning gezien? Geen muurbloempjes hè?

Naar de troonopvolgster en de andere prinsessen ging aandacht uit.

Veel aandacht!

Ze worden uitgebreid bekeken en

aangesproken. Er is veel voor hen uit de kast gehaald. Hun tuin en stallen werden gevuld met een concert.

Naast de koning vertegenwoordigen de prinsessen zo ons koningshuis.

Waren die meisjes daar verbaasd over?

Nee, ze weten dit en rekenen op aandacht,

ze bereiden zich erop voor. Ze kleden zich ervoor, bespreken wat wel en niet gezegd wordt. Ze kunnen niet zomaar alles zeggen en doen.

Net zomin als wij dat nu kunnen door de beperkingen. Maar dan nog zijn er mogelijkheden te staan voor het koninkrijk.

De prinsessen zijn echt niet stomverbaasd als er een rode loper ligt waar ze overheen moeten lopen, of als ze bloemen krijgen.

Het hoort bij hun positie.

Hoe staat het met onze positie?

Waar staan wij als erfgenamen?

Zijn we aktief bezig met ons land, onze positie en onze Koning?

Verwachten wij nog dat onze positie ons iets brengt, gewoon omdat we erfgenamen zijn?

Of komen we liever niet in beeld?

Zijn we stil en wachten we tot de koning ons roept.

In Romeinen 12:11 staat het volgende:

Wees niet traag wat uw inzet betreft.

Wees vurig van geest. Dien de Heere.

Dat was deze week in mijn gedachten.

Ben ik nog vurig of geloof ik het wel.

Er is genade, ik ben gered en God werkt wel.

🤔🤔 Is dat het dan?

Of mag ik de wereld winnen, door mij te tonen, zoals de prinsessen naar buiten traden met hun vader, de Koning?

Wees vurig staat er.

Zullen we bidden en naar buiten komen,

ons inzetten met en voor onze Koning

en Zijn Koninkrijk?

Beperkingen of niet, over de prinsessen wordt al dagen gesproken. Instagram staat vol over hen.

Zij hebben hun ruimte genomen, dat kunnen wij ook!

Een koninklijke groet van

Esther Schijve

[louise1646]

ruimte en tijd

protagonist bij een waarzegger 

Ik zat daar op een harde stoel waarop paarse zijde gedrapeerd was. De vrouw stak een stokje wierook aan met een lucifer. Ik ben hier alleen omdat mijn vriendin bijgelovig is en zei dat ik het toch zou moeten doen voordat ik zo een beslissing maak. Het was een grote beslissing, maar ik heb het gevoel dat ik er wel klaar voor ben. Ineens pakt de waarzegster mijn hand vast, haar handen waren afschuwelijk koud “ ik ga nu je palm lezen “ haar stem was hees. Ze keek naar boven en haar ogen schoten open “het kan niet waar zijn, om zeker te zijn moet ik nog iets doen “ . Rechts van haar stond een grote glazen bol, ze pakte hem op en zette hem recht tussen ons, opnieuw stak ze een wierook stokje aan. Ik kreeg hoofdpijn van de geur. Ze wreef wat over die bol en hij lichte op. Opnieuw schoten haar ogen wijd open en keek ze mij angstig aan. “ Het is helemaal duister, dit is niet goed “ . Amai wat is ze duidelijk heb ik hiervoor 70 euro betaald dacht ik bij mezelf “ zou u wat kunnen verduidelijken, ik snap u niet, hoe bedoelt u duister? “. “ U hart zal vele malen gebroken worden “ zei ze . Ik wist bij mezelf dat dit niet kon, ik en mijn verloofde gingen bijna trouwen. “ Maar wacht er is nog meer “ hoorde ik haar ineens zeggen, ze keek vol anticipatie naar de bol. Het leek alsof er een bewegende wolk in die bol zat. “ het gaat niet gemakkelijk worden, dat je op je 60 nog leeft zou een wonder zijn “ . Ik wist niet wat ik moest zeggen, ze was dramatischer dan “familie”. En dat zegt heel veel, ik wist niet of ik het met een korreltje zout moest nemen of me wel degelijk zorgen moest maken. Opnieuw onduidelijker kon niet, ik vroeg nogmaals om verduidelijking. “ Is er nog meer “ vroeg ik. “ In u toekomst is de mens het echte monster, en u zult er door omringd worden, mischien word u er zelf 1 “ . Ik kijk haar verbijsterd aan, ik krijg kippenvel. Ik doe m’n mond open omdat er tientallen vragen door mijn hoofd gaan “niets zeggen “ zegt ze streng, ze maakt het duidelijk dat ik mijn kop moet houden. “ Ik heb een visioen “ zegt ze terwijl ze haar ogen dicht knijpt, ze zag eruit alsof ze dringend naar toilet moest. “ Je zult extreem eenzaam zijn en in uitzonderlijke situaties terecht komen”. Opnieuw vroeg ik om wat verduidelijking, ze kneep weer haar ogen toe. En ze schudde haar hoofd van links naar rechts. “Ik kan je niets meer vertellen, dan zou je je lot in eigen handen willen nemen, de loop van de toekomst mag niet verandert worden, het is je lot “ . Ik voelde me ineens oncomfortabel, ze keek me aan alsof ik een wenende baby was. Vol genade en medeleven. Ze ademde lang in en zuchtte hard, ze opende haar hand. Het was tijd om te betalen. Ik duwde het geld in haar hand en stond op. “ Nog 1 ding, pas op “ zei ze, ze zag er ongerust uit. “ Dankuwel mevrouw zal ik zijn “ ik forceerde mezelf om te lachen. Ik wou zo snel mogelijk naar huis, ik had ondertussen een migraine van de wierook geur gekregen. Ik wandelde vlug naar mijn auto en reed naar huis.

[gedichtenoverdingen]

Gedicht in vier hoofdstukken

(trigger warning: het is niet vrolijk)

hoofdstuk1

Toen ik jong was, wilde ik nooit schrijver worden. Ik zag al helemaal voor me hoe je dan in je eentje in je kamer of een kamer, een ruimte, zit- in je eentje, te schrijven.

En ik weet niet of ik toen al afwist van schrijvers die zichzelf doodden, maar later hoorde ik over Herman Brood.

Herman Brood is dan misschien geen schrijver, (wel muzikant) maar het punt dat ik probeer te maken is dat toen ik over hem hoorde ik meteen dacht dat ik net zó zou eindigen als ik later zou gaan schrijven: Mezelf in Amsterdam, (of een andere stad) van een gebouw afwerpend. Omdat ik voor me zag hoe als je schrijft, je zó gek zou worden van je eigen gedachtes, je eigen overtuigingen, je eigen woorden, dat je zou springen.

Nu weet ik dat Herman Brood niet de allerbeste vergelijking is omdat nou ja, Herman Brood drugsverslaafd was, en het mij vooral ging om de eenzaamheid van het schrijven.

Toch, waar kunstenaar kunstenaar is en zo hypocriet als de mens keer op keer bewijst te zijn voel ik die behoefte om te schrijven.

Ik weet niet of dit telt. Ik spreek nu in een geluidsrecorder op m'n smartphone, en heb ook geen pen en papier bij me. Ik heb alleen dit bankje waarop ik semi-relaxt lig met m'n hoofd rustend op m'n opgevouwen winterjas met onder het bankje een blikje 7UP, sleutels, er ligt een pakje peuken, een aansteker-

Toen ik zojuist nog op m'n rug lag, zag ik een wolk. Het leek op een hond, een poedel.   Het deed me denken aan ons eigen witte hondje thuis. Ik heb nooit van honden gehouden, tenminste ik ben geen dierenmens, zoals ze dat zeggen

Maar als inwoner bij je ouders thuis heb je vaak niet zo veel te zeggen als het op nieuwe inwoners in vorme van viervoeters aankomt.

Die wolk deed me dus denken aan ons hondje thuis. ''Ons''? Ik weet niet of die ook van mij is.

Toen we de eerste hond in huis namen, eenzelfde witte hond (met een naam die met dezelfde letter begint als de naam van de nieuwe witte hond), wist ik niet hoe snel ik moest aankondigen dat het absoluut niet mijn hond was. Dat ik die hond ook absoluut niet zou uitlaten. Nu heb ik heb dat toch af en toe gedaan, wanneer echt niemand anders dat kon doen

Ons nieuwe hondje lijkt best wel op mij: Korte concentratiespan, druk, houdt van aandacht, begint te janken als die alleen thuis wordt achtergelaten, houdt van naar buiten gaan en rondrennen, vrijheid- alhoewel dat misschien een illusie is- voornamelijk omdat wanneer je opgesloten zit tussen de vier (zes? 't is maar hoe je het bekijkt) muren van wat dan thuis heet, alles daarbuiten als vrijheid wordt ervaren.

Spinoza beweerde ooit dat god de natuur is, en dat god daarom alles is. Ik keek net om mij heen, naar een boom en dacht simpelweg: dus dan is die boom god? En alle grassprietjes, het onkruid, de mieren, ieder korreltje zand, ieder molecuul, elk atoom...

Ik vroeg mij af of ze in de tijd van Spinoza ook al kwantummechanica hadden. Want als god elk atoom is, zou god dus ook in alle andere theoretisch mogelijke werelden moeten bestaan.

En hoe zou god ooit in al die werelden tegelijk kunnen zijn en zorgen dat daar het juiste gebeurd?

Soms haal ik rust uit het feit dat er mogelijk andere werelden zijn. Werelden waarin ik wel met jou had kunnen zijn. Een wereld waarin ik je dingen heb verteld, die er nu schijnbaar niet uitkomen.

Een wereld waarin ik niet hoef te twijfelen of het uitspreken van gevoelens, ze kenbaar maakt of omdat jij altijd zo goed kon luisteren en oplettend was, het toch allemaal wel wist (en wij daar niks mee konden).

Het juiste doen is vermoeiend. Als god echt alles is dan is god ook ik.

Het juiste doen is vermoeiend, het juiste doen is lastig, het juiste doen is... wat is juist? Wat is doen? Waarom eindigt alles altijd in vraagtekens?

Je kunt A kiezen en A doen, je kunt B kiezen en B doen, om vervolgens een keuze te hebben gemaakt. Sommigen zeggen dan ook dat er geen juiste keuzes zijn, alleen keuzes en die keuzes hebben dan gevolgen: Kwantummechanica.

In hoeveel werelden zou ik nu al geëindigd zijn op een plek waar mijn ouders me tegen beschermen? Ergens onder een brug uit geprostitueerd of zwaar aan de drugs. In hoeveel werelden ziet mijn toekomst eruit als die van Herman Brood?

In welke werelden ziet mijn toekomst eruit zoals mijn ouders het wél hebben uitgedacht? En in welke van die werelden zou ik een schijn van geluk voelen?

Ik ben misselijk van vermoeidheid en verdriet, keuzestress.

Ik ben misselijk op een manier waarvan ik niet weet of het weggaat. En dan bedoel ik niet dat ik niet weet of het zo meteen weggaat. Ik bedoel ik ben misselijk op een manier waarvan ik niet weet of het ooit niet zal terugkeren.

Het schijnt dus dat er wel degelijk een connectie is tussen lichaam en geest. Ik was niet heel oud toen ik daar achter kwam. Iedereen die ooit heeft hardgelopen, weet het:

Als je hardloopt bemerk je dat je met je gedachtes je benen kan aansturen- nee, je merkt dat je met je hart of jezelf kan pushen of jezelf kapot kan maken.

Als je zegt: ik ben er bijna, nog even, ik kan het, volhouden, dat meisje voor je: je gaat naar haar toe en je gaat haar inhalen, nog even, dan zul je hoogstwaarschijnlijk je race kunnen afmaken.

Als je op exact hetzelfde moment denkt: het is nog ver, ik kan niet meer, ik kan niet meer, ik kan niet meer, dan zul je ook niet meer kunnen. Je zal de race nooit afmaken, je zal stoppen, je zal uitstappen- misselijk.

Misschien is in die zin, mijn misselijkheid ook wel een keuze, een keuze aan gedachtes Omdat ik ze niet probeer om te zetten. Alhoewel ik slechts mijn misselijkheid als ervaring heb benoemd en niet heb geprobeerd haar uit te vergroten.

Hoe dan ook het punt dat ik probeerde te maken is dat wanneer je misselijk bent, je vaak moet overgeven en dat je lichaam dan dus zegt, naar aanleiding van je geest: dit is niet goed, ik voel me niet lekker, er moet iets uit.

     hoofdstuk 2

Soms zijn het de dingen die je minder misselijk maken van de wereld, van je problemen van de misselijkheid,

Soms zijn het dingen die je minder misselijk maken die je juist meer misselijk maken: sigaretten, likeur, praten, schrijven, hopen, liegen, geloven, om hulp vragen, niet om hulp vragen, emigreren, niet emigreren, eten, niet eten, seks, geen seks, kinderen, geen kinderen.

*ademt rook uit

Misschien werkt alleen eh, muziek.

Wat dat betreft was die Herman Brood misschien niet zo gek in het kiezen om voor en van de muziek te leven Alhoewel iemand zich af kan vragen in hoeverre dat een keuze was In hoeverre dat wellicht gewoon een roeping was

In het afscheidsbriefje van Herman Brood stond:

Ik ga nu bungy zonder elastiek. Genade- pappa. DROWN IN MY OWN TEARS

   Hoofdstuk 3

Verdrink in m'n eigen tranen Was dat een advies Of Was het een verklaring?

Wat probeerde Herman Brood te zeggen?

Als je verdrinkt in je eigen tranen, heb je dan nooit leren zwemmen of had iemand een zwembandje moeten toegooien? Mag je dat verwachten van anderen?

Je moet jezelf toch redden? Of was bungy jumpen zonder koord de enige manier?

Sommigen durven niet te schrijven over zelfmoord                     durven er niet over te praten                     durven het niet te benoemen Ik ben niet sommigen

Nooit geweest. Maar misschien is dat ook slechts een arrogante overtuiging.

Een leraar economie noemde mij ooit arrogant, dat is nu denk ik twee drie jaar geleden en soms denk ik er nog aan terug en dan vraag ik me af, of arrogantie soms ook terecht kan zijn

Een psychiater vroeg me ooit of er wel eens een intelligentie test bij me was gedaan en ik zei ''nee,'' ''hoezo?'' Ergens zou ik dat nog wel willen doen zodat ik aan mijn ouders, mijn economiedocent, maar vooral mezelf, kan laten zien met Getallen, met Cijfers, met Data, met Wetenschap dat sommige dingen wel te verklaren zijn, dat sommige dingen terecht zijn dat sommige dingen zijn zoals ze echt alleen hadden kunnen zijn

Een therapeut zei ooit tegen mij dat de opvoedingsstijl van mijn ouders wellicht niet zo goed bij me paste, dat dat de conclusie was die ik kon trekken uit m'n eigen woorden.

En ik heb dat toen geloofd en zal dat ook nog altijd geloven.

Maar wat als arrogantie misplaatst is? Wat als arrogantie altijd misplaatst is? Hoe neerbuigend dient men te leven? Op hoeveel genade mag je rekenen?

    hoofdstuk 4

Ik denk dat iedereen op zoek is naar erkenning omdat de realiteit zo iets vaags is.

Misschien sprak Herman Brood daarom wel over zijn eigen tranen omdat hij over zijn eigen waarheid sprak.

Ik vind huilen op zichzelf een prestatie. Soms dan wil je huilen, maar lukt het niet. Soms dan moet je huilen, hou je het in, bedenk je wanneer je wel zal huilen (ergens alleen), en op dat moment: lukt het niet meer.

Als je kan huilen wanneer je dat wil Of het kan toelaten wanneer het het wil Is dat een prestatie.

Ik denk dat tranen ook een vorm van misselijkheid zijn. Of een soort waarschuwing dat je misselijk zal worden Of misselijk zal blijven

Zullen er mensen zijn die nooit misselijk zijn? Nooit huilen? Of in ieder geval zelden en dan ook weten dat het niet terugkomt Of in ieder geval niet zonder een aanleiding.

Als die er zijn zou ik graag zijn zoals zij. Maar ik hoorde laatst een man praten die al jaren niet had gehuild Dan vraag ik me toch echt af of het wel gezond is om jaren niet te huilen

Of zijn misselijkheid niet gewoon het somproduct was van jaren aan opgespaard verdriet, van geen prestaties behalen, op dat gebied.

Als er echt onmisselijke mensen zijn vraag ik me af hoe zij hebben geleefd hoe zij leven hoe hun jeugd was (waarschijnlijk goed) En hoe dat dan toch kan

Welk geluk je dan moet hebben of dat wellicht voorbestemd was Of god er bij die mensen voor heeft gekozen ze rust te geven, zuurstof, onmisselijkheid

Misschien is het wel gewoon dat die mensen aanzienlijk meer 7UP hebben gedronken dan de 330mL (met 95 Kcal) die ik mezelf nu toedien.

[jeanschoonbroodt]

Het geheimenis van Christus IN U...

GOD heeft ook in deze laatste dagen de 7-voudige bediening hersteld :

1.apostelen/gezanten/zendelingen. 2.profeten/zieners/openbaarders. 3.evangelisten. 4.herders. 5.leraren. 6.oudsten. 7.diakenen.

En HIJ gaf/geeft de overige 7-voudige werkingen van de Heilige Geest oftewel genade-gaven/charisma's, die nog altijd worden uitgedeeld door de Heilige Geest zoals HIJ WIL.

Zie. 1 Kor. 12-14.

Kerken of gemeenten hebben vaak jaren lang deze werken God's tegen gewerkt of zelfs bestreden in hun onvolledige kennis van de ware werkelijkheid en het ware werk God's in Zijn ware Ecclesia/Tempel/ Tabernakel/Gemeente/Huis van GOD.

ONTHOUDT en vergeet nooit meer : 

1 Kor. 12 ; 3. + Rom. 8. Leven door/naar/o.l.v. en vervuld van de Heilige Geest. + 2 Kor.3. + Gal. 5 ; 19-22.

Echte zonen God's worden door De Geest geleid en laten zich door Hem leiden, gelijk Johannes de Doper en Jezus zelf. Ware heiligen worden door GOD zelf geleid en onderwezen en gedrongen en gedreven om Zijn werken te doen.

Rom. 8 ; 14-16. + 1 Joh. 2 ; 27.

Christus IN  U... is de hoop op de heerlijkheid.

Paulus zegt : " Nu leef ik niet meer mijn ik, maar Christus leeft in Mij ( Zijn leven)."

Vleselijke religieuze mensen "christenen" en/of onbevestigde zielen of onvolleerde christenen bestrijden de Geest-vervulden. De anti-charismatischen zijn ook de anti-goddelijken/anti-christenen. Want hun God is kennis, maar niet Christus IN hen met kracht door de Geest actief.

Kom los van de foute leringen, die men U heeft onderwezen.

Geef de Heer, die de Geest is, de eer en heerlijkheid en de ruimte... en laat U door Hem leiden =  leven door/in/in de kracht van/o.l.v. de Geest, die de Heer is. Want door des Heren Geest worden wij van heerlijkheid tot heerlijkheid verandert in Gods Beeld en Gelijkenis = Christus Jezus / Jeshua HaMashiach. 

2 Kor. 3 ; 16-18. + Hebr. 1 ; 3.

En Jezus/Jesjoea/Jeshua gaf een machtige belofte :

"Wie in Mij gelooft, die zal dezelfde werken doen die IK deed... en nog grotere dan deze. "

"Wie Mij wil navolgen, laat hem doen hetgeen IK zeg ."

"Wie Mij wil navolgen... laat hem zijn eigen kruis op zich nemen... en zich zelf elke dag verloochenen."

Dus nu leven wij niet meer ons eigen ik, maar Christus.

Want HIJ woont en leeft en werkt met Zijn Geest in ons uit... hetgeen Zijn GOD en Vader verheerlijkt... in woord, werken en krachten, zoals Zijn GOD en Vader in genade in ons beschikt te doen. Fil. 2 ; 12+13.

JMP Schoonbroodt. / The Voice in The Wind / The Candle.

07.09.2022.

[erikvelema]

Angst staat in de weg.

[jezus-christus-is-mijn-leven]

De rechtvaardige gezindheid van de Schepper is echt en levendig

Gods genade en tolerantie Zijn niet zeldzaam – het ware berouw van de mens wel

Ongeacht hoe boos God op de Ninevieten was geweest, zodra ze een periode van vasten afkondigden en in zak en as liepen, verzachtte Zijn hart zich geleidelijk en begon Hij Zijn hart te veranderen. Toen Hij hun verkondigde dat Hij hun stad zou vernietigen – het moment voorafgaand aan hun belijdenis en berouw van hun zonden – was God nog steeds boos op hen. Toen ze eenmaal een aantal berouwvolle handelingen hadden verricht, veranderde Gods woede voor het volk van Nineve geleidelijk in genade en verdraagzaamheid. Er is niets tegenstrijdigs aan de samenvallende openbaring van deze twee aspecten van Gods gezindheid in dezelfde gebeurtenis. Hoe moet iemand dit gebrek aan tegenstrijdigheid opvatten en kennen? God heeft deze twee volstrekt tegengestelde dingen achtereenvolgens tot uitdrukking gebracht en geopenbaard toen het volk van Nineve zich bekeerde, waardoor mensen de echtheid en de onaantastbaarheid van Gods wezen konden zien. God gebruikte Zijn houding om mensen het volgende te vertellen: het is niet zo dat God mensen niet tolereert, of dat Hij hun geen genade wil tonen; het is dat ze zelden echt berouw tonen jegens God, en het is zeldzaam dat mensen echt het slechte pad verlaten en het geweld uit hun handen laten varen. Met andere woorden, wanneer God boos is op de mens, hoopt Hij dat deze in staat zal zijn echt berouw te tonen en hoopt Hij het ware berouw van de mens te zien, in welk geval Hij dan royaal Zijn genade en verdraagzaamheid aan de mens blijft schenken. Dit wil zeggen dat het slechte gedrag van de mens Gods toorn veroorzaakt, terwijl Gods barmhartigheid en verdraagzaamheid worden geschonken aan hen die naar God luisteren en oprecht berouw tonen tegenover Hem, en aan hen die het slechte pad kunnen verlaten en het geweld uit hun handen kunnen laten varen. Gods houding werd heel duidelijk onthuld in de manier waarop Hij de Ninevieten behandelde: Gods genade en verdraagzaamheid zijn helemaal niet moeilijk te verkrijgen; Hij verlangt iemands oprechte berouw. Zolang mensen het slechte pad verlaten en het geweld uit hun handen laten varen, zal God Zijn hart veranderen en Zijn houding ten opzichte van hen.

De rechtvaardige gezindheid van de Schepper is echt en levendig

Waren Zijn genade en verdraagzaamheid onoprecht toen God Zijn hart veranderde voor het volk van Nineve? Natuurlijk niet! Wat laat de transformatie tussen deze twee aspecten van Gods gezindheid in dezelfde aangelegenheid je dan zien? Gods gezindheid is een volledig geheel; deze is totaal niet verdeeld. Ongeacht of Hij woede of genade en tolerantie tegenover mensen uitdrukt, zijn het allemaal uitingen van Zijn rechtvaardige gezindheid. Gods gezindheid is echt en levendig. Hij verandert Zijn gedachten en houdingen in overeenstemming met de ontwikkeling van de dingen. De transformatie van Zijn houding ten opzichte van de Ninevieten vertelt de mensheid dat Hij Zijn eigen gedachten en ideeën heeft; Hij is geen robot of geboetseerd beeld, maar de levende God Zelf. Hij zou boos kunnen zijn op de mensen van Nineve, net zoals Hij hun verleden kon vergeven naar aanleiding van hun houding; Hij zou kunnen beslissen om rampspoed over de Ninevieten te brengen, en Hij zou Zijn beslissing kunnen veranderen vanwege hun berouw. Mensen geven er de voorkeur aan mechanisch regels toe te passen en ze geven er de voorkeur aan om regels te gebruiken om God te beschrijven en te definiëren, net zoals ze er de voorkeur aan geven formules te gebruiken om Gods gezindheid te kennen. Volgens het rijk van het menselijk denken, denkt God daarom niet en heeft Hij ook geen inhoudelijke ideeën. In werkelijkheid transformeren Gods gedachten voortdurend naar aanleiding van veranderingen in dingen en in de omgeving; terwijl deze gedachten transformeren, zullen verschillende aspecten van Gods wezen worden onthuld. Op het moment dat God Zijn hart verandert tijdens dit transformatieproces, onthult Hij aan de mensheid de waarheid over het bestaan van Zijn leven, en onthult Hij dat Zijn rechtvaardige gezindheid echt en levendig is. Bovendien gebruikt God Zijn eigen ware openbaringen om de mensheid de waarheid van het bestaan van Zijn toorn, Zijn genade, Zijn goedertierenheid en Zijn tolerantie te bewijzen. Zijn wezen zal op enig moment en enige plaats worden onthuld in overeenstemming met de ontwikkeling van de dingen. Hij bezit de toorn van een leeuw en de genade en tolerantie van een moeder. Zijn rechtvaardige gezindheid mag door geen enkele persoon ter discussie gesteld, geschonden, veranderd of vervormd worden. Onder alle zaken en alle dingen kan Gods rechtvaardige gezindheid, dat wil zeggen Gods toorn en Gods genade, op enig moment en op enige plaats worden geopenbaard. Hij drukt deze aspecten levendig uit in alle hoeken en gaten van de natuur en voert ze levendig uit op elk moment. Gods rechtvaardige gezindheid wordt niet beperkt door tijd of ruimte, of met andere woorden, Gods rechtvaardige gezindheid wordt niet mechanisch uitgedrukt of geopenbaard naar gelang de grenzen van tijd of ruimte. In plaats daarvan wordt Gods rechtvaardige gezindheid vrijelijk uitgedrukt en geopenbaard op enig moment en enige plaats. Wanneer je ziet dat God Zijn hart verandert en Zijn woede niet meer uit en Zich onthoudt van het vernietigen van de stad Nineve, kun je dan zeggen dat God alleen genadig en liefdevol is? Kun je zeggen dat Gods toorn uit lege woorden bestaat? Wanneer God in brandende toorn ontsteekt en Zijn genade aan mensen onthoudt, kun je dan zeggen dat Hij geen ware liefde heeft voor de mensheid? God spreekt een felle toorn uit als reactie op slechte daden van mensen; Zijn toorn is feilloos. Gods hart wordt bewogen door het berouw van mensen, en het is dit berouw dat aldus Zijn hart verandert. Zijn bewogenheid, Zijn verandering van hart evenals Zijn genade en verdraagzaamheid jegens de mens zijn volkomen onberispelijk; ze zijn schoon, puur, smetteloos en onvervalst. Gods tolerantie is pure tolerantie; Zijn genade is pure genade. Zijn gezindheid zal toorn onthullen, evenals genade en verdraagzaamheid, in overeenstemming met het berouw van de mens en zijn verschillende gedrag. Wat Hij ook onthult en tot uitdrukking brengt, alles is zuiver; het is allemaal direct; het wezen ervan is verschillend van wat dan ook in de schepping. De principes van daden die God tot uitdrukking brengt, Zijn gedachten en ideeën of een bepaalde beslissing, evenals elke daad, zijn vrij van gebreken of onvolkomenheden. Zoals God heeft besloten, zo zal Hij ook handelen, en op deze manier voltooit Hij wat Hij onderneemt. Dit soort resultaten is nauwkeurig en foutloos omdat hun bron foutloos en smetteloos is. Gods toorn is onberispelijk. Op dezelfde manier zijn Gods genade en verdraagzaamheid, die geen enkel schepsel bezit, heilig en onberispelijk, en kunnen ze iedere vorm van ervaring en overleg doorstaan.

uit 'Online Bijbelstudie'

[saibhaktabrasill]

Dutch, 03.DEC.2019 Om Sri Sai Ram 0312 Liefde ontvouwt zich eerst op de schoot van de moeder. De ogen van liefde vestigen zich op het vertederde gezicht van de moeder. Dan strekt de liefde zich uit naar de vader, broers en zussen, verdere familie, vriend en speelkameraad, regio en taal, de wereld en zijn Maker. Het ‘ik’ dat in het lichaam leeft is als een leeuw in een grot. Hij is de koning van het woud, maar beperkt zich tot de vierkante meter rotsbodem. Laat het ‘ik’ naar buiten komen en dat onbeduidende bezit opgeven. Zolang jij je wentelt in lichaamsbewustzijn (ik ben het lichaam), ben je de leeuw die in de muffe grot zit te kniezen. Vereenzelvig je niet met het lichaam. Brul: ‘Brahmasmi’ - Ik ben God! Ik ben dit alles en meer, ik ben alles wat is, was en zal zijn. Dan zal de kleinheid, tijd, ruimte, ego allemaal uit je hart vluchten. Dan ben je liefde, liefde, niets anders dan liefde. Met andere woorden, dan ben je goddelijk, één met het Ene. - Sathya Sai Baba, 29 oktober 1970 © Vertaling Sathya Sai International Organisation - Nederland Waar en wanneer ook de lamp van liefde helder brandt, daar verschijnt God om zijn genade uit te storten. - Baba Sathya Sai Baba www.sathyasai.org #sathyasai #saibhakta #sathyasaibaba #saibaba #saimaa https://www.instagram.com/p/B5yp9xRg6h_/?igshid=1qubtmfy787ic

[dv-vilt]

LAIS CXI

LAIS CXI - Weerloos is het, in staat van genade

Weerloos is het, in staat van genade heilige larve, enge temptatie, infestatie, hooggeleerde made, vuil onder de nagels van de natie, puinwaaier, grijze sedimentatie, steuntrekker, lowlifer, verbaal kabaal voor alle zeven dichters in de zaal.  Het, het breidt zich uit in tijd en ruimte het explodeert, het vlamt, het gaat globaal: flitspaal wordt het in de hyperruimte.

invoertekst (2012)

Over het ‘

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking En hun ogen werden geopend, en zij herkenden Hem. (Lukas 24:31) Lees verder Jesaja 43:8—13. Door de val is de geestelijke smaak van de mens bedorven. Voor hem is bitter nu zoet en zoet nu bitter. Hij kiest nu voor het gif van de hel en walgt van het brood van de hemel. Hij likt het stof van de slangen maar verwerpt het voedsel van de engelen. Het geestelijke gehoor is zwaar gewond, de mens hoort Gods woord niet meer, hij stopt zijn oren voor de stem van zijn Maker. Hoe de dienaar van het evangelie ook met wijsheid lokt en trekt, zijn onbekeerde ziel is als een dove adder die de stem van zijn bezweerder niet hoort. Ons geestelijke gevoel van verdorvenheid is vreselijk verdoofd. Of nu de donderslagen van Sinaï of de liefdestonen van Golgotha zijn aandacht vragen, de mens is doof voor beide. Zelfs de geestelijke geur, waarmee hij kan onderscheiden tussen wat rein en heilig is en wat onsmakelijk is voor de Allerhoogste, is verontreinigd. Daarom genieten de onvernieuwde neusgaten niet van de zoete geuren die in Christus Jezus zijn. Ze zoeken naar de vuile vreugde van de zonde. En zoals het met de andere zintuigen is, zo is het ook met het zicht van de mens. Hij is zo geestelijk blind voor de meest heldere en duidelijke dingen dat hij ze niet kan en wil zien. Het begrip is het oog van de ziel. Het begrip is bedekt met onwetendheid. En wanneer de onwetendheid wordt verwijderd met de vinger van de onderwijzing is de visuele bol nog steeds zo aangetast dat het mensen als bomen ziet wandelen. Onze toestand is dus meest verschrikkelijk. Maar tegelijkertijd biedt het voldoende ruimte voor een weergave van de prachten van goddelijke genade. Lieve vrienden, we zijn oorspronkelijk zo volledig verwoest, dat als we verlost worden, het hele werk van God moet zijn. Alle eer moet het hoofd van de Drie-enige Jehovah kronen. Ter overdenking Stille monden, blinde ogen, dove oren en nog andere niet-functionerende kenmerken zijn de Bijbelse omschrijving van de afgoden en iedereen die op afgoden vertrouwen (Psalm 115:4—8). Voor onze bekering waren we net zo dood voor God en de dingen van God. We zijn volkomen van Hem afhankelijk voor het geschenk van geestelijk leven (Efeze 2:1,5). Preek 681, 18 maart 1866

[stefselfslagh]

Sam Dillemans: ‘Misschien schilder ik ooit nog een jaar lang bananen.’

Dit stuk verscheen op zaterdag 5 oktober in Zeno.

In 2009 exposeerde Sam Dillemans (54) voor het eerst zijn woeste schilderijen van boksers. Tien jaar later stuurt hij ze opnieuw de ring in, dit keer vergezeld van verspringers, zwemmers en zelfs voetballers. "Ook als ik morgen sterf, zal mijn oeuvre in mijn ogen geslaagd zijn."

Borgerhout, een late septembernamiddag. De nazomer houdt de herfst nog even op een veilige afstand. Maar in het parallele universum genaamd 'Tentoonstellingsruimte Sam Dillemans' is er van l'été indien maar weinig te merken. De vertrekken zijn er zo ingericht dat ze er in alle jaargetijden precies hetzelfde uitzien. Hier hoort de kunst aan de muren je gemoed te kleuren. Niet de uitbundige zonnestraal of de melancholische lichtinval.

Ook Sam Dillemans zelf lijkt zich aan de seizoenen te onttrekken. Hij is voor zover ik kan constateren niet gebronzeerd, draagt sombrero noch teenslippers en is deze zomer voor de veertigste keer op rij niet op vakantie gegaan. "Mensen gaan op vakantie om aan zichzelf te ontsnappen", zegt hij. "Maar ik ontsnap in mijn atelier wel aan mezelf. Op momenten van genade kom ik los van tijd en ruimte en word ik gewichtloos. Dat is een veel goedkoper manier van reizen dan het vliegtuig nemen naar Paaseiland."

"Denk nu niet dat ik mijn leven romantiseer. Kunst maken, is hard werken. Ik sluit mezelf dagelijks acht uur op in volstrekte eenzaamheid. En er is niemand die me komt vertellen of ik goed of slecht bezig ben. Zo evident is dat allemaal niet. Ik leg meer discipline aan de dag dan de gemiddelde militair."

Het meest recente resultaat van de Dillemansiaanse toewijding heet Fighters: een expositie waarin Dillemans de iconische boksers die hij begin deze eeuw schilderde, laat duelleren met recent getekende vuistvechters. Het levert een wervelend plastisch spektakel op: penselen worden uitgedaagd door potloden, kleurenvegen door zwart-wit-lijnen, doeken door papier. 'Float like a butterfly, sting like a bee, your hands can't hit what your eyes can't see', zou Muhammad Ali zeggen.

Al blijft de vraag: waarom jaagt Sam Dillemans zijn boksers een decennium na hun geboorte opnieuw in het strijdperk? "Ten eerste omdat het mij gevraagd werd", zegt hij. "Veel mensen hebben me de afgelopen jaren gezegd dat ze 'die fameuze boksers' graag nog eens wilden zien. En ten tweede omdat ik mijn boksers weleens in mijn éigen tentoonstellingsruimte wilde tonen. Toen ik ze tien jaar geleden exposeerde in een oud pakhuis op het Eilandje hingen ze allemaal in één enkele zaal. Dat was wat ongelukkig, want mijn boksers verschillen onderling nogal qua vorm: er zijn de realistische boksers, de boksers opgebouwd uit dikke verflagen, de boksers op een zwarte achtergrond, noem maar op. Als je die allemaal in één ruimte hangt, knallen ze vormelijk tegen elkaar aan. Hier kan ik ze over verschillende vertrekken verdelen en vermijden dat ze elkaar voor de voeten lopen."

Uw nieuwe werk is uitsluitend grafisch. U kon uw boksers niet beter schilderen dan u tien jaar geleden al gedaan heeft?

"Met mijn penselen heb ik destijds alles uit het boksthema gehaald wat erin zit. Maar met mijn potloden en stiften kon ik nog wél nieuwe vormen vinden. Plus: ik had net een reeks tekeningen over de eerste wereldoorlog gemaakt en wou op mijn grafisch elan verder gaan. De stijlbreuk die ik in mijn WOI-tekeningen introduceerde - ik gebruik in sommige werken niet meer dan een paar lijnen - wilde ik ook toepassen op het boksthema."

In uw nieuwe tekeningen portretteert u dit keer niet alleen boksers, maar ook andere atleten, zoals gymnaste Nadia Comaneci, zwemmer Michael Phelps en voetballer Lionel Messi.

"Ja, omdat ik ontzag heb voor álle sporters die buitenaardse prestaties leveren. (uit het hoofd) Eliud Kipchoge loopt de marathon in 2 uur, 1 minuut en 39 seconden. Usain Bolt wint de honderd meter in 9,58 seconden. Delphine Persoon heeft 43 van haar 44 kampen gewonnen, 17 keer met KO. Dat zijn prestaties die doen duizelen. Mirakels. En mirakels worden door mij getekend, punt. Je moet weten: ik ben een bewonderaar. Niet alleen van sporters, maar ook van wetenschappers, componisten, schrijvers en kunstenaars. Mocht Picasso nog leven en hier binnenwandelen, ik sloot mij op in het toilet. Uit pure adoratie. Ik kniél voor mensen met buitengewone talenten. Graag zelfs. Je ziet meer wanneer je naar mensen opkijkt dan wanneer je op hen neerkijkt. "

Toch is Fighters minder een ode aan de geportretteerde atleten dan een vormelijk avontuur. Het gaat u - zo lezen we - om het 'goochelen met pezen en spieren'.

"Mijn bewondering voor de atleten die ik opvoer, is inderdaad bijkomstig. Er moet in de eerste plaats zo goed mogelijk getekend en geschilderd worden. Met Fighters doe ik wat velen in de kunstgeschiedenis mij hebben voorgedaan: het menselijke lichaam verkennen. Ik wilde nagaan of ik het lichaam nog nieuwe plastische geheimen kon ontfutselen. Het hielp dat ik daarbij kon terugvallen op een doorgedreven kennis van de menselijke anatomie. Ik doorgrond onze spier- en beenderstelsels tot in de kleinste details. Dat is onontbeerlijk als je het lichaam nog op een verrassende manier wil weergeven."

U focust op strakke atletenlichamen. Zou u ook plezier kunnen beleven aan het schilderen van uitgezakte blubberlijven?

"Ik kan plezier beleven aan het schilderen van om het even wat. Misschien schilder ik ooit nog een jaar lang niks anders dan bananen. Maar om op je vraag te antwoorden: ik heb zeker geen voorliefde voor perfecte lijven. Ik heb ook al weinig atletische clochards geportretteerd. Los daarvan: verkijk je niet op het lichaam van een bokser. Er zijn ook pafferige boksers - gasten waarvan de spieren nauwelijks waarneembaar zijn - die vernietigend kunnen uithalen.

Bokst u zelf nog?

"Ja, maar niet meer in clubverband. Ik train in mijn atelier. Elke dag, een uur lang. Ik doe aan weerstandstraining: ik vecht tien ronden tegen de boksbal, non-stop, in een hoog tempo. Ik heb leren trainen bij Freddy De Kerpel (voormalig Belgisch bokskampioen, red.). Na een sessie bij Freddy ging ik altijd half dood naar huis. Maar ik voelde mij wel als herboren. En daarvoor doe ik het. Ik boks niet om een sixpack te kweken, maar om mentaal in balans te blijven."

Hij neemt me mee naar een paar geschilderde boksers en steekt een betoog af dat de aanwezigheid van zowat elke spat verf verklaart: de rode veeg op een broek, het kloddertje geel op een knieschijf, de witte lijn onder een fors uithalende linker.

Wanneer mijn privéles in de schilderkunst is afgelopen, vraag ik Sam Dillemans of hij ook tijdens het schilderen over elke penseeltrek reflecteert. "Nee, natuurlijk niet. Ik schilder voor tachtig procent op instinct. Maar het is wel verworven instinct: gebaseerd op een grondige kennis van de schilder- en tekenkunst."

We kijken naar The Final Round: een monumentaal werk dat door Dillemans omschreven wordt als 'mijn Guernica van de bokssport'. De kwalificatie is niet eens overdreven: het werk maakt zowat alle emoties tastbaar die in een boksring ervaren kunnen worden. Heroïek, strijdlust, pijn, vernedering, uitputting, furiositeit, wanhoop en alles daartussenin. Temidden van het getekende boksersgeweld - de opgepompte spierbundels, de van pijn dan wel razernij vertrokken gezichten - valt me plots het markante hoofd van Donald Trump op: hij kijkt stoïcijns voor zich uit, alsof hij niet beseft in welk virulent gezelschap hij zich bevindt. Ik vraag Dillemans waarom hij Donald Trump in zijn werk laat figureren. "Mag dat dan niet?", vraagt hij. "Ik had nog een hoofd nodig en dacht: ik neem dat van Trump. Puur voor de vorm. Verder heb ik over Donald Trump niks te melden. Ik ben a-politiek. Ook het hoofd van Velázquez (Spaans kunstschilder, red.) zit in The Final Round. Maar ook daarmee verkondig ik geen boodschap."

En toch gaan mensen zich verbazen over de cameo van Trump in uw werk. Ze gaan u vragen of zijn aanwezigheid een politiek statement is.

"Dan zal ik die vraag beantwoorden met een vriendelijk, maar kordaat uitgesproken wedervraag: 'Kunnen we het alsjeblieft over kunst hebben in plaats van over politiek?' En daarmee zal de kous voor mij af zijn."

Mocht u er nog aan twijfelen: voor Sam Dillemans primeert de vorm altijd op de inhoud. Tenzij iemand tijdens een vernissage ooit een kwak lsd in zijn pint mikt, zullen we hem nooit horen uitwijden over de diepere betekenislagen in zijn werk. Ook Fighters is géén lofzang op de strijdlust van topsporters, laat staan een kritiek op het gebrek aan doorzettingsvermogen in onze samenleving.

"Zoek in mijn werk nooit naar een boodschap", zegt hij. "Een onderwerp is voor mij maar een aanleiding. In het geval van Fighters is het een aanleiding waar ik van hou, want ik ben gek op sport in het algemeen en op de bokssport in het bijzonder. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik met deze reeks werken een inhoudelijke verklaring afleg. Ik doe niet aan maatschappijkritiek, ik doe aan schilderkunst. Als je maatschappijkritische werken maakt, ga je te veel op in je boodschap en te weinig in je schilderij."

"Het enige - maar dan ook het énige - wat een werk overeind houdt, is de vorm. De leerlingen van Degas vroegen hem soms: 'Meester, wat moeten we schilderen?' 'Radijzen', antwoordde Degas dan. 'Schilder een hondertal stillevens van radijzen en kom dan nog eens terug.' Dat klinkt als een boutade, maar hij méénde het. En terecht. In de schilderkunst gaat het niet om het onderwerp, maar om de manier waarop het geschilderd wordt. Cezanne heeft met een schilderij van een paar appels - kan het qua onderwerp nog banaler? - de kunstgeschiedenis veranderd. Dat zegt genoeg."

"Jonge mensen peper ik altijd in: 'Leer van de groten: kopieer de oude meesters.' Bach liep 150 kilometer te voet om de partituren van zijn voorgangers te kunnen bestuderen. En ook Stravinsky, Goethe en Hesse verkondigden dat vernieuwing geworteld moet zijn in traditie. Wie zijn wij, kleine garnalen, om die grootheden tegen te spreken?"

"Ook ik kopieer nog af en toe werken van de oude meesters. Als ik voel dat mijn eigen werk te oppervlakkig wordt, of dat ik mezelf begin te herhalen, maak ik soms twee maanden lang tekeningen van Pontormo en Rafaël na. Bij wijze van herbronning."

Kan bewondering voor de groten ook omslaan in een gebrek aan daadkracht? Omdat het allemaal al eens eerder en misschien wel beter gedaan is? "Eén enkele keer wel. Ik vind de klaprozen van Monet zo fenomenaal goed dat ik besloten heb om zelf nooit meer een klaproos te tekenen. Maar voor het overige hebben mijn voorgangers vooral een begeesterend effect op mij. Als ik me weer eens tijdje over de oude meesters heb gebogen, voel ik me scherp en vitaal."

Eind vorig jaar schonk Sam Dillemans één van zijn topwerken aan de Antwerpse Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Zijn adembenemende Hommage aan Rubens: de Kruisafneming hangt nu voor eeuwig naast het origineel, de wereldberoemde Kruisafneming van Peter Paul Rubens. Dillemans' versie van de Kruisafneming is een stuk rauwer dan de gepolijste uitvoering van Rubens. Het inspireerde Bart Paepen, pastoor van de kathedraal, tot de vraag: 'Is de Kruisafneming van Rubens achteraf bekeken niet te mooi, te afgeborsteld? Doet het werk wel recht aan de inhoud van het beeld?' Ik vraag Sam Dillemans of hij de vraag van Paepen even voor me wil beantwoorden.

"Dat de Kruisafneming van Rubens zo 'schoon geschilderd' is - zet die woorden alsjeblieft tussen aanhalingstekens - komt omdat het lijden in zijn tijd nog geïdealiseerd werd. Het werd voorgesteld als iets verhevens, iets sacraals. Dat is ondertussen veranderd: het lijden wordt vandaag in al zijn wreedheid getoond. Als mijn versie van de Kruisafneming tragischer oogt dan die van Rubens, komt dat omdat ik de pijn die in het werk zit op een hedendaagse manier vertaald heb. Maar dat neemt niet weg dat het origineel van Rubens een plastisch wereldwonder is."

Wat doet het u om naast één van uw geliefde oude meesters te hangen? Is uw tête-à-tête met Rubens een significante stap naar onsterfelijkheid?

"Nee, maar niettemin: quel honneur! Dat mijn werk in de magistrale setting van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal naast een meesterwerk van Rubens mag hangen: een mooiere erkenning bestaat haast niet. Al zal je mij daarom nog niet zien zwelgen in blijdschap. Ik heb weinig talent voor nagenieten. Er moet niet teruggeblikt, maar verder gewerkt worden. Het genieten, zo heb ik ondertussen geleerd, zit in het schilderen zélf. In de momenten waarop ik me niet langer bewust ben van mezelf en in een staat van vervoering rond mijn doeken dans."

Is de vernissage van een tentoonstelling voor u een bron van jolijt? Wordt u na al die eenzame nachten in uw atelier graag gefêteerd?

"Waar ik het meest van geniet, is van het ophangen van mijn werken. Als ze allemaal hun plaats hebben gekregen, zorg ik er altijd voor dat ik hier even helemaal alleen ben. Dan zet ik een pianoconcerto van Mozart op - of Across The Universe van The Beatles - en laat ik de fierheid kortstondig toe."

Gebeurt het dat u nog verder werkt aan een schilderij nadat u het al hebt opgehangen? Omdat u er plots nog een mankementje in ontwaart?

"Vroeger deed ik dat soms, ja. Maar ondertussen heb ik het afgeleerd om nog fouten te zien in werken die ik al heb opgehangen. Of beter gezegd: ik zié de fouten nog wel, maar ik laat ze ongemoeid. Dat moet ook wel, want anders zou ik niet ophouden met retoucheren. Degas verbeterde zelfs nog werken die al bij verzamelaars thuis hingen. Af en toe werd hij door de kopers van zijn werk uitgenodigd om een hapje te komen eten. Nog voor de chateaubriand geserveerd was, vroeg hij dan: 'Hebben jullie krijt in huis?' Waarop hij met een stompje krijt zijn werk begon te retoucheren en het eten koud werd. Nodig zo iemand uit. (lacht) Máár: een genie, hoor, die Degas. De grootste tekenaar van de negentiende eeuw. Op het einde van zijn leven zei hij: 'Had ik in het begin van mijn carrière geweten wat ik nu weet, ik had al mijn werken in zwart-wit gemaakt.' Waarmee hij bedoelde: 'Mijn vormen zijn zo rijk, ik heb die kleuren eigenlijk niet nodig.' Hij had nog gelijk ook."

In De Waanzin van het Detail, de bekroonde Woestijnvis-documentaire over Sam Dillemans die nog tot 18 oktober opnieuw te zien is op vrt.nu, vat hij zijn droom als volgt samen : 'Ik wil schilderijen maken die overweldigen. Die alles met de grond gelijk maken.' Zijn niet geringe ambitie indachtig vraag ik hem wanneer hij zijn oeuvre als geslaagd zal beschouwen. "Ik vind het nu al geslaagd", zegt hij. "Ik heb al ontelbaar veel werken gemaakt. En op de onvermijdelijke mislukkingen na zijn ze allemaal overeind gebleven. Ik denk dus dat ik mijn sporen wel verdiend heb. Wat niet wegneemt dat ik dat soms vergeet. Zeker als ik aan een schilderij werk dat maar niet wil lukken. Dan hangt mijn hele kunstenaarsschap plots van dat ene, weerbarstige werk af. En moet ik mij verzetten tegen behoorlijk existentiële twijfels."

Hoe gaat u uw twijfels op zo'n moment te lijf?

"Door te luisteren naar mijn vrienden, die mij erop wijzen dat mijn artistieke nalatenschap niet zal staan of vallen met één werk. Dat het geen ramp is als het eens een keertje niét lukt. Al kan ik het dan toch niet laten om te antwoorden: 'Het is godverdomme omdat het niet lukt dat het moet lukken.'"

Waarom houden mensen van uw werk, denkt u?

"Omdat er geen afleiding in zit. Omdat het recht naar de essentie gaat. Mensen komen zich op allerlei manieren tegen in mijn werk. Ze worden erdoor geraakt."

Ontroert u uzelf weleens terwijl u aan het werk bent?

"Nee, ik bewaar een afstand tussen mezelf en mijn doeken. Als je te emotioneel wordt tijdens het schilderen, word je te anekdotisch. Een kunstenaar moet zijn werk doen in plaats van zich te laten meeslepen door zijn gevoelens."

Koopt u zelf kunst?

"Ik koop af en toe werken van bevriende kunstenaars. Artiesten die schitterende dingen maken, maar in het hedendaagse kunstwereldje nauwelijks aan de bak komen. (na een stilte) Het is schandalig wat er tegenwoordig op de kunstmarkt gebeurt. Je kan voor ridicule bedragen meesterwerken kopen van onbekend gebleven kunstenaars. Mensen kijken niet meer naar de kwaliteit van een werk, maar naar de naam die erop staat. Heel triest. Soit, laten we het maar niet over de kunstwereld hebben. Het was nu net leuk." (lacht)

David Van Reybrouck omschreef u ooit als 'een tedere bruut, een nietsontziende kunstenaar met een nors gevoel voor humor'. Is dat een omschrijving waar u zich op uw 54ste nog altijd in kan vinden?

"Ja. Zeker in het woord 'nietsontziend'. Als het over kunst gaat, is er bij mij geen enkel compromis mogelijk. Ik zal nooit een trend volgen, ik ben onomkoopbaar. Ik denk dat mensen ook dáárom van mijn werk houden. Ze voelen: die Sam Dillemans, die is niet het slachtoffer van zijn tijd. Die staat bóven de tijd."

[wijngaardbarendrecht]

Manna voor vandaag

2 Korinthiërs 12:9 Maar Hij heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Als iets rustgevend is dan is dit het toch wel. We hoeven niet altijd sterk te zijn. Zwakte is voor God  geen probleem. Sterker nog, zwakte geeft God ruimte Zijn eigen werk te volbrengen. Paulus spreekt hier in Korinthe over zijn welzijn Waar hij last van had staat niet precies beschreven. Iets over een doorn in zijn vlees. De een zegt dat hij lichamelijk iets had, de ander denkt aan een geestelijke last. Maar duidelijk is dat hij zich niet sterk voelt. En God bevestigd hier ook dat hij niet sterk is...en ook niet hoeft te zijn. Zijn genade is genoeg. Soms vraag ik me af of ik het wel echt begrijp. We zijn zo geneigd sterk te willen zijn. Presteren, succes en weerbaarheid, zijn de zaken die we zo vaak tegenkomen in het leven. Wie zit er op zwakheid te wachten anno 2020. Niemand toch? Zwak...in welke vorm dan? Want de bijbel spreekt ook over sterk en moedig zijn.  En er staat toch ook versterk de knikkende knieën. Er zijn blijkbaar soms zaken in ons leven waarover we niet sterk hoeven zijn. God wil daar blijkbaar zelf krachtig over zijn. Daar waar wij het niet kunnen gaat Hij volbrengen. Hoe mooi is dat. In de bijbel zien we ook zulke situaties: Gideon was geen held, God gaf overwinning en maakte hem een held. Jacob blonk ook niet echt uit in kracht en heldhaftigheid. Dat maakte voor God niet uit. Hij maakte Jacob toch aartsvader in de plaats van zijn oudere broer. God geeft zoveel voorbeelden van hoe anders Hij denkt en werkt. Op het moment dat wij zwak zijn en we beseffen dat Hij genade geeft gaat Zijn kracht door ons heen werken. En dan gebeuren er bijzondere dingen. Zijn genade maakt ons levend en krachtig. Gelukkig hangt het niet af van ons karakter, ons uithoudingsvermogen of onze kracht. Fijn weekend toegewenst Esther Schijve