#postfotografia

[luisarguelles]

#streetphotography #fotografiacallejera #blackandwhite #monochrome #huaweicamera #huaweip30 #ruephotographie #postphotography #postphotographycamera #postfotografia #fictionnonfiction #zeitgenössischeKunst #contemporaryphotography #現代写真 #ストリートフォトグラフィー #アート写真 (en Centro Histórico de Querétaro) https://www.instagram.com/p/CmrV0_QuRaO/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[roccioletti]

mimesis, alea, agon, ilinx

a che gioco giochiamo

Trucchi, dadi, arco e frecce; corpi.

Performance, 2024.

Rossella Ferrero, Vanessa Depetris,

Andrea Roccioletti

mimesis: interpretazione, immedesimazione

alea: caso

agon: agonismo, antagonismo

ilinx: vortice, stordimento, ebbrezza

Video completo della performance su

www.roccioletti.com

#performanceart #performingarts #performance #contemporaryart #artecontemporanea #art #arte #fotografia #photography #postfotografia #postphotography #corpo #body

[perdarmiuntomo]

La furia delle immagini. Note sulla postfotografia Joan Fontcuberta

Link acquisto: Libraccio

[objecteiespai]

dd

dd

"D'ara endavant", la postfotografia en l'era digital a l'Arts …

[lamilanomagazine]

Tank2, al via a Verona la seconda edizione del ciclo di incontri gratuiti sulla fotografia contemporanea

Tank2, al via a Verona la seconda edizione del ciclo di incontri gratuiti sulla fotografia contemporanea. Leggere, interpretare e capire generi, temi e linguaggi della fotografia contemporanea in tutte le sue forme e significati, nell'ottica anche di una comunicazione fatta con smartphone e tablet. È questo l'obiettivo di "Tank2 – incontri sulla fotografia contemporanea", seconda edizione del ciclo di appuntamenti ad ingresso libero che partirà venerdì 3 febbraio, organizzata dal Centro Internazionale di Fotografia Scavi Scaligeri del Comune di Verona con Grenze - Arsenali Fotografici e Contemporanea Università di Verona, la piattaforma transdisciplinare sui linguaggi della contemporaneità, che promuove l'interazione tra ricerca e società civile. Tank2 nasce infatti dall'esigenza di definire identità, natura e necessità della fotografia in un contemporaneo caratterizzato dal digitale e dai social media, cambiandone ruolo e funzione. Un percorso di sette talk che ne metteranno in risalto le buone pratiche, affrontando tematiche come la postfotografia, il rapporto tra fotografia e teatro come parte del processo creativo, quali sono le responsabilità di un curatore o come trattare un archivio. E ancora la fotografia di paesaggio, quella che racconta la storia, per chiudere con una tavola rotonda dedicata al Kosovo e come rielaborare il trauma della crisi che ancora oggi attanaglia quel paese. «In un momento di cambiamento della fruizione e della produzione di immagini anche di ottima qualità tramite mobile photography, si trasforma anche il rapporto con la fotografia - ha detto l'assessora alla Cultura Marta Ugolini -. Un momento storico ricco ed interessante, perciò è fondamentale stare al passo, e continuare a studiare e osservare questo mondo in evoluzione. Ben venga dunque questa seconda edizione di Tank, così come la collaborazione con la piattaforma Contemporanea dell'Università. Sempre importante inoltre è il Centro Internazionale di Fotografia Scavi Scaligeri, un polo culturale molto amato dalla nostra città che, anche se da diverso tempo è chiuso, ha continuato la propria attività di lavoro e di diffusione della cultura della fotografia». Protagonisti saranno i docenti, studiosi e ricercatori, Elio Grazioli, Federico Leoni, Riccardo Panattoni dell'Università di Verona, Samantha Marenzi dell'Università Roma3, Mariagrazia Villa dell'Università IUSve, Luce Lebart, Arianna Rinaldo e Padre Benedetto di Amici di Decani. Tra i fotografi parteciperanno grandi nomi internazionali come Silvia Camporesi, Tano D'Amico, Giovanni Cocco, Federica Troisi e il regista Dušan Milić. Moderatori saranno galleristi, critici, studiosi e curatori esperti del settore. Gli incontri si svolgeranno presso la Biblioteca Civica di Verona - Sala Farinati ad ingresso libero e presso l'aula SMT06 del Santa Marta di via Cantarane 24.... #notizie #news #breakingnews #cronaca #politica #eventi #sport #moda Read the full article

[pacovalverde]

ccdr#39

Monte El Coto. La Algueña. Alicante

fotografía y procesado por Paco Valverde. Elche 2021

[andreabuzzichelli]

My work #RESURRECTION will be exhibited in Milan until April 30th ! Ad @officinefotografiche_milano , fino al 30 aprile, la mia installazione 'Resurrection' visitabile gratuitamente durante gli orari di apertura. per info : http://milano.officinefotografiche.org/resurrection-installazione-di-andrea-buzzichelli/?fbclid=IwAR3cuHftmvRVDGUb1Xjpq4E5Zbxl6q_dkjs5ojHDwAb8dSybyjKGDH0bcIQ #memories #time #life #resurrection #postfotografia #postphotography #archive #lost&found https://www.instagram.com/p/BwGusHhAkSz/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=fois1bjmu3iu

[dortiz-art-blog]

@givemespaceofficial #arte #art #collage #postfotografia #postphotography #aliens #Space #espacio

[r3v3rsid3]

[•] stenope _

mixmedia

8.19

#reverside #Alternativeprocess #mixedmedia

[ximerivas]

Decálogo Posfotográfico de Joan Fontcuberta

¿Cómo opera la creación radical postfotográfica? A riesgo de un exceso de atrevimiento, se ofrece una propuesta plausible expresada de forma tan sumaria como rotunda:

1º Sobre el papel del artista: ya no se trata de producir “obras” sino de prescribir sentidos.

2º Sobre la actuación del artista: el artista se funde con el curador, con el coleccionista, con el docente, con el historiador del arte, con el teórico... Todas estas facetas son camaleónicamente autorales

3º Sobre la responsabilidad del artista: se impone una ecología de lo visual que penalizará la saturación y alentará el reciclaje.

4º Sobre la función de las imágenes: la circulación de la imagen prevalece sobre el contenido de la imagen.

5º Sobre la filosofía del arte: se deslegitiman los discursos de originalidad y se normalizan las prácticas apropiacionistas.

6º En la dialéctica del sujeto: el autor se camufla o está en la nube. Se reformulan modelos alternativos de autoría: Coautoría, creación colaborativa, interactividad, anónimatos estratégicos y obras huérfanas.

7º Sobre la dialéctica de lo social: superación de las tensiones entre lo privado y lo público. La intimidad como reliquia.

8º Sobre el horizonte del arte: se dará más juego a los aspectos lúdicos en detrimento de la anhedonia ( lo solemne + lo aburrido) en que suele refugiarse el arte hegemónico.

9º Sobre la experiencia del arte: se privilegian prácticas de creación que nos habituarán a la desposesión: compartir es mejor que poseer.

10º  Sobre la política del arte: no rendirse al glamur ni al mercado para inscribirse en la acción de agitar conciencias.

[magentamag]

RZEKOMA ŚMIERĆ FOTOGRAFII, CZYLI TRAKTAT O NIEUMARŁYCH OBRAZACH. CZĘŚĆ 3

Jabłko obrane z teorii, Magdalena Żołędź, 2015

13. Obraz daje się analizować na wielu płaszczyznach. Wbrew pozorom nie jest to zasługą gibkości teoretycznej naukowców. Kluczowe są silne zdolności obrazu, a zwłaszcza fotografii, do nawiązywania tak rozmaitych relacji, czyli do performowania. Performatywność bywa rozumiana na wiele sposobów, na przykład jako bycie wydajnym lub spełnianie z góry określonej roli.

14. DONICZKA – C.D. ORAZ KOLEJNA TEZA POSTFOTOGRAFII Aby wyjaśnić, na czym polega sprawczość doniczki należy przede wszystkim wyzbyć się pewności co do tego, w jaki sposób działa. Latour w Splatając na nowo to, co społeczne. Wprowadzenie do teorii aktora-sieci wielokrotnie powtarza, że socjologowie błędnie definiują siłę sprawczą (chodzi o tak zwaną siłę społeczną). Latour wyjaśnia to na przykładzie mylnego porównywania aktora do lalki, która rzekomo działa pod wpływem siły społecznej. Jednak jeśli lalkarz zostanie zapytany, w jaki sposób działa jego lalka, najczęściej twierdzi on, że to ona w dużej mierze sugeruje mu, co powinien z nią zrobić. Nie chodzi o odwrócenie porządku przyczynowo-skutkowego, ale wprowadzanie niepewności podczas badań działania. Nie ma czegoś takiego jak chłodna siła, która powoduje, że relacja twarzą w twarz zapewnia istnienie i trwanie społeczeństwa. Latour wyjaśnia, że sposobność działania doniczek często bywa uznawana za kontrowersyjną. Dlatego proponuje on zastanowić się nad sposobem, w jaki dana doniczka zmienia przebieg działania innej doniczki. Przykładem może być refleksja nad tym, jak przebiegłoby gotowanie wody bez garnka lub czajnika. Jeżeli odniesiemy to pytanie do doniczki, sprawy się komplikują. Odpowiedź na pytanie, „w jaki sposób przebiegnie wernisaż wystawy doniczkowej, gdy nie będzie na niej doniczek?”, może nie być tak oczywista, jak w przypadku gotowania wody1

15. Postfotograficzna abstrakcja bierze się z zupełnie innego powodu niż abstrakcyjne malarstwo. Abstrakcyjne malarstwo opłakiwało świat – postfotografia opłakuje umarłe obrazy (część z nich to obrazy świata).

16. Wykrztuszam obraz i patrzę na niego długie godziny. Z uczuciem wpatruje się w ukochane ciało. „Wpatrywać się znaczy grzebać: grzebię w tym ciele, tak jakbym chciał[a] zobaczyć, co jest w środku, tak jakby mechaniczna przyczyna mojego pożądania tkwiła w ciele naprzeciw (podobna jestem do dzieci, które rozkładają na części budzik, by zobaczyć, czym jest czas). Przeprowadzam tę operację w sposób zimny i pełen zdziwienia; jestem spokojna, uważna, tak jakbym znajdowała się przed osobliwym insektem, którego nagle przestałam się bać. Niektóre części ciała wyjątkowo dobrze poddają się tej obserwacji”2: piksel, kolor, brzegi nieostrości, faktura powierzchni – „rzeczy bardzo cząstkowe. Jest oczywiste, że właśnie fetyszyzuję zmarłego”3.

17. 23:11 Karol Komorowski błąd jako mądrość 23:11 Magdalena Żołędź jako akceptacja tego, że jest inny wymiar, o którym właśnie przypadkowo się dowiedzieliśmy potknięcie, przejęzyczenie 23:11 Sam Maruszewski inny w ktorym falsz jest prawda a blad - prawidlooscia? 23:12 Magdalena Żołędź jeszcze bardziej inny odwrotność jest prostą innością bardziej interesująca jest niepełna odwrotność 23:14 Magdalena Żołędź prosty kontrast istnieje, ale jest kłamliwy 23:15

Karol Komorowski kontrast przekrzywiony 23:15 Magdalena Żołędź dekonstruować potrafię jedynie w odpowiedzi na coś, nie da się zbudować od podstaw zburzonej budowli 23:16 Karol Komorowski AAAAA 23:16 Magdalena Żołędź zawsze w odpowiedzi na konstrukcję nawet wątłą lub wzniosłą WOSŁO WIOSŁO Karol Komorowski A konstrukcja z błędem? 23:17 Magdalena Żołędź jestem osobą muzykalną teoretycznie ale nie potrafię ja nie potrafię choć planuje skrupulatnie fotograficzne błędy każdego dnia wole coś zepsuć, po prostu wsadzić igłę w puch trucht trucht teoretyczny 23:18 Magdalena Żołędź JA TO WYMYŚLIŁEM - KAROL ALE TO TY NAPISAŁAŚ – napisałam

18. Twoje obrazki ? Tak s u p e r s ą ) ) n a j d z i w n i e j s z e d l a m n i e s z c z ego l n i e ż e wą t e k b r z m i " p r e s q u e v u " t o f a k t , ż e wc z o r a j z ro b i ł e m t e n fi l m h t t p s : / / v i m e o. c om/192510904 u n t i t l e d v i d e o I I I K a ro l K omorow s k i 2 0 1 6 vimeo. c om

W hacie z obacze. daj znać )) bardzo osobliwy przypadek? Te obrazki to jest coś co poprzedaza percepcję Taki troche prekognitywizm w wersji postinternetowej post - fotograficzny digital painting? Nie . To są zrzuty ekranu z ładujących się postów video przysłabym łączu. Kolory naturalne http://mitchellbarton.com/black - sand - white - sand - rey - sand TUES 21:53 czyżby blur stał się jakąś definicją współczesności?? hiperrealistyczną bez radnością blur w sztuce trochę jak medycyna w szuce *sztuce ale fajne wideo.. )) CGI ? ostry obraz mniej mowi o jakosciach czysto formalnych nie, real powrot do przyrody powrótd o przed narodzin rozmycie daje pole manewru może stac się wszystkim jakość nie może w tym przypadku być formalna, gdyż nie ma jeszcze określonej formy ona dąży do bycia stworzoną , ale to nigdy nie następuje zatrzymuje się w momencie PRZED przemianą może nie jest formalny, ale jest faktyczny jest obserwowany w trwaniu blur jest obserwowany w tworzeniu się

19. NOVEMBER / DECEMBER – notatki do filmu Postfotograficzny od-ruch ma na celu wytworzenie dyskursywnego odcinka na linii świata i abstrakcji. Świat jest najważniejszy w każdym przejawie bytu – trzeba byłoby powiedzieć: przede wszystkim kiedy staje się ekstremalnie niezrozumiały człowiekowi, a jednocześnie faktualny wobec siebie. Metoda ta zakłada estetyzację poznania jako nadrzędną funkcję doświadczenia. 

Realne musi zostać zweryfikowane relacją abstrakcjonistyczną wobec kamery cyfrowej.

Mam na myśli normcore rodzinnego telewizora, wiecznie obecny aparat fotograficzny, rodzinne albumy czy pamiątkowe zdjęcia rozmieszczone po wielu mieszkaniach. Nigdy nie brakowało przedstawień rzeczywistości. Obecna jesień zaskoczyła mnie tempem ewolucji myślowych, oglądaliśmy nawet “Jajo węża”, a 23 listopada w Różni zorganizowaliśmy pokaz “Dotyku” i “Twarzą w twarz” pod hasłem “Obecność instynktownego zła w ludzkiej naturze”. Pomyślałem: na czym zasadza się artystyczne uogólnianie? Konwencjonalne fotografie jesiennych scenerii, jakie możemy oglądać w wielu filmach Bergmana nie obrazują jakości, które nas zajmują, stąd muszą podpierać się psychologią, aktorami, scenariuszem i figuratywnością. Nigdy nie interesował mnie świat w skonwencjonalizowanej formule przygody, lecz jakości doświadczenia kinematograficznego: rozkład barw, rodzaj ruchu, proporcje, tempo, atmosfera, radiancja. 

Interpolacja to proces algorytmicznej kalkulacji nowych pikseli. W tej chwili dostępnych jest nam wiele metod interpolacji. Proces ten towarzyszył mi przy stworzeniu czerwonego kwadratu, podwójnie przekręconej nalepki naściennej. Było to jeszcze w 2015 roku, kiedy zaczynaliśmy pisać tę książkę. Metoda ta powróciła w październiku 2016 roku. Stworzyłem serię cyfrowych malunków w folderze “interpolation one year later”, tym razem używając interpolacji najbardziej fotorealistycznej, która przetwarzała niebieski kwadrat niejako odtwarzając go maszyną aerograficzną. Było to dzień po powrocie z Podbeskidzia, gdzie Stachu Szumski malował mural przy użyciu właśnie aerografu. W tym samym czasie, w Różni dobiegała końca wystawa Jakuba Glińskiego, gdzie interesowały mnie małe różnice w jakości obrazów pojawiające się w procesie destrukcji.

untitled 7, Karol Komorowski, 2016 Deadlock (red), pigment print on adhesive paper, 40 x 40 cm, Karol Komorowski, 2016

Zjawisko nieostrości zachodzi wyłącznie przy użyciu narzędzia optycznego. Organiczność tego rodzaju naturalnych kamer zostaje udowodniona przez różnorodność gatunkową. Przykładem ślepego zwierzęcia jest noworodek, którego wzrok ogranicza się do najogólniejszych ekspresji: uśmiech bądź przerażenie otwartych ust. Powracam do tych obrazów znając już lekkie odcienie twardej, wyostrzonej rzeczywistości. Oczywista jawi się zasada nieprzeniknionego detalu – świat komplikuje się nieskończenie zamiast dążyć do uproszczenia.  Zapis przestrzeni barwnej  Zapis radiancji  Zapis chromatyczny Postaci ludzkie zostają zredukowane do czystych efektów optycznych: to, jak kto wygląda uzależnione zostaje od padającego światła. Udało mi się odciąć

niepotrzebny balast faktualności nie rezygnując z oddania ostatecznych decyzji żyjącej realności. Nie ma tu już wielu małych złudzeń, jest jedno wielkie pod postacią oczyszczonych jakości ruchomego obrazu. Ewentualność atmosferyczna zdobywa abstrakcyjną moc: władzę nad obrazem, którego wcześniej była niechcianą nieperfekcją ujawnianą w testach.4

https://vimeo.com/194148619

Spadł śnieg, kontrast na planie ziemi odwrócił się: jest teraz bardzo dużo światła odbitego, nie ma żadnego silnego źródła ani gry cieni. Śnieg zmienia również pojaw grawitacji w interfejsie 3D: staje się znacznie silniejsza od nas kiedy tracimy przyczepność. Zrobiłem kilka ujęć w drodze przez las, potem znów starałem się do niego choćby na chwilę dostać. Zeskakując ze stoku oparłem się statywem o grunt, przez co głowica wykręciła się i spadała długie sekundy w głąb lasu. W tym samym czasie zaczęło intensywnie śnieżyć, a ja wskoczyłem za nią. Zacząłem widzieć bezpośrednio to, co jest istotą ‘złudzenia’, które dokumentuję w przestrzeniach barwnych: grupy kontrastujących odcieni, nieskończony krajobraz szczegółów rozmyty przez śnieg i osadzający się na okularach: tunelowość kinematograficznej wizji naśladującej wpływ adrenaliny na ludzki wzrok. Przezwyciężenie tego chaosu okazało się niemożliwe. Nazajutrz Kamil znalazł głowicę. Tamtego dnia i tak miałem już nie filmować. 

Czym jest realizacja kulturowych ambicji za pomocą automatyzujących narzędzi? Jakiego rodzaju jest to ekspresja? Więcej niż cokolwiek interesuje mnie zjawisko form modulacji wizji – szybkiego ruchu przy krótkim czasie naświetlania, obecności szumu, momentów zmiany ostrości, rysunku rozmycia. Dziś największy aparat automatyzujący, którego rejestracji poświęcam film, wprowadził nowy wątek: opad śniegu zaczął wchodzić w ostrość tworząc grawitacyjny szum. Rozmyślałem wcześniej czy by nie wprowadzać odbić lustrzanych w montowanym materiale. Teraz jestem przekonany, że byłby to nadmiar możliwości. Czy nie na tym zasadza się praktyka artystycznego uogólnienia?  Przekazując drżenie ciała kamerze, wyprowadzam narzędzie z obszaru nierealnej obserwacji wprowadzając jedyne, acz nieskończone pole relatywizacyjne.  Zapis samopobudzenia.

https://vimeo.com/194172716

Dziś jest zachmurzenie kompletne, nawet śnieg. Pod sam wieczór szarości przechodziły powoli w fiolet łuny miasta, który osadzał się na gęstwinie chmur. Nie filmowałem. Czuliśmy ciepłe miejsca lasu, obserwowaliśmy przekroje ściętych drzew. Jutro muszę zarejestrować śnieguliczkę białą, która dziczeje przy drodze do lasu. Wprowadza maksymalny kontrast, kolisty kształt i chaotyczny ruch drgania przy wietrze.

Niektóre części mierzonego świata wchodzą w pole abstrakcyjnego oglądu zapożyczonego przez aparat. Wówczas nie staram się ich uniknąć, a raczej cieszę się na ich przybycie i ostateczne potwierdzenie celu: podejście skrajnie realistyczne łączące w sobie obydwa bieguny abstrakcyjności. 

Staram się uczyć od zarejestrowanego materiału do samego końca okresu zdjęciowego. Codzienny rytm długiego spaceru, obiadu, czytania, pracy nad materiałem abstrakcyjnym i finalnego powrotu do czytania bardzo mi sprzyjał. Nie było w nim nic z miejskiej patologii ciała. Mimo różnic w umiejętnościach rozumowych, mimo wielości języków myślenia, cały czas mówimy o tym samym: o “twardej” rzeczywistości, o prawach jakie możemy nadać moralności, o fizycznym empiryzmie, o strukturach relacji między rzeczami i między ludźmi. Być może i to poczucie kierowało mnie zwykle ku odkrywaniu żywych stosunków między automatyzmem metody, a wybranym generatorem przypadkowości. Dopełnienie dzieła będzie zawsze chwilową ułudą. Maszyna ma wciąż opierać się pokusie znaku uzupełniającego. Gdy zaczęliśmy studiować szum, z wiadomych racji nas urzekł. Znaki przestankowe są najlepszym przykładem artykulacji tych negatywowych form. A nawet znaczek ironii. Moment rejestratorskiego umaszynowienia, zwłaszcza, ale nie wyłącznie w aspekcie filmowym, jest momentem niebezpiecznym, tak jak moment ludzkiego spojrzenia, które niejako jest już transkrypcją, naśladowaniem innych znaków. Odtwarzając znaki, tworząc znaki znaków, maszyna ma zawsze skłonność do dodawania znaków uzupełniających dla wzmocnienia naturalizacji oryginału. Dobry rejestrator powinien oprzeć się pokusie znaku uzupełniającego. Co więcej, w używaniu znaków powinien

być niewidoczny.” Zapis iloczasu.

7 grudnia odkryłem obraz towarzyszący mi przez najmłodsze lata – świecącą w nocnej ciemności, czerwoną diodę telewizora. Kiedy pojawiła się na nowo w kadrze, zrozumiałem do czego mi służyła; ciemność umożliwia arbitralizację ram, a rozmycie przy szybkim ruchu gałek ocznych pozwalało na kreślenie kształtów: linii horyzontalnych, wertykalnych, pojedynczych liter czy kolejno krótkich słów. Czerwona kropka to plama, która przechodzi w stan minimalizacji pozwalający na traktowanie jej jako jednostki dalszych przetworzeń. Nie wiadomo czy jest animacją odbijającej się od krawędzi kadru piłeczki czy realnym, statycznym obiektem. Jest też znakiem czuwania, z którym szczególne spotkania przeżywa się przy nieudanych próbach zaśnięcia. Czyżby same możliwości działania aparatu percepcji wzrokowej już wtedy interesowały mnie ‘ponad na-wpół-sensowne chwytanie iluzorycznych treści’? Sytuacja bez oznaczenia krawędzi to nieskończone pole rzeczywistości poddawanej mierze.

Miłosz, któremu oddałem odpowiedzialność za muzykę dla wersji pełnometrażowej, ściągnął pierwszy akt filmu i oglądał minutę, aż jego komputer zaciął się i wyświetlał stopklatkę. Niestety, nie był w stanie powrócić do dalszego odtwarzania filmu, a my, jak przy licznych okazjach, skorzystaliśmy z tej inspiracji błędu przez automatyzm w finalnym montażu.

Wygaśnięcie obrazu, pojawienie się obrazu, ciemny, niemy interwał ujawnia rzeczywistość miejsca seansu. Podobnie zatrzymanie nadaje sens trwaniu w ruchu: ten sam kontrast pojawia się przy ontologicznie praktycznej korelacji przedmiotu i podmiotu patrzenia. Czy czerwona dioda przy łóżku ożywa kiedy zasypiam? Gdy wszyscy aktorzy są w ruchu, system korelacji działa, a jego błędne wyjścia nikną w intensyfikacji akcji, która tym samym wyłącza obecność czystych jakości.

10 grudnia w ramach “Proces trwa – Programowanie w wymiarze rzeczywistości” Tomka Pawłowskiego pokazywałem przedpremierowo nieme filmy, które składają się na wersję pełnometrażową. Po tamtym otwarciu: zmieniłem tytuł, wprowadziłem dywersyfikację chronologiczną, zacząłem korzystać z zaawansowanych ustawień wyszukiwarki Google, zdałem sobie sprawę, że warunki projekcji muszą być komfortowe dla widza, że być może film jest na tyle deziluzjonistyczny, że te warunki staną się jego treścią.

1 Magdalena Żołędź, Performatywność fotografii artystycznej, Wrocław 2015, s. 10, [praca magisterska na kulturoznawstwie Uniwersytetu Wrocławskiego].

2 Roland Barthes, Fragmenty dyskursu miłosnego, tłum. M. Bieńczyk, Warszawa 2011, s.111-112.

3 Tamże, s.112.

4 Świat rzeczywisty posiada granice, świat wyobraźni jest nieskończony; nie mogąc rozszerzyć pierwszego, zacieśniajmy drugi, jedynie bowiem różnica między nimi powoduje wszystkie cierpienia które czynią nas rzeczywiście nieszczęśliwymi

( J-J.R. “Emil”, t. I.) Należy zatem podkreślić, że: 1) wyobraźnia, źródło różnicy między możnością i pożądaniem, określona jest jako różnicość: obecności bądź rozkoszy lub w obecności bądź w rozkoszy; 2) stosunek do natury zdefiniowany jest w kategoriach odległości negatywnej. Nie chodzi więc ani o wyjście z natury, ani o dojście do niej, lecz o zredukowanie jej “oddalenia”; 3) wyobraźnia, która pobudza te inne władze wirtualne, sama także jest władzą wirtualną: “ze wszystkich najczynniejszą”.” ( J.D. “O gramatologii”, s. 244)

[roccioletti]

Tra le cose.

Corpo, cose.

Work in progress.

Performance, 2024.

www.roccioletti.com

#contemporaryart #performanceart #performingarts #performance #art #artecontemporanea #arte #body #corpo #photography #postphotography #fotografia #postfotografia

[mafersin]

Reporte final.

Soy yo de nuevo,  y una vez más quisiera expresarme aquí, qué más podría decir que ya me harté de estar en casa, no ir a la escuela, y tomar mis clases presenciales,  viajar 2 horas y media o si el bus era muy full entonces una hora y media, es triste pasar los días sin saber que es lo que sucederá próximamente.

Hasta cierto punto estoy agotada emocionalmente de solo imaginar que podría morir en algún momento de mi día, ya no de mi vida. Aquí hay personas enfermas con las mismas ganas que yo, lo diferente es que quieren salir  de su mal estar en cuanto a su salud. Este capitulo de mi vida se ha vuelto el mas grotesco, los primeros días me la pasaba trabajando, y al mismo tiempo vendiendo cosas. Pero, por instrucciones de mis padres, bueno, tuve que guardarme en mi hogar hasta el momento. Vi a mis padres perder su empleo y a familiares morir poco a poco, verlos por un momento y al día siguiente recibir la noticia de su fallecimiento.

Es frustrante ver y sentir el pánico de la gente a mi alrededor utilizando un bozal todo el tiempo, mis días en casa se tornan preocupantes, y cansados de levantarme para no ir a la escuela, y hacer algo distinto todos los días. Se me han acabado las ideas, este debería ser un ensayo sobre la clase y los temas vistos durante este último parcial de mi materia de Imagen Electrónica, pero creo ya lo arruiné con mis sentimientos, así que dejemos atrás esto y comencemos con mi ensayo, que de cierta manera creo ahora no aterrizaré de golpe al tema, necesitaba antes expresarme ya que durante mi estancia en el hogar puse mucha atención a las redes sociales como todo  buen estudiante ignorando al menos una parte de sus responsabilidades académicas, ya que en la red es donde pasamos gran cantidad de tiempo mirando, publicando, compartiendo etc, esto tiene que ver en mi tema elegido. Pues las redes sociales nunca dejan de darle al blanco en el tema de imagen como medio de difusión, al mismo tiempo las aplicaciones hacen de la suya siendo una herramienta de edición.  

El primer tema visto durante este parcial ordinario fue sobre la imagen fotocopiada, en donde se abordó el tema del fanzine, carteles y propagandas.

Un fanzine por definición es una publicacion temática, y quienes comunmente realizan este tipo de publicaciones son los aficionados a algun tema especificos, puede ser de cine, escolar, de musica entre otros. 

Este tema fue uno de mis favoritos porque nos permitieron realizar uno propio con tema libre, aunque creo hubiera sido mejor si hablaba de otra cosa y no de cine, al final no quedé tan convencida de mi trabajo pero igual fue divertido al menos experimentar con la creación de este, al dibujar digitalmente, pues la película de It es una de mis favoritas, en lo personal las películas de suspenso y terror son mis favoritas, aunque me cueste digerir su desarrollo o la trama que tienen algunas. Vi algunos trabajos de mis compañeros de clase y quedé fascinada con dos especialmente con el del aborto. 

Aqui dejo el link de la publicación.

https://its-denissec.tumblr.com/post/620687302482673664

Me gustó especialmente porque tiene esta estética de periódico o de cosas viejas e inusuales, me agradan las cosas que tienen este aspecto porque me parecen bastante interesantes, días antes vi que mi compañera quien realizó este fanzine hizo una dinámica donde nosotros comentáramos frases de un pro-vida.

Ya no consideré seguir realizando mi fanzine que anteriormente propuse, pues como lo dije antes se me terminaron las ideas. Durante este último parcial vimos al menos 3 temas de los cuales uno de ellos es el que me interesa más aunque debo decir que me costó un poco de trabajo comprender uno de los conceptos de imagen. Para eso tuve que acudir con mi profesora (que  por cierto rifa mucho explicando). 

Luego, el segundo tema visto en clase fueron las transmisiones en linea y formatos de corta duración, para esto, nuestra dinámica fue buscar a un creador digital, de cualquier plataforma de redes sociales, y hacer un breve analisis, para introducirnos a esta actividad antes vimos lo que es un vloggin, el primer vlogger, y su evolución. Siendo sincera es un tema del que evidentemente no soy experta porque no tengo algún creador digital preferido en cuanto a formatos de vídeo, pero hablé sobre Yuya y su desenvolvimiento en la plataforma de Youtube. 

Por último pero no menos importante hablamos sobre la postfotografia y la imagen multidimensional y a continuación hablaré al respecto de esto. 

Antes que nada debo dejar claro que es lo que caracteriza y lo que significa  la  postfotografia, de acuerdo a lo que yo comprendí. 

La postfotografía significa, entre otras cosas, que la fotografía ha dejado de estar vinculada a la verdad y a la memoria en un mundo en el que ya no pertenece a especialistas o a profesionales y en el que todos somos productores de imágenes. Ahora ya no importa tanto la calidad de las imágenes (incluso se valora una cierta estética de la imperfección) como su circulación y sobre todo su oportunidad, una propiedad facilitada por la ubicuidad de las cámaras, su facilidad de manejo y la gratuidad de los procedimientos, que ha propiciado el nacimiento de un nuevo Homo photographicus en el que se eliminan las fronteras entre el profesional y el amateur, entre el fotógrafo y su modelo.

Lo que caracteriza a la postfotografía es “la inmaterialidad instantánea de las imágenes, su profusión y disponibilidad global y su aporte a la enciclopedización del saber y de la comunicación”, tal cual el proceso que resulta de tomar una foto con tu teléfono celular, editarla con un filtro y subirla a las redes sociales donde muchas personas en el mundo podrán verla al segundo de que la has publicado.

Sabemos que una imagen navegando en Internet puede ser expuesta a ser manipulada, con malas y buenas intenciones. Pero también es necesario comprender que una imagen o una fotografía deja de serlo cuando un objeto ademas de ser capturado  ya no cumple con las funciones o propiedades de un objeto, pues finalmente este se convierte en imagen. Al igual,  cuando una persona realiza una acción es decir, tomando un café y toma una fotografía de su estancia, en ese preciso momento  también deja de ser lo que realizaba en ese tiempo, pues creo hasta cierto punto una fotografía no reconoce la identidad de aquella persona, solo sabes que es un sujeto, sentado, tomando un café probablemente frió o caliente, no sabemos la edad, no sabemos de donde es, solamente especulamos acerca de el. Entonces, comprendemos que el receptor es el encargado de darle o no un significado a lo que se observa. Desde ese preciso momento así como Joan Fotcuberta lo dice “la imagen ha muerto”, al ser manipulada con algún tipo de filtro de “X” aplicación, al ser distorsionada, etc...

El nuevo público ya no cree en la posibilidad de una fotografía no mediada, una que emerge directamente de lo real y que debe percibirse como una ventana abierta hacia su referente. Hoy asumimos que toda captura es siempre una ficción. Como apunta Fontcuberta, “la cuestión no estribaba en que la fotografía digital también podía mentir, sino en cómo la familiaridad y facilidad de la mentira digital educaba la conciencia crítica del público” . El cambio de estatus de nuestra relación con la imagen fotográfica, iniciado por la primera incursión del avance tecnológico, se hace definitivo cuando entra en escena lo que Fontcuberta considera una “segunda revolución digital”. Esta transformación se debe al desarrollo general de internet y, en concreto, a la aparición y el incremento del uso de las redes sociales. Precisamente es este factor el que lleva al autor a re-definir lo fotográfico: para él, “la postfotografía no es más que la fotografía adaptada a nuestra vida online” . La imagen pasa de ser un instrumento para la memoria a constituir una de las vías principales de comunicación y relación interpersonal.

“Si la fotografía nos hablaba del pasado, la postfotografía nos habla del presente, porque lo que hace justamente es mantenernos en un presente en suspensión, eternizado”

La  manera en la que nos relacionamos con la imagen hace que esta se convierta en lenguaje para nuestra vida cotidiana, pues quién no se toma una fotografía haciendo, comiendo, desayunando, cenando, en la lluvia, en las playas, en una reunión de amigos, creo hasta cierto punto las imágenes son nuestro lenguaje, digo nuestro porque hasta yo lo hago, pues crecí en una generación donde lo importante son las imágenes, la tecnología y las redes sociales para su difusión.  Esta transformación principal del lenguaje en imagen, radica en que hoy “todos somos productores y consumidores de imágenes”. Hoy los dispositivos de telefonía móvil giran en torno a la cámara y su principal aportación es compartir las capturas de manera inmediata. Se fomenta así la creación y el consumo de imágenes de manera constante.

https://www.pinterest.com.mx/pin/675751119075120918/

A colacion, encontré un manifiesto sobre la postfotografía y me gustaria compartirlo aquí, tambien pertenece a Fontcuberta.

Decálogo posfotográfico.

1º Sobre el papel del artista: ya no se trata de producir obras sino de prescribir sentidos.

2º Sobre la actuación del artista: el artista se confunde con el curador, con el coleccionista, el docente, el historiador del arte, el teórico... (cualquier faceta en el arte es camaleónicamente autoral).

3º En la responsabilidad del artista: se impone una ecología de lo visual que penalizará la saturación y alentará el reciclaje.

4º En la función de las imágenes: prevalece la circulación y gestión de la imagen sobre el contenido de la imagen.

5º En la filosofía del arte: se deslegitiman los discursos de originalidad y se normalizan las prácticas apropiacionistas.

6º En la dialéctica del sujeto: el autor se camufla o está en las nubes (para reformular los modelos de autoría: coautoría, creación colaborativa, interactividad, anonimatos estratégicos y obras huérfanas).

7º En la dialéctica de lo social: superación de las tensiones entre lo privado y lo público.

8º En el horizonte del arte: se dará más juego a los aspectos lúdicos en detrimento de un arte  hegemónico que ha hecho de la anhedonia (lo solemne + lo aburrido) su bandera.

9º En la experiencia del arte: se privilegian prácticas de creación que nos habituarán a la desposesión: compartir es mejor que poseer.

10º En la política del arte: no rendirse al glamur y al consumo para inscribirse en la acción de agitar conciencias. En un momento en que prepondera un arte convertido en mero género de la cultura, obcecado en la producción de mercancías artísticas y que se rige por las leyes del mercado y la industria del entretenimiento, puede estar bien sacarlo de debajo de los focos y de encima de las alfombras rojas para devolverlo a las trincheras.

Fuente: https://www.lavanguardia.com/cultura/20110511/54152218372/por-un-manifiesto-posfotografico.html

Mi experiencia como consumidora y creadora de estas imágenes me hace sentir horrible ahora, porque las imágenes que capturo son una basura, no digo porque sean realmente basura, pero de alguna manera si llegan a serlo, toda la vida o bueno al menos desde que tuve alcance a mi primer teléfono móvil y entré a las redes sociales he aportado para el existir  de estas imágenes que al parecer no tienen sentido pero sí, pues ya no son solo imágenes, ahora son lenguaje. 

Igual se me ocurre que aquí pueden entrar como los símbolos o caracteres y emoticones (?) pues de alguna manera al comunicarnos a traves de un texto el uso de esto puede resumir el mensaje y claro que puede ser totalmente entendible para nuestro receptor. 

Es increíble ver como todos tenemos un fácil acceso a capturar instantes de la realidad que de pronto dejan serlo, siempre que pienso sobre estos temas me hace reflexionar sobre lo que hemos hecho y normalizado con nuestras acciones en la red. Hasta cierto grado me sentí patetica y definitivamente horrible por todo esto, no sé si tenga que ver con el como me siento. 

Para finalizar, quiero aclarar que escoger este tema me ayuda un poco a comprenderlo ya que tengo un poco de dudad en cuanto a la imagen multidimensional, pero si pudiera decir a grandes rasgos ¿qué es una imagen multidimesional? bueno, pues es aquella imagen que principalmente se caracteriza por tomar algo de lo real y pasarlo por una serie de filtros de imagen. 

A continuación presento una serie de imagenes capturadas en cualquier momento de mi vida antes de la cuarentena, estas yo las considero como ejemplos de postfotografia, pues son capturas de instantes, lo que intentan es representar la realidad de alguna manera o por decirlo asi, no tienen filtros, son basicamente fotografias que tienes almacenadas de tu celular y sirven como lenguaje justamentente. 

La primer imagen es de una actividad que hicieron mis compañeros alumnos de la facultad de artes de la UAEMEX, justo cuando se empezaron a descontrolar de manera sadica los femimicidios y el maltrato de genero. 

Por lo que yo observé es que en esta actividad no solo intervinieron los alumnos sino tambien la gente a que transitaba por esa zona. 

Esta segunda fotografía bueno es mia con mis amigas, por lo que yo entendi es que se vuelve un imagen en postfotografia porque cumplen una función de que al momento que es capturada, esta se vuelve eterna. Y si, esta fotografia tiene unos 4 años aproximadamente. 

Otra de la caracteristicas de este tipo de imagenes es que son muy random, digo, podemos tomar millones de capturas de diferentes cosas, hasta de un elote, y aqui me ven a mi comiendo uno en una clase, recuerdo que esta imagen se la mande a uno de mis amigos pues me preguntó que qué hacia y bueno, esta fue la respuesta, a lo que mi receptor entendió el mensaje de alguna manera. 

Estas dos ultimas imagenes las tomé cuando estaba concinando junto con mi padre y en la otra estaba comiendo, aunque es muy obvio lo que estoy haciendo, las personas que ven este tipo de capturas puede que la entiendad, aunque yo creo que sí, nunca falta una imagen de estas en nuestra galeria, ya sea para mostrar a una persona que es lo que haces o las actividades que estas desarrollando durante tu día. 

[pensarelafotografia]

#joanfontcuberta #postphotography #postfotografia

[david-sil]

Imagen Multidimensional ; Postfotografia

Imágenes Multidimesionales 

Con esta imagen yo considero que se basa en la teoría de que todo ser humano es un todo,se encuentra conectado con el universo y puede tener la opción de manejar distintos conocimientos que lo lleven a encontrarse con sigo mismo. 

Esta segunda imagen me causo cierta curiosidad debido a que me recordó mucho ala trama de una película que salio en el año de 2010 titulada Incepction, en la cual gira en torno a los sueños y en varias ocasiones los protagonistas tienen la habilidad de manipular dichos sueños creando perceptivas similares a las de la imagen.     

Esta otra imagen creo que calificaría debido a que en esta ocasión ocurre algo que es bastante inusual . Resulta que en el año de 2013 la desarrolladora de videojuegos de PlayStation, Naughty Dog, lanzo una de las entregas mas famosas de esta consola siendo The Last of Us, un juego de supervivencia y acción situándonos en un mundo post-apocalíptico lleno de infectados. La historia gira en 2 personajes principales (Joel y Elie), para la creación de estos personajes, Ashley Johnson fue la encargada de darla vida a Elie pero una vez que el personaje estuvo listo y la vimos en acción dentro dentro del  juego, los fans no pudieron evitar notar el gran parecido que tenia con la actriz Ellen Page, a lo que la compañia años mas tarde declaro que fue una mera coincidencia .

 Esta imagen es una clara parodia a la pintura de la Creación de Adán pintada en la capilla sixtina, en donde en vez de tener al hombre y al creador, tenemos a dos personajes de la franquicia de películas de Prometheus, siendo el Ingeniero (personaje que se encuentra acostado) el creador de la vida en la tierra.    

Postfotografia  

Esta primera imagen de Postfotografia representa la gran muralla china que esta construida por pequeñas imágenes diminutas de la misma imagen solo que en una resolución aun mas pequeña que apenas y se alcanza a divisar. 

Esta otra imagen del genero me pareció algo interesante debido a que el autor de este montaje ( John Heartfield), señala que Hitler traga oro y produce basura siendo esta imagen una representación al Dada, reciclando las ideas del pasado para reapropiar el significado y la denominación del concepto original de la imagen o de la idea que se tenia en esa época. 

Esta imagen la considero postfotografia por que se podría considerar como un meme, la imagen habla por si sola comunicándonos que se trata de un gato sosteniendo un dispositivo móvil para tomar lo que aparentaría ser una fotografía de tipo selfie junto con un perro detrás suyo , esto es poco probable que ocurra debido a que estos dos animales domésticos usual mente llegan a convivir juntos si se tienen desde cachorros pero en un estado mas primitivo.

Esta imagen es una fotografía que había toado hace ya un tiempo, como se puede observar corresponde a un ticket de una compra de unos comics que lleve acabo en una tienda, esta dentro de mi top por que para ese entonces yo la necesitaba para respaldar la compra pero una vez que la concluí después de un tiempo ya no la volví a ocupar mas pero la conservo para recordar la primera compra que lleve acabo en ese lugar.