#polemist

[twafordizzy]

Madelon en de liefde in tijden van oorlog

De Boekenweek voorbij dook ik nog even in wat oude voorbeelden van hoe je een geschenk kunt schrijven. In dit geval: Madelon in de mist van het schimmenrijk van Willem Fredrik Hermans (1921-1995). Een liefdesgeschiedenis tussen een student en een telegrafiste in tijden van oorlog. Die liefdesgeschiedenis is het best samen te vatten zoals Hermans het zelf doet in de volgende parabel. Het gaat om…

[g4rchomp]

thinking about how the french national hymn is a revolutionary call to arms but 'from the river to the sea' is supposed to be uniquely cruel and violent... every news we receive are devastating it is truly nauseating that governments are turning a blind eye and/or directly contributing

[mightyares]

Oh,hear me Ares Chrysopelex

Strong and mighty Ares Chalcocorustes

Please,hear my prayer

Please,help me in overcoming this difficult period of mine

Oh,Ares Polemistes talaurinus!

You who fight under the shield's guard,

Please,protect me from those outrageous thought that I cannot control,

That are not desired.

Hail to you,oh blessed One!

A prayer for Lord Ares

[sethshead]

This is what entryist subversion looks like. This is what Militant did to Labour in Liverpool and what the DSA has done to Democrats in Astoria, Queens: a hostile takeover from within.

Moishe House is an explicitly Zionist organization. Why would an anti-Zionist rabbi want to work for them except to promote ideologies contrary to the organization’s mission? Moishe House’s handbook rules were well written to prevent such expected eventualities, and in violating them, Rabbi Kleinman is the author of her own termination - not for criticism of the war, but for her opposition to the existence of the country that is home to half the world’s Jews.

Why, you might ask, would someone who desires such harm to befall half the total population of Jews would want to become a rabbi in the first place? Wouldn’t a Jewish cleric have a pastoral responsibility to all k’lal Yisrael, not just those privileged enough to live in countries from which they’d not had to flee?

This is what happens when one’s calling is narrow, doctrinaire, and uncompromising social causes, rather than the full duties of the role one seeks to inhabit. Kleinman could have been an activist anywhere. She did not have to kasher views that put Jews in danger with seminary training. But her calling was not faith nor ritual nor scripture nor care: it was a desire to shrink something far greater than herself - Judaism - into something no larger than the size of her own ego.

I’ve written about how instruction is incompatible with activism. The educator must teach students how to think, must maintain multiple perspectives simultaneously, must think broadly, cautiously, and charitably. The activist must push their ideals with a single-minded sense of purpose, must be apologist and polemist, must seek favorable ends for their side rather than stay analytically aloof and detached from the fray. The activist avoids asking themselves difficult, challenging questions about their own mission and worldview. Consider then that “rabbi” means ‘teacher�� in Hebrew. Kleinman has placed herself in multiple professional and confessional conflicts of interest. The Washington Post should have considered this before running her side of the story so uncritically.

[lyledebeast]

Three Tokens

The point has been made many times that The Patriot misrepresents several populations that played key roles in the American Revolution.  To be honest, it misrepresents all populations involved.  The British did not make a habit of targeting civilians (at least no more than the Patriots did), and wealthy South Carolina landowners farmed their lands using slave labor.  Apart from these outright lies, though, there is a more insidious misrepresentation involved with three populations not centered by the movie: the French, American Loyalists, and enslaved Black Americans.  Each of these groups is represented by one character that is written specifically to present the Patriot cause in a favorable light, or at least deflect criticism away from it.

Major Villeneuve 

When we first meet him, Villeneuve has it in for Benjamin Martin.  “It is such an honor to meet the hero of Fort Wilderness” he sneers in reference to Martin’s brutal executions of French soldiers during the French and Indian War.  It is entirely believable that French soldiers could have held on to such animosities; the war in which they had fought the Americans as enemies only ended thirteen years prior to the start of the American Revolution.  Villeneuve’s dialogue with Martin becomes suspicious as he shifts from anger at Martin’s past war crimes to anger with Martin for forbidding his execution of surrendering British soldiers.  The British had sunk the ship on which his wife and children were passengers.  Just as the French and their Cherokee allies had murdered and raped Colonial civilians just prior to the Fort Wilderness incident.  Villeneuve’s judgement of Martin is superseded by his hypocrisy. This becomes a theme wherein characters’ personal experiences are presented as more important than their political beliefs, particularly when those beliefs are critical of Patriot ideas and practices.

James Wilkins

To get the pesky historical facts out of the way first, the idea of using one man to represent Loyalism in a colony characterized by particularly fierce fighting between Loyalists and Patriots is laughable. The audience is given no explanation for why Wilkins would join the Green Dragoons (historically, a Loyalist regiment formed in New York, though apparently not the in the movie given Tavington’s “another Colonial?” comment). Wilkins is the single American Loyalist present in the movie after the Charlestown assembly of 1776, and we are told that he had been part of a Loyalist militia prior to joining the dragoons.  What happened to the other Loyalists at the assembly?  What happened to the militia? 🤷‍♀️

We do learn that Wilkins’ Loyalism has a motivation, sort of.  It is not revenge, which motivates every single other non-British White man in the movie in spite of South Carolinian Loyalists having ample cause to seek vengeance against Patriots.  To Mr. Howard at the assembly he cites the lack of an American nation, and to Tavington he says “Those who make a stand against England deserve to die a traitor’s death.” Frankly, this sounds like the straw man reasoning a Patriot polemist would ascribe to Loyalists, and I suppose that is exactly what it is.  He is not loyal to cultural and/political institution of which he is part but to a country across an ocean from his home.  Okay, Wilkins.  The movie does provide us with a Loyalist perspective; it just happens to be one completely divorced from accurate historical context. 

Occam

I’ll confess to falling down a rabbit hole of research about Black Americans’ involvement in the American Revolution for this section, and it was eye-opening.  I knew that more Black people supported the British than the Patriots, but I had no idea how enormous the disparity was. The number of enslaved people who took up the Continental Army’s offer of freedom at the end of military service was dwarfed by the numbers of those who directly aided the British or took the chaos of war as an opportunity to escape the plantations.  Both of these larger groups are erased in The Patriot. Of the enslaved characters, Occam is the only one to speak, and some on Charlotte’s plantation die for their silence about her whereabouts.  The longest speech from a free Black character exists to inform the audience and Tavington that he is free and is almost completely ignored by Tavington.

All this means that Occam is the only character to actually articulate a Black experience of the American Revolution, but he prefers to express himself through his actions.  These include staring into middle distance while pensive music plays every time the topic of freedom is raised, risking his life to save the one militia man who treats him as poorly as his enslaver did, fighting for the militia that enslaver gave him to even after he is free, and helping his comrades surprise Benjamin Martin by building him a new house after the war ends.  It is hard to imagine that he is going to surprise him again with a bill for his services.  In short, Occam celebrates his liberation from slavery by doing volitionally the exact same things he would have been compelled to do as a slave.  Freedom, baby!

As egregiously limited as each of these characters are as representations of their respective groups, each contains a grain of truth.  There was some held over mistrust between French and American veterans of the previous war.  There were Loyalists who partook in atrocities against Patriot civilians.  There were Black people, both enslaved and free, who aided the Patriot cause.  However, by presenting only one person from each of these populations, the filmmakers use these characters’ individual choices to downplay or silence those populations’ justified grievances with Patriots.  There is, however, one South Carolina population from the American Revolution era that is not represented by so much as a single token: the Cherokees.  We know they were there; people keep referencing Martin’s victory over them.  The tomahawk prominently featured from the opening shot of the movie to Martin’s final fight with Tavington is a trophy from Martin’s Indian fighting days.  But the only Cherokee people who appear are the scouts in one blink-and-you-miss-it shot after they deliver the single survivor of Martin’s massacre in the woods to the British camp.  That they appear at all begs the question: why is Tavington not using their help to find the militia?  They likely know about the mission; their ancestors were there long before the Spanish built it.  For once, the movie is accurate; Banastre Tarleton did not receive Cherokee aid either.  This was not because the Cherokees chose to forgive and forget with regards to the previous war, as Villeneuve ultimately does, but because they had been driven from the colony by Patriot atrocities that might even have raised Colonel Tavington’s eyebrows.

[ariel-gremlinzkeep]

This needs updated

ToaF AU Introduction 

Okay. I suck at these kinda things so bear w/ me, lmao. 

Long Story Short:

Turts of a Feather is my canon divergence AU that is mainly based on ROTTMNT w/ bits & pieces of other iterations & OC shit tossed in. 

I suppose the easiest way to describe it is, take the Hamatos, throw them in a mixer w/ more found fam, heaps of trauma, loads of familial love, & hit max speed. Yay~

~☆~

🔗Links🔗

ToaF on Tumblr ToaF on AO3

~☆~

Long story summarized-ish:

The biggest divergence goes back to when Drax first made the Ooze & the fact his initial concoction was Empyrean free. Instead it utilized the Mystic ability of a nigh extinct class of Yōkai, a relation to the Phoenix. A rather small percentage of the female population can produce a powerful transmutation substance they call the Krókos or Yolk. Said substance can be used by the Krókos-Foréas (Yolk-Bearer) to transform any animal into a Krókos-Polemist (Yolk-Warrior). The catch being that the Yolk can only be used once in their lives.

 A young Draxum happens upon not one but three of the rare Yōkai. The quad band together to escape their current circumstances, growing close & forming a new clan. 

When Drax learns about the Mystic ability of his partners he hatches a plan of science & alchemy to make a combined Yolk that could be used for more than the three times normally allotted by their Yōkai ability. The trio agree, wanting nothing more than to be a part of a large clan all their own.

But when ambition, pride, & fear cloud the intentions of Draxum a disagreement blooms between himself & the rest of the Niwatori. The wives wanted a family, he wanted an army. Something that the three refuse to be a part of. 

Nettie, the science-then-alchemy to his alchemy-then-science is the one to find out about his true intention. Refusing to listen to his excuses as she sets about to destroy their hard work, swearing that no baby of hers would be raised as a child soldier. A massive fight erupts, resulting in Draxum accidentally blinding her in one eye, she retaliating by severing one of his fingers. 

In the end the other 2 find them, stopping Nettie from killing their former lover & leaving him amongst the broken remains of the life they had built. The Niwatori believing the Ooze to have been destroyed.

But little did either party know that each had managed to salvage a small sample. Each going on to use it in far different ways. Drax would go on to use Empyrean based on his portion, increasing his batch & making careful plans on how best to use the precious material. The Niwatori wives stealing an egg & using the small vial to have a child of their own.

One year after changing the formula to a concoction of his own DNA & Empyrian Drax finally finds the last piece to his puzzle in the form of Lou Jitsu. Battle Nexus Champion. But Drax's lofty plans go awry. Culminating in Lou Jitsu fleeing the imploding lab with the four young turtles who bore his genetics, that of the warring warrior scientist, & those of 3 very jaded, unaware Zoí-Pouliá.

From there Lou goes through several hardships & trials, suffering from not only his mutation but the void of losing his former life yet again. Thankfully along the way he collects a band of kindred spirits, a pair of fellow Nexus veterans & an Undead who knew all about having to toss aside former lives to be free. With his trio of newly claimed siblings the Hamato clan grew, the lot of them striving to give the children the peaceful & safe life that they had wished for in their youth.

But life has a way of always shafting the Hamatos. Hardships & chaos kept needling its way to the family, building their strength but also adding to their traumas. The clan keeps moving forward, always fighting alongside their own. 

 気をつけて。勇気を出してください。私たちのクランに戻ります。

Kiwotsukete. Yūkiwodashite kudasai. Watashitachi no Kuran ni modorimasu.

Take care. Be brave. Return to our clan.

It didn't matter what happened to the outside world, family above all. All that Splinter ever wanted was for his children, his entire claimed family, to get back safe & sound. But life was set on making that a lofty goal. One that may not be achievable.

[xetrasherpa]

If you don't speak French you need to know that French right-wing polemists actually do call it "le wokisme"

[thedreamlifeofbalsosnell]

Het wilde denken van A.H.J. Dautzenberg

Polemist, provocateur en querulant: A.H.J. Dautzenberg is het allemaal, maar deze veelschrijver is ook de schepper van een oeuvre dat zijn gelijke niet kent in de Nederlandstalige literatuur. Met sardonisch genoegen zet hij de lezer voortdurend op het verkeerde been.

“Er komt een leuk boekje naar je toe”, schreef A.H.J. Dautzenberg mij een paar maanden geleden. Sinds ik de auteur een vijftal jaar terug in zijn thuisstad Tilburg interviewde, houdt hij mij met wisselende regelmaat op de hoogte van nieuwe publicaties, ook van de kleinere, bibliofiele uitgaves, zoals Drie wandelsprookjes, het boekje in kwestie. Wanneer ik het kleinood in handen heb, blijkt het verkleinwoord meer dan gerechtvaardigd: het is een onooglijke hardcover in een strak A5-formaat, met vinnige sprookjes geïllustreerd door schilder-tekenaar en mede-Tilburger S. Lloyd Trumpstein.

De drie verhalen zijn onversneden Dautzenberg: geëngageerd, absurdistisch, intellectueel uitdagend en stilistisch verfijnd. Benen die onder het wandelen ruzie met elkaar krijgen, een huilende wijngaard die om verlossing smeekt en een kloostertuin waarvan de gistende lijkenlucht een helend effect heeft op karakterstoornissen: welkom in de wondere wereld van Anton Dautzenberg.

Engagement en provocatie

De econoom en taal- en letterkundige Antonius Hedwig Jozef “Anton” Dautzenberg (Heerlen, 1967) debuteerde in 2010 met de verhalenbundel Vogels met zwarte poten kun je niet vreten. Sindsdien is hij een vaste waarde en een regelmatig in de media opduikende BN’er. Hij schreef in tien jaar tijd meer dan twintig boeken: romans, verhalen, essays, gedichten en toneel. Op de valreep van 2019 verscheen Geestman, een experimentele roman van het soort dat tegenwoordig te weinig te lezen valt. P.F. Thomèse noemde elke publicatie van de Limburger “een baksteen door de glanzende etalageruit van de Nederlandse winkel vol tevredenheid”.

Dat elke nieuwe Dautzenberg hoe dan ook stof doet opwaaien, heeft veel te maken met zijn extraliteraire interventies, stuk voor stuk acties die hem niet in dank worden afgenomen. Zo blies hij de literaire hoax nieuw leven in door gefingeerde interviews te publiceren, doneerde hij een nier aan een onbekende (en schreef er in 2011 de roman Samaritaan over), en werd hij lid van de vereniging Martijn om de heksenjacht op pedofielen aan te klagen.

Dat engagement komt niet uit de lucht vallen. Dautzenberg lijdt naar eigen zeggen aan een Messiascomplex: hij kan niet anders dan het opnemen voor de underdog, de onderdrukten van deze wereld. Een van de resultaten van deze afwijking is zijn bromance met de verguisde “fraudeprofessor” Diederik Stapel, een psycholoog die jarenlang had gesjoemeld met onderzoeksgegevens. Met Stapel schreef hij De Fictiefabriek (2014), een “bevrijdingsroman in brieven” waarin de twee geslagen honden steun vinden bij elkaar en op beklijvende wijze de kracht van fictie verkennen. De samenwerking met Stapel kostte Dautzenberg zijn baan: omdat hij té controversieel werd bevonden, werd hij door de Fontys Hogeschool ontslagen als stagedocent.

De door Dautzenberg samengestelde en ingeleide bloemlezing Vuur! (2015) verzamelt Nederlandstalige schrijvers die het maatschappelijke engagement niet schuwen, van Erasmus en Multatuli, over Menno ter Braak en E. du Perron tot Auke Hulst en Arnon Grunberg. De verzameling wil tegelijkertijd een hommage én een aansporing zijn. Dautzenberg zelf past ook in het rijtje, hij is zonder meer een vuurvreter en verzet zich steevast tegen wat hij het “opschonend realisme” van onze tijd noemt: de neiging om alles door een roze bril te zien en beter voor te stellen dan het is.

De culturele elite en de geborneerde goegemeente moet er dan ook regelmatig aan geloven. Provocatie, polemiek en querulantisme gaat Dautzenberg nooit uit de weg, integendeel, hij gaat graag tegen de stroom in en roept op tot waakzaamheid, rechtvaardigheid en bewustzijn. We hoeven niet alles te slikken wat een uitverkoren groep opwerpt, zo stelt hij. Vraag maar aan Ed Schilders, A.F.Th. van der Heijden, Rob Schouten, Wiel Kusters of wijlen Joost Zwagerman, die allemaal ten prooi vielen aan Dautzenbergs scherpe pen.

Een andere belangrijke exponent van Dautzenbergs maatschappelijke betrokkenheid is Quiet 500, “de glossy die schuurt”. Met dit voor het eerst in 2013 verschenen magazine geven sociaal ondernemer Ralf Embrechts en Dautzenberg de stille armoede in Nederland een gezicht. De niet mis te verstane verwijzing naar de Quote 500, waarin juist de rijkste Nederlanders worden geportretteerd, kreeg veel media-aandacht en viel niet in dovemansoren: een hele community stond op en verschillende Quote 500-ers droegen hun steentje bij. In 2016 verscheen de tweede Quiet 500 en mocht Dautzenberg voor dit breed gedragen initiatief de Impact Award in ontvangst nemen, een prijs voor kunstenaars wier werk maatschappelijke impact heeft.

Dubbele bibliografie

Gezien de felheid van zijn doorgaans gegronde en goed onderbouwde aanvallen, belandt Dautzenberg vaak in het oog van de storm en krijgt hij veelal de wind van voren. Kijk je echter voorbij al die ongerichte mediaruis en richt je je op zijn literaire productie, dan kun je alleen maar besluiten dat zijn oeuvre er stáát én dat het op dit moment zijn gelijke niet kent in onze letterkunde. “A.H.J. Dautzenberg” een merk noemen is een brug te ver, maar je kunt hem wel degelijk omschrijven als een eenmansschrijversgilde. Wie Dautzenbergs productie wil bijbenen, moet bij de pinken zijn: hij schrijft met een verbazingwekkend gemak en publiceert, zo lijkt het wel, aan de lopende band.

Zo verscheen alleen al in 2019 een dichtbundel met “tinnitusgedichten” (Niet het krassen van de kraai), en de eerder vermelde roman Geestman en Drie wandelsprookjes. Tussendoor maakte hij met Diederik Stapel voor het Zuidelijk Toneel het theaterstuk De achterkant van,en startte hij een gastredacteurschap bij het oude studentenblad Propria Cures (de eerste bijdrages zijn vlijmscherpe maar hilarische brieven aan Joost de Vries, schrijver en  redacteur bij De Groene Amsterdammer). Sinds augustus 2019 is Dautzenberg ook de negende stadsdichter van Tilburg, een twee jaar durend “experiment” dat hij documenteert op de regelmatig geactualiseerde website De Tao van de T.

Op zijn website etaleert Dautzenberg een dubbele bibliografie. De eerste is een droge opsomming van al zijn publicaties, inclusief bijdragen aan tijdschriften en kleinere edities zoals de wandelsprookjes. De tweede bibliografie, genaamd ‘Het wilde denken’, is zijn “officiële” lijst met korte verhalen, essays, gepubliceerde romans en opgevoerde toneelstukken. ‘Het wilde denken’ verzamelt ook samenvattingen of stukken van recensies, inclusief de negatieve, en opmerkingen bij projecten waar de auteur niet langer achterstaat, zoals het toneelstuk Een avondje armoede (2018).

Tussen de mainstreamuitgaves door zit Dautzenberg niet stil. Heel geregeld publiceert hij bij kleine, onafhankelijke en bibliofiele uitgeverijen (een aantal mooie teksten zitten onder meer bij Hof van Jan, een “stichting tot behoud van (typo)grafisch erfgoed”). Voor een auteur met Dautzenbergs eruptieve creatiedrang is het internet vanzelfsprekend één grote speeltuin. Op het web zijn dan ook tientallen teksten van hem te vinden: van verhalen en zkv’s (“zeer korte verhalen”) tot essays en opiniestukken.

Underground, onder de radar en in een parallel circuit, zo is Dautzenberg ook gestart. Als Troy Titane publiceerde hij een hele reeks cartoons, samen met tekenaar Bandirah. De uitgaven bij De Blauwe Bloem zijn inmiddels heuse collector’s items. In 2008 droeg Dautzenberg Titane in een YouTube-video ten grave. De auteur heeft duidelijk een voorliefde voor het grafische: sinds 2017 publiceert hij regelmatig in het Tilburgse stripblad Wobby en in 2014 maakte hij, opnieuw met Bandirah, een hoofdstuk van het geflipte compilatieboek Fauser.

Theater en concrete poëzie

Vaak wordt over het hoofd gezien dat Dautzenberg ook een theaterman pur sang is. Naast de eerdergenoemde stukken De achterkant van en Een avondje armoede schreef hij ook Horrible Homeless Man (De Eenzamen, 2015), het “zeer korte toneelstuk” Barmhart (Zuidelijk Toneel, 2014) en De wet-deel 1 (Wunderbaum/KVS, 2014), dat in Brussel in première ging. Algemeen gesproken zijn al die stukken goed tot uitstekend ontvangen.

Dat Dautzenberg van vele markten thuis is, bewijst hij ook door genreoverschrijdend te werken. Zo maakte hij samen met schrijvers Maartje Wortel en Pepijn Lanen (ook bekend van De Jeugd van Tegenwoordig) de muziektheaterinstallatie PSSST (2015), bewerkte hij de song ‘Golden Hands’ van Smutfish, maakte een prozagedicht voor de virtuele band DANZMAN, hield hij feestredes voor bevriende dichters, ging hij tekeer in de noise-opera De stad Dis (2007), transponeerde hij het middeleeuwse dierenepos Van den vos Reynaerde naar deze tijd in een dertiendelig feuilleton voor het NRC (Van de Vos, 2016) en schreef hij samen met Stapel, zijn vaste bioscoopvriend, Van licht en donker (2017). Die essaybundel is een langgerekte liefdesverklaring aan de cinema – Dautzenberg is een hartstochtelijke cinefiel en bekijkt meer dan vierhonderd films per jaar, voornamelijk in zijn “thuisbioscoop”.

In de beste traditie van het literaire experiment vindt Dautzenberg wanneer nodig gewoon een genre uit. De eerder genoemde tinnitusgedichten werden in 2013 voorafgegaan door een uitzonderlijke reeks snookergedichten: Na de punt (asterion). Beide bundels lijken visueel en qua vorm op concrete poëzie, maar genereren op een alternatieve manier betekenis.

In het eerste geval bestaan de gedichten uit de fonetische weergave van de “schrille horrorklanken” veroorzaakt door de “auditieve kanker” waaraan de auteur al jaren lijdt. In het tweede geval zijn de woorden en letters vervangen door snookerballen – Dautzenberg is een fervente kijker van snookerwedstrijden op televisie. In zijn recentste roman Geestman is een bundel “natuurgedichten” opgenomen, geschreven door “het vogeltje”, een op Vergilius geïnspireerde dichtersfiguur, die het hoofdpersonage tegen het lijf loopt in een droomwereld: de betekenis ligt hier in esthetisch en harmonisch op de bladspiegel geplaatste geometrische vormen.

Fantasie en werkelijkheid

“Critici verwijten mij dat ik in mijn werk geen onderscheid maak tussen fictie en werkelijkheid, en laat dat nu net mijn hoofdthema zijn: de ‘werkelijkheid’ onderzoeken door haar te duiden, te manipuleren, te transponeren, te vermenigvuldigen of te negeren (…).” Dat schrijft Dautzenberg in het voorwoord van zijn pamflet Rafelranden van de moraal (2013), een felle aanklacht tegen de “Nieuwe Braafheid”, waarin de schrijver probeert aan te tonen hoe verworvenheden als tolerantie en vrijheid van meningsuiting bedreigd worden.

Op de titelpagina van Rafelranden van de moraal staat dat het boek een novelle is, hoewel het overduidelijk geen fictie betreft. Het boek is opgedragen aan Marthijn Uittenbogaard, voorzitter van de pedofielenvereniging Martijn, een organisatie waar Dautzenberg in 2011 lid van werd en die sinds 2014 wettelijk werd verboden. Met zijn lidmaatschap wilde de auteur protesteren tegen de “heksenjacht” op pedofielen, hoewel hij het gedachtegoed van Martijn niet ondersteunt en het uitoefenen van pedofiele neigingen verwerpt. Zijn standpunt kwam hem op veel kritiek en zelfs doodsbedreigingen te staan. Die intimiderende dreigementen herschikte Dautzenberg tot gedichten en hij bundelde het geheel in Smerig gezwel wat je bent (2012), dat gratis op zijn website te downloaden is.

Dautzenberg neemt graag een loopje met de werkelijkheid en zet de lezer met sardonisch genoegen op het verkeerde been. Bij hem moet je altijd op je hoede zijn, want voor deze auteur dient een schrijver te fabuleren. Een eerste manifestatie van Dautzenbergs mythomanie kwam er met een reeks nepinterviews. Een aantal werd verzameld in het pamflet Rock € Roll Economie voor en door leken verklaard (2011), waarin onder meer rocker Ian ‘Lemmy’ Kilmister en voetballer Ronald de Boer opgetrommeld worden als respectievelijk euro- en beleggingsspecialist. Een interview met Arnon Grunberg, waarbij de interviewer vooral focust op een mee-eter op het linkerjukbeen van zijn gesprekspartner, blijkt eveneens verzonnen. Dautzenberg nam het stuk op in zijn verzamelbundel Vijftig verhalen (2018), een best of samengesteld door de auteur ter gelegenheid van zijn vijftigste verjaardag.

Mystificatie en autobiografie

“Ik geniet van transgressie, van het verkennen en overschrijden van ogenschijnlijke grenzen. Verwarring zaaien, raadsels vergroten, ongemakkelijke vragen stellen, ik kan er geen genoeg van krijgen”, schrijft Dautzenberg in Rafelranden van de moraal. Een hoogtepunt van deze drang tot mystificatie is Dautzenbergs debuutroman Samaritaan (2011), waarin een man de strijd met een logge bureaucratie aangaat nadat hij heeft besloten aan een onbekende een nier af te staan. Opvallend is niet alleen dat de roman geheel uit dialogen bestaat, maar ook dat de auteur in het echte leven eveneens een nier afstond. Hoewel Dautzenberg de nierdonatie al in gang zette voor Samaritaan verscheen, werkte hij de verwarring of hij nu wel of niet een nier had afgestaan in de hand door later in zijn verhalenbundel En dan komen de foto’s (2015) het Reviaanse zelfinterview A.H.J. Dautzenberg2 op te nemen, waarin hij – hoe kan het anders – alles ontkent.

In het bejubelde Extra tijd (2012) brengt Dautzenberg een ontroerende ode aan zijn overleden vader. De roman verhaalt de laatste levensdagen van de terminaal zieke Gustaaf Meulenberg, gezien door de ogen van zijn zoon Marcel. De zoon heeft veel trekken van Dautzenberg: econoom, drie minuten oudere tweelingbroer, Limburger... Marcel vreest dat zijn vader zal sterven wanneer diens favoriete voetploeg Roda JC zou degraderen. Het spel met de grens tussen werkelijkheid en fictie drijft Dautzenberg ten top door het opvoeren van een mysterieuze doodsfiguur in de vorm van een zwarte cowboy (de vader is gek op westerns) en door een losse katern bij de roman te voegen: Windkracht nacht, de dichtbundel die Marcel Meulenberg schreef na de dood van Gustaaf.

In Wie zoet is (2015) kruipt Dautzenberg in het hoofd van een getormenteerde eenzaat met een Sinterklaasobsessie. Het Martijnverhaal zindert duidelijk nog na in deze ingenieus vertelde postmoderne roman. Op het einde volgt een verantwoording, die stelt dat het verhaal gebaseerd is op ware feiten: die verklaring maakt nog deel uit van de roman zelf en is dus louter fictioneel. Fictie en realiteit vloeien nog maar eens in elkaar over. Of zoals Dautzenberg in een interview stelde: elke roman is tot op zekere hoogte autobiografisch, ook Wie zoet is, dat helemaal “onderkelderd” is, inclusief autobiografische kelders.

Dé apotheose van Dautzenbergs autobiografische proza is het bijzonder goed onthaalde dagboek Ik bestaat uit twee letters (2018), dat in de reeks Privé-domein verscheen. Dautzenberg schreef het in de aanloop naar zijn vijftigste verjaardag. Niet eerder gaf de auteur zich zo bloot: hij schrijft honderduit over zijn huwelijk, zijn zeventien jaar durende verslaving aan antidepressiva, zijn moeilijke relatie met zijn tweelingbroer, zijn emotieloze opvoeding en jeugd (zie “Indianen huilen niet”, een uitspraak van de vader uit Extra tijd), het Reveschrijn in zijn “gloppenhol” in Tilburg-Noord, het NSB-verleden van zijn grootouders en de nasleep van zijn buitenliteraire acties zoals Martijn en de nierkwestie.

Maar Dautzenberg zou Dautzenberg niet zijn als hij een ordinair egodocument had geschreven. In Ik bestaat uit twee letters zet hij het genre volledig naar zijn hand en maakt er een bont amalgaam van verschillende tekstsoorten van, gegoten in de mal van een journaal. Zo wemelt het boek van zkv’s en brieven. Andere documenten die Dautzenberg naadloos in het geheel verwerkt zijn: een recept (‘Eilandsoep’), enkele bewerkte cartoons uit zijn favoriet magazine Donald Duck, een aantal gedichten, een tiental foto’s, ontroerende telefoongesprekken met zijn overleden vader, partituren van liederen, reisverslagen, twee door Dautzenberg verzonnen en ‘vertaalde’ verhalen van Daniil Charms en grafieken of schema’s ter illustratie van een psychologische toestand.

Ongebreidelde verbeelding

De zkv’s in Ik bestaat uit twee letters zijn stuk voor stuk bewijzen van Dautzenbergs sterkte op de korte baan. Daarin kan hij ongegeneerd zijn fabuleringsdrang botvieren. En dat doet hij, grandioos: zijn verhalen zijn brutaal, gruwelijk, hilarisch en herkenbaar. Nu eens zijn het grotesken (maar zonder ooit vulgair te zijn), dan weer autobiografische schetsen, (maar zonder sentimenteel te zijn) of meer maatschappelijk verankerde verhalen (maar zonder belerend te zijn). De verhalen zijn hoe dan ook de perfecte introductie tot Dautzenbergs werk. Zoals op de binnenflap van Vijftig verhalen,een gulle selectie uit zijn drie eerdere verhalenbundels aangevuld met niet eerder gebundeld werk, staat vormen zijn verhalen de slagaders van zijn oeuvre.

De verhalen uit zijn debuut Vogels met zwarte poten kun je niet vreten sloegen in als een bom. Nooit eerder waren in ons taalgebied kortverhalen te lezen over twee mannen die een katoenplantage beginnen in de Achterhoek, een diepgelovige vrouw die wakker wordt met een kraantje op haar rug of een topmanager die wordt ontvoerd door Eskimo’s. Literatuurpaus Theo Sontrop sprak van “een nieuwe meester-verteller”.

De veertig verhalen uit En dan komen de foto’s (2014) zijn eveneens een lofzang op de verbeelding. De bundel haalde de shortlist van de Biesheuvelprijs voor korte verhalen en werd door de jury geprezen als “een vrijplaats voor literaire hoogstandjes en maatschappijkritiek”. In zowel de verhalen als eerbetonen aan literaire helden zoals Gerard Reve, Marcellus Emants en J.M.H. Berckmans, demonstreert Dautzenberg zijn uitgeklaarde, directe en heldere stijl, een stijl in de lijn van Joop Waasdorps verhaal ‘Het kerstfeest der vissers’ (1988), een persoonlijke favoriet zo blijkt uit Ik bestaat uit twee letters: “Ik houd van zijn stijl, de effectieve soberheid waarmee hij zijn verhalen vertelt. Geen barokke beeldspraak. Geen processie van ellenlange zinnen die het ego van de schrijver moeten dragen.”

Ook met zijn derde verhalenbundel De dag dat de gieren buigen (2016) – “een ode aan de scheppingskracht van de geest”, volgens de achterflap – haalde Dautzenberg de shortlist van de Biesheuvelprijs, opnieuw zonder de hoofdvogel af te schieten. Bijzonder is hoe die bundel is opgebouwd: de verhalen zijn opgetekend door de zich onzichtbaar wanende, blinde schrijver Tamalone (een rechtstreekse verwijzing naar de gelijknamige zwerver uit de romans van Arthur van Schendel) die allerhande dialogen en verhalen “opvangt” en verzamelt in wat uiteindelijk De dag dat de gieren buigen vormt.

De Tamalone-figuur is een mooi voorbeeld van hoe de breed belezen Dautzenberg aan de slag gaat met de literatuurgeschiedenis. Zijn werk wemelt van de literaire verwijzingen, in het bijzonder naar de Nederlandstalige literatuur. Dat is ook het geval in het recente Geestman. Naar eigen zeggen liet de auteur zich inspireren door Nazomer (2003), het vijftigste boek van Willem Brakman (1922-2008), een bevreemdende en beklemmende roman over de discrepantie tussen een binnen- en buitenwereld. In Ik bestaat uit twee letters kondigde Dautzenberg aan dat hij bezig was aan een nieuwe roman, “een Druckkammerspiel dat zich afspeelt in een trein. Een Zugkammerspiel, haha”. In wat “een behoorlijk abstract boek” zal worden, wil de schrijver het spanningsveld tussen binnen- en buitenwereld verkennen, en “de destructieve (des)oriëntatie” die daardoor kan ontstaan.

Geestman is geen treinroman geworden maar een “reis im Kopf”, ver voorbij de poorten van het onderbewustzijn. Een man ontvangt via een internetdate een vrouw bij hem thuis. De man klimt in paniek uit het raam en ontmoet een vogeltje dat hem aanmoedigt in een regenplas te duiken: de start van een “groot vallen” in de trant van Alice in Wonderland en Jean Cocteau. Plots verandert de binnenwereld van de man in “een gebroken spiegel” en neemt de auteur van het dagboek Ik bestaat uit twee letters het over: de vertelling over de man wordt vervangen door dagboeknotities, een soort vervolg op Dautzenbergs journaal uit 2018, maar nu over de huwelijkscrisis waarin de auteur zich momenteel lijkt te bevinden. De binnen­ en buitenwereld van de man annex auteur vallen steeds meer samen.

De speelse manier waarop Dautzenberg in Geestman met zijn eigen oeuvre omgaat, is kenmerkend voor een auteur die voortdurend zijn eigen werk bevraagt door er eindeloos creatief mee om te springen. Met Geestman – een indrukwekkend eerbetoon aan de kracht van de verbeelding en het wilde denken – houdt Dautzenberg zijn lezerspubliek scherp en blijft hij verrassen. In zijn volgende werk zal hij dat ongetwijfeld opnieuw doen. Wie weet wordt het deze keer dan toch het fameuze Zugkammerspiel?

De boeken van A.H.J Dautzenberg verschijnen bij Atlas Contact en diverse kleinere uitgeverijen, zie www.ahjdautzenberg.nl

[hellyeahheroes]

The Most COMMON Habit Among Addics by Polemists Musashi

[ronnydeschepper]

Herwig Leus (1940-2003)

Ik heb me al vaker druk gemaakt over hoe mensen zo maar in de vergetelheid kunnen belanden. Vandaag is het b.v. twintig jaar geleden dat polemist Herwig Leus is overleden en het enige wat ik aan “beeltenis” van hem kan terugvinden, is dit boek over Paul Snoek. Nu heb ik op mijn blog wel een stuk over Snoek, zelfs meer bepaald over dit boek, maar ik geef toch de voorkeur aan een ander artikel, met…

[storizenmagazine]

#BookReview - Understanding Geopolitics is essential in today’s Globalised environment. Developing mutual respect for civilizations is paramount to world peace. In this context, “Has China Won?” is a provocative and thought-provoking book that provides a valuable perspective on the US-China relationship. Diplomat, Polemist and author Kishore Mahbubani’s arguments are well-supported by evidence, and he offers some clear and concise recommendations for how the United States can improve its position in the world.

The book addresses vital inquiries that demand the attention of the United States and China, urging them to craft a comprehensive strategy that transcends mere rivalry. While acknowledging the inevitable competition between the two nations, the author underscores the significance of comprehending key issues to cultivate a sustainable relationship between the US and China. The book poses several questions to the United States, such as how it should navigate China’s escalating economic prowess, whether its priorities should prioritize the well-being of its citizens or dominate the international system, and whether it should reallocate investments from defense to social services and infrastructure.

Furthermore, the book explores how the US can forge alliances to counterbalance China, uphold the global significance of the US dollar in trade, promote soft power despite withdrawing from international agreements, and conduct a wise analysis of the competition with China. It also challenges whether the US’s concerns regarding China’s ascent are founded on rationality or impulsive fear and whether it mistakenly views the Chinese Communist Party solely as a communist entity rather than a representation of Chinese civilization. Lastly, the book contemplates China’s focus on a long-term strategy and its intent to shift the balance in its favor, contrasting it with the Western approach of seeking quick victories in chess.

Overall, the book “Has China Won?” by Kishore Mahbubani critically examines these transformations and their long-lasting impact on global governance and international regimes, providing valuable insights for parliamentarians and foreign policy experts engaged in international communications.

Get your copy now!

Read here - https://tinyurl.com/j5wkbn6c

[writeredits]

 Under the burning sunlight, a young girl swung the thin sword in her hands. The sword glimmered in the light, the blade was made with obsidian, but what was really shimmering was the giant ruby adorned at the halt. One look at that would tell you the sword is not cheap. 

     The girl held up the sword to her chin, and drew it back. She drew a sharp breath of the icy cold air, and plunged the sword through the air. She went through a series of moves. As the young girl finished her routine, a round of applause sounded through the grass field where she was practising. 

     She dropped the sword and whipped her head around. “Dad!” She shouted once her eyes landed on a middle -aged man of average height, draped in a golden robe. She launched herself at the man, running full speed with her arms open. Behind him, stood a squadron of eight soldiers, each armed with long sabres. 

     The man opened his arms wide and embraced his daughter tightly. “Father! I thought you were up in the north.” The girl exclaimed, an expression of pure joy on her face. But The older man looked concerned, even worried. “Hillda, listen very carefully.” He addressed his daughter grimly. “Do you remember why your mother and I chose this name for you?” Hillda nodded, even though she had no idea what he was trying to say. “It is time, time to take your place on the battlefield, my sweet warrior.” Tears brimmed his eyes. Hillda answered, “I will not let you down, my king.” She kneeled on one knee, and looked up at her father. 

     Within the week, an elite team of 4 was gathered from around the country. The king of Polemist tearfully bid his daughter goodbye as she began her journey up north. 

     The king has many capable warriors, some even better than the legendary warrior princess herself, but for that specific mission, only Princess Hillda was capable. A mission to assassinate Lord Contrive, leader of the riots and the so-called rebellion in the northern areas. Him and his troops have been terrorising the area for a long time. Lord Contrive had never been able to overthrow the capitol and the central areas, thanks to its strong garrison. But the soldiers there had never been able to remove the forces of the lord either. It had been going on for years now, with both forces unable to defeat the other. 

     The trip up north only took 3 days, as the squad only rested a few hours each day and they rode full speed. They made it just in time, coming into view of the city, one day before the party that Lord Contrive was hosting took place. The team already had the plan memorised and rehearsed. The only thing left to do was to gather the materials and costumes they needed. They split up to search. 

     The sun dipped down and rose up again. The day of the action finally arrived. The plan was not complicated, but required utmost coordination from each person. Hillda would be the only person who didn’t act as another person, she would attend the party as herself. While the oldest member of the small group, Aldway, would be acting as her father, King Egburt. Osmond, who also had fiery red hair and brown eyes, would act as Hillda’s older brother. Finally, the only other female on the team, Fayre, would be her maid. 

     The plan was even simpler than the roles, Hillda and Aldway would attend the party together, and accidentally reveal that their forces plan to concentrate an attack on Lord Contrive when they return home after attending the party. That surely would get Lord Contrive’s attention, and distract him. To further distract him, Osmond would cause some disruption in the party, which he would try to smoothen out as soon as possible. 

     All those are for Hillda to successfully slip a poison into his drink when they dance, catching him off guard. The poison was a unique one that Hillda made herself, from the plants gathered around the chilly mountains, one that had no antidote. It was quite the vicious take, but that was what they had to do. 

Hillda had brought along her own dress, also the only one who did. The other three purchased their clothing for the party, but Hillda could not. Her dress was specially made. The bright red colour was much like the colour of blood's, and it looked elegant, worthy for a princess. But the black jumpsuit that was sewn within, showed that she was not just a princess, she was a warrior princess. 

     The squad had no problem getting into the party, they pulled out the invitation that was sent to the royal family, and got through with no issue. Immediately, Osmond and Fayre slinked off and mingled with the other party guests. Hillda made a straight line for Lord Contrive, with Aldway standing right behind her. 

     “Oh hello Princess Hillda.” Lord Contrive declared, bending down to kiss Hillda’s hand. That brought an eye roll from the princess. “Nice to see you too, Lord Contrive.” Hilda faked a smile. Contrive turned to Aldway, disguised as the king and bowed. “My king.” He sneered, not bothering to hide the disgust in his voice. 

     “So, how have you been?” Hilda asked after a moment, sensing the tenseness. “Pretty good. Have you got a husband yet?” He teased, bringing back the times where they would ask each other every time they would meet. “We’re hoping for her to find a suitable suitor here. And maybe we would marry her off after we attac-” Aldway went on, mimicking the king’s hearty voice. Everyone knew that the king was prone to talking on and on, and usually more than needed. So when Hillda shot him a glare deadly enough to kill, he could only shrug apologetically. 

     The ‘king’ immediately stopped, but that was enough to cause panic to flash through Lord Contrive’s mind. His eyes widened, and he opened his mouth to speak. But before he could, a loud clutter of something metal falling to the ground made everyone turn their heads. Hilda and Aldway hide their smiles when they catch sight of Osmond drunkenly throwing plates at the wall. He looked very convincing, especially when he shattered a glass one against a guard’s back. Either he had amazing acting skills, or he was really drunk. 

     Hillda looked at Contrive with a raised eyebrow, as if testing what he would do next. Contrive stared right back at her, as if accepting her challenge. Without looking away, he waved his hand to the guard stations around the perimeter of the room. Four of them stepped up and had Osmond dragged away within the minute. 

     Hilda and Aldway shared a concerned look, that did not go according to plan. Luckily, that did not affect their plan as much, they would just have to rescue him later. Contrive smirked. “Done.” Hilda nodded with rare approval. The first two Aldway, behind her, nodded to Fayre, who was standing halfway across the room next to the musicians. Fayre turned around to whisper to the musicians. 

     “Wanna dance?” Hilda asked, just in time as the soft music sounded. He nodded, just as everyone predicted him to. He clasped both hands to his right side, the first move in the traditional royal dance. Hillda pinched the edge of her dress and lifted it up, while throwing her right shoulder back, also the first move. They swayed along with the music gently, for the few minutes the song lasted. Hillda’s heart was beating faster than she wanted to, the mission was dangerous, and they were so close to succeeding. She managed to hide the panic and fear she was fearing with a peaceful smile. Contrive looked just as peaceful, but he felt troubled and was busy in his thoughts about the attack Aldway ‘accidentally’ slipped about. They stilled as the music stopped. 

    Hillda turned around and picked up the two glasses on the table behind them. Aldway had already gone and filled both glasses with wine as they danced. Hillda took her time in grabbing the two glasses, and rolled the side of her thumb around the edge of the glass. 

     Hillda had always taken pride in staying calm in difficult situations, but she couldn’t help but panic. She had gathered a bunch of different poisonous plants around the northern mountains and grind them together to create a poisonous powder. According to Hillda’s extensive study of poison, it should kill Contrive in seconds. And even if someone got to him in time, there were no antidote, not even the creator herself knew what could save him. The girl had hidden the powder in the fingernail of her right pinkie, and now she carefully placed it on the side of her thumb. 

     Her hand was slightly shaking, as she dusted the extra powder off on the edge of the glass, before turning around with a bright smile. “To Polemist.” She held her glass up in a toast. “To Polemist.” Contrive replied, with a completely different ideas in mind. They took a sip. 

     Hillda swallowed her mouthful of wine with an anxious look, while Contrive stumbled. Life left his eyes as he hit the ground. Guards immediately rushed forward to check on their leader, too distracted to see the three figures slip away. 

     Aldway and Fayre chatted heartily and laughed on the way home, but Hillda looked distracted and upset. They could still hear soldiers panicking when they realise their leader had been killed. A single drop of tear slid down her face. “Sorry, C. I did what I had to.” The young warrior princess thought she saw the figure of her childhood best friend as she rode away.

[g4rchomp]

also I heard a journalist lie abt trans people on the radio (official national radio!) no fact checking no genuine interest in the topic no curiosity no good faith just polemist arguments for the sake of saying something on air and getting a paycheck. I thought the profession had a code of ethics 🤔

[portraits-of-portugal]

Portrait of Braz Burity (1874–1954) — Artur Loureiro, 1920 (Soares dos Reis National Museum)

[twafordizzy]

Komrij: twee koningskinderen

bron foto: nrc.nl Twee koningskinderen Als alle mensen op hun handen liepen / En ankers bleven drijven op de Rijn, / Als oesters ongehoorde dingen riepen / En naalden ons doorstaken zonder pijn, Als kangoeroes in hemelbedden sliepen / En mummies konden zingen in hun schrijn, / Als piramiden soepel zouden zwiepen / En modderbaden geurden naar jasmijn, Als reuzen gingen zwemmen in ‘t ondiepe / En…

[shireentheunburnt]

A New Fantasy

The first thing that Shireen was aware of, even before she opened her eyes, was the sound of crashing water close by. It shouldn’t have been possible. She, her mother, Ser Davos, and their men, were in the depths of the North at the outset of winter. Any nearby natural source of water should have frozen over, and there should be no such sources anywhere near them. They had all left that behind at Dragonstone...

Opening her eyes, she was indeed greeted by the sight of a dock and many ships of all different kinds... Confusion washed over her, and the child instinctively clutched her stag to her middle tightly with both hands for comfort. The remaining antler stabbed lightly at her belly, but she cared little. Trying to regain her senses, the princess gazed about herself, but saw nothing familiar. She had not expected to, not really, but she had felt the need to do so regardless. 

Taking a few tentative steps forward, the child looked to the people moving about, seeking, instead, someone who might be open to help her in place of a familiar landmark she could use to aid herself. 

“Excuse me,” she called, aware of the strange looks she was receiving that might have been because of her attire, the scarring on evident on her body, or a number of other reasons; perhaps even a combination of them. “Please... can someone help me? I am lost. Please?” Shireen was aware, had quite painfully learned, that simply because she pleaded for aid did not mean it would be forthcoming...

Still, she tried to be hopeful, regardless.   

@polemistes