#pawie art

[finnautica]

ELECTRIC BOIS. Which one is your fave? All these designs are now up in my store: here's the link:

[itaviv]

Thank you for the support! I offer baby Pawi and baby Ende as a thank you. Here's the link to the comic on webtoon

[cometcon]

I uh... I did it again. XD My brain has been going brrrr over this fucking GORGEOUS artwork by @zunkome2 on Xitter (click the view on Twitter button to see their art) and it inspired me to write fanfic of it. I love this art so fucking much!!!! I hope I can keep practicing and be as good as them one day. :D

So yeah, I could not stop thinking about this and I love that Blitz is canonically such a horse-girl, and I can totally see Striker realising and using that to his advantage in trying to draw Blitz in and hopefully get him on his side.

Anyway, my brain decided it was time to take like 5 hours of my day on and off making me try to write this to the best of my current ability. Enjoy. XD

---------------------------

Blitz was in Heaven.

An ironic descriptor, considering their actual location, but picking a better one would have been impossible right then; especially with a hellhorse nuzzling his chest ever so gently in search of another rawhide strip. Her mouth may have appeared vicious - and technically yes, that Lovecraftian maw was capable of crushing flesh and bone to mush in a single bite - but the non-business parts were also far softer to the touch than anyone less familiar with the creatures might expect.

"Sorry. I'm all out," he murmured regretfully, giving the beautiful beast a scratch on her forehead as she shoved her muzzle into his other hand. He had to take a small step backward however when she suddenly whipped her head up and to the side with a greeting whinny. Strange. What was that abou-

"Lot of others would've lost a limb for that." The unexpected voice made Blitz tense, tail shooting straight out behind him in surprise before curling tightly, an embarrassed flush rising to his cheeks. He peered around the hellhorse's neck, praying his mortification wouldn't be obvious to the cowboy now leaning against his mount's side. How the fuck had he arrived without him noticing? Striker plucked the wheat stalk from between his teeth and smirked. "She likes you."

Blitz coughed awkwardly and began backing away, mind and mouth both rapidly trying and failing to come up with a believable excuse for his actions. "I was just- uh… I was looking for… We had them at the circus, see, and I thought maybe- Strips are really good for their teeth, you kn- I mean of course you'd know that! I just-" Striker's eyebrows had been climbing steadily higher beneath the brim of his hat the longer Blitz waffled on, and in desperation he found himself resorting to a ridiculous escape route he hadn't used since he was nine years old. "Ah, I think I hear Luna calling me! Coming Loonie!" 

He skittered across the corral and clambered over the fence, cheeks burning hot as he cursed himself silently. Why had he turned into such a blathering idiot in front of the one person he'd actually hoped to impress this weekend? Blitz knew a ruthless killer when he met them and Striker was clearly I.M.P material. After a pathetic show like that though, there was no way he would want to-

The ground under his boots had begun to vibrate while he fumed, faintly at first, then increasing to a thundering roll. He instinctively darted to the side and kept walking, expecting whoever it was to just barrel past him at the reckless speed they seemed to be going. But his path was abruptly cut off by a fiery grey mass, Striker expertly bringing his mount from full canter to a standstill in a cloud of dust. He swung her around to stand side-on so he could look down at the choking imp, that shit-eating grin Blitz was quickly becoming familiar with exposing a gleaming gold fang to the sunlight.

"Pretty sure your hound went bean-pickin' with the rest an hour ago," Striker commented, leaning forward to rest an arm on the pommel, free hand tapping his thigh absentmindedly, "Since you got so much free time to burn, how 'bout you come help me check the fences? Got a few posts loose on the South end thanks to that pesky varg pack last night." The hellhorse shuffled under him, pawing at the dirt and snapping her jaws a little at the mention of vargs. "Bombproof wouldn't mind catching a few either, I bet. Maybe you'll get to see her on the hunt."

"Oh, uh…" Perhaps he hadn't completely blown his chances after all? Striker certainly wasn't behaving like he thought Blitz a dithering moron, literally chasing him down to offer another opportunity to spend more time together and bond with Bombproof. What an incredible name for a hellhorse… No, focus! He could salvage this. He just had to pull himself together and show what a great prospect his group would be compared to farm work in the boonies. Preferably without turning into a rambling mess this time. He forced a nonchalant shrug. "Sure, why not?"

Striker slipped his boot free of the stirrup, hand extending in clear invitation. Blitz's brain stuttered, immediately dropping every part of his own peptalk as it dawned on him what the other had actually meant.

"What, you plannin' on walkin' there? It's miles of Wrath terrain. C'mon Blitz, I don't bite," Striker drawled, head tilting as his eyes took on a knowing glint, "Unless you ask nicely."

Well that decided it. Blitz was reaching for the proffered hand before he could second-guess himself, so caught up in his whirling thoughts Striker had to correct which foot the distracted imp tried mounting with. Blitz didn't have long to stew in his humiliation at least, preoccupied by the ease of how he was hauled into the saddle, hands directed to grip the pommel while the taller demon reached around him to grasp the reins. Striker nudged his leg out of the way, retaking the stirrup and leaving Blitz to squeeze Bombproof's sides tightly with his thighs as she responded to her rider. A moment later they were galloping down the driveway, wind whipping past their faces and her powerful form surging below them.

Blitz was wrong. His time in the corral had been a beautiful experience, but still only comparable to Earth at best. 

Now he was in Heaven. 

And he never wanted to fall.

[sisterpaw125]

Howdy dear Tumblr user who I had the pleasure to cross paths with!

My name is Dora and I'm the creator of this blog! But you can call me Paw, Pawy, (someone once called me Janka) whatever you'd like as long as it's nothing mean.

In this blog I'll mostly just post my art and some crumbs of theory that I'll get during the shower.

I'm currently hyper-fixated on Murder Drones, The Amazing Digital Circus and Lego Monkie Kid but there are a lot of other fandoms that I follow from the shadows. So don't be scared to talk about one that I might not know of!

I love sweets of all kind. Chocolates, candy, baked goods you name it. I have quite a bit of a sweet tooth case. ^^'

My favorite animals are bats. They're like flying catdogs with the cutest little face!

My mothertounge is Hungry. English is my second language. So there could be times the words and sentences I write make no sense. Please keep this in mind.

I used to be on DeviantArt, in case you wish to see what cringe I posted at 12 years old here: https://www.deviantart.com/sisterpaw125

That's everything important about me! Now for the blog etiquette:

✔ Treat everyone kindly even if they like something you don't (unless it's illegal).

✔ Requests are open! But keep in mind I'm still a student, so it might take a while to finish.

✔ You can ask about anything in the world. Even if the question is dumb, I'll answer it to the best of my abilities.

❌❌❌If your a scammer, indecent, Elon Musk, groomer, hacker or anything like these please leave. I don't want anything from what your selling. (Plus I'm broke like the church's mouse, so even if you hack me all you'll get is like 3 bucks)❌❌❌

[healyafterdark]

2,926 masl

March 16-18, 2024. Sa Mt. Pulag.

Tayo ang nagkasama sa grupo ng mababagal umakyat. Si papa, yung mag-asawa, yung guide, ikaw, at ako.

Sabi mo nung tinanong kita, first time mong sumama at umakyat ng bundok. Di mo ineexpect na ganun naman pala kahirap yon. Ako rin, first time ko rin na umakyat ng bundok talaga tapos Mt. Pulag pa, the highest peak in Luzon.

Narinig ko pa nga sabi mo doon sa kasamahan natin, na walang gamit ang paggigym niyo kasi nahirapan ka pa rin sa pag-akyat sa bundok. Tapos bigla kong sabi, "Hindi ata aerobic ang exercise ninyo, baka puro buhat. Dapat yung exercise na hihingalin kayo." Tumingin ka lang naman sakin nun. Siguro same tayo ng iniisip. Nako, nagsalita ang akala mo naggigym.

Isa sa mga pinakapangit na itsura ko yung nasa bundok tayo. Walang makeup, puro pawis, walang ligo, nakashirt at leggings, tapos mas lalong halata yung tinaba ko. May bitbit akong sling bag na mabigat, isang 32 oz na Aquaflask sa kaliwang kamay, at tungkod sa kanang kamay naman. Marami akong bitbit pero di hamak na mas malakas naman ako sa akyatan. Mas kita ko yung hirap mo kahit maliit na ecobag lang naman ang bitbit mo hahahaha. Tinawanan kita sa isip ko nun lalo na nung nag-alok yung guide na kunin yung maliit na pulang ecobag na yun. Ang arte pala neto, sabi ko sa isip ko lang.

Nung nasa camp naman tayo, di naman gaanong nagkrus ang landas natin. Naka dalawang shots lang naman ako ng whisky tapos bumalik na sa tent namin ni papa. Ikaw ata sumama naman sa inuman ng mga katrabaho ninyo ni papa. Pero ang di ko makakalimutan eh nung nakita kong mag-care sa iyo si Sir Egay. Hinahanap ka niya kasi di ka raw niya makita kung saan. Nasa tent ka ata nun, di ko lang sure kasi nga wala naman akong pakialam pa sa'yo that time.

Kahit nga nung paakyat na rin sa summit nung madaling araw, di naman tayo nagkausap kasi nga focus lang ako sa pag-akyat nun. Hindi ko talaga akalain pagkatapos ng bundok, magiging magkaibigan tayo. Eh di sana inayos ko man lang ang sarili ko nung nandun tayo, kasi mapapansin mo pala ako kahit ganun ang gulo gulo ng buhok ko. Oh baka kaya napansin mo ako kasi nga ang gulo gulo ng buhok ko?

Ilang2x by Ang Bandang Shirley

Isinulat ngayong May 3, 2024 | 12:43 PM

[angryrdpanda]

Banned Native-Authored Children's Books (because of MAGA zealots)

Firekeeper's Daughter written by Angeline Boulley (Sault Ste. Marie Tribe of Chippewa Indians)

Unstoppable: How Jim Thorpe and the Carlisle Indian School Football Team Defeated Army written by Art Coulson (Cherokee); illustrated by Nick Hardcastle (not Native)

Look, Grandma! Ni, Elisi! written by Art Coulson (Cherokee), illustrated by Madelyn Goodnight (Chickasaw)

Fishing on Thin Ice written by Art Coulson (Cherokee)

Lure of the Lake written by Art Coulson (Cherokee)

Sharice's Big Voice: A Native Kid Becomes a Congresswoman by Sharice Davids (Ho-Chunk); illustrated by Joshua Mangeshig Pawis-Steckley (Wasauksing)

We Still Belong by Christine Day (Upper Skagit); cover art by Madelyn Goodnight (Chickasaw)

The Marrow Thieves by Cherie Dimaline (Metis Nation of Ontario)

Forever Cousins by Laurel Goodluck (Mandan, Hidatsa and Tsimshian member); illustrated by Jonathan Nelson (Diné)

The Storyteller by Brandon Hobson (Cherokee)

We Are Water Protectors by Michaela Goade (Turtle Mountain Ojibwe); illustrated by Michaela Goade (Tlingit)

A Snake Falls to Earth by Darcie Little Badger (Lipan Apache)

Indian No More by Charlene Willing McManis (Confederated Tribes of Grande Ronde); cover art by Marlena Myles (Spirit Lake Dakota/Mohegan/Muscogee)

Fry Bread: A Native American Family Story by Kevin Maillard (Seminole); illustrated by Juana Martinez-Neal (not Native)

The People Shall Continue written by Simon Ortiz (Acoma Pueblo), illustrated by Sharol Graves (Absentee Shawnee Tribe of Oklahoma).

An Indigenous Peoples' History of the United States, for Young People by Debbie Reese (Nambé Owingeh) and Jean Mendoza (not Native), adapted from the original edition written by Roxanne Dunbar Ortiz (not Native)

Fatty Legs written by Margaret-Olemaun Pokiak-Fenton (Inuvialiut)

Hiawatha and the Peacemaker written by Robbie Robertson (Mohawk), illustrated by David Shannon (not Native)

Mary and the Trail of Tears by Andrea Rogers (Cherokee)

You Hold Me Up by Monique Gray Smith (Cree), illustrated by Danielle Daniel

Jingle Dancer by Cynthia Leitich Smith (Mvskoke), illustrated by Cornelius Van Wright (not Native) and Ying-Hwa Hu (not Native).

Sisters of the Neversea by Cynthia Leitich Smith (Mvskoke), cover illustration by Floyd Cooper (Mvskoke)

Thunderous written by M. L. Smoker (Assiniboine and Sioux tribes of Montana's Fort Peck Reservation) and Natalie Peeterse (not Native); illustrated by Dale Ray DeForest (Diné)

We Are Grateful written by by Traci Sorell (Cherokee Nation), illustrated by Frane Lessac (not Native)

At the Mountains Base written by Traci Sorell (Cherokee Nation), illustrated by Weshoyot Alvitre (Tongva, Cahuilla, Chumash, Spanish & Scottish)

"The Way of the Anigiduwagi" written by Traci Sorell (Cherokee Nation), illustrated by MaryBeth Timothy (Cherokee) in The Talk: Conversations about Race, Love and Truth edited by Cheryl and Wade Hudson

Classified: The Secret Career of Mary Golda Ross, Cherokee Aerospace Engineer written by Traci Sorell (Cherokee); illustrated by Natasha Donovan (Metis)

Powwow Day written by Traci Sorell (Cherokee); illustrated by Madelyn Goodnight (Chickasaw)

Kapaemahu written by Hinaleimoana Wong-Kalu (Kanaka Maoli), Dean Hamer (not Native), and Joe Wilson (not Native); illustrated by Daniel Sousa

[Full List by Debbie Reese]

[quillpokebiology]

Pawmi Facts

(Art by @_angelily on Twitter)

(My friend recently caught a Pawmi named Pixel, and he wants me to do this. He's really new to pokemon training, so wish him luck!)

-The scientific name for Pawmi is "Muscrita manus" which roughly means "Eletric rodent fist"

-Besides Pichu, Pawmi are some of the only members of the Electric Rodent family to evolve

-Pawmi most commonly live in forests or plains

-The small fingers that Pawmi has are used for climbing trees and not much else. They fingers are weak and about as functional as pinky fingers

-Pawmi really love Combee honey and have been known to steal some

-They're seen as pests because they break into people's houses and eat their food. There's currently a controversial campaign to lessen the population of Pawmi in Paldea. But people are nervous it is going to turn out like the Pikachu Exclusion act in Unova, which ended up getting rid of all Pikachu instead of just some

-The most common Pawmi Variant are wood Pawi, which have brown fur instead of orange fur. They're a lot more common in forests

-Pawmi enjoy a lot of grains and fruits, and have large appetiters. A favorite of theirs are oranges, grapes, grepa berries, barley, oram berries, and wheat

-No, Pawmi don't only eat cheese, and too much dairy can actually be harmful to them. If you want to give them cheese, give it to them as a treat and in small amounts

-Pawmi and the rest of it's line are hunted by Meowscarada/Floragato, Persian/Meowth, Gabite/Garchomp, Sylveon, Pyroar, and Krookodile

-Despite being electric types, Pawmi actually enjoy the water and are quite good swimmers

-Pawmi are short sided

-To make up for that, Pawmi have a great sense of smell and hearing

-Baby Pawmi are called pinkies

-Staying clean to Pawmi is very important and they spend a lot of their time grooming

(Art by kantaro)

[etes-secrecy-post]

Hi, before I explain my post, I want to say something important.

• What you see my blog has become a major overhaul. And despite the changes, I decided that my 2nd account will be now my artwork blog with a secret twist.

⚠️NEW RULE! (W/ BIGGER TEXT!)⚠️

⚠️ SO PLEASE DO NOT SHARE MY 2nd ACCOUNT TO EVERYONE! THIS SECRECY BLOG OF MINE IS FOR CLOSES FRIENDS ONLY!⚠️

• AND FOR MY CLOSES FRIENDS, DON’T REBLOG IT. INSTEAD, JUST COPY MY LINK AND PASTE IT ON YOUR TUMBLR POST! JUST BE SURE THE IMAGE WILL BE REMOVED AND THE ONLY LEFT WAS THE TEXT.

⚠️ SHARING LINKS, LIKE POSTS, REBLOG POSTS, STEALING MY SNAPSHOT PHOTOS/RECORDED VIDEOS/ARTWORKS (a.k.a. ART THIEVES) OR PLAGIARIZING FROM UNKNOWN TUMBLR STRANGERS WILL IMMEDIATELY BE BLOCKED, RIGHT AWAY!⚠️

😡 WHATEVER YOU DO, DO NOT EVER LIKED & REBLOG MY SECRET POST! THIS IS FOR MY SECRET FRIENDS ONLY, NOT YOU! 😡

Okay? Capiche? Make sense? Good, now back to the post…↓

#OnThisDay: May 14th, 2017

Title: Best Mom Ever

Celebrating "Mother's Day" continues with my 2017 artwork! 👩🥰🤗

As Rita ride on Bonn's back while she hugging her beloved twins and also Riya's holding her' mom's trophy say "Best Mom Ever! WINNER"! 🏆 And yes, Rita also wears her claiming tiara making her royalty winner. 👸

Yeah, don't know where that tiara & trophy came from but I made this for Mother's Day.

Rita 🐶🚺: Doesn't matter, creator! With dugo (blood), pawis (sweat), at luha (and tears), we moms can can achieve big rewards! And my rewards are crafted tiara & trophy from my mahal na pamilya (beloved family)! To all moms around the world, "Happy Mother's Day" everyone. 👩🥰🤗

The Speedsters Family - created by ME!

[erroldacol]

𝐙𝐄𝐔𝐒 𝐓𝐀𝐓𝐓𝐎𝐎❤❤❤

Tattoo Service😘

#IAmArt #Art #NavotasArtist #NavotasTattooArtist #TattooPh #TattooLife #TattooDesign #TattooArtist #Artist #PhiltagQuezonCity #PinoyArtist #PinoyTattooArtist #TattooPhilippines #FilipinoTattooArtist #SkinArt #SkinArtTattoo #Ink #TattooInk #ColoredTattoo #BlackAndGray #Followers #Highlights #Zeus #ZeusTattoo #trending #viral #iamart #StopTattooDiscrimination #ThanksGod #AlwaysPrayer

Song credit: Pagod at Pawis

-No copyright infringement intended-

Fb Tattoo Page - I Am Art "Tattoo Artist"

Instagram - Errold Art Acol

Twitter - Errold Acol

Tumblr - I Am Art "Tattoo Artist"

Tiktok - Errold Art Acol

Snapchat - Errold Acol

Pinterest - Errold Acol

Youtube - Errold Acol

Telegram - Errold Acol 09053152413

Viber - Errold Acol 09053152413

WhatsApp - Errold Art Acol 09053152413

[benefits1986]

morogonomic

When it rains, it floods.

One of the things I do when I combat the flu (and cortisol) is watching a good movie. Dad has been cooking more with the help of my recipes, and pre-prepared ingredients with exact measures and specific instructions because your noona has been kinda clunky recently. I have been able to slow down a bit and what better way to wind down than to watch a movie together on a stormy MNL night, right?

And so, the new interface of Netflix is fucked. LOL. I rarely watch movies lately because I need to get stuff in places I don't even know when, where, or how. CHZ. Crap on crap on crap is what Netflix is, generally speaking. LOL. Kaya mejj wala na rin ako pake. When I saw Brillante Ma Mendoza's Moro, I knew I was not going to have a "chill" viewing experience. I actually browsed again and again. I wanted something calming or something that won't make me think. However, ang gwapo ni Piolo tapos 'yung ilong niya, parang ginawa na naman. CHOZ. Mala-Pinnochio na e and super pointed. LOL.

Brillante's brilliance is one of the reasons why I love indie films. The shaky shots, the bokeh, the colors, the frame, the details. It's giving ethnographic research on super steroids, babyyyyyy! Kabogstra Viva, Seiko, and Star Cinema. EMS.

The first time I saw Serbis ages ago, sabi ko, JUSQ. Ano ba 'to? Bakit I can feel the UGH seeping into my system. Naggawa niyang mag-appeal sa 5 senses even when it was but another indie film. Looking back, taob Vivamax sa Serbis. Isa pa lang 'yan a. Tabi. Choopi. And may social relevance pa as in god-tier levels.

Siguro, kasi Serbis is housed in cinema rin kaya appealing sa akin. Pero super graphic niya na hanggang ngayon, kunot-noo pa rin ako. Para sa mga nagsasabing porn-ish ang Serbis, bobo niyong lahat. Hahahaha. Eat shit. Serbis is a movie that moves people. Lalabasan ka ng inis, galit, poot, at higit sa lahat pawis. Kasi naman, I kennat why naman ganun here sa earth mga ganaps? And the kambing in one of the scenes, just super graphic. It's horrific and terrific. Ganernnn.

Iniisip ko nga kung papanood ko sa tatay kong pakitong-kitong itong Serbis pero baka mastress lang siya kesa mag-enjoy. HAHAHAHA. Namention kasi ni dad a few weeks back na ang legit daw pala ni Mercedes Carbral. Sabi ko naman: You haven't seen her in her glory, yet! Hahahahahaha.

Si Brillante, unapologetic sa timeline ng pelikula niya. And proud siya diyan. May flow siya kung saan immersion ang laban ng kwento niya. HOOOHOOOHOOO. Kaya nga, indie 'di ba? Budget, medyo malaki. Hahahahahaha. Pero 'yung mga paganaps niya, pakkkk.

Hindi talaga ako nasa-starstruck masyado, let alone naiintimidate, pero mannnnn. The first time I saw him in the flesh, solid. Kasi, he lets his art speak for him. PAK. Nakipagkwentuhan to the max talaga ako kasi sobrang gusto ko makita details niya up close. LOL. As a fangirl po tayo e. Tapos usap-usap kami about his films. HUHUHUHU. Pigil-pigil pa akong tumili kasi in that moment, I am living the dreammmmm, babbyyyy. Simple lang pero solid.

I think first time ni Dad manood ng Brillante Ma Mendoza film. So, boogsh. Hahahahahaha. Puro kasi Seiko saka Vivamax trip neto. LOL.

Side Note: Years back, tinanong ako ng tatay ko bakit naman daw 'yung 50 Shades of Grey ang lala. I'm like wtf do you mean? Syempre, explain-explain siya. Me: Hay. It's is what it is. And the target market are women who are bottled up. Research shows that... ayun. PAKSHET NA MALAGKET. Galetwoman na naman me. Apaka bobo talaga manood. Hahahahahaha. Also, kako, baka na-insecure lang din siya because... Hahaha. Boogsh. Forda record, OA nung 50 Shades. Honestly. Jusq. Pero pang-mainstream kasi siya, so ayun. Next!

Sabi ko na humanda siya. Aba sabi ba naman, bakit wala pang nangyayari sa mga unang scenes. In fairness sa comment niya, totoo 'yan. Ganyan si Brillante. 'Di naman sing-bagal ni Kidlat Tahimik pero mabagal talaga first few minutes ng pelikula niya. He takes time to expose his narrative.

In true fashion, may papoetic vibe kung saan, ang goal ay pag-isipin ka agad-agad. LOL. Sa ending naman, lagi't laging open-ended na syempre, ayaw ng mga typical Pinoys. HAHAHAHAHA.

I won't go into the "spoiler" route pero ukilkilin natin ang paglikha ni Ma Mendoza. Hahahahahaha. Shemayyyy. 'Yung shots niya, parang nasa frame ka as a "wingman" or "wingwoman" kasi iba pag-shot niya. 'Yung para kang Marites. Tapos, 'yung shaky shots epek niya, minsan may sense, minsan wala.

I think pinaka gusto ko is 'yung lights. As in. Solb na solb. 'Di siya fancy, pero kaya niyang magpa-sepia sa foreground tapos muted pero popping background. HAHAHAHA. Eat shit mga ibang manlilikha. Puwedeng edited na 'to lalo these days, pero naisip pa niya talaga 'yun 'di ba?

'Yung depth of field niya mula super shallow to super deep abot kabilang universe. EMS. Ang galing kasi kita mo talaga. Pinagisipan. Ginalingan kahit minsan medyo pilit. HUY. Hahahahahaha. Gets ba? Ayun. Mahirap kasi lalo 'pag camera mo, ems lang. CHOZ. Pero mahirap kasi budget is usually a constrict rather than a construct. HUY. Sino ka na naman diyan?

Then, the frames. 'Di siya Wong Kar-wai na frame within a frame within a frame. Sa tingin ko kasi, walang ganito sa Philippine cinema. Wala pa. Baka paparating pa lang. *wink*wink* Hahahaha. 'Yung framing niya, reflective ng Philippine culture. Either super wide or super tight. EMS. Walang in between. Paano mo nga ba kasi ife-frame ang isang bansang sobrang lala ng curation of the poor, the middle class, and the upper class, 'di ba po? CHOZ.

Anyhow, set design and prod. Isa pa 'to. Ang boogsh. 'Di siya fancy, pero malapit sa realidad. 'Yung parang hiniram ang mga costume ng cast sa kapitbahayan. Ganern. Eat shit ulit. Hahahahahaha. Compared to Oro, Plata, Mata, hahahahahahahahaha. 'Yun na lang talaga. I come in peace. EMS.

Another thing kay Ma Me is 'yung grainy pero sharp vibe. Basta. Gets ba? Or baka ako lang na naman yan. Pati textured skin ni Piolo, hindi naklusot. Pati imperfection nung nunal ni Piolo, putok na putok. Pati pag-tulo ng mga sinampay na damit nung housewife ni Baron, poetic. Hahahaha. Parang may subtext lahat. EMS.

I remember one question thrown by an audience (not me, syempre) about a film, not sure if Brillante 'yun. Tinanong kung intentional ba raw or subtext 'yung pink-ish color grading. Sabi nung direktor, ah. Napansin mo rin? Actually, wala lang. Gusto ko lang ng ganung color para maiba. HAHAHAHA. Tawa naman ang audience. LOL.

Details. Ang pinaka simpleng sapul details is 'yung mga weeds as in damong ligaw na nasa lupa after nung shot ng mga Most Wanted. Sobrang liit na details lang nun, pero juskoooolordeeee. Take my soul. Ganerrnn.

So, what?

I really wanna see more films from the Philippines that are trending with a purpose. 'Di lang 'yung puro landian to the max o kaya naman, puro very good girls and bois. HUY. We deserve a better cinema experience even sa online. Actually, lalo sa online. Dapat naman e magkaroon na ng impit finally ang mga pelikulang may kwento AT may kwenta. As I keep saying, cinema is a reflection of one's identity --on a personal level, and a societal level.

Para naman sana, may bigat at buga na tayo sa pagbaha at pagbayo sa bansa lalo na't sobrang disaster-prone natin. Para naman sa mga new breed na pagmamanahan natin ng legacy na sana naman, may silbi, savay-savay. Para naman sa pag-stop right now ng mga kulay ni ganito at ni ganyan forda greater good. Para naman kako, masawata na talaga ang kanser ng lipunan na nakaatang sa mga mamayan at sa bawat buwis at boto or hindi nila pagboto. Para naman sana, baka bukas, mas piliin natin ang Pilipinas ng hindi sapilitan lang. Para naman, baka naman, baka lang, makausad na ng tuluyan ang Bapor Tabo patungo sa West Philippine Sea. CHOZ. Para naman, kesa mega cities na reclaimed naman (ulol) ang focus, sustainable living and working spaces ang pamana natin sa next generation, 'di po ba?

Umaaray at dumudugo na ang middle class. Pati mga alta-ish, mejj nase-stress na sa lagay ng shit dito. LOL. Kaya naman, ano na? Ano ba? Ano pa? Ano? Suntukan? Ang agaaaa. Abangan! PS1: Fave shot ko sa Moro is 'yung part na may mother and son na parang Jesus and Mary pero Muslim. Basta. No spoiler. Abangan n'yo na lang kung masisipat niyo. Hihihihihihi.

PS2: Walang PS2 for today. Bukas na lang siguro. CHZ.

[diez-lang]

"BAHALA KA, NAKIKITA KA NILA”

‘Aaaahh!’ isang na namang sigaw ang aking narinig. Pagod na ang aking mga paa sa pagbagtas ng daang hindi ko alam kung saan ang patutunguhan. Kasabay sa paghabol ng aking hininga’y siya namang malakas na tambol sa aking dibdib.

Madilim ang paligid. Nang makita ko ang isang bahay ay agad kong pinuntahan. Wala akong nadatnang tao, kaya naghanap ako ng matataguan.

Naliligo na ako sa sariling pawis at kulay pula na ang damit ko na dati’y kulay puti.

Hindi ko naman akalain na mapapahamak kaming lahat sa pagpunta namin sa pangalawang pagkakataon. Sinisisi ko ang aking sarili, sana’y nakinig nalang ako sa aking mga kaibigan na huwag nang tumuloy at pumunta sa abandunadong lugar na iyon.

Ang lugar kung saan namatay ang isa naming kaibigan. Sa unang punta namin, nakita na lang namin siyang nakabitay sa hagdanang papunta sa ikalawang palapag ng bahay. Kasiyahan sana ang pagpunta namin sa lugar na ito, ngunit kahindik-hindik ang naging kapalit.

Habang nagtatago, nakita ko ang isang anino na parang may hinahanap. Nang tignan kong mabuti ay mayroon siyang hawak — matulis na bagay — Kutsilyo!. Siya nga! Siya yung humahabol sakin kanina. At alam kong siya rin ang pumatay sa aking mga kaibigan. Bumalik na naman ang kabog ng aking dibdib.

‘Lumabas ka na riyan. Alam kong nandito ka. Hindi ka makakatakas sakin.’ Para siyang nasapian sa pagbigkas niya ng mga katagang ito, sabay tawa ng napakalakas at umalingawngaw sa loob ng bahay. Tumahimik ang paligid. Dahan-dahan akong sumilip sa pintuan ng kabinet, na aking pinagtataguan, nagbabaka-sakaling wala na at umalis na siya rito.

Sa pagsilip ko’y, siyang bungad ng kaniyang mukha. Ramdam ko ang galit sa emosyong kaniyang pinapakita. Kulay dugo ang kaniyang mga mata. May mga sungay na parang isang demonyo.

___

“Ahhhhh!!” napasigaw ako nang may tumalon sa aking harapan galing sa bubong ng bahay. Nang tignan ko’y isang hayop na siyang kinakatakutan ko. “Wahhhh! Pusang Itim! Ilayo niyo yan sakin!” Sigaw ko nalang pagkat parang naging estatwa ang aking katawan pagkakita ko sa pusang itim na ito.

Agad namang inilayo nina Do at Re ang pusa, tsaka ako pinakalma. Sila ang aking mga kaibigan. Nirerentahan namin ang bahay na aming tinutuluyan tuwing kami’y may pasok. Malapit lang ang paaralan namin dito kaya kinuha na naming tatlo.

“Bwesit na pusa ‘to. Hindi ko na tuloy mahagilap sa isip ko kung ano ang itutuloy ko sa kwentong ginagawa ko.” nasabi ko nalang sa aking sarili. Ang kwentong ginagawa ko ay proyekto namin sa aming kurso — Communication Arts.

___

“Nariyan pa ba kayo?” “Oo, nandito pa. Bilisan mo naman. Ambaho!” reklamo ni Do. “Bakit ang tae niyo ba hindi mabaho?” “Atlis alam naming magsara ng pinto!” bulyaw na sagot naman sa akin ni Re. Dagdag pa nito’y “Akalain mo, ganda ng pangangatawan mo. Maputi ka. Singkit ang iyong mga mata na bumagay sa mukha mo. Wala kang kapintasan kung baga. Pero…”

___

“Grrrrr, Grrrrr” napabalikwas ako nang marinig ko ang mga tunog na ito. Patay ang ilaw. Tinignan ko ang aking mga kaibigan, mahimbing ang kanilang tulog. Ayokong istorbihin ang kanilang tulog kaya pinalipas ko nalang ang oras, hanggang sa nakatulog ulit ako, dahil nawala yung tunog na narinig ko.

“Grrrrr, Grrrrr” narinig ko na naman ang tunog. Pinakiramdaman ko nalang ito baka sakaling guni-guni ko lang. “Grrrrr, Grrrrr” unti-unti kong idinilat ang aking mga mata. Nakita ko ang aninong dumaan sa likod ng mga bintana. Parang yelo ang lamig na dumaan sa aking katawan, kaya’t hinawakan ko ang isa kong kaibigan at yinugyog, nang hindi ko inaalis ang aking mga tingin sa bintana. “Gising! May multo” sambit ko na maiiyak na sa takot. Hindi ko magising ang aking kaibigan dahil sa himbing ng kaniyang tulog. Ayoko namang tumayo para buksan ang ilaw dahil sa takot na hatakin ako. Kaya kinuha ko na lamang ang rosaryo sa aking tabi na siyang dala-dala ko kahit saan ako magpunta, at nagsimulang magdasal.

___

Kinukuwento ko ang nangyari kagabi sa aking mga kaibigan. “Yung tunog na narinig mo kagabi, tyan ko lang yun. At yung anino na nakita mo, ako yun. Dahil ako’y lumabas nang maramdaman ko ang gutom. Kaya naghanap ako ng makakain.” paliwanag ni Re, ang kaibigan kong palaging gutom at akala mo’y hindi nabubusog.

“Matanong kita Mon. Bakit ba takot na takot ka sa multo? Kahit tirik na tirik ang araw ay takot ka parin? Hindi naman totoo ang mga multo.” nang-uusisang tanong ni Do.

Nagsimula ang takot ko sa mga multo noong bata palang ako. Dahil sa aking nanay, lagi akong tinatakot kapag ako’y pinapagalitan. Lagi nalang “Bahala ka, Nakikita ka nila…” ang naririnig ko sa bunganga niya. Hanggang sa pagtanda’y dala-dala ko parin ang takot sa mga multo. Nanay ko ang dahilan kung bakit ganito ako ngayon.

___

Isang araw bumisita ang nanay ko sa amin. Tinanong pa niya sa mga kaibigan ko kung takot parin ba ako. Pumunta siya yata dito para lang ipahiya ako sa mga kaibigan ko. Kaya pinatahimik ko na siya at sinabing umuwi nalang pagkatapos, at huwang nang babalik pa. Alam kong mali, ngunit siya naman ang dahilan kung ano ako ngayon.

___

“Congratulations to Mr. Mon T. Vierde, sa kaniyang pagkapanalo ng "2025 Winner of International Horror Guild (Best Film)", at "Golden Scream Award 2025", ng kanyang kathang may pamagat na ‘Revenge’.

Makalipas ang ilang taong, marami naring nangyari. Magagamit ko pala ang aking takot sa aking paggawa ng mga Film. Marami na rin akong nakuhang pagkilala.

“Congratulations, anak!”. Malaking ngiti ang ibinungad saakin ng aking nanay. Wala akong galit sa kaniya, sadyang nagtatampo lang ako dahil lumaki akong kung ano ang naiisip tungkol sa mga ispiritu.

-WAKAS-

[sijey]

18 Years of Existence | Autobiography

I am Coleen Jasmine Priagola, I just turned 18 on last 9th of March 2023. I'm the eldest daughter of my parents Roxan and Dave Priagola. I am currently residing in Dasmarinas City, Cavite while my dad lives in General Trias Cavite. I grew up idolizing my lola, who died of health complications years ago. Writing my autobiography appeared to be a simple task before, but after what happened to my lola, I found it difficult to explore and observe the events in my life. I am a student at Emilio Aguinaldo College and have been an Emillian since 2021. As a student, I strive to be active and functional not only in my classroom, but also in school organizations. I joined the Supreme Student Government, Journalism, and Hygiene Advocate organizations in junior high, but as a senior high school student, I was only able to join journalism as a news writer. I enjoy a wide variety of music and art, I like all sorts of music genre such as pop punk, rock, opm, country music, indie, and a lot more. As of the moment, I enjoy listening to Rex Orange County, Taylor Swift, My Chemical Romance, Eggboy, Queen, and many more. I sometimes enjoy listening to classical music most especially the one made by Antonio Vivaldi. I have eight cats whom I consider my family since my lola died. Their names are Patoti, Bachi, Pawi, Pawpaw, Popaw, Tsooya, Ampi and Pochi. These cats have been with me through thick and thin and I can safely say that I am more attached with them than any other animals of even people. Coffee is my favorite drink aside from matcha and iced tea. I drink coffee when I am happy, sad, stressed out, burnt out and even when spacing out. I drink coffee causing me to have health complications but anyway coffee is life as they say.

All of these facts about myself are part of my journey as a senior high school student, and I hope to look back on them when I go to college. To be a lawyer is what I want to attain and in able to acquire that, I must be consistent, persistent and wise in every steps and plan that I will take to make my dream of ideal self happen. Upon thinking deeply of my ideal self I realized that aside from being a lawyer, it is essential for me to be happy also. Treat yourself like a plant that needs water, air and sunlight to grow. For me, to be able to have my dream profession it is also important for me to prioritize my happiness and mental health. To conclude, my ideal self has to be mentally strong and capable to handle things in life. Unibersidad ng Pilipinas has always been my dream school although it is indeed difficult to pass UP's standard, I am still hoping to pass the qualifications.I took a picture when I went there once that has a sign saying "never again, never forget". This sign represents my political stand, principle and political awareness. Last presidential election I became woke about the injustices roaming around the Philippines and I realized how people are blinded by fake news, red tagging, misinformation, distortion of history made by dirty driven politicians, Marcos’s clan for example. Leni Robredo the one I supported had serve as a light for the hopes of many Filipinos. Concluding my existence would be too early, although my 18 years of existence have been tough for me, I sometimes wonder how life will turn out if I will continue my life’s journey.

[serenhiraya]

BELAMOUR [TXT AU]

Ch. 1 - Into the darkness

•••

🥀

Aleia

"Good Afternoon Everyone, I'm glad that you are here today."

Masayang bati ng babaeng guide ng art museum sa amin at sinundan iyon ng mahabang pagpapaliwanag ng rules and regulations sa loob ng museum. Maaliwalas ang kanyang ngiti. Nagniningning ang mga mata at dinig sa kanyang boses ang galak at tuwa.

Hindi ko maiintindihan kung bakit ganoon na lang siya kasaya, samantalang ako ay ngawit na ngawit na sa kakatayo. Higit sampung minuto na din akong nakatayo dito. Init na init pa ako at halos dumikit na ang aking damit sa aking katawan nang dahil sa pawis dulot ng sobrang init dito. Ngayon lang ako na informed na may museum palang hindi air-conditioned. My pa-fake sosyal self is struggling at the moment, sa totoo lang.

I know ramdam na rin ng mga kaklase ko ang nararamdaman ko. Pero wala na kaming magawa, dahil mas matalim parin sa machete ang tingin sa amin ng aming adviser na nakatayo sa tabi ng babaeng guide kasama ang iba pang advisers ng ibang strand. 

Field trip namin ngayon. Isang location lang dapat ang pupuntahan namin, iyon ay ang isang sikat na coconut plantation dito sa amin, kahit di ko naman alam kung ano ang connection nito sa strand kong HUMSS. Iyon ang inaakala ko. Dadalo rin pala kami sa isang bagong art museum three hours away mula sa plantation. And yes, wala pa kaming pahinga mula kanina sa paglilibot namin sa niyogan. Gusto ko nang mag wala. Pero no, dapat pa-angel muna ako ngayon.

Graduating ako this year, kaya kailangan clean record para walang sabit.

Naputol ang aking pagkatunganga nang maramdaman ko ang pag-vibrate ng phone ko. Nang tingnan ko kung ano iyon, chat lang pala ni Mikaela, kaibigan ko mula sa STEM na katabi lang naman ng grupo namin. Napalingon ako sa kanya at tinaasan siya ng kilay. Bakit ba naman kasi kailangan pang ichat kung puwede lang naman  niya itong sabihin sa akin mamaya.

Nang mahuli niya ang aking tingin ay nginuso niya lang ang kanyang phone. Muling nag vibrate naman ang akin, nag send siya uli ng message.

Humarap muna ako sa aming adviser para masiguro na hindi sa akin nakapokus ang atensyon nito, nang sa ganon ay mabuksan ko ang chat sa akin ni mikaela. Nang makasigurong ligtas na ako sa macheteng tingin ni Ma'am ay kaagad ko nang binasa ang message.

"Asim tingnan ng adviser niyo"

Muli akong napalingon kay Mikaela. Pigil na itong tumatawa ngayon. Binaling ko naman ang atensyon sa aming adviser. Oo nga...tama siya... ang drawing kasi nitong kilay ay unti-unti ng nabubura at ang blush nitong fresh pink pa kanina ay putok na putok na ngayon. Pigil na rin ako ang ngumiti.

"Gaga" *sent*

"OKAY, ARE YOU READY TO EXPLORE THE WORLD OF VISUAL ARTS?"

Maligalig na sambit ng guide. Hindi ko na malayan ng tapos na pala ang briefing- este orientation nito sa amin.

Finallyyyy

Isang masiglang 'yes' naman ang sagit naming lahat at nag simula na kaming umusad sa loob.

Fifteen minutes na rin ang lumipas sa pag-iikot namin sa loob. To be honest, kahit pagod ako sa kakaikot sa niyogan kanina, ay medyo naibsan na itong nang makarating ako dito. Art is one of the things I'm passionate about. Kaya kahit malapit na akong sumabog sa inis kanina ay napapakalma parin ang ng mga artworks na nakikita ko. The oil paintings and unique sculptures na nadadaanan namin just evokes something in my heart.

There is just something so beautiful about art. Kasi, a simple picture can have different meanings, different stories, and different reflections depending on how you view it. If given a chance to live my life again, I would choose this...I will always choose art.

Sa pagpupuri ko sa mga artworks na nakadisplay, hindi ko namalayan na nahiwalay na pala ako sa ga kasama ko. Well hindi naman masyado, mga anim na lakad lang naman. Pero mukhang wala naman silang pakialam. So I grabbed this oppurtunity para umiba ng rota at para ma-enjoy ang paglilibot dito.

Binalikan ko ang dispaly ng mga oil paitings na nadaanan na namin kanina. Isang malaking kwarto na maraming pasikot-pasikot na para siyang maze. Oil paitings have a very special place in my heart. Hence, isa sa mga reason kung bakit si Van Gogh ang all-time favorite kong artist.

Though nadaanan na namin to kanina, I never really got the chance to capture every masterpiece sa loob noon dahil parang may kigwa ang guide kanina at nagmamadali.

Nang makarating na ako uli sa section ng mga oil paintings, I felt warmth. A smile crept on my lips. Looking at the portaits around me, most of them are made by local artists and I can't help myself but let joy trickle down to my toes. Iba't-ibang style ang nandoon pero mostly ay impressionism. If I could ever hold a brush again, impressionism parin ang uuwian ko.

Ever since in elementary and junior high, I've been active in our school's art organization. Madalas rin akong napapasali sa competitions and impressionism art has been my asset. I can express what I wanted to and pour my emotions into it. It was my resting place. It was like home. Not until that one night. The scariest night it will be. Remembering that, unti-unting nawala ang aking ngiti. It was a haunting nightmare. It was a burning misery and I will never forgive myself about it.

Isang malaking kalabog ang gumulat at siyang pumutol sa aking malalim na pagmumuni. Sa sobrang lakas nito ay parang andito lamang sa section iyon naganap. Dala ng kuryosidad ay sinubukan kong puntahan kung saan iyon galing. Hindi ko gaanong mawari at bakit bigla na lang akong nakaramdam ng lamig. Walking through the depths of the section, hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba na para bang may biglang lilitaw sa harapan kong hindi inaasahan. But I didn't mind. The urge of finding out what it is, was stronger.

Huminga muna ako ng malalim at nagpatuloy. Wala masyadong tao dito sa section puwera lang sa dalawang guard na nakabantay sa entrace nito. Tahimik kaya nakakapagtaka nga naman ang ingay na iyon. Medyo na dismaya ako ng marating ko na ang dulo ng section pero bigo parin akong malaman kung ano o kung saan galing ang kalabog.

Napailing na lang ako at nagbalak na lang na hanapin ang mga kasama ko kanina, dahil for sure pag nalaman ng adviser namin na hindi nila ako kasama award ako pag-uwi. Hindi man lang umabot ng limang segundo ay may narinig akong sit-sit mula sa aking kaliwa na siya rin ikinagulat ko. Sa una ay inakala kong guni-guni lang iyon pero muling ko itong narinig, mas malakas. Kaya tinahak ko ang direksyon na pinagmumulan nito.

Medyo madilim na sa parte ng section na ito. Pagabi na rin kasi. Muli kong narinig ang sit-sit, mas malakas kesa sa pangalawa. Alam kong malapit na ako sa pinagmumulan noon. Pero in the end bigo parin ako, isang malaking pader na tinakpan ng isang malaking velvet curtain lang naman ang sumalubong sa akin. Napairap na lang ako. Uto-uto rin ako eh no?

Nang talikuran ko na ang pader ay narinig ko muli ang sit-sit. Iyon any sobrang lapit na sa aking pandinig na para ito ay binulong mismo sa aking tenga. Naistatwa ako sa aking kinatatayuan. Muli kong hinarap ang pader at hinawi ang velvet curtain. Isang malaking pinto na tansong door knob ang sumalubong sa akin.

Base sa hitsura nito masasabi kong luma na ang pinto dahil sa kulay nitong kayumangging kupas. Ang design nito na makikita sa mga baroque style interiors ay tapyas-tapyas na rin. Ang tansong door knob ay may gasgas na rin. May mga vandalism na rin ang pinto. Sa tuktok ng pinto ay naka-ukit ang 'Belamour'. Nakakapagtaka dahil sa pagkaka-alam ko ay bagong bukas ang museum na ito.

Nang subukan kong pihitin ang door knob, ay nabuksan iyon. Madilim sa loob. Binuhay ko ang flashlight ng aking phone at pinasadahn ng ilaw sa loob. Hindi ko alam kung anong nakain ko pero pinasok ko iyon. Isa iyong munting storage room.

Naaninag ko ang mga lumang painting na maayos nakalapag sa gilid. Ang bawat pader nito ay tinakpan din ng mahabang velvet curtains. Bukod sa mga paintings ay mayroon ding mga art supply sa gilid. Oil paints...medyo tuyo na rin ang iba. Sa isang sulok naman ay makikita ang isang malaking vase na pinaglagyan ng mga paint brush.

Nilapitan ko iyon para usisahin. Doon ko na rin na realize na may kahon din pala sa tabi nito.

Binuksan ko ang kahon para malaman kung anong nilalaman nito. Isang makapal na sketchbook, watercolor paints, lumang brush, isang charcoal pencil, at mga liham. Kinuha ko ang isa sa mga liham, kupas na ang tinta pero nababasa ko parin ang panimula nito. 'Mi Corazon'. Nang buklatin naman ang sketchbook, isang portrait ng isang dalaga ang bumungad sa akin.

Nagpalpitate ako bigla. Unti-unti akong binalot ng lamig. Hindi ko alam kung dala lang ito ng pagod or namamalikmatahan lang ako. Pero kamukha ko ang nasa portrait.

Hindi ko alam kung saan galing pero biglang nagkaroon ng malakas na hangin. Sa sobrang lakas ay nawawalan ako ng balanse. Nahihirapan rin akong huminga. Narinig ko ang malakas na pag-sara ng pinto. Ang lamig na bumalot sa akin ay napalitan ng takot. Sinubulan kong tumakbo tungo sa pintuan pero sa bawat hakbang na aking ginawa ay lalong-bumibigat. Nanghihina ang aking tuhod hanggang sa ako ay bumagsak.

Kahit anong gawin ko para muling makatayo, pakiramdam ko ay mas lalo lang akong hinihila pababa. Nanlalabo na aking paningin, nakaramdam na ako ng matinding pagkahilo.

Nagkaroon ako ng munting pag-asa nang makarinig ako ng sunod-sunod na katok mula sa pinto. Pero bago pa man ako muling makatayo ay nawalan na ako ng malay "SENYORA ALEIA!!!"

Ang huli kong narinig. 

To be continued

○○○

STREAM GOOD BOY, GONE BAD BY TXT FOR A BETTER LIFE

- Seren 🌻

[misspeee-9]

Copyright © 2021

MissPeee_

All rights reserved. No part of this story may be reproduced in any form or by any means without the written permission of the copyright owners.

Story Description:

Tahanan is a short story about finding your home. And what I meant by saying “home”, was not a place but a person. Finding your comfort, love, and what or how else you call it.

And a little disclaimer, the title and cover art of the short story was inspired by the music of a singer/songwriter Adie Garcia entitled “Tahanan”. It was his latest single that released last December 8,2021.

Language:

English-Filipino

Story Category:

Short Story

Written on December 21st

And published on December 23rd 2021 at Wattpad application

Written by yours truly

Disclaimer!!!

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual person, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Ps!!!

I am not a professional writer. It might have typographical and grammatical errors. Please bear with me.

ッ

TAHANAN

"O, Maya! Anong ginagawa mo dine? Kako ba hindi ka makakapunta dahil may klase ka pa?" Gulat na tanong ni Gavin.

Napakamot ako sa aking batok at saka ngumiti sa kanya, "ang totoo... Wala talaga kaming klase... Gusto ko kasi surpresahin si Ivan, kaya ako nandito." Nahihiya ko pa na sabi kay Gavin.

By the way, my name is Maya Louis Villafuerte. I'm a 9th grade student and currently 15 years old. Ito naman si Gavin Javier, he's a 10th grade student and 18 years old.

"Walayya ne, kaswerte ng pinsan ko sa'yo! Bumyahe ka talaga papunta dine? Tara, nandon sila sa gym." Aya ni Gavin.

"Alam mo naman ako, hindi ko matiis yung pinsan mo na 'yon. Nagstart na ba game nila?" Tanong ko naman kay Gavin as we walk through the campus.

Almost 5 hours ang binyahe ko from San Gabriel to San Isidro. Nagkakilala kami ni Ivan because of our parents. Both of our dads are friends and a business partner.

"Katatapos lang ng first half. Mabuti naman at pinayagan ka ni Tito?" Tanong pa ni Gavin at sinagot ko naman 'yon.

Walang nangyari sa paglalakad namin ni Gavin papunta sa gym. Kundi ang magpalitan ng mga tanong at mga sagot at kumustahan.

Sa labas pa lang ng gym ay dinig mo na ang mga hiyawan ng mga taga-suporta ng dalawang panig. Mas lumakas iyon nang makapasok kami ni Gavin sa mismong gym.

Kabilaan ang hiyaw at tili ng mga cheerers. Intramurals kasi ng Rosary College ngayon, actually it's their 5th day of celebration the Intramurals.

"Gavin! Kanina ka pa namin hinahanap! Lamang na ang kalaban!" Sinalubong kami ng isang lalaki na kateammate ni Gavin. Hinihingal at pawis na pawis ito.

"Ha? Paanong natambakan tayo ng kalaban e, nandon naman si Ivan?" Salubong ang mga kilay na tanong ni Gavin.

Napakamot naman ang lalaki sa ulo at hindi na alam ang gagawin, ilang beses pa itong bumuntong-hininga.

"Injured si Ivan. Hindi s'ya pwede maglaro." Doon lang tuluyan nasabi ng lalaki ang kanina pa n'yang nais sabihin.

Ivan Javier, 18 years old. He's my boyfriend for almost 2 years. Nanlaki ang mga mata namin pareho ni Gavin, "ano?!" Sabay namin na tanong pareho.

"Nakita mo naman yung captain ng kabilang team. Doble n'ya yung taas at bigat ni Ivan-" Hindi ipinatuloy ni Gavin ang lalaki sa sasabihin.

"Ano? Paanong nangyari na injured si Ivan?" Tanong ni Gavin, hindi maiwasan ang pag-aalala sa pinsan.

"Sinupalpal yung slumdunk ni Ivan kanina... Sabay silang bumagsak pero namali ng tumba si Ivan." Paliwanag ng lalaki.

"Nasan si Ivan?" Hindi maitago ang pag-aalala sa aking tinig. Nilingon naman ako ng lalaki nang nagtataka.

"Girlfriend ni Ivan. Ano? Malala ba?" Si Gavin.

"Nasa locker room s'ya ngayon. Pinagpapahinga ni Coach. I heard a lot about you." Matunog na ngumiti ang lalaki sa'kin at saka nagpaalam kay Gavin.

Sabay kaming patakbo nsa lumakad ni Gavin papunta sa locker room para makita at kumustahin ang lagay ni Ivan.

Sobrang bilis nang tibok ng puso ko. Nag-aalala talaga ako para kay Ivan. Bukod sa kotse, motor, at online games ay paglalaro ng basketball ang hilig n'ya.

Pinasok namin ni Gavin ang malawak na locker room at sa dulo, sa pangalawang silid sa kaliwa, pahampas na binuksan ni Gavin ang pintuan.

"Ivan! Ayos ka lang?" Pasigaw na nag-aalalang tanong ni Gavin sa pinsan.

Nasa likuran ako ni Gavin, hawak ang isang bag na puno ng energy drinks, first aid kit, towel, cologne at baby powder.

Imbas na maabutan kong naiiyak sa sakit nang injured si Ivan... Naabutan namin ito ni Gavin na kayakap ni Ivan ang ex-girlfriend n'ya.

"R-Raine?" Gulat na dagdag ni Gavin dahilan para lingunin nila kami pareho.

"G-Gavin. Oo ayos lang ako." Umayos sa pagkakatayo si Ivan at lumayo kay Raine, ngunit muling yumakap ito mula sa kanyang tagiliran.

"Hi, Gavin!" Maganda ang ngiti na bati ni Raine kay Gavin.

Sarkastiko na tumawa si Gavin at para naman akong nabilaukan sa nakita. Gusto kong umiyak pero walang luha ang pumapatak, tanging pangingirot lang sa puso.

"M-Maya." Doon lang ako napansin ni Ivan. Walang emosyon ko itong tinitigan at saka lumapit sa kanya para iabot ang mga dala ko.

"Pagaling ka ha?" Iyon lang ang aking sinabi at saka sila tinalikuran. Narinig ko pa si Ivan na tawagin ako pero hindi ko na ito nilingon.

"Ang gago mo! Ang gago mo, Ivan! Alam mong may nobya ka at mas alam mong mahal ka ni Maya! Bakit naman kasama mo pa 'to?! Tapos magkaakap pa?!" Dinig kong pagalit na sabi ni Gavin kay Ivan.

"Tabi! Sinabing tumabi ka, Gavin!" Dinig ko pa na sigaw ni Ivan.

"Ivan! Saan ka pupunta?" Pasigaw naman na tanong ni Raine.

"Magpapaliwanag ako kay Maya!" Sigaw ni Ivan kay Raine, napahinto ako sa paglalakad, nasa labas na ako ng locker room.

"Paliwanag? Sige! Pumili ka! Ang lumapit sa kanya at magpaliwanag o ako? Mamili ka, Ivan. Ivan!" Dinig na dinig sa labas ang sigaw ni Raine. Doon lang pumatak ang mga luha sa'kin mata, kaya naman patakbo akong lumabas sa gym.

Nakasalubong ko pa ang ilan sa mga kaibigan ni Ivan na kilala ako. Pero hindi ko nagawang batiin ang mga ito. Nag-effort pa ako na pumunta dito at para surpresahin si Ivan, pero ako ang nasurpresa.

Raine and Ivan have broke up, 3 years ago. Kaya kampante aking wala na sila ni Ivan, kampante akong hindi ako lolokohin ni Ivan.

Ang laki ng pagmamahal at tiwala ko kay Ivan pero ngayon, hindi ko na alam ang gagawin ko. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa.

Pinunasan ko ang aking luha at saka huminto sa paglalakad. Hinintay ko si Ivan, pero wala talaga. Mas pinili pa n'ya yung ex-girlfriend n'ya kaysa sa'kin.

Akma na akong muling lalakad nang biglang may humila sa braso ko paharap. Si Ivan. "Maya, pakinggan mo naman ako o. Hindi ganon 'yon. Hindi gaya yun nang iniisip mo." Dirediretso na wika ni Ivan.

Hindi ko nagawa ang magsalita at lumuluha lang na tinitigan ito, hinihintay ang sunod na sasabihin. Nakipagtitigan pa si Ivan sa'kin, sinusubukan basahin ang laman ng isipan ko.

"Hindi ganon 'yon. Maniwala ka naman o. Hmmm?" Nagmamakaawa ang punto ni Ivan. Inilayo ko ang braso ko na hawak-hawak n'ya at saka pinunasan ang luha.

"Ivan... K-kelan pa?" salubong ang mga kilay na tanong ko, pinipigilan ang mga luha sa pag-patak.

"Maya naman... Hindi ganon 'yon. Matagal na kaming wala ni Raine. Alam mo 'yan." Aniya.

"E, b-bakit magkayakap kayo?" Hindi agad nakasagot si Ivan, "b-bakit m-magkasama kayo?" Dagdag ko.

"Nasa iisang campus lang kami, Maya." Sagot ni Ivan.

"S-Sabihin na n-natin na nasa iisang campus kayo. E-e, bakit k-kayo magkayakap? W-wala na kayo 'di ba? M-matagal na kayong wala 'di ba? Ano? Sagutin mo ako, Ivan." Humihikbing sunod-sunod kong tanong kay Ivan.

Lumapit s'ya sa'kin kahit na injured ang kanan n'yang paa at saka ako hinawakan sa mga kamay. "Can you trust me? Magtiwala ka naman sa'kin, babe." Aniya, hindi pa rin sinasagot ang tanong ko.

Bumuntong-hininga ako, "may tiwala ako, Ivan. May tiwala ako sa'yo, sa mga sinasabi mo, sa mga ginagawa mo. Pero..."

"Pero ano?"

"Pero hindi ko na alam kung dapat pa ba kitang pagkatiwalaan, Ivan."

"W-what?"

"You betrayed me twice, remember? W-wala pa tayong a-anim na buwan na mag-on no'n. Nahuli kitang may kandong na iba, Ivan."

"Kaibigan ko nga lang si Kenzie. Magkaibigan lang kami."

"Sinabi mo na 'yan e. Friends? May friends ba na nagkakandungan? Kiss sa balikat? Grabeng sweetness naman yun?"

"Bakit ba nadadamay si Kenzie dito? Maya naman..." Pagalit na tanong ni Ivan.

"Fine. Then answer my question." Pinunasan ko ulit ang luhang pumatak, "kayo na ba ulit?" Pumiyok na tanong ko kay Ivan.

"Maya naman, hindi nga ganon 'yon-" Hindi naituloy ni Ivan ang sasabihin nang tawagin ito ng Coach nila.

"Javier! Ayos ka na ba?" Pasigaw na tawag ng Coach kay Ivan.

"Okay na, Coach! Babalik na po ako!" Pasigaw rin na sagot ni Ivan at saka ako binalingan, "stay here. Mag-uusap pa tayo." Dagdag n'ya pero hindi pa 'man nakakalayo si Ivan ay nagsalita na ako. "No. Let's break up." Kahit masakit, kahit hindi ko gusto, I want to end things between us.

Ngayon ko lang narealize na... Ang tanga ko pala para pagbigyan ulit ng isang pagkakataon si Ivan... He betrayed me twice, thrice to be exact.

Una ay kay Kenzie, sumunod ay si Raine, I knew that they were in contact pa. Pero hinayaan ko lang, and this is the last, yung magkayakap sila ni Raine.

Napahinto si Ivan. Marahan n'ya akong nilingon. Kumibot-kibot pa ang kanyang labi ngunit walang naisatinig. Napansin ko rin na kumuyom ang kanyang mga palad.

"Let's break up, Ivan." Ulit ko. Hindi naman ito sumagot at nanatiling nakatitig sa'kin. Bumuntong-hininga ako at saka tinalikuran ito, para naman may tinik sa puso ko.

Lumipas ang araw, nakatanggap ako ng mensahe mula kay Gavin. Sinabi lang naman n'ya hindi sila nanalo, pero pasok sila sa mythical five.

Dumaan ang mga oras, araw at linggong wala akong naririnig na kahit na anong balita tungkol kay Ivan. Hindi ko ipinahalata sa lahat na wala na kami, na hindi ako masaya.

Halos tatlong buwan ang lumipas. Maaga akong nagising para kumilos at maghanda para pumasok sa iskwela. Dala ang towel at mga gamit pangligo ay bumaba ako mula sa kwarto.

Naabutan ko si Kuya Leon na nag-aayos nang suot n'yang polo, si Kuya Milo naman ay kalalabas lang sa banyo, at si Lucas naman ay kumakain na.

"O, Maya. Bilisan mo kumilos para mahatid kayo ni Papa n'yo, ha?" Wika ni Auntie Hazel.

"Opo, Auntie." Sagot ko at saka pumasok sa banyo para maligo.

Si Auntie Hazel na ang tumayo naming nanay, simula nang maghiwalay sila Mama at Papa. Dahil lang sa pera kaya naghiwalay ang dalawa. Si Auntie naman ay matandang dalaga, nasa 40 na si Auntie at walang anak o asawa.

Si Auntie Hazel at si Papa ay magkapatid, si Auntie ang panganay pero hindi halata sa edad nila ni Papa na may mga edad na. Ewan ko ba? Ang gaganda at gwapo naman ng mga kasama ko dito sa bahay, kahit sila Lolo at Lola ay maganda ang lagi.

Ako lang itong parang hindi nila kamag-anak. Ang tatangkad nila, samantalang ang liit ko naman. Mga gwapo't maganda at makikinis ang kutis nila, samantalang ang dami kong pimples sa mukha at sa likod.

Kaya siguro ako niloko kasi hindi ako kasing ganda at kasing kinis nila. Ilang minuto pa akong nanatili sa banyo bago lumabas, nanlaki naman ang mga mata ko nang makita si Ivan doon sa kusina.

"O, Maya. Bilisan mo at nandito na ang maghahatid sa'yo." Sabi ni Auntie Hazel.

Nagsalubong ang mga kilay ko at saka bumuntong-hiningang umakyat sa kwarto, upang magbihis.

Kulay blue na plaided skirt ang pambaba namin, hanggang taas ng tuhod at long-sleeved na white ang uniporme namin sa campus. May mahaba at manipis na necktie na kakulay ng palda ang sa babae, sa lalaki ay ganon rin ngunit makapal iyon.

"Maya! Bumaba ka na d'yan! Malelate na kayo ni Lucas!" Dinig kong sigaw ni Kuya Leon.

"Pababa na, Kuya!" Pasigaw ko rin na sagot at saka dumalo sa kusina. Kumagat lang ako sa isang tinapay at saka uminom nang tubig bago lumabas, sakbit na ang bag ko.

"Hindi ka kakain?" Dinig kong tanong ni Ivan, hindi ko s'ya sinagot t'saka bumalik sa loob nang bahay.

"Lucas." Tawag ko sa bunso namin. Grade 5 na si Lucas pero ang height nito ay panghighschool na.

"Auntie, dito na po kami." Paalam ni Lucas.

"Ingat kayo ha? Pag-igihan." Bilin pa ni Auntie Hazel.

"Si Papa po?" Taka kong tanong.

"Inihatid na si Kuya n'yo Milo."Naitabingi pa ang ulo na ani Auntie Hazel.

"Ba't hindi kami hinintay ni Lucas?" Tanong ko pa.

"I asked Tito Max if ako na lang ang maghatid sa inyo." Sabad ni Ivan.

"Bakit ka nandito? Auntie dito na po kami." Sabi ko pa at saka bumuntong-hininga.

"To fix things, babe." Sabi naman ni Ivan. Pinagbuksan pa n'ya ng pinto sa sasakyan si Lucas at saka ako pinagbuksan.

"Ako na." Wika ko nang akma n'yang aayusin ang seat belt sa'kin. I heard him sighed at saka umikot papunta sa driver's seat.

Gwapo si Ivan, matangkad, at maputi. Bukod doon, mayaman ang pamilya nila, lagi n'ya rin nakikuha ang mga gusto n'ya. Maliban sa'kin.

Tahimik lang ang byahe namin papunta sa campus. Napapansin ko pa na nililingon ako ni Ivan pero mas pinili n'yang magfocus sa pagmamaneho.

Naalala ko pa dati, kiss lang naman sa pisngi ang hinihingi n'ya sa'kin, pero hindi ko s'ya pinagbigyan. Kahit holding hands, pag-akbay, at yakap ay hindi ko s'ya pinagbibigyan.

I'm conservative. Kahit nga sila Kuya ay hindi ko hinahayaan na dumikit ang balat sa'kin, o kahit na sinong lalaki.

Una namin hinatid si Lucas sa school nito bago ako hinatid ni Ivan sa campus namin. Sa High Level Academy.

Hindi ko na hinintay pa na pagbuksan ako nang pinto ni Ivan, nagkusa akong bumaba at sinagot ang tawag ni Jane, my closest friend sa campus.

"O?" Bungad ko.

"Saan ka? Dito na ako sa labas. Sabay na tayo." Wika ni Jane mula sa kabilang linya.

Nilingon ko si Ivan na nakatitig sa'kin, nasa labas rin ito ng kotse n'ya. "Nandito rin ako sa labas. Saan ka banda?" Tanong ko.

"Sino 'yan?" Dinig ko na tanong ni Ivan.

"Kaibigan ko." Sagot ko.

"O, nakita na kita! Maya!" Kumaway-kaway pa na tawag ni Jane sa'kin, nasa kabilang kalsada ito at pagtakbo na tumawid kasunod si Zeus.

Nagyakap kaming tatlo. Si Zeuz ay part ng LGBTQ community kaya ayos lang sa'kin, if they give me a hugged.

"Pasok na ako. Thanks for dropping me here." Sabi ko kay Ivan. Nagpalipat-lipat naman ang tingin nila Jane at Zeus sa'kin.

"O? Akala ko si Vayn?" Gulat pa na ani Jane habang nakaturo kay Ivan.

"Hala, gagi! Akala ko rin! Hawig sila 'no?" Sabi pa ni Zeus.

"Malayo kaya." Seryoso ko na sabi.

"Tara na. Malelate na tayo. Bye po." Paalam pa ni Jane at ni Zeus.

"Umuwi ka na, wala kang mapapala sa'kin." Dagdag ko pa at saka sumunod kanila Jane at Zeus.

"No. I can wait here." Pagmamatigas ni Ivan.

Huminto ako at saka lumapit ulit sa kanya. "May klase ka rin, Ivan. Late ka na kaya umuwi ka na." Bumuntong-hininga kong sabi.

"Late na rin naman ako, kaya susulitin ko na. I'll wait you here." Pagmamatigas nito.

Bumuntong-hininga ako at akma ng magsasalita nang biglang sumulpot si Vayn. Kaklase namin na maloko.

"Oy, Maya! Ba't nandito ka pa? Hinihintay mo ako?" Malokong ngumiti si Vayn at nilingon si Ivan, "o, boyfriend mo? Buti naman may nagkamaling pumatol sa'yo?" Natatawa pa na dagdag ni Vayn.

Binatukan ko nga! "Pumasok ka na nga!" Sigaw ko sa kanya at saka bumalik kay Ivan, "umuwi ka na, Ivan. 'wag mo akong paulit-ulitin." Dagdag ko at saka pamasok sa campus.

Pagdating sa classroom ay pinagkaguluhan ako ng mga kaklase ko. Tinatanong nila kung sino yung lalaki na kasama ko kanina. Hindi naman ako sumagot at naupo na lang sa silya ko.

Pero maloko talaga itong si Vayn. Tinukso n'ya ako nang paulit-ulit dahil wala pa ang guro namin. Nakipagsabayan naman ako sa panunukso n'ya dahilan para umingay sa classroom.

Lunch time... Pababa na kami ni Jane sa cafeteria when I got a call from Ivan, sinagot ko naman iyon. "O?"

"Uuwi na ako." Paalam n'ya.

"Kanina pa kita sinabihan na umuwi, ha?" Kunot ang mga noo na aniko.

"Oooohhh, LQ ba 'yan, Maya?" Si Vayn, siningiran ko naman s'ya.

"Kumain ka muna bago ka umuwi." Sabi ko pa sa kabilang linya.

"Bati na tayo?" Tanong ni Ivan.

"Hindi tayo nag-away, Ivan. We broke up."Paglilinaw ko.

"Gagi, teh. Bf mo yung kanina? Wala na kayo?" Mahinang sabi ni Jane. Tumango naman ako.

"Sa bahay ka na kumain. 'wag mo na akong hintayin at umuwi ka na." Sabi ko pa at saka ibinababa ang linya.

Ibubulsa ko na ang phone ko nang biglang tumunog ang notification sa Facebook. Naka open kasi ang wifi ko dahil may wifi for students ang campus. It was the photos of Raine and Ivan during the intramurals.

Simula first game until last, si Raine ang nandon. Nakatag si Ivan kaya ko na received, and even jio mentioned me at that post. Jio was a best friend of Ivan, sa lahat ng mga kaibigan ni Ivan ay kay Jio ako nagtitiwala.

Kay Jio ko lang naman nalalaman lahat ng mga pinaggagawa ni Ivan while I'm away frome him. After one month, naging ayos kami Ivan. Napakarupok ko, alam na alam n'ya na kasi kung paano ako hulihin, kung paano makuha ang kiliti ko.

Pero hindi nagtagal, bakasyon na... Umuwi ako sa San Carlos dahil may bahay doon sila Papa. Matapos dahil ang mga gamit ay bumyahe ako papunta sa San Isidro para dalawin si Ivan.

I texted him na am on my way to their house. I didn't received any reply from him. I called him pero wala rin, kaya naisip ko na baka he's busy from finishing his requirements.

Pero alam n'yo? Ang lakas ng kutob ko na baka magkasama na naman sila ni Raine, yung ex-girlfriend ni Ivan. Binalewala ko yung kutob ko na 'yon, dahil ayokong magisip nang kung ano-ano hangga't hindi ko nakikita.

Pagdating sa bahay nila Ivan, Tita Raque and Tito Billy greeted and gave me a warm hugged. Nandon rin si Ate Aisa na binati ako.

"Kumusta, hija? Kumusta ang Daddy?" Mamaya ay tanong ni Tito Billy.

"Ayos naman po, Tito. Daddy's still busy. You know that old man, Tito. He's workaholic." Nagkatawanan naman kami.

"E, yung Kuya mo? Si Milo? Kumusta?" Si Ate Aisa.

Matunog akong ngumiti, "ayun, ayos naman. Wala pa rin nobya." Bulong ko sa kanya sa huling sinabi ko at pareho kaming natawa.

"Kumain ka na ba, Hija? Sakto ang dating mo, katatapos ko lang magluto. Si Ivan nga pala e natutulog pa. Maghapon na wala ang isang iyon dine sa bahay." Mahabang sabi ni Tita Raque.

"Salamat po, Tita." Sabi ko naman.

"Pagsabihan mo nga, Maya. Hindi nakikinig sa'min e. Kung wala dito maghapon, gabi na kung umuwi." Sabi pa ni Tito Billy.

"Daddy, alam mo naman ang anak n'yo na 'yan. Napakagala. Kung saan-saan nagayak. Nahuli ko last time, Maya. Nangarera!" Wika naman ni Ate Aisa.

"P-Po? Si Ivan? Nangangarera?" Gulat na tanong ko.

Tumango silang tatlo, "hindi naman sa ayaw namin tumigil sa pangangarera ang anak namin, Maya. May tiwala kami sa kakayahan ni Ivan. Sadyang wala lang kaming tiwala sa mga sasakyan." Paliwanag ni Tita Raque.

Tama nga naman. Hindi talaga iyon maiiwasan lalo na't magulang sila at anak nila ang pinaguusapan.

"Alam mo naman ang nangyari sa Daddy n'ya noon. Pero pasaway ang Tito Billy mo kaya sige pa rin sa drive." Umiiling na dagdag ni Tita Raque.

8:07 na ng gabi kaya naman inutusan ako ni Tita Raque na gisingin si Ivan. Dahil kanina pa daw itong hindi bumababa at tulog pa.

Kaya pala hindi s'ya sumasagot kanina sa mga texts and calls ko dahil tulog ang mokong. Kumatok ako sa pintuan ng kwarto ni Ivan at saka binuksan iyon nang marahan.

Nakapatay ang mga ilaw at malamig dahil sa AC. Inilawan ko ang pindutan ng ilaw gamit ang phone ko. Kinilabutan naman ako nang makarinig ng bungisngis.

Nagsitayuan ang mga balahibo ko sa katawan. Kahit ang maliliit kong buhok sa ulo ay nagsitayuan. Naikuyom ko ang aking mga palad at saka pahampas na binuksan ang ilaw.

Parang bumagal ang takbo ng mundo ko nang harapin ko si Ivan na kasama si Raine sa ibabaw ng kama n'ya. Naghaharutan ang dalawa at halatang saya-saya sa ginagawa.

"M-Maya." Utal na tawag ni Ivan sa'kin. Nilingon ko si Raine na nakataas ang kilay sa'kin.

Ngumiti ako ng pilit sa kanilang dalawa kahit na gustong-gusto ko nang magwala at umiyak. "Gising na gising, ha?" Sarkastiko kong ana.

"Ba't nandito 'yan?" Dinig ko na tanong ni Raine kay Ivan.

Bumuntong-hininga ako at saka bumaling kay Ivan, hindi pinansin ang tanong ni Raine. "Pinapatawag ka ni Tita Raque. Ayusin mo yung sarili mo bago ka bumaba baka dagukan kita." Walang emosyon na sabi ko at saka lumabas sa kwarto ni Ivan.

Nakasalubong ko si Ate Aisa. "O, Maya? Anong nangyari sa'yo? Hala! Bakit ka umiiyak? Uy, hindi kita inaway ha? Maya, bakit ba? Ayos ka lang? Inaway ka ba ni Ivan?" Sunod-sunod na tanong ni Ate Aisa.

"Mommy! Daddy!" Tawag ni Ate Aisa kanila Tita at Tito. Pinahiran ni Ate Aisa ang mga luha ko pero ayaw no'n huminto.

"O, bakit?" Si Tito Billy.

"Anong nangyari?" Magkasunod na tanong nila Tita at Tito.

"Nakasalubong ko na lang s'ya, e. Umiiyak." Sabi ni Ate Aisa.

"Ivan!" Pagalit na sigaw ni Tita Raque at akmang aakyat sa kwarto ni Ivan.

"U-umm, Tita, Tito. Uuwi na po ako."Sabi ko na lang dahilan para lingunin nila ako.

"Kumain ka muna, bago ka umuwi." Si Tito Billy.

"Hindi na po, Tito. S-sa bahay na lang po ako kakain. Salamat po."

"E, sandali lang. Teka ipapahatid na kita kay Ivan-"Naputol ang sasabihin ni Tito Billy nang sumigaw si Tita Raque! Galit na galit ito!

"Ivan naman! Anong ginawa mo?! Kaya naman pala umiiyak si Maya!" Galit na sigaw ni Tita Raque sa anak na lalaki.

Nagkatinginan kami nila Tito Billy at Ate Aisa, pero naitungo ko lang ang aking ulo at saka humikbi nang humikbi.

"Mommy! Aray! Mommy naman! Masakit!" Dinig ko na daing ni Ivan.

"Hindi ko kayo ipinalaki nang ganyan, Ivan! Bakit naman ganito? Ha, anak? Ganyan ba ang tinuro namin ng Daddy mo sa inyo ng Ate mo?" Biglang kalma na ani Tita Raque, hindi alam ang gagawin sa anak.

Umakyat si Tito Billy sa kwarto ni Ivan. Naiwan naman si Ate Aisa sa tabi ko, pinapatahan ako. "Ano ba ang nangyari? Hmm?" Tanong ni Ate Aisa sa'kin, pero hindi ako sumagot.

Napakahina ko talaga. Ang tanga-tanga ko talaga hindi pa ako nadala sa mga palabas ni Ivan. Naririnig ko na pinapagalitan nila Tito Billy at Tita Raque si Ivan at pinagsabihan nila si Raine.

Pinaupo ako ni Ate Aisa sa hagdanan at saka n'ya ako binigyan nang maiinom. Napatayo na lang ako bigla nang bumaba si Raine at sampalin ito bigla ni Ate Aisa.

"Ang kapal naman ng apog mo? Alam mong may nobya na ang kapatid ko, lumalandi ka pa rin? Hindi ba't ikaw ang nakipaghiwalay?" Lumabas ang pagkamaldita ni Ate Aisa.

"Ate, hayaan mo na." Mahinang sabi ko dito.

"Tama na?! Maya! Dahil sa kanya kaya ka umiiyak ngayon! Babae ka e!" Pasigaw na baling ni Ate Aisa sa'kin dahilan upang mapatalon ako sa gulat.

"Babae rin s'ya at babae ka Ate. Oo, s'ya ang dahilan kung bakit ako umiiyak. Pero si Ivan, Ate. Si I-Ivan ang rason k-kung bakit a-ako nasasaktan. Pu-pumayag s'ya na landiin s'ya e." Humihikbi at mahaba kong sabi.

Lumipas ang mga linggo at buwan na walang hindi ako umiiyak. Pinapalit n'ya ako sa mas matangkad, sa mas makinis at mas maganda, at higit sa lahat, pinagpalit n'ya ako sa malapit.

I tried to hide my pain by showing to others that I am okay, even when I am not. I kept on smiling to those people I see, I kept on laughing when I am outside with my friends.

Pero kapag ako na lang mag-isa. Sa loob ng kwarto kung saan malawak at malamig ang paligid, sa may sulok malapit saa bintana. Lahat ng positibong mga ngiti at tawa sa'kin labi ay pinapalitan ng negatibo.

Tumakbo ang mga oras, dumaan ang mga araw, buwan, at hanggang sa abutin ng apat na taon. Naging ayos ako, unti-unting nakakalimutan ang mukha ni Ivan.

Ngunit hindi ang mga nagawa n'ya sa'kin. Hindi ko na matandaan ang mga masasayang ala-ala ko sa kanya, lahat nang naiwan n'ya ay mga malulungkot na ala-ala.

Apat na taon ang nakalipas. Masasabi kong ayos at masaya na ako. Pero yung trust? Yun ang problema ko. Kasalukuyan akong naglalakad sa pino at puting-puti na buhangin sa gilid ng dagat. Nagmumuni-muni.

Kasama ko sila Kuya Leon, si Kuya Milo at ang kanilang mga nobya na si Ate Layne at Ate Sybil. Ngunit nandon sila sa cottage at mga nagkakatuwaan. Bigla kasing nag-aya si Kuya Leon na mag beach kami.

Naiwan naman sila Auntie Hazel, Papa, at Lucas sa San Carlos. Dahil may sarili silang outing kasama ang mga trabahador sa bodega.

Nakayuko akong naglalakad at sinisipa ang mga buhangin sa aking paa. Nang bigla may makauntugan ako.

"Sorry po." Paumanhin ko nang hindi nililingon iyon at saka dumaretso sa ginagawa. Ngunit agad rin akong napahinto nang hilahin ako nito pabalik.

"O? Louis?" Nagagalak na ani ng lalaki habang hawak ako sa braso at nakaturo ang isang daliri sa'kin. "Maya Louis, right?" Dagdag pa n'ya.

Nagtataka naman akong napatitig dito. Matangkad s'ya, hanggang dibdib lang ako ito. Matangkad na hindi masamang tignan ang pagkapayat. Moreno, matangkad, singkitin ang mata, matangos ang ilong, perpektong hugis ng labi, mukha at kilay.

Ang buhok ay itim na itim, pino at bagsak. Nakasuot ito ng sweatpants na kulay khaki at kulay puti na polo. Sa madaling salita, gwapo.

"Ah, yeah. Sino ka naman?" Maldita kong tanong at inagaw ang braso kong hawak n'ya.

He chuckles. "I'm Daniel Jay Mendoza." Pakilala nito.

"Hindi kita kilala." Maldita pa rin na aniko at saka tinalikuran ito, ngunit sinundan n'ya ako.

"But I know you. I heard everything about you. Maya Louis Villafuerte." Dagdag pa n'ya.

Hinarap ko ito, nakapamewang at salubong na salubong ang mga kilay. "Stalker ka ba?" Tanong ko.

He laughed blatantly. "What? I am not. I just really heard a lot about you and about your ex." Humina ang huli n'yang sinabi pero narinig ko pa rin.

"Don't talk to me. I don't talk to strangers." Sabi ko at saka muling tinalikuran ito.

"But you just did talked to me." Aniya. Bwisit na 'to, iniingles ako mga teh!

Hindi n'ya ako tinigilan at sumunod ito nang sumunod sa'kin. He even offer to take a picture of me at the beach.

Dahil nga solo lang ako at may mga kasama sila Kuya, ay pumayag ako na kuhaan ako ng litrato nitong si Daniel.

I don't know why but I suddenly felt comfortable with him. He opened up to me about his ex-girlfriend which was Kenzie, Ying naging fling ni Ivan.

Nakakatawa kasi we're in a small world. I shouldn't have felt like these but I can't help yet to feel these emotions.

Lumipas ang mga araw at linggo na nagkakausap kami ni Daniel through contacts and even on online. He's quite funny and he knows how to make ladies laugh!

I went through a lot these years. Humina ang takbo ng business ni Papa, Lolo died, Lola got sicked, and I even stopped from studying kasi hindi na kaya.

Ang daming bayarin. Mga bills sa bahay, sa koryente at sa tubig tapos bills ni Lola sa hospital. Tuition fee ni Lucas, si Kuya Milo naman ay hindi sapat ang sinusweldo gaya ni Kuya Leon. Si Auntie Hazel naman ang tumutulong kay Papa.

Despite of all, I didn't feel like I am alone. Kasi Daniel was there for me when I needed someone to lean on. When I needed someone to hear me out. He didn't judge me from what I say, instead he just sit right beside me and listen to my pain.

He helped me to feel better. Palagi n'ya akong pinapatawa kahit na ang corny na ng mga banat n'ya. Until one day, I didn't expect Daniel to came in our house. May mga dala s'yang foods from Jollibee, chocolates, and even a bouquet of sunflower.

"Ate, gumising ka na d'yan. Lagot ka kay Papa." Tinapik ni Lucas ang paa ko. 9:46 na ng umaga, tinatanghali na akong gumising dahil sa pagod.

"Inaantok pa ako." Inaantok ko na sabi at saka tumagilid at nagtalukbong nang unan.

"Papa! Ayaw n'ya bumangon! Inaantok pa daw!" Sigaw ni Lucas dahilan upang umayos ako at saka tumayo.

Inirapan ko pa ito at saka bumaba. Dumaretso ako sa banyo upang maghilamos at magtoothbrush. Inaantok pa akong lumabas sa banyo at saka walang suklay-suklay nang buhok na nagpony.

Napahinto ako sa ginagawa nang makita si Daniel na nakaupo sa salas kaharap sila Auntie Hazel, si Papa at sila Kuya Leon at Kuya Milo. Halos mapatalon naman ako sa gulat nang bumulong si Lucas.

"Lagot ka kay Papa." Anito t'saka n'ya ako nilagpasan. "Nandyan na si Ate Maya." Dagdag pa ni Lucas at saka naupo sa tabi ni Kuya Milo.

Nilingon nila akong lahat dahilan para iyuko ko ang aking ulo t'saka bumuntong-hininga na naupo sa tabi ni Daniel. "Anong ginagawa mo dito?" Bulong ko kay Daniel t'saka pilit na ngumiti sa mga kasama.

Katahimikan ang namagitan sa'min. Katahimikan at tensyon. Ang mga dala ni Daniel ay nasa lamesa. Nakasandal naman sa sofa ang mga kapatid ko habang seryoso silang lahat nanakatitig kay Daniel.

"Anong pangalan mo, Hijo?" Mamaya ay si Papa nsa ang bumasag sa katahimikan.

Umayos sa pagkakaupo si Daniel at saka tumikim, "I'm Daniel Jay Mendoza po." Pakilala naman nito.

"Boyfriend ka ba ng anak ko?" Pilit akong tumawa nang narinig ang tanong na 'yon ni Papa.

Tumayo ako, "ahehehe! Daniel si Papa nga pala, ito naman si Auntie Hazel, Ate ni Papa. S'ya naman si Kuya Leon, ito si Kuya Milo t'saka si Lucas, mga kapatid ko." Pakilala ko.

Tumayo si Daniel at saka isa-isang nakipagkamayan sa mga ito at nagpakilala. "Magandang umaga po. Pasensya na sa abala. I came here to ask you po for your blessing-"

"Blessing? Bakit magpapakasal ka ba sa kapatid namin?" Hindi pinatuloy ni Kuya Leon sa sasabihin si Daniel.

Ngumiti si Daniel dito at saka muling naupo. "We'll see about that. Pero po gusto ko po na pormal na ligawan si Maya." Ako ang kinabahan sa sinabi ni Daniel.

Siniko ko s'ya sa braso nang mahina, "hoy, seryoso ka ba?" Mahinang tanong ko dito, salubong ang mga kilay. Pero hindi n'ya ako pinansin.

I heard Papa chuckles, kahit sila Kuya ay mahinang tumawa. "Ano naman ang nagustuhan mo dito sa pamangkin ko, hijo?" Tanong ni Auntie Hazel.

"Auntie..." Nagmamakaawa na tawag ko dito.

"Lahat po. I like everything about Maya. I felt comfortable and I like me better when I am with her." Hindi kakikitaan ng nerbiyos si Daniel.

Ewan ko pero sa nakalipas na apat na taon, ngayon lang ulit ako nakaramdam ng kilig. Wala akong nararamdaman na mga paru-paro sa tiyan o kung ano 'man. I only just felt these comfortability around Daniel.

"Seryoso ka ba? Baka kapag nalaman at nakita mo na ugali n'yan e, ayawan mo na agad?" Nakangisi na tanong ni Kuya Milo.

"Kaya nga. Itong panget na 'to? Nagustuhan mo? Tagasaan ka ba?" Akala mo'y naghahamon ng away na tanong ni Lucas.

"San Leonardo." Sagot ni Daniel.

"Ahh, malayo... Malapit yun sa San Isidro 'di ba?" Tanong pa ni Lucas at tumango naman si Daniel, "alam mo ba na conservative si Ate? Kaya nga pinagpalit sa hindi conservative at sa malapit-"

"Lucas Miguel." Nananaway na tawag ni Kuya Leon sa bunsong kapatid.

"Ayos lang naman sa'kin kung liligawan mo ang kapatid namin. Ewan ko lang sa kanya?" Dagdag pa ni Kuya Leon at bumaling sa'kin.

Ngumuso naman akong parang bata at saka sumandal sa sofa. Magkakrus ang mga braso sa dibdib at nakadekwatrong pambabae.

"You don't deserve this kid." Napatingin ang lahat kay Papa. Seryosong-seryoso ito.

"Papa." Mahinang tawag ko dito.

"I am not talking to you, Maya." Seryoso na sabi ni Papa sa'kin.

"Papa naman." Parang bata kong sabi, feeling ko ay maiiyak na ako.

"You don't deserve her. Kung ako sa'yo humanap ka ng babae na hindi magastos at hindi tinatanghali nang gising." Bumuntong-hininga si Papa at saka nilingon si Daniel.

Narinig ko s'yang tumawa nang mahina, sila Kuya, Lucas at Auntie Hazel naman ay tawang-tawa sa sinabi ni Papa!

"Mas gusto ko pa rin po ang anak n'yo." Matunog na ngumiti si Daniel.

"Talaga? We have a rule about her."

"Rule po?"

"Oo, Rule." Tumango pa na sabi ni Papa.

"May I know if ano po ang rule na yun?" Tanong ni Daniel.

"Hindi s'ya pwedeng magboyfriend." Sabad ni Lucas.

Tinapik ito ni Kuya Milo sa braso dahilan para dumaing si Lucas. "Usapan ng mga matatanda 'to, Lucas. Umakyat ka sa kwarto mo." Utos ni Kuya Milo.

"Kapatid n'ya rin naman ako, ha?" Salubong kilay at nakanguso na ani Lucas.

"Halika na, Lucas. Tulungan mo na lang akong magluto para sa pananghalian." Tumayo si Auntie Hazel at saka inaya si Lucas na magluto.

"Hindi po s'ya pwede magboyfriend?" Mamaya ay tanong ni Daniel.

Tumango kaming lahat. "I hope you heard about her past, right? We don't want that to happen to her again." Sabi ni Kuya Leon.

"She may be smiles and laughs around us and to other people. Pero kapag s'ya na lang mag-isa, hindi n'ya kaya. How did I say so? I heard her, one night after their break up, umiiyak s'ya sa sulok. Doon sa kwarto n'ya." Mahabang sabi naman ni Kuya Milo.

Pinunasan ko ang aking luha, they really love me. Sila lang ang lalaki na hindi ako lolokohin. "At hindi s'ya pwede magboyfriend until she's 24. That was our rule." Sabi naman ni Papa.

Sandaling katahimikan at tumango si Daniel. "I'll try to wait her po." Sabi nito.

Nanlumo naman ako, "hinhintayin mo ako? Matagal pa yun. Five years pa, Daniel.” I asked him.

"Oo, hinhintayin kita." Sagot n'ya habang nakatingin sa'kin mga mata.

"What if mapagod ka?" I asked him again.

"Edi magpapahinga ako then I'll wait for you again." Sagot ni Daniel.

"What if matagalan ako?" Muli kong tanong.

Hindi ko alam pero nakita ko talaga na kuminang yung mga mata ni Daniel. "Then I'll wait until you're ready." Sinserong ani Daniel.

Months have passed already. Walang oras na hindi ako nililigawan ni Daniel, maliban na lang when we're both busy and when we are sleepy or when we are eating and doing some stuff.

He always tell me how much I mean to him. He always reminds me sa mga bagay na gagawin ko na nakakalimutan kong gawin. He always sends me foods through delivery.

He sings a songs for me when I am about to sleep and when I wake up-through FaceTime. He always sends me sweet messages, asking me how much I sleep did I get? Did I sleep well? Did I have a good day?

Every sundays naman ay dumadalaw s'ya dito sa bahay at mag-aaya na magsimba. Madalas kay kaming dalawa lang ang nagsisimba, minsan naman ay kasama sila Kuya at ang mga nobya nila.

"I feel exhausted these past few days." Daniel said one night, via FaceTime. It's already 1:30 in the morning and almost 1 hour na kaming magkausap.

"Is every thing okay?" I asked him with care.

He tried to smile at me and nods yet suddenly stared at something from away. "It's just that I feel tired because of what happening right here in the house." Hindi naman ako nagsalita at nanatiling nakatitig sa screen.

"I am telling you these kasi I am comfortable to tell you about it. Honestly, I am not an open person. Sa'yo lang ako nagoopen up." Dagdag pa n'ya.

"Don't worry, I am here. I'll listen to your pain or whatever you are feeling." Sabi ko naman.

"Ang hirap kasi e. Wala akong mapagsabihan bukod kay Lord, ikaw ang isang mapagsasabihan ko. Palagi na lang kasing umuuwi nang lasing si Daddy, si Mommy naman stressed na because of my Dad and my stubborn older brother. Tapos yung sinusweldo ko hindi sapat. I am sorry for telling you these, Maya."

"What? No. Don't be sorry, Daniel. It's fine with me. You're fine with me. Hmmm?" Aniko.

Katahimikan, nagtitigan lang kami ni Daniel sa screen. At saka ngingiti sa isa't isa na parang mga nababaliw.

"Sabihin mo lang sa'kin kapag napapagod ka na ha?" Mamaya ay tanong ko sa kanya.

"Basta sabihan mo lang ako. Magsabi ka lang sa'kin if you're ready or kung hindi ka pa ready. Just tell me and I'll understand and respect your emotions." Sinsero na ani Daniel.

Times flies so fast. Parang kailan lang ay bakasyon pa lamang, ngunit dumaan na ang disyembre at nagbagong taon na.

Ilang tag-araw, tag-lagas, tag-sibol at tag-ulan na rin ang mga lumipas. Sa susunod na araw ay mag24 na ako. At hanggang ngayon ay nangliligaw pa rin si Daniel.

Simbang gabi na naman, actually it's 8th day of simbang gabi. December 22, Wednesday. Alas tres pa lamang ng hapon ay nandito na si Daniel upang sunduin ako.

It's our second day to attend the mass together at night. The last few days kasi ay mga parents and relatives ang kasama namin na nagsimba.

I wore a color khaki pants paired with black tank top and a De Zipper Sweater na kulay white and a white Nike AF1. While Daniel are wearing a black Hoodie paired with a light blue denim jeans and also a Nike AF1.

We went at the Manila Cathedral and attended the first mass. Nang matapos ay dumaretso kami sa The Rooftop, it's a Bar and Café. Tahimik lang kaming kumain ni Daniel at pinakikinggan ang magandang boses ng singer.

Sumasabay ang lamig ng boses nito sa lamig ng panahon. Pero tanging mga magkahawak namin na kamay ni Daniel ang namumukod tanging hindi nilalamig.

Nagpalipas kami ng oras ni Daniel sa Rooftop. Kitang-kita ang mga city lights kahit na medyo mahamog, dahil magpapasko na. Nagpa-alam si Daniel na magccr, kaya't naiwan ako sa pwesto.

Nakaramdam ako nang antok kaya napahikab ako. Naiinat ko pa ang aking mga braso at saka humarap sa daan upang bumalik sa table namin ni Daniel kanina.

Ngunit agad rin akong natigilan nang makita si Daniel na may hawak na Cake. Madami itong kandila sa itaas. Marahan at maingat na lumakad palapit si Daniel sa aking gawi.

Tiningnan ko pa ang oras sa phone ko at hindi ko namalayan na 12:03 na ng umaga. Kinantahan naman ako ni Daniel ng birthday song at saka ako pinapikit upang magwish.

I cried silently for knowing that he's too good. And I don't want to lose him. I blow the candles and stared at him for a moment. Inilapag n'ya ang cake sa isang bakanteng table and spread his arms.

Malapit lang naman s'ya sa'kin pero patakbo akong lumapit at yumakap sa kanya. He held my chin up to face him and said, "happy 24th birthday, Maya Louis." And that was the sweetest voice I've ever heard.

I pouted as my tears fell down to my cheeks and Daniel wiped it with his sweater. "Sindihan ko ulit yung candles then picture ka, hehe, I forgot kasi e." Napakamot sa ulo na ani Daniel.

I chuckles and nods. As what he said, he took a picture of me at saka kami nagpapicture together. 'Namumukod-tangi ka't walang katulad ッ Maligayang kaarawan, aking tahanan ♡', iyon ang nakasulat sa ibabaw nang cake.

"Daniel." I almost whisper his name. He look at me and his brows raises, waiting for me to talk. I felt these butterflies and my heart beats faster as I said, "I think... I am ready."

He was left with no words. He was speechless from what he'd heard. He waited me for five years and I don't want to lose him. He's my comfort and all now. I shake my head and took a deep breathe, "no. Daniel, I am ready." Ulit ko.

Napatili naman ako nang yakapin ako nang mahigpit ni Daniel at saka buhatin at umiikot-ikot ito sa iisang pwesto, bago ako muling ibinaba. "I don't know what to say, Maya. But thank you." Anito.

"No, thank you kasi you waited me." I said.

"No. I am thankful for God kasi He gave me you."

"Hindi. I thank you kasi you bring bright to my smile." Nagkatinginan kami t'saka sabay na natawa dahil ayaw magpatalo.

Sandaling katahimikan. Magkahawak lang ang aming mga kamay at nagtititigan habang hindi nawawala ang mga ngiti sa labi. "Dito ka lang, hmm? Dito ka lang sa piling ko." Mamaya ay wika ko.

Hinila ako ni Daniel palapit sa kanya at yumakap ito mula sa'kin likuran. "Dito lang ako." And his lips touch my cheeks and whisper it again and again until we both chuckles.

*The End*

[suckmyangeldust]

Happy New Year 

I like to think Angel’s New Year kiss would be Fat Nuggets 

[frostapawie]

Some of my Character

Just thoght I would sketch out some of my characters, these are characters that are the furthest along in there development and are all for a progect I'm working on. here is some info on all of them starting from the top left of the heads *NOTE: ageing in the universe these charecters are from is really complicated like eatch creater has its own age system so I'll put a human equivalent next to them* The unicorn/kelpie: Name: Feather,  gender: female  Age: 433 (early 30s) poodle: Name: I call her pride but she will get a permanent name later,   Gender: female  age: 562 (early 40s) occupation: Profomer and somthing elss that I cant talke about yet Fox: Rin Gender: male  age: 93 (young adult) occupation: All I can say is its in the sex industry Deer satyr: Name: Chassie gender: male age: 83 (like 17 on the verge of adulthood 2 in universe years away from adulthood) occupation: Tracker in Traning Reindeer:  Reine (french for queen) gender: female age: 81 (17)  occupation: (cant say) Cat with the chocker: Name: BlueVelvet gender: male  Age: 90 (young adult) occupation: tailor and drag queen (actually just a spoiled ritch kid) Cat with wavy hair: Name: Kiega gender: Non binary age: 66 (14 area close to 15) occupation: tracker beast in training Leopard with horns: Name: Nyam gender: Non binary  age: 66 (14 ) occupation: tracker beast in training fun facts Kiega and Nyam physically dont have sexes and therefor are asexual Chassie has dyslexia and a mental health disorder that I cant say just yet but you may be able to guess what it is from future drawing I have planed for him. Chassie is incharge or Kiega and Nyam and together they make a traker team. Feather is transgender MTF Poodle pride loves rock rap and pop music but her all time favorit type of music is opera but she keeps that a secret. Rin and his biological mother have a terrible relation ship but he and his adoptive "mother" have a grate one. Blue Velvet, Chassie and Rin are all gay and Reine is lesbian. Kiega and Nyam are mostly refured to by male pronouns but they dont actualy have a prefrence. Kiega and Nyam are dating. Chassie kiega and Nyam have a bird mount named Piro (P -row) who is a good girl and is loike a big ostrich. Nyams species have wings but his where deformed at birth so he just has two feathery nubs on his back. Rin can not get wet it will make his fur far to heavy of him to be able to even move. I’ll post more facts next time I post sketches of characters and you may meet some new charecters soon. Also feel free to ask questions if your intrested.