#pagtitiyaga | Explore Tumblr Posts and Blogs

napanday-a-balikas · 5 months

Text

Ang Guro sa Saudi

James C. Molina

****Short Story****

Sa ilalim ng tirik na araw ay masayang naglulundagan ang mga mag-aaral. Ang lahat ay nakasuot ng itim at lawlaw na saplot mula balikat hanggang ibaba ng tuhod. Sa kanilang ulo ay nakapatong ang itim at parisukat na saklob na kanilang hinahagis paitaas. Ito na ang araw na pinakahihintay ng lahat dahil ito na ang gantimpala sa kanilang pagtitiyaga na ginugol sa loob ng mahabang panahon. Sa wakas, ang mga mag-aaral ay magtatapos na ng kolehiyo.

“Josh, binabati kita dahil sa wakas ay magiging ganap ka naring gaya namin dahil isa ka ng guro” masayang pagbati ng instruktor niya sa Filipino.

“Ma’am, maraming salamat po. Hindi ko naman po makakamit ito kung wala ang inyong pagsusubaybay kaya maraming salamat po guro” tugon ni Josh habang abot langit ang ngiti sa kanyang mabait at matabang instruktor.

Mayamaya pa ay natanaw niya ang kanyang inang dahan-dahang lumalapit sa kanya. Litaw ang bakas ng kanyang kaligayahan sa suot nitong bulaklakang blusa, itim na pantalong kupas at sandal na natutuklap na ang paanan nito. Hindi na bago kay Josh ang ganitong suot ng kanyang ina dahil tuwing magtatapos ito ay palaging iyon ang ginagagamit ng kanyang ina, sa halip kasi na bibili pa ang kanyang ina ng maisusuot ay inilalaan na lamang niya ito upang may pangbayad ang kanyang anak sa pictorial at larawan sa pagtatapos nito.

“Anak, ako na ang pinakanagagalak na ina sa araw na ito dahil nakikita ko na ang aking anak ay nakamit na niya ang kanyang pangarap” wika ng kanyang inang maluhaluha ang mga mata. Labis ang naging pasasalamat ni Josh sa kaniyang mga magulang dahil umaapaw ang ginawa nilang pagsasakripisyo upang maitaguyod ang pag-aaral nito.

Si Josh ay pangalawa sa tatlong magkakapatid. Mataba, matangkad, maykaitiman at mahilig sa sining. Ang mga magulang nito ay parehong magsasaka. Simula’t sapol ay naranasan na niya ang hirap ng buhay kaya gayon na lang ang pagnanais niyang magkaroon ng magadang buhay –magkaroon ng magarang bahay, sasakyan, maraming salapi at malawak na lupa.

Mapalad si Josh dahil ilang buwan lang ng siya ay nakapagtapos ay agad na siyang nakapasok sa trabaho. Nagtuturo na siya ng sekondarya sa isang pribadong paaralan doon din sa kanilang probinsya. Halos maglilimang taon na rin siyang nagtuturo doon ng may ipinakilala ang kanyang kaibigan sa kanya na nag-aalaok ng trabaho sa ibang bansa. Inalok si Josh na magtrabaho sa ibang bansa. Sinabi ng lalaki na kung pupunta siya sa ibang bansa ay gayon din ang magiging trabaho nito, magtratrabaho parin siya bilang guro at masmalaki ang kanyang magiging sahod kumpara dito sa Pilipinas. Nasilaw si Josh sa mga tinuran ng lalaki kaya ilang lingo pa ang dumaan ay pumayag na ito na magtrabaho na sa ibang bansa bilang guro at iiwan na ang pagiging guro sa Pilipinas. Agad na prinoseso ni Josh ang mga dokumentong kaylangan niya sa pangingibayong bansa. Dahil sa kagustuhan niyang makapagtrabaho sa ibang bansa ay halos maubos ang ipon niya sa bangko dahil sa laki ng kinakailangan niyang salapi upang ipangbayad sa lalaking kukuha sa kaniya sa ibayong bansa.

“Anak, magiingat ka doon sa Saudi” pagpapaalam ng nagaalalang ama bago pumasok si Josh sa loob ng paliparan.

Mababakas sa mukha ni Josh ang lungkot ng pag-alis at pagdadalawang isip kung tutuloy pa ba ito o hindi dahil ito ang unang pagkakataon na mahihiwalay siya ng matagal sa kanyang pamilya. Ngunit, sa isip niya at puso ay baon ang pangarap na mabigyan ng masmaginhawang buhay ang kanyang pamilya.

Sumagot siya sa kanyang ama nang nakangit upang hindi na ito malungkot pa, “Opo papa kayo rin po dito. Saglit lang naman po ang limang taong kontrata ko sa Saudi”.

Masayang nagyakapan ang magkakapamilya sa huling pagkakataon ngunit gaya ng inaasahan ay hindi parin nila naiwasang maluha. Inihayag na ng paliparaan ang eroplanong sasakyan ni Josh kaya kailangan na niyang pumasok dahil baka maiwanan pa siya ng sasakyan niya papuntang Saudi. Tila tumigil ang mundo ng lahat habang pinagmamasdan nila ang dahan-dahang pagpasok si Josh sa loob ng paliparaan habang hila-hila nito ang bag niyang may gulong at nakabaling ang mga tingin nito sa kanila hanggang hindi na nila masilip si Josh sa loob.

Makalipas ang tatlong taon na pamamalagi ni Josh sa bansang Saudi ay tumawag siya sa kanyang pamilya. Umaga ng araw na iyon habang ang kapaligiran ay malamig, ang kanyang ina ay abala sa baglalaba ng mga damit nang biglang tumunog ang telepono nito. Nang tinignan niya ito ay nakita niya ang pangalan ni Josh na tumatawag.

“Hello, Josh kumusta ka na?” masayang bati ng ina habang ipinupunas ang mabula at masabong kamay nito sa laylayan ng kanyang daster.

“Mabuti naman po mama. Labis na po ang pagkasabik ko sa inyo, kayo nila papa at mga kapatid ko” nasasabik at malamyos na tugon ni Josh sa ina.

Agarang sumagot naman ang kanyang ina dahil sa labis na pagkasabik niya rin sa kanyang anak. Ilang sandali ay natatanaw na ng kanyang ina na parating na si Kulas buhat ang kumpol ng mga kahoy para panggatong. Si Kulas ay ang mabait, matangkad at maitim-itim na ama ni Josh.

“Patring, si Josh na ba iyang kausap mo?” pagtatanong ng ama sa kanyang ina na malayo pa lang ay nagsasalita na.

“Oo!” tugon ni Patring kay Kulas na nagmamadaling lumapit sa kanya.

Masayang nagkwentohan ang mga magkakapamilya sa telepono, hindi nila namalayang tumagal ito ng halos tatlumpong minuto.

“Sige na po mama, papa ibababa ko na po ang telepono aalis na po ako magsisimula na po ang klase, kailangan ko na pong pumasok para magturo baka pagalitan pa po ako ng aming principal kapag nahuli niya akong nakikipagtawagan habang oras ng klase” pagpapaalam ni Josh habang nag-aalinlangang tumitingin tingin sa paligid niya kung may ibang paparating.

“Sige anak mag-ingat ka diyan huwag mong pababayaan ang sarili mo, kumain ka ng sapat at matulog. Paalam…” wika ng kanyang mapagmahal na ina.

Pagkababa ni Josh sa telepono ay saktong nandiyan nang papalapit ang banyagang lalaking balot ng telang puti ang buong katawan, ang ulo ay may kaffyeh (saplot ng mga kalalakihan sa kanilang ulo), makapal ang balbas at mahahaba ang mga pilik mata. Ito ang mapobring amo ni Josh.

“Why are you here in the middle of your work? Go there and clean the floor!” pasigaw at namumutok ang galit na bigkas ng kanyang amo habang siya ay inuutusan.

Walang nagawa si Josh, nagmadali siyang lumabas ng stockroom habang hawak-hawak ang map at nanginginig ang mga kamay. Makikita sa mukha at mga braso ni Josh ang mga pasa. Matamlay din ito hindi gaya ng sigla niya kapag nakikipag-usap siya sa kanyang pamilya sa Pilipinas. Madaling araw na at sarado na nga ang bar ay nandoon parin si Josh, naglilinis ng mga kalat ng mga customer.

Dahil sa kanyang trabaho ay madaling araw na umuuwi si Josh. Ilang oras lang ang kanyang naigugugol sa pagtulog. Pagsapit ng tanghali ay umalis na naman si Josh sa masikip at hindi gaanong kalinisang apartment na kanyang inuupahan. Dumideretso siya sa isang bahay na malaki at magara sa sentro ng siyudad.

Pagpasok pa lang ni Josh sa pintuan ng bahay ay bumungad na sa kanya ang napakasamang amoy mula sa isang bukas na kwarto sa tabi ng hagdanan. Mapanghi at mabaho, maduduwal ang sino mang makakaamoy nito. Nandoon ang nakahilatang matanda na nadumuhan ang salawal. Isa lang ito sa trabaho ni Josh, ang pagiging caregiver niya mula 12:00 ng madaling araw hanggang 5:00 ng umaga.

“Why are you late, Josh?” tanong ng malupit na anak ng matandang inaalagaan niya.

“I’m very sorry ma’am for being late because I woke up late today” pagpapaliwanag at paghingi ng tawad ni Josh sa kanyang amo habang naka yuko ang ulo nito. Sa hindi inaasahan, inilublob pa ng kanyang amo ang ulo nito at sinabihan ng masakit na salita.

Kinabukasan, nagtungo ulit siya sa bahay na iyon upang alagaan ang matanda.

“I don’t want to take a bath it’s too cold, the water is cold……aahhhh!” pagsisigaw ng matanda habang pinapaliguan ni Josh.

Pagkatapos mapaliguan ni Josh ang matanda ay dinala na niya ito sa kanyang higaan ngunit, ilang sandali ay naka dumi na naman ito sa salawal niya. Walang magagawa si Josh kung hindi linisin ito nababauhan man ay kaylangan niyang linisin. Nang hindi inaasahan, habang linilinis ni Josh ang suot ng matanda ay biglang kinuha ng matanda ang dumi niya at ipinahid sa may bandang pisngi ni Josh. Duwal nang duwal si Josh sa ginawa ng matanda sa kanya. Tumangis si Josh, labis ang pagdaloy ng luha sa kanyang mga mata.

Ilang buwan ang nagdaan ay maraming paghihirap ang napagdaanan ni Josh sa kanyang trabaho. Binubuhusan siya ng kanyang amo sa bar ng tirang alak o minsan ay pinaghugas sa tuwing may hindi ito magustuhan. Dumating din sa puntong kulang ang sahod na ibinayad sa kanya. Maraming pasakit din ang napagdaanan niya sa kamay ng inaalagaan niyang matanda. Sinasaktan siya –ikinukulong sa stockroom at maraming suntok at sampal ang nakukuha niya sa ulyaning matandang kanyang inaalagaan.

Isang araw, habang siya ay nagtratrabaho sa kanyang pinapasukang bar ay nasangkot siya sa gulo. May isang magbabarkadang pumasok sa bar at natapik ang iniinom ng lalaking maangas at nalulunod na sa lasing. Nagkainitan ang mga ito, nagpalitan ng mga salita hanggang sa magkasakitan ang mga ito. Bugbog sa mukha ang inabot ng isang customer at tila hindi na ito makabangon sa tindi ng pagkakadapa. Nang akmang bubunot nang baril ang maangas na lalaki ay umawat ang naglilinis na si Josh. Ngunit, hindi nakapagpigil ang lalaki at nakalabit ang baril sa harap ng umaawat na si Josh. Nabaril si Josh. Ang unipormi niyang puti ay naging kulay pula, ang kanyang katawan ay napuno ng walang humpay na pagdaloy ng dugo. Ang duguang si Josh ay unti-unting napaluhod, umiikot ang tingin sa paligid, dumilim ang paningin hanggang sa tuluyan na itong bumagsak sa sahig ng bar at tuluyang nawalan ng malay. Agad na isinugod sa pagamutan si Josh. Sinabi ng doktor na maraming dugo ang nawala sa kanyang katawan kaya kinakailangan siyang salinan ng dugo. Agad naman itong ipinaalam sa kanyang pamilya sa Pilipinas.

Kinabukasan, habang nagluluto ang ina ni Josh ay may biglang tumawag sa telepono nito. Walang pangalang nakalagay, tanging numiro lamang ang nagpakita na maging ang ina ay hindi alam kung sino ito.

“Hello, sino po ito?” masayang pagkasagot ni Patring sa tumawag.

“Hello ma’am this is Al-Iman General Hospital…..” malugod at deretsong sambit ng kausap sa telepuno. Nagtaka si Patring kung bakit tumawag ang hospital sa kanya.

“This call is to inform you that your son, Josh, was rushed and admitted in the hospital last night because he was shot by a man in the bar” pagpapatuloy na wika ng banyagang lalaking tumawag sa kanya.

Nabigla si Patring sa kanyang mga narinig, halos mabitawan na niya ang teleponong hawak-hawak nito. Ang mga tuhod at kamay ay labis ang nginig habang unti-unting napaupo sa bangkong nasa likod lamang niya.

Ilang sandali pa ay agad na tumawag ang pamilya ni Josh sa kanya. Hindi alam ng kanyang pamilya kung ano nga ba ang tunay na kalagay ni Josh sa bansang Saudi. Habang ang katawan ni Josh ay nakahiga sa kama sa hospital, nanghihina at mababakas sa kanyang mukha ang lungkot ng kanyang mga pinagdaanan. Walang pasubali niyang ipinagtapat ang tunay na kalagay ng kanyang buhay sa Saudi habang lumuluha at nanginginig ang boses sa telepono.

Ang nag-alok sa kanya ng trabaho sa ibang bansa ay hindi na niya nahagilap mula ng lumapag ang eroplanong sinakyan niya patungong Saudi. Pinangakuan siyang susunduin siya sa paliparan pagkalapag niya doon ngunit walang sumipot. Sa mga oras na iyon ay labis ang pangambang kanyang nadarama at gulong gulo ang isip. Hindi niya mabatid kung ano ang magiging buhay na niya ngayon doon at kung paano niya ito haharapin. Sa puntong iyon naisipan niyang umuwi na lamang sa Pilipinas ngunit sinabi niya sa kanyang sarili na kapag uuwi siya ay mapapahiya lamang siya sa kanyang pamilya, kaibigan at katrabaho kaya pinili na lamang niyang manatili doon at makipagsapalaran. Gaya ng kanyang inaasahan, hindi nagaing madali ang naging buhay niya doon. Walang siyang napasukan na trabaho Saudi. Nagpalaboy-laboy siya ng mahigit isang buwan sa Saudi. Walang maayos na masisilungan at natutulog na lamang sa tabi-tabi. Maswerteng may nagalok sa kanya ng pansamantalang trabaho kaya kahit papaano ay may pinagkukunan na siya ng salapi.

Isang araw, may isang Pilipinong nakapangasawa ng taga roon ang naglakas loob na tinulungan siya. Tinulungan siyang naghanap ng trabaho hanggang sa mapadpad siya sa bar at nakahanap pa ng ibang mapagkakakitaan. Nahihiya siyang nagsabi sa kanyang pamilya na wala siyang nadatnang trabaho doon dahil ayaw niyang mag-alala sila at alam niyang mahirap ang kanilang buhay kaya kung uuwi siya ay wala silang mapagkukunan ng ikabubuhay.

“Patawad anak hindi namin alam ang pinagdaanan mo doon. Kung alam lang naming hindi n asana kami humingi nang humingi ng salapi sa iyo” ika ng umiiyak na ina kay Josh.

Agad namang sumunod na nagsalita ang kanyang nagaalalang ama, “Kaya pala matagal kang walang paramdam noon anak, patawad”.

Ang umiiyak at nanghihinang si Josh ay nakangiting tumugon sa kanyang ina, “Ma, Pa wala po kayong kasalanan, tapos na po iyon ang importante magsisimula na po ako ulit kasama po ninyo”.

Pagkalabas niya ng pagamutan ay umuwi na siya sa Pilipinas. Bumalik sa pagiging guro sa pampublikong paaralan at nagpakasal makalpas ang dalawang taon. Ngunit, sa hindi inaasahang panahon sa araw ng kanilang kasal ay nawalan siya ng malay at nadiskubreng mayroong stage 3 colon cancer si Josh.

#short story

0 notes

funbcanna · 7 months

Text

Tamis na Ginhawa sa Pilipinas: Mula sa Kusina Hanggang sa Online Gaming

Mula sa yaman ng kanyang kulturang kulinarya hanggang sa buhay na online gaming, nag-aalok ang Pilipinas ng isang salu-salo ng mga kaligayahan para sa mga lokal at bisita. Halina't samahan natin ang paglalakbay sa mga lasa ng lutong Pilipino at sa kasiyahan ng online gaming, na sumasalamin sa esensya ng kaluguran sa arkipelago.

Ang lutong Pilipino ay isang kulturang nabuo mula sa iba't ibang impluwensya ng mga siglo ng kalakalan, kolonisasyon, at mga katutubong tradisyon. Hindi talaga maaaring masabing naranasan mo ang Pilipinas nang hindi mo nasasarapan ang mga kilalang lutuin nito tulad ng adobo, sinigang, at lechon. Bawat kagat ay nagkukuwento ng katatagan at pagiging masayahin ng mga Pilipino, na nag-aanyaya sa mga kumakain na makisama sa isang pakikipagsapalaran sa kusina na kakaiba sa iba.

Sa labas ng hapag-kainan, ang mga Pilipino rin ay nag-eenjoy sa isa pang uri ng kaluguran: ang online gaming. Sa mga nakaraang taon, ang industriya ng online gaming ay lumitaw ng may malaking pag-unlad sa Pilipinas, na pinapangunahan ng isang tech-savvy na populasyon at pagmamahal sa kompetisyon. Mula sa mga mobile na laro hanggang sa mga malalaking multiplayer online role-playing games (MMORPGs), nilulunod ng mga Pilipino ang kanilang sarili sa mga virtual na mundo kung saan sila ay nakakasalamuha, nakikipagtagisan, at sumasaliksik sa mga bagong larangan.

Tungkol sa online na pag-eentertain, halina't tuklasin natin ang isang nakaka-excite na karanasan na sumasalamin sa espiritu ng pagiging masayahin at swerte ng mga Pilipino. Isipin ang isang mahinang gabi sa Cebu, kung saan ang mga neon na ilaw ng lungsod ay nagbibigay liwanag sa kalangitan. Nakatago sa urban na tanawin na ito ay isang online na casino na puno ng aktibidad, kung saan nagtitipon ang mga manlalaro upang subukan ang kanilang swerte at kasanayan.

Isang manlalaro na gaya ni Miguel ang isa, isang batang propesyonal na may pagmamahal sa pakikipagsapalaran at paglalaro. Pagkatapos ng mahabang araw sa trabaho, nagpapahinga si Miguel sa pamamagitan ng pag-login sa kanyang paboritong online na casino, handang i-explore ang mga virtual na mesa at slot machine. Ngayong gabi, parang pabor niya ang tadhana habang nilalakbay niya ang ilang nakakapagpatibok ng puso na laro sa Panaloko, mula sa blackjack hanggang sa roulette.

Sa paglalaro ni Miguel, nakakakita siya ng iba't ibang manlalaro mula sa buong Pilipinas at maging sa buong mundo, bawat isa ay may kani-kanyang kwento. Sa gitna ng magaan na biruan at matinding paglalaro, nararanasan ni Miguel ang kasiyahan ng tagumpay at ang paminsang kabiguan, na nagpapaalala sa kanya ng hindi inaasahang likas ng buhay.

Nakalipas ang mga oras na parang bilis ng kidlat habang nakalubog si Miguel sa mundo ng online gaming, tanging inaasam ang bawat sandali ng kasiyahan at pagtitiyaga. Sa huli, nang magtunog ang orasan ng alas dose, nagpasya si Miguel na tawaging tapos na ang gabi, ang kanyang puso pa rin ay mabilis na nagtatalon sa damdamin ng laro.

Sa buod, ang Pilipinas ay isang lupain ng walang hanggang kaluguran, kung saan ang mga kahanga-hangang lutuin at mga pakikipagsapalaran sa virtual ay nagkakaisa upang lumikha ng isang larawan ng kaluguran na walang katulad. Kahit ikaw ay naglilibang sa isang masarap na tasa ng sinigang o sinusubukan ang iyong kapalaran sa isang online casino, isang bagay ang tiyak: ang paglalakbay ay may kasamang kasiyahan tulad ng patutunguhan. Kaya halina na, tamis ng Pilipinas' mga kaligayahan, mula sa kusina hanggang sa online gaming, at magtungo sa isang hindi malilimutang paglalakbay ng kaluguran at kasiyahan.

#online casino #online casino philippines

1 note · View note

mallarimira · 8 months

Text

"Barya lang po sa umaga, katumbas ng baryang kinikita."

Sa mga matiyagang jeepney drivers, saludo kami sa inyong sipag at dedikasyon sa paglilingkod sa ating komunidad. Bagamat barya lamang ang inyong kinikita, ang inyong sakripisyo at pagtitiyaga ay nagbibigay liwanag sa bawat biyahe. Maraming salamat sa inyong serbisyo at pagmamahal sa trabaho.

#JEEPneyBayani

#BaryaLangPeroBayani

1 note · View note

aiceljoytlucero · 9 months

Text

BIGOTE NG TIGRE

-Pinagmulan ni: Bonnie Malouf Ang Bigote

ng Tigre ay nilikha at isinulat ni Bonnie Malouf. Si Bonnie Malouf ay isang propesyonal na mananalaysay na natutuwa sa pagkukuwento sa lahat ng pangkat ng edad. Nagtuturo siya ng mga workshop sa pagkukuwento na ginawa para sa mga magulang, guro, tagapag-alaga, tinedyer, tagapayo sa kampo, at mga bata. Sa mga workshop na ito, tinutulungan ni Bonnie ang iba na makapagpahinga at masiyahan sa pagkukuwento. ito ay isang sinaunang korean folktale. Isang babaeng naghahanap ng potion para tulungan ang kanyang asawa na nagulat sa digmaan ay sinabihan na isa sa mga sangkap ay isang balbas mula sa isang buhay na tigre. Si Yun Ok ay handang ipagsapalaran ang kanyang buhay at lapitan ang tigre dahil napagpasyahan niya na ang pakikipag-ugnayan muli sa kanyang asawa ay katumbas ng panganib. Mula sa kanyang karanasan sa tigre, nalaman ni Yun Ok na sa pamamagitan ng pagtitiyaga, maaari niyang makuha ang tiwala at puso ng kanyang asawa, kung paanong nakuha niya ang tiwala ng tigre. Sa konklusyon. ang moral ay minsan hindi mo kailangan gumamit ng dahas para makuha ang gusto mo. Minsan kakailanganin mo ng kahinahunan at kabaitan, na maaaring gawing mas bukas ang isang tao sa pagbabago.

1 note · View note

dan6085 · 11 months

Text

Title: **"Taas at Baba ng Buhay: Pagtanggap sa Rides ng Buhay"**

Ang buhay ay parang rollercoaster, puno ng nakakakilig na mga kasiyahan at mga pagsubok na nagbubukas ng ating mga damdamin, karanasan, at pananaw. Ang mga taas at baba ng buhay ay hindi maiiwasan at nagtuturo sa atin ng mahahalagang aral tungkol sa pagiging matatag, kahalagahan ng pasasalamat, at sa kumplikadong kalikasan ng kalooban ng tao.

Sa mga mataas na puntos nito, ang buhay ay puno ng kaligayahan, tagumpay, at pag-usbong. Maaaring ito'y mga personal na tagumpay tulad ng pagtatapos ng pag-aaral, pagkakamit ng mataas na posisyon sa trabaho, o mga simpleng tuwa tulad ng pagmamahalan, pagkakaibigan, at kaligayahan. Ang mga tagumpay na ito ay nagbibigay ng kasiyahan sa ating puso, nagbibigay-lakas sa ating kumpyansa, at nagpapatibay ng ating paniniwala sa ganda ng buhay. Ang mga ito'y nagbibigay ng inspirasyon sa atin na mangarap at magkaruon ng mas mataas na mithiin.

Sa kabilang dako, ang mga pagkakababa naman ay ang mga panahon ng pagsubok at kahirapan. Ito'y maaaring pagkakaroon ng malubhang sakit, pagkawala ng mga mahal sa buhay, o ang pagkakaroon ng mabigat na suliranin. Ang mga pagkakababa na ito ay nagtetest ng ating katatagan, itinutok ang ating limitasyon, at nag-uudyok sa ating harapin ang ating mga kahinaan. Dito natin natutunan ang kahalagahan ng pagtitiyaga at pag-asa, na nagbibigay daan sa ating pag-unlad, pagmumuni-muni, at pagbabago bilang tao.

Sa pagharap sa mga mataas at baba ng buhay, mahalaga ang pagiging matatag, maayos ang pag-aadapt, at positibong pananaw. Sa mga mataas, mahalaga ang pagiging mapagpakumbaba, pasasalamat, at pagiging maalam sa pagkakataon. Sa mga pagkakababa, mahalaga ang pagmamahal sa sarili, tapang, at pang-unawa sa sariling kakayahan. Ang mga ito ay nagdidulot ng paglinang sa ating pagkakakilanlan at pagiging bukas sa mga pagkakataon sa hinaharap.

Ang pagkakaibang dulot ng mga mataas at baba ng buhay ay nagiging daan upang magkaruon tayo ng pag-unawa at pagkaalam sa sarili at sa ibang tao. Dahil sa mga karanasang ito, natutunan nating makiramay at magbigay ng suporta sa mga kapwa nating dumadaan sa parehong mga pagsubok at tagumpay. Ang pagkaalam sa damdamin ng iba ay nagpapalalim sa ating pagkaunawa sa kalagayan ng tao, nagbibigay daan sa pagmamalasakit at suporta, kahit pa sa kabila ng ating sariling mga problema.

Sa buod, ang mga taas at baba ng buhay ay bumubuo ng makulay na karanasan na nagbubukas ng ating kagandahang-asal, prinsipyo, at perspektiba. Ang pagtanggap sa mga ito nang may kababaang-loob at grace ay nagpapayaman sa ating buhay, nagbibigay daan sa pagkaunawa sa kadahilanang ang bawat sandali, kahit ito'y mataas o mababa, ay nag-aambag sa magandang larawan ng ating buhay.

0 notes

such-a-downer · 1 year

Text

youtube

"Halik" (Kiss) by Kamikazee

Kumupas na lambing sa iyong mga mata

Nagtataka kung bakit yakap mo'y 'di na nadarama

May mali ba akong nagawa

Tila nag-iba ang mga kilos mo at salita

Bakit kaya

Parang hindi ka na masaya

The gentleness in your eyes already faded

Been wondering why I can no longer feel your embrace

Did I do something wrong?

The way you speak and act seemed to have changed

Why is it

Like you're not happy anymore

Ika'y biglang natauhan

Umalis kaagad nang hindi nagpapaalam

Ang sabi ko hindi kita mamimiss

Hanggang kailan ito matitiis

You suddenly came to your senses

You quickly left without saying goodbye

I said I wouldn't miss you

How long can I endure this?

Ika'y biglang natauhan

Umalis kaagad nang wala man lang paalam

'Pag nawala doon lang mamimiss

Hanggang kailan ito matitiis

You suddenly came to your senses

You quickly left without a farewell

When you're gone only then will be missed

How long can I endure this?

Alam ko na magaling lang ako sa umpisa

Umasa ka pa sa akin

Mga pangakong nauwi lang sa wala

Nasayang lang ang iyong pagtitiyaga

Wala kang napala at puro lang ako salita

Kaya pala paggising ko wala ka na (kaya pala)

I know that I'm only good at the start

You put your trust in me

My promises turned into nothing

Your patience came to waste

You gained nothing but my empty words

So that's why you're gone when I woke up

Ika'y biglang natauhan

Umalis kaagad ng hindi nagpapaalam

Ang sabi ko hindi kita mamimiss

Hanggang kailan ito matitiis

You suddenly came to your senses

You quickly left without saying goodbye

When you're gone only then will be missed

How long can I endure this?

Ika'y biglang natauhan

Umalis kaagad nang wala man lang paalam

'Pag nawala doon lang mamimiss

Hanggang kailan ito matitiis

You suddenly came to your senses

You quickly left without a farewell

When you're gone only then will be missed

How long can I endure this?

Ika'y biglang natauhan

Umalis kaagad ng hindi nagpapaalam

Ang sabi ko hindi kita mamimiss

Hanggang kailan ito matitiis

You suddenly came to your senses

You quickly left without saying goodbye

When you're gone only then will be missed

How long can I endure this?

Ngayon ko lang natutunan

Masubukang mabuhay nang para bang may kulang

'Pag nawala doon lang mamimiss

Paalam sa halik mong matamis

I only learned now

To try to live like there's something missing

When you're gone only then will be missed

Goodbye to your sweet kiss

#Halik #Kamikazee #OPM #song translation #filipino-english translation #did this because it's such a banger

0 notes

mysteriousyouthraia-blog · 2 years

Text

Buhay Ko, Istorya Ko: Talambuhay ni Aira Manabo

Ang aking pangalan ay Aira D. Manabo at ako ay isinilang sa maliit na barangay ng Lun Padidu na isang maganda at tahimik na probinsya noong Agosto 23, 2004. Ang aking ina ay si Raida D. Manabo at ang aking ama naman ay si Ronnie A. Manabo. Ako ay nag-iisang anak lamang ngunit pinalaki ako na hindi kulang sa pagmamahal at aruga sapagkat palaging nasa aking tabi ang aking mga magulang upang suportahan ako sa lahat ng bagay. Mahilig akong tumuklas ng mga bagay na matatawag kong hobby at pinaka-ayaw ko sa lahat ang sobrang ingay. Sa musmos na edad, masasayang ala-ala ang aking naranasan at naikubli sa aking mumunting isipan. Natutunan kong tumakbo at maglaro kasama ang mga kaibigan sa mga gubat sa likod ng aming bahay at magtampisaw sa ulan sa tuwing uulan. Nasubukan kong madapa, masugatan, at umiyak dulot ng mga maliliit na bagay na dati ay parang mabigat na problema na para sa atin. Ang aking mga magulang ay mga masisipag, matiyaga at mapagmahal na indibidwal na nagbigay sa akin ng nagturo sa akin na sa paglaki ay dapat na unahin ang pamilya at mahalin pag-aaral.

Nang tumungtong sa elementarya ay nag-aral ako sa Lun Padidu Central Elementary School, kung saan nagkaroon ako ng marami-raming kaibigan na aking naging sandigan sa tuwing nasa loob ng silid-aralan. Sa baitang na ito ay natutunan kong magpakita ng magandang performance sa aking pag-aaral at nakapagkwekwentuhan at nakikipaglaro sa maraming kaibigan na tiyak na magtatagal sa buhay. Dito ko natuklasan ang hilig ko sa pagsusulat, pagbabasa, at radio broadcasting nang sumali ako sa journalism club sa aming paaralan. Natuto akong sumulat ng mga lathalain nang nasa ikalimang baitang na ako na nagging dahilan para manalo ako sa iba’t ibang kompetesyon tulad ng Division Schools Press Conference (DSPC) na nagdala sa akin Regional Schools Press Conference (RSPC).

Sa high school, nagsimula akong mas magpursige na matuto at maging magaling na manunulat ng lathalain. Pumasok ako sa Special Program in Journalism (SPJ) class upang mas mapagtuonan ko pa ng pansin ang aking hilig sa pagsusulat at radio broadcasting. Dito ay nagsimula akong maglaan ng aking libreng oras sa paggawa ng mga tula at maikling kuwento. Ang high school na buhay ay isang hamon ngunit kasiyahan sa akin. Mas bingyan ko ng pokus at naging aktibo ako sa pag-aaral, naging parte ng softball team at minsan ay nagsisilbing editor sa school newspaper. Sa high school na rin ako nagsimulang ma-engganyo sa mga bagay na may kinalaman sa pagsalba ng mga buhay, na nagbigay sa akin ng interes sa pagpursige ng aking karera sa medisina.

Pagkatapos ng graduation sa high school, nagpasya ako na magpa-enroll sa paaralan na alam kong mas mabibigyang pansin ang kurso na aking nais. Nagdesisyon ako na mag-aral sa General Santos Doctors' Medical School Foundation, Inc. at pumasok sa STEM strand sapagkat alam ko na magiging malaking tulong ito sa akin upang maging handa sa pagsabak sa kolehiyo. Senior high school student ako nang maging Presidente ako ng Supreme Student Government (SSG) na isang organisasyon sa paaralan na naglalayong pamunuan at maging mabuting huwaran sa mga kapwa mag-aaral. Dito ko natutunan kung paano at gaano kahalaga ang makinig at makihalubilo sa iba pang mga mag-aaral lalo na ang pagkakaroon ng pasensiya at pag-unawa.

Sa buong buhay ko, ako ay biniyayaan ng mga mapagmahal na pamilya at kaibigan, mga taong nagbibigay ng kasiyahan, at mga taong handa akong suportahan sa kahit na anong laban. Ako ay nagpapasalamat sa lahat ng ibinigay sa akin at pangako ko na mas pagbubutihin ko pa ang aking pag-aaral upang makapagtapos at masuklian ang hirap at sakripisyo na dinanas ng aking mga magulang. Sa pamamagitan ng aking pagtitiyaga at pagsisikap, naniniwala ako na maaari akong magbigay ng positibong epekto sa buhay ng mga tao at maging isang instrumento ng pagbabago sa mundo. Sa panahon na ito, patuloy ko pang hinahangad na maging isang responsible, matibay at epektibong mag-aaral na kayang panindigan lahat.

0 notes

upismediacenter · 2 years

Text

FEATURE: Preper-ASE-yong STEM Fair

Uhaw ka na ba sa kaalamang agham? Buti na lang malapit na ang oASEs ng ASE ‘23! OASES: The sanctuary that STEMs from within ang tema ng STEM Fair ng Applied Sciences and Engineering Track Batch ‘23, na isasagawa mula Nobyembre 28 hanggang Disyembre 2. Pinili ang tema alang-alang sa sinisimbolo ng oasis, isang ligtas na lugar sa gitna ng mga problemang hinaharap ng komunidad, tulad ng pagtransisyon sa buhay pagkatapos ng pandemya.

Banner ng oASEs. Mula sa Publicity Committee ng ASE ‘23.

Ito ang ikalawang STEM Fair ng UPIS, kasunod ng kauna-unahang ASEkai ng ASE ‘22 noong nakaraang taon. Malamang ay nabalitaan mo na ang mga dating CLASH Tournaments, ang pinaka-inaabangan ng karamihan. Bagama’t ito ang pinakasikat na ganap ng perya, hindi lamang pagsasagawa ng paligsahan ang tanging pakay nito. Layunin ng STEM Fair na palalimin ang interes at kaalaman ng mga mag-aaral tungkol sa agham at bigyang pag-asa ang mga miyembro ng komunidad sa pamamagitan ng mga iba’t ibang aktibidad. Bukod pa rito, hinihikayat nito ang mga mag-aaral na pumili ng karera sa larangan ng agham at matematika.

Marahil ay nakita mo na sa iyong mga social media ang mga promosyonal na materyal para sa perya. Ngunit hindi nakikita ng karamihan na sa likod ng mga makukulay at nakaeenganyong pubmat ay ang pagtitiyaga ng iba’t ibang komite upang maisagawa ang mga planong dati’y mga ideya lamang.

PagpaPUButi ng promosyon

Updated ka ba sa mga ganap ng STEM Fair? Kung oo, dahil ‘yon sa Publicity Committee na pinamumunuan ni Head Zabri Pacheco at ni Co-chair Dana Sedurante. Ayon kay Dana, ang kanilang komite ang nagsisilbing boses ng ASE Track. Sila ang bahala sa pagpopost sa social media ng mga promosyonal na materyal upang mahikayat ang mga taong lumahok at suportahan ang mga kaganapan ng perya.

Teaser ng oASEs. Mula sa: https://www.instagram.com/reel/ClLbm2IgHU_/?igshid=NWQ4MGE5ZTk%3D https://www.instagram.com/tv/ClI6-XnhvoW/?igshid=NWQ4MGE5ZTk%3D https://www.instagram.com/reel/ClGUwgQgZsr/?igshid=NWQ4MGE5ZTk%3D

Maganda man sa tingin ang mga nakikita nating promosyon sa social media, dumaan muna ito sa masusing pagsusuri at pagbibigay ng komento mula sa mga miyembro ng ASE bago mabuo ang pinal na pubmat. Isa ito sa mga ibinahaging suliranin ni Dana, pati na rin ang dami ng kanilang gawain.

“Dahil ito ang aming unang beses mag-organisa ng isang programa at ang aking unang beses na mag-lead ng ganitong kalaking grupo, ako ay naninibago sa mga responsibilidad at sa mga kailangang gawin ng komite. ” Sinabi ni Dana tungkol sa kanyang karanasan bilang Co-chair. Ngunit idinagdag niya na sa kabila ng mga hamong hinaharap ng kanilang komite, masaya pa rin siya na naging bahagi ng pag-oorganisa at paghahanda para sa STEM Fair.

PROGresyon ng programa

Siyempre, hindi gaanong magiging epektibo ang mga pubmat kung hindi nakaeengganyo ang mismong programa ng perya. Ito ang sinisigurado ng Program Committee, na pinamumunuan ni Head Jamiette Ganaden at Co-chair Isabel Biason. “Ang aming komite ang nakatakda na maghanda ng mga aktibidad, mag-source ng speakers, at mag-asikaso [ng] mga importanteng detalyeng kailangan upang maisakatuparan ang STEM fair.” Ayon kay Jamiette. Sa pagpaplano ng mga aktibidad para sa perya, sila’y kumuha ng inspirasyon mula sa mga nakaraang programa ng STEM Fair, tulad ng pet at plant exhibit. Mayroon din silang mga orihinal na ideya, kung saan isinaalang-alang nila ang tema at ang hilig ng mga kapwa estudyante na may kinalaman sa kaalamang agham at matematika.

Hindi naging madali ang pagpaplano ng mga programa dahil kinailangang ikonsidera ang kakayahang isagawa ito at ang pagkamakabuluhan ng mga aktibidad. “Mahirap man ito sa simula dahil sa iba't ibang ideya at konsiderasyon na aming isinasaalang-alang, nakaka-excite ang pag-execute nito dahil sa iba't ibang topics na maaaring daluhan.” Tugon ni Jamiette.

Dinagdag din niya na sinigurado ng komite na maalam ang mga tagapagsalita tungkol sa kanilang tatalakaying paksa. Asahan na maghahatid ang ASE’ 23 ng iba’t ibang aktibidad para sa lahat, hindi lamang para sa mga mag-aaral na STEM. Ilan pa nga rito ay mga face-to-face na gawain para sa mga piling estudyante.

Iskedyul ng programa ng STEM Fair. Mula sa Publicity Committee ng ASE’23.

Mga TECHnikal na gawain

Ngunit dahil limitado pa rin ang pwedeng gawin nang face-to-face, may mga programang kailangan isagawa online. Kaya naman mahalagang magkaroon ng Technical Committee na, kasama ng Program Committee, mamamahala sa mga programang gaganapin sa Zoom. Ang komiteng ito ay pinamumunuan ni Head Angelo Santiago at Co-chair Dhrexler Abadiano.

Ayon kay Angelo, ang pinakapinaghahandaan ng kanilang komite ay ang taon-taong “CLASH for a cause.” Isa itong Valorant tournament kung saan maglalaban ang iba’t ibang kalahok upang manalo ng premyo. Ang mga donasyon na makokolekta mula sa mga manonood at makikilahok ay gagamitin para sa benepisyo ng mga nasalanta ng bagyo.

CLASH for a cause ng ASE ‘23. Mula sa https://www.facebook.com/photo/?fbid=506246464879867set=pb.100064835524212.-2207520000

Kasama sa trabaho ng Technical Committee ang paggawa ng mga alituntunin para sa paligsahan, registration forms, at GCash kung saan tatanggap ng mga donasyon. Sila rin ang gumagawa ng Discord server para sa mga makikilahok sa paligsahan at nagsasagawa ng mga dry run ng pag-stream nito sa Facebook.

Paghanap ng premyong papaTOK(EN)

Sa kabila ng mga nakasasabik na programa, hindi naman natin maitatangging mas nakahihikayat sumali sa mga aktibidad kapag mayroong dagdag na insentibo tulad ng premyo. Kaya naman mayroong Awards and Tokens Committee, na pinangungunahan ni Head Mervyn Garcia at Co-chair Mariel Buenaseda. Ang komite ang nag-aasikaso sa mga sertipiko, tokens, premyo, at dokumentasyon ng perya. Sila rin ang nagsusulat ng liham para humingi ng sponsorship upang magkaroon ng dagdag na badyet.

Ayon kay Mariel, nahihirapan ang kanilang komite pumili ng premyo na angkop para sa lahat ng edad. Pinoproblema rin nila kung bibili sila sa pisikal na tindahan kung saan mas mahal ang presyo kaysa online shop, o sa online na tindahan kung saan kailangang magbayad ng delivery fee at walang kasiguraduhan sa kalidad ng produkto. Inaasahan din na dadagdag pa ang trabaho nila sa mismong perya dahil sila rin ang mag-aasikaso sa pagdodokumento ng mga magaganap at ng mga makikilahok.

Masasabi talaga natin na matrabaho ang paghahanda ng apat na komite para sa STEM Fair. Mayroon ding mga karaniwang problema na hinaharap ng lahat ng komite. “..[may] kaba kung magiging maayos ba ang daloy ng mga programa at problema sa oras dulot ng hindi pagkatugma ng mga iskedyul at dami ng gawain sa iba pang subjects.” Pagbabahagi ni Angelo, na pareho ang pananaw sa kanyang kapwa Head at Co-chair. Mayroon ding dagdag na presyur dahil ito ang pangalawang STEM Fair ng UPIS.

Ngunit hindi lamang paghihirap ang dala ng paghahanda. “It has certainly been very stressful but I do admit that it has been fun and fulfilling for me. I was very satisfied to see the progress of our committee and it makes me look forward to how our batch will do during the fair itself.” Sinabi ni Mariel tungkol sa kanyang karanasan.

Ilang araw na lang bago isagawa ang STEM Fair ng ASE ‘23 at tapos na ang pag-register para sa ilang aktibidad tulad ng CLASH for a cause tournament. Hinihikayat ng ASE ‘23 na dumalo ang mga mag-aaral sa mga talakayan at sumali sa mga aktibidad, interesado man sa STEM o hindi. Ayon nga kay Jamiette, “Ang STEM Fair 2022 ay hindi lang para sa mga estudyanteng nagbabalak piliin ang STEM strand. Ito ay para sa lahat ng UPIS students na handa at willing matuto sa labas ng klase.” //ni Alyana Fabella

#MC2023 #Feature #Filipino #Alyana Fabella

0 notes

panaghoy · 3 years

Text

Sa aking mga mag-aaral,

Una sa lahat, pagbati sa inyong pagtatapos! Pagpupugay sa bawat isa dahil sa ilang taon na tayo ay nagkasama, nakita ko ang iyong pagsusumikap at pagtitiyaga sa pagkatuto. Aking namalas, sa maikling panahon, kung paano kayo lumago bilang mga mag-aaral at bilang mga indibidwal.

Sa bawat pagsisimula ng ating klase, binabati natin ang isa't isa ng isang mapagpalayang araw. Ito ay dahil naniniwala tayo na ang bawat araw na nadaragdagan ang ating kaalaman at kamalayan sa mga kaganapan sa ating kapaligiran ay nagbubunsod upang lumaya ang ating isipan at lumawak ang ating pagtingin sa papel na ating ginagampanan sa lipunang kinabibilangan. Ngunit sa maraming pagkakataon, ang pagpapalaya ng ating isipan at pagbukas ng ating kamalayan ay isang pagpili. Pinipili natin ang kumilos. Pinipili natin ang pagbabago. Kaya dalangin ko na piliin natin lagi na mas paunlarin ang kakayahan at kaalaman upang maisakatuparan natin ang ating mga nilalayon para sa sarili, sa pamilya, at sa bayan.

Marami pa kayong mararanasan sa susunod pang mga taon ng iyong pag-aaral, ngunit naniniwala ako na taglay ninyo ang kakayahan upang ang lahat ng ito ay inyong mapagtagumpayan. Kaya patuloy na magsumikap. Lalo pa ninyong pagbutihan. Patuloy na lumaban para sa inyong magandang kinabukasan!

Palagiang nasa aking alaala ang masasayang oras ng ating klase. Hindi mawawaglit sa aking isipan kung gaano ninyo pinagaan ang unang mga taon ng aking pagtuturo. Palagian kong baon-baon ang masaya at makabuluhang karanasan sa pagkatuto kasama kayo. Nawa ay ganoon din kayo.

Bilang pagtatapos, nais ko sanang ipaalala, gaya ng sinabi ni Gat Jose Rizal, mas makabuluhan ang buhay kung ito ay ating iuukol sa isang dakilang layunin at adhika.

Lagi't lagi, dalangin ko inyong katagumpayan!

Hanggang sa muli.

Padayon, klase.

28 notes · View notes

jeuzwrld · 4 years

Text

Buhay 🙏🏻

Matutupad ko ang lahat ng mga pangarap at plank ko na tama sa pamamagitan ng pagtitiyaga, pagsusumikap at sa gawa na may kasamang dasal pati pagmamahal sa Lumikha. Hinding-hindi ko susukuan ang buhay dahil sasaya ako at mabubuhay ng sobrang haba. Maganda, masaya, mapayapa at masaganang buhay ang makakamit ko sa hinaharap.

6 notes · View notes

itsmebutternutdonut · 4 years

Text

Ang Karanasan ni Viktor sa Singapore

Ang migrasyon ay ang pag-alis o paglipat sa isang lugar patungo sa panibagong lugar. Maaring ito ay pansamantala lamang o permanente. Kadalasan sa mga Pilipino ay nagiging migrante dahil sa hirap ng buhay sa Pilipinas. Aminin man natin o sa hindi ay talaga nga namang makikita natin ang pagkakaiba ng sweldo sa Pilipinas at sa ibang mga bansa. Maraming mga dahilan kung bakit ang mga tao ay napipilitang maging migrante, isa na rito ang kahirapan. Ayon sa World Bank ang kahirapan sa Pilipinas ay tumatayang labinsiyam na porsiyento noong taon 2020. Ang sagot sa kahirapan ay ang paghahanap ng trabaho o hanapbuhay na nagsisilbing tulay sa masaganang pamumuhay. Isa pa sa mga dahilan kung bakit nagiging migrante ang isang tao ay dahil sa paghahanap ng ligtas na tirahan. Ang pagiging ligtas at malayo sa kapahamakan ang gusto ng lahat para kani-kanilang mga pamilya at mga mahal sa buhay. Ang panghihikayat ng mga kapamilya na matagal nang naninirahan sa ibang ay isa rin sa dahilan upang maging migrante. Ang pag-aaral ay isa rin sa mga dahilan upang lumipat ng tirahan upang magkaroon ng kaalaman sa partikular na bansang lilipatan.

Halina't ating tunghayan ang aking interbyu sa isa sa aking kapamilya, ang aking pinsan na Viktor. Si Viktor ay ipinanganak at lumaki sa Pilipinas, siya ay masiyahing tao at masipag. Siya ay nakapagtapos sa kurso na Bachelor of Science in Accountancy sa Unibersidad ng Santo Tomas. Maganda ang naging takbo ng pamumuhay niya ngunit noong magkasakit ang kanyang ama ay kinailangan niyang makipagsapalaran sa hirap ng buhay sa Singapore upang maitaguyod ang kanilang pamilya at para matustusan ang gamot ng kanyang ama. Ayon sa kanya ay nakaranas siya ng anxiety at home sick noong mga unang buwan niya sa ibang bansa sa kadahilanang hindi siya sanay na mawalay sa kaniyang pamilya. Ngunit ito lamang ang tanging paraan upang makatulong siya sa kanyang ama na may sakit at sa kaniyang pamilya. Inamin niya rin na noong panahon ng lockdown sa Singapore ay talaga nga namang nanibago at nahirapan siya bagamat ilang taon na rin siyang naninirahan doon. Nakaranas siya ng matinding anxiety dahil lahat ay natigil, pati kaniyang trabaho. Sinabi niya rin na ibang klase ang paghihigpit doon noong naglockdown, kaya hindi rin nakapagtataka kung bakit pagkatapos ng lockdown nila ay nagkaroon ng sero cases ng COVID-19. Ngunit kahit na mahigpit ang patakaran doon at sumunod ang mga mamamayan, ay hindi pa rin naiwasan na magkalat ang virus. Bagamat ang Singapore ay pinarangalan ng World Health Organization dahil sa maagap na contact tracing at pagswab ng 900,000 na katao noong Setyembre 2020. Ayon kay Viktor, hindi naging hadlang ang pandemya upang humanap siya ng pagkakakitaan, dahil siya ay nagbenta ng iba't ibang mga gamit sa pamamagitan ng mga online platform. Sinambit pa niya na ang lahat ay makakaya niyang gawin para lamang sa kaniyang pamilya. Isang patunay ito na pagmamahal sa pamilya ang nangingibabaw sa mga migrante kaya nila natitiis ang hirap sa ibang bansa. Maswerte rin si Viktor, dahil ang kaniyang kompanya na pinagtatrabahuhan ay hindi siya pinilit na umuwi sa Pilipinas, binigyan sila ng opsyon kung nanaisin bang umuwi o hindi. Pinili niyang hindi umuwi upang magpatuloy sa kaniyang trabaho sa Singapore.

Makikita natin ang pagtitiis at hirap ng isang migrante. Hindi madali na mawalay sa pamilya at milya milya ang layo sa kanila. Napakalaking respeto ang marapat nilang matanggap dahil pagtitiyaga at pagsusumikap na maitaguyod ang pamilya. Ang pagmamahal ang nagsisilbing lakas nila sa lahat ng hamon na haharapin sa buhay sa ibang bansa. Ang pagdadasal ang nagsisilbing gabay nila patungo sa tuwid na landas. At higit sa lahat, ang pamilya ang kanilang kayamanan na kailanman ay hindi maipagpapalit sa kahit ano mang bagay sa mundo.

#migrasyon

1 note · View note

francisco-das-blog · 5 years

Text

Mga Makabagong Bayani

Ang kalayaan ng Pilipinas ay nakamit natin mula sa mga magigiting nating kababayan (bayani) upang maging malaya tayo sa mga dayuhang sumakop sa atin. Karamihan sa kanila ay nagbuwis ng kanilang buhay para sa ating inang bayan. Hindi man natin naabutan ang pangyayaring iyon nakakatak pa rin sa ating kasaysayan ang alaala ng digmaan. Maaari nating makita ang mga lugar na makasaysayan sa pamamagitan ng pagbisita sa mga lugar kung saan naganap ang madugong digmaan. Gaya ng Battle of Corregidor, Bataan Death March, at Battle of Manila Bay. Ilan yan sa mga digmaan kung saan marami sa mga kababayan natin ang nagbuwis ng kanilang buhay para sa ating kalayaan.

Sa panahon ngayon nakikita mo pa ba ang kalayaan na dati ay halos magpakamatay ang karamihan makamit lang ang inaasam na kalayaan? Nakikita pa ba natin ang mga pagkakaisa at pagtutulungan para labanan ang kahirapan? Batid ng artikulo na ito na magkaroon ang mga mambabasa ng kaalaman patungkol sa kabuhayan at kalayaan ng mga OFWs ng ating bansa.

Parte ng pangingibang-bansa ang pagkagulat at pagkalito sa ilang kagawian ng mga dayuhan sa kanilang bansa. Dala ito ng kaibahan ng kulturang nakasanayan ng OFW sa sariling bansa. Bilang mga “dayo,” sila ay kinakailangang mag-adjust at magbigay respeto sa ibang kultura. Mabuti na lamang at napadali na ng teknolohiya ang komunikasyon sa pagitan ng mga OFW at ng kanilang pamilya. Sa pamamagitan ng online messaging at video calls, maiibsan ang pangungulila nila. Sa pagkakataong magkaiba ang timezones ng mga OFW at ng kanilang pamilya, mainam na magtakda ng oras ng pagtawag sa isa’t isa.

OFW, iyan ang kadalasang naririnig natin sa radyo o telebisyon, sa mga balitang napapanood o nababasa sa mga dyaryo. Overseas Filipino Workers (OFW) ang tawag sa karamihan ng mga kababayan na nais mangibang bansa. Isa ito sa pinakamalaking sakripisyong binabalikat ng maraming bilang ng mga pilipino. Malinaw ang dahilan ng kanilang pangingibang bansa: Kawalan ng sapat na trabaho dito sa ating sariling bayan. Batay sa Philippines Statistics Authority, tinataya na 2.3 milyon na mamamayang Pilipino ang nangingibang bansa. Ang pinaka nangungunang dahilan ng mga OFW sa pagkakaroon ng malaking sahod ay ang makapag-pundar ng bahay at lupa para sa kanilang pamilya. Sino nga ba sa atin ang hindi gugustuhin na magkaroon ng sariling ari-arian? Para sa hinaharap ay may maipagmamalaking “sa atin ito”.

Subalit hindi lahat ng nag-aasam ng magandang buhay bilang isang OFW ay maganda ang kinahahantungan. Mayroong hindi kinakaya ang hirap ng trabaho at tinatapos na lamang ang kontrata at umuuwi nalamang sa ating bansa. May mga balita naman na ang iba ay inaabuso o minamaltrato ng kani-kanilang amo kaya hindi rin sila nagtatagal sa kanilang trabaho at mayroon ding tumatakas para masagip lamang ang kanilang mga buhay. Mayroong hindi tama ang pagpapasahod at hindi naibibigay ang mga karampatang benepisyo tulad ng kung ano ang nakasaad sa napagkasunduang kontrata.

Sa kabilang banda naman, marami pa rin sa mga OFW ay tila naka-jackpot sa pangingibang bansa.Mayroon na pinagpapala ng Diyos dahil sa pagtitiyaga at pagsisipag ay maaaring na-promote at naging boss na mula sa pagiging isang ordinaryong empleyado. Dahil dito, may pagkakataon sila na makuha ang kanilang mga mahal sa buhay sa Pilipinas at doon na manirahan. May iba naman na sa ganda ng benepisyong tinatamasa ay nakakapag-bakasyon sa ibang bansa at kasama pa ang kanilang pamilya. Nakakapag-pundar din ng iba’t ibang negosyo at ari-arian ang ibang Pilipino sa ganda ng numero ng kanilang kinikita. Hindi biro ang lahat ng ginagawa ng ating mga OFW, ang bawat pakikipagsapalaran nila ay laging may kasamang hirap at pagsubok. Kasama narin ang paninibago sa oras at klima.

Baguhan man, beterano o nagbabalak palang, lahat ay maraming haharapin kung mag a-abroad upang mag trabaho. Walang madali sa pag tatrabaho upang kumita at mas lalong hindi ito madali kung gagawin sa ibang bansa na malayo sa pamilya. Pero para sa milyun-milyon nating mga kababayan abroad, susugal sila kung kinakailangang maitaguyod lamang ang kanilang mga mahal sa buhay. Sa kabila ng pangako ng mas maginhawang buhay, may ilang mapapait na realidad na kaakibat ng pagtatrabaho sa dayuhang bansa. Pero para sa ikagaganda ng buhay ng kani-kanilang pamilya, handa silang ituloy ang laban. Maliban dito, malaki rin ang naitutulong ng mga OFW sa ekonomiya ng bansa, dala ng mga remittances na dumarating. Sila ang nagsisilbing taga-salba sa atin dahil sila ang nagpapataas ng ating “dollar reserves” na dahilan upang tayo ay hindi agad maapektuhan ng global na krisis pang-ekonomiya. Kaya naman sila ay tinaguriang mga bagong bayani.

Sa panahon ngayon nakikita mo pa ba ang kalayaan na dati ay halos magpakamatay ang karamihan makamit lang ang inaasam na kalayaan? Nakikita pa ba natin ang mga pagkakaisa at pagtutulungan para labanan ang kahirapan? Ilang milyong manggagawang pilipino ang nagtitiis sa malayong lugar para may maibigay sila sa kanilang pamilya? Hindi natin maikakaila na ang tinatawag nating kalayaan ay wala ng saysay dahil sa kahirapan na dinaranas ng ating kababayan.

Ang mga OFW ay bayani ng ating bayan sa panahon ngayon dahil sa mga inaambag nilang dolyares para sa ating ekomoniya at lalo na sa hirap at tiyaga na kanilang ginugugol para sa kani-kanilang pamilya. Hindi man sila kagaya nina Rizal, Bonifacio, del Pilar at iba pang mga bayani sa ating kasaysayan ngunit iisa lang ang kanilang hinahangad — kalayaan mula sa kahirapan. Gayunpaman, mas mainam pa ring paigtingin ng gobyerno ang pagpapaunlad ng ating bansa nang sa gayon ay hindi na mapipilitang lumayo ang bawat mamamayang pilipino upang mapakain lang at mapag-aral ang kanyang mga anak.

Isinulat nina:

Maan Marie Mae J. Francisco

Jonash Grace A. Das

Ms. Faye Pergis

Holy Cross Catholic School of Noveleta

43 notes · View notes