#overdenking

[world-around-tess]

Filmrecensie: Call Jane

Soms is het eerlijk om eens naar de film te gaan, zodat ik mijn gedachten even op iets anders kan richten. Netflixen kan ook, maar op het grote doek blijft toch echt magisch. Sinds een tijdje heb ik daarom een moviepass. Op dinsdagmiddag draaien ze vaak een oudere film met diepgang. Eentje die ook maatschappelijke thema’s aanstipt en door kleinere filmproductiehuizen zijn gemaakt. Echt films naar…

[atevegter]

2766 Kerstnachtdienst

Het is een kerstnachtdienst schoner dan de dagen in de Grote Kerk van Monnickendam. Iedereen is er en wij zijn er ook. In de kroonluchters branden echte kaarsen en wij krijgen ook allemaal een kaars in de hand met een kartonnetje tegen het lekken. In de loop van de dienst gaat het licht uit en komt de jeugd van de kerk onze kaarsjes aansteken. Altijd mooi om jongeren in de kerk te zien, een…

[josephinesleesblog]

ruimte en tijd

Beste lezers,

Mijn volgende opdracht voor de Nederlandse les is om in te beelden dat de protagonist van mijn boek (Ik Geef Je De Zon) een waarzegger gaat bezoeken, en hier over een tekst schrijven. In dit boek zijn er 2 hoofdperonages, dus ga ik één van de 2 kiezen: Noah. Veel lees plezier!!

-----

Noah komt aan aan bij een kleine winkel, met een groot bord buiten met de tekst: WAARZEGGER.

"Dit moet het zijn," zegt Noah tegen zichzelf.

Hij trekt de deur open en ziet een oud vrouwtje zitten aan een tafel met een kopje thee in haar hand.

Waarzegger: "Goeiedag jonge man."

Noah: "Aangenaam, ik heet Noah. Heb ik het juiste adres, bent u de waarzegger?"

Waarzegger: "Je bent op de juiste plaats. Ga zitten en maak het jezelf gemakkelijk. Vertel maar, wat brengt z'on jonge man naar een oude waarzegger?"

Noah zit neer aan de overkant van de waarzegger. Hij denk even na, zonder te weten waar hij moet beginnen.

Noah: "Wel, ik heet Noah, Noah Sweetwine. Onlangs zijn er veel dingen gebeurd in mijn leven. Mijn hoofd is zeer actief en ik ben een overdenker, dus ik had gehoopt dat u mij kon helpen met het allemaal een beetje duiklijker te maken. Ik las over je in de krant, die leest mijn vader altijd, en besloot om even te paseren."

Waarzegger: "Prima Noah, dan zullen we eraan beginnen. Als het oké is dan zal ik beginnen met een paar vragen te stellen. Ten eerste zou ik graag willen weten hoe oud je bent en dat je uitlegt wie in je leven belangerijk voelt."

Noah: " Nou, ik ben 13 jaar oud. Mmh, ik moet even na denken... . Mijn zus Jude, ik hou heel erg van haar. Zij is de meisjesversie van mij. We denken exact hetzelfde, het is alsof we tweelingtelepathie hebben. Mijn oma is ook zeer belangerijk voor me, wel was. Onlangs is ze overleden en had had ze een boodschap voor mij en mijn tweelingzus. Haar boodschap was dat Jude en ik onze vooropleiding zouden doen bij de ASK, de Academie voor Schone Kunsen. Ik wil heel erg graag gaan, ik hou van tekenen."

Waarzegger: "Mooi zo Noah. Voordat ik begin wil ik je vertellen dat mijn voorspellingen niet altijd juist zijn, dus neem ze niet kwaalijk. Helaas zie ik voor jouw geen toekomst met kunst. Ik zie wel verraad, verraad van iemand die heel erg veel van je houdt, zonder dat je het verwacht. Maar wacht, ik zie ook dat je er niet zal achterkomen voor een lange tijd, maar ooit wel, ooit zullen ze het je vertellen."

Noah: "Verraad?? Dat had ik niet zien aankomen. Weet u van wie?"

Waarzegger: "Jammer genoeg kan ik dat je niet vertellen. Oh, ik zie wel iemand nieuw komen in je leven. Iemand die je nog niet goed kent. Je kent die persoon wel van zien en heb onlangs tegengekomen. Ze hebben bruin haar en bruine ogen. Ze zijn zeer betrouwbaar, en je onderscheidt je van de menigte voor hen.

Noah: "Waw. Misschien is het wel mijn zielsverwant. Weet u wanneer ze in mijn leven komt? Ik kan niet wachten tot als ik haar leer kennen!"

Waarzegger: "Zielsverwant... ja dat klinkt mij nog juist. Maar haar is het niet hoor Noah, het is volgens mij een jonge man. Hij komt langzaam meer en meer voor in jouw leven, en je zal het opmerken."

Noah: "Nee, je vergist je, het moet een meisje zijn. Het kan niet anders."

Waarzegger: "Nou ja, volgens mij vergis is me niet, maar dat is niet belangerijk. We doen voort."

De waarzegger zet haar hand op wat lijkt als een soort van wereldbol, maar dan zonder al de landen. Ze sluit haar ogen en Noah doet mee.

Waarzegger: "Oké Noah, ik zie dat je een groot geheim gaat krijgen, zonder dat je het wil geloven. Maar niet over jezelf, het is een geheim van iemand anders, iemand die je zal verliezen. Je zult dit geheim een paar jaar ontkennen, maar dan komt de waarheid aan het licht."

Noah: "Een geheim? Wat voor geheim? En wat bedoelt u met dat ik iemand zal verliezen? Bedoelt u dat iemand zal sterven?"

Waarzegger: "Rusig aan Noah. Dit geheim zal je hele leven veranderen, en ook die van jouw familie. Zou je mij nog een beetje kunnen vertellen over jouw familie situatie?"

Noah: "Tuurlijk, zoals ik al zei heb ik een twelingzus. Ik woon samen met haar en mijn ouders. Ze praten minder dan vroeger, mijn ouders. Maar het is niks, het komt volgens mij doordat mijn oma is overleden, maar mijn mama komt her wel door."

Waarzegger: "Ok dankuwel Noah. Ik kan je nog zeggen dat er iets gaat veranderen. Ik kan niet zeggen tussen wie, maar deze verandering zal je hele familie veranderen. Oh, ik kan ook zeggen dat dit iets heeft te maken met dat geheim van je."

Noah: "Ik ben helemaal in de war. Maar helaas moet ik ervan door gaan, ik heb school in een half uur."

Waarzegger: "Geen probleem Noah. Nog eens bedankt voor te passeren en hopelijk zie ik je snel weer!

Noah: "Zeker mevrouw. eel erg bedankt.

[sjadootr]

Als iemand zegt dat ik iets niet kan, ga ik dat niet meteen tegenspreken. Eerst overdenk ik de mogelijkheid dat het klopt.

Het Grote Autismeboek - Erik Jan Harmens (p.7)

[jurjenkvanderhoek]

GEDICHTEN OM DE INSPIRATIE TE ONDERZOEKEN

Dat zoeken we op. Naslagwerken, kranten- en tijdschriftarchieven, het zijn dingen van toen. Niemand laat zich meer een twaalfdelige encyclopedie aan de deur aansmeren. Speuren, nakijken en rondzien noemt men nu googlen. En dat is wat ik doe, wanneer ik de dichtbundel “Een kraai is ook een zangvogel” van Jürgen Smit doorlees. Ieder gedicht zet mij aan de zoekmachine te openen en een naam in te tikken. Want ieder gedicht heeft de jas van een persoon aan. Die jas is uitgedaan en aan de kapstok gehangen. Het spel is uit, het leven gedaan, bijgeschreven in Wikipedia of een ander digitaal archief. Maar wie is die man of vrouw waar Jürgen Smit zich door laat inspireren om er enkele poëtische woorden aan vuil te maken. Dat zoek ik op.

Agendanotities zijn het, geen dagboekaantekeningen. Memo's bij data die in eerste instantie uit de lucht gegrepen schijnen. Bij nadere beschouwing blijkt vrijwel iedere datum echter de sterfdag van de persoon die onderwerp is. Memorabilia derhalve van mensen die uit de tijd zijn gegaan. Herinnering of beter overdenking aan een graf. Jürgen Smit schreef geen zakboekje dat in chronologische volgorde de dagen aaneen rijgt, zoals een kalender of jaaragenda gewoon is te doen. De data in de bundel beschreven lopen door elkaar. Geïnspireerd op de persoon die in het onderschrift staat vermeld, met daarbij de periode over welke het leven voor die persoon zich heeft afgespeeld.

De datum in de titel zit in het sterfjaar van de persoon, het is de sterfdatum. De dag waarop het kaarsje uitwaaide. Ik zocht het op. Het moment een elegie te schrijven, een kort in memoriam. Dat is niet exact wat dichter Smit doet. Hij beschrijft zijn gedachte bij deze persoon op die bepaalde dag, van dat specifieke leven. In enkele korte zinnen raakt Smit de essentie van dat leven, dit zijn, die persoon. De kern zoals hij die ervaart, de pit waarop hij kauwt. Of eigenlijk doorziet hij de laatste dag, voor hem trekt ook een film van dat leven in rap tempo voorbij, geeft de eigen emotie weer van zo'n afsluitende dag. Een afscheid.

Het zijn voornamelijk schrijvers en dichters die Smit zijn revue laat passeren, een enkele muzikant, een fotograaf, een aapmens, een kamikaze piloot en daarnaast een viertal gedenkwaardige historische gebeurtenissen. Ik zocht ze allemaal op. Want feitelijk kan de gedichtenbundel een opstap zijn om meer te weten over de genoemde personen en aangehaalde voorvallen. Ik google op naam, zie een pasfoto verschijnen en een wiki-beschrijving. Zo leer ik op speelse wijze de literaire wereld kennen. De bundel is een interactieve gebeurtenis. “Agendanotities” is een dode dichters almanak waarbij en waartegen hedendaagse gedichten zijn gezet. De inspiratie die de persoon in leven en werk geeft, de laatste dag van dat zijn dat aanleiding is in poëzie te beschrijven.

Doordat het karakter van de bundel op zoeken lijkt toegespitst zou ik welhaast vergeten dat het in de uitgave om gedichten gaat. Poëtische portretten van mensen en feiten, die soms tot puntdichten zijn uitgebeend. Smit leeft zich in de mens in en omschrijft kort en bondig met een pittige woordspeling het zijn. Als lezer wil ik de achtergrond weten omdat titel en onderschrift daartoe aanzet, maar de woorden kunnen zonder die betekenis bestaan. Het abstracte beeld kan zonder het realistische verhaal. Het decor maakt wel iets duidelijk, maar in de hoofdrol kan ik alleen op het podium mijn gevoel kwijt. Zonder te googlen en te weten kan het gedicht mij aanzetten en uitnodigen tot emotionele gedachten.

Neem nu de woorden die de titel van het boek hebben ingevuld. “Een kraai is ook een zangvogel”. Deze staan onder 19 maart 1993. En natuurlijk is een kraai een zangvogel, echter zijn gekras wordt niet als gezang aangemerkt. Het is een manier van benaderen, maar voor de kraai is het wel degelijk de wijze waarop deze de dag begroet en bewijst dat hij leeft, gelukkig. In het onderschrift van het welgetelde zes woorden gedicht wordt Karen Dalton als aangever genoemd. Zij is een Amerikaanse country blues zanger met een ‘wereldvermoeide’ stem. En zoek ik dat op, beluister ik dat, dan zie ik een door het leven getekende vrouw en hoor ik een prachtige stem die “the shit out of the blues” zingt. Dan wordt het beeld van Smit duidelijk, meer zichtbaar. Dan is mijn eerste emotionele gedachte bezijden de waarheid. De kraai op de omslag van de uitgave is natuurlijk de vogel die symbool staat voor de doodgraver. De vogel die de laatste eer bewijst, dat is wat Jürgen Smit in zijn verzen doet. Een laatste eer, een bewijs van zijn, ooit.

De verzen zijn meest cryptische beschrijvingen, niet meteen duidelijk wanneer de grond van schrijven niet wordt opgezocht en doorgenomen. Maar toch kan ik onkundig daarvan mij een voorstelling maken. Bij “in het zwembad / stonden drie springtorens / / variërend in angst” kan ik mijn vrees voor hoogten invoelen. Maar wanneer ik weet dat Sarah Shagufta een Pakistaans dichter uit de lagere klasse is, emotioneel en seksueel door haar vader misbruikt, diverse scheidingen en doodgeboren kinderen doorleeft, outcast van de samenleving wordt, kortom een duister leven leidt, dan… Dan weet ik nog niets. Zoek ik verder om het raadsel te ontrafelen. Jürgen Smit houdt mij in zijn werk, door zijn woorden, op diverse vlakken van de rede bezig. Zijn bundel is meer dan poëzie alleen, gaat verder dan het gedicht, vertelt een verhaal op zich. Smit is de meester die mij de historie verwijst, een meester in het samenballen van een leven in enkele woorden tot vrije zinnen.

En zichzelf niet overslaat in deze rij van vergane feiten. Het is de geboortedag die uit de toon springt, want zijn sterfdag is uiteraard nog niet daar. Bij zijn boekje stuurde hij me enkele kaarten waarmee ik zijn talent met taal en woorden de wereld in kan sturen. “een minimalistisch / schilderij / / moet ook drogen” En over “olga liet haar borsten zien / / of beter de plek / waar die ooit moesten komen / / zoals ik jaren later / op braakliggend terrein / het huis zag verrijzen / / dat ik nooit zou bewonen” denk ik tellen langer na. Het thema is terug in de bundel bij zijn verjaardag: “ik heb dit huis / ook niet verzonnen / / het is domweg / om me heen gebouwd / / & alles wat er in staat / kleurt godvergeten blauw” Stof tot nadenken, grond om te beredeneren. Ik zoek het niet op, ik bewaar het in gedachten om het mee te nemen en nog eens door te nemen. Later.

Een kraai is ook een zangvogel. Agendanotities. Jürgen Smit, gedichten. Tungsten Uitgeverij, 2024.

[keynewssuriname]

Vrije meningsuiting

In een democratisch land is vrije meningsuiting een groot goed. En de meeste mensen staan daar ook achter. Maar waarom is het dan toch een feit dat, maar een zeer klein percentage van de Surinaamse bevolking (en diaspora) daar gebruik van maakt? Vooral na de laatste ontwikkelingen blijft de meerderheid stil en laat alles maar over zich heen komen. We zijn allemaal getuigen van zorgelijke ontwikkelingen in Suriname waarbij er sprake is van vaker recht praten wat zo krom is als maar wezen kan. Zwaarwegende zaken tegen hooggeplaatsten schuift het OM op de lange baan door voorgerechtelijke onderzoeken te verrichten die jarenlang kunnen duren. Dat is duidelijk een vertragingstechniek zo vlak voor de verkiezingen van 2025. Over alles wat er maar krom gaat in de afgelopen vier jaren is de meerderheid alleen maar binnenskamers aan het klagen alsof we niet in een democratie leven, maar in een dictatuur. En ik snap ook wel dat het gevoel leeft van beperking in het uiten van de vrije mening en men bang is voor rancune. Maar dat is nu juist waarop gedoeld wordt, namelijk dat iedereen volgt als makke schaapjes. In een democratie wat Suriname volgens de Grondwet nog steeds is en vooral moet blijven, ligt de macht te allen tijde bij het volk. Daarbij is het voor alle Surinamers hun volste recht om op te komen voor de belangen van de samenleving als die geschaad worden. Ik ben daarom zeer dankbaar voor de weinige moedige, kritische Surinamers die wel het lef hebben om naar buiten toe te treden met hun eigen mening over alles wat krom gaat. Een aspect waarop ik de nadruk wil leggen, is dat het volstrekt ondemocratisch is dat een partij oproept tot een verkiezingsuitslag van 34 zetels voor de betreffende partij. Onder het mom dat dát het regeren makkelijker zal maken. Niets is minder waar! Dit is letterlijk een oproep doen naar de samenleving toe om te kiezen voor dictatuur. Aan de ene kant kan ik me voorstellen dat deze partij denkt dat ze te doen hebben met een samenleving die maar alles over zich heen laat komen, want er is maar een kleine groep die gebruikmaakt van haar recht om op geheel eigen wijze tegengas te mogen en kunnen geven als dat nodig is. Het is helaas niet effectief genoeg. Voor de Surinamers die maar stil blijven, heb ik de volgende zeer serieuze overdenking: Image Surinamers, ik roep jullie allemaal op om je stem uit te brengen op 25 mei 2025. Het is een burgerrecht, maar dit keer is het feitelijk een burgerplicht om te voorkomen dat één partij de absolute regeermacht in handen krijgt. Suriname is van ons allemaal. Laten we daarom blijven strijden voor dit mooie land waar vrijheid een groot goed is. Stré de f' stré wi no sa frede Gado de wi fesi man Francis Renfurm Read the full article

[preachingdrummer]

In het begin

‘In het begin schiep God de hemel en de aarde.’ Genesis‬ ‭1‬:‭1‬ ‭HSV‬‬ Vandaag beginnen we dus echt met het Bijbelteksten Memorisatie Plan. Het beste goede voornemen wat je maar kunt hebben. De lezers/kijkers van mijn dagelijkse overdenking lopen synchroon mee, omdat ieder zondag dat dezelfde tekst zal zijn. Voel je vrij om mee te doen om die tekst uit je hoofd te leren! Leuker is om je aan te…

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Uiteindelijk. (Spreuken 5:11) Lees verder Jesaja 46:8—47:7. Ik kan mijn tekst in zijn weergaloze kracht alleen vergelijken met Ithuriel’s speer waarmee hij, volgens Milton (Paradise Lost 4:810), de smeerlap aanraakte waarop Satan in zijn ware kleuren verscheen. Als ik mijn tekst op verschillende dingen vandaag toe kan passen, zullen ze verschijnen zoals ze werkelijk zijn. “Uiteindelijk” is de staf in mijn hand waarmee ik het klatergoud aan zal raken, en het zal verdwijnen en we zullen zien dat het geen goud was. Ik zal de glans, de kleuren en de textuur aanraken en je zult zien wat ze werkelijk zijn, niet wat ze beweren te zijn. Het licht van “uiteindelijk” is het licht van de waarheid, het licht van wijsheid voor onze ziel. Dit lijkt me een passende gelegenheid om dat licht deze morgen omhoog te houden. We zijn nu aan het einde gekomen van het jaar en binnen een paar korte uren zal het nieuwe jaar beginnen. Deze tijd heeft, zoals de Romeinse ‘god’ Janus, twee gezichten. Het ene kijkt terug op het achterliggende jaar en het andere kijkt vooruit naar het jaar dat komt en mijn vierzijdige lamp zal in de verte schitteren. Ik hoop dat je moedig genoeg bent om het vergezicht van de jaren die je al geleefd hebt te overzien. Ik hoop dat je moedig genoeg bent om na te denken over alles wat je gedacht, gesproken en gedaan hebt in het licht van deze lamp “uiteindelijk.” En dan hoop ik dat je genoeg heilige durf hebt om datzelfde licht vooruit te schijnen op de jaren die komen, wanneer je haar grijs wordt, het geluid van de molen verzwakt en zij die door de vensters kijken, verduisterd worden (Prediker 12:4). Laten we dan het verleden en het toekomstige leven onderzoeken in het licht van “uiteindelijk.” Ik hoop dat het ons wijsheid leert en ons zal doen wandelen in vrees voor God. Ter overdenking Spurgeon vroeg zijn luisteraars zichzelf te onderzoeken in het licht van de vier zijden van zijn denkbeeldige lantaarn, namelijk de dood, het oordeel (Hebreeën 9:27), de hemel en de hel. ‘Gelukkig Nieuwjaar’ is niets meer dan een sentimenteel wensdenken voor hen die nog steed zonder Christus zijn. Maar zij, van wie de eeuwige welvaart gewaarborgd is door hun vertrouwen op Christus offer (Hebreeën 9:28), kunnen zich verheugen op een gelukkig nieuw jaar, wat hen ook dat jaar zal overkomen. Preek  667, 31 december 1865

[megakarina66things-blog]

ZOMAAR EEN OVERDENKING.

[world-around-tess]

Levensechte dromen

Realistische dromen: Ik schrik wakker, omdat ik gemiauw hoorde. Hoor mezelf: 'Molly kom maar hier,' zeggen. Maar als ik geen poezenhoofdje tegen mijn hand voel... Meer lezen? Klik dan op de foto. #WorldAroundTess #DailyLife #Dromen

Ik schrik wakker, omdat ik gemiauw hoorde. Hoor mezelf: ‘Molly kom maar hier,’ zeggen. Maar als ik geen poezenhoofdje tegen mijn hand voel klik ik het lampje op het nachtkastje aan. Ik kijk rond en zie twee verbaasden poezensnuitjes mij aankijken… Dit keer deel ik met je hoe een nacht hier vaak verloopt. Ik heb veel dromen die levensecht lijken. Vaak gaat het over problemen, dingen die niet…

[atevegter]

3275 Mei

Ik vind mei de mooiste maand van het jaar. En dat niet alleen omdat Lief en ik allebei jarig zijn in mei maar ook omdat het dan eindelijk weer mooi weer begint te worden. Ook nu schijnt de zon in alle vroegte al vrolijk en gezellig door de ramen. En mei begint altijd goed met de overdenking van 4 mei en de bevrijdingsfeesten van 5 mei. Ik ben degene die de vlag uithangt hier en na 5 mei vind ik…

[saibhaktabrasill]

#Dutch 18.feb.23 Waar je ook zit, in de gebedshal of ergens anders, als je gedachten op God gevestigd zijn, dan ben je een echte toegewijde en zul je Zijn genade verwerven. Als je slaperig bent, kun je gaan slapen. Daar is niets op tegen. Mogen je gedachten tijdens de slaap dan wel op God gericht zijn. Zijn jullie niet vanwege jullie liefde en toewijding voor God helemaal naar Prasanthi Nilayam gekomen om aan Shivaratri bhajans deel te nemen? Ik weet dat jullie toegewijd zijn. Een echte toegewijde heeft geen comfort nodig. Daar taalt hij niet naar. Waar je ook gaat, houd je geest onder controle en richt al je gedachten op God. Dat is echte toewijding. Laat je aandacht niet afleiden naar lichamelijk gemak. Zing voortdurend de mantra: ‘Om Namah Shivaya’. Als je alleen met de lippen zingt, gaat het op in wereldse klanken. Zing je daarentegen Gods naam in stilte met volledige concentratie, dan zal het zich over de hele wereld verspreiden. Het zingen van de goddelijke naam met totale concentratie is echte sadhana. - Sathya Sai Baba, 19 februari 2004    © Vertaling Sathya Sai International Organisation – Nederland   Wijd je in deze heilige nacht aan de overdenking van Gods glorie en heilig je leven door je gedachten van wereldse aangelegenheden af te wenden. - Baba #sathyasai #saibhakta #sathyasaibaba #saibaba https://www.instagram.com/p/Co02C2msrdf/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[anoniemus]

Vanuit de persoon met de 'relatiebreuk': Ik vraag me af waarom mensen denken dat het een 'zij' is, terwijl ik heb verwezen naar 'een persoon'. Ook vraag ik mij af waarom er wordt gedacht dat ik niet gelukkig ben in mijn huidige relatie. Alleen omdat ik moeite heb met hoe een vorige relatie is afgesloten en hier nog eens aan denk wanneer een soort gelijke situatie zich voordoet? Ik ben een overdenker, een vergelijker en een pessimist. Ik denk vaak terug aan gebeurtenissen uit het verleden. Opmerkingen zoals dat ik dit 'gewoon niet moet doen' hebben geen zin, want zo zit mijn brein nu eenmaal in elkaar. En nee, deze persoon en ik konden het goed met elkaar vinden, maar een relatie zit er niet meer in. Ik ben gelukkig in mijn huidige relatie. Verder wil ik hier niet meer op ingaan.

Tenslotte wil ik aan mensen vragen om niet meteen te oordelen wanneer je het verhaal niet of niet volledig kent. De persoon in kwestie heeft hier vaak namelijk niets aan. Soms kan het zelfs kwetsend zijn.

.

[jurjenkvanderhoek]

WIEBELENDE PUDDING EN VERBETERDE RECORDS BIJ AFSLAG BLV

Misschien is het wel gedaan met dat orthodoxe schilderen. Dat rechtzinnig penseel en verf hanteren. Dat klodderen op een stuk linnen. Dat modderen met materie om de realiteit te kopiëren of juist een nieuwe werkelijkheid te maken. Dat trouw vasthouden aan de klassieke gulden snede om een compositie esthetisch op te zetten.

Worden Rembrandt, Van Gogh en Mondriaan aan de kant geschoven als niet meer van deze tijd zijnde? En natuurlijk zijn deze meesters allang uit de tijd gegaan, maar hun werk wordt nog steeds alom  gewaardeerd en gerespecteerd. Misschien moeten we Appel, De Kooning en Corneille wel afschrijven als niet meer ter zake doend. Is het vakwerk van Armando en de  meesterlijke arbeid van Marlene Dumas en Maaike Schoorel klassieke actualiteit.

Want dat gepruts met pigment en doek is zo te saai in de gestreste wereld van vandaag en morgen. Is dat zo? Zo te? Dat overdenk ik achterover leunend in de loungebank bij de solotentoonstelling van Dinnis van Dijken. Afslag BLV geeft hem de ruimte om zijn visie op en filosofie over de schilderkunst te ventileren. Het zwarte leer van het meubel omarmt me en ik beschouw de kunst om mij heen. En inderdaad merk ik geen klassiek bewerkte doeken op. Zie ik geen romantische landschappen en dromerige stillevens, geen idyllische portretten. Zelfs zie ik geen kleurrijke abstracten en veelzijdige composities zonder titels. Wat ik vanaf de gezellige bank en vanuit mijn luie houding zie doet mij bijkans van verbazing opspringen.

De omhaal van woorden die ik lees op het bij de tentoonstelling horende informatieblad wordt in het opgehangen werk in eenvoud verbeeld, merk ik op. Met humor en ernst verhaalt het werk in eigentijdse thematiek over de hedendaagse wereld. De wereld waarin alle tastbare zichtbaarheid snel moet kunnen indalen. De (jonge) mens van deze tijd heeft geen twee ogenblikken tijd lang bij een illustratie stil te staan. Is niet meteen het beeld duidelijk en herkenbaar dan wordt deze snel geswipet. Verder, het volgende. Deze wereld is van de snelle blik, hoewel een slow movie verbazend veel kijkers trekt. Maar dat zijn bij wijze van spreken kijkers van de oude stempel die de snelheid van heden ten dage beu zijn, meer dan. Zij vermaken zich met de simpele eenvoud en geven handenvol geld uit aan de Van Goghs, Appels en Armandos. Omdat ze het klassieke beeld niet kunnen loslaten, want vroeger was alles beter. Dinnis van Dijken ziet dat anders en draaft met zijn tijd mee. Probeert zelfs in de kopgroep te blijven om het peloton achter zich te laten. Hij wil de massa laten zien dat het anders kan, dat de schilderkunst een hernieuwde plaats kan vinden binnen een maatschappij "die wordt bepaald door het vermogen van memes om de tijdgeest van ons onrustige tijdperk, met zijn wereldwijde politieke omwentelingen en nooit eindigende crises, in te kapselen." En of het hem lukt de schilderkunst als drager van betekenis verder te ontwikkelen om met een hernieuwde blik te kijken kan een ieder die zijn werk ziet zelf bepalen.

Het werk spreekt niet altijd een duidelijke taal om het te kunnen verklaren. Wat dat betreft gaat het voorbij aan de snelle blik. Heeft het meer dan enkele ogenblikken nodig om begrijpelijk te zijn. Het is geen snelle hap, maar moet goed gekauwd en nog eens herkauwd worden om verteerbaar te zijn. Zoals het goede schilderkunst betaamt. Dat het geen vluggertje is, maar tijd krijgt om in te dalen. Daarom, zou je kunnen zeggen, bevindt het werk van Dinnis van Dijken zich op de grens van oud naar nieuw. In het niemandsland, op het grensgebied. Het laat wat was niet los, want het verleden maakt toch het heden. En tegelijk kijkt het vooruit, naar dat wat komen gaat. In de toekomst. Het maakt zich los en loopt vooruit, tegelijk kijkt het over de schouder terug. Misschien slaat het op de driesprong een verkeerde weg in die dood loopt op den duur. Is Van Dijken geen blijvertje, maar een eendagsvlieg, een one hit wonder.

Voor nu kijk ik mijn ogen uit. Verwonder me over de frisse wind die door deze kunstruimte waait. De kunstenaar lijkt door de opgehangen werken meer een tekenaar dan een schilder. Hij tekent met verf in klare lijnen de beeltenis, zwart op wit. Dit beeld heeft een humoristische ondertoon waar de boventoon van onderzoek overheerst. Hij (her)gebruikt wel cartoons zoals Roy Lichtenstein dat deed in de popartperiode, maar dan anders. Het bevestigt dat zijn werk op het scherpst van de snede in het heden terugziet op het verleden. Van Dijken slaat een eigen weg in wanneer hij timescores als kunstwerken opzet. Ouders zijn trots wanneer de kinderen de eigen records verbeteren, dan verschijnt er een lachende emoticon in de lijst. En wanneer het minder gaat het tegenovergestelde. Net als de uitgeschreven recepten voor broodjes in de serie “Sharing is Caring” wordt het doodnormale tot kunst verheven. Want de wereld van nu is niet elitair, er zijn geen hoge drempels meer door de sociale media waarop iedere scheet die dwars zit op een plankje wordt vast gespijkerd. Is dat het voorland van de nieuwe kunst? De roosters van het spel zeeslag, battleship, krijgt een eigen canvas. Bij het schilderij waarop enkel een kruis staat afgebeeld glimlach ik wanneer ik de titel lees: Here we are.

Het werk waaraan de tentoonstelling de titel ‘Slap that Jello and watch it Wobble’ dankt toont het vrijwel enige gekleurde schilderij in deze ophanging. Een rode gelatinepudding in een witte vorm siert in olieverf het linnen. Trilpudding noemde ik dat zoete toetje vroeger, omdat de substantie begint te bibberen wanneer je het aansnijdt. In geval van Dinnis slaat hij ertegen en begint het te wiebelen. Achter het tweedimensionale beeld van het dessert bevindt zich in het schilderij een speaker. Met de mobiele telefoon kan de bezoeker deze luidspreker activeren om muziek van een playlist op Sonos of Spotify te beluisteren. Dat doe ik dan ook en zak daarbij terug in de behaaglijkheid van de bank. Zet mijn oren open voor muziek van onder meer Thomas Azier, Israel Nash en Chris Smither. Op de klanken van Det går over droom ik weg naar de neopop in de kunst. De smaak van een pitabroodje komt in mijn mond. Wat een heerlijke tentoonstelling daar in Afslag BLV!

Slap that Jello and watch it Wobble. Schilderijen van Dinnis van Dijken bij Afslag BLV, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. Van 3 december 2023 tot en met 18 februari 2024.

[keynewssuriname]

Vrije meningsuiting

In een democratisch land is vrije meningsuiting een groot goed. En de meeste mensen staan daar ook achter. Maar waarom is het dan toch een feit dat, maar een zeer klein percentage van de Surinaamse bevolking (en diaspora) daar gebruik van maakt? Vooral na de laatste ontwikkelingen blijft de meerderheid stil en laat alles maar over zich heen komen. We zijn allemaal getuigen van zorgelijke ontwikkelingen in Suriname waarbij er sprake is van vaker recht praten wat zo krom is als maar wezen kan. Zwaarwegende zaken tegen hooggeplaatsten schuift het OM op de lange baan door voorgerechtelijke onderzoeken te verrichten die jarenlang kunnen duren. Dat is duidelijk een vertragingstechniek zo vlak voor de verkiezingen van 2025. Over alles wat er maar krom gaat in de afgelopen vier jaren is de meerderheid alleen maar binnenskamers aan het klagen alsof we niet in een democratie leven, maar in een dictatuur. En ik snap ook wel dat het gevoel leeft van beperking in het uiten van de vrije mening en men bang is voor rancune. Maar dat is nu juist waarop gedoeld wordt, namelijk dat iedereen volgt als makke schaapjes. In een democratie wat Suriname volgens de Grondwet nog steeds is en vooral moet blijven, ligt de macht te allen tijde bij het volk. Daarbij is het voor alle Surinamers hun volste recht om op te komen voor de belangen van de samenleving als die geschaad worden. Ik ben daarom zeer dankbaar voor de weinige moedige, kritische Surinamers die wel het lef hebben om naar buiten toe te treden met hun eigen mening over alles wat krom gaat. Een aspect waarop ik de nadruk wil leggen, is dat het volstrekt ondemocratisch is dat een partij oproept tot een verkiezingsuitslag van 34 zetels voor de betreffende partij. Onder het mom dat dát het regeren makkelijker zal maken. Niets is minder waar! Dit is letterlijk een oproep doen naar de samenleving toe om te kiezen voor dictatuur. Aan de ene kant kan ik me voorstellen dat deze partij denkt dat ze te doen hebben met een samenleving die maar alles over zich heen laat komen, want er is maar een kleine groep die gebruikmaakt van haar recht om op geheel eigen wijze tegengas te mogen en kunnen geven als dat nodig is. Het is helaas niet effectief genoeg. Voor de Surinamers die maar stil blijven, heb ik de volgende zeer serieuze overdenking: Image Surinamers, ik roep jullie allemaal op om je stem uit te brengen op 25 mei 2025. Het is een burgerrecht, maar dit keer is het feitelijk een burgerplicht om te voorkomen dat één partij de absolute regeermacht in handen krijgt. Suriname is van ons allemaal. Laten we daarom blijven strijden voor dit mooie land waar vrijheid een groot goed is. Stré de f' stré wi no sa frede Gado de wi fesi man Francis Renfurm Read the full article