#oskorri

[tratadista]

Oskorri - Euskal Herrian Euskaraz

[protect-daniel-james]

Ao3 wrapped ask game! 18, 27, 29 x

Thank you!!

18. The character that gave you the most trouble writing this year?

Already answered, so just to make it short - the Redknapps, since the Lampardverse is all about the Lampard(s) obsession with the Redknapp(s), and ofc that makes the Redknapp(s) hard to read/write/understand, since the only opportunity to see him/them is through the Lampardian gaze. Unreliable narrator, unreliable storytelling, and all that. Currently, I'm writing a Poch/Ange fic and I'm having a trouble to keep Ange's character in the "believable" spot, without making him a Zorba the Greek reincarnation lmao.

(tho I do want to see him teach Poch The Dance)

27. What do you listen to when writing?

That heavily depends on the story! So for example for "thematic" stories - like Txoria txori - I will listen to something that I imagine the characters listening to (so, in this case, Beti Mugan, Hertzainak, Oskorri...), or something that could accompany the scene if the fic was a movie.

Sometimes I will connect a song with characters for seemingly no reason whatsoever lmao. So for example to write emotional parts of Howe/Tindall fics, I will listen to Weather with you and The sun always shines on TV. I just imagine a movie with them as characters - two guys who weren't close in the playing days, but now are "made" to work together in very shitty circumstances, and they have to do everything on their own (cut the grass, repair stuff around the stadium, plan the trainings, scout the players...), and I just imagine them working their asses off, drinking bad strong coffee, driving for hours in a car together, eating awful egg sandwiches at gas stations, getting soaking wet outside, and growing closer and closer... All to the sound of very 1980s music (well, Eddie is an a-ha fan, so that could work).

But I think I am most productive when I listen to Binaural beats on Spotify, or some vaporwave/mall music with no lyrics, because then I can just concentrate fully on the scenes and sentences.

29. Favorite line/passage you wrote this year?

I am proud of the ending of Just a step from Heaven, hehe. I knew I wanted to end it on a sort of ... cliffhanger? Or, I just wanted the readers to follow Franko's messy thoughts the whole time, thinking "well, obviously he's not right in the head, he's imagining all this and giving it significance but he's unreliable" - and in the end, to realize that maybe he's not just wishing and dreaming and fantasizing, maybe Jamie ... knows. Or wants.

I'll put the rest under a read more cut since it's nsfw-ish and ... unai-esque.

"It was warm, he could feel it through the thin paper tissue, and he shivered as he focused on the two contrasting sensations, the warmth in his hand, and the cold, lifeless weight pressing against his face and he moaned, realizing that this was what turned him on so much, the contrast of the life and the lifeless, his body with its fluids and heartbeat and breath, against the firm and hard surface that couldn’t produce anything if the kind, his short, labored breathing against the definitive and firm shape of an item. He loved facts that couldn’t be argued with, he loved hard lines that couldn’t be changed, he loved concepts that couldn’t be touched at all – and the trophy combined all of it; his, virtuous, non-judgemental. He believed that on some level, the trophy could understand him."

As y'all might have noticed, I'm obsessed with objectum Unai. It's deffinitely more difficult than writing a regular smut I'd say? But it just makes a great opportunity to explore all the sensations that... a person can experience alone? just with their thoughts?

And of course all the stuff about Villa and Villa Park, and stadiums overall. Tbh, I'll never look at stadiums the same. And I might (?) get to go to Birmingham next year? (not just because of this; I have a friend studying in Coventry, but maybe on the way there ... ?)

He needed it to get a sense of any club he's ever been to, to be able to feel what the supporters felt, to walk into a stadium and breathe the club in, see the walls of the stadium, and not think of them as walls of a stadium covered in advertising boards, but to consider them part of the club's identity. Not think of the fastest way to make it past the walls, but think of the generations that have - or will have - seen them and walked along them in the rhythm of collective choreographies of congregation, interaction, rest, and relaxation, passing them in the secular rituals and pilgrimages in the quest of being there, at the stadium, where the club existed in its purest form, not just as a profitable cash-cow in the marketing team's wet dreams. The club wasn't an idea or a brand roaming the globe there; it was real, made of bricks and turf and wood and plastic seats in its colors, and it was tangible, present, smelling of fresh grass and soil and omelette bocadillos and cheap canned beer that was sold nowhere else but the stadiums, but also of the strong gassy smell of petrol that was used for travels to these places of worship. Unai has seen his fair share of stadiums during his playing and managing career, and even the smallest, most insignificant stadium in the Spanish third division left him with a strong sense of place - it was a place like nowhere else, it was unique, it was special, and he still remembered clearly all the travels, the excitement, the rushed parking of the car he and Juan Carlos shared for such travels to any available stadium in their proximity, the quick beer and an oily sausage on a paper tray - all these memories were like an appetizer, an introduction, the necessary and beloved part of the ritual, that had to be done because otherwise, the experience wouldn't be complete. Even when he used to watch fourth division bound clubs where the tactics consisted of instructions in the sense of 'try to score a goal and stop them from scoring one', he was mesmerized. When the game wasn't good or worthy of following, there was still so much to focus on, to watch, to take in; the smell of the pitch, the taste of the half-time beer, the humming sound of the crowd, and the wet smell of the pitch if it rained in the morning, the first raindrops splashing against the concrete steps of the stands.  There was nothing quite like it. It was always familiar, but never the same, there was always a reason to go again, to move on, to go to another nearby stadium. It was the loveliest thing there was.

I mean, all of this is pretty much a "normal" thing that people who do groundhopping and similar stuff do - it's just that Unai feels more strongly about it than a regular person.

When he walked onto the pitch for the first time, he knew he made the right choice. This was it. He got the right kind of kick, inhaled the air, and smelled football, football, football, football in everything, in every single color and shape, and smell and taste around the stadium. He saw the year 1874 displayed in golden numerals above the pompous staircase leading to the stadium, and he felt it, the breath of the passing decades, of the hundreds of thousands of fans who had to pass through the stairs and turnstiles. Villa. It felt like a piece of home away from home. The softness of the double "l" was familiar, so often harbored in his mouth that it felt like a natural fit. Aston was foreign, yes, but Villa always brought him home. The ending of the word, it wasn't lost in the air like Paris Saint-Germain or hidden under the tongue like in the name Arsenal  - Villa was a two-syllable whisper ending on a high, having a sense of expectation - Vil-la, Vil-la, there was hopefulness in the suffix; where Arsen-al was closed inwards, Vil-la curled outwards, reaching out to the new heights. He rolled the syllables around in his mouth and could taste them - in a way that no other club has ever made itself known to him.

God, I could put the whole fic over here - I said I am the most proud of it, and I wasn't lying ♥ (and I know you read the fic so it's probably pointless telling you hehe)

[that-fellow-from-dres]

Yoooo furra furra by Oskorri is actually straight fire 🔥💯💯🔥

[venusdebotticelli]

Udabarriko Lora Ederra - Oskorri

Udabarriko lora ederra / non izan zara neguan? Abazuzien bildurragaitik, / sarturik lurren barruan. Ai, ei, bildurragaitik, / sarturik lurren barruan, ai, ei, lora ederra, / non izan zara neguan.

Idi zuriek bajaten daude / mendi altutik otea, zuriz ta gorriz plegaurik dago, / damatxu, zure dotea. Ai, ei, plegaurik dago, / damatxu, zure dotea, ai, ei, bajaten daude / mendi altutik otea.

Udabarriko lora ederrak / erosten dira negura, beti gustora biziko danik / ez da jaioten mundura. Ai, ei, biziko danik / ez da jaioten mundura, ai, ei, lora ederrak / erosten dira negura.

Ez da jaio ta jaioko ez da / holango imajinarik zureganako amodioa / niri kenduko deustanik. Ai, ei, amodioa / niri kenduko deustanik, ai, ei, jaioko ez da / holango imajinarik.

[beautiful-basque-country]

Hi BBC! How much do we know about Basque-(language) paganism exactly?

Kaixo anon!

Nice question!! These are the tiny pagan details that are left in our language - maybe they're not all of them, but they're the ones we know of!

- Ortzi = he was the Basque god of the sky and storms, and the god that have survived in most Basque words:

Ostegun: the day of Ortzi (Thursday)

Oskorri: red Ortzi (sunset)

Ortzadar: the horn of Ortzi (rainbow)

Ostertz: the limit of Ortzi (horizon)

Ostotz: the voice of Ortzi (thunder)

- Animism: Basque religion was deeply animistic, meaning our ancestors believed everything in nature had a soul and a will. This is still present in Euskara when we say "someone's making rain" instead of "it's raining" or "the sea killed someone" instead of "someone died at sea".

- Connection between darkness and death: the proto-Basque root il- appears in words related to death and night, and this is also linked to the idea of death our ancestors had: after death, you went to a pitch black, cold place. Some words so you can see some words with root il- clearly:

hil (to die)

ilun (dark)

ilargi (moon, could be light of the dead ir light of the dark)

hilabete (month, literally, complete moon)

hileko (menstruation, lit., of the moon)

hilerri (cemetery, literally, town of the dead)

hilarri (tomb, lit., stone of the dead)

- We call Virgin Mary the way we used to call our main goddess Mari: Andra Mari or Mrs Mari, not Saint Mary.

- Vascons were considered very good fortune tellers, and they observed the flight of birds to do so. Basque words zori (luck) and txori (bird) share the same root, and the word for congrats zorionak could be literally translated as "good birds" 😊.

[pearlcaddy]

Oohh... If you're still doing it...

Top 5 songs for a road trip?

I tend to come up with hyper specific playlists for each road trip cause I like having songs that I associate with specific trips, but more generally:

I’m Gonna Be (500 Miles), The Proclaimers

Anything Can Happen, Ellie Goulding

Born to Be Wild, Steppenwolf

Udabarriko Lora Ederra, Oskorri

Sunshine of Your Love, Cream

[axnvlc]

Oskorri & Gwendal 'Tirauki' (1996-09-13) (5'24)

[naukan]

Oskorri

[padfootagain]

Proposed by anon :

Club de fans de John Boy- Love of lesbian 

•Lucha de gigantes- Nacha pop

 •Zapatillas- El canto del loco 

•Los amigos que perdí- Dorian 

Carolina- Mclan 

20 de abril- Celtas cortos 

Fuego- Vetusta Morla 

La vereda de la puerta de atrás- Extremoduro 

Mariposas- Bely Basarte 

Pao pao pao- Vendetta 

Dias de verano- Amaral 

Como Camarón- Estopa 

Lady Madrid- Pereza 

No puedo vivir sin ti- Los Ronaldos

Proposed by anon :

Lau teilatu by Itoitz 

 Aitormena by Hertzainak 

- Gogoak by Esne beltza 

- Ilargia by Ken Zazpi 

- Euritan dantzan by Gatibu

 - Aldapan gora by Huntza 

- Gure kaiola by Glaukoma 

-Ekainak 24 by Vendetta

 -Ikusi mendizaleak by Oskorri

Proposed by @musicallisto​

Rosalia

[momo-de-avis]

A band I found out recently you might be interested in: Gwendal. They do celtic and breton music. I personally loved the feat. they did with a Basque band named Oskorri

On my way to check this out immediately

[sorcjapan]

✨NEW ARRIVALS✨ 月末近しで新着の準備もしています♪ ジャケもカワイイ各国のフォーク！！ ANNIKA OG JOGVAN/Same https://sorc.theshop.jp/items/58924722 ELSTER SILBERFLUG/Ich Fahr Dahin https://sorc.theshop.jp/items/58924717 STEELEYE SPAN/Now We Are Six OSKORRI/Mosen Bernat Etxepare 1545 #sorc #vinyl #records #LP #中古レコード #レコード #レコードショップ #レコード好き #アナログレコード #discogs #vinyllover #recordcollector #recordstore #recordshop #名古屋 #覚王山 #kakuozan #黑胶唱片 #音乐 #古着 #二手衣服 #古着とレコード #FUEIHOBOOGIE #フーエーホーブーギー　 #STEELEYESPAN #OSKORRI #ELSTERSILBERFLUG #ANNIKAOGJOGVAN (SORC 60's-70's Used Records) https://www.instagram.com/p/CacBzYoPpUY/?utm_medium=tumblr

[khwethemule]

Gipuzkoako buelta · Oskorri

I found this song with #BeatFind

Gipuzkoako buelta · Oskorri

[errreerrro]

IRAGANAZ ~ Olatz Otalora, 2020ko urria.

Eremuak Jardunaldiak 2020, Tabakalera Donostia (Z aretoa) 2020ko urriaren 16an.

Hasteko, eta labur esanda,  Ortzi da zerua sei kapituluetan banatutako irrati-eleberria da, 2017an hasi eta 2019an bukatu nuena. “Astoaren dolua”, “Bizkaitut maite”, “Damua”, “Haurrak”, “Ehortu” eta “Harakinaren aitorra” dira, hurrenez hurren, sei kapituluak non Oier Iruretagoiena, Leo Burge, Mar Torre, Myriam Petralanda, Polentzi Garcia eta Joel Englund artistek jartzen duten ahotsa.

Euskarazko jatorrizko testua 2017an idatzi nuen ia bere osotasunean, hurrengo urtera arte bukatutzat hartu ez banuen ere. 19an, moldaketa lanak egiten aritu nintzen eta gutxira grabatu genuen, pasarte batzuk gaztelerara itzuli ostean.

Zati bat jarriko dut orain eta beste zenbait pasarte gehiago hitzaldian zehar.1 audio 00:00 – 02:15

Jatorrizko testu horren izaera zein den konpartitzeko moduak zeintzuk izan daitezkeen  saiatu naiz asmatzen askotan -zuzenean audioa erakutsi gabe ez bada-, kasu bakoitzean elementu bateri edo besteri garrantzia emanaz. Gonbidapena luzatu zidatenean, begiratu nuen ea proiektuaren inguruan zer neukan idatzita eremuak-en web gunerako. Eta honakoa da: “Pertsonaia bakarra duen irrati-eleberria, nork eran ezik, nori eran idatzia; Inesi, alegia.” Polita zatekeen nori forman idatzitakoaren haritik tira egitea, baina gaurkoan beste zerbait esplikatuko dut. Hitzen hurrenkera batek sensibilitate batzuengan narrazioa era dezake, fikzioa eta papereko errealitatea; beste batzuengan ordea, hitz elkarketak, bere horretan duen egituraren islada, konbinazioak eskaintzen dituen hamaika bideak agertuz. Erdibideko ibilbidea izan da nirea, fikzioa eta forma hutsa diren bi leizeen artean bidatzen den bitartea.

Lehenik, maitasun-abesti bat hizkuntza batetik bestera itzultzean, bere baitan inolako maitasun-adierazpenik gordetzen ez zuen maitasun-kanta baten konbentzioa lortu nuen. Gero, maitasun-adierazpena gordetzearen beharra ezin ukaturik, eta konbentzionaltasunaren bidearen lehenengo pausuak emanak banituen arren, egitura eta hitz-multzoak adierazpide bilakatu nituen. Honek, halabeharrez, narrazio bat eraiki zuen, pertsonaia ezberdinen gertakarien sekuentzia batean oinarritzen dena. Hala ere, irudiak eta irudikapen historikoak erabiltzeak historian parte hartzearen ilusioa ematen didan bezala, adierazpide narratiboa den irrati-eleberri honek ez du inolaz ere fabula literario bihurtzeko asmorik.

Berria egunkariaren estilo liburuak esaten duenaren arabera, idatzitakoa “lehenbizikoan ulertzen ez bada, ez du balio, gramatika aldetik zuzena bada ere”2. Ildo berean, Barthesen “Idazkuntzaren zero gradua” euskararatu zuen Juan Garziak zera esan zuen liburuaren hitzaurrean: “gorroto ditut estetika komunikazio-arauaren gainetik jartzen dutenak”3 (15. or). Nik, nobelaren alderdi informatiboa zein den jakiteko molestiarik hartu ez duen honek, eta bai kantetan eta baita poesia irakurtzerakoan ere nahi dudana ulertzeko nahi beste lizentzia hartzen dudan bezalaxe, segurua ez den egia defenditu nahi izan dut, eta narrazioak sortu duen fikzioa eta egiantzekotasuna babestu ere, euskarak dituen baliabide gramatikalekin nola jokatzen den zintzo guztiz ondo jakin gabe.

Idatzitakoan zuzena ez dena ezin liteke nire kasuan estilo deitu, idazkera zuzenaren erroak ez ezagutzearen erresistentzian sortua baita, gehienbat. Nolabait, adierazpiderako baliabide linguistikoen trebaketa moduko saiakera izan zen hasieran, eta poesiaren egitura gogora ekar dezakeen prosa astun eta ez-jarraitua gero.

Idatzitakoa urtebete edo hilabete batzuk beranduago bozgora entzuten hasten zarenean, ordurarte ezktuan zeuden estrategia batzuk agerian hazten dira.

Berriki irakurri dut Miranderen “Haur besoetakoa” eleberria gaztelerara “La ahijada”4 moduan itzuli zenean, jatorriz hirugarren pertsonan idatzita dagoen narrazioa lehen pertsonan kontatzen dela. Ez dut gaztelerazko bertsioa irakurri, baina nolabaiteko gorputz ezezagunen kontrajartzea imajinatzen dut, agian, irakurlea hurbiletik bizi nahi ez dituen ekintzetara behartuz. Hala, figurazio literarioaren mugak eta irudikapen narratiboari ihes egiten diona ikertzera behartuta ikusi dut neure burua audio lanak prestatzerakoan.

Apaizak mezetako ritualetan bitartekaririk eskatzen ez duten pasarteak pertsonifikatzen dituenean mezu edo leloen izaera espiritual eta donetsiak estropeatzen dituen bezalaxe, nik idatzitakoek ez zuten ozen irakurrita inolako zuzentasun formalik. Materialtasun finkorik ez duten pasarte sasi-maitakor eta sasi-elrijiosoek, ahapeka eta handikotasunik gabe otoitz egin behar zuten.

Nolabait esatearren, errepresentazioak duen berriz aurkeztearen baldinzari erreparatuz, baina kopiari edo bertsioari dagozkion beste egia etimologikoak baztertu gabe, badago pasarte bat non Santa Teresak herriak sakrifikatu duen asto bati eskainitako pilare bat eraisteko agintzen duen “ez baitzen ez pilarea galdutako astoaren beharraren duinekoa”. Halakoak izan ziren lehenengo grabaketak eta, hortaz, testu-fragmentu horiek baztertu nituen. Hauek, gazteleraz berridatziak dauden pasarteak dira.

Irrati-eleberri bat dela esaten jarraitzen dut, nahiz eta esan esan egin didaten ez dela irratian zuzenean aurkezteko pieza egokia, “lehenbizikoan ulertzen ez baita”. Nire herriko, Algortako, apaizari askotan entzuten nizkion umetan euskara batua eta bizkaiera zaharra nahasten zituen hainbat fabula, ipuin eta pasarte-erlijioso mezetan, igandero. Amak abesten zituen Oskorri eta Laboaren zenbait pasarteekin pasatzen zaidan bezalaxe, abestu eta errezitatu ditzakedan arren, ez dakit zer esaten duten. Ez nuke jakingo nola idatzi, zer diren hitz eta zer silaba. Batzuk buruz ikasi banituen ere, asko ez nituen ulertu, ulertzeko zerbait bazegoela jakinda ere.

Ongi ala gaixki, ipuinetan eta abestietan ulertu beharreko zerbait egon bazegoen eta nik errepika nezakeen nire egiak baliaturik, beste bati nik somatutakoa kontatuz edo kantatuz, espiritualki edo politikoki lotuko gaituen zerbaiten bila.

Sarrionandiari irakurri nion behin bizitza bigarren mailako errealitatea dela. Eta Miranderi, “ametsa sekula ez zela egintzaren senide izanen”5. Aita besoetakoak “Haur besoetakoa”ri otoi egin behar duelakoan “zein jainkoari, ordea?”6 galdetzen dionean ez dakigu jainko horiek desagertuak direlako hartzailea ezin asma dezakeela, edo kontrara, igorlerik ere ez dagoela ametsak ustelak baitira.

2016. urte aldera, ametsak eta errealitatea egia ezberdinen zurrunbilo batean nahasirik nituen -eta genituen- momentu batean, itzulpengintzaren aldarri berri bati erreparatu nion, errealitate maila ezberdinen eragile izatearena, alegia. Ingeles irakasle izatea ogibide nuelarik, eskoletan praktikan jarri nahi nuen ariketa baten saiaketa egin nuen. Ingelesez, beste batek esandakoa -egia ala gezur-, zintzo errepikatzearen ariketari Reported Speech esaten zaio, kontakizunean, batek edo bestek nork bere hartzen duenean igorlearen figura, nolabaiteko egia-emailearen jarrera hartu beharra baitu, itzulpengintzan gerta litekeen bezalaxe.

Audio sorta bat prestatu nuen zeinetan Natalia Vegasek abesten zituenak Leo Burgek zuzenean itzultzen zituen, printzipioz, arau gramatikalak eta jatorrizko abestiaren letraren autoreak ezarritako irizpide gehienak errespetatzen zituztenak. Leorena da itzulita dagoen testua. Egia dena da, itzultzailearen egiak direla, azken finean, igorle bihurtzen direnak, nahiz eta itzultzaile finek esan itzulpen onena arrastorik uzten ez duen itzultzailearena dela. Ni ez naizenez egiaren jarraitzaile sutsua beti, eta ezin uka dezakedanez arrastoa maite maite dudala, erdibideko bide horretan zabaltzen den lizentzia pertsonalaren bidea aukeratu nuen.7 02:17 – 03:17

“Izkiriaturik aurkitu ditudan ene poemak” Joseba Sarrionandiak urteetan zehar euskarara  itzulitako hainbat poema biltzen dituen liburua da, 1983an lehenengoz argitaratu zena. Sarreran, idazleak Harold Bloom kritikariak proposatzen duen teorizazioa azaltzen du. Honen arabera, “lehenengo irakurritako beste poema bati dagokio edoizein poema, eta aurreko beste poeta bati erantzunez idazten dute poeta guztiek. Poetak, irakurriak dituen poemak tratatzen ditu bere poemetan. Bere irakurketa interesatua eta apropos okerra da eta, tradizioaren berrelaborazio zein ukazio gisa, bere kreazioa ezin da errebisio besterik izan, errebisio hitza bertsio edo, zentzu zabalean, traslazio gisa konpreniturik.”8

Alemanen eta Laboak abesten zituen Artzeren poema sorta txikia salbu, eta lehen aipatutako mezetako fabula erlijiosoak barne, ez nuen gaztaroan euskal poesia edo literatura askorik irakurri eskolaz kanpo. Gaztelerara itzuliak ziren atzerriko idazleak ziren gehienak. Eta ez zen izan Marina Tsvietáieva-ren antologia elebiduna9 eskutartean izan arte, nik irakurritakoan hirugarren pertsona baten presentzia sentitu nuela. Itzultzailearena, alegia.

Poeta bati erantzuteko, gehiago egiten du gogoak abileziak baino. Eta abileziaren faltan,  gogoari eman nion lehentasuna, baina hasiera batean bi poeta errusiarren10 euskarazako itzulpena izan behar zuena, irratian maite ez duten irrati-eleberri bilakatu zen.

Lehenengo itzulpena aurretiaz idatzia nuen ipuin labur batena izan zen, beranguago, Oier Iruretagoienak bere ahotsarekin grabatu zuena eta irrati-eleberri honen lehenengo kapitulua dena. Figuratiboki, asto baten heriotzak eragiten du narrazioa osatzen duten gertaeren segida. Eta gainontzekoa, teknikoki atzeraezina den akabera denboran luzatzeak konposatzen du.11  03:21 – 05:04

Gertu nahi ditudan hainbat figura eta gertakizunei omenaldiz beterik dago pieza. Adibidez,

25 urterekin bihozminaz hil zen Gotzon Aleman poeta euskaldunaren “Iraganaz” antologiaren parte den poema bat, “Zure hurbiltze gutiziatsua”, hain zuzen. Nik dakidala, “Iraganaz” da bere olerkiak biltzen dituen antologia bakarra eta, bide batez, hitzaldi honi izenburu ematen diona.

Zenbait historialariren arabera, gainontzeko batailoiek mendian behera abesten zuten “Tapate soldado, tapate, que el culo se te ve” leloak eman zion Requeté antolakuntza paramilitarrari izena, gero, “tapate soldado, tapate, que se te ve el requeté”12 bilakatu zena. Requeteek abesten zuten lelo horren doinua entzun nahiko nukeen bezalaxe, izan izan ditut eleberriko pertsonaiak eta espazioak zuzenean ikusteko gogoa, eta bideo-grabaketa batzuk egin ere. Baina, figura asko erreferentziak izanik, dagoeneko ederki asko munduan existitzen direnak, eta Sarrionandiaren lehen eta bigarren mailako errealitate horien omenez, gauzak diren horretan pakean uztea erabaki dut azkenean. Olerki bat salbu, Teresak astoari abesten ziona:13 05:05 – 05:47

Figurak eta pertsonaiak tratatzeko modu horrek -alegia, literalki materialtasun literalera ez ekartzearenak-, irudi jakin batekiko idolatria deuseztatzen duela uste dut, agertoki bat eraikitzearen alde egina dagoelako, eta ez alegiaren edo parabolaren alde. Formaltasunean datza interes hori, pertsonaien pertsonalizazioan baino gehiago.

Juana de Arco-ren biografian, Vita Sackeville-West-ek14 ez zion garaiko zailtasun eta gatazka politikoei arreta gehiegirik eskaini liburua idazterakoan, haren ustetan bostehun urte pasa eta gero datu horiek adituak eta historian jakitunak diren gutxi batzuentzat soilik interesa izan baitzezaketen (15. orrialdea). Interpretazioa lana baino arinago datorren garai honetan, Vita idazle eta poeta ingelesaren hitzak nireak egin eta ustezko islada eta berifikazio razionalak alde batera uzteko beharrean sentitzen dut nire gogoa. Hala, Santa Teresa, Ines, Astoaren eta Harakinaren arketipoak edota Aitor eta haren aitortza sugeritu ditzaketen tokian-tokiko eta garaian-garaiko forma interpretagarriak ez dira ezer baino gehiago; ez dira geure aita, ama eta gainontzeko aitzindariek jadanik unibertsalitaterik ez dagoelaren aipua ezeztatzen duten gertaera espiritual eta formalak baino gehiago.

Idazkeraren formari eta insistentziari dagokionez, bai hiztegian eta baita esaldien errepikapenetan ere, ekintza ebatzi edo konpondu gabe mantentzearen nahiaren erantzuna dira. Gehienak halabeharrez eta espero gabe agertu ziren irudiak dira, ezagutzen ez nituen hitz eta lokuzioak sarritan erabiltzen nituelako eta hurrengo egunean ez baituen gogoratzen zer esan nahi zuten, bosgarren pasartearen izenburu den Ehortu, adibidez; ehortu ez da ezer, ehortzi da lurperatu, baina antza niretzako ehortu zuzenagoa den itxura zuen eta azkenean biak erabili nituen. Gerora entzun nuen Ibon RG-ren abesti oso eder bat, “non ehortzi duzun giltza”15 esaten duena, eta konturatu nintzen ehortu ez dela ezer. Baina bere horretan utzi nuen.16 05:50 – 06:32

Orotariko Euskal Hiztegiarekin luze jolastu nuen, Elhuyarrekin bezain beste. Irakurle sutsuak zaretenoi biziki gomendatzen dizuedan paseo bat da hau, hitz baten definizioa laguntzeko agertzen diren esaldi eta testuinguraketak irakurtzean, nolabaiteko poema edo ipuin etenak bailiran azaltzen direlako zenbait sarrera, eta disfrutagarriak dira oso, ilustratzaileak diren bezain beste.

Hauek, ñabardura teknikoak eta norberaren baliabide pertsonalen zerrenda bat soilik diruditen arren, hau izan da egitan teknika momentuoro: Funtsean, hiztegian hitz berri bat aurkitu, non jarri erabaki eta itxaron pertsonaiei zer eragingo dien ikusi arte, bai duen esanahiagatik eta baita be, itxuraz, soinuz, izan zezakeen esanahi berriagatik ere. Figura berri bat sartu, itxaron pertsonaiei eta espazioari zer eragingo dien ikusi arte, eta jarraitu. Hain zuzen, marrazketan eta bideo edizioan lan egiten dudan bezalaxe.

Bukatzeko, eta nahiz eta poeta errusiarren euskarazko itzulpenaren proiektu hori inoiz burutu ez dudan,  ez nituen itzulpengintzan saiakera egiteko gogoak ahaztuta eta 4. pasartea den “Haurrak” olerkirako, zuzeneko itzulpen baten tranpantojoa egin nuen Myriam Petralandaren ahotsarekin. Ez dut uste inork itzulpen erreala dela pentsatuko duenik, baina bada daukadan fantasia bat.17 06:36 – 07:06 … 07:08 – 07:41 

Hau izan da dena, eskerrik asko, batez ere audio lanetarako hain prestu eta jator lan egin duzuen artistoi, eta, gaurkoan hona geratu zaretenoi. Eskerrik asko ere eremuak elkarteari diru-laguntza eta gonbidapenagatik.

1Audio 00:00 – 02:15

2 “Perpaus erlatiboak: Oro har, perpaus erlatiboak ez dira egokiak azalpenak emateko, atzeratu egiten baitute informazio garrantzitsuena. Gainera, gehiegikeriaz erabiliz gero, esaldi guztiz artifizialak eta ulergaitzak osatzen dira: irakurleak ezin ulertu du esaldia harik eta bukaeraraino iritsi, dena gaizki ulertu duela jabetu eta bigarren aldiz —gutxienez— irakurri arte.” Iturria: https://www.berria.eus/estiloliburua/eliburua/idazkuntza#130

3Garzia, J., Itzultzailearen aitzin-oharra, 15-16 orrialdeak. Barthes, R., Idazkuntzaren zero gradua. 1953,  Seuil, Paris.

4Eduardo Gil Bera idazleak egindako itzulpena 1991. urtean. Originala Jon Mirandek 1959an idatzi eta 1970ean argitara eman zen.

5Mirande, J., Haur besoetakoa, EREIN: Donostia, 2007, 16. orrialdea.

6Ibidem, 109. orrialdea.

7Audio 02:17 – 03:17

8Sarrionandia, J., Izkiriaturik aurkitu ditudan ene poemak. PAMIELA: Iruñea, 2006 [argitalpen berria], 14. orrialdea.

9Tsvietáieva, M. Antología poética, Poesía Hiperión: 2008 [laugarren edizioa].

10Ajmátova, A.; Tsvietáieva, M. El canto y la ceniza. Antología poética. Debolsillo: Barcelona, 2010.

11Audio 03:21 – 05:04

12Azcona y Díaz de Rada, José M. (1946). Zumalacárregui. Estudio crítico de las fuentes históricas de su tiempo. Madrid: Instituto de Estudios Políticos, pp. 39-41. Iturria: Wikipedia, Requeté artikulua.

13Audio 05:05 – 05:47

14Sackeville-West, V. Juana de Arco. Siruela, S.A., 2020 [lehenengo edizioa 1936]

15Ibon RG, Hil zara I, Hil zara diska, (Repetidor, 2019).

16Audio 05:50 – 06:32

17Audio 06:36 – 07:06 … 07:08 – 07:41

[beautiful-basque-country]

Hi ladies! (I'm writing this in English for the sake of non-Spanish-speaking readers.) Hope your weekend is going well. I wanted to ask a couple questions:

Does Basque conjugate the same way as Latin does with all the different endings?

I want to start delving into the videos you posted of Basque bands; which ones would you recommend for people who like a folk sound?

Thanks!

Kaixo!!

Thanks for your message and sorry for the late reply!

Yes, Basque verbs have all different endings, just like Latin and most European languages, truth be told.

Regarding the Basque folk bands, you can check out these ones: Huntza, Esne Beltza, Alaitz eta Maider, Sorotan Bele, Gozategi, Oskorri, Korrontzi, Kalakan, etc.