#oorlogsverhaal

[levisgeekstuff]

Levi's Geekstuff Awards 2023

Het jaar zit er bijna op. Wat mij betreft was het een prima jaar, waarin ik eindelijk mijn reis naar Japan heb gemaakt (die was enkele jaren uitgesteld wegens Covid) én waarin de mooiste club aller tijden, Royal Antwerp FC, na 66 jaar eindelijk nog eens kampioen van België werd. Maar laten we ook eens terugblikken op de Nederlandstalige comic(gerelateerde) uitgaven van 2023. Maak je klaar voor de ✨ ‘Levi's Geekstuff Awards 2023’ ✨ 👉

10. Fight Girls 1-2

Ik geef toe, Fight Girls is zeker niet de beste strip van het jaar. Maar het feit dat uitgeverij Dark Dragon Books ook comics van kleinere Amerikaanse uitgevers in de gaten houdt én natuurlijk de prachtige tekeningen van Frank Cho maken deze toch een verdiende 10e plaats.

9. Loki 6 / Hulk 6

Jawel, het was lang wachten, maar in 2023 werden de ‘Boekenvoordeel’ Marvel strips eindelijk afgewerkt. Met Loki 6 / Hulk 6 kregen we zelfs iets redelijk unieks voor de Nederlandstalige comicwereld: een flipbook. 

8. Saint Seiya: De ridders van de Zodiac 1

De vreemde eend in de bijt, maar zoals jullie vast wel weten ben ik naast comics ook een groot manga liefhebber. Ik ben dan ook zeer blij dat uitgeverij Daedalus de Westerse versie van deze manga klassieker naar het Nederlands vertaald.  

7. Sara 1-2

Nog een comic van een kleinere Amerikaanse uitgever (TKO), maar natuurlijk wel met grote namen aan het roer. Het kille oorlogsverhaal Sara van Garth Ennis en Steve Epting is gewoon een hele goede strip. 

6. Deadpool: Samurai

Na jaren absolute stilte gebeurt er weer wat op gebied van manga in het Nederlands. Zo ook deze manga versie van Deadpool bij uitgeverij Panini. Pluspunten omdat het mijn 2 verzamelingen samenbrengt. En ook gewoon een leuke, vermakelijke strip.

5. Lugosi 

Qua vertaalde Amerikaanse graphic novels was het dit jaar iets stiller, maar met Lugosi van uitgeverij Menlu kregen we wel kwaliteit. Het levensverhaal van de acteur uit de oude Dracula films (en natuurlijk ook Plan 9 From Outer Space) wordt hier sfeervol in beeld gebracht.

4. Death of Captain America 1-6

Blij dat deze moderne klassieker van Ed Brubaker en Steve Epting ook zijn weg heeft gevonden naar de Lage Landen. Hopelijk gaat Dark Dragon Books het komende jaar nog door met deze ijzersterke run van Captain America. 

3. Walking Dead 33

Aan alle mooie liedjes komt een einde. Dat was dit jaar ook het geval voor de mooie hardcover edities van The Walking Dead bij uitgeverij Silvester. Na een periode van stilte verschenen dit jaar eindelijk de laatste 4 delen. Het einde van een tijdperk.

2. De Kronieken van Judge Dredd, boek 1

Hoera, Judge Dredd is terug in het Nederlands! En dan nog wel met de verhalen waarmee het allemaal begon. Uitgeverij Dekwerk laat ons kennismaken met de rauwe roots van Judge Dredd uit de Britse cult magazines van eind jaren ‘70.

Contest of Champions 

Met de nieuwe hardcover reeks ‘Marvel Classics’ brengt Dark Dragon Books niet eerder vertaalde klassiekers naar de Lage Landen. Eerste aan de beurt is Contest of Champions, een stukje Marvel geschiedenis dat je niet mag missen. En dan nog eens prachtig uitgegeven ook. De terechte winnaar van de 'Levi's Geekstuff Awards 2023'! 🥳

*Herbekijk ook de 'Levi's Geekstuff Awards 2022'

[inge-universe]

#boekisbijnauit #luisterboekisbijnauit Deze aan het lezen met @thrillerleesclub #thrillerleesclub #currentlyreading📖 #nuaanhetlezen #nuaanhetluisteren🎧 Te lezen via @bookchoice en @storytel.nl Riley Sager - Voor het donker thuis @riley.sager #rileysager #voorhetdonkerthuis @amboanthos ............ Inhoud: Voor het donker thuis is de razend spannende nieuwe thriller van bestsellerauteur Riley Sager, auteur van De laatste meisjes, Mijn laatste leugen en Sluit alle deuren. Hoe was het om in dat huis te wonen? Maggie Holt is die vraag wel gewend. Vijfentwintig jaar geleden verhuisde ze met haar ouders, Ewan en Jess, naar Baneberry Hall, een negentiende-eeuws landhuis in Vermont. Drie weken later waren ze er halsoverkop uit vertrokken; een traumatische gebeurtenis waarover Ewan later een bestseller zou schrijven. Tegenwoordig knapt Maggie oude woningen op en ze kan zich de gebeurtenissen van toen nauwelijks herinneren. Ze gelooft ook eigenlijk geen woord van wat er in haar vaders boek staat. Wanneer ze na zijn dood Baneberry Hall erft, gaat ze terug naar de plek waar het allemaal begon. Ze is van plan om het pand een facelift te geven en te verkopen. Haar terugkeer wordt met argusogen bekeken door de inwoners, want het kleine stadje is er niet goed vanaf gekomen in haar vaders boek. Zodra Maggie over de drempel van Baneberry Hall stapt begint ze zich af te vragen of er toch geen waarheid in het boek schuilt. ............ #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #instaboek #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #oorlogsboek #oorlogsverhaal #spannendboek #beginnenindeze #spannendoorlogsdrama #verzet #currentlyreading #nonfictie #spannendeboeken #nuaanhetlezen #waargebeurd #waargebeurdverhaal https://www.instagram.com/p/CVsqlRnIL8u/?utm_medium=tumblr

[the-new-royalty-world-me]

Recensie :

Tanja- een aangrijpend oorlogsverhaal Tanjaeen aangrijpend oorlogsverhaalAuteur: B. Uil9789033011856 Koersk, 22 juni 1941. De dag dat het Duitse leger Rusland binnenvalt. Tatjana (Tanja) Penchiena is 17 jaar, zit op de middelbare school en wil graag medicijnen gaan studeren. Niets lijkt op dat moment een mooie carrière nog in de weg te staan. Maar haar leven verandert ingrijpend. Ze wordt door…

[devosopmaandag]

Ik opende een kist

In de vos van 7 december lag het boek 'Revolusi' nog nadrukkelijk gesloten op tafel, dat donkere blok met de felrode letters op de rug. Tijd om te beginnen. Al jaren verschijnt een groeiende stroom aan boeken, artikelen en documentaires over Nederlands Indië, die ook aan mij niet voorbij gaan. Naar schatting twee miljoen Nederlanders hebben op dit moment een of ander Indisch oorlogsverhaal in hun familie. Die hele pijnlijke geschiedenis van eeuwen hield ik keurig en veel te lang in een kist opgeborgen, waaruit ik  heel af en toe iets tevoorschijn haalde. Het boek van David van Reybrouck kwam voor mij precies op het juiste moment, en bleek het juiste boek. Ik las het in in een dag of tien koortsachtig uit en toen ik het sloot stond de kist eindelijk open: vijfhonderd propvolle pagina's historische gebeurtenissen en feiten in verhelderende samenhang gemengd met verhalen van de laatste overlevenden. Ik besefte dat de geschiedenis van mijn ouders nooit meer het zelfde zou zijn voor mij, dat Indonesië nooit meer het zelfde zou zijn. Vanaf nu zijn de jaartallen van mijn ouders, mijn broers en mij verbonden aan de geschiedenis van het land.

Éen jaar na mijn vaders geboorte in 1911 richtten 'inlandse' medicijnstudenten de Indische Partij op, die toen al voor onafhankelijkheid pleitte! In het geboortejaar van mijn moeder, 1914, was de voltooiing van de kolonie compleet en wapperde de driekleur “van het noordwestelijke puntje van Sumatra tot de loodrechte grens die Nieuw-Guinea in tweeën kliefde”. In 1930 was 97,8% van de vrouwen op het platteland, waaronder mijn moeder, analfabeet. Vader, zo weet ik nu, behoorde tot de slechts enkele duizenden krijgsgevangenen uit Nederlands-Indië die in Japan in de zware industrie te werk werden gesteld. Soekarno was voor hem de boeman die hem zijn geliefde Indië ontnam, maar die ook de Nederlands-Indische gemeenschap in het geweld vlak na de capitulatie van Japan ter bescherming in kampen liet plaatsen. Ook werd in die tijd de eerste echtgenoot van moeder door jonge Indonesiërs vermoord. “Tegen 1945 waren wij, het zachtmoedigste volk ter wereld, allemaal tijgers geworden! “, vertelt Purbo S. Suwondo, een van de laatste levende officieren van een Indonesische strijdmacht onder Japans bevel. Niet lang voor mijn jongste broer Louis werd geboren vond honderd kilometer van ons huis vandaan het bloedbad van Rawagede plaats en werden 431 mannen van het dorp vermoord door Nederlandse militairen op zoek naar een guerrillaleider. En in april 1955, vier jaar nadat ik geboren was, vond in mijn geboorteplaats de Conferentie van Bandung plaats, de allereerste conferentie van jonge onafhankelijke staten. Een steen werd gegooid in het water van de moderne geschiedenis. Op ons gezin mag dan, in de woorden van van Reybrouck, het licht van de geschiedenis weerkaatst hebben, het keek ook weg van die geschiedenis! Eergisteren begon ik in 'De wraak van Diponegoro' van Martin Bossenbroek en duik dieper die kist in.

[lrtmv2022]

Boek 3: Persepolis: Marjane Satrapi

Hallo beste lezers, vandaag heb ik mijn derde boek uitgelezen, een oorlogsverhaal. Persepolis is het levensverhaal van schrijfster Marjane Satrapi en vertelt over hoe zij opgroeit na de Islamitische revolutie in Iran. Aangezien ik het fijn vond om mijn eerste boek te lezen in de vorm van een graphic novel, heb ik dit keer nog eens voor een graphic novel gekozen.

“Don’t judge a book by its cover”, dit gezegde heb je vast al wel eens gehoord. Ik heb het persoonlijk nog nooit zo extreem meegemaakt als hier. De voorzijde van het boek sprak mij totaal niet aan, ik wist niet eens wat ik zag. Een aantal paarden? Het was pas toen ik het boek deftig bestudeerde, dat ik me realiseerde dat nog best wel eens interessant zou kunnen zijn. Wat een geweldige keuze. Dit boek slaagt er net als mijn vorige boek (The Hate U Give) enorm goed in om de lezer mee te nemen in het verhaal. De beschrijvingen zijn minder gedetailleerd, maar dat wordt gecompenseerd door de visuele ondersteuning van de illustraties. Satrapi neemt ook absoluut geen blad voor de mond als het op het verhaal aankomt, wat het echtheid meegeeft. Ze vecht voor haar mening en laat niemand zich in de weg staan. “Haar Marji-figuurtje ga je als een vriendin beschouwen.” - De Standaard.

Om mee te nemen naar de klaspraktijk heeft dit boek mee vooral geholpen met het begrijpen van cultuur uit het Midden-Oosten. Dankzij dit boek heb ik enorm veel termen bijgeleerd, bijvoorbeeld: “Marxistisch” en “Sjah”. Met de diversiteit van vandaag, ben ik van mening dat het als leerkracht belangrijk is dat je minstens een beetje cultuur kent van al je leerlingen in de klas om zo makkelijker een band te kunnen vormen met je leerlingen.  

[jouregio]

Smokkelbern

20-03-2022 LEMMER – Smokkelbern is een muziektheatervoorstelling langs belangrijke plaatsen op de smokkelroute. De voorstellingen worden gespeeld in Lemmer, Sneek, Leeuwarden en Amsterdam op locaties die allemaal een rol spelen in het oorlogsverhaal over de Joodse onderduikkinderen. Klik op ‘reserveer hier’ voor tickets en locaties. Als de razzia’s in Amsterdam in 1943 een hoogtepunt bereiken,…

[ilovetheater-nl]

Indrukwekkend oorlogsverhaal Op klompen door de dessa keert terug naar het theater

Indrukwekkend oorlogsverhaal Op klompen door de dessa keert terug naar het theater

Het doek mag weer open! Na het succesverhaal van 2021, waarbij Vlissingen en Leeuwarden volledig waren uitverkocht, keert de immersieve theaterproductie Op klompen door de dessa terug. In april opent de nieuwe speelreeks bij Beeld en Geluid Den Haag, waarna in de zomer De Nieuwe kerk te Amsterdam wordt aangedaan. De succesvolle theaterproductie Op klompen op door de dessa oogstte dit najaar veel…

[dichterbijgod]

#schrijfuitdaging #WOII op #Yoors 

Het bos in de #oorlog 

[pieterserrien]

Drie weken geleden verscheen mijn achtste boek. Net als mijn vorige is de titel De laatste getuige. Het is dan ook de tweede in een bijzondere reeks. Na het oorlogsverhaal van de 96-jarige Louis Boeckmans, tekende ik de getuigenis op van de 102-jarige Eva Fastag. Zij overleefde de Jodenvervolging in Antwerpen, de Holocaust en het Mechelse SS-verzamelkamp Dossinkazerne. Meer nog… zij was de typiste van Dossin. In deze blog vertel ik hoe dit boek tot stand kwam.

Algemene info over het boek vind je via deze link.

Hoe ik Eva leerde kennen

Het begint allemaal in de Standaard Boekhandel van Kontich midden mei 2019. Toevallig loop ik er collega-historicus Jan Maes tegen het lijf. Sinds enkele jaren kennen we elkaar dankzij onze gedeelde passie voor de kracht van het vertellen over het verleden. Al snel hebben we het over de getuigenis van Louis Boeckmans. Ik vraag hem of hij misschien nog andere ‘laatste getuigen’ kent die kunnen vertellen over belangrijke episodes van de Tweede Wereldoorlog. Lang moet Jan niet nadenken: ‘Eva Fastag’.

Thuis zoek ik meer info over Eva in mijn bibliotheek en op het internet. In het standaardwerk Dossin. Wachtkamer van Auschwitz van historicus Laurence Schram lees ik hoe ze tegen haar wil de typiste van Dossin werd. Ik ontdek dat Eva in Israël woont en ondanks haar hoge leeftijd nog kan mailen. Jan is zo vriendelijk om haar een introductiemail te sturen.

Eva Fastag en Jan Maes in Israël, juli 2019.

Zo beginnen enkele weken van heen en weer mailen. Aanvankelijk is Eva niet erg happig om van haar oorlogsgetuigenis een boek te maken. Ze vindt zichzelf niet ‘voornaam’ genoeg… Uiteindelijk is het Louis Boeckmans die haar weet te overtuigen. Niet rechtstreeks, maar dankzij zijn boek, dat ik haar per post bezorg. Nadat Eva Louis’ verhaal uit heeft, wil ze ook een ‘laatste getuige’ worden. Ze schrijft me dat ik ‘TOESTEMMING’ heb om naar Israël te komen. Ze hoopt dat Liesbeth en onze twee zoontjes mee kunnen reizen.

Bijgevolg reis ik eind augustus 2019 reis ik naar Israël. Uiteindelijk wordt mijn moeder mijn ideale reisgenoot. Ze is historicus en gidst als vrijwilliger in het museum van Kazerne Dossin. Samen met je moeder zo’n reis ondernemen, is erg bijzonder. Ik hou een dagboek bij, waaruit hieronder enkele fragmenten.

Onze reis naar Israël

Dag 1 – 22 augustus: Tegen de middag nemen we de trein richting Amsterdam. Ik heb gewacht om me echt in te lezen tot ik het vliegtuig in Schiphol betreed. Waarom? Omdat ik het gesprek met Eva zo open mogelijk wil voeren. Als ik op voorhand al te veel van deze specifieke geschiedenis ken, beïnvloed ik misschien onbewust haar getuigenis. Het vliegtuig zit vol met Joodse gezinnen, duidelijk van plan om tijdens de grote vakantie familie te bezoeken in Israël. Het valt me meteen op hoe verscheiden het Joodse volk is: chassidisch, orthodox, gelovig en heel modern, allemaal naast elkaar. Na een kleine vijf uur landen we in Tel Aviv. Het is al laat en met onze huurwagen rijden we richting een groezelig, saai hotelletje. Personeel is er niet, met een code komen we binnen.

Dag 2 – 23 augustus: We staan vroeg op en verlaten zo snel mogelijk het hotel, onze kamer laten we in de handen van een vrolijke kakkerlak… We rijden naar een Arabisch winkeltje en genieten op een bankje van een ontbijt. Een halfuurtje later rijden we verder langs de drukke snelweg. Heel wat mensen waarschuwden ons voor de agressieve Israëlische chauffeurs. Al bij al valt het nog wel mee, maar het ongeduldig toeteren zorgt wel voor wat stress.

We arriveren in de kibboets Ma’agan Michael, de gemeenschap waar Eva sinds tien jaar verblijft. Toen ze 92 was, is ze verhuisd om dichter bij haar dochter te zijn, die al lang in de streek woont. Al snel verdwalen mijn moeder en ik. Maar wanneer we zeggen dat we op zoek zijn naar Eva Fastag, weet zowat iedereen waar we heen moeten. Een jonge vader met zijn zoon brengt ons achter op hun golfkarretje naar het rusthuis. We wandelen binnen en een verpleegster wijst ons de weg. Ietwat nerveus nader ik Eva’s kamer. En dan plots komt een oude vrouw met een rollator door een klapdeur de gang binnen. Ze steekt haar hand uit: ‘Jij bent Pieter.’ Ik knik bevestigend en stel mijn mama voor. Zonder dralen leidt ze ons haar kamer in, waar ze nonchalant haar karretje opzij duwt. Ik wil haar helpen, maar Eva gedraagt zich niet als een honderdjarige. Haar bewegingen spreken boekdelen en ze schuift met de stoelen alsof ze maar half zo oud is.

Eva lijkt meteen met het interview te willen beginnen. Wat overweldigd door de kracht die deze kleine vrouw uitstraalt, geef ik haar mijn boek Zo was onze oorlog, omdat daar de oorlogsverhalen van mijn eigen grootouders in staan. Een beetje onhandig haal ik mijn iPad boven en voor de zekerheid start ik meteen de opnames.

Daar zit ze dan op een stoel tegenover mij. Achter Eva staat haar bed en hangen ingekaderde familiefoto’s als relikwieën aan de muur. Mijn aandacht valt meteen op de vastgeprikte zwart-witfoto’s: haar familieleden die tijdens de oorlog naar Auschwitz werden we weggevoerd. We praten even over onze reis tot daar, maar dan, zonder enige aanleiding, begint Eva over de titel van ons boek. ‘Ik weet niet of jij er al over gedacht hebt, maar ik wel’, zegt ze. ‘In Dossin moest ik de transportlijsten typen, dus ik dacht aan Orde moet heersen omdat de Duitsers in Dossin alle Joden ordelijk en kalm op de transporten naar Auschwitz wilden hebben.’ Ik weet niet wat ik moet antwoorden, Eva geeft me ook de kans niet: ‘Of anders In volgorde in de dood gestuurd worden, dat zou ook een goede titel zijn.’ Dan benadrukt Eva een tweede item dat ze zeker wil bespreken: ‘Tijdens die twee jaar waarin ik gedwongen werd in Dossin te werken, heb ik nooit geweten dat die mensen naar hun dood werden gestuurd. De naam Auschwitz had ik nooit gehoord.’

Ik vrees dat Eva te snel over haar ervaringen in Dossin wil getuigen, maar voor het boek wil ik eerst weten wat ze daarvoor meemaakte. Dus ik onderbreek haar. ‘Ja, ja’, zegt ze terwijl ze mij met een handgebaar lijkt te willen geruststellen. Ik vraag naar haar eerste herinneringen en het gesprek dat de basis vormt voor dit boek, gaat van start. Hieronder misschien wel het meest aangrijpende fragment uit het interview:

Drie uur later nemen we een pauze. We gaan samen eten in de refter van de kibboets. Eva vergeet bijna haar rollator. Opvallend snel stappen we naar de eetzaal, waar het heerlijkste buffet op ons wacht. Na ons middagmaal, vraag ik Eva of ze nog verder wil doen. Ze zegt ja. Liever meteen in één keer. Er volgt een intense en emotionele namiddag. Eva vertelt haar hele verhaal, van haar ‘vlucht’ als tweejarige uit Polen en de aankomst in Antwerpen, exact 100 jaar geleden, tot de bevrijding na de Tweede Wereldoorlog, exact 75 jaar geleden.

This slideshow requires JavaScript.

Onder de indruk rijden we naar onze guesthouse in Zichron Yaakov. We worden hartelijk verwelkomd door Trish Baron, die ons meteen uit eten meeneemt. Het is sabbat, wat vooral voor een bruisende sfeer zorgt in het stadscentrum. Voor we gaan slapen overlopen we de vragen die we morgen aan Eva willen stellen.

Dag 3 – 24 augustus: Na een heerlijk ontbijt, rijden we naar de kibboets. Terug in haar kamertje, vertelt Eva dat ze slecht geslapen heeft. Ze wil zo snel mogelijk terug starten met ‘het werk’, zoals ze onze gesprekken noemt. Ik vraag om enkele moeilijke episodes terug te vertellen. We zijn opnieuw vertrokken voor een gesprek van enkele uren.

Soms doen de vermoeidheid en de pijnlijke herinneringen de tranen opwellen. Ik moet af en toe zelf de tranen verbijten. Als tegen de middag haar dochter Yael arriveert, gaan we opnieuw eten in de refter van de kibboets. De namiddag is ontspannender. We bekijken samen het oude fotoalbum, maken de auteursfoto en ondertekenen het contract. Eva is verbaasd dat zij als auteur de helft van de royalty’s zal krijgen. Voor we afscheid nemen, wil ze nog per se ons de koi’s tonen die in de kibboets gekweekt worden. We volgen haar en daarna gaan we tussen de locals zwemmen in de Middellandse Zee! Als we ‘s avonds laat terugkeren door de kibboets, zien we van ver Eva energiek haar koer poetsen. 102 jaar en onvermoeibaar!

This slideshow requires JavaScript.

Dag 4 – 25 augustus: Alweer een heerlijk ontbijt, ditmaal de specialiteit (én naam van het hostelletje) van onze gastvrouw: blintzes. Op VRTNWS lees ik over Israëlische raketaanvallen op doelwitten in Syrië. Toch even schrikken. Maar Trish stelt ons gerust. Zeker in dit deel van Israël is er van de spanningen weinig te merken, sust ze. En eerlijk: ik besef dat ik het land helemaal anders had ingeschat. Dit is toch helemaal niet zoals in de nieuwsberichten over oorlogsdreiging, aanslagen en discriminatie?

Voor de laatste keer rijden we naar Ma’agan Michael. Opnieuw graven we samen met Eva in haar pijnlijke verleden. We eten alweer in de refter. We sluiten af met de opnames voor de boektrailer, waarbij Eva telkens de woorden wil aanpassen. Hilariteit alom!

In de verte: Eva keert terug naar haar kamer in de kibboets.

Na drie dagen van intense gesprekken nemen we afscheid van Eva. De beleefde handdruk van onze eerste ontmoeting heeft plaatsgemaakt voor een innige omhelzing en twee zoenen. Eva staat erop ons te begeleiden naar de parking van de kibboets, voor we elkaar voorgoed vaarwel zeggen.

‘s Avonds neem Trish ons mee naar de naburige steden: het islamitische Fureidis (daar rijden met onze huurauto was een avontuur!), Caesarina met de chique woonwijken, de Romeinse muur, de oude mozaïeken… We eten in een lokale tent uitgebaat door Irakese moslims.

This slideshow requires JavaScript.

Dag 5 – 26 augustus: Onze reis is nog niet voorbij. We rijden terug naar de luchthaven, waar we de huurauto inleveren. Na meer dan een uur wachten, vertrekt onze shuttlebus richting Jeruzalem, de stad die twee reizende historici, moeder en zoon, toch moeilijk links kunnen laten liggen. Ons hotel is de laatste halte. Voor we het beseffen rijden diep het Palestijns gebied in, tot aan Giv’at Za’ev, een van de beruchte Joodse nederzettingen. Deze hele reis voelt aan als een geschiedenisles. De veiligheidsmuur zien we niet, maar de akelige sfeer hangt in het busje. Als we Jeruzalem binnen rijden, botsen we bijna tegen een plots remmende voorligger. De chauffeur was even afgeleid door de brullende baby met overvolle pamper op de achterbank. Alle geluk bleef de schade beperkt tot tranen en een kakageurtje.

Na even te bekomen in de hotelkamer, nemen we de tram om het Holocaustmuseum Yad Vashem te bezoeken. Met het verhaal van Eva in ons achterhoofd beleven we de aangrijpende tentoonstelling op een heel bijzondere manier. Als we enkele uren later door de herdenkingstuinen wandelen, gaan we binnen in het ontroerende monument voor de naar schatting 1,5 miljoen vermoorde Joodse kinderen. Hun namen worden aan de lopende band voorgelezen, als een eindeloze herinnering. Als we het monument betreden horen we: Gerson Fastag, Antwerp… Abraham-Itshak Fastag, Antwerp… De twee minderjarige broers van Eva! Met de tranen in de ogen stappen we naar buiten. Dit kan geen toeval zijn… Hoe groot is de kans op zovele honderduizenden namen?

This slideshow requires JavaScript.

‘s Avonds nemen we de tijd om de stad te verkennen. We bezoeken de overdekte markt Mahane Yehuda en de Jaffastraat, waar geen spoor meer te zien is van de bloedige geschiedenis van terroristische aanslagen. Zoals in de Zuid-Europese Mediterraanse steden komt het leven ‘s avonds pas echt op gang. We genieten tot laat van een biertje, wijntje en liveband in een jazzbar, waar overal bordjes, posters, hebbedingetjes van Belgische bieren hangen. Bizar.

This slideshow requires JavaScript.

Dag 6 – 27 augustus: Vandaag bezoeken we de historische stad. Via de Damascuspoort betreden we de islamitische wijk. We passeren de drukke overdekte winkelstraatjes om daarna Christus’ passieweg te volgen naar de Heilige Kapel. Jeruzalem is een beklemmende stad. Elke steen lijkt er heilig. We bezoeken de Davidtoren, de Klaagmuur, de Olijfberg, de veiligheidsmuur aan de horizon… De hele toeristische tocht, honderden jaren geschiedenis op één dag.

This slideshow requires JavaScript.

Dag 7 – 28 augustus: De taxichauffeur die ons de laatste ochtend naar de luchthaven brengt, is een moslim. Hij vertelt hoe hij bij sabbat door ultraorthodoxe joden in de buitenwijken met rotte eieren werd bekogeld, omdat die vonden dat niemand mag rijden op zaterdag. Ondertussen rijden we op een snelweg dwars door Palestijns gebied, omringd door de veiligheidsmuur.

De afgelopen week was een rollercoaster van emoties en geschiedenis. Ik zag het gevaar van haat, discriminatie en stigmatisering, zowel vandaag als 75 jaar geleden. Moet ik na het horen van Eva’s verhaal mijn mensbeeld bijschaven? Hoe is het mogelijk dat zoiets gebeurd is? Dat zoiets nog steeds kan gebeuren? Hoe kunnen de slachtoffers van toen vandaag andere mensen onderdrukken? Je zou er moedeloos van kunnen worden.

Maar dan denk ik aan de restaurantjes en marktjes, waar strenge joden, moderne westerlingen en gesluierde moslima’s gezellig naast elkaar zitten te keuvelen. En dan voel ik opnieuw de warmte waarmee Eva ons ontving. Dan zie ik de schittering in haar levenslustige ogen. Ik herinner me haar snelle pas terwijl ze achter haar rollator loopt.  Als iemand die zo iets vreselijks heeft meegemaakt, nog zo kan zijn, komt het wel goed met ons. 

Het schrijven

Het is eind augustus. De drukte van het nieuwe schooljaar en het begin van een nieuw lezingenseizoen maken het niet makkelijk om meteen te beginnen met schrijven. Maar midden september kom ik toch goed op gang. Ik schrijf eerst alle opnames uit, die ik maakte tijdens ons driedaags gesprek in Israël. Die uren met Eva in haar kamertje in het rusthuis vormen de basis van het boek. Bijkomende vragen mail ik naar Eva, die telkens uitvoerig en snel antwoordt. Ik bezoek samen met mijn moeder het documentatiecentrum van de Dossinkazerne. Daar luisteren we naar oudere (meestal Franstalige) interviews met Eva. We doorploegen de archiefdocumenten en de verslagen van de processen tegen de bewakers van de Dossinkazerne. Elke herinnering is deel van de grote puzzel.

Dit boek schrijven is niet evident. De afstand is te groot om vlot te overleggen. Om goed te telefoneren is de verbinding niet goed genoeg, dus al onze communicatie verloopt per mail. Als ik vrienden vertel over de 102-jarige Eva die me soms meerdere mails per dag schrijft, is de verbazing steeds groot. Haar geheugen laat haar niet in de steek. Dit verhaal is misschien wel 75 jaar lang weinig verteld, het is niet vergeten.

Drie maanden lang werk ik aan ons boek. Als eind november de derde zetproef in mijn mailbox belandt, wil ik terug op het vliegtuig stappen om het boek in digitale vorm met Eva te bewonderen. Dat is jammer genoeg niet haalbaar… Hetzelfde gevoel heb ik vandaag. Liefst zou ik, zoals ik deed met Louis, boekhandels bezoeken met Eva naast mij. (ontdek hier wanneer ik het boek voorstel in jouw buurt)

Het boek

Waarom heb ik de oorlogsgetuigenis van Eva Fastag opgetekend? Het succes van ‘de laatste getuige’ Louis Boeckmans speelt mee: vier maanden stond dat boek in de top tien, duizenden lezers ontdekten zijn dappere relaas. Ik denk dat ik met dit soort boek – één verhaal, één verteller – meer mensen kan bereiken, onder wie ook mensen die voor het eerst lezen over de verschrikking van de wereldoorlog.

Louis Boeckmans leest de getuigenis van Eva Fastag.

Voor Eva is de belangrijkste reden om toe te zeggen voor de publicatie van haar verhaal haar wens dat de verschrikking van de Jodenvervolging en de Dossinkazerne nooit vergeten wordt. Ze wil vooral dat de jeugd haar verhaal leert kennen. Kortom, de missie die Eva mij meegaf: zo veel mogelijk lezers overtuigen. Dit soort boek is daarom ideaal.

Uiteraard ben ik overtuigd van het belang van Eva’s verhaal. Zij is de enige die ons nog kan vertellen over het akelige mechanisme in de Dossinkazerne, waar Joden moesten meewerken aan de administratie van de massamoord op hun eigen volk. Zij was de eerste die in de Dossinkazerne arriveerde, op de dag van de oprichting. Twee jaar lang typte Eva meer dan 25.000 namen op de transportlijsten. Zij werden naar Auschwitz-Birkenau gevoerd. Een groot deel werd bij aankomst meteen naar de gaskamers geleid. Een ander deel beleefde de verschrikking van de werkkampen. Minder dan vijf procent overleefde.

Een tweede reden waarom Eva’s getuigenis van grote historische waarde is, is de geschiedenis van het Joodse verzet. Vaak wordt de Holocaust voorgesteld alsof de Joodse slachtoffers zich zonder al te veel tegenwerking lieten wegleiden naar de uitroeiingskampen. Maar het verhaal van Eva en dat van vele andere Joden die in Dossin hebben gezeten, bewijzen dat de Joden zich in België helemaal niet lieten doen.

Een derde reden waarom ik als historicus nooit twijfelde aan de waarde van Eva’s verhaal: ze is een vrouw. Onze geschiedenis is namelijk veel te mannelijk. Die van de Tweede Wereldoorlog en in het bijzonder van het verzet, is al helemaal bezet door mannelijke hoofdrolspelers.

Ten slotte ben ik er als historicus van overtuigd dat elke getuigenis een waardevolle bouwsteen van onze geschiedenis kan zijn. Elke stem geeft alweer een nieuwe blik op het verleden. En de waanzinnige geschiedenis van de Holocaust heeft er door dit boek alweer een bijzondere getuigenis bij.

Dank aan Eva voor de moed om dit moeilijke verhaal te delen. Ik hoop dat we vele lezers zullen krijgen, zodat deze trieste geschiedenis nooit vergeten wordt.

Lees via deze link waarom ik de oorlogsgetuigenis van Eva Fastag optekende Drie weken geleden verscheen mijn achtste boek. Net als mijn vorige is de titel De laatste getuige…

[theperilsofeline]

Reviews of 2017: #3 - Wonder Woman

Wat vliegt daar? Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nope! Er zweeft een nieuwe superheld rond in het DC-filmuniversum en het is een vrouw. Haar naam is Diana, Prinses van Themyscira, dochter van Hippolyta of voor de vriendinnen: Wonder Woman. Voorgangers Man of Steel, Batman vs Superman: Dawn of Justice en Suicide Squad waren ongetwijfeld box office-successen, maar lieten het kritische publiek teleurgesteld achter. Ondergetekende geeft grif toe dat superheldenfilms niet altijd haar voorkeur genieten, maar wat blijkt? Sinds Wonder Woman is ze daar niet meer zo zeker van. Alles wat we nodig hadden is een frisse wind en een vrouwelijke touch in een wereld vol herkauwde mannenhelden.

Israëlische schone Gal Gadot vertolkt de titelfiguur, een prinses uit het rijk van de amazones, een eiland gevuld met uitsluitend vrouwen, dieren en een flinke dosis vechtlust. Klinkt als een plek waar je meteen naar wil verhuizen en dat is het ook, tot een Amerikaanse piloot (Chris Pine) uit het niets met zijn vliegtuig in de helblauwe oceaan neerstort met in zijn kielzog de Duitse troepen. Hij vertelt haar over 'De Groote Oorlog' die woedt, waarbij vele onschuldige levens gevaar lopen door de ontwikkeling van een gevaarlijk gas. Omdat het de plicht van de Amazones is om de mensen op aarde te verlossen van oorlogsgod Ares, wisselt Diana haar prachtige thuis in voor een groezelig bestaan in het grijze Europa.

Dat grijze wordt ook uitgespeeld in het kleurenpalet van de film. Wonder Woman is letterlijk en figuurlijk een baken van licht in het troosteloze bestaan van de soldaten in de loopgraven, een kleurtechniek die je ook zag in Man of Steel. Dat is niet het enige dat het DC-team gerecycleerd heeft. Ook de typerende bombastische muziek en de theatrale slow motion-gevechtssequenties vinden bij deze superheldenfilm eveneens hun plek. Gelukkig veel minder excessief en vervelend dan bij de vorige DC Universe-films, die op alle vlakken verbleken in vergelijking met het stralende Wonder Woman.

Pine speelt de rol van de charmante Steve Trevor, een Amerikaanse spion voor de Britse inlichtingendienst met zijn schattige secretaresse Etta Candy, die zorgt voor de nodige comic relief in een narratief dat 141 minuten lang een somber oorlogsverhaal blijft. De chemie tussen Gadot en Pine spat van het scherm en hun omgang wordt af en toe ook positief op de proef gesteld door een assertieve Diana, die niet op haar mondje is gevallen. Een feministisch voorbeeld dat ontzettend belangrijk is voor jonge meisjes (én jongens!) die naar deze film komen kijken in een tijd waarin een seksistische, verschrompelde sinaasappel het tot president kan schoppen.

Met uitzondering van het laatste halfuur, waarin alle overdadige registers worden opengetrokken, levert regisseuse Patty Jenkins een degelijk script af met hier en daar wat schoonheidsfoutjes, maar vooral veel girl power. Ze maakt van Diana een sterke vrouw met pit, die niet over zich laat heenlopen door een dozijn oude, blanke parlementariërs, maar toont ons ook haar zachte, liefdevolle kant met een voorkeur voor ijsjes, baby’s en de hemelsblauwe ogen van Steve Trevor (we kunnen haar moeilijk ongelijk geven).

Prijzen we Wonder Woman nu gewoon de hemel in omdat ze een vrouw is? Ja, en dat mag ook. Wonder Woman is een hartverwarmende superheldenfilm die de perfecte balans vindt tussen actie, drama, humor en romance en een mijlpaal is in het superheldengenre. De geruchten dat Jenkins momenteel naarstig schrijft aan een vervolg stemmen velen positief en hopelijk geven de grote studiobonzen meer vrouwelijke regisseurs de kans om hun stem te laten horen in de commerciële wildernis van Hollywood.  

[mondzorgnederland]

Rabbijn Soetendorp vertelt aangrijpend oorlogsverhaal op de HAN

from Mondzorg https://www.youtube.com/watch?v=9wXM5oBfUto

[inge-universe]

Riley Sager - Voor het donker thuis @riley.sager #rileysager #voorhetdonkerthuis Wat verwacht ik van dit verhaal? Een goed pakkend en wat spooky spannend boek. 🏚 Zin in ... Deze aan het lezen met @thrillerleesclub #thrillerleesclub #currentlyreading📖 #nuaanhetlezen #nuaanhetluisteren🎧 Te lezen via @bookchoice en @storytel.nl ............ Inhoud: Voor het donker thuis is de razend spannende nieuwe thriller van bestsellerauteur Riley Sager, auteur van De laatste meisjes, Mijn laatste leugen en Sluit alle deuren. Hoe was het om in dat huis te wonen? Maggie Holt is die vraag wel gewend. Vijfentwintig jaar geleden verhuisde ze met haar ouders, Ewan en Jess, naar Baneberry Hall, een negentiende-eeuws landhuis in Vermont. Drie weken later waren ze er halsoverkop uit vertrokken; een traumatische gebeurtenis waarover Ewan later een bestseller zou schrijven. Tegenwoordig knapt Maggie oude woningen op en ze kan zich de gebeurtenissen van toen nauwelijks herinneren. Ze gelooft ook eigenlijk geen woord van wat er in haar vaders boek staat. Wanneer ze na zijn dood Baneberry Hall erft, gaat ze terug naar de plek waar het allemaal begon. Ze is van plan om het pand een facelift te geven en te verkopen. Haar terugkeer wordt met argusogen bekeken door de inwoners, want het kleine stadje is er niet goed vanaf gekomen in haar vaders boek. Zodra Maggie over de drempel van Baneberry Hall stapt begint ze zich af te vragen of er toch geen waarheid in het boek schuilt. ............ #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #instaboek #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #oorlogsboek #oorlogsverhaal #spannendboek #beginnenindeze #spannendoorlogsdrama #verzet #currentlyreading #nonfictie #spannendeboeken #nuaanhetlezen #waargebeurd #waargebeurdverhaal https://www.instagram.com/p/CVdJ_ZXoO65/?utm_medium=tumblr

[awelcometoparadise-blog]

I Wil -  Jeroen Olyslaegers

Dit boek heeft me echt kunnen behagen. Het feit dat het verhaal zich afspeelt in Antwerpen, voelt als nostalgie voor mij. Ik ben geboren en getogen in Antwerpen en na een aantal jaar verhuisd naar Brussel. Het accent blijf ik aanstekelijk vinden, de woorden die ik las hoorde ik uitgesproken worden, zalig!

“En dan dien ik u te vertellen over juni 1942, veronderstel ik, de maand dat alle joodse mannen, vrouwen en kinderen in deze stad werden verplicht om een gele ster met een hoofdletter J op hun frak te naaien."

Het verhaal zelf is natuurlijk donkerder en pakkend. Op het eerste zicht lijkt het een oorlogsverhaal zoals er zo velen bestaan maar het feit dat het volledige verhaal eigenlijk vanuit een flashback is geschreven, geeft het verhaal een twist. Een enorme sneeuwval doet het hoofdpersonage, Wilfried Wils terugdenken aan de Tweede Wereldoorlog die hij zeer bewust heeft meegemaakt als hulpagent. Hij haalt deze herinnering naar boven om de gebeurtenissen te kunnen neerschrijven voor zijn achterkleinzoon, wat ik een heel mooi gebaar vind.

Harde thema’s zoals jodenvervolging, prostitutie, dood maar er is ook enigszins plaats voor liefde en hoop. In het algemeen heeft het boek me zeker kunnen behagen!

[dlieta]

#PaulGlaser - Dansen met de vijand Een oorlogsverhaal over een volstrekt eigenzinnige vrouw

[extrapermanentlydeadinside-blog]

Meer plot twists dan in nieuwe Call of Duty! Kuijpers vertel ons het verhaal van Riphagen.

Het verhaal van Dries Riphagen is een interessante misdaadfilm, maar spijtig genoeg geen goede biografie.

"Ik denk dat ik u wel kan helpen. Maar dan moeten we elkaar wel kunnen vertrouwen" - dat zei Dries(Jeroen van Koningsbrugge) tegen elke Jood die hij wilde helpen. Maar helpen was het niet. In het begin dacht ik dat "Al Capone der Nederlanders" was echt bezorgd door het lot van deze mensen... Met behulp van Betje(Anna Raadsveld) vindt Riphagen meer dan 200 Joden die later naar Polen worden getransporteerd. Zonder zijn bezittingen, natuurlijk, want deze had hij opgeslagen in de Louxemburgse Bank. Niemand lijkt hem te stoppen tot een moment wanneer een jonge politieagent gaat een joodse vrouw dat (zogezegd) door Riphagen beschermd was arresteren. Hij heette Jan van Liempd(Kay Greidanus), de grootste tegenstander van Dries en een fictieve personage. Dat is waar, de tweede belangrijkste personage bestond niet. Terwijl Nederlandse Al Capone bedroog meer mensen, Jan probeerde een bewijs van zijn vele misdaden vinden. Uiteindelijk moet Riphagen naar Belgie vluchten, waar Jan gaat hem toch vinden. Riphagen is niet dom en gaat hem ooit bedriegen en vermoorden en hier stopt de film.

Ik verwachtte een authentieke, oorlogsverhaal dat geschiedenis goed kan weergeven, maar wat ik heb gekregen is iets helemaal anders. Enige wat ik authentiek vond was de soundtrack(pluspunt voor Paleis van Boem). In plaats van diepgang hebben de makers voor spanning gekozen. Vlakke en fictieve karakters, in begin veel plot twist waardoor ik kon het verhaal soms niet goed volgen en zelfs een anachronisme(Jan had een 1911!). Goed dat Kuijpers probeerde geen actiefilm zoals Zwartboek van Riphagen maken!

Maar Riphagen is geen slechte film. Het is een spannende film dat ik zeker kan aanbevelen, maar mensen die een verhaal dat goed WOII weergeeft zoeken moeten beter voor het boek kiezen.

Mijn vonnis: 7/10 als voor een actie/misdaadfilm, 4/10 als voor een oorlogsverhaal

[ilovetheater-nl]

Elfde verjaardag van Soldaat van Oranje - De Musical

Elfde verjaardag van Soldaat van Oranje – De Musical

Zaterdag 30 oktober is het precies elf jaar geleden dat Soldaat van Oranje – De Musical, gebaseerd op het oorlogsverhaal van Erik Hazelhoff Roelfzema en zijn vrienden, in première ging in de TheaterHangaar in Katwijk. Vorig jaar had de productie het tienjarig jubileum groots willen vieren. Ook dit jaar is er nog geen grootse viering, wel wordt er samen met publiek en medewerkers geproost op deze…