#oog emoji

[jurjenkvanderhoek]

VOOR Al, VOOR IEDEREEN DIE ONDERDEEL WIL  ZIJN VAN ONEINDIGHEID

Voor Al. Moet ik me aangesproken voelen? Ja, natuurlijk. Ik ben de lezer. Ik ben één van al. Member of the pack. Het boek spreekt mij aan. Een en al oog. Dat wel, maar eigenlijk ook weer niet. Want de hoofdletter zegt dat het een persoonsnaam is. Al als in Albert of van Alexander. Dan is een beperkte oplage voldoende. En blader ik in een “geheim” dagboek. Het geheimzinnig zijn als dat van Al. Na beschouwing is duidelijk dat dichter, kunstenaar en allesmenger Arnoud Rigter zijn bundel beeldpoëzie heeft opgedragen aan pa Harrie en ma Boukje. De ouders die hem niet lang voor deze zijn ontvallen. Het zijn zijn al. Zijn allesie. Om niet te vergeten. En verder is het bijzondere kunstwerk voor ons allen. Voor Al. Tot in de eeuwigheid ofwel de oneindigheid. Ik mag ervan genieten, het beleven.

Voor Al is vooral een boek om te kijken. De taal, het woordgebruik is summier maar wel aanwezig. Twee gedichten illustreren de beelden. Het draait in het boek eerstens om die beeldtaal. De woordtaal is van ondergeschikt belang, maar niet weg te denken. Het houdt steek en hangt samen, woordvorm is onderdeel van de plaat zoals lijnen en vlakken dat zijn. Voor deze veelkleurige voorstellingen gebruikt Rigter de fotografie als techniek, met behulp van de digitale beeldbewerking maakt hij intrigerend plaatwerk. Tussen de beweging strooit hij letters en cijfers, emojis en symbolen. De tekst binnen het beeld wentelt zich op en neer. Formules om het zijn te duiden, het plan van aanpak het leven vorm te geven. In dit abstracte denkbeeld schuilt geen reële wereld, de oneindigheid is geen werkelijkheid. Het is dat wat bestaat in de geest. Een tantaluskwelling: als ik nu, zal het kunnen, als het toch eens was, hoe zal dat zijn. De eeuwigheid. Met die gedachte lijkt me, heeft Arnoud Rigter het boek gemaakt. Die beelden van de oneindigheid hebben door zijn hoofd gespeeld. Op papier kan het, in theorie is het mogelijk, kan alles, het al. De lezer, de belever, maakt de theorie tot praktijk door op te gaan in het boek, mee te gaan in die gedachte. Het is betrekkelijk, want zodra het boek dichtgaat en terug in de kast gezet, is de eeuwigheid eindig, houdt de beweging stil. Maar voor even in mijn eeuwigheid, voor de duur dat het boek dubbelzijdig dik is en eens weer, ben ik onderdeel van de tijd die geen einde heeft in de optiek van Rigter. Het boek is geen gedichtenbundel of geïllustreerde persing, het is een kunstwerk op zich en in zichzelf. Het is een avontuur er deelgenoot van te mogen worden, een belevenis er bezit van te hebben.

Voor Al is een aldoor durend kijkproces. Er is een begin, maar eigenlijk nergens een eind. Vanaf de laatste bladzij draai ik het boek om en begin opnieuw. Het omkeerboek heeft twee helften in een doorgaande lijn. Ik krijg de groeten van en doe de groeten aan, de oneindigheid. Helft 2 vloeit, denk je het eind gevonden te hebben, naadloos over in Helft 1. In een doorlopende beweging, als de wijzers van de klok die hun rondes draaien. Dan lees je nog een tweede keer, ik lees het weer. Heen en weer sluiten nauw op elkaar in beelden. Mijn ogen duizelen over de bladzijden. Het gaat constant door, dat kan. Als in een cirkel. Bij de cirkel is het begin het eind, waar je bent begonnen kun je eindigen om de draaiing rond te maken. In één beweging. Eenmaal ingestapt is het eind ook weer het begin.

In het boek vind ik veel cirkels, wentelingen, duizelingen. Het verhaal is niet eindig, het beeld gaat eeuwig door. Zo zou een leven moeten zijn, voor pa, voor ma, voor al. De vertelling, de beelden en de woorden daarbij, beschrijft daarom geen enkel leven maar een eeuwig leven. Willen we dat niet allen, voor altijd en eeuwig hier zijn. Want in dat niets moeten zijn, later – ooit, maakt onzeker, we willen ons niet losmaken uit de cirkel. Maar ergens wordt je wel ooit uit die malle molen gedrukt als de puberende karekiet die door het koekoeksjong uit het nest wordt gegooid. Dan is het eindig, maar voor enkelen een nieuw begin.

Maar zolang ik inwoner ben van dat gekkenhuis waar Rigter mij toegang toe geeft, draai ik door met de cirkels en surf op de golvende lijnen. Meteen al op het omslag raak ik in de ban van de oneindigheid. Voert de cirkelgang mij binnen in het mysterie van de kringloop. Er waait een krachtige wind die zich manifesteert in een tornado, de hete adem vergloeit in vlammende tinten. De grond onder mijn voeten lijkt te beven – 7 op de schaal van Rigter. Ik raak van mijn stuk, niets blijft overeind in mijn denken. In het boek word ik meegezogen door de draaikolken die me almaar dieper voeren in dit universum, dit heel al.

Het boek heeft dus een begin en geen eind, zolang ik besluit het niet dicht te doen. Dat sluiten betekent dan een onderbreking van de fysieke cyclus, maar in het boek blijft het abstract doorgaan, al tijd. Ik start met lezen op pagina 1 nadat het omslag me naar binnen heeft getrokken, gezogen. Het is de pagina -3 voordat op 0 ik de groeten krijg van de oneindigheid en na 1 de hel losbarst. Maar de profetie dat we ooit onsterfelijk leven door draaien heeft geen eind, niet anders dan ik denk op dat moment een andere invulling van mijn tijd te wensen. Dan leg ik het boek terzijde, maar er is nooit een moment dat het uit gelezen is. Telkens kan ik in gedachten de oneindigheid opnieuw betreden of ergens halverwege in het boek verder gaan waar ik was gebleven. Is eeuwigheid oneindig, is oneindigheid eeuwig. Synchroon en parallel, rond en rond, door en door.

Achter iedere deur die ik open is een andere deur om dicht te doen. De eeuwigheid heeft een Droste effect waar geen eind aan lijkt te komen. De zuster die telkens opnieuw in beeld komt in het blik op haar dienblad. Een spiegelbeeld dat in zichzelf blijft spiegelen. Een draaikolk waarin geen bodem lijkt te zitten. Ik doorleef een eeuwig durende val in de put en langs het ruim door Arnoud Rigter ingericht. En steeds kom ik langs andere werelden, trekt de een nog mooier dan de andere aan mijn ogen voorbij. Er is wel een bodem in de put, een zwart gat in het ruim dat helder wordt wanneer ik het nader. Daar diep beneden wordt ik als door een trampoline terug gekaatst naar het licht aan het eind van de tunnel, dat geen afloop blijkt te zijn. Want de zwaartekracht trekt me weer de ruimte in, de vloerloze put waar geen grond is om op te staan. In een vicieuze rondgang, een begin zonder einde.

Schiet de tijd uit de eeuwigheid ontstaat er een ordelijke wanorde. De cirkel komt los van het draaien, lijnen die vormen dwalen door de ruimte. Het boek is op twee soorten papier gedrukt. De cyclus van de tijd is veelkleurig op glossy papier geprint. De formulering van de chaos staat zonder kleur op een matte drager. Uit de duizelende omwenteling kom ik in het hart even los, doorzie de beeldtaal die weerklinkt en zich telkens opnieuw manifesteert. De woorden glijden dan weg in de tijd, worden minder vatbaar, onleesbaar. De formule houdt het geheel duidelijk bij de les, het al, de oneindigheid.

Het is een duizelingwekkend boek, waarvan het doel en de zekerheid niet altijd duidelijk zijn of te herkennen. Het gaat in deze ook niet om de uitdrukking, maar om de indruk die het achterlaat, om het gevoel bij de voorstelling. Beelden zeggen meer dan woorden, maar toch blijven oneliners me extra bij. De poëzie is kort en krachtig. Diepe gedachten die de beelden oproepen. Zo had ik nooit gezien, zo heb ik het nooit gezegd. Maar het is waar: een dief is ruimdenkend op het gebied van bezit, zoals een parachutist dat is op het vlak van zwaartekracht. Zonder valscherm duizel ik in de gapende oneindigheid van Rigter. Het voelt fijn in gedachten gewichtloos de eeuwigheid in te gaan.

Voor Al. Beeldgedichtenbundel van Arnoud Rigter. Uitgave Woez, het beeldtekstplatform binnen uitgeverij Opwenteling, 2022.

https://opwenteling.nl/project/voor-al/?portfolioCats=107

[creepyteddiebear]

🔪💀 hit me with your worst ooogman

FUCKCING OOG MANA.a..wdmdwiobdwmdw

thinking emoji uhhhhhhhhhhh glitch bitch ben and patrick twig legs

[overwijs]

Dag 125 – “Hoofd omhoog”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van maandag 9 november.

In de afgelopen 8 maanden hebben heel veel mensen, veel nieuwe dingen eigen moeten maken. Moeten wennen aan nieuwe manieren van werken, meer thuis, meer online, meer op afstand, meer digitaal. Ook in een deel van mijn werkzaamheden zie ik dat terug, minder reistijd voor wekelijkse vergaderingen op het hoofdkantoor, meer mogelijkheden om trainingen te geven want dit kan nu in elk vrij stukje in je agenda, veel meer technische mogelijkheden die we benutten in het team, kortom veel positieve veranderen. Waarvan ik in ieder geval hoop dat we een deel behouden als we deze pandemie alweer bijna vergeten zijn.

Toch ondervind ook ik de nadelen, zoals het gevaar om geen pauze in te plannen en volledig over je eigen (digitale vergader)grenzen te gaan zoals afgelopen donderdag. Het gevoel dat ik daar aan over hield, deed wat met mij en had effect op mijn start van vandaag.

Mijn agenda gaf namelijk al een paar maanden mijn tweede opleidingsdag aan, en toen wij vorige week de vraag kregen of we fysiek of digitaal aanwezig wilden zijn, sloeg de twijfel toe. Ik vond dat bij een devies van thuiswerken we daar gehoor aan moesten geven, en toch kwam ik veel liever bij elkaar. De beslissing werd voor ons genomen want met de aangescherpte maatregelen, was er eigenlijk geen keuze meer. Digitaal dus.

Met een alternatief programma, waar de trainers echt ruimte gaven voor het opzoeken van tijd zonder het scherm. Relatief korte blokken van anderhalf uur, waar je steeds naast een stukje luisteren ook zelf bijdragen mag leveren in het gesprek, in breakoutrooms of tijdens andere werkvormen. Een fijn gevoel, om zo vooraf al te weten.

Toch, als we starten met een peiling ‘hoe zit je hier’, kies ik niet voor de gebruikelijke ‘zin in’ of ‘goed’ waar ik normaal gesproken voor kies. Ook de ‘neutraal’ en ‘blegh’ laat ik aan mij voorbij gaan. Ik kies voor de blanco emoji, ik weet het namelijk niet. Ik voel een tikje zenuwen, bang om mij weer slecht te gaan voelen, blij om weer verder te gaan met deze opleiding, leuk om weer gelijkgestemden te spreken, gefrustreerd omdat ik weet dat alles waar we vandaag over zullen praten niet direct inzetbaar is op mijn school omdat daar nu niet alles op een manier loopt om een goede voedingsbodem te bieden. Als ik mijn antwoord toelicht zegt de trainer niet voor niets “Tja, Milou, dat is inderdaad een iets te lange zin om in het keuzemenu op te nemen”.

Het was fijn om dit uitgesproken te hebben, voor we door gingen naar de inhoud. Een onderwerp die in essentie heel dicht bij mij staat, leading from the middle, een verandering teweeg brengen vanuit het kloppende hart van de school en niet top-down. Toch bleek het ook abstract en lastig concreet te maken hoe je dit tot volhoudt, doorzet en tot een succes maakt. Ook bleek ik niet alleen het huiswerk waarvan ik wist niet gedaan te hebben, reflecteren op vorige bijeenkomst, gedurende de dag ontdekte ik dat ik ook het leeshuiswerk niet gedaan had, sterker nog, volledig gemist had. Ik had geen idee dat dit het huiswerk was. Iets wat niet bij mij past, iets waar ik niet achter sta, iets wat niet prettig aanvoelde. Tel daar het gevoel bij op, dat bij alles wat we bespreken ik en mijn school nog slechts amateurs zijn, dan heb je wellicht een idee hoe de dag voor mij verging.

Scherp op mijn welzijn, snel wat eten als ik honger kreeg, niet op het scherm tijdens de pauzes, relaxt op de bank in plaats van in een verkeerde houding aan de eettafel, doorloop ik de dag. Het gaat tijdens het laatste blok nog best prima, we hadden ons voorbereid op een internationale superster op onderwijs gebied. Om drie uur zou hij inbellen en als ik een paar minuten voor drie terug kom uit mijn pauze en een praatje heb met de trainer, zie ik elke minuut zijn gezicht meer gespannen staan. The presenters worst nightmare, werd werkelijkheid. Ondanks het uitgebreide contact, blijft het bezoek uit. Van de pauze, gaan we door naar een gesprek. Een gesprek omdat je weet dat je eigenlijk op iemand wacht maar niet meer zeker bent of hij komt. We evalueren en praten over de volgende bijeenkomst.

En dan stipt een half uur te laat komt hij onze Zoom binnen, net op het punt dat we dachten, “en wat gaan we nu doen”. Hij valt met de deur in huis, een half uur later, en start meteen. Zo lijkt dit de afsluiting van de middag te worden. In het Engels nam hij ons razendsnel mee in zijn ervaringen als adviseur voor ministeries in Canada, Schotland, Wales, Tsjechië en nog meer, hij denkt net zo snel als hij praat en onderbreekt daardoor regelmatig de gene die een vraag stelt – want hij weet immers al wat er gevraagd gaat worden. Ik typ snel alle lessen die hij ons meegeeft, in het Engels want dat gaat dan het vlotst, mee. Het beloofde half uur, werd in no time een uur. En ik voel de man met de hamer mij besluipen. Ondanks de goede zorgen, ondanks de aandacht voor mijn welzijn, krijg ik weer een klap.

Kruipend, figuurlijk dan, haal ik net het einde van de bijeenkomst en baal. Nu is het niet de inhoud die mij het meeste bij blijft, maar het feit dat ik wederom geveld ben door het gebruik van techniek. De schermpjes doen mij weer de das om en ik kan nu het gebrek aan pauzes en eten niet de schuld geven. Ik moet mijn meerdere erkennen in Zoom. Morgen maar weer gewoon voor de klas. Fysiek aanwezig en, als ik vanavond voldoende opkrabbel, ook mentaal.

Iedereen heeft zo z'n dagen

Soms wil je zakken door de aarde

En echt iedereen heeft vragen

Niets om je voor te schamen

Dus als het even niet gaat, als het even niet loopt

Hou je hoofd omhoog

Of als die deur dichtslaat met een rotgang ook

Er is toch nog hoop

Dus als het even niet gaat

Als het even niet loopt

Ook al wacht je nog steeds op de zon

In het heetst van de storm

Er is toch nog hoop

Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah

Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog

Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah

Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog

Dus als het even niet gaat

Als het even niet loopt

Ook al wacht je nog steeds op de zon

In het heetst van de storm

Er is toch nog hoop

Dus zit je volop in die race, maar lig je volop achteraan

Is het de liefde van je leven die toch moest gaan?

Ben je zoekend naar wegen of zit je vast in je laan?

Of is de strijd met de buren het proberen niet waard?

Is het de man met de hamer of kent de tunnel geen licht?

Was er niemand die luisterde, maar zei jij dat je wist?

En zit je vast in de val, of zelfs vast in de lift?

En ben je blind voor wat er is, door wat er allemaal mist?

Is het nooit een keer genoeg, zit het nooit een keer mee?

Of gaat het pas gekregen nieuws je door merg en been?

Ik wilde antwoorden brengen, maar echt, ik heb er niet een

Maar haal nog een keer diep adem, ga het pakken en leef, yeah

Dus als het even niet gaat, als het even niet loopt

Hou je hoofd omhoog

Of als die deur dichtslaat met een rotgang ook

Er is toch nog hoop

Dus als het even niet gaat

Als het even niet loopt

Ook al wacht je nog steeds op de zon

In het heetst van de storm

Er is toch nog hoop

Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah

Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog

Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah

Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog

Dus als het even niet gaat

Als het even niet loopt

Ook al wacht je nog steeds op de zon

In het heetst van de storm

Er is toch nog hoop

Er zijn zoveel situaties die ik meemaak van dichtbij

De ene die is straatarm, de ander die is heel rijk

De ene krijgt een kind en bij de ander zijn gezin kwijt

De ene die heeft schijt eraan, de ander die heeft veel spijt

De ene die heeft alles nu, de ander die is veel kwijt

De ene doet het niks en de ander doet het veel pijn

Voor de ene is het groot, voor de ander is het heel klein

De een die praat erover als de ander liever stil blijft

De een die wordt volwassen als de ander liever kind blijft

Als je echt wil kun je alles wat je wil zijn

En het leven is zo mooi als je het zelf maakt

Als iets niets lukt heb je in elk geval je best gedaan

Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah

Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog

Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah

Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog

Dus als het even niet gaat

Als het even niet loopt

Ook al wacht je nog steeds op de zon

In het heetst van de storm

Er is toch nog hoop

[conjunx]

*fire emoji* homestuck

OOG sorry i wasnt paying attention and forgot about these...But personally i think most of homestuck was... very badBut i like the characters a lot out of nostalgia :"]

[hollenka99]

Hello? Who's this, who's there? Shit, this was an accident. Well, if I'm here, I guess it's nice to meet you. Tell me, Friend... are you an avid reader? 

Hello, I'm Holly. Who are you?

And yes, I do enjoy reading. Although, unfortunately, I don't get as much time to read books nowadays as I used to.

What are your favourite genres? Personally, I prefer fantasy and sci fi.

[ptilopseth]

did this ask game anyway since its super funky

1. What kind of things does your F/O make for their self ship with you? Do they do art, writing, playlists, music videos, moodboards? playlists and writingggggg

2. What kind of media is your S/I from? A book, comic, television show, movie, video game? Is your F/O part of the fandom for your S/I’s media? OOG i love this question... seth is from the EXTENSIVE multimedia franchise better known as the scu (seth cinematic universe), but more specifically from a slice of life show about the radio team AND as a dlc character in the lbtw game. artoria is a hardcore fan of LBTW the game and regularly watches speedruns of it because the tech is insane and the world record is, like, under 45 minutes. she's not a HUGE fan of the rest of the scu but as long as i'm there she feels obligated to consume it

3. How does your F/O gush about you? Do they spam emojis and keysmash or do they write poetic, articulated essays about their love for your character? artoria definitely is very coherent about her gushing- maybe not full on love letters but small bits and pieces of poetry and whatnot. she's very composed but gets kinda flustered if people send her those 'what if ur f/o did [x] asks'

4. How active is your F/O on social media? Do they run a self ship blog or do they mostly lurk? i feel like she kinda lurks but her selfship blog is like... Mysterious. occasional poetry, very occasional fanart...

5. How would your F/O react to the first introduction of your character? Was it love at first sight, or did you grow on them over time? i feel like artoria would initially criticize my character for how sort of.. baselessly mean i can be & my attitude towards life in general but i feel like after the radio team arc AKA Major Arc Four ~ Soundwaves in Space she warms up to me and realizes, hey, seth's not all that bad, he just gets a bad rap

6. Does your F/O insert themselves into your universe, or do they want you to be a part of theirs? i feel like artoria really likes the slice of life feel of the radio team show so that's deffo an insert, and also she thinks the idea of ESes, SAs, WTCs, etc, are very fucking cool for LBTW the game so she deffo also inserts there. ES: Radiant Road, PS: Riding, SA: Excalibur

7. What would your F/O’s self insert character be like? i'm taking this ver. of artoria as "artoria but she's in the modern ages, she fucks w/chaldea tho," so... probably Just Her but letterbomb-ified

8. What kind of merch would your F/O have of you? she owns the drama CDs of the radio team show, she also owns the book transcripts and some chibi keychains of the radio team!

9. What is your F/Os favorite AU for their self ship? letterbomb AU slaps as always but she enjoys the timestuck AU (she's salem) and the crossed fates grail war (accel x hcdnd x artoria's reality)

10. What fanfic tropes does your F/O love the most? battle couple for sure

11. Has your F/O ever commissioned self ship art or writing? maybe art!

[aboutict]

Hands-on: iPhone XR

Sinds gisteren ligt hij eindelijk in de winkels: de iPhone XR, de iPhone die de meesten van ons gaan kopen omdat hij betaalbaar is. De grote vraag is natuurlijk: krijg je voor die 859 euro niet een minderwaardige iPhone XS? Tijdens de presentatie van de nieuwe iPhones enkele weken terug werd door marketingdirecteur Phil Schiller de XR omschreven als de smartphone voor de massa. Met nagenoeg alle kenmerken van de veel luxere XS, maar tegen een fors lagere prijs. Plus nog een ruime keuze aan kleuren ook. Toegegeven: Apple heeft alles uit de kast gehaald om dit toestel zo aantrekkelijk te maken. Hij draait op dezelfde A12 Bionic processor die ook in de XS zit. Er zit een notch op het scherm met camerasensoren waardoor je dezelfde trucjes kunt uithalen als met de XS, zoals geanimeerde emoji. Met FaceID kun je je smartphone ontgrendelen. Het toestel ziet er ook nog eens aantrekkelijk uit dankzij de banden van hoogwaardig aluminium. De XR is overigens iets kleiner dan de iPhone Plus 8, maar met meer schermoppervlak. En met 6,1 inch zit het scherm tussen de 5,8-inch en 6,5-inch van de twee XS modellen in. Het grootste verschil is het scherm: geen dure OLED, maar een 6,1 inch LCD. Apple noemt het Liquid Retina. Toen we de XR afgelopen woensdag in Amsterdam tijdens een korte perspresentatie voor de eerste keer oppakten merkten we nauwelijks verschil met de XS. Toen we de toestellen naast elkaar legden viel eigenlijk vooral op dat de XS een iets witter scherm heeft. Een getraind oog ziet uiteraard wel verschil: de pixeldichtheid van de XS is vele malen hoger dan van de XR. De XR heeft een resolutie van 1792 x 828 pixels bij 326 ppi, die van de Max bedraagt zelfs 2688 x 1242 bij 458 ppi. De contrastverhouding van de XS is ook hoger. Zelfs Dolby Vision en HDR10 worden door de XR ondersteund, maar dan via simulatie. Je krijgt alleen de volledige ervaring van een HDR-scherm bij een iPhone X, iPhone XS of iPhone XS Max. De vraag is alleen of het belangrijk is gelet op het relatieve kleine scherm waarop je entertainment consumeert. Ook andere verschillen heeft Apple min of meer softwarematig aangepakt. Ondanks een enkele camera kun je de scherpte­diepte in portretten achteraf nog aanpassen en na een aanstaande software update zelfs tijdens het maken van de foto. Op de XS lost Apple dit op met een dubbele camera, maar op de XR gaat alles softwarematig. Het bokeheffect werkt op de XR alleen niet bij dieren en objecten. Apple heeft hooguit bezuinigd op 3D Touch. Deze technologie zou de iPhone ongeveer 10 dollar duurder hebben gemaakt. Apple levert een surrogaat in de vorm van Haptic Touch. Ook daarmee kan de iPhone registreren hoe hard op het scherm wordt gedrukt. Verder zijn er wat verschillen met betrekking tot de LTE antennes, maar ook dat mag eigenlijk geen naam hebben De XR is een tussenmodel. Het is vooral het OLED scherm dat de XS (Max) zo duur maakt. De kostprijs van OLED gaat snel naar beneden, zodanig dat over pakweg twee generaties ook een OLED iPhone voor ruim 800 kan worden aangeboden. Dan is er geen noodzaak meer voor een derde goedkoper toestel. Gelet op de weinige wezenlijke verschillen met de duurdere modellen lijkt de XR de voor de hand liggende keuze. Met de XR koop je een volwaardige middenklasser, met XS een glimmende bolide met een tikkeltje meer luxe. In sommige opzichten is de XR zelf beter dan de XS: het toestel gaat op een volle batterij anderhalf uur langer mee. http://dlvr.it/QpfjC2