#ontroering

[twafordizzy]

De fictieve God probeert te scheppen

foto: Hollandse Hoogte; bron beeld: bruzz.be Op de hielen heet de bundel opstellen over Nederlandse en Vlaamse literatuur. Samenstellers zijn Jos Muijres en Esther Op de Beek. Het gaat om colleges die op de Radboud Universiteit in Nijmegen werden gegeven en romans die daar werden besproken. Over recente Vlaamse en Nederlandse literatuur. Zoals Vader van God van schrijver Martin Michael Driessen.…

[devosopmaandag]

Over het nieuwe boek van Vincent Dams, naaktslakken en Emily Dickinson

Vrijdagavond vond de boekpresentatie plaats van Vincent Dams 'Bijna goed'*. Het kloeke boek, dat ruim twee kilo weegt, bevat 400 pagina's met in totaal zo'n 500 werken over een periode van bijna twintig jaar. De kunstenaar trekt in zijn oeuvre alle registers open en als een waar organist vult hij de ruimte van het boek met de zachtste fluistertonen, lokkende melodieën en luid geschetter. De werken gaan van ontroering en tederheid tot slappe lach, van driedubbele ironie tot zwarte humor, van scherpzinnigheid tot omhelsde domheid. Ik schreef een tekst voor de catalogus en gaf deze de titel 'Alles, overal, de hele tijd' – een directe verwijzing naar de film Everything, Everywhere, All at Once**. Ooit leerde ik hem kennen als eindexamenstudent van de academie in 's-Hertogenbosch. Daar begon 'De Damse Wereld' al. Ik nam mij voor op deze plek over één werk te schrijven. Precies zoals verwacht zou elk gekozen werk een vertekend beeld geven van de kunstenaar. Maar daar is helemaal niets aan te doen.

Ik zit met M aan tafel en hebben het boek open liggen op bladzijde 250. We praten over het werk***.

Maar de verhouding tussen slak en huis is helemaal niet juist! Het is een naaktslak met iets op zijn rug!

Je hebt gelijk, maar misschien is dat juist goed. (ik vertel haar niet dat mijn wormenfobie zich heeft uitgestrekt tot naaktslakken, en dat ik ooit in een oud en vochtig arbeidershuisje waar ik bijna veertig jaar geleden woonde, tijdens het tandenpoetsen op een naaktslak trapte, met blote voeten)

Okee, een naaktslak met een schedel als huis. Niks niet een gezellige slak met een gezellig huisje. Heb je ooit een bewegende slak gevolgd en van dichtbij bekeken hoe die voelhoorntjes bijna onzichtbaar de lucht aftasten?

God, nee!

De kunstenaar zegt misschien wel: wij mensen zijn naaktslakken met een schedel als huis en dat we als naakte pasgeborenen de dood als huisje meekrijgen.

Lekker, hoor

Ja, maar hij heeft gelijk. En natuurlijk denken we dat niet als we zo'n allerliefste, lekker ruikende baby in onze armen houden.

Hee, ik heb net een dichtregel van Emily Dickinson geborduurd, die daar alles mee te maken heeft: WIJ DRAGEN STERFELIJKHEID ALS EEN JAPON OP ZICHT

Dan leest ze hoe het werk heet en schiet ze hard in de lach: 'Bietje rustig doen'. Ze is een Brabantse. Ik hoor meteen Vincents stem.

* 'Almost good'| Vincent Dams | teksten van Margriet Kemper, Oscar Weyers, Alex de Vries | uitgeverij UDC Publishing | https://udc-publishing.com/

**zie de vos op maandag van 20 maart 2023

***'Bietje rustig doen'| gemengde techniek | 13 x 33 x 14 cm | 2021

[stefselfslagh]

Malin-Sarah Gozin: "Soms hoor ik: maak eens iets romantisch in plaats van die rare shit."

Na Clan en Tabula Rasa laat showrunner en scenariste Malin-Sarah Gozin (49) Dood Spoor op ons los: een reeks over een man die vreemde dingen kan proeven en zo de politie helpt. "Er is amper nog budget voor series van het meer eigenzinnige type."

Zaterdag 1 februari. Malin-Sarah Gozin krijgt van de organisatoren van Filmfestival Oostende een Walk of Fame-ster op de zeedijk. Ze draagt een fotogeniek glitterjasje, funky blauwe laarzen en een stijlvol paars kleed. Ze lacht, ze schittert, ze poseert, de ondergaande zon is haar volgspot, minstens één golden hour lang is ze de koningin van de koningin der badsteden.

Vier dagen eerder. Malin-Sarah Gozin hoest een hardnekkige slijmprop uit haar keel, toetert haar neus leeg, legt een forse voorraad Paracetamol op tafel, bestelt de eerste van vele muntthee's en zegt met een stem heser dan die van Tom Waits: "Ik heb griep. Het zou kunnen dat ik wat minder goed uit mijn woorden kom."

De vrouw die in Vlaanderen het begrip showrunner introduceerde, straalt tijdelijk weinig showbizz uit. Maar dat dondert niet, want we zitten in De Wed in Rijmenam, een kleine, goed verborgen taverne die ook als paardenmuseum door het leven gaat. May the horse be with you, zegt een sticker op de inkomdeur, en die wens wordt eenmaal binnen meteen werkelijkheid: in het pand staan meer dan drieduizend paardgerelateerde spullen. Van vingerhoedjes met afbeeldingen van paarden tot hoefijzers van meer dan tweeduizend jaar oud.

Waarom Gozin zo graag in De Wed wilde afspreken? "Ik heb de voorbije maanden gewerkt als een paard", zegt ze. Het monkellachje waarin ze haar woorden verpakt, maakt duidelijk dat ze zelf ook wel weet dat het een grap van bedenkelijke kwaliteit is, maar dat ik het niet moet wagen om haar daar in haar huidige toestand op te wijzen.

Niet dat ik dat van plan was: je moet je plaats kennen als je tegenover de beste fictieproducente van het voorbije decennium zit. Malin-Sarah Gozin maakte Clan, Tabula Rasa en Bad Sisters (de Engelstalige remake van Clan), won een Ensor, drie BAFTA-awards (de belangrijkste Britse tv-prijzen) en vier Emmy-nominaties, en bewees op ondubbelzinnige wijze dat je ook in Vlaanderen reeksen met HBO-allures kan maken.

Donkerkomisch, worden haar series steevast genoemd, en laat dat nu net het nieuwsamengestelde adjectief zijn waarmee ook het werk van de zopas overleden Amerikaanse regisseur David Lynch vaak getypeerd wordt. "Ik ben pas recent beginnen te beseffen hoezeer David Lynch mij geïnspireerd heeft", zegt Gozin. "Hij was de eerste die buiten de lijntjes kleurde. Die films maakte voor het kleine scherm. Die verschillende genres door elkaar klutste. Toen ik het nieuws van zijn dood vernam, was ik net de vierde aflevering van Dood Spoor aan het afwerken. Ik heb meteen besloten om die aflevering aan hem op te dragen. Helden zijn er om te eren."

Dood Spoor, dat sinds 11 februari op Streamz te zien is en vanaf 25 februari op Play4, bestaat naar goede Gozin-gewoonte uit gelijke delen mysterie, humor en drama. De reeks vertelt het verhaal van Ed Bex, een vijftiger met een eetstoornis: zodra hij iets in zijn mond stopt, ziet hij wat ermee gebeurde. Ed gebruikt zijn gave om voor nabestaanden de laatste uren van hun dierbare overledene te reconstrueren: even aan de tandenborstel van de afvallige zuigen, volstaat. Wanneer een politie-inspecteur een ingewikkelde moordzaak moet oplossen, roept hij om voor de hand liggende redenen de hulp van Ed in. Maar Ed twijfelt: heeft hij wel zin om ter opsmukking van de politionele statistieken een dode mensenteen in zijn mond te stoppen?

Dood Spoor is een reeks met een - pun toch wel een beetje intended - rijk smakenpalet. In het van de pot gerukte universum dat Malin-Sarah Gozin creëert, vermengt ze absurditeit met kwetsbaarheid en ontroering met spanning. "Een hybride reeks zoals deze vergt veel van de acteurs", zegt Gozin. "Ze moeten nu eens grappig zijn, dan weer emotioneel, en wat later ook nog ernstig. En ze moeten al die emoties zo doseren dat geen enkel gevoel de bovenhand krijgt. Dat is niet zo gemakkelijk als het lijkt."

De acteurs die haar verknipte fantasieën tot leven mogen brengen, heten dit keer - onder meer - Peter Van den Begin, Emilie De Roo, Ward Kerremans en Marian De Schutter. Maar het is vooral de Nederlandse Elise Schaap die alvast een optie neemt op de Ensor voor beste acteerprestatie. Malin-Sarah Gozin: "Elise heeft zich kapot geamuseerd met de rol van forensisch experte. Ik ken niemand die sexier kan zeggen: 'Een stukje huig?' (lacht) Maar ik ben onder de indruk van de hele cast. Peter is een acteur met een ongelooflijk breed bereik, dat hij voor het personage van Ed Bex volledig benut heeft. Zo heeft hij Dood Spoor de gelaagdheid en geloofwaardigheid gegeven die de reeks nodig had."

Waarom heb je ook met Nederlandse acteurs gewerkt? Dood Spoor is, in tegenstelling tot Undercover, geen Vlaams-Nederlandse co-productie.

"Nederlandse acteurs casten, helpt om een Vlaamse reeks over de grenzen heen te tillen. Maar voor mij telden vooral de creatieve overwegingen: ik vind Elise een supertalent en wilde al lang met haar werken. Je moet in je casting uiteraard trouw blijven aan je verhaal. Maar in het geval van Dood Spoor klopte het gewoon om een wetsdokter te hebben die in Vlaanderen gestudeerd heeft en hier is blijven plakken."

Ed Bex heeft wat je een empathische mond zou kunnen noemen. Dat is scenariotechnisch een geweldige vondst. En ook wel een hele rare. "Het idee voor Dood Spoor ontkiemde toen ik op een dag een beschimmelde aardbei at, een voedselvergiftiging kreeg en al ijlend beelden zag die mijn fantasie te boven gingen. Met dat gegeven kan ik iets doen, dacht ik. Van een hallucinatie kwam een idee, van een idee een scenario."

Behalve zijn smaakgave heeft Ed ook nog andere sensorische talenten: hij ruikt beter, hij hoort beter, hij ziet details die iedereen ontgaan, hij voelt onmiddellijk welke sfeer er in een ruimte hangt. Is Ed Bex hoogsensitief? "Zo zou je hem kunnen kwalificeren, ja. Ed is bovengemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels. Dat ervaart hij soms als een vloek - hij merkt weleens dingen op die hij liever niet had opgemerkt - maar nog vaker als een zegen: zijn hoogsensitiviteit is in wezen een vergaande vorm van empathie. En dat inlevingsvermogen kan hij in zijn job goed gebruiken."

Ben jij hoogsensitief? Tijdens ons vorige gesprek zei je dat je geregeld van de wereld moet bekomen. "Mijn hoofd is heel vaak aan het tollen, ja. Ik moet regelmatig ontprikkelingsperiodes inlassen: momenten waarop ik de leegte opzoek, waarop ik me even moet afzonderen. Mijn man, Sam, heeft een grote familie en veel vrienden, bij wie hij graag en vaak op bezoek gaat. Ik ga niet altijd mee, omdat ik me soms gewoon moet kunnen heropladen. Volgens mij heeft Sam vrienden die denken dat hij een denkbeeldige vrouw heeft. Dat ik gewoon niet besta." (lacht)

Is hoogsensitiviteit in jouw branche vooral een geschenk, of toch ook een straf? "Als ik aan het schrijven ben, is het zonder meer een gave: ik kan mij ontzettend goed in mijn personages inleven. Ik kruip in hun huid, voel met ze mee, beleef wat zij beleven, ik word in zekere zin mijn personages. En dat helpt me uiteraard om hun karakters nauwkeurig te borstelen. De schaduwkant van mijn empathie is dat ik de actualiteit niet of nauwelijks volg. Uit zelfbehoud, omdat het nieuws mij vanbinnen helemaal kan opvreten. Wat er in Gaza gebeurt: ik moet mij daar van afschermen, dat rijt mijn ziel volledig open. Ik ben dus niet de best geïnformeerde scenariste ter wereld."

En toch is de staat van de wereld een thema in Dood Spoor. Wanneer Ed Bex een stukje lamsvlees in zijn mond stopt, ziet hij tot in de gruwelijkste details het lijden van het lam dat voor hem gestorven is. Dat lijkt op een pleidooi voor de stopzetting van vleesconsumptie. "Er zijn best wel wat vegetariërs die mij zeggen: 'Wat jij toont op het moment dat Ed op dat stukje lamsvlees aan het kauwen is, is precies wat ik ook zag toen ik nog lamsvlees at.' Zelf ben ik geen vegetariër - ik eet af en toe vlees - maar ik vind wel dat de vleesindustrie veel verantwoorder te werk zou moeten gaan. Als je ziet hoe dieren onder meer in slachthuizen behandeld worden: daar keert je maag van om. En het is al even misselijkmakend dat er in de supermarkt elke dag kilo's vlees worden weggegooid omdat de houdbaarheidsdatum ervan overschreden is. Er is een tijd geweest dat ik de afgeprijsde kippen in de supermarkt opkocht. Omdat ik vond dat die beestjes anders voor niks gestorven waren. (lachje) Met Dood Spoor wil ik de mensen in de eerste plaats entertainen, maar als ik er via Ed toe kan bijdragen dat er straks wat minder vlees gegeten wordt, zal ik daar niet rouwig om zijn."

Ze gloeit alsof ze een uurtje in de sauna heeft gezeten en nadien nog even aan een vuurloopceremonie heeft deelgenomen. Ik zeg dat we ons gesprek ook later op de dag kunnen voortzetten, maar ze wijst het aanbod af. Malin-Sarah Gozin heeft al in uitdagender omstandigheden deadlines getemd. En dus praten we verder. Over de oneliners in Dood Spoor ('Liever een paar kilo's te veel dan een paar hersencellen te weinig' is een mooie), over het concept van de houdbaarheidsdatum dat als een rode draad door de serie loopt (ook het huwelijk van Ed lijkt een vervaldag te hebben) en over de gelijkenissen tussen Ed Bex en Mister Gwyn, het hoofdpersonage uit het gelijknamige boek van Alessandro Baricco. Malin-Sarah Gozin: "Mister Gwyn is een fictieve schrijver die ervan houdt om mensen te portretteren. Eerst observeert hij ze een tijdje, nadien schrijft hij een verhaal waarin hij hun kern probeert te vatten. Dat is vergelijkbaar met wat Ed in Dood Spoor doet: hij brengt de laatste uren van overledenen in kaart, schetst al doende hun essentie en helpt zo de nabestaanden om met het verlies om te gaan."

Ed motiveert zijn professionele activiteiten met de zin 'Ik kan er niet tegen als mensen vertrekken zonder afscheid te nemen.' Iets zegt me dat dat ook voor jou geldt. "Dat is zo. Ik probeer altijd te voorkomen dat mensen uit mijn leven vertrekken. In de vriendschap en de liefde is me dat tot nu toe aardig gelukt: ik heb nog altijd contact met iedereen met wie ik ooit een vriendschappelijke of romantische relatie heb gehad. Maar tegen de dood ben ik natuurlijk niet opgewassen. Ik prijs mij gelukkig dat al mijn dierbaren nog leven. Maar ooit zal ook ik mensen moeten afgeven. En dat vind ik onaan-vaardbaar. Een belachelijke uitspraak, ik weet het: ik heb geen andere keus dan de dood te accepteren. Maar ik kan het niet. Geliefden verliezen en toch verder moeten: het lijkt me het moeilijkste wat er is."

Reden te meer om ze te koesteren terwijl ze er nog zijn. "Je raakt een teer punt. Ik ben er al maanden niet voor mijn vrienden, ik voel mij op dit moment een vreselijk slechte vriendin. Tijdens het maken van een serie ga ik altijd heel diep. Zodra ik met de preproductie start, bestaat mijn sociale leven niet meer. Dan is de druk zo groot dat alles in het teken staat van het werk."

Doe je jezelf die druk aan of hebben we het over de in Vlaanderen onvermijdelijke we-hebben-te-weinig-geld-en-dus-ook-te-weinig-draaidagen-druk? "Vooral dat laatste. We werken hier nog altijd met dezelfde budgetten als tien jaar geleden. Maar ondertussen is alles minstens dertig procent duurder geworden: de crews, de locaties, het materiaal, alles. Het is nauwelijks nog te doen."

En ik die dacht dat je na het succes van Bad Sisters de buitenlandse investeerders maar voor het uitkiezen had. "De audiovisuele sector zit zowat overal in een serieuze dip. Tijdens de coronacrisis ging bij alle streamingdiensten het aantal abonnees door het dak. Er werden ontzettend veel series besteld. Ondertussen zijn de abonneebestanden weer gekrompen en durft niemand nog risico's te nemen. Zowel de zenders als de streamingdiensten willen alleen nog reeksen waarvan ze op voorhand weten dat ze succesvol zullen zijn. Gevolg: er wordt veel eenheidsworst gemaakt, voor series van het meer eigenzinnige type is het ontzettend moeilijk om nog budgetten los te weken."

Zijn er al plannen voor een internationale remake van Dood Spoor? "Nog niet, maar als de kans zich aandient, kunnen we er zo aan beginnen: ik heb Dood Spoor eerst in het Engels geschreven, samen met Brett Bear en Dave Finkel, de showrunners van New Girl en 30 Rock, en de creatieve soulmates waarmee ik ook Bad Sisters heb gemaakt. We hebben een Engelstalig scenario, we hebben de originele Vlaamse reeks als proven format: we zijn helemaal klaar om van Dood Spoor ook Dead End te maken."

Alleen: waarom zouden jullie dat doen? We consumeren Zweedse, Griekse, Spaanse en zelfs Koreaanse series in hun oorspronkelijke taal. Je kan Dood Spoor in andere landen toch gewoon ondertitelen? "Dat is waar, maar het maken van een remake is vaak een kans om eens met grotere budgetten te werken. Om alles te doen wat in Vlaanderen om financiële redenen niet haalbaar is. Soms zijn remakes zelfs beter dan het origineel. De Amerikaanse versie van House of Cards was stukken succesvoller dan de oorspronkelijke Britse serie. En kreeg daardoor ook de kans om te groeien."

Maar is het wel leuk om een remake te maken? Je maakt in wezen toch een serie die je al eens gemaakt hebt. "Dat is ook de reden waarom ik de productie van Bad Sisters 2 vanop een iets grotere afstand gevolgd heb. Ik was toe aan iets nieuws, ik wilde verder werken aan Dood Spoor."

Ik neem aan dat jij schriftjes vol ideeën voor nieuwe series hebt. Wat onderscheidt de goeie ideeën van de matige? "Een goed idee is een idee dat mij toelaat om iets wezenlijks te vertellen. Dood Spoor leunt op een plotgedreven crime line, maar ik kan er ook iets in kwijt over hoogsensitivi-teit en de toestand van onze planeet. En verder is er natuurlijk ook de sticky factor: blijft een idee plakken, blijf ik erover fantaseren? Ik werkt gemiddeld vijf jaar aan een reeks. Dat doe ik niet voor een idee dat ik al na een maand beu dreig te zijn."

Hoe vaak komen mensen op feestjes in jouw oor brullen dat ze een fantastisch idee hebben voor een serie? "Ik ga niet zo vaak naar feestjes. Mensen met ideeën vinden mij wel. Onlangs nog dropte een onbekende op Instagram het volledige derde seizoen van Bad Sisters in mijn inbox." (lacht)

En? Is het goed? "Ik heb het nog niet kunnen lezen." (lacht)

Terug naar de zeedijk in Oostende. De Walk of Fame-ster van Malin-Sarah Gozin ligt nog onder een opschortend laagje zand wanneer Peter Van den Begin een laudatio voor haar uitspreekt. "Er is een Vlaamse tv-fictie voor Malin-Sarah Gozin en er is een Vlaamse tv-fictie na Malin-Sarah Gozin", zegt hij. "Je manier van vertellen is baldadig, bloedstollend, geestig en altijd origineel. Het is hoog tijd voor een allesomvattende term: Gozinesk, of gewoon zo zot als een achterdeur."

Gozinesk is ook de bescheidenheid waarmee Malin-Sarah Gozin in taverne De Wed mijn uitspraak relativeert dat ze met haar werk een hele generatie fictiemakers uit het uitgewoonde hokje van de klassieke politieserie heeft gejaagd. "Hooguit heb ik een aantal mensen getoond dat je ook in Vlaanderen gedurfde series kan maken", zegt ze. "Ondertussen worden er hier veel originele dingen gemaakt. Putain is daar een mooi voorbeeld van."

Is jouw zwartkomische fictiegenre nog even uniek als toen Clan voor het eerst op tv kwam? Of wordt het stilaan tijd om iets helemaal anders te maken? "Mijn series zullen altijd wel een mix blijven van drama, thriller en comedy. Bert Hamelinck (ceo van Caviar, het productiebedrijf waarvoor Gozin werkt, red.) zegt soms al lachend: 'Maak nu toch gewoon eens iets romantisch in plaats van al die rare, zieke shit.' (lacht) Maar ik betwijfel of ik goed zou zijn in iets wat naar onversneden realisme neigt. Realisme is me te naakt. Ik kan me beter uitdrukken in metaforen, in verhalen die het gewone leven ontstijgen. Voor mij zet dat geen rem op de herkenbaarheid. Integendeel: wanneer je een situatie uit het dagelijkse leven in een ongewone context gooit, zet je juist een vergrootglas op het herkenbare. Dan zie je het nog beter."

Ga je ooit een film maken? "Het toeval wil dat de ideeën die op mij liggen te wachten vooral filmideeën zijn. Ik heb echt zin om eens met het narratieve timeframe van een langspeler aan de slag te gaan. Wie weet maak ik voor Bert Hamelinck eens iets romantisch. (lacht) Al zal het, mij kennende, altijd wel een donker randje hebben."

Die donkerkomische tonaliteit waar jij zo van houdt, is dat ook de toonaard waarin je eigen leven gezet is? Pendel je heen een weer tussen licht en donker? Tussen Weltschmerz en levenslust? "Ja. En daar heb ik ondertussen ook vrede mee. Ik geloof dat tegengestelde energieën samen voor een harmonieuze dynamiek kunnen zorgen. Als je licht en donker probeert te vermijden en tussenin gaat mikken, dreig je in grijs te belanden. En dat is nooit interessant."

Op Instagram heet je Midnight Marmalade. Omdat die naam zowel je donkere als je zoete kant vat? (knikt) "Mijn lichtheid en mijn obscuriteit vullen elkaar goed aan. Zoals Julie Andrews zingt: a spoonful of sugar helps the medicine go down."

Edward Fitzgerald schreef dan weer: 'Ah my beloved, fill the cup that clears today of past regrets and future fears.' Wat zijn jouw past regrets en future fears? "Past regrets heb ik niet: ik heb de neiging om negatieve gebeurtenissen meteen uit mijn geheugen te bannen. Maar een future fear heb ik wél: kwijtraken wat ik heb. Ik ben heel blij met mijn leven zoals het nu is. Maar ik weet dat niks blijvend is. En dus ben ik soms bang dat mijn leven in negatieve zin gaat veranderen. Ik ben sowieso nogal vatbaar voor worst case scenario's. Als Sam een uur later dan afgesproken nog altijd niet thuis is, zie ik hem al op de brancard van een ziekenwagen liggen. Ik spreek die vrees thuis niet luidop uit en toch merk ik dat Juno Rose, onze dochter van zeven, ook in rampscenario's denkt. 'Mama, wat als ons huis in brand vliegt? Wat als België overstroomt? Wat als er hier oorlog uitbreekt?' Die vragen kunnen zich allemaal tegelijk in haar hoofd aanbieden, ze kan zich helemaal de dieperik in speculeren."

Wat zeg je haar dan? "Dat ze aan leuke dingen moet proberen te denken. Dat is een techniek die ik zelf ook toepas."

Met succes? "Niet echt. (lacht) En bij Juno Rose werkt het ook lang niet altijd. Ik vermoed dat mijn dochter en ik allebei in hetzelfde hoogsensitieve bad zijn gevallen. Ik zie haar worstelen met dingen die ik als kind zelf ook lastig vond. The force is very powerful in her. En ze heeft duidelijk het nostalgisch-melancholische gen: alles gaat haar te snel, ze zou de tijd soms willen bevriezen. Maar ook haar hoogsensitieve kantje is een mes dat aan twee kanten snijdt: haar fantasie en humor zijn heerlijk en eindeloos."

Je geeft je eigen ouders in interviews vaak complimenten. Zo bedankte je hen al voor de rugzak die ze je hebben meegegeven. Wat zat daar dan precies in? "Veel creativiteit, een beetje hoogsensitiviteit, en vooral: veel zelfvertrouwen. Wat uiteraard essentieel is om je goed in je vel te kunnen voelen. Het basisvertrouwen dat ik van mijn ouders gekregen heb, probeer ik mijn dochter zelf ook te geven."

Zijn er ook dingen die je als moeder anders doet dan je ouders? "Ik ben wellicht nog iets meer een adept van wat vandaag 'mild ouderschap' wordt genoemd. Als Juno Rose bang is en niet kan slapen, mag ze altijd bij mij komen liggen. Dan vertik ik het om streng te zijn, dan wil ik haar vooral een gevoel van geborgenheid geven. Maar over het algemeen voed ik Juno Rose niet wezenlijk anders op dan mijn ouders mij hebben grootgebracht. Ze hebben dat allebei heel goed gedaan."

Wordt je werk op één of andere manier door Juno Rose beïnvloed? Heb je sinds haar geboorte andere ideeën dan vroeger? "Ik heb net een reeks gemaakt over een man die aan lijken sabbelt, wat denk je zelf? (lacht) Juno Rose zegt altijd: 'Mama, wanneer maak jij nu eens een film voor kindjes?' 'Ooit', antwoord ik dan. Ik ben zot van fantasiefilms zoals Labyrinth, The Neverending Story en The Dark Crystal. Zoiets zou ik zelf ook graag eens maken. Als ze mij morgen vragen om een boek van Roald Dahl te verfilmen, spring ik meteen recht. Ik ben in mijn fantasy-fase blijven hangen, denk ik. Fantasie kan zo helend zijn. In een verzonnen universum tank ik de energie die ik nodig heb om met de minder prettige kantjes van de realiteit te kunnen omgaan."

Zoals het feit dat je dit jaar vijftig wordt, bijvoorbeeld. Gaat die nakende verjaardag met existentiële angsten gepaard? Of denk je gewoon: vijftig is het nieuwe veertig? "Ik hou me niet bezig met leeftijden. Eens een meisje, altijd een meisje. Aan dat zelfverzonnen adagium probeer ik zo lang mogelijk trouw te blijven."

We spelen al lang in de toegevoegde tijd, we besluiten dat het mooi is geweest. Of ze na de première van Dood Spoor een tijdje in de leegte kan gaan logeren, vraag ik nog terwijl ik mijn jas aandoe. Ze lacht en zegt: "Dat wordt mij de laatste weken wel vaker gevraagd. Al formuleren de meeste mensen het anders: 'Binnenkort een vakantietje, zeker?' Dan denk ik: een vakantietje? Dat klinkt alsof ik een grote, gapende wonde moet zien te stelpen met een klein, rond pleistertje. (lacht) Er zal iets meer dan een vakantietje nodig zijn om van Dood Spoor te bekomen, vrees ik. (haalt diep adem) Nog anderhalve week en ik heb mijn leven terug. Maar eerst nog een Paracetamolleke."

[de-meerpeen]

To pay or not to pay bij VEG De Ark

Er op uit: 'To pay or not to pay bij VEG De Ark'

MIDDENMEER – Theaterstuk ‘To pay or not to pay” door theatermaker Carla Veldhuis en Jan Draaijer laat kijkers genieten van verhaal vol humor, ontroering en diepgang. De onvergetelijke liedjes zijn van de hand van Mireille Voerman. Het stuk duurt 70 minuten en wordt opgevoerd door een team van 8 prof. acteurs.  Het doel van de voorstelling is om de kijkers, met veel humor en diepgang mee te nemen…

[ilovetheater-nl]

Op reis naar Nergens: Een magisch avontuur met De NEEhoorn

Recensie en foto’s: Dominique van der MeerGisteren maakten we in de Stadsschouwburg Utrecht kennis met de betoverende musical De NEEhoorn, een brutale familiemusical gebaseerd op het geliefde boek van Marc-Uwe Kling en Astrid Henn. Deze première liet het publiek meereizen naar Nergens, een avontuur vol humor, ontroering en herkenbare thema’s. In het Heerlijke Hartenwoud wordt op een dag een…

[jurjenkvanderhoek]

TEKENWERK IN TOTAALBEELD BIJ GALERIE GETEKEND

De kunstenaars nu in Galerie Getekend zijn jagers en verzamelaars. Met het schetsboek in de aanslag en het potlood op scherp ogen zij en sparen beelden rondom. Dat doen kunstenaars, dat zit in hun genen. Aldoor beelden verzamelen om er uitdrukkingen mee te maken wanneer de tijd daar rijp voor is. Wanneer de gedachte bezieling heeft en wordt gevoed door geschetste noteringen. Bij de galerie zie ik de resultaten van het ontdekken en registreren. Marisa Rappard, Clément Fourment en Rob Miles, hun werk is in combinatie te zien tot 3 november, maken echter van velerlei indrukken een totaalbeeld. Een groter geheel met een verscheidenheid aan losse onderdelen en details. De expositie heeft dan ook een verzamelnaam om de lading te dekken: La vue de l'ensemble. Het geeft een overzicht van de verzameling in delen van dit trio kunstenaars. Zij maken geen enkelvoudig beeld, zoals een landschap, een stilleven of een portret dat zijn. Wat zij doen is meerdere inspiraties in een veelvoudige tekening zetten. Er ontstaat als gevolg daarvan een complexe beeltenis om zoveel mogelijk onderdelen op eenzelfde moment te kunnen laten zien.

Atelier, Quai de la Gironde 1, 2024, crayon/ink/paper mosaic, 80 x 80 cm

Rob Miles toont kamers van meerdere kanten, vanuit verschillend perspectief. Een soort van uitgevouwen kubussen die dubbel driedimensionaal in ogenschouw kunnen worden genomen. De ruimte is erin plat geslagen om een totaalbeeld te kunnen weergeven van de inhoud van de kamer. In een cartoonachtige stijl bewegen figuren en materialen zich in het platte vlak door de ruimte. Het zijn veelkleurige impressies om een beweeglijk leven expressief uit te drukken. Verbeelde herinneringen aan wat er zoal is voorgevallen in die ruimte. Een samenraapsel van momenten en handelingen om de lopende tijd in het vertrek vast te leggen, te bewaren als souvenir van wat geweest is. Dat doet de kunstenaar, dat zit in zijn bloed.

Chaekgeori 1, 2022, pastel/black stone/graphite/ink/collage on paper, 143 x 175 cm

De verzameling aan indrukken heeft Clément Fourment in een denkbeeldige boekenkast geborgen of op een mededelingenbord geprikt. In het raamwerk is welhaast ieder vak gevuld met snuisterijen en hebbedingen, memorabilia in de tijd. Symbolen en metaforen voor een overvloed aan bezit. Of een gebrek daaraan wanneer het schap leeg is gebleven. Op het prikbord zijn foto's en afbeeldingen geplakt die zijn interesse in de sterrenkunde verbeelden, zijn aandacht voor geschiedenis. Zonder kleuren in zwart en wit tekent hij heel gedetailleerd een wereld aan beelden, een heelal aan indrukken. Hij plakt ook wel delen in, zodat als het ware een dimensie meer in het platte vlak gebracht is. Dus niet enkel geeft hij zelf beeld, maar gebruikt ook bestaande afbeeldingen om de verbeelding te versterken. Dat doen kunstenaars, jagen en verzamelen om het heilig moeten te bevredigen.

White Light, Broad horizon, 2022, (kleur)potlood/acryl op papier, 240 x 270 cm.

Op haar beurt verwerkt Marisa Rappard structuren in haar composities. Ordeningen die de samenstelling opbouwen. Schijnbaar aan elkaar tegengestelde vormen willekeurig gerangschikt. Echter is het een vertaling van wat de moderne mens dagelijks aan informatie via beeldschermen tot zich krijgt. Om de veelheid te kunnen verwerken wordt deze gefragmenteerd, in delen opgeslagen. De collage aan beeldelementen lijkt in het werk van Rappard als zijn deze op de computer gemaakt. Of althans het voorgeschreven beeld als resultaat na AI de ins en outs te hebben voorgelegd en ondervraagd. Uit dat verhoor komen antwoorden waarmee de kunstenaar verder kan. Dat doet de kunstenaar, zijn of haar omgeving bevragen om de inspiratie te voeden.

Rappard heeft Miles en Fourment bij elkaar gebracht en aan zich verbonden in deze kunstzinnige samenstelling. Hoewel ieders werk aan elkaar verschillend is zag men overeenkomsten in ontroering en verwerking. Het totaalbeeld van de expositie geeft een overzicht van wat kunstenaars zoal mentaal najagen en verzamelen en fysiek speuren en bewaren. Met die collectie aan geestelijke en lichamelijke beelden, die als herinneringen kunnen worden opgeroepen, doet de kunstenaar zijn ding. En dat ding is in dit geval een tekening, die is samen gesteld en opgebouwd in een beeldbank. Een raamwerk of het frame waarbinnen ieder element om aandacht vraagt, waardoor de blik zich niet kan hechten. Wat de voorkeur heeft daar trekken de ogen naartoe, dat is voor iedere toeschouwer persoonlijk anders. Zo blijft de kunst een individuele ervaring, een subjectieve sensatie.

Opvallend levensgroot en manshoog komen de werken in de ruimte op mij toe. Daar tegenover hangen en liggen ter compensatie tekeningen intiem op klein formaat. Zijn de van Frankrijk gekomen Miles en Fourmént vooral in realistische zin aanwezig met herkenbare vormen, evenwel meerdere malen in een immateriële vormgeving gevat. De Nederlandse Rappard uit zich in abstracte composities. De relatie en overeenkomst in de diversiteit kan gelegd worden in de verzameling aan meervoudige indrukken die zijn vastgelegd in een enkelvoudige uitdrukking. Zo maakt de galerie een totaalbeeld van mogelijkheden binnen de kunstvorm tekenen. Dat het lang geleden is dat het tekenen alleen maar werd gezien als schets voor een resultaat. Dat dit tekenen het resultaat is. Dat werken met potlood het beeld kan verfijnen en detailleren. De kunstenaar zit dicht op het werk, de hand vertaald in een vloeiende beweging wat het hoofd bedacht. Dat is wat de kunstenaar doet, denken met de handen.

La vue de l’ensemble. Expositie werk op papier van Marisa Rappard, Clément Fourment en Rob Miles. Bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Tot en met 3 november 2024. [foto's expositie Petra van der Tuin]

[fortunetellersdilettante]

O iko, o taleitaka na noqu tosoi iko O taleitaka na noqu tarai iko, noqu Ni sa tukuni ka vakayacori na veika kece O na vakabauta ni Kalou e yalewa Kau vakila, ni oti na bogilevu Na yalo o sega ni rawa ni vala, noqu Ena tu ga ni da sa oti O na vakabauta ni Kalou e yalewa Au sega ni vinakata me'u vakaoti gauna, yuh E sega ni dua na nomu vakasama, yuh Me dua beka na sala o taleitaka, yuh Kau rawa ni kila ni o kila na sala au vinakata kina E sega tale ni dua e rawa ni tukuna Cauravou, au taleitaka ni o sega ni rere Gone, davo sobu ka meda masu Au tukuna tiko vei iko na sala au taleitaka, na sala au vinakata kina (Yuh) ka rawa ni'u na veika kece o tukuna vei au me'u kakua ni (Yuh) ni ko tovolea mo lako mai vei au, au na bulabula tikoga (Yuh) ka raica na vuravura taucoko ni'u kabani E tu taucoko vei au O iko, o taleitaka na noqu tosoi iko O taleitaka na noqu tarai iko, noqu Ni sa tukuni ka vakayacori na veika kece O na vakabauta ni Kalou e yalewa Kau vakila, ni oti na bogilevu Na yalo o sega ni rawa ni vala, noqu Ena tu ga ni da sa oti O na vakabauta ni Kalou e yalewa (yuh) Au tukuna vei kemuni kece

Tú, tú elskar, hvussu eg flyti teg Tú elskar, hvussu eg nerti teg, mín Tá alt er sagt og gjørt Tú/fert/fara at trúgva, at Gud er ein kvinna Og eg, eg kenni tað eftir midnátt Ein kensla av, at tú ikki kanst berjast ímóti, mín Tað verður verandi, tá vit eru liðug Tú/fert/fara at trúgva, at Gud er ein kvinna Eg vil ikki spilla tíðina, yuh Tú hevur ikki eitt einsporað sinni, yuh Fá tað, sum tú vilt, yuh Og eg síggi, at tú veitst, at eg veit, hvussu eg vil hava tað Er eingin annar kann relatera Á, mær dámar, at tú ikki ert bangin Góði, legg meg niður og latið okkum biðja Eg sigi tær, soleiðis sum mær dámar tað, hvussu eg vil hava tað (Yuh) og eg kann vera alt tað, sum tú baðst meg ikki vera (Yuh) tá tú roynir at koma eftir mær, blívi eg við at blóma (Yuh) og hann sær alheimin, tá eg eri fyritøkan Tað er alt í mær Tú, tú elskar, hvussu eg flyti teg Tú elskar, hvussu eg nerti teg, mín Tá alt er sagt og gjørt Tú/fert/fara at trúgva, at Gud er ein kvinna Og eg, eg kenni tað eftir midnátt Ein kensla av, at tú ikki kanst berjast ímóti, mín Tað verður verandi, tá vit eru liðug Tú fert at trúgva, at Gud er ein kvinna (yuh) Eg sigi tykkum øllum

Sina, sa armastad seda, kuidas ma sind liigutan Sa armastad seda, kuidas ma sind puudutan, minu oma Kui kõik on öeldud ja tehtud Sa usud, et Jumal on naine Ja mina, ma tunnen seda pärast keskööd Tunne, et sa ei saa võidelda, minu oma See jääb püsima, kui oleme lõpetanud Sa usud, et Jumal on naine Ma ei taha aega raisata, yuh Sul ain't on üherajaline meel, yuh Kas teil on seda nii, nagu soovite, yuh Ja ma võin öelda, et sa tead, et ma tean, kuidas ma seda tahan Ain't keegi teine ei oska suhestuda Poiss, mulle meeldib, et sa ei karda Beebi, pane mind pikali ja palvetame Ma tellin sulle nii, nagu mulle meeldib, kuidas ma seda tahan (Yuh) ja ma võin olla k��ik see, mida sa käskisid mul mitte olla (Yuh) kui sa püüad minu juurde tulla, siis ma jätkan õitsengut (Yuh) ja ta näeb universumit, kui mina olen seltskond See kõik on minus endas Sina, sa armastad seda, kuidas ma sind liigutan Sa armastad seda, kuidas ma sind puudutan, minu oma Kui kõik on öeldud ja tehtud Sa usud, et Jumal on naine Ja mina, ma tunnen seda pärast keskööd Tunne, et sa ei saa võidelda, minu oma See jääb püsima, kui oleme lõpetanud Sa usud, et Jumal on naine (jah) Ma ütlen teile kõigile

Jij, je houdt ervan hoe ik je ontroer Je houdt ervan hoe ik je aanraak, mijn ene Als alles is gezegd en gedaan U zult geloven dat God een vrouw is En ik, ik voel het na middernacht Een gevoel waar je niet tegen kunt vechten, mijn ene Het blijft hangen als we klaar zijn U zult geloven dat God een vrouw is Ik wil geen tijd verspillen, yuh Je hebt geen eenzijdige geest, ja Doe het zoals je wilt, yuh En ik kan zien dat je weet dat ik weet hoe ik het wil Er is niemand anders die zich kan verhouden Jongen, ik vind het leuk dat je niet bang bent Schatje, leg me neer en laten we bidden Ik vertel je hoe ik het leuk vind, hoe ik het wil (Yuh) en ik kan alle dingen zijn die je me vertelde niet te zijn (Yuh) als je voor me probeert te komen, blijf ik bloeien (Yuh) en hij ziet het universum als ik het gezelschap ben Het zit allemaal in mij Jij, je houdt ervan hoe ik je ontroer Je houdt ervan hoe ik je aanraak, mijn ene Als alles is gezegd en gedaan U zult geloven dat God een vrouw is En ik, ik voel het na middernacht Een gevoel waar je niet tegen kunt vechten, mijn ene Het blijft hangen als we klaar zijn Je zult geloven dat God een vrouw is (yuh) Ik vertel je alles

तुसें, तुसें गी एह् पसंद ऐ जे में तुसें गी किʼयां लेई जां तुसें गी एह् पसंद ऐ जे में तुसें गी किʼयां छूह् न्नां, मेरा जिसलै सब किश आखेआ जंदा ऐ ते कीता जंदा ऐ तुसें गी विश्वास होग जे भगवान इक जनानी ऐ ते मैं, मिगी अद्धी राती दे परैंत्त एह् मसूस होंदा ऐ इक भावना जेह् दे कन्नै तुस लड़ी नेईं सकदे, मेरा जिसलै अस पूरा करी लैंदे आं तां एह् लम्मे समें तक्कर रौंह् दा ऐ तुसें गी विश्वास होग जे भगवान इक जनानी ऐ में कोई समां बर्बाद नेईं करना चांह् दा, यूह तुंʼदे कोल इक ट्रैक दिमाग नेईं ऐ, यूह इसगी कुसै बी चाल्ली कन्नै लैओ जिस्सी तुसें गी पसंद होऐ, यूह ते में दस्सी सकनां जे तुस जानदे ओ जे मिगी पता ऐ जे मिगी एह् किʼयां चाहिदा क्या कोई होर सरबंधत नेईं ऐ जागतै, मिगी पसंद ऐ जे तुस नेईं डरदे बच्चे, मिगी लेटी देओ ते चलो प्रार्थना करने आं में तुसें गी उʼयां गै दस्सां जिʼयां मिगी एह् पसंद ऐ, में इसगी किʼयां चाह् न्नां ( यूह ) ते में ओह् सारियां चीजां होई सकनां जिʼनें गी तुसें मिगी नेईं होने आस्तै आखेआ हा ( यूह ) जिसलै तुस मेरे लेई औने दी कोशश करदे ओ, तां में फलदा-फुलदा रौंह् दा आं ( यूह ) ते जिसलै में कंपनी आं तां ओह् ब्रह्मांड गी दिक्खदा ऐ एह् सब मेरे अंदर ऐ तुसें, तुसें गी एह् पसंद ऐ जे में तुसें गी किʼयां लेई जां तुसें गी एह् पसंद ऐ जे में तुसें गी किʼयां छूह् न्नां, मेरा जिसलै सब किश आखेआ जंदा ऐ ते कीता जंदा ऐ तुसें गी विश्वास होग जे भगवान इक जनानी ऐ ते मैं, मिगी अद्धी राती दे परैंत्त एह् मसूस होंदा ऐ इक भावना जेह् दे कन्नै तुस लड़ी नेईं सकदे, मेरा जिसलै अस पूरा करी लैंदे आं तां एह् लम्मे समें तक्कर रौंह् दा ऐ तुसें गी विश्वास होग जे भगवान इक जनानी ऐ ( यूह ) में तुसें गी सब किश दस्सां

ޔޫ، ޔޫ ލަވް އިޓް ހައު އައި މޫވް ޔޫ ޔޫ ލަވް އިޓް ހައު އައި ޓަޗް ޔޫ، މައި ވަން ހުރިހާ ވާހަކައެއް ދައްކައި ނިމިއްޖެހިނދެވެ. الله ތަޢާލާއަކީ އަންހެނެއްކަމަށް ތިޔަބައިމީހުން ޤަބޫލުކުރާނެއެވެ. އެންޑް އައި، އައި ފީލް އިޓް އޮފް މިޑްނައިޓް ހަނގުރާމަ ނުކުރެވޭނެކަމުގެ އިހުސާސެއް، އަހަރެންގެ އެކަކު ނިމުނީމަ އެކަން ދިގުދެމިގެން ދެއެވެ. الله ތަޢާލާއަކީ އަންހެނެއްކަމަށް ތިޔަބައިމީހުން ޤަބޫލުކުރާނެއެވެ. އެއްވެސް ވަގުތެއް ބޭކާރުކުރާކަށް ބޭނުމެއް ނޫން، ޔޫހް ޔޫ އާންޓް އަ ވަން ޓްރެކް މައިންޑް، ޔޫހް ކަލޭ ބޭނުން ގޮތަކަށް އެކަން ކޮށްދީބަލަ، ޔޫހް އަދި އަޅުގަނޑަށް ބުނެވިދާނެ، ތިޔަބޭފުޅުންނަށް އެނގިވަޑައިގަންނަވާނެ، އަޅުގަނޑަށް އެނގޭ، އަޅުގަނޑު ބޭނުންވަނީ ކިހިނެއްކަ��ް އެހެން މީހަކަށް ރިލޭޓެއް ނުކުރެވޭނެ ބޯއީ، އައި ލައިކް ދެޓް ޔޫ އާ ނޮޓް ބިޔަރ ބޭބީ، އަހަރެން ތިރިކޮށްލާ، ދުޢާކުރާށެވެ! އައި އޭމް ޓެލިން ޔޫ ދަ ވޭ އައި ލައިކް އިޓް، ހައު އައި ވޯންޓް އިޓް އަދި ތިމަންކަލޭގެފާނަކީ، ކަލޭގެފާނު ތިމަންކަލޭގެފާނަށް ނުވުމަށް ދެންނެވި ހުރިހާ އެއްޗެއް ކަމުގައި ވާހުށީމެވެ. ކަލޭގެފާނު ތިމަންކަލޭގެފާނަށް ޓަކައި ވަޑައިގަތުމަށް މަސައްކަތްކުރައްވާހިނދު، ތިމަންކަލޭގެފާނު ކުރިއަރަމުން ގެންދަވަމެވެ. (ޔޫހް) އަދި އޭނާ ދުނިޔެ ދެކެނީ ތިމަންކަލޭގެފާނުގެ އަރިހުގައި ވާހިނދުގައެވެ. އެ ހުރިހާ ކަމެއް ވެސް ހުރީ އަހަރެންގެ ތެރޭގަ އެވެ. ޔޫ، ޔޫ ލަވް އިޓް ހައު އައި މޫވް ޔޫ ޔޫ ލަވް އިޓް ހައު އައި ޓަޗް ޔޫ، މައި ވަން ހުރިހާ ވާހަކައެއް ދައްކައި ނިމިއްޖެހިނދެވެ. الله ތަޢާލާއަކީ އަންހެނެއްކަމަށް ތިޔަބައިމީހުން ޤަބޫލުކުރާނެއެވެ. އެންޑް އައި، އައި ފީލް އިޓް އޮފް މިޑްނައިޓް ހަނގުރާމަ ނުކުރެވޭނެކަމުގެ އިހުސާސެއް، އަހަރެންގެ އެކަކު ނިމުނީމަ އެކަން ދިގުދެމިގެން ދެއެވެ. الله ތަޢާލާއަކީ އަންހެނެއްކަމަށް ތިޔަބައިމީހުން ޤަބޫލުކުރާނެއެވެ. އަޅުގަނޑު ތިޔަ ހުރިހާ ބޭފުޅުންނަށް ދަންނަވަން

تو، تو عاشق این هستی که من چطوری تو رو حرکت می دم شما آن را دوست دارم که چگونه من به شما دست بزنم، یکی از من وقتی همه چیز گفته و انجام می شود باور میکنی که خدا یه زنه و من، بعد از نیمه شب آن را احساس می کنم احساسی که نمی توانید بجنگید، احساس من وقتي کار ما تمام شد باور میکنی که خدا یه زنه من نمی خواهم هیچ وقت را هديه نکنم، يوه تو ذهن یک مسیری نکنی، آره به هر طریقی که دوست دارید داشته باشد، یوه و من می توانم بگویم که شما می دانید من می دانم که چگونه آن را می خواهم هیچ کس دیگری نمی تواند مربوط پسر، من دوست دارم که شما نمی ترسم عزيزم، من رو دراز کن و بيا دعا کنيم من به شما می گویم راه من آن را دوست دارم، چگونه من آن را می خواهم و من می توانیم تمام چیزهایی که به من گفتید نکنیم وقتی سعی میکنی برای من بیای، من به شکوفایی ادامه می دم و اون وقتي من شرکت هستم جهان رو مي بينه همه چيز تو من بود تو، تو عاشق این هستی که من چطوری تو رو حرکت می دم شما آن را دوست دارم که چگونه من به شما دست بزنم، یکی از من وقتی همه چیز گفته و انجام می شود باور میکنی که خدا یه زنه و من، بعد از نیمه شب آن را احساس می کنم احساسی که نمی تونی بجنگی، احساس من وقتي کار ما تمام شد شما باور خدا یک زن است (یوه) من به همه شما بگویم

Du, du elsker det, hvordan jeg bevæger dig Du elsker, hvordan jeg rører ved dig, min ene Når alt er sagt og gjort Du vil tro, at Gud er en kvinde Og jeg, jeg mærker det efter midnat En følelse af, at man ikke kan kæmpe imod, min Det bliver hængende, når vi er færdige Du vil tro, at Gud er en kvinde Jeg vil ikke spilde tiden, yuh Du har ikke et ensporet sind, yuh Hav det, som du vil, yuh Og jeg kan se, at du ved, at jeg ved, hvordan jeg vil have det Er der ingen andre, der kan relatere Dreng, jeg kan godt lide, at du ikke er bange Skat, læg mig ned og lad os bede Jeg fortæller dig, som jeg kan lide det, hvordan jeg vil have det (Yuh) og jeg kan være alle de ting, du fortalte mig, at jeg ikke skulle være (Yuh) når du prøver at komme efter mig, bliver jeg ved med at blomstre (Yuh) og han ser universet, når jeg er virksomheden Det hele ligger i mig Du, du elsker det, hvordan jeg bevæger dig Du elsker, hvordan jeg rører ved dig, min ene Når alt er sagt og gjort Du vil tro, at Gud er en kvinde Og jeg, jeg mærker det efter midnat En følelse af, at man ikke kan kæmpe imod, min Det bliver hængende, når vi er færdige Du vil tro, at Gud er en kvinde (yuh) Jeg siger jer alle

[arnaudsboekreview]

Boek 1 ik omhels je met duizend armen

Schrijver: Ronald Giphard

ik geef twee recensie wat ik ga vergelijken met mijn recensie

Recensie 1:

In ‘Ik omhels je met duizend armen’ vertelt Giphart over de spierziekte en dood van zijn moeder. Dat verhaal wordt gestructureerd door een stroom van anekdotes over een vakantie met vrienden in La Palma. Het contrast tussen beide verhalen is groot, te groot voor mij. Hoewel enkele vakantieanekdotes voor de nodige luchtigheid zorgen, zijn de grappen en verhalen vaak te flauw en/of te dik aangezet om indruk te maken. Dat het hoge tempo geen ruimte laat voor sentimentaliteit is de grote sterkte van het boek. De zorg en liefde voor zijn moeder worden op een humoristische en realistische manier verteld, zonder daarbij afbreuk te doen aan de twijfels en het verdriet die regelmatig voor storm in het hoofd zorgen. Door de prachtige taalvondsten en scherpe observaties is het boek voor mij eerder 4 dan 3 sterren waard, maar de stoere cowboyverhalen staan de uiteindelijke ontroering in de weg. 3,5 sterren voor het geheel. (link)

Recensie 2:

Volgens Hans Warren (Provinciale Zeeuwse Courant) ‘heeft de humor van Giphart montere kleurtjes’. Mij dunkt, dodelijker kwalificatie is nauwelijks denkbaar (wilt u een boek lezen waarin de humor ‘montere kleurtjes’ heeft?), maar desondanks gewaagt Warren van een prachtige roman die hij aldus bondig samenvat: hij gaat ‘over de liefde, het leven en de dood’. Ooit een roman gelezen die niet ging over de liefde, het leven en de dood? (link)

Mijn recensie

Ik zou het boek als een kortverhaal beschrijven, het heeft namelijk een open einde. Net zoals de recensies beschrijven, gaat het echt over liefde, leven en de dood. De schrijver gebruikte geen lange opbouw om iets te vertellen, hij gaat direct naar wat hij te zeggen wilt. Ik vond dit wel leuk, meestal zou dit verwarring veroorzaken maar dat was amper het geval. Ik vond het ook is fijn dat de schrijver het zij zoals het is, hij hield zich niet echt in, dit maakt deze roman anders dan andere. Romans over het algemeen vind ik meestal niet leuk omdat de emoties een beetje te lang duren, zoals bij een begrafenis, dat duurt dan 30 pagina’s aan emotioneel verdriet wat na een tijdje wel verveelt. In dit boek, werd er niet zo veel gerouwd om de moeder haar dood.

Wat ik ook leuk vond aan het boek is dat het me liet denken over wat ik zou doen in hun situatie. Zoals wanneer Giph’s moeder met euthanasie uit het leven wilt stappen, ik zou niet weten wat ik zou doen als mijn moeder dat vraagt. Of wanneer één van Giph’s vrienden, strikt geheime informatie stuurt naar de media. Iets wat een bekende schrijver als Giph sociaal en mentaal zou kunnen breken.

Het boek liet me ook zien hoe apart een mens kan zijn, zo zonder geweten of emoties. Beide Giph en Samarinde gingen vreemd, en dan vinden ze het raar dat hun relatie verslechterd. Ook toen de moeder stierf, merkte ik geen emoties van Giph, Samarinde vond haar werk zelfs belangrijker dan haar man bijstaan in zijn verlies.

Net als recensie één, vind ik ook dat er met humor over alles word gesprokken, zelfs over de dood van de moeder. De moeder blijft er ook positief bij. Ik vond dit fantastisch.

Recensie 2 zegt “Ooit een roman gelezen die niet ging over de liefde, het leven en de dood?”. Ik zie dit een beetje als kritiek in de zin van “weeral zo een boek”, maar dit boek behandelt het anders. Het is een van de eerste boeken die mij aan het lachen heeft gebracht en daarom raad ik iedereen dus aan om het is te proberen.

[annerlebarnardsworld]

https://naledi.co.za/product/sewe-keer-sondig/

25 kortverhale, die een sondiger as die ander, sal die leser vermaak, ontroer, laat naels kou en dalk selfs laat glimlag.

Volgens oorlewering bestaan daar sewe dodelike sondes waaruit alle ander onheilighede voortspruit: hoogmoed, gierigheid, wellus, afguns, vraatsug, toorn, en luiheid.

44 skrywers, sommige baie bekend en sommige minder bekend, het dieselfde opdrag gekry: Neem die hand van ander skrywer en skep saam kortverhaal wat minstens een van die sondes met speur- of spanningselement beklee.

[activateme]

Genetic Key Code Alchemy

Geschreven door Karen Vandenputte van OutoftheBlue.IntoUnity

Het gezegde "Eén beeld zegt meer dan duizend woorden" illustreert de kracht van visuele communicatie. Al van jongs af aan was ik gefascineerd door beelden. Als een dromer trok ik me regelmatig terug in mijn fantasiewereld, waar verbeelding de vrije loop had. Woorden waren soms verwarrend, maar ik voelde de lege ruimte tussen de regels en begreep de diepere betekenis. Mijn intuïtie stelde me in staat om lichaamstaal, expressie en intonatie te begrijpen. Ik kon de pure essentie van dieren en planten waarnemen, met hun eigen unieke taal.

Nu begrijp ik wat ik destijds voelde. Het hele universum bestaat uit energie en kan worden geïnterpreteerd als een hologram, een tekening of een 'code'. Zodra je dit concept éénmaal ziet, herken je het overal om je heen. Het waarnemen van de orde en geometrie in de wereld geeft mij een gevoel van verbinding en diep vertrouwen. Ik erken de onlosmakelijke samenhang van alles, zowel binnen als buiten mezelf.

Deze kennis heeft me geleid naar de Araina Academy of Ascension ARACEAE. Sinds eind 2018 werk ik dagelijks met Genetic Key Code Alchemy, een metafysische technologie die moeilijk in woorden te vatten is. Deze technologie wordt doorgegeven via Ahneyah Yahrin, een bewust kanaal dat de voortdurend evoluerende frequenties verbeeldt in tekeningen, codes, klanktransmissies, gebeden, mudras en vele geschriften. Voor mij is de Yahrin-filosofie een toegewijde praktijk. Elke dag open ik mezelf voor de Code die dieper geactiveerd en herinnerd mag worden. Ik word me steeds bewuster van de diepte van haar betekenis, mijn handelingen, wat ik wel en niet doe, en wat ik kan veranderen.

De Codes leren me bewuster te zien, zowel naar mezelf als naar anderen en het leven, voorbij het gekende, open voor het nieuwe, constant in verandering. Het afstemmen, de stilte en toewijding vragen tijd en ruimte, waar ik mee speel.

Mijn intentie is om de zachte kracht van Genetic Key Code Alchemy door te geven in kleine groepen. Ik hou van het werken in cirkels, van samenkomen met mensen die eerlijk naar zichzelf kijken en bereid zijn hun hart te openen. In deze context zijn de Codes en hun subtiele, krachtige vibraties een welkom instrument. Zij brengen rust, vertrouwen en helderheid en zijn verweven in al mijn diensten die ik aanbied. Hun vibratie op de achtergrond brengt liefde, focus, creativiteit en harmonie tot leven en opent het hart.

Naast coaching en trajecten geef ik Genetic Key Code Readings en creëer ik activerende kunstwerken. Als je je diep wil verbinden met een specifieke code, kan deze ceremonieel op je lichaam worden getatoeëerd.

Genetic Key Codes activeren onze cellen om op een hogere, snellere en puurdere frequentie te trillen. Ze hebben een directe invloed op ons lichaam. De codes zijn zo uitgebalanceerd dat zelfs door er alleen naar te kijken en je ermee te verbinden, zij balans brengen tussen het mannelijke en vrouwelijke aspect in onszelf. Wanneer we deze balans meer en meer belichamen, wordt het gemakkelijker om authentiek te leven en in het hier en nu expressief te zijn.

Een Genetic Key Code Reading is een krachtige vorm van alchemie. Tijdens een reading maak ik verbinding met je unieke energetische signatuur om inzicht te krijgen in wat er op dit moment leeft. 

Ik lees waar je momenteel staat in je proces van zelfontplooiing en wat je hebt geïntegreerd. Op spiritueel, emotioneel, mentaal, fysiek en etherisch niveau geeft een Reading inzicht in gebieden die aandacht vragen om tot een betere balans te komen.

Tijdens een Reading kan men helderheid ervaren, meer energie voelen of een diepe vermoeidheid. Je kan opluchting, duizeligheid, extase of ontroering voelen. De activering raakt je diepste wezen. Na afloop is integratietijd nodig om alles te verwerken.

Men kan kiezen voor een algemene reading of komen met een specifieke vraag. Ook is het mogelijk voor een enkele leessessie of een reeks van drie wekelijkse readings, wat een dieper proces van transformatie in gang zet. Een opname laat inzichten herbeluisteren voor nieuwe lagen van begrip. Na afloop ontvangt men desgevraagd een DGKC-kaart met inzicht in alle codes en hun betekenis.

Een tattoo als ceremonieel ritueel

Voor de diepgaandste progressie is het mogelijk om een code ceremonieel als tattoo aan te brengen. Dit intieme proces laat toe door pijn en herinneringen te gaan, het oude los te laten en het nieuwe te verwelkomen. Ik begeleid je hierbij met mijn zachte aanwezigheid. De tattoo werkt door in diepere lagen en verdiept de intentie in het lichaam. Elke keer biedt het nieuwe inzichten op de reis naar meer balans.

www.outofthebluecoaching.be

[gerbie7]

De Muur 82

Wilfried de Jong mag een mooi in memoriam schrijven voor de Adelaar van Toledo, de beste klimmer aller tijden, Federico Bahamontes. Hij bezocht hem ooit in diens fietsenzaak, ik kan me de beelden van destijds nog herinneren. Zijn verhaal roept die beelden goed op. Sam Oomen debuteert in deze uitgave. Leuk stukje, maar de overweldigende ontroering die het debuut van Zonneveld opriep, de…

[pandabytes]

Herbeleef de muzikale reis van Brian Jones en zijn rol in het vormgeven van The Rolling Stones. Een documentaire vol inspiratie en ontroering. #BrianJones, #TheRollingStones, #Rockmuziek, #Muziekdocumentaire,...

[devosopmaandag]

Wij mensen zelf - paradoxaal genoeg

Je leest dingen, je ziet dingen, er gebeuren dingen en je voelt dat er lijnen lopen tussen al die losse delen. Het is belangrijk je best te doen de samenhang te doorgronden omdat het gevoel er een van dreiging, alertheid en diepe zorg is. Het begon dit keer met het lezen van Miriam Rasch' boek over de gevaren van het Dataïsme, daarna las ik een interview met techfilosoof Éric Sain over de gevaren van AI. De verkiezingsuitslag was natuurlijk de grootste gebeurtenis in ons land. De twee oorlogen vormen de sombere grondtoon van dat gevoel, Cyberwar is al langer de derde oorlog. En, o ja, de staat van onze planeet....

Sinds de verkiezingsuitslagen van afgelopen woensdag worden er in de media volop analyses losgelaten op de politieke landverschuiving en op wat ons mogelijk te wachten staat. Nederland zou een mediacratie zijn, een samenleving waarin de media als geheel de grootste politieke machtsfactor is. Elke uitspraak van politici wordt eindeloos herhaald op de miljoenen schermen en schermpjes die ons land telt, geraffineerde spots en advertenties worden op ons losgelaten.

Gisteravond keek ik naar opgenomen afleveringen van de Britse serie 'The Undeclared War', dat het heden op de hielen zit. Het is een uiterst geraffineerde dramatisering van een Russische internetoorlog gericht op het Verenigd Koninkrijk. Ik pik uit die verontrustende fictie, geschreven door Peter Kosminsky, een moment waarop een doorgewinterde fake news-redacteur aan een piepjonge journaliste uitlegt wat de crux is van wat ze doen. Ze moet allereerst vergeten wat voor haar journalistiek is. “De bedoeling is dat mensen eraan wennen dat alles een leugen is. Dat er geen waarheid is. En zodra ze dat aanvaarden.... wel, dan wint de grootste leugenaar..“ Dieper cynisme is bijna niet denkbaar. Dat kan fictie doen, een kraakheldere moment van inzicht bezorgen. Inzicht in wat voor wereld we leven in wat dit leven van ons nu is.

Er moet toch iets bestaan dat een tegenwicht kan bieden aan dat gevoel van dreiging, alertheid en diepe zorg. Natuurlijk is er maar één antwoord mogelijk op die vraag: wij mensen zelf – paradoxaal genoeg. Gistermiddag werd die vraag zo uitbundig beantwoord dat het mij vervulde van een soort geluk. Froukje Reitsema en ik speelden onze voorstelling 'Elkaar andere – pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid' voor het eerst voor een grotendeels Indisch publiek in Nijmegen. Ik las al tijdens het spelen van alles af aan die gezichten: aandacht, gespannenheid, ontroering, opluchting, gêne, reserve, overgave, verstilling. En in het nagesprek werden niet alleen al deze ervaringen gedeeld, maar ook ingesleten emoties, uitgekauwde verongelijktheid. Toen de inleider na afloop een beetje losjes refereerde aan het gegeven dat een kwart van de Nederlanders op Wilders had gestemd en dat het niet ondenkbaar was dat ook onder het publiek een aantal van hen zou zijn, werd het stil. Iedereen dacht het zijne. Ik kreeg weer vertrouwen, want dat alles is wie wij zijn, zomaar op een regenachtige middag ergens in ons land.

[wellbehavedsuit]

12 steden 13 ongelukken

12 STEDEN 13 ONGELUKKEN

Maarten Dings

Vier jaar geleden werkte ik op het archief van de Provincie Limburg. Onder Maastrichtenaren beter gekend als het Gouvernement. Een van mijn taken was het ordenen en opbergen van schadeclaims. Daaronder ook de schade door derden toegebracht aan provinciale wegen. De dossiers verdwenen naar verloop van tijd naar zware archiefkasten in de kelder, die enkel toegankelijk werden door aan hendels te draaien. Het gebeurde zelden dat een ambtenaar ze nog eens wilde inzien. Gedane zaken nemen geen keer. De paperassen wachtten geduldig op het moment dat ze vernietigd zouden worden.

Welbeschouwd hebben ongeveer vier personen deze foto´s bekeken: Diegene die de foto maakte, een medewerker van de juridische dienst van de provincie, het mannetje van de verzekeringsmaatschappij en, tot slot, de archiefmedewerker. Allen bekeken de foto met een ambtelijke blik. Vluchtig en emotieloos. Business as usual.

Daarna begonnen de polaroids zich te vervelen in het donker. Ze verkleurden een beetje en werden door kleine nietjes langzaam verminkt. Ik heb ze van een stille, tragische dood gered. Ze kregen een tweede leven. In het vervolg zou met ontroering naar ze gekeken worden.

Het kijken naar de polaroids heeft iets ongelofelijk spannends. Niet alleen omdat we kijken naar de essentie van de fotografie - zo ziet ‘het’ eruit - maar ook, en vooral, omdat er zich langzaam een ‘kleine chronologie van de brokkenpiloot’ voor ons ontvouwt. Waar gereden wordt vallen spaanders. En dan is er nog iets.

Het jaloersmakende. Geen enkele fotograaf had deze beelden kunnen maken. We zouden simpelweg achter de feiten aanhobbelen. Of anders ongetwijfeld veel te druk in de weer zijn met licht en kadrage. Dit auteursloze oeuvre werd terloops bij elkaar gekiekt en zegt mij eigenlijk veel meer dan al het conceptueel gefröbel van kunstenaars.

Omstreeks 2003 verdwenen deze pareltjes uit de dossiers. De polaroidcamera werd vervangen door een digitaal toestel. Goedkoper en gebruiksvriendelijker. Spijtig, de melancholicus in mij kijkt liever naar het aandoenlijke kadertje van de polaroid. Met zijn mooie - en een beetje triestige - kleuren.

Tekst voor de tentoonstelling 'Een foto zegt meer dan 1000 woorden' (2008).

[ilovetheater-nl]

Girls on Fire is weer terug met een avond vol plezier en herkenning

Recensie en Foto’s: Mieke van der RaayOp maandagavond 9 december 2024 barstte het feest los in Schouwburg Het Park in Hoorn tijdens de feestelijke première van Opvliegers: Girls on Fire! 2.0. De sterrencast – bestaande uit Hilke Bierman, Linda Wagenmakers en Lone van Roosendaal – zorgde voor een spectaculaire avond vol muziek, humor en ontroering. Onder de bezielende regie van Joep Onderdelinden…

[jurjenkvanderhoek]

GOLVEN ALS METAFOOR VOOR RUIMTELIJKE VRIJHEID

Een fenomeen dat groter is dan de mens zelf. Datgene wat niet in een enkele oogopslag is te bevatten. Waardoor jij je als mens klein voelt, verloren bijna. In de ruimte van het grootse zijn. Bij dat overweldigende gevoel, die overdonderende ervaring, valt het gemoed stil, staat mijn wezen perplex. Je zou in aanbidding willen neervallen, maar ik houd mijn rug recht - ik word gezien. Echter deze devotie overkomt Angeline Lips niet, integendeel. “Het gaat over gevoel van vrijheid in kleur, licht en reflecties in vlekken en vegen.” Zij geeft beeld aan autonome gedachten door de golven van de zee en de toppen van bergen te schilderen, want daar gaat mijn contemplatie in de eerste regels over. Haar werk laat de zee zien en de bergen bekijken, maar haar schilderijen en etsen gaan niet over die zee en deze bergen. Het gaat niet over je klein en nietig voelen aan de rand van de branding en langs berghellingen.

Het gaat over het gevoel bij die plek, over de imponerende ervaring van de ruimte. Dat zet Lips om in verfstreken en kleurvlekken. In grote schildergebaren passend bij het onderwerp, maar ook op klein formaat wanneer het thema minder meer verlangt. Ik zie daarin wel de zee en de golven, maar de vegen vertegenwoordigen een andere waarde die verder gaat dan de werkelijkheid. Deze lijken op bewegingen in een watervlakte, stilte van versteende flanken, maar zijn een metafoor, een beeldmerk om vrijheid en ruimte uit te drukken. De indruk van natuurlijke speelruimte geeft op doek en papier een los van de werkelijkheid gezongen sfeer. Het herbergt de ruimtelijkheid waarin Lips zich verliest, maar waarin ze zich tegelijk terugvindt. Daarmee zij het zelfportretten, de kunstenaar heeft het gevoel gefigureerd. Iets wat zij diep van binnen ervaart, zoals ik ondervindt bij het zien van de werken. Een onbestemd gevoel van positieve verlatenheid, optimistische eenzaamheid.

Fysiek zijn het beschilderde doeken en is het gekleurd papier, maar intrinsiek is het veel meer dan dat. Zichtbaar schijnt het de werkelijkheid, ik denk die zee en bergen te zien, maar voelbaar zijn de werken abstracte composities. “Ze schildert niet zozeer de zee”, schrijft auteur, curator en kunstconsultant Alex de Vries in de inleiding van de mij voorliggende catalogus, “maar verbindt zich met de zee, met haar beleving ervan.” De verfhuid is dus de drager van het gevoel, de ervaring. Het is echter geen verhalende kunst, er is geen diepere betekenis dan het uitdrukken van emotie. Het zijn eerder dichterlijke verbeeldingen. Poëtische afdrukken van indrukken over weidse en ruimtelijke vrijheid.

Dat overweldigende gevoel van wanneer je op het strand staand over de branding uitziet op die schier oneindige vlakte van de zee. Ergens ver weg is de einder, maar je weet niet wat daarna is en komt. Je hebt een vermoeden, de vrijheid lonkt. Die verbijsterende ontroering bij de aanblik van tot in de wolken oprijzende rotsblokken. Het is met geen pen te beschrijven, met geen penseel te verbeelden. Tussen de regels die de verhalenverteller er over schrijft door en in de verfstreken die de kunstschilder er van beeldt staat die emotie te lezen en te zien. Niet in de werkelijkheid, maar in het naschilderen van de getroffen zijn daarbij. Het vastleggen van de sensatie op het moment. Enkel de dichter kan in beeldende poëzie dat gevoel weergeven. In woorden kan de poëet de stemming vatten. Het is Lips gelukt om als de dichter woorden schrijft de verf in een poëtisch beeld te schilderen. De composities rijmen in vormgeving en uitdrukking. De stilte en zuiverheid van het machtige natuurgeweld ervaar ik in haar werk. Ik ervaar de vrijheid om er stil van te worden.

In de uitgave “Making Waves”, als catalogus bij een tentoonstelling van Angeline Lips in Galerie Lange Hezel 46 te Nijmegen, schrijft Alex de Vries dat haar werk meer is dan stemmingsbeeld en juist een poëtisch karakter heeft zo ik zelf al ervoer tijdens het doorbladeren en beschouwen. “Ze zijn niet, zoals proza in de literatuur, beschrijvend van aard en schilderkunstig dus niet afbeeldend. Ze kennen als gedichten een beeldspraak die aan het denken voorafgaat en iets in de geest veroorzaakt waar we rationeel geen greep op hebben.” Geen grip heb ik op deze grootsheid die Lips uitwerkt. Ongrijpbaar is de weidsheid die zij buiten de kaders van het schilderij laat treden. Met haar werk zet ze mijn gedachten in beweging. Ga ik nadenken over haar gevoel van vrijheid, dat deze aansluit bij mijn ervaring wanneer ik de stranden en hellingen zie, tuur naar de einder en opkijk tot de hemel. Waves like mountains, bergen als golven. Making waves, terwijl zij de verf roert en beroert. Ze maakt golven die mij overspoelen, ik verdrink in haar verfschappen.

Making Waves. Angeline Lips. Uitgave bij gelegenheid van de tentoonstelling in Galerie Lange Hezel 46 te Nijmegen van 31 augustus t/m 22 september 2024. Uitgeverij De Zwaluw, 2024.