#nationaltheater

[unfug-bilder]

Beide Bilder zeigen das "Deutsche Nationaltheater Weimar".

Der Verweis auf DEUTSCH ist in diesem Kontext wichtig, denn er bedeutet, dass Claudia Roth den Laden alimentiert und nicht der thüringische Steuerzahler.

Das Bild oben entstand am Samstag, dem 13. Mai 2023. Bitte beachtet das Plakat in der Bildmitte.

Ganz anders das folgende Bild:

Hier versuchten sie am Nachmittag des 12. Mai 2023 verzweifelt, durch eine Performance Publikum für die am selben Abend laufende Aufführung anzulocken, die offenbar von der vor Ort zahlreich vorhandenen Zielgruppe des Plakats verschmäht wurde.

Dafür werden "spontan" auch Goethe und Schiller verhüllt.

Ich kann (zum wiederholten Mal) nur noch Max Liebermann zitieren.

[flagbridge]

Show I Saw in 2023, Part 8: The Wiz

Folks, the energy in this show BRINGS IT. Absolutely packed house for the pre-Broadway run of The Wiz at the National Theater in DC (I am once again reminding you that DC is the second-best live theater city in the United States, and I've lived in Chicago). The show is very updated for the 21st century and an absolute delight. 24-year-old Nichelle Lewis is Tony-ready, but my favorite was Kyle Ramar Freeman as the Lion. Glad I got to see Alan Mingo, Jr. as the Wiz before Wayne Brady takes over in New York. This is a very dance-heavy show--that's probably what is most memorable. The Wiz doesn't have a lot of memorable tunes besides, well, the one everyone knows, but the show doesn't suffer for it. It's visually stunning, I liked the use of the AI backdrop, and the show was absolutely hilarious at times.

A few soundboard and lighting goofs, but you will be humming "Ease on Down the Road" for the next year. Since it's family-friendly, and can survive without star power in the leads, I'm sure this show will run for a few seasons.

The 2024 Broadway season is looking really competitive and I'm glad I saw this before it opens in New York!

I've also now added a Shows I Saw in 2023 tag so you can see them all!

[theodoreangelos]

The Heart for Václav Havel is a steel sculpture located on Václav Havel Square (formerly the piazzetta of the National Theatre) in the New Town, Prague 1. The author of the work is academic sculptor Kurt Gebauer. Srdce pro Václava Havla je ocelová plastika umístěná na náměstí Václava Havla (dříve piazzetta Národního divadla) v Novém Městě v Praze 1. Autorem díla je akademický sochař Kurt Gebauer. Das Herz für Václav Havel ist eine Stahlskulptur auf dem Václav-Havel-Platz (ehemals Piazzetta des Nationaltheaters) in der Prager Neustadt. Der Autor des Werkes ist der akademische Bildhauer Kurt Gebauer. Сердце для Вацлава Гавела — это стальная скульптура, расположенная на площади Вацлава Гавела (бывшая пьяцетта Национального театра) в Нове Место, Прага 1. Автор произведения — академический скульптор Курт Гебауэр. Le Cœur pour Václav Havel est une sculpture en acier située sur la place Václav Havel (anciennement la piazzetta du Théâtre national) à Nové Město, Prague 1. L'auteur de l'œuvre est le sculpteur académique Kurt Gebauer.

[marcrnt]

Nationaltheater

[derring-do]

Opera Streams: Early-Mid November 2024

2nd: Wagner's Das Rheingold from La Scala. Featuring Michael Volle, Norbert Ernst, and Christa Mayer. Rental.

2nd: Donizetti's Le Convenienze ed Inconvenienze Teatrali from Wexford Festival Opera. Featuring Sharleen Joynt, Giuseppe Toia, and Paolo Bordogna. Free!

3rd: Britten's Billy Budd from Wiener Staatsoper. Featuring Huw Montague Rendall, Gregory Kunde, and Brindley Sherratt. Free (with login)!

6th: Donizetti's La Fille du Regiment from Opéra de Paris. Featuring Julie Fuchs, Lawrence Brownlee, Lionel Lhote, and Susan Graham. Rental or subscription.

9th: Verdi's La Traviata from Nationaltheater Mannheim. Featuring Seunghee Kho, Sun Min Song, and Nikola Diskić. Free!

Archival alert: On November 13th, Medici is adding a bunch of rarely-filmed Mozart pieces from the 2006 Salzburg Festival.

EDIT: The Met is making all of their Puccini productions FREE to stream for the month of November!

[opera-ghosts]

June 21. 1868 the first performance of Wagner's „Die Meistersinger von Nürnberg“ presented in the Nationaltheater München. Here we see a very old castlist from The Metropolitan Opera 1889. Until today this Opera was performed at the Met 422 times. On the photo you see the cast from the 17. Performance at the MET, 135 years ago.

[issela-santina]

Wozzeck 🤝 Salome

operas based on plays where the title character goes off the rails, gets their hands bloody, and then dies at the end

based on historical events but the more interesting parts were fabricated to fill in gaps

not sure if it's the soprano or the baritone who suffers harder on main. anyway they both die

the baritone doesn't sexualize the soprano that much but the problem is that a tenor does

somehow the opera has room for a party scene in the final act

interlacing classism, sexism, and Christianity critique

the false hope of regaining control of your own life when you decide to use the tools that built the very prison you're stuck in

that one mezzo/alto might possibly the only sane person in this narrative

R.I.P. somebody's throat

the significance of the word Leib

you can actually give these plays wacky colorful fun stagings like the ones below and they will still be absolute nightmares to behold

LEFT: Salome, 2024, Deutsches Nationaltheater Weimar. Featured are soprano Tamara Banješević (Salome) and tenor Alexander Günther (Herodes) in a take of the Richard Strauss opera inspired by fables and animal motifs in the work, and likely, aliens. Stripped down to her black leotard, Salome demands Herodes (himself stripped down to a decorated flesh bodysuit and green trousers) to bring her Jochanaan's head. You can almost hear her menacingly roar it against his ear.

RIGHT: Wozzeck, 2015, Opernhaus Zürich. Featured are baritone Christian Gerhaher (Wozzeck) and a chorus of women all in red wigs to resemble Wozzeck's dead partner Marie. Wozzeck is cornered as the yellow frames of the stage set, where the lookalikes of the woman he had just murdered are gathering over him, tilt to increasing, spiraling angles. If you look closer, everyone in this staging of the Alban Berg opera looks like puppets.

[nicht-ganz-allein-sunny]

HAMLET, Prinz von Dänemark

Deutsches Nationaltheater Weimar

nach William Shakespeare, Regie: Jan Neumann

[bettinawerner]

DER GUTE MENSCH VON SEZUAN

Bertold Brecht

Nationaltheater Mannheim, März 2023

Regie: Charlotte Sprenger, Bühne: Aleksandra Pavlović, Video & Mitarbeit Bühne: Marlene Pieroth, Dramaturgie: Lena Wontorra, Video: Roly Chamber, Licht: Robby Schumann, Musik: Philipp Plessmann & Jonas Landerschier nach Paul Dessau

Mit: Leonard Burkhardt, Annemarie Brüntjen, Jessica Higgins, Ragna Pitoll, Arash Nayebbandi, Eddie Irle, Philipp Plessmann, Boris Koneczny, Rocco Brück, Jonas Landerschier

Fotos: Christian Kleiner

[demoura]

DIA 27 DE OUTUBRO DE 2024 : RAZÃO DA VIAGEM A MUNIQUE- A ESTREIA DO “DAS RHEINGOLD” ENCENADO POR TOBIAS KRATZER COM DIRECÇÃO MUSICAL DE VLADIMIR JUROWSKI NA BAYERISCHE STAATSOPER : assisti à ópera de Richard Wagner que marca a temporada 2024 /25 da opera estatal da Baviera com o mesmo entusiasmo com que Catule Mendes, Judite Gautier e Augusta Holmes viajantes do primeiro Ouro do Reno foram a Munique em 22 de Setembro de 1869 ! Atmosfera especial na Bayerische Staatsoper antes do início do espectáculo numa casa cheia de um público internacional salpicado de belíssimas” filhas do Reno” muniquenses vestidas nas lojas de Maximilian Strasse … .Tal como em Bayreuth a música de Wagner realmente importa em Munique… Tive a companhia nesta jornada wagneriana do meu jovem amigo Martim Menezes que conseguiu marcação para um dos belíssimos bares- cafetaria da ópera . Antecedendo a sua nova produção do "Rheingold" o diretor “ estrela ” Tobias Kratzer anunciou que se iria concentrar menos na crítica do capitalismo que moldou a interpretação de Wagner nas últimas décadas do que na crise da religião. Kratzer é um natural “story teller” e jamais esquecerei a felicidade de assistir com a Zaza ao soberbo Tanhauser em Bayreuth 2019 . ”O seu novo Anel de Munique arrancou no domingo no Nationaltheater com um Rheingold rico em pormenores e fantasia. A partir do momento em que as donzelas do Reno fizeram a sua r entrada , tornou- claro que o Wagner de Kratzer Iria abraçar tanto a modernidade como a magia. As raparigas vestem calças de ganga e usam smartphones, mas também têm poderes de telecinesia e metamorfose; para provocar Alberich, uma delas transforma-se numa cabra. Andam à volta do transepto de uma catedral gótica em mau estado; cartazes de várias divindades foram desfigurados com slogans nietschianos como "Deus está morto" Os gigantes Fasolt e Fafner são sacerdotes sardónicos que se ajoelham e fazem vénias com calculada insinceridade a um Wotan cuja família veste roupas esfarrapadas pelo tempo. Dormem em tapetes sujos num estaleiro de construção e guardam as maçãs douradas de Freia numa caixa frigorífica tuperware . Loge, vestido como Jean-Paul Sartre, é um fumador inveterado com tendências pirómanas. E Alberich? Esta é a sua ópera. Depois de ter sido gozado pelas ninfas e enganado por Wotan, encontra-se completamente nu, acorrentado a um banco da catedral. Wotan saca de uma faca e corta- lhe um dedo juntamente com o anel. ( mais brutal só a amputação do braço no Anel de Copenhagen de Kasper Holten ) .A humilhação é visceral. Kratzer é um contador de histórias nato, e a sua noite de abertura é simultaneamente intrigante e divertida. E se os deuses forem reais, mas a humanidade já estiver farta deles? Na altura em que Valhalla é revelado (um altar ornamentado, com os deuses pousados como estátuas renascentistas dentro da sua pompa dourada), sentimos uma profunda sensação de desconforto. .Vladimir Jurowski parece partilhar a visão de Kratzer da verdadeira magia vista sob uma lente analítica; os seus tempos são frequentemente rápidos, as suas texturas vítreas e transparentes, e a sua interpretação cheia de pequenas revelações. Jurowski transporta os seus cantores com um cuidado , enquanto revela os ossos e os tendões da música de Wagner. Raramente é inebriante, mas é convincente. Os cantores formam um conjunto muito unido, todos com um desempenho ferozmente empenhado. Juntos, Kratzer e Jurowski criaram condições que permitem a todos eles levarem-se ao limite, correrem riscos e darem tudo o que têm. Se não teve a oportunidade de ouvir Nicholas Brownlee, acredite que terá muitas oportunidades de o apreciar . Ele é provavelmente um dos próximos grandes barítonos wagnerianos da nossa geração. A voz é poderosa com uma bela linha e excelente alemão. O seu desempenho foi uma revelação. Sean Panikkar tem a dimensão vocal que Loge exige. Pode ter menos experiência neste papel , mas sem dúvida aprofundará a sua compreensão mais tarde. A Markus Brück faltou um pouco de poder na parte muito difícil de Alberich, mas

[youd-have-to-stop-the-world]

schön hier. aber waren sie schonmal im NATIONALTHEATER MANNHEIM

[guddysmith]

Schlussapplaus der Vorstellung DER FLIEGENDE HOLLÄNDER am 3. Oktober 2024 am Deutschen Nationaltheater in Weimar. Auf dem Besetzungszettel steht unter "Musikalische Leitung" Dominik Beykirch. Es dirigierte aber Andreas Wolf, der hier demzufolge auch beim Schlussapplaus zu sehen ist.

[tumblbiking]

Der Abriss des albanischen Nationaltheaters

Am frühen Morgen des 17. Mai 2020 stürmten bewaffnete Spezialeinheiten und Polizeikräfte das Nationaltheater im Zentrum Tiranas. Im Inneren hatte eine Gruppe friedlicher Aktivisten, hauptsächlich Künstler, Intellektuelle und Journalisten, den Veranstaltungsort besetzt, um seine Zerstörung zu verhindern.

Um sie daran zu hindern, Hilfe oder Verstärkung zu rufen, wurde ein GSM-Signalstörsender eingesetzt, der das Theater effektiv in Dunkelheit tauchte und seine Insassen der Polizei schutzlos aussetzte.

Es wurden Aufnahmen gemacht, die den gewalttätigen Missbrauch von Demonstranten zeigten, und es wurde festgestellt, dass mit dem Abriss des Gebäudes begonnen wurde, als sich noch Menschen darin befanden. Die persönlichen Gegenstände der Aktivisten gingen in den Trümmern des Theaters verloren und sie hatten keine Möglichkeit, sie zurückzuholen.

In den folgenden Stunden versammelten sich auf der Straße vor dem Theater Menschen, die durch Metallbarrieren und eine Reihe gefühlloser Polizisten, die alle ihre Identifikationsnummern von ihren Uniformen entfernt hatten, daran gehindert wurden, näher zu kommen.

Es herrschte eine Atmosphäre der Trauer, Tränen flossen und die Menge war von Verzweiflung und Unglauben überwältigt, während die Abrissfahrzeuge ihre Arbeit an einem der letzten historischen Gebäude in Tirana fortsetzten.

Als die Versammlung größer wurde, versuchte die Polizei mehrmals, die Menge mit entschlossenen Methoden aufzulösen, wobei sie oft gewaltlose Proteste unterbrach und unter Kontrolle brachte. Zwei Journalisten wurden festgenommen und behaupteten, sie seien in Polizeigewahrsam angegriffen und abfällig beschimpft worden.

Für Außenstehende war der Abriss des Nationaltheaters ein tragisches Ereignis, insbesondere angesichts seiner Einstufung als historisches Gebäude, das geschützt werden sollte. Für die Albaner hatte es jedoch eine Bedeutung, die über seine physische Form hinausging.

[tumblbibiking]

Der Abriss des albanischen Nationaltheaters

Am frühen Morgen des 17. Mai 2020 stürmten bewaffnete Spezialeinheiten und Polizeikräfte das Nationaltheater im Zentrum Tiranas. Im Inneren hatte eine Gruppe friedlicher Aktivisten, hauptsächlich Künstler, Intellektuelle und Journalisten, den Veranstaltungsort besetzt, um seine Zerstörung zu verhindern.

Um sie daran zu hindern, Hilfe oder Verstärkung zu rufen, wurde ein GSM-Signalstörsender eingesetzt, der das Theater effektiv in Dunkelheit tauchte und seine Insassen der Polizei schutzlos aussetzte.

Es wurden Aufnahmen gemacht, die den gewalttätigen Missbrauch von Demonstranten zeigten, und es wurde festgestellt, dass mit dem Abriss des Gebäudes begonnen wurde, als sich noch Menschen darin befanden. Die persönlichen Gegenstände der Aktivisten gingen in den Trümmern des Theaters verloren und sie hatten keine Möglichkeit, sie zurückzuholen.

In den folgenden Stunden versammelten sich auf der Straße vor dem Theater Menschen, die durch Metallbarrieren und eine Reihe gefühlloser Polizisten, die alle ihre Identifikationsnummern von ihren Uniformen entfernt hatten, daran gehindert wurden, näher zu kommen.

Es herrschte eine Atmosphäre der Trauer, Tränen flossen und die Menge war von Verzweiflung und Unglauben überwältigt, während die Abrissfahrzeuge ihre Arbeit an einem der letzten historischen Gebäude in Tirana fortsetzten.

Als die Versammlung größer wurde, versuchte die Polizei mehrmals, die Menge mit entschlossenen Methoden aufzulösen, wobei sie oft gewaltlose Proteste unterbrach und unter Kontrolle brachte. Zwei Journalisten wurden festgenommen und behaupteten, sie seien in Polizeigewahrsam angegriffen und abfällig beschimpft worden.

Für Außenstehende war der Abriss des Nationaltheaters ein tragisches Ereignis, insbesondere angesichts seiner Einstufung als historisches Gebäude, das geschützt werden sollte. Für die Albaner hatte es jedoch eine Bedeutung, die über seine physische Form hinausging.

[joostjongepier]

Wat?   Goethe und Schiller Denkmal (1856) door Ernst Friedrich August Rietschel (met detail), Goethe in seiner römischen Wohnung (juni 1787) door Johann Heinrich Wilhelm Tischbein, Johann Wolfgang von Goethe (1826) door Charles Etienne Pierre Motte naar P.L.H. Grevedon, naar O.A. Kiprenskij, Goethe in de römischen Campagna (ca. 1787) door J.H.W. Tischbein [en ter vergelijking het gelijknamige schilderij (1787) uit het Städel in Frankfurt], Schiller auf der Flucht mit seinem freund Andreas Streicher (ca. 1850) door Maximilian Stieler

Waar?   Openbare ruimte, Goethe-Nationalmuseum en Schillers Wohnhaus, Weimar

Wanneer?   28 juli 2024

Gisteravond kwam ik aan in Weimar. Een lange reisdag met veel treinongemak bij de Deutsche Bahn. Vertraging op vertraging en, ondanks een eersteklas ticket met stoelreservering, gedwongen zijn in het gangpad te zitten. Kortom: na iedere treinreis in Duitsland waardeer ik de kwaliteit van de NS meer dan ooit tevoren. Alle reisperikelen ten spijt ben ik nu dus in de stad van Goethe en Schiller. En met hen begin ik dan ook mijn bezoek. Omdat dit dagboek gaat over beeldende kunst, zal ik niet al te zeer uitweiden over de literaire aspecten van beide grootheden. Ik beperk me, na een korte introductie, tot een aantal kunstwerken die ik tijdens mijn eerste dag in Weimar tegenkwam.

Johann Wolfgang Goethe (en nadat hij in de adelstand was verheven: Von Goethe) was een duizendpoot. Hij was niet alleen toneelschrijver en dichter, maar ook wetenschapper, filosoof en staatsman. Hij werd in 1749 geboren in Frankfurt am Main en verhuisde in 1775, na een onmogelijke liefdesrelatie, naar Weimar. Afgezien van een reis van enkele jaren naar Italië, wat zou resulteren in zijn beroemde boek Italienische Reise, bleef hij de rest van zijn leven in Weimar wonen. Na een moeizame eerdere ontmoeting, raakte Goethe vanaf 1794 hecht bevriend met Friedrich Schiller. Deze vriendschap duurde voort tot Schillers dood in 1805. Uit de samenwerking tussen de twee geniale mannen ontwikkelde zich een stijl die wordt aangeduid als ‘Weimarer Klassik’.

Vandaag staan drie locaties op mijn programma die een belangrijke rol hebben gespeeld in het leven van Goethe en Schiller. Ik begin de dag met een bezoek aan Goethe’s woonhuis met bijbehorend museum en ga daarna een stukje verderop naar het woonhuis van Schiller. Na de lunch bezoek ik ook nog Goethe’s Gartenhausn in het fraaie Park an der Ilm.  Hoewel ik een Weimar Card heb waarmee ik gratis de bus kan nemen, loop ik van mijn hotel tegenover het station naar mijn eerste bestemming. De bezienswaardigheden in Weimar liggen allemaal op loopafstand. Ik kom het centrum binnen via de Theaterplatz en daar zie ik al direct het eerste kunstwerk van de dag: het Goethe-Schiller Denkmal. Dit zeer fraaie dubbelstandbeeld van Ernst Rietschel (1804-1861) staat voor het Deutsches Nationaltheater. Goethe heeft een lauerkrans in zijn rechterhand, waar ook Schillers rechterhand naar reikt. In zijn linkerhand heeft Schiller een rol papieren, terwijl Goethe de zijne vriendschappelijk op de schouder van zijn vriend heeft gelegd. De detaillering van het beeld is zeer fraai. Vooral de gelaatsuitdrukkingen zijn scherp getekend, mar ook details als knopen zijn uiterst precies uitgewerkt.

In Goethe’s woonhuis en museum kom ik heel wat afbeeldingen van de dichter tegen. Een heel aardige vind ik de inkttekening van Tischbein, waarop we de jonge Goethe zien terwijl hij zit te lezen. Het is een vlotte schets, die slechts grof is uitgewerkt. Het aardige van dit werk zit hem in de informele manier waarop Goethe is weergegeven. Zijn stoel rust op slechts twee poten, de rugleuning tegen de muur aan. Goethe zit met opgetrokken knieën, zijn  blik gericht op zijn lectuur.

Een stuk formeler is de lithografie van C.E.P. Motte, die is terug te brengen op een werk van O.A. Kiprenskij. Goethe is op deze prent een stuk ouder dan op de tekening van Tischbein. Terwijl zijn hand met pen nog op het papier rust, richt Goethe zijn blik naar links, alsof iemand hem bij het schrijven is komen storen.

Wellicht het meest beroemde portret van Goethe is van de hand van de al genoemde Johann Tischbein. Het stelt Goethe voor tijdens zijn Italiaanse reis, achteroverliggend op een blok steen. Het originele schilderij hangt in het Städel Museum in Frankfurt. In Weimar hangt een tekening naar dit bekende werk.

Het bezoek aan Schillers woonhuis begint met een heel aardig schilderij van Maximilian Stieler. Schiller, zoon van een militair, stond sinds zijn  veertiende onder toezicht van hertog Karl Eugen. In diens eliteschool werd Schiller opgeleid tot arts en trad daarna als regimentsarts in dienst van de hertog. Schiller wilde echter al sinds zijn kindertijd schrijver worden. Hij schreef stiekem zijn eerste drama, Die Räuber, dat in 1782 in Mannheim werd opgevoerd en de jonge Schiller op slag beroemd maakte. Voor de opvoering had Schiller zonder toestemming Stuttgart verlaten, wat neerkwam op desertie. De hertog verbood daarop de jongeman het schrijven. Aangezien dat voor Schiller geen aanvaardbare optie was, had hij geen andere keus dan te vluchten. Uiteindelijk leidde zijn vlucht hem naar Thüringen, waar hij de rest van zijn leven zou blijven. Het werk van Stieler toont de jonge schrijver op de vlucht, uitgeput leunend tegen een boom met naast zich zijn vriend Andreas Streicher.

[opera-ghosts]

The German soprano Glanka Zwingenberg (1903-1951). After successful years as concert singer in Berlin she made her opera debut 1933 at the Opernhaus Essen, where she stayed till 1936. From 1936 till 1939 she sang at the Staatsoper Hamburg. When Karl Ellmendorff became general music director at the Nationaltheater Mannheim, he engaged the soprano. In Mannheim she sang Donna Anna, Marta („Tiefland“), Lady Macbeth, Elektra, Marschallin, Norma, Brünnhilde and Isolde. Guest performances took her to Rome (Senta in 1942 with Paul Schöffler as Holländer), Barcelona (Isolde, 1942) and Paris (Brünnhilde, 1941). In 1946, due to a worsening heart condition, she gave her farewell performance in Mannheim as Isolde and started teaching at the Mannheim Musikhochschule. She returned to the stage for some guest performances, in 1948, at the Städtische Oper Berlin, she sang her last Isolde. In 1951 with 48 years she died of a heart attack. The photographs show her as Brünnhilde with Josef Herrmann as Wotan in „Die Walküre“ at the Städtische Oper Berlin in 1948.