#mooi verhaal

[thebugthatruinsyourpicnic]

Vind wel, als Limburger, dat er een zachte g in Het Geluk van Limburg mocht zitten

[betoverheks]

Een hekel hebben, maar niet haten. Niet schreeuwen maar goedmoedig blaten. Heks verandert, heb je het in de gaten? Schreeuw ik soms nog naar mijn hond, verexcuseer ik me terstond.

Schrijven is mijn forte. Van alle dingen, die ik goed kan, is dit een kunstje, dat ik ook half dood in bed kan beoefenen. Heel fijn. Ik dank Godin op mijn blote knietjes voor dit talent. Het loodst me door moeilijke tijden heen. Helaas willen sommige mensen niet dat ik schrijf. ‘Wie schrijft blijft’ is hen een doorn in het oog. Het liefst zagen ze me ter plekke dood neervallen. Iemand van hen…

[djdejong]

Kleine mannetjes

Al sinds ik de H0 poppetjes in Zoetermeer heb gekocht voor het examen van de school voor fotografie heb ik al het idee om daar nog is wat mee te gaan doen. Ik moet zeggen dat het jammer is dat die poppetjes op schaal 1:87 altijd onscherp zijn omdat het gewoon zo klein is,. Maar als je dan een plaatje op Facebook of Pinterest ziet valt het wel mee dus op met de omgekeerde puzzel. Gister in de…

[devosopmaandag]

Kralen rapen

Soms lees ik in de trein een boek zonder een potlood bij me te hebben. Ik word daar onrustig van, tenzij het een meeslepend verhaal is. Soms heb ik alleen een balpen bij me en zoek dan in mijn tas naar een stukje papier of ik tik wat notities in op mijn telefoon. Die vergeet ik dan weer of ik raak het papiertje kwijt. Het is vooral frustrerend als de tekst rijk is aan parels of witte glanzende steentjes. Vriendin I bracht eens tijdens een vakantie aan de Griekse kust uren door met het zoeken naar witte marmeren steentjes langs de kustlijn, gladgepolijst door de zee. Misschien doet ze dat wel omdat ze op het gymnasium heeft gezeten en van oudGrieks hield of omdat ze een eigenzinnig en conceptueel kunstenaar is met een sterk ontwikkeld gevoel voor het absurde. Dat die witte steentjes oplichtten hielp haar bij het zoeken. Ik kreeg een handvol van haar.

Ik dacht daaraan omdat ik begonnen ben in een boek van Jan Keij over Sören Kierkegaard (filosofieleesgroephuiswerk). In het boek wordt gul gestrooid met parels of witte kralen zonder gat. Van Kierkegaard heb ik een boekje met aforismen – dat is wel een beetje vals spelen. Een pracht van een kraal: “De mensen zoeken in numerieke sterkte altijd wat Adam al achter de struiken zocht: dekking.” Die sluit mooi aan bij wat ik aankruiste in Keijs boek: “Je kunt geen afzonderlijke mens denken, maar enkel het begrip mens.” De eerste kraal glanst mooier.

Het boek met de meeste kralen uit mijn boekenkast is ongetwijfeld 'De ontdekking van de wereld' van Clarice Lispector. Zij is – al vaker hier vermeld – mijn grootste heldin. Om ze snel te vinden is het boek bezaaid met lelijke plastic bladwijzers van de Hema. Het boek is zo een pastelkleurige bloem geworden

Soms wantrouw ik mijn gerichtheid op kralen zoeken tijdens het lezen. Alles wat glanst is voor eksters en luie lezers, denk ik dan. Maar natuurlijk zijn het ook gewoon geheugensteunen en ze maken het lezen extra plezierig. Al heel lang houd ik van aforismen, maximes en motto's. Het zijn heel kleine, gepolijste artefacten van taal die hun glans maar niet lijken te verliezen. Het Griekse 'Ken uzelf' werkt al meer dan tweeduizend jaar. De mooiste zijn die je zelf hebt opgegraven, zoals deze van Lispector:

Je moet respect hebben voor je zwakte.

… omdat je het geschenk ervaart dat je stoffelijk bestaat.

Wat me geruststelt is het feit dat alles wat bestaat, bestaat met absolute precisie.

Brood is liefde onder vreemden.

Ik wist niet dat je pas liefhebt als je beider onbegrip optelt.

Wat leeft krimpt ineen omdat het leeft.

Zou sterven het laatste aardse genot zijn?

(vertaling: Harrie Lemmens)

[fransopdefiets]

20-7 Tromsø

Ik heb tegen al mijn principes in gisterenavond het hamburgermenu gegeten. Op de camping stond een grote tent die als restaurant dienst doet. Je kon kiezen uit pizza (dat heb ik wel afgeleerd), fish and chips of een hamburger met patat. Die werd geheel volgens de regels geserveerd op een klef wit broodje met maïskorrels, reepjes ijsbergsla, een soort van saus en patat. Het vult wel, maar ik snap nog steeds niet waarom mensen dit graag eten.

Als je maar halve dagen fietst, lees je veel. Eergisteren las ik Het postkantoor van Charles Bukowski, een hilarisch verhaal over overleven in de Amerikaanse ambtenarij bij de posterijen. Kan ik iedereen aanraden, het is nog steeds actueel. Nu ben ik beginnen in American Psycho van Bret Easton Ellis over rijke maar onzekere jonge twintigers in New York die in de financiële sector werken. Het is nogal vermoeiend lezen omdat hij van iedereen die in het verhaal voorkomt de kleding beschrijft en de merken benoemt. Ik snap dat het een stijlmiddel is, maar wie kent al die merken van twintig jaar geleden nog?

Van wassen kwam gisteren niet veel, er was maar af en toe een beetje zon, de wolken hingen laag boven de grond en er stond een koude vochtige wind. Mijn fietsbroek droogde ik na het wassen op het elektrische kacheltje in de hut.

Ik ben om kwart over vijf wakker, mooi voor de wekker, ik kan op mijn gemak opstaan en ontbijten in de gemeenschappelijke keuken. Het is 12 kilometer naar de ferry en je weet nooit precies hoe lang je er over doet. Het fijne van zo vroeg fietsen, is dat er nog geen noordenwind staat. Die steekt pas in de loop van de ochtend op. Om kwart voor zeven zit ik op de fiets en een half uurtje voor vertrek sta ik op de kade van Botnhamn. Er staat een klein rijtje van misschien zeven auto’s, het is weekend tenslotte. Ik verlaat Senja en ga naar Brensholmen op het eiland Kvaløya. Van daar is het nog 60 kilometer naar Tromsø.

In Brensholmen ga ik eerst naar de Joker (de supermarkt), die gaat eigenlijk pas om negen uur open, ik ben een kwartiertje te vroeg. Als de medewerkster me ziet afstappen, doet ze de deur open en maakt een uitnodigend gebaar, kom maar binnen. Bij het afrekenen, wijst ze op de speciale huiskamer met gratis koffie voor de klanten. Daar maak ik graag gebruik van!

Het werd echt een heerlijk fietstochtje, een lange stille tunnel, rustig omhoog naar 160 meter en over de fjell en na een uurtje weer een afdaling naar de volgende fjord. Om in Tromsø te komen, moet je weer zo’n idioot hoge brug over, maar dan hoef ik alleen nog maar de rand van het eiland te volgen om in het centrum te komen. Ik heb een appartement in het centrum met een wasmachine, zodat ik nu serieus werk kan maken van het opfrissen. Het appartement blijf een souterrain te zijn met een enkel raam en nogal frisjes. Maar het is goed ingericht en de wasmachine doet het.

Als de was draait, wandel ik naar het Poolmuseum, daar kun je alles leren over het leven op Spitsbergen, over zeehonden jagen en villen en ijsberen schieten. En uiteraard is er een afdeling over de Noorse poolreizigers.

Gefietste afstand: 74 km

Gefietste tijd: 5,5 uur

Afstand tot de Noordkaap langs de meridiaan: 291,9 km

[cactusklas]

Deze morgen bezochten wij Cultuurcentrum De Brouckère om de film ‘ZEEVONK’ te bekijken. Waw, wat een film 👏🏼💯🎞️

Heel mooi verhaal over vissers, het vissersleven en het risico ervan 🎣⛵️ We waren allemaal onder de indruk👏🏼

[jungleklas]

De voorleesweek ging vandaag van start! Het was nog even spannend afwachten wie onze voorlezer vandaag zou zijn.

Juf An beet de spits af en las ons een mooi verhaal over wetenschap voor. Bedankt voor dit gezellig voorleesmoment!📖

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De val van Angkor

Nu komen we bij de kern van de zaak! Er kan geen Val van Angkor zijn zonder Angkor.

We kunnen dit verhaal situeren in de twaalfde eeuw: de tempel is gebouwd voor de Hindoe god Vishnu en is er nog geen spoor van boeddhisme. Wel een beetje lastig dat in het vorig boek de komst van Djenghis Khan wordt aangekondigd want die kwam een honderd jaar later pas aan de macht.

Angkor Wat heeft een grote symbolische waarde: het was het toonbeeld van de Khmer en staat sinds 1863 op de nationale vlag van Cambodja waardoor het bij quizvragen een weggevertje is.

Je kan een heel boek schrijven over Angkor Wat en Wikipedia vat het allemaal al mooi samen dus zou het een beetje saai zijn om een half artikel te knippen en hier te plakken. Laten we het er dus op houden dat het een mooi gebouwencomplex is en terecht een nationale trots is.

[jurjenkvanderhoek]

ALBRECHT GENIN ONTWIERP LOGO’S VOOR EEN COMPLEXE WERELD

Een maagdelijk wit vel papier nodigt uit er een lijn op te zetten en nog één en een vlak te duiden, een compositie aan te vangen. Maar het onbeschreven blad kan ook tegenstaan, de inspiratie dood slaan. Je zit mijmerend, de hand beweegt niet, er komt niets naar boven dat beeld dient te hebben. Dan liever een ondergrond genomen dat al eens iets heeft ontvangen, al een verhaal in zich heeft. Jij hoeft dat alleen maar aan te vullen, in te vullen met jouw idee over de herinnering. Dat is wat Albrecht Genin doet, of beter heeft gedaan. De Duitse kunstenaar leefde van 1945 tot 2013. Op dit moment wordt zijn werk getoond in Museum Nairac , daarbij is een catalogus getiteld "Ocean Stories" verschenen bij Livingstone Editions / Van Spijk Artbooks.

“Omdat Genin niet wilde beginnen op een wrede witte ondergrond, gaf hij de voorkeur aan geprint materiaal zoals Bijbels, wetboeken, kaarten, partituren en grootboeken om op te werken”, schrijft Jeroen Dijkstra van de Livingstone Gallery in het voorwoord tot het boek. Dijkstra stipt kort de levensloop van de kunstenaar aan, daar de tekeningen in de bundel opgenomen al boekdelen spreken. “Wanneer hij muziekpapier gebruikte kon een compositie beginnen met een lijn, maar dan liet hij deze lijn groeien tot een figuur. Met een bladzijde uit een boek is de helft van de afbeelding al aanwezig. Mooi materiaal om een tekening te beginnen daar het eerste werk al gedaan is.”

Wars van de kunstwereld met zijn artistieke trends en kritieken, afkering van musea, galeries en kunstruimten kon Genin bij leven een bijzonder oeuvre opbouwen. Het lukte hem het leven, wat hij beschouwde als de absurde realiteit, te vertalen in een leefbare fantasie. Dijkstra legt de manier van werken uit, ontrafelt het mysterie. Ruwe contouren met veelal emotionele, soms zelfs donkere ondertonen worden afgewisseld met een heel bijzonder gevoel voor humor. Genin zocht de lichtheid van het bestaan. Voor zijn afbeeldingen inspireerden hem de dagelijkse handelingen van Thaise vissers op weg naar de rivier, de boeren die de velden ploegen. Locaties werden inwisselbaar door het beeld te versimpelen tot alleen enkele zwarte lijnen. Op die manier kan het evengoed een boer in Normandië zijn of vissers aan de oever van de Nijl. Mannen met speren rond een kampvuur kunnen ook grottekeningen in Afrika zijn of rotsschilderingen van Aboriginals in Australië. Het vereenvoudigen van een complexe wereld tot haar essentie, omdat de wereld al ingewikkeld genoeg is. "Because I really enjoy it when I am able to do it with ease."

In zijn werken op papier gebruikte Genin meestal zwarte olieverf of oostindische inkt. "Black is more exciting for the process, the composition becomes more divined." Hij was van mening dat kleur het ontstaan van een afbeelding beperkt. Zwart legt de basis voor concentratie op de compositie, kleur leidt af van de abstractie van het beeld. Door het boek, dat in beelden de verhalen vertelt van Genins reizen naar het Verre Oosten, te bladeren zie ik wat de kunstenaar bedoelt met dat de compositie met zwart meer goddelijk wordt. De tekeningen lijken van een andere orde te zijn, een parallel universum. De figuren, met ogen maar zonder neus, brengen een mysterieus spel voor het voetlicht. En inderdaad hebben de tekeningen de sfeer van rotsschilderingen, van beeltenissen die het leven bezweren. Van tekens die de wereld tot haar essentie versimpelen.

Het boek is over verschillende rubrieken uitgesmeerd. Ingedeeld naar de diverse dragers die door Genin voor de tekeningen zijn gebruikt. En iedere ondergrond – boek, muziekblad, geschreven tekst, ingevuld grootboekrekening, logboeken – hebben een eigen sfeer in beeltenis. De figuren zijn tot het wezen versimpeld, de basis waarop de handeling dan wel de boodschap het meest tot recht komt. De drager heeft als verhaal voldoende, niet als leesbare tekst maar als zichtbaar tekstbeeld. Het is het decor van de tekening, heeft er zijdelings betekenis door. De achtergrond maakt de levende vlek speels. Zou het op blank papier zijn gezet zal het een te harde overgang kennen, van het blad springen en minder kracht hebben. Juist deze afweging van geprint onder getekend, die balans van wat was en later is, geeft de compositie een dimensie meer. Het is tastbaar gelaagd.

Op muziek gezet acteren de figuren een danse macabre, een levendige dodendans. En staat de dirigent onstuimig voor zijn orkest. De notenbalken nodigen meer uit om op het thema muziek het beeld te laten klinken. De noten op de balken brengen een melodieuze sfeer in. Er is meer dynamiek dan in de relatief statische boekbladen. Net als in de boeken de tekst zich niet laat lezen, kan het uitgeschreven muziekstuk niet op noten gespeeld worden. Het is behang om de tekening vertrouwd en intiem te maken. De titel van het muziekstuk is meestal aanleiding voor een tekening. Zo is het muziekblad beter onderdeel van de compositie dan bij de andere items voor verbeelding.

Op geschreven teksten gaat de beweging verder. Het schoonschrift nodigt uit tot een geladen dynamiek. En ook hier is de tekst achtergrond ter ondersteuning van het beeldmerk. Waar het grootboek door de rechtlijnige verdeling en de levendige notities daarop een paradox in de afbeelding krijgt. Het kan dat dragen. Rollende hoofden zijn ogende stenen, torso´s zonder armen prijzen schoonheid, een ladder voert naar de sterren, het eiland in de zon zinkt in zee. Ocean Stories, een tekening die titel is van het boek, is beeldend een vlucht uit deze wereld, van huis en haard verdreven. Zo staan alle tekeningen symbool voor de donkerte van het bestaan waarin Genin een verlichtend wezen probeerde uit te drukken. Hij heeft getracht de heldere kant van het leven te zien om deze in zwarte expressies om te zetten. Zwart, niet als naargeestigheid, maar om de aandacht vast te houden, te concentreren op kernpunten. Logo´s van een samengestelde wereld. De aarde versimpeld tot haar geaardheid, waarop het leven nog leefbaar is.

Ocean Stories. Albrecht Genin, tekeningen. Tekst Jeroen Dijkstra. Uitgave Livingstone Editions / Van Spijk Art Books, 2024. Tentoonstelling Museum Nairac Barneveld tot en met 22 juni 2024.

[gewoonkarin]

Uitvaart. Crematie. Afscheid. Het maakt niet uit hoe je het noemt, het blijft verdrietig.

Oudste liefje en ik gingen vanmiddag naar het afscheid van de vader van haar vriendin. Mooie verhalen, mooie foto’s, mooie muziek. Het laatste woord was nog door hem geschreven. Moeder en dochter stonden beide sterk. Vertelden hun verhaal met daarin juist niet de laatste periode maar de fijne herinneringen, vaak met een glimlach. Ooit vroegen de liefjes aan mij waarom de vertellers geen applaus kregen na hun verhaal, vandaag was ook zo’n moment dat je een applaus wilde geven. Ongeschreven wet dat dat niet past maar ik zou het graag anders zien.

Op de heenweg vroeg oudste liefje zich af waarom mensen zichzelf en elkaar dit aandoen, zo’n afscheid. Moe van verdriet en geregel en dan hoog in emoties afscheid nemen in groot gezelschap. Keuzes zei ik. Aan de ene kant wil je iedereen de kans geven om afscheid te nemen en aan de andere kant wil je alleen hen heel dichtbij erbij hebben. De keuze ligt vaak bij de achterblijvers. Veel tijd heb je niet.

Een afscheid mooi maken. Zo was het vandaag. Ik zag een moeder, dochter en zoon. Ik zag wat ik bijna 7 jaar geleden zag. Ik hoorde ook dezelfde soort opmerkingen. Dat mensen hopen dat niet ingestort gaat worden, dat de klap nog wel gaat komen. Vaak komt er geen klap. Dat is boekwijsheid. Ik zie soms wat gestruikel en vallen en weer opstaan. De rug rechten. Een moeder die beseft dat ze het nu alleen moet gaan doen. Een dochter met een eindexamen voor de boeg. Een zoon die zich terugtrekt. Ook dat is niet standaard maar voor mij zo herkenbaar.

De hele vriendengroep van oudste liefje was er. Dat steunt. In zes jaar tijd is de groep gevormd en zijn ze samen op weg naar volwassen worden. Dit hoort erbij. Lief en leed delen. Mooi dat ze er voor elkaar zijn. Nu maar zeker straks. Zij weten. Dan hoef je niet maar kun je alles vertellen.

Ik zei tegen de moeder dat het nu echt tijd werd voor dat wijntje samen. Over een paar weken ga ik eens appen. Als de stilte komt. Het leven gaat door, ook als het voor jou nog zo vaak stil valt.

Ook zij gaan het redden samen. Rouw verweven met de waan van de dag kost tijd. Geen zes weken of een jaar maar tijd. Ik geloof niet zo in dat instorten. Ik geloof wel in de veerkracht van de mens. Na overleven komt leven.

[dwalendinhetniets]

Ik zou zo graag iets moois en betekenisvol willen schrijven. Een verhaal dat mensen raakt, of een boek wat iemand met zich meedraagt en aanbeveelt aan iedereen die maar wilt luisteren. Misschien wel een gedicht met een diepere laag. Maar als ik naar het schrift voor mijn neus staar of naar het lege Word-document, komt er niks uit mijn vingers. De pagina’s blijven leeg. Wit en onbeschreven, opgeslagen zonder wijzigingen.

Het is zo gek, want mijn hoofd zit zo vol met gedachtes. Soms denk ik dat mijn gedachtes een keer zullen overstromen en wegvloeien als een stortbui tijdens een droge zomer. Maar als ik dan dat lege papier of document zie, is het alsof er ineens een muur staat. Mijn gedachtes zijn afgesloten van mij. Ideeën, inspiratie en creativiteit zijn niet meer te bereiken.

Ik ben alleen.

Alleen met de nog steeds onbeschreven pagina, het document dat leeg blijft. Het voelt alsof ze me proberen uit te lokken, als een groepje kinderen op het schoolplein: Kom dan. Doe het dan. Ik laat ze winnen. Ik doe het schrift dicht, sluit het Word-document af en vlucht terug in de warme veiligheid van mijn gedachtes.

[bramsnor]

Hallo hier ben ik weer, Kato dus. Je weet wel dat hondje met een (vervolg) verhaal. Vandaag weer nieuwe ervaringen opgedaan, eerst even langs m’n oude huis gewandeld, fijn maar ik heb daar niets behalve m’n buren Cora en Peter(leuk stel maar ze hebben al een hond)😉.

Toen langs een drukke weg met van rijdende tenten. Langs een ijzerfabriek en allemaal van die gekke prikkarretjes, heftrucks noemt mijn baas ze. Toen weer over die grasdijk langs die lange plas water.

Beetje jammer maar ik met m’n kortere pootjes loop achter een betonnen muur, zie dus geen flikker wat er achter gebeurd. Klojo! Komen we eindelijk bij een soort brug, kan ik van alles zien, word ik naar beneden geleid.

Wat denk je? Word ik in “ de boot genomen” letterlijk. Gelukkig was die ouwe zak met die rode jurk niet aanwezig, maar wel de vriendelijke hulppiet die de machinist is. Maar wat trilt die ijzeren boot zeg, niet normaal. Gelukkig mocht ik op de houten vloer staan bij de verwarming.

Aardig ventje trouwens die kapitein, de baas kreeg een “ bakkie”. Ik dus mee varen, kreeg er wel het heen en weer van, maar was toch wel leuk. Hierna weer naar huis gelukkig, had het wel weer even gehad, als zeven ben moet je af en toe even tukken.

Na het eten(van de baas) kwamen er ineens twee hele grote donker geklede mensachtige binnen, schrok me de kolere, heb ze ook even flink gewaarschuwd al hielp dat geen zier. Toen van ellende maar op de bank gesprongen dicht bij de baas. Maar dat mag dan weer niet, moest terug op mijn nivo.

Ze probeerde mij te kalmeren maar vertrouwde het niet. Gelukkig gingen ze al snel weer weg, eindelijk rust………..dacht ik. Mooi niet, gingen we weer naar boven. Teringherrie maken met een of andere jankmachine. Geeft niet, ik vertrouw er op dat het veilig is, wil stoer worden, ben lekker niet gevlucht. Gewoon onder de tafel blijven liggen.

Uiteindelijk werd het tijd voor onze wandeling en na een tijdje kwam het vrouwtje ook weer thuis. Die was moe want ze was wezen feesten en wij mochten niet eens mee. Rotstreek, een week geleden had ik dat niet gedurfd, maar met de Snor aan de lijn durf ik steeds meer.

Ga nu nog even plassen buiten en schrijven we morgen weer verder. Ben benieuwd wat er morgen weer gaat gebeuren. Slaap lekker.

Kato🐕

[jogjadays]

De laatste week was voor Sam druk met allerlei meetings en voorbereidingen, en voor mij druk met werk. Ik was dus blij dat we gisteravond een uitstapje hadden. Sam had namelijk gezien dat er bij de Prambanan-tempel, de grootste Hindoeïstische tempel van Indonesië en gebouwd rond de 9e eeuw, een avondvoorstelling zou worden gegeven van het Ramayana-ballet. De Ramayana is een 'epos' uit India. Het is een omvangrijk verhaal dat een belangrijke hoeksteen vorm van het Hindoeïsme. Het gaat over Rama, zijn broer en zijn vrouw Dewi Sita, die ontvoerd wordt door een soort demoon. Uiteindelijk weet Rama, met de hulp van Hanuman (een Godheid in de vorm van een sprekende aap), de demoon Ravana te verslaan. Het verhaal wordt onder andere beschreven in reliëfs op de Prambanan-tempel zelf, maar komt voor in allerlei Zuid-(Oost) Aziatische culturen, waaronder in Cambodja en dus Indonesië. Om bij de Pramaban-tempel te komen hadden we overigens een GoCar besteld. We waren met z'n vieren en dan betaal je ongeveer 6 euro om in zo'n 40 minuten naar de tempel te komen (als het verkeer meezit). GoCar is onderdeel van de Gojek app. Het is net als Uber, alleen dan uitgebreider. Het complex waar het ballet gehouden werd ligt dichtbij de tempel zelf zodat je er een ideaal uitzicht op hebt. Er is daar een restaurant waar een feestje gehouden werd, en het openluchttheater zelf (ik weet niet precies wat ze doen als het regent, maar gelukkig bleef het droog). Het theater is mooi en netjes en alles was goed geregeld. Kaartjes zijn vanaf zo'n 12 euro tot meer dan 20 voor VIP. Wij betaalden ongeveer 18 euro per kaartje, wat voor Indonesische begrippen wel veel geld is, maar het bijna alleen voor het uitzicht al waard was. Anyway, tot zover de toeristische voorlichting. Aanstaande dinsdag moeten we vroeg uit de veren (half 4 's nachts) om op pad te gaan naar de Borobodur. Sam heeft een gids gevonden via Instagram die één van de grootste experts is met betrekking tot de links tussen Cambodja en Java. We hebben hem al ontmoet van de week en hij is supergrappig en houdt van praten. Hij heeft een hele tour voor ons voorbereid waarbij we dus onder andere de Borobodur zelf bezoeken, maar ook wat andere 'sights' er omheen. Hij zei dat hij nog een verrassing heeft gepland, dus we zijn heel benieuwd.

[vrijheidscamperaars]

Gisteren was onze trip naar wellicht het bekendste plekje in Schotland, Loch Ness!

Na de tussenstop in Pitlochry was het nog een trip van 2,5 uur. Na kort overleg hadden we een plekje uitgezocht bij Loch Ness, Dores Beach.

Dit was alvast een mooi welkom, gigantisch is het meer! Bijna 40KM lang en een paar honderd meter breed.

Na een korte wandeling over het strand kwamen we één van vele nagedachtenis bordjes tegen met daarop een prachtige en oh zo waarheidsgetrouwe tekst.

"The free soul is rare, but you know it when you see it - basically because you feel good, very good, when you are near or with them."

Na deze prachtige tekst te hebben gelezen en een lekker wandeling gemaakt te hebben langs het prachtige meer gingen we een kijkje nemen bij een oud campertje wat daar langs het strand geparkeerd staat. Buiten staan mooie handgemaakte beeldjes uitgestald van een vriendelijk monster genaamd Nessie. We nemen een kijkje bij de beeldjes en al snel zien we een krantenknipsel met daarin een verhaal van een jongeman die in 1991 zijn huis, zijn vriendin en zijn baan heeft opgegeven om een levenslange zoektocht te starten naar het monster van Loch Ness. Er hangt zelfs een kaartje van het Guinness Book of World Records met de tekst, langste zoektocht naar het Loch Ness monster met de naam Steve Feltham.

Kort hierna gaat de deur open van het campertje en daar staat hij dan, in levende lijve, Steve Feltham, de enige echte, meest toegewijde Nessiehunter ter wereld.

Als je het hebt over een Free Soul, dan is dit er één van. Deze vriendelijke man verteld ons dat hij 32 jaar geleden is begonnen en hier nooit mee zal stoppen. Hij maakt de Nessie beeldjes met de hand met stenen van het strand om zijn leven te bekostigen. Met een houtkacheltje in zijn campertje aan het meer van Loch Ness.

Deze plek staat al heel mijn leven, zo lang als ik me kan herinneren op mijn verlanglijstje om te bezoeken en ik snap nu waarom. Wat zwemt hier rond? Ik begrijp Steve volkomen. Als je langs de rand van het meer staat en over het water kijkt, vraag je je af waar deze mythe vandaan komt. Het meer is zo groot en zo diep dat hier van alles kan leven onderwater wat wij nog nooit hebben gezien.

Toen wij aankwamen was het bewolkt en grijs, een erg mystiek sfeertje zoals te zien op de eerste foto. Wij werden echter blij verrast toen plotseling, uit het niets de zon achter de wolken verscheen en het water in onze richting prachtig verlicht werd.

Ik zal deze dag nooit meer vergeten. Een levenslange droom is uitgekomen, ik heb aan het meer van Loch Ness gestaan, turend over het water op zoek naar een glimp van Nessie en heb dit alles met de liefde van mijn leven mogen delen ❤️.