#mooi verhaal

[thebugthatruinsyourpicnic]

Vind wel, als Limburger, dat er een zachte g in Het Geluk van Limburg mocht zitten

[betoverheks]

Een hekel hebben, maar niet haten. Niet schreeuwen maar goedmoedig blaten. Heks verandert, heb je het in de gaten? Schreeuw ik soms nog naar mijn hond, verexcuseer ik me terstond.

Schrijven is mijn forte. Van alle dingen, die ik goed kan, is dit een kunstje, dat ik ook half dood in bed kan beoefenen. Heel fijn. Ik dank Godin op mijn blote knietjes voor dit talent. Het loodst me door moeilijke tijden heen. Helaas willen sommige mensen niet dat ik schrijf. ‘Wie schrijft blijft’ is hen een doorn in het oog. Het liefst zagen ze me ter plekke dood neervallen. Iemand van hen…

[djdejong]

Kleine mannetjes

Al sinds ik de H0 poppetjes in Zoetermeer heb gekocht voor het examen van de school voor fotografie heb ik al het idee om daar nog is wat mee te gaan doen. Ik moet zeggen dat het jammer is dat die poppetjes op schaal 1:87 altijd onscherp zijn omdat het gewoon zo klein is,. Maar als je dan een plaatje op Facebook of Pinterest ziet valt het wel mee dus op met de omgekeerde puzzel. Gister in de…

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Zwarte Banier

We zullen ons eerst op het prentje concentreren:

Het ziet er uit als een statig schilderij. Veel lange rechte lijnen. Koning en koningin met de kleine spruit mooi in het midden. Hun status wordt benadrukt door de edele (iets te mooi gekleed om ridder te zijn) die geknield voor hun zit. In de achtergrond staat een groep edelen te kijken. De zeer grote kaarsen links vullen het beeld op. We kunnen wat gaan zeveren over de vluchtigheid van het leven met de kaars en de baby, maar kom, dat is voor een maandag wat te zware kost.

Laten we nu naar de tekst kijken. Dit stukje verhaal speelt zich eigenlijk twee albums geleden af. Wat verderop schrijft Vandersteen wel dat ze weer een sprong in de tijd maken, maar ze blijven wel in Cornwall terwijl ze eerder al terug in Camelot waren. Een soort prequel dus, maat eigenlijk zonder verdere gevolgen want Hugon de hofnar loopt niet rond in dit verhaal.

[jurjenkvanderhoek]

KUNST OM VAN TE WATERTANDEN

Het is te mooi om waar te zijn. En dat is het ook. Het water kan me in de mond lopen, ware het niet dat de hamburger en het bakje patat met mayonaise dermate groot van formaat zijn dat het onwaarschijnlijk is dat ze echt zijn. En wat te denken van het vet gebakken spiegelei dat tegen de wand geplakt is. De fles ketchup, het peper en zoutstel en het glas half leeg gedronken sinaasappelsap zijn zo mooi in verf verbeeldt dat het niet waar kan zijn dat het echt is. Maar toch zou ik het zo kunnen pakken om mijn eitje te zouten en het sap te drinken, zo waar heeft Tjalf Sparnaay het voor de eeuwigheid vastgelegd. In de traditie van het zeventiende eeuws stilleven gemengd met de vernieuwende popart maakt hij wereldvreemd maar o zo helder megarealisme schurend tegen het Amerikaanse hyperrealisme.

De kunst van Tjalf Sparnaay was in het voorjaar van 2024 te zien bij Museum JAN in Amstelveen. Voor deze tentoonstelling werden een groot aantal werken van zijn hand samengebracht zodat sprake was van een overzichtelijke dwarsdoorsnede uit zijn oeuvre. De catalogus daarbij laat een deel van deze werken zien aangevuld met een levensbeschrijving en een toelichting op de schilderstijl. In gesprek met Karin van Lieverloo is de kunstenaar openhartig over zijn leven en werk. Vooral bekend en geroemd om zijn geschilderd voedsel, maakte hij in zijn werkbare leven meer dan spiegeleieren en broodjes hamburger.

Met een scherp oog weet hij ieder detail van een door hem gekozen object te observeren en vast te leggen. “The Bigger Picture” was de titel van de tentoonstelling en is dit eveneens van het boek. “Het grote plaatje” slaat niet op de afmetingen van de meeste van Sparnaay’s werken, die vrijwel altijd immens zijn. Het grote plaatje ziet Tjalf wanneer hij terugkijkt op de jaren die achter hem liggen en waarin hij zijn stijl en techniek heeft geperfectioneerd en waarmee hij in de kunstwereld hoge ogen heeft gegooid.

De grote tentoonstelling in Amstelveen markeert het 70e levensjaar van Tjalf Sparnaay. Het is een terugblik op wat hij voordien heeft gemaakt. Maar de kunstenaar zelf is niet zo van het terugkijken, hij wil vooruit zien en hoopt dat deze markering hem aanzet en inspireert om nieuw werk te maken met eventueel een ander kenmerk en divers inzicht. “Wie weet is het tijd om anders te gaan schilderen”, zegt hij daarover. “Misschien ga ik me focussen op het schilderen van de natuur.” Hij verlangt ernaar zijn talent opnieuw uit te dagen. “Misschien komt er helemaal niks uit, maar dan heb ik dat geleerd. Ik heb mezelf beloofd dat ik na mijn zeventigste alleen nog maar schilder wat ik leuk vind. Mijn hele leven lang heb ik gewerkt voor precies deze vrijheid.”

Dat is begonnen met het olieverfdoosje dat Sparnaay als jongen van twaalf kreeg. Drie jaar later schilderde hij een impressionistisch landschap, een boerderijtje met wat bomen in de stijl van de Haagse School. Tjalf wist het toen al zeker: “Ik wil kunstschilder worden”. Hij heeft woord gehouden. Het vak heeft hij zichzelf aangeleerd, het tekenen en schilderen zelf eigen gemaakt. Hij is autodidact en nooit officieel geschoold. Met zichzelf als leermeester heeft hij voldoende gekeken naar anderen en gelezen over kunstenaars om zelf aan de slag te gaan. Hij voedde zich als het ware met hetgeen door de kunstgeschiedenis op zijn bord kwam, wat de voorgangers hem serveerden. En daar gaf hij een eigen draai aan, peperde en zoutte het op zijn manier en leverde een gerecht af dat smaakt.

In eerste instantie is hij geraakt door het werk van magisch realisten en surrealisten. Hij is in zijn vroege werk schatplichtig aan bijvoorbeeld Carel Willink en Salvador Dali inspireert hem. Sparnaay schildert verstilde landschappen en onmogelijke architecturen. Ook dan is de structuur en stoffering al weergaloos echt en gedetailleerd, maar zijn te vertellen verhaal daarin zweeft boven de realiteit. Tjalf Sparnaay is in aanleg een fotograaf, dit talent gebruikt hij bij het schilderen. Fotografie is de onderliggende techniek om de stillevens niet van echt te laten onderscheiden. Daar wordt in de kunstscene weleens neerbuigend naar gekeken. Sparnaay: “Dat men nog altijd denkt dat ik dit allemaal uit mijn hoofd schilder. Vermeer had zelfs al een camera obscura als hulpmiddel om dat wat hij zag op doek te krijgen. Waar de foto ophoudt, begint mijn werk. Want natuurlijk moet je het fotografische beeld heel snel verlaten om een spannende voorstelling te maken.”

Het fotorealisme trekt hem naar New York. Daar is men enthousiast over zijn werk, maar er is een kanttekening. Hem werd geraden de ketchupflessen uit zijn werk te laten, “want dat kunnen we zelf ook wel. Maar die vaatwasser en die eieren: dat is je Hollandse schildersziel, daarin ben je uniek. Als je daar in de buurt blijft, dan is het hartstikke spannend en ga je iets toevoegen aan de schilderkunst. Want zoals jij om je heen kijkt, zoals jij eten schildert, dat doet niemand in de hele wereld.” En dat staat als een paal boven water wanneer ik door de catalogus blader. Het is weergaloos wat ik zie, net echt. Maar schijn bedriegt, want de flessen ketchup, de blikjes cola, de gebakken eieren, de al dan niet in plastic gepakte etenswaar, de bossen tulpen en de aangemaakte sla zijn zo plat als een dubbeltje: een verflaag op een linnen drager. Niets meer of minder, maar wel met een bijna onmogelijke precisie weergegeven, de illusie van de derde dimensie, zo zodat ik de luchtbel op de eidooier kan doorprikken, zo de ansichtkaart ‘Holland’ uit het rek kan pakken.

Niet meteen staat iedereen te juichen bij het werk van Tjalf Sparnaay, maar wanneer hij de portretten van etenswaar tot mega grote schilderijen gaat opblazen komen langzaam maar zeker de handen op elkaar. Tegenwoordig heeft hij groot respons in binnen- en buitenland. Zijn levensdoel kunstschilder te zijn lijkt meer dan bereikt, maar hij wil verder. Veel van zijn werken kunnen gezien worden als aanklachten op de consumptiemaatschappij, als protest tegen de zee van plastic die het laat ontstaan. Maar hij laat ook doodgewoon gewone onderwerpen zien, waarachter het onderwerp en waaronder de verfhuid geen adder zit. De stillevens van zijn hand tonen geen haute cuisine maar laten het voedsel van de straat zien. De snelle hap, geen culinaire hoogstandjes. En de schillen en klokhuizen wanneer er gegeten is. Mede daardoor is het werk zo benaderbaar, het kenmerkt het leven, het ware zijn.

De schilderijen met voedsel zijn het meest bekende werk van Tjalf Sparnaay, maar het boek bewijst dat hij veel meer deed en doet dan dat. Het is een helder overzicht van wat deze Hollandse meester allemaal kan. Het bewijst dat je jezelf het niet eenvoudige vak van schilderen eigen kunt maken, wanneer jouw het juiste talent is gegeven. Sparnaay heeft dat talent en buit het tot de laatste kruimel uit. Het is een lust ernaar te kijken, het te beleven. En dus niet alleen het spiegelei wat hem de roem bracht, maar ook de eerdere werken die het mysterie van een hoger bewustzijn hebben slaan aan. De verlaten bouwwerken met dreigende luchten, de spiegeling in de benzinetank van een motor en de koplamp van een fiets, de in leer gestoken vrouwfiguur, de herenhuizen langs de gracht, de etalages, de kroket in de automatiek. Het normale leven krijgt uit het penseel van Sparnaay een abnormale uitstraling, een onwezenlijke inborst. Om van te watertanden.

The Bigger Picture. Tjalf Sparnaay, schilderijen. Teksten Karin van Lieverloo, Simon McKeowin, Marieke Uldriks. Publicatie verschenen ter gelegenheid van de tentoonstelling in Museum JAN, Amstelveen van 16 februari tot en met 16 juni 2024. Uitgave Waanders Uitgevers Zwolle, 2024.

[devosopmaandag]

Kralen rapen

Soms lees ik in de trein een boek zonder een potlood bij me te hebben. Ik word daar onrustig van, tenzij het een meeslepend verhaal is. Soms heb ik alleen een balpen bij me en zoek dan in mijn tas naar een stukje papier of ik tik wat notities in op mijn telefoon. Die vergeet ik dan weer of ik raak het papiertje kwijt. Het is vooral frustrerend als de tekst rijk is aan parels of witte glanzende steentjes. Vriendin I bracht eens tijdens een vakantie aan de Griekse kust uren door met het zoeken naar witte marmeren steentjes langs de kustlijn, gladgepolijst door de zee. Misschien doet ze dat wel omdat ze op het gymnasium heeft gezeten en van oudGrieks hield of omdat ze een eigenzinnig en conceptueel kunstenaar is met een sterk ontwikkeld gevoel voor het absurde. Dat die witte steentjes oplichtten hielp haar bij het zoeken. Ik kreeg een handvol van haar.

Ik dacht daaraan omdat ik begonnen ben in een boek van Jan Keij over Sören Kierkegaard (filosofieleesgroephuiswerk). In het boek wordt gul gestrooid met parels of witte kralen zonder gat. Van Kierkegaard heb ik een boekje met aforismen – dat is wel een beetje vals spelen. Een pracht van een kraal: “De mensen zoeken in numerieke sterkte altijd wat Adam al achter de struiken zocht: dekking.” Die sluit mooi aan bij wat ik aankruiste in Keijs boek: “Je kunt geen afzonderlijke mens denken, maar enkel het begrip mens.” De eerste kraal glanst mooier.

Het boek met de meeste kralen uit mijn boekenkast is ongetwijfeld 'De ontdekking van de wereld' van Clarice Lispector. Zij is – al vaker hier vermeld – mijn grootste heldin. Om ze snel te vinden is het boek bezaaid met lelijke plastic bladwijzers van de Hema. Het boek is zo een pastelkleurige bloem geworden

Soms wantrouw ik mijn gerichtheid op kralen zoeken tijdens het lezen. Alles wat glanst is voor eksters en luie lezers, denk ik dan. Maar natuurlijk zijn het ook gewoon geheugensteunen en ze maken het lezen extra plezierig. Al heel lang houd ik van aforismen, maximes en motto's. Het zijn heel kleine, gepolijste artefacten van taal die hun glans maar niet lijken te verliezen. Het Griekse 'Ken uzelf' werkt al meer dan tweeduizend jaar. De mooiste zijn die je zelf hebt opgegraven, zoals deze van Lispector:

Je moet respect hebben voor je zwakte.

… omdat je het geschenk ervaart dat je stoffelijk bestaat.

Wat me geruststelt is het feit dat alles wat bestaat, bestaat met absolute precisie.

Brood is liefde onder vreemden.

Ik wist niet dat je pas liefhebt als je beider onbegrip optelt.

Wat leeft krimpt ineen omdat het leeft.

Zou sterven het laatste aardse genot zijn?

(vertaling: Harrie Lemmens)

[fransopdefiets]

20-7 Tromsø

Ik heb tegen al mijn principes in gisterenavond het hamburgermenu gegeten. Op de camping stond een grote tent die als restaurant dienst doet. Je kon kiezen uit pizza (dat heb ik wel afgeleerd), fish and chips of een hamburger met patat. Die werd geheel volgens de regels geserveerd op een klef wit broodje met maïskorrels, reepjes ijsbergsla, een soort van saus en patat. Het vult wel, maar ik snap nog steeds niet waarom mensen dit graag eten.

Als je maar halve dagen fietst, lees je veel. Eergisteren las ik Het postkantoor van Charles Bukowski, een hilarisch verhaal over overleven in de Amerikaanse ambtenarij bij de posterijen. Kan ik iedereen aanraden, het is nog steeds actueel. Nu ben ik beginnen in American Psycho van Bret Easton Ellis over rijke maar onzekere jonge twintigers in New York die in de financiële sector werken. Het is nogal vermoeiend lezen omdat hij van iedereen die in het verhaal voorkomt de kleding beschrijft en de merken benoemt. Ik snap dat het een stijlmiddel is, maar wie kent al die merken van twintig jaar geleden nog?

Van wassen kwam gisteren niet veel, er was maar af en toe een beetje zon, de wolken hingen laag boven de grond en er stond een koude vochtige wind. Mijn fietsbroek droogde ik na het wassen op het elektrische kacheltje in de hut.

Ik ben om kwart over vijf wakker, mooi voor de wekker, ik kan op mijn gemak opstaan en ontbijten in de gemeenschappelijke keuken. Het is 12 kilometer naar de ferry en je weet nooit precies hoe lang je er over doet. Het fijne van zo vroeg fietsen, is dat er nog geen noordenwind staat. Die steekt pas in de loop van de ochtend op. Om kwart voor zeven zit ik op de fiets en een half uurtje voor vertrek sta ik op de kade van Botnhamn. Er staat een klein rijtje van misschien zeven auto’s, het is weekend tenslotte. Ik verlaat Senja en ga naar Brensholmen op het eiland Kvaløya. Van daar is het nog 60 kilometer naar Tromsø.

In Brensholmen ga ik eerst naar de Joker (de supermarkt), die gaat eigenlijk pas om negen uur open, ik ben een kwartiertje te vroeg. Als de medewerkster me ziet afstappen, doet ze de deur open en maakt een uitnodigend gebaar, kom maar binnen. Bij het afrekenen, wijst ze op de speciale huiskamer met gratis koffie voor de klanten. Daar maak ik graag gebruik van!

Het werd echt een heerlijk fietstochtje, een lange stille tunnel, rustig omhoog naar 160 meter en over de fjell en na een uurtje weer een afdaling naar de volgende fjord. Om in Tromsø te komen, moet je weer zo’n idioot hoge brug over, maar dan hoef ik alleen nog maar de rand van het eiland te volgen om in het centrum te komen. Ik heb een appartement in het centrum met een wasmachine, zodat ik nu serieus werk kan maken van het opfrissen. Het appartement blijf een souterrain te zijn met een enkel raam en nogal frisjes. Maar het is goed ingericht en de wasmachine doet het.

Als de was draait, wandel ik naar het Poolmuseum, daar kun je alles leren over het leven op Spitsbergen, over zeehonden jagen en villen en ijsberen schieten. En uiteraard is er een afdeling over de Noorse poolreizigers.

Gefietste afstand: 74 km

Gefietste tijd: 5,5 uur

Afstand tot de Noordkaap langs de meridiaan: 291,9 km

[cactusklas]

Deze morgen bezochten wij Cultuurcentrum De Brouckère om de film ‘ZEEVONK’ te bekijken. Waw, wat een film 👏🏼💯🎞️

Heel mooi verhaal over vissers, het vissersleven en het risico ervan 🎣⛵️ We waren allemaal onder de indruk👏🏼

[jungleklas]

De voorleesweek ging vandaag van start! Het was nog even spannend afwachten wie onze voorlezer vandaag zou zijn.

Juf An beet de spits af en las ons een mooi verhaal over wetenschap voor. Bedankt voor dit gezellig voorleesmoment!📖

[gewoonkarin]

Uitvaart. Crematie. Afscheid. Het maakt niet uit hoe je het noemt, het blijft verdrietig.

Oudste liefje en ik gingen vanmiddag naar het afscheid van de vader van haar vriendin. Mooie verhalen, mooie foto’s, mooie muziek. Het laatste woord was nog door hem geschreven. Moeder en dochter stonden beide sterk. Vertelden hun verhaal met daarin juist niet de laatste periode maar de fijne herinneringen, vaak met een glimlach. Ooit vroegen de liefjes aan mij waarom de vertellers geen applaus kregen na hun verhaal, vandaag was ook zo’n moment dat je een applaus wilde geven. Ongeschreven wet dat dat niet past maar ik zou het graag anders zien.

Op de heenweg vroeg oudste liefje zich af waarom mensen zichzelf en elkaar dit aandoen, zo’n afscheid. Moe van verdriet en geregel en dan hoog in emoties afscheid nemen in groot gezelschap. Keuzes zei ik. Aan de ene kant wil je iedereen de kans geven om afscheid te nemen en aan de andere kant wil je alleen hen heel dichtbij erbij hebben. De keuze ligt vaak bij de achterblijvers. Veel tijd heb je niet.

Een afscheid mooi maken. Zo was het vandaag. Ik zag een moeder, dochter en zoon. Ik zag wat ik bijna 7 jaar geleden zag. Ik hoorde ook dezelfde soort opmerkingen. Dat mensen hopen dat niet ingestort gaat worden, dat de klap nog wel gaat komen. Vaak komt er geen klap. Dat is boekwijsheid. Ik zie soms wat gestruikel en vallen en weer opstaan. De rug rechten. Een moeder die beseft dat ze het nu alleen moet gaan doen. Een dochter met een eindexamen voor de boeg. Een zoon die zich terugtrekt. Ook dat is niet standaard maar voor mij zo herkenbaar.

De hele vriendengroep van oudste liefje was er. Dat steunt. In zes jaar tijd is de groep gevormd en zijn ze samen op weg naar volwassen worden. Dit hoort erbij. Lief en leed delen. Mooi dat ze er voor elkaar zijn. Nu maar zeker straks. Zij weten. Dan hoef je niet maar kun je alles vertellen.

Ik zei tegen de moeder dat het nu echt tijd werd voor dat wijntje samen. Over een paar weken ga ik eens appen. Als de stilte komt. Het leven gaat door, ook als het voor jou nog zo vaak stil valt.

Ook zij gaan het redden samen. Rouw verweven met de waan van de dag kost tijd. Geen zes weken of een jaar maar tijd. Ik geloof niet zo in dat instorten. Ik geloof wel in de veerkracht van de mens. Na overleven komt leven.

[aandruetan]

Varia : La tresse - Laetitia Colombani

Oorspronkelijke taal : Frans

Gelezen in het Frans

224 pagina's

Intrigerend verhaal dat de levens van drie vrouwen met elkaar verweeft, elk uit verschillende delen van de wereld. Het boek verkent thema's van moed, doorzettingsvermogen en vrouwelijke kracht

Flaptekst

Drie vrouwen. Drie levens. Drie lotsbestemmingen.

In India werd Smita geboren in totale armoede. Een baan? Ja, de meest ondankbare, de meest weerzinwekkende van allemaal, de baan die ze zal moeten doorgeven, omdat haar kaste haar niet toestaat een betere toekomst voor de kleine Lalita voor te stellen.

Montreal. Sarah, een gerenommeerde advocate, leidt een snel en perfect georganiseerd leven. Ze kijkt uit naar haar volgende promotie bij het bedrijf waarvoor ze de afgelopen jaren alles heeft opgeofferd.

In Sicilië is Giulia een jonge vrouw die de voorouderlijke kennis bewaakt in de familiewerkplaats van haar vader. Wanneer haar vader een ongeluk krijgt, wordt haar toekomst in twijfel getrokken. Ze slaat haar vleugels open met een vurig verlangen om te leven en te durven.

Samenvatting (Vertaald uit Commentaire Composé)

Smita is een onaantastbare, de laagste en meest verachte kaste in de Indiase samenleving. Zijn taak is het schoonmaken van de latrines van de dorpelingen, in ruil voor een schamel levensonderhoud. In opstand gekomen door dit onrecht, en om de minachting voor haar dochter te sparen, besluit ze het dorp te ontvluchten. Met haar dochter, en zonder een echtgenoot wiens lafheid ze veracht, vertrekt ze moedig en ondanks de moeilijkheden. De roman eindigt wanneer de moeder en haar dochter hun haar aan Vishnu aanbieden. Smita vertegenwoordigt de opstand van het meest verachte en verwaarloosde volk. Haar moed en vastberadenheid maken haar tot een modelheldin.

Giulia woont in Palermo op Sicilië. Nadat haar vader door een ongeluk in coma is geraakt, krijgt ze plotseling de leiding over de familiefabriek, die op traditionele wijze pruiken maakt. Geholpen door Kamal, haar naar Italië geëmigreerde Sikh-minnaar, transformeert ze de failliete fabriek tot een internationaal bedrijf. De jonge en mooie ondernemer belichaamt een moedige en ambitieuze vrouwelijkheid, bewaarder van tradities die ze in de moderniteit weet te integreren zonder ze te verdraaien.

Sarah Cohen woont in Montreal, waar ze als advocaat werkt bij een prestigieus kantoor. Zij vertegenwoordigt deze vrouwen die hun liefdesleven en gezinsleven hebben opgeofferd voor een succesvolle carrière. De roman benadrukt echter de moeilijkheid van een dergelijke status, omdat deze zowel absolute professionele investeringen als aantrekkelijke vrouwelijkheid vereist. Deze spanning explodeert als Sarah hoort dat ze aan borstkanker lijdt. Haar onvermogen om aan haar overweldigende professionele verplichtingen te voldoen, zorgt ervoor dat ze in een depressie verzinkt. Zijn wanhoop wordt vergroot door de jaloerse boosaardigheid van zijn collega's en concurrenten, die zijn plaats innemen. Sarah walgt van een onmenselijke en destructieve professionele wereld en besluit haar leven te richten op deugdzamere doelstellingen: moedig vechten tegen een gestigmatiseerde ziekte, haar tijd aan haar kinderen besteden, een carrière opnieuw opbouwen en haar bedrijf aanklagen wegens discriminerende praktijken. Sarah belichaamt een ambitieuze vrouwelijkheid die wordt blootgesteld aan het machismo-geweld van de professionele wereld. Dit personage laat zien hoe moderne, liberale samenlevingen op een verraderlijke manier seksistisch zijn. Ze eisen van vrouwen de vervulling van hun traditionele rol (mooi zijn en moeder zijn), terwijl ze van hen competentie en professionele investeringen verwachten die gelijk zijn aan die van mannen.

Mijn mening

3/10 Dit boek wordt vaak beschreven als feministisch, maar daar ben ik het niet mee eens. Een verhaal met vrouwelijke hoofdpersonages en een feministisch verhaal zijn niet hetzelfde. De problemen die de drie hoofdpersonen ervaren, draaien niet in het eerste plaats om hun geslacht, maar om verschillende andere redenen.

Sarah, een Canadese advocate die kanker krijgt, wordt gepresenteerd als een 'sterke vrouw' die geen stereotypische vrouwelijke problemen zou moeten hebben (kinderen krijgen, te veel vakantie nemen,..). Gedurende het verhaal wordt ze ziek, en hier begint het probleem van haar verhaal: mensen willen niet werken met iemand die ziek is en hun werk niet voor 100% kunnen uitvoeren. Dit heeft niets te maken met haar geslacht, maar alles met haar gezondheidstoestand. Sarah zou een goed personage kunnen zijn voor een feministisch boek als het verhaal zich concentreerde op haar stereotypische 'sterke vrouw' leven, maar Colombani heeft het verhaal daarond niet geplaatst, maar wel rond haar ziekte.

Smita is een 'onaanraakbare', wat ook een probleem is, maar niet exclusief voor vrouwen. Het boek noemt zelfs haar man, die zeker geen beter leven heeft. Het belangrijkste thema bij Smita is het verschil in sociale klassen, niet in geslachten.

Het verhaal van Giulia zou ik eerder het tegenovergestelde van feministisch noemen. Giulia bereikt niets zonder de hulp van een man, zonder het werk van haar vader of de hulp van Kamal heeft ze eigenlijk niet veel bereikt, zeker niet meer dan de andere werknemers in het fabriek.

Het hele boek lijkt gevuld te zijn met stereotypes en de aandacht van de auteur richt zich telkens op problemen die er nauwelijks zijn, terwijl grotere problemen onaangeraakt blijven. De schrijfstijl is eenvoudig en oppervlakkig, het maakt mijn waardering niet hoger.

[bramsnor]

Hallo hier ben ik weer, Kato dus. Je weet wel dat hondje met een (vervolg) verhaal. Vandaag weer nieuwe ervaringen opgedaan, eerst even langs m’n oude huis gewandeld, fijn maar ik heb daar niets behalve m’n buren Cora en Peter(leuk stel maar ze hebben al een hond)😉.

Toen langs een drukke weg met van rijdende tenten. Langs een ijzerfabriek en allemaal van die gekke prikkarretjes, heftrucks noemt mijn baas ze. Toen weer over die grasdijk langs die lange plas water.

Beetje jammer maar ik met m’n kortere pootjes loop achter een betonnen muur, zie dus geen flikker wat er achter gebeurd. Klojo! Komen we eindelijk bij een soort brug, kan ik van alles zien, word ik naar beneden geleid.

Wat denk je? Word ik in “ de boot genomen” letterlijk. Gelukkig was die ouwe zak met die rode jurk niet aanwezig, maar wel de vriendelijke hulppiet die de machinist is. Maar wat trilt die ijzeren boot zeg, niet normaal. Gelukkig mocht ik op de houten vloer staan bij de verwarming.

Aardig ventje trouwens die kapitein, de baas kreeg een “ bakkie”. Ik dus mee varen, kreeg er wel het heen en weer van, maar was toch wel leuk. Hierna weer naar huis gelukkig, had het wel weer even gehad, als zeven ben moet je af en toe even tukken.

Na het eten(van de baas) kwamen er ineens twee hele grote donker geklede mensachtige binnen, schrok me de kolere, heb ze ook even flink gewaarschuwd al hielp dat geen zier. Toen van ellende maar op de bank gesprongen dicht bij de baas. Maar dat mag dan weer niet, moest terug op mijn nivo.

Ze probeerde mij te kalmeren maar vertrouwde het niet. Gelukkig gingen ze al snel weer weg, eindelijk rust………..dacht ik. Mooi niet, gingen we weer naar boven. Teringherrie maken met een of andere jankmachine. Geeft niet, ik vertrouw er op dat het veilig is, wil stoer worden, ben lekker niet gevlucht. Gewoon onder de tafel blijven liggen.

Uiteindelijk werd het tijd voor onze wandeling en na een tijdje kwam het vrouwtje ook weer thuis. Die was moe want ze was wezen feesten en wij mochten niet eens mee. Rotstreek, een week geleden had ik dat niet gedurfd, maar met de Snor aan de lijn durf ik steeds meer.

Ga nu nog even plassen buiten en schrijven we morgen weer verder. Ben benieuwd wat er morgen weer gaat gebeuren. Slaap lekker.

Kato🐕

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De val van Angkor

Nu komen we bij de kern van de zaak! Er kan geen Val van Angkor zijn zonder Angkor.

We kunnen dit verhaal situeren in de twaalfde eeuw: de tempel is gebouwd voor de Hindoe god Vishnu en is er nog geen spoor van boeddhisme. Wel een beetje lastig dat in het vorig boek de komst van Djenghis Khan wordt aangekondigd want die kwam een honderd jaar later pas aan de macht.

Angkor Wat heeft een grote symbolische waarde: het was het toonbeeld van de Khmer en staat sinds 1863 op de nationale vlag van Cambodja waardoor het bij quizvragen een weggevertje is.

Je kan een heel boek schrijven over Angkor Wat en Wikipedia vat het allemaal al mooi samen dus zou het een beetje saai zijn om een half artikel te knippen en hier te plakken. Laten we het er dus op houden dat het een mooi gebouwencomplex is en terecht een nationale trots is.

[jurjenkvanderhoek]

ALBRECHT GENIN ONTWIERP LOGO’S VOOR EEN COMPLEXE WERELD

Een maagdelijk wit vel papier nodigt uit er een lijn op te zetten en nog één en een vlak te duiden, een compositie aan te vangen. Maar het onbeschreven blad kan ook tegenstaan, de inspiratie dood slaan. Je zit mijmerend, de hand beweegt niet, er komt niets naar boven dat beeld dient te hebben. Dan liever een ondergrond genomen dat al eens iets heeft ontvangen, al een verhaal in zich heeft. Jij hoeft dat alleen maar aan te vullen, in te vullen met jouw idee over de herinnering. Dat is wat Albrecht Genin doet, of beter heeft gedaan. De Duitse kunstenaar leefde van 1945 tot 2013. Op dit moment wordt zijn werk getoond in Museum Nairac , daarbij is een catalogus getiteld "Ocean Stories" verschenen bij Livingstone Editions / Van Spijk Artbooks.

“Omdat Genin niet wilde beginnen op een wrede witte ondergrond, gaf hij de voorkeur aan geprint materiaal zoals Bijbels, wetboeken, kaarten, partituren en grootboeken om op te werken”, schrijft Jeroen Dijkstra van de Livingstone Gallery in het voorwoord tot het boek. Dijkstra stipt kort de levensloop van de kunstenaar aan, daar de tekeningen in de bundel opgenomen al boekdelen spreken. “Wanneer hij muziekpapier gebruikte kon een compositie beginnen met een lijn, maar dan liet hij deze lijn groeien tot een figuur. Met een bladzijde uit een boek is de helft van de afbeelding al aanwezig. Mooi materiaal om een tekening te beginnen daar het eerste werk al gedaan is.”

Wars van de kunstwereld met zijn artistieke trends en kritieken, afkering van musea, galeries en kunstruimten kon Genin bij leven een bijzonder oeuvre opbouwen. Het lukte hem het leven, wat hij beschouwde als de absurde realiteit, te vertalen in een leefbare fantasie. Dijkstra legt de manier van werken uit, ontrafelt het mysterie. Ruwe contouren met veelal emotionele, soms zelfs donkere ondertonen worden afgewisseld met een heel bijzonder gevoel voor humor. Genin zocht de lichtheid van het bestaan. Voor zijn afbeeldingen inspireerden hem de dagelijkse handelingen van Thaise vissers op weg naar de rivier, de boeren die de velden ploegen. Locaties werden inwisselbaar door het beeld te versimpelen tot alleen enkele zwarte lijnen. Op die manier kan het evengoed een boer in Normandië zijn of vissers aan de oever van de Nijl. Mannen met speren rond een kampvuur kunnen ook grottekeningen in Afrika zijn of rotsschilderingen van Aboriginals in Australië. Het vereenvoudigen van een complexe wereld tot haar essentie, omdat de wereld al ingewikkeld genoeg is. "Because I really enjoy it when I am able to do it with ease."

In zijn werken op papier gebruikte Genin meestal zwarte olieverf of oostindische inkt. "Black is more exciting for the process, the composition becomes more divined." Hij was van mening dat kleur het ontstaan van een afbeelding beperkt. Zwart legt de basis voor concentratie op de compositie, kleur leidt af van de abstractie van het beeld. Door het boek, dat in beelden de verhalen vertelt van Genins reizen naar het Verre Oosten, te bladeren zie ik wat de kunstenaar bedoelt met dat de compositie met zwart meer goddelijk wordt. De tekeningen lijken van een andere orde te zijn, een parallel universum. De figuren, met ogen maar zonder neus, brengen een mysterieus spel voor het voetlicht. En inderdaad hebben de tekeningen de sfeer van rotsschilderingen, van beeltenissen die het leven bezweren. Van tekens die de wereld tot haar essentie versimpelen.

Het boek is over verschillende rubrieken uitgesmeerd. Ingedeeld naar de diverse dragers die door Genin voor de tekeningen zijn gebruikt. En iedere ondergrond – boek, muziekblad, geschreven tekst, ingevuld grootboekrekening, logboeken – hebben een eigen sfeer in beeltenis. De figuren zijn tot het wezen versimpeld, de basis waarop de handeling dan wel de boodschap het meest tot recht komt. De drager heeft als verhaal voldoende, niet als leesbare tekst maar als zichtbaar tekstbeeld. Het is het decor van de tekening, heeft er zijdelings betekenis door. De achtergrond maakt de levende vlek speels. Zou het op blank papier zijn gezet zal het een te harde overgang kennen, van het blad springen en minder kracht hebben. Juist deze afweging van geprint onder getekend, die balans van wat was en later is, geeft de compositie een dimensie meer. Het is tastbaar gelaagd.

Op muziek gezet acteren de figuren een danse macabre, een levendige dodendans. En staat de dirigent onstuimig voor zijn orkest. De notenbalken nodigen meer uit om op het thema muziek het beeld te laten klinken. De noten op de balken brengen een melodieuze sfeer in. Er is meer dynamiek dan in de relatief statische boekbladen. Net als in de boeken de tekst zich niet laat lezen, kan het uitgeschreven muziekstuk niet op noten gespeeld worden. Het is behang om de tekening vertrouwd en intiem te maken. De titel van het muziekstuk is meestal aanleiding voor een tekening. Zo is het muziekblad beter onderdeel van de compositie dan bij de andere items voor verbeelding.

Op geschreven teksten gaat de beweging verder. Het schoonschrift nodigt uit tot een geladen dynamiek. En ook hier is de tekst achtergrond ter ondersteuning van het beeldmerk. Waar het grootboek door de rechtlijnige verdeling en de levendige notities daarop een paradox in de afbeelding krijgt. Het kan dat dragen. Rollende hoofden zijn ogende stenen, torso´s zonder armen prijzen schoonheid, een ladder voert naar de sterren, het eiland in de zon zinkt in zee. Ocean Stories, een tekening die titel is van het boek, is beeldend een vlucht uit deze wereld, van huis en haard verdreven. Zo staan alle tekeningen symbool voor de donkerte van het bestaan waarin Genin een verlichtend wezen probeerde uit te drukken. Hij heeft getracht de heldere kant van het leven te zien om deze in zwarte expressies om te zetten. Zwart, niet als naargeestigheid, maar om de aandacht vast te houden, te concentreren op kernpunten. Logo´s van een samengestelde wereld. De aarde versimpeld tot haar geaardheid, waarop het leven nog leefbaar is.

Ocean Stories. Albrecht Genin, tekeningen. Tekst Jeroen Dijkstra. Uitgave Livingstone Editions / Van Spijk Art Books, 2024. Tentoonstelling Museum Nairac Barneveld tot en met 22 juni 2024.