#misdaadfilm

[de-meerpeen]

Vertoning van klassieker "De Inbreker" in Cultuurschuur Wieringerwerf

Er op uit: 'Vertoning van klassieker "De Inbreker" in Cultuurschuur Wieringerwerf'

WIERINGERWERF – Op zaterdag 26 oktober 2024 wordt de klassieker De Inbreker (1972, 102 min.), geregisseerd door Frans Weisz, vertoond in de vernieuwde filmzaal van de Cultuurschuur in Wieringerwerf. Deze misdaadfilm speelt zich af in een verpauperd en intiem Amsterdam van vóór de aanleg van de metro, een tijd die getekend werd door de krakersbeweging, Provo, en kleine drugsgerelateerde…

[deprotagonisten]

La Nuit du 12

Recensie La Nuit du 12 ★★★ - vanaf 8-12 in de bioscoop en op @PiclNL Legt de vinger op de zere plek als het gaat over omgangsvormen met vrouwen en racisme. Verder een prima film, maar echt beklijven doet hij niet. Het ontbreekt aan echte spanning.

De misdaad- en dramafilm La Nuit du 12 gaat over hoofdinspecteur Yohan, die een moordzaak maar niet los kan laten, ook al is de zaak afgesloten. Wat wij van La Nuit du 12 vinden, lees je in onze recensie. (more…)

[franciscovanjole]

Een heerlijke anti-kapitalistische misdaadfilm

Een heerlijke anti-kapitalistische misdaadfilm op Netflix

Cash opent met een citaat: “Alle mensen worden vrij en gelijk geboren, daarna is het ieder voor zich.” Vervolgens hoor je een conversatie over de vraag waarom iedere reggae nummer met tromgeroffel begint. “Om de muren van Babylon neer te halen.” Waarop de andere stem vraagt: “Wat is Babylon?” “Een stad die lijdt onder corruptie en kapitalisme.” “Ik reken wel af met het kapitalisme.” Cash is…

[pandabytes]

Lees onze diepgaande recensie van "Fast Charlie", een film die het misdaadgenre verfrist met unieke personages en een meeslepend verhaal. #FastCharlie, #Filmrecensie, #Misdaadfilm, #PhilipNoyce,...

[modernfilmcanon]

Cannes 2023 - Dispatch 7

Mes amis du cinéma,

De Marché du Film is afgelopen en dat betekent dat het langzaam weer wat rustiger wordt in Cannes. De eerste prijzen van bijprogramma’s zijn uitgereikt (de Grote Prijs van de Semaine de la Critique is gewonnen door de Maleisische debuutfilm TIGER STRIPES) en we werken gestaag naar de grote prijsuitreiking van zaterdagavond toe, als juryvoorzitter Ruben Östlund bekend zal maken wie dit jaar de Gouden Palm mee naar huis neemt.

Dinsdagavond– op het moment dat andere leden van team Lumière naar films van Man Ray zaten te kijken met muziek van Jim Jarmusch: een hoogtepunt van dit festival, aldus artistiek directeur DD – schoof uw dienaar aan voor de wereldpremière van KUBI (Cannes Première: 11/20), de nieuwe Takeshi Kitano. De 76-jarige Japanner beloofde na afloop van de voorstelling terug te komen met een betere film. Het is hem geraden, want deze zotte samoeraifilm – zeg maar een Japanse lachfilm met veel onthoofdingen, dubbelgangers en harakiri-kolder – was geen hoogvlieger.

Ik ga al jaren naar Cannes en Berlijn met één vaste regel: als er een Iraanse film in de line-up zit, ga ik daar naartoe. En dat betaalde zich woensdag opnieuw uit. TERRESTRIAL VERSES (Un Certain Regard: 16/20) van Ali Asgari & Alireza Khatami is een reeks vignetten (telkens vanuit één vaste camerapositie gefilmd) over de absurditeit van het dagelijks leven in Iran, en dan met name de soms tot wanhoop drijvende interacties van gewone burgers met overheidsbureaucraten of andere mensen in een autoriteitspositie. Of je nu je zoon een westerse naam wil geven, een schoolkostuum voor je dochter gaat kopen, een rijbewijs wil aanvragen, of een vergunning om een film te maken: op al die momenten krijg je te maken met de lange arm van het Iraanse regime.

De Zuid-Koreaanse debuutfilm HOPELESS (Un Certain Regard: 11/20) is het soort ultragewelddadige, sadistische misdaadfilm dat we al veel te vaak uit Zuid-Korea hebben gezien. De film volgt een 17-jarige jongen in Myeongan City die droomt van een beter leven in Nederland (kennelijk had hij nog niks over Mia & Dion of de toeslagenaffaire gelezen), maar zich met een leven in de Mean Streets van Myeongan zal moeten behelpen.

Uw dienaar had daarna nog een ticket voor CROWRA (Un Certain Regard) van João Salaviza & Renée Nader Messora, een soort etnografisch docudrama over de inheemse Krahô-gemeenschap in Brazilië. De Man met de Hamer bleek ook een ticket te hebben en dus deed ik een tukje. Een 20-punts oordeel blijft achterwege, ik kan u wel vertellen dat het een soort soort etnografisch docudrama over de inheemse Krahô-gemeenschap in Brazilië is, en daarmee weet u waarschijnlijk toch al meer over deze film dan voor het lezen van deze dispatch.

Na een rode curry bij een Thais restaurant dat vooral bewees dat Google en Tripadvisor recensies volstrekt niet serieus te nemen zijn, was het tijd voor RAPITO (Competition: 12/20): een ouderwets kostuumdrama van de Italiaanse veteraanregisseur Marco Bellocchio (83 alweer). RAPITO vertelt het tamelijk ongelooflijke, maar op historische feiten gebaseerde verhaal van de ontvoering van een zevenjarige joodse jongen in 1858 in Bologna, in opdracht van Paus Pius IX. Omdat de jongen in het geniep door een huishoudster is gedoopt, schrijft de pauselijke wet voor dat de jongen katholiek moet worden opgevoed, en dus wordt de jongen ontvoerd naar het Vaticaan. Het budget schoot helaas tekort om het Rome van 1858 echt overtuigend tot leven te roepen en Paolo Pierobon is ronduit bespottelijk in zijn rol van Paus Pius IX (maar misschien is dat dan wel weer historisch accuraat). Toch was ik bij momenten echt mee, zij het dat dat meer de verdienste van de pompeuze, tot orkaansterke aanzwellende score van Fabio Massimo Capogrosso was, dan van de film zelf.

Al met al geen bijster inspirerende filmdag. Op weg naar huis passeerden we restaurant Su & Shi en die naam paste dan weer naadloos bij de kwaliteit van het filmaanbod van vandaag.

A bientot,

Mark

Ook gezien door team Lumière:

Asteroid City – Wes Anderson (Competition)

Return to Reason – Man Ray (Cannes Classics)

Carmen – Carlos Saura (Cinema de la Plage)

La Fille de Son Père – Erwan Le Duc (Semaine de la Critique)

Kadib Abyad – Asmae el Moudir (Un Certain Regard)

[vanfransebodem]

Romy Schneider op TV5MONDE

Het zijn niet de nieuwste film maar wel met een icoon als hoofdrolspeelster namelijk Romy Schneider. We kennen haar allemaal wel uit de film Sissi (1955). Ze speelde ook een geweldige rol in de misdaadfilm La Piscine die in 2016 een remake kreeg onder de naam A Bigger Splash Geniet deze maand op TV5MONDE van twee films met de tijdloos mooie Frans-Duitse actrice Romy Schneider. LA VOLEUSE…

[inge-universe]

Joker @jokermovie Last day on Netflix @netflixnl .......... #nuaanhetkijken #nowwatching #nowwatching🎬 #nowwatching📺 #aanhetkijken #tvkijken #streamen #tvserie #tv #horrormaand #tvseries #tvshow #tvshows #fantasy #komedie #fantasyserie #tvserieskijken #seriesstreaming #supernatural #seriesstreamen #fantasy #fantasytvseries #fantasymovie #fantasyfilm #superheroes #fantasycomedymovie #fantasycomedyfilm #antihero #misdaadcomedy #misdaadfilm https://www.instagram.com/p/CXD3HBcr7qA/?utm_medium=tumblr

[ostleonie]

The Joker

Op zaterdag 2 november ben ik samen met mijn vriendinnen naar de film The Joker gaan kijken. Het is een Amerikaanse misdaadfilm geregisseerd door Todd Phillips. De film is geïnspireerd op de bekende superschurk uit de Batman-stripverhalen die eveneens Joker heet.

In de film wordt de rol van Arthur Fleck (met andere woorden The Joker zelf) vertolkt door de bekende Amerikaanse acteur Joaquin Phoenix. Andere belangrijke bekende personen die meespelen in de film en ook één van de hoofdrollen vertolken zijn: Robert De Niro (Murray Franklin, presentator van een bekende talkshow), Zazie Beetz (Sophie Dumond, een alleenstaande moeder die in hetzelfde apartementsgebouw woont als Arthur), Frances Conroy (Penny Fleck, moeder van Arthur) en Brett Cullen (Thomas Wayne, biologische vader van Arthur).

Een stukje van een recensie uit De Morgen (https://www.demorgen.be/tv-cultuur/joker-huiveringwekkend-ongemakkelijk-en-controversieel~b43b2cf6/)

‘Wat schuilt er achter de horrorlach van The Joker, ’s werelds bekendste comic book-antiheld? Een gapend gat van miserie en verdriet, als je Todd Phillips’ Joker mag geloven. Laat één ding duidelijk zijn: Joker is geen jolig avondje uit, wel een verpletterende karakterstudie van een zieke, eenzame man. Phillips en Phoenix portretteren hem als een gefaalde stand-upcomedian annex clown – te huur voor al uw kinderfeestjes! – met zware psychische problemen.

Arthur wordt geplaagd door hevige, compulsieve lachbuien die hem steevast in de problemen brengen. Phoenix slaagt erin ze tegelijk huiveringwekkend en diep tragisch te doen klinken. Als Arthur lacht, is het alsof hij een haarbal gaat uitbraken – of is het een enorme brok ingeslikt trauma? Hij voelt zich gefaald, ongeliefd, onzichtbaar. Pas wanneer hij voor het eerst met geweld terugslaat, voelt hij zich minder onbeduidend. De afdaling richting pure waanzin en chaos kan beginnen.’

Als iemand die niet veel verstand heeft van acteren, kan ik wel zeggen dat de acteerprestatie die Joaquin Phoenix heeft neergezet, fantastisch is. Ik vind het ongelofelijk hoe mooi en goed hij de rol van iemand met zware psychische problemen heeft overgebracht. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het moet geweest zijn om je in te leven in zo een gecompliceerd karakter.

‘Phillips plundert gretig uit Taxi Driver en The King of Comedy van Martin Scorsese – het groezelige Gotham van Joker lijkt zelfs verdacht veel op het New York van de seventies en eighties – maar slaagt er toch in de wereld anno 2019 een spiegel voor te houden: hij schetst een schrikwekkend beeld van een samenleving in chaos, waarin de ‘deplorables’ – in de film noemt een arrogante politicus hen ‘clowns’ – in opstand komen tegen de 1 procent, en gefrustreerde blanke mannen het recht in eigen handen nemen. Duidelijk te confronterend voor heel wat Amerikanen: zij zien de film liever als een gevaarlijk voorbeeld voor copycats dan als een verwrongen spiegelbeeld van de werkelijkheid.’

Nog een reden waarom ik de film knap vond, was de manier waarop de regisseur de hedendaagse, maatschappelijke problemen naar voren heeft gebracht. In de film volg je het dagelijkse leven van Arthur Fleck, een man met zware psychologische problemen, die verstoten wordt door de gemeenschap. Doordat Phillips dit op zo een goede manier heeft gebracht, denk ik dat deze film voor velen een prikkel zal zijn waardoor ze zich misschien gaan realiseren dat er iets moet gedaan worden aan dit actueel probleem. En daarom vind ik deze film net zo mooi omdat het als inspiratiebron kan gebruikt worden.

Voor mij is een film geslaagd als ik naar huis ga en er nog steeds over zit na te denken en dat was bij deze film zeker het geval. Ook hoe meer ik erover nadacht, hoe beter ik het eigenlijk vond want mijn eerste gedachte na de film was zeker niet zo positief als mijn blog hierboven. Dit kwam voornamelijk door het feit dat het eigenlijk niet echt mijn genre was en dat het geen film was zoals ik gewoon ben. Conclusie: ik vind het een zeer mooie film en het is zeker een aanrader!

[katobaetens]

Extra: BlacKkKlansman

Aangezien het op 1 oktober geen school was, hadden we samen met enkele vrienden afgesproken om samen naar de cinema te gaan. Na lang overleg hadden we uiteindelijk besloten om de film BlacKkKlansman te gaan kijken. We kwamen, na het beleven van een avontuur op de trein, net op tijd aan in de zaal. We wisten niet helemaal waaraan we ons moesten verwachten, maar toch was iedereen wel benieuwd naar het zien van de film. BlacKkKlansman is een Amerikaanse biografische misdaadfilm die erg sterk de nadruk legt op het racisme in Amerika dat tegenwoordig nog steeds een enorm probleem vormt. De film is pittig opgebouwd met toch heel wat humoristische accenten. Het verhaal zelf gaat om een zwarte detective die lid wordt van de KKK. Hoewel er veel woede van de regisseur schuilt in de opbouw van de film, toch kon iedereen de zaal verlaten met een glimlach door de humor die er aan het verhaal was toegevoegd. 

[deprotagonisten]

The Sound of Philadelphia

Recensie The Sound of Philadelphia ★★★1/2 - vanaf 27-1 exclusief op @pathethuis Een film die zonder al te veel geweld te tonen toch actievol en spannend is. @CineartNL #TheSoundofPhiladelphia

De misdaad- en dramafilm The Sound of Philadelphia gaat over twee neven in een Ierse maffiafamilie. Michael reageert steeds gewelddadiger op concurrentie van een andere maffiafamilie, waardoor Peter hem bij zinnen moet brengen. Hij wil namelijk niet nog een keer een dood van een familielid meemaken. Wat wij van The Sound of Philadelphia vinden, lees je in onze recensie. Continue reading

[portfoliolisaaleman]

Pájaros De Verano

Wauw. Heel mooie film. Pájaros de Verano (letterlijk vertaald: zomervogels, vogels van de zomer). Is een misdaadfilm geregisseerd door Ciro Guerra. De film gaat over een Wayuu gezin (Een volk in het uiterste noorden van Colombia). Een Wayuu-man wil trouwen met de dochter in het gezin, maar moet daarom zijn kennis en rijkdom bewijzen. Op die manier komt hij in de drugshandel terecht en langzamerhand verdwijnen hun tradities en verliezen ze hun vroegere manier van leven. Wat ik uit de film meeneem: blijf trouw aan je waarden en tradities. 

[tinehuygh]

FILM - THE JOKER

Film - The Joker - Kinepolis Braine - 25 januari 2020 - 22u30

Op zaterdag 25 januari ging ik met mijn broer en mijn papa naar Kinepolis in Braine om naar de film ‘The Joker’ te gaan kijken. Ik was nog nooit naar de Kinepolis van Braine geweest, dus dat was al een ervaring op zich. Bovendien hou ik helemaal niet van enge, bloederige films. Mijn broer en mijn papa hadden de film al eens bekeken en waren zo enthousiast dat ze hem nog eens wilden zien. Ik had ook al van vele anderen gehoord dat het echt een goede film is, dus ik besloot om toch te gaan. 

The Joker is een Amerikaanse misdaadfilm geregisseerd door Todd Phillips.De film is gebaseerd op de gelijknamige, iconische superschurk uit de Batman-stripverhalen. Joaquin Phoenix vertolkt de hoofdrol in deze film, namelijk de rol van de clown Arthur Fleck. 

“Gotham City in de jaren 80. Een clown, Arthur Fleck genaamd, voelt zich uitgekotst en verstoten door de maatschappij. Geleidelijk aan wordt hij krankzinnig en ontpopt hij zich van vriendelijke, vrolijke clown tot schurk, beter bekend als 'de Joker'. Iemand die kickt op haat en het creëren van chaos.”

'The Joker’ werd op het filmfestival van Venetië bekroond met de Gouden Leeuw, de prijs voor beste film. Hoofdrolspeler, Joaquin Phoenix, werd ook bekroond met de Golden Globe, BAFTA Award en oscar voor beste acteur.

Hier ben ik het helemaal mee eens! De film was geweldig! Joaquin Phoenix vertolkt de rol van Arthur Fleck als de beste. Ik had hem nog nooit zien spelen, maar ik ben helemaal fan! Hoe hij zich in leeft in de eerst “vals vrolijke clown” en daarna werkelijk ontpopt tot een bijna bloeddorstige psychopaat, die op de rand staat van zelfmoord. Ik kan mij niet inbeelden hoe verschrikkelijk moeilijk dat moet zijn! Het kwam héél geloofwaardig over en ik heb zowel genoten van zijn rol als vriendelijke clown als van die van de enge, bloeddorstige clown. 

Ik vind het prachtig hoe de problemen in de samenleving zo écht naar voren gekomen zijn. Sommige mensen voelen zich echt zoals hij. Dikke pluim voor de regisseur! Lees hieronder maar eens wat Sacha Van Der Speeten op de website van De Morgen vertelt over die psychologie en problemen die naar voor komen. Let wel op! Sacha Van Der Speeten vertelde dit nog voor ze de film gezien had. Ze schreef dit artikel op basis van wat ze gehoord had en van wat ze zelf verwachtte. Naar mijn mening zijn haar verwachtingen zeker ingelost!

“Jazeker, in sommigen van ons schuilt een wanhopig grijnzende, aan nihilisme verslingerde Joker.  Aan de boosaardigheid van bovenstaande figuren liggen immers diepmenselijke tragedies ten grondslag. Weltschmerz. Spleen. Een door externe factoren verstoord wereldbeeld. Of ze lijden onder een genetisch bepaalde waan(zin) die u ook wel eens in een willekeurige pendelaar zou kunnen terugvinden. Voor dat soort erreurs humaines knijp je als televisiekijker al graag eens een oogje dicht, toch? Straks wellicht ook weer wanneer de fenomenale Joaquin Phoenix als The Joker zijn rivalen op hopelijk weerzinwekkende wijze de dood injaagt.“

Ik geef toe, soms vond ik het een beetje eng, maar dat is ook omdat dit totaal niet het genre film is dat ik leuk vind. Toch heb ik het kunnen appreciëren en kan ik met volle overtuiging zeggen dat dit een prachtige film was. Hoe langer ik erover nadenk, hoe mooier ik hem vind en hoe meer ik ga nadenken over de details die erin verwerkt zijn. De muziek was ook prachtig! Die klassieke muziek maakt de film echt af!! Die strijkers samen met de soms sierlijke bewegingen die Joaquin Phoenix maakt om om te gaan met zijn verdriet zijn echt wauw! Bij de links onderaan mijn blog kan je mijn favoriete scène herbekijken. (https://www.youtube.com/watch?v=BBY4zUFxUjA)

Kortom, zeker de moeite waard om deze film te bekijken! Ook als je eigenlijk meer van romantische, cheesy films houdt, zoals ik ;). Je moet wel weten dat de film constant gaat over psychologie en de gevoelens die spelen in de maatschappij. Bij misdaadserie denk je meteen aan actie met op het einde toch meestal een happy end. In dit geval, fout gedacht. 

Mijn nieuwe favoriete acteur? “Joaquin Phoenix!”

Groetjes, Tiny Huge ;)

Bronnen: 

Joker (film). Wikipedia, 30 maart 2020, (www.wikipedia.org, geraadpleegd op 31 maart 2020). Joker (2019). MovieMeter, s.d., (www.moviemeter.nl, geraadpleegd op 30 maart 2020). VAN DER SPEETEN, S., Joaquin Phoenix jaagt als The Joker zijn rivalen op een hopelijk weerzinwekkende wijze de dood in. De Morgen, 4 april 2019, (www.demorgen.be, geraadpleegd op 31 maart 2020).

[milanmatens-blog]

Film: Baby driver

Baby DriverVroom, Vroom, Vroaaaarr!!!

Wanneer de regisseur van ‘Shaun of the Dead’ zich aan een misdaadfilm waagt, mag je er vanuit gaan dat je meer krijgt dan je op het eerste gezicht verwacht. En dat is met ‘Baby Driver’ niet anders. Alle elementen zijn aanwezig: van de mysterieuze figuren en de snelle wagens tot de zenuwslopende achtervolgingen en schietpartijen. Maar in Edgar Wrights universum wordt dat wereldje niet gedreven door het overkokende testosteron van de hoofdpersonages, maar wel door het ritme van de muziek die uit de autoboxen knalt. ‘The Driver’ meets ‘La La Land’, quoi?

Centraal in het verhaal staat Baby (Ansel Elgort), een getalenteerde vluchtwagenbestuurder die met de beats van zijn iPod het gesuis van zijn tinnitus weg filtert, maar ook de meest waanzinnige autoachtervolgingen tot een goed einde brengt. Dit doet hij in dienst van Doc (Kevin Spacey), een gangster die overvallen plant en laat uitvoeren door een zootje ongeregeld zoals het mysterieuze misdaadkoppel Buddy (Jon Hamm) en Darling (Eiza González) en de krankzinnige Bats (Jamie Foxx in topvorm). Wanneer Baby zijn laatste klus voor Doc opknapt, droomt hij ervan om samen met de lieftallige serveerster Deborah (Lily James) de zon tegemoet te rijden. Maar net wanneer hij denkt van het criminele milieu verlost te zijn, wordt hij er zonder pardon terug in gesleurd.

Een simpel plot, maar dat hoeft geen gebrek te zijn. Wright draait de volumeknop van zijn film volledig open en laat met zijn visuele flair de beelden en muziek het verhaal vooruit stuwen. De openingsscène waarin een bankoverval en de daaropvolgende achtervolging volledig getimed worden op de muziek die Baby speelt, is een streling voor het oog en oor. Wanneer Wright deze scène meteen opvolgt met een al even muzikale sequentie waarin Baby als een hedendaagse Gene Kelly door de straten van Atlanta danst, is het duidelijk wat Wright voor ogen had: een jukeboxfilm creëren waarin montage en muziek elkaar perfect aanvullen en je meedanst op het puntje van je stoel. Het is de stijl waar Wright al zijn ganse carrière naartoe lijkt te sturen – denk maar aan de Queen-sequentie uit 'Shaun of the Dead' - en nu zijn hoogtepunt bereikt. Wrights gevoel voor timing is meticuleus en hij kent elk trucje om zijn film vol visuele verrassingen te steken zodat je je als kijker nooit verveelt.

Waar Wright dan weer wat vaart verliest, is in de uitwerking van zijn personages. En toegeven: naast Baby komen de andere personages - zoals Deborah die vooral het lichtpuntje in Baby’s leven mag zijn - maar wat eendimensionaal over. Maar er valt ook een lans te breken voor de manier waarop Wright zijn karakters aanpakt. Net als bij Tarantino blijkt uit elke film die Wright aflevert een onnavolgbare passie voor het witte doek. Met ‘Hot Fuzz’ schreef hij een liefdesbrief aan actiefilms uit de eighties en ‘Scott Pilgrim’ was zijn eigen Jackie Chan-film. ‘Baby Driver’ is in alle opzichten een ode aan de misdaadfilms uit de jaren 70. Films die zich laten typeren door hun coole archetypische personages, waar Wright lustig op voort bouwt. Misschien niet helemaal wat we in deze tijden van doorwrochte personages verwachten, maar wel voor verrassingen zorgt naargelang de film vordert.

Of ‘Baby Driver’ dezelfde cultstatus als ‘Shaun of the Dead’ zal bereiken, valt nog af te wachten. Feit is wel dat Wright zonder meer een van de meest originele films van deze zomer aflevert. Topentertainment dat tegen 200 per uur door de zalen raast en blijk geeft van een regisseur die weet wat hij wil. Iets wat ze bij Marvel ongetwijfeld gemerkt hebben.

Dennis Janssens

Mijn antwoord:

Net zoals Dennis zegt: De film heeft mijn verwachtingen overtroffen. Baby, het hoofdpersonage wordt inderdaad gedreven door muziek en niet testosteron. Het concept van de film is origineel. Je kan het een beetje vergelijken met ‘La La Land’ en ‘The Driver’ maar het heeft toch een vernieuwde twist.

Het was een simpele plot maar dat wil niet zeggen dat het niet spannend en onvoorspelbaar was. Muziek was een van de beste dingen die de film te bieden had. Het stuwde het verhaal inderdaad vooruit. Al de overvallen moeten dan ook op het ritme van het lied plaatsvinden. Op een bepaald moment spoelt hij zijn nummer terug naar het begin omdat de timing met de overval niet klopte. Toen hij een auto stool en zijn eigen muziek kwijt was, was hij niet in staat weg te rijden voor hij een goed nummer op de radio in de auto vond. Die details maken de film uniek. Wrights gevoel voor timing zoals aangehaald in de recensie is fantastisch, de muziek met de visuele effecten passen goed bij elkaar. Ik heb me dan ook op geen enkel moment verveeld. 

Wat mij ook wel een beetje teleurstelde is dat Deborah een redelijk vlak personage is. Ik wou graag wat meer te weten komen over haar. Ook over de drie criminelen Buddy, Darling en Bats wou ik graag wat achtergrond over weten. Kevin Spacey, de acteur van Doc die het hoofd achter al de overvallen is geknipt voor zijn rol als koele kikker. De actrice Lily James met haar rol als Deborah heeft echt acteertalent. Toen ze verliefd begon te worden op Baby kon je het echt zien, het leek wel echt. Spijtig dat ze niet zo vaak in de film voorkwam. Ansel Elgort heeft zijn rol uitstekend uitgevoerd, een origineel personage met een mysterieus karakter. Ook hoe Baby met zijn vader omgaat tovert een glimlach op je gezicht. 

Het is een moderne misdaadfilm met veel humor maar ook met emotionele momenten. Een originele film met fantastisch acteerwerk maar soms met weinig diepgang van de personages. Maar een film die ik ooit nog eens zou kunnen zien en zeker de moeite waard was om te kijken.

[vanfransebodem]

Franse film met Alain Delon op Netflix

Franse film met Alain Delon op Netflix

Vanaf woensdag 25 augustus zijn er weer nieuwe Franse films te zien op Netflix waaronder Diaboliquement votre. Een oude draak uit 1967 met Alain Delon in de hoofdrol. In deze misdaadfilm speelt Alain Delon de personage Georges die een auto-ongeluk gehad heeft. Daardoor lijdt hij aan geheugenverlies. Niks in zijn omgeving en zelfs zijn eigen vrouw roept enige herinnering bij hem op. Blanche et…

[lindemalderie]

Le fidèle van Michaël R. Roskam: ambitieus maar gammel misdaaddrama

Recensie: http://focus.knack.be

Michaël R. Roskam blijft zo hardnekkig trouw aan zichzelf dat Le fidèle, meer dan Rundskop destijds, verzuipt in zijn auteursambities.

★ ★ 

Le Fidèle van Michaël R. Roskam met Matthias Schoenaerts en Adèle Exarchopoulos

Michaël R. Roskam noemt het tweede deel van zijn misdaadtrilogie graag een 'amour noir', en de Belgische filmmaker laat geen kans voorbijgaan om te vermelden dat hij hoopt dat bioscoopbezoekers hun cynisme zullen laten varen bij het bekijken van zijn verhaal over een racepilote (Adèle Exarchopoulos) die valt voor een gangster (Matthias Schoenaerts). Het is een handige pre-emptive striketegen iedereen die kritiek zou kunnen hebben op zijn romantische misdaaddrama. Amerikaanse filmjournalisten zijn niet zuinig met die kritiek. Zouden zij allemaal cynici zijn? Of valt er wat te zeggen voor hun opmerkingen over de gammele structuur van Roskams derde?

 Le Fidèle schiet als milieuschets tekort en de regisseur ziet zich genoodzaakt om terug te vallen op genreclichés

Welaan, met het risico voor een cynicus versleten te worden: Le fidèle is geen schoolvoorbeeld van narratieve souplesse, maar dat was Rundskop(2011) ook niet. In de collectieve Oscarhysterie die destijds rond die film ontstond, leek iedereen te vergeten dat Roskams flemish noir minstens een halfuur te lang duurde door onnodige flauwigheden met twee Waalse clowns en een onduidelijk politieonderzoek dat de geloofwaardigheid van het drama ondergroef. Met uit het niets opduikende undercoveragenten, karikaturale Albanese maffiosi en gruwelijk veel gedoe over honden lijdt Le fidèle aan dezelfde ziekte.

Geloof je Matthias Schoenaerts en Adèle Exarchopoulos als intens verliefd koppel? Ja. Natuurlijk. Het is ook niet het liefdesverhaal dat rammelt. Het is al de rest. Net zoals Roskam zich voor Rundskop niet echt in de hormonenmaffia verdiepte, dook hij voor de opvolger nooit helemaal onder in de wereld van het Brusselse banditisme. Daardoor schiet Le fidèle als milieuschets tekort en ziet de regisseur zich genoodzaakt om terug te vallen op genreclichés. Clichés uit heel veel verschillende genres dan nog.

Er zijn heel mooie films over de hechte vriendschapsband tussen misdadigers, net zoals er fraaie gevangenisfilms en ontroerend romantische drama's over gedoemde geliefden bestaan. Maar wie al die thema's in één film propt, houdt geen tijd over om ze recht te doen. Wanneer je bovendien rijkelijk refereert aan de beste voorbeelden uit die genres, riskeer je er mager bij af te steken. De grootste inspiratiebron voor Roskams overvallersvertelling was overduidelijk Michael Manns misdaadfilm Heat (1996), maar waar de grootmeester uit Hollywood je bijna drie uur lang op het puntje van je stoel houdt, laat Roskam je er gezapig in wegzakken.

De Brusselse regisseur blijft evenwel onze meest ambitieuze cineast en Nicolas Karakatsanis is nog steeds 's lands beste cameraman, hoewel zelfs zijn zwarte magie Le fidèle niet overeind kan houden. Misschien wordt het tijd dat Roskam terugkeert naar Hollywood, want met The Drop (2014) bewees hij al dat opdrachtwerk met een iets groter budget en een producent die hem verplicht om overtollig vet weg te snijden een betere film oplevert dan zijn auteurswerk.

 Mijn mening:

Ik ben op zaterdag 11 november Le fidèle gaan kijken in de kinepolis in Brussel, een beetje standaard, ik weet het. In Le Fidèle komen er een heleboel thema’s aan bod wat ik goed vond hierdoor heb ik me tijdens het kijken niet verveeld. ‘Daardoor schiet Le fidèle als milieuschets tekort en ziet de regisseur zich genoodzaakt om terug te vallen op genreclichés. Clichés uit heel veel verschillende genres dan nog’, het klopt inderdaad dat er nogal veel clichés in zitten zoals kanker, liefde tussen twee tegenpolen. ‘Maar wie al die thema's in één film propt, houdt geen tijd over om ze recht te doen.’ Hier ben ik dan weer niet mee akkoord, het klopt dat er veel thema’s in verwerkt zitten maar mij heeft dit niet gestoord. Ik zat niet altijd even aandachtig naar de film te kijken maar er waren genoeg momenten waar ik volledig in het verhaal zat. Ik vond de acteerprestaties van beide hoofdrolspelers, Matthias Schoenaerts en Adèle Exarchopoulos fenomenaal. Van Matthias Schoenaerts  had ik al dingen gezien maar de actrice Adèle Exarchopoulos was nieuw voor mij. Beide hebben ze hun rol perfect vertolkt. De balans tussen de harde ongevoelige wereld van banditisme en het kwetsbare van de thema’s liefde en kanker zat ook goed. Le fidèle krijgt maar 2 sterren van Knack Focus, wat ik zelf te weinig vind. De film kom mij in grote lijnen wel bekoren en is zeker een aanrader.

[ilkedw]

Film - Baby driver

Wanneer de regisseur van ‘Shaun of the Dead’ zich aan een misdaadfilm waagt, mag je er vanuit gaan dat je meer krijgt dan je op het eerste gezicht verwacht. En dat is met ‘Baby Driver’ niet anders. Alle elementen zijn aanwezig: van de mysterieuze figuren en de snelle wagens tot de zenuwslopende achtervolgingen en schietpartijen. Maar in Edgar Wrights universum wordt dat wereldje niet gedreven door het overkokende testosteron van de hoofdpersonages, maar wel door het ritme van de muziek die uit de autoboxen knalt. ‘The Driver’ meets ‘La La Land’, quoi?

Centraal in het verhaal staat Baby (Ansel Elgort), een getalenteerde vluchtwagenbestuurder die met de beats van zijn iPod het gesuis van zijn tinnitus weg filtert, maar ook de meest waanzinnige autoachtervolgingen tot een goed einde brengt. Dit doet hij in dienst van Doc (Kevin Spacey), een gangster die overvallen plant en laat uitvoeren door een zootje ongeregeld zoals het mysterieuze misdaadkoppel Buddy (Jon Hamm) en Darling (Eiza González) en de krankzinnige Bats (Jamie Foxx in topvorm). Wanneer Baby zijn laatste klus voor Doc opknapt, droomt hij ervan om samen met de lieftallige serveerster Deborah (Lily James) de zon tegemoet te rijden. Maar net wanneer hij denkt van het criminele milieu verlost te zijn, wordt hij er zonder pardon terug in gesleurd.

Een simpel plot, maar dat hoeft geen gebrek te zijn. Wright draait de volumeknop van zijn film volledig open en laat met zijn visuele flair de beelden en muziek het verhaal vooruit stuwen. De openingsscène waarin een bankoverval en de daaropvolgende achtervolging volledig getimed worden op de muziek die Baby speelt, is een streling voor het oog en oor. Wanneer Wright deze scène meteen opvolgt met een al even muzikale sequentie waarin Baby als een hedendaagse Gene Kelly door de straten van Atlanta danst, is het duidelijk wat Wright voor ogen had: een jukeboxfilm creëren waarin montage en muziek elkaar perfect aanvullen en je meedanst op het puntje van je stoel. Het is de stijl waar Wright al zijn ganse carrière naartoe lijkt te sturen – denk maar aan de Queen-sequentie uit 'Shaun of the Dead' - en nu zijn hoogtepunt bereikt. Wrights gevoel voor timing is meticuleus en hij kent elk trucje om zijn film vol visuele verrassingen te steken zodat je je als kijker nooit verveelt.

Waar Wright dan weer wat vaart verliest, is in de uitwerking van zijn personages. En toegeven: naast Baby komen de andere personages - zoals Deborah die vooral het lichtpuntje in Baby’s leven mag zijn - maar wat eendimensionaal over. Maar er valt ook een lans te breken voor de manier waarop Wright zijn karakters aanpakt. Net als bij Tarantino blijkt uit elke film die Wright aflevert een onnavolgbare passie voor het witte doek. Met ‘Hot Fuzz’ schreef hij een liefdesbrief aan actiefilms uit de eighties en ‘Scott Pilgrim’ was zijn eigen Jackie Chan-film. ‘Baby Driver’ is in alle opzichten een ode aan de misdaadfilms uit de jaren 70. Films die zich laten typeren door hun coole archetypische personages, waar Wright lustig op voort bouwt. Misschien niet helemaal wat we in deze tijden van doorwrochte personages verwachten, maar wel voor verrassingen zorgt naargelang de film vordert.

Of ‘Baby Driver’ dezelfde cultstatus als ‘Shaun of the Dead’ zal bereiken, valt nog af te wachten. Feit is wel dat Wright zonder meer een van de meest originele films van deze zomer aflevert. Topentertainment dat tegen 200 per uur door de zalen raast en blijk geeft van een regisseur die weet wat hij wil. Iets wat ze bij Marvel ongetwijfeld gemerkt hebben.

Dennis Janssens

Samen met een vrienidin ging ik Baby Driver kijken in kinepolis, een populaire film bij zowel jongens als meisjes. Men verwachtingen bij deze film waren hoog gespannen aangezien de hoofdrolspelers geen onbekende zijn en ik fan ben van de meeste films waarin Ansel Elgort (de hoofdspeler) een deel van uitmaakte.

De film begon als een stereotiepe actiefilm met overvallen, snelle wagens en geld maar naargelang de film vorderde kreeg je meer inlevingsvermogen in het leven van de hoofrol Baby, een jongeman die alles deed voor zijn opa en eigenlijk totaal geen voeling had met het leven van een crimineel. Dat wordt ook later in de film duidelijk wanneer hij de serveester ontmoet waarop hij uiteindelijk verliefd wordt.

Wanneer hij een punt wilt zetten achter zijn leven als vluchtwagenbestuurder, blijkt hij toch niet verlost van zijn verleden. Bij de laatste opdracht wordt het ware karakter van Baby duidelijk, hij is namelijk geen harteloze crimineel maar probeert de levens van meerdere mensen te redden en stemt uiteindelijk niet meer in op de orders van zijn mede-criminelen. De passage waarin hij de vrouw waarschuwt omdat hij weet dat ze gaat sterven als ze binnengaat vind ik wel ontroerend ookal wordt dat niet zo benadrukt vanwege de spannende muziek.

Het enige wat mij teleurstelde was het einde van de film. Het komt erop neer dat iedereen sterft en het kersverse koppeltje er vandoor gaat zonder enkel succes want enkele kilometers verder wordt Baby opgepakt.

Ik vind deze film zeker niet slecht maar het is niet de beste film die ik l gezien heb, ik zou deze misschien wel nog thuis kijken maar vond het niet de moeite/geld waard om deze in de cinema te kijken.