#malagos

[sitting-on-me-bum]

Close-up of Philippine eagle's (Pithecophaga jefferyi) head in profile, Philippine Eagle Centre, Malagos, Davao, Mindanao, Philippines. First Philippine eagle bred through artificial insemination. Critically endangered. Captive.

Photographer: Klaus Nigge

[migzskyhightravels]

Malagos Garden Resort

Baguio District, Calinan-Baguio-Cadalian Rd, Davao City, 8000

[peryodismo2425]

KODAK AT DIGITAL: Pagiging parte ng UPIS ayon kay Ms. Cielo Corpuz

Ni Zenith Macatangay | Nobyembre 15, 2024

Bilang isa sa mga nakapagtapos sa UPIS noong 1992, pinagnilayan ni  Ms. Cielo Corpuz ang luma at bagong pasilidad ng UPIS. Tulad na lamang ng pagbuklat sa isang koleksyon ng mga litrato–mga alaalang nakalipas na. Ibinahagi rin niya ang kanyang karanasan bilang isang alumna na nagtatrabaho sa UPIS, at ang pinagkaiba ng kultura, estudyante, at paaralan noon at ngayon. Sa bawat silid-aralan, tambayan, at ang mga maliliit na momento, mabubuo ang kuwentong ito tulad ng isang litrato. 

Sa pagiging empleyado at alumna ng UPIS…

Bunga ng balik-serbisyo ang pagtrabaho ni Ms. Cielo sa UPIS, kanyang alma mater. Bilang UPIS employee, masaya raw ang trabaho na ito dahil “Inasam ko na dito ako magtrabaho para makabalik,” aniya habang nakangiti. Para sa kanya, madaling nakaka-relate sa mga bisita na dumadalo, at pinagninilayan ang dating pasilidad ng UPIS bilang isang dating mag-aaral. Ibang-iba na ngayon, kumpara sa naging lugar dati.

“Minahal mo’ng buong-buo yung UPIS, eh.”

Isa sa pinakatumatak para kay Ms. Cielo ang kanilang Bulwagan. Isang napakalaking parte ng eskwelahan, kung saan nagsasalusalo ang lahat tuwing mayroong okasyon at kung saan din matatagpuan ang canteen. Dito rin isinasagawa ang kanilang mga klase sa asignaturang Filipino Drama para bang nakita niya muli ang isang nakalimutang litrato noong panahong mas simple pa. Masaya niyang ibinahagi ang ilang detalye tungkol dito, tulad ng napakahabang kurtina ng tanghalan. Mula ceiling to baba.” 

Ayon kay Ms. Cielo, nakalulumbay na halos wala nang makikitang bakas nito pag-apak sa UP Town Center (UPTC), ang dating kinatatayuan ng UPIS High School Building. Walang mga litrato ng lumang UPIS dito, ngunit may ilang mga nakatayong memorabilia, tulad ng mural sa pangalawang palapag, o ang UPIS bench na itinayo ng Batch ‘97 noong 2022, katabi ng isang malaking puno ng Acacia.  Pahayag niya, nakaka-homesick daw kapag nasa UPTC. “Doon ka na lumaki, doon na nahubog ‘yung pagkatao mo rin sa dating school.” 

 Makikita sa mga mata ni Ms. Cielo ang amor na hawak niya para sa UPIS habang ibinabahagi niya ang kanyang mga kwento. Tulad ng litratong mahal mo pa rin kahit ilang taon na ang nakalipas, nakatupi at nakasilong sa bulang malapit sa puso.

Ang mga bata sa UPIS…. 

Ibang-iba na raw ang mga estudyante ng UPIS ngayon, tuluyang nagbanyuhay sa kultura nila, wari ngang sangkot ang paglago ng teknolohiya at ang pagkakaroon ng pandemya ng COVID-19 mula 2020 hanggang 2022. Mas nakalaan na ang kanilang prayoridad sa mga grado. “Very grade conscious na sila ngayon.” Siguro naging dahilan daw ang lockdown dito, na hindi na nakalaro at nakaranas ng gaanong face-to-face na interaksyon sa mga kababata ang mga estudyante ng UPIS ngayon. Habang nakakatuwa na makitang mataas ang mga inaasam ng mga bata, nakakalungkot daw makita silang maging sobrang naaapektuhan ng kanilang mga marka sa eskwelahan kaya hindi nila lubusang masulit ang mga simpleng kasiyahan ng pagiging estudyante.

Madaling balansehin noon ang pagiging estudyante at mga ekstrakurikular na gawain, kaniyang pinagnilayan. Mas malago nga raw ang mga extramural noong panahon nila, "Nag-aaral ka pero happy ka." aniya habang tumatango. Isang miyembro ng UPIS Dance Troop si Ms. Cielo, at natutuhan niyang pagsabayin ang pag-aaral at pag-eensayo ng mga sayaw. Kahit napaka laki ng kanilang pag-prayoridad sa pag-aaral, masaya naman raw silang magbarkada. Hindi raw pataasan ng grado para sa kanila. “Chill lang,” aniya habang bumubungisngis. Isa naman sa mga binigyang diin  ni Ms. Cielo ang pagrespeto ng mga bata sa mga guro, staff, pasilidad, at mas lalo na sa kanilang mga kapwa estudyante.

Para sa mga nagtatrabaho ng UPIS ngayon…

Bilang isang dating mag-aaral ng UPIS, ang matutuhan na unawain at makiramdam sa mga bata ang panghuling mensahe ni Ms. Cielo para sa mga empleyado. Tandaan daw na minsan din silang naging bata, kaya nararapat lang na ipakita ang pag-unawa at malasakit na nais ding makita. Parang litrato ang bawat bata, mayroong kuwento sa likod ng imahe, masaya man ito o hindi. May bakas ng kahapon ang bawat larawan, na noong isang nakaraan naging kayo rin. Yakapin ang responsibilidad ng pagiging empleyado, tulad ng isang litrato na iyong lubos na pinapahalagahan. Mabigat ang trabaho na ito, ngunit ito ay bungad ng importansya ng ito.

[aaannelg]

Malagos cake 😋

[catastrophic-crisis]

Favorite type of chocolate?

Dark, presuming that's what's being asked.

To give you a bit more to chew on (both figuratively and literally, should you take one of them as a recommendation):

1. On the flip side, white is my least favorite, but there are examples of a white/white chocolate product beating out its more cacao-y competitors for me.

2. I'd be interested in trying more of their stuff, but I believe it was a Malagos (Philippines-based chocolate brand) dark chocolate bar that I found unique because it felt like a wine tasting: it was a simple chocolate bar but you get notes of fruit and such. I can't recall the specific notes as I only had it once.

[redxpranger]

11/17/2024

Lately, I've started a new hobby: capturing every moment when the clouds look especially beautiful. I've been saving a lot of videos like this, and it’s becoming my new creative project. I hope to stay committed to this over the next couple of years.

Interestingly, I kicked off 2024 with a different project: collecting videos of birds I've encountered this year. 🤣 I’ve already taken a few and saved them in a dedicated Google Drive folder. This "bird project" began after an inspiring birdwatching experience at Malagos Garden Resort, an agri-ecotourism resort here in Davao, last year. The resort is renowned for its local cacao-based chocolates and its efforts in wildlife preservation.

I grew up visiting Malagos often as a kid, but this recent visit felt extra special. I was particularly fascinated by the tour guide, who could pinpoint birds' locations just by recognizing their calls. Isn’t that incredible? 🥹✨

[jayenviessi]

All these years, lagi akong may bangs na tanging ako lang ang dapat naggugupit. This year, napansin ko na hindi na siya umaayon sa gusto ko. Mas nangingibabaw na ang noo which I don't hate, at hindi ko rin naman gusto. So I let it go, grow. Kasi sabi ko ganito ata talaga kapag pumasok ka sa 30s, hindi na mas malago ang buhok mo compared early 20s, merong particular features sa mukha mo na ngayon mo lang mapapansin.

Alam kong merong mga nunal sa mukha ko--malapit sa hairline, sa kilay mismo, sa ilong, sa pisngi, sa noo-- pero dahil hindi nga ako nawawalan ng bangs noon, iilan lang ang nakikita ko. Parang nabawasan pa nga ngayon.

So bakit ko ba siya shine-share? Wala lang. Kasi sinubukan ko lang kanina yung isang filter na nakita ko. Haha. But kidding aside, dahil sa bangs noon, akala ko noo ko lang tinatakpan ko. Pati nga pala mata. I never liked my eyes kasi never na siyang iniwan ng eye bags. Which I think ang laking factor ng cortisol ko kaya ganyan. And since I have RBF, my eyes are not very giving a friendly vibes and all.

But I like it now. I like how they shine kapag merong something interesting akong nakikita, nababasa, or naririnig. I like how they express kapag nanalo si anger sa utak. I like how people describe it kapag all smile talaga ako. I love how it can act tough pero sobrang babaw naman lumuha. I like how people use eye contact as their language while I am still working on mine, as a shy person.

If you ask me, what changed? I wish I can enumerate things or sabihing "nothing, really".

Let's just say, I now like them not because for how they look, but for how they see things as they are. 🩷

And yes, healing looks good on me. At sa'yo rin. ✨

[pinksharkzombie]

I slept overnight at Lek's house. Before I was leaving her house, she handed me some pumpkin and papaya. I made Kengso malago, which is a sour curry with sardines. I picked a lot of lemons in my garden. I developed my own dishwashing liquid with sodium laurel, salt, and lemon juice. I enjoy living in my tiny village, even if I am not particularly good at gardening. I met a lady at the kids' school, and she inquired how much I earn as a babysitter per month for each child. I told her 9,000 Baht. She claimed it was good, but it was less than her daughter's salary for working as a babysitter in Bangkok, which was 40,000 Baht. We went home. Phumjai was angry with his sisters and fled. I told him to leave, but be careful because it was getting dark. He might see something he does not want to see. He became terrified and wanted to return inside. I watered the plants, which I regret because it is currently raining.

[forjannjann]

*me and Jann2 are watching Modern Family with an episode that has smth butterflies*

J: "Lover, fun fact"

B: "what?"

J: "I don't like butterflies"

B: "huh? Kato man lagi sa Malagos, u even almost held one!"

J: "yuh kay I saw u enjoying man and very happy when we went there. Muna2 na tawon to nako"

Then it hit me. He doesn't like spiders. And butterflies has long legs pud baya. Also, when we were eating during the buffet lunch @ Malagos, he said "di nata buttefly house oy" kay we thought kulang sa time. But then, we have to wait for 20 mins after chocolate making man so we had no choice but to go to the butterfly house.

Oh, this man.

🦋

[alessandro54-plus]

Caso Khelif, Malagò svela pressioni su Carini prima del match: "Ha ricevuto dei messaggi dall’Iba"

articolo: https://www.today.it/attualita/malago-pressioni-iba-carini-gara-khelif-messaggi.html 06 agosto 2024 Il presidente del Coni mostra i messaggi ricevuti dalla pugile italiana dalla Federazione mondiale di pugilato, la stessa che aveva squalificato l’atleta algerina Nuovi sviluppi sul caso Angela Carini–Imane Khelif. ll ritiro dalla gara della pugile italiana, valida per l’accesso ai…

[tempogol]

Ekrem İmamoğlu duyurdu: 2027 Avrupa Oyunları İstanbul'da!

Olimpiyat Komitesi ile Roma’daki törene katılan İstanbul Büyükşehir Belediye (İBB) Başkanı Ekrem İmamoğlu, 2027 Avrupa Oyunları’nın ev sahipliği için imza attı. 2027 Avrupa Oyunları’nın ev sahipliği için Roma’da imza töreni gerçekleştirildi. İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu, Roma’da, Avrupa Olimpiyat Komitesi (EOC) Başkanı Spyros Capralos ve İtalyan Milli Olimpiyat Komitesi Başkanı Giovanni Malago ile…

[delectablywaywardbeard-blog]

Malagò " Livello stadi italiani molto basso"

Sono dure le parole del presidente del Coni Giovanni Malago, rispetto alla situazione degli stadi italiani. Il numero uno del comitato olimpico nazionale ha espresso tutta la sua preoccupazione con delle affermazioni ripresa dall’agenzia Ansa  “Non siamo mai arrivati a un punto così basso, ha detto,  ma il problema è che, pur essendo arrivati al punto più basso su queste tematiche, non siamo mai…

[whimsicalparadies]

Kamatayan 3

Minsan ako’y natutulala habang ako’y nasa itaas, at nakatingin sa baba (nakasakay ako nito sa eroplano). Sabi ko in exact words, “i’ve realized that death isn’t so bad at all.” Kung darating man ang oras na wala na akong maaalala at wala na akong agam-agam na hindi ko mapigilan, baka ayun na ang tunay na makapagbibigay sa akin ng ligaya, ng kagalakan, at higit sa lahat, ng “kapayapaan.” Ang dami kong pangarap sa buhay, ngunit sa pagtanda ko, napagtanto ko na “peace of mind” pala ang pinaka-inaasam-asam ko. Ito pala ang biyayang pinaka hindi matatawaran. Do i still want to die ‘cuz i want to live so bad? Sa tingin ko’y iba na ang pananaw ko. I long to die, hindi para sa susunod na habambuhay, but because of “death” itself. Ngunit paano ang aking pagtawa, ang pagiyak at pagpatak ng aking mga luha ngayon habang nagsusulat nito? Paano ang pagsikip ng aking lalamunan sa tuwing pagpigil ko ng aking hagulgol? Paano ang aking paglalakbay kasama ang mga mahal ko sa buhay? Paano ang alaga kong aso? Paano ang mga kaibigan ko? Paano ang mga dati kong pangarap? Paano ang mga taong naniniwala sa akin? Paano ang lahat? Paano na? Kung kaya’t ako’y napipigilan sa kagustuhan kong matahimik dahil habang ako’y humihinga pa, alam kong “mamimiss” ko rin lahat ng ito, lahat ng karanasan ko sa buhay, kung dumating man ang oras na onti-onti na akong mawawalan ng malay. Alam kong sa mga huling sandali ng hininga ko, hahanap-hanapin ko siya, at baka nga magsisi pa ako. Pero sobrang sakit na, ang hirap-hirap na. Araw gabi, lagi na akong pagod. TULOG nalang ang nakakapagligtas sa akin sa lahat ng ito. Hinihingal na ako sa panahon na para bang hindi ko na ito masabayan. Sobrang nabibigatan na ako na parang nahihila na ako pababa sa bawat pagbangon at paglakad ko. Hinang-hina na ako, na para akong nilalagnat. Puno ako ng takot at inis sa sarili ko. Ang masaklap pa rito’y hindi ko pa lubos na naiintindihan ang nagdudulot nito sa akin, pero grabe, pinapatay ako paonti-onti sa araw-araw. Ano bang ginawa ko to deserve this!? Ang alam ko lang ay mahal na mahal ko ang buhay, ngunit bigla ko nalang naramdaman na ang buhay mismo ay parang sinusuka ako. Pinaramdam sa akin na napaka “insignificant” ko, na wala akong kahalagahan, na mas magiging malago ito kung wala ako. Ang sakit, ang sakit. Ano ba ang kamatayan? Isang misteryosong konsepto na hindi lubos na mauunawaan ng kahit sinong nabubuhay. Hindi ko man alam ang pakiramdam ng karanasang ito, ngunit batid ko ang iba’t-ibang paraan ng pagkamatay. Una ay ang paglunod. Ang pinakakinatatakutan ko. Ito ay dahil naranasan ko ng malunod noong ako’y hayskul pa lamang, ilang minuto rin akong hindi nakaahon sa tubig hanggang sa may sumagip sa akin ng hindi ko inaasahan. Tanda ko pa na habang nalulunod ako, pinipilit ko sumigaw ngunit walang boses na lumalabas. Pinipilit kong magpalutang, subalit lalo lamang akong bumibigat dala ng aking pagkataranta. Gustong-gusto kong mabuhay dahil marami pa akong mga pangarap at alam kong masyado pang maaga. Iba’t-ibang mga ala-ala ang nag-flashback sa akin sa mga oras na iyon. Simula pagkabata ko, ang paghabol ng mabilis na baka sa amin ng tatay ko habang nagmomotor kami, ang pagpunta namin ng pamilya ko noon sa enchanted kingdom, ang pagpuno ko ng mga clip sa buhok ng aking yaya na tinuturing kong second mother dahil sya’y bahagi na rin ng aming pamilya, ang pagiging pabibo ko sa recitation sa school, ang mga biruan namin ng mga kaibigan ko, at paghingi ko ng tawad sa lahat ng aking mga kasalanan, o pagkukulang. Ganun pala pag naghihingalo ka, lahat ng ala-ala at nakaraan, nagpaparamdam sa’yo. Tila ba “automatic” ang experience, na parang kang nanonood ng “post-credits” sa dulo ng pelikula ng buhay mo.