#maar mis het wel

[stomgetoeter]

.

[saviorkink]

altijd als oomf iets wacht

[the-queer-youth-help-center]

English

Hello! My name is Jax (they/them) and I noticed many of the resources for queer youth are US and UK centered so I'm making this an international blog where you guys can talk about anything, and I'll do my best to either respond myself or find some local resource for you, all your home language. I just feel the need to warn you guys: I'm brazilian and only speak english and portuguese br. Any other language will be translated by the internet so I'm sorry for any mistranslations both in my understandment or in the response. And, for last but not least, welcome!

Português BR

Oi! Meu nome é Jax (linguagem masculina) e eu notei q mts recursos(?) para jovens queers giram ao redos dos EUA e do Reino Unido, ent eu tô fazendo um blog internacional onde vocês podem falar sobre qualquer coisa, e eu vou fazer o meu melhor pra responder eu mesmo ou achar recursos locais pra vocês, tudo na sua língua natal. Eu só sinto q devia avisar: Eu sou brasileiro e só falo inglês e português br, qualquer outra língua vai ser traduzida pela internet, ent já me desculpo por traduções erradas, seja na resposta ou no meu entendimento. E, por último mas não menos importante, sejam bem-vindos!

Español

¡Hola! Me llamo Jax (elle) y yo noté que muchos de los recursos para los jóvenes queer son muy enfocados en los EEUU y el Reino Unido, entonces he hecho este blog internacional para que ustedes puedan hablar de cualquiera cosa, y para hacer lo posible para responder por mi mismo o encontrar recursos y ayuda cercano a ustedes, en sus idiomas propios. Pero, para que saben, soy de Brasil y solo hablo inglés y portugués brasileño. Todos los otros idiomas serán traslado por el internet, entonces lo siento por errores en mi entendimiento o en mi respuesta. En fin, pero todavía de manera importante, ¡bienvenidos a todos!

Français

Hé! Je m'appelle Jax (iel) et j'ai remarqué que beaucoup de ressources (?) pour les jeunes queers tournent autour des États-Unis et du Royaume-Uni, donc je fais un blog international où l'on peut parler de tout, et je vais faites le Je ferai de mon mieux pour y répondre moi-même ou trouver des ressources locales pour vous, le tout dans votre langue maternelle. J'ai juste l'impression que je dois vous prévenir : je suis brésilien et je ne parle que l'anglais et le portugais brésilien, toute autre langue sera traduite sur Internet, je m'excuse donc pour toute mauvaise traduction, que ce soit dans la réponse ou dans ma compréhension. Et enfin, bienvenue !

Deutsch

Hey! Mein Name ist Jax (männliche Sprache) und mir ist aufgefallen, dass sich viele Ressourcen(?) für junge Queers um die USA und Großbritannien drehen, deshalb betreibe ich einen internationalen Blog, in dem man über alles reden kann, und das werde ich auch tun Ich werde mein Bestes tun, um die Frage selbst zu beantworten oder lokale Ressourcen für Sie zu finden, alles in Ihrer Muttersprache. Ich habe nur das Gefühl, ich sollte Sie warnen: Ich bin Brasilianer und spreche nur Englisch und brasilianisches Portugiesisch. Jede andere Sprache wird im Internet übersetzt. Daher entschuldige ich mich für etwaige falsche Übersetzungen, sei es in der Antwort oder in meinem Verständnis. Und zu guter Letzt: Willkommen!

Nederlands

Hoi! Mijn naam is Jax (hen/hun) en ik heb gemerkt dat veel hulpmiddelen voor queer jongeren zich in de VS en Groot-Brittannië bevinden, dus ik ben bezig met een internationale blog waar je over alles kunt praten. Ik zal mijn best doen om het zelf te beantwoorden of lokale hulpbronnen voor u te vinden, allemaal in je moedertaal. Maar ik moet nog wel iets duidelijk maken: ik ben Braziliaans en ik spreek alleen Engels en Braziliaans Portugees, elke andere taal zal op internet moeten worden vertaald. Mijn excuses dus, voor eventuele verkeerde vertalingen, zowel in het begrijpen van wat je zegt en mijn antwoorden. En natuurlijk: welkom!

普通话

嘿！我的名字是 Jax（男性语言），我注意到很多针对年轻酷儿的资源（？）都围绕美国和英国，所以我正在做一个国际博客，你可以在其中谈论任何事情，我将我会尽力用您的母语亲自回答或为您找到本地资源。我只是觉得我应该警告你：我是巴西人，我只会说英语和巴西葡萄牙语，任何其他语言都会在互联网上翻译，所以我对任何错误的翻译表示歉意，无论是在答案中还是在我的理解中。最后但并非最不���要的一点是，欢迎！

日本語

おい！私の名前はジャックス (男性的な言葉) です。若いクィア向けのリソース (?) の多くが米国と英国を中心に展開していることに気づきました。そこで、何でも話せる国際的なブログをやっています。あなたの母国語で、私自身が答えたり、地元のリソースを���つけたりできるよう最��を尽くします。警告しておきたいと思います。私はブラジル人で、英語とブラジル系ポルトガル語のみを話します。他の言語はインターネット上で翻訳されます。そのため、回答または私の理解にかかわらず、間違った翻訳があったことをお詫び申し上げます。そして最後になりましたが、ようこそ！

Русский

Привет! Меня зовут Джекс (мужской род), и я заметил, что много ресурсов(?) для молодых гомосексуалистов вращается вокруг США и Великобритании, поэтому я веду международный блог, где вы можете говорить о чем угодно, и я собираюсь сделайте Я сделаю все возможное, чтобы ответить на него сам или найти для вас местные ресурсы, и все на вашем родном языке. Я просто чувствую, что должен вас предупредить: я бразилец и говорю только на английском и бразильском португальском языке, любой другой язык будет переведен в Интернете, поэтому я прошу прощения за неправильные переводы, будь то в ответе или в моем понимании. И, наконец, добро пожаловать!

عربي

يا! اسمي جاكس (لغة ذكورية) وقد لاحظت أن الكثير من الموارد (؟) للشباب المثليين تدور حول الولايات المتحدة والمملكة المتحدة، لذلك أقوم بإنشاء مدونة دولية حيث يمكنك التحدث عن أي شيء، وسأقوم بذلك افعل ذلك، سأبذل قصارى جهدي للإجابة عليه بنفسي أو العثور على موارد محلية لك، كل ذلك بلغتك الأم. أشعر أنني يجب أن أحذرك: أنا برازيلي ولا أتحدث سوى الإنجليزية والبرتغالية البرازيلية، وأي لغة أخرى ستتم ترجمتها على الإنترنت، لذا أعتذر عن أي ترجمة خاطئة سواء في الإجابة أو في فهمي. وأخيرًا وليس آخرًا، أهلًا بك!

(I'd like to apologize if there's anything wrong about on the languages with different alphabets, I can't really check what's written)

Inspired by:

@queer-mental-health @queer-advice-hotline @our-trans-youth-experience @our-transgender-experiences @our-nonbinary-experience and others I forgot.

(I am not creative enough to make my own posts, so send asks)

[jellalism]

Genshin x Lezer: Eerste kus

Het is duidelijk dat hij je wil zoenen en dat het gevoel wederzijds is, maar je voelt je verplicht om vooraf de waarheid te vertellen. “Ik heb eigenlijk nog nooit iemand gekust.”

Hoe zouden verschillende Genshin-mannen reageren?

Personages: Albedo – Alhaitham – Ayato – Childe – Cyno – Diluc – Gorou – Kazuha – Kaeya – Tighnari – Xiao – Zhongli 

Woordenaantal: 2242

Opmerkingen: Lezer is genderneutraal. Deze fanfictie is een vertaling van First kisses.

Lees hieronder of op AO3.

Albedo

“Ik heb ook nog nooit iemand gekust. Ik zou graag willen weten hoe het voelt.”

“Dat…” Je grinnikt en maakt je zin niet af. Die nieuwsgierigheid is zo typerend voor hem; nieuwsgierigheid naar wat het is om mens te zijn.

“O, maar begrijp me niet verkeerd. Ik zou het niet met zomaar iedereen doen. Maar jij... jij bent speciaal. Ik ben nieuwsgierig naar jou. Hoe het zou zijn om je te kussen, onder andere.”

Hoe kan hij dat zonder blikken of blozen zeggen ? vraag je je af. Toch moet je als vanzelf glimlachen. “Ik bevredig je nieuwsgierigheid graag, Albedo.”

Zijn ogen lichten op. “Goed dan, als je me toestaat...” Zijn gehandschoende hand raakt je wang terwijl hij naar je toe beweegt. Je sluit je ogen; zijn warmte zweeft naar je toe in de duisternis. Dan voel je iets op je lippen. Albedo's lippen lijken de jouwe amper te beroeren, ze nauwelijks aan te raken – hij wil niet te veel nemen, niet meer dan jij hem toestaat. Hij trekt zich weer terug, je hongerig achterlatend voor meer.

“Was dat fijn?” fluistert hij.

“Het was niet genoeg. Probeer het nog eens.”

Alhaitham

“Daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik kan je er alles over leren.”

Voordat je kunt reageren, zijn zijn lippen al op de jouwe. Eerst ben je verbaasd, maar al snel genoeg laat je hem leiden. Zijn hand rust stevig in je nek. Niet op een dwingende manier, maar op een manier die je het gevoel geeft dat je dicht bij hem wordt gehouden, veilig. Hoewel zijn tong je mond niet binnendringt, is het niet minder hartstochtelijk. Hij houdt de kus vast en speelt met je lippen, verkent elk deel ervan. Het bevalt je wel. Ondanks de intensiteit heb je het gevoel dat een deel van hem zich inhoudt. Alhaitham lijkt altijd zo beheerst, maar de manier waarop hij je lippen verslindt, doet hem lijken alsof hij een dam is die op het punt staat te barsten.

Als je lippen eindelijk van elkaar loslaten, kijk je elkaar aan en zwijg je even.

Alhaitham is de eerste die de stilte verbreekt. “Dat was de eerste les. Als je wilt, kan ik je verder onderwijzen.”

Je voelt je wangen rood worden.

Ayato

“Niet? Wat… bijzonder van je.” Hij grijnst.

“Wat bedoel je daar nou mee?”

“Het is vrij ongewoon om iemand van jouw leeftijd te vinden die nog niet zo'n ervaring heeft gehad. Er is natuurlijk niets mis mee. Sterker nog...” hij haakt af.

“Sterker nog, wat?”

“Ik denk dat ik het idee dat je nog niemand gekust hebt wel leuk vind. Ik ben graag de eerste.” Hij knipoogt. Hij probeert stiekem zijn hand op je rug te leggen. Je merkt het, maar doet alsof je dat niet doet. Wanneer zijn hand zijn plaats heeft gevonden, trekt hij je dicht tegen zich aan. “Laat mij de eerste zijn, oké?” Je verzet je niet en hij leunt naar voren. Zijn lippen op de jouwe, zo zoet. Zijn tong glijdt in je mond. Dat had je niet verwacht, maar misschien had je dat wel moeten doen, Ayato kennende. Zijn tong tegen de jouwe voelt vreemd en toch oneindig intiem. Zijn mondhoeken krullen in een glimlach. Het lijkt erop dat Ayato's doel is om elk hoekje en gaatje van je mond te inspecteren, de manier waarop zijn tong er doorheen gaat, de hele tijd tegen de jouwe aan schurend.

Wanneer je voelt dat het genoeg is, maak je een geluidje, maar Ayato heeft nog niet genoeg gehad. Hij gaat nog even door, nog steeds grijnzend; hij heeft een sadistisch trekje. Je laat hem zijn gang gaan. Je bent van hem, en van hem alleen. Als Ayato uiteindelijk op zijn eigen voorwaarden de kus verbreekt, houdt hij je gezicht tussen zijn handen. Met zijn duimen speelt hij met je lippen. “Nu heb ik je de mijne gemaakt. Helemaal.”

Childe

“Kameraad, je kent me. Ik beloof dat ik voorzichtig zal zijn, dus er is niets om bang voor te zijn.”

“… Oké. In dat geval…” Kus me, wil je zeggen, maar het voelt te gênant om het hardop te zeggen. Je kunt hem niet eens in de ogen kijken.

Gelukkig lijkt Childe het te begrijpen, maar vraagt het toch voor de zekerheid. “Mag ik je kussen?”

Je knikt, nog steeds niet in staat om hem in de ogen te kijken. Maar hij haakt zijn vinger onder je kin en dwingt je hoofd omhoog, zodat je hem aankijkt. “Sluit je ogen.” Je gehoorzaamt. Hij drukt zijn lippen op de jouwe. Zoals hij beloofd had, hij is voorzichtig. Childe behandelt je alsof je in stukken zou kunnen breken als hij je te hard aanraakt. Hij blijft even hangen en proeft jouw lippen, en jij proeft de zijne – het smaakt naar die Snezhnayaanse likeur waar hij zo dol op is – voordat hij eindelijk de kus beëindigt. “Nou, dat was best fijn, al zeg ik het zelf. Mee eens?”

“Ja,” zeg je, terwijl je jezelf in zijn omhelzing begraaft. Fatui Voorbode of niet, hij is een warmer en zachtaardiger persoon dan de meeste mensen denken.

Cyno

“En?”

Dat antwoord zag je niet aankomen. “Ik, uhh... ik weet het niet. Ik vond dat je het moest weten? Zodat je niet teleurgesteld zult zijn in mijn… vaardigheden…”

Hij zucht. “Luister, y/n. Het maakt me niet uit. Ik wil je kussen omdat ik me dicht bij je wil voelen. Omdat ik om je geef. Ik ben niet zo'n man die alleen zoent voor de fysieke sensatie. Het gaat niet om de kus, het gaat om jou.”

Er valt een stilte.

“Mag ik? Je hoeft je geen zorgen te maken dat je het niet goed doet. Ik wil me gewoon dicht bij je voelen. Je betekent veel voor me.”

Je knikt. “Dat mag.”

En hij drukt zijn lippen op de jouwe. Heel even maar. Dan knuffelt hij je. “Je bent warm. Het is fijn.”

Diluc

“Ben je zenuwachtig?” Hij glimlacht. “Nergens voor nodig.”

“Ik wil je gewoon niet teleurstellen,” zeg je.

“Je zou me nooit kunnen teleurstellen, lieverd. Mag...” hij pauzeert even. Zijn hand ligt al op je wang, zijn duim op je lippen. Zijn hele gezicht vraagt “Mag ik je kussen?”, hoewel hij de woorden niet uitspreekt.

Je voelt je warm worden, terwijl je een nauwelijks merkbaar knikje geeft. Diluc komt langzaam dichterbij en sluit zijn ogen – jij sluit de jouwe ook. Eerst kietelt zijn adem je gezicht, maar dan voel je hem op je lippen. Eerst voorzichtig en zachtjes, maar al snel wordt de kus hartstochtelijker. Zijn mond is stevig op de jouwe geplant. Zijn ene hand ligt op je jukbeen; de andere ligt op je onderrug en trekt je dichter naar hem toe. Hij lijkt er maar geen genoeg van te krijgen en dat vind jij ook niet erg – tot het moment dat je het doet. Je trekt je voorzichtig terug en hij laat je gaan. Je kunt alleen maar “wow” zeggen.

Hij grijnst – een zeldzaam verschijnsel. “Ik zei toch dat je niet zenuwachtig hoefde te zijn. Ik denk dat dat geweldig was.”

Gorou

Zijn oren spitsen zich verbaasd. “Oh, is dat zo? Nou, maak je geen zorgen! Voor alles is een eerste keer, toch?”

Zijn openheid stelt je weer helemaal op je gemak. “Je hebt gelijk. Bedankt.”

“Dus... zou je misschien... verdorie, hoe zeg ik dit?” Hij komt niet goed uit zijn woorden en zijn wangen zijn vuurrood. Het is niet zijn bedoeling, maar je vindt hem altijd zo schattig.

In plaats van hem verder te laten mompelen, houd je zijn gezicht in je handen en druk je je lippen op de zijne. “Jij moet je ook niet te veel zorgen maken.”

“J-je hebt gelijk,” mompelt hij, zijn ogen in verlegenheid afgewend. Maar hij herstelt zich snel. “In dat geval…”

Deze keer is hij degene die de kus initieert. Hij trilt een beetje, waarschijnlijk van opwinding. Hij smaakt zoet, naar lavendelmeloen. Voor je het weet is de kus voorbij.

“Ik hoop dat je eerste kus niet tegenviel, en… bedankt dat ik de eer mocht hebben.”

Kaeya

“Oh? Wie had gedacht dat iemand die zo mooi is als jij nog zo onschuldig zou zijn?” plaagt hij.

“Hou je mond,” mopper je terwijl je een glimlach niet weet te onderdrukken.

“Zie je? Die schattige glimlach van je... die zou ik nu al duizend keer gekust hebben als het kon.”

Zijn verwaande opmerkingen maken iets in je wakker, een behoefte om meteen terug te plagen. “Dan moet je maar beginnen met het inhalen van de verloren tijd.”

Dat hoef je geen twee keer te zeggen. In een oogwenk staat hij voor je, met zijn hand op je wang en zijn mond naar de jouwe bewegend. Je sluit je ogen en leunt ook een beetje naar hem toe. Dan voel je zijn lippen... op je voorhoofd. Je opent je ogen weer. Kaeya kijkt je triomfantelijk aan. “Niet genoeg?”

In plaats van antwoord te geven, ben jij nu degene die naar hem toe beweegt en je lippen op de zijne drukt. Hij lijkt in eerste instantie verrast, maar herstelt zich snel en ontspant zich. Wanneer je de kus beëindigt, brengt Kaeya zijn lippen naar je oor en fluistert: “We hebben er één gehad, nog 999 te gaan.”

Kazuha

Hij glimlacht, zijn hoofd iets getilt. Er komt niets uit zijn mond, maar zijn ogen spreken voor hem. “Het maakt niet uit,” zeggen ze. Hij stapt geruisloos naar je toe en jij opent je armen voor hem. Hij maakt geen aanstalten voor een kus; hij laat zich gewoon door jou omhullen. Zijn armen slaan zich ook om jou heen. Het is een kalmerende knuffel. Kazuha is daar dol op; hij houdt ervan om door jou aangeraakt te worden. Zijn huid is zacht. Hij weet je altijd op je gemak te stellen.

Hij maakt zich een beetje los, net genoeg om naar je gezicht te kunnen kijken. “Je bent adembenemend.” Zijn oprechte woorden doen je blozen. Je komt in de verleiding om “jij ook,” te zeggen omdat hij mooi is, maar zo'n zin voelt ongemakkelijk en oneerlijk als hij het eerst zegt. Dan, zachtjes, met een fluistering die je bijna mist, zegt hij “kus me”.

O, hij is zo schattig, denk je.

Dan druk je je lippen op de zijne.

Tighnari

“Oh, maak je je daar zorgen over? Dat is nergens voor nodig. Iedereen moet vroeg of laat zijn eerste kus krijgen – of in ieder geval degenen die er überhaupt aan toe komen om te zoenen.” Tighnari zegt het zo zakelijk dat het moeilijk is om hem tegen te spreken. Toch blijft een deel van je je ongemakkelijk voelen.

“En je vindt het niet erg? Helemaal niet? Misschien ben ik er niet… goed in?”

“Hé.” Hij legt zijn handen op je schouders. “Stop daarmee. Je betekent veel voor me. Hoe goed je bent in zoenen is onbelangrijk. Het gaat niet om vaardigheid, het gaat om – liefde.” Hij pauzeerde voordat hij dat laatste woord sprak. Hij ging van feiten naar gevoelens. “Ik hou van je en niets kan dat veranderen. Begrepen?”

“Mm-mm.” Je knikt.

“Goed. Mag ik nu?”

Je knikt opnieuw. Hij plaatst zijn lippen op de jouwe.

Xiao

“... En?”

“Nou, weet ik veel... Misschien verwachtte je dat ik goed ben, maar dat is waarschijnlijk niet zo.”

Hij maakt een geërgerd geluid met zijn tong. “Daar hoef je je geen zorgen over te maken.”

“Maar...” begin je, maar je weet niet zeker wat je wilt zeggen en dus haak je af zonder iets gezegd te hebben.

“Maar wat?”

“Je kunt wel zeggen dat ik me er niet druk om moet maken, maar ik doe het toch. Ik wil zo graag dat je ervan geniet, Xiao.”

Xiao is geen expressieve man, dus zijn uitdrukking van lichte verbazing duidt op zijn absolute choque. “Ik... ik...” stamelt hij. Het is zeldzaam om hem zo te zien. Hij zucht. “Ik ben al blij dat ik je aan mijn zijde heb. Het is belachelijk om te denken dat ik teleurgesteld zou zijn over zoiets als dat je niet goed bent in zoenen.”

“Oh, ik snap het.” Je voelt je gerustgesteld door zijn ongewone eerlijkheid. “Dus... wil je?”

“Zoenen?” Hij lijkt een beetje opgewonden, maar je laat je daardoor niet tegenhouden.

“Ja. Kus me alsjeblieft.” Die laatste woorden waren amper meer dan een fluistering. Toch hoorde hij je.

Zijn uitdrukking wordt zelfverzekerder. Hij trekt je dicht tegen zich aan en zoent je.

Zhongli

“Dat is toch niet zo vreemd?”

“Ik denk het niet, maar... zul je niet teleurgesteld zijn?”

“Schat, je kunt me nooit teleurstellen.” Hij steekt zijn hand uit. Wanneer je hem aanneemt, trekt hij je dichterbij, zodat je op zijn schoot komt zitten. “Ik wil je niet onder druk zetten, dus voel je altijd vrij om terug te trekken. Maar...” hij beweegt zijn mond naar je oor, ”mag ik je kussen?”

“Ja,” antwoord je zacht.

Zhongli drukt een kus op je wang voordat hij naar je mond beweegt. Hij is langzaam en voorzichtig, neemt zijn tijd. Het is niet vurig, maar op de een of andere manier toch intens – alsof hij van elk moment geniet. Als je je eindelijk terugtrekt, kijkt hij je aan met ogen vol liefde. “Ik hoop dat het naar je zin was. Het was in ieder geval naar mijn zin.”

[zoueriemandzijnopmars]

Hallo iedereen en vrolijke praat je eigen taal dag (SPYLD)! Ik wil graag even praten over iets dat Nederlands heeft en dat ik elke dag mis als ik met mijn internationale collega's praat.

`Werk ze!'

Alle Nederlanders zeggen dit wel eens (Vlamingen blijkbaar minder volgens de bronnen die ik vond) en het betekend zoveel als `Succes met werken', maar iets minder enthousiast. Als je iemand succes wenst lijkt er een aanname te zijn dat diegene succes nodig is, dat het werken zwaarder gaat zijn dan normaal. Het toevoegen van `ze' impliceert dit niet, het is een lichtere vorm van succes wensen.

De typische interactie met deze constructie gaat zo:

A: "Ik ga werken. Doei!"

B: "Doei! Werk ze!"

Je kan deze constructie ook bij andere werkwoorden toepassen:

`Sport ze!'

`Slaap ze!'

`Douche ze!'

Etc.

(Al zijn er ook werkwoorden waarbij het onlogisch klinkt, een artikel dat ik heb gevonden zei bijvoorbeeld dat je best `Slaap ze!' kan zeggen, maar niet `Slaap ze uit!' Dus bij twijfel, zeg maar niet.)

Hoe deze constructie is ontstaan is niet helemaal duidelijk, maar je hoort het regelmatig, dus als Nederlands je tweede (derde, nde) taal is, maar je wel Nederlands wilt klinken kan deze constructie niet missen in je repertoire!

[sugdenlovesdingle]

Is het raar om te zeggen dat ik Rutte nu al een beetje mis? (grapje, maar ook niet echt) Ik ben zo fucking moe.

same! Rutte is een lul maar je weet tenminste wat je aan hem hebt (niks). God mag weten wat premier wilders voor clusterfuck gaat worden.

Maar ook - wilders heeft voor de pvv alleen maar in de oppositie gezeten. Het is makkelijk om je bek maar een douw te geven als je het toch niet hoeft uit te voeren. Gulden terug, grenzen dicht, alle bruine vluchtelingen eruit, NPO afschaffen, Nexit - klinkt allemaal leuk en het is makkelijk scoren bij de 'bezorgde burger' en je hoeft geen moeilijke vragen te beantwoorden zoals "hoe dan?" of "wie gaat dat betalen?"

Maar voorlopig zitten we nog wel met Mark als demissionair premier denk ik. Ik zie wilders zo snel geen coalitie vormen...

[fransopdefiets]

15-9 Barssel

Gisterenavond heb ik zelf gekookt, de camping beval weliswaar een restaurant in de buurt aan, maar het menu heet daar Schnitzelparade, en hun website is gevuld met foto’s van lange rijen motoren voor de deur en lange rijen kerels in leren jacks die die schnitzels met pullen bier wegwerken. Dat is toch een ander soort bikers dan de bikepackers waar ik toe behoor. Ik kocht wel een Duitse specialiteit in de supermarkt, nl. Maultaschen. Dat zijn deegenveloppen met daarin een mengsel van varkensvlees, kruiden en meel. Je kunt ze komen in bouillon of bakken en ik deed het laatste. Samen met gebakken champignons en paprika, voldeed het uitstekend.

Als ik opsta, is het iets minder koud dan gisterenochtend en de zon komt stralend op, maar verdwijnt al snel achter een egale grijze wolkenlaag en er steekt een westenwind op, waardoor het op de fiets een stuk kouder wordt. Nu mis ik mijn gevoerde legging, die ik van Zaandijk via de Noordkaap tot Linköping heb meegesleept en toen naar huis stuurde vanuit de gedachte dat als ik die nu nog niet aangehad heb, dat die nu wel op de post kan. Maar nu, ja nu zou ik hem graag aangetrokken hebben.

Net als ik denk, nu stop ik en graaf mijn donsjack op, fiets ik langs de zeedijk aan de Duitse bocht en daar in Norderschweiburg is een hotelletje met alle dagen frühstuck. Ik stap naar binnen en vraag of ze al open zijn voor alleen koffie. Dat zijn ze en al is het binnen ook niet zo warm, de koffie doet goed.

Op de fiets met dit weer? vraagt de waardin hoofdschuddend. Dan voel je je toch gesterkt en kun je zeggen, ach ja het is wat fris, maar de zon komt straks vast nog door. Ik zou er niet op rekenen, is de reactie.

In Jaderberg is een Hofcafé, de reactie binnen is wat teleurgesteld, alleen maar koffie? Vooruit dan maar. Als troost bestel ik een kannetje koffie en een stuk appeltaart en bij het afrekenen zeg ik hoeveel goed die koffie me gedaan heeft bij deze kou en dat levert toch weer een glimlach op.

Als ik vlak bij mijn doel, de camping van Elisabethfehn ben, kom ik langs een degelijk plattelandshotel. Toch even kijken wat ze fe bieden hebben en ik stap naar binnen net als een paar mensen naar buiten komen. Bij de receptie is niemand, maar er is wel een daoor tintercom. Ik druk en na een paar keer overgaan hoor ik een soort snauw. Ik stel me netjes voor, maar de verbinding is al verbroken. Dan nog maar een keer drukken denk ik, en dan hoor ik uit de verte een boze kreet Ja ich kommeeeeee! Er verschijnt een dame op gevorderde leeftijd en ik begin met Entschuldigung ich hatte nicht verstanden dass Sie bereits .. Na, hoe komt u hier binnen? word ik afgekapt. Nou dankzij een beleefde hotelgast die de deur voor me openhield. Dat is dus niet de bedoeling, u moet buiten op de bel drukken. Net als ik denk, ze stuurt me naar buiten om op de knop te drukken, vraagt ze, wat moet u? Nou, ik zou graag een kamer willen als dat mogelijk is. Heeft u dan niet gereserveerd? Dan moet ik eerst even kijken en ja hoor, natuurlijk heeft ze een kamer vrij en een afsluitbaar fietsenhok is er ook. Als ik dan informeer wat ze liever heeft, contante betaling of met kaart, dan is de vrede gesloten want ze is blij met een contante betaling.

Gefietste afstand: 78 km

Gefietste tijd: 6 uur

[ochtendstorm]

Vanavond heb ik voor het eerst een groepssessie traumasensitieve yoga en ik ben benieuwd, ben bang én heb geen zin. Ik voel de nood om meer thuis te komen in mijn lichaam, maar de laatste twee weken zijn net weken dat ik even zoveel mogelijk wegloop van alles. Het is praktisch ook wel veel, zo recht van mijn werk naar daar en eigenlijk niet kunnen eten. Dus ik weet niet wat ik moet denken van mijn beslissing om een reeksje hiervan mee te doen.

Daarnaast ging ik vandaag naar de neuroloog. Nadat ik met mijn lijstje klachten en symptomen naar de huisarts ging kon ik naar de neuroloog en naar de dienst fysische geneeskunde, maar eigenlijk gebeurt er nooit veel op die consultaties en ik wil gewoon weten wat er mis is met mijn lijf. Wel weer een extra medicatie voorgeschreven gekregen, dus misschien wel de verzachting van het hoofdpijnsymptoom binnenkort...

[remidavs]

De beleving van de partner

Hoi allemaal

Net als Joke, Remi en Ida maak ik als partner, echtgenoot en vader momenteel een proces door.

Mijn beleving is niet dezelfde als die van Joke, ik ben immers niet ziek. Wel ben ik de eerste persoon op wie Joke kan en zal steunen, net als ik de eerste persoon zal zijn op wie de kindjes en ons huishouden moet steunen.

Dit alles is veel om dragen maar gelukkig ben ik niet alleen. Deze laatste weken waren heel erg heftig en bijna onwerkelijk maar wat me echt wel bijblijft is de warmte en liefde die ik mocht voelen van: familie, vrienden, collega's (deze toonden me nota bene dat ze hetzelfde zijn als vrienden). Jullie oprechte medeleven geeft me bijzonder veel kracht en moed, dus dankjewel voor de berichtjes, telefoons, kaartjes, gesprekken, knuffels en zoveel meer...

Jullie zagen gisteren het bericht van Joke, wat een dagje hadden we daar! Dit was voor mij een eerste neus op de feiten moment. De onverwachte wendingen en heftige medische toestanden die ons te wachten staan werden me plotsklaps duidelijk. Een anafelactische reactie op de contravloeistof van de CT.

Ik bracht Joke die ochtend binnen voor het plaatsen van de poortcatheter maar eerst zou er nog een routine CT volgen. Ze gingen me opbellen wanneer ik Joke mocht halen.

Plots, veel vroeger dan verwacht rinkelde de telefoon, het UZ. Terwijl ik me haaste om op te nemen begon de gedachtenmolen te draaien. Dit is toch veel te vroeg, wat is er aan de hand? Ik nam op, de standaardvragen begonnen 'bent u de echtgenoot van Joke Snick?, 'Ja?! Is er iets?!', hart aan 100 per uur! 'u spreekt hier met de spoedienst van het UZ Gent...', hart aan 200 per uur en moed in de schoenen, er liep iets mis met de operatie was de eerste gedachte... 'je echtgenote deed een zware allergische reactie op de contravloeistof van de CT... kan je zo vlug mogelijk komen, ze heeft het mentaal heel zwaar nu...'

Bam! Daar is die man met de hamer en deze keer niet op de voor mij zo geliefde fiets... Ik gaf de boodschap door aan de ouders van Joke, die er waren om de kinderen op te vangen. Ook hun hart zag ik een slagje overslaan bij het brengen van de boodschap, ook hun wereld zag ik even stilstaan. Verscheurend om mensen om wie je geeft te zien afzien maar ook ergens een troost om samen deze heftige emoties te delen.

Mijn schoonpapa reed met me mee naar het ziekenhuis, niet alleen zijn deed zoveel deugd op dat moment. We probeerden onze gedachten te verzetten op weg naar de spoeddienst, ondertussen dat knagende gevoel op de achtergrond, 'hoe zal ik Joke daar aantreffen?!'.

Na het aanmelden mochten we naar Joke toe. Ik zag ze daar liggen, lijkbleek, vrij uitgeput en kwetsbaar. Dit sloeg in, waar was de sterke Joke die ik zo goed ken? Mijn eerste emoties braken mijn hart. Dit staat ons dus te wachten, hier zullen we tegen moeten vechten, dit monster moeten we dus verslaan!

Een dikke lange knuffel en wat tranen later vervaagde dit gevoel. Joke kreeg terug kracht, je zag haar veranderen van mentaal kwetsbaar naar terug die sterke, moedige en veerkrachtige vrouw. Ja, dit is dus mijn rol, er zijn, de partner die met een knuffel Joke's en zijn eigen veerkracht weer de hoogte injaagt.

Af en toe zal ik op deze manier eens van me laten horen. Het schrijven doet deugd maar vooral jullie steun en liefde geven me energie die ik op mijn beurt aan Joke kan geven!

Tot hoors

Jan

[salernoah]

Woensdag | 15-05-2024 | 24°C | Vietri sul Mare | Dag 3

Ik ben in de zevende hemel en

weet precies waar ik thuis hoor. Of wellicht dat ik in een vorig leven een Italiaanse uit Vietri sul Mare was. In ieder geval is dit nu mijn nieuwe favoriete plek op aarde, denk ik dan (ik heb Sicilië immers nog niet gezien).

Ik kan niet omschrijven hoe mooi Vietri is, dus heb ik gelukkig een heleboel foto’s voor jullie zodat jullie het zelf kunnen aanschouwen. Nu moet ik alleen papa overhalen om een extra rugzak mee te nemen zodat ik daar al mijn aankopen in kwijt kan. Zoals ik al zei, staat Vietri bekend om haar keramiek. Prachtig gekleurde keramiek, waarbij de kleuren symbool staan voor de stad en de Amalfikust. Zo staat geel voor de citroenen, blauw voor de zee en de lucht, en groen voor de natuur en de bergen. Romantischer kan haast niet.

Momenteel zit ik op een prachtige bank, ook van keramiek, in de kleuren saffraangeel en turquoise. Ik wacht op de bus terug naar Salerno. De rest van de deelnemers zijn al teruggegaan.

21:20 | Vietri is zo'n tien tot vijftien minuten met de bus vanaf Salerno. Op de terugweg zat ik naast een oudere vrouw en heb ik kort met haar gesproken. Nog altijd ben ik zenuwachtig en neurotisch als ik met het openbaar vervoer reis, maar ik ben zonder problemen terug in Salerno beland, nu een paar prachtige souvenirs rijker. Zodra papa langskomt (in de laatste week van mijn taalcursus) kan hij alvast een aantal souvenirs mee naar huis nemen. Zo veel mooie spullen die ik absoluut niet achter kan laten in Vietri.

We waren met een klein groepje in Vietri. Een van de docenten begeleidde ons en vertelde veel over het stadje. Vietri kent een bijzondere geschiedenis, die wordt afgebeeld op de muren in de stad. Overal in de stad zie je de symboliek van Vietri terug. De ezel is de mascotte van de stad, omdat ezels vroeger in Vietri een transportmiddel waren. Elk nummerbordje is daarom ook het blauwgroene ezeltje. Zo schattig!

We aten schaafijs gemaakt met citroenen uit Vietri en liepen daarna naar een park dat veel weg had van het Parque Güell in Barcelona. Er was zelfs een klein amfitheater met donkerblauwen keramieken zitvlakken!

Vanochtend heb ik ook al souvenirs gekocht bij een keramiekwinkeltje op de route naar school. De eigenaar was ook de maker van de keramieken spulletjes en zei dat zijn werkplaats in Vietri ligt. Al die vrolijk gekleurde spulletjes wil toch iedereen hebben?!

Oké, dan nog even over het kennismaken met mensen van mijn leeftijd. Weet je nog dat ik zei dat het best lastig is om mensen uit de buurt te leren kennen? Ik had het mis. Het is vrij makkelijk: je hoeft alleen maar nietsvermoedend naar de plaatselijke groente- en fruitmarkt te gaan en je wordt zomaar aangesproken door een Italiaan die op de markt werkt en je vraagt of je een keertje koffie met hem wilt drinken. Op dat moment zeg je gewoon ja, omdat je spontaniteit leuk vindt en je zo overrompeld bent dat je denkt waarom ook niet? Dus geef je de Italiaan in kwestie, die Cristian blijkt te heten, je nummer en twijfelt bij thuiskomt of je wel de goede cijfers hebt ingevoerd. (Achteraf blijkt van wel). Oh, zó gaat dat dus.

Intussen ben ik enigszins afgeleid door de film die op tv wordt uitgezonden Il principe cerca moglie (Coming to America). Als je de film kent, weet je waarom ik afgeleid ben...

Oké, de film is heel bizar. Excuses. Ik vervolg mijn verslag...

Tijdens de pauze ben ik met Valeria koffie gaan drinken bij Bar Rosa. Ik was er nog niet heen gewest, maar veel studenten van de taalacademie drinken hier hun koffie. Ik snap inmiddels heel goed waarom: de koffie is spotgoedkoop. Ik was €1,50 kwijt voor een cappuccino met sojamelk. De bar is tevens een bakkerij waar je van alles kunt krijgen. Ik kocht ook een mini pizza en een mini baba (eveneens goedkoop en zeer smakelijk). Een baba is typisch Napolitaans cakeje doordrenkt in rum (zie foto rechts). Roni en ik aten dit voor het eerst tijdens onze vakantie in Napels een aantal jaar terug.

Het is heel verleidelijk om hier nu elke dag naartoe te gaan. Ik zal me een beetje moeten inhouden, maar genieten moet kunnen.

Vanavond ga ik op tijd naar bed. Ik was vannacht te laat gaan slapen en moest weer te vroeg wakker worden. Ik was gisteravond laat nog bezig met huiswerk. Ik had me voorgenomen om vandaag de werkwoorden te oefenen, maar een dag niet geschreven en je loopt gelijk achter de feiten aan. Een dagboek bijhouden doe ik nu daarom ook niet: er gebeurt veel te veel op een dag om dat allemaal te kunnen opschrijven. Ik zal het daarom nu maar afronden, want dan kunnen jullie van de foto's genieten en kan ik een poging wagen tot het leren van mijn Italiaanse werkwoorden. (Update om 22:16: het is niet gelukt).

[stomgetoeter]

set life/ 1

[havetowriteitoff]

Het voelt soms alsof mijn leven een film is. Ik sta erbij en kijk ernaar, maar ben er niet écht een onderdeel van.

Er gebeurt van alles om me heen. Ik wíl er wel aan meedoen, maar het lukt me niet. Ik ben verdoofd, lam van de pijn.

Het voelt een beetje alsof ik me beweeg in water of drijfzand. Elke beweging wordt vertraagd. Alsof ik probeert te rennen in een droom.

Ik gebruik al mijn kracht: mijn hart begint sneller te kloppen, ik voel de energie opbouwen. Maar als een lekke ballon doet mijn lijf vervolgens niet wat het moet doen.

Dat terwijl de wereld om mij heen doorbeweegt. Vrienden studeren af, krijgen kinderen of gaan trouwen.

Ik sta stil.

Ergens wil ik ook door, loskomen van deze greep van pijn en rouw. Aan de andere kant wil ik dit niet loslaten en weet ik ook dat ik dit nooit zal kunnen loslaten. Jou nooit ga loslaten. En dat is precies waarom ik graag in deze verdoofde status wil blijven. Zodat ik jou niet hoef los te laten. Zodat ik jou niet hoef te vergeten. Want dat wil ik niet, en ga ik ook niet doen.

Ik hou van jou, ik mis je.

Ik haat dit.

[gewoonkarin]

Eerste kerstdag. Ik ben op de tuin, kippen en Dotje de aanlooppoes voeren. Fijn, even buiten en in beweging.

Ik noem mezelf spottend de grinch van kerstmis. Ik heb er niet veel mee. Ik denk dat ik dat wel heb gehad. Vroeger, met het opzetten van de boom, het spelen met de knijpvogels in de boom en de kerststal. De nachtmis in de kerk en daarna warm worstenbrood. Kerststukjes maken met paddenstoelen erin. De ijstaarten met de plastic takjes hulst. Het is nergens mis gegaan. Zo zie ik het niet. Ik viel van mijn geloof af en daarna was kerst meer een verplicht toneelstuk. Ik versier het huis ook maar minimaal. Ik vind ons huis fijn zoals het is.

Misschien ben ik over heel wat jaren ook wel blij als onze liefjes met kerst samen bij ons zijn, met hun lieven en eventueel liefjes maar ergens denk ik dat dat me dan niet boeit. Ik zie ze liever jaarrond met grote regelmaat dan alleen met die dagen. Niet verplichten in ieder geval. Niet dat het samenzijn als een verstoring voelt van elkaars tijd. Ongemakkelijk. Ik hoop dat ze elkaar op blijven zoeken. Niet uit elkaar groeien en elkaar verliezen. Ze zijn maar met z’n tweeën.

Dat heb ik met grote zus. We zijn maar met z’n tweeën en best verschillend. Toch proberen we elkaar jaarrond te zien en te spreken. Gisteravond waren wij met vieren bij grote zus, gourmetten. Het werd een gezellige avond. Straks gaan we naar het kleine moedertje van mijn lief. Ik hoop dat het dan ook gezellig is.

Morgen zijn we vrij. Echt vrij. Niks uur en tijd maar alle tijd. Ik wil nog zoveel doen. Zoals altijd. Het komt er vaak niet van en met een paar verfblikken die op me staan te wachten heel verleidelijk om een te grote klus op te pakken. Ik houd me in. Een vogelkooi verven. Wat studeren. Naar de tuin. En even naar het tuintje van ons thuis. Ze in het licht zetten. Omdat ik met kerst mis. Niet meer, niet minder maar zoals altijd wat ooit was.

Een vriendin van oudste liefje is vandaag jarig. Een kerstkindje. Voor haar is kerst belangrijk en nu helemaal. Misschien de laatste kerst met vieren vieren. Een onzekere zekerheid. Voor mij de reden om van elke dag te genieten. Of het nu wel of geen feestdag is.

Het was vorige week zo’n genietweek. Profielwerkstuk presenteren door oudste liefje, twee werkstukken. Ze deed het super. Jongste liefje mag naar een debatweek, gekozen dankzij een sterke pitch want praten kan ze. Doet ze alsof ze het al jaren doet. Kerstgala van oudste liefje. Prachtig in groene galajurk op hakken. Ik vochtige wangen. Van die momenten die ik op wil zuigen, niet verliezen in de waan van de dag. De tijd gaat soms zo hard dat ik het liefste stop wil roepen om even te staren, te genieten, te laten bezinken.

Les voor volgend jaar of liever gezegd, voor vanaf nu. In het moment stil gaan staan. De wereld om me heen verder laten draaien en links laten liggen. De ruis laten verstommen.

[shopperwithattitude]

LIDL spelt fout in folder

27.06.2023

Er is een spelfout in de online LIDL folder geslopen: 2 POTTE HAK voor €2.50. Gek genoeg staat het wel correct in de papieren folder (2 POTTEN). Wellicht is er iets mis gegaan in de opmaak, maar ShopperWithAttitude (SWA) vindt dit hilarisch genoeg om te melden hier.

[lienanna]

Goa

��Beach’, en dan bedoel ik de term zoals die in de Barbiefilm als werkwoord wordt gebruikt, is zegmaar echt niet zo ons ding. Voor het eerst deze vakantie slapen we twee ochtenden uit. De rest van de dag hangen we rond in strandtenten, spelen een spelletje, lezen een boekje, drinken een cocktail en hebben we vooral het gevoel onze tijd te verdoen. In Goa kan je op elke straathoek een blik bier kopen en desgewild in je bikini op de stoep gaan liggen. Dat maakt het voor binnenlandse toeristen gewild en bijzonder, voor ons knabbelt het af aan onze veel te korte tijd hier. Jeroen regelt dat we een kayaktour kunnen doen in de uitloper van de rivier om het strand te ontvluchten en dat is, samen met de uitzichten op een rondje hardlopen, het hoogtepunt van ons verblijf. Verder is het ook wel lekker om uit te rusten van alle indrukken tot nu toe.

Wat we hier missen: een stoep langs de weg. Alle weggebruikers, waaronder non-stop claxonerende automobilisten en scooterrijders, koeien en waakse honden, delen dezelfde stoffige tweebaansweg, die daardoor bijzonder onprettig is om langs te lopen. Degene in wiens huis we logeren biedt ons zijn auto te leen aan en hoewel ik dacht autorijden wel tot gevorderdenniveau onder de knie te hebben na een paar vakanties in Italië, is er een héle grote noodsituatie met héél veel adrenaline nodig voordat ik dat hier zelf zou proberen. We zitten dus vast aan ritjes met zijn vaste taxichauffeur en voelen ons daardoor een beetje opgesloten.

Wat ik inmiddels ook mis: rauwe groenten en fruit. In de buitengebieden doe je boodschappen bij kleine groentestalletjes langs de drukkere stukken van de weg, maar daar komen we dus nauwelijks. Ik vraag onze chauffeur om een tussenstop te maken en koop een papaya en een grote, ronde, groene vrucht die ik niet thuis kan brengen. Terug in de auto vraag ik wat ik heb gekocht, het blijkt een avocado te zijn. Die groeien hier, net als cashewnoten en mango.

Beide vruchten zijn nog niet eetrijp dus smokkel ik ze mee in mijn handbagage naar Delhi. Mijn tas wordt er in de scanner uitgepikt door de douane, die op basis van de rontgenbeelden denkt dat ik een kokosnoot mee wil nemen (veeg teken voor de hoeveelheid vruchtvlees rond mijn avocadopit. Later leer ik dat kokosnoten verboden zijn omdat ze door het drukverschil tijdens de vlucht kunnen exploderen). Na overleg met een collega mag ik ze meenemen. Het zit best in de weg, dus tip: reis niet met een papaya en een gigantische avocado in je handbagage.

Niet gelukt: op zijn Goanees pittige vindaloo eten. Zonde omdat: we daar in de eerste plaats al meer voor naar Goa kwamen dan voor het strand. Overigens was het wel voor het eerst dat ik vindaloo at (in Nederland is die altijd wél te pittig) en was het een van de lekkerste dingen die ik tot nu toe gegeten heb.

[keesdp]

Langs de fjorden

Als het weer je niet bevalt in IJsland wacht dan 5 minuten, zegt de IJslander. Maar wij hebben de laatste dagen vrij stabiel weer. Het is niet meer mistig, het regent niet meer en de temperatuur loopt op tot zomerse waarden van zo'n 14 graden celcius. Het zonnetje komt zelfs af en toe te voorschijn. Maar ik houd mijn wollen vest voorlopig wel aan, al moet ik bij een wandeling bergop de rits soms openzetten.

Langs de fjorden rijden in het noorden langs de Atlantische Oceaan is een adembenemende rit. De natuur is prachtig met fantastische vergezichten en deels besneeuwde bergen aan de overkant. De wegen zijn over het algemeen goed, met hier en daar een onverharde weg. Er is zeer weinig verkeer. Soms wordt je ingehaald door een asobak, daar bedoel ik mee een Amerikaanse pick-uptruck met enorme wielen. Op een asfalt weg is dat niet erg, maar op een grindweg schieten de stenen door de lucht. Gelukkig is het tot nu toe goed gegaan. Ik zei al; het verkeer is schaars. Wat opvalt zijn de vouwwagens die veel auto's achter zich aantrekken. Ook hier en daar een caravan of een huurcamper.

We stoppen bijna voor iedere waterval, die Yvonne moet fotograveren en af en toe een museum. Zo zijn we in het auto(wrakken)museum geweest, het zeehondencentrum, de grafheuvels van de laatste ter doodveroordeelden in 1830, het schapenmuseum en bijna het poolvossenmuseum. Er is meestal niet meer te zien dan wat opgezette dieren en veel tekst over onderzoek naar deze dieren, en je steunt dat onderzoek door een kaartje te kopen. Dat doen we graag, vooral omdat ze meestal een heerlijke maaltijd serveren in het cafe in het museum. We beginnen altijd met wafel en koffie. Dat wordt geserveerd met een bak room en een bakje jam. Dan krijgen we subtiel een menu toegeschoven en voor we het weten zitten we aan de lamsbout of forel. Want lekker eten maken kunnen ze die IJskonijnen.

Levende dieren zien we ook veel onderweg. We spotten een walvis in het smalste fjord op de kaart, een heleboel zonnende zeehonden op een landtong, een kat die kopjes komt geven en heel veel vogels. Yvonne wil dat allemaal vastleggen, maar bij de stern gaat het mis. Ze komt kennelijk te dicht bij het nest en een stern gaat in de aanval. Ze scheert in duikvlucht op Yvonne af en vlak boven haar hoofd stijgt ze weer op om opnieuw de aanval in te zetten.

Dode dieren zien we ook. Zo zien we in de haven van SIglufjordur een vissersboot uitgeladen worden. Grote bakken met kabeljouw staan op de kade. Een tonijn zonder staart en een krab liggen op de kade. gelukkig zijn alle vissen al dood, al is dit toch ook een luguber gezicht. Er is ook een bak met platvissen. 1 grote schol en 3 scharren zijn apart in een bak gegooid samen met een rode poon. Yvonne vraagt aan de eerste de beste uitlader, of ze vis kan kopen. Moet je die grote man met die trui vragen. Oke, can I buy fish from you? vraagt ze. Wat wil je? vraagt hij. Yvonne wijst naar de schol. Hoeveel? vraagt hij. Two, zegt Yvonne er helemaal niet bij stilstaand dat we niet eens Ijslands geld hebben. Oke zegt de man, dan moet je ze alle drie nemen en hij gooit de drie scharren op het dek. Neem maar mee zegt hij. No problem. Op de camping is een gezamelijke keuken, zoals op bijna alle Scandinavische campings. Yvonne googled hoe je ze scoon moet maken en bereiden en we eten die avond een heerlijke verse delicatesse om je vingers bij af te likken.