#maar het is warm

[vriendenboekjes]

ik vind tv/film musicals sowieso een slecht idee. de charme van musicals vind ik juist dat je kan zien hoe de sets worden verbouwd/het verhaal vertellen dóór het veranderen van décor en het kunnen zien van het werk dat in de productie gaat. ik vind het saai wanneer er wordt gedaan alsof er geen constructie is, terwijl ze wel flirten met meta grapjes/subtiel benoemen van de aanwezigheid van publiek. Een film verbeeldt vaak een op zichzelf staande wereld, maar een musical staat hier vaak mee in conflict al is het maar om het gezang/een verteller. en in animatie is dit nog makkelijker te overbruggen omdat de personages toch overduidelijk geen levens mens zijn

[uniquexusposts]

Her || Charles

Main characters: Charles Leclerc x OC Genre: fanfiction, fluff  Story type: novel  Part: 26/? Word count: 4989 Co writer: @mistrose23

Story summary: Matilde Jørgensen, the new Scuderia Ferrari team principal, faced the nerve-wracking challenge of reviving the team's fortunes and aiming for a championship. Leading a historic team as a 'newbie' and separating her work and personal opinions posed a significant challenge. The big question: is she capable to do so?

Previous chapter

Chapter 24. Her Driver, His Boss

“Het is regenachtig, koud en wat ben ik toch trots op jullie dat jullie het zo uithouden in de stromende regen, dames, heren, jongens en meisjes. Maar het is eindelijk tijd om een praatje te maken met Max zijn teambaas Christian. Matilde, de teambaas van Ferrari, is er ook bij! Zoals vele van jullie weten heeft Matilde ook voor Red Bull gewerkt en is zij mede verantwoordelijk voor Max zijn eerste wereldtitel. Hebben we toch nog een oranje interview. Mag ik een ontzettend warm applaus voor Christian Horner en Matilde Jørgensen!” the interviewer announced. (TRANSLATION: It's rainy, cold and I'm so proud of you being here in the pouring rain. But it's finally time to have a chat with Max's team boss Christian. Matilde, Ferrari's team boss, is also here! As many know, Matilde also worked for Red Bull and is partly responsible for Max's first world title. We still have some kind of an orange interview. May I give a very warm round of applause to Christian Horner and Matilde Jørgensen!)

Cheers filled the Dutch race track and two people entered the arena stage and they looked around; they were both standing under umbrellas. Christian waved around and Matilde could only look her eyes out.

"Welcome, both of you," the man said. "Thank you for joining us."

"Absolutely, always," Christian replied and gave the man a nod.

Matilde smiled. "Thank you for having us," she responded.

"It is an honour to have you here. What do you think of the Dutch Grand Prix so far?"

"The atmosphere is incredible. I mean, look around: a sea of orange. The Dutch fans are so passionate and it's so fantastic to see them supporting Formula 1, and their favourite driver: Max. There's just so much enthusiasm even in the rain," Christian answered the question. 

The fans cheered once again. The rain didn't bother them, they weren't made of sugar. 

Matilde couldn't stop smiling, it was so beautiful to see the love of these people. She saw it at Spielberg en Spa already, but this was the next level. "It is just amazing to be here, I can't say anything else," she shared her thoughts. "I've never seen this kind of energy before, wow."

"But you have been at Zandvoort before, right?" Christian then asked.

She nodded. "Yes, in 2021, when there were still COVID regulations. I've seen a part of it, but not like this."

The interviewer laughed. "And how is it for the team to be here? Do you feel the extra pressure to perform?" He looked at Christian.

"I would be lying if I said I didn't feel the extra pressure, but it's good to feel the extra pressure, it gives us energy to get out the most of this weekend," Christian said. "We're aiming for the top spot. Max is on home turf, and being able to be here at a historical track is just phenomenal."

The fans were cheering once again.

"Matilde, how are you doing? You missed three races due to a medical situation. How does it feel to be back?"

Slowly, it stopped raining. Matilde closed the umbrella and nodded at the question. She knew it was a routine questionnaire, since everyone was here for Christian and Max. "I'm fine, thanks," she replied and smiled gratefully. "I had my appendix removed during Silverstone and I am fully recovered. It was hard to watch the races from home, so I'm glad to be back - even though I was at Spa to watch the race. I can't wait for what the second half of the season can bring us." She looked around. 

"And how does it feel to compete against your old team? You've switched from Red Bull to Ferrari between seasons, Zandvoort is one of the home races of Red Bull, Max and Charles are fighting for the top spot. Is this race different for you than others?"

Matilde loved how much this man was framing her into the Dutch side. The Dutch would do this so often and easily. Everything that they would do to get a quote about Max. "I will give them Zandvoort, I will get Monza," she joked and looked at Christian. They were both laughing. "Perhaps. Maybe. We will see how it goes. But, err, it's incredible to see Max and Charles, and Carlos, fight. In the beginning, it was weird to be on Ferrari's side after being at Red Bull's side for a few years, but it's a pleasure to work for Ferrari, to work with brilliant people and get the most out of it. It's a privilege and I hope we have more fights in the future."

The interview continued. Matilde and Christian enjoyed the atmosphere, also because they could joke around for a bit. Luckily, the Dutch fans understood the vibes and went along with them.

When the interview came to an end, Matilde and Christian thanked the interviewer and the crowd. The crowd returned some cheers to them, and the pulsating beat of the music from the boxes filled the air again. Matilde and Christian were still standing on the side of the stage, still talking to the interviewer for a moment. Well, Christian did and Matilde was waiting. Some fans could still see them.

A massive smile appeared on Matilde's face. "Tu, tu, tu, tu, Max Verstappen," she sang along, when the song boomed from the boxes. "Tu, tu, tu, tu, Max Verstappen. Tu, tu, tu, tu, Max Verstappen. Tu, tu, tu, tu, Max Verstappen. Tu, tu, tu, tu, Max Verstappen." She listened to the song carefully. "Let's take it to the max, put your hands up, hands up." Her eyes met Christian's, who almost gave her a side eye. Only for that look, she raised her hands up in the air. "Let's go, let's go." When the beat dropped, Matilde jumped and moved along with the rhythm. It was a spontaneous moment filled with joy, carefree expression of excitement and the passion that racing and the incredible Dutch fans had stirred within her.

Everyone witnessed the unexpected spectacle of the Ferrari team principal dancing with enthusiasm to a song of her rival. The crowd cheered and laughed, but still sang along with the song.

Christian couldn't contain his laughter at the sight. It looked like Matilde had the time of her life. He clapped and then jumped along with Matilde for a second. It was a break from the competition, and Christian appreciated the spirited energy Matilde brought to the scene.

* * *

Max Verstappen private: Are you almost there yet?

Matilde privé: Almost! Just getting out of the metro

When she heard the announcer say they've arrived at 'De Pijp' she stood up and waited for the metro to stop. Along with some F1 fans, who just came back from Zandvoort, she stepped out of the metro and took the escalator upstairs. She checked out with her debit card and walked out of the metro station. Luckily for Matilde, the fans didn't seem to recognize her. While walking towards the bar where she was supposed to meet with Max, she looked around and took in the typical architecture of Amsterdam.

After a short walk, she saw the bar and made her way to the entrance. A man stood next to the door and he eyed her up and down. A slightly uncomfortable feeling washed over her and she tried to shake off the feeling. He had a drink in his hand and a cigarette in his other hand.

"Matilde?" he said.

"Yes?" she answered, slightly unsure. She didn't know how to respond correctly.

"Great, come on in," he told her and he laughed. "I just had to make sure that you aren't a fan."

Matilde smiled as well. This man was probably a bouncer that Max had hired to ensure no fans would disturb his night out after the race. She opened the door and stepped into a hallway and after opening the next door, she was welcomed with the music and the chatter from the people inside. Before she had the time to properly look around, a piercing scream filled her ears.

"MATILDE!"

Many people looked at the entrance, to see Matilde looking like she wished the ground would swallow her up. Charles was one of those people who looked at her, the shout by Max' engineer GP pulled him out of his conversation with Pierre Gasly. He recognised his team principal and turned his head back to Pierre to finish his sentence. However, the image of Matilde in a dress, made him forget all the words and he had to look back at her.

There she stood, smiling widely and pointing at GP. She rolled her eyes, took off her blazer and made her way to him. Charles' eyes kept following her. This was the first time he saw her in a dress. The dress hugged her curves perfectly. The light green colour fitted her skin tone and her light coloured hair - which was now in a loose braid which resulted in an exposed neck. She had never looked like this before.

Pierre looked besides Charles and followed his eye sight to see who took Charles' attention. A smirk grew on Pierre's lips when he saw her. He looked back at Charles; a soft look glazed in his eyes. "Hello," Pierre said and punched Charles' shoulder.

"What the fuck," Charles mumbled and he glanced at Pierre.

"Are you going to finish your story or what?" Pierre grinned.

Charles rolled his eyes and punched Pierre back, he tried to remember the conversation they just had, so that he could continue the conversation.

On the other side of the room, Matilde had finally found Max and they were having a gin and tonic together. The whole place was crowded with drivers, colleagues and other people who were important to Max. Matilde had to raise her voice at Max to make herself heard.

"Where did you find all these people?" Matilde asked with a smile on her face.

"Oh, most of them are paid actors," Max casually said and he took a sip of his cocktail.

Matilde shook her head. "Who is the most expansive?"

"You."

"When can I expect the payment?"

"You receive my love; that's enough," he replied. He wrapped his arm around Matilde's neck, bringing her closer to him, and kissed her cheek.

A laugh rolled over her lips and right at that moment, a photo was made of them. Gemma stepped towards the two friends and showed the picture on her phone.

"This is so cute!" Matilde yelled enthusiastically and looked at Max.

The corners of Max' mouth were about to curl up, but he straightened his face on purpose. "I've seen cuter photos of us before," he said and walked away, welcoming the next guest. While he walked away, he looked over his shoulder and smirked at Matilde and Gemma.

Gemma's jaw dropped and looked in disbelief at Matilde.

Matilde squeezed her eyebrows together and looked at Gemma while bursting into laughter. "What a fucking dickhead," she laughed.

"I..." Gemma looked perplexed. Matilde figured out that Gemma already had a few drinks in. "A huge dickhead, jeez man." She put her phone away and hugged Matilde tightly. "Where is your juichcape?"

"My what?"

"Juichcape? That orange cape with a lion on it? That thing you wore today before the race?"

"Ooo, yeah, Ferrari took it from me, party poopers," Matilde playfully smiled.

Gemma frowned. "That is ridiculous. I hope you will get it back and wear it at Monza."

A laugh rolled over Matilde's lips. "We will see."

As the evening progressed, the atmosphere in the bar grew livelier with each passing moment. Matilde found herself caught up in the whirlwind of conversations, laughter and the occasional clinking of glasses. At the beginning, she stayed with the same group; GP, Gemma and Max, who had a pitstop at the group every now and then. Later on, she bumped into familiar faces from the grid, moved through the crowd, exchanged greetings and engaged in light-hearted conversations. For a moment, she had forgotten that she was a team principal; she was just Matilde.

Matilde walked past the bar and kitchen to the toilets. There was peace - as far as possible. The banter was in the distance. Matilde washed her hands and looked in the mirror, the baby hairs around her skin started the curl up, to her annoyance. A sigh left her mouth and she tried to smoothen the hairs, but she realised it wouldn't do anything to her hair since water would only make it worse and without any product it wouldn't do anything. But whatever, she thought, she didn't have to look at it.

Her eyes shot up in the mirror when someone walked behind her. "Oh, hey," she smiled and turned around.

Charles stopped walking and looked over his shoulder. "Hey," he smiled.

"I didn't know you were here," she mentioned.

"Yeah," he chuckled. "Small bar, but so many people."

Matilde chuckled and agreed with him. Charles stepped into the men's bathroom. Matilde turned back to the mirror and took a deep breath: 'I didn't know you were here', an enthusiastic move. Disappointedly, she put on some tinted lip balm and was about to go back when Charles stepped out of the bathroom.

"Max surely knows how to throw a party," Charles said and washed his hands. "Is it a party?" He looked at Matilde.

"It's a party, but I get what you mean," she replied. When someone said a party, she would think of a birthday party, but this was a casual party in a local, modern, typical bar in Amsterdam. "I like this bar, it's so typical Amsterdam." They weren't in an old brown bar, but more the modern version of it. If she remembered it correctly, it used to be a brewery.

He nodded and dried his hands. "It is surely different from Monaco," he agreed. "How do they do it in Denmark?"

"Monaco is fancy, huh?" A playful smile played on her lips. Charles rolled his eyes. "Copenhagen has the same vibes, but I like it more there." They walked back to the bar. "Have you ever been to Denmark?"

They were welcomed by a lot of noise again; people who were talking, laughing and some music.

"Do you have something to drink?" Charles asked, almost raising his voice. He didn't wait for an answer. "What do you want?"

Matilde read the menu above the bar. "I will take a Radler." Charles nodded and went to the bar to order a Radler for Matilde and a glass of white wine for himself. "Thanks," she smiled when Charles handed her the beer with lemonade. They moved through the people towards the back of the space.

"Sante," Charles said.

"Skål," Matilde said and clinked her glass against his.

He took a sip. "But I have never been to Denmark. I've been to Finland, though."

A chuckle left her mouth. "Yeah, but that's not Denmark. It's far from Denmark." She took another sip from her beer. "I've never been to Monaco, but I've been to France," she cheekily said and winked.

"But you have bee- oh, come on, Matilde. Don't be ridiculous."

"Don't call out the wrong counties."

Their conversation flowed effortlessly, punctuated by shared jokes and teasing. Even though they shared their love for racing, they didn't talk about it. They were interested in each other. Being in an unfamiliar, non motorsport area - besides being surrounded by people of the motorsport, gave them the shot to get to know each other on a different level. Unnoticeably, Charles stepped closer to Matilde to hear her more properly. The music became louder, which caused everyone to raise their voice to make themselves understandable. Matilde leaned in to him when she shared her words and to listen to her words. Her arm touched his arm and he sometimes felt an electric shock through their arms. Matilde looked down when she felt her cheeks heating up, because she realised what was happening. She bit her lip and placed a lost piece of hair behind her ear.

"Hello."

Matilde looked up and Kevin was standing in front of her and Charles. The shy look on her face changed to a confused, but surprised look. "Hej."

"I'm gonna steal her from you," Kevin informed Charles while smiling. His eyes shot from Charles to Matilde, who couldn't hide her blushes, Matilde followed Kevin to the bar, where they both ordered sparkling water. "How much did you drink?"

Matilde squinted her eyes and leaned against the bar. "Gin & Tonic and a Radler beer. Why? You? How did you even get here? Since when are you friends with Max?"

"Only a beer," he replied. "And Max invited Nico and Nico took me with him. Anyway, you're going to Denmark next week, right?"

"You know, Kevin, your conversation skills turned into detective skills," she mentioned. A smile curved on her lips. "But yes, after Monza."

"Do you have a free evering that week?" Before he let her say anything, he accepted her feedback by turning his question into a conversation. "Because next month is my birthday and you are busy so I was thinking of going out for dinner with Louise, Lars, Lene and you to celebrate it ahead."

"Yes, that sounds amazing," she said. "Of course, I will be there."

A happy smile came on Kevin's face. "For how long will you be home?"

"The entire week, I'm working from home," she shared. "I have a few meetings in Copenhagen, management wise, and I will give the students of Lars a masterclass about PR."

He nodded impressed. "Ready to leave it all behind for a week?"

"No, but if they fuck it up, they fuck it up," she shrugged. They both laughed. "I'm still working from home, though."

As Matilde and Kevin continued their conversation at the bar, Charles watched them from a distance, a twinge of jealousy tugging at his heart. He knew Kevin had a wife and children, and he knew that he was just friends with Matilde and that she knew his wife as well. But he couldn't help but feel a pang of disappointment at the interruption, wishing he could have more time alone with Matilde. Despite his initial jealousy, Charles felt happy for Matilde that she had a good friendship with Kevin. It was always a nice feeling to have someone in the same world that came from the same country. He had always been on her side.

At some point, a Dutch song blasted through the speakers, a song everybody knew: Europapa by Joost Klein. They all shouted some familiar words and when the part came on to hak, some made an attempt on hakken, but there were a few who could pull it off. Matilde was familiar with the scene, a cousin of hers was obsessed with hakken. She pulled off an attempt, and it looked like it. But at least they all had fun. It was like they ended up at a party with songs everybody could easily shout along.

The night was nearing, and many people decided to leave and the bar was about to close in twenty minutes. Just like Matilde and Charles, who happened to stay in the same hotel, so they decided to leave together - well, Charles insisted on leaving together since he didn't feel comfortable with Matilde walking back to the hotel on her own.

Matilde grabbed her blazer from the rack and was about to put it on, but a familiar tune entered her ear. She looked into the crowd, finding Gemma. Gemma looked up from her phone, looking for Matilde. A smile grew on Matilde's face and she looked at Charles, who raised his eyebrows by her glance. "Hold on," she said to Charles and pushed her blazer and purse into his hands. She made her way back into the crowd.

"I am unwritten. Can't read my mind," Gemma sang dramatically, singing along with Natasha Bedingfield's 90s hitsong Unwritten.

A laugh left Matilde's mouth. "I'm undefined. I'm just beginning. The pen's in my hand. Ending unplanned," she sang along.

Gemma's eyes lit up as Matilde joined the duet. The surrounding crowd turned to watch as the two friends lost themselves in the moment, their laughter filling the air as they sang. As they reached the chorus, Gemma threw her arm around Matilde's shoulder and they began to jump.

"Feel the rain on your skin. No one else can feel it for you. Only you can let it in. No one else, no one else. Can speak the words on your lips. Drench yourself in words unspoken. Live your life. with arms wide open. Today is where your book begins. The rest is still unwritten."

For a brief moment, everything else faded away as they revelled in the simple pleasure of music and friendship. It was a happy moment for them, but it even made the others in the bar happy. The two women were enjoying life and the moment. And as the song came to an end, they hugged tightly, their smiles reflecting the pure happiness.

On the side, close to the exit, Charles was watching the two women. He adored Matilde's spontaneity and her happiness. With a smile on his face, he leant against a table and waited for her. During the song, his eyes scanned the people around them; Max was grinning and silently singing along, Kevin was sitting at the bar and was also singing along and many more people enjoyed the song. It was just a happy moment.

With a big smile on her face, Matilde walked back to Charles. "Sorry, I just needed to do that with Gemma," she said.

Charles held the blazer behind Matilde so he could help her with putting the blazer on. "No worries, enjoy the moment."

"Happiest three minutes of the night," she breathed.

They made eye contact with Max and he waved at them. Matilde waved at Kevin as well. Before the song came on, they said goodbye to everyone, so their wave was just a final goodbye for now. They stepped outside, facing the chill but stuffy weather. Charles put his hands in his pockets and got surprised when Matilde hooked her arm in his.

"I wish I had a bike right now," Matilde mentioned when she was looking at one of the twenty bikes in the street. "My feet are killing me."

He looked down at her feet; she was wearing heels, low heels. They looked comfortable to him. "I can book an Uber," he offered.

"Meh, that's not necessary," she replied. "As long as we will not get recognised, we can just walk." She looked around. "It's funny how some countries are bicycle counties and others are not."

"It's so weird to look around and see at least one bike here."

"I believe there are more bikes in The Netherlands than people."

Charles smirked, the random facts Matilde shared was precious. "How is that even possible?"

"I don't know," she shrugged. "So... Are there more wheels or doors?"

He let go of her because there was an obstacle on the pavement. However, he hooked his fingers into hers and walked in front of her. "When seeing all these bikes... Wheels. What do you think?"

"Definitely wheels," she answered. "I don't know why, but wheels." When they could walk next to each other, Charles made sure Matilde was walking on the inside of him. Neither one of them let go of the other's hand. "Did you enjoy this evening?"

He nodded. "I did. You?"

"Good. And I did too. I enjoyed how casual it was, no fancy dancy talk, just casual talk," she replied.

"But Max and gin & tonics..."

Matilde stopped walking and did the move: Max was holding his hands in the air and his index fingers were pointed to the top, and then he would move them up and down. Charles did the same and they both started to laugh. "Such a dad move," she laughed.

Charles clapped his hands and couldn't stop laughing at the impression. "That is a classic Max move," he laughed.

"It's just sweet," she commented and smiled. However, it quickly faded away when she felt the irritated sensation around her feet. Those sandal heels looked cute, it was simple, elegant, chic, but a feet killer. They were mid heeled, not even that high, but that didn't matter. "You know what," she said and looked at Charles.

"Hmm, what?" Charles said, waiting for a serious answer since she had a stern look on her face.

"I am gonna take off these heels because I can't do this anymore," she revealed and grabbed Charles' arm for support. She took off her heels.

"Matilde, stop," he advised her sternly. "Don't do that."

"What? It's so fucking painful."

"Don't go barefoot, that's fucking disgusting."

"I would rather have dirty feet than painful feet."

"What about glass? Or... cigarettes. They will end up in your feet and then I have to bring you to the hospital for a treatment," he told her and raised his eyebrows.

Matilde thought about it and nodded. "Uh, no. That will not happen," she convincingly smiled and stepped away from him, resuming her way to the hotel.

"Matilde," Charles warned her and wrapped his hand around her wrist. He pulled her back to him. He would not let her stubbornness get the best of her.

"Charles," Matilde copied his tone and stood in front of him, she was not amused.

Matilde's lips were set in a stubborn line while Charles wore a disapproving expression.

"You don't know what could be on the ground," he said, his grip on her wrist firm but gentle. "Let me call an Uber."

"The hotel is literally there," she replied and pointed at a building a kilometre away. She knew he was right, but calling an Uber for a short ride was not necessary. And many people lived barefoot. So what could happen to her? "I'll be careful."

Charles studied her for a moment, his gaze softening when he recognised the stubborn streak in her eyes. He knew he couldn't force her to do anything she didn't want to, but he didn't want her to feel uncomfortable either.

Their eyes locked in a silent battle of wills, each refusing to back down. They just stood there, somewhere in Amsterdam, grumbling about heels and the pavement. They were centimetres apart from each other. Charles felt a surge of protectiveness wash over him, the feeling became stronger after the incident in Silverstone. Matilde's gaze softened as she scanned his face, she could see the concern etched in his features, the worry lines that creased his forehead and she couldn't help but feel a flutter of warmth in her chest.

Charles closed the remaining distance between them, his hand reaching up to her cheekbone. He stroked a piece of hair behind her ear and looked at her lips briefly. When he looked back into her eyes, he saw a sparkle. He leaned in, his lips brushing against hers in a sweet kiss.

Time stood still as they savoured the sweetness of the moment. Matilde's heart fluttered in her chest as she melted into his touch, the sensation sending shivers down her spine. Her hands tenderly touched his chest. The kiss was soft, yet filled with desire, longing and a sense of belonging.

When they pulled away, Matilde leaned her forehead against his, their breaths mingling in the night air. Her heart was racing. She could feel the warmth of his breath against her skin, sending more shivers down her spine.

"Let me take you to the hotel," Charles whispered, his voice barely audible over the pounding of their hearts. "I don't want you to get hurt."

She lifted her head, meeting his gaze with a soft smile. "How?"

"Here, hold this," he said and handed over the purse he had been holding. "And jump on my back."

"Charles," she giggled and covered her mouth with her hand. "Are you sure?"

"Yes," he smiled and turned around.

Matilde jumped on his back and wrapped one of her arms carefully around his neck. Charles put his hands around her legs and started to walk to the hotel. "You smell nice," she whispered. She wanted to make a comment about how men's cologne would stay on them for days and women's perfume for a second, but knew it was better to keep her mouth shut.

"Thank you," he softly chuckled. As he was walking, he felt a sense of peace wash over him, a feeling of contentment settling in his mind and heart.

As Charles carried Matilde on his back through the streets of Amsterdam, a sense of warmth enveloped them, cocooning them in their own little world. Matilde rested her head against his shoulder, her heart filled with gratitude for his caring gesture. She could feel the steady rhythm of his footsteps beneath her, each step bringing them closer to the hotel.

The hotel staff didn't look up when they entered the hotel. Charles made his way to the lift and Matilde pressed the button, calling the lift. There was silence between them when they stepped into the lift and made their way to the right floor. Charles walked to Matilde's room after she told him which number she had.

Charles gently lowered Matilde to her feet. Their eyes met and in that fleeting moment, a silent understanding passed between them. They shared a smile.

"Thank you," she whispered, her voice barely audible in the stillness of the hotel.

Charles smiled, his eyes reflecting the warmth of his heart. "Anytime," he replied softly. "Sleep well," he said, knowing it was the right decision to leave for now.

"Good night, Charles," she smiled satisfied and opened her room door. Before stepping inside, she turned around and quickly pecked his lips. Then, she entered her room and closed the door behind her.

When she walked to the bathroom, a smile was resting on her face. What a man could do... Matilde looked at herself in the mirror, she looked so stupid for smiling this big. What he could do... A soft giggle left her mouth and she shook her head.

What Charles could make her feel like... Wrong.

Matilde straightened her face and stared at herself. What she just did was wrong, very wrong. It shouldn't have happened. It was disgusting. Tears filled her eyes, she was disappointed in herself.

She was his boss.

He was her driver.

"Fuck."

Taglist: @itsjustkhaos@crashingwavesofeuphoria@maryvibess @chocolatefartstrawberry @snzleclerc @ironmaiden1313 @blodwyn4u

[datingforgeeks]

2050: De post-credit scene.

I mean, jullie hadden toch niet verwacht dat ik niet nog een laatste stukje achter de aftiteling zou stoppen, toch? Als Marvel het kan, kan ik het ook! En na al die laatste stroken met Jasper, Yvon, Edward, Renee, Jeff, Claire en Marty was er nog één karakter over die nog een send off verdiende...

Ik heb nog niet ál jullie (ongetwijfeld alleen maar lieve) comments van de afgelopen dagen gelezen, maar wat ik al gezien heb heeft me een heel warm en geliefd gevoel van binnen geven. Dank jullie wel! Het betekent superveel voor me!

En extra bedankt aan de mensen die al een laatste donatie achtergelaten hebben! Heel lief! En het kan nog steeds! Voor wat kleinere donaties kun je heel makkelijk gebruikmaken van de opties via deze link ( https://linktr.ee/kennyrubenis ), maar als je een wat grotere donatie wil doen (25 euro of meer) en daarmee nog een persoonlijk kaartje van Jasper en Yvon met de post wil ontvangen om je te bedanken voor de aanwezigheid op hun huwelijk, maak je "trouwcadeautje" dan over op IBAN NL02 INGB 0652 2481 60 ten name van K Rubenis en vermeld bij de opmerkingen je adres. Zodra Jaspen en Yvon terug zijn van hun huwelijksreis, valt er dan iets bij je op te mat!

En dan nu ondanks dat ik, net als de tiende Doctor, eigenlijk geen afscheid wil nemen, voor de laatste keer in deze stijl:

See ya!

Kenny.

[gammija]

Een god moet zich voeden.

Een god moet gevoed worden.

Over dit feit zijn alle domeinen van het Schiereiland het eens. Dus, eigenlijk is het enige verschil tussen de mensen geboren voor het water en de mensen geboren voor het land, de exacte aard van de offers die we brengen moeten.

Beppe Glas twijfelde nooit. Ze had haar hele leven doorgebracht op de vlakke weidse uiterwaarden van de benedenloop van de Witte Meve.

Ze was opgegroeid tussen kreeftenvissers en veermannen - grote mannen met baarden, het boegbeeld van mannelijkheid en warme arrogantie - en ze had gezien hoe de rivier hen één voor één opslokte. Vaders en zonen.

Gedurende de lange jaren had ze haar oren en wangen gepierced met zeventien weerhaken van verschillende vormen en maten als toewijding aan de Trawlerman, en ze droeg ze trots, openlijk, zonder zorgen dat ook maar een van onze buren het zou wagen om haar aan de rechtmatige autoriteiten te verlinken.

Beppe Glas vreesde niets wat in deze wereld rondliep.

Ze wist ook wat het betekende om te vrezen wat je liefhebt.

Dat is waarom ze zong als ze naar de bodem van haar tuin waadde, waar het drasland in het water vloeide.

Op de eerste dag van elk nieuwjaar, zonder uitzondering, werd er een postbode of opzichter of dwalende vagebond vastgebonden en geketend aan de paal die de vloedlijn markeerde.

Jute over hun gezicht getrokken. De uitnodigingsgebeden over het hout en hun voorhoofden gekrast. Modder dat over hun heupen en rond hun kelen zwom. Bloed dat naar beneden druppelde over de punten van de kleine zilveren haken.

En dan zong Beppe Glas hardop de liederen van ons geloof, uit vriendelijkheid en sympathie, zodat onze slachtoffers de woorden zouden horen en begrijpen dat hun uitgerekte dood een betekenis had voorbij het alledaagse.

Zodat de Trawlerman zou weten dat er leven aangeboden werd, en een verse vloed zou laten likken aan de ondieptes van onze tuin.

Zodat zijn druipende engelen, in hun krioelende chitine honger, zouden weten dat het tijd was om gevoed te worden.

Vreselijke, wrede, onvergetelijke Beppe Glas.

[dejufuniverse]

De stekker zit er in en de knop staat op aan...

De elektrische kachel heb ik al een aantal weken in de kamer staan maar nog niet aangehad. Het is binnen no time lekker warm in de kamer en ik weiger in de kou te zitten met hun "zet de thermostaat op 19". Dan moet je met drie dekens en twee dusters aan gaan zitten met de temperaturen van de komende dagen. Het is jammer dat ik geen houtkachel heb want anders was ik daar nu lekker voor gaan liggen op een hoogpolig kleedje...

De Juf

[deberghuthorizon]

Boerderijklassen... het zit er (spijtig genoeg) alweer op!

Met de ganse klas keken we heel erg uit naar deze twee dagen. En het stelde helemaal niet teleur!

De eerste dag bracht Claudine ons naar Pierlapont in Loppem. Na een warme ontvangst op de boerderij deden we een ritje op de pony, gingen we mee met de boer op toer, bakten we brood, volgden het Pierlapad en gingen we op tocht met de huifkar. Met de zon op onze snoet speelden we buiten en werkten we mee op de boerderij! Nadien gingen we langs op de boerderij van Dries & Evelyn. Boer Dries toonde ons de werking van zijn boerderij. We telden 200 koeien, maakten kennis met zijn machines (en mochten zelfs even in de tractor plaatsnemen...!) en we mochten proeven van de meest verse melk ter wereld. Te voet stapten we naar school waar we ons bed maakten en wat nagenoten op de speelplaats. Nadat juf An en Steffie (de vrouw van onze meester) ons trakteerden op heerlijke spaghetti keken we in de klas naar een leuke film.

Een nacht in de turnzaal... spannend! Maar toch was het heel snel stil in onze slaapzaal. Misschien zat de vermoeidheid daar voor iets tussen?

De tweede dag zetten we in met een muziekje. De één was al sneller wakker dan de ander maar samen slaagden we er snel in om onze bedden terug af te breken en te genieten van een heerlijk ontbijt (dankjewel mama en papa van Marley!).

Nadien gingen we terug op pad. Claudine bracht ons naar het Kakelend Kippenmuseum. De druppels in de lucht hielden ons niet tegen! We zagen ontzettend veel meer dan enkel kippen: van struisvogels tot dromedarissen, van papegaaien tot ezels. De boerin vertelde ons erg interessante zaken over het leven van een kip - zo maakten we live de geboorte van een kuiken uit een ei mee! We knuffelden nog wat met de geitjes (wat niet iedereen durfde) en nadien bracht Claudine ons helemaal terug naar school.

In de klas genoten we nog wat na en dan was het alweer tijd om onze mama's en papa's welverdiend terug in de armen te vliegen. Of het een toptijd was? Absoluut! Dankjewel aan de papa van Meester Arne om twee dagen met ons mee te gaan, meester Luk om ons gezelschap te houden, juf An voor de heerlijke maaltijden en hulp, Claudine om ons overal naartoe te rijden, meester Diego voor de hulp, de vrouw van meester Arne voor de hulp, Dries en Evelyn, Pierlapont en het Kakelend Kippenmuseum. Ook nog eens een enorm grote dank aan de ouders voor het vertrouwen en aan alle leerlingen uit de Berghut: jullie zijn de allerbeste!

[tripodtor]

...en zo leidt je je hond af als hij het warm heeft en hoogstwaarschijnlijk wat pijn ervaart. Vandaag was de eerste dag zonder pijnstiller. Hij krijg nu enkel nog CBD olie en maagzuurremmers (3 x 1 pil per dag) Ik hield zijn dosis CBD hetzelfde om te zien hoe hij zich zou voelen. Hij ging hartstikke goed, tot we terugkwamen van een heel klein wandelingetje (ik denk zo'n 30 meter..misschien net iets meer? Eind van de straat en terug).

Toen we eenmaal thuis waren en Tor uitgehijgd was piepte hij een beetje en likte erg veel aan zijn wond, voor zover zijn shirtje dat toelaat. Ik heb de wond gecheckt, de bovenste hechtingen zijn heel mooi plat, de onderkant van de incisie is veel dikker. Dit was echter sinds het begin al zo, er zat daar veel meer wondvocht door de zwaartekracht en de huid is daar meer gaan lubberen omdat daar natuurlijk eerst een poot zat. Geen tekenen van wondvocht of erge roodheid. Ietwat roze maar niks geks met dat gelik van hem. Ik heb er wat bepanthen op gesmeerd.

Ietsje later was hij meer geagiteerd aan het likken dus heb ik een koelelementje tegen de wond gelegd en hem twee ieniemienie waterijsjes gegeven om aan te likken. Verder heb ik hem een halve paracetamol gegeven en 3 extra druppels CBD. Zo'n 20 minuten later, slaapt hij als een blok. Fijn, nu kan ik ook met een gerust hart naar bed.

[funzige-gedachten]

bonace knuffel

Bonace knuffel😭😭😭😭 en kiki is er ook bij dont worry about him hij heeft het een beetje koud maar het is oke want nace en bojan zijn heeeeeeel warm alles is goed

[luckas58-blog]

Dag twee van Louvain la neuve naar Ciney. deze morgen koud gedoucht net zoals zoals gister gisteravond omdat er geen warm water was of tenminste maar heel kortstondig. Lekker fris! Mooie rit doorheen Brabant richting Namur.  beroemde citadel gezien maar er toch maar niet opgereden. Bij de bakker (bakkerin sprak vlaams..) een lekker broodje gehaald en met twee tassen koffie middagpauze genomen in deze toch wel mooie stad. Daarna zijn we niet via de nationale nummer vier gereden, maar hebben we we de Maas gevolgd tot in Dinant.  we waren niet zeker dat er een fietspad was naast de N4 en het was ook vrij sterk bergop… de keuze is ons niet tegengevallen omdat de Maas zal hij toch wel een prachtige fietspad heeft en waarbij je de talloze kleine kasteeltjes langs de oever van de Maas aan beide kanten vd Maas kunt bewonderen. Pol vroeg haar af of dat het vele Vlaams geld hierin is verdwenen. en elk geval zeer opvallend architectuur langs de Maas van Namur tot in Dinant, met name 26 km lang. In Dinant hebben we aan de maasoever dan een Dame blanche gegeten. En gelukkig beschermd tegen de eerste grote stortbui.  dan langzaam klimmen vanuit de Maas naar 300 m, met nog twee zeer ambetant stijle stukken, en dan afgedaald naar Ciney. We zaten toen al in de Condroz, waarvan deze stad de hoofdstad is.  ook deze stad is zeer proper, net zoals alle kleine dorpjes waardoor we gereden zijn. Van grote armoede en buitenlanders hebben we niks gezien. Vanavond in een pizzeria gegeten met aperitief, driegangenmenu en koffie voor in totaal € 90. Ze stelden een scherm op op de markt om de voetbalmatchen van het EK te tonen. Einde dag, morgen wordt het zwaarder. 

[jurjenkvanderhoek]

FRITS KLEIN - DE KUNST VAN HET BEELD

Museum Heerenveen heeft een kleine tentoonstelling ingericht over het omvangrijke oeuvre van Frits Klein. De in 1924 geboren creatieve geest wilde kunstenaar zijn, maar werd de eerste Heerenveense reclameman. Vanwege het feit dat Klein in 2024 de eeuw zou aantikken, ware het niet dat hij in 2016 overleed, heeft het museum de tijd rijp geacht een kleine greep in zijn vele werken te doen. Men heeft een oproep gedaan particulier bezit in bruikleen te geven, zodat een kamer op de eerste verdieping van het oude gedeelte van het museum kon worden gevuld. Naar mijn idee een enigszins weggestopte uitstalling, want de tentoonstelling over het werk van Louis le Roy krijgt beneden ruimschoots aandacht: 100 jaar is niets. Le Roy is van hetzelfde bouwjaar als Klein, stierf vier jaar eerder, dus dat schept een band. Ze kenden elkaar, hadden weinig contact: de één prominent aanwezig, de ander meer bescheiden op de achtergrond. Hun werk wordt nu parallel in het museum gepresenteerd, maar het was een uitdaging geweest om deze markante Heerenveense kunstenaars te combineren in een enkele tentoonstelling.

Met Frits Klein onderhield ik een vriendschappelijke band. Vooral in de jaren nadat zijn geliefde vrouw Immie was overleden. Ik bezocht met hem diverse musea in de regio, en dan kwam altijd zijn blauwe bolide met de uitstekende muziekinstallatie daarin voorrijden. Hij was trots op zijn sportwagen en reed daarmee met mij op de passagiersstoel graag een extra rondje voordat we op de plaats van bestemming waren. Eerder al kende ik Klein en kwam wel bij hem thuis aan de Pastorielaan en de Woudsingel. Hij was mijn mentor toen ik, warm van de kunstacademie, een muurschildering in het toen nieuwe bijgebouw van de Gereformeerde Kruiskerk moest maken. In januari 2007 had ik een kort interview met hem voor mijn rubriek Kunststukjes in de offline Heerenveense Courant.

“Och-och-och, wat is het een hoop werk geweest!” Frits Klein komt van Oranjewoud en heeft een lang en productief leven achter zich. Niet echt in de kunst, zoals hij dacht het te kunnen maken. Een kind van voor de oorlog heeft erna geen rode cent. Dus een vakopleiding zat er niet in, maar wel een glanzende carrière in de reclame. Hij werd vormgever en tekenaar, maar nauwelijks schilder.

“Ik heb mooie tekeningen kunnen maken zo door de tijd. Veel boeken geïllustreerd en verschillende strips gemaakt. Kort werkte ik met striptekenaar Hans Kresse, ik maakte zijn achtergronden – natuur en architectuur. Wij pasten qua stijl goed bij elkaar. Hij bood mij een vaste baan aan, maar ik wilde mijn zelfstandigheid niet kwijt.”

Reclame is zijn vak en het vrije werk doet Frits ertussen door. En dat kan van alles zijn, van glas-in-lood tot muurschildering en van standbouw tot het ontwerpen van schepen.

“Ik heb eigenlijk teveel verschillende dingen gedaan. Misschien had ik me moeten specialiseren, maar in een kleine provincie als Friesland verdien je dan niets. Ik vind het fijn om te tekenen. In het voorbijgaan pak ik het wezen van de mens op. Aan de stijl zien de mensen direct dat het een tekening van mij is. (…) Ik weet hoe je een penseel moet vast houden. De technieken, ik ken ze allemaal. Maar voor de rest moet je het toch zelf doen.”

Voor de reclame nam hij een schriftelijke cursus, maar veel moest hij zelf nog in de praktijk uitvinden. Technisch heeft Klein het hele vak doorlopen.

“Het is een vak dat je uitoefent. Het is versierend vakwerk. De impressionisten vind ik geweldig. Die nieuwe realisten kunnen mooi schilderen. Het is de verbeelding van de werkelijkheid en dat vind ik een loffelijk streven. Het is wat het is. Ik vind abstract wel mooi, maar ik zie het niet als geweldig groots en geweldig mooi en schitterend en prachtig, het is gewoon sierkunst. Een versiering aan de wand, zo zie ik het. Kunst gaat dieper, het moet je grijpen. Je moet, of je wilt of niet, er steeds naar kijken. Je hoofd omdraaien en ernaar kijken. Het moet indruk maken, dan is het kunst. Dat gebeurt bij mij bijna nooit. Ik heb bewondering voor veel grote schilders, maar er zijn zoveel grote schilders. Het ambachtelijke zit er altijd achter. Ik heb ook wel veel versieringen gemaakt. Ik kom uit die stijl van de Jugendstil en Art Nouveau. In die stijl heb ik geleerd om versieringen te maken. Als je daar van uitgaat kom je niet gauw tot de abstractie. Pas na de oorlog begonnen ze te smijten met verf, dat kon ik niet. Dat lag me niet. Maar wat is er nu? Het is doodgelopen op dat abstracte en op dat vreselijke versieren. Sommigen vallen terug op het superrealisme. Wat is dat een monnikenwerk om zoiets te maken. Zo precies, zo zuiver! Surrealistisch zuiver, maar waar is het leven van die impressionisten? De Haagse school, dat is het! Dat is mooi. Het leeft, dat doet je iets.”

Frits Klein is van alle markten thuis maar maakt nergens een kunstje van. “Vroeger ben ik eens psychologisch onderzocht: wat is het karakter van deze mens. Dat werd aan de hand van mijn handschrift gedaan en dat had onder meer als uitslag: sterk gevoelig voor originaliteit. Hij wil toch graag altijd iets uit niets maken, wat anders maken. Dat heb je in de reclame ook, dat moet. Je moet steeds nieuwe dingen uitdenken. Vernieuwend bezig zijn. Veel geld verdienen ten koste van de kunst, dus met een eens uit gevonden en aangeslagen maniertje – dat is geen kunst.”

Kunst is een verbeelding voor de mensheid, zo dat ze het leven beter begrijpen. “Ik ben over de tachtig, maar ik heb nog nooit één keer mijn werk geëxposeerd. Ze vroegen me te gidsen in het oude Heerenveen. Want ik ben hier opgegroeid, ik ben een kind van voor de oorlog. Ik heb het hier helemaal zien groeien. Maar ze kennen me niet als kunstenaar, als iemand die iets leuks maakt. Ze weten wel dat ik van alles gedaan heb, ze kennen me wel. Maar ik denk toch dat het allemaal ligt aan het feit dat ik reclame deed en die strips gemaakt heb.”

In 2014 heeft Tresoar belangstelling voor het werk van Frits Klein. Welhaast zijn hele oeuvre, althans wat hij nog thuis heeft liggen, wordt door de schatbewaarders van het Friese verleden overgenomen. Hij krijgt een tentoonstelling in het Fries Landbouw Museum waarvan hijzelf nog de opening heeft mogen meemaken. En nu is er dan een uitstalling in Museum Heerenveen. Hoewel klein van omvang doet het enigszins recht aan waarmee Klein tijdens zijn leven zoal heeft gewerkt. Het geeft aan hoe veelzijdig hij was, maar toch worden zijn muurschilderingen daarbij node gemist. Er zijn al vele verdwenen doordat gebouwen zijn afgebroken of in handen van een andere eigenaar zijn gekomen. Ook mis ik het figuurtje waarmee Frits bekend is bij het grote publiek en dat nog iedere dag commentaar geeft in de Leeuwarder Courant. Hoewel verbannen van de voorpagina, is het nog voortdurend een vaste rubriek in de krant. Het mannetje liet zich wel zien bij Tresoar maar is afwezig in Heerenveen. Wel zijn er de onlangs aan het museum geschonken oorlogstekeningen te zien. Daaruit blijken het scherpe oog en het treffende handschrift van Frits Klein. Een opmerkelijke Heerenvener.

Frits Klein - Eeuwig creatief. Tentoonstelling bij Museum Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 28 september 2024 tot en met 19 januari 2025.

[bucklemonster2]

POEM He had to be Crazy to be Right

4.83 He had to be Crazy to be Right 24/10/2024 A poem by Emilia Sameyn Desmet

(NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW) Warning: Mentions of Psychological Problems, Animal Ab''use He had to be Crazy to be Right

Mad Enough to Drop his Plight

Hitting a Horse, only Makes it Worse

Look into its Face, give it a Warm Embrace

Just Affection and Protection

Ahimsa, Ahimsa

We all want our Momma

He thought He was Strong

He thought He had Won

An Eagle Stern and Bold

Never Growing Weak and Old

Yet, He was just a Mule, A Little Dove

Longing for Connection, Longing for Love

He just Wanted to Be

Friedrich Nietzsche

------------------------------------------------------

------------------------------------------------------

4.83 Juist Zijn is Gek Zijn 24/10/2024 Een gedicht van Emilia Sameyn Desmet Waarschuwing: Vermelding van Psychologische Problemen, Dieren Mish''andeling Juist Zijn is Gek Zijn Gek genoeg om zijn Regels los te Laten En niet Meer te Haten

Een Paard Slaan, is een Fout Begaan

Kijk het Paard de Ogen In, Een Warme OmHelzing Gewoon Genegenheid en Bescherming Ahimsa, Ahimsa We willen Allemaal ons Ma Hij dacht "Ik heb Kracht" Hij dacht dat Hij gewonnen Had Een Arend zo Sterk

Klaar voor Elk Werk Wordt nooit Zwak en Oud Een Wil van Goud

Toch was Hij Slechts een Ezel, Een Kleine Kwezel Verlangend naar Verbinding, Opzoek naar Bezinning

Maar, Hij was geen Mietje

Zijn Naam was Friedrich Nietzsche

[elisadhondt]

Dag 3 jungle trekking part one

Deze ochtend om 9u vertrokken vanuit bukit lawang, vol gespoten met muggenspray ook op de sokken tegen de leeches (bloedzuigers) en met 3 rugzakken met elk 1,5l water , vergezeld door 1 ranger en een helper. de eerste uren kwamen we nog geregeld grote groepen dagjestoeristen tegen en al gauw zagen we een eerste orang oetan, hoog in de bomen. In totaal 6,5 u onderweg in een verzengende hitte, kletsnat van t zweet, bergop en bergaf. Geregelde stops waar we lekker fruit kregen aangeboden (ramboetan, ananas, passiefruit, watermeloen) heerlijk! Lunch in een banananblad met pindarijst, kroepoek komkommer en tomaat, en plots op lunchplek spotte de gids een mama en 2 kindjes (1 en 6j ong) orang oetan. Ze kwamen tot op een meter of 3 boven en voor ons, ongelofelijk, Amazing en breathtaking. Nog 10000 ong in de wereld , alleen in Noord Sumatra waarvan 6000 in het nationaal park gunung Leuser waar we nu ziijn. Ook longtail en pigtail monkeys gezien , een reuze fazant en een rhino toekan. Hoe dieper ik de jungle hoe schuwer. De dieren. Lastige tocht met zeer steile klims en gevaarlijke afdalingen, gelukkig konden we ons af en toe aan een liaan of touw vasthouden. Dappere meiden, om het uur losten ze elkaar af om de rugzak te dragen, goed getimed. En dan hoorden we de rivier en zagen we de tenten: zeer primitief: 2 muskietennetten met elk 2 matrassen in een grote legerachtige tent en ongeveer 8 andere toeristen en 10 lokalen. Aankomst 14u30. Thee en koffie en koekjes geserveerd in tin servies (zoals in de Tarn toen ik klein was) , smaakte heerlijk. Alixe en ik snel in de 20gr warme rivier, heeelijk op af te koelen en op temperatuur te komen. Dan na een uurtje of 2 ook Helena er in. Jammer genoeg gaan kaarten mee, en geen alcohol of cola te verkrijgen en geen stoel te bespeuren… om den duur een stijf gat en om 18u15 diner: tofu, seitan, gele groente urry, rijst, soort rösti van patat, en kip met kaka smurrie (soort kaneel pasta) zalig lekker : een 8,5/10 beste eten tot nog toe!! Nog een kikker gespot (Helena) en een giftige slang (Alice) waar de gidsen ook bang van waren! Met de meiden samen met komplamp naar t toilet (een echt, maar zonder sas)

WoordSpelletjes gedaan en veel gelachen. Om 20u in bed net voor de giga regenbui. Zonder tanden poetsen want dat zagen we niet meer zitten…

Intense dag geweest en veel grenzen verlegd (nog nooit zo n inspanning gedaan in die hitte) morgen terug naar boven (2 a 3 u stappen) en dan met tubing op de rivier (luckas zonder zwembroek)

[ochtendstorm]

Wat was er goed deze week

Ik was ziek en dat is stom, maar daardoor had ik wel de ruimte om een week echt fysiek te rusten en toen ik naar de dokter ging nam die me heel serieus en voelde ik me erkend

Het grootste deel van mijn therapiesessie deze week was eigenlijk heel zacht en dragend

Ik kon terug iets creatief schrijven deze week

Ik ben muziek aan het herontdekken

Ik bakte wafels deze week

Ik probeerde iets nieuws van de AH en ik at daar heeeerlijke puree bij

Ik maakte vooruitgang op een tasje dat ik probeer te haken

Ik heb Ollie (hond) nog eens goed zien rennen aan zee en de zon scheen en ik dronk warme chocolademelk

Ik heb kunnen lachen met sommige tv-programma's

Het is nu wel even fijn dat ik nog thuis woon, want in kleine gebaren wordt er dan ook wel voor me gezorgd (zeker als ik ziek ben)

Ik ben echt heel blij met alle zachtjes en veiligjes die ik heb in mijn slaapkamer

... (echt nog wel wat dingen die helemaal niet relevant/interessant zijn)(kusjesdoei)

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Hoorn van Hornak

Afsluiten doen we met een prent van de feestzaal.

Dit is hoe we een Noorse feestzaal inbeelden: geheel uit hout, veel te hoog voor wat het moet zijn, liefst nog met een verdieping er bij.

Ik ben niet thuis in dit stukje geschiedenis en kon er ook niet direct veel over vinden. Op Wikipedia (jaja, niet een echte bron) staat deze foto:

Dat oogt toch een beetje minder impressionant dan wat de strip toont. Maar goed, ik kan niet echt zeggen of het klopt.

Volgende keer krijgt Johan het warm onder zijn voeten in de strip De Vuurgeest.

Einde.

[fransopdefiets]

15-9 Barssel

Gisterenavond heb ik zelf gekookt, de camping beval weliswaar een restaurant in de buurt aan, maar het menu heet daar Schnitzelparade, en hun website is gevuld met foto’s van lange rijen motoren voor de deur en lange rijen kerels in leren jacks die die schnitzels met pullen bier wegwerken. Dat is toch een ander soort bikers dan de bikepackers waar ik toe behoor. Ik kocht wel een Duitse specialiteit in de supermarkt, nl. Maultaschen. Dat zijn deegenveloppen met daarin een mengsel van varkensvlees, kruiden en meel. Je kunt ze komen in bouillon of bakken en ik deed het laatste. Samen met gebakken champignons en paprika, voldeed het uitstekend.

Als ik opsta, is het iets minder koud dan gisterenochtend en de zon komt stralend op, maar verdwijnt al snel achter een egale grijze wolkenlaag en er steekt een westenwind op, waardoor het op de fiets een stuk kouder wordt. Nu mis ik mijn gevoerde legging, die ik van Zaandijk via de Noordkaap tot Linköping heb meegesleept en toen naar huis stuurde vanuit de gedachte dat als ik die nu nog niet aangehad heb, dat die nu wel op de post kan. Maar nu, ja nu zou ik hem graag aangetrokken hebben.

Net als ik denk, nu stop ik en graaf mijn donsjack op, fiets ik langs de zeedijk aan de Duitse bocht en daar in Norderschweiburg is een hotelletje met alle dagen frühstuck. Ik stap naar binnen en vraag of ze al open zijn voor alleen koffie. Dat zijn ze en al is het binnen ook niet zo warm, de koffie doet goed.

Op de fiets met dit weer? vraagt de waardin hoofdschuddend. Dan voel je je toch gesterkt en kun je zeggen, ach ja het is wat fris, maar de zon komt straks vast nog door. Ik zou er niet op rekenen, is de reactie.

In Jaderberg is een Hofcafé, de reactie binnen is wat teleurgesteld, alleen maar koffie? Vooruit dan maar. Als troost bestel ik een kannetje koffie en een stuk appeltaart en bij het afrekenen zeg ik hoeveel goed die koffie me gedaan heeft bij deze kou en dat levert toch weer een glimlach op.

Als ik vlak bij mijn doel, de camping van Elisabethfehn ben, kom ik langs een degelijk plattelandshotel. Toch even kijken wat ze fe bieden hebben en ik stap naar binnen net als een paar mensen naar buiten komen. Bij de receptie is niemand, maar er is wel een daoor tintercom. Ik druk en na een paar keer overgaan hoor ik een soort snauw. Ik stel me netjes voor, maar de verbinding is al verbroken. Dan nog maar een keer drukken denk ik, en dan hoor ik uit de verte een boze kreet Ja ich kommeeeeee! Er verschijnt een dame op gevorderde leeftijd en ik begin met Entschuldigung ich hatte nicht verstanden dass Sie bereits .. Na, hoe komt u hier binnen? word ik afgekapt. Nou dankzij een beleefde hotelgast die de deur voor me openhield. Dat is dus niet de bedoeling, u moet buiten op de bel drukken. Net als ik denk, ze stuurt me naar buiten om op de knop te drukken, vraagt ze, wat moet u? Nou, ik zou graag een kamer willen als dat mogelijk is. Heeft u dan niet gereserveerd? Dan moet ik eerst even kijken en ja hoor, natuurlijk heeft ze een kamer vrij en een afsluitbaar fietsenhok is er ook. Als ik dan informeer wat ze liever heeft, contante betaling of met kaart, dan is de vrede gesloten want ze is blij met een contante betaling.

Gefietste afstand: 78 km

Gefietste tijd: 6 uur

[remidavs]

September… het begin van een drukke schooltijd waar ik wat meer rust kan nemen… al lijkt die extra rust toch relatief voor mijn lichaam. Ondanks de vermoeidheid en drukte van de eerste schoolweek, wil ik toch even terugblikken op mooie momenten van de voorbije weken.

Het einde van de vakantie konden we mooi afronden met een speel bezoek aan onze buurjongens. Ida en Remi genoten met volle teugen en Remi overwon verder het ‘onderwater…’ in het heerlijk warme water. Nog in augustus kregen ze elk een medaille door zo goed te supporteren voor ‘kom op tegen kanker’ waarbij mijn collega’s van het Mucocentrum samen een marathon rond de Watersportbaan liepen. Ze deden dat allemaal fantastisch en de supporters ook. Daarnaast was het gewoon fijn om een deel van de collega’s op die manier eens terug te zien. (Naast de fijne bezoekjes op vrijdag natuurlijk)

De eerste schoolweek was pittig, vroeg opstaan, veel organiseren en vroeg slapen. Blijkbaar heeft dit, samen met de aanslag van chemo op mijn lichaam ervoor gezorgd dat mijn witte bloedcellen terug gezakt waren na een mooie stijging tot een veilig normaal niveau naar een zorgwekkend laagtepunt. Ik was/ben leukopeen en moet opletten.

Met mondmasker in de aanslag gaan we in het weekend toch op uitstap naar de Windekemolen en mogen ridder Remi en prinses Ida ook nog naar Velzeke om zich in te leven in de leefwereld van de Romeinen.

In deze week waarin Jan en ik ‘ons’ vieren, heb ik ook enorm veel hulp van hem mijn ouders. Kinderen brengen en halen naar school doen we samen zodat ik afstand kan houden (en met mondmasker). Vieren doen we in onze cocon en alles waarvoor ik geen mensen moet zien, laat ik link liggen. Ik heb een snotneusje en de vermoeidheid wordt er niet beter op, maar ik kreeg geen koorts of werd niet ziek en vind deze week alleen al daarom een overwinning. Los van het genieten in onze cocon natuurlijk…

Morgen terug naar het UZ met lage verwachtingen en de nodige spanning toch wel. We zien wel… ondertussen ben ik blij dat we op zoveel mensen kunnen rekenen ons te ondersteunen 😊 wordt vervolgd…