#los zand

[shivunin]

Three-Song Playlists

Rules: Compile three-song playlists for as many OCs as you can/would like to

Thank you for the tag @greypetrel! Like you, I am linking the full playlist in case anyone would like to listen to them c: The songs are in no particular order.

Tagging @star--nymph @zenstrike @daggerbean @ndostairlyrium @dungeons-and-dragon-age @inquisimer @idolsgf @dreadfutures @bitchesofostwick @vakarians-babe @jtownnn @nightwardenminthara @brother-genitivi and anyone who loves music (Please recommend music to me!! I love hearing new songs!!)

Arianwen Tabris (���️)

I Spit On Your Grave by ZAND (Spit your blood into my cup and then I'll gulp you down)

Trigger Finger by Coyote Kid (Bloodstains on a kitchen knife/ it wasn't made for this, but I know how to improvise)

Praying Mantis by Jazz Alonso (If I show my teeth, I must be hungry/ in you go, baby)

Maria Hawke (✨)

Nobody Wants to Be Alone by Christian Reindl, Atrel (When you strain your eyes to see the light, I won't be far behind/ Cause it's better in the dark when you're a friend of mine)

Champion by Fall Out Boy (I'm just young enough to still believe, but young enough not to know what to believe in)

Gracias a la Vida by Mercedes Sosa (Me ha dado la risa y me ha dado el llanto/ Así yo distingo dicha de quebranto/ Los dos materiales que forman mi canto)

Emmaera Lavellan (✉️)

Every Other Love Song by MALINDA (So good at explaining/ at finding the right words/ but when I look at you, I fail)

No Choir by Florence + the Machine (If tomorrow it's all over/ at least we had it for a moment/ Oh, darling, things seem so unstable/ but for a moment we were able to be still)

Comfort by Deb Talan (If you can't remember a better time/ you can have mine)

Elowen Lavellan (🌱)

Overture III/Awake by Sleeping at Last (Today, I'll survive/ tomorrow, make sense of my life)

Soap by The Oh Hellos (I don't know I've seen a thing grow/ without an open coat/ not without a softness showing)

Queen of Nothing by The Crane Wives (Isn't this what you wanted? Time sure feels like it's running out/ Just finish what you started/ Queen of nothing, wearing such a heavy crown)

Salshira Lavellan (🍂)

punchline by KiNG MALA (I'm having a great time/being the punchline to my own joke)

Dutch by Dessa (Love is like liquor/ it burns when it moves you/ Far as I figure/ there's nobody fireproof)

Mean It by K.Flay (So when I say I love you, I want to mean it/ Cause I say a lot of things that I don't mean)

Tavitha (Tav) (🌤️)

Can't Cheat Death by The Ballroom Thieves (There are two things I know for sure: I will be free, I will be free, I will be free/ and you can't cheat death)

Greener by Anju, Uliya (You reached inside and took the parts you wanted out/ maybe you forgot/ you can take what I have, but I grow something better back)

Dancing Plague of 1518 by mollyofgeography(Make room to hold a want that's weighted/shapeshift to sate it/ 'til my head knows my heart betrayed it)

Jesse Shepard (☄️)

Machine Heart by Icarus (You've been looking for some kind of savior/ you created me and turned me into you/ to make me last a lifetime)

Glitter & Gold by Barns Courtney (Do you walk in the shadow of men who sold their lives to a dream? Do you ponder the manner of things in the dark?)

Rusty Cage by Johnny Cash (You wired me awake and hit me with a hand of broken nails...but I'm gonna break my rusty cage and run)

[aschenblumen]

Este vínculo [entre la voz y el arpa zande] es tan estrecho que, ante cada nacimiento de un nuevo instrumento, un arpa zande, antes de comenzar a emitir sonidos, tiene ante todo que morir como cuerpo. Quien querrá tocarlo se encuentra, en consecuencia, en la obligación de llevar el luto de esa muerte. Solo después de esa muerte el instrumento puede comenzar a emitir sonidos. En efecto, es a través del posarse de esa voz en un cuerpo que muere para acorgerla (y se priva así de un carácter vocal innato) que puede establecerse una primera identificación entre quien canta y el instrumento que emite el sonido. La identificación se completa luego (o al menos se intensifica) con la aparición, sobre el cuerpo mismo del instrumento, de la figura simbólica de un rostro. La cuerda punteada ahora pronuncia palabras, emite la voz de alguien, un rostro cuya imagen se ha vuelto parte del instrumento. Como en los tambores antropomorfos de los que se ha hablado, el rostro transforma el sonido en voz. En consecuencia, es lógico que, como nota sobriamente el etnógrafo, cada altitud del arpa, cada sonido obtenido punteando una de sus cuerdas sea llamado, en zande, kpolò: «voz».

—Carlo Severi, «Introducción. Rito, cuento memoria» en El sendero y la voz. Una antropología de la memoria. Traducción de Yolanda Daffunchio.

[bramsnor]

Volledig los,

Hoi Kato hier, ja je leest het al, ik mocht volledig los van mijn baasjes. En ik heb me vanzelfsprekend prima gedragen want dit vindt ik zo leuk. We zijn dus naar de Maasvlakte gereden omdat die Snor graag de havens fotografeert. Maar eerst gingen we naar een enorme zandbak grenzend aan een “megabad”.

Ik vond het geweldig en heb dan ook keer op keer liggen rollen in het zand. Ook heb ik van gekkigheid rondjes gerend om de baasjes heen, heerlijk! Heb ook nog even in dat “megabad” gelopen en kennis gemaakt met wat soortgenoten. Maar bovenal heb ik supergoed geluisterd als ik werd geroepen of dat die Snor naar mij floot.

Na dit “zandbad” zijn we verderop nog wat wezen eten en mocht ik ook nog op “megakeien” klimmen en heb ook hier in grof grind liggen rollen. Ik had een geweldige dag en kon op weg naar huis heerlijk uitrusten achter in dat rijdende “koekblik”. Voor de liefhebbers doe ik er een filmpje bij. Ik hoop dat we snel weer daar heen gaan. Tot een volgende keer.

Kato.

[devosopmaandag]

Metamorfose

Door zolen heen de stenen voelen, de modder,

het zand, de helling. De handen zoeken warmte,

voelen de wind, worden vergeten. Bomen, akkers,

huizen, koeien, waters passeren het lichaam.

Er is de eeuwig ademende afstemming op

de wereld en ik beweeg mij kalm voort.

Zie de mens, zo krachtig in dat staan en lopen,

niet kruipend door holen, over dampende

aarde, door schaduw en schemer. Mijn hoofd

is waar het licht is, mijn zintuigen los verdeeld,

spint mijn geest, spint als een kat, heers ik

over de wereld en mijzelf.

Een valse steen, leem als vet, braamtakken door de

dieren als strikken gelegd, onbegaanbaar pad, schrik

en overmoed verwisseld. Een kreet, het lichaam

wordt een met aarde gevulde zak en glijdt en rolt,

niet staand, niet krachtig, eenzaam en verstrikt.

Help mij

[karontte]

when you get this, list 5 songs you like to listen to, publish. then, send this to 10 of your favourite followers <3

Sé que lo he demorado mucho pero estaba en mi época de escuchar música depresiva y quería poner algo más alegre (o intentarlo al menos jajaja). Muchas gracias por el Ask!. Ahí van

[jurjenkvanderhoek]

GRONDWERKEN EN BOOMSCHRIFT IN KUNSTLOKAAL

Uit de grond van Hein van Delft groeit het bos van PJ Roggeband als eerbetoon aan het gedachtengoed van Louis le Roy in Kunstlokaal No.8. Hoe dat zit? Ik als bespreekman ofwel klompbreker zet daarover hieronder een boom op, dat met zoveel woorden bijna een bos is op vruchtbare bodem. Ik ben namelijk geen killer en houdt mijn darlings graag levend.

Van Delft hangt zand aan de wand, aarde aan de muur, en creëert zo een landschappelijke sfeer. Want zodra de mens een horizontale lijn ziet denkt hij dan zij een horizon te zien. Met daarboven de lucht en daaronder de aarde. Maar dat is niet wat Van Delft beoogt. Hij onderzoekt de kleur van de grond, de textuur van de aarde en wat het licht tussen en met de korrels doet. Het is de wisselwerking tussen mens en natuur die hem intrigeert. Als landschapsarchitect was hij al doende met natuurlijke vormgeving. Destijds grote lijnen volgend, het overzicht houdend. Nu gaat hij op de knieën tijdens wandelingen en verzamelt aardelementen, zandkorrels, kleiplakken, veengronden, siltlagen, leembodem en kalkgruis. Van een megazicht naar een macroblik. Met het potten van grondsoorten maakt hij zijn kunst. Nadat hij deze zoden en plaggen heeft gedroogd en gezeefd om ze gerubriceerd te bewaren, kan hij er op een later moment wanneer de inspiratie dat toelaat mee aan het werk. Met messen, troffels en spatels brengt hij de materie puur en ongemengd aan op panelen.

De basale en onorthodoxe grondstof voor zijn materieschilderijen schraapt Van Delft dus van de aarde, steekt ze uit de grond. Een essentieel element dat de vaste, fysieke wereld vertegenwoordigt, dat is aarde. Het vormt de grond waarop we lopen, de aarde waarop we bouwen en de basis voor alles wat groeit en bloeit. Symbolisch staat aarde voor stabiliteit, vruchtbaarheid, groei en een diepe connectie met de materiële wereld. Maar dat Van Delft verschillende soorten grond gebruikt gaat minder diep dan ik hier benoem. Hij blijft aan de oppervlakte om daarmee het terrein van de kunst te verkennen. De kunstenaar zet figuurlijk een voetafdruk in de dunne laag aarde. Die aarde lijkt van weinig waarde, maar krijgt belang en gewicht door het op deze manier te presenteren. Als bouwstof voor kunst, ingrediënt van bezieling.

De werken bezitten het pigment van het bestaan, de aardkleuren die fluctueren tussen diepbruin en zandgeel. De tinten die voorkomen in de aardlagen en zich in de aardkorst naar boven werken, zodat Van Delft deze kan delven. De korsten en plakken op de panelen aangebracht zijn meest borstelig open gewerkt. Of lijken te vergruizen en te korrelen. Ze hangen echter niet als los zand aan elkaar. De opzet in landschappelijke sfeer wordt naast de horizontale lijn nog versterkt door de lagen te groeven, de aarde te ploegen, voren door de akker te trekken. Hoewel hij dus abstracte beelden maakt, schept Van Delft toch een werkelijkheid. De aarde en het zand zijn gegrond, de klei en het veen komen van een specifieke plek. Er is niet zomaar ergens in de achtertuin een spadesteek genomen. Turf uit De Deelen, klei van de Waddenzee, leem uit Italië en zand van de Veluwezoom. De grond heeft echt betekenis voor die exacte plek, waarde voor een specifieke plaats. Die locatie is dan ook genoemd in het bijschrift van de compositie.

PJ Roggeband zet een boom op waardoor ik het bos nog maar nauwelijks zie. In zijn installatie aan de tussenwand in het kunstlokaal toont hij wat een verzameling bomen volgens hem is. Dat is geen samengeschoolde groep stammen of een collectie met bladerdek gekroonde palen. Het is meer dan dat natuurlijke beeld, het kan worden omschreven in stemmingen en sferen. Het archief dat Roggeband uit boekfragmenten, magazineplaten en persoonlijke uitspraken van derden heeft opgebouwd zijn door hem aangevuld met eigen bevindingen, tekeningen en schetsen, kleine schilderijen. Uit dat geheel aan losse elementen heeft hij een hangend bos samengesteld en Boomschrift genoemd.

De installatie is een verzameling met een bosrijke sfeer, dat tevens als handleiding of beter handreiking voor de creatie van een bos 2.0 in een versteend deel van de leefomgeving kan dienen. Hij zet een boom op als een meervoudige collage. In dat samenraapsel van indrukken verantwoordt hij zichzelf, geeft uitleg aan hoe het zo is gekomen en verdedigt zijn standpunt. Naast beeldende indrukken zijn tekstuele impressies tevens van even groot belang in de uitdrukking van Roggeband. Zijn boomhoge collage heeft naast schetsen en schilderwerken een keur aan teksten die op een schilderachtige manier op papier zijn gezet. Papier, in eerste aanvang onderdeel van de boom. Houten plankjes, teruggeven aan het geheugen van de boom.

De kunstenaar PJ Roggeband heeft een voorliefde voor woorden van elf letters. De elfchivaris brengt deze, met hulp van vrienden en volgers, samen op een Facebookpagina. Stel je jezelf daarop scherp dan blijken er honderden woorden met elf letters te zijn. VanDalewoorden, maar ook schijnbaar bedachte woorden. Veel van deze elfletterige woorden vind ik terug in de installatie in het kunstlokaal. Kunstlokaal, elf letters. Boomschrift, elf letters. Grondwerken, elf letters. LouisGleRoy, elf letters. De naam Le Roy is onlosmakelijk verbonden aan de ecokathedraal. Ooit daar zelf aan begonnen, hij legde de eerste steen, wordt het bouwwerk tijdens zijn leven en na zijn sterven verder uitgebouwd door stapelende vrijwilligers. Het is een bouwwerk van steen, waar geen dak op zal komen. Er zal nooit worden gezegd: nu is het klaar, de kathedraal is af. Er zal in de eeuwigheid worden door gestapeld met de natuur als levend dak. Het gedachtengoed van Le Roy, zijn filosofie en werken, wordt gepresenteerd in Museum Heerenveen. De expositie in Kunstlokaal No.8 is in deze uitvoering een satelliet van het museum. Niet zo verwonderlijk, want eigenaar Marcel Prins is bouwmeester van de ecokathedraal. Dat landgoed in Mildam ligt halverwege tussen de beide tentoonstellingen in, reden er op de terugweg dan wel de heenweg even langs te gaan. Warm aanbevolen!

GRONDWERKEN en BOOMSCHRIFT. Kunst van Hein van Delft en PJ Roggeband bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Van 26 oktober t/m 17 november 2024.

[bludpudding]

DESTROYA - a donald pierce playlist

DESTROYA - My Chemical Romance

Tomorrow’s Money - My Chemical Romance

F.T.W.W.W. - My Chemical Romance

I Spit On Your Grave - ZAND

World Eater - Ashnikko

Cheerleader - Ashnikko

MUD - Dorothy

Black Wedding (feat. Rob Halford) - In This Moment

Bullet With Butterfly Wings - Palaye Royale cover

Maybe, I - Des Rocs

Gasoline (Live from Los Angeles) - Halsey

1121 - Halsey

[sabbiaavanti]

🌷 maple ♡ 22 ♡ studente italiano ♡ principiante (!) 🌷

ciao!! sono maple!! 🥰🥰💕💕☀️☀️ sono un principiante in italiano; ho creato questo blog per migliorare!! 🥰🥰💕💕🌷🌷

sono lesbica dai paesi bassi 🇳🇱🇳🇱🇳🇱💥💥💥🌈🌈🌈 il nome del mio blog è un gioco di parole: il mio circuito (da corsa) preferito è zandvoort -> zand = sabbia + voort = avanti -> sabiaaavanti ^_^ lo adoro ☀️💕💗💞💘🌊☀️🌊☀️

il mio blog principale: @maplesenna

é un piacere conoscerti‼️‼️‼️💥💥💥

[bucklemonster2]

POEM: A Child is not to use Durch below/ Nederlands beneden

4.70 A Child is not to Use

30/08/2024

A Poem by Emilia Sameyn Desmet (Nederlands Beneden / Dutch Below)

Warning mentions of: Child ab''use, p*doph*lia, d''epression

A Child is not to Use

That is A''buse

Cruel Fates

Unkind to Unfortunates

Carefully Constructed

Friendly Facades

Edgar Degas and his "Petit Rats"

Ren & Stimpy, Mr. B''ill Cosby,

Justin Roi''land Monster of Lo''li-Land

I-Carly in Wonderland Their Tears Falling in the Sand

Stars keep Cr''awling then keep Falling

Aimed at Little Ones, used as Tiny Pawns

Destructive Explosions, Lasting D''epressions

Sweet Memories and Glitter

Turned Nightmares so Bitter

Humbert Hum, Is She your Muse? They are not to Use

That is Abuse

------------------------------------------------------------------ ------------------------------------------------------------------

4.68 Een Kind gebruiken is een Kind breken. 30/08/2024 Een gedicht van Emilia Sameyn Desmet (Nederlands Beneden / Dutch Below) Waarschuwingen voor: kinde''rmisbruik, p*dofelie, d''epressie Een Kind gebruiken Is een Kind breken

Het Wrede Lot Houdt Ongelukkigen onder Sch''ot

Voorzichtig Vervormde Vriendelijke Façades Edgar Degas en zijn "Petit Rats" Ren & Stimpy, Meneer B''ill Cosby, Justin Roi''land Monster van Lo''li-Land I-Carly in Wonderland Hun Tranen vallen in het Zand Sterren blijven Knallen en Vallen Destructieve Explosies, Blijvende D''epressies

Ze zijn te Klein, voor te Grote P''ijn Zoete Herinneringen en Glitter Worden Nachtmerries zo Bitter Humbert Hum, Is zij jouw Muse? Laat haar met Rust. Dat is geen Keuze, Dat is een Must. Kinderen gebruiken is Levens breken.

[mijndagboekblog]

Volgende week ga ik weer 5 halve dagen aan de slag. Eindelijk. Ik ben er blij mee.

Al heel lang heb ik het idee, dat men mij andere taken wil toebedelen. Weg bij Food 6.

Als ik ernaar vraag krijg ik een ontwijkend antwoord. Men weet het nog niet.

Gisteren zag ik toevallig in een agenda die open stond, dat ik maandag naar Van Manen moet. Het lukte niet, om dat persoonlijk te vragen. Dan maar bellen. "Ja, dat weet ik nog niet, misschien, we moeten even zien hoe we ervoor staan, en hoe de dag loopt."

Later was hij poeslief. "Ga maar lekker om 12 uur naar huis, gisteren ben je ook langer gebleven".

Ik weet bijna zeker dat ik het goed heb aangepakt. Toch wil ik blijven piekeren. Wat als hij maandag toch doorzet? Of het over een paar weken weer probeert? Ik denk niet dat hij dat doet, maar dan ga ik naar Joanne, en vervolgens naar Gert Weijland. Als je niet duidelijk wilt zijn, hou dan je mond. Nu zet ik mijn hakken in het zand.

Het lukt me niet, om zo'n situatie, die ik helemaal uitgedacht heb, los te laten. Wat als..., wat als...

[petermot]

Vertalen: een inleiding, deel 7

7 Geen los zand, maar structuur In het vertaalproces is het creëren van een coherente structuur essentieel. Tekstverbanden fungeren als de lijm die de woorden en zinnen samenbindt, waardoor een goed vertaalde tekst ontstaat die de boodschap nauwkeurig overbrengt. Laten we deze tekstverbanden verkennen in het licht van verschillende aspecten van vertaling. 7a Collocaties Collocaties, ofwel…

[houseofgram]

GESTRAND

Er is weer van alles aangespoeld, zeedennetjes en –druifjes, bleke schelpjes morgenlicht, één komkommervis, een aangevreten baars, weerbestendig in hun warme jassen viele Deutsche Leute met hun honden ‘Ab’ und ‘Los’. Verder in de branding knoestig wrakhout en trekkebenend in het zand ik wellicht.

[joriekerottier]

Tijdens het tekenen

ik stel me voor dat ik over het landschap zweef, structuren vertellen en spiegelen. De ervaringen die het landschap vormen en ervaringen die een mens vormen staan niet los van elkaar.

Om een uitwendig skelet te hebben, rijen paalhoofden die het zachte duin proberen te beschermen. "mijn buik zit vol, maar water past overal tussen" zegt N.

Wortelnetwerken die het zand vasthouden, zich vastgraven, verspreiden, ondergronds bedekken. Aangeplante ademhaling.

het bos achter de bomen

wegzakt

dieper

dieper

rood

stop

aubergine cirkels als bevroren

boven het maaiveld

boven de doorgaande weg

elk seizoen 50 centimeter zoekend

een lege omarming

zwaait vanaf de stoeprand

tekenen en samenstellen is doorgeven van de dingen die ik gekregen heb - aan wie, met welk doel: ik weet het niet, mijn 'taak' is beschikbaar zijn voor het materiaal dat er is

open

gestructureerd onderwijs bieden of volledig vertrouwen op het zelflerend vermogen? zijn het niet bestaande tegenstellingen en kan ik in de grijstinten leven?

[saarschrijft]

Groene veren en paarse glitters

Volwassen worden is een bijzonder concept waar ik me elke dag over kan verbazen. Je moet je groot voordoen en niet laten merken dat de oneindigheid van levenskeuzes en het universum je overweldigt. Dat korte nachten en te veel glazen vol je inhalen en de grootsheid van het leven verdoezelen. Zachtjes worden alle harde randjes uitgewist terwijl deze je juist helpen om groot te worden. Dit terwijl je als kind klein mocht zijn en de wereld zich wel aan je aan zou passen. Deze zou je dragen, je voeden en troosten. Je krijgt de ruimte om met een zelfgemaakte kroon rond te lopen en mensen adoreren je hierom.

Nu merk ik als groot mens dat ik daar ook behoefte aan heb. Om een kroon te maken van mijn dromen en alle magie die ik nog in de wereld zie en deze trots te dragen als een pauw. Mijn zakken te vullen met alle schelpen en stenen die ik vind en deze uit te delen, zonder woorden. Mijn innerlijke kind spreekt voor zich. Zij wil huppelen en springen, opgetild worden en huilen als ze valt. Een kus krijgen en weer doorgaan. Een tak pakken en een liefdesbrief aan de wereld in het zand schrijven. Emoties met me meedragen in een buideltje, de zwaarte hiervan voelen om ze vervolgens los te laten in de zee.

Ik werk als kunstdocent op een basisschool en daar word ik elke werkdag herinnerd aan de schoonheid van een beetje klein en kwetsbaar blijven. Aan dat zeggen wat je denkt oké is. Dat je wanneer je pijn hebt je dat mag uiten. Op een dag liep ik op het schoolplein en een kind uit groep 8 noemde mij een boeddha, waarschijnlijk vanwege mijn suède sandalen en houten kralenketting. Het was, geloof ik, beledigend bedoeld maar niet veel later kwam er een jonger kind vol verwondering kijken naar waar ik mijzelf mee had aangekleed die dag. Ik vroeg aan de groep 8 leerling wat zij precies bedoelde met haar opmerking maar ze wist het zelf geloof ik ook niet. Misschien dat ze mijn zelfgemaakte kroon zag en hiervan schrok. Zich geen raad wist met mijn pauwenveren. Misschien herkennen kinderen zichzelf niet vaak genoeg in grote mensen. Dit terwijl veel volwassenen stiekem vermomde kinderen zijn, undercover, om maar niet klein en kwetsbaar te zijn.

Ouder worden is een zoektocht waar je gereedschappen voor nodig hebt. Je moet jezelf kunnen polijsten totdat de glanzende, blinkende steen tevoorschijn komt. Met een getinte bril kies je welke kleur deze steen zal hebben. Wat een voordeel is aan volwassen zijn, is dat je de kleur van deze spreekwoordelijke bril zelf kunt kiezen. Ik kies voor eentje met paarse glitters, groene veren en roze glazen. Deze zal me namelijk helpen om groot te zijn. Ook past die goed bij mijn zelfgemaakte kroon. Samen met mijn innerlijke kind kan ik de wereld aan, ik heb haar namelijk nodig om te stralen.

[jurjenkvanderhoek]

HET WEB GESPONNEN, HET WEEFSEL GEWOVEN, HET LEVEN GELEEFD

Stel je voor. Ik denk mij in. Beeld in gedachten af. Schilder mij een man krom gebogen achter een weefgetouw. Zwoegend en zwetend vervlecht hij horizontale en verticale groepen draden tot een weefsel. Bloed, zweet en tranen – schering en inslag. Werp ik een blik over zijn schouder zie ik dat de draden reeksen letters zijn, die woorden vormen en zinnen rijgen. Met deze horizontale letterreeksen weeft de man, laat ik hem voor het gemak Adrie noemen, een patroon dat door verticale regels een weefsel wordt. Een spinsel van woorden, een netwerk van denkbeelden, een complex gedachtegoed. Adrie windt zich over allerlei zaken op en rolt zijn doen en laten voor mij uit. In levensbeschouwelijke bewoordingen, met een duidelijke visie op politiek en religie, schrijft hij mij zijn waarden van het bestaan voor. Zijn bestaan, dat een spiegel voor mijn zijn kan zijn. Hij dringt niet op en praat niet aan, houdt geen voet tussen de deur. Maar legt in filosofisch eenvoudige teksten uit waar het volgens hem op staat, waar het volgens Adrie naar toe zou moeten gaan om de wereld leefbaar te houden.

In zijn recent uitgebrachte boek “Weefsels” laat Adrie Krijgsman in taalbeelden zien hoe alles in dit leven op deze wereld aan elkaar vast zit en met elkaar te maken heeft. Torn je een draad uit het weefsel los is de doek meteen geen lap meer, mist er een lijn om het geheel compleet te maken. Proactief met een over het algemeen positieve kijk op het leven en een sterk arbeidsethos weet Krijgsman zijn tijd efficiënt te beheren. Hij stelt niet uit tot morgen wat vandaag gedaan kan worden, volgt zijn dagelijkse routine en prioriteert de zaken. Daardoor is hij een veelschrijver en daarmee een woordsmid die een grote productie aan uitgaven op zijn naam heeft staan. Want met dat ik “Weefsels” lees valt er een nieuw boek door de brievenbus. “Hlub!” is een beklemmende vertelling staat achter op het omslag, met de komst van een smerige grijze hond, een oude geliefde en de dood die steeds dichterbij komt. Maar daarover later geschreven…

In ”Weefsels” stelt Krijgsman doordringende vragen aan zichzelf en aan mij als lezer. Hij had de scherpzinnige antwoorden daarop best voor zichzelf kunnen houden, maar zijn intelligent geestige zienswijze moet de wereld in, moet kenbaar gemaakt worden en gekend zijn. Het maakt er de wereld een zucht beschouwelijker op, het leven een moment meer levenskrachtig. Door de zienswijze van anderen op mij te laten inwerken, door nieuwe draden aan mijn weefsel toe te voegen, krijgt mijn mening een grotere inhoud en kan ik de zon achter de wolken zien schijnen. De dichterlijk-filosofische bespiegelingen van Adrie Krijgsman in “Weefsels” zetten mij aan het denken, reflecteren mijn kijk op de wereld. Hij schrijft ware woorden.

Evenwel in woorden gaat hij tekeer, nochtans in zinnen kat hij het zijn af. Maar niet zo dat hij er afstand van neemt, de schrijver is onderdeel van het bestaan zoals dat op dit moment zich voordoet. Hij moet wel mee, zelfs op reis volgt het zijn hem als een schaduw. Daarnaast kan hij wel tegen huisjes die voor anderen (schijn)heilig zijn trappen en ze als de grote boze wolf omver blazen. Gebouwd op zand zijn deze een prooi voor deze denker, van de rots schuift hij ze zo pardoes af het fjord in. Echter altijd op zijn met omhaal van woorden persoonlijk vriendelijke manier. Zo'n stijl dat je in hem gelooft, als in de zalfjes van de kwakzalver of het verhaal van de profeet die niet geëerd wordt in eigen land. Hij windt zich op als een klok, blaast zich op gelijk een kikvors. Spreekt zijn afkeer uit in volle woorden als verweer tegen de holle woorden van de kopstukken van toen die nu politiek gezien nog bovenaan de lijst prijken. In een steekhoudende omhaal van woorden zegt hij waar het op staat. Want in een land als Nederland mag je denken wat je wilt, de gedachten zijn vrij, en je uitspreken en opschrijven wat je denkt en meent - maar hoed je voor de kwaadsprekers, de doemdenkers, de complottheorieën. Zij proberen je kapot te maken, onderuit te schoffelen, want alleen hun waarheid is werkelijkheid. Krijgsman verweert zich filosofisch kranig, wast hen de oren met taal die zij niet kennen.

Weefsels, dat zijn structuren en vlechtwerken die op veel platformen in de maatschappij te vinden zijn. Krijgsman heeft het erover. Maar vooral schrijft hij over en ageert hij tegen de politieke weefsels. Ergert zich aan de stroperige samenstelling van het parlement, dat dit maar niet van de grond wil komen. Bij het voltooien van de bundel “Weefsels” is dat daar in Den Haag nog niet naar ieders tevredenheid afgerond, dus Krijgsman kan zich nog naar hartenlust opgeilen. Zo zou het schrijven gedateerd kunnen heten, maar de manier waarop Adrie de wederwaardigheden in de tijd zet is het tijdloos en van alle tijden. Hij strooit met metaforen. Belijdt het verleden, zet zijn vroeger in de schijnwerper. Het is de vluchtigheid van terug. De spiritualiteit van toen en daar. In ‘Woorden dichten taal’, een hoofdstuk dat erop lijkt het boekje levensvatbaarheid te geven in combinatie met de laatste oprisping ‘het verdikken van dunne boekjes’, dansen de zinnen in mijn gedachten langs hersenkwabben en ruggenmerg. Op de wijze van Krijgsman heeft hij een melodieuze compositie gemaakt. De dichter in de schrijver richt zich hierin op. Het is het meest vrolijke deel in de bundel, een partitie die ik graag nog eens weer opsla en overlees. Er is rijm en binnenrijm, er is metrum en ritme, parlando en epiek. Het is een tekst die eenvoudig als voordracht kan worden gedeclameerd. In de bundel is het een oase, een eiland van melk en honing.

Adrie Krijgsman diept zijn kennis niet enkel uit zichzelf op. Hoewel hij peilloos kan duiken in het eigen wezen en met filosofische denkbeelden boven water komen. Of graven tot de harde bodem is bereikt om softe mijmeringen op te halen, starend peinzen. Integendeel, hij heeft een boekenkast vol andere diepe denkers en put daar naar believen uit. Het is een bron waarin hij bij tijd en wijle een emmertje gooit dat vol quoten naar boven wordt getakeld. Het geeft de tekst grond, een basis waaruit blijkt dat niet alleen Krijgsman de wijsheid in pacht heeft. Er zijn zoveel overige wijsheden waarop hij kan aansluiten of kan aanhalen om zijn eigen kunde te staven. Zijn denkbeeld te staven en zienswijze te bevestigen, zijn waarheid en mening te rechtvaardigen. Een filosofie wordt uit meerdere denkbeelden en ideeën gevormd. Weefsels ontstaan uit meerdere draden en patronen, schering en inslag.

Weefsels, dichterlijk-filosofische bespiegelingen. Adrie Krijgsman. Uitgegeven bij Brave New Books, 2024.

[euroadventure]

Lillesand - Rysør 🚴‍♀️ 109km 🚴‍♀️

Donderdag 27 juli

Deze ochtend wil ik redelijk op tijd vertrekken, maar zoals altijd duurt alles opruimen en opstarten wat langer dan ik dacht. Dat geeft niet ondanks dat ik vandaag een lange tocht in het vooruitzicht heb. De avonden zijn immers nog lang!

Ik zeg gedag tegen het Nederlands stel en vertrek rond half tien op de fiets. Dit keer dus langs de kust! Het eerste stukje is al veelbelovend waarbij ik vrijwel continu langs het water fiets.

Na een aantal kilometers langs het water wordt ik een gravelpad opgestuurd. Eerst ben ik nog mega enthousiast, maar al snel loop ik te puffen...behoorlijke steile klimmetjes en ook best wat los zand waardoor ik me niet zomaar naar beneden stort. Zeker met al dat extra gewicht van mijn tassen is het haast niet te doen.

Uiteindelijk overleven we ook dit stuk van de route 💪🏻 en fiets ik verder naar Grimstad. Hier drink ik een kop koffie en een soort tompouche bij een bakker en vraag gelijk of ik mijn accu mag opladen. Het is behoorlijk heuvelachtig waardoor ik meer batterij verbruik dan gedacht. Na de koffie slenter ik nog even door de straatjes.

Ik vervolg mijn weg naar Arendal. Onderweg is het echt genieten van al het moois om mij heen. Het is bij vlagen pittig om naar boven te klimmen, maar naar beneden gaat als een tierelier! Ook Arendal is een leuke bruisende stad. Er is net een festival en ook veel mensen met een eigen boot liggen in de haven.

Na Arendal zijn er voorlopig weinig campings, ik zal nog minstens 60 kilometer verder moeten rijden en heb er al ruim 40 op zitten. Ik hoop dat ik het ga redden ondanks dat ik mijn accu een klein half uurtje heb opgeladen. Onderweg kom ik langs prachtige fjorden en baaien.

Ik ben in Tvedestrand en besluit net buiten het dorp wat eten klaar te maken. Het is net na 17 uur en ik krijg honger. Ook moet ik nog 30 kilometer (ik stop om de haverklap voor een foto) en moet me mentaal even voorbereiden op het laatste stuk. De accu kan in de laagste stand nog maar net iets meer dan 30 kilometer rijden. Het wordt kielekiele of ik het ga halen. Ik geniet wel tijdens het etrn van een prachtig uitzicht.

Het laatste stuk is magisch mooi, maar ook afzien.

De accu gaat het net niet redden vrees ik. Met nog 3 kilometer op de batterij over en ook nog 3 te gaan (maar niet vlak natuurlijk) besluit ik een mevrouw aan te spreken die ik in haar tuin bezig zie. Ik vraag of ik voor een keartiertje mijn accu mag opladen. Geen probleem! Ik mag wachten in hun loungeset en krijg zelf een flesje koude cola aangereikt. Top! We kletsen nog wat en na een klein half uurtje fiets ik weer verder. Wat superlief!

Rond 20 uur kom ik uiteindelijk aan op de camping. Ik zet mijn tent op, ga douchen en kruip rond half elf mijn slaapzak in. Moe, maar meer dan voldaan!