#kruiwagen

[elkedageenfotovanluus]

als de kachel bijna uit is, moeten we nieuw hout halen. Lotti gaat mee!

[lip-punt-nl]

Ga je de kruiwagenband vervangen dan kan je kiezen tussen bijv deze banden zoals op de foto. De linker band is steviger en een betere kwaliteit. De rechter is voordeliger maar een wat minder goede kwaliteit. Ga je zwaardere klussen doen en wil je langere gebruiksduur dan is de linker band de beste koop. Voor kleine klussen kan je rechts kiezen. #kruiwagenband #kruiwagen #banden #buitenband #rijden #vervoer #stratenmaker #tuinieren #voorjaar #rubber #canvas https://www.instagram.com/p/CnEn4Fls6ag/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[gewoonkarin]

Laad me met rust. Die zin omschrijft precies wat veel mensen moeten doen. Wat iemand vandaag precies niet deed.

Van ruilen komt huilen en zo was het vandaag met de tuinen. Ik had mijn tuin keurig per 1 oktober opgeleverd, conform verzoek en had dat als een gelijk oversteken gezien. Het bleek meer eenzijdig te zijn. Ik wachten tot de ander klaar zou zijn. Ik had vandaag als deadline gesteld. Twee weken de tijd leek me redelijk als je alleen maar mee hoeft te nemen wat je wil houden en de rest ruimen wij op. Geloof me, de rest is veel want het is een enorme bende. Een vuile tuinder, dat zou ons pa zeggen. Ik zeg het nu ook overigens.

Ze werd boos op me omdat ik licht geïrriteerd reageerde. Ik gaf aan dat het zo goed was en ging verder. Ze ging door. Op een gegeven moment maakte ze een opmerking over mijn opvoeding. Er knapte iets. Ik voelde het knappen. De duivel in me kwam los. Mijn opvoeding komt van mijn ouders en daar praat je niet slecht over. Dat ik niet altijd even makkelijk ben is zeker waar maar dat ben ik, dat is niet mijn opvoeding. Ik had de kruiwagen in haar gezicht willen gooien. Ik ging los, niemand komt aan ons pa en ons ma.

Ik heb, toen haar man ziek was, haar tuin wat opgeruimd samen met mijn Tuinbuuf. Helpen. Ik heb mijn oude tuin keurig opgeleverd. Ze hoeft haar oude tuin niet keurig op te leveren.

Ze moppert over haar kinderen. Die helpen niet. Dat geklaag mag ik aanhoren. En dan durven zeggen dat ik niet goed opgevoed ben. Durfde ze ook het leed dat rouw heet voor mijn voeten te gooien. Hallo, toen Paul zijn leven had verloren en ik, met mijn ziel onder de poot, op de tuin was kreeg ik meteen een dosis rouwconcurrentie over me heen. Nul empathie naar mij toe. How can I make this about me. Zo is ze. Prima, ze weet niets van mij. Dat haar man is overleden is triest. Ik doe niet aan medelijden. Medeleven is meer mijn ding. Met zielig kom je nergens.

Lang geleden dat ik zo kwaad was. Ik hoorde mezelf praten. Hard. Lage stem. Diep uit de krochten van mijn zijn. Mijn grens bereikt. Kom niet aan hen waar ik van houd. Dan bijt ik je strot af.

Schone sanering. Ook dit mens hoort nu bij de groep die van mij geen blik of letter meer krijgen. Dat is fijn want dan kosten ze me ook geen energie meer. Eerlijk gezegd, ik vond het opluchtend, de boos eruit.

[rtvideaal]

Fanatieke fruitplukkers gaan in Rha met kruiwagens vol naar huis

Honderden families liepen afgelopen zaterdag en zondag door de gigantische appel- en perenboomgaard van de familie Horstink in buurtschap Rha bij Steenderen, om op een leuke en leerzame manier aan hun verse fruit te komen. De ‘fruitfamilie’ vloog zaterdag in de rondte om te zorgen dat alles tijdens de Achterhoekse plukdagen in goede banen verliep. “Het is wel heen en weer vliegen, maar als ik…

[dwalendinhetniets]

Widm 2016 - aflevering 2

"We moeten een lijn vinden in hoe we dingen aanpakken" lieve schat, dat is volgens mij nog nooit gebeurd in widm

Hoe weet je het verschil tussen alle soorten zout?

Meteen al chaos, love it

Remy die meteen een kruiwagen omgooit oeioeioei

Hahaha Ellie die iedereen portofoon les geeft

Aah al dat werk voor niks

"Ether-discipline"

Omg dat is echt moeilijk om iedereen te onthouden

Marjolein leid echt iedereen af

Lijkt me ook grappig om hier mee te doen als iemand die op de juiste plaats neergezet moet worden

Tim en Taeke klinkt echt als een of ander dynamisch duo

Oeh informatie of jokers 👀

De makers van widm vinden de muziek van interstellar echt supergoed, dit is volgens mij de derde keer dat ik cornfield chase hoor in een aflevering

Die witte bollen met de geprojecteerde hoofden van oud-mollen zijn echt creepy

Die quote 'het spel verandert achter je rug' vind ik echt stom, het zal wel waar zijn maar ik vind het een stomme quote

Marjolein hoeft niks van Ellie voor de jokers? Dat vind ik verdacht

Ah Airen moet er uit :(

[fransopdefiets]

10-8 Verdalsøra

Uiteindelijk kwam er toch nog iemand bij in de schuur, Uwe, een Duitse wandelaar, die was al vier weken onderweg vanaf Sundsvall. Maar eerst klopte er een heel bedeesd Duits meisje aan, om te vertellen dat ik niet moest schrikken, maar ze ging een tent opzetten achter de schuur. Omdat ik zelf ging eten in het hoofdgebouw, legde ik haar uit hoe het fornuis in de schuur werkte en zei dat ze vooral gebruik moest maken van de schuur om te koken en te eten.

In het hoofdgebouw kwam ik dus die Uwe tegen, die daar ook ging eten. Een grappige vent, die weer in gezelschap was van een andere wandelaarster, die weigerde om in de schuur te slapen en vervolgens de slaapkamer van de oudste zoon aangeboden kreeg, want die was er toch niet. Over gastvrijheid gesproken!

We aten gestoofd lamsvlees van de eigen boerderij, met geroosterde groenten en aardappelpuree en zelfgemaakt ijs toe. Daarbij dronken we een lokale bierspecialiteit, bier met een rooksmaak. Het procedé is hetzelfde als bij whisky, ze roken de mout, maar hier gebruiken ze in plaats van turf het hout van een specifieke boom. Het was een mooi roodbruin bier met een uitgesproken rooksmaak en ik vond het een ontdekking.

Daarna kregen we van de eigenaar nog een lesje Noorse geschiedenis. De boerderij was al sinds 1750 in de familie en een van zijn voorouders nam deel aan de grondwetgevende vergadering in Eidsvoll. Dus hij vond zichzelf de autoriteit om ons het hoe en waarom van Noorwegen even uit te leggen.

Toen we na het eten met een kruiwagen hout voor de kachel terug kwamen, zat de bedeesde kampeerster inderdaad aan tafel te eten. Ik maakte de kachel aan en spande een waslijn waar we onze natte spullen aan konden hangen. Het werd al snel behaaglijk warm en we zaten gezellig te kletsen totdat we slaperig werden van de warmte en ons bed opzochten.

Om iets over achten zit It ik op de fiets. Ik heb in mijn hoofd om naar Verdal te gaan, ik schat iets van 60 kilometer hier vandaan. Dat blijkt al snel een ambitieuze gedachte.

De route golft op en neer en klimt gestaag naar 320 meter. Heel veel korte steile hellinkjes en ik moet regelmatig afstappen om te gaan lopen. Daarna volgt een slippende afdaling door een grindbed naar 100 meter, waarna ik opnieuw naar 340 meter mag klimmen. En zo gaat het de hele dag door en Verdalsøra komt maar niet in zicht. En ik maar zeulen met die fiets en zweten in de brandende zon.

Ik kijk regelmatig in de app hoe ver het nog is en dan valt me op dat het niet uitmaakt waar ik ben, de afstand naar Verdalsøra blijft altijd 17.4 km. In werkelijkheid moet ik dan nog iets van 40 kilometer afleggen. Op asfalt gaat dat best, op gravel wordt het al uitdagender, maar uiteindelijk fiets ik over een karrespoor vol met kuilen en keien. Ik wil best geloven dat de heilige Olav daar duizend jaar geleden ook gelopen heeft, maar als hij een fiets had gehad, had ie zeker een andere route genomen om de heidense Zweden een lesje te leren.

Wat me ook tegenvalt, is dat alle kerken op de route op slot zijn. De route loopt van kerk naar kerk, maar even naar binnen om een kaarsje voor Sint Olav te branden, dat zit er niet in.

Kortom ik kom behoorlijk afgepeigerd op de camping van Verdalsøra aan, gelukkig hebben ze hier hutjes, zodat ik vannacht niet in de voorspelde stromende regen in mijn tentje lig.

Gefietste afstand: 83 km

Gefietste tijd: 7,5 uur

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Een man met goede schoenen’ van Rob van Essen: tuinkabouters als stootkussen

Op de voorflap van Een man met goede schoenen, Rob van Essens (1963) derde verhalenbundel, prijkt de op het eerste gezicht onschuldige afbeelding van een olijke kabouter die een kruiwagen voortduwt. Het colofon vermeldt dat het beeld is geplukt van Shutterstock, een gigantische online databank met rechtenvrije stockafbeeldingen. De garden gnome van Tomacco is door de grafische vormgever echter licht bewerkt: de glanssporen op de muts van de kabouter zijn verdwenen, alsook de vergulde gespen op zijn laarzen en riem én de madeliefjes in het gras en de kruiwagen. Stockafbeeldingen geven een soort standaard weer: het zijn weergaves van een zekere maatstaf, inwisselbare beelden als toetsstenen van gangbaarheid. Soms zijn de ijkpunten waartussen het normale zich afspeelt rekbaar, zoals de behoorlijk hilarische Instagram-account Stutter.shock van kunstenaar Jasper Rigole aantoont. Dat principe van wat ik ‘flexibele normaliteit’ zou durven noemen, ligt aan de basis van de twintig verhalen in Een man met goede schoenen en bij uitbreiding van Van Essens gehele oeuvre.  

Normaliteit en vervreemding

Uit het verhaal ‘De therapeut’ weet de lezer dat het kruiwagentje tijdens een wraakoefening zal worden gevuld met een welbepaald lichaamssap, een vuige daad die onze perceptie van de noeste alverman op de cover op zijn kop zet. Want als toonbeeld van normaliteit genereert een tuinkabouter een automatische reactie. Wanneer Van Essen met subtiele ingrepen en kleine deviaties ons waarnemingskompas op hol laat slaan, doorbreekt hij moedwillig onze automatismen en vervormt de werkelijkheid die we gewend zijn. Het is een prachtig voorbeeld van Viktor Sjklovski’s vervreemding: nooit meer zal de lezer nog op een normale manier naar een tuinkabouter kunnen kijken. Dat Van Essen onze leeservaring binnen het korte bestek van een verhaal op een natuurlijke manier kan doen kantelen, pleit niet alleen voor zijn vertelkunst, maar is meteen ook een handelsmerk van de auteur. Zijn romans en verhalen — vaak gestoeld op een al dan niet directe autobiografische basis — vertrekken doorgaans van alledaagse gebeurtenissen, om gaandeweg naadloos over te vloeien in verbeeldingrijke, exuberante en absurdistische situaties. Alles lijkt wel degelijk wat het is bij Van Essen, tot op het moment dat hij alles omkeert en niets meer is wat het lijkt.  

De vervreemding bij Van Essen leunt ook aan bij het freudiaanse ‘Unheimliche’, de angst en fascinatie die ontstaan wanneer datgene wat van oudsher vertrouwd was, plots vreemd lijkt. Onverklaarbare zaken passeren plots als dagdagelijks, als faits divers die er nu eenmaal bijhoren: ‘De wereld bestond uit twee helften die even langs elkaar waren geschuurd, zonder dat dat de bedoeling was geweest; dimensies waren doorbroken en tijd en ruimte hadden zich door een kleine onoplettendheid in de kaart laten kijken.’ De verteller van ‘In de Rijnstraat (bij de Albert Heijn)’ hoopt dat de bevreemdende gebeurtenis hem betekenis zal brengen, ja zelfs enige vorm van inzicht in het onvatbare: ‘Overal voelde ik betekenis rondzingen’.

Fantastiek

De verhalen in Een man met goede schoenen zijn geschreven in de afgelopen zes jaar. Het gros verscheen eerder in tijdschriften en kranten of op Van Essens bijzonder lezenswaardige blog ‘Reddend zwemmen’, het creatieve lab van de auteur, zeg maar, genoemd naar zijn debuutroman uit 1996. Van Essens vorige verhalenbundels, Elektriciteit (2010) en Hier wonen ook mensen (2014), zijn inmiddels respectievelijk tien en zes jaar oud. Is het openingsverhaal van Een man met goede schoenen mogelijks een vingeroefening voor De goede zoon, dan zijn enkele andere verhalen met hun fijnzinnig uitgewerkte plots eerder uitlopers van vroegere romans als Visser (2008) en Alles komt goed (2012). Hoewel in de lijn van de verwachtingen sinds de exuberante verbeelding van De goede zoon, valt het aantal verhalen met onversneden fantastische elementen op, met het openingsverhaal als onheilspellende voorbode van al dat onverklaarbaars.

Zo waren in Een man met goede schoenen heel wat dubbelgangers rond. In het bizarre ‘In het restaurant (drie gangen)’ wijst een serveerster een restaurantbezoeker op het feit dat hij ook wat verder in een hoekje zit (‘Kijk dan u bent het zelf.’) en in het aangrijpende ‘J.O.S. Days’ herkent een oudere vrouw een toevallige passant als haar jaren geleden overleden broertje. Hoewel de verteller niet in reïncarnatie gelooft, herinnert hij zich van alles, bijvoorbeeld wanneer de vrouw hem meeneemt naar hun vermeende vroegere woning. Opnieuw genereert de vervreemding een zekere angst (‘Al deze dingen kan ik niet verklaren’), die pas eindigt bij een bezoek aan het graf van het overleden jongetje: ‘Nu we bij mijn dood waren beland, was het voorbij.’

De wandelaar in ‘J.O.S. Days’ — een ik-verteller die zoals wel vaker verdacht veel weg heeft van Van Essen — struint langs de Weespertrekvaart en mijmert over de ‘wederopbouwwijken’: ‘Mijn hele volwassen leven heb ik terugverlangd naar een tijd die ik niet zelf heb meegemaakt.’ Hij verlangt ernaar te weten hoe het was om als Amsterdams kind op te groeien in zo’n wijk in het tijdperk waarvoor die wijken waren bedoeld (zie ook in dat verband Van Essens schitterende autobiografische kroniek Kind van de verzorgingsstaat (2016). Tót zijn gemijmer wordt doorgeprikt, letterlijk van gene zijde. Van Essen slaagt er alweer moeiteloos in om een doodnormale situatie te laten verglijden tot een die we met rede niet kunnen vatten, maar tegelijkertijd gewillig voor waar aannemen.

Ook ‘De glazen kamer’ toont hoe een onschuldig gegeven (een auteur wordt voor een ereceremonie ten paleize uitgenodigd samen met andere figuren uit de culturele sector die zich verdienstelijk hebben gemaakt)  al snel uitwaaiert tot een bijna uitzinnige explosie van verbeelding en fantasie. De basis is weer licht autobiografisch getint: een Van Essen-achtige verteller herkent enkele andere gasten, ‘die net als ik het afgelopen jaar een literaire prijs hadden gewonnen’. Tijdens een onwennig gesprek verwijst de koning naar ‘dat verhaal met die katten’ (uit Hier wonen ook mensen) en wanneer de verteller verdwaalt in het paleis, verzucht hij ‘ik liep niet rond in een hotel of een restaurant, hier woonden ook mensen’. Tot zover de realistische zijde van dit verhaal. Wanneer de verteller het toilet zoekt, komt hij plotsklaps terecht in een kamer die geheel van glas is, met een luik in de vloer dat leidt tot een eindeloze en duizelingwekkende Alice in Wonderland-konijnenpijp. Het is telkens weer een waar lezersgenoegen om te beleven hoe Van Essen je onverhoeds meeneemt op een trip en de wonderlijkste werelden binnenloodst (zie ook de Roald Dahl meets Tim Burton-onderwereld in ‘Ideeën van ontsnapping’).

Tijdreizen en absurdisme

De verbeelding viert evenzeer hoogtij in ‘In de kelder van de kruidenier’ waar een groepje scholieren een wormgat ontdekt in de kelder van de dorpskruidenier. Voor een stevige portie tijdreizen draait een meesterverteller als Van Essen uiteraard zijn hand niet om (in een recent interview liet hij zich overigens ontvallen dat tijdreizen mogelijks een belangrijk thema zal worden in zijn volgende roman). In ‘De lastigste logé sinds tijden’, oorspronkelijk verschenen in een Engelstalige versie op 2.3.74, krijgen Axel en Miranda hun (goede) zoon Erik op bezoek uit de toekomst. Hij wil zijn ouders verhinderen om hem te verwekken. De ouders vragen zich af of ze Eriks wens om niet te bestaan al dan niet moeten eerbiedigen. In het vervolgverhaal ‘De vissen eten geven’ is Eriks opzet blijkbaar mislukt want Axel en Miranda betrappen hun zoon terwijl hij in het zwembad ‘iets heel lichamelijks’ aan het doen is met het buurmeisje.

Het gruwelijk absurdisme van de scheerbeurt steekt een tweede keer de kop op in ‘Iedereen werd verpleegd’. Daar is een man  er getuige van hoe iemand op een terras met zijn vuist zijn jeneverglas aan stukken slaat en de scherven tot bloedens toe over zijn gezicht wrijft. Tegen wil en dank gaat de man met de gewonde mee naar het ziekenhuis, waar hij verzucht dat ‘de basso continuo’ van zijn leven eenzaamheid is. Vrolijker ongerijmds schuilt dan weer in ‘De man die weer naar buiten wilde’, waarin buiten — alsof het niets is — letterlijk binnen wordt en omgekeerd, én in het titelverhaal ‘Een man met goede schoenen’, waar degelijk schoeisel niet meer of minder dan een statussymbool is en een onooglijk zakje verwelkte groenten geldt als valuta.

Oude bekenden

Een ander behoorlijk gesjeesd verhaal is ‘Nu is het diep genoeg’, oorspronkelijk verschenen onder de titel ‘Een uiterst belangrijke boodschap’ in De Groene Amsterdammer. Wanneer een man zijn ex-vriendin bij de ingang van een dierenkerkhof ziet, wordt hij terug geslingerd naar de tijd toen ze samenwoonden. De man vertelt over zijn uit de hand gelopen obsessie met de onderbuurman die op zijn schedel een enorm getatoeëerd oog heeft staan en een hondje heeft dat Kazan heet: ‘Soms zie je iets wat onmogelijk is’. De man, een (nieuw) hondje en de buurman eindigen uiteindelijk als een ongewoon menage à trois, zonder de vriendin dus. Het korte ‘Nog warm van de clown’ ademt de sfeer uit van de beste Robert Altman-films en het slotverhaal ‘Waar het werkelijk om ging’ verscheen als kerstverhaal in NRC Handelsblad. In die afsluiter wordt een slachtoffer van een huisbrand ei zo na pyromaan en beraamt een plan om grote delen van de stad in de fik te steken. Uiteindelijk voert zijn psychologe zijn plan uit: samen ontvluchten ze de brandende stad, terwijl het zacht begint te sneeuwen, wat niet alleen de kerstsfeer oproept, maar ook ‘The dead’, het laatste verhaal van James Joyce’s Dubliners (1914), een verhaal dat de hoofdpersonages in Van Essens tweede roman Troje (2000) meermaals bediscussiëren.

Bijzonder aardig voor de fans is dat er enkele oude bekenden uit de vorige verhalenbundels opduiken in Een man met goede schoenen, met name de mythische jeugdvriend Scipio en de slome, zachtaardige oom Evert. In ‘Eindhoven’ lift de verteller (waarin we wederom moeiteloos de jonge Van Essen herkennen) samen met zijn zelfverzekerde en baldadige makker met hoog punkgehalte Scipio naar Eindhoven. Ze worden opgepikt door een politiewagen. Wanneer Scipio drie maal ‘hoelah’ roept, ontstaat er een hilarische discussie tussen de twee literatuurminnende agenten, want een van hen herkent de uitroep uit Cees Nootebooms verhaal ‘Hoela’.

Van Essen krijgt geregeld de vraag of er geen roman over Scipio komt. Alle verhalen hebben weliswaar een zekere droefenis over zich, want ze zijn allemaal geschreven in het besef dat Scipio al lang dood is, zogezegd doodgeslagen aan het Sarphatipark. In het schitterende ‘Scipio’s zuster’ gaat Van Essen dieper in op dat gewelddadig overlijden en trekt het — hoe kan het anders — in twijfel. Het personage Van Essen wordt ontboden door de zuster van zijn jeugdvriend; ze wil weten waarom de auteur haar broer in zijn boeken heeft laten doodgaan. De schrijver probeert duidelijk te maken dat Scipio voor hem een personage is, ‘een amalgaam van jongens die ik vroeger heb gekend’ en dat hij Scipio heeft laten sterven voor ‘het dramatisch effect’, hoewel hij de aanval in het park dan toch zou overleefd hebben. Uiteindelijk sluit de zuster de schrijver op in de vroegere kamer van Scipio: hij mag er pas uit als hij nog verhalen over haar broer vertelt. De schrijver begint dan maar ‘Eindhoven’ te vertellen, maar dat kent ze al, dat stond immers in Tirade! In een bizar einde is de schrijver er meer en meer van overtuigd dat de zuster eigenlijk Scipio zelf is.

Van Essen wordt vaak geprezen voor zijn laconieke, heldere stijl, vol onderkoelde humor en rake beschrijvingen. Meer dan terecht, maar voor mij is hij ook de ultieme clever writer, een gewiekste fabulator die als geen ander een plot kan uitwerken en een steengoed verhaal vertellen. Voor elke narratieve patstelling heeft hij een gepaste oplossing, verhaaltechnisch lijkt er geen limiet op zijn kunnen te staan. Een hoogtepunt op dat vlak is ongetwijfeld het eerder aangehaalde ‘De therapeut’, met een lengte van veertig pagina’s meteen ook het langste verhaal uit Een man met goede schoenen. David is ’s morgens voor het eerst bij een therapeut geweest. Diezelfde avond komt de therapeut onaangekondigd aanbellen en neemt zijn nieuwe patiënt onder lichte dwang mee op een hallucinante tocht naar zijn verleden. Met sardonisch genoegen laat Van Essen in deze gebalde comedy of manners vol verrassende plotwendingen de lezer alle hoeken van de narratologische kamer zien, met tuinkabouters als stootkussen.

Verschenen op: De Reactor, 7 januari 2021

Een man met goede schoenen van Rob van Essen, Atlas Contact 2020, ISBN 9789025464127, 245 pp.

[twafordizzy]

William Carlos Williams Dicht op een Rode Kruiwagen

bron beeld: allenginsberg.org De rode kruiwagen Er hangt zoveel af / van een rode krui- / wagen glanzend van regen- / water naast de witte / kippen uit: even dit, Meulenhoff Amsterdam, 2006; vertaling Huub Beurskens William Carlos Williams (1863-1963, USA)

[rotterdamvanalles]

Het Moordenaartje.

Iedereen van ca. 50 jaar of ouder zal zich ongetwijfeld het trammetje oftewel het "moordenaartje" herinneren dat o.a. van Rotterdam naar Oostvoorne en Hellevoetsluis reed. Onderstaand leest u het een en ander over de geschiedenis van de R.T.M. De Rotterdamsche Tramweg Maatschappij of kortweg de R.T.M. werd opgericht in 1878 met het doel tramlijnen in en buiten Rotterdam aan te leggen en te exploiteren. In 1879 werd de paardentramlijn tussen het Beursplein en Crooswijk geopend en een jaar later bezat de maatschappij al zes lijnen. De eerste stoomtramlijn was die van Rotterdam naar Delfshaven in 1881 en een jaar later naar Schiedam. Het streven om ook stoomtramdiensten naar de Zuidhollandse en Zeeuwse eilanden te stichten, kreeg in 1898 gestalte toen de tramlijn van Rotterdam-Zuid (Rosestraat) naar de Hoekse Waard in gebruik werd gesteld. In 1904 opende de R.T.M. met de lijn Rosestraat-Spijkenisse de dienst op West-IJsselmonde, dus Rhoon, Poortugaal, Hoogvliet en Spijkenisse. (Foto: het tramstation in Poortugaal)Een jaar later naar Hellevoetsluis en in 1906 naar Oostvoorne. Vooral deze laatste lijn was belangrijk voor de vele badgasten die 's zomers in groten getale uit Rotterdam en omstreken naar het strand trokken. Vanuit Oostvoorne-dorp ging de tramlijn zelfs nog verder tot aan het strand. Heel veel inwoners van Rhoon, Poortugaal en Hoogvliet maakten daar 's zomers gebruik van en ook heel veel schoolklassen profiteerden daarvan, want vakantie vieren op de Veluwe, Limburg of Brabant was er nog niet bij in die tijd, laat staan in het buitenland. Wie is er destijds niet met zo'n reisje mee geweest! De tram gaf de mogelijkheid om voor die tijd redelijk snel te reizen en goederen te vervoeren en verloste het gebied buiten Rotterdam uit een isolement. Zelfs tuinders in Poortugaal brachten zo in de jaren '30 met een kruiwagen hun producten, zoals groente, aardbeien, aalbessen, etc. naar het station om vandaar naar de groentemarkt in Rotterdam te gaan. Ook koeien en paarden werden door de R.T.M. vervoerd en vonden zo hun weg naar de veemarkt in Rotterdam. Veel schoolkinderen moesten in de jaren '40-'45 noodgedwongen ook met het "trammetje"

[keynewssuriname]

Franse politie pakt illegale Surinaamse straatventers aan

Franse illegale Surinaamse straatventers die het straatbeeld in Saint-Laurent-du-Maroni (Frans-Guyana) verstoren met hun illegale verkoopactiviteiten in woonwijken en voor winkels, zijn door de gendarmerie en de gemeentelijke politie aangepakt. Bij een operatie op 23 mei om het fenomeen terug te dringen, zijn negentien (19) Surinamers die zich illegaal in Frans-Guyana bevonden, opgepakt. Vier (4) van de aangehouden personen worden vervolgd wegens illegaal verblijf, terwijl de vijftien (15) anderen meteen op de boot zijn gezet en teruggestuurd naar Albina (Suriname). Tijdens de operatie in de wijk La Glacière hebben de wetshandhavers kruiwagens, waarin de straatventers hun spullen transporteerden en uitstalden, in beslag genomen. Ook verkoopwaar zoals warme vis en brandstof is in beslaggenomen. De agenten hebben ook een man aangehouden die marihuana in zijn bezit had. Veel Surinamers, zowel uit de grensregio als uit Paramaribo, reizen dagelijks naar het buurland om allerlei waren aan de man te brengen. De piekdagen zijn woensdag en zaterdag, de twee dagen waarop de lokale markt van Saint-Laurent actief is. Buiten de markttijden nestelen sommigen zich van ‘s morgens vroeg tot de namiddag voor de winkels in het centrum. Anderen proberen zich aan het zicht van de politie te onttrekken door met hun kruiwagens de wijken in te trekken en huis aan huis te verkopen. Hun activiteiten zijn een doorn in het oog van de Franse autoriteiten. De straatventers maken zich niet alleen schuldig aan het illegaal oversteken van de grens, maar frustreren ook de lokale handel met hun oneerlijke concurrentie. De actie van donderdag is deel van een nieuwe operatie speciaal gericht tegen ongebreidelde straatverkoop. Read the full article

[thegazete24]

Bouwbedrijven in Suriname maken misbruik van illegale werknemers uit Cuba en Venezuela

Zelfs kwetsbare vrouwen worden ingezet, waarbij ze moeten werken in de hete zon, graven, sjouwen met kruiwagens, en andere zware taken verrichten.Bouwbedrijven in Suriname maken misbruik van illegale werknemers uit Cuba en Venezuela

[tuinieren-met-passie]

Verlevendig Je tuin: De kunst van plantenbakken

Inleiding: De tuin is een canvas voor creativiteit en expressie, en plantenbakken zijn de penseelstreken die kleur en leven toevoegen. Niet alleen zijn ze esthetisch aantrekkelijk, maar plantenbakken zijn ook een praktische oplossing voor tuinen van elke grootte. In dit artikel verkennen we de veelzijdigheid van plantenbakken en hoe je ze kunt gebruiken om je tuin te transformeren.

Types Plantenbakken: Plantenbakken zijn er in allerlei vormen, maten en materialen. Houten bakken brengen een natuurlijke en rustieke sfeer, terwijl metalen of keramische bakken een meer moderne uitstraling kunnen bieden. Kunststof bakken zijn lichtgewicht en duurzaam, ideaal voor mensen die regelmatig hun tuinindeling willen veranderen. Overweeg zelfwaterende plantenbakken voor extra gemak in onderhoud.

Keuze van Planten: De keuze van planten voor je bakken hangt af van de standplaats en het seizoen. Voor zonnige plekken zijn geraniums en petunia's populaire keuzes, terwijl varens en hosta's gedijen in schaduwrijke gebieden. Kruiden zoals basilicum, munt en rozemarijn zijn niet alleen esthetisch aangenaam, maar ook praktisch voor keukengebruik. Experimenteer met hoogte, kleur en textuur voor een boeiende presentatie.

Plaatsing en Indeling: Plaats je plantenbakken strategisch om de beste groeiomstandigheden te bieden en visuele interesse te creëren. Gebruik bakken om paden te definiëren, privacy te creëren of als focuspunten. Groeperen van bakken kan een dramatisch effect hebben, vooral wanneer verschillende hoogtes en stijlen worden gecombineerd.

Onderhoudstips: Regelmatig water geven is essentieel, vooral tijdens warme zomermaanden. Zorg voor goede drainage om wortelrot te voorkomen en bemest regelmatig voor gezonde groei. Wees waakzaam voor ongedierte en ziekten en handel snel om verspreiding te voorkomen.

Duurzaamheid en Milieu: Overweeg duurzame praktijken zoals het gebruik van gerecyclede materialen voor je plantenbakken en kies voor inheemse plantensoorten die goed aangepast zijn aan lokale omstandigheden en minder water en verzorging vereisen.

Creatieve Ideeën: Wees creatief met je plantenbakken. Oude voorwerpen zoals kruiwagens, laarzen of zelfs oude meubels kunnen worden omgetoverd tot unieke plantenbakken en je kunt daarnaast plantenbakken gebruiken in je roomdivider. Deze creatieve recycling voegt niet alleen een uniek element toe aan je tuin, maar draagt ook bij aan een duurzame levensstijl.

Conclusie: Plantenbakken zijn een fantastische manier om je tuin te verrijken en persoonlijkheid toe te voegen. Ze bieden flexibiliteit in ontwerp en zijn ideaal voor zowel ervaren tuiniers als beginners. Of je nu een kleine patio hebt of een uitgestrekte achtertuin, plantenbakken kunnen helpen om je buitenruimte te transformeren in een bloeiende oase.

Op zoek naar een ervaren hovenier? Kijk dan eens op https://creatura-tuinen.nl/

[jurjenkvanderhoek]

KRUI-TOCHT, POËTISCH BESCHREVEN KRUISTOCHT VOOR PLANEET AARDE

Is het een bedevaart, een pelgrimstocht? Is Henry Mentink een bedevaarder, een pelgrim? Niet in de letterlijke betekenis van het woord. Hij knielt niet voor een god of een religie, maar gaat wel op de knieën voor het leefbaar houden van de aarde. De aarde, uniek in het universum en voor zover bekend de enige planeet waar onze levensvorm is ontstaan, verdient een plek op de erfgoedlijst van het heelal. Maar omdat daarvoor vooralsnog niemand voor kan worden aangesproken is Mentink op stap gegaan naar het hoofdkantoor van UNESCO. Om de VN-organisatie voor te stellen de aarde in elk geval op de Werelderfgoedlijst te zetten.

Een dwaas plan? Misschien, maar wel een prachtig idee om de organisatie die waakt over culturele en natuurlijke elementen met de neus op de feiten te drukken. Daarvoor ving Mentink een wandeltocht aan van Varik in de Betuwe naar Parijs in Frankrijk. Varik, omdat daar het Veerhuis staat. een plek waar men voor de aarde werkt vanuit de gedachte dat volgende generaties de vruchten plukken van deze arbeid, in plaats van hen met een schuldenlast achter te laten. Het Veerhuis is in de filosofie van Henry Mentink het Geldwisselkantoor tussen Hemel en Aarde. Daar kan geld gewisseld voor een munteenheid van de Hemel, dat wordt teruggegeven aan de Aarde zodat er nooit meer in gehandeld wordt. “Bij leven ontvang je dan Hemels rendement in liefde en dankbaarheid van de Aarde”.

Het klinkt vaag en zweverig. Maar Henry Mentink staat echter met beide benen op de grond. Op de aarde, die hij met ontzag een hoofdletter toebedeeld als is het een persoon met een naam: Aarde. Het is een vriend, een naaste en die heb je lief als jezelf. Om die gevoelens te erkennen ondernam Mentink dus een voetreis naar Parijs. Een kruistocht, een krui-tocht. Want tijdens de tocht duwde hij een kruiwagen geladen met zakjes aarde, die op verzoek werden gedoneerd door tal van mensen uit allerlei landen. Een last, zoals de pelgrim zijn zwaarte draagt naar het bedevaartsoord om er verlichtend vandaan te komen. Deze vracht aan aarde van de Aarde is door veelzijdig ondernemer en realistisch idealist Mentink afgeleverd in Parijs voor de voeten van de bobo’s die de werelderfgoederen beheren. Want de Aarde als geheel is evengoed een monument, belangrijk voor de wereldgemeenschap en in het verlengde daarvan het hele universum, dat we veilig aan toekomstige generaties moeten doorgeven.

Het idee van de wandeltocht spreekt schrijver Jan Kleefstra tot de verbeelding. “Alleen al in mijn gedachten ontspon deze reis zich tot sprookjesachtige proporties”. Hij neemt een lepel kweldergrond van Vlieland en brengt deze aarde in een envelop langs in Varik. Daarop stelt Mentink voor dat Kleefstra de dichter van de krui-tocht zal zijn. Een droom kwam uit, eigenlijk. Want op papier in proza en poëzie maakt hij zich al langer sterk voor de Aarde. Jan Kleefstra liep daarom zes dagen mee met Henry Mentink, de andere dagen was hij virtueel aanwezig. Hij zocht de plekken op in Google Maps en vond via links bruikbare informatie. Want Kleefstra wilde geen dagelijkse verslagen van de wandeling maken, maar zijn gevoel beschrijven bij de plekken waar de tocht aan voorbij trok. Dat kleine stukje Aarde dat zijn respect en aandacht verdiende. “Heel even was al dat leven voor een paar tellen deel van de tocht, en ik wilde het voor een iets langere tijd deel laten zijn van mijn overpeinzingen”.

Die overpeinzingen heeft Jan Kleefstra laten afdrukken in een boek dat verscheen naar aanleiding van de tocht, een soort van reisgids langs de route. ‘Een krui-tocht, over Aarde’ is geen dagboek maar eerder een droomboek. Het neemt mij mee in de poëtische belevingen van Kleefstra. Hij denkt mij het landschap voor, ik hoor de geluiden van de natuur tussen de regels door. De beeldende beschrijvingen maken de uitgave uiterst leesbaar., beleefbaar. Voor een moment ben ik ook daar, zie het landschap zo voor me zelfs zonder mijn ogen te sluiten. Ik loop mee achter de kruiwagen en draag zo nu en dan ook die last. De krui-tocht wordt als vanzelf een kruistocht.

De dichter/schrijver merkt elk detail langs de weg op en geeft daar beeldende woorden aan. ‘Een wezel kruist je pad, smalle weegbree deint kopzwaar op verlegen wind, uit verwondering zingen vogels je tegemoet’. Ik ben op weg, 45 dagen en ruim 500 kilometer. Althans in woorden en zinnen op papier. Natuurlijk niet fysiek, maar zittend op de bank met het boek opengeslagen op schoot. In gedachten leg ik al lezend de tocht af, in vele dagen minder en alleen van de plaats komend voor een kop koffie.

Het begint allemaal op vrijdag 22 april 2022, de dag van de Aarde, Earth Day. Die eerste twee dagen is Kleefstra erbij, in Varik en Velddriel. En later nog eens twee weekenden bij Brussel en in en rond Compiègne. Het is dan dag 36, Parijs is in zicht. ‘Hier lopen we. Voor de Aarde. Ze weet er van. We spreken veel, we zingen, we raken bladeren aan, trekken de hand langs een halm, ruiken aan bloesem, luisteren naar de vogels, het water, de wind in de lindes. Proberen we niet de mensheid te redden door het een bladstil ven voor te houden?’

Door te lezen in het verslag maak ik niet letterlijk de krui-tocht mee, maar ben er figuurlijk bij aanwezig. Kleefstra trekt mij zich met zijn beschrijving van wat hij ziet, waar hij in gevoel bij betrokken is, mee zijn droomwereld binnen. ‘Een droom is nooit een houvast, nooit een plek, maar een toestand van waaruit je dichter bij het leven komt’. Hij beleeft in woorden de omgeving zoals het zou moeten zijn en vooral moet blijven. En door deze woorden te lezen zie ik de omgeving voor me zoals ik deze ken van vroeger, dat niet is gebleven. Het is een paradoxale belevenis. Een andere kijk op hoe het was en nog steeds kan zijn.

De poëtische proza, de korte verhalen lees ik met het ritme van een gedicht, worden afgewisseld met poëzie. Gedichten die in enkele rake klinkende zinnen de emotie van Kleefstra verwoorden en passen aan mijn gevoel. Want niet alleen gaat de wandeling door het vrije veld dat soms welhaast onberoerd en maagdelijk zich voor het oog uitspreidt, ook wordt de kruiwagen geduwd langs straten van de stad. Het muntstuk uit de Hemel heeft twee kanten. Kop voor hoe het is en munt voor hoe het zal moeten zijn. ‘Was het landschap maar leeg en onberoerd. Niet zoals het begonnen is, maar misschien zoals het eindigt. (…) Om me in mezelf terug te trekken, is een beetje schaduw al genoeg. Stilte zal toch ook een keer leeg raken, ook al sluipt ze rond de dagen, om elders nog eens opnieuw te beginnen’.

Op rustdagen houdt de Aarde voor een moment halt, stopt de omgeving en is het landschap stil. Jan Kleefstra grijpt dan terug op eerder geschreven gevoelens bij de natuur, die steekhoudend zijn en er toe doen in deze opzet. De rustdag nabij Chevriéres bijvoorbeeld laat mij mijmeren wanneer hij schrijft “om alvast het zwijgen / uit mijn hoofd te leren”. Ik smelt, bij wijze van spreken. Naarmate de tocht vordert en leidt door de velden boven Parijs richt de schrijver toch meer zijn pijlen op de beleving van het waarom van dit lopen. ‘Wij zijn niet de redders van de biodiversiteit, wij zijn de veroorzakers van de teloorgang daarvan’. In deze bevindingen laat hij mij beter het doel van de tocht beleven. Maar blijft ondertussen wel het sprookjesachtige landschap beschrijven, de wonderlijke details en de welhaast onwereldse schoonheid.

Maar nog steeds neemt Kleefstra mij mee in zijn droomwereld die tijdens deze tocht een realiteit is. Hij beschrijft de bossen en de rivieren als klinkt er een lofdicht over de velden. Hij bekijkt de wolken, beziet de paden. En neemt religieuze overwegingen mee wanneer de kerk in het midden van het dorp staat. ‘Alles draait, en draait rond het geheim dat aan de grond is toevertrouwd’. En dan rijst het hoofdkantoor van UNESCO op, het eind van de reis. En is het Jan Kleefstra gelukt mij met zijn teksten als Dichter voor de Aarde te inspireren. Ik kijk nu anders naar de Aarde die zich om mij heen op mijn kleine stukje wereld aan mij toont.

Een krui-tocht, over Aarde. Jan Kleefstra. Mogelijk gemaakt door de Iona Stichting, het Veerhuis voor de Aarde en Optimist Media, 2023.

[barendrechtnu]

via BarendrechtNU – Alle actualiteiten in en om Barendrecht

[chantalvdreijden]

🎼Ik heb mijn wagen volgeladen🎶#song #music #muziek #artoutside #buitenkunst #statue #standbeeld #beeld #artwork #worker #man #kruiwagen #streetphotography #straatfotografie #madeinholland #lovephotography #photographer #photography #fotografie #fotograferen #outside #buiten https://www.instagram.com/p/CU7WFu4DOfe/?utm_medium=tumblr

[lip-punt-nl]

Bijna herfst! Dat was t al de hele zomer, maar goed. Binnenkort is t weer tijd voor bladharken. En dan met al die blaadjes kruien naar de groene bak of zo’n bak in de straat gemaakt van gaas. Hoe heet dat ding eigenlijk, bladbak? Maar je tuin en stoep liggen er voor de oog van t volk weer netjes bij en daar gaat t om. Voor deze jaarlijks terugkerende klus heb je een kruiwagen nodig. Nou is de band van dat ding altijd lek als je hem een keer nodig hebt. Dat is tevens 1 van de grootste redenen dat ze lek gaan. Je gebruikt hem te weinig. Stilstand is achteruitgang (quote FIFA xBox spel) Ik heb dat ooit geprobeerd te spelen, resultaat: m’n poppetje liep overal behalve in de buurt van de bal. Back to business: Het wiel op de foto kan gewoon niet lek! Het is een massieve volle band. Je monteert hem eenvoudig op de kruiwagen. Daar heb ik een TikTok van gemaakt, deze staat ook op t YouTube kanaal. Zie de link in m’n bio. (Veilige link: Linktree) Zo, nu kan je zorgeloos je kruiwagen pakken als je hem een keer nodig hebt. Je hebt nooit meer een lekke band. #linktree #bio #fifa #xbox #tiktok #youtubetutorial #kruiwagen #fotoshoot #buurman #kruiwagenwiel #antilek #massief #wheelbarrow #schubkarre #garten #tuin #herfst #bladharken #boom #montage #stoep #gaas #dop #velg #dedemsvaart https://www.instagram.com/p/CTJXuRWoqL5/?utm_medium=tumblr