#korte treinen

[pathsofoak]

Ah! De zomervakantie! Die exacte periode waarin je absoluut niks kan als je op het platteland woont en geen rijbewijs hebt.

[nederlandsespoorwegen]

Ik moest eten op Utrecht centraal ook al had ik nog geen honger, omdat ik wegens de werkzaamheden bij Amersfoort 1.5 uur in de trein zit tot mijn overstap in Zwolle, wat te laat zou worden voor avondeten. Kunnen jullie treinrestauratie terugbrengen voor zulke gevallen?

We doen heel erg soort van ons best om het alle reizigers zo aangenaam mogelijk te maken, maar keukens in de treinen inbouwen is niet rendabel voor de (over het algemeen) heel korte ritten binnen Nederland. Dat geld geven we liever uit aan managementsalarissen schoonmaakpersoneel

[aparking]

Vliegen kan een stressvolle ervaring zijn, vooral wanneer je vlucht vertraagd is. Of het nu gaat om slecht weer, technische problemen, of andere onvoorziene omstandigheden, vertragingen zijn een veelvoorkomend verschijnsel dat reizigers van en naar Schiphol regelmatig treft. In zulke situaties is het belangrijk om te weten wat je moet doen om de wachttijd zo aangenaam mogelijk te maken en je parkeersituatie goed te regelen. Hieronder bespreken we enkele tips om je verblijf op Schiphol tijdens een vertraging te optimaliseren en je parkeeropties effectief te beheren.

1. Blijf Kalmeren en Informeer Jezelf

De eerste stap wanneer je wordt geconfronteerd met een vluchtvertraging, is kalm blijven en jezelf goed informeren. Controleer de officiële Schiphol-app of website voor de meest actuele vluchtinformatie. Deze platforms geven real-time updates over de status van je vlucht, waardoor je op de hoogte blijft van eventuele veranderingen. Wees ook alert op meldingen via e-mail of SMS van de luchtvaartmaatschappij. Als je reisplannen door de vertraging dreigen te veranderen, neem dan direct contact op met de klantenservice om te bespreken wat je opties zijn.

2. Herzie je Parkeerreservering

Een van de belangrijkste zorgen tijdens een vluchtvertraging is je parkeersituatie. Heb je je parkeerplaats op Schiphol van tevoren gereserveerd, dan is het essentieel om je reservering te controleren. Bij de meeste parkeeraanbieders op Schiphol kun je je reservering eenvoudig aanpassen, zodat je geen extra kosten maakt als je later vertrekt of aankomt dan gepland. Bezoek bijvoorbeeld aParking.nl voor meer informatie over hoe je je reservering kunt wijzigen of verlengen. Hier kun je ook andere beschikbare parkeeropties vergelijken die mogelijk flexibeler zijn voor het geval van een vertraging.

Daarnaast is het raadzaam om goedkoop parkeren bij Schiphol te overwegen, vooral als je verwacht dat de vertraging aanzienlijk zal zijn. Dit kan je helpen om onverwachte extra kosten te vermijden en toch je auto veilig te laten staan.

3. Maak Gebruik van Schiphol’s Faciliteiten

Schiphol staat bekend om zijn uitstekende faciliteiten die het wachten op een vlucht aangenamer kunnen maken. Als je vlucht vertraagd is, maak dan gebruik van de gratis Wi-Fi om in contact te blijven met vrienden, familie of collega's. Er zijn ook verschillende lounges waar je kunt ontspannen, een hapje kunt eten of zelfs een dutje kunt doen. Voor wie wat meer tijd heeft, biedt Schiphol zelfs een mini-bioscoop en wellnessmogelijkheden, zoals massages en een kapper. Deze faciliteiten kunnen helpen de wachttijd minder frustrerend te maken.

4. Verken de Winkelgebieden

Een andere manier om de tijd te doden tijdens een vertraging is door het verkennen van de winkelgebieden op Schiphol. Hier vind je een breed scala aan winkels, van luxe merken tot handige reisbenodigdheden. Of je nu op zoek bent naar een last-minute cadeau, een goed boek, of gewoon wat wilt rondkijken, de winkels bieden genoeg afleiding. Vergeet niet dat de meeste winkels belastingvrij zijn, wat het shoppen nog aantrekkelijker maakt.

5. Overweeg Alternatieve Vervoersopties

In sommige gevallen kan een vluchtvertraging zo lang zijn dat het de moeite waard is om alternatieve vervoersopties te overwegen. Controleer of er treinen, bussen of zelfs huurauto's beschikbaar zijn die je op je bestemming kunnen brengen zonder te wachten op je vertraagde vlucht. Het kan handig zijn om deze opties te vergelijken met de kosten van het verlengen van je parkeerreservering, zodat je een weloverwogen beslissing kunt nemen. Als je besluit om met de trein te gaan, kun je je treinreis naar Schiphol ook van tevoren plannen om kosten te besparen.

Conclusie

Een vluchtvertraging is nooit prettig, maar met de juiste voorbereiding en kennis kun je de ongemakken minimaliseren. Door je parkeerreservering goed te beheren via platforms zoals aParking.nl, de faciliteiten van Schiphol te benutten, en alternatieve opties te overwegen, kun je de vertraging zo stressvrij mogelijk doorstaan. Zo ben je klaar om je reis voort te zetten zodra je vlucht eindelijk vertrekt.

[regioonlineofficial]

ProRail en aannemer Strukton werken vanaf 1 juni tot en met 9 juli aan het spoor in en om Leeuwarden. ProRail vernieuwen onder andere sporen en wissels. Hierdoor rijden er minder of geen treinen. Vervoerders Arriva en NS zetten bussen in. Aaneengesloten werk aan het spoor ProRail werken dag en nacht aan een robuuster spoor. ProRail breiden de bovenleiding uit en bouwen service- en opstelsporen. Ook verbeteren ProRail de drainage en watervoorziening. Tussen 1 juni en 9 juli rijden daarom een aantal korte periodes en één lange periode geen of minder treinen. Bussen in plaats van treinen Van maandag 17 juni tot en met dinsdag 9 juli rijden er bussen tussen Leeuwarden – Harlingen, Leeuwarden - Stavoren en Leeuwarden - Akkrum. Van maandag 17 juni tot en met donderdag 20 juni en op 9 juli rijden er bussen tussen Leeuwarden en Hurdegaryp. In de periode tussen maandag 3 juni en zondag 16 juni rijden alle treinen volgens dienstregeling. In deze periode wordt het noordelijke deel van het emplacement verbouwd.

[rotterdamvanalles]

De Binnenrotte voor het verplaatsen van 450 meter luchtspoor voor de aanleg van de Willemspoortunnel, 9 april 1989.

Uit het Vrije Volk van 24 april 1989:

Een nagenoeg perfecte show van technische know-how, langdurige regenval en een beperkte publieke belangstelling kenmerkten afgelopen weekeinde de jongste fase in de bouw van de spoortunnel Rotterdam, het verschuiven van het 450 meter lange viaduct aan de Binnenrotte van de oude op de nieuwe pijlers.

De tien miljoen gulden kostende operatie die zondagochtend om tien voor half zeven aan de spannendste uren begon en ruim acht uur later in grove lynen was geklaard, liep kort na het begin vertraging op toen één van de gestaag voortschuivende viaductdelen, ter hoogte van de Hoogstraat, met veel geknars en gepiep vastliep.

Oorzaak, zo bleek alras: de onderzijde van het bewuste viaductdeel zat klem tegen één van de ijzeren glijschoenen waarop het viaduct maximaal 12,5 meter werd verplaatst.

Hoewel arbeiders onmiddellijk met snijbranders het euvel te lijf gingen, ontstond een oponthoud van zeker drie uur. Ook op twee andere plaatsen moesten delen van plafondplaten die soortgelijke problemen dreigden op te leveren, worden weggebrand. Het werkschema kwam er niet door in gevaar omdat — speciaal met het oog op tegenvallers — een speling van vijf uur was gecreëerd.

In de loop van gistermiddag, toen alle brugdelen tussen Pompenburg en Hoogstraat op hun nieuwe plaats lagen, werd begonnen met het monteren van spoorstaven, bovenleiding en het afregelen van de seinen. Vanochtend om vijf uur reden de eerste treinen weer over het baanvak dat door de viaductverplaatsing met 1.30 meter is ingekort. Voor het gehele karwei waren in totaal driehonderd mensen byna 36 uur in touw. Ze verplaatsen in totaal dertig brugdelen van elk zeventig ton. Over enkele dagen begint men het slopen van de oude pijlers waarna de sleuf voor de spoortunnel aan de Binnenrotte kan worden uitgezet en uitgegraven.

De fotograaf is Ben van Wevering en de foto komt van de site feijenoordsemeesters.nl. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 24 april 1989.

[actuma]

Politie schakelt man uit die reizigers op treinstation Gare du Nord neerstak

 Een man heeft op het treinstation Gare du Nord in Parijs meerdere mensen verwond door ze met een zelfgemaakt steekwapen neer te steken. Minister Darmanin van Binnenlandse Zaken liet op een persconferentie weten dat er 6 mensen zijn neergestoken door de man, waardoor een van hen zwaargewond is geraakt. Een van de gewonden is een politieagent. Agenten in burger Doordat er op dat moment agenten in burger op het station waren om na hun dienst op huis aan te gaan en met hulp van de grenspolitie op het station kon de aanvaller binnen een minuut uitgeschakeld worden. Op de aanvaller hebben ze 3 maal geschoten, waarbij hij zwaargewond is geraakt en volgens Darmanin in levensgevaar verkeerd. De man droeg geen identiteitskaart bij zich en zijn identiteit is dus niet bekend. Ook zijn motief is onduidelijk. Een van de drukste stations Het treinverkeer van en naar Gare du Nord is vanwege dit incident korte tijd verstoord geweest. Het is een van de drukste stations ter wereld, waar ook treinen uit bijvoorbeeld Amsterdam aankomen. Read the full article

[rondeleeuw]

Treinergernissen

Wanneer je net als ik dagelijks met de trein reist is het moeilijk geen ergernissen te ervaren of irritaties te voelen. Is het niet ProRail, zijn het de Nederlandse spoorwegen óf de medereizigers. Eén week forenzen zónder ergernissen en irritaties is míj in ieder geval nog niet gebeurd sinds december 2014! Nu zou je kunnen concluderen dat ik wellicht een geacideerde zeikerd ben óf dat reizen met de trein per definitie ernstig bloeddrukverhogend werkt; dit vanwege de absoluut incompetente én abominabele organisatie door ProRail én de NS. Wellicht zal menigeen mij kwalificeren als een zure zemelaar, doch kan ik daar geen moment van wakker liggen. Ergernis I: te korte treinen! Je betaalt een schandalig hoge prijs voor een vervoerbewijs en kunt vervolgens in dat rijdende koekblik, als een stel palingen in een ton, proberen rechtop te blijven staan om je medereizigers niet als een stel bowlingkegels omver te gooien als je door de diverse wissels heendendert. De NS spreekt over een vervoerbewijs en uitdrukkelijk níet over een plaatsbewijs. De wijze van vervoer is dus open voor discussie: zittend; staand; liggend in het bagagerek; in elkaar gedrukt op het balkon; boven op het dak; hangend aan het chassis tussen de wielen; etc. Maar waag het niet om met een regulier vervoerbewijs zelfs ook maar te stáán in de eerste klas! De eerste klas is immers voor mensen met: geld te veel óf een erg genereuze werkgever; niet voor het plebs. Waag je het tóch, om alleen al maar in de eerste klas te staan en heb je hiervoor géén vervoerbewijs, kun je serieus gaan dokken! De tweede klas puilt vaak uit tijdens het spitsuur. Frequent komen er dan ook treinen het station binnengereden met beslagen ramen en platgedrukte wangen en neuzen tegen de deurramen. Vroeger kon je nog je ledematen óf je hoofd door het raampje naar buiten steken om zo wat ruimte te creëren. Helaas is dit na een paar erg onfortuinlijke - maar vooral erg onsmakelijke - ongelukken, door de combinatie: rijdende trein + betonnen paal, onmogelijk gemaakt. Kort gezegd: het zou bijzonder sympathiek zijn van de NS indien zij een aantal extra wagons per trein zouden inzetten. Het zou in ieder geval menig forens blijmoediger maken. Ergernis II: vertraagde treinen! De Nederlandse spoorwegen hebben een website en middels deze site kun je, vóór aanvang van het ritje dat je wilt maken, de vertrek- en aankomsttijden controleren en op basis daarvan een reis plannen. Uiteraard is dit systeem alles behalve feilloos door de talloze vertragingen die zich voordoen bij de NS. Vertragingen lijken inherent te zijn aan het beleid van de NS en dit komt omdat de Nederlandse Spoorwegen ongelooflijk dikke schijt heeft aan de reiziger. Het komt erop neer dat er, wat de NS-medewerkers betreft, niet genoeg stront in de wereld is om zich druk te kunnen maken om de reiziger; en dát wil wat zeggen met de huidige fosfaatproductie in Nederland. Vrachttreinen krijgen steevast voorrang want de forens kan tóch niet naar een andere vervoerder; dit vanwege het monopolie van de NS op het Nederlandse spoor. Dat de forens te laat komt op het werk boeit geen ziel. Vertraging door onvoorziene omstandigheden zoals: een springer; een koperdief, wier nog narokende verkoolde lijk in de weg ligt, die kortsluiting heeft veroorzaakt; een domme Zwollense boomverzorger die het spoor oversteekt met een poeplangzame telescoophoogwerker; etc. zijn gruwelijk vervelend maar ongeveer de enige vertragingsveroorzakendeobstakels waar de NS ook daadwerkelijk geen invloed op heeft. Echter het geneuzel met bevroren wissels of uitgezette wissels door de intense zomerhitte valt natuurlijk wél te voorkomen maar is louter een ordinaire centenkwestie. Immers, in Rusland - toch een land met sterk wisselende seizoenen en verschillende klimaten - rijden óók treinen! In Japan hebben treinen heel zelden vertraging. Japan is een bijzonder bergachtig land bestaande uit diverse eilanden met in het noorden bar koude winters en in het zuiden tropisch warme zomers, daarnaast kent het land het hoogste zelfmoordcijfer ter wereld (lees: relatief veel springers) en tóch, ondanks dit alles, rijden daar verreweg de meeste treinen op tijd! Als de Japanners het kunnen, waarom kunnen wij het dan niet?! Dan hebben we ook nog: de gebroken bovenleidingen; wisselstoringen en uitgevallen materieel. Dit alles is te wijten aan pover onderhoud en simpelweg de weerzin om te innoveren met betrekking tot het materieel en het spoor. Ergernis III: vouwfietsen! Als forens kun je ze niet missen: de kantoorbobo's met een vouwfiets. Een reguliere fiets mag alleen worden meegenomen buiten de spits. Maar vouwfietsen mogen altíjd mee worden genomen; mits opgevouwen. Sommige mensen hebben volledige bouwpakketten die ze de trein binnendragen. Anderen lijken gewoon hun fietsje dubbel te kunnen vouwen, de stuurstang en de zadelstang in het frame te schuiven en zijn vervolgens gereed om álle andere reizigers tot last te zijn. Want die vouwfietsen staan meestal gruwelijk in de weg! Niet zelden staan er meerdere - uiteraard onbeheerd - op het balkon, een aantal klapstoeltjes te blokkeren. De eigenaren zitten in de belendende coupés óók nog eens een aantal zetels bezet te houden. Het is mij eens gebeurd dat ik zo'n vouwpakket op het balkon zag staan, vastgeketend met een eenvoudig fietsslot aan de klapstoeltjes aldaar. De eigenaar was nergens te bekennen. De zitplaatsen waren erg beperkt en dit kloteding blokkeerde drie zitjes. Uiteraard heb ik op ludieke wijze mijn diepe onvrede kenbaar gemaakt. De ventieltjes heb ik keurig netjes in de vuilnisbak gegooid, nadat ik ze met sardonische - doch gedempte - lach, uit de vouwfietswieltjes had gedraaid. De vouwfiets is vooral storend in drukke treinen; tijdens de spits dus! Dat is júist hét moment waarop óók die fietsenvouwers met die pokkefietsjes komen vervelen. Wat mij betreft mogen de fietsjes alleen nog mee wanneer ze aaneengeketend met een ketting achter de trein aan worden meegesleurd. Ergernis IV: treinlopers! Treinlopers zijn storende individuen die - alleen of in kleine gezelschappen van niet al te heldere sujetten - de naïeve en onstilbare drang voelen om, in een volle trein, van coupé naar coupé te lopen, in de hoop een (lege) coupé aan te treffen met voldoende zitplaatsen. Dikwijls passeren treinlopers elkaar, wanneer zij van tegengestelde richtingen komen, waarna zij tóch hun zoektocht vervolgen ervan uitgaande dat de andere treinloper per abuis een paar vrije zetels voorbij is gelopen. Tijdens het treinlopen is de treinloper niet in het minst geïnteresseerd in zijn medereizigers, die reeds de realiteit onder ogen hebben gezien dat zij deze reis weer eens moeten staan omdat treinen standaard te kort zijn. (zie ergernis nummer 1) In een drukke trein, alwaar mensen moeten staan in de gangpaden en op het balkon, is treinlopen bijzonder irritant! Er is slechts één geldige reden voor treinlopen en dat is een hoognodig toiletbezoek om onder andere die smerige Kiosk-koffie uit te barfen! Ergernis V: NS-personeel! Het personeel van de NS wordt volgens mij geselecteerd op basis van een test waaruit blijkt dat zij inderdaad de spreekwoordelijke plaat voor hun hoofd hebben. Het NS-personeel is: laconiek, apathisch en volledig ongeïnteresseerd. Het kan hun werkelijk geen fuck verdomme óf jij wél óf dat jij niet op je werk komt. Bij sommigen is dit hun boze misantropische aard, bij anderen is het gewoon de pure onkunde die van hun gezicht valt af te lezen. Een niet bijster intelligente blik in de ogen en tóch ogenschijnlijk trots omdat ze recentelijk nog een weerbaarheidscursus hebben gevolgd op kosten van de Nederlandse Spoorwegen. Het NS-personeel is vooral érg vaardig in de competenties: verantwoordelijkheden afschuiven op anderen; slappe excuses verzinnen voor de zoveelste vertraging; bagatelliseren van klachten; klanten doen verdrinken met een stroom van bureaucratische woordendiaree op dier klachtenformulieren; etc. Het personeel van de NS is murw geslagen door de onophoudelijke stroom stront die ze over zich krijgen uitgestort. Wellicht zijn er nog een paar groentjes die het nog serieus aan willen pakken in het begin maar al snel gedesillusioneerd raken en diezelfde zombieachtige uitdrukking op het gezicht krijgen als hun meer ervarener collega's. Deze ex-kaartjesknippers zit steevast in de eerste klas met elkaar te ouwehoeren, roepen bij elk station dat de trein nadert wélk station ze gaan aandoen én om welke flutreden ze dan weer zijn vertraagd, om vervolgens routineus een geheel niet gemeend en volledig grijsgedraaid excuus over hun lippen te persen. Ergernis VI: studenten! Deze ergernis is zeker niet geheel terecht. Helemaal vrij van hypocrisie ben ik dan ook allerminst. Als student heb ik immers zelf óók gereisd met de trein. Doch neemt dat niet weg dat studenten in de trein me tegenwoordig vaak een doorn in het oog zijn. De forens kent dit beeld maar al te goed. 's Ochtendsvroeg, als je met gezonde tegenzin weer naar het werk gaat, staat er op het perron een grote menigte. Velen zijn studenten die vroeg college moeten volgen en aldaar met kleine samengeknepen oogjes en een bak sterke koffie in de hand op de trein staan te wachten. Het studentenleven gaat nu eenmaal niet over rozen, tot laat in de avond aan de zuip in de sociëteit van de studentenvereniging en dan 's ochtends weer naar college moeten! Studenten die met hun übergare kop naar college gaan en de toch al beperkte zitplaatsen in beslag nemen terwijl ze de tergend trage Wi-Fi-verbinding leegtrekken als ze collectief het Algemeen Dagblad of nu.nl lezen. Ook 'leuk': de exodus van studenten die op vrijdag in de namiddag met een tas vol meurend wasgoed huiswaarts reizen; wassen bij de campuswasserette kost immers geld. Het idee van NS-topman Roger van Boxtel vind ik zo gek nog niet. Namelijk: studenten, die op kosten van de staat, het hele land door kunnen reizen, aangepaste college-uren geven. Zodat Neerlands treinstations niet meer elke dag heuse studenteninvasies te verwerken krijgen. Dit alles opdat de hardwerkende forens gewoon kan zitten op weg naar zijn werk en even een krantje kan lezen.

Copyright © 2016 Ron de Leeuw

[hildeshongarije]

Storm Ciara

Maandag 10 februari 2020

Gisteren Hadden we bezoek en kwam het er niet meer van om mijn verhaaltje te schrijven … bij deze dus.

Jullie werden gisteren en vannacht … en blijkbaar vandaag ook nog, flink geplaagd door storm Ciara. Het was niet van de poes … vluchten geannuleerd, treinen die die reden en ik hoorde zelfs dat scholen in bosrijke gebieden dicht zouden blijven.  Ik hoop dat niemand van jullie schade heeft.  Ciara trekt niet echt over Hongarije, we zitten eerder in de zijlinie. Het waait weer heel erg hard, maar dit keer komt de wind uit het zuiden.  Dat is veiliger voor de oude Nestor.  Ja hoor hij staat nog steeds zijn mannetje!  Toch heb ik de indruk dat het minder erg is dan vorige week.

Vanmorgen eerst naar het ziekenhuis in Szigetvár om bloed te laten prikken.  Volgende week heb ik immers weer afspraak bij de diabetologe. Ik moet ‘nuchter’ zijn, dus wordt het ontbijt meegenomen.  Het was er heel erg druk, zo’n rij wachtenden aan het labo, dat maakten we nog niet mee. Het schoof ook niet echt op.  Oef, toen het uiteindelijk mijn beurt was, werd ik al wat licht in het hoofd.  We deden daarna dus meteen een ‘Hongaarke’ … eten in de auto!  Maar ’t smaakte wel hoor!  Daarna nog even in de Lidl binnengesprongen en hop naar huis.

Want vandaag is het wasdag. Sinds ons vorig bezoek aan Vlaanderen, was ik zonder wasmiddelen, maar met een ecologisch was-ei.  Ik had er al veel goeds over gehoord, maar ik was toch wel kritisch.  Zou de was even proper worden?  Is dat wel hygiënisch?  En hoe zit het met zweetluchtjes? Ik ben echter heel erg tevreden met het resultaat. Alles is helemaal zuiver, er blijven geen luchtjes achter … en het is een heel stuk goedkoper.  Ik blijf wel anti-kalk blokjes gebruiken omdat het water hier heel erg hard is en ik gebruik ook een beetje wasverzachter.  Ik heb nu eenmaal de handdoeken en sokken graag lekker zacht. Al heb ik daarvan slechts de helft nodig.  Zo’n ei bestaat uit een ei uit kunststof dat je vult met een deel keramische parels die voor de wrijving zorgen, en een deel witte klei-achtige pareltjes .  De verpakking beloofd goed te zijn voor 210 wasbeurten.  Ik kocht mijn ei bij Bio-planet.  Maar ik zag ook op internet al aankondigingen. Ik heb wel de indruk dat er wel een beetje meer slijtage is aan je was, maar dat is dan ook het enige minpuntje.  Door een jaar lang (210 wasbeurten) het was-ei te gebruiken, bespaar je 700.000 ton detergent … dus ons milieu is daar zeker ook bij gebaat!

Vorige week storm, nu opnieuw.  En dan tussenin een heerlijk weekend dat echt lente-achtig aandeed.  Ik moest zowaar al zonnecrème gebruiken op mijn snoet!  En een slaatje smaakt veel beter wanneer je het buiten in de zon kunt nuttigen! 

 Het was dan ook ideaal weer om de siergrassen te kortwieken.  We laten de halmen graag staan in de wintermaanden omdat de vele zaadjes wel gesmaakt worden door de mussen.  Die vinden het trouwens ook een prima vluchtplaats als de sperwer in de buurt is!  Maar in het voorjaar moeten de verdroogde halmen dus weggesnoeid worden, zodat er lucht, licht en ruimte komt voor de frisse nieuwe groene sprieten.  Het is een heel werkje om te snoeien, alles te verzamelen en naar de composthoop te voeren.  Omdat de storm voorspeld werd, wilden we dat heel graag voordien in orde krijgen.  

Er gaan geruchten dat mezen met hun pootjes verstrikt kunnen geraken in de netjes om de mezenbollen. Luc maakte daarom een koker van volièregaas om de bollen, zonder de netjes te kunnen aanbieden.  

Vrijdag kregen de hondjes bezoek van een soortgenoot.  Luna woont thuis bij twee Border Collies, maar om eens lekker vrijuit te kunnen rennen, kwam ze samen met haar baasjes haar snelheid eens meten.  We lieten onze dames één voor één de tuin in, zodat Luna niet meteen overdonderd zou worden.  Het was prachtig om hen te zien … die snelheid, die wendbaarheid!  Dank je wel Linda en Hero voor de mooie actiefoto’s!

Ze gaan dan wel helemaal voluit … maar lang duurt het niet.  Galgo’s zijn geen lange-afstand-lopers.  Een korte hevige sprint is meer hun ding.  Dus staan ze na een kwartiertje allemaal met hun tong op kun knieën … figuurlijk hé!

[pedaalridder]

Vrijdag 30 augustus - 209 km op de fiets van Enschede naar Enkhuizen, via Schokland en Urk.

Kort na het helder worden doorbrak de opkomende zon de laaghangende mist. De in de verte voorbij komende treinen leken schimmige flitsen, en er passeerden bij het vorderden van de kilometers steeds meer. De dag begon tempo te krijgen. Of wellicht niet. Misschien was je wel getroffen door een ingrijpende gebeurtenis. Dusdanig nieuws dat het elke vezel in je lichaam verlamt. Je gaat voort, maar in feite sta je stil. Stil bij de gedachte aan de passanten in de voortracende treinen en/of voorbijgangers die je op straat tegenkomt. En één ieder met zijn eigen doel en bagage.

Tal van dichters schreven “het leven is een vreemde reis”. Een overtuiging die ik deel. Vaak mooi en soms heel wreed.

Nog maar kort voordat ik aan deze fietstocht begon ervoer ik van een onheil dat iemand die ik graag mag, overkomen is, vandaar dit bijzondere begin van dit verslag.

Ik zou naar zee gaan. Naar de oude Zuiderzee. Een tocht door Overijssel, voorbij Kampen, waar het op oude kaarten lijkt of je aan het einde van de wereld gekomen bent. Met de daar in die voormalige gevaarlijke zee gelegen eilanden Schokland en Urk. Halverwege de ochtend verder westwaarts merkte ik dat de wind aanwakkerde. De IJssel naderde. Na het dorpje Windesheim gepasseerd te hebben, waar idylissche huisjes met gave rode dakpannen, luiken en bloemen staan, klom ik de dijk op. De rivier was rustig, het weer zomers, maar aangenaam. Via de spoorburg ten zuiden van Zwolle kwam ik aan de andere kant, om vervolgens hellend een autosnelweg over te moeten. Een nieuwe dijk bood uitzicht op grote oude kerken in het lage land. Via Zalk, het altijd bezoekenswaardige Kampen en het Kampereiland, bereikte ik na het middaguur de polder. Op naar Schokland. Een voormalig eiland dat in 1859 ontruimd is. In maart van dat jaar werd via aanplakbiljetten bij het gemeentehuis bekend gemaakt dat één ieder van de 650 bewoners hun huizen binnen vier maanden verlaten moest. Het was de armste gemeente van Nederland, een watersnoodramp kwam vaak voor en natuurlijk was er veel inteelt.

Een correspondent van het Algemeen Handelsblad schreef in augustus 1859 het volgende: “dezer dagen het eiland Schokland bezoekende zag ik met weemoed de ledige plekken der voormalige visschers-woningen. Wat echter het meest trof, was het gezigt der ledig staande godsgebouwen en scholen met de leeraren en onderwijzers, welke laatsten, even als de geneesheer, doelloos op dit eiland rondwaarden, reikhalzend uitziende naar hunne verdere bestemming.”

Nog maar een paar kilometers in het nieuwe land betreden te hebben, fiets je ‘alweer’ op oud land, met een toch ook wel opmerkelijke geschiedenis. Rond Schokland was destijds druk scheepverkeer, het eiland werd veel bezocht en dat met de nodige reuring. Na Nagele doorkruist te hebben, een dorp dat in de jaren ‘50 gebouwd is, en waar de gebouwen alleen platte daken hebben, beland ik opnieuw op een voormalig eiland. Urk. Ik geraak eer ik uitzicht heb op de zee, eerst de tel kwijt, hoeveel kerkgebouwen telt deze plaats wel niet? Om de drie straten passeer je er wel één. Het mooiste staat echter vlak bij het water. Een klein oud kerkje, nog uit de tijd dat Urk in bezat was van de stad Amsterdam, vanwege de strategische ligging in de Zuiderzee. Prachtig zijn de godshuizen toch, waar houten modellen schepen boven de kerkgangers hangen. Vaak tref je dit niet aan, maar wel op voormalige eilanden. Op Marken heb ik het ook gezien. Het kerkje uitkomende heb je meteen zicht op het standbeeld van de Urkervrouw, een vissersvrouw, wachtende op haar man en zonen, die wellicht nooit meer terugkomen. Genomen door de zee. Velen zijn dit noodlot overkomen, getuige de naamsborden met overledenen. Wat een dag wel niet aan geschiedenis kan bevatten. Voordat ik uit Urk vertrek is heb ik nog even uitzicht op het water, waar de zon op femoniale wijze de zee laat verzilveren. Nog even een straatje door, geplaveid met visnetten omringd door huizen bij een scheepswerf.

Voordat mijn première gaat beginnen, om te fietsen over de dijk tussen Lelystad en Enkhuizen, heb ik nog ruim 30 kilometer voor de boeg.

Fietsen door de polder...ik heb er nooit veel aangevonden. Maar éénmaal over de ketelbrug, hetgeen wel weer fantastisch is om daarover te fietsen, en ik in Flevoland ben geraakt doet mij beseffen, dat de ene polder de andere niet is.

Eigenlijk viel de Noordoostpolder mij best mee. Vooral van de schuren bij de boerderijen was ik gebiologeerd. De bouwsels deden denken of ik in de oude DDR was. Plattenbau in de polder. Allemaal argrarische gebouwen bestaande uit beton. De verklaring blijkt dat de Noordoostpolder die tijdens de Tweede Wereldoorlog opgeleverd is, niet bebouwd kon worden met boerenbedrijven van stenen, omdat zo kort na de oorlog daar een zwaar gebrek aan was.

Flevoland daarentegen, en jonger van datum, heeft dat niet. Er rest je niet anders om dan maar over de kaarsrechte wegen de strijd aan te gaan tegen de wind en saai landschap. Toch ook daar komt een eind aan. De verschillen zijn, blijken aan het begin van de avond als ik na Lelystad gepasseerd te hebben, de dijk op naar Enkhuizen, groot. Het is hier puur genieten. Ik ben helemaal alleen op de weg, de wind door mijn haren, de zon op mijn lijf, met aan weerskanten de zee. De schoonheid van een land in optima forma blijkt, want nergens op de wereld kun je op zee fietsen. De vogels voor mij doen aan ballet. Hun choreografie bestaat uit hoogtewerk en sprongen.

Aan de horizon ligt Enkhuizen, de ooit zeer machtige handelsstad met de oude stadspoorten, ligt uitnodigend te wachten. Tegenover de haven ligt het Snouck van Loosen Park, de entrees van de huizen met schuine daken is bezaaid met kiezelstenen en waar rozen de muren bedekken. Ach hier zou je ook wel willen vertoeven, om je terug te trekken met al je gedachten, hetzij op verdrietige en goede dagen.

[cityexperience-blog1]

Stedentrip in Noorwegen, Oslo

In dit artikel lees je over:

1.    Opletten vooraf

2.    Wat te doen in Oslo

3.    Reizen naar en binnen Oslo

4.    Het weer in Oslo

5.    Tip

1.    Opletten vooraf

Wees gewaarschuwd voordat je naar Scandinavië wil gaan reizen en een stedentrip naar Oslo wil gaan doen. Neem je portemonnee mee. De prijzen zijn gemiddeld een stuk hoger dan hier in Nederland. Desondanks kan dit niet op tegen al het moois dat Oslo te bieden heeft. Vooraf heb ik via Airbnb een appartement geboekt voor de stedentrip, dit ging gemakkelijk en snel. Een appartement in het centrum én vlakbij de metro. Dit zou ik jou ook adviseren, dit scheelt een hoop geld in vergelijking met dure hotels.

2. Wat te doen in Oslo?

Menig vrouwenhart gaat sneller kloppen bij een winkelcentrum. Oslo heeft meerdere grote warenhuizen met daarnaast nog talloze winkelstraten. Van bekende merken tot aan onbekende Noorse merken, je hebt hier alles. Shoppen kan je dan ook in verschillende prijscategorieën naar wens doen. Ben je het shoppen even zat, of toe aan een pauze? Ga dan naar Mathallen, dé plek om lekker koffie te drinken met wat erbij, te borrelen of te dineren.

Als je de natuur wil bezichtigen rondom Oslo kan je een boottocht nemen langs de Fjorden. Hier kom je langs plekken welke je normaal alleen in films of series ziet. Helaas gaat deze boottocht niet in de wintermaanden. Ook voor de boottocht mag je even sparen, want dit is niet goedkoop, maar zeker de moeite waard om te doen!

3. Reizen naar en binnen Oslo

Met ongeveer 630.000 inwoners is Oslo de grootste stad van Noorwegen. Na anderhalf uur vliegen vanaf Schiphol kan je al in Oslo zijn. Als je wind mee hebt, zelfs al in een uur. Vanaf het vliegveld kan je gemakkelijk met de trein naar het centrum. Deze trein gaat elke 10 minuten. Eenmaal in het centrum aangekomen kijk je je ogen uit. Wat een pracht stad is dit, perfect voor een stedentrip! Vanuit het centrum kan je je makkelijk verplaatsen, te voet, met de fiets of het openbaar vervoer.

4. Het weer in Oslo

Tijdens de stedentrip door Oslo heb ik mogen genieten van een flinke portie sneeuw. Gelukkig is het openbaar vervoer hier op voorbereid waardoor de treinen gewoon rijden, sneeuw of geen sneeuw. In de wintermaanden kan in Oslo heel veel sneeuw vallen. Dat is ook een reden waarom de Olympische Winterspelen hier in 1952 is gehouden. Desalniettemin is het in de zomermaanden een aangename temperatuur, rond de 20-25 graden. Het klimaat is te vergelijken met dat van Nederland. Een plensbui kan dus zomaar uit de lucht komen vallen.

5. Tip

Ben je student? Dan kan je een kaart voor het openbaar vervoer kopen met hoge kortingen! Hiermee kan je dan een, twee of drie dagen onbeperkt reizen tijdens jouw stedentrip met het openbaar vervoer. Daarnaast krijg je met deze kaart of je studentenkaart korting op veel musea of andere hotspots. Ideaal voor een stedentrip Oslo dus!

[pretparktalk]

CoasterReview: Blue Fire Megacoaster

In dit segment bespreek ik diverse achtbanen. Wat zijn de hoogtepunten, zijn er verbeterpunten en hoe goed zijn ze eigenlijk?

Blue Fire is de hoofdattractie van Europa-Park. De blauwe achtbaan heeft een eenvoudig verhaal dat niet expliciet wordt verteld. Het is de enige attractie in het park dat inversies maakt en ik heb nog geen achtbaan gedaan die deze machine overtreft. Als je deze attractie moet samenvatten zou dat met één woord kunnen: kracht

undefined

De achtbaan begint met een kort stukje darkride: we rijden door een onderzoeksinstituut dat bezig is met een ongelofelijke krachtbron. Natuurlijk gaat het allemaal mis en wordt de kracht naar ons, de passagiers gestuurd. Met een lancering schieten we het station uit en gaan we door een gigantische horseshoe die ons op volle snelheid een tunnel in gooit waardoor we gedesoriënteerd raken. Na een grote looping gaat de attractie door een aantal bochten en inversies om uiteindelijk af te sluiten met een echt klapstuk: een in-line twist. 

Het bijzondere aan Blue Fire zit ‘m vooral in de afwisseling van elementen: de spanning en intensiteit wordt opgebouwd, het laatste element is tegelijk ook het heftigste: door het open design van de karren en beugels wordt hangtime gecreëerd die enger is dan bij conventionele achtbanen. Deze rol is daarmee de kers op de taart. 

Blue Fire is niet zomaar een achtbaan. Toen de plannen voor deze achtbanen ontstonden waren er plannen van de fabrikant om de montagehallen te sluiten en in plaats daarvan te focussen op het runnen van Europa-Park, dat onder dezelfde eigenaar valt. Nadat deze achtbaan is opgeleverd is daar absoluut geen sprake meer van, Mack Rides staat nu bekend als een van de meest innovatieve spelers die betrouwbare en populaire attracties levert voor iedere doelgroep. 

Onder liefhebbers staat Blue Fire bekend als een waanzinnige achtbaan. De wachtrij, die onder en langs de achtbaan door loopt biedt constant vermaak door de langsrazende treinen. Het verhaal is eenvoudig en doeltreffend, het gaat niet om het verhaal maar om de rit die volgt. 

🔥🔥🔥🔥🔥

[rcvandenboogaard]

Ontmoet je eigen dubbelganger - leven met KGB en Securitate

Op een avond in 1986 trekken twee mannen mijn aandacht, die recht tegenover mij in de Moskouse metro zitten. Ze hebben een identieke regenjas aan en een identieke aktetas op schoot. Gezien het beperkte assortiment aan consumptiegoederen in de Sovjet-Unie is dat niet zo opmerkelijk. Toch is er iets dat mij onwillekeurig doet vermoeden dat hier een Sovjet-versie van de Kuifje-helden Jansen en Jansens tegenover me zit. De heren zijn namelijk in druk gesprek verwikkeld en maken overdreven-expressieve gebaren. Ik hoor ze echter niet schreeuwen, terwijl dat toch echt de enige manier is om boven de herrie van de rijdende Moskouse metro uit te komen. Het is alsof een regisseur van het amateurtoneel, zoals ik trouwens in mijn studententijd geweest ben, twee figuranten op de achtergrond opdracht heeft gegeven tot geanimeerde, doch geluidloze conversatie.

Als je, zoals ik toen, correspondent in de Sovjet-Unie bent, weet je dat de KGB je in de gaten houdt. Ik heb, in mijn gecombineerde woning-kantoorflat van 70 vierkante meter, twee aller-sympathiekste Russinnen in dienst als secretaresse en huishoudster, die met enige regelmaat rapportjes over mij moeten schrijven - een van hen heeft me dat zelfs verteld, staande op het balkon waar veel verkeerslawaai is zodat de microfoons in de muur het niet kunnen horen. Je gaat er ook van uit dat je telefoon wordt afgeluisterd. Af en toe, als een door een telefoniste verzorgd gesprek met het buitenland eindelijk is doorgekomen - automatisch telefoonverkeer met het buitenland is er niet - onderbreekt een vrouwenstem het gesprek en roept dan met iets van paniek ‘legt u de hoorn neer!’. ‘Waarom’ vraag ik dan, maar daarop komt nooit antwoord. Misschien is er dan iets mis met de bandrecorder.

Ik was als correspondent niet heel erg onder de indruk van de wetenschap dat ik in de gaten werd gehouden. Natuurlijk, het droeg bij tot een algeheel gevoel van onvrijheid, overigens de reden dat ik tot op de huidige dag, in 2018 dus, nooit enig gevoel van nostalgie koester ten aanzien van Moskou en Rusland. Het land is wat het is, dacht ik destijds. Naar mijn beste weten had ik niets te verbergen - een correspondent werkt voor de openbaarheid. Die KGB hoorde er nu eenmaal bij. De helft, of misschien wel alle Russen die ik kende in die tijd waren waarschijnlijk KGB’ers, of tenminste informanten - ook al die spannende kunstenaars en andere  intellectuelen aan wier keukentafel ik het steenkolen-Russisch heb opgedaan dat me tot op heden niet heeft verlaten. Naar die taal kan ik trouwens wel nostalgie voelen.

Zou het kunnen zijn dat deze Sovjet-Jansen en Jansens hier voor mij zijn?, denk ik dus op die avond in 1986. Relatief veel Nederlanders die in deze tijd Russisch kennen, hebben dat als dienstplichtige bij de Nederlandse Militaire Inlichtingendienst geleerd. (Ik dus niet). Van hen heb ik wel eens gehoord over een eenvoudig trucje om in Moskou achtervolgers van je af te schudden. Je gaat in de metro vlak naast de schuifdeuren staan, en als die open gaan, maak je geen aanstalten om uit te stappen. Pas op het laatste moment, als via de geluidsinstallatie al de tekst ‘Opgepast, de deuren sluiten, het volgende station is...’ weerklinkt stap je alsnog op het perron.

Zo gezegd, zo gedaan. Het resultaat overtreft mijn stoutste verwachtingen. Jansen en Jansens storten zich pijlsnel op de deuren, weten deze met welhaast bovenmenselijke krachtsinspanning nog voldoende open te krijgen om ook op het perron te stappen. Aldaar lopen ze, zonder mij aan te kijken, allebei een andere kant op, alsof ze elkaar nooit gekend hebben. Deze scene speelt zich af op station Poesjkinskaja, waar roltrappen van misschien wel meer dan honderd meter naar de straat voeren. Als ik halverwege zo’n roltrap ben, zie ik hoe beneden J en J, inmiddels herenigd, zenuwachtig naar boven kijken, bang mij uit het oog te verliezen.

Die avond is het startsein voor een van de merkwaardigste maanden uit mijn leven. Het zal vermoedelijk niet de bedoeling zijn geweest dat ik merkte dat ik gevolgd werd, maar nu dat toch is uitgekomen hebben ‘de organen’ - zoals Russen de KGB vaak noemen - besloten dat ik het ook maar weten moet ook: voortdurend word ik overal op straat geschaduwd, op een manier die maakt dat ik dat voortdurend in de gaten heb.  

Het begint elke dag als ik mijn flat verlaat om de straat op te gaan. Buitenlanders als ik, uit de zogeheten ‘imperialistische landen’, wonen in een soort getto’s, met een hek eromheen en een politieman aan de ingang. Als deze functionaris mij ziet aankomen, draait hij aan zijn slingertelefoon in zijn hokje om het personeel in het KGB-kantoortje verderop in de straat te waarschuwen. Ik zie ze uitrukken. Ik ben een bewerkelijke klant, want ik heb geen rijbewijs zodat je niet kunt volstaan met het volgen van mijn auto. Je weet nooit wat ik ga doen: het metrostation induiken of aan de overkant van het plein proberen een taxi of burgerauto aan te houden die me ergens heen kan brengen. Aan personeel hebben de organen echter geen gebrek. Twee ‘tsjekisten’ - zoals normale Russen in deze tijd KGB’ers noemen - posteren zich in een auto naast de plek waar ik gewoonlijk met de duim omhoog een auto probeer te regelen. Anderen wandelen naar de verschillende ingangen van Metro Proletarskaja.

Mij is, als ik dit verhaal wel eens ergens vertelde, vaak gevraagd of ik een en ander niet reuze spannend of zelfs grappig vond. Nou, de eerste twee dagen misschien. Daarna gaat er wel degelijk een soort dreiging vanuit. Er waren dagen dat ik, mij verplaatsend door de stad, de indruk had dat er tientallen mensen - zowel mannen of vrouwen trouwens - met mij bezig waren. Ik leerde hun auto’s herkennen: het is die wagen die jouw taxi volgt en bij elk stoplicht de richtingaanwijzer aanzet alsof hij rechtsaf gaat maar dat toch niet doet - totdat hij wordt afgelost door een andere auto die precies hetzelfde doet. Ik leerde dat er voor de surveillance op de metro-lijn waaraan ik woonde kennelijk een eigen, vaste eenheid bestond. Ook op de spitsuren zag ik mij namelijk vaak omringd door dezelfde figuren: een ouder echtpaar, een arbeiderstype met proletarische pet, twee oudere dames met boodschappennetje. In een miljoenenstad, met hele lange metro-treinen, stonden ze te vaak aan mijn zijde om het helemaal toeval te laten zijn.

Moskou was in die tijd een zeer veilige stad, waar je zelfs in de Bijlmer-achtige mikrorajons midden in de nacht eigenlijk niet bezorgd hoefde te zijn. Maar toch voelt het merkwaardig aan om na bezoek aan vrienden in zo’n buitenwijk in je uppie op de stille straat te staan, hopend dat er een taxi voorbij komt, terwijl even verderop twee mannen in een auto met de lichten uit je gemelijk gadeslaan. Bezoek aan vrienden is trouwens een gecompliceerd concept, als je weet dat je een hele tros achter je aan hebt. Eén keer liep het ook uit de hand, toen ik in zo’n situatie na een halfuurtje eindelijk een taxi had gevonden. ‘U wordt gevolgd!’ zei de chauffeur na een tijdje, ‘wacht maar eens even’. Hij gaf krachtig gas en sloeg onverwacht een zijstraat in, om de organen af te schudden. Maar dat lukte niet, een halfuur lang - wel zaten er op een gegeven moment niet één, maar vijf auto’s achter ons aan.

Die taxichauffeur, denk ik, zal wel een provocateur geweest zijn. Misschien gold dat zelfs ook wel voor mijn medepassagier, een meisje dat me in de buitenwijk had meegenomen naar een joodse paas-viering, en die halverwege de rit, toen we een beetje in haar wijk waren, de auto uitvluchtte om naar huis te rennen. Je kon dat allemaal niet weten. Onzekerheid was, en is, niet het minste wapen van de organen. Het was ook mij volstrekt onduidelijk, waaraan ik al die aandacht en inzet van personeel eigenlijk te danken had. Was het allemaal omdat ik die ene keer Jansen en Jansens had doorgehad? Bij mijn weten hield ik mij niet bezig met iets wat ook maar in de verste verte als geheim of staatsgevaarlijk kon worden beschouwd. Vaag herinnerde ik mij dat ik kort daarvoor, op een verjaardagfeestje bij Russen thuis, aan tafel had gezeten met een oudere heer die nogal zenuwachtig had geleken over mijn aanwezigheid, en vragen over wie en wat hij was, uit de weg was gegaan. Heel veel Russen was het in verband met hun werk volstrekt verboden om met buitenlanders om te gaan. Misschien was dat het - ik zal het nooit weten.

Mijn jaren in Moskou hebben op mij grote invloed gehad - ik heb altijd gedacht dat ik in zekere zin bevoorrecht was als een van de weinigen in mijn generatie Nederlanders die weten hoe het aanvoelt om in een onvrij land, een dictatuur, een politiestaat te leven. En dan kon ik er nog uit als ik wilde, natuurlijk. Ik zou echter jokken dat die maand van schaduwen als zodanig erg veel indruk gemaakt heeft - het is allemaal echt gebeurd, maar in mijn brein toch vooral een leuk verhaal voor de borreltafel. Ik moest er alleen aan denken toen ik My life as a spy las, een enorm leuk boek van de Amerikaanse antropologe Katherine Verdery.  Tussen de jaren 1973 en 1988 heeft zij in het Roemenië van Ceausescu in totaal veertig maanden veldwerk verricht, voor studies over folklore, nationale cultuur, verhoudingen tussen verschillende bevolkingsgroepen en wat dies meer zij. En je raadt het al: haar leven had een dimensie waarvan zij zich destijds niet bewust was.

In 2008 heeft Verdery haar dossier van de Securitate, de Roemeense ‘KGB’, mogen inzien: al die tijd heeft ze zich kunnen verheugen in de niet-aflatende belangstelling van deze dienst. Door de jaren hebben in totaal meer dan zeventig mensen uit haar omgeving informaties over haar verstrekt - soms met overtuiging, maar meestal nadat ze onder druk waren gezet. En dan zijn er nog de tientallen Roemeense ‘tsjekisten’ die zich met haar hebben bezig gehouden, en wier observaties, verslagen, beoordelingen, analyses, transcripties van afgeluisterde gesprekken en aanbevelingen aan hogerhand zich in het 2781 pagina’s omvattende dossier bevinden - samen met heimelijk gemaakte foto’s als die bovenaan dit stukje.

Omdat Verdery - je bent antropoloog of je bent het niet - van al haar gesprekken, dagen en bevindingen destijds nauwgezet dagboek heeft bijgehouden, kan ze haar belevenissen nu als het ware in een nieuwe dimensie reconstrueren. En niet alleen het anthropologische veldonderzoek, maar met name ook wat zij als haar meer informele contacten zag, haar nogal intensieve seksleven met mensen van beiderlei kunne bijvoorbeeld. My life as a spy is op zich ook weer een antropologische studie, met als rode draad dat de Securitate haar eigenlijk een tweede identiteit heeft gegeven. ‘Vera’ heet ze in dat dossier meestal. Al bijna meteen bij haar eerste bezoek aan Roemenië, als 25-jarige student, is zij door de dienst als Amerikaanse spion ingeschat - ten onrechte, schrijft ze - en al die jaren komt ze daar niet van los. Alleen voor wie ze spioneert, verandert nogal eens: de CIA, de Hongaarse diaspora etc. In al die jaren is ze, zonder het te weten, haar eigen dubbelganger.

Zou ik graag mijn KGB-dossier willen inzien? Heb ik daarin ook een deknaam? Was ik ook mijn eigen dubbelganger? Eigenlijk wil ik dat helemaal niet weten, denk ik. De Sovjet-burgers die ik kende in Moskou ben ik, op een enkeling na, uit het oog verloren - ze zijn geëmigreerd, of overleden. Het is voor mij helemaal niet van belang om te weten wie nu precies waar stond. Het land was, wat het was. Het was onder andere een politiestaat, waarin een geheime dienst alle terreinen des levens binnendrong. Ik heb dat altijd pervers gevonden, die schijnwereld van de politiestaat, waarin je maar beter niemand echt kunt vertrouwen.

Ik heb wel laatst, toen ik weer eens in Moskou was, zoals altijd met gemengde gevoelens, overwogen om een Sovjet-journalist op te zoeken met wie ik - overigens volstrekt openlijk - nogal intensief contact onderhield. Ook in de donkere jaren voor Gorbatsjov aan de macht kwam,  vermaande hij mij altijd: wacht maar af, alles gaat gauw veranderen. Misschien ten onrechte - hij ontpopte zich later als een liberale columnist voor het blad Argoementi i fakti, ben ik er altijd van uitgegaan dat hij wel een KGB’er zou zijn, al kan het natuurlijk ook een ander beschermend ‘dak’ zijn geweest waaronder hij dat soort dingen tegen een ‘burgerlijke’ correspondent kon zeggen. Maar helaas bleek Boris Toemanov net begin dit jaar overleden.

En in de documentatie over mijn liefdeleven tussen 1982 tot 1987 wil ik al helemaal niets inzien. Het is een heel merkwaardig idee dat er jarenlang wellicht mensen zijn geweest die dat allemaal hebben afgeluisterd, aan de telefoon en in mijn appartement - maar ik heb aan mijn herinneringen voldoende. Ik heb overigens niet écht de keus: het is in het geheel niet mogelijk om mijn KGB-dossier in te zien, want in tegenstelling tot de bloklanden in Oost-Europa is er geen commissie of iets dergelijks die zulke inzage faciliteert. Als mijn dossier bestaat, ligt het veilig opgeslagen in de archieven van de dienst die nu FSB heet.

Tussen mij en de KGB is het overigens helemaal goedgekomen. Nadat ik een maandje geschaduwd was, voltrok zich de ramp in Tsjernobyl - toen had ik het wekenlang te druk om nog verder op straat om mij heen te kijken. Daarna ging ik een week in Nederland op vakantie. Na terugkeer in Moskou lieten de organen nog één keer merken dat ze mij niet vergeten waren. Ik liep vanuit een metrostation naar een harde-valutasupermarkt - een wandeling van een kwartier en al die tijd reed er stapvoets een auto naast mij, met vier mannen die mij nadrukkelijk aankeken. Daarna heb ik nooit meer zoiets gemerkt. 

Wel van de KGB trouwens. In 1987 werd ik vanuit het niets benaderd door twee studenten, een jongen en een meisje, die mij op de thee uitnodigden in een flat die duidelijk niet echt bewoond werd. Ze namen me later mee naar twee semi-clandestiene punk-concerten - in die tijd wilde de KGB graag laten doorschemeren dat de Sovjet-Unie best een hip land kon zijn. 

Toen ik eind 1990 een maandje de toenmalige correspondent van mijn krant verving, waren de organen kennelijk nog steeds van mening dat ik een nuttige rol kon vervullen in een pr-operatie, om hun imago in het buitenland op te poetsen. Op die manier ben ik vermoedelijk een van de weinige Nederlanders die kan zeggen dat hij de Loebjanka, het KGB-hoofdkwartier, van binnen heeft gezien en er ook weer levend uit is gekomen. Doel van de rondleiding was om mij de werkkamer van Joeri Andropov te laten zien - voormalig KGB-chef en in 1982-1983 te vroeg gestorven partijleider. Mij interesseerden meer die binnenplaatsen en kelders van het gebouw waar zich vanaf het begin van de jaren twintig onzegbare drama’s hebben afgespeeld, maar daar ging de gids niet op in.

Kort daarna mocht ik in Riga, kort voordat de Sovjet-Unie uiteen spatte en ook Letland onafhankelijk werd, de KGB-commandant van deze deelrepubliek interviewen. Hij zetelde in een XIXde-eeuws gebouw - het was ondanks alles toch een vreemde ervaring om tegenover een KGB-generaal in uniform te zitten - het soort functionaris dat je normaal gesproken alleen op grote afstand waarnam bij parades en andere officiële gelegenheden. Van het interview kan ik me weinig herinneren - alleen dat het de al wat oudere generaal een goed idee leek om het gesprek luchtig te beginnen. “Weet u wel wat dit gebouw vroeger geweest is?”, vroeg hij. “Een bordeel”. We hebben beschaafd gelachen.

Katherine Verdery: My life as a spy. Investigations in a secret police file. Duke University Press, Durham/London 2018

Afbeelding boven: heimelijke opname van Katherine Verdery in een hotelkamer, uit haar dossier bij de Securitate.

Afbeeldingen onder: De Loebjanka in 1910 en nu. Het in 1898 gereed gekomen gebouw was aanvankelijk het kantoor van de verzekeringsmaatschappij Rossija. Begin jaren twintig werd het betrokken door de Tsjeka, de eerste geheime dienst van de Sovjet-Unie. Zijn huidige vorm kreeg het door verbouwingen in de jaren vijftig en tachtig. Op de laatste foto, vermoedelijk uit de jaren tachtig, is nog het standbeeld van Feliks Dzerzjinski, de eerste chef van de Tsjeka  te zien, dat ik 1991 is verwijderd. De FSB, opvolger van de KGB, is er nog steeds gevestigd. 

[regioonlineofficial]

In opdracht van ProRail voert Dura Vermeer Railinfra spoorwerkzaamheden uit op en rondom het tracé tussen Eindhoven en Breda. Ook in Oisterwijk worden deze zomer werkzaamheden aan het spoor uitgevoerd. Overzicht van de spoorwerkzaamheden Dura Vermeer werkt in augustus aan het spoor in Oisterwijk vanaf de Laag Heukelomseweg tot en met Roond (Boxtel). De spoorstaven worden in deze periode vernieuwd. De werkzaamheden kunnen zorgen voor hinder. Dura Vermeer probeert zoveel mogelijk rekening te houden met de omgeving. Bijvoorbeeld door machines niet langer aan te zetten dan nodig is. De spoorwerkzaamheden vinden voornamelijk overdag plaats, uitgezonderd een aantal avonden en nachten. Waar: vanaf de Laag Heukelomseweg tot en met Roond (Boxtel) Wanneer: van zondag 13 augustus 22.00 uur tot en met zaterdag 19 augustus 01.00 uur, ook ’s nachts Bereikbaarheid wegverkeer spoorwegovergangen Oisterwijk Alle overwegen in Oisterwijk zijn tijdens de werkzaamheden gewoon open. Alleen als er werkverkeer op het spoor passeert, gaat een overweg voor een korte tijd dicht. Gevolgen voor het treinverkeer Tussen 14 en 18 augustus rijden er tijdens deze werkzaamheden tussen Eindhoven en Breda bussen in plaats van treinen. Wil je reizen met de trein? Kijk dan voor actuele reisinformatie op www.ns.nl. Of raadpleeg de NS-app voor een reisadvies op maat, of telefonisch via 088 - 672 12 90.

[rotterdamvanalles]

De Binnenrotte voor het verplaatsen van 450 meter luchtspoor voor de aanleg van de Willemspoortunnel, 9 april 1989.

Uit het Vrije Volk van 24 april 1989:

Een nagenoeg perfecte show van technische know-how, langdurige regenval en een beperkte publieke belangstelling kenmerkten afgelopen weekeinde de jongste fase in de bouw van de spoortunnel Rotterdam, het verschuiven van het 450 meter lange viaduct aan de Binnenrotte van de oude op de nieuwe pijlers.

De tien miljoen gulden kostende operatie die zondagochtend om tien voor half zeven aan de spannendste uren begon en ruim acht uur later in grove lynen was geklaard, liep kort na het begin vertraging op toen één van de gestaag voortschuivende viaductdelen, ter hoogte van de Hoogstraat, met veel geknars en gepiep vastliep.

Oorzaak, zo bleek alras: de onderzijde van het bewuste viaductdeel zat klem tegen één van de ijzeren glijschoenen waarop het viaduct maximaal 12,5 meter werd verplaatst.

Hoewel arbeiders onmiddellijk met snijbranders het euvel te lijf gingen, ontstond een oponthoud van zeker drie uur. Ook op twee andere plaatsen moesten delen van plafondplaten die soortgelijke problemen dreigden op te leveren, worden weggebrand. Het werkschema kwam er niet door in gevaar omdat — speciaal met het oog op tegenvallers — een speling van vijf uur was gecreëerd.

In de loop van gistermiddag, toen alle brugdelen tussen Pompenburg en Hoogstraat op hun nieuwe plaats lagen, werd begonnen met het monteren van spoorstaven, bovenleiding en het afregelen van de seinen. Vanochtend om vijf uur reden de eerste treinen weer over het baanvak dat door de viaductverplaatsing met 1.30 meter is ingekort. Voor het gehele karwei waren in totaal driehonderd mensen byna 36 uur in touw. Ze verplaatsen in totaal dertig brugdelen van elk zeventig ton. Over enkele dagen begint men het slopen van de oude pijlers waarna de sleuf voor de spoortunnel aan de Binnenrotte kan worden uitgezet en uitgegraven.

De fotograaf is Ben van Wevering en de foto komt van de site feijenoordsemeesters.nl. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 24 april 1989.

[actuma]

NS snijdt opnieuw flink in dienstregeling wegens personeelstekort

De NS heeft laten weten dat ze opnieuw fors in de dienstregeling moeten snijden vanwege aanhoudende personeelstekorten. Er zullen op een aantal trajecten vanaf 7 november minder treinen rijden en daarom adviseert de NS reizigers om de reis kort voor vertrek te plannen. Verder laat de NS weten dat ze proberen de informatie omtrent de dienstregeling actueel te houden, maar dat er altijd last-minute wijzigingen kunnen zijn. Ook zullen de treinen drukker zijn dan normaal en is het mogelijk dat reizigers vaker moeten overstappen, met name in de avonden en weekenden. Uitvallende treinen "Het laatste wat wij willen, is minder treinen rijden", schrijft NS op zijn website. "Toch is het nodig: reizigers krijgen nu te vaak te maken met uitvallende treinen. Vanaf 7 november zetten wij de volgende stap op weg naar de nieuwe dienstregeling die 11 december start. Zo zorgen we ervoor dat treinen minder vaak op het laatste moment uitvallen. En krijgen onze collega's meer ademruimte." 2200 vacatures Het betreft een groot deel van het land, waarbij er minder intercity’s en sprinters zullen rijden. Eerder deze maand waarschuwde de directeur van de NS, Groenewegen, in een interne videoboodschap als voor een verdere inperking van de dienstregeling vanwege het personeelstekort. Er worden momenteel voor 2200 functies mensen gezocht door de NS, op een totaal van 20.000 banen. Groenewegen gaf al aan dat dit gat niet op te vullen is door het personeel dat al in dienst is harder of meer te laten werken. Foto: https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/ Read the full article

[regiowestfriesland]

Geen treinen vanaf 14:00 vanwege verwachte storm, ook in de ochtend problemen verwacht

Geen treinen vanaf 14:00 vanwege verwachte storm, ook in de ochtend problemen verwacht

Regio – Morgen wordt extreem harde wind verwacht, daarom rijden er vanaf 14.00 uur geen binnenlandse én internationale treinen meer. In de ochtend is een aangepaste dienstregeling van kracht. Toch kan de storm ook in de ochtend voor nog meer overlast zorgen. Plan daarom je reis kort voor vertrek in de reisplanner.