#noordoostpolder

[kommabortsig]

Overzicht_gevel,gezien_vanaf_de_straat-Emmeloord-20413326-_RCE.jpg

[mourningmaybells]

ohh i see the problem now. i was looking at its past selves and separate aspects that formed the whole. like an ant seeing the fingers of a baby, and thinking the nails where the tombstones of full-grown giants

[gemeenteurk]

GEMEENTE URK???????

im the official government of the beautiful former island itself... long live noordoostpolder I guess :/

[wonderjourneys]

Visit Giethoorn. Take a boat ride. And here is why.

Imagine floating on a peaceful canal, surrounded by picturesque thatched-roof houses and beautiful gardens. This is the experience you'll have when you visit the charming village of Giethoorn in The Netherlands. With its stunning waterways, quaint architecture, and friendly locals, Giethoorn is a must-visit destination that offers a unique and unforgettable experience.

One of the best ways to experience the beauty of Giethoorn is by taking a boat ride through the village. As you drift along the tranquil canals, you'll be treated to breathtaking views of the village's stunning architecture and lush greenery. You'll also get the chance to see the village from a different perspective, and gain a deeper appreciation of its rich history and culture.

But did you know that Giethoorn's popularity didn't start with its charming waterways? In fact, the village gained national fame in The Netherlands thanks to the 1958 Dutch movie "Fanfare" by film maker Bert Haanstra. The black and white film depicted life in a small Dutch village, and Giethoorn's stunning scenery and unique architecture served as the perfect backdrop for the movie. Since then, Giethoorn has become a beloved destination for locals and tourists alike.

In recent years, the village has gained international fame, with visitors from all over the world flocking to experience its one-of-a-kind charm. And it's easy to see why - with its winding waterways, quaint bridges, and stunning gardens, Giethoorn is a destination that truly captures the essence of Dutch culture and history.

But there's more to Giethoorn than just its beautiful scenery. The village also offers a range of activities for visitors to enjoy, including hiking, cycling, and exploring its many museums and galleries. And if you're a foodie, you won't be disappointed - Giethoorn is home to a range of delicious Dutch dishes, including traditional stews and freshly caught fish.

Next to Giethoorn is a piece of land won from the sea. And in the springtime, that Noordoostpolder is covered in fields of flowers: the famous Dutch flower fields stretching beyond the horizon. A visit to Giethoorn is a once-in-a-lifetime experience that should be on every traveler's bucket list. From its charming waterways to its friendly locals, this village offers a unique and unforgettable experience that's sure to leave you with lasting memories. So pack your bags, hop on a boat, and get ready to discover the magic of Giethoorn for yourself!

#giethoorn #holland #netherlands #thenetherlands #drone #dji #droneview #VisitGiethoorn #travel #tourism #wonderjourneys #wanderlust #tourism #TravelNetherlands #ExploreEurope #BucketListTravel #DutchVillages #BoatRide #ThatchedRoofHouses #SmallTownCharm #GiethoornEntdecken #ReiseHolland #EuropaErkunden #Reiseziele #HolländischeDörfer #Bootstour #ReetgedeckteHäuser #Kleinstadtcharme

[jurjenkvanderhoek]

RUIGOORDERS ZIJN REALISTISCHE IDEALISTEN

De uitgave die ik al een tijd in huis heb, maar nu pas actueel is, is getiteld Ruigoord 50 jaar. In het jaar 2023 is het namelijk een halve eeuw geleden dat een stel kunstenaars de verlaten huizen in het kleine dorp onder de rook van Amsterdam hebben gekraakt om er een culturele vrijhaven te stichten. Maar eigenlijk bestaat Ruigoord als geografische locatie op de wereldkaart veel langer. Eeuwen voor vandaag was er al sprake van eigenlijk. Al vanaf de 11e eeuw wordt 't Ruyge Oort bewoond. In de 13e eeuw kalft het veen rondom af door watersnood en blijft de plek als eiland in het IJ gespaard.

Tot 1875 doorstaat de weerbarstige klomp klei in het IJmeer, waarop vanaf 1835 de eerste stenen huizen worden gebouwd, vele stormen. Dan wordt het Noordzeekanaal aangelegd en het IJmeer ingepolderd. In de Houtrakpolder is Ruigoord net als Schokland in de Noordoostpolder een bebouwde verhoging in het landschap. Ruigoord wordt een heus dorp met de kerk in het midden, een café ernaast en bij bewoning van zo'n 200 mensen een school en een bank.

Amper een eeuw later komt het water opnieuw welhaast naar het eerdere eiland terug door de verplaatsing en aanleg van de Amsterdamse haven. Het plan is er een tweede Pernis te stichten en de bewoners van het kleine dorp worden uitgekocht. Maar de wereldwijde oliecrisis steekt een dikke stok voor de plannen. Het dorp Ruigoord is echter inmiddels grotendeels afgebroken en de overgebleven huizen zijn onbewoonbaar verklaart. Zo is Ruigoord een spookdorp dat gelaten wacht op wat komen gaat.

Kunstenaars uit de omgeving zien heil in het verlaten en verwaarloosde oord. Zij kraken de leegstaande huizen om deze te behoeden voor sloop. Het is dinsdag 24 juli 1973, de kunstenaarskolonie is gesticht en de culturele vrijhaven een feit. In 1991 evenwel hangt het zwaard van Damocles opnieuw boven het dorp. In een vers opgesteld bestemmingsplan zal het dorp moeten verdwijnen, echter na een lange juridische strijd wordt het gebied onderdeel van de gemeente Amsterdam. Ondanks protesten schurkt de haven tegen het gebied en komen de industrieterreinen wel heel nader aan de creatief bruisende kolonie.

In 2000 valt het besluit dat Ruigoord definitief mag blijven en is dan nu een culturele broedplaats in een groene oase. Zie je het in vogelvlucht van bovenaf dan is het inderdaad een lieflijke plek in een onaangename omgeving. Een plek aan het eind van de wereld lijkt het wel, met uitzicht over de Afrikahaven. Maar het ligt middenin de oververhitte stad ingeklemd tussen bedrijvige industrie. Maar bewoond wordt het niet. De huizen zijn ateliers en werkplaatsen. De kerk is het spirituele centrum en ontmoetingsplaats, waar onder meer ruimte is voor tentoonstellingen en concerten, zaal voor feesten en vergaderingen, trouw- en rouwlocatie en laboratorium en broeinest voor allerlei activiteiten en evenementen. Er is een dorpshuis, een vlindertuin, een voedselbos. Het dorp is nog voortdurend in ontwikkeling, de website kondigt een kabouterhuys, een tempel en een piramide aan. Op de groene weide aan de voet van de kerktoren worden door het jaar diverse markten, festivals en landjuwelen gehouden. Ruigoord is een dynamische plek, waar het denkelijk goed toeven is.

Ruigoord lijkt alternatief, een plek waar het schijnt dat de bloemenkinderen en kabouters van de jaren 60 van de vorige eeuw de tijd zijn vergeten. Maar dat de klok er stil is blijven staan is inderdaad maar schijn, want Ruigoord is door de jaren heen een goed georganiseerde gemeenschap geworden. Er is een dorpsraad en een drietal stichtingen regelen met een aantal commissies de dagelijkse en algemene zaken. De meervoudige structuur zorgt er voor dat in principe alles in consensus plaatsvindt. “Ruigoord is een plek waar ruimte is voor verlangens, dromen en ambities van mensen”, lees ik op de website.

Het is als een bijenkorf waar de werksters af en aan vliegen, een honingpot met onweerstaanbare aantrekkingskracht, een bedrijvige mierenhoop. Een luis in de pels van Nederland. Wel vervelend vriendelijk, maar niet om schade toe te brengen – juist goedmoedig laten zien hoe een gemeenschap ook productief kan samenwerken. Op vrijwillige basis, maar wel met een gevoel van verantwoording om de plek ook voor de toekomst in stand te houden. Vrienden van Ruigoord steunen vanaf een afstand het dorp moreel en financieel.

Ruigoord is een bijzonder stukje Nederland. Het idee vindt grond in de revolutionaire tijden en het kunstenaarsprotest van de jaren 60 van de vorige eeuw. De ludieke protestbeweging een decennium later is voedingsbodem voor Ruigoord. Provo, Kabouter en Oranje Vrijstaat, het milieuprotest van de Insekten Sekte. “Dit waren bewegingen die zich hebben ontdaan van achterhaalde normen en opvattingen en die daarmee grote invloed kregen op de ontwikkeling van de samenleving.” Ruigoord werkt aan een betere toekomst door de kracht van kunst en kennis die de mens bevrijdt uit de klemgreep van afkomst en omgeving, lees ik in het jubileumboek. “In een wereld waar je je kunt ontwikkelen in richtingen waarvan je niet wist dat ze in je zaten.” Ruigoorders zijn realistische idealisten.

In “Ruigoord 50 jaar” leer ik de culturele vrijhaven kennen, voor zover ik nog niet bekend was met deze hedendaagse kunstenaarskolonie. In het verzoek van het lid van de Stichting Honderd jaar Ruigoord kunstenaar Rob van Tour, waarvan ik zijn werk had besproken in een expositie, om mij aan te sluiten bij het Comitë van aanbeveling stemde ik ruimhartig in. Ruigoord sprak mij tot de verbeelding nog voor ik wist van de hoed en de rand.

In dit jubeljaar zet Ruigoord veel activiteiten op de agenda om publiek te trekken en het dorp nog steviger op de kaart te zetten om vrolijk toe te werken naar de 100. In het boek wordt daarop vooruit gelopen, het is een gids om het pad te vinden naar de plek, een handleiding om de plaats te onderzoeken en te begrijpen. Ruigoord, wat je met de klompen kunt aanvoelen, waar je toch met de pet niet bij kunt. ‘

Het blijft een bijzondere enclave in het landschap, een tussengebied, een grensgeval. Met recht schrijft de Amsterdamse Kunstraad: “Het unieke van Ruigoord is dat deze gemeenschap zich organisch heeft ontwikkeld, dat wil zeggen zonder vast plan en zonder ingrijpen van buitenaf. Dit weerspiegelt zich zowel in het landschap en de huizen als in het artistieke aanbod. Het is van vitaal belang voor het karakter van dit ‘cultuureiland’ dat deze organische ontwikkeling zich kan voortzetten.” Waarop een Ruigoordse kunstenaar opmerkt: “Het zou me niet verbazen als op een dag, hier, de dieren zouden gaan praten… zomaar.” Dat schetst het karakter van het onwerkelijke dorp, een surrealistische plek zwevend boven de Nederlandse realiteit maar met beide benen stevig op de grond.

Ruigoord 50 jaar. Culturele vrijhaven. Uitgave in eigen beheer Stichting Ruigoord, 2021.

[derelict-antiquarian]

Wisher—In a panic your mind starts to reel. Infinite wishes! You can do anything. Everything. You could feed the starving, stop all war, make pet owners of any you to pet their dogs when you see them on the side of the street. But what should you do first. If you favor the homeless, what would the hungry think of you. But if you make it one big wish what’s the point of having infinite wishes. You could start small. Maybe wish for a nice bouncy ball. But how could you bounce it on sand. You’re in a freaking dessert. What if you wish for an umbrella to get you out of the sun for a while. But that’s a personal wish. And you wanted to help the world. You could ask for water. You could ask for more clouds. You could ask for the desserts to turn to forests. You could ask for the wealth of the world to be equally distributed amongst all its inhabitants. You could ask for all the food bowls of all the pets and animals on earth to never run out. You could ask for a cool hat.

You could ask for…

You could ask for…

Ask for….

Ask for…

Ask for………….

Ask…………..

Ask…………………

Ask…………………………………..

Ask

Ask

Ask

Ask

Ask

Ask

Ask

Ask

.

.

.

.

The genie watches as you slowly crouch down into the fetal position crying in a manic panic. Unable to make even your first wish.

The Genie says, “Are you okay? Do you need something?”

“I’m having a panic attack. My therapist warned me about this. I had three wishes and was planning on having three and you gave me infinity and I don’t know what to do. What do I ask for? Where do I start? What do I do? What do I do? What do I do?…..”

Genie—As a genie you have always done what you were told. Stuck in containment for millennia now, just being outside brings you immense joy. But being asked what your new controller wants you to do for them, and not them just demanding riches, concubines, or the world; well that was not on your bingo card for the day. You lean down and try to get their attention but hear that their “What do I do?” Has changed to “I don’t know what to do.” You feel something. You never feel anything. It’s part of the eternal torture, to be devoid of any emotion other than the drive to do as you’re told. You feel sympathy. You feel scared. You feel nervous. You feel happy this one’s different. You feel. You feel.

You feel.

You feel.

YOU FEEL!!!

“In order for me to help you, I need to touch you. Can I hold your hand?”

In their fetal position murmuring a hand emerges. You grab it and quickly, through the vale, through the earth, through the fabric that binds you to this eternal servitude, you land in a field. A wide open, rolling hills, goes for miles, covered in tulips of every color and shade and shape field.

“Look up.”

Wisher—The first thing you notice is the smell. The smell of flowers. Tulips. Your feet are not in sand anymore. The ground has changed. It’s soil. Dirt. A little damp. It feels cool between your toes. The sun is different. Shifted. It’s on your left now. Straight down on your back. Something brushes your arm. You poke your head up and hit it away, and are met with a view you only dreamed of.

The Netherlands. Noordoostpolder.

The panic has subsided into a feast for your eyes. Overwhelmed from the sudden change you start to giggle. A giggle that turns into a laugh. A laugh you have not had for a long time. Joy radiates through your body.

“Thank you.”

You stare off into the distance seeing if you can see the end of the fields.

“I’ve always wanted to visit but could never find the time. How did you know this was the right place?”

Genie—Their asking you a question again. Not one you’ve answered before. How do you answer. How do you explain to them the intricacies of being a genie.

“This was the place your mother always wanted to go. Your therapist suggested you visit it to start the healing process, but instead you found me. You asked me to help you.”

Wisher—“How do you know that?”

Genie—“I’m yours to command. And while under your command, I know all about you.”

W—“I did not ask you to give me a therapy session.”

G—“Then ask better next time.”

W—“How dare you.”

G—“I’m here to follow your command. You have endless wishes. But you did not wish anything. So I must do everything to get you to wish. If that means giving you a ‘Therapy session’ in the middle of a field of these ugly flowers, then so be it. You are tied to me just as much as I Am TO YOU!”

W—“I WISH YOU WOULD LEAVE ME ALONE!!”

G—“I know this is not what you need, but I can not deny what you wish.”

W—The genie in front of you dissolves into the air around them. As they say their final words all that’s left floating are their lips that whisper “Wish” and fade into the air.

The crushing silence surrounding you fills the air. A light breeze crosses your face. You start to cry. Crying turns to sobbing. Sobbing turns to wailing. Your mother should be here with you. Your mother needs to see this. You could wish for your mother to be here. You could simply ask Genie to bring her back. Bring her to you. Make her see what you see. Make her live again. The Genie did say no rules. But you gave yourself rules. You can’t bring the dead back to life. They must rest where they lay. So you lay down. On the cool damp ground. And cry. Holding yourself because you are all alone. All alone.

“I shall grant three wishes, but you cannot wish for… Actually, fuck it. You get infinite wishes and no rules, let’s see where this goes.”

[cacatoto-2024]

Noordoostpolder,

Noordoostpolder, adalah sebuah gemeente dan polder di Belanda yang terletak di provinsi Flevoland. Pada tahun 2021 daerah ini memiliki penduduk sebesar 47.600 jiwa.

[supatainmentbuzz]

🌟💍👸🕺💃🎥 Coffee concert Yiddish and Sephardic songs with Lucette van den Berg in Sint Annakapel Sunday, March 10, 2024 10:30 am KAMPEN - The Association of Liberals Kampen-Noordoostpolder is organizi...... 🎶🏆💔📸🎉

[reneleijen]

Politici de mist in met tweets

Verkiezingstijd! En dus zien we weer onhandige politici de de bocht uitvliegen op sociale media. In de Noordoostpolder plaatste lijsttrekker Bertho Lammers van lokale partij ONS ‘per ongeluk‘ een tweet waarin PvdA-er Frans Timmermans is afgebeeld in een nazi-uniform, een plaatje uit de film Der Untergang. Lammers noemt zijn tweet nu een ‘stomme fout’. Naar eigen zeggen wilde hij het plaatje, dat…

[vangooiland]

Plane with a View - an occasional series. Noordoostpolder, Urk, Flevoland, Ketelbrug.

[actuma]

In vrijwel alle gemeenten is de bevolking gegroeid in 2022

In 2022 groeide het aantal inwoners in vrijwel alle Nederlandse gemeenten. Dit kwam hoofdzakelijk door de toegenomen immigratie, onder andere van Oekraïners. Dat blijkt uit cijfers van het CBS over de bevolkingsontwikkeling tot 1 december 2022.Op Vlieland en Schiermonnikoog, in de Noordoostpolder en in Waddinxveen, Diemen, Maassluis en Woudenberg groeide de bevolking in 2022 relatief het sterkst, met meer dan 30 per duizend inwoners. In slechts 9 van de 344 gemeenten daalde het aantal inwoners. Dat waren er aanzienlijk minder dan in voorgaande jaren. In 2020 was er nog bevolkingskrimp in 61 gemeenten, voornamelijk aan de randen van Nederland. In alle gemeenten meer immigranten dan emigranten Alle gemeenten kregen er in 2022 per saldo (immigratie minus emigratie) inwoners bij door buitenlandse migratie. Nieuw ten opzichte van 2021 was de instroom van vluchtelingen uit Oekraïne. Mensen die sinds het begin van de Russische invasie op 24 februari vanuit Oekraïne naar Nederland kwamen, vestigden zich in nagenoeg alle gemeenten. In ongeveer de helft van de gemeenten woonden op 1 december meer dan 5 Oekraïense immigranten per duizend inwoners. Renswoude (Utrecht), Gennep (Limburg) en Pekela (Groningen) ontvingen relatief de meeste Oekraïners: meer dan 20 per duizend inwoners. Steeds meer gemeenten met sterfteoverschot Zonder buitenlandse migratie zouden aanzienlijk meer gemeenten te maken hebben met bevolkingskrimp. Door de vergrijzing neemt het aantal gemeenten waar meer mensen overlijden dan er baby’s worden geboren toe. In 2022 gold dat voor 62 procent van de gemeenten, in 2021 nog voor 53 procent. Twintig jaar geleden (in 2002) overtrof de sterfte het aantal geboorten nog slechts in 13 procent van de gemeenten. Destijds was er voornamelijk sprake van een sterfteoverschot in gemeenten aan de randen van Nederland (vooral in Limburg) en in enkele vergrijsde gemeenten in het Gooi en aan de Noordzeekust. Inmiddels is er een sterfteoverschot in vrijwel alle gemeenten in Limburg en in de drie noordelijke provincies, langs de Noordzeekust en in grote delen van Zeeland, Overijssel en Gelderland. Gemeenten waar meer baby’s worden geboren dan er mensen overlijden liggen voornamelijk in de Randstad (inclusief de grote steden), in Flevoland en in en rond Zwolle. Flevoland groeit het sterkst Net als een jaar eerder was Flevoland in 2022 de provincie met de sterkste bevolkingsgroei, gevolgd door Noord-Holland, Zuid-Holland en Utrecht. Flevoland groeide door natuurlijke aanwas (geboorte minus sterfte), binnenlandse verhuizingen én buitenlandse migratie. In Noord- en Zuid-Holland nam het aantal inwoners toe als gevolg van natuurlijke aanwas en buitenlandse migratie, maar deze provincies hadden een negatief saldo van binnenlandse verhuizingen. In de afgelopen jaren is het aantal mensen dat vanuit de Randstad naar regio’s daarbuiten verhuist toegenomen. In Flevoland kwamen er ruim 22 mensen per duizend inwoners bij, in Noord-Holland 16 per duizend en in Zuid-Holland en Utrecht 13 per duizend. In Drenthe, Friesland en Limburg bleef de bevolkingsgroei met 9 per duizend het meest beperkt, maar ook daar groeide de bevolking harder dan in 2021. Grote steden groeiden relatief sterk De bevolkingsgroei was in 2022 relatief sterk in de grote gemeenten, net als in 2021. Van de tien grootste gemeenten groeiden er acht sterker dan het landelijk gemiddelde van 13 per duizend inwoners. Alleen in Rotterdam en Breda was de bevolkingsgroei wat lager. Van de tien grootste gemeenten nam het aantal inwoners het sterkst toe in Eindhoven, met 22 per duizend, gevolgd door Almere (21 per duizend) en Amsterdam (20 per duizend). Eindhoven en Amsterdam groeiden hoofdzakelijk door buitenlandse migratie, Almere ook door binnenlandse verhuizingen en geboorten. Bron: CBS Read the full article

[surelookbutnothingtoseehere]

[pedaalridder]

Vrijdag 30 augustus - 209 km op de fiets van Enschede naar Enkhuizen, via Schokland en Urk.

Kort na het helder worden doorbrak de opkomende zon de laaghangende mist. De in de verte voorbij komende treinen leken schimmige flitsen, en er passeerden bij het vorderden van de kilometers steeds meer. De dag begon tempo te krijgen. Of wellicht niet. Misschien was je wel getroffen door een ingrijpende gebeurtenis. Dusdanig nieuws dat het elke vezel in je lichaam verlamt. Je gaat voort, maar in feite sta je stil. Stil bij de gedachte aan de passanten in de voortracende treinen en/of voorbijgangers die je op straat tegenkomt. En één ieder met zijn eigen doel en bagage.

Tal van dichters schreven “het leven is een vreemde reis”. Een overtuiging die ik deel. Vaak mooi en soms heel wreed.

Nog maar kort voordat ik aan deze fietstocht begon ervoer ik van een onheil dat iemand die ik graag mag, overkomen is, vandaar dit bijzondere begin van dit verslag.

Ik zou naar zee gaan. Naar de oude Zuiderzee. Een tocht door Overijssel, voorbij Kampen, waar het op oude kaarten lijkt of je aan het einde van de wereld gekomen bent. Met de daar in die voormalige gevaarlijke zee gelegen eilanden Schokland en Urk. Halverwege de ochtend verder westwaarts merkte ik dat de wind aanwakkerde. De IJssel naderde. Na het dorpje Windesheim gepasseerd te hebben, waar idylissche huisjes met gave rode dakpannen, luiken en bloemen staan, klom ik de dijk op. De rivier was rustig, het weer zomers, maar aangenaam. Via de spoorburg ten zuiden van Zwolle kwam ik aan de andere kant, om vervolgens hellend een autosnelweg over te moeten. Een nieuwe dijk bood uitzicht op grote oude kerken in het lage land. Via Zalk, het altijd bezoekenswaardige Kampen en het Kampereiland, bereikte ik na het middaguur de polder. Op naar Schokland. Een voormalig eiland dat in 1859 ontruimd is. In maart van dat jaar werd via aanplakbiljetten bij het gemeentehuis bekend gemaakt dat één ieder van de 650 bewoners hun huizen binnen vier maanden verlaten moest. Het was de armste gemeente van Nederland, een watersnoodramp kwam vaak voor en natuurlijk was er veel inteelt.

Een correspondent van het Algemeen Handelsblad schreef in augustus 1859 het volgende: “dezer dagen het eiland Schokland bezoekende zag ik met weemoed de ledige plekken der voormalige visschers-woningen. Wat echter het meest trof, was het gezigt der ledig staande godsgebouwen en scholen met de leeraren en onderwijzers, welke laatsten, even als de geneesheer, doelloos op dit eiland rondwaarden, reikhalzend uitziende naar hunne verdere bestemming.”

Nog maar een paar kilometers in het nieuwe land betreden te hebben, fiets je ‘alweer’ op oud land, met een toch ook wel opmerkelijke geschiedenis. Rond Schokland was destijds druk scheepverkeer, het eiland werd veel bezocht en dat met de nodige reuring. Na Nagele doorkruist te hebben, een dorp dat in de jaren ‘50 gebouwd is, en waar de gebouwen alleen platte daken hebben, beland ik opnieuw op een voormalig eiland. Urk. Ik geraak eer ik uitzicht heb op de zee, eerst de tel kwijt, hoeveel kerkgebouwen telt deze plaats wel niet? Om de drie straten passeer je er wel één. Het mooiste staat echter vlak bij het water. Een klein oud kerkje, nog uit de tijd dat Urk in bezat was van de stad Amsterdam, vanwege de strategische ligging in de Zuiderzee. Prachtig zijn de godshuizen toch, waar houten modellen schepen boven de kerkgangers hangen. Vaak tref je dit niet aan, maar wel op voormalige eilanden. Op Marken heb ik het ook gezien. Het kerkje uitkomende heb je meteen zicht op het standbeeld van de Urkervrouw, een vissersvrouw, wachtende op haar man en zonen, die wellicht nooit meer terugkomen. Genomen door de zee. Velen zijn dit noodlot overkomen, getuige de naamsborden met overledenen. Wat een dag wel niet aan geschiedenis kan bevatten. Voordat ik uit Urk vertrek is heb ik nog even uitzicht op het water, waar de zon op femoniale wijze de zee laat verzilveren. Nog even een straatje door, geplaveid met visnetten omringd door huizen bij een scheepswerf.

Voordat mijn première gaat beginnen, om te fietsen over de dijk tussen Lelystad en Enkhuizen, heb ik nog ruim 30 kilometer voor de boeg.

Fietsen door de polder...ik heb er nooit veel aangevonden. Maar éénmaal over de ketelbrug, hetgeen wel weer fantastisch is om daarover te fietsen, en ik in Flevoland ben geraakt doet mij beseffen, dat de ene polder de andere niet is.

Eigenlijk viel de Noordoostpolder mij best mee. Vooral van de schuren bij de boerderijen was ik gebiologeerd. De bouwsels deden denken of ik in de oude DDR was. Plattenbau in de polder. Allemaal argrarische gebouwen bestaande uit beton. De verklaring blijkt dat de Noordoostpolder die tijdens de Tweede Wereldoorlog opgeleverd is, niet bebouwd kon worden met boerenbedrijven van stenen, omdat zo kort na de oorlog daar een zwaar gebrek aan was.

Flevoland daarentegen, en jonger van datum, heeft dat niet. Er rest je niet anders om dan maar over de kaarsrechte wegen de strijd aan te gaan tegen de wind en saai landschap. Toch ook daar komt een eind aan. De verschillen zijn, blijken aan het begin van de avond als ik na Lelystad gepasseerd te hebben, de dijk op naar Enkhuizen, groot. Het is hier puur genieten. Ik ben helemaal alleen op de weg, de wind door mijn haren, de zon op mijn lijf, met aan weerskanten de zee. De schoonheid van een land in optima forma blijkt, want nergens op de wereld kun je op zee fietsen. De vogels voor mij doen aan ballet. Hun choreografie bestaat uit hoogtewerk en sprongen.

Aan de horizon ligt Enkhuizen, de ooit zeer machtige handelsstad met de oude stadspoorten, ligt uitnodigend te wachten. Tegenover de haven ligt het Snouck van Loosen Park, de entrees van de huizen met schuine daken is bezaaid met kiezelstenen en waar rozen de muren bedekken. Ach hier zou je ook wel willen vertoeven, om je terug te trekken met al je gedachten, hetzij op verdrietige en goede dagen.

[clogging]

Sunset at the Ketelbrug, Holland by karelton

[jmzwaan]

Nagele, op een zondag in februari. - Denk aan de kinderen.