#ken niemand

[downthetubes]

Infernally Yours - the latest 2000AD, on sale now!

The striking cover from "Azimuth" artist Lee Milmore for 2000AD Prog 2344, on sale now, will haunt you until you buy a copy, and there’s plenty of action and adventure on offer, too, adding to this issue's appeal

The striking cover from “Azimuth” artist Lee Milmore for 2000AD Prog 2344, on sale now, will haunt you until you buy a copy, and there’s plenty of action and adventure on offer, too, adding to this issue’s appeal. Especially, for me, Tom Foster‘s art on “Judge Dredd“, and Eoin Coveney‘s art on “Portals“, complementing a dark, unsettling script from John Tomlinson. It’s on sale now in all good…

[graphicpolicy]

War is Declared! 2000 AD and Judge Dredd Megazine Cross Over For "Nordland Rising"

War is Declared! 2000 AD and Judge Dredd Megazine Cross Over For "Nordland Rising" #comics #comicbooks

This September, the Nort Army are setting out to conquer the 2000 AD Multiverse – and it’s going to take some unlikely allies to stop them! The massive crossover event story Nordland Rising will see Rogue Trooper’s oldest enemies invade multiple different storylines from across 2000 AD’s history, as they take on Judge Dredd, Bad Company, Fiends of the Eastern Front, The VCs and more. Spread…

[gestippeldedieseltreinworm]

Liegt iedereen tegen mij wat ze stemmen of leef ik echt in zo’n bubbel

[uitzinnigmp3]

HALLO WIDMBLR. HOE IS HET

[earlyspringtranscendence]

todays tedlasso episode is really funny for all the names they chose to specifically be unpronounceable ones but at the end when beard pronounces gilles as g(soft g)-ill-uhs its like. yeah but that ones actually just jill in french so it doesnt sound like that

[polldermodel]

Weet niet of deze al is gesteld maar ik ben benieuwd naar de resultaten aangezien ik zelf niemand ken die er zelf een heeft gekocht :)

Heb je een Dopper?

-Ja, zelf een gekocht

-Ja, een gekregen van een bedrijf/school/vereniging

-Ja, een gekocht van een vereniging

-Ja, zelf een gekocht

-Nee

[handlewithcare-delicate]

Eftelgekkies, ik heb een beetje input nodig van jullie...Mijn autisme vertelt mij dat ik een premium-abonnement nodig heb, en in principe heb ik het geld ervoor al bij elkaar gespaard, plús ik krijg wss nog €50 korting vanwege mijn beperking, dus ik kan het betalen...Ik weet alleen niet of ik het helemaal het geld waard vind... Want ik vindt de voordeeltjes opzich wel leuk, alleen als je bijv. kijkt naar speciale evenement....ik ken verder irl niemand met een abonnement dus het is niet alsof ik er samen met iemand naartoe kan gaan, tenzij er mutuals hetzelfde probleem hebben...

Dus vandaar dat ik even wil peilen wat jullie gaan doen!

(dit zijn de verschillen btw)

[shesmyevangeline]

zijn er meer nederlandse/vlaamse mensen die pommelien thijs leuk vinden? ik ben zo obsessed met haar album maar niemand die ik ken kent haar/luistert naar haar muziek

[ochtendstorm]

Dit is niet hoe ik mij het leven ingebeeld had. Ik weet niet wat mijn 14-jarige zelf zou denken als ze mij nu zou zien. ik hoop dat ze blij zou zijn dat ik er nog ben, maar ik denk dat de pijn van het niet gevolgde pad ook groot zou zijn. Misschien is dat vooral omdat ik dat nu blijf voelen, voel hoe ik achterloop, voel hoe ik er maar moeilijk bij hoor. In mijn hoofd was ik al jarenlang afgestudeerd, werkte ik ergens, woonde ik ergens alleen of met twee. Ik probeer er begrip voor op te brengen. Ik bedenk me de mensen die ik ken die ook geen diploma hebben, wiens leven soms een andere route nam en hoe ik naar hen kan opkijken. Ik bedenk me dat het niet eerlijk is om te verwachten dat ik - lichaam en geest vol met wonden - zomaar even dat diploma en dat leven volgens het normale trajectje zou moeten kunnen behalen. Het is niet eerlijk als je met een achterstand begint. Het is niet mijn schuld dat trauma en wonden soms ook gewoon tijd eisen, tijd die niet altijd kan meegerekend worden op een of ander "ideaal levenstraject". Ik schaam me vaak voor waar ik sta en hoe "oud" ik ben. Soms voelt het ook gewoon te onecht - hoe had het dit ooit kunnen worden? (is dit het echt?)(heb ik zelfs iets om trots op te zijn?)

Ik probeer me te bedenken hoeveel mijn leven me wel niet waard is, ook al pas ik niet op het standaard pad. Dat een gebrek aan diploma (alsof ik er nu niet al jaren naartoe werk en het eigenlijk bijna in het vooruitzicht is), thuis wonen voorbij je 25 (het komt, het komt, eerst de stage voorbij en een vastere job) en maar een deeltijdse job met laag aanzien hebben (ik doe het graag, ik hou een job vast, ik doe het beter dan wat ik twee jaar terug aankon, toch?) niet betekent dat ik het slecht doe. (We roeien met de riemen die we hebben en die van mij waren kapot).

En daarbuiten, we delen ons leven in zoals we willen, daar is geen standaard plaatje om aan te voldoen voor.

(Er is niemand teleurgesteld. Het is oké, jij bent oké, je bent veilig.)

[kulupumun]

"die neue nacht" (von den riesen/astronauten?)

tepi' mute mute la, vor sehr langer zeit

jan pali mute pi sewi pimeja li lon. gab es die arbeiter:innen des schwarzen himmels.

ona ni pi noka suli en luka suli diese großfüßigen und großhändigen [=riesenhaften]

li kama [tan] sewi pi walo ala. kamen aus dem glanzlosen himmel

pali pini la, ona li tawa ante tawa tenpo pimeja kin. und gingen nach dem werk zurück in die neue nacht.

ona pi [=li jo e] luka kon ala. sie hatten keine flügel

taso ona li tawa kon sama waso. und flogen doch wie vögel.

kin la, jan ala li jo e sona pi toki ona. auch hatte niemand wissen von ihrer sprache.

tepi' la, ona li pali e lupa lili lon sewi sike suli. sie machten kleine löcher in den großen runden himmel,

tawa ni: telo li ken anpa. damit regen fallen kann.

kin la, ona li mama e meli mun auch schufen sie die mondin

e mije lili mute pi meli mun. und ihre kleinen männer.

jan ala li sona e seme: niemand weiß,

tepi' la, ona li kama tan seme. woher sie gekommen sind

teka' la, ona li kama ala kama ante. oder ob sie wiederkommen.

la ni li toki majuna a. so ist die alte rede.

[downthetubes]

Rebellion Releases: "The Order" draws to a close in a grand finale in this week's 2000AD

Almost a decade since it launched in the Galaxy's Greatest Comic, "The Order" by Kek-W and John M. Burns draws to a close...

Deadworld acolytes are causing chaos in “Judge Dredd” in the latest issue of 2000AD, Prog 2329, with a cover from Luke Horsman. Plus, there’s terror on the battlefield in “Rogue Trooper“, mutant plant zombies rampaging in “Enemy Earth“, a vampire hunted in “Durham Red“, and, after seven time- and space-bending series “The Order” reaches its grand finale. The epic narrative crafted by Kek-W and…

[gitaristmetkiespijn]

Ik hou niet van het woord depressief. Het klinkt te banaal. Te makkelijk. Te DSM symptomen. Ik heb geen richting, geen doel, geen gevoel van zingeving. Ik maak muziek. Ik schilder. Ik sport. Ik heb werk in de zorg voor inkomen. Ik heb een lieve, knappe vriendin. (Die een open relatie wil) Maar ik schaam me voor mijn gebrek aan carrière. Aan succes. Aan duidelijke doelen. Ik doe niet eens maar wat. Ik doe echt wanhopig maar wat. En als er anderen zijn die ik kan helpen met maar wat doen, dan gaat het weer even. Maar zodra ik weer met mezelf ben is de zinloosheid er weer. De totale leegte en lelijkheid van alles. En loop ik met mijn ziel onder mijn arm te zoeken naar vluchtwegen, naar zingeving, naar mogelijke vervulling van dat gevoel, naar 'een leven'. Maar ik vind het nooit. Ik ken alle spirituele 'leef in het moment' Eckhart Tolle principes. Maar het lost niet op. Zoals het bij hem deed. Het blijft. Het komt altijd weer terug. Ook na alle therapie, verschillende psychologen. Ik wil gezien worden om mijn talenten, mij kunnen ontwikkelen en iets presteren. Dat heb ik in fases ook wel gedaan. Maar het wordt nooit iets blijvends, iets dat gaat lopen en me een leven geeft. Het blijven altijd projecten. En dan is het weer voorbij en ben ik weer terug bij af. Bij de leegte, bij het gevoel gefaald te hebben, er nooit wat van te maken, mislukt te zijn en geen manier te zien om daar uit te komen. Altijd weer. Iedereen leeft zo maar en lijkt er allemaal in te geloven, in dat het zin heeft. Dat het toch ergens wel op slaat, er progressie in zit, er misschien wel iets na de dood is. Maar ik voel het niet. In fases wel. Maar ook steeds weer in fases helemaal niet. Mijn vriendin wil een open relatie en experimenteert daar ook al mee. Want het geeft haar autonomie. Dat zei ze naar aanleiding van hoe onmogelijk het is om met mijn wanhopige buien om te gaan. Nu voel ik me echt alleen. Je bent als mens echt alleen hiermee. Want je voelt je er echt alleen in en niemand kan het oplossen. Zelfs niet met liefde. Als liefde het niet oplost dan ben je toch echt verloren? Ik sport, eet gezond, ga naar therapie, werk, ben creatief, spreek met vrienden en familie af, heb een goede band met iedereen, ik heb een huurhuis en geen schulden en kan op reis als ik dat zou willen. Heb zelfs een beetje spaargeld om iets mee te beginnen of het een tijd uit te zingen. Maar als er geen idee, geen wil, geen levenslust is, alleen maar diepe zelfafwijzing. Dan helpt niks en is alles waardeloos. Nog geen enkele therapie heeft deze dynamiek kunnen stoppen of oplossen. Ook al zijn er mooie gesprekken geweest, en was het in het moment soms fijn en waardevol. Het komt altijd terug. En dan is/of lijkt het allemaal toch weer voor niets geweest. Had ik net zo goed een pak vla in de zee kunnen leegknijpen. Dat had evengoed misschien even opgelucht en ook uiteindelijk niks echt opgelost. Een stuk goedkoper was het wel geweest. Als iemand weet wat ik nog kan proberen, HELP

#depressie #zinloosheid #wanhoop #eenzaamheid

[devosopmaandag]

Hoe mijn overleden stille broer even twee keer tot leven kwam

Vier broers heb ik, en halfbroers zijn broers. Twee zijn dood, een heeft met mij gebroken. Er is lang betreurde grote broer, die niet deed wat het leven een klein meisje belooft: dat hij er altijd zal zijn. Er is middelbroer in wie zich een man schuil houdt die niemand meer herkent, er is stille broer, die steeds stiller en kleiner werd en op een dag er niet meer was. Jongste broer en ik delen als laatsten de herinneringen aan het dagelijkse leven tussen de muren van ons huis. Hij is heel belangrijk voor mij.

In dat zich voltrekkende leven van elk van ons, gelijk op met het dagelijkse opkomen en ondergaan van de zon, zijn herinneringen de specie van ons innerlijk leven. Ook al zouden we met dat verleden niets te maken willen hebben, zonder verleden vallen we uit elkaar. Na onze dood worden we een beetje specie voor anderen. Stille broer kwam op zondag 3 september even tot leven en op zaterdag 23 september voor de tweede keer.

Ik weet niet meer waarom ik de blauwe schoenendoos met de oudste foto's weer tevoorschijn haalde. Bovenop ligt een cellofaanzakje met de foto's uit Indië, die van de reis en die van het eerste jaar in Nederland. Wij mensen zijn in zo ongeveer twee eeuwen tijd voorgoed veranderd van verhalen-wezens in beeld-wezens. Wat beeld is, dwingt boven alles. Ik liet al die foto's, die ik zo ongeveer uit mijn hoofd ken, weer door mijn vingers gaan. Een foto lag verkeerd om en bleek volgeschreven te zijn door stille broer op zijn zeventiende, met vulpen en in een kinderlijk handschrift. Nooit eerder zag ik zijn handschrift. “In de mark. Ech op z'n Hollands gekleed met een sjaal en een mantel bekleed met wol. Ziet u die boom die kaal is het is herfst die 2 vrienden zitten samen met mij in 't hotel er zijn nog veel Mijn handen in mijn zak dat betekent ik heb koud. Er zijn kouwe dagen. Groeten van Willy”. Vol ongeloof en ontroerd las ik het voor aan G. Is dit stille broer, die slechts in korte zinnen sprak en vooral een beetje lachte? Zeventien is hij, en het leven wacht op hem.

Eergisteren dacht ik aan de vos van vandaag. Weer haalde ik de blauwe doos tevoorschijn. Nu keerde ik elke foto zorgvuldig om. Ik vond een tweede beschreven foto van stille broer, die altijd alleen bleef. “Voor de Hotel. Papie en loeloe staan hier niet op Papie is aan het werken en loeloe naar school. Dat meisje naast tante an met die schort en de middenste die geomarm wordt door die twee meisjes zijn dienstmeisjes van de hotel En dat meisje dat met haar duim naar mij wijs met die zwarte blous heeft mij leren schrijven Een aardig meisje groeten van Willy”.

[fantasticfartjellyfishh]

Hoe kan het dat ik elke keer weer vastloop als het even ging.

Ik wil ook steeds zijn wat nog niemand heeft gezien of is geweest.

Ik ben verliefd op de wereld maar de wereld snapt echt niets van mij.

En de wereld in m’n hoofd verzwaard m’n hart net niet nooit.

Toen ik een kind was,

Was alles nog nieuw en mooi.

Ik wilde echt alles maar leren

Maar nu leer ik vooral van pijn.

Ze zeggen dat je aan geluk moet werken,

En dat je vanzelf wel leert.

Maar ik ken eigenlijk niemand,

Die echt ergens van heeft geleerd.

Geloof me als ik zeg dat ik wil,

Om sterk staan waar ik sta.

Maar steeds als ik sta,

Waait de wind toch net iets harder.

Dus ik hoop dat ik leer om eens te gaan liggen.

Dan waait de wind, gewoon over me heen.

Dan kom ik vanzelf wel omhoog als ik wil.

(Maar) eerst nog even niet,

Eerst nog even stil.

Waarom wil ik steeds dat alles zo vanzelf en in één keer gaat?

Van anderen vind ik toch ook dat ze allang genoeg zijn.

In deze tijden hoop ik altijd dat ik iets vind wat me laat voelen

Dat het allemaal oké is

En dat stilstaan niet voor eeuwig hoeft.

Geloof me als ik zeg,

Dat de weg,

Die ik wil gaan gewoon nog even niet in mijn zicht ligt.

Dus ik hoop dat ik leer om eens te gaan liggen.

Dan waait de wind, gewoon over me heen.

Dan kom ik vanzelf wel omhoog als ik wil.

(Maar) eerst nog even niet,

Eerst nog even stil.

Luister:

Ik weet hoe weg ik kan zijn, ik zorg echt dat ik blijf.

Jij bent voor wie ik dat wil, maar ik kom niet in m’n lijf.

Ik hoop dat ik,

Langzaamaan je hand vind.

Niet altijd hoef ik te doen wat nog nooit iemand heeft gedaan.

Dus ik hoop dat ik leer om eens te gaan liggen.

Dan waait de wind, gewoon over me heen.

Dan kom ik vanzelf wel omhoog als ik wil.

(Maar) eerst nog even niet,

Eerst nog even stil.

[overprikkelqueer]

noemde 1 van mn vrienden opeens uit het niets "Dirk". ik ken niemand genaamd Dirk. ik ben nog nooit in zo'n supermarkt geweest. Die persoon heet niet eens iets wat lijkt of klinkt als Dirk

???????

[homoerotisch]

De busschauffeur is de beste essayist Even een trigger warning, lieve lezers. U stapt momenteel een essay in. Of eigenlijk stapt u in een busje, een Mercedes-dieselbusje dat over de smalle kronkeldijken van het eiland Goeree-Overflakkee kachelt. We hebben geen flauw idee waar we heen gaan, we dragen geen gordels. Dat hoeft allemaal niet in een essay. Het is het meest ongebonden genre, daarom ben ik er zo gek op.

Ik zeg het er maar bij. Want ik was zelf nauwelijks ingestapt, of ik las op mijn telefoon dat mensen tegenwoordig doodsbenauwd zijn voor essays. Jongeren denken bij ‘essay’ aan een oersaaie schoolopdracht. Alleen het woord zelf al roept ‘traumatische gevoelens op’, aldus een verslag op een website van de boekensector. Daarom overweegt de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek om het Boekenweekessay voortaan anders te noemen. Er moet een ander ‘label’ komen.

Enfin, alle essayisten boos. Welk nieuw label, dat is nog niet bekend. Zelf zou ik Boekenweekpamflet voorstellen. Een pamflet is een simpel stuk proza waarin staat hoe het zit, zodat de lezer kan stoppen met denken. Naar pamfletten is momenteel veel vraag.

Een essay daarentegen is een roadtrip over kronkelwegen waarbij je moet helpen kaartlezen terwijl je bijna uit de bocht vliegt. Dus ik snap de angst. Als essayist ben ik sowieso bang voor ‘essay’: zet het woord op de omslag van een boek en niemand koopt het. Dus laat ik het woord maar weg. Zonde, want het essay verdient juist volop propaganda.

Essay betekent: alles mag. Van de sierlijke woede van James Baldwin via het verdwaalplezier van Rebecca Solnit tot de sublieme Ikjes die Michel de Montaigne schreef en die even makkelijk over oorlog, katten of seks gingen.

Dus inderdaad: dan is er iets goed mis als de jeugd het genre associeert met de plichtmatige woordenbrij die je evengoed aan ChatGPT kunt uitbesteden. Iets mis met het moderne fabrieksonderwijs, bedoel ik, met het culturele klimaat. Niet met het woord.

Een essay is juist dat wat aan robotschrijven ontsnapt. Essay is Frans voor probeersel of proef, scheikundigen gebruiken het woord ook, gespeld als assay; een biochemische test. Essayeren is nieuwe al dan niet chemische verbindingen maken.

Een essay is iets nieuwsgierigs dat in je gezicht kan ontploffen.

Zoals ons busritje over Goeree-Overflakkee kan mislukken. Achter de voorruit zit een A4’tje geplakt met ‘buurtbus lijn 735’. De chauffeur komt uit Ooltgensplaat, heeft lang blond haar, draagt een marinejas met gouden manchetten. Met zijn chelsea boots drukt hij het gaspedaal in.

We brommen langs blote winterakkers waar de uien, bieten en spruiten nog niet zijn ingezaaid. Net het Amerikaanse heartland: veel christenen, veel dorpen zonder buurtsuper, veel jongeren aan de amfetaminen. Volop vloekende vlaggen.

Ik ken de chauffeur als Frank/Janine, de jurkdragende zanger en gitarist van Ongeregeld, een Rotterdamse countryband die vrolijke liedjes maakt over verschoppelingen. Frank/Janine is alle hokjes ontstegen. Geen computer kan ons tochtje nabootsen.

Dat we hier rijden, zit zo. Eind jaren negentig zag men marktwerking als oplossing voor alle problemen die we nog niet hadden. Zoals staatsbusbedrijven. Die moesten weg, mensen zouden schrikken van het woord ‘bus’. Dus kregen bussen voortaan nieuwe labels: Qbuzz, Arriva, Connexxion, et cetera.

Connexxion betekent verbinding, maar die verbinding valt steeds vaker weg, vandaar die twee kruisjes. Dit jaar zette Connexxion wat x’jes door lijndiensten op het eiland, om kosten te besparen.

Toen zijn Frank/Janine en een stel andere vrijwilligers zelf maar een busdienst tussen de dorpen begonnen. Achter ons zitten twee mbo-scholieren, blij dat ze niet 19 kilometer naar school hoeven te fietsen.

Frank/Janine reed hier eerder rond als maaltijdbezorger: dagelijks eten langsbrengen bij eenzame ouderen, praatje maken. Tot de ‘zorgmoloch’ dat te duur vond. Tegelijk met de bus verdween de maaltijdbezorging. Nu kiepert een commercieel bedrijf eens per week een partij magnetronmaaltijden voor de deur van eenzame mensen. Ping, klaar.

We rijden langs een wegkwijnend zwemparadijs en een bedreigd ziekenhuis. Rotterdam ligt een half uur hiervandaan. Ook in de grote glimstad schrapt men trouwens driftig in bus en metro. Heel Holland krimpt op eendere wijze.

De gemarginaliseerde essayist en de gekrenkte boer en al die mensen die eenzaam hun magnetronmaaltijden verorberen, ze delen het lot: het land van losse schroeven. En ik droom van een samenleving waarin schrijvers even boos zijn over het verdwijnen van een buslijn als om het woord essay.

Intussen is de buschauffeur hier de beste essayist: in een verschraald land legt hij verbindingen die er eerder niet waren.