#kan-ik-hier-alles-neerzetten

[motegaishere]

Burning Season in Chiang Mai

voordat ik naar Chiang Mai reisde, Thailand's tweede stad, vertelde heel veel mensen mij dat ik niet moest gaan. Het is namelijk "Burning Season". Rond de maanden februari, maart en april steken boeren hun oogstvelden in de fik om de grond weer vruchtbaar te maken voor de nieuwe oogst. Dot zorgt natuurlijk voor heel veel rook en dus een hele slechte luchtkwaliteit. Natuurlijk luisterde ik naar iedereen die zei dat ik het niet moest doen, en niet naar die ene persoon die zei van wel (Dank aan Veronica). Neh, ging gewoon.

Eergisteren ben ik aangekomen op Chiang Mai Bus Terminal 3, waarna ik 2u heb gelopen naar mijn hostel. Oké, heel eerlijk gezegd was dat mijn schuld want ik weigerde google maps te gebruiken en kon geen hostel vinden. Maar goed, bij aankomst in dit prachtige hostel ontmoette ik een Amerikaanse meid, Jordan, met wie ik de rest van de dag mee heb uitgehangen. Niet zoveel gedaan, alleen geluncht, gechilled en avondgegeten.

De dag daarna werden we vroeg wakker, we gingen namelijk naar Grand Canyon Water Park! Dit was iets wat stiekem op mijn lijstje stond, dus heb ik Jordan maar overtuigd om mee te gaan zodat het wat leuker was. Onderweg kwamen we tot een best sombere realisatie: de rook was wel heel erg. We zagen namelijk de bergen, heel slecht. Dit is natuurlijk juist goed en mooi, toch? Nou, ja en nee. We horen ze namelijk ook te kunnen zien vanuit ons hostel... Goed, alsnog een prachtige omgeving.

Toen onze tuk-tuk ons eindelijk afzette bij het park was Jordan meteen helemaal in haar element. Ze komt namelijk uit Nevada en haar huis is een uur van de échte Grand Canyon vandaan... Waar dit hele park op is gebasseerd. Heel eerlijk gezegd wist ik niet dat de Grand Canyon in Nevada lag, ik dacht in Texas, maar dat heb ik natuurlijk niet verteld.

Hst park is ingedeeld als een soortvan obstakelkoers a la wipeout. Ik kan nu met volle borst zeggen dat wipeout daadwerkelijk moeilijker is dan het lijkt. 5u zwemplezier, nouja, valplezier, was voor ons wel genoeg. We gingen met een lijf vol blauwe plekken, krassen en hoofdpijn weer naar het hostel waar ik eerst een welverdiend dutje nam!

In de avond hebben ik en Jordan nog een paar uur gekletst over waarom Nederland beter is dan België en waarom Nevada de beste staat is om te wonen. Ook wel andere dingen, natuurlijk. Toen ging ik alleen op pad om een nachtmarkt te zoeken.

Die heb ik ook zeker gevonden. Een gigantische markt die een hele straat en alle omliggende zijstraatjes + wat gebouwen in beslag nam! Ik kwam er hier achter hoe goed ik in onderhandelen ben! Nee, ik heb niet veel gekocht, ik vond het onderhandelen zekf gewoon erg leuk. Ja, ik snap dat dit niet echt de bedoeling is. In my defense, iedereen claimde dat hun waren exclusief en handgemaakt waren terwijl ik 2 seconden geleden precies hetzelfde zag liggen voor een kwart van de prijs die hun vroegen. Wel een boekenlegger gekocht in de hoop dat dit mij zozeer motiveerd dat ik een boek ga kopen en lezen! Stay tuned.

Rond 12u 's nachts kwam ik weer de kamer binnen en ging ik naar bed. Morgen, vandaag, is mijn plan om een korte hike te doen en te shoppen! Voor een boek dan. De korte hike is al een feit maar de rest nog niet. Vandaag is mijn laatste dag hier in Chiang Mai, morgen ga ik naar Pai. Nu zit ik nog even te dubben of ik de langere hike erbij pak of dat ik nu terugloop. Het is namelijk koud! Maar 26c°, ben ik niet meer gewend.

[niet-altijd-even-goed-bezig]

Ik heb net nog eens door heel mijn Tumblr gescrold, tot aan het allereerste bericht dat ik ooit schreef. Verschillende teksten herinner ik me nog als de dag van gisteren, bij sommigen heb ik geen flauw idee meer waar ze over gingen. Maar wat ik wel weet is dat ik in de loop der tijd gegroeid ben als mens. Ik ben nog steeds mijn weg aan het zoeken in het leven, maar ik sta al verder dan ik bij mijn eerste post dacht dat ik zou raken. Mijn Tumblr heeft vele emoties van mij gezien, blij, boos, triest en angstig. Liefde en verdriet kwamen aan bod, en soms schreef ik gewoon omdat ik dacht: "anders word ik zot!' Mijn Tumblr zal altijd mijn plaatsje blijven waar ik mijn emoties van het moment kan in gooien. Waar het mij niets uitmaakt hoe veel mensen het zien. Het is een soort dagboek van mezelf dat iedereen die het wil mag lezen. Als iemand iets kan halen uit een van mij berichten dan is dat goed. Is het gewoon een bericht geweest om van mijn eigen gedachten af te raken die in de weg zaten, dan is dat even goed. En ja ook af en toe een berichtje reposten van iemand waar ik zelf moed uit haal hoort erbij voor mij. Ik ga dus gewoon blijven verder doen zoals ik al 4 jaar bezig ben. Bedankt aan de mensen die mij volgen dat ik hier gewoon alles mag neerzetten wat in mij opkomt!

[keynewssuriname]

Vaessen, Pherai en Kerk voelen zich thuis

Het heeft enige poos geduurd, maar voetbalminnend Suriname zal op 5 juni in het Franklin Essedstadion eindelijk Etienne Vaessen, Immanuel Pherai en Gyrano Kerk mogen verwelkomen. Suriname opent dan zijn WK-kwalificatie reeks tegen Saint Vincent and The Grenadines. Vrijdagmiddag werd in het Essed stadion de training opengesteld voor het publiek en media. Enkele enthousiaste fans gingen in op deze uitnodiging en zorgde voor een leuke sfeer. Een ding is duidelijk wanneer Keynews het bovengenoemd trio spreekt. Ze voelen zich thuis en willen geschiedenis schrijven door plaatsing voor het wereldkampioenschap voetbal in 2026. “Ik voel me lekker en heel goed”, liet Vaessen na de training optekenen. Naar zeggen van de sluitpost heeft het verhaal over Suriname en wat ze willen bereiken hem geënthousiasmeerd. Hij is dankbaar dat er moeite is gedaan om hem voor Suriname te laten uitkomen. Vaessen voorziet een hele mooie toekomst. “Wij willen het hoogst haalbare halen en dat is het WK.” Hij gelooft dat de beoogde doelstelling wel waar gemaakt kan worden. “Ik denk dat we de kwaliteit daarvoor hebben.” Vaessen vindt dat de Surinaamse Voetbal Bond (SVB) alles eromheen, waaronder de faciliteiten, goed geregeld heeft. “Dus dat geeft ons ook extra energie om echt te gaan knallen voor Suriname.” Hem werd ook gevraagd als hij het komend seizoen bij RKC Waalwijk te bewonderen zal zijn? “Nee, ik ga weg bij RKC.” Hij weet nu nog niet wie zijn nieuwe werkgever wordt. “Er is wel interesse, maar ik heb mijn zaakwaarnemer gezegd dat ik eerst wil focussen op Suriname, want we zijn met een belangrijke missie bezig.” Bij terugkeer zal Vaessen met zijn zaakbezorger aan tafel zitten en vervolgens op vakantie gaan. Oost west thuis best “Het voelt als thuiskomen”, aldus Immanuel Pherai. De middenvelder van de Duitse Hamburger SV zou, indien zijn stukken in orde waren in maart, ook deel van de eindselectie uitmaken voor de oefeninterland tegen Martinique. “Toen was al duidelijk dat ik zou komen.” Naar zeggen van de spelmaker had hij zijn keuze in principe reeds lang gemaakt, maar waren er nog enkele horden, waaronder het papierwerk. “Ik moest nog wat dingen doen en een paar kleine blessures kwamen ook ertussen, maar die WK-kwalificatie wedstrijden wilde ik niet missen.” Pherai vindt het een mooi project om voor het WK te kwalificeren. Hij weet echter dat het lastig zal worden. “Als wij eerlijk zijn moet het vooral met deze jongens haalbaar zijn. We willen de aankomende wedstrijden gaan winnen. Dat is de bedoeling en ik denk hoe je als team veranderd dat de kwaliteit met de dag stijgt.” Eindelijk bij Natio “Ik voel me gewoon op mijn gemak en kun je zeggen dat de sfeer top is. Het is een groep met aardige jongens”, aldus Gyrano Kerk. Hij was onder de indruk van de opvang binnen het team. Kerk werd al sinds het tijdperk Dean Gorré met Natio in verband gebracht, maar er kwam geruime tijd geen schot in de zaak. Naar zeggen van Royal Antwerp aanvaller had hij destijds uitgelegd waarom het zo lang duurde. “Maar dat is verleden tijd. Ik ben nu hier en wil gewoon een goede wedstrijd neerzetten.” Volgens Kerk ziet de toekomst er heel positief uit bij Natio. Voor nu geldt zijn medespelers en landgenoten zo goed mogelijk leren kennen. Hij benadrukt verder het belang van winnen en neerzetten van mooie wedstrijden, zodat de mensen trots op ons kunnen zijn. Lokaal talent Keynews sprak ook Robinhood-aanvoerder, Jamilhio Rigters, als 1 van de 5 lokaal gekozen spelers. De aanvaller vindt het altijd bijzonder om tussen de professionals te zijn. “Ik voel me heel goed. Het is altijd leuk om tussen zulke spelers te zijn en ook je bijdrage als amateur te leveren.” Rigters erkent met het laatste dat de Suriname Major League zich nog moet ontwikkelen tot een volwaardige profcompetitie. Hij merkt op dat bij Natio voornamelijk andere spelprincipes aangeleerd worden en dat het niveau hoger ligt. Rigters is weliswaar zelfverzekerd en gelooft in zijn kwaliteiten om voor het nationaal team uit te komen. Het niveau bij de nationale selectie is geen sta-in-de-weg. “Ik pas me makkelijk aan.” Behalve Rigters werden clubgenoten Jonathan Fonkel, Renske Adipi en Sercinio Eduards (Transvaal) ook geselecteerd. Robinhood centrumverdediger, Allierio Belfor, werd alsnog aan de eindselectie toegevoegd, nadat rechtervleugelverdediger Damil Dankerlui vanwege blessure noodgedwongen moest afhaken. Belfor maakte in eerste instantie wel deel uit van de voorselectie, maar bij viel bij de bekendmaking van het eindteam buiten de boot. Read the full article

[mtfashionnl]

https://mtfashion.nl

Vind je niet dat wij dames, met een maatje meer steeds meer en meer moeten betalen voor onze outfits? Tunieken tussen €60-€180 Jurken en broeken voor de zelfde achterlijke prijzen! Achterlijk ja je leest het goed. Hier mag jij zijn wie je wil zijn, dat ben ik ook zoals je ziet. En dit hoeft geen hooftprijs te zijn.

Want ook jij kan een goede kwaliteit broek voor tussen de €20 & €50 euro scoren een Tuniek voor de zelfde prijsklasse die misschien nog wel beter is dan al die Exclusieve merken die met name de plussize markt overspoelen!

Ik spreek uit ervaring, ik ben zelf plussize en het is echt niet leuk meer welke uitdagingen we voor staan. Tot ik zelf in de Fashion rolde en er een wereld voor me open ging van kleine ateliers met kleine merken die voor het grote publiek onbekend zijn maar prachtige kleding hebben voor ons dames met een maatje meer. En die ga ik hier op mijn site neerzetten zodat jullie kunnen shinen ladys!

Dus ik zal zeggen get ready, ga er lekker voor zitten en shop vanuit je luie stoel!

Huishoudelijke mededelingen om even rekening mee te houden

Deze webshop is geheel in stijl zoals ik ben en ik het doe, geen zakelijk gekonkel gewoon straight to the point! Dit houd in dat ik als kleine ZZP-er met een klein onderkomen momenteel werk vanuit mijn groothandels. Kortom jij besteld en ik zorg dat het met een werkdag of 7 bij jou in de bus ligt.

Bestel bij mij dus gewoon ruim op tijd dan heb je alles gewoon op tijd binnen. Houd hier dus gewoon rekening mee .

Dus veel shop plezier

[werkveldmuziek]

3 Relevante organisaties binnen het werkveld muziek

Radio TNP Radio Tempo Não Pára, beter bekend als Radio TNP, is een onafhankelijk online radiostation met een studio gevestigd in Amsterdam-Noord. TNP richt zich op dj's die net iets anders kunnen neerzetten, maar daar geen podium voor krijgen. Elke vrijdag en zaterdag is er een muzikant te gast die live optreedt. De organisatie is non-profit en wordt volledig gerund door vrijwilligers. In de studio zijn ook regelmatig kunstexposities te bezoeken, en iedereen die meer over TNP wil weten is te allen tijde welkom om binnen te lopen.

Cinetol Cinetol is een poppodium gevestigd in Amsterdam. Het biedt een podium aan muzikanten, filmmakers en andere kunstenaars. Ik ken Cinetol vooral omdat vrienden van mij die in beginnende bandjes spelen hier de kans krijgen om hun talent te laten zien. De programmering wordt verzorgd door Paradiso, en artiesten die optreden in Cinetol zijn later in hun carrière vaak terug te vinden in de programmering van Paradiso.

Vondelbunker De Vondelbunker in Amsterdam is een culturele ruimte met een zeer bijzondere locatie. Het bevindt zich namelijk midden in het Vondelpark, onder de brug waar tram 3 overheen rijdt. De ruimte is een voormalige atoomschuilkelder uit 1947. In de ruimte worden regelmatig verschillende evenementen georganiseerd, zoals muziekoptredens, theatervoorstellingen, filmvertoningen, workshops en kunstexposities. De Vondelbunker heeft ook een politieke dimensie, omdat het zich sterk verzet tegen gentrificatie en commerciële belangen in het centrum van Amsterdam. Het staat open voor experimenten en nieuwe ideeën die in lijn zijn met hun streven. De Vondelbunker draait volledig op een klein collectief van vrijwilligers en heeft een niet-hiërarchische structuur, wat veel muzikanten aanspreekt.

Wat alle drie de organisaties gemeen hebben, is dat ze een podium bieden aan opkomend talent. Dit is iets waar ik veel waarde aan hecht. Er zijn veel mensen die proberen een carrière in de muziekwereld op te bouwen, maar het is soms moeilijk om door te breken als je niet de juiste connecties hebt. Bij deze organisaties krijgen artiesten de kans om te netwerken en hun talent met de buitenwereld te delen.

Als student in Kunst en Economie zie ik hier veel potentiële baanmogelijkheden, omdat juist de organisatorische kant van deze organisaties mij erg aanspreekt. Het zoeken naar nieuw talent en hen een podium bieden is iets waar ik me verder in zou willen verdiepen.

Bronnen

Over. (z.d.). Cinetol. Geraadpleegd op 26 februari 2024, van https://cinetol.nl/broedplaats/

Vondelbunker. (z.d.). radar.squat.net. Geraadpleegd op 26 februari 2024, van https://radar.squat.net/nl/amsterdam/vondelbunker

Yepez, C. (2021, 25 augustus). A Second Living Room. Future Intel Radio. https://futureintelradio.com/news/ntpo-tempo-nao-para

[nijverhoek-rotterdam]

Nijverhoekers aan het woord: het begin

Loes en Eli

In deze serie volgen we een aantal deelnemers uit de Nijverhoek. We spreken hen op verschillende momenten in het proces, waardoor we een beeld creëren van hoe het is om aan een CPO project zoals de Nijverhoek mee te doen. Vandaag de eersten uit de rij: Loes en Eli!

Wie zijn Loes & Eli?

Loes en Eli zijn beiden 31 jaar. Eli is data scientist bij de Belastingdienst en eigenaar van zijn eigen databedrijfje, Loes is onderzoeker en docent voor de lerarenopleiding van Universiteit Amsterdam. Ze wonen nu in Rotterdam Noord in een knus huurappartement. Ze hebben elkaar echter leren kennen in Utrecht, waar ze bij dezelfde roeivereniging zaten. Het was Eli's idee om naar Rotterdam te gaan. Eli heeft veel vrienden in Rotterdam, maar die van Loes zitten met name in de omgeving van Amsterdam. Loes: 'Ik hoop bij de Nijverhoek heel veel nieuwe vrienden te maken.'

Hoe zijn jullie bij dit project gekomen?

Ze hadden al bij een aantal huizen in Rotterdam gekeken, maar het viel nogal tegen wat je ervoor kreeg. Loes: 'We hadden toen één keer een bod gedaan in Rotterdam en toen zijn we meteen weggelachen.' Daarnaast hadden ze zich ingeschreven bij meerdere woningcorporaties. Ze hadden de Nijverhoek echter bijna over het hoofd gezien: de mail was in de spam terecht gekomen. Gelukkig zag Eli deze per toeval. Eli: 'Zo geschiedde.'

Waarom willen jullie hier graag wonen?

Ze vonden het meteen een gouden kans. De locatie is superfijn, het met een collectief aanpakken spreekt hen aan en ze vonden het huis prachtig. Eli: 'Een karakteristiek oud huis in Rotterdam, dat goed geïsoleerd kan worden. Ja, dat is gewoon zo uniek.' Ook wilde Eli niet in een 'bakfietswijk' wonen. De mix die deze wijk biedt, vinden ze leuk. Eli: 'Dat het wel in de grote stad wonen was, maar wel op een rustige plek.' Loes deelt Eli's enthousiasme. Ze had nooit van tevoren gedacht dat ze in zo'n groot en statig huis zouden kunnen wonen. 'Echt too good to be true gewoon.'

Gaan jullie zelf klussen?

Eli neemt drie maanden vrij voor het klussen en Loes komt in de weekenden helpen. Ze hebben al een hele planning gemaakt en laten ons hun prikbord zien. Daarnaast wil Eli met een klusjesman gaan samenwerken, die hij dan zelf kan ondersteunen. Eli: 'En ik heb ook nog handige broertjes.' En als het na drie maanden niet af is, besteden ze de rest uit. Zo vermijden ze 'help mijn man is klusser'-taferelen.

Hoe ziet jullie ontwerp eruit?

Het ontwerp, dat 'Het Nijverige ontwerpplan' heet, is met name van Loes' hand. Loes: 'Ik ging weer helemaal terug naar toen ik jong was en de Sims speelde. Zat ik echt serieus om half 7 's ochtends voor werk al in dat programma te ontwerpen omdat ik het gewoon zo leuk vond.' Het ontwerp is uiteindelijk heel ruim geworden. Eli: 'We hebben eigenlijk alleen op de 2e verdieping muren.' Loes: 'Ik kreeg ook de tip van iemand: als je van raam tot raam kan kijken, dan krijg je een gevoel van luxe. Dus toen zeiden we oké, alles moet eruit.'

Waar kijken jullie naar uit?

Loes: 'Dat je op de 1e etage op je bank zit, in de avondzon, met het park als uitzicht. Ik denk dat dat een hele fijne plek wordt.' Loes kijkt ook uit naar het gastenverblijf. En Eli wilde vanaf het begin al een woonkeuken. Loes: 'Daar begon eigenlijk het hele ontwerp mee. Ik wil een woonkeuken. Punt. De rest maakte je eigenlijk niks uit.' En dat terwijl Eli aangeeft niet te kunnen koken. Eli: 'Het heeft wel wat gezelligs. En het staat leuk.' Daarin willen ze ook een klein bankje neerzetten, waar de gasten kunnen borrelen voordat ze naar de eettafel verplaatsen. Loes lacht: 'Dan kan ik eindelijk mijn 'full restaurant-experience' aan mensen geven.'

Wat neem je mee naar je nieuwe huis?

Ze willen sowieso de tafel, de gele kast en de hanglampen meenemen. Verder gaat bijna alles wel mee, zodat ze iets hebben om mee te starten. Het enige waar nog onenigheid over is, is een schilderij van een motor, die nu boven het bed hangt. Loes vindt het een lelijk ding dat ze het liefste in hun huidige huis achterlaat, maar Eli wil het schilderij juist graag meenemen. Eli: 'Ik heb het gekocht tijdens mijn solo trip van twee maanden door Indonesië. Het symboliseert een moment in mijn leven van jeugdigheid, onbezonnenheid, vrijheid en weinig verantwoordelijkheden.' Het laatste woord is er nog niet over gezegd.

Wil je nog iets kwijt aan je buren?

Ze hebben er heel veel zin in. Loes: 'Het is echt toch insane, dat dit echt gaat uitkomen.. ik geloof nog steeds niet dat het waar is.' Tot slot verontschuldigt Loes zich voor de directe buren: 'Sorry, ik speel saxofoon.' Ze lacht. 'Ik ben aan het oefenen, nog erger.'

[offtoljubljana]

127. *in Animalese* Nintendo

3/07/2020

Gisteren kregen we bericht dat Kroatië naar de gele lijst is verplaatst, dus zondag gaan we niet naar Kroatië. Kroatië, Frankrijk en Tsjechië zijn niet meer veilig volgens Sloveense standaarden. Het goede nieuws is dat Nederland en België naar de groene lijst zijn verplaatst.

Maar ja. Corona.

Ik volg het nieuws niet elke dag, maar in het bericht dat Cristina stuurde, bleek dat er eergisteren 21 nieuwe besmetting waren. Dat is het één na hoogste tot nu toe. Het hoogste was 36 ergens midden april. De meeste nieuwe besmettingen zijn blijkbaar jongeren tussen de 15 - 30. Dit verbaasd me niets, aangezien iedereen meteen gaat clubben. De dag dat Shooters weer open ging, was het hele centrum bomvol. 

Alhoewel, volwassenen zijn de mensen die het minst de maskers goed dragen. Ze doen het of alleen over hun mond, of ze doen hun maskers gewoon af als ze langs bewaking enz. zijn gelopen. Wow. 

Een plek 30 km vanaf Ljubljana genaamd Moravče gaat ook weer in lockdown. Er is dus geen landelijke lockdown. Er wordt al vaker gesproken over regionale/lokale lockdowns en hier doen ze dat ook. In die plek zijn 3 besmettingen, maar er wonen weinig mensen, dus het wordt gezien als veel.

Volgens een landelijke enquête zijn de mensen met zorgen over Corona van 11% naar 55% gegaan in 2 weken en dat is ook begrijpelijk. We zijn bijna 2 maanden uit de lockdown en de eerste maand is dus heel goed gegaan, maar nu niet meer. Maar dat is de situatie hier.

Genoeg Corona.

Kroatië gaat niet door en we gaan nu naar Vintgar Gorge op zondag. Ook goed. Ik zei al tegen Cristina dat het me niet uit maakt. Ik wil gewoon dingen zien. Ik vind het wel jammer dat Kroatië niet door gaat, maar “better safe than sorry”.

Ik ben dus een beetje mijn slaapschema aan het terug zetten, aangezien we morgen rond 9:00 - 9:30 vertrekken. Nou, ik werd dus rond 7:22 wakker wegens de harde regen. Ik was op tijd naar bed gegaan, maar ik viel niet in slaap. Ik denk dat ik misschien tot 2:00 wakker was.

Gelukkig viel ik weer in slaap en ik werd om 10:00 wakker om Animal Crossing te spelen. Er is namelijk een mega grote update. Nou, het bleek dat het niet automatisch was gegaan, dus ik heb alles even geüpdatet en nu kan ik duiken.

Nu heb ik dus deep sea creatures en mijn museum wordt er levendiger door. Thank you, Animal Crossing. 

Vandaag kwam ook Hamilton uit, maar ik ben van plan om dat vanavond te kijken. Ik wilde namelijk eerst naar BTC. Ik had besloten om toch die Joy-Cons te kopen. Ik speel zoveel op mijn Switch, het is het wel waard. Mijn huidige paar is namelijk kapot met de “drifting”. Ik wilde eerst wachten of ik het kon laten fixen via GameMania, want Nintendo doet gratis drift reparaties, maar ik hoorde ook weer dat sommige Joy-Cons van anderen weer gingen driften na reparatie. Mijn linker Joy-Con drift al voor een jaar (yea), maar mijn rechter is in de laatste paar weken ook gaan driften. 

Mijn redenering:

Ik kan mijn huidige paar niet fixen, maar dan heb ik tenminste nog mijn nieuwe paar

Ik kan mijn huidige paar wel fixen, maar dan heb ik een extra paar

Voor het kopen was het eigenlijk:

Ik heb geen goed paar.

Dus op naar BTC. Wat een lelijke plek en man, het was moeilijk om naar BTC te gaan. Eerst dacht ik eraan om te fietsen, maar het regende. Dan maar met de bus. Ten eerste was het mega druk op de weg. Hierdoor kwam lijn 14 ongeveer 7 minuten te laat, waardoor ik mijn overstap miste. Ironisch. De vorige keer was 27 te laat, waardoor ik 14 miste. Nu was 14 te laat, waardoor ik 27 miste.

Toen nam ik 2, want ik wist dat 2 ook naar het juiste busstation ga. Blijkbaar zijn er twee lijnen 2? Ik realiseerde me dat ik in de foute bus zat. Bij Viadukt stapte ik uit. De volgende 27 zou over 15 minuten komen, maar er waren city bikes. Ik besloot om eens gezond te doen. Het was inmiddels droog. 

Nou, die fiets ging klote, want de city bike herkende mijn Urbana card niet. Toen moest ik oversteken en het was één grote chaos wegens de drukte. En toen kwam ik erachter dat die grote straat richting BTC geen fietspad had en dat ik dus via de woonwijk moest. Dat was een stuk om.

Eenmaal bij BTC begon het weer te regenen en ik reed richting BTC, maar de weg had een dood einde wegens wegwerkzaamheden. Ze hadden ook wel een bordje kunnen neerzetten!

Ondanks de aanwezigheid van de city bikes is BTC mega fietsonvriendelijk en het duurde veel te lang voordat ik een plek vond om die city bike neer te zetten. Toen ik het vond, kwam bus 27 aanrijden. Ik was dus sneller geweest om die 15 minuten te wachten.

Ik heb uiteindelijk er een uur over gedaan en ik had dorst, dus ik besloot die ijsthee te kopen, want die is gewoon goed. Ik heb het al vaker gekocht. Eenmaal buiten nam ik een slok en ik had de foute smaak gekocht 🤦🏻‍♀️. 

Het is dus niet de zwarte thee met citroen en gember, maar kruidenthee met peer en limoen. Het is niet vies, maar ik zou het niet nog een keer nemen.

***

Hoi. Het is nu 20:02. Om 19:14 besloot ik om even abrupt te stoppen met schrijven om naar de Roza Slon te gaan voor afhaal Boni. Dit is het Thaise restaurant waar ik met Caroline heb gegeten. Ze staan ook altijd op Open Kitchen, maar daar is het duurder. Met Boni krijg ik hetzelfde voor de helft van de prijs. Ik eet nu Pad Thai Pork.

Ik drink die herbal tea erbij, want dat had ik nog niet opgedronken. 

Op weg naar de Roza Slon zag ik ook een kat. Toen ik dichterbij kwam, rende de kat weg, maar hij bleef eventjes zitten op een afstand.

Wat een mooie!

Terug naar BTC. Ik heb even gezeten en gedronken en nagedacht over het leven (waarom moest ik nu ook eens actief bezig zijn?). Toen ging ik naar de Mueller om een klein magneetje voor Lulu te kopen. Ze leest deze blog posts toch niet, dus het blijft een verassing. Het is toch zo’n ding van “beste zus”, maar in het Sloveens is het “sestra” en soms noem ik haar zo (wegens mijn obsessie met de tv-serie Orphan Black), dus ik vond het toch wel leuk.

De video game winkel Konzolko is in hetzelfde gebouw, maar via een zij-ingang. Je hebt dus al die loodsen en de grootse winkels staan voorop met eigen ingang. De kleinere winkeltjes delen de rest van het gebouw.

Ik liep meteen naar de Switch spullen en de man achter de kassa keek me aan en zei: “Prosim?”. Ik zei dat ik geen Sloveens sprak (ook al weet ik was prosim is) en hij zei: “What are you doing?”

“... I want to buy these.”

Ik was zo *kuch* enthousiast dat ik niet door had dat ik achter de kassa was gelopen. Hij moest er wel om lachen. Maar ja, Joy-Cons.

En dat was het. Een uur reizen voor 15 - 20 minuutjes BTC. Ik ben maar weer op die betonnen blokken gaan zitten voor een tijd en toen zag ik hondjes.

De witte liep los en ik was zo bang dat het hondje onder een auto zou komen. BTC is niet echt geweldig qua verkeer. 

Toen ben ik wat kleine boodschappen gaan doen bij de Interspar in City Park (zo’n mega grote Spar waar je zelfs Tv's kan kopen). Toen heb ik even gezeten op comfortabele stoelen bij de mannen die verveeld aan het wachten waren op hun dochters/vrouwen/vriendinnen die aan het winkelen waren. Ah, good times. Daar zat ik vroeger ook altijd tussen. Gelukkig leven we nu in de tijd van smartphones. Vroeger was het wachten behoorlijk saai.

Ik besloot om te gaan en toen kwam net bus 27 aanrijden, dus ik rende naar het busstation en ik nam de bus. Wegens de drukte miste ik weer mijn overstap, maar de vertraging was zo lang dat ik meteen bus 8 kon nemen, net zoals de vorige keer. Toen moest ik 10 minuten wachten.

Ik weet niet waarom het zo mega druk was. 

Eenmaal thuis ging ik mijn nieuwe controllers proberen en het was zo fijn! Mijn personage blijft nu stil staan. Ze driften niet!

Ik had de meneer van de video game winkel wel gevraagd of ik deze controllers ook naar Nintendo kon versturen vanuit Nederland. We hadden het heel even over het drift probleem (toevallig heeft Nintendo eergisteren voor de eerste keer erkend dat er een probleem is, maar ja, de rechtszaak loopt nog) en hij zei dat ik de bon goed moest bewaren voor Nintendo garantie.

Dus even checken op Animal Crossing en toen opende ik voor de eerste keer in 8 maanden of zoiets Splatoon 2. Dat spel was namelijk niet te spelen met Joy-Con drift. 

Dit was mijn favoriete spel voor bijna 3 jaar en toen gooide Animal Crossing het van de troon af EN OH BOY ik heb 40 minuten gespeeld en ik vind het zo leuk. Ik miste Splatoon 2 😭😭😭.

Ik won meteen in de eerste ronde.

Ik heb niet alle rondes gescreenshot en dat is maar goed, want ik heb er meer verloren dan gewonnen. 

Ja en toen ging ik dit schrijven en toen ging ik Pad Thai halen. Ik ga nu kijken of ik Hamilton kan kijken. Ik zie al zoveel reacties online en ooooh yeah. Helaas is er maar 7 dagen gratis proberen van Disney+ (ik wil er echt niet voor betalen lol bye), dus daar moet ik het maar mee doen. Ik weet dat Disney er $75.000.000 voor neer heeft gelegd, dus wat moet dat moet.

***

There ya go.

***

23:25

Ik was vergeten dat deze show 2,5 uur lang was maar holy shit. HOLY SHIT. Dit was zeer goed en ik heb 5 keer gehuild of zo. Musical-wise is dit gewoon *chef’s kiss*. De tekst? De woordspelingen? De herhalingsmotieven? De dans? Kostuums? Set? Licht? 

Bruh. I’m back on my Hamilton bullshit.

[eurocollege-blog1]

NIEUWE DIRECTEUR EUROCOLLEGE

HENGEVELD STELT ZICH VOOR.Ik ben Peter Hengeveld getrouwd met Marijke en heb een zoon en een dochter. Ik ben na een intensief inwerktraject sinds mei 2020 officieel werkzaam als operationeel directeur bij EuroCollege. Hiervoor ben ik 32 jaar officier geweest bij het Korps Mariniers en daarna nog drie jaar COO bij een marmerbedrijf bij het openen van negen mijnen in Iran.

DE MATCH MET EUROCOLLEGE

Begin 2020 wees een oud-collega van mij op het EuroCollege. Hij was zelf ook al in contact geweest met de heer Van de Walle en gaf aan dat dit het concept is dat nauw verbonden is met de principes van het Korps Mariniers. Ik heb mij toen verdiept in het EuroCollege en heb een gesprek aangevraagd met de heer Van de Walle. Gedurende dit gesprek raakte ik steeds meer enthousiast over het EuroCollege en het beleid dat EuroCollege toepast: kleinschaligheid, discipline, keihard werken en een begeleiding gericht op het sterk maken van de studenten.

KIND UIT EEN ONDERWIJSFAMILIE

Zelf kom ik ook uit een onderwijsfamilie. Mijn vader en zijn broer waren beiden directeur van een MAVO, mijn moeder werkte in het speciaal onderwijs en mijn echtgenote is werkzaam in het speciaal onderwijs. De MAVO -scholen van mijn vader en oom waren kleinschalige scholen met discipline, een goed contact met de leerlingen en de ouders en een zeer hoog slagingspercentage. In de begin jaren negentig was dit allemaal niet goed genoeg.

HET WEGVALLEN VAN HET GEZAG OP SCHOLEN

Schaalvergroting was het heilige woord met als gevolg grote leerfabrieken, waar de leerling een nummer werd en onderwijs verviel tot veel zelfstandigheid voor de kinderen, weinig docenten die doceerden en veel lesuitval.  De samenleving verandert in rap tempo. Individualisme viert hoogtij en steeds meer kinderen moeten hun weg vinden in gebroken gezinnen. Veel kinderen raken hierdoor tussen wal en schip met alle gevolgen van dien. Op scholen ontbreekt veelal gezag en moeten is een vies woord geworden.

HET BELANG VAN DISCIPLINE

Bij het Korps Mariniers heb ik veel jongeren binnen zien komen. Het waren niet allemaal lieverdjes, maar zonder dat ze het zelf wisten, snakten ze naar discipline en een consequent opleidingskader die hun naar de grenzen van hun kunnen bracht en soms eroverheen. Vonden ze het fijn? Absoluut niet, maar na de opleiding wanneer ze alle proeven hadden doorstaan, waren ze trots en behoorden ze tot de beste infanterie-eenheden van de wereld. En de opleiding en de training die hierop volgt, staat ergens voor. Je kunt in een eenheid opereren onder de zwaarste omstandigheden tijdens vele missies.

EUROCOLLEGE, DISCIPLINE EN HARDWERKEN

Ditzelfde concept werkt ook voor EuroCollege. De studenten worden onderwezen door de beste docenten uit de praktijk. De begeleidende staf zit er bovenop zodat de student doet wat van hem of haar wordt verlangd en staat hierdoor continu onder druk om te presteren. Dit is volgens mij de enige wijze om de jeugd gereed te stomen voor een maatschappij die continu voor veranderingen staat en veel van de werkende burger verlangt. Succes komt je niet aanwaaien, daarvoor moet je hard werken met de juiste kennis. Ik geloof dat EuroCollege daarvoor de tool is om dat te bereiken. Het mooie is dat EuroCollege studenten niet naar een diploma drilt, maar studenten zich laten ontwikkelen tot de beste versie van zichzelf. Vanzelfsprekende heeft de ene student meer tijd nodig dan de ander.

HET BELANG VAN ZELFSTANDIG DENKEN EN SAMENWERKEN

Mogelijk dat men gezien mijn Korps achtergrond denkt dat discipline een wijze is van volgzaam zijn en niet nadenken. Ik heb gemerkt dat binnen speciale eenheden die op missie worden gestuurd de rangen vervagen en er meer wordt gekeken naar de kennis van de persoon en  hoe hij/zij zich handhaaft binnen de groep.  Heeft betrokkene de tools meegekregen om te werken binnen een team. De discipline verandert dan tot innerlijke discipline om het team op de beste wijze te ondersteunen.

MEER DAN EEN DIPLOMA

Binnen de verschillende projecten die de studenten uitvoeren wordt hier veel aandacht aan besteed. Het doet mij goed om te zien dat EuroCollege niet alleen werkt aan de intellectuele capaciteiten van een student, maar ook aan de sociale en praktische vaardigheden waardoor een student na het behalen van zijn diploma veel sterker in zijn schoenen staat. Hij heeft dan de innerlijke discipline ontwikkelt en ondervonden hoe je binnen een team tot de beste resultaten komt. In die zin biedt de school meer dan een diploma.

EUROCOLLEGE EEN PRACHT SCHOOL

Op dit moment zijn we bezig met het stevig neerzetten van de organisatie en het implementeren met het EuroCollege-concept. EuroCollege groeit stap voor stap, dit mag natuurlijk niet ten koste gaan van het prachtige EuroCollege-concept. Discipline, het ontwikkelen van mentaliteit en mindset vormen het fundament waarop de school gebouwd is. Het is aan mij als operationeel directeur de taak om de kracht van EuroCollege te waarborgen en  dat alle vestigingen uniform opereren. Want er is voor mij maar één EuroCollege.

INTERESSES: VAN FYSIEK ONDERHOUD TOT ROCK

Een ander belangrijk aspect in mijn leven is het onderhouden van mijn fysieke gesteldheid. Ik ben een Bourgondiër die van lekker eten houdt. Voor mij is het van belang dat ik frequent MTB, op de racefiets zit en fitness. Vanuit mijn mariniersverleden weet ik hoe belangrijk het is om, indien je de kans is gegund, het lichaam goed te onderhouden. Daarnaast ben ik een politiek bestuurlijke nieuwsjunk die veel leest en nauwgezet de ontwikkelingen in de wereld bijhoudt. Op cultureel gebied ben ik blijven hangen in de jaren zeventig en tachtig. Ik ben nog steeds een rocker, die tot grote ergernis van echtgenoot en kinderen, de gitaren laat gillen. Daarnaast geniet ik van goede humor en zelfspot waarbij ik geniet van cabaretiers die ons een spiegel voor kunnen houden.

Lees ook het artikel over de aanstelling van de heer P. Hengeveld op de Nationale Onderwijsgids.

[paardencoach]

vlucht of vecht

Mijn coachee bevindt zich al een tijdje in een situatie waarin zij zich niet veilig voelt, zelfs niet in haar eigen huis. Het maakt dat ze altijd alert is, zeg maar altijd “aan staat”. Dat is vermoeiend, maakt dat ze zich opgejaagd voelt en niet vrij om zichzelf te zijn. Haar vraag is wat ze kan doen om dit te veranderen.

We staan in een hoekje van de paddock, een nieuw hoekje. Ik had sterk het gevoel dat we hier aan de slag moesten. Het is een wat kleiner plekje, meer beschut en alle paarden kunnen zich ermee bemoeien als ze willen. Ik heb een vaag idee wat we gaan doen en heb alleen wat pionnen meegenomen. En ik vraag of coachee wil vertellen.

Er komt veel naar boven: de onveiligheid, onzekerheid, het gevoel altijd alert te moeten zijn, op haar tenen te moeten lopen, altijd het verkeerde te doen of te zeggen, niet weten wat ze moet doen als ze zich aangevallen voelt, dan het instinctief reageren, het verdriet, hoe heftig het allemaal is en hoe het haar uitput. En terwijl ze vertelt, komt Tinky aangelopen. We zien dat ook Tinky alert is: ze heeft haar nek en hoofd ver naar voren gestoken, oortjes naar voren gekeerd. En dan, terwijl coachee kijkt en vertelt, laat ze haar hoofd wat zakken, gaan haar oortjes terug richting normale stand. Terwijl we naar haar kijken, buigt ze haar hoofd, eet gras aan de rand, onder het draadje waar stroom op staat. We zien hoe haar manen de draad aanraken, maar ze reageert niet, blijft ontspannen, blijft gras eten. Coachee begrijpt het: dat wil zij ook wel! Tinky draait zich om en loopt langzaam weg.

Ik vraag of ze een pion wil neerzetten om de plek te markeren waar ze nu staat in dit proces en de plek waar ze graag wil zijn. Ze zet ze neer en bij de tweede pion zegt ze dat die eigenlijk niet ver genoeg kan staan! Maar tijdens het proces, komt ze toch wat dichterbij. Ze vertelt over de pionnen, wat ze voelt, denkt en komt tot de conclusie dat dit de eerste stap is in haar proces om zich sterk en onverstoorbaar te voelen, net zoals Tinky. En ze voelt dat dat moment misschien toch minder ver is dan ze eerst dacht.

Op mijn vraag of ze van nu naar daar wil lopen - voelend en ervarend, loopt ze rustig en bedachtzaam. En als ze voelt dat ze even moet stilstaan, doet ze dat. Ik markeer de plek. Op mijn vraag waarom ze daar stopte, zie ik haar denken en voelen en dan krijgt ze een inzicht: Zij is niet de enige die in deze situatie zit … 

Ze voelt dat het voor nu voldoende is.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

Voor meer informatie, kijk op mijn website www.loriaux-efficiency.nl

[scrollrack]

Arrogantie #1

Op weg naar het 2 jaarlijks GroteMagicWeekendjeWeg zat ik in de auto met mijn goede vriend Rudy. Hij vertelde mij over een mooi uithoekje van Magic, het 'DanDan format'.

Voor wie het DanDan format niet kennen, het is een deck van 80 kaarten waar beide spelers van spelen. De enige win conditie in het deck zijn 10 DanDan's. Verder bestaat het deck uit een hele hoop mooie interacties met DanDan en manipulatie van de top van het deck.

Eenmaal terug van het weekend was dit DanDan format in mijn hoofd blijven hangen. Even Googlen en al snel had ik de regels gevonden. En meteen zag ik potentie. Potentie in dit unieke uithoekje van magic. Ik ken het concept als een 'pile'. 1 grote stapel waar iedereen van speelt, vaak multiplayer. Wat ik hier zag waren goede restricties. Een 2 player format met een deck van 80 kaarten waar beide spelers mee speler met een gedeelde grafbak. En vooral zag ik potentie om een betere versie te maken van het DanDan format.

Vaak in mijn leven wordt deze drang om deze potentie bij de ballen te grijpen om te verbeteren als arrogantie gezien. Snap ik ook wel. Het ding is, ik ben er ook gewoon van overtuigd dat ik een betere versie kan neerzetten. Ik zal je uitleggen waarom.

Rudy vertelde dat het een ontzettend complex format is. En dat deze complexiteit het heel erg leuk maakt. En ik hou van complexiteit. Alleen DanDan is een vrij simpele kaart, wat mij betreft. DanDan had net zo goed een 4/1 vanilla kunnen zijn en Mind Bend een 1 mana instant met 'destroy target creature'. DanDan zijn unieke tekst maakt het natuurlijk ook een hele mooie gimmick. Ik waardeer deze gimmick, maar dit vergroot de complexiteit natuurlijk niet. Wat deze complexiteit wel vergroot, is een andere win conditie.

Delver of Secrets. Delver is net zoals DanDan een extreem agressief beest. Als alle win condities Delvers zijn is Shock een Mind Bend. Zo kan je veel van het origineel vertalen naar. Alleen Delver haakt heel mooi in, in wat het format zo complex maakt: het top van het deck. Het brengt een hele extra dimensie in het spel.

Dus ik ben direct een eigen versie gaan uitwerken. Obsessief als ik ben. Alle kaarten ooit geprint met 'top of library' opgezocht. Alle keywords nagelopen die iets met de top van de library doen. Ik ben tevreden met het resultaat.

Is dat arrogant, of had de titel toch 'Obsessief' moeten zijn. Aangezien ik voordat ik mijn obsessieve poging tot het verbeteren van het DanDan format begon nog nooit het origineel überhaupt heb gespeeld, hou ik het toch maar op arrogant.

PS, hierbij mijn voorlopige lijst:

10 Delver of Secrets

2 Ponder

2 Brainstorm

2 Omen of the Sea

4 Memory Lapse

2 Brute Force

2 Repeal

2 Chain to Memory

2 Essence Flux

2 Piracy Charm

2 Firebolt

2 Pyroclasm

2 Izzet Charm

2 Dominate

2 Predict

2 Calculated Dismissal

2 Insidious Will

2 Foresee 

1 Aethersnatch

1 Spelljack

2 Izzet Boilerworks

6 Temple of Epiphany

2 Lonely Sandbar

2 Forgotten Cave

2 Halimar Depths

2 Faerie Conclave

2 Surtland Frostpyre

2 Memorial to Genius

8 Island

4 Mountain

[winniesluis]

Atelier jaar 3

Opdracht

In mijn voorafgaande jaren heb ik mij vooral gefocused op 3d, 4d en desing. Ik heb daar dingen gemaakt waar ik enorm trots op ben en heb me enorm ontwikkeld. Ik heb konstant gekozen om te werken in met materialen waar ik nog niet zo veel van weet om daar in te groeien en minimaal de basis aan te leren. Dit heb ik gedaan om mij zelf voor te bereiden op na de studie waar ik graag mijn eigen werkplaats wil hebben en ongestoord lekker kan werken. Ik heb me daarom vooral gericht op metaal bewerking en foto grafie. Daar moest ik het meest aan werken om dat onder de knie te krijgen. Nu dat ik alle basis vaardigheden die ik me geleerd heb achter de rug heb, wil ik me vooral gaan richten op iets dat ik al kan om me daar zo danig te ontwikkelen dat ik een meesterwerk kan neerzetten. Dat is namelijk schilderen, ik vind dat enorm fijn om te doen en ik wil me daar dit jaar vooral op gaan focussen. Ik wil werk gaan maken van ongeveer A0 formaat en vooral gaan werken met rood, wit en zwart. Hierbij wil ik ook veel gaan tekenen om meer technieken te leren om nog makkelijker te kunnen schilderen. Het worden harde werken met veel contrast en een snelheid er in. Daarbij wil ik me ook gaan laten inspereren door tattoage kunst en vooral de stijl ‘Trash Polka’. Waarschijnlijk wordt dit mijn laatste jaar hier omdat ik de studie niet ga afmaken. Als ik toch nog het vierde jaar ga doen, dan wil ik van de schilderijden die ik nu ga maken enorme 3d inloop schilderijen maken. Dus dan ga ik me in jaar vier op 3d richten.

[keynewssuriname]

U-20 Natio werkt keihard aan 'wij'-gevoel

De voorbereidingen van de U-20 nationale jongens voetbalselectie verlopen in rap tempo. Intussen is bekend dat 8 internationals uit de diaspora zich hebben gevoegd bij de groep bestaande uit lokale voetballers. Bondscoach Werner Blackson en overige technische staf staan nu voor de immense taak om het tot een geheel samen te smelten. In gesprek met de bondstrainer en 3 diasporaspelers blijkt dat er hard wordt gewerkt aan het ‘wij’-gevoel. Naar zeggen van Blackson is de lokale groep al lang voorbereid op de komst van spelers uit diaspora. "Ze zijn enthousiast om samen te werken, maar voor de uitvallers is het misschien minder." Blackson doelt met het laatste op lokale voetballers, die plaats hebben moeten maken voor de jongens uit Nederland. De oefenmeester weet hoe hard het kan aankomen, maar wijst op de realiteit binnen het voetbalgebeuren. "Je hebt te doen met mensen, maar wij vragen ook begrip en medewerking voor het integratieproces. Het is geen makkelijke taak, maar die uitdaging ga ik niet uit de weg. Wij gaan er alles aan doen om er het beste van te maken." Blackson is blij met de komst van de diaspora. De bondscoach had hen weliswaar eerder gewild, "maar dat is niet gelukt." Naar verluidt had de bondstrainer gevraagd of hij over de jongens rond eind januari of begin februari kon beschikken. Zodoende zou er voldoende tijd zijn om met de complete groep (lokaal en diaspora) te trainen. Hoewel het niet gelukt is, belooft Blackson dat hij en technische staf alles eruit zullen proberen te halen voor een goed resultaat. Hij erkent dat er bij de scouting van jeugdige spelers nauwelijks uitgebreid beeldmateriaal beschikbaar is. De oefenmeester moest het doen met korte samenvattingen, maar benadrukt dat de voetbalhandelingen van de diaspora-spelers goed ontwikkeld zijn. "Ik geloof dat zij een toegevoegde waarde zullen zijn." Voor elke positie is voor een goede balans gezorgd en versterking binnengehaald. "Mijn roots liggen in Suriname. Van de landen waarvoor ik zou kunnen uitkomen, kies ik het liefst voor Suriname", aldus een enthousiaste Jahnilo Wiegel. De 18-jarige boomlange doelman uitkomende voor PEC Zwolle kijkt met enthousiasme uit naar het CONCACAF U-20 kampioenschap. "Het lijkt mij een groot toernooi dat heel erg leeft. Ik denk dat wij een heel mooie prestatie kunnen neerzetten met het team dat wij nu hebben." Wiegel probeert positief te zijn en de verwachtingen waar te maken. Naar zijn zeggen is het een bijdrage die elke speler hoort te leveren. De jonge doelverdediger was heel erg onder de indruk van de opvang vanaf Schiphol, Nederland. Het is trouwens zijn eerste keer vliegen. "Dan kom ik aan in Suriname met hele toffe, duidelijke en eerlijke mensen, die mij hier hebben geholpen. Volgens Wiegel zijn de lokale jongens allemaal positief. Wij kwamen naar binnen met een applaus. Je voelt je gelijk welkom, dus heel erg positief." Voor Girayhno Kluivert, uitkomende voor Almere City, is Suriname niet onbekend. "Ik ben al vaker geweest en had toen al uitgesproken voor het nationaal team te willen spelen en nu is het eindelijk uitgekomen." De 18-jarige middenvelder werd benaderd, waarna Kluivert een gesprek had met Blackson. "Toen heb ik gehoord dat ik werd geselecteerd. Ik was heel erg blij." Naar zijn zeggen was de reis naar Suriname goed. "Met gezellige boys. Uiteindelijk kwamen wij hier aan en zijn goed opgevangen. De lokale boys zijn een leuke groep. Ze hebben ons warm verwelkomd, dus konden wij makkelijk integreren." Kluivert hoopt op zijn positie veel ballen van de tegenstander af te pakken. "Ik wil mijn aanvallers vervolgens in stelling brengen om te scoren." Hij hoopt dat Suriname door kan naar de eindronde in de strijd om het CONCACAF kampioenschap. "De trainer zei tegen ons dat wij historie kunnen schrijven. Ik denk dat als iedereen voor het land wil vechten dan komt het wel goed." Djaier Prijor van PEC Zwolle is na een aantal jaren weer deel van een Surinaams voetbalteam. Het 18-jarige voetbaltalent speelde eerder voor de U-15 selectie. "Ik woonde in Suriname en speelde voor Transvaal. Toen ik 12 of 13 jaar oud was verhuisde ik naar Nederland. Ik ben blij dat ik weer hier ben." Hij heeft mooie herinneringen van Transvaal. "Ik volg ze nog altijd en mijn hart ligt nog daar, want bij hen heb ik leren voetballen. Het is een hele mooie club met leuke mensen." De vleugelaanvaller die op beide flanken uit de voeten kan, is blij om weer voor zijn land te kunnen uitkomen. Hij wil zijn bijdrage leveren. "Ik wil doelpunten schieten, zodat ik mijn land kan laten doorgaan naar de volgende ronde." Prijor gelooft dat de kwalificatie voor de eindronde een heel mooi toernooi wordt. "Ik denk dat wij niemand moeten onderschatten, want iedereen komt vechten voor een doel. Dus ik denk dat het gewoon een heel leuk toernooi wordt." Het grote moment breekt volgende week aan. Read the full article

[hildeshongarije]

Bob de bouwer 2

Woensdag 16 mei 2018

Dit wordt echt een heel korte blog … midden in de verbouwing van de keuken …  

Ik ben blij dat ik nog aan m’n laptop geraak … en zelfs een plekje vind om hem open te klappen en iets te schrijven.  

Om de keuken leeg te maken – of eigenlijk moet ik zeggen “zo goed als leeg” – staat intussen de rest van het huis bomvol met dozen, boekenkasten en dingen die niet in dozen passen.  Die dozen konden we lenen van lieve mensen uit de buurt die net naar hier verhuizen en dus tussen de dozen wonen!

Maar natuurlijk woon je niet in een doos … je moet ook nog leven!  Ik zie soms mensen denken … “ja maar, je hebt toch het gastenverblijf … waarom ga je daar dan niet twee weken in wonen?”  Wel, dat gaat niet.  O ja, we koken er en we kunnen er overdag naar het toilet.  Maar we leerden de hondjes dat ze daar niet naar binnen mogen. Niet alle gasten vinden het immers leuk als er een hond even aan hun bagage komt snuffelen.  Laten we hen nu wel daar binnen … tja, dan is het hek van de dam natuurlijk.  Net zoals een klein kind dat zeurt om een snoepje, uiteindelijk toch een snoepje krijgt (om van het gezeur af te zijn) en daardoor leerde dat zeuren echt helpt … al kan het lang duren …  Doen we dus niet, hé.  Géén honden daar binnen …  

Maar dat wil ook zeggen dat de hondenkamer geen opslagruimte kan worden … ze moeten zich toch ergens veilig kunnen voelen.  En ook al staat er heel veel opgeslagen in de slaapkamer … ons bed moet wel bereikbaar blijven!

Concreet wil dat zeggen dat … de huidige keuken, de ladenkast en de kachel géén andere plek vinden.  Gelukkig heeft de aannemer stoere gasten die zulke zaken met vereende krachten kunnen verplaatsen.  De vloerder is daar niet gelukkig mee … dat is duidelijk.  Ik snap hem wel hoor, het is veel handiger werken in een totaal lege ruimte.  Maar ja … dat kan nu eenmaal niet en dus moet er goed nagedacht worden over de aanpak.

Bijkomend probleem … donderdag zitten we tussen 8u en 16u zonder stroom … dat liet de elektriciteitsmaatschappij weten.  Zonder stroom geen betonmixer, geen tegel-slijper …  Gelukkig wist onze Nederlandse buur Roel ons een stroomgenerator te bezorgen.  We zullen zelf wel voor stroom zorgen!!!!

Maar het resultaat wordt prachtig!  He is echt wel een stielman! Toen de werkdag er op zat, bleef er van het keukengedeelte nog maar een klein stukje vloer dat niet getegeld is, over.  Morgen komen in de keuken de plinten en kan er gevoegd worden. Daarna hebben we weer die spierbundels even nodig om de huidige keuken, de ladenkast, de kachel en de tafel op hun plaats te krijgen.  Daarna kan de vloerder het halletje naar de badkamer tegelen.  Vrijdag komt dan de afwerking!  

De hondjes snapten maar niet dat ze de keuken niet in kunnen om te eten.  Hun bakjes gewoon ergens neerzetten gaf meer stress dan succes … Maar gelukkig kan ik hen voeren in de camper … Daar hebben ze ook hun vaste plek en routine.  Iedereen blij!

[diagnosticjourney]

Thuis

Ik ben thuis vandaag.

Gisteren ben ik met een moe en overprikkeld hoofd naar mijn werk gegaan, tegen beter weten in. Het aanvoelen van mijn grenzen gaat sinds het begin van mijn PMT (psychomotorische therapie)* al stukken beter. De volgende stap is er ook iets mee doen.

Sinds februari 2021 ben ik veranderd van baan. Ik heb altijd geprobeerd te functioneren naar de maatschappij en dan niet naar het gemiddelde, maar het liefst beter dan de rest. Ik moet uitblinken, want niet uitblinken is falen. Overal helpen en iedereen tevreden stellen. Na een aantal pogingen tot opleidingen volgen, gaf ik op en besloot ik voltijd te gaan werken. Ik gaf de schuld aan mijn depressie die hoogstwaarschijnlijk voortkwam uit mijn ingewikkelde jeugd. Altijd wel het gevoel gehad dat ik het moeilijker had met de wereld dan iedereen om me heen, maar ben er altijd van uitgegaan dat mijn psychologen en psychiater weten wat ze doen. En wat weet ik nou.

2 jaar geleden ben ik begonnen met werken bij een drukkerij. 40 uur, met het idee dat dat de norm is. Je hebt geen opleiding maar je wil geld verdienen en waarom zou je niet 40 uur werken als je verder “niets” te doen hebt. Hier ben ik inmiddels wel achter waarom je dat beter niet kan doen.

Ik werkte in een bedrijfscultuur waar veel van je verwacht wordt. Niet op een hoog niveau, maar wel veel van je tijd en energie. Overwerken was hier regel, geen uitzondering. Omdat ik mij in deze tijd totaal niet bewust was van mijn grenzen en mijzelf wilde neerzetten als behulpzame en flexibele werknemer deed ik alles wat van me gevraagd werd. Overwerken, nieuwe dingen leren, cursus in mijn weekend en verantwoordelijkheden op me nemen die me niet waren toegewezen, maar waarvan ik wist dat het gewaardeerd zou worden als ik het zou doen. Kortom, de perfecte werknemer. Ik merkte dat mijn werk mij overnam en ik buiten dat niets meer deed. Mijn huishouden bleef liggen en ik had geen energie om leuke dingen te gaan doen. Ik werkte, ik kwam thuis en belandde na het eten (als ik dat al deed) in mijn bed rond 7 uur. Ik was op..

Ik heb mijzelf altijd gezien als creatief persoon, maar wanneer iemand in deze tijd aan mij vroeg wat mijn hobby’s waren had ik als antwoord “netflix, slapen en eten”. Steeds vaker zijn dit mensen hun hobby’s in een wereld waar teveel van je verwacht wordt. Ga bij jezelf na of dit echt is wat je leuk vind of dat dit het enige is wat je nog aan kan in je vrije tijd.

Halverwege mijn werktijd bij dit bedrijf ben ik begonnen met PMT*. Het leren aanvoelen van mijn grenzen en weten wanneer ik hier overheen ben gegaan. Luisteren naar je lichaam. Vaak werd ik overspoeld door verdriet of stress, boosheid en frustratie denkend dat het aan mij lag en dat ik er mee moest leren leven dat dit nou eenmaal is wie ik ben. Periodes van hard werken gevolgd door periodes van depressie en slapen dat is hoe ik functioneer.

In mijn therapie leerde ik dat ik al ver voor een depressieve terugval kan aanvoelen dat ik dingen doe waarbij ik over mijn grens ga en dat daar het begin ligt van een opstapeling van stress en overprikkeling. Door op het moment dat mijn lichaam aan geeft dat het te veel wordt nee te zeggen merkte ik dat ik veel meer controle had dan ik ooit had durven denken. Ik ben steeds minder gaan werken en ondanks dat dat me stress gaf over geld, gaf het mij ontzettend veel kracht dat ik voor mezelf had gekozen en dit wilde blijven doen.

De ware aard van het bedrijf kwam steeds meer naar boven en ik merkte dat er nauwelijks waardering was voor alles wat ik deed. Dit maakte het voor mij veel makkelijker om voor mijzelf te kiezen, waardoor ik na een jaar ongelukkig te zijn geweest heb kunnen besluiten op zoek te gaan naar nieuw werk. Met heel veel geluk. Ik had binnen 2 week zoeken, een fijne nieuwe baan gevonden waar veel meer ruimte is voor jezelf zijn en voor jezelf kiezen. Ook werk ik hier maar 24 uur van maandag t/m woensdag, een vast schema wat mij ontzettend veel rust geeft.

Terug naar waarom ik thuis ben. Dit weekend was het moederdag, ik heb een moeilijke relatie met mijn moeder en bij haar zijn vergt van mij dus ook heel veel energie. Daarbij komt dat ik ongesteld moet worden. Ondanks dat mijn lichaam en alles wat daar bij hoort maandag ochtend zei: “werken gaat vandaag niet lukken”. Wint mijn verantwoordelijkheidsgevoel het nog altijd van mijn lichaam en ben ik toch gegaan. Ook had ik spanning van een mail die ik dit weekend naar mijn psychiater had gestuurd, waarin ik haar vroeg naar diagnostiek. Iets waar ik de laatste tijd mee worstel. Hier zou ik deze maandag antwoord op krijgen en de onzekerheid hiervan deed mij geen goed. Gelukkig kreeg ik de mail erg vroeg en om de spanning te verlagen ben ik hem meteen gaan lezen. Met en zonder succes.. De spanning rondom de diagnostiek was weg, alleen was er iets nieuws voor in de plaats gekomen. Mijn psychiater van 5 jaar, de vrouw die mij uit mijn ergste staat heeft weten te halen, heeft besloten te stoppen met werken. Ik kon niet geloven wat ik las en kreeg vanbinnen meteen ontzettende paniek en wilde het liefste nu naar huis. Maar ondanks alles wat in mij zei dat ik niet kon werken ging ik door. Ik meet mijzelf zo erg met anderen dat hoe mijn lichaam ook schreeuwt, ik vind dat ik door moet want dat is normaal en dat wordt van me verwacht.

Eigenlijk wist ik gisteren al dat ik vandaag niet wilde werken. Mijn hoofd verzint elke reden waarom het legitiem zou zijn om een dagje over te slaan. Mij niet goed voelen is hierin geen goede reden. Zelfs toen ik mijzelf zo ver had om voor mezelf te kiezen en thuis te blijven heb ik tot het laatste moment getwijfeld. Toen ik eenmaal had aangegeven wat er was heb ik niets dan positieve reactie gehad van mijn werk en was alles prima. Behalve in mijn hoofd, ik heb gefaald, ik stel me aan, zo slecht voel ik me helemaal niet. Ik heb iemand nodig die hardop voor mij bevestigd dat een opstapeling van spanning genoeg reden voor mij is om rust te nemen. De dag die rust voor mij had moeten zijn, is extra spanning..

[buitendegrenzen]

(Andrew Kung - The All-American, 2019)

Wat is mannelijkheid? Wat betekent het om een Aziatische man te zijn in Amerika? Worden we als minderheid überhaupt wel gezien? En worden we wel op de juiste manier geportretteerd?  Met dit soort vraagstukken houdt fotograaf Andrew Kung zich bezig. Zijn identiteit als Aziatisch-Amerikaanse man is niet altijd iets geweest waar hij bewust mee bezig was. Als jongvolwassenen kopieerde hij vooral, bewust en onbewust, het gedrag en interesses van zijn witte vrienden om maar niet op te vallen. Zijn ouders emigreerde naar Amerika om de ‘American Dream’ te waarborgen en een stabiel leven te kunnen leiden. Ze deden dit voornamelijk om een betere toekomst te kunnen geven aan hun zoon, waar hij erg dankbaar voor is. 

‘Being American was about fitting in with my peers by inhabiting all elements of American culture: from food to sports to mannerism’. 

Zijn Chinese identiteit heeft hij dus lange tijd op de achtergrond laten verstoffen.  In 2017 kwam er een moment dat hij tegen een Chinese community aanbotste, waar hij aspecten van zijn familie in terugzag. Mede door deze ontdekking ging hij op onderzoek wat zijn identiteit nou echt voor hem betekende. 

Al snel stootte hij tegen iets zorgelijks aan: de manier waarop Aziatische mannen in de media en filmwereld worden gepresenteerd is alles behalve representatief. Onaantrekkelijk, onnodig domme karikaturen, geel-geverfde gezichten, neppe spleetogen en kortom: ze worden alles behalve serieus genomen. Deze stereotyperingen zijn ontstaan uit angst, vanuit de witte Amerikaanse man. Zij waren bang dat migranten hun banen zouden innemen, hun cultuur zouden aanpassen en hun vrouwen zouden stelen. Om deze reden worden Aziaten in de filmwereld, maar ook in de volksmond, als onaantrekkelijk en aseksueel neergezet. Puur uit angst. 

De fotograaf wilde hier verandering in brengen en maakte zijn debuut met de fotoreeks: the All-American. In deze reeks maakt hij portretten van Aziatisch-Amerikaanse mannen, waarbij hij de nadruk legt op ‘beauty, intimacy & tenderness’.  Juist deze nadruk omdat hij en lotgenoten worden gepositioneerd als zwak, passief en onmannelijk: hij wilde dit omdraaien en het juist als kracht neerzetten. Hiermee hoopt hij ook ‘toxic masculinity’ onderuit te halen. Mannen, van elke etniciteit, worden bijna gedwongen om geen kwetsbaarheid te tonen. Omdat dit zo aan de kant wordt geschoven, voelde Kung een sterke drang om dit te gaan vastleggen. 

Dat hij niet de enige was in zijn problemen, merkte hij wanneer hij in gesprek ging met zijn vrienden. Daarom ook dat hij voornamelijk zijn al bekende lotgenoten heeft geportretteerd, de beelden die zijn ontstaan zijn erg intiem en vergen vertrouwen. Ik zou de beelden die hij heeft gemaakt niet over één kam kunnen scheren, er is geen duidelijke beeldtaal aanwezig. Naar mijn weten heeft de fotograaf dit expres gedaan om een standpunt te maken. Elke foto laat een individu zien, iemand met een eigen karakter en eigen bezigheden, juist dit is wat deze minderheidsgroep naar streeft: het laten zien van zichzelf in plaats van het zijn van een karikatuur.

Wat overeenkomt in de werken is de trots die elke man uitstraalt, elk beeld heeft een puurheid met een randje rauwheid er over heen. Trotsheid in combinatie met een kleine kanttekening. Hij maakt prachtig gebruik van zachte belichting, veel details en over-all spannende uitsnedes. 

Zoals eerder vermeld probeert de fotograaf verandering te brengen in de beperkte representatie die rondzweeft. Hij wilt laten zien waar de Aziatische-Amerikaanse man voor staat: en dat is diversiteit. Tóch denk ik dat dit zijn werk monocultureel maakt, omdat hij de nadruk legt op één specifieke groep. Wat ook nodig was, het probleem was namelijk onderrepresentatie. Hij streeft duidelijk naar afschaffing van de vervreemding, dat zijn groep net als iedereen, ten volle kan bestaan. 

[ren0va-artcode]

22-02 Het begin van notatie

Ik heb besloten om dagelijks hier op te schrijven wat ik heb gedaan, mijn proces te laten zien. Ook zodat ik ik later zelf op terug kan kijken en misschien wat makkelijker dingetjes er uit kan plukken.

Hier zal ik alles neerzetten wat er in mij opkomt over de dag zelf, zoekend naar oplossingen voor mijn project. Maar je moet ergens beginnen, en ik begin ik met het maken van de regels.