#kamyki

[jazumst]

Wydarte bogactwa

Żeby Was... No i kurwa wykrakałem. Posłuchajcie:

Nie mogę. Nie mogę być spokojny i szczęśliwy. I jeszcze ten jęzor jaszczurzy. Wszystko co złego powiem to się spełnia jak za dotknięciem czarodziejskiego penisa.

//

Unikam orzechów jak ognia. Ostatnio spisywaliśmy Kamyki. Mówię do Kiero, że nie chcę za dużo, bo zęby, ale pani Matce dam. Zachowałem sobie paczkę. No i dziś myślę - A przegryzę do gierki, skoro pogoda do dupy. - No, przegryzłem. Przy trzecim wyplułem plombę. KURWA JEGO ZAJEBANA MAĆ!!!

//

No i chuj z moich oszczędności, premii i w ogóle dobrego samopoczucia. Znowu czuję się jak [zdołowane gówno.

[nasze-zd]

Split Apple Rock

Choć nie leży w Parku Narodowym Abel Tasman, jest, obok licznych zdjęć złotych, łukowatych plaż, jego motywem przewodnim: skała rozłupana niczym przecięty na pół ziemniak, awokado, lub jajko na twardo. Zależy z której strony spojrzymy. Werdyktem większości jest to jednak jabłko, bo oficjalna nazwa brzmi jak w tytule, czyli "Przepołowione Jabłko".

Geologicznie ów wspaniały granitowy ostaniec daje nam nieco wglądu w pochodzenie i wyjątkowość plaż Parku. Odmiennie niż wiele piaszczystych plaż Nowej Zelandii, których piasek pochodzi z nanosów rzecznych rozprowadzanych wzdłuż wybrzeży przez prądy morskie i rozwiewanych dodatkowo wiatrem, plaże Abel Tasman są lokalne — powstały z tego, co było na miejscu: z granitu.

Niemal cały park narodowy, w tym całe jego wybrzeże to wychodnia tzw. granitu z Separation Point (Separation Point granite, od nazwy przylądka oddzielającego zatoki Golden Bay i Tasman Bay). Pochodzący z okresu kredy granit, określany na 110 mln lat jest pozostałością batolitu — bardzo rozległej intruzji magmowej, która uformowała się wtedy głęboko pod ówcześnie znajdującymi się w tym miejscu skałami. Później cały obszar został wypiętrzony, a wierzchnie warstwy zdarte przez erozję.

Kto na hasło "granit" ma przed oczami drobnoziarnistą, szarą, jednorodnie nakrapianą czarnym biotytem płytę brukową lub nagrobkową, zdziwi się patrząc na granit z Separation Point. Ten ostatni charakteryzuje się dużą różnicą uziarnienia: skaleń, jego główny minerał, potrafi osiągać kilkucentymetrowe rozmiary, utopione w masie dużo mniejszych, drobnych okruchów (zdjęcie powyżej). Przy powierzchni, a zwłaszcza nad brzegiem morza, jest bardzo zwietrzały, spękany wzdłuż ciosu, powoli odrywany przez fale ziarno za ziarnem. Piaski plaż Abel Tasman National Park są zatem tym rozkruszonym granitem. Tak jak on, miejscami są drobniejsze, miejscami skupiają grube kryształy skalenia widoczne jako małe kamyki. Nigdzie jednak nie są dostatecznie drobne, by dać się nieść wiatrem; nie są to gładkie plaże wydmowe.

Ciekawa rzecz, że żółte przebarwienia w litym granicie są delikatne, często ograniczone do szczelin wypełnionych żyłami kwarcu, nie rzucają się w oczy. Szara w swojej masie skała, po skruszeniu wygląda jak zmielony Fort Knox, ma prawdziwy kolor złota, tyle że bez metalicznego połysku, czasem tak intensywny, że prawie pomarańczowy. To między innymi tej fantastycznej barwie zawdzięcza Park swoją wielką sławę.

[redcandieddust]

Kamyki

Stones.

[mamwdomuszafe]

w upalne dni dziecięcego lata

Wspominam upalne dni dziecięcego lata, tory błyszczące w słońcu, na których stawaliśmy się akrobatami, kolorowe domy, bezpańskie psy, czerwone autobusy. Wspominam wieczorne pociągi przecinające ciszę łąk i ludzi w oknach machających do nas – chłopców z zasianymi w głowach marzeniami. Ci ludzie nie mieli pojęcia, że na torach układaliśmy kamyki i kapselki, by z otwartymi ustami podziwiać, to, co z nich zostało. W niedzielę, ubrany w czystą koszulę, siedząc w ławce pamiętającej dzieciństwo dziadków patrzyłem, jak słoneczne promienie tańcz�� z kurzem, a ksiądz monotonnym głosem czyta ewangelię. Wojna była daleko, daleko za nami i tylko czasem staruszkowie siedzący na ławce przed domem za pomocą słów, sprawiali, że płonęła moja wyobraźnia. Patrząc na wystawę, na której królowały ptysie, pączki i kremówki miało się wrażenie, że czas stanął w miejscu. Wchodząc po kilku schodkach i ściskając w dłoni monety, było się w raju, a jedząc pączka z konfiturą z dzikiej róży czy rurkę z kremem zapominało się o klasówkach, kartkówkach i innych cudach. Nie było wówczas martwych budynków, zamkniętej szkoły, pod którą czekało się na dziewczynę, żywego muzeum porcelany, tężni ani fontanny, a miasto żyło innym rytmem. Były za to fabryczne kominy, dymiące nadzieją, był chłopiec z rzęsami, jak rozgwiazdy, który odszedł zbyt wcześnie, byli kumple od zabaw wszelakich, na których zawsze można było liczyć, aleja drzew, w których cieniu można, było się przechadzać w najbardziej upalne dni. Była nadzieja, że jutro nic się nie zmieni. Czając się obok starego dworca niczym rabusie z dzikiego zachodu, czekaliśmy na pociąg, a gdy powoli ruszał, wskakiwaliśmy na stopnie, podając dłoń jeden drugiemu. Przejażdżka na dziko z sercem na ramieniu ze śmiechem i z błyskiem w oku. Gdy pociąg zwalniał na przejeździe, kilka kilometrów dalej skakaliśmy, wpadając w noc i rozgwieżdżone niebo, a z mroku wyłaniały się czerwone ślepia odjeżdżającego pociągu. Szliśmy przez łąki, nad którymi unosiła się mgła, a do domu prowadziły nas niewidzialne ścieżki. Zadając sobie pytanie: kim będę, gdy dorosnę, na rozpędzonym rowerze wpadałem w kolejny zakręt parkowych alejek, kopałem piłkę i z wypiekami na twarzy pisałem opowiadanie. Wracając po latach do tego miasta, jak dziecko po długiej rozłące, czuję niepokój. Ciepły majowy deszcz przywołuje głos babci: idź na deszcz, to urośniesz, a zamiast tego wyciągam parasol. Jestem tu, lecz nie ma już przyjaciół. Odpłynęli, gdzieś rzeką zapomnienia. Zamiast nich pojawili się uśmiechnięci turyści robiący zdjęcia.

[selfchiller]

There are candy that are called pebbles (kamyki). I think you would enjoy them

Those sound good! And they're cute!

[godiswithus-isaiah41-10]

Boża pomoc w poczuciu straty

6) Kamyki w walce z Goliatem

Pan Bóg daje nam różne „kamyki" do walki z naszymi przeciwnościami i trudami. Jednym z nich jest modlitwa.

Modlitwa pozwala nam odnaleźć pokój duszy, radość, pocieszenie, wiarę we Wszechmoc Bożą, nadzieję na to, że jeszcze będzie dobrze oraz miłość pomagającą nam zachowywać się w sposób godny dziecka Bożego, a także cierpliwie znosić nasze straty, krzywdy, cierpienie.

Modlitwa rozpoczyna naszą relację z Bogiem. To wzniesienie naszej duszy, całych nas, do Miłosiernego Ojca, Który nas kocha i pragnie spędzać z nami czas. To rozmowa (niekoniecznie z użyciem słów) z Tym, Który cały się za nas oddał, i czyni to na nowo każdego dnia podczas Eucharystii, gdy po raz kolejny przenosi nas do Wieczernika, by przez usta kapłana wypowiedzieć słowa: „Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy. To jest bowiem Ciało Moje, Które za was będzie wydane”, a następnie: „Bierzcie i pijcie z niego wszyscy. To jest bowiem kielich Krwi Mojej nowego i wiecznego przymierza, Która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na Moją pamiątkę”.

To spotkanie z Miłosiernym Zbawicielem, Który pragnie nas uleczać i troskliwie obchodzić się z naszymi ranami na sercu. Podczas każdej Komunii Świętej jak gdyby zakleja je plastrem Swojej Miłości, a zauważamy to, jeśli jesteśmy uważni i faktycznie oczekujemy momentu zjednoczenia z naszym Panem, bo nie przyjmujemy Go „z automatu” bądź dlatego, że inni to czynią albo z powodu, że „tak trzeba”, lecz jesteśmy świadomi — na tyle, na ile pozwalają nam nasze ludzkie ograniczenia — faktu, że jest to bezcenny dar Bożego Miłosierdzia, w którym Pan Bóg zniża się do nas, zstępując z Nieba aż na ołtarz, aby trwać z nami i w nas w najdoskonalszy możliwy sposób. A trwa On z nami w sposób niezastąpiony, bo nikt nie jest w stanie przyjąć Jezusa Eucharystycznego za ciebie (w intencji za ciebie jak najbardziej, ale nigdy w zastępstwie za ciebie). To moment intymnego spotkania Twarzą w twarz z Jezusem Miłosiernym i całą Trójcą Przenajświętszą, bo Jezus, Ojciec i Duch Święty to Jedno, jak podaje nam Pismo Święte: „Ja i Ojciec Jedno Jesteśmy" (J 10:30), „Ojciec jest we Mnie, a Ja w Ojcu” (J 10:38) oraz „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca" (J 14:9). A więc każdego dnia mamy szansę na kojące, pocieszające ujrzenie Władcy Wszechświata skrytego w kawałku chleba i pod postawią wina, abyśmy widząc Jego Majestat i swoją nędzę nie pragnęli od Niego odstąpić, lecz wręcz przeciwnie — skryć się w Jego czułych objęciach i pozwolić Mu obdarzyć nas pełnią Miłości, jaką ma względem nas. Jego przyjście do naszych serc ożywia nas, wyciąga z otchłani i mroku grzechów, a także daje zadatek życia wiecznego, bo jak mówił sam Jezus: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa Moje Ciało i pije Moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało Moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew Moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa Moje Ciało i Krew Moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest Chleb, Który z Nieba zstąpił — nie jest On taki jak ten, który jeśli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa Ten Chleb, będzie żył na wieki" (J 6:53-58).

A kto nas ożywi, jeżeli nie Ten, Który w Eucharystii daje nam życie? Dzięki Temu Pokarmowi duszy nie musimy bać się, że już nigdy nie będziemy uzdrowieni z konsekwencji życiowych strat i przeżyć, bo On wskrzesi nas z martwych tak jak wskrzesił chłopca z Nain i Łazarza, a my będziemy wysławiali Jego Wszechmocne Imię w uniżeniu aż do końca naszych żyć. Amen.

[sztefa001]

Polish original if anyone's interested:

Może być bez tytułu Wisława Szymborska

Doszło do tego, że siedzę pod drzewem, na brzegu rzeki, w słoneczny poranek. Jest to zdarzenie błahe i do historii nie wejdzie. To nie bitwy i pakty, których motywy się bada, ani godne pamięci zabójstwa tyranów.

A jednak siedzę nad rzeką, to fakt. I skoro tutaj jestem, musiałam skądś przyjść, a przedtem w wielu jeszcze miejscach się podziewać, całkiem tak samo jak zdobywcy krain, nim wstąpili na pokład. Ma bujną przeszłość chwila nawet ulotna, swój piątek przed sobotą, swój przed czerwcem maj. Ma swoje horyzonty równie rzeczywiste jak w lornetce dowódców. To drzewo to topola zakorzeniona od lat. Rzeka to Raba nie od dziś płynąca. Ścieżka nie od przedwczoraj wydeptana w krzakach. Wiatr, żeby rozwiać chmury, musiał je wcześniej tu przywiać. I choć w pobliżu nic się wielkiego nie dzieje, świat nie jest przez to uboższy w szczegóły, gorzej uzasadniony, słabiej określony, niż kiedy zagarniały go wędrówki ludów. Nie tylko tajnym spiskom towarzyszy cisza. Nie tylko koronacjom orszak przyczyn. Potrafią być okrągłe nie tylko rocznice powstań, ale i obchodzone kamyki na brzegu. Zawiły jest i gęsty haft okoliczności. Ścieg mrówki w trawie. Trawa wszyta w ziemię. Deseń fali, przez którą przewleka się patyk. Tak się złożyło, że jestem i patrzę. Nade mną biały motyl trzepoce w powietrzu skrzydełkami, co tylko do niego należą i przelatuje mi przez ręce cień, nie inny, nie czyjkolwiek, tylko jego własny. Na taki widok zawsze opuszcza mnie pewność, że to co ważne ważniejsze jest od nieważnego.

It has come to this: I'm sitting under a tree beside a river on a sunny morning. It's an insignificant event and won't go down in history. It's not battles and pacts, where motives are scrutinized, or noteworthy tyrannicides.

And yet I'm sitting by this river, that's a fact. And since I'm here I must have come from somewhere, and before that I must have turned up in many other places, exactly like the conquerors of nations before setting sail.

Even a passing moment has its fertile past, its Friday before Saturday, its May before June. Its horizons are no less real than those that a marshal's field glasses might scan.

This tree is a poplar that's been rooted here for years. The river is the Raba; it didn't spring up yesterday. The path leading through the bushes wasn't beaten last week. The wind had to blow the clouds here before it could blow them away.

And though nothing much is going on nearby, the world is no poorer in details for that. It's just as grounded, just as definite as when migrating races held it captive.

Conspiracies aren't the only things shrouded in silence. Retinues of reasons don't trail coronations alone. Anniversaries of revolutions may roll around, but so do oval pebbles encircling the bay.

The tapestry of circumstance is intricate and dense. Ants stitching in the grass. The grass sewn into the ground. The pattern of a wave being needled by a twig.

So it happens that I am and look. Above me a white butterfly is fluttering through the air on wings that are its alone, and a shadow skims through my hands that is none other than itself, no one else's but its own.

When I see such things, I'm no longer sure that what's important is more important than what's not.

No Title Required by Wislawa Szymborska

[niepotrafiezapomniec]

😈🙉👌

[witeksphotosgoods]

Polished stones, minerals and cristals offered for sale during LLA = Lwoweckie Lato Agatowe in town Lwówek Śląski, Lower Silesia, Poland.

[witekspicsminerals]

Minerals, cristals & other stones offered for sale during LLA = Lwóweckie Lato Agatowe (Lwowek’s Agates’ Summer) in town Lwówek Śląski, Lower Silesia ( = Dolny Śląsk), Poland.

[foggy-error]

[witekspicsgoods]

Polished stones offered for sale for collectors.

[sebarti]

Gdańsk

[jok3rrrpl]

2021.07.24 vol.3

[mashedpotatoes666]

nord

[jejciu]