#kąciki

[kostucha00]

17 Straszdziernika 2023, Wtorek 🎃:

🥧: 545 kcal

🔥: 100 kcal

💤: 3 h

📙: 1 h

Już jestem zdrowa :D. Tylko głos mam zachrypnięty i o oktawę niższy niż normalnie + dostaję ataków kaszlu w najmniej sprzyjających momentach. Ale ogólnie jest spoko.

Wczoraj miałam kolejny atak migrenowy, przez który znowu nie poszłam do szkoły. To znaczy wczoraj, dzisiaj byłam. Przyszłam idealnie na zdjęcie klasowe (nie wiem jak wyszłam i nie chcę wiedzieć) i bilans u pielęgniarki (dowiedziałam się to, co już wiem, czyli że mam za niskie ciśnienie, chujowy wzrok, 161 cm wzrostu i – tu w sumie zaskoczenie – 47,5 kg w ubraniach, czyli bez... 46,5? :O Tu już się pojawia dziwna sytuacja, w której mam bmi 17.9 a to wygląda już zupełnie inaczej 18.5. Zważę się przy najbliższej okazji w domowych warunkach żeby to zweryfikować, ale... No nie wiem co o tym myśleć. EDek otwiera szampana bo to moje najniższe bmi od ponad 2 lat, a jeszcze trochę i najniższe kiedykolwiek. Ja natomiast jestem nieco skołowana. Co robić, jak żyć? Medikinetu nie odstawię, ale jak tu się robią spadki po 3 kg na 6 tygodni to Nowy Rok przywitam z bmi 15-16 😵). No i wracając do tematu szkoły, miałam krótką pogadankę z typem od historii, bo frekwencja zaczęła niebezpiecznie oscylować w okolicach 50%. To przez środy, najczęściej mam wtedy migreny i 2/3 lekcji historii. Atak był wczoraj to jutro powinien być spokój...

A humorkowo troszkę do dupy. Wzięło mnie na płakanie, ale wetknęłam sobie róg chusteczki w kąciki oczu (swoją drogą to polecam jak nie chce się rozmazać makijażu) i posiedziałam parę minut żeby się ogarnąć. Zaległości trochę mnie przytłoczyły, ale nie takie rzeczy się robiło. Jutro długi dzień bo od 8 do 16, ale trafiły mi się trzy okienka, więc nie powinno być tak źle.

[fatalnie]

ㅤㅤㅤㅤ

spadł pierwszy śnieg

a razem z nim

moja beznadziejność

kąciki mi w ustach zamarzły

wkradł się zastój

jestem zgorszony

mam wrażenie zupełnego bezsensu

porozmawiajmy o tym później

właśnie spadł pierwszy śnieg

coraz niewyraźnie śnię o tobie

ㅤㅤㅤㅤ

fatalnie

[sw1n1a]

Mam ostatnio straszny problem z objadaniem się, nie mogę się opanować wracam do swojej starej najwyższej wagi, przeraża mnie to (74, wzrost 172) . Jestem jebana gruba świnia. Jest prawie 15 opierdolilam ciastka i batona, i powstrzymuje się przed tortem. Są wakacje a ja jestem gruba świnia. Chyba muszę zacząć od jakichs 1200 i schodzić do minimum bo mam dość ciągłych napadów cały dzień nic nie jem w nocy się ponawpierdalam. Idę kosić trawę i nic więcej dzisiaj nie zjem jutro 1000 kąciki i będę schodzić.

Jeśli ktoś ma jakieś porady jak dać sobie radę z napadami to piszcie proszę!

Ana przepraszam że cię zawodzę, poprawie się obiecuje. Już nie będę grubą świnią.

[linkemon]

Spring rolls (Senshi x Reader)

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi. Zamówienia można znaleźć tutaj.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ɴɪᴇᴛʏᴘᴏᴡʏ ᴘʀᴢᴇᴘɪꜱ ɴᴀ ꜱᴘʀɪɴɢ ʀᴏʟʟꜱ, ᴀᴜᴛᴏʀꜱᴛᴡᴀ ᴏᴄᴢʏᴡɪꜱ́ᴄɪᴇ ꜱᴇɴꜱʜɪᴇɢᴏ. ɴɪᴇ ᴍᴏɢᴌᴏ ᴏʙʏᴄ́ ꜱɪᴇ̨ ʙᴇᴢ ᴘᴏᴛᴡᴏʀᴏ́ᴡ ɪ ᴘᴏᴍᴏᴄʏ ᴘʀᴢʏ ɢᴏᴛᴏᴡᴀɴɪᴜ…

Senshi pogłaskał się po brodzie w zamyśleniu. Rozdzielono go z drużyną już jakiś czas temu. Tak bardzo zależało mu na zerwaniu dzikich ogórków płożących się po ziemi, że wpadł do ciemnego tunelu i w mroku zjechał w dół. Wylądował w okolicy jakiegoś nieznanego jeziorka. Na szczęście nie wydawało się zbyt wielkie. Starał się zachować zimną krew. Spędził samotnie pod ziemią wiele czasu w ciągu swojego życia, ale teraz ogarniał go niepokój. Zdążył się przyzwyczaić do towarzystwa. Niestety tajemniczy właz zamknął się zaraz za nim, więc musiał znaleźć nową drogę z powrotem do przyjaciół. Pocieszał się, że przynajmniej zyskał zapas ogórków.  

Przemierzał podmokły teren, stąpając po względnie suchej ścieżce. Po powierzchni wody pływały najróżniejsze konary. Błękit i ciemna zieleń rozpływały się w brudnobrązowej scenerii. Dziwne, powykręcane drzewa przypominały ręce, gotowe w każdej chwili ściągnąć go na głębsze wody. Z zadowoleniem jednak spojrzał na ich korę. Kilka ruchów podręcznego nożyka później udało mu się nazbierać spory zapas. Uznał, że skoro już się tu znalazł, to może skorzystać z okazji. Żując powoli miękkie drewno, stawiał krok za krokiem.  

W ciszy przerywanej jedynie bzyczeniem owadów i pluskiem wody, do jego uszu dotarła znajoma melodia. Powierzchnia wody niosła delikatne dźwięki mandoliny. Krasnolud przystanął na moment. Woda była zbyt płytka, by chciały w niej zamieszkać zgubne syreny. A więc miał szczęście. Podążył za brzdękiem strun. Jego oczom ukazała się znajoma bardka. [Reader] wyglądała, jakby chciała przetrzeć oczy z niedowierzaniem. Zamiast tego jednak zagrała wesoły akord, podnosząc się ze spróchniałego pnia, na którym siedziała. Ubrana jak zawsze w awangardowy, kolorowy, aksamitny strój.  

— Ostatnia osoba, którą spodziewałam się tu dzisiaj zobaczyć! Najmilsza z niespodzianek. Cóż sprowadza cię w te strony?  

Senshi uniósł kąciki ust. Nie widział kobiety, odkąd dołączył do Laiosa i jego grupy. Znali się z okolic cmentarza, gdzie kwitnął handel. Jak na niego było to dosyć blisko powierzchni, więc raczej wolał unikać tego miejsca, ale pewnych produktów nie dało się znaleźć pod ziemią. Odkąd powstało tam coś na kształt tawerny, bardowie zabijali się, by móc tam występować. [Reader] zdarzało się śpiewać nie tylko tam, ale również w okolicach. Raczej rzadko schodziła na niższe piętra.  

Zdążył już zapomnieć, jak bardzo kwiecista i wylewna była. Nie potrafił wyobrazić sobie jej w innej profesji. Idealnie do niej pasowała.  

— Zgubiłem przyjaciół, z którymi podróżuję — wyjaśnił lakonicznie.  

— Jestem niezwykle rada, że cię widzę! — Bardka objęła krasnoluda ramieniem. — Mamy towarzystwo na dwunastej — dodała niezwykle cicho wprost do jego ucha.  

Senshi w pierwszym odruchu speszył się, zaskoczony nagłą bliskością. Wszystko to minęło jednak, gdy odwrócił się najdelikatniej jak potrafił. Do jeziorka wpadała woda wprost z maleńkiej rzeczki. Rzeczywiście mieli towarzystwo. To, co wcześniej wydawało mu się być zwykłym konarem, okazało się być żółwią skorupą. Spod niej co kilka chwil wystawał kawałek pomarszczonej małpiej skóry. W wodzie żyła kappa. Płynęła w ich stronę niezwykle powoli. Co jakiś czas znad powierzchni wynurzała się płaska miseczka zdobiąca jej głowę. Krasnolud nie potrzebował Laiosa, by stwierdzić, co dokładnie im groziło. W najgorszym wypadku mogli zostać wypatroszeni i pozbawieni wszystkich organów.  

Rzucił kobiecie porozumiewawcze spojrzenie. Ta tylko lekko skinęła głową.  

Kappa podpłynęła do brzegu. Przekrzywiła łeb i zamrugała wodnistymi oczkami. Rozciągnęła zęby w koszmarnym uśmiechu. Białe kiełki błysnęły w czerwonej paszczy. Senshi miał w duchu nadzieję, że nie staną się zaraz jej posiłkiem. Szczególnie biorąc pod uwagę, w jakie miejsca w ludzkim ciele takie potwory sięgały najpierw...  

— Witaj, o cna kappo! — [Reader] nerwowo brzdęknęła na mandolinie.  

— Ekhem... tak, witamy! — dołączył Senshi, nieco mniej pewnie.  

— Arghulghul! — odpowiedziało stworzenie.  

Krasnolud nie wiedział, czy było to zaproszenie do rozmowy, ale uznał, że nie ma lepszego wyjścia. W starciu z kappą mieli małe szanse.  

 — Słyszeliśmy o twojej powszechnie znanej cnocie i uprzejmości! O tym, jak wspaniale podejmujesz... gości! — zakończyła niepewnie kobieta.  

Senshi nie wątpił, że hybryda będzie mieć wspaniałe przyjęcie. Podejrzewał jednak, że jej główny posiłek wcale mu się nie spodoba.  

— Spadł na nas twój wspaniały czar... — zaczęła bardka.  

— Tedy przynieśliśmy ci dar! — Senshi sięgnął za siebie.  

Kappa przekręciła głowę w drugą stronę. Rozszerzyła oczy i wyciągnęła coś, co mogło jedynie z daleka przypominać płaski nos. Potężny świszczący wdech zapewne miał sprawdzić, co krasnolud trzyma w rękach. Kiedy zrozumiała, że to ogórki, jej usta ułożyły się w żarłoczny dziubek. Dotąd idąca żółwiowym krokiem, znacznie przyspieszyła. Woda plusnęła, gdy ogonem zamiotła wodę na brzegu.  

— Nie ma za grosz manier, widać jak na dłoni, ten kto się nie ukłoni! — [Reader] uderzyła w struny po raz kolejny.  

Senshi posłusznie zgiął się w pół, podobnie jak jego towarzyszka. Wymagało to niezachwianej wiary w plan. Wiedział jednak, że to jedyna słabość kappy, obok ogórków. Tego potwora mogła zabić tylko grzeczność. Kiedy uniósł głowę, ujrzał, jak żółwiowaty stwór właśnie kończy ukłon, pozbywając się zawartości miseczki na swojej głowie. Woda spłynęła po małpiej skórze. Potwór zagulgotał ze złością i z głośnym pluskiem padł martwy w rzeczce.  

— Chyba koniec tych rymów na dziś, mój drogi — [Reader] odetchnęła z ulgą.  

— Hmmm...  

— Chcesz go zjeść, prawda? — Spojrzała ze zrezygnowaniem w stronę rzeki.  

— Jadłem kiedyś kappę. Ma wspaniałe i delikatne mięso bogate w składniki odżywcze. Szkoda byłoby je zmarnować — odparł Senshi.  

Bardka pomogła mu wyciągnąć ciało z wody. Zaraz potem zagonił ją do krojenia ogórków i dzielenia kory. W międzyczasie oskórował potwora. Następnie wyjął swój wierny garnek i rozpalił ogień. Musiał się przy tym namęczyć, bo drewno dookoła było nieznośnie mokre. Ostatecznie jednak udało mu się ugotować kawałki kappy.  

[Reader] przygrywała na lutni, twierdząc, że tu jej rola w gotowaniu się kończy. Jakimś cudem w jej repertuarze znalazły się piosenki o kucharzach.  

Senshi położył cienkie jak plasterki kawałki miękkiej kory, a na nich mięso i plasterki ogórka. Wszystko starannie zwinął. Dumny z siebie, przyozdobił dzieło rosnącymi w pobliżu rzeczki trawami. Na wielkich liściach łopianu ułożył zawijasy. Pierwsze i jedyne w swoim rodzaju: Kappa Spring Rolls.  

— Podano do stołu! — oznajmił ochoczo, strugając prowizoryczne pałeczki z kawałków drewna.  

— Chyba nigdy się nie przełamię — stwierdziła [Reader], podejrzliwym wzrokiem lustrując danie z kappy.  

Nie był to pierwszy raz, jak widziała Senshiego gotującego potrawę z potwora. Zwykle jednak odmawiała jej skosztowania, racząc się czymś innym. Poza tym, częściej widywali się koło tawerny na terenie dawnego cmentarza. Tam zawsze dawała radę kupić coś normalnego.  

— Będziesz głodna. Regularne posiłki są bardzo ważne — stwierdził, łapiąc rollsa między pałeczki. — Raz, dwa, trzy. Wziuuum, leci wróżka — zapowiedział, wpychając zawijasa do jej ust.  

— Nie jestem dzieckiem — zaperzyła się kobieta, krzywiąc twarz niczym dziecko, ale posłusznie przeżuła.  

Po krótkiej chwili niepewnie sięgnęła po kolejną porcję. Delikatne mięso rozpływało się w ustach, a gorycz miękkiego drewna wydobywała smak ogórków. Wszystko tworzyło harmonię. Zupełnie jakby bagna dookoła zamieniły się w uroczą wiosenną polankę pełną świeżych zapachów i nowych wrażeń.  

— Jesteś naprawdę fantastycznym kucharzem — stwierdziła [Reader].  

— To nic takiego. — Senshi pogłaskał się po brodzie i odwrócił wzrok.  

Mogła przysiąc, że zobaczyła, jak delikatnie się czerwieni, ale pod zbroją trudno było cokolwiek zauważyć. Zawsze był skromną osobą.  

— Masz tu okruszek z rollsa. — Przyjrzała się mu krytycznym wzrokiem. — Zaraz go strzepnę — dodała.  

Skierowała swoją dłoń w stronę brody. Ciemne oczy wpatrywały się w nią wyczekująco. Zanim jednak zdążyła cokolwiek zrobić, nastąpił wybuch. Brudne grudki ziemi przeleciały dookoła ich dwojga. W kilka sekund wszystko dookoła pokryło się błotem. Krajobraz przypominał teraz brązowoszarą maź. Huk eksplozji przebił głośny, zbiorowy okrzyk:  

— Senshi!  

W ich stronę biegły cztery ciemne, brudne i, sadząc po głosie, bardzo uradowane sylwetki.  

— To są właśnie moi przyjaciele — oznajmił z uśmiechem pokrytej błotem towarzyszce.  

[svgvrx]

zmiana decyzji

Przyszłam zrezygnowana. Wiedziałam, co mnie czeka. Odrobina pokory wobec własnego stanu. Czekałam w tym miejscu, co zwykle. Wokół mnie dużo stresu, idących w różne strony ludzi. W tym miejscu czas płynie inaczej. Mrugnięcie okiem trwa jakby kilkadziesiąt sekund. Stop-klatki obrazów z całego życia. Po okresie dysocjacji, można dostrzec długie kolejki, ciągłe wymiany dziwnych zdań. Siedziałam wpatrzona w te same drzwi, co poprzednim razem. Otworzyła je ta sama pielęgniarka. Spojrzała na mnie i z uśmiechem zaprosiła mnie do środka. „Ooo, już Pani była, prawda?”- zapytała mnie, kiedy jej kąciki ust były wysoko. Kiwnęłam głową. Zostawiłam ubrania przewieszone na krześle i podałam dokumentację.

Położyłam się na stole. Obejrzano mi poprzednie rany. Pielęgniarka przyglądała mi się dłuższą chwilę nic nie mówiąc. Jasne światło raziło mnie w oczy, miałam wrażenie, jakby nic dookoła nie istniało. Oddaliłam się we własnych myślach, kiedy nagle wyrwał mnie z nich męski głos.

-nie boi się Pani?

co to za pytanie? Oczywiście, że się nie boję. Niczego przecież już się nie boję. Ludzie w to nie wierzą, ale nie potrzebuję ich wiary do swoich przekonań. Dziś nie ma rzeczy, której mogłabym się bać. Tylko… skąd on miał wiedzieć, jaka jest moja historia?

-nie, nie boję się- odpowiedziałam spoglądając na niego.

Zobaczyłam urocze dołeczki w policzkach, błyszczące i ciemne oczy-mimo niebieskiego koloru, od których odbijała się struga rażącego mnie światła. Doktor chciał opowiadać mi o tym, czym będzie się zajmował, ale spojrzał na moje ciało i zatrzymał się w połowie zdania. Musnął palcem poprzednią ranę i zerkając na mnie, przygotowywał igłę do zabiegu.

-boli?

Tym razem było inaczej, niż było zawsze. Patrzył na mnie ze zmartwieniem… Dziś nie było trudnej ciszy. Dziś nie było widocznego napięcia. Dziś zabiegu nie przeprowadzała kobieta. Dziś nie było wiszących nade mną emocji. Dziś nie zmieniła się jedynie pielęgniarka i miejsce. Wszystko było inne, niż zwykle. W tym szpitalu pytanie, które mi zadał było zawsze stwierdzeniem. Pozwolił mi wybrać. W co on gra? Dlaczego budzą się we mnie tak sprzeczne emocje? Tak specyficzne myśli, których nie sposób złapać i określić jednym zdaniem?

-nie, można kłuć- powiedziałam uśmiechając się.

Lekarz był wpatrzony w monitor przez kilka minut. Kiedy wreszcie oderwał wzrok od ekranu, nasze spojrzenia spotkały się. -Zajmiemy się dzisiaj czymś innym.

Byłam właściwie szczęśliwa, że przyjrzał mi się dokładnie. Nigdy wcześniej nie było tutaj żadnej pogawędki. Zawsze głucha cisza, skupienie. Podczas zabiegu wpatrywałam się w plakietkę „kierownik”, która przy każdym jego ruchu znajdowała się kilka centymetrów od mojej twarzy. Czy hasło kierownik wiąże się z innym rodzajem dokładności? Odpowiedz sobie na to sama, Pani Kierownik.

Zabieg nie różnił się niczym od poprzednich. Nauczona doświadczeniem, nie zrywałam się szybko ze stołu, oczekując na komendę wydawaną przez pielęgniarkę. Lekarz spojrzał na mnie, kiedy starsza Pani robiła mi opatrunek.

Poczułam ukłucie w żołądku. Nacechowane energią, której nie sposób opisać, choć brzmi to jak magiczna przepowiednia... To właśnie takie było.

Przede mną długi czas odpoczynku. Dłuższa chwila bez kontaktu ze światem. Oddział- zamknięte pomieszczenia. Wszędzie tylko to rażące światło. Łzy cisnęły mi się do oczu, kiedy tylko pomyślałam o tym, jaki dziwny jest mój los. "Siedziałaś tu kiedyś, prawda?"- pomyślałam. Skarciłam się jednak szybko za kolejny przypływ przykrych myśli. Po dłuższej chwili spędzonej w samotności, na salę przyszła kolejna Pani po zabiegu. Wymieniłyśmy kilka zdań, przybyły kolejne. Dyskusja o dolegliwościach. Coś jak grupa wsparcia po zabiegu. Panie bardzo mocno przeżywały ból, strach. Ja, rzecz jasna, gotowa przybrać rolę ratownika grupy. Przemówiłam do kobiet z troską. Niecierpliwiłyśmy się przyjściem pielęgniarki, która miała do nas zajrzeć, by zabrać nas na oglądanie rany.

W tym samym momencie wszedł doktor z pytaniem „jak się panie czują?”.

Co to za festiwal pytań?

Lekarz patrzył na mnie, aż odpowiem. Nie odpowiedziałam tym razem. Wpatrywałam się w niego. Był dość wysoki, miał dużo zmarszczek od uśmiechu, lekko siwiejące włosy. Biały fartuch podkreślał jego rysy twarzy. Usiadł na przeciwko mnie i zapytał bezpośrednio, jak się czuję. Zdziwiło mnie to pytanie, ale mechanicznie odpowiedziałam, że czuję się dobrze. Sam zmienił mi opatrunek, mimo że zawsze robiły to pielęgniarki. Zaproponował mi zmianę leczenia. Na takie, jakie chciałam. Tak po prostu, po wielu miesiącach słuchania sprzeciwu, on wyszedł im na przeciw. Zatkało mnie.

-Poda mi Pani swój numer?- zapytał z uśmiechem.

Podyktowałam. Chwilę później wpatrywał się w mój telefon, czy przyszła mi wiadomość od niego. -Chyba coś pomyliłem, bo nic nie przychodzi.

-Przyszło- powiedziałam, wskazując swój telefon.

Wpatrywał się w moją tapetę. Zainteresował się moim czworonogiem. Chwilę później wytłumaczył mi wszystkie szczegóły zabiegu, który miałam mieć jeszcze dziś w drugiej części dnia. Sprawdził po raz kolejny mój opatrunek i wychodząc rzucił mi kolejny uśmiech.

Wewnętrznie zderzyłam się właśnie ze wszystkimi swoimi myślami. Zupełnie niezrozumiały chaos, w którym próbowałam się jakoś odnaleźć. Wymyśliłam sobie to napięcie, czy ono faktycznie było między nami? Dlaczego on w ogóle do mnie podszedł? W jakim celu przyszedł to zaproponować? Dlaczego nawet słowem nie odezwał się do innych kobiet?

Wszystkie panie obecne na sali wpatrywały się we mnie, pytając czy to mój lekarz prowadzący. Spojrzałam na nie ze zdziwieniem. Wyrwałam się ze swojego huraganu myśli, odpowiadając im, że nie. Zdezorientowane kobiety otwierały buzie coraz szerzej. Wypytywały, czy kiedyś miałam z nim kontakt, czy to mój znajomy. Nic nie odpowiedziałam. Właściwie nie do końca wiedziałam, co miałabym odpowiedzieć. Kiwałam przecząco głową. -Chyba wpadła pani doktorowi w oko, nie podaje numeru każdej pacjentce- powiedziała przechodząca pielęgniarka.

Późnym popołudniem pojawiłam się w umówionej wcześniej klinice. Niepewnie podeszłam do rejestracji, aby zakomunikować, że udało mi się przybyć na miejsce. Panie siedzące po drugiej stronie lady były zaskoczone, kiedy podałam im swoje nazwisko...

-Nie dostała pani wiadomości, że zabieg nie odbędzie się?- powiedziała skonsternowana kobieta.

-Dlaczego miałby się nie odbyć? -zapytałam zdziwiona.

-Miała Pani już dzisiaj zabieg, kolejny może mieć Pani w przyszłym miesiącu... Absolutnie nie ma zgody na przeprowadzenie dziś kolejnego zabiegu- rzekła jedna z nich.

-Pan doktor dzisiaj sam robił mi pierwszy zabieg i sam umawiał mnie na drugi. Jeśli uznał, że nie ma przeciwskazań, dlaczego informują mnie panie, że jest to aktualnie niemożliwe?

-Musiało się coś doktorowi pomylić...

Moim oczom ukazała się jego twarz. Obdarzył mnie kolejnym uśmiechem. Był wyższy, niż mi się wydawało na początku. Wyglądał na zmęczonego. Stanął w białym fartuchu na środku recepcji i zamilkł. Chwilę później stała koło niego jedna z kobiet, która ze mną rozmawiała.

-Panie doktorze, ta pani nie może mieć dziś zabie...

-Sam zarejestrowałem panią. Proszę ją przyjąć. Bez dyskusji.

-Ale doktorze, pacjentka ma przeciwskazania...

-Proszę dać Pani... Spokój- skierował na mnie swój wzrok- przyjmę panią, proszę chwilkę jeszcze poczekać.

Panie z recepcji rzuciły na mnie złośliwe spojrzenie i prosiły o wypełnienie karty przed zabiegiem. Usiadłam za nimi i usłyszałam, jak między sobą wymieniały spostrzeżenia:

"Pewnie blondynę weźmie na koniec".

Komentarz był zbędny, ale udawałam, że go nie słyszę.

W tym momencie zaczęłam się jednak zastanawiać, co takiego wyróżniało mnie spośród innych pacjentek, że tylko mnie zaproponował dodatkową pomoc. Tylko ze mną porozmawiał. Tylko do mnie się uśmiechał. Tylko na mnie patrzył zatroskany. Tylko ja okazałam się być ważna. Wobec ludzi dookoła był raczej zimny, surowy. Może poza pielęgniarką, do której mówił w bardzo życzliwy sposób. Oddaliłam się w swoich myślach, kiedy nagle usłyszałam swoje nazwisko.

-Miło panią znowu widzieć- powiedział doktor znów obdarzając mnie uśmiechem.

Odwzajemniłam uśmiech i zaczęłam przygotowywać się do zabiegu.

Położyłam się na stole, a następnie usłyszałam wiele pytań ze strony lekarza.

"Czym się pani zajmuje na co dzień? Gdzie pani przyjmuje? Jakie są pani zadania?" Zdawał się bardzo zainteresowany moją sferą zawodową. Kiedy usłyszał słowo "kierownik"- spojrzał na mój rok urodzenia, ale nic nie dodał. Cały czas trwania zabiegu uśmiechał się, mimo skupienia na swojej pracy. Fala myśli znów zalała moją głowę.

Obwinięta bandażem i w zabezpieczeniu pozabiegowym, zaczęłam się ubierać. Czułam na sobie jego wzrok, kiedy sporządzał dokumentację. Kiedy się ubrałam, spojrzałam na niego i ze łzami w oczach powiedziałam -Dziękuję... Bardzo dziękuję, że się tak Pan mną zajął.

Rzucił w moim kierunku kolejnym uśmiechem i powiedział, żebym szybko do niego wracała, bo jeszcze mamy trochę wspólnej pracy.

Całe popołudnie myślałam. Nie mogłam odnaleźć się w tych specyficznych emocjach. Targały mną w każdą stronę. Dlaczego on się tak przejął moim losem? Z jakiego powodu byłam w centrum jego zainteresowania? Czy on też czuł... Tą dziwną chemię? Próbowałam sobie przetłumaczyć, że coś sobie wmówiłam... Ale te kobiety, które słyszały tą rozmowę... One również to widziały, czuły to, co ja. Z zewnątrz wyglądało to dokładnie tak, jak w moim wnętrzu.

Nie mogę przestać myśleć. Chcę nie pamiętać, a za chwilę znów go zobaczę.

Następnego dnia rano wysłałam wiadomość, że jestem bardzo wdzięczna za zainteresowanie moją sytuacją. Na co w tej samej minucie dostałam odpowiedź

"Mam nadzieję, że nic Panią nie boli i ucieszę się gdy wróci Pani bym mógł wykonać kolejny zabieg

pozdrawiam"

Zupełnie zaskoczyła mnie ta odpowiedź. Nie przypominam sobie, żeby którykolwiek lekarz odpisał mi na wiadomość. Kto ma na to czas? On ma.

Pytanie, dlaczego

i dlaczego zmienił decyzję wszystkich poprzednich.

[niechciaana]

Jak otrzymać clean girl look?

Pielęgnacja- żaden makijaż nie będzie się dobrze trzymał bez odpowiedniej pielęgnacji dostosowanej do twojego tyou cery. Pamiętaj o dobrym oczyszczaniu i nawilżeniu.

Użycie rozświetlacza na kości policzkowe, grzbiet nosa, łuk kupidyna i wewnętrzne kąciki oczu.

Spf pod makijaż to game changer i must have zwłaszcza w lato.

Balsam lub błyszczyk w naturalnym kolorze.

Wyczesane brwi na mydełko lub zrobienie laminacji.

Pamiętaj o piciu wody, zwłaszcza teraz gdy jest gorąco.

Używaj delikatnego podkładu lub kremu bb najlepiej z efektem rozświetlenia.

Delikatny kontur twarzy oraz nałożenie różu sprawi, że cera będzie wyglądać zdrowiej.

Prosta biżuteria i dodatki (najlepiej złote)

Naturalne paznokcie w delikatnych kolorach.

Wygładzone lub spięte włosy.

Proste i basic outfity.

Odświeżające perfumy i mgiełki.

[ogrodolandia]

W końcu nadszedł czas na zasłużony relaks po intensywnym okresie wiosennych porządków w ogrodzie 🌼 Jakie są Wasze ulubione kąciki do wypoczynku na świeżym powietrzu? Gdzie czujecie się najlepiej, otoczeni zielenią? Życzymy Wam udanej i słonecznej majówki! ☀️

[wyalienowana27]

"Moja dłoń spotyka się z Twoją znów

Mam wrażenie, że zdziera ze mnie cały kurz

Widzę, jak podnoszą się Twe kąciki ust

A ja odlatuję gdzieś do chmur"

Kubi Producent - Woda Księżycowa ft. bambi, Fukaj, stickxr

[madreo]

Niepojęty stał się nasz świat, Że mogę cię nosić w kieszeni I tyle jest dla mnie wart, Jak długo to się nie zmieni. Na zawołanie, gdy zechcę, zdradzę ci coś o sobie Wtedy to co było moje - dzielimy już oboje. I ty też gdy w każdej chwili zawołasz mnie do siebie To jakbyśmy tylko my istnieli pod niebieskim niebem Odważdny wołam w górę Znosząc spojrzenia gwiazd Biorę je na świadka i dziękuję, Że nie jestem jednak sam. Ale głos twój, ciepły dotyk, kąciki ust w górze - Niczego, gdzie ich nie ma - nie chcę znosić dłużej. Choć możemy się zobaczyć ja z północy, ty z południa Musisz obok być. Nie ma sensu utrudniać.

[michaladamski1987]

Rozświetlacze On-the-Glow SUPERGLOW - nawilżające rozświetlacze w sztyfcie to doskonały sposób na łatwe uzyskanie słynnego GLOW Pixi. Pigmenty 3D zostały zaprojektowane tak, aby wydobyć naturalny blask wszystkich rodzajów skóry. Niezależnie od tego, czy zależy Ci na subtelnym rozświetleniu, czy na odważnym połysku, wielofunkcyjne odcienie przypadną do gustu każdemu miłośnikowi lśniącego makijażu: PetalDew ‒ idealny, różowy blask, GildedGold ‒ blask rozświetlony złotem, NaturaLustre ‒ szampański blask, IcePearl ‒ perłowy blask.

Składniki:

• żeń-szeń ‒ rewitalizuje i przywraca równowagę,

• aloes ‒ zapewnia kojące nawilżenie,

• mieszanka ekstraktów owocowych ‒ poprawia wygląd skóry,

• witaminy i antyoksydanty ‒ chroniące skórę,

• 3D mineral pigments used for the ultimate, natural glow.

„Idealny rozświetlacz w kremie zapewniający fenomenalny błysk, który rozjaśnia i dodaje blasku już za jednym pociągnięciem!” Petra Strand, założycielka Pixi.

Użycie: wystarczy nałożyć kremowy rozświetlacz na szczyty kości policzkowych, łuk brwiowy, wewnętrzne kąciki oczu, czubek nosa i łuk Kupidyna, aby uzyskać natychmiastowy efekt rozświetlenia. Delikatne roztarcie opuszkami palców rozprowadzi połysk, zapewniając jednolite wykończenie. Pamiętaj, by zachować magię SUPERGLOW i zawsze zamknąć opakowanie po aplikacji.

#uroda #prezentpr #współpracapr #pixi #beauty #pixibeauty @pixibeauty #questiapr @hanna_dymek_jara #pixibypetra #nowości #nowościkosmetyczne #makijaż #kosmetykipixi #beautybloger #rozświetlacz #rozświetlaczdotwarzy #ontheglow #superglow

[lovegopain]

,, Całujcie kąciki, każda kobieta to kocha,,

[aleksandraas]

Czas nie ma żadnego znaczenia. Wielka miłość może zakwitnąć w jeden wieczór, a może tez latami zapuszczać korzenie. Piec minut bycia sobą może być warte więcej niż niż 10 lat w klatce. Uniesione na chwile kąciki ust mogą wysuszyć morze łez.

Nigdy nie myśl ze jest za pozno, za wcześnie, nie w porę. Bo czas naprawdę nie ma żadnego znaczenia

[dlaniej1]

Siedzieliśmy sobie przy wódzie, i nagle zaczął się temat o swoich drugich połowach. Przyszła kolej na mnie, pomyślałam o Niej i stanąłem jak kołek. Czasem im zazdrościłam, że z taką łatwością przychodziło im opisywać to, co czują, gdy patrzą na swoją miłość. Ja tak nie potrafiłam. Pewnie gdyby tu była, moje milczenie doprowadziłoby do tego, że poczułaby się źle. Pewnie obraziłaby się na pięć minut, i pomyślała, że nie widzę w Niej nic dobrego. Głupota. Przy znajomych zwaliłam winę na wódę, ale tak naprawdę zwyczajnie brakowało mi słów, by Ją opisać, choć w głowie miałam ich przecież tysiące. Nie powiedziałam, że uwielbiam sposób, w jaki na mnie patrzy, i to, jak kąciki Jej ust delikatnie się wtedy unoszą. Uśmiecha się. Wygląda wtedy tak pięknie i szczerze. Chyba nie ma nic lepszego, niż Jej oczy, patrzące z miłością w moje…

[chrzcinyikomunie]

Qubus Hotel Kielce **** - niezapomniane miejsce na chrzciny i komunie w Kielcach

Każda okazja, by spotkać się z przyjaciółmi i rodziną jest wyjątkowa, dlatego za każdym razem dbamy o to, by przyjęcia okolicznościowe chrzciny Kielce, komunia Kielce odbywające się w Qubus Hotel Kielce pozytywnie zapisały się w pamięci ich uczestników. Współpracujemy wyłącznie ze sprawdzonymi dostawcami i podwykonawcami, dlatego mamy pewność, że wszystko, co oferujemy, jest najwyższej jakości, począwszy od dekoracji stołów, poprzez jedzenie, aż po dodatkowe usługi. Zawsze dokładamy wszelkich starań, by imprezy okolicznościowe były przede wszystkim źródłem radości, a nie stresów i obaw, że coś pójdzie nie tak, jak zostało to zaplanowane. Jednocześnie do każdego życzenia Organizatorów podchodzimy elastycznie, starając się, by wszystkie przyjęcia okolicznościowe pokrywały się przede wszystkim z ich wyobrażeniem.

Jeśli planujecie imprezy okolicznościowe, w których udział biorą osoby z dalszych regionów niż Kielce, możemy zaproponować korzystne ceny noclegów w naszym hotelu, dzięki czemu wszyscy będą mogli bawić się bez przeszkód do rana.

Oferujemy:

salę do 60 osób eleganckie dekoracje stołów atrakcyjne ceny noclegów dla uczestników spotkań wyśmienite dania sporządzane według własnych receptur z najwyższej jakości składników specjalne menu dla najmłodszych klimatyzowane wnętrza stałą opiekę specjalisty ds. eventów kąciki zabaw dla dzieci specjalne atrakcje na życzenie

https://chrzcinyikomunie.pl/hotele/qubus-hotel-kielce

[niemamnicbezciebie]

Siedzieliśmy sobie przy wódzie, i nagle zaczął się temat o swoich drugich połowach. Przyszła kolej na mnie, pomyślałem o Niej i stanąłem jak kołek. Czasem im zazdrościłem, że z taką łatwością przychodziło im opisywać to, co czują, gdy patrzą na swoją miłość. Ja tak nie potrafiłem. Pewnie gdyby tu była, moje milczenie doprowadziłoby do tego, że poczułaby się źle. Pewnie obraziłaby się na pięć minut, i pomyślała, że nie widzę w Niej nic dobrego. Głupota. Przy znajomych zwaliłem winę na wódę, ale tak naprawdę zwyczajnie brakowało mi słów, by Ją opisać, choć w głowie miałem ich przecież tysiące. Nie powiedziałem, że uwielbiam sposób, w jaki na mnie patrzy, i to, jak kąciki Jej ust delikatnie się wtedy unoszą. Uśmiecha się. Wygląda wtedy tak pięknie i szczerze. Chyba nie ma nic lepszego, niż Jej oczy, patrzące z miłością w moje. Lubię sposób w jaki mnie całuje. Robi to tak czule, delikatnie, choć nieraz brutalnie, by podkreślić, do kogo należę. Najbardziej jednak kocham Ją przytulać, i to, jak się wtedy wtula. Kocham brać Ją w swoje ramiona. Obejmować całą. Bo wiem, że fizycznie nie dałbym rady być bliżej Niej.

[kminjo]

"can’t sleep?"

post (@minstic)

wzdrygnął się nieznacznie na dźwięk głosu za sobą, nie podejrzewał, że ktoś może również kręcić się w okolicy o podobnej godzinie. zerknął kątem oka na telefon, który spoczywał na ławce koło jego uda — powoli dochodziła pierwsza w nocy, już dawno powinien być w domu, ale rzeczywiście dzisiaj nie potrafił usiedzieć na miejscu. z tego też powodu postanowił wyjść na spacer, który przerodził się w siedzenie w samotności na ławce w parku, z którego rozciągał się idealny widok na panoramę miasta. odwrócił niespiesznie głowę w kierunku przybysza, po czym posłał mu niemrawy uśmiech.

❛ można tak powiedzieć ❜ odparł pod nosem, lecz dzięki otaczającej ich ciszy jego głos wydał się na tyle głośny, by nowy towarzysz mógł go usłyszeć. ❛ szczerze miałem się powoli zbierać, ale jest coś interesującego w tym spokoju. czuję jakby tutaj dało się oddychać, a tam w dole ❜ przerwał na moment, by skinąć w kierunku miasta ❛ nie ma dla mnie powietrza, które nie szkodziłoby mi bardziej od tego gówna ❜ uniósł powoli dłoń, w której trzymał nieodpalony papieros. zsunął się delikatnie z ławki, by kark znajdował się na jej opieraniu, a następnie wsunął dłonie do charakterystycznej kieszeni kangurki, którą miał na sobie.

pomimo kaptura na głowie mógł doskonale przyglądać się sylwetce chłopaka, tym samym obserwując dokładnie każdy jego ruch. po chwili wpatrywania się w niego bez słowa, uniósł delikatnie kąciki ust w zachęcającym uśmiechu ❛ skoro tu jesteś to chyba też nie możesz spać, może chcesz się przysiąść? ❜ przechylił głowę na bok, tym samym zapraszając nieznajomego do zajęcia miejsca na ławce.