#jamethiel

[tanoraqui]

Sentences Saturday

@thelordofgifs tagged me to share "some sentences" from a WIP (side note: I love how far this has devolved from neat tag memes like "Five-Sentence Friday" or even "WIP Wednesday). As it so happens, I spent yesterday and today writing a short little thing for the Chronicles of the Kencyrath, so here it is in full! Tagging @finxwrites, @smallblueandloud and @words-writ-in-starlight to go next if you want :)

---

Smothering, twisting darkness swirled around them in a dancing duel with silver-pale weirding mist, and the mist was winning. Where it cleared away the taint and then itself, it revealed a silent battlefield��exhausted, watching the center where the Tyr-Ridan stood, the living all still alive for now and the dead all staying dead at last. Rathilien was saved. Perimal Darkling was destroyed.

Yet darkness still loomed in front of them, utter, absolute Darkness. Ahead and behind. The ground had stopped shaking—Mother Ragga stood watching with the rest, not far away. But something still shifted unsteadily beneath Jame’s feet. Some loose thread—loose steering rope, loose fate whipping in the winds of history—was left untied.

"We have to go back." Her lips were numb with the realization. "We have to go back and start it all."

Kindrie shouted, a wordless rathorn cry of grief beyond endurance. He turned away and strode to where Kirien stood, not far behind them (or maybe distance hadn't mattered in…about as long as time hadn’t mattered).

He took her in his arms and kissed her fiercely, then pressed their foreheads gently together. The serpent cloak on his shoulders wrapped around them both.

Jame looked away to give them their privacy.

The final battlefield was full of friends and loved ones, kith and kin, more alive than she would have expected. Timmon and Gorbel were leaning heavily on one another, as were Trishien and Dianthe of Danior, all surrounded by Kendar of a melange of houses. Randiroc’s jewel-jaws were feasting on his corpse, which was fair. A few steps away, Death’s-head had started eating the Dark Judge’s corpse, which would probably give him indigestion. Before Ashe had finally gone still with the rest of the haunts, she’d sat back to back with Harn, who was gritting his teeth over a mangled forearm while Sheth, kneeling beside them, tore and tied his black coat into a hasty tourniquet.

The Kencyr had gathered closest to their lords and lady, but they were far from alone on the field. Gran Cyd bent a bloody-speared Chingetai into a passionate kiss and showed no sign of stopping. Wolvers began to howl, a rippling harmony of triumph tinged with mourning. An assortment of Tai-tastigonian gods, Bashti ancestors and other deities still ran amok, mopping up shadows with spears, fire, frying pans and odder weapons, egged on by Old Man Tishoo soaring above. Through the howling chorus, Jame heard a distinct quonk! Further yet, Arribek sen Tenzi was already stalking around, rallying his hillmen for whatever came next.

He wasn’t the only one. Countless people looked back at Jame and in their eyes she could see that one word from her, the slightest nod, and despite their wounds, exhaustion, and dawning sense of relief, they would stand and follow unflinchingly into the darkness. Brier was already getting to her feet, with blood coating her side and a mulish set to her chin. Yce was glaring past Jame, past Tori, straight into the heart of Perimal Darkling, teeth bared and legs coiled to pounce on the enemy that still hadn’t fully vacated her territory.

Kindrie let go of Kirien at last, and she of him. As he walked back to his cousins, the serpentine Cloak pressed closer and closer to his skin until it sank in completely, leaving only a ghost of snakes’ heads at his shoulders. As it faded, Kindrie shone brighter and brighter, with a white light so pure that it burned Jame’s eyes.

She turned away, and dropped the ivory Knife from her right hand. It disappeared into the shadows curling around her feet and never landed; in its place her claws slid out, longer and sharper and more natural-feeling than ever before. Each would be deadly with only a scratch. 

As usual, Torisen was the last to join them. He hasn’t reacted at all to Jame’s words; his head was bowed over the Book still open in his hands, his shoulders hunched.

With a deep breath, he straightened. The Book flared and fell into ashes in his hands. The fire licked down the bonds that tied the Knorth to their lord, and the Kencyrath to their Highlord, and set them all loose before any could be drawn into the Darkness before the three of them. Pure Creation remained, unbound, and the Kenthiar on his neck blazed as brightly silver as his open eyes.

Jame snapped her few bonds with a flick of her wrist, as easy as breathing for Destruction incarnate. With her other hand, she turned her claws carefully away one last time as she took her brother’s scarred hand, and leaned her shoulder against his. Her odd, black-purple glow was dark against his silver, though still bright against the Darkness.

On her other side, Preservation gripped the loose sleeve of her d’hen, just in case the road was rough.

And so the three faces of the Kencyr god, Torrigien, Regonereth and Argentiel, walked out of Rathilien and into the Darkness beyond worlds, beyond time.

A little while later and thirty thousand years earlier, the Three-Faced god bound together the Kendar, the Arrin-ken, the in-between race that would be known as Highborn, and the short gray folk who had always called themselves Builders, and charged them to fight the purest malevolence of entropy until it was defeated—and then upon its defeat, to the stupefaction of many on a small, divinity-packed world far down the Chain of Creation, released them all at last.

[regonereth]

Jamethiel - 26 - it/its - nonhuman/therian

I'm more active on twitter @.regonereth

🔞 I block minors 🔞

byf: If you're an anti, I'm just gonna clown on you. (Healthy) AusHun and PruAus are my notps. I tag things poorly and infrequently.

I like pretty much EVERY problematic thing ever, yes, even that.

Fiction is my playground idgaf!!!

Main interests and hobbies: Dungeon Meshi, Hetalia (Pruhun mostly), Eastern European history, niche fantasy series from the 70s-90s, and being a pervert.

I like to fetishize heterosexuals <3

Hungary is always a trans man in my posts even if its not directly stated.

I've declared myself the CEO of Falin/Thistle.

I'm spiritual/past life therian + fictionkin, some of these are:

Demonkin, catkin, foxkin, Hungary (Hetalia), Falin (Dunmeshi), Jamethiel (Kencyrath), and Sonya Marmeladova (Crime & Punishment)

Please feel free to send me messages, I'm on here infrequently so it might take me a bit to reply! I love making new friends.

[aeylis]

Starting work on a painting of Jame from the Kencyrath series :)

[ayasuzuhiro]

“Where there is a window, there is a way.”

-Jamethiel Priest’s-Bane, contemplating how to escape a room

[morven]

Jame, a Superhero

One useful angle to approach the Kencyrath novels from is as a superhero story in a high-fantasy setting. Pat Hodgell has talked about being a comics fan in her childhood and I think Jame shows that in many ways.

She is an amazingly physical heroine, whose exploits seem perfectly designed for the comics medium IMO. A lot of the plot tension comes from questions of the morality of using superhuman abilities, and that's an age-old comic book trope. Her powers are stupendous, equivalent to many superheroes at least. Given how much she avoids learning her limits, they're probably further out than she guesses, but she ranks at demigod level. And like a good superhero story, the plots show that powers don't fix the hard things.

So much high fantasy avoids power in the hands of the hero. That these don't is wonderful.

[words-writ-in-starlight]

Prompt: Jame/Tori, someone in the scene is tied to a chair

send in a character/pairing and a prompt, and I'll write a short fic!

"So," Torisen said quietly, crouched before his sister. Jame was unconscious, blood running down her face and matting the unbound curls of her hair as it dried, making her sharp features and stark pallor ghoulish. Her chest rose and fell in shallow breaths beneath her shirt, but her jacket had been taken, her belt, every pocket emptied, even her hair taken down and picked through, and her hands and feet were bound to the heavy chair with wire.

Rawneth's people, sent to catch themselves a Nemesis, had done their work well.

Torisen had been sternly informed, in no uncertain terms, that looking at her was all he was permitted--if he touched her, even to check her pulse, he would die, and so would she. There was a sword at the back of his neck, the point resting on the skin above his collar and ready to be shoved through flesh and bone if he tried to disobey.

Tori took a breath, and felt a twin heartbeat in his own chest. It was like Jame's hands were curled around his shoulders, her cheek pressed to his, and her voice whispering in his ear.

"Brother," she said, not gently. "Get up and walk."

Then he rose, slowly, smoothly, hands up to show that he meant no harm, to his feet, and turned to the Randir Matriarch.

"So," he repeated, the world around him retreating slowly to the calm beat of his blood in his veins, and the taste of Jame's blood in the air. Underfoot, far below, he could feel the Priest's College, that whirlpool being drawn in, and in, and in.

And all around him, as far as he could feel, was life.

"My lady Rawneth," Torisen said, as the calm ebbed away and power began to rush into the void. "Do tell me how you hoped that this negotiation would go."

[lucidlucy]

I, too, cannot speak for all of my other fellow writers but when I write a story, I want it to be the best it can be. When Jame approached me, I decided to put my story on hold because, through discussion with her, I realized I could make my story SO. MUCH. MORE. than what it was at the moment. 

We creative types are often too married to our work to see the mistakes or where the work can be improved. That’s when a good beta is worth their weight in gold, and Jame is that. As someone who has finished behemoths I can tell you... there’s a lot of work going into that work. Even more so once you realize your shortcomings and are working with someone to fix them! It’s collaborative! That takes time! A lot of time. 

Also, I was busy growing a human. That takes even more time! 

I am not sure if your intentions are coming out of a place of honest curiosity, and I sincerely hope they are not coming out of a place of malice, but please understand that we writers and those who beta our work are human. We have things going on outside of giving you stuff to read. We’re not content machines, and aiming at the one person who is not even the one doing the writing is rather mean spirited. Sen and I and all of the writers Jame betas for are good friends, and the underhanded suggestion that Jame is just trying to sabotage us is not appreciated. Realize that she’s a friend first, a beta second, and when you speak of these “greatest fics” they are great because of Jame, not in spite of her. 

By the way, when saying something like this, you should at least have the courage to sign your name behind it rather than doing so on anon. Then at least we can have a thoughtful conversation. Right now it feels very grape-viney, which doesn’t help clear the air in the least.

Have a good day, Nonnie.  

Well… that’s a very interesting thing to say.

I’m going to hazard a guess that you’ve likely never collaborated on a long and complex multi-chapter fic, and may not understand the amount of technical difficulty involved. Obviously I cannot speak for all authors, but most of the ones in my circles talk about how every successive chapter is a little more difficult to write as the story grows and the complexity deepens.

Jame is, by her own admission, not a beta for everyone, or even most people. She goes to considerable lengths to make that very clear when asked for help. If a writer decides to collaborate with her, they’re probably not doing it in order to learn the ABC’s of story-craft. In my case, I asked for her help because I had a story that I knew exceeded my abilities as a writer, but I wanted to tell it and I wanted someone who would help me grow into it, and that’s exactly what she did.

As it happens, I’ve actually become friends with the writers that Jame betas with; we like to gang up and harass her by blatantly abusing the most basic rules of punctuation. Generally speaking, when writers ask Jame to collaborate with them, it’s because there are aspects to writing craft that they want to add to their work that are not particularly easy to get a handle on. Like any technical skill, sometimes you have to practice before you get there. Sometimes it can take a while, and it’s not because Jame isn’t a supportive beta, it’s because writing is actually really hard sometimes. 😄

The thing is, we ask Jame to help us. She spends hours of her time workshopping, explaining her revisions, and providing literary references and examples of her suggestions because we asked her to take our writing apart and help us see how to make it better. We do that for fun. Because we like to.

Just because readers don’t see a new chapter doesn’t mean there isn’t one; it means the writer is still trying to get their work to the place they want it, and Jame is being kind enough to help us do that. Fandom is all about relationships and building each other up, and oftentimes that happens behind the scenes.

I will not be publishing any further anonymous questions on the subject, however if you need more light, don’t hesitate to turn off anon. 😊

Have a nice day.

[incorrectkencyrath]

Jame: I could always rob a bank for you.

Tori: Rob a bank--why the hell would you want to do that?

Jame: I was just offering. Jeez.

[thepodcastboundinpaleleather]

A Rage of Rathorns!

A new episode of the Podcast Bound in Pale Leather has just dropped! 

Kathrin and Gabe get very excited as Jame, Jorin, and Marc explore more of the Anarchies than they bargained for, solve an old mystery, make an unusual friend, and get up-close & personal with MC Escher.

 And, good news! PBiPL has expanded to the following platforms:

Google Podcasts, iTunes , Podcast Republic, Spotify, Castbox, and Stitcher

We’re pretty excited to share all good things Kencyr, Rathillien, and Hodgell! 

[lyreofsheliak]

Kencyrath, paths not taken

Fandom: Chronicles of the Kencyrath

Characters: Jame of Knorth

Also on: Dreamwidth. 

Written for the prompt “making a different choice”. 

Gerridon is dead. Jame went to him, and as much as she wanted what he offered her, as weak as she had been, at the last moment she had defied him. A futile protest, he had thought. (She had almost agreed. But they had both been wrong.) She only scratched him (this time), but he is dead. The knife—the Ivory Knife—is cold in her hand, cold as ice, cold as death. She can hardly feel that hand; her knuckles are white around the hilt. Destruction. Regonereth. (Had she even meant—) When the apparition heals her, the blade clatters to the floor. Her mind is clear. She has been lucky; the shifters haven't found her. She wonders how many of them are even here. Keral is probably still lying with his golden-eyed shadows. Tirandys is— Tirandys has gone to kill Tori. Gerridon is dead, and either Tori will follow him or Tirandys will, unless she can find them first. Jame picks up her knife, clutches her cloak around her, and runs.

[inexplicifics]

Favorite characters meme

I’ve been tagged by the marvelous @aceoftigers - thank you, dear!

Share ten different favorite characters from ten different pieces of media in no particular order, and feel free to pass it on!

1) Eskel (game/book/fandom) version, The Witcher

2) Finn, Star Wars: The Force Awakens

3) Maia Drazhar, The Goblin Emperor by Katherine Addison

4) Cliopher “Kip” Mdang, The Hands of the Emperor by Victoria Goddard

5) Hazel-rah, Watership Down by Richard Adams

6) Mariel, Mariel of Redwall by Brian Jacques

7) Digger-of-Unnecessarily-Complicated-Tunnels, Digger by Ursula Vernon

8) Jamethiel Priest’s-Bane, God Stalk by P.C. Hodgell

9) Lydias of Miletus, Stealing Fire by Jo Graham

10) Aerin-sol, The Hero and the Crown by Robin McKinley

Tagging anyone who would like to play!

[tanoraqui]

so, I’ve been mainlining reading the Kencyrath Chronicles...

+ more callout posts for the twins (mostly Tori) below the cut

[cannur]

manacled (türkçe çeviri) -1-

Bu hikayenin sadece çevirisi bana aittir. Bu hikaye @SenLinYu adlı kullanıcıya aittir. Hikayeye fanfiction.net’ten ulaşabilirsiniz. X

Loads of thanks to @senlinyu for giving me the permission to translate her amazing story into Turkish. x

AÇIKLAMA

 Harry Potter öldü. Savaşın ardından, büyülü dünyanın kudretini güçlendirmek için Voldemort yeniden nüfus çabasını yürürlüğe koydu. Hermione Granger, kayıp ama zihninde saklı olan bir Yoldaşlık sırrına sahipti, bu yüzden zihni çatlayana kadar High Reeve’e köleleştirilmiş bir vekil olarak gönderildi.

GİRİŞ

 Uyarı: Karanlık bir çalışmadır. Tecavüz ve rıza dışı seks hikayenin konusunun önemli ve devam eden bir yönüdür. Bunların yanı sıra karakter ölümleri, psikolojik travma, savaş alanı şiddetinin açıklamaları ve işkenceye atıflar vardır. Okuyucunun takdirine göre okunması tavsiye edilir.

 Yazar Notu: Hikayedeki karakterler benim değil: JK Rowling’e aitler. Bu konuyla ilgili ilk ilham The Handmaid’s Tale’ in ilk bölümünü izlediğimde oluştu. Saygı içinde, hikaye boyunca sürdürülen bazı unsurlar vardır. High Reeve unvanı Lady_of_Clunn’un Uncoffined isimli hikayesinden alınmıştır.

Bu jamethiel ve pidanka’nın beta çalışmasıdır. Kalan tüm hatalar benim kendi çalışmamdır.

Bu hikaye, Harry Potter ve Zümrüdüanka Yoldaşlığı’nın sonuçlarının ardından ana kurgudan ayrılır.

1

 Hermione, uzun zamandır karanlıkta görme umudunu yitirmişti.

Bir süre için, belki de gözlerinin uyum sağlamasına izin verirse sonunda biraz sönük ana hatların görünür hale geleceğini düşündü.

Zindanların derinlerine doğru süzülen ay ışığının parıltıları burada yoktu. Hücrenin dışındaki koridorda meşale yoktu. Sadece daha fazla karanlık, ta ki bazen kör olup olmadığını merak edene kadar.

Parmak uçlarıyla hücrenin her santimini keşfetti. Sihir ile mühürlenmiş kapının kilidi yoktu, kızın saman ve lazımlıktan başka bir şeyi olmasa bile. Bir şeye işaret edebileceği umuduyla havayı kokladı; mevsim, yemek ya da iksirin hafif kokusu. Hava bayat, ıslak ve soğuktu.     Cansız.

Yeterince kontrol ederse duvarda gevşek döşeme taşı bulacağını umuyordu; bir çivi ya da bir kaşık hatta biraz ip saklı bazı gizli bölmeler. Görünüşe göre hücre daha önce gözü pek bir tutuklu tutmamıştı. Ne zaman işaretlemek için işaret ne de gevşek bir taş vardı. Hiçbir şey.

Karanlıktan başka hiçbir şey.

Bitmek bilmeyen sessizliği dindirmek için yüksek sesle bile konuşamıyordu. Onu hücreye sürükledikten ve son bir kez kelepçelerini kontrol ettikten sonra bu Umbridge’in ayrılık hediyesi olmuştu. Umbridge durup “Silencio.” diye fısıldadığında onlar hücreden çıkmak üzereydiler.

Hermione’nin çenesini asasıyla yukarı yaslayarak gözlerini buluşturdu, “Yakında anlayacaksın.” dedi.

Kıkırdadı ve onun iğrenç, yapmacık gülüşü Hermione’nin yüzünde gölgelendi.

Hermione, karanlıkta ve sessizlik içinde bırakılmıştı.

Unutulmuş muydu? Hiç kimse gelmedi. Ne işkence ne sorgu. Sadece karanlık, sessiz yalnızlık.

Yemekler belirdi. Randomize edilmişti, böylelikle zamanı bile takip edemiyordu.

Kafasında iksir tarifleri okudu. Şekil değiştirme teknikleri. İşaretleri* gözden geçirdi. Çocuk tekerlemeleri. Asa tekniklerini taklit ederken parmaklarını salladı, dudak hareketleriyle büyüleri tonladı. Asal sayıları çıkararak binden geriye doğru saydı.

Egzersiz yapmaya başladı. Görünüşe göre onu fiziksel olarak kısıtlamak kimsenin aklına gelmemişti ve hücre bir köşeden diğerine yanlamasına taklalar atabileceği kadar genişti. Amuda kalkmayı öğrendi. Şınav çekerek ve kuzeninin bir yaz boyunca takıntılı olduğu burpee denilen şeyleri yaparak saatler geçirdi. Ayaklarını hücrenin parmaklıklarına yerleştirebildiğini ve baş aşağı asılıyken mekik çekebildiğini gördü.

Bu zihnini kapatmasına yardımcı oldu. Saymak. Kendini yeni fiziksel sınırlara zorlamak. Kolları ve bacakları pelteye döndüğünde bir köşeye çöker ve rüyasız bir uykuya dalardı.

Gözlerinin önünde oynayan savaşı sona erdirmenin tek yolu buydu.

Bazen ölmüş olup olmadığını merak ediyordu. Belki de burası cehennemdi. Karanlık, yalnızlık ve sonsuza dek gözlerinin önünde asılı kalan en kötü hatıralarından başka hiçbir şey.

Nihayet bir ses duyulduğunda sağır edici hissettirdi. Uzun süredir terk edilmiş kapı açılırken uzaktan gelen feryat. Sonra ışık. Kör edici, kör edici ışık.

Bıçaklanmak gibiydi.

Köşeye tökezledi ve gözlerini kapattı.

“Hala hayatta,” Umbridge’in şaşırmış gibi gelen sesini duydu. “Kaldır onu, bakalım hala aklı başında mı.”

Kaba eller, Hermione’yi köşeden sürükledi ve ellerini gözlerinden çekmeyi denedi. Göz kapakları sıkıca kapalı olsa bile, ani parlaklığın acısı kornealarına bıçakların girmesi gibiydi. Gözlerine bastırmak için ellerine asıldı, kollarını onu tutsak edenlerin ellerinden kurtardı.

Umbridge keskin ve sabırsız bir tonda “Ah, Merlin aşkına,” dedi. “Asasız bir bulanık** tarafından etkisiz hale geldin. Petrificus Totalus.”

Hermione’nin vücudu katılaştı. Neyse ki gözleri kapalı kaldı.

“Ölecek kadar zeki olmaylıydın. Crucio.”

Lanet, Hermione’nin hareketsiz vücudunu parçaladı. Umbridge, Hermione’yi lanetleyen en güçlü büyücü değildi ama buna niyetliydi. Acı, Hermione’yi ateş gibi parçaladı. Hareket edemiyor, sanki içi düğümler halinde bükülüyormuş gibi hissediyordu, acıdan kaçmaya çalışıyordu. Acı durmadan yoğunlaştığı için başı zonkladı.

Uzun bir zamandan sonra, acı durdu ama geçmedi. Lanet bitti ama sanki sinirleri yüzülmüş gibi acı içinde kıvrandı.

Beyninin kaçmak için çabaladığını hissedebiliyordu; tecil etmiş bu ızdıraptan kurtulmak. Sadece durdurmak. Sadece durdurmak. Ama yapamadı.

“Onu değerlendirme için götür. Şifacının ne dediğini hemen bana bildirin.”

Havaya kaldırıldı ama dünya bir ses ve ızdırap bulanıklığı olarak kaldı. Çok fazla ses. Sanki titreşimler derisini kaplıyor gibiydi. Bariyer koğuşunda tutulmuş olmalıydı çünkü hava aniden gürültü ve ışıkla patladı.

Sadece ayak seslerine odaklanarak tutunmaya çalıştı. Dosdoğru on adım. Sağ. Otuz adım. Sol. On beş adım. Dur. Onu havaya kaldıran muhafızlardan biri bir kapıya vurdu.

Boğuk bir ses “Girin,” dedi.

Kapı açıldı.

“Onu oraya bırak.”

Vücudunun bir muayene masasına düştüğünü hissetti.

Bir asanın onu dürttüğünü hissetti.

“Son uygulanan büyüler?”

“Hareketsizleştirme ve cruciatus,” diye cevapladı yeni bir ses. Hermione sesi tanıdığını düşündü ama zihni onu yerleştiremeyecek kadar ızdırapla doluydu.

“Hareketsiz haldeyken mi?” Şifacının sesi sinirliydi. “Ne kadar süre?”

“Bir dakika, belki daha fazla.”

Öfkeli bir tıslama. “Zaten yeterince elimizde değil. Umbridge onları mahvetmeye mi çalışıyor? Onu bağla. Aksi takdirde büyüleri kaldırdığımda kendine zarar verecek.”

Deri kayışların el ve ayak bileklerini bağladığını ve dişlerinin arasında bir şeyin zorlandığını hissetti. Şakağında asanın hafif vuruşu vardı.

“Hey, küçük cadı. Eğer aklın çoktan lapa olmadıysa bu canını yakacak—fazlaca. Ama,” neşeyle devam etti, “sonrasında daha iyi hissedeceksin. Finite Incantatem!”    

Hermione’nin dünyası infilak etti. Cruciatus ile tekrar tekrar vurulmak gibiydi. Sonunda hareket edebildiğinde vücudu irkildi, çığlık attı ve irkildi. Onu tutan kayışlar, kıvranırken, sallanırken ve ızdırap içinde feryat ederken geriye doğru kıvrılmasını zorlukla durdurdu. Titremesinin durmasından öncesi sonsuzluk gibiydi. Sesi çıktıktan çok sonra, kasları hâlâ şiddetle seğiriyordu ve göğsü hıçkırıklarla inip kalktı.  

“Tamamdır, şimdi gidebilirsin,” şifacı Hermine’yi asasıyla tekrar dürttüğünde söyledi. “Ama Umbridge’e söyle eğer başka biri daha bu şekilde buraya gelirse onu sabote etmekten rapor edeceğim.”

Hermione bir gözünü açtı ve muhafızların gitmesini izledi. Görüşü bulanıktı. Her şey ızdırap verici bir şekilde parlaktı ama belirsiz şekiller seçebiliyordu ve ışık daha az acı veriyordu. Daha doğrusu, başka şeyler gözlerinden daha çok acıtıyordu.

Şifacı ona döndü. İri yapılı bir adamdı. Onu tanımamıştı. Gözlerini kısarak onu net görmeye çalıştı.

“Güzel, hareketi takip ediyorsun.” Kelepçedeki hapishane numarası için bileğini çevirdi. “273 numara…”

Raftan dar bir dosya çıkardı ve gözden geçirirken kaşları çatıldı.

“Bulanık, apaçık. Hogwarts öğrencisi. Ah, çok iyi notlar. Hımmm. Beşinci yılında karnına bilinmeyen lanet. Pek iyiye işaret değil. Pekâlâ, neyle çalışmamız gerektiğini göreceğiz.”

Ona karmaşık bir teşhis büyüsü yaptı. Büyülü imzasının tepesinde süzüldüğünü ve çeşitli renk kürelerinin vücudu boyunca dizilişini izledi.

Şifacı onları dürttü ve notlar karaladı. Bilhassa karnına ilgi duyuyordu, özellikle mor renkli bir küre.

“Ne—,” hȃlȃ dişlerinin arasındaki tıkacın etrafını eğdi, “—neye bakıyorsun?”

“Hımm? Ah, çeşitli şeyler; senin fiziksel sağlığın, çoğunlukla. Oldukça iyi durumdasın. Seni nerede tutuyorlardı? Ancak hala taşıdığın bu laneti çözemezsem bunların hiçbirinin önemi yok.”

Kıkırdamadan önce birkaç dakika daha sessizce çalıştı. Hermione, anlayamadığı büyülü sözler ve karmaşık asa hareketleri ile karanlık bir mor alev akımının karnına vurmasını izledi. İçi aniden köpürmeye başladı ve organları arasında kıvranan canlı bir şey hissetti. İçinde sürünen bir şey.

O çığlık atamadan şifacı ona kırmızı bir büyü yolladı. Kıvranma durdu ve sanki içinde bir şey çözülmüş gibi hissetti.

“Yanlış bir büyü,” şifacı açıkladı. Birisi canlı canlı yenmeni istedi ama şanslısın ki lanet kusurluymuş. Belirledim ve iptal ettim. Bir şey değil.”

Hermione hiçbir şey söylemedi. Bunların onun yararına olduğundan şüpheliydi.

“Güzel. Temizlendin, uygunsun da. Sanırım senden epeyce yararlanacağız. Yine de iyileşmeden önce cruciatus muhtemelen bazı tedavileri gerektirecek. Bir not yazacağım.”

Asasının bir hareketiyle, el ve ayak bileklerindeki kayışlar serbest bırakıldı. Hermione yavaşça ayağa kalktı. Kasları hȃlȃ istemsizce seğirmekteydi.

Kapıyı açan şifacı seslendi, “Onaylandı, onu yönlendirebilirsin.”

Masasına doğru yürüdü.

Her şey garip bir şekilde ışık saçıyordu, gözlerini kısarak baktı. O kadar parlak ki etrafındaki şekilleri ayırt etmek için ışığın arkasını güçlükle görebiliyordu.

Titrek bir el ile uzanarak dişlerinin arasından tıkacı çekti. Hemen takırdamaya başladılar. Korkunç derecede soğuk olduğunu fark etti. Çok soğuk.

Muhafız ona yaklaşıyor, onu uzaklaştırmak için koluna uzanıyordu. Masadan kaydı ve ayağa kalkmaya çalıştı.

Sendeledi.

“Bayııııımm…”

Bu onun sesi miydi? Sesinin nasıl olduğunu unutmuştu.

Kelimeler geveleyerek çıktı ve odadaki tüm ışık saçan nesneler sanki bir süs balığı kasesine düşmüş gibi gözlerinin önünde geriliyor ve bozuluyor gibiydi. Şifacı şüpheyle ona döndü.

“Sanııııırrıııımmm şoooo—” Kelimeler takırdayan dişlerinden çıkamıyordu. Yeniden denedi “şoookaa-giiriii-giriiiyoruuummm…”

Karanlık birden görüşünün kenarlarına sızmaya başladı. Gördüğü tek şey, şifacının endişeli yüzünün önünde yüzdüğü oluncaya kadar tüm ışıklı şeyler soldu. Gözleri geriye yuvarlandı ve düştü.

Kimse onu tutmadı.

Masanın köşesine başını vurdu. Sertçe.

“Siktir!” muhafız küfretti. Ses bile titrek ve bozuk gibi geliyordu.

Hermione’nin hatırladığı son şey onun Marcus Flint olabileceğini düşündüğüydü.

Bilinci yeniden kazanmak yulaf ezmesinde boğulmak gibi hissettirdi. Aklına gelen ilk benzetmenin neden bu olduğundan emin değildi. Kendini yüzeye çıkarmak için savaştı, boğuk seslere doğru ilerlemek, onları anlamaya çalışmak.

“Işık ve sesten yoksun hücre hapsinde on altı ay! Her açıdan, ölmese bile tamamen delirebilirdi. Hakkında kayıt bile yok! Sanki onu dipsiz bir kuyuya düşürmüşsünüz! Şu dosyaya bak! Mahkûm 187 yandaki yatakta! Kaç sayfa olduğunu görüyor musun? Sağlık kontrolleri! Kan raporları! Akıl sağlığı seansları! Reçeteli iksirler! Sen onu sakatlamadan önce nasıl göründüğüne bakmak için fotoğrafları bile var. Buradaki—hiç! Bu hapishaneye verildiği kaydedildi ve sonra tarihe karıştı! Kimse onu görmedi! Bir şey yediğine dair herhangi bir kayıt bile yok! On altı aydır! Bunun nasıl olduğunu açıkla!”

Bir duraklama oldu ve sonrasında Hermione duydu, “Öhöm-höm”

Umbridge’in yapmacık bir gülümseme dolu sesi sızlanmaya başladı, “Burada çok fazla mahkûm var. Bayan Granger’da olduğu gibi bir veya iki kişinin gözden kaçması şaşırtıcı değildir.”

“Bayan—Granger—” diğer ses aniden dehşete kapıldı ve kekeledi. “Granger’da olduğu gibi? O olduğunu biliyordun! Onu öldürmeye çalıştın.”

“Ne? Hayır! Asla—Kaderlerine karar vermek Karanlık Lord’a kalmıştır. Ben sadece bir hizmetçiyim.”

“Gerçekten Lord’umuz, Hermione Granger gibi bir mahkûmu unutur mu sandın? Ne yaptığını öğrendiğinde bağışlayıcı olur mu sanıyorsun?”

“Bu kadar uzun sürmesini istememiştim! Basitçe geçici bir durum olması niyetindeydim. Onu tanımıyorsun. Neler yapabileceğini bilmiyorsun. Kaçamadığından ya da dışarıya erişemediğinden emin olmalıydım. Kale hȃlȃ yeniden koruma altına alınıyordu. Sonra—o zamana kadar bütün hazırlıklar yapılmıştı—O—o aklımdan çıktı. Lord’umuza asla karşı gelmedim.”

“Lord’umuzun görevlendirdiği girişimin başarısı senin ve benim kafamıza bağlı. Onun gündemini baltalamak için başka bir şey yaptığınızı gösteren bir ipucu daha keşfedersem seni hemen ona rapor edeceğim. Granger’ın artık tamamen benim yetkim altında olduğu gibi. İznim olmadan yanına gitmeyeceksin. Eğer başına herhangi bir şey gelirse, başkası tarafından bile, bundan seni sorumlu tutarım.”

“Ama—ama onun çok düşmanı var.” Umbridge’in sesi titredi.

“O zaman hapishaneni dikkatlice denetlemeni öneririm. Karanlık Lord planlarında özellikle ondan söz etti. Başarılı olmak için gereken buysa bugün seni onun önüne atacağım. Olduğum yere varmak için senden daha uzun ve daha çok çalıştım, hapishane müdürü. Kimsenin yoluma çıkmasına izin vermeyeceğim. Onların geri kalanıyla ilgilen. Karanlık Lord bu gece nitelikli numaralar hakkında rapor bekliyor ve ben hatanı düzeltmek için günümün yarısını harcadım.”

Bir çift ayak sesi zayıfladı. Hermione, Umbridge’e ait olduğunu düşündü ve umdu. Etrafına gizlice bakmaya çalışarak bir gözünü açtı.

“Uyanıksın.”

Gizlice yeterli değil. Gözlerini tamamen açtı ve kafasını kaldırıp tepesinde duran şifacının bulanık ana hatlarına baktı. Şifacı onu incelemek için biraz daha eğildi ve Hermione onu parlaklığa karşı az çok görebiliyordu. Tıbbi kıdem belirten cüppeli, ciddi, yaşlı bir kadın.

“Öyleyse, sen Hermione Granger’sın.”

Hermione bu yoruma nasıl cevap vereceğinden emin değildi. Kulak misafiri olduğu konuşma ondan ne istediğine ışık tutmamıştı. Voldemort’un bazı korkunç entrikaları için önemliydi. Ölü ya da deli olmaması gerekiyordu ve onu sağlıklı istiyorlardı. Muhtemelen ona bir daha korkunç bir şekilde işkence etmemeleri gerekiyordu.

Şifacının insanlar cevap vermediğinde konuşmaya devam eden biri olduğunu umarak sessiz kaldı. Hayal kırıklığına uğradı.

“Kimse bilmediği için sana sormam gerekecek. Nasıl hȃlȃ hayattasın? Aklı başında kalmayı nasıl başardın?”

“Ben…bi-bil—miyorum…” Hermione birkaç dakika bekledikten sonra cevapladı. Sesi hatırladığından daha derin ve titrek geliyordu. Ses telleri körelmiş gibi hissetti. Kelimeleri hızlandırmak zordu; ünsüzler birbirine karıştı ve sonra onları dışarı itmek için çaba gerektiriyormuş gibi durakladı. “Ben—zihinsel aritmansi*** yaptım… İksirler okudum. Elimden geleni yaptım… aklımı—kaçırmamak için.”

“Dikkate değer,” diye mırıldandı şifacı, bir dosyaya notlar yazarak. “Ama nasıl hayatta kalabildin? Kimsenin seni beslediğine dair kayıt yok ancak yine de besinsel açıdan mükemmel bir şekilde bakılmışsınız.”

“Ben—bilmi…yorum. Yemek belirirdi. Hiç kurulu bir zaman olmadı. Bunun kasıtlı—olduğunu düşünmüştüm.”

“Kasıtlı olan neydi?”

“Düzensizlik…Bunun” —konuşmaya devam ederken boğazı tükenmiş hissetti— “duygusal yoksunluğun bir parçası olduğunu düşündüm. Beni…ne kadar zaman… geçtiğini bilmekten—alıkoymak için.”

Sesi her kelimeyle daha da inceliyordu.

“Ahh,evet. Bu yaratıcı olurdu. Ve fiziksel durumun? O odadan hiç çıkarılmadın. Yine de şifacılarımın yarısından daha iyi bir kas sağlığına sahipsin. Nasıl olur da böyle bir şey mümkün olur?”

“Düşünmeye dayanamadığım…zamanlarda, yapamayacak hale gelene kadar egzersiz yapardım.”

“Ne tür egzersizler?”

“Ne olursa. Atlama. Şınav. Mekik. Beni yoran herhangi bir şey…Bu sayede rüya görmezdim.”

Daha fazla karalama.

“Ne tür rüyalardan kaçınmaya çalışıyordun?”

Hermione’nin nefesi hafifçe takıldı. Diğer sorular kolay olmuştu.Bu—bu gerçek bir şeye çok yaklaşmıştı.

“Önceki rüyalar.”

“Önce?”

“Ben buraya gelmeden önce.” Hermione’nin sesi oldukça dingindi. Tepesi atmış. Gözlerini kapattı; ışık ona şiddetli bir migren veriyordu.

“Pek tabii.” Daha fazla karalama. Bu ses Hermione’nin kaslarının tepkisel bir şekilde titremesine neden oldu. “İşkence seanslarınızın yan etkileri tamamen geçene kadar burada, revirde olacaksınız. Beyninize ne olduğunu anlamak için bir uzman da getireceğim.”

Hermione’nin gözleri açıldı.

“Bende—,” tereddüt etti. “Bende bir—sorun mu var?”

Şifacı, Hermione’nin başının üzerinde asasını sallamadan önce düşünceli bir şekilde ona baktı.

“On altı ay boyunca duyumdan yoksun izolasyonda tutuldun. Aklının başında olduğu gerçeği tam anlamıyla bir mucize. Böylesi bir deneyimin etkilerinden, özellikle de sen gelmeden önceki koşullar göz önüne alındığında, kaçınılamaz. Savaş sırasında biraz şifa çalıştığını düşünüyorum?”

“Evet,” dedi Hermione, kucağındaki battaniyeye bakarken. Yıpranmıştı ve o kadar kuvvetli antiseptik kokuyordu ki koku saldırısından öğürmek istedi.

“O zaman normal, sağlıklı büyülü bir beynin neye benzediğini bilirsin. Bu seninki.”

Basit bir değnek manipülasyonu, Hermione’nin beyninin sihirli bir şekilde yansıtılan görüntüsünü ortaya çıkardı.

Hermione’nin gözleri kısıldı. Projeksiyona saçılmış parlayan küçük ışıklar vardı; bazıları kümelenmiş, bazıları düzensiz. Beyninin her yerinde. Daha önce böyle bir şey görmemişti.

“Onlar ne?”

“En iyi tahminim onların sihirli bir şekilde yaratılmış füg halleri olduğu.”

“Ne?”

“İzolasyonun sırasında bir noktada, sihrin seni korumaya başladı. Hiçbir sihri dışarıdan ifade edemediğin için, kendini içselleştirdi. Söylediğin gibi, aklını kaçırmamak için çok çalıştın. Ancak zihin böyle bir şeyi idare edecek donanıma sahip değil. Sihrin zihninin bazı kısımlarını duvarlarla kapladı. Sonuç olarak bu seni biraz parçaladı. Normalde bir füg geneldir, ancak bunlar neredeyse cerrahi olarak kesin görünür. Zihin iyileştirmek benim uzmanlık alanım olmasa da.”

Hermione korku içinde baktı.

“Ayrıştığımı—mı demek istiyorsunuz?”

“Bunun gibi bir şey. Gerçekten daha önce hiç böyle bir şey görmedim. Bu yeni bir büyülü hastalık olabilir.”

“Birden—fazla kişiliğe sahip miyim?”

“Hayır. Zihninin basitçe izole edilmiş kısımlarına sahipsin. Bence sihrin onları zihinsel saldırılardan korumayı amaçlıyordu ancak buna ek olarak onlara erişmeni engelledi.”

Hermione içten sarsılıyordu.

“Neyi— hatırlamıyorum?”

“Pek emin değiliz. Ne unuttuğunu keşfedecek olan sen olmalısın. Ebeveynlerinin isimleri ne?”

Hermione bir an durdu, sorunun bir teşhis aramaya mı yoksa potansiyel olarak bilgi çıkarmaya mı dayandığını hesaplamaya çalışarak.

“Bilmiyorum,” dedi, aniden nefes alamıyormuş gibi hissederek. “Ailem olduğunu hatırlıyorum. Onlar—Muggle’dı. Ama—onlar hakkında hiçbir şey hatırlayamıyorum.”

İçinde yükselen paniği bastırmaya çalışarak şifacıya yalvararak baktı.

“Siz bir şey biliyor musunuz?”

“Korkarım hayır. Başka bir soru deneyelim. Gittiğin okulu hatırlıyor musun? Oradaki en yakın arkadaşların kimlerdi?”

“Hogwarts. Harry ve Ron,” dedi Hermione, boğazı sıkılır gibi aşağı bakarak. Parmakları kontrolsüz bir şekilde seğirdi.

“Güzel.”

“Müdürü hatırlıyor musun?”

“Dumbledore.”

“Ona ne olduğunu hatırlıyor musun?”

“O öldü,” dedi Hermione, gözlerini sıkarak. Ayrıntılar belirsiz görünse de emindi.

“Evet. Ölümünün koşullarını hatırlıyor musun?”

“Hayır. Vold-Vold—Kim-Olduğunu-Bilirsin-Sen’in geri döndüğü doğrulandıktan sonra müdür olarak yeniden görevlendirildiğini hatırlıyorum.”

“İlginç.” Daha çok karalama vardı. “Savaştan hatırladığın şey nedir?”

“Şifacıydım. Hastane kanadındaydım. Kurtaramadığım bir sürü insan—Kaybettiğimi hatırlıyorum. Bir şey—bir şey işe yaramadı. Harry öldü. Onu—onu Astronomi Kulesi’ne astılar ve biz onun çürümesini izledik. Onlar—onlar Ron’u ve ailesini de onun yanına astılar. Tonks ve Lupin. Ölene kadar onlara işkence ettiler. Sonra beni o hücreye koyup orada bıraktılar.”

Hermione konuşurken titriyordu. Hastane yatağı sallandı ve hiddetli bir gıcırtı sesi çıkardı.

Şifacı fark etmemiş gibi göründü ve daha fazla not karaladı.

“Bu çok alışılmadık ve enteresan. Daha önce bunun gibi bir füg hali hiç duymamıştım. Bir uzmanın ne düşündüğünü duymak için sabırsızlanıyorum.”

“Enteresan olmak memnuniyet verici,” dedi Hermione, Şifacıya bakmak için gözlerini açarken dudağı kıvrıldı.

“Şimdi, canım. Tamamen duygusuz değilim. Tıbbi açıdan bak. Geçmişinde zihninin kendisini korumasının mantıklı olacağı bir şey olsaydı bu, açıkça travma geçirdiğiniz savaşın sonucu olurdu. Bunun yerine bilinçaltında neyi korumaya karar verdin? Ebeveynlerinin kimlikleri ve Yoldaşlık’ın savaş stratejisi. Zihnin aklını korumayı seçmedi, herkesi korumayı seçti. Bu çok ilginç.”

Hermione öyle olduğunu sanıyordu ama bunların hepsi çok fazlaydı.

Sadece yeniden görebilmek çok zordu. Konuşabilmek. Hücresinin dışında olmak. Her şey çok fazlaymış gibi geldi. Çok hassas. Çok parlak.

Başka bir şey söylemedi. Birkaç dakika karalamadan sonra şifacı yeniden başını kaldırdı.

“Uzmanın itirazı olmadıkça biz seni yönlendirmeden önce iyileşmen için bir hafta kadar revirde kalacaksın. Bu ışığa ve sese tekrar alışman için sana zaman kazandıracak, işkenceden kurtulman ve kontrolün sırasında aldığın sarsıntı için ihtiyacın olan terapiye gireceksin.”

Şifacı uzaklaşmaya başladı ama sonra durdu.

“Umuyorum ki söylemem gereksizdir ama sanırım evini ve geçmişini göz önüne alırsak yine de söylemeliyim. Şu anda yol ayrımındasınız Bayan Granger. Bundan sonra sana ne olacağı kaçınılmaz ancak bunun ne kadar tatsız olacağına dair bir seçeneğin var.”

Bu ayrılık—tavsiyesiyle mi? Tehdit mi? Uyarı mı? Hermione tam anlamıyla emin değildi. Şifacı bölme perdesinin arkasında kayboldu.

Hermione dikkatle etrafına baktı. Hȃlȃ Hogwarts’daydı. Hapishane kıyafetleri bir hastane pijaması takımıyla değiştirilmişti. Kollarını yukarı çekerek hayal kırıklığıyla, hiç kimsenin bileklerini saran kelepçeleri çıkarma hatasına düşmediğini fark etti.

Onları incelemek için bir bileğini önüne çekti. Hücresine hapsedilmeden hemen önce ona takılmışlardı ve neye benzediklerini görme şansı gerçekten hiç olmamıştı. Işıkta her bir bileğin etrafındaki bir çift bilezik gibi görünüyorlardı. Yeni bir bozukluk gibi parladılar. Tahmin ettiği gibi bakır kaplıydılar.

Hücresinin karanlığında, tarifsiz bir miktar zamanı tam olarak ne olduklarını anlamaya çalışarak geçirdi. En basit açıklama, onların sihrini bastırdıklarıydı. Bunu tam olarak nasıl yaptıklarını ve kör ve dilsizken onlardan nasıl kurtulabileceğini çok düşünmüştü.

Onlardan kurtulmanın imkânsız olduğunu kabullendiğinde, nasıl çalıştıklarını anlamaya başladı.

Onları geliştiren kişiden hem nefret ediyor hem de ona hayranlık duyuyordu. Bakırın sihrini yönetme şeklinden, her birinde ejderha yüreği teli özü olduğu, hatta muhtemelen kendi asasından alınmış olduğu konusunda kuşkusuzdu.

Kelepçeler özel olarak ona uyum sağlamıştı.

Hücresinde asasız sihir kullanma girişimleri sırasında, sihir, kollarından aşağıya atılmak üzere ellerine doğru kaydı ve sonra kelepçelere ulaştığında— yok oldu. Şimdi bakır kaplama olduklarını kendi kendine onaylayarak, nasıl çalıştığını hemen anladı.

Bakır sihri kendi içine çekti. Binns’in Sihir Tarihi’nde asalar için ağaç dışındaki malzemeleri kullanma girişimleri hakkında ders verdiğini hatırladı. Bakır, doğal sihirli iletkenliği nedeniyle belirgin seçimlerden biriydi. Ne yazık ki çok iletkendi. Tespit ettiği en ufak bir sihir titremesini bile içine çekiyordu, amaçlanmış olsun ya da olmasın. Bir sihirbaz fırlatmayı bitiremeden büyüler bakır asalarda patladı. Çıkarmadan asalara zar zor dokunabiliyorlardı. Havaya uçmuş iki asa laboratuvarı ve dört parmağın kaybı, asa üreticilerini bakırdan başka bir şey denemeye ikna etti.

Kelepçelerin özü, Hermione şüphesizdi, demirdi. Ejderha yüreği teli özü ile eşleştirilen bakır, kızın büyüsünü kaptı ve onu etkili bir şekilde etkisiz hale getirildiği demir özün içinde biriktirdi.

Yaratıcılık onu öfkesinden kudurttu.

Demir kelepçeler Büyücü hapishanelerinde yeterince yaygındı. Mahkûmların güçlü bir şey yapmasını engelleyecek kadar büyüyü azaltırlardı. Büyücü ya da cadıların sihirlerini demirle tamamen etkisiz hale getirmek her zaman imkânsız olmuştu. Her zaman biraz büyünün ötesine geçebilirler ya da kendilerinden kazara bir sihir dalgası patlayana kadar büyümesine izin verebilirlerdi. Bakır bunu çözdü. Bakır, istekli iletkenliği ile, özellikle mahkûmun asasıyla eşleşen sihirli özle birlikte, Hermione'nin içindeki büyünün neredeyse her parçasını emdi.

Onu etkili bir şekilde Muggle yaptı.

▪︎▪︎▪▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎

*Runes: Bir runik alfabeye ait çeşitli ses değerlerini temsil eden sembollerdir.

**Mudblood: Kirli kan, büyü dünyasında Muggle doğumlu olan cadı ve büyücüler için kullanılan bir çeşit hakaret.

***Arithmancy: Sayıların sihirli özelliklerinin incelenmesini içeren bir sihir dalıdır. Hermione’nin favori dersidir.

[ayasuzuhiro]

“Never mind him. He thinks he’s awake. It’s a common delusion.”

-Jamethiel Priest’s-Bane as she lovingly punches Marc in the ribs

[morven]

"I seldom do [know what I've done]. But I do it anyway. This is who I am, Brier Iron-thorn. Remember that."

—Jame

[words-writ-in-starlight]

Prompt: Jame&Marc huddling for warmth

send me a character/pairing and a prompt, and I'll write you a three-ish sentence fic!

Marc flatters himself that he's been through a lot of strange events in his life, especially in the past handful of years, but this--this is different.

"Hello, lass," Marc says softly, holding a hand out, crouching down and making himself as small as possible--not very small, especially compared to the skinny-limbed thing hiding under the bone-bare twigs of the dead hedge, her hair like a wild shadow around her and her silver eyes shining like mad stars. "It's mighty cold out here, so I thought you might like to come out and warm up while we figure out what's going on."

The girl, wearing a too-big shirt barely held up over her point-boned shoulders, eyed him suspiciously for another long moment before she reached out, clawed fingers blanched blue and trembling with cold, and let him draw her out of her hiding place.

Marc figures her for about five or six--maybe a little older, if his lady's always been as fragile-looking and big-eyed as she is now--and her weight is nothing at all as he picks her up, carefully, and tucks her into his jacket.

"That's it, lass," Marc hums as she breaks into full-body shudders at the first hint of warmth. "Easy, there. Easy. We'll fix it."