#indonesië

[dutchjan]

Oktober 26, 2023

[mlantjong]

Bezoek de beste toeristische attracties in Salatiga, Indonesië, van het bezoeken van historische bezienswaardigheden tot genieten van de plaatselijke keuken. Vind ook een lijst van de beste hotels in Salatiga die je kunt kiezen op basis van je behoeften.

[twafordizzy]

Haasse: 'Reizen, het ik, het wij verplaatsen in vreemde werelden'

Hella Haasse, eind jaren 40; bron beeld: literatuurmuseum.nl Hella Haasse (1918-2011) reisde met haar man in de zomer van 1952 door Italië. Haar liefde voor Italië en de Italiaanse cultuur krijgen een prominente plek in Kleine reismozaïek waarin ze over de Renaissance en enkele beroemde Italianen schrijft. Voorafgaand aan die impressies gaat een stelling over wat reizen is in de ogen van de…

[rcvandenboogaard]

De Insulinde herontdekt

Langzamerhand is er geen Nederlander meer die de koloniale werkelijkheid van Nederlands-Indië nog aan den lijve heeft ondervonden. Zelf, geboren in 1951 en zonder directe banden met de Oost – of het zou een Duitse overgrootvader die bij het KNIL vocht moeten zijn – ken ik de koloniale verhoudingen alleen maar van horen zeggen – een vriendje op de Lagere school die er was geboren, een schoonvader…

[equatorjournal]

Indonesië, 1971. From "Sentimental journey" by Jahan Fabricius. https://www.instagram.com/p/CpBH-5wN2Vl/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[geschiedenisish]

Dystopische Nederlanders

Ok, euhm, hoe ga ik dit uitleggen.

Ik heb inmiddels nogal wat ervaring met zo'n beetje heel christelijk Nederland. En er zitten écht rare types tussen.

Ik wil er hier even twee noemen in aantocht naar de Amerikaanse verkiezingen, op basis van een Tumblr post die ik zojuist gerebloged heb.

De eerste is Gezin in Gevaar.

Ze zullen het je zelf niet snel melden, maar deze website en Youtube account, die het bestaan van een kleurrijk boekje over homohuwelijken zien als het einde der tijden, zijn bedacht door de organisatie Civitas Christiana. De Nederlandse tak van TFP. TFP zijn een organisatie die ons terug willen sleuren naar een tijd nog vóór het concilium van Trent uit de 16e eeuw! Gezin in Gevaar zijn het daar volledig mee eens, al zullen dat zelf niet toegeven. Hoe ik dat weet? Omdat Hugo Bos de secretaris is van CC én de baas van GiG!

Iedere keer als je een nieuwsfragment ziet over de week van de Lentekriebels, over 'bezorgde ouders' of over 'fouten bij de Rutgers stichting', weet dan dat journalisten in de propaganda van Gezin in Gevaar zijn getrapt. De organisatie heeft gelijk, soms gaat Rutgers te ver in haar seksuele voorlichting, maar het feit dat een hyperconservatieve christelijke organisatie de conversatie kan leiden omtrent dit onderwerp, Hugo wordt vaak geïnterviewed in reportages over dit onderwerp, maakt dat we deze organisatie dringend in de gaten moeten blijven houden, en we ze beter niet meer kunnen uitnodigen om de conversatie te leiden over dit onderwerp!

De tweede organisatie bestaat niet meer, maar dat maakt ze niet minder dystopisch. Waar nu de macht in Nederland in handen is van de VVD, was dat rond 1900 anders. Terwijl Aletta Jacobs, Jacobus Schoondermark, Jan Rutgers en Frederik van Eeden bezig waren met de eerste emancipatiebeweging, moesten zij vechten tegen de extreem-conservatieve ARP, oftewel "Anti-Revolutionaire Partij". (Zij waren wel niet de machtigste partij though. Dat waren de liberalen en/of de katholieken. Maar de ARP zaten wel echt ALTIJD mee in de regering!)

Nou denk je misschien dat dit een hele pacifistische partij is die gewoon rust willen, maar nee. Revolutie verwijst hier naar een specifiek revolutie; namelijk de Franse Revolutie! De ARP waren anti-democratie en anti-scheiding van kerk en staat. We leren allemaal op school dat het algemeen vrouwenkiesrecht geruild moest worden tegenover vrijheid van onderwijs. En wie stonden er aan de andere kant van die ruil? Juist ja, de ARP! ZIJ zijn de reden dat de Nederlandse overheid tot op de dag van vandaag betaalt voor evolutie- en klimaat-ontkenners in het Nederlandse onderwijs!!!!!!!!! En dat zoiets OOK NOG in de GRONDWET staat vastgelegd!?!?!?!?!!?

Weet je waarom Nederland zo moeilijk Indonesië af kon staan? VANWEGE DE ARP die op dat moment de macht hadden en twee "politionele acties" uitvoerden omdat zij Indonesië zagen als "hen door God gegeven". (Al speelden hier decennia aan kleinering van het Indonesische volk in de Nederlandstalige wetenschappelijke literatuur wel een rol in, maar soit.) Als laatste waren de ARP ook verantwoordelijk voor Hendrik Colijn, de man bekend als de meest incompetente minister-president uit de vaderlandse geschiedenis. (Google ff op “Gaat u maar rustig slapen”, een van de oudste Nederlandse memes.)

En wat veel mensen niet weten is dat deze dystopische organisatie is opgericht door Abraham Kuyper. Kuyper is zo'n beetje de belangrijkste man in de ontwikkeling van het Nederlands protestantisme na 1800. In die tijd had je twee type hervormers; progressieven en conservatieven. Kuyper was grotendeels deel van de laatste categorie. Hij vond de mainstream kerk, de Nederlands Hervormde Kerk, te progressief, en richtte de Nederduitse Gereformeerde Kerk op, die zes jaar later al weer over ging in de "Gereformeerde Kerken in Nederland". Lange tijd DE conservatieve tegenhanger van de NHK. Kuyper heeft er voor gezorgd dat een groot deel van Nederland éxtra conservatief geworden is! Vooral in de Biblebelt!

Dus even voor de duidelijkheid. Christenen die ons EEUWEN TERUG de tijd in willen sleuren, dan wel naar de 16e, dan wel naar de 18e eeuw, bestaan nog steeds of hebben in een recent verleden bestaan (De ARP is in 1974 opgegaan in het nog steeds bestaande CDA, net als de katholieke partijen. Het CDA is wel aanzienlijk progressiever dan de ARP ooit was though.)

Absurd conservatisme is niet iets uit een ver verleden. Vandaag de dag kunnen mens nog steeds het halve land achter zich krijgen met uitspraken als "alles was beter voor de emancipatiebewegingen van 1960" of "Alles was beter in de Gouden Eeuw, daar moeten we weer naar terug."

DIT. IS. NIET. NORMAAL. zoals Innuendo Studios het zo mooi zegt in zijn nieuwste video. CC die de Week van de Lentekriebels in zijn volledigheid willen afschaffen is niet normaal, ARP die willen dat de staat betaalt voor christelijk onderwijs en vooral voor wetenschap-ontkenning is niet normaal. Incels die vinden dat we terug moeten naar gender rollen van vóór 1960, zijn niet normaal.

Dit soort dingen ZIJN niet normaal en MOETEN ook NOOIT normaal WORDEN. Maar dat lukt alleen als WIJ een streep trekken. Anders doen zij het namelijk voor ons. CC heeft de streep gezet. Ieder jaar proberen zij tijdens de Week van de Lentekriebels het NORMAAL te maken dat OUDERS als ENIGEN hun kinderen sexuele voorlichting mogen geven. EN NIEMAND ANDERS!!!!!!!!!!!

We weten allemaal hoe slecht en problematisch thuisonderwijs is, al helemaal voor zoiets gevoeligs als sexuele voorlichting. Maar ieder PowNews of Telegraaf spotje over de Rutgers Stichting maakt CC's mening meer normaal, en die van ons minder. LAAT. DIT. NIET. GEBEUREN.

Stem! Praat! Verkondig! Want als wij het niet doen, dan doen zij het wel! Het is ze al eens gelukt in 1900, maar weet je wie het toen ook gelukt is? De feministen! ZIJ kregen algemeen kiesrecht al in 1919 na algemeen mannenkiesrecht in 1917 én algemeen onderwijs voor kinderen! (Beter bekend als de leerplicht. Anders had je nu nog steeds in de fabriek gewerkt!) Ook was het onder druk van de feministen dat het kinderwetje van Van Houten werd ingevoerd en het kiesrecht al in 1887 werd verbreed. (De feministen waren in die tijd voornamelijk een one issue partij voor algemeen kiesrecht, andere feministische zaken stonden op de tweede plaats. Zoals bijvoorbeeld kinderbescherming en -rechten, ook begonnen door de feministen.) In andere landen duurde algemeen kiesrecht veel langer! Omdat NEDERLAND een sterke traditie van feministen heeft die niet over zich heen laten praten! Die netwerkten en vechten voor hun idealen. (Van Houten kwam ook niet met het idee voor zijn wetje. Dat idee kwam van de feministen maar konden ze alleen via hem in de Kamer krijgen.)

Dus verkondig! Want er zijn voldoende Nederlanders, zo zie je nu, die graag over je heen praten met hoe ZIJ de wereld graag zouden zien! En dat doen ze dan ook nog eens in eufemismen! Sta. Dat. Niet. Toe. En noem het middeleeuwse, christelijke beestje bij de naam!

Maak HUN mening niet NORMAAL. Zelfs als de Telegraaf en PowNews dit wel doen.

[luckas58-blog]

Een nieuwe blog: indonesië 2024.

Na een vlekkeloze vlucht (documentaire compagnie 6888, zwarte vrouwen die de US post verdeelden in WO II, en Das Leherzimmer, beide excellent), met Qatar airlines naar Doha, en een aansluitende vlucht in de nacht naar Kuala Lumpur, moe aangekomen, want niet genoeg geslapen met muziek van de Bob D, wat klassiek en John Coltrane. Dan 7 uur wachten en proberen wakker te blijven voor korte vlucht naar Medan op Sumatra. Zeer hektische autorut naar Hotel, kennismaken met brommer verkeer rond 2 miljoenenstad Medan. Prachtig gebouwd hotel met infinity zwembad, goed gegeten (voor 796.000 Ruppi) en vroeg in bed (en zeer goed geslapen) , morgen naar de jungle.

[eruverse]

Good news for Indonesia today! Also expecting more shippy stuff to come from this from Indo fandom lol. Saying this because I’m posting to Hetalia tumblr ofc. It’s usually shippy things in here.

But hahah, I often forgot that NL hadn’t acknowledged our independence because it’d just been our status quo for 75 years 🤣 that changed today, de jure! (They’ve been acknowledging it de facto yes)

[devosopmaandag]

Schuldig artefact

Hoeveel geschiedenis kun je aan? Ik kan me niet herinneren ooit zo ondergedompeld te zijn in mijn eigen geschiedenis, of liever die van mijn ouders, als in de afgelopen jaren. Het ene boek volgde het andere, tv-documentaires volgden elkaar op. Twee weken geleden zag ik in de nieuwste film over de Indonesische onafhankelijkheid en de rol van Nederland: 'Indië verloren'*. Het was een maandagmiddag en de kleine zaal zat behoorlijk vol. Veel grijs en wit, maar nu ook zwart en tinten bruin in het publiek. 105 minuten lang was daar weer dat bad van oude beelden, nieuwe beelden, oude feiten, nieuwe feiten. De ondertitel is politiek geladen: 'Selling a Colonial War'. Ik was na afloop verstild geraakt.

Wat mij zelfs aangeslagen maakte was schaamte, plaatsvervangende schaamte voor het berekenende, de starheid, maar vooral de schaamteloze arrogantie van de Nederlandse overheid. Dat alles was opnieuw zo confronterend dat het bijna onbevattelijk werd. En ergens in een uithoek van mijn denken besef ik ook nog eens dat wij mensen zeventig jaar later heus niet hoogstaander wezens zijn geworden.

En alsof dat alles nog niet genoeg is, zag ik gisteren 'De grote Indonesië tentoonstelling' in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Ik weet niet zeker waarom ik daar naar toe wilde. Het werd deels een ander bad. De tentoonstelling toont de rijkdom van het eilandenrijk, de cultuur, de natuur, de geschiedenis in vogelvlucht, de artefacten, foto's. In de eerste paar zalen wordt nog een loflied gezongen op die cultuur, maar al snel kruipen daar de eerste koloniale beelden en informatie me tegemoet, steeds meer, soms met de zachtheid van een bijna onweerstaanbare nostalgie, maar meer en meer met harde feiten. Ergens aan het eind is er een tableau van oude foto's van slachtingen onder heel gewone mensen. Daar liggen ze in greppels, hun waterkruiken verspreid in de modder, vage contouren op een oude foto, naamloos opgelost in de tijd.

Tegenover het bijna onbevattelijke staat het concrete, het kleine, het ding, het artefact. Op tentoonstellingen kunnen voorwerpen verleiden en bijna spreken. Zo hangt er een prachtig rijk bewerkt danshesje. En dan lees je wat voor object het is: buitgemaakt na een zogenaamde 'puputan' in 1908. Om een oneervolle overgave te voorkomen koos een Balinese vorst met zijn hofhouding voor een rituele zelfmoord. Gekleed in wit en rijk behangen met sieraden schreden mannen, vrouwen en kinderen Nederlandse troepen tegemoet. De eerste zelfdodingen begonnen, vrouwen wierpen spottend hun sieraden naar de soldaten. Toen volgde een salvo van schoten. Honderden Balinezen vonden de dood. Dat met goud geborduurde fluwelen hesje is een zwart gat.

*'Indië verloren – Selling a Political War' | regie: In-So Radstake | 2023 | 105 minuten

[jogjadays]

Het is nu zondag 2 april half 7 's avonds lokale tijd en we zijn nu al een aantal uurtjes in het huis waar we de komende tijd gaan besteden. Het huis heet Rumah Mangga, oftewel Mango House. En de naam is gelijk ook het enige wat we wisten over onze verblijfplaats voordat we hier aankwamen. Het precieze adres van Rumah Mangga hadden we namelijk nooit doorgekregen. We zijn dus bijna 24 uur onderweg geweest naar een onbekende plek. Gelukkig heeft het goed uitgepakt. Rumah Mangga is een prachtige plek midden in de creatieve wijk van Yogyakarta. Het huis heeft een klein binnenplaatsje met een keuken, een mooie badkamer inclusief bad, een veranda en twee ruime slaapkamers. Ik denk eerlijk gezegd niet dat we iets mooiers hadden kunnen uitkiezen. De reis zelf verliep voorspoedig. De vlucht van Amsterdam naar Yogyakarta kostte zo'n 13 uur, waarbij de grootste uitdaging was om ons niet gek te laten maken door zowel Belgen voor ons, Duits/Nederlanders naast ons en nog meer Duitsers(?) achter ons. Bij aankomst in Jakarta namen we gelukkig afscheid van elkaar (niet letterlijk): zij naar Bali, wij naar Yogyakarta. We moesten echter wel nog een uur of 4 wachten tot onze vlucht zou vertrekken. Inmiddels was het ochtend in Jakarta en bleek de nieuwe terminal vol met eettentjes te zitten. Vanwege ramadan waren voor alle eettentjes schermen gezet zodat niet iedereen met eten geconfronteerd hoefden te worden. Niemand heeft ons dus ook gezien bij de KFC om 10 uur 's ochtends. De vlucht van Jakarta naar Yogyakarta duurde maar een uurtje en was zo voorbij. Op de nieuwe luchthaven van Yogakarta werden we opgehaald door twee mensen van het Cemeti-team (de kunstorganisatie waarbij Sam haar residency doet). Omdat we nog even op de trein van het vliegveld naar Yogyakarta zelf moesten wachten, stonden ze erop dat we nog even wat zouden eten met z'n allen. Sam en ik aten zo een vroege lunch met Nasi Kucing (kattenrijst). Dus niet Nasi Kuning. Nasi Kucing betekent eigenlijk dat je een klein bolletje rijst/bami in een bananenblad krijgt. Het kucing-gedeelte staat dus meer voor dat het een kleine (katten)-portie is(?). Misschien zit ik er naast hoor. Vervolgens pakten we de trein die zich door jungle, rijstvelden en dorpjes richting Yogyakarta zelf slingerde. De reis duurde zo'n 40 minuten en was het eerlijk gezegd alleen voor het uitzicht al waard. Je krijgt echt een mooi overzicht van het gebied tussen Yogyakarta zelf en de zuidkust van Java. Bij aankomst op het treinstation van Yogyakarta had Team Cemeti een taxi voor ons geregeld die ons dus naar ons surprise-huis bracht. Het eerste wat de taxi-chaffeur deed was wat zo'n beetje wat elke taxi-chaffeur in Indonesië doet: Westlife opzetten. En eerlijk gezegd is Westlife ook niet verkeerd. Na Westlife volgde Mariah Carey, die ik jaren geleden op Ambon ook al non-stop in de auto heb kunnen luisteren Verder hadden we het met de taxi-chaffeur nog over Yogyakarta zelf, Gunung Merapi (de nu actieve vulkaan) en Gudeg (het lokale zoete gerecht wat ik nog niet op heb). En zo stonden we voordat we het wisten dus voor het infameuze Rumah Mangga. En zoals ik al had verklapt. Het is prachtig. Nu gaan we misschien nog een klein rondje lopen en daarna lekker uitrusten.

[dutchjan]

January 24, 2024

[mlantjong]

Ontdek alles wat je moet weten over Borobudur Tempel (Indonesië) in deze complete reisgids! Verken de geschiedenis, de hoogtepunten en de hotels in de buurt van Borobudur Tempel om je bezoek onvergetelijk te maken.

[twafordizzy]

Maria Dermoût laat zeekoeien zingen

foto: Larry Burrows; bron beeld: voertaal.nu Schrijfster Maria Dermoût (1888-1962) is van Nederlands-Indische komaf. Dat is in haar proza-werk te merken. Onderstaand kort fragment is een voorbeeld van hoe zij Indische verhalen mengt met het Europese gedachtegoed. Een zelfstandige vrouw besluit haar uitgestippelde leven achter zich te laten op zoek naar het Vasteland: een plek voor zichzelf. Ze…

[patriotmohammedmuhammad19]

Een bericht ter ere van Marokkaanse strijders die in Amsterdam wonen.

Veel liefs uit Indonesië.

🇮🇩🩵🇲🇦🇳🇱🦁

[pedaalridder]

Elk mens heeft zijn/haar unieke verhaal. Veel indruk op mij maakte de mevrouw die wij in Bogor hebben ontmoet. Ze begroette ons in het Nederlands met "goedemorgen" en vertelde dat zij als klein meisje begin jaren '50 afscheid moest nemen van haar opa, oma, ooms, tantes, neefjes en nichtjes omdat zij voorgoed naar Nederland vertrokken. Alleen zij bleef met haar ouders achter omdat haar vader niet naar Europa wou, hij hield teveel van Indonesië.

Als kind heb je geen idee welke omwentelingen er kunnen geschiedden, hoe je latere leven eruit zal zien.

Voor zoveel mensen geldt dat je wortels overal kunnen liggen. De mijne liggen onder andere in het land dat we de afgelopen drie weken hebben bezocht. Een intense beleving. Het spannende moment van de landing in het land dat ik altijd in mijn voorstelling(en) had. De overweldigende indrukken van de miljoenenstad Jakarta, gevolgd door het dorpsleven in de kampongs waar we een aardige wajongpoppenmaker ontmoet hebben en die ons heerlijke pisang goreng voorschotelde. Dat ik in Bandung nadat mijn grootouders er met hun gezin ruim 70 jaar geleden de straat verlieten, ik er als klein/zoon heb mogen rondlopen. De prachtige zonsondergang in Panganderan aan de Indische Oceaan gezien heb. Het genieten was van de prachtige tocht door de bergen van Dieng. Getuige was van de levendige pasars. De geneugten van de Indonesische dranken en eten o.a. in Yogyarkarta hebt beleefd. High fives met dolenthousiaste kinderen in Surabaya uitwisselde.

Al die indrukken!

Het was op z'n Indonesisch gezegd oleh-oleh....een geweldig cadeau. De mevrouw die ik in Bogor ontmoette zei iets heel juist, je hebt nu aan Indonesië geproefd en hebt het gevoeld!

Indonesië, een land om van te houden.

[devosopmaandag]

“Mijn verleden is een reis van een domme vlinder aan zee”

Alles is heel eenvoudig en ingewikkeld tegelijk, of misschien is het andersom. Het is zondagochtend vroeg, buiten koert een duif, wolken jagen voort, mussen zoeken naar hun dagelijkse voer, de rambler is zijn glorie kwijt, mestgeur komt van de boerderij. Ik ben in Friesland, mijn land van herkomst. We zitten twee weken in het huis van vriendin Froukje in het dorp L. Iedereen kan zich een voorstelling van bovenstaande maken, maar de vragen stapelen zich op. Hoezo krijgen de mussen voer in de zomer? Wat is een 'rambler'? Land van herkomst, maar je bent toch in Indonesië geboren? Of is het Indië? Waarom iets wat eenvoudig is meteen weer ingewikkeld maken?!

Het antwoord op de laatste vraag is: ik lees 'Geboortegrond'* van de Poolse schrijver Czeslaw Milosz (1911-2004), wiens gedichten heel veel voor mij betekenen en die ik vaak herlees. Zo'n beetje alles van hem is vertaald door Gerard Rasch; ik moet dus ook zeggen: de vertalingen van Rasch betekenen heel veel voor mij. Dat dikke boek ligt thuis, en ik mis het, omdat ik nu een heel andere Milosz lees.

Toen ik tweedehands zijn autobiografie vond, verwachtte ik, een beetje naïef, meer te weten te komen over de dichter, maar ik ontmoette de socioloog-historicus-denker. Hij schetst de 20e-eeuwse geschiedenis van het noordelijke Oost-Europa, het gebied dat Rusland, de Baltische staten, Polen en Wit-Rusland beslaat. Zelf is hij in Litouwen geboren, alsof dat zo simpel ligt. Er zijn weinig gebieden op aarde waar grenzen zich zo verschoven als kronkelende rivierbeddingen, waar bevolkingsgroepen en talen zich als olie en water scheidden en of mengden. In die duizelingwekkende tijd en wereld is hij wisselend speelbal, speler en buitenstaander. Het lezen vraagt grote concentratie en is even duizelingwekkend en soms bijna abstract. Milosz' leven valt samen met het Europa in de twintigste eeuw. Maar heel af en toe komt de dichter te voorschijn. Als hij tijdens een bombardement op de grond ligt, boort zijn blik in een steen en twee grassprieten en openbaart zich 'de diepte van de materie' aan hem.

In veel van zijn gedichten voel ik hoe het leven op hem inbeukt, en als hij veel ouder is wat dat leven hem heeft geschonken, geleerd en opgedrongen. In een brief aan vriend A schreef ik hoe lucide en mannelijk 'Geboortegrond' is, en dat zijn gedichten de destillaten van zijn leven zijn. Dat laatste is maar deels waar, bedacht ik, toen ik hier op internet het volgende gedicht van hem vond, weer vertaald door Gerard Rasch. Bedenk dat hij het schreef in 1944, midden in de Tweede Wereldoorlog. Naast die koelbloedige analyse van zijn leven juist dit gedicht ontdekken!

Luchtig gesprek

‘Mijn verleden is een reis van een domme vlinder aan zee.

Mijn toekomst is een tuin waar een kokkin een haan slacht.

Wat heb ik nog, met mijn pijn en mijn oproer?’

‘Neem een ogenblik, één, en wanneer die mooie schelp

Openbuigt, als twee gevouwen handen, wat

Zie je daar dan?’

‘Een parel, een seconde.’

‘Op de bodem van die seconde, parel, een roze straal,

Op de bodem van die seconde, parel, wat zie je daar, goudsmid?

Houdt de weerschijn van een brand je ogen gekluisterd? Of is het de herinnering?’

‘Nee, een ster, een flits.’

‘In één flits, in die ster die de tijd is ontnomen,

Wat zie je wanneer de storm van verandering luwt?’

‘Aarde, hemel en zee, en rijk beladen schepen,

Lentes nat van dauw, en overzeese landen,

Daarnaar, naar deze wonderen in rustige schijn,

Kijk ik en verlang niet meer, want ik ben gelukkig.’

'Geboortegrond' | Czeslaw Milosz | vertaling Gerard Rasch | Uitgeverij De Arbeiderspers 1982 | oorspronkelijke uitgave1959