#imaginaire wereld

[toosvanholstein]

Is mijn inspiratie nu echt verknipt?

Waar mijn inspiratie vandaan komt? Een vraag die ik vaak krijg. Hier in mijn blog 'TOOS&ART' van deze week een mogelijke verklaring met een poort, een wanddoek en gedwongen bedlegerigheid vanwege drang naar honing.

links ‘Origin II’ in de etalage van galerie Quadrige Het grote schilderij dat tijdens mijn afgelopen expositie bij galerie Quadrige in Nice in de etalage hing, hing daar dan wel, maar moest toch ook echt wel terug naar Nederland. Zo had ik dat geregeld met galerie-eigenaar Jean-Paul Aureglia. Net zoals voor een ander werk binnen. druk in gesprek met schrijver/dichter Raphaël Monticelli onder…

[jurjenkvanderhoek]

VERBEELDINGEN VAN WAARNEMING NAAR DE NATUUR

Kijk dan! De titel van een omvangrijke publicatie verscheen in 2020. Het bevat een ruime en representatieve inkijk op en in het oeuvre van Jacobien de Rooij vanaf 1975. Het devies is dat we moeten kijken naar deze tekeningen om ze waarneembaar te waarderen. ‘Natuurlijk’, schreef ik toen, ‘dat verdienen ze. Bekeken worden. Maar nee, ik moet zien wat ze verbeelden. Kijk dan wat de voorstelling is, roept het werk’. De Rooij laat in haar tekeningen herkenbare omgevingen ontstaan, maar niet zoals deze zichtbaar zijn voor mijn ogen. Mijn blik wordt in haar werk misleid. Het is de werkelijkheid namelijk met een toevoeging van niet realistische gedachten. Een imaginaire omgeving herinnerende aan wat gezien is.

Na het jaar van verschijnen van dat boek werd het oeuvre van De Rooij uiteraard alsmaar groter en zag de uitgever zich genoodzaakt een aangepaste versie uit te brengen. Een jaar later kwam nog eens een meer uitgebreide editie uit. Maar de uitgever realiseerde zich dat het boek alsmaar dikker en daarmee duurder werd. En was de eerste uitgave gekocht dan miste de koper de daaropvolgende nieuwere werken. Daarom is ervoor gekozen om de derde editie in de bestaande vorm te blijven herdrukken, en er een katern met meest recent werk extra aan toe te voegen. Dat katern is deel 1 van Nieuw Werk geworden, een dunner boek met tekeningen van 2022 tot 2024. Derhalve mis ik dus de werken van 2020 tot 2022. Maar ik zag de tentoonstelling in december 2023 bij Museum Galerie Heerenveen, dus ik kan mij een voorstelling maken.

"Opvallend is dat ondanks het schijnbare realisme van haar werk, ze nooit iets natekent”, lees ik in het voorwoord op ‘Nieuw Werk deel 1’. “Al haar werk is een verbeelding van de waarneming naar de natuur.” Zelf vraagt Jacobien de Rooij zich af hoe een overtuigende verbeelding te tekenen van een verbeelding van de natuur. ‘Kijk dan!’ toont sprekend dat zij hierin is geslaagd, maar dat ze iedere volgende tekening meer geloofwaardig wil neerzetten en uitwerken. In Heerenveen zag ik de diorama-reeks, een serie grootschalige tekeningen die veel weg hadden van de aloude schoolplaten van Cornelis Jetses en Marinus Koekkoek. Zij ook propten hun tekeningen vol met details, zo dat de schoolmeester zijn breedvoerige verhaal met behulp van de aanwijsstok kon illustreren. De wereld werd aanschouwelijk gemaakt, want één beeld zegt meer dan duizend woorden. Vaak werden deze platen bevolkt door bijvoorbeeld dieren en insecten die je normaal niet bij elkaar in de buurt ziet. Ze passen in een bepaalde habitat echter wel samen. Dat is wat De Rooij ook wel doet in haar werk, zij maakt van de natuur een persoonlijk systeem. Door alle waarnemingen bij elkaar te harken kan ze een samenspel van verbeeldingen maken. Een samenstelling van de zichtbare werkelijkheid, door deze te combineren met verborgen details die voor haar in gedachten meespelen. Het is zo dat het kunstenaarsoog, door jaren training van anders kijken en geconcentreerd zien, meer waarneemt dan dat het ‘gewone’ oog dat doet en kan. De kunstenaar kijkt om de waarneming heen en ontdekt een nieuwe wereld. Dat gezicht achter de werkelijkheid geeft een fris inzicht op de zichtbare realiteit.

Van dat gezicht achter de werkelijkheid ben ik toeschouwer, ik mag meekijken. In de ruit, die ik wel zie maar niet aanwezig is tussen mij en de tekening, ontwaar ik wat een reflectie van mijzelf kan zijn. Het is alsof ik in Artis achter glas de biotoop van een mij onbekende wereld bekijk. Ik ben daar, want ik spiegel in die (on)natuurlijke omgeving. Ik ben een detail, maak deel uit van de fantasie van de kunstenaar. Zij laat meer zien dan dat er in feite te zien is. En eigenlijk ook weer niet, want alles dat zij op papier zet bestaat en is, komt voor en speelt zich af. Alleen niet in de situatie zoals zij deze op papier zet. Jacobien bedriegt met haar werk mijn ogen. De tekeningen als schilderijen mystificeren mijn zien. Het is een mysterie hoe de verbeelding de aandacht zo kan concentreren op iets wat werkelijkheid lijkt maar dat niet is. Een imaginaire wereld herinnerend aan wat ik ooit in werkelijkheid eens gezien heb. In haar idee krijgt die wereld een dimensie meer. Een maat meer dan dat wat ik om mij heen zie. Denkend aan de werkelijkheid, een gedachte toevoegend.

Zo waarden die denkbeelden eerder in mij rond toen ik het werk van Jacobien de Rooij zag, gedrukt in het boek en live in de museumgalerie. En zo gaat het inzicht weer los bij de beschouwing van ‘Nieuw werk deel 1’. Het grootste part van deze uitgave wordt in beslag genomen door vogelportretten. Het was voor Jacobien een welkome afleiding van het getob met de grote tekeningen, schrijft ze in de inleiding. Maar… “Na ruim 100 tekeningen begon het getob natuurlijk ook over deze werken: of ze niet te eenvoudig waren”. Echter haar fantasie zette De Rooij weer op het juiste spoor. Ze dook onder water en creëerde het ideale sieraquarium. De vogels komen voor in haar directe omgeving, ze beschouwen mij vanaf een steunkleur in de achtergrond dromerig. Ze voelen zich niet bespied, maar observeren mij. Niet anatomisch even correct in beeld gezet, maar ook bij deze portretten geldt naar de verbeelde waarneming en niet volgens de natuurlijke werkelijkheid getekend. Ook de visportretten die uit het aquarium gezwommen lijken hebben een afwezige oogopslag. Het zijn visbeesten van de marktkraam, uit de sloot of de zee gehengeld en gezien in een waterig dierverblijf. “Het werd niet een heel grote serie, vogels blijken veelzijdiger om te tekenen.”

In de gedachte of eigenlijk de gefantaseerde, ingebeelde verbeelding – de kunstzinnige leefwereld van Jacobien de Rooij lijkt alles op wat ik eens gezien heb in mijn werkelijke wereld. Maar niets is minder waar, want het is de eigen creatie van het leven. Haar persoonlijke zicht op het zijn. Op pad door het bestaan heeft zij allerlei ervaringen opgedaan en inzichten opgeslagen. Het is een archief vol indrukken, een harde schijf met legio data. Daaruit kan ze putten, daarvan gebruik maken in de composities. Verbeeldingen naar de waarneming, afbeeldingen naar de observatie en de ervaring. Want het is niet een beeld zoals de wezenlijkheid feitelijk is, maar de beleving van het moment. Deze tellen in de tijd zijn tot een collage samengevoegd, stukjes waarneming tot een nieuwe werkelijkheid gemaakt. Deze realiteit heeft door het karakter van het gebruikte materiaal, het krijt, een surrealistische uitwerking. Of meer geeft het een dromerig beeld. Je weet dat wat je ziet niet echt is, slechts een laagje kleur op papier. Maar het maakt een levensecht droombeeld. Kijk dan!

Nieuwe werk deel 1. Jacobien de Rooij, tekeningen 2022-2024. Uitgeverij De Zwaluw, 2024.

[lapenseedehors]

"We zouden hieraan kunnen toevoegen dat de 'seks' nog een andere functie vervult, die de reeds genoemde doorkruist en schraagt. Een rol die ditmaal meer praktisch dan theoretisch is. Ieder mens heeft namelijk slechts via de seks, het imaginaire punt dat door het seksualiteitsdispositief wordt vastgelegd, toegang tot zijn eigen intelligibiliteit (omdat ze tegelijk het verborgen element en het beginsel is dat betekenis genereert), tot de totaliteit van zijn lichaam (omdat ze een werkelijk en bedreigd deel daarvan is en symbolisch het gehele lichaam is), tot zijn identiteit (omdat ze de kracht van een drift verbindt met de uniciteit van een geschiedenis). Door een omkering die ongetwijfeld heimelijk al in een ver verleden heeft ingezet, al ten tijde van de zielzorg van het christendom die in het teken van het vlees stond, zijn we nu zo ver dat wij onze intelligibiliteit verwachten van iets wat eeuwenlang als waanzin werd beschouwd, de volheid van ons lichaam van iets wat lange tijd zijn stigma en als het ware zijn wond was; dat wij onze identiteit verwachten van iets wat werd gezien als een duistere, naamloze aandrang. Vandaar het belang dat wij aan de seks hechten, de eerbiedige angst waarmee we haar omringen, de moeite die we doen om haar te kennen. Vandaar dat ze in de loop der eeuwen belangrijker is geworden dan onze ziel, belangrijker bijna dan ons leven; en vandaar dat alle raadsels van de wereld ons zo gering toeschijnen vergeleken bij dit geheim, dat in elk van ons miniem is, maar dat door zijn ondoordringbaarheid zwaarder weegt dan wat ook. Het Faustische pact, welks bekoring door het seksualiteitsdispositief in ons gegrift is, luidt voortaan: het hele leven ruilen tegen de seks zelf, tegen de waarheid en de soevereine macht van de seks. De seks is wel de dood waard. In deze, strikt historische betekenis is de seks tegenwoordig van de doodsdrift doordrongen. Toen het Westen lang geleden de liefde ontdekte, achtte het die zo kostbaar dat men voor haar de dood kon aanvaarden. Tegenwoordig is het de seks die naar deze gelijkwaardigheid dingt, de hoogste van alle. En terwijl het seksualiteitsdispositief de machtstechnieken in staat stelt het leven te bezetten, oefent het door hetzelfde dispositief gemarkeerde fictieve punt van de seks zo'n fascinatie uit op iedereen dat men de doffe klank van de dood daarin voor lief neemt."

— De wil tot weten p.153-154, Michel Foucault

[innersmilewarrior]

Afdakjes

Sinds vorige week hebben we een ietwat bedeesde jongen uit Oekraïne in onze klas. Andrei heet hij. Gevlucht voor de oorlog en ongelukkig terecht gekomen op de stoel naast Vicky, een dom wicht dat zo vol van zichzelf is dat ze de leegte in de diep verdronken tranen in zijn ogen niet eens opmerkt.

De leraar probeert hem te betrekken bij de lessen. Waarschijnlijk met de beste bedoelingen. Of hij weet wat de vierkantswortel is van 225? In gebroken Engels tegen een gebroken zoon waarvan de vader vermist is geraakt tijdens gevechten met het Russische leger. Alsof die nog niet genoeg aan zijn ongekamde hoofd heeft. Alsof een hoofdletter V van verlies, met een afdakje boven een cijfertje, zijn gedachten zou kunnen afleiden. Terwijl hij zelf niet eens een afdakje boven zijn hoofd meer heeft. Wat zit ik hier in godsnaam toch te doen? Ik voel me alleen al schuldig door hier gewoon heel veilig mezelf te wezen. Wetende dat ik straks rustig naar huis kan wandelen zonder te moeten schuilen voor vliegende vijanden in een vreemd keldergat. En dat er thuis een vanzelfsprekende vader op me wacht in een onvernield huis. Dat het enige puin waar ik me doorheen moet worstelen, bestaat uit huiswerkjes waarvan de muren nog heel hoog rechtop staan. Ik kan er niet mee stoppen om hem met weemoed aan te staren. De krop die stilaan mijn keel vult, is niet meer weg te slikken met blije gedachten. Ondertussen gaan de bombardementen van wiskundige termen gewoon door. Heel zijn lichaam wil vluchten maar waar moet hij heen? Kon ik maar een afdakje boven zijn hoofd tekenen en de wortel van verdriet uit hem trekken. Dat zou pas straffe wiskunde zijn. Daar zou ik geheid de Nobelprijs voor de vrede mee winnen. En met het prijzengeld kon ik dat afdakje dan exponentieel vergroten om toe te passen op het cijfer acht miljard, de totale wereldbevolking. “Sarah! Opletten!” klinkt het opeens streng. “Ja meester…” Volgens mij let ik meer op dan de leraar. Het is duidelijk dat het bergaf gaat met het onderwijs. Als men imaginaire afdakjes voorrang geeft op echte. En dan maar tegen empathisch starende studenten vertellen dat wiskunde de wereld kan verbeteren. Zolang ik er later echte traandichte afdakjes mee kan bouwen, ben ik mee. Anders hoeft het voor mij niet. En voor Andrei ook niet denk ik…

[twafordizzy]

Papyrus - Hesiodus schreef sociaal bewogen poëzie

Papyrus – Hesiodus schreef sociaal bewogen poëzie

Beeld met het hoofd van Hesiodus; bron beeld: miciclopemiope.blogspot.com Homerus is bekend als één van de eerste dichters waarvan het werk (Odyssee en Illias) nog altijd gelezen kan worden. Minder bekend is de Griekse dichter Hesiodus (8-ste eeuw v. Chr. geboren en 7-de eeuw v. Chr. gestorven). Hesiodus was van eenvoudige boeren-komaf. Samen met zijn vader en broer Perses bewerkten ze een niet…

[jillianserbes]

Extra - Le Cirque du soleil - Corteo

Voor mijn verjaardag ben ik samen met mijn ouders naar ‘Le Cirque du Soleil - ‘Corteo’ in Vorst Nationaal geweest. Ik had er veel video's over gezien, waardoor ik er al heel lang naartoe wou gaan. Het was in 1 woord fantastisch. Alles was 1 mooi geheel. Zowel de bewegingen als de muziek waren hallucinerend. Wat ik ook geweldig vond was dat de muziekstukken waarop de acrobaten hun trucjes deden, in live voortgebracht werden, met echte muziekinstrumenten en zangers. Dit maakte van de prestatie dat het (voor mij) nog meer geslaagd was. Bovendien is de muziekstijl die in ‘Le Cirque du Soleil’ gebruikt wordt, één van mijn favoriete, wat het voor mij nog mooier maakt. 

Tot in de details was alles harmonieus. Het decor bijvoorbeeld, was sober, maar paste toch perfect bij de voorstelling. Het was zelfs met de hand geschilderd.  

Ik vind het fantastisch om bij zo een voorstellingen te zien wat een mens allemaal kan met zowel zijn lichaam, als met accesoires, muziekinstrumenten...

Het verhaal waarrond alles draaide vond ik ook heel goed gevonden, omdat het een mooie imaginaire wereld creeërde voor zowel kinderen als volwassenen.

Deze voorstelling laat je echt nog heel lang dromen over de sfeer, de muziek, de decors…

[jgysenbergs]

eindelijk weer een bericht op jg's nieuwe blog

na de klik https://gysenbergs.be/2022/05/brussel-een-sympathiek-rommeltje/

Brussel: een sympathiek rommeltje ...

Nu we stilaan uit het twee jaar durende corona-gat kruipen en verwonderd opkijken, staat de wereld weer klaar om ons te trakteren op de meest verbazingwekkende kunstige creaties en sublieme opvoeringen ooit. Originele en uitvoerende kunstenaars hebben al die tijd onder restricties moeten leven maar vliegen er nu met veel gusto opnieuw in.

Op naar de Bozar dus voor twee schitterende evenementen: de veelbesproken (én bekritiseerde) tentoonstelling van Rinus Van de Velde zijn werk en een uitvoering door het Zehetmair van Brahms, Webern en Sibelius.

Kranten, radio en TV hypten wekenlang “Inner Travels”, de fantastische exploten uit het atelier van Rinus Van de Velde (Leuven, º1983). Het zijn tekeningen, keramiek, installaties en foto’s plus een ongeveer 15 minuten durende film die refereren naar bestaande (en tegelijk tentoongestelde werken) tezamen met filosofisch aandoende onderschriften en teksten die een imaginaire biografie van de kunstenaar lijken voor te stellen.

Praktisch: de tentoonstelling is nog open tot 15 mei. De bookshop was gesloten toen we vertrokken maar online is de gesigneerde versie van de catalogus nog verkrijgbaar, de ongesigneerde is uitverkocht. De genereuze catalogus is een absolute aanrader, zelfs zonder de tentoonstelling gezien te hebben. Er zitten bijvoorbeeld drie uitstekende prints bij van RVdV’s mooiste werk. [1]

Where clouds become sculptures and a dog talks philosophy, 2015

Prop, Car, 2019

———————————————————————————————————

Een hapje eten in een van de vele etablissementen rond het kerkje onderaan de Kunstberg en terug naar de Bozar voor wat live muziek. Het Zehetmair kwartet komt uit Oostenrijk en behoort ongetwijfeld tot de top. Dat was goed te horen in het eerste strijkkwartet van Brahms, heel romantisch en uitdrukkingsvol uitgevoerd en heerlijk om te horen door de hoge auditieve definitie en omvangrijke dynamiek van live samenspel.  Elk instrument was perfect te onderscheiden en waar ik meestal m’n ogen dicht doe voor meer concentratie, ging ik deze keer toch af en toe eens kijken naar de virtuoze muzikanten.

Webern zijn zes bagatellen (1911-13) bestaan uit niet meer dan enkele motieven met twee of drie noten  en duren alles bij elkaar maar drie en een halve minuut. Geconcentreerde verrassing als bij een onverwachte aanraking of het zien van een vallende ster. Het publiek bleef heel even verbijsterd achter.

Het strijkkwartet van Sibelius, opus 56 “Voces intimae”, heeft minder noten op haar zang door de ingetogenheid en enige somberte in het begin maar evolueert al vlug – na het trage midden – naar een iets vrolijker en sneller einde. Het is geenszins klassiek maar hoort bij de post-romantische periode aan het begin van vorige eeuw.

Zehetmair strijkkwartet Brussel Bozar 4 mei 2022

[1] https://hannibalbooks.be/

[brievenuitinnsbruck]

Liefde op het eerste gezicht.

Dat deze uitspraak meestal pas in de mond wordt genomen maanden tot jaren nadat een relatie stand heeft gehouden, doet retrospectieve over-romanticering vermoeden. Bij de zeer prille relaties, wordt er veel zeldener gepocht. Gebaseerd op een rekensom van dagen/weken tot de eerste kus, is het moeilijk te zeggen wat nu het verschil is tussen ‚op het eerste gezicht‘ en ‚in tweede tijd‘.

Vriendschappen wordt zelden beschreven als ‘op het eerste zicht’. Op een skitour in Reith im Winkel, ging het Gipfel-gesprek met mijn twee Franse vrienden over de soorten vriendschappen die men op onze leeftijd nieuw aangaat. Die is anders als toen we student waren. Het concept ‘tijd’ en hoe je dit investeert, verandert in de loop der jaren. Een dag heeft 24h. De uren moet je verdelen onder het hoogstnoodzakelijke: slapen, werken en maatschappelijke verplichtingen.

Slapen kan kort maar niet te kort. Anders verlies je op de andere vlakken.

Werken moet zo efficiënt mogelijk. Maar als je de gewerkte uren kwalitatief wilt laten meetellen, moet je er ook in investeren. Ergens goed in worden, geeft geluksgevoel. Ergens goed in worden, vraagt tijd. Dus investeren in je werk, vraagt tijd. Werken tussen 9-17h gaat de aanloop naar perfectie te lang maken. De meeste mensen die ik ken, die gelukkig zijn in hun werk (en dus per definitie mijn bias en beschermde wereld representeren), tellen niet hun uren op of af. Die vrijheid maakt langere dagen veel gemakkelijker. Meestal bepaald het werk ook een groot deel van je persoonlijkheid en maatschappelijke status, 2 andere redenen waarom je, net zoals bij slaap, moet zien dat de som niet negatief wordt. Het cliché dat corona veel vragen heeft opgeroepen over het concept ‘werken’, zie ik meer en meer terugkomen bij mijn vrienden en omgeving. Ik zit in een bubbel van hoog-opgeleide mensen. In veel jobs, zeker diegene gerelateerd aan marketing, bussiness, ..., is de waarde gelinkt aan 2 zaken: sociale omkadering (collega’s, bureau, uitstappen, bezoeken, ...) en aan de belofte/perspectief op doorgroeimogelijkheden. Home office, de niet-sexy variant van ‘digital nomads’ en ‘remote working’, heeft de sociale omkadering volledig gevloerd. De managers die hun personeel normaal gezien in het gareel zouden houden, die op tijd opstandig gevoelens en ontevredenheid zouden oppikken en insnoeren met een opslag of upgrade, hebben nu geen zicht meer op wat er omgaat in het hoofd van hun ‘people’. De sociale omkadering geeft een soort berusting en intrinsieke motivatie: je zet jezelf als mediaan en kan van daar uit beginnen werken om te stijgen op je eigen ‚imaginaire maatschappelijke’ ladder. Ook het feit dat je werk kan leiden tot ‚micro-adventures‘, is volgens mij iets dat we allemaal nodig hebben.

Maatschappelijke verplichtingen... die zijn er of zijn er niet. Dat is iets dat je jezelf oplegt. Maar uit gesprekken met vrienden, lijkt er toch eentje te zijn die op een leeftijd van 30 jaar sterker aanwezig wordt: de start van een familie. Natuurlijk is deze drang ook een beetje aangedreven door een instinct. En natuurlijk is het logisch dat je dit nastreeft omdat het iets is waar je gelukkig van wordt. Je beseft dat het nest van je ouders (wat een constructie was van onvoorwaardelijke liefde) reproduceerbaar is. Onvoorwaardelijke liefde is heerlijk en zowel het geven als het nemen zijn gelijkwaardig in hun impact. Daarnaast is het ‘onderhouden’ van onvoorwaardelijke liefde minder vermoeiend als dat bij klassieke vriendschappen. Daarnaast moet ook wel gezegd worden dat we leven in een Westerse maatschappij waarbij het gezin de norm is. Een gezin doet je ‚erbij horen’, je wordt deel van de norm. De norm zijn is steeds binnen de ‚comfort zone’. Hoe vrijgevochten je ook bent, hoe progressief je jezelf ook vindt en hoe fel je jezelf ook begeeft in hippie-kringen, iedereen zoekt een levenspartner. Meer nog: als je alleen bent, wordt dit steeds als een afwijking van het normale aanzien. Niet dat het als “abnormaal” wordt benoemd, maar helemaal normaal, vinden de mensen het ook niet. Tinder en de noodzaak van je vrienden om je te koppelen aan andere vrijgezellen, bewijst hoe dat het een situatie is, die iedereen lijkt te willen omgooien.

Maar om nu tot mijn punt te komen. Met enkel die drie noodzakelijke dingen, is een dag niet volmaakt.

Sport, beweging, movement is iets wat ik steeds vaker hoor vallen. Bij gelijk wie. Gaande van mijn Italiaanse kotgenote die kapot thuis komt van haar werk, die zegt dat ze enkel nog haar chocomelk wilt drinken en wilt slapen maar die een uur later haar zwemzak op haar rug gooit en naar Olympiabad fietst.

Tot mijn Russische kotgenoot die voor zijn 10h-shift in zijn Italiaanse fastfoodchain, toch nog gaat wandelen en gaat fitnessen en die op het einde van de dag, na enkele bieren, het enthousiaste is over de 100kg die hij heeft kunnen benchen.

Tot de verpleegster aan wie ik vraag wat haar weekend brengt: “etwas draußen, ich weiß noch nicht was aber sowieso in die Bergen, frischen Luft.“ Tot de bejaarde vrouw in de lift die naar mijn ski‘s kijkt en zelf vertelt dat ze na haar inkopen, de rivier zal afwandelen.

Tot dan Antoine die mij belt om te zeggen dat hij pas om 21h op restaurant zal zijn, omdat hij eerst nog moet bewegen. Na een dag computerwerk heeft hij dit nodig.

Als laatste om de dag volmaakt te maken: sociale connectie. Na je werk, na je sport, wil je, een beetje moe, slenteren naar de pizzeria om de hoek en je een bier en pizza vegetarian bestellen, en genieten tot ze je een limoncello en espresso komen brengen.

Bepaalde nieuwsberichten vielen mij op. Ze tonen hoe de inflatie zijn invloed begint te hebben. Op de kleine mensen en niet enkel aan het tankstation. Ongelofelijk fascinerend hoe abstracte concepten doorsijpelen in je omgeving.

Op de lift naar boven, vertelde een vader van een kleine jongen mij (beide met semi-professionele sleeën in de hand) dat hij nog snel deze aluminium slee had gekocht omdat de supply chain was drooggevallen en er geen nieuwe meer gebouwd konden worden.

In Italië heerst er een sterke ‘espresso-cultuur’. Een traditie wiens prijsregulatie al sinds 1911 vastligt. Er ontstonden er protesten toen men de prijs, waarschijnlijk noodgedwongen, moest doen stijgen omdat de marktprijzen van de koffie zo snel aan het toenemen zijn. In bovenstaande artikels zie je hoeveel er veranderd is in enkele maanden: een prijsstijging leek onmogelijk tot opeens ook dit heilige muurtje sneuvelde.

In Frankrijk zagen we iets gelijkaardig (niet wat de onderliggende oorzaak betreft) maar wel de emotie die voedsel uitlokt: een prijsdaling van het stokbrood beroerde de gemoederen genoeg om er internationale attentie aan te geven.

Innsbruck. My city. Twee andere zaken die ik tegenkwam en die (eindelijk over iets anders gaan als skiën en sneeuw:

De eerste is HNRX. De bekendste grafitti-artiest van Innsbruck. Zijn werk bestaat uit ‚Naturalien‘.

Je vindt hem ook in Berlijn, Wenen en Zürich. In Innsbruck hebben de grafitti-artiesten 2400 vierkante meter ter beschikking gekregen. Het rebelse is dus wel wat zoek. Maar dit hoeft geen negatief effect te hebben op de creativiteit.

Zijn bekendste werk: Inns‘wurscht. Wat een roze worst is en een reactie op het nieuwe stadslogo.

Het andere dat ik ontdekte: Die Klockerstiftung.

Villa Klocker, ontworpen door architect Wilhelm Adamer, is een prachtig gebouw met grote panorama-vensters en marmeren vloeren. De familie Klocker creëert er een huis voor Tiroolse kunst en wetenschap. Bijna niets over terug te vinden online maar je wilt dit toch even gezien hebben. Adres is hier.

Over architectuur gesproken. Deze kleine hut kwam ik tegen tijdens een afdaling in de buurt van Serles (met het intrigerende Maria-Walrast). Moderner design als de klassieke chalets!

Hieronder een prachtige, pagina-grote, illustratie van alcohol en zijn consumptie over de wereld heen. Die Zeit blijft verbazen met hun niet-bij-te-benen journalistiek.

Op Serles zag ik een plakkaat met de ‘Seven Summits Stubai’:

Das Zuckerhütl (3.507 m) mit seiner ganzjährigen, weißen Haube aus Schnee.

Der vielfältige Wilde Freiger (3.418 m).

Der lange als höchster Berg Tirols angesehene Habicht (3.277 m).

Die Rinnenspitze (3.003 m), der am einfachsten zu besteigende Dreitausender.

Die markante, von Goethe als »Hochaltar Tirols« bezeichnete Serles (2.717 m).

Der einfache, aber wegen seines Panoramablicks besonders lohnende Hohe Burgstall (2.611 m).

Der Elfer (2.505 m), der Hausberg von Neustift.

Een nieuwe uitdaging voor lente-zomer 2022?

[michielsfemke]

Ik heb voor het onderwerp sociale media gekozen omdat het een medium is dat ik in mijn dagelijks leven gebruik. Ik maak het meest gebruik van Instagram. Dit is een sociale media waarop je foto’s kan plaatsen en anderen mensen hun foto’s kan zien en deze natuurlijk kunt liken. 

Het voordeel hiervan is dat je al je leuke herinneringen en gebeurtenissen hierop kunt plaatsen. Ook door foto’s van andere te bekijken kan je plaatsen ontdekken, bv. leuke barretjes,.... Je leert hier ook veel mensen door kennen. 

Het negatieve is dat veel mensen zich anders gaan voordoen zoals ze zijn en alleen hun beste kanten gaan laten tonen op dit medium. Het gevolg hiervan is dat veel mensen niet tevreden worden met hun leven en een druk voelen om te voldoen aan de eisen die worden gesteld door deze toestanden

Ook word hierdoor een imaginaire wereld gecreëerd door de verschillende momenten die gedeeld worden. Je kan je inleven in mensen hun leven en de gebeurtenissen van over de hele wereld; Plaatsen, gebeurtenissen, manieren van leven,...

[stefselfslagh]

Wim Helsen: “Iets klopt niet in mijn leven.”

Dit stuk verscheen op 15 februari in De Morgen Magazine.

Winteruur, het programma waarin Wim Helsen (51) onder het mom van tekstexegese in andermans hart loert, is al aan zijn vijfde jaargang toe. En als het van de presentator afhangt, komen er nog minstens vijf bij. "Ik ben een groot voorstander van het combineren van ernst met luim."

Het is woensdag, de winter toont zich van zijn genadigste kant en ik heb een afspraak met de man die mij al vaker de slappe lach heeft bezorgd dan Nigel Williams, Henk Rijckaert en Donald Trump combined: Wim Helsen.

We ontmoeten elkaar in brasserie De Ketel in Berchem, al een paar jaar zijn stamcafé. Al is zijn verknochtheid aan De Ketel niet het resultaat van een vergelijkende kroegentocht. "Je stamcafé kies je niet. Dat is gewoon het café dat het dichtst bij je huis ligt."

Hij vraagt of ik mijn koffie zwart drink en pikt mijn dosis melk in zodra ik 'ja' heb geantwoord. "Koffie zo zwart als het zweet van den duvel", zegt hij terwijl hij naar mijn kopje staart. "Is dat een uitdrukking?", vraag ik. "Vanaf nu wel", grijnst hij.

Hij had dit interview liever ontweken. "Ik word niet graag geïnterviewd en nog minder graag gefotografeerd", had hij gemaild. "Dus als jij zegt: ik heb een lange lijst met mogelijke interviewees, dan laat ik de kelk graag passeren. Maar als je zegt: jawel, het moet, dan maak ik tijd voor je." Ik maakte van mijn hart een brok graniet en antwoordde: 'Slecht nieuws: het moét.'

Om zijn lijden te verzachten, heb ik een presentje meegenomen: een onbeduimeld exemplaar van Return To The City of White Donkeys van James Tate. Een bundel vol poëzie die geen poëzie is: het leek me een passend geschenk voor de presentator van een boekenprogramma dat geen boekenprogramma is.

Winteruur, het programma in kwestie, is op Canvas een vaste waarde geworden. Het werd voor het eerst uitgezonden in oktober 2015: Otto-Jan Ham kwam een tekst van Spinvis voorlezen en vroeg zich vervolgens luidop af of hij op zijn 36ste al over zijn piek heen was. "Misschien bereik je je piek pas op je zestigste", reageerde Wim Helsen. "Wanneer je vaststelt dat je dochters, Dolores en Filipa, zelfstandige en liefdevolle vrouwen geworden zijn." Troostende woorden in ruil voor een stukje literatuur: Winteruur had zijn gat in de dagafsluitingsmarkt gevonden.

Tegen eind maart zal Wim Helsen al 375 winterdagen met een poëtische zucht uitgeleide hebben gedaan. Of is het een illusie om te denken dat een programma dat geconcipieerd werd als 'woorden voor het slapengaan' ook daadwerkelijk  voor het slapengaan bekeken wordt?

"Er zijn mensen die naar Winteruur kijken en meteen daarna in bed kruipen", zegt Wim Helsen. "Maar er zijn ook mensen die op zondagnamiddag vijf afleveringen na mekaar bekijken. En dat is even goed. Al blijven we tijdens de opnames wel doen alsof we de dag afsluiten. Dat geeft het programma de juiste sfeer. Ook voor de mensen die 's ochtends naar Winteruur kijken. Zij kunnen ons programma dan gebruiken om rustig de dag in te kabbelen."

Friedl Lesage vertelde me ooit: 'Ik praat met zoveel uitzonderlijke mensen dat ik mezelf hoe langer, hoe minder interessant vind.' Jij interviewt nu al vijf jaar notabele stervelingen. Herken je je in de woorden van Friedl?

"Niet echt. Maar ik heb dan ook nooit gedacht dat ik wél interessant ben. Ik heb niet het gevoel dat ik al interviewend iets verlies."

Je gasten brengen telkens een tekst mee die een bijzondere betekenis voor hen heeft. Waarom mogen ze geen beeldfragment of een lied kiezen? Daarmee zou je toch ook een aangenaam 'Let's call it a day'-sfeertje kunnen oproepen?

"Ja, maar dan zou Winteruur een ander programma zijn. We hebben gekozen voor eenvoud en beperking: we werken enkel met teksten en we praten niet langer dan tien minuten. Dat maakt Winteruur uniek. Het is bijna geen televisie. En dat vind ik er zo mooi aan. Teksten zijn bovendien zeer geschikt om ervaringen en wijsheid door te geven. Woorden doen een beroep op je voorstellingsvermogen. Ze vragen je om de wereld tijdelijk te zien zoals de auteur van de tekst hem ziet. Dat is een nuttige bezigheid: het scherpt je verbeeldingskracht aan."

Laat ik je een als klacht gecamoufleerd compliment geven: ik vind het vaak jammer dat Winteruur al na tien minuten voorbij is. Zou je programma zoveel slechter zijn als het twee keer zo lang zou duren?

"Ja. Dat ik maar tien minuten met mijn gasten praat, creëert scherpte. Vijf jaar geleden hebben we testafleveringen gemaakt waarin de gesprekken langer duurden. In die proefprogramma's bleken zowel mijn gasten als ik teveel achterover te leunen. De energie die nu in het programma zit, ging toen verloren. In de beperking toont zich de meester. Het concept van Winteruuris maar een vierkante meter groot. Maar op die beperkte ruimte kunnen we schone danskes placeren."

Nadat Sofie Lemaire in de Winteruur-canapé een stukje voorlas uit The Breast van Philip Roth heb ik dat boek zelf ook gekocht. Welke boeken heb jíj dankzij je eigen programma al ontdekt?

"Dat zijn er veel. Dolores Boeckaert leerde me Het Verstoorde Leven van Hetty Hillesum kennen. Maaike Neuville Brieven Aan Een Jonge Dichter van Rainer Maria Rilke. Radna Fabias De Vragende Vorm van Padgett Powell. Ik zou nog meer titels kunnen opsommen. Maar dan zou ik je beginnen te vervelen, vrees ik."

Als je zélf te gast zou zijn in Winteruur, welke tekst zou je dan meenemen?

"Mocht ik vandaag uitgenodigd worden, zou ik waarschijnlijk iets voorlezen uit het boek dat je mij net gegeven hebt. (Neemt het boek van James Tate en leest het motto van het boek voor, geschreven door Nathaniel Hawthorne:) 'The trees reflected in the river - they are unconscious of a spritual world so near them. So are we.' Dat vind ik een grappig stukje tekst. 'De bomen die gereflecteerd zijn in de rivier, zijn zich niet bewust van de spirituele wereld zo dicht bij hen. En hetzelfde geldt voor ons.' Hawthorne plaatst mensen qua ontwikkeling op hetzelfde niveau als bomen. Geestig. Maar hoe kan hij beweren dat hij zich - net zoals de bomen - onbewust is van de spirituele wereld en er tóch iets over schrijven? Als je je ergens niet bewust van bent, kan je er toch ook niet over nadenken?"

Welke Winteruur-aflevering heeft jou de voorbije vijf jaar het meest ontroerd of het hardst doen lachen?

"Mm. Mag ik die vraag aan jou stellen? Welke aflevering van Winteruur vond jíj memorabel?"

Die met ex-veldrijder Paul Herygers. Hij las een stukje tekst voor uit Rocky van Buurman en haalde herinneringen op aan zijn overleden hond Kitty. "Ach Kitty", zei hij op het einde half verdrietig en half dankbaar. Of hoe je een hond ook met je stem kan aaien.

"Paul Herygers was inderdaad geweldig. Hij voelde geen enkele terughoudendheid terwijl hij over Kitty vertelde. Hij is zowel onvervaard als liefdevol. Die twee eigenschappen tref je zelden in dezelfde persoon aan."

In het derde seizoen van Winteruur was je jeugdidool Jules Deelder te gast. Is het interviewen van persoonlijke helden moeilijker dan het interviewen van minder geadoreerde gasten?

"Ja. Mijn gesprek met Jules Deelder was wel goed, maar mijn ontzag voor hem zat mijn nieuwsgierigheid in de weg. Ik was wat minder open, wat minder alert. Toen ik met Arnon Grunberg praatte, had ik dat ook. Het overkomt me niet vaak, maar af en toe dus wel."

Welke mensen zijn nog niet in Winteruur geraakt, maar zou je alsnog in je zetel willen verwelkomen?

"Vincent Kompany. Delphine Persoon. Romelu Lukaku. Judith Herzberg. Kardinaal De Kesel.Seckou Ouologuem. Angèle. Ramsey Nasr. Yassine Boubout. Will Ferdy. Joris Luyendijck. En dan vergeet ik nog een heleboel namen. Ik heb al vaak gedacht: 'Nu zal het wel op zijn.' Maar als ik dan mijn lijstje met potentiële gasten bekijk, blijken er altijd weer genoeg namen op te staan voor nóg een nieuw seizoen."

Winteruur balanceert behendig op de grens tussen ernst en humor. Is een aflevering van Winteruur waarin niks te lachen viel een mislukte aflevering? En omgekeerd: is een Winteruur waarin niks te overpeinzen viel tevergeefs geweest?

"Geen van beide. Al ben ik wel een principieel voorstander van het combineren van ernst met luim. Ze heffen elkaar niet op, ze versterken elkaar. Hoe dieper de ontroering, hoe groter de lach. En omgekeerd."

Kan je ergens heel hard om lachen en het toch ernstig nemen?

"Natuurlijk. Het is bijvoorbeeld perfect mogelijk om mensen liefdevol uit te lachen. Vaak bewijs je hen daarmee een grotere dienst dan wanneer je hen ernstig neemt. Twee weken geleden had ik ruzie met mijn vrouw. Op een bepaald moment zei ze: 'Gij neemt mij niet au serieux.' Ik antwoordde: 'Ik neem u wél au serieux. Ge neemt u zélf niet au serieux.' Ik was bloedernstig toen ik dat zei. En toch begon ze ineens keihard te lachen. Ze zei: 'Hoe wilt ge nu dat we op die manier ruzie maken? Dat gaat toch niet?' En toen was de ruzie afgelopen. Ik ben zelfs vergeten wat het probleem was. Dus ja, je kan wel degelijk ergens om lachen en het toch ernstig nemen." (lacht)

Kan jij bevriend zijn met mensen die niet grappig zijn?

"Mensen moeten van mij niet grappig zijn, maar ik vind het wel belangrijk dat ze gevoel voor humor hebben. Dat ze humor herkénnen. Dat ze er ontvankelijk voor zijn."

In Humo zei je ooit: 'Als ik het publiek een lach kan ontlokken, is dat goed, maar als mijn voorstelling louterend werkt, is dat nog beter.' Mik je met Winteruur op dezelfde loutering? Het programma verzoent me vaak met de onvolmaaktheid van het universum.

"Ja? Dat is fantastisch. En dus zal het ook wel de bedoeling zijn." (lacht)

Hij neemt een slok van zijn inmiddels lauwe koffie en ziet op straat een bekende voorbijfietsen. "Ha! De Wout. Die is keigrappig met een fietshelm op zijn hoofd. Hij is huisdokter. En hij is ofwel extreem ernstig ofwel compleet losgeslagen. Hij beoefent een gevechtssport. Ooit vroeg ik hem op straat om mij een kleine demonstratie te geven. 'Geen probleem', zei hij. 'Val mij aan met een imaginaire blaffer en ik laat je zien hoe ik je onschadelijk zou maken.' Binnen de minuut lag ik zogezegd op de grond en was hij als een bezetene aan het stampen, kloppen, roepen en tieren. Tegen de voorbijgangers die passeerden, zei ik: 'Dit is een dokter, mensen. Een dókter.'" (lacht)

Ik overweeg om Wout gierend van de voorpret achterna te lopen en hem te vragen om mij ook eens denkbeeldig te jiujitsu-en. Maar ik beheers me en schakel qua gespreksonderwerp over op Hoe Te Leven, de voorstelling waarin Wim Helsen vanaf april met collega-cabaretier Johan Petit op zoek gaat naar een handleiding bij het leven. In de brochure wordt de show als volgt aangekondigd: 'Wim Helsen en Johan Petit selecteren elk vier levenswijsheden die ze op geheel eigen wijze aan het publiek presenteren. Het publiek kiest vervolgens in rondes welke stelling ze de beste vinden. De avond eindigt met een grandioze finale waarin de beste wijsheid gevierd wordt.'

Alle voorstellingen van Hoe Te Leven zijn al maanden uitverkocht. Is het genre van 'de gebruiksaanwijzing bij het leven' onverslijtbaar? Zullen mensen altijd op zoek blijven gaan naar manieren om in hun woelige levens het hoofd boven water te houden? "Ik denk het wel", zegt Wim Helsen. "Al is het zeer de vraag of de mensen die een ticket hebben gekocht voor Hoe Te Leven wel beseffen dat onze voorstelling over levenswijsheden gaat. Sommigen hebben waarschijnlijk enkel onze namen gezien en gedacht: 'Wim Helsen en Johan Petit? Dat wordt lachen, we gaan.' Los daarvan vertellen Johan en ik tijdens Hoe Te Leven niet wat de ultieme manier van leven is. Het is aan de mensen in de zaal om dat te bepalen. Er komt zelfs televoting aan te pas."

Hoe Te Leven had dan ook een tv-programma kunnen zijn, dacht ik toen ik de aankondigingstekst las.

"Nu je het zegt. (denkt even na) Stel je voor: een Eurovisiesongfestival, maar dan voor levenswijsheden. Elk land moet een wijsheid uit een ander land verdedigen. En op het einde mag heel Europa via televoting stemmen. Tot er een duidelijke winnaar is. En een duidelijke verliezer: een land dat een levensvisie aanhangt waarover alle Europese landen unaniem zeggen: 'Zo gaan we dus niét leven.'" (lacht)

Zijn er levenswijsheden die joú ooit geholpen hebben?

"Er is een zin van Mahatma Ghandi waar ik vaak wat aan heb: Be the change you want to see in the world. Die zin houdt me een spiegel voor. Soms erger ik mij aan mensen die onbeleefd of onverschillig zijn. Maar dan denk ik aan de Ghandi-quote en dan verdwijnt mijn irritatie weer. Omdat ik dankzij Ghandi zie dat het probleem niet zozeer bij de ander ligt: ik kan ook onverschillig en onbeleefd zijn, al vergeet ik dat graag. Zijn zin legt de focus opnieuw op mezelf: hoe wil íkin het leven staan? Dat is heel heilzaam."

Ik las dat je ook De Kracht Van Het Nu van Eckhart Tolle een verkwikkend boek vind. Waarom precies?

"Omdat Tolle aantoont dat we voortdurend verhalen creëren over onszelf. En dat dat ook máár verhalen zijn: constructies van ons brein die we even goed weer kunnen loslaten. Ik geef een voorbeeld: bijna iedereen zou zich kunnen wentelen in een slachtofferverhaal. Je bent altijd wel érgens de dupe van. Is het niet van brute pech dan wel van fysieke of intellectuele beperkingen. Maar het slachtofferverhaal is maar één mogelijk verhaal. Je kan je ook op andere aspecten van je bestaan concentreren en een heel ander verhaal componeren. Of helemaal géén verhaal. Want eigenlijk zegt Tolle: 'Hoe meer we in een verhaal figureren, hoe minder we in het nu leven. Echte vreugde is te vinden in de afwezigheid van een verhaal.' Daar ben ik het mee eens. Ik ben op mijn best - en daarmee bedoel ik: open, vrij van angst - als ik niet met mezelf bezig hoef te zijn. Als ik mij laat opslorpen door wat andere mensen meemaken. Door hoe zíj de wereld ervaren."

In de Wereldbeeld-filmpjes op canvas.be poneer je zelf een levenswijsheid: 'De belangrijkste deugd in het leven is met lichtheid je omgeving opvrolijken.' Dat is een mooie omschrijving van wat jij beroepshalve doet, maar doe je het ook in gezinsverband? Help jij je vrouw en kinderen met 'lichtheid' hun zorgen te vergeten?

"Dat denk ik wel, ja. Ik zou het alleen ook voor mezelf moeten kunnen doen."

Dat vind je moeilijker?

"Ja."

Waarom?

(denkt na en ontwijkt vervolgens de vraag) "Het zou al helpen als ik zou stoppen met roken. Dat ik nog altijd rook, toont aan dat ik nog altijd de behoefte voel om te vluchten in iets. Om mij terug te trekken. In een cocon te kruipen."

Dat je rookt, bewijst volgens jou dat er iets niet klopt in je leven?

"Ja. Maar het is moeilijk om te benoemen wat er dan precies scheelt. Laat staan dat ik er in De Morgen over wil uitwijden." (glimlacht)

Zijn er mensen die joú met lichtheid kunnen opvrolijken'?

"Absoluut. Mijn moeder, bijvoorbeeld. Ze brengt op een heel entertainende manier verslag uit over de avonturen die ze als 78-jarige beleeft. Soms neemt ze de bus van Mechelen naar Melsbroek om samen met tante Lieve op bezoek te gaan bij tante Mafalda. Dan loopt er altijd vanalles mis: ze stappen te vroeg af, het begint te regenen, ze schuilen in een kerk, ze worden geholpen door een Albanees die hen met de auto naar Melsbroek brengt, ... Dat soort verhalen. Heel leuk om naar te luisteren. Als kind of adolescent ben je niet echt geïnteresseerd in je ouders. Nu hang ik aan mijn moeders lippen."

In een oud interview met De Volkskrant zei je dat je al op jonge leeftijd geleerd hebt om de lichtheid op te zoeken: je maakte met je broers plezier als tegengewicht voor de spanning die in de lucht hing wanneer je vader thuis was. In het interview noem je je vader 'iemand die fundamenteel verongelijkt, gefrustreerd en ongelukkig was en voor  een sfeer van angst en nervositeit zorgde'. Hoe kan je in zulke omstandigheden humor produceren?

"Ik denk dat dat net de omstandigheden bij uitstek zijn waarin humor ontstaat. Soms heb je humor nodig om te kunnen blijven bestaan, weet je wel. Maar voor alle duidelijkheid: wat ik in dat interview zei, is maar een deel van de waarheid. Hoe autoritair mijn vader ook was, ik heb hem altijd graag gezien. Hij was niet alleen hufterig, maar ook intelligent. En hij kon ontzettend lief, charmant en grappig zijn. Hij is drie jaar geleden gestorven, maar ik had mij al lang voor zijn dood met hem verzoend. Als ik vandaag aan mijn vader denk, is het met liefde. En met bewondering: hij was verslaafd aan alcohol, maar hij is er toch maar in geslaagd om zijn drankverslaving te overwinnen. Er zijn niet zo veel mensen die dat kunnen zeggen."

Wat voor vader ben je zelf?

"Een ontspannen vader, denk ik. En wellicht ook een veel te permissieve. Ik kan mijn kinderen moeilijk verwijten dat ze voor de zoveelste keer Friends bingewatchen: ik kijk soms zélf tot een stuk in de nacht naar series. Het goeie nieuws is dan weer dat mijn kinderen niet bang zijn van mij. Terwijl ík vroeger wél schrik had van mijn vader. Op dat gebied doe ik het dus toch beter."

'Love is an agreement between two people to overestimate each other', schreef filosoof Emil Cioran. Komt dat enigszins in de buurt van jóuw kijk op de liefde?

"Het is een goeie oneliner, maar ik heb toch een andere definitie van de liefde. Ik verklaar mij nader. Ik heb ooit nog lessen Nederlands gegeven aan anderstaligen. Op een dag had ik mijn leerlingen - ze waren met zestien - een opdracht gegeven die ze in hun eentje moesten uitvoeren. Hun banken waren in hoefijzervorm opgesteld, de lentezon viel door de hoge klasramen naar binnen, ze waren allemaal heel geconcentreerd aan het werk. Terwijl ik hen vanachter mijn lessenaar zat te observeren, werd ik plots overspoeld door een golf van liefde. Pure, zuivere liefde. Wel, volgens mij verschilt de liefde die ik toen voor mijn leerlingen voelde niet wezenlijk van de liefde die mijn vrouw of kinderen in mij losmaken. Liefde is liefde. Je hebt relaties waarin liefde stroomt en je hebt er waarin dat niét het geval is. Maar in zijn meest geconcentreerde vorm is liefde in elke relatie hetzelfde."

Is liefde niet heel vaak zelfliefde? Door toegewijd met onze kinderen bezig te zijn, leiden we de aandacht af van onze eigen besognes en voelen we ons beter over onszelf. Dat maakt de liefde die we voor onze nakomelingen voelen minder onbaatzuchtig dan ze lijkt.

"Ja, maar alle liefde is zelfliefde. Je herkent jezelf in de ander. Dat kan ook niet anders: we kunnen ons moeilijk van onszelf loskoppelen. Wetenschappers bevestigen overigens wat jij zegt. Onderzoek heeft aangetoond dat huisdokters - die over het algemeen een erg veeleisende job hebben - veel minder kans maken op een burn-out als ze kinderen hebben. Omdat hun kinderen hen 's avonds min of meer dwingen om los te laten waar ze overdag mee bezig zijn geweest. Conclusie: kinderen maken, je doen dat voor jezelf. En dat is ook geen schande."

Het gepraat wordt gekeuvel, we fladderen als vlinders met ADHD van het ene gespreksonderwerp naar het andere. Passeren nog de revue: stoppen met roken (nogmaals, Wim: Champix), een Nederlandse versie van Winteruur ("Als dat te combineren is met mijn voorstellingen: waarom niet?") en het probleem met kranteninterviews ("De geschreven weergave van een gesprek is zelden waarachtig.")

Voor hij zijn muts weer opzet en De Ketel verlaat, vraag ik hem nog of hij al een nieuwe solovoorstelling aan het schrijven is. Hij knikt en zegt: 'De werktitel is Ram Rem De Tram. Of Ram Rem De Tram Ram Rem. Of Rem Ram De Tram. Maar ik denk dat het Ram Rem De Tram wordt."

Ik reken af en ga in de straten van Berchem alsnog op zoek naar dokter Wout.

[jurjenkvanderhoek]

DENKBEELDIGE DROOMWERELDEN BEVOLKEN DE GALERIE VAN HET MUSEUM

Loop ik door het landschap slaat mijn harde schijf allerlei indrukken op. In mijn brein worden gedachten gevormd die waarnemingen zijn van de werkelijkheid. Later kan ik deze ervaringen oproepen en mijmeren over wat ik zag. In die filosofie wordt wat ik heb gezien positief misvormd door het gevoel dat die omgeving bij me opriep. Ik zie in gedachten dus niet de realiteit, maar dat wat mijn beleving ervan tot werkelijkheid maakt. De gewaarwording is een samenspel van zien, horen en ruiken. Deze zintuiglijke observatie verwordt tot een abstract gevoel. In gedachten beleef ik de sensatie van mijn landschap opnieuw. Mijn landschap, want ik eigen mij dat wat ik zag toe. Zo beleeft ieder individu, elk mens, de omgeving op een eigen manier. Maakt er een eigen sfeer van. Een persoonlijk decor waarin de beleving een hoofdrol speelt.

Dat is wat Jacobien de Rooij doet. Al de indrukken die zij opdoet in de natuur, het landschap, worden tot haar omgeving, haar wereld. Naar de waarneming tekent zij het landschap uit. Maar het is haar waarneming, haar persoonlijke gewaarwording. In krijt verbeeldt zij kleurig wat ze tijdens tochten in gedachten opsloeg en meenam naar huis. In het atelier worden die flarden realiteit tot een nieuwe werkelijkheid. Als het ware als collage opgebouwd en nergens exact volgens de waarneming uitgewerkt. Het zijn deeltjes van die werkelijkheid tot een nieuwe realiteit gevormd.

Het lijkt naar de waarneming gemaakt te zijn en in feite is dat ook zo. Maar niet de waarneming zoals ik deze opsla en meeneem wanneer ik door het landschap ga. Want ieder mens neemt verschillende dingen waar, heeft oog voor andere details in het geheel. Van meerdere tijden en plaatsen kunnen die observaties tot een enkele compositie worden. Ieder werk van De Rooij is een reconstructie van indrukken en invalshoeken, gevoelens en stemmingen. Daar de emotie een grote rol speelt in het geziene beeld. Zoals de smaak een gerecht sensationeel kan maken, terwijl dat opgemaakte eten ook al oogstrelend is.

Jacobien de Rooij maakt van de natuur een persoonlijk systeem. Door alle waarnemingen bij elkaar te harken kan ze een samenspel van verbeeldingen maken. Een samenstelling van de zichtbare werkelijkheid, door deze te combineren met verborgen details die voor haar in gedachten meespelen. Het is zo dat het kunstenaarsoog, door jaren training van anders kijken en geconcentreerd zien, meer waarneemt dan dat het ‘gewone’ oog dat doet en kan. De kunstenaar kijkt om de waarneming heen en ontdekt een nieuwe wereld. Dat gezicht achter de werkelijkheid geeft een fris inzicht op de zichtbare realiteit.

De Rooij laat meer zien dan dat er in feite te zien is. En eigenlijk ook weer niet, want alles dat zij op papier zet bestaat en is, komt voor en speelt zich af. Alleen niet in de situatie zoals zij deze op papier zet. Jacobien misleidt met haar werk mijn blik. De tekeningen als schilderijen mystificeren mijn zien. Het is een mysterie hoe de verbeelding de aandacht zo kan concentreren op iets wat werkelijkheid lijkt maar dat niet is. Een imaginaire wereld herinnerend aan wat ik ooit in werkelijkheid eens gezien heb. In haar idee krijgt die wereld een dimensie meer. Een maat meer dan dat wat ik om mij heen zie. Denkend aan de werkelijkheid, een gedachte toevoegend. Een magisch denkbeeld.

Bij de tentoonstelling ‘Systema Naturae’ van haar werk in Museum Galerie Heerenveen tref ik de uitgave “Kijk dan!” aan. Een boek waarin De Rooij een overzicht van haar tekeningen laat zien tot de datum van verschijnen in het jaar 2020. Gelijktijdig was er in de maand september van dat jaar een tentoonstelling van dat werk aan huis en in haar atelier. Over de werken in die uitgave liet ik al eens eerder mijn gedachten gaan. “Telkens stelt ze zichzelf op de proef en probeert haar eigen kunnen voortdurend te overtroeven. Ieder volgend werk moet meer sprekend zijn. Elk vorig werk is dat zeker.” Nu, enkele jaren verder, heeft De Rooij haar plafond niet bereikt. Nog voortdurend bevecht zij gedetailleerd elk formaat. In handzame afmeting werkt zij even monumentaal als op menshoge composities. Eens schijn ik aan de oever van een kabbelende rivier te zitten, dan lijk ik al snorkelend een blik onder water te werpen, op een ander moment spiegelt mijn beeld zich in een raam waardoor ik de omgeving zie. Ook toont ze me de microscopische wereld, de aarde waaruit leven ontstaat. Kiezels die hun vorm krijgen in de tijd en kleuren naar het moment van beleven. Flora dirigeert het orkest van tinten, transparantie speelt de eerste viool.

Daarnaast schijnt het dat Jacobien de Rooij de traditie van de schoolplaat voortzet. Cornelis Jetses en Marinus Koekkoek onder andere propten hun tekeningen vol met details. Zo dat de meester zijn breedvoerige verhaal met behulp van de aanwijsstok kon illustreren. De wereld werd aanschouwelijk gemaakt, want één tekening zegt meer dan honderd woorden. Vaak werden deze platen bevolkt door bijvoorbeeld dieren en insecten die je normaal niet bij elkaar in de buurt ziet. Ze passen in een bepaalde habitat echter wel samen. Dat is wat De Rooij ook wel doet in haar werk. In haar jungle zitten dieren gebroederlijk naast elkaar, die zich gewoonweg tot op de dood bevechten. In dat opzicht kunnen het Bijbelse illustraties zijn, waarin de wolf bij het lam verblijft, de luiaard bij een geitenbok neerligt, een kalf, een jonge leeuw en gemest vee bij elkaar zijn, de koe en berin samen weiden. Een utopie, een ideale wereld. Kijk dan!

Systema Naturae, krijttekeningen van Jacobien de Rooij bij de MUGA van Museum Heerenveen, Minckelersstraat 11. Van 3 december 2023 tot en met 14 januari 2024.

[joannabeanie]

Gedachtenconstruct

Je bestaat in mijn gedachten

maar vindt je oorsprong in

-mensen noemen het zo-

de realiteit

 Of ik je nu martel, vervloek, vermoord

of je been breek

’t maakt niets uit

 Buiten mij om

blijf jij bestaan

 Of ik je nu verban naar de krochten van mijn hersenen

je transformeer in een voodoopop, je met een imaginaire naald prik

of aan al het ander op deze wereld denk

 Jij gaat niet weg

ook al smeek ik je

 Kon ik maar niet meer denken

©Joan Gebraad

[floorpeeters23]

THE MATRIX, Lily Wachowski en Lana Wachowski 

Toen we een aantal scenes van de Matrix hebben bekeken, hebben we dit vergeleken en onderzocht met cyberspace. Het heeft vaak dezelfde visie al Neuromancer. 

*imaginaire ruimte door de spiegel: heel zijn lichaam word een visionair gebeuren. Dit vind je ook terug in de scene met de bril maar is het niet materieel aanwezig. 

*de matrix zit vol met details en verwijzingen 

*de vintage toestellen die worden getoond verwijzen naar de eerste communicatie 

*rode pil; om neo te kunnen traceren, feedback -> input 

*de witte ruimte in de gestimuleerde wereld: NEUROMANCER

*Plato komt erin voor: de myte van de grot

*de droom verschilt niet van de realiteit 

*doet me denken aan Alice in Wonderland en The Wizard of Oz 

[emilskvirsky-blog]

William Gibson, Neuromancer en Cyberspace

William Ford Gibson is een Amerikaanse sciencefictionauteur. Door veel mensen wordt hij beschouwd als de vader van cyberpunk, grotendeels vanwege het boek “Neuromancer” dat hij in 1984 heeft geschreven.  Gibson heeft een vrij aparte schrijfstijl. Zijn boeken zijn rijk aan creativiteit, taal en stijl. Soms lijkt het een beetje op een Japanse manga. De lezer kan snel gedesoriënteerd raken omdat de scènes snel wisselen, je begrijpt ook niet zo direct of dat je in de realiteit of in de cyberspace zit. William kiest ook snel voor de “used future”, een grauwe, vuile en gevaarlijke toekomst. Een futuristische universum waarbij Gibson veel details geeft over zaken dat niet meer aan de pas komen waardoor de lezer een beetje moet uitpuzzelen over wat het gaat en of dat de detail ook wel effectief belangrijk is voor de toekomst van het verhaal.

Neuromancer speelt zich af in de toekomst. Plastische chirurgie is een  standaard gegeven geworden en mensen hebben implantaten en kunstmatige ledematen. De wereld wordt bestuurt door multinationals, er is veer corruptie en vervuiling. Met gebruik van “consoles” kan Case (een hacker en het hoofdpersonage in het verhaal) binnen in de cyberspace. Zo kan hij informatie van bedrijven stelen. 

Neuromancer wordt beschouwd als de basis voor de moderne sciencefiction want veel films en boeken hebben zich daar op gebaseerd.

Cyberspace symboliseert de imaginaire ruimte van computer gestuurde communicatie.

[nol125-blog]

Klassieke Auto Verhuur

Dit behandeling van ons camper geeft u dan ook de vrijheid om te kiezen indien u dan ook aankomt en hoeveel tijd dit kost! Daarnaast betekent dit dat campers worden gebruikt en het grootste deel betreffende dit jaar ook niet op een rit uithangen! Caravans, campers en campers zijn een allerbeste oplossing vanwege die functie.

Oude Auto Verhuur

Jouw kan afwijkingen over mijzelf, doch jouw dien klaar zijn om een ​​eng ogenblik gekomen te hebben (ofwel een reeks over die!) Er bestaan voorzeker enkele aangaande de grootste stranden op aarde op deze plaats. Sterker nog, je moet uitproberen om ze wereldwijd weg te behouden, als je maar kan. Dit is daar waar, jouw hoeft niet te onthouden teneinde een sleutel te brengen. Plan uw dag teneinde er absoluut over te zijn het u dan ook de kans krijgt teneinde uw elektronica op te laden. Ook zodra je ons fan raakt betreffende sociale media, heb jouw de kans teneinde gezien te geraken op hun Instagram-feed! Daar bestaan verschillende opties die ons camper kan bieden, betreffende name ons bijzonder betaalbare manier met trekken.

Als je eraan denkt om gelijk te doen, zul je zeker veel verscheidene mensen treffen vanwege dit festival. Het is ons fun-loving evenement betreffende een concentratie op betaalbare en eenvoudige campervan-verhuur. Onze verzekering dekt de voortent ook niet. Alle huurovereenkomsten vereisen ons voorafgaande kennisgeving betreffende ten minste 5 dagen teneinde alle papierwerk af te ronden. De Kombi-verhuur in Nieuw-Zeeland bezit ons ruime selectie aan voertuigen beschikbaar teneinde met de voorwaarden te voldoen.

Autoverhuur Schiphol Airport

Zodra u het huis binnenkomt, kunt u dan ook de sleutel vergeten! Kamer bevindt zich op de homevloer. U krijgt tevens een rekening voor een andere nacht over verzekering. Wij krijgen dit automatisch voor u dan ook. Bijkomende dagen bestaan ook niet regelrecht beschikbaar wegens fabrieksverhuizingen. De toer was mijn mogelijkheid om te schitteren. Vroeg ofwel laat mag ook reizen uitgroeien tot werk. Misschien vind jouw in het bijzonder dat jouw met verlengde trekken de bubbels waar je in leeft kan observeren, dit vermogen over dit perspectief betreffende ons buitenstaander op jouw leven kan krijgen en jouw de moed kan melden teneinde op de knop Opnieuw opstarten te drukken teneinde te opmaken of dingen lekkerder werken wegens het.

Indien alternatief kan u het Premium-pakket registreren dat de all-inclusive dekking betreffende dit verzekeringsbeleid en aanvullende inbegrepen items omvat. De financiële idee hoeft niet te wijzen op een kwaliteitsverlies. Dit is gelijk aan een laag dak is het grootste verschil.

Hippies behouden ook niet betreffende haat. Hippie biedt verder limousineverhuur. Hippies zullen zeggen teneinde spullen te benutten die knaagdieren bezorgen. Oké, hetgeen betekent dat jouw gevonden dat jouw een hippie bent. Dan word je een schone hippie.

Als je op ons ongeplande manier reist, ook niet heel wat verdere dan ons paar dagen ofwel weken met tevoren denkt, heb jouw een betere mogelijkheid teneinde met al die soorten serendipitaire ervaringen te plezier hebben. Dit toeristische gebied is normaal gesproken een kunstmatige en imaginaire wereld. Hoe dan ook, het landschap kan zijn eenvoudig fenomenaal.

Ja, zorg daar louter vanwege dat u het in 12 uur na dit reserveren betreffende uw verhuizing doet om annuleringskosten te vermijden. De verplaatsingen betreffende Apollo bevatten een standaardverplichting over $ 4.000 in dit geval aangaande een ongeval (op voorwaarde dat u de voorwaarden en condities niet hebt overtreden). Geen kostenoverdrachten bepaald in Ander-Zeeland. COURTESY TRANSFERS Niet aangeboden. Ons obligatie met een betaalkaart wordt geautoriseerd teneinde extra onkosten te dekken, bijvoorbeeld brandstof, schoonmaakkosten en optionele services.

Je moet ouder bestaan vervolgens 21 en een volledige vergunning voor motorvoertuigen dien voor dit afhalen geraken getoond. Daarnaast hebt u dan ook een open licentie betreffende een geldigheidsduur van 2 jaar nodig en moet u dan ook ouder bestaan dan 21 jaar. Blader door alle beschikbare specials, of wanneer jouw jouw reisdata al beseft, maak gebruik van het onderstaande filter teneinde jouw oudste deals te tonen! De minimumleeftijd teneinde een auto te besturen is 18 jaar.

Kaarten en campinggidsen geraken allemaal verhuurd teneinde jouw te opweg helpen jouw straat te ontdekken. Alle informatie gaat worden gecontroleerd. Wanneer de beschikbaarheid het toelaat, kan u dan ook dit aantal dagen verhogen voor een genoeg vergoeding. Dit kan zijn niet mogelijk om kwalitatief hoogwaardige en duurzame vriendschappen te ontwikkelen in die periode.

Gemaakt in 1863, dit is dit oudste levendige schip ter wereld. De meeste voorkomende oorzaak wegens uitwendige beschadiging kan zijn het gevolg over scheve voorwerpen anti het oppervlak over de RV. Wanneer het voertuig bij teruggave gespleten http://tuomorosenlund.com/oroughmnbq/post-luxe-auto-huren-25228.html kan zijn, gaat een Bond geraken gebruikt teneinde een prijs betreffende dergelijke schade te dekken tot het aantal betreffende een toepasselijke aansprakelijkheid. U dien het olie- en waterpeil over de auto verifiã«ren. Over dit doorgaans is de koelkast iets teneinde te doen, maar wellicht dien jouw 's nachts immers eens neuriën wanneer het eenmaal aangaat. Korte stad diners mag niet kloppen. Tegen een kleine vergoeding kan u ook GPS- en WiFi-services toevoegen.

[01606070]

ik weet het niet meer. elke cirkel dat ik bewandel lijkt de laatste te zijn en telkens één te veel. Op momenten als dit - dit impliceert ook dat er meerdere geweest zijn - wou ik dat ik haar nooit gekend had. maar we kunnen het verloop van de tijd niet kiezen, alleen toekijken, en time is different for different observers. ik wou dat ik haar niet gekend had, dat de trilogie me nooit overkomen was en dat ik opgevoed werd door een zorgzame dualiteit. want nu lijk ik het grootste deel van mijn tijd te steken in het voorkomen dat ik uiteenval omdat ik slechts singulariteit heb gekend in mijn leven, zelfs te midden van mijn pluralistisch levenspad. en ik voel me - weeral, net zoals 2 maanden geleden - als een wild dier, gedreven in een hoek. mijn vacht heeft haar glans verloren en er verschijnen kale plekken waar ooit diepe ravijnen waren. en de wonden lijken nog vers, het is alsof ik het bloed nog steeds druppelgewijs voel glijden over mijn ledematen - maar ik herken de persoon niet meer - alleen de littekens die het landschap definiëren - de contouren die de omlijning duidelijk maken. en elke handeling die ik verricht - bewust of onbewust - bleek achteraf slechts een escapistisch motief te hebben. stilletjesaan vind ik de rode draad, en met elke stap die ik zet richting de bron ben ik meer en meer verafschuwd, en wil ik minder en minder vooruit. mijn optimisme heeft zijn plafond bereikt en is volledig uitgeput. een kat in het nauw maakt rare sprongen - desperate times call for desperate measures - daarom dat ik ook het nut niet meer inzie van de dingen die me nut verschaften en lijkt de dood en verlossing, en is kennis meer en meer een bevestiging daarvan. elk woord dat ik zeg tegen een imaginair persoon of een persoon in de realiteit is een soort van bloeden - daarom misschien dat de dokter zei je hebt bloedarmoede. te lang heb ik mijn aders open laten staan en te veel heb ik gebloed. deze tekst is dan ook een duidelijk voorbeeld van hoe ik liever - of niet anders kan dan - tegen mezelf te praten, en hopen, hopen met hopen maar tegelijkertijd ook hopen van niet - dat iemand iets terugzegt. maar elk woord, elk teken van bezorgdheid of van vriendschap of van liefde lijkt me zo leeg en zo liefdeloos. de liefde die ik altijd droeg als bagage op mijn rug is plots paradoxaal een lege en gewichtsloze last geworden. ze weegt zwaar, ik voel ze wel, maar telkens ik erbij wil, zie ik niets - een gewichtloze last. ze is zoals een droom die zich vermengt met de realiteit in de limbo state tussen slaap en wakker worden - waarin realiteit en verlangen convergeren. dit alles wordt nog maar eens duidelijk wanneer tranen zonder enige reden beginnen te vloeien, terwijl ik een arrest van het europees hof aan het lezen ben, zonder enige reden, zonder enige waarschuwing. maar er is altijd een reden, en de waarschuwingen zijn er altijd al geweest. ons bestaan is immers gedefinieerd door causaliteit, zoals wij als termen gedefinieerd zijn door onze relatie tot het andere. ik wil niet meer schreeuwen om hulp, omdat elk teken van leven dat ik geef resoneert als een echo. en ik voel me niet meer in de wereld - hoewel op de aarde en in de werkelijkheid. in deze verdwaasde toestand van dissociatie en isolatie kan ik niet meer zo goed nadenken en vrees ik dat ik na een tijd foute keuzes ga beginnen maken - omdat alles zo relatief en zo schuldeloos lijkt dat alles toegelaten lijkt. ik ben de betrekkelijkheid beu, ik ben het beu dat alles altijd lijkt en niets is, ik ben het beu om te verlangen naar een soort liefde ik ben mijn herinneringen beu en ik wou dat ik ze kon uitwissen ik ben het beu ik ben alles al een tijdje heel lang beu. het voelt voorbij het punt van depressie en zelfs voorbij het punt van apathie. het is zelfs geen limbo ik weet niet wat deze toestand is - ik voel me een acteur, gedissocieerd van mijn eigen wereld. gedissocieerd van mijn lichaam maar ook van mijn geest, niets is me nog bekend en ik heb constant kippevel van de kou die me teistert onder mijn bleke, levenloze huid.