#hollands diep

[letselschadeadvocaatdordrecht]

Uw Betrouwbare Letselschade Advocaat in Dordrecht

Bij Letselschade Advocaat Dordrecht staan we klaar om u te ondersteunen in tijden van nood. Als ervaren letselschadeadvocaten begrijpen we dat een ongeluk diepe sporen kan achterlaten, niet alleen fysiek maar ook emotioneel. Wij begeleiden u stap voor stap door het juridische proces en zorgen ervoor dat u krijgt waar u recht op heeft. Of het nu gaat om een verkeersongeluk, een ongeval op het werk of een medische misser, wij bieden professioneel advies en staan klaar om u te ondersteunen. Kies voor onze betrokkenheid en kennis om uw belangen te behartigen. Neem direct contact met ons op, zodat wij voor uw belangen kunnen opkomen.

🌐 Bezoek ons op letselschadeadvocaatdordrecht.com

📞 +31783690157 📍 Oranjepark 4 3311 LR, Dordrecht, Zuid Holland Netherlands 🌐 https://letselschadeadvocaatdordrecht.com

[jurjenkvanderhoek]

HØKEN VAN GRONINGEN TOT ZEELAND, DE VEENHOOP TOT IN VALKENBURG

De dag dat Geert Wilders in de Kamer tegen Mark Rutte riep "Doe eens normaal, man" had de premier meteen het lied 'Høken is normaal' moeten aanheffen. En dan had de voorman van de PVV kunnen invallen met 'Oerend hard'. Maar ja, toen lag het boek 'Feesten als wilde beesten' nog niet op de koffietafel. Schrijver en samensteller Dolf Ruesink dacht in 2011 nog helemaal niet aan een fotoboek over Nederland 50 jaar Normaal. Er was geen sprake van een halve eeuw rock uit de Achterhoek, het moment was nog niet aangebroken. Maar in de Tweede Kamer had de Nedersaksische streektaal kunnen klinken, toen. Het was het ultieme moment om te laten horen dat Nederland meer is dan het hoog Haarlemmerdijks en de hete aardappel in de keel, dat er in ons kikkerland eigenlijk alleen maar streektalen en in dialect wordt gesproken.

In 1975 wordt Holland oerend hard opgeschrikt door die rockband uit het Oosten des lands. Een achtergebleven gebied, dat Oosten meent het Westen. Een land van boeren, burgers en buitenlui. Uitgestrekte velden, loeiende koeien, knorrende varkens en kraaiende hanen. De Achterhoek, kan daar iets goeds vandaan komen? De tijd blijkt rijp de grond eens twee spaden diep om te keren en de westerse lakens eens danig op te schudden. In de vruchtbare grond van het platteland planten Bennie Jolink en consorten een jonge scheut die binnen een paar jaar tot een stevige boom zal uitgroeien en rijk vrucht zal dragen. Het fundament is op Hemelvaartsdag in Lochem gelegd voor een huis van de taal dat stevig staat. De deur van het heilige huisje van de popmuziek is ingetrapt. In je moerstaal zingen kan en mag dan werkelijk in die taal en met die spraak waarin je denkt en waarmee je leeft. Normaal is de voorloper in het muziek maken zoals het hoort, gewoon dat doen zoals je bent. Geen vertalingen, gewoon wat in je hart leeft en dagelijks normaal uit je mond komt.

'Feesten als wilde beesten' is een lijvig boek in harde kaft gestoken, het kan tegen een stootje en hoort een plaats te hebben in de boekenkast van de liefhebber. Een must-have voor de fanatieke fan, de bijbel voor de normaalist. Of anhanger, in gaaf Achterhoeks. Het boek is eigenlijk een veredeld plakboek. Zo’n multomap waarin foto's geplakt zijn, voorzien worden van het nodige geschreven commentaar. Om herinneringen op te halen: van toen was ik daar, weetjewel. Geen biografie van de band, maar een beschrijving van het publiek. Een collage van ervaring en emotie vanuit de zaal van wat er op het podium gebeurd. De schrijver en samensteller is een grondige veldtocht door Nederland aangegaan om bij vrijwel iedere høkende fan en elk podium waarop Normaal heeft gestaan aan te kloppen. En op die diepgravende manier een omvangrijk archief samen te stellen van afbeeldingen en memorabilia. Geïllustreerd met smeuïge verhalen en sappige anekdotes. Alles uit de eerste hand, want zij waren erbij.

Dolf Ruesink, journalist en auteur, volgt de band vanaf de oprichting en was redacteur van het fanclubblad Anhangerschapsbode. Hij prijst in zijn voorwoord de uitgave zelf aan als foto- en concertboek, dat gaat over de beleving van het legioen høkers en anhangers. Over hun gewoonten en spraakmakende rituelen, de feestcultuur. ‘Passend in de tijd van toen, maar ze geven ook een sterk veranderd tijdsbeeld weer. Over seksualiteit, emancipatie, gezag en dierenwelzijn zijn opvattingen en opinie in een halve eeuw radicaal gedraaid.’ Om te beginnen belicht het boek de ontwikkeling van Normaal als ambassadeur van de streektaal. De kracht en magie van de pioniersband schuilen in de eigenheid, spontaniteit en originaliteit waarmee ze al een halve eeuw optreden, merkt Ruesink terecht op. Met hun authentieke dialectnummers vertolken en voelen ze perfect het sentiment van hun volgers aan. ‘Bij elke stemming past wel een nummer.’ Het boerenimago heeft Normaal geen windeieren gelegd. Normaal blijkt geen ééndagsvlieg of een overwaaiende rage, het is een goedlopend bedrijf dat op het juiste tijdstip en op een goede manier de mensen aanspreekt.

“Feesten als wilde beesten” doet na deze inleiding over de band de groei en bloei van de fanatieke achterban uit de doeken. Want daar gaat het boek over het geheel genomen over, het is de spil waarom de uitgave draait. Want die anhangers, de meute van vurige volgers, bepaalt de cultuur die om de groep heen hangt. Die folklore gaat verder dan enkel de spreekkoren tijdens concerten, het luidkeels meezingen van liedteksten. Er wordt een hele ris aan gewoontes uit de kast getrokken die de geschiedenis ingaan als de rituelen rond Normaal. Stevig stampen, strooien met stro en gooien met Grolsch-bier. De varkensstift om dames te merken, kanonskogels van kletsnatte hemden. Touwtjespringen met aan elkaar geknoopte shirts. Het Zwientje Tik, een varkensrace, afgekeurd door de Dierenbescherming, goedgekeurd door Normaal. In het boek worden publieke geheimen prijs gegeven: geen bier in de beugelflessen op het podium, maar Spa rood. De muziek mag dan zijn aangeschoten, de muzikanten moeten wel helder blijven.

De veldtochten, zoals de tournees van Normaal worden genoemd, gaan door al de Nederlandse provincies en kort daarbuiten. Dolf Ruesink volgt de mannen op de voet en ik sta bij wijze van spreken stinkend naar verschaald bier op de voorste rij geplakt tegen het hek. Van Groningen tot Zeeland, overal trekken de muzikanten volle feesttenten. Veel plekken bezoeken ze meermalen, want de groep en hun muziek valt in de smaak. Vooral in plattelandsgemeenten en kleine dorpen wordt Normaal met open armen ontvangen. Hoewel er in de beginne nog weleens wat tegenstand is – burgemeesters verbieden optredens, maar deze wordt snel gebroken en in der minne geschikt. Gaandeweg verovert Normaal heel Nederland en zingt men tot in alle uithoeken rondborstig en luidkeels mee in de streektaal. Het Achterhoeks groeit uit tot een dialect dat het Fries van de troon dreigt te stoten als tweede taal van het land.

Trots zijn op je achtergrond en je moerstaal spreken, dat gaat als een razend vuur door heel het land. Waar Normaal dan ook speelt van De Veenhoop tot in Valkenburg, overal vindt hun simpele imago weerklank en trekt volle feesttenten. Het boek beschrijft dan ook niet de muziek van Normaal, maar de manier waarop het beleefd wordt. Vanuit alle uithoeken van Nederland komen er bij Ruesink desgevraagd verhalen van ervaringen binnen. Het maakt naast de honderden foto’s die de anhangers in beeld brengen het boek een feest om door te bladeren. Normaal staat voor feest, de fans bouwen het graag. Het enthousiasme op het podium straalt uit op het publiek in de zaal en andersom, de massa brengt met geestdrift het concert tot een hoogtepunt. Het is een opwaartse spiraal waarna er een puinhoop aan bierglazen, hemden en bh’s overblijft.

Hoewel ik al meer dan duizend woorden eraan heb vuil gemaakt laat het boek zich eigenlijk niet beschrijven. Het moet gelezen worden en vooral bekeken. Het geeft een glashelder beeld van de mensen waarvoor Normaal op de planken staat. Nederland 50 jaar normaal, dat is biergooien, strosmijten, grondhøken, moddervechten, varkensrennen, brommerskieken, dorpsfeesten, drankketen, dauwtrappen, kraamschudden, carbidschieten, noaberschap, høken, daldeejen, brekken en angoan. Allemaal en meer onderdeel van het Normaal-verhaal.

Feesten als wilde beesten. Nederland 50 jaar Normaal. Dolf Ruesink. Uitgeverij Noordboek-Van Gorcum, 2024.

Moi wi-j goat høken / en dat doe`w niet zachtjes, moar dat doe`w hard/ ik zei hard

Zo alderbarstend hard, `t kan niet harder goan / zo knoeperd hard, dat ow alles oaverend geet stoam

zachtjes en dat doet wi-j as wi-j uut gedretten bunt / vanavond goat wi-j høken, zo hard as wi-j dat kunt

Zo alderbarstend hard, `t kan niet harder meer / zo knoeperd hard, as `t nog harder geet dan dut `t zeer

Bartjen is an `t bateren, de splinters vliegt d`r af / de deerntjes vangt de stokken op, zie wordt helemoal maf

Wimken is an `t ploegen, diepe deur de voor / `t geet eengaal better met zo`n donders snee in `t oor

Ketsen is an `t ketsen, zo dat alles ketst / ketsen is `t enige, høken is olderwets

Paultjen met de turbo, notenmeter op de hals / oeh, wat kriegt die snaren smeer, dat is joarlang niet mals

Buizen is an `t reeren en hoe spölt d`r ok nog bi-j / as hie begint te scheuren, bunt der anderen niet zo bli-j

Zo alderbarstend hard, `t kan niet harder meer / Zo knoepes hard, as `t nog harder geet dan dut `t zeer

Zo alderbarstend hard, `t is ongekend /zo gloepes hard, wi-j wilt gin mietjes in de band

[peecee-columns]

Verslavingen creëren als beroep

Voor elke aandoening, afwijking of verslaving lijkt tegenwoordig een naam te zijn uitgevonden. Deze ingewikkeld klinkende termen lijken alleen maar aan terrein te winnen, naarmate de tijd verstrijkt en de mens verder evolueert. Zo beschreef journalist en schrijver Haro Kraak onlangs in De Volkskrant het begrip anhedonie: ‘een staat van vreugdeloosheid opgewekt door het ongebreideld najagen van genot.’ Het is de lust naar onder andere dopamine die ons brein ontregelt, ervoor zorgt dat we méér geprikkeld willen worden en méér beloningen willen ontvangen. Dit alles in de vorm van een geluksgevoel dat steeds korter duurt.

Kraak beschrijft verderop wat de diverse vormen van social media met het brein van jongeren doet. Hij vraagt zich in een zwaarmoedige bui weleens af of het vermogen om je diep te kunnen concentreren - bijvoorbeeld tijdens het lezen van een boek of het maken van een tekening - in de zeer nabije toekomst een privilege zal zijn voor de happy few. Ieder mens met een smartphone zal het al dan niet (h)erkennen: afgezien van het feit dat een uitvinding als de smartphone ook wel degelijk voordelen heeft, gaat er soms/vaak te veel tijd zitten in het doelloos scrollen en swipen op een schermpje van slechts een paar vierkante centimeter. De enigen die er wel bij varen zijn uiteindelijk de uitgekookte bedenkers van deze apps, die miljarden bij elkaar harken door miljarden dopaminegevoelige mensen (wij allemaal!) te stimuleren om hun verdienmodel tot nog hogere hoogten op te stuwen. En we trappen er massaal in, want: dopamine.

Waar ook veel - met name jongere - mensen ingetrapt zijn, is het vapen. Wat enigszins onschuldig en ter vervanging van de ongezonde sigaret werd gelanceerd, is uiteindelijk uitgedraaid op een verslavingsdebacle van jewelste. Door toevoegingen van diverse aanlokkelijke smaakjes en kleurtjes werd het vapen in eerste instantie ongegeneerd gepromoot en ontstond er een hype, met vergaande gevolgen. Uit onderzoek van onder andere RTL Nieuws bleek dat het nicotinegehalte in een vape gelijk staat aan zo’n tweehonderd tot vierhonderd sigaretten. Het is mega-verslavend en inmiddels zijn er talloze voorbeelden van jonge mensen die moeten worden opgenomen met long- en hersenletsel door het veelvuldig gebruik van vapes. Ondanks het feit dat per 1 januari 2024 de smaakjes verboden zijn, hebben gebruikers de grootste moeite om van hun ongezonde genotsverslaving af te komen.

Een andere verslaving is het gokken. Het mag duidelijk zijn dat sinds het online gokken legaal is geworden (per 1 oktober 2021), de verslavingen en bijbehorende problemen groeiden. Waar het kabinet met deze actie dacht de online gokkers beter te beschermen, zijn alleen maar meer mensen gaan gokken en in de problemen gekomen. Wellicht is dit een van de redenen, naast onder andere de verhoging van de kansspelbelasting, dat Holland Casino met verlies te maken kreeg. Petra de Ruiter, CEO van deze landelijke goktempels, gaf onlangs aan ‘zeer ongewenste maatregelen’ te zullen gaan nemen indien de financiële situatie niet gezonder wordt. Hierbij dacht ze bijvoorbeeld aan ‘agressieve campagnes om gasten te werven’ en ‘het stimuleren van mensen om veel meer te besteden.’ Bij het lezen van zo’n uitspraak vraag ik me dan weleens af hoe ze zou reageren als haar eventuele kinderen hun maandsalaris erdoor zouden draaien in mama’s gokhuizen en gevaar liepen verslaafd te worden aan de pokertafels?

Ondertussen heeft het onderwijs steeds meer de handen vol gekregen aan het verkrijgen van bewustwording en het inzetten van interventies rondom de beschreven triggers die verslavingen en gezondheidsklachten onherroepelijk in de hand werken. Een gevecht dat niet nodig zou moeten zijn om jongeren een zorgeloze en gezonde toekomstrichting op te helpen. Het zou pas écht gaan werken wanneer overheden de miljardenbedrijven die op enigerlei wijze verslavingen en de daarbij behorende ziekten en ellende veroorzaken gaan verbieden. De miljarden aan inkomsten zullen echter voor veel meer genot zorgen en vele malen verslavender blijken te zijn dan te werken aan een gezonde(re) maatschappij voor iedereen. Dit zal dan ook waarschijnlijk een té voorbeeldige en utopische gedachte zijn en blijven, gok ik.

[sky60038]

Henri Zuber_Grand Hollandish diep hollande par Olivier Boyer Via Flickr : Grand Hollandish diep hollande fr.wikipedia.org/wiki/Henri_Zuber

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 1

Mijn hart bonst zoals ik nog maar zelden heb meegemaakt. Ik voel het zweet in mijn handpalmen en mijn t-shirt plakt aan mijn rug. Het is inmiddels begin november, maar de nazomer is volhardend en lijkt vooralsnog geen vertrekplannen te hebben. Door de zenuwen kon ik niet langer thuis zitten wachten en ik besloot dan maar om naar het treinstation te stappen via een omweg door het park - weinig dingen die de zenuwen zo weten te bedaren dan een wandeling door een van mijn favoriete plekken van de stad. Doordat het de laatste weken amper gewaaid heeft, pronken de bomen nog steeds met hun kleurrijke bladerpracht; de gele, oranje en rode bladeren zijn het enige dat verraadt dat de winter in aantocht is.

Maar ik ben nog steeds een kwartier te vroeg en ijsbeer onrustig op het perron terwijl ik om me heen kijk, naar de andere reizigers: mannen, vrouwen, kinderen, klein, groot, blond golvend haar, of kaal met hier en daar nog een verloren haartje, maar allemaal nemen ze de trein, allemaal hebben ze een bestemming, allemaal zijn het reizigers. En als we in het verleden meer hadden gekeken naar de dingen die ons verbinden dan naar de dingen die ons verdelen, denk ik dat we van de wereld een wondermooie plek hadden kunnen maken. 

Aan de andere kant van de sporen, op perron vijf, staat Gekke Gilbert. Zoals elke middag zit hij op een bankje te staren naar de treinen die arriveren en vertrekken. Zoals elke middag heeft hij een boeket rozen bij zich, en zoals elke keer dat ik hem zie word ik droevig bij de aanblik van deze oude man die er na al die jaren nog steeds niet in geslaagd is zijn verdriet te verwerken. 

De trein met bestemming Brussel-Charleroi van 13 uur 29 komt zodadelijk aan spoor vier.  Deze trein stopt in…

Als mijn hart nog harder zou kunnen bonzen, dan had het dat nu gedaan en was het uit mijn borst gesprongen. De trein nadert het station alsof het alle tijd van de wereld heeft, alsof het mijn geduld nog meer op de proef wil stellen. Maar dan staat ze stil en gaan de deuren open.

Een meisje van een jaar of zes met albinisme wordt door haar moeder van de trein geholpen. Een tienerjongen met hoofdtelefoon en wijde jeansbroek springt behendig op het perron. Een hoogbejaard koppel heeft moeite met het trapje. Ik zie een groepje meisjes, druk en vrolijk met elkaar aan het praten, maar zij zit er niet tussen. Een joodse man met zijn twee zonen. Nog een tienerjongen; hij draagt een ouderwets hemd en een bril die hem er ouder doen uitzien dan hij in werkelijkheid moet zijn.

Dan hoor ik snelle voetstappen mijn richting uit komen, en net als ik me naar rechts omdraai, springt ze in mijn armen, met zulke snelheid dat ik bijna achterover val. Ik druk haar tegen me aan en adem diep in langs mijn neus en daar is het: de geur van de maan, en god wat heb ik die geur gemist.

‘Zie je nou wel,’ zegt Luna met haar prachtig Noord-Hollands accent wanneer ze me loslaat, ‘gewoon vertrouwen hebben in het universum en dan komt alles goed!’ Ze lacht breed, haar ogen fonkelen.

Ik betwijfel nog steeds of het universum er ook maar iets mee te maken heeft dat Luna en ik op dit moment op een zomerse herfstdag op een perron staan in een stad die maar weinig te bieden heeft, maar ik besluit het spel mee te spelen want wat maakt het ook uit, ze is er, hier, mijn maanmeisje. Ze ziet er opmerkelijk anders uit dan toen ik haar voor het eerst zag, twee maanden geleden. Haar zwarte kledij heeft ze ingeruild voor een witte jurk en jeansvest, en in plaats van plateau schoenen draagt ze lichtblauwe sneakers. Ook is haar haar nu korter - het komt net tot aan haar schouders. Ze draagt nog steeds een neuspiercing die nog steeds niet bij haar past.

‘Je had helemaal gelijk, Luna, mijn verontschuldigingen,’ - ik leg mijn rechterhand op mijn borst - ‘ik had het universum nooit in vraag mogen stellen. Je ziet er goed uit, trouwens. Leuk wat je met je haar gedaan hebt.’

‘Oh, dit?’ Ze draait gespeeld verlegen een haarlokje om haar vinger. ‘Ja ik dacht dus, Luna, je bent alweer een jaartje ouder, misschien moet je eens iets nieuws proberen, et voilà!’ Ze gaat van trots even op haar tenen staan. 

‘Staat je goed,’ zeg ik gemeend. ‘O voor ik het vergeet… hier is je identiteitskaart terug.’

‘Juist, dank je!’ Ze neemt hem aan en stopt hem haastig in haar portefeuille.  ‘Zullen we nu wat gaan drinken? Het was snikheet in die trein, ik kom haast om van de dorst.’ 

‘Jezus,’ zegt Luna wanneer we via de trap de stationshal betreden, ‘ik was vergeten hoe middeleeuws dit treinstation is.’

[rotterdamvanalles]

Het pand Sint Job aan de Sint-Jobsweg is in gebruik als militair depot van de Nederlandse strijdkrachten tijdens de Eerste Wereldoorlog, 1914-1918. Op de foto worden schepen beladen.

Inleiding PAKHUIS 'St. Job', gebouwd in 1912-14 in Rationalistische stijl aan de westzijde van de toen net aangelegde St. Jobshaven (1908) in opdracht van de N.V. Blaauwhoedenveem (Amsterdam Rotterdam Antwerpen), naar ontwerp van de architecten J.J. Kanters en Fr. Eriksson.

Zowel de grootte (een veeminrichting met een totale oppervlakte van 19.000 m2 en een inhoud van 80.000 m3) als de constructie in gewapend beton met stalen kolommen was voor die tijd in Europa revolutionair. Het zestig meter lange betonnen silogedeelte, dat zich oorspronkelijk aan de noordzijde in het verlengde van het pakhuis bevond, is in 1987 gesloopt ten behoeve van de bouw van een schakel- en transformatorstation van het N.V. Elektriciteitsbedrijf Zuid-Holland. De drie mobiele elektrische kranen op het dak van het pakhuis zijn niet meer aanwezig, de walkranen zijn vervangen door mobiele kranen en vorkheftrucks en het aantal (mobiele) elevatoren is teruggebracht van drie naar één.

In 1952 werd op het noordelijke pakhuisdeel (St.Job II) een dakopbouw gerealiseerd naar ontwerp van architectenbureau Ph. Kanters. Omschrijving Pakhuis St. Job, op een rechthoekige plattegrond (130 meter lang en 25 meter diep) opgetrokken met een inwendige constructie van ijzeren kolommen met fundamenten, wanden en balkons van gewapend beton, gefabriceerd door de Rotterdamse Cementsteenfabriek Van Waning & Co. De vloeren zijn van hout en rusten op houten binten. Het in totaal twaalf vemen tellende pakhuis, door een brandmuur verdeeld in St. Job I en St. Job II, bestaat uit zes bouwlagen onder een plat dak.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van rijksmonumenten.nl

[patriciaidsinga]

Grunt

Noord-Hollands Dagblad 24 februari 2024

‘Wil je nog koffieieieieieuhh?’ grunt de Man.

Ik ben thuis aan werk, op zolder, en zat net diep geconcentreerd ingewikkelde beleidsstukken te ontcijferen.

‘Opgeklopte melk erbijijijijijuhh?’

Mijn man heeft een zang-techniek-cursus gedaan, waarbij hij zangtechnieken uit de extreme metal scene heeft geleerd. Vandaar dat hij niet normaal praat, maar alles grunt. Een techniek waarbij je met lage tonen zo veel mogelijk lucht door je stembanden perst, zonder dat je je keel forceert. Je hoort het vaak in harde muzieksoorten, die met veel gitaren en geschreeuw.

De Man is wat zoekende de laatste tijd, maar in plaats van een rode sportauto of jonge vriendin zoekt hij zijn inspiratie bij schrijf- en zangworkshops. Iets wat ik van harte toejuich. 

Hij volgt regelmatig een cursusdag bij de Songwriterschool en komt dan vol energie weer terug. Dagenlang worden de kinderen en ik bijgepraat over hoe je een goed liedje schrijft en laat hij al zijn nieuwe vondsten horen. Zo nu ook met het grunten.

Ik ben ook wat zoekende de laatste tijd. Dat komt voornamelijk door mijn hormonen. De ene week gieren ze door mijn lijf en heb ik energie voor tien. Twee weken later lig ik als een sacherijnig stuk vreten onder een dekentje op de bank en vind ik iedereen stom en irritant. En in die week zit ik nu. 

Heel zachtjes komt mijn man de kamer inlopen met een koffie met een geweldige dot opgeklopte melk. ‘Hieeeeurhhrrrr’….. gromt hij zachtjes. Hij bedoelt het zo goed, maar ik krijg kippenvel over mijn hele lijf. Voor ik iets naars kan zeggen is ie alweer weg.

Ik heb ook af en toe last van opvliegers, die ik nog steeds onopvallend beheers. Noem het het begin van de overgang, ik noem het liever mijn gepassioneerde karakter. Maar waarbij mijn man in deze ‘midlife’ huppelend als een jong hertje aan allerlei mooie dingen ruikt, struin ik door de stromende regen met mijn kaplaarzen door de dikke prut in de hoop iets inspirerends te ontwaren.

‘Ik heb tompoucen gehaaaaaaauhhld’ hijgt de man met zijn donker stem in mijn oor. Hij schuift een schoteltje met een heerlijk roze knapperig taartje naast mijn toetsenbord. 

En ineens kan ik me niet meer inhouden met dat irritante lieve gedoe van hem.

LAAT ME MET RUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUHHWST!!!!!! grom ik in zijn gezicht.

‘Hee dat was een mooie!’, roept hij veel te blij. ‘Jij kan het ook!’ en hij huppelt weer naar beneden.

[mono-multi]

Gisteren 'Green Borders' van Agnieszka Holland gezien in de cinema. Een film die dwingt terug mens te zijn. Ik heb die film zo diep gevoeld. Een pijnlijke confrontatie met ons systeem, onze democratie. Een nodige spiegel naar een manier van denken, vergeten, prioritiseren, delen. De eerste voorstelling in deze cinema. In totaal 5 mensen in de zaal..

[levisgeekstuff]

Graphic novels: eens wat anders dan superhelden

Bij de Amerikaanse stripwereld denken we natuurlijk meteen aan de traditionele comic met vooral superheldenverhalen. Maar er is meer. Veel meer. Reeds in de jaren '70 begonnen sommige artiesten langere en meer literaire verhalen te maken, vaak buiten het superheldengenre. Denk aan werken als 'A Contract with God', waarvoor schrijver Will Eisner zelf de term "graphic novel" gebruikte om zijn werk te beschrijven en om het te onderscheiden van de kortere, minder ‘volwassen’ comics. Uiteraard vonden er ook heel wat graphic novels hun weg naar de Nederlandstalige markt. Een selectie 👉

*disclaimer: deze werken zijn stuk voor stuk volwassen lectuur met vaak ernstige, complexe of zwaarmoedige onderwerpen.

Essex County (Oog&Blik, 2009)

Het ontroerende 'Essex County' van de Canadese auteur en illustrator Jeff Lemire is een diep menselijke verkenning van het leven in een landelijke gemeenschap in Zuidwest-Ontario, Canada. Een plek die sterk wordt beïnvloed door Lemire's eigen opvoeding in het echte Essex County. Lemire's tekenstijl in deze strip is kenmerkend, met zijn ruwe, expressieve lijnwerk dat perfect past bij de melancholie en emotie van het verhaal. Hellevaart (Atlas, 2002)

'Road to Perdition' is geschreven door Max Allan Collins en geïllustreerd door Richard Piers Rayner. Oorspronkelijk gepubliceerd in 1998, speelt het verhaal zich af in de onderwereld van de georganiseerde misdaad tijdens de Grote Depressie. Het verhaal werd wereldberoemd door de succesvolle gelijknamige film uit 2002 van Sam Mendes en met rollen van Tom Hanks, Paul Newman en Jude Law. Een contract met God (Sherpa, 1990)

Dé baanbrekende graphic novel van de legendarische schrijver en illustrator Will Eisner uit 1978 waar ik het in de intro al over had. Vaak beschouwd als de eerste moderne graphic novel, hoewel het technisch gezien een verzameling van vier onderling verbonden korte verhalen is. Eisner's tekenstijl en verhalende technieken in 'A Contract with God' waren revolutionair voor hun tijd en hielpen het stripmedium legitimeren als vorm van kunst en literatuur. Leuk om weten: Deze Nederlandstalige editie van Sherpa verscheen als deluxe uitgave, gesigneerd door Eiser zelf! Eén van de pronkstukken van mijn verzameling 😎. Zwart gat (Oog&Blik, 2009)

'Black Hole', geschreven en geïllustreerd door Charles Burns, verscheen tussen 1995 en 2005 oorspronkelijk als 12-delige miniserie. Het is een coming-of-age vertelling als horrorverhaal, gesitueerd in de buitenwijken van Seattle in de jaren '70. Het verhaal concentreert zich op een groep tieners die te maken krijgen met een mysterieuze seksueel overdraagbare aandoening. Die ziekte dient in de strip als metafoor voor vervreemding, angst en transformatie die typisch zijn voor de tienerjaren. Het verhaal van een slechte rat (Vliegende Hollander, 2010)

Het ontroerende 'Tale of One Bad Rat' werd in de jaren ‘90 geschreven en geïllustreerd door Bryan Talbot. Het verhaal volgt de jonge Helen Potter die ontsnapt uit een giftige en misbruikende gezinssituatie. Met alleen haar huisdier rat en de inspiratie van de beroemde auteur Beatrix Potter als gezelschap, trekt Helen door Engeland. Ze gaat op zoek naar zichzelf en een veilige plaats in de wereld, terwijl ze worstelt met de trauma's uit haar verleden. Een deken van sneeuw (Oog&Blik, 2004)

'Blankets' is een semi-autobiografische graphic novel door Craig Thompson. Oorspronkelijk in de VS gepubliceerd in 2003, staat het werk bekend om zijn prachtige illustraties en diepgaande verkenning van familie, geloof, en de vreugde en pijn van de eerste liefde. Het boek heeft veel prijzen gewonnen en wordt vaak beschouwd als een mijlpaal in het genre. Ruis (Sherpa, 1992)

'Signal to Noise' betekende een nieuwe samenwerking van het duo Neil Gaiman en Dave McKean, dat we natuurlijk ook kennen van 'Black Orchid' (verschenen in 3 fraaie hardcovers bij Baldakijn en later ook als bundel bij RW Lion). Dit verhaal uit 1992 gaat over een filmregisseur die ontdekt dat hij terminaal ziek is en besluit zijn laatste dagen te besteden aan het bedenken van een film, ook al weet hij dat deze nooit gemaakt zal worden. Deze fictieve film speelt zich af tijdens de overgang van het jaar 999 naar 1000 na Christus, waar dorpelingen geloven dat de wereld op het punt staat te eindigen. Strange Fruit (Dark Dragon Books, 2019)

Deze controversiële graphic novel van Mark Waid en J.G. Jones werd oorspronkelijk uitgegeven door BOOM! Studios in 2015. Het verhaal speelt zich af in het Amerikaanse Zuiden tijdens de Grote Overstroming van 1927 in Mississippi. Hoewel Strange Fruit visueel verbluffend is en zware thema's van racisme en ongelijkheid aanpakt, kreeg het ook kritiek. Voornamelijk omdat twee witte creators een verhaal vertellen dat diep geworteld is in de zwarte geschiedenis en cultuur in Amerika. Maus (Oog&Blik, 2004)

Het monumentale en baanbrekende Maus door Art Spiegelman verscheen oorspronkelijk in twee delen, 'Maus I' in 1986 en 'Maus II' in 1991. Het verhaal is een autobiografische weergave van Spiegelman's gesprekken met zijn vader over zijn ervaringen als Poolse Jood die de gruwelen van de Holocaust heeft overleefd. Daarbij gebruikt Spielman gedetailleerde en expressieve tekeningen waarbij Joden worden getekend als muizen, Duitsers als katten, Polen als varkens en Amerikanen als honden. Het werk heeft talloze prijzen gewonnen, waaronder een speciale Pulitzer Prize in 1992. In Tennessee werd het werk onlangs verboden op school wegens grof taalgebruik en een naakte vrouw. Tja… 🙈

[bonjouronourtour]

Montenegro, Kosovo, Noord-Macedonië, Albanië

21 sept - 11 okt

🍻 We genieten na van de rit van gister door het prachtige Durmitor park in Montenegro, waar we vandaag weer een stukje verder in opschuiven, door de adembenemende Tara kloof. We komen uit bij een fijne camperplaats van twee locals. Het verblijf is gratis, maar een consumptie wordt wel gewaardeerd. Een biertje wordt genuttigd en de goed Engels sprekende Daniella is een gezellige gastvrouw. Ze is van oorsprong Bosnisch, heeft lang in Servië gestudeerd en gewoond en is dus nu in Montenegro beland bij haar partner, Vlado. En Vlado is, tja hoe zeg je dat netjes, nou een stereotype Joegoslaaf. Vanuit de films zeg maar. Goede kop, gladgekamd haar, en ogen die door je ziel heen kijken. Maar verder leuke vent hoor! Lekker accent ook, en daardoor wel wat minder goed verstaanbaar, maar daarmee nog meer passend bij zijn stereotype.

🤔 Uiteindelijk blijkt hij voormalig sluipschutter, special forces en hoofd van de beveiliging van een voormalig president van Montenegro te zijn. Nou dat verbaast ons totaal niet! Nog steeds wel een aardige vent hoor. Hij kende van Nederland vooral het Holland Casino vrij goed. Die in Amsterdam en Nijmegen met name. “Yes, the former president liked casino’s very much”, aldus Vlado, al grijnzend. We krijgen nog even de belangrijkste levensles dat regels in dit land niet echt bestaan, of in ieder geval niet gemaakt zijn om na te leven en dat je hier dus lekker vrij bent.

⚡️ De volgende dag is operatie Franky Part II. Bij de douane om Montenegro in te komen kwamen er namelijk weer een paar rookkringetjes uit ons dashboard opstijgen. Vrij ongemakkelijk als je streng door een douane beambte wordt aangekeken. Door snel de motor en al uit te zetten, verdwijnen de rookwolkjes als sneeuw voor de zon, precies zoals de vorige keer. Dat betekent opluchting voor het moment, toegang tot een nieuw land maar gegarandeerd problemen en zorgen voor later. Gelukkig blijken Jorik en Carina gezellig achter ons aan te zijn gekomen, en duikt Jorik die ochtend opnieuw in Franky. We doen een simulatie van de twee momenten dat de rook ontstond, en ja hoor ook nu lukt het om enige rookontwikkeling te veroorzaken. We vinden al snel de bron, namelijk een verstopt draad onder de ventilatie van de wielkast van het rechtervoorwiel. Deze is doorgebrand omdat er te veel spanning op is gekomen, wat niet zou mogen en natuurlijk behoorlijk brandgevaarlijk is.

🔋 De vorige keer hebben we veel gecheckt, behalve de laatste (vierde) massa aansluiting die diep achter de startaccu verscholen lag maar zover we konden zien netjes en stevig gemonteerd leek. Dit bleek toch de boosdoener: oxidatie en daardoor slechte geleiding waardoor de stroom door het verkeerde kabeltje ging. Na dit schoon te hebben geschuurd en weer goed vast te hebben gemaakt lijkt het probleem opgelost. Grote, hele grote opluchting!

🌡️ Nadat we daar vertrekken ondervinden we opeens opvallende omstandigheden omtrent de temperatuur van Franky. Deze is namelijk naar ons inzien bijna altijd te warm en soms echt vèèl te heet. Vandaag blijft Franky ondanks de bergweggetjes en het nodige stijgen, opvallend koel. Een bijzondere rust, brengt dat ons. Zo zou het misschien moeten zijn, maar is het al lang, hèèl lang niet meer geweest. Bijzonder…

👴🏼👵🏼 Uiteindelijk komen we aan bij opnieuw twee locals, ditmaal van iets hogere leeftijd. Zij verwelkomen ons zo warm en hartelijk dat bij hen de tranen zelfs in de ogen springen van dit zestal jongelui die zomaar aan komen waaien. Wat blijkt, ze hebben 6 dochters die inmiddels het ouderlijk nest hebben verlaten en zoals Google Translate ons probeert duidelijk te maken, waarschijnlijk in Duitsland nu hun brood verdienen.

We krijgen hier meteen een heerlijke huisgemaakte bessen-ranja die mierzoet, maar stiekem ook best lekker is. We hebben hier een aangename tijd, krijgen ‘s ochtends voor vertrek nog een soort broodje uit de frituur, die smaakt naar een verse oliebol, wanen ons daardoor een beetje in Nederland, maar rijden toch een andere kant op. Kosovo it is!

📈 Wat we van de grensovergang kunnen verwachten is onduidelijk, maar de route is wel prachtig. Sowieso verlaten we een land waarvan de natuur echt wonderschoon bleek te zijn. Ver boven onze verwachtingen. We gaan het laatste stuk dan ook nog even door de diepste bossen en skigebieden van Montenegro waarbij Franky het overigens toch enorm moeilijk heeft. De berg op gaat altijd best prima. Hoe stijl het ook is, Franky komt er altijd. Alleen is die temperatuur gewoon niet oké, veel te heet en gelukkig bevestigt Jorik later aan ons, wat we al langer vermoeden: iets aan ons koelsysteem moet (ondanks vervanging van de radiateur, wat overigens natuurlijk wel noodzakelijk was), wel defect zijn.

⚽️ Maar goed, die grensovergang dus. De douanebeambte aan de Montenegrijnse kant is ontzettend joviaal, begint over Marco van Basten, Ruud Gullit, Frank Rijkaard, Overmars en Edwin. Edwin van der Sar. Legendes zijn het! Vooral die laatste en vandaar ook dat hij zijn zoon Edwin heeft genoemd, naar onze Hollandse goalie, het ijskonijn. Geniaal toch?!

🛃 Na deze post volgt er een lang stuk niemandsland tussen de beide grensposten in en komen we uiteindelijk bij de Kosovaarse douane. We hebben hier al wel wat verhalen over gehoord maar we gaan het beleven, altijd met een open blik in gaan!

Maar de sterke verhalen blijken direct waar. We moeten namelijk eerst een verzekering afsluiten, aangezien we vanuit de EU niet met ons voertuig in Kosovo verzekerd worden. Dit zou € 15,- moeten kosten voor een paar week, maar meneer de corruptie hem zelve houdt het voor onze campertjes toch op een andere categorie, toevallig wel net een vrij dure. Tja zul je net hebben. € 77,- aftikken graag. En dan is het fijn dat je met z’n zessen bent, wat meer overtuigingskracht hebt en het gelukkig bij € 15,- kan houden.

De paspoortcontrole stelt verder weinig meer voor en dan zijn we opeens in Kosovo! We rijden direct met een rotvaart recht naar beneden de bergen uit en vinden een slaapplek, niet veel verder op de parkeerplaats van een restaurant en dichtbij een toeristische attractie, zo blijkt later.

🪨 Dichtbij bevindt zich namelijk een grot en een waterval. Hier vlakbij is een supermodern en luxe resort neergezet waar alle rijke Kosovaren en Albanezen op af blijken te komen. De dikke Audi’s, Range Rovers en Mercedessen rijden af en aan en de lokale cosmetica heeft daar te zien ook een goede omzet gedraaid.

Wij slaan de overvolle borden met heerlijk eten over en lopen door naar de waterval, die niet helemaal meer op volle kracht is, maar toch wel mooi blijkt. De grot-tour is helaas vol en niemand van ons heeft zin om daarvoor minimaal een half uur te wachten dus wandelen we nog wat door de omgeving tussen alle binnenlandse toeristen door. Het is hier goed druk en wij vinden het dan ook wel mooi geweest.

⛈️ We rijden door naar Pejë, een stadje verderop, ook aan de voet van de bergen. We laten de andere Nederlanders achter ons, zijn gaan namelijk juist weer vanaf hier de bergen en het National Park in. Wij vinden dat met Franky niet zo verstandig. Die nacht hebben we behoorlijk last van flink onweer wat lekker tegen de bergen aan galmt. Het houdt de straathonden gelukkig tijdelijk stil, maar die worden juist extra luidruchtig tussen de onweersbuien door. Geen ideale nacht. We bezoeken de volgende dag het stadje zelf maar ook die blijkt niet erg bijzonder, toch drinken we er een heerlijk bakje koffie in een hartstikke hip en gezellig café/restaurant. Veel meer kunnen we ook niet, want die ochtend regent en onweert het nog steeds.

‘s Middags rijden we door naar hoofdstad Pristina. Onderweg stoppen we even bij een garage. De kans is namelijk groot dat een kapotte thermostaat de oorzaak is van onze te warme motor en we deze willen laten vervangen. Duidelijk maken dat we geen hele check hoeven, maar alleen willen weten of ze dat onderdeel hebben of gemakkelijk kunnen verkrijgen, blijkt een hele klus. Ze gaan dan alsnog de nodige checks uitvoeren en komen tot de conclusie dat de thermostaat inderdaad kapot is. Ze halen ‘m eruit, prutsen er wat aan en plaatsen hem terug. En wij zijn terug bij af. Maar oké, wie weet of het iets geholpen heeft. Communiceren in het Albanees (wat ze in dit deel van het land spreken) blijkt praktisch onmogelijk, dus veel meer kunnen we nu niet doen.

🏨 In Pristina aangekomen zijn we blij dat we een overnachtingsplek net buiten de stad hebben gevonden. Wat zelfs daar komen, alleen al door buitenwijken van de stad is een uitdaging. Wij staan in een zijtuintje van een hartstikke mooi hotel met super vriendelijk personeel. We kunnen hier mooi staan, toilet en douche gebruiken en vanaf hier gemakkelijk met taxi de stad verkennen.

Ondertussen zijn Sam en Jalien ons gevolgd en komen hier die middag ook nog aan. Samen besluiten we lekker te gaan eten in het restaurant van het hotel. We nemen van verschillende Kosovaarse gerechten wel iets en het meeste smaakt ontzettend lekker, en duur is het zeker niet!

🌯 De volgende dag staat Pristina op de planning. De stad heeft een aantal mooie gebouwen maar ook weer niet overdreven veel pracht en praal. We eten tussen de middag een snel maar lekker wrapje döner voor € 2,-. De eigenaar die ons bij het binnenkomen heeft gemist, merkt ons op wanneer we willen betalen en kan zelf zowaar een woordje Nederlands. Hij heeft een tijdje in Breda gewoond. En ondanks zijn ietsjes roestige Nederlands komen er nog aardig wat woorden en plaatsnamen uit. Zwolle kende hij ook nog wel, maar was er nooit geweest.

☕️ Of wij, als zijn Nederlandse gasten, toch weer willen gaan zitten voor een kopje koffie van ‘t huis. Gratis en voor niks, met dank aan de (inmiddels) bekende gastvrijheid van de Balkan. Het zijn dit soort kleine dingetjes die het doen op zo’n reis. Niet de massa-toeristische “kopen, kopen niet kijken”, maar de oprechte verbazing van Hollandse gasten en de bijna vanzelfsprekende welwillendheid om iets voor deze gasten te betekenen en iets aan te bieden. Prachtig.

🙏🏼 Verder zien we in de stad veel eerbetuigingen aan de VS, met standbeelden van Bill Clinton en de Secretary of State van de VS die zo allemaal hun invloed hebben gehad bij de onafhankelijkheid van dit land. Pristina is de ‘Newborn’ stad: de jongste hoofdstad ter wereld. En ondanks de gemoedelijke sfeer die we opmerken, zijn er wel degelijk oplopende spanningen tussen de Serviërs en de Kosovaren waardoor het logo in de stad is veranderd van Newborn, naar NoNewBR, waarbij B staat voor Broken, de R voor Republic. Geen nieuwe gebroken republiek dus. Dat is de wens. Aan de andere kant merken we ook dat de mensen hier klaar zijn met een leven onder spanning die continu aanwezig is. “Dan maar oorlog, laat het maar gebeuren want dit gaat zo niet langer. Al 15 jaar onafhankelijk maar toch al 15 jaar lang spanning en bemoeienis. Onrust en onenigheid”, zegt de vrouwelijke receptionist van ons hotel. Haar collega drukt ons op het hard om wel terug te komen, of mensen thuis te motiveren om ook eens Kosovo te bezoeken. Want, legt hij uit: wij verwelkomen hier iedereen van buitenaf en zijn blij met iedere gast. We kunnen hier in de Balkan alleen niet zo goed met elkaar opschieten, helaas.

🐻 Na Pristina zelf, bezoeken we de Bear Sanctuary, net buiten de stad maar gevoelsmatig mijlenver van de stad vandaan. Heerlijk verscholen in het bosrijke heuvellandschap zijn hier 20 beren en zelfs 1 leeuw opgevangen om goed verzorgd te worden en ze een beter leven te geven. De meeste van deze beren zijn in Kosovo en Albanië weggehaald van restaurants waar ze in kleine kooitjes leefden en als amusement moesten dienen voor de gasten. Ze hebben er een verschrikkelijk leven gehad, maar krijgen nu veel ruimte in zo veel mogelijk natuur. Het ziet er echt netjes uit en de beren lijken het hier stukken beter te hebben. Leuke bijkomstigheid is dat we sommige beren van heel dichtbij kunnen zien, erg indrukwekkend!

🔧 De volgende dag vinden we een lokaal auto-onderdelenbedrijf die onze thermostaat heeft. We kunnen die voor een prikkie kopen en bij de Fiat-service om de hoek laten vervangen. Zij checken sowieso ons hele koelsysteem nog eens goed en vervangen de dynamo riem. Alles zou daarna goed moeten zijn, maar al snel komen we tot de conclusie dat er weinig verschil is. Nou ja, we hebben er in ieder geval alles aan gedaan.

🇲🇰 We gaan richting de grens met Noord-Macedonië en rijden een prachtig laatste stuk door Kosovo, over een gloednieuw, hoog en lang viaduct tussen de bergen door. Bij de grensovergang is het nog even een gedoe met onze verzekeringspapieren maar uiteindelijk komen we erdoor. En dan rijden we haast direct hoofdstad Skopje in.

We parkeren de camper aan de rand van de stad en gaan met de fiets naar het centrum. Hier zetten we dan weer onze fietsen neer en lopen door de bazaar, en over het oude fort met prachtig uitzicht over de stad, weer terug naar beneden over de stenen brug naar het Macedonië plein. Wat ons opvalt aan de stad en vooral in vergelijking met Pristina: veel meer mooie gebouwen. Gebouwen die wel nieuw lijken maar in een oud, Grieks jasje zijn gegoten. En sowieso veel grote en mooie standbeelden. Met name Alexander de Grote is een aantal keer groots te bewonderen. Wij vinden de stad leuk en mooi en het voelt hier allemaal veel toeristischer en toegankelijker dan in Pristina. Toch zijn we ook weer blij dat we na een lange dag, weer terug kunnen fietsen naar Franky en daar lekker ons maaltje kunnen koken.

🏛️ De volgende dag rijden we naar Ohrid, gelegen aan het gelijknamige meer. Het is een flinke rit, onderbroken door een boodschapje. Gelukkig is de route ook erg mooi, maar krijgen we verrassend genoeg wel een flinke hoosbui op ons dak. Mag ook best weer eens, het koelt alles lekker af. Ohrid zelf blijkt een hartstikke leuk stadje met ook weer een oud, hoger gelegen fort en daaronder een oud centrum, met een mooi klassiek Grieks theater en weer verder naar onder de bazaar en winkelstraatjes. Het is hier allemaal hartstikke knus, lekker druk en gezellig en er zijn eettentjes in overvloed.

📳 Aangezien wij als sinds Kosovo geen internet meer hebben, en in deze landen eigenlijk te kort zijn om steeds opnieuw sim-kaartjes te kopen, zijn we soms iets meer offline dan handig is. Maar vaak vinden we wel weer plekjes met WiFi en in dit geval offeren we onze tijd even op om in een restaurantje een pizza te bestellen en van het WiFi netwerk gebruik te maken.

De pizza is lekker, nieuwe plannen zijn gemaakt en we sluiten de avond in Franky af samen met Sam en Jalien. Met hen hebben we zo’n twee week lang gereisd door Bosnië-Herzegovina, Montenegro, Kosovo en nu Noord-Macedonië en gaan hier onze wegen scheiden. Zij gaan verder richting Bulgarije en Turkije, waar wij juist Albanië op gaan zoeken, wat al aan de overkant van het meer ligt.

🇦🇱 We gaan die ochtend de grens over en duiken dus alweer een nieuw land in. Net voor de grens in Noord-Macedonië bezoeken we het klooster van Sveti Naum. Een prachtige plek aan het meer, met een heerlijk groene omgeving, en een prachtig oud klooster die dateert van het jaar 905! Na de grensovergang met Albanië komen we aan in Pogradec en blijven we nog even aan het meer, want het is hier heerlijk! We regelen een sim kaartje en zijn daarmee weer een beetje bereikbaar en online, wat ook wel zo fijn is.

🏰 Vanaf het meer van Ohrid rijden we naar Berat, een prachtig oud stadje aan de voet van de hoge Albanese bergen. Onderweg vullen we nog wat water bij en kopen aan de weg een paar kilo gigantische rode uien bij 2 mannen die daar hun tijden doden. Bij Berat parkeren we op een nieuwe camperplaats. Daar mogen we inclusief de goedkope overnachtingsprijs, ook wasjes draaien. Onze tijd benutten we de volgende ochtend direct en in de brandende zon droogt onze was al snel.

Ondertussen vertrekken wij op onze fietsjes naar het centrum van het 4000 jaar oude Berat, die vooral middeleeuws aandoet en rond die tijd in haar bloei zat. We wandelen naar het oude kasteel en hebben een prachtig uitzicht op het stadje, het dal, de rivier en alles daaromheen.

🌊 Teruggekomen bij de camper ruimen we onze heerlijk fris ruikende was op, en rijden richting Vlorë, aan de kust. Voor het eerst sinds meer dan 4 maand, gaan we eindelijk weer de zee zien en voelen! We kunnen eigenlijk niet wachten. De zee of oceaan is zolang een trouw reisgezel geweest voor ons. Voor onze trip vanuit Italië naar de Franse Alpen in mei, hebben we nog heel bewust afscheid genomen van de zee in het Toscaanse Viareggio, en na nog langer dan verwacht is het eindelijk weer tijd. En hoe!

🏖️ In Albanië is de camperaar namelijk nog niet zo’n extreem bekend fenomeen zoals in zoveel andere Europese landen en worden we dus ook niet bewust geweerd. Dit betekent dat we praktisch op het strand kunnen parkeren en overnachten, heerlijk! Toegegeven, de Albanese stranden zijn wel iets minder idyllisch dan in andere landen waar we zijn geweest, voornamelijk vanwege de hoeveelheid afval die we overal tegenkomen. Maar toch hebben we een prachtig plekje vanwaar we Vlorë ook per fiets gemakkelijk kunnen verkennen. Maar eerst nemen we een heerlijke duik in het ondiepe en eigenlijk hartstikke warme water van de Adriatische zee.

🗝️ De stad Vlorë is ook best leuk, maar niet mega bijzonder. Vooral de ligging aan zee maakt het een aangename plek met een lange boulevard met tal van hotels en restaurants. Wij rijden na 2 nachten dan ook weer door en komen langs nog een oud klooster, genaamd het Ardenica klooster. prachtig op een heuvel gelegen. Deze is van buiten best mooi, maar niet zo indrukwekkend als de vorige. De binnenkant daarentegen is wel erg indrukwekkend met eeuwenoude fresco’s en een bladgouden kansel.

🍝 We komen daarna aan in Durrës. Hier staan we praktisch weer op het strand. Die avond eten we heerlijk in een veel te sjieke toko. We genieten enorm van de culinaire hoogstandjes en de sjieke ambiance.

Helemaal mooi wordt het bij het afrekenen en het blijkt dat we voor zo’n dertig euro (exclusief fooi) hebben genuttigd. Goede deal!

⚽️ Na Durrës is het tijd voor hoofdstad Tirana. Voor Hendrik een bittere pil aangezien Feyenoord hier nog niet zo lang geleden hun eerste Europese finale sinds 2002 speelde, maar helaas verloor. Toch durven we het aan om het een kans te geven dit kleine trauma te verwerken. Een inmiddels beproefd recept in de Balkan bij grote steden, is het vinden van een fijne camperplaats of camping aan de rand van zo’n drukke stad. Wij hoeven dan niet met onze logge camper door de verkeersdrukte en we hoeven ons ook geen zorgen te maken om onze toeristische, opvallende camper achter te laten in zo’n stad. Daarnaast kunnen we net zo gemakkelijk met fiets of met ‘t giga-goedkope ov de stad in komen en een rustige nacht genieten buiten de stad. Ook voor Tirana is dit de bedoeling en vinden we zo’n plek in de ‘achtertuin’ van een fraai hotel. Dit zien we meer in de Balkan. Hotels die ruimte over hebben en campers een veilige plek bieden en er zelf een gemakkelijk zakcentje aan over houden. Vaak is de ligging van zo’n hotel ook praktisch en is vervoer gemakkelijk te regelen. Iedereen blij!

☕️ Zo komen we voor € 0,40 per persoon met de bus in de stad en lopen we langs wat bezienswaardigheden. Een prachtig groot plein, een oude moskee en oude klokkentoren, een oude bunker uit de Koude Oorlog-jaren, een oud familie-fort middenin de stad die inmiddels is omgetoverd tot een prachtig horeca-hof. We drinken een heerlijke cappuccino en dan is het eindelijk (na bijna 2 maand) weer eens tijd voor Hendrik om een kapper te bezoeken. Niet zo’n probleem, zou je denken. Want op elke hoek van de straat zit hier een barbier. Helaas zitten ze allemaal de hele dag vol (het is een zaterdag), en pas bij poging 100 is er direct een plekje vrij.

💈 Lang verhaal kort: vanwege een iets frequenter kapperbezoek van de gemiddelde Albanees (zo’n 3 keer per week!), is deze kapper niet erg gewend om een hele bos haar terug in model te brengen. Het opscheren alleen duurt overigens ook al een uur. Daarna de flinke bos bovenop Hendriks hoofd met een schaar wat bijwerken is helemaal te veel gevraagd. Nou ja voor nog geen € 6,- mag je misschien ook niet te veel eisen stellen?

⛱️ Na ons bezoek aan de hoofdstad vinden we een uurtje noordelijk van Tirana, aan de kust opnieuw een heerlijk plekje. Het strand is wijds, lekker rustig, het water heerlijk om in te zwemmen en er zwerft ook iets minder afval rond dan we gewend zijn in Albanië. Hier komen we even bij van de drukte in en rondom de stad.

🏄🏼‍♂️ Na twee heerlijke rustige nachten, en een lange ontspannen stranddag, blijkt tot onze totale verbazing dat die tweede ochtend de golven opeens enorm toenemen en onder aangenaam stabiele omstandigheden, zich stukslaan op het zandstrand. Een kans waarvan we niet hadden gedacht dat deze zich nog zou voordoen! Hendrik klimt in zijn natte zwembroek het dak van Franky op, haalt zijn surfplank eraf, uit de hoes en rent terug naar de zee. Tijd voor een wetsuit is er even niet, eerst zo maar eens testen! De spieren zijn stijf, het peddelen gaat vervelend zwaar en moeizaam, maar gelukkig is het een ondiep strand. Al sleurend en tussendoor peddelend lukt het voor Hendrik om eindelijk weer eens wat golven te pakken, wat een heerlijk gevoel! Ook Jacq waagt een poging maar al snel steekt de wind op, en nemen de golven af. Kans voorbij, maar wel benut!

🅿️ Voordat we weer naar teruggaan naar Montenegro, komen we eerst nog langs een camperplaats met een heel puik restaurant. Deze plek kregen we al toegewezen door Antonin en Marion toen we met hen door Puglia reisden en zij vrienden hadden die hier op dat moment waren. Zij zijn er zelf ook langsgegaan, waren dolenthousiast en nu is de beurt aan ons.

🚜 De plek is een soort Italiaanse agriturismo: een grote boerderij met verbouw van van alles en nog wat, en een hele hoop ganzen, geiten, kippen en schapen. Waarschijnlijk ergens ook nog koeien en varkens, maar die hebben we niet gezien. Wij parkeren onder de wijnranken en kunnen gratis gebruik maken van elektriciteit, stromend water, wc’s en een douche. Top!

🥗 Daartegenover staat natuurlijk wel een consumptie bij of: het prachtige restaurant, of de winkel met lokale producten. Het wordt beide voor ons! De eerste avond genieten we van een 7-gangen diner waarbij we elke gang delen, en niet per persoon een gerecht kiezen omdat we de hoeveelheid niet aan denken te kunnen. En dit blijkt een goede keuze, want alleen al bij ons voorgerecht staat de hele 5-persoonstafel vol met eten. We eten hier van alles wel wat, en gaan tonnetje rond terug naar onze camper. Het was heerlijk: vers en lokaal! De volgende dag blijven we op de agriturismo, kopen wat in bij de lokale winkel en gebruiken dit voor onze eigengemaakte pizza’s, die ook zeer goed slagen.

🧽 Hierna is het tijd voor ons vertrek uit Albanië en gaan we richting de grens met Montenegro. We slaan de stad Shkodër in Albanië, en Podgorica in Montenegro over, zodat we langs de kust kunnen blijven gaan en we nog wat honger voor steden overhouden tijdens het vervolg van onze reis. Net voor de grens maken we gebruik van één van de vele car washes die overal langs de weg staan. Soms is het een car wash met fatsoenlijke overkapping en de nodige attributen, maar vaker is het een local met een hogedrukspuit, een paar emmers en wat sop. Zo ook dit keer. En na een giga-plensbui in Noord-Macedonië is Franky echt wel toe aan een fatsoenlijke wasbeurt. Meneer doet dit voor nog geen € 5,- hartstikke puik. Onze laatste actie in Albanië is ons overige Albanese geld uitgeven aan een tankbeurt. Aangezien we niet veel ‘Lek’ meer hebben en de brandstof hier voornamelijk contant betaald wordt, vullen we voor nog zo’n 3 liter aan diesel bij. In Montenegro is de dieselprijs vele malen lager en daar zullen we Franky eens goed laten drinken. Inmiddels zijn we de grens over en aangekomen in Bar.

We hebben ontzettend genoten van de vele, voor ons onbekende landen. Dit begon in Slovenië & Kroatië, maar voelde daar nog niet zo. Des te meer was dit het geval is Bosnië-Herzegovina en Montenegro wat we beide prachtige landen vonden. Hierna kwamen Kosovo en Noord-Macedonië, waar we maar kort waren en toch veel moois hebben gezien, maar natuurlijk minder dan de vorige landen. In Albanië waren we weer wat langer en hebben we ontzettend genoten van de ontspannen sfeer en de mogelijkheid om steeds op en direct aan stranden te parkeren en overnachten. Maar ook van mooie oude stadjes en gebouwen. Nu mogen we nog meer zien van Montenegro, waar we al zo van onder de indruk waren, waarna we wat meer van Kroatië hopen te zien. Tot nu toe was dit bijna alleen een doorreis-land tijdens onze trip. En wat daarna komt, gaan we wel zien.

Groeten uit Montenegro! 😙

[rausule]

DIE EERSTE AFRIKAANSE DIGTERES: ELISABETH EXBERS.

Een van die mooiste figure onder hierdie geslag a ons eerste digteres, Elisabeth Eybers. Sy is in 1915 gebore Haar poésie is 'n belangrike aanwins vir ons digkuns. Sy besing die dinge wat nog nie in ons taal gehoor was nie: die begeertes en teleurstellings van 'n jong meisie; haar liefde, haar verwagting en drome om moeder te word, haar moedergeluk, haar liefde vir haar kind wat deur die bande van die bloed aan haar verbonde is, maar tog ook weer so gou van haar geskel sal wees. Die vreugde oor die nuwe lewe van die kind laat haar ook gedurig dink aan die aartavyand, die Dood. Die Stil Avontuur is die veelseggende titel van haar tweede digbundel, Daarna volg Die Vrou en Die Ander Dors. Elisabeth Eybers besing al hierdie dinge in heel eenvoudige maar diep ontroerde, egte poësie.

Na hierdie digters wat ongeveer 1935 begin skrywe het, het al weer 'n jonger geslag opgestaan wat in die meeste gevalle sterk hulle invloed ondergaan het maar tog in mindere of meerdere mate 'n ele gees vertolk. Die vernaamstes onder hulle is Ernst van Heerden, S. J. Pretorius, Olga Kirsch, G. A. Watermeyer, en die sterkste figuur onder hulle is D. J. Opperman.

Opperman was eers onderwyser, daarna 'n tyd lank verbonde aan die redaksie van Die Huis- genoot en later lektor in Hollands aan die Universiteit van Kaapstad. Hierdie jong digter

het dadelik die aandag getrek en het die Hertzog prys verower. Sy gedigte is diep en ernstig en kinders sal hulle nie verstaan nie.

G. DEKKER.

[inge-universe]

#currentlyreading #bookmail #boekenpost #recensieboek Loes den Hollander - De heks in mij @loesdenhollander #loesdenhollander #deheksinmij Wie heeft dit boek al gelezen? Wat vond je er van? Haar thrillers zijn altijd erg goed. Lees deze met @thrillzone_boekrecensies ............ Bedankt voor het #recensieexemplaar #leesexemplaar @decrimecompagnie #decrimecompagnie ............ Inhoud: Het moederschap is niet voor iedereen weggelegd of vanzelfsprekend. Kaia, Jill en Wiesje kunnen daarover meepraten. Behalve de diepe wens om moeder te worden hebben ze nog een andere gezamenlijke focus. Als hun leven volkomen onverwacht verandert, krijgen ze alle drie te maken met tegenstrijdige emoties die het beste en tegelijk het slechtste in hen naar boven halen. En waardoor de heks in een van hen te veel ruimte krijgt. Over de auteur: Loes den Hollander is een echte thrillerkoningin. Ze schreef vijfentwintig thrillers en is jaren een bestsellerauteur. Van haar boeken zijn ruim 1 miljoen exemplaren verkocht. Loes schrijft al vanaf het moment dat ze kon lezen. Toch kwam het nooit in haar op om van schrijven haar beroep te maken, omdat ze zich helemaal richtte op haar carrière in de gezondheidszorg. Dat veranderde toen ze in 2001 een verhalenwedstrijd won. Vanaf dat moment ging er voor haar gevoel een luik in haar hoofd open waar een onstuitbare lading teksten achter zit die zich allemaal verdringen om te worden opgeschreven. Toen ze in 2006 haar carrière als directeur van een gezondheidszorginstelling beëindigde, vond ze vrijwel tegelijk een uitgever voor Vrijdag, haar eerste literaire thriller. Daarna volgde al snel het zinderende Zwanenzang en sindsdien in schrijven haar voornaamste bezigheid. Na Mij zie je niet (2018) verscheen in oktober 2019 haar vijfentwintigste thriller Toen ik dood was. ............ #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #heks #dutchbookstagram #instaboek #spannendboek #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #boekenwurm #booktrovert #fictie #thriller #thrillerboek https://www.instagram.com/p/CmCNM0HLcHD/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[de-meerpeen]

Noord-Holland trekt 8 miljoen euro uit voor aanvullend onderzoek aardwarmte

Regionieuws: 'Noord-Holland trekt 8 miljoen euro uit voor aanvullend onderzoek aardwarmte'

REGIO – De provincie Noord-Holland zet sterk in op aardwarmte als alternatieve verwarmingsbron voor aardgas om woningen mee te verwarmen. Zij investeert daarom 8 miljoen euro om onderzoek te laten doen naar de potentie van aardwarmte in de diepe ondergrond. Gemeenten in de metropoolregio rond Amsterdam kunnen met het geld gebiedsgericht seismisch onderzoek laten uitvoeren om beter te kunnen…

[wolveswolves]

Dutch landscapes: a visit to nature reserve Oeverlanden Hollands Diep

A new video is now up on my YouTube! My first time visiting Dutch nature reserve Oeverlanden, located at the other side of the island I live on. 

I’ve lived in this place for almost two years now, and I’m still discovering so many beautiful places. Everyday I feel so happy to live in a place with so much beauty around.

> Subscribe to my YouTube channel

[nautical-sailing]

[the-new-royalty-world-me]

Recensie : Kamala's pad

Recensie : Kamala’s pad

Kamala’s padEen Amerikaans levenAuteur: Dan MorainUitgever : Hollands Diep9789048860982 Een onmisbaar boek voor iedereen die nieuwsgierig is naar de vrouw naast Joe BidenOnthullende biografie over de eerste zwarte vrouwelijke vicepresident, die als dochter van twee immigranten in het gesegregeerde Californië uitgroeide tot een van de belangrijkste politici van de Verenigde Staten.Het…