#hoe zit dat

[agnost]

de mol blogging op tumblr? sweet

[nedermemes]

de dame die me in-ente was echt een lopende band jezus er stonden aan 4 kanten stoelen met mensen om haar heen en ze rolde er heen met haar stoel en de gegevens controle en prikken werden allemaal binnen een minuutje gedaan 😭

momenteel in de wachtrij voor de booster vaccinatie en het is verschrikkelijk druk want slechts 1 van de 4 priklocaties in Rotterdam is open op de vrijdag. wish me luck 🫡

[petit-papillion]

"Leclerc is too nice to be a world champion. A Hamilton or a Verstappen, Leclerc does not have that in him. Suppose Ferrari has the best car next year, then Hamilton will gobble him up. Leclerc doesn't strike me as tough when I look at the little mistakes he makes and how he treats his engineers."

Robert Doornbos during Chinese GP weekend broadcast | April 2024

Source: Ziggo Sport

Original Dutch:

"Leclerc is te lief om wereldkampioen te zijn. Een Hamilton of een Verstappen, dat zit er bij Leclerc niet in. Stel Ferrari krijgt de beste auto volgend jaar, dan vreet Hamilton hem op. Leclerc komt op mij niet hard over als ik kijk naar de foutjes die hij maakt en hoe hij met zijn engineers is."

[yvanspijk]

Hallo Yoïn,

ik heb een vraag die iets buiten de etymologische orde is, misschien. Maar naar verluid (of is het naar verluidt?) kun je in het Brabantse dialect horen of een woord manlijk of vrouwelijk is door er een onbepaald lidwoord voor te zetten en te beluisteren hoe het dan in het dialect klinkt. Maar hoe zit dat precies? Heeft het nog iets te maken met de vervoeging van lidwoorden in het Duits?

Voor onze buitenlandse lezertjes:

translation for our foreign readers

I have a question that is slightly out of etymological order, perhaps. But allegedly (or is it allegedly?) you can tell in the Brabant dialect whether a word is masculine or feminine by putting an indefinite article before it and listening to how it then sounds in the dialect. But what about that exactly? Does it have anything to do with the conjugation of articles in German?

Hoi! Leuke vraag!

Wat je naar verluidt hebt gehoord, klopt: het onbepaald lidwoord laat in het Brabants (maar ook in onder andere het Vlaams en Limburgs) horen met welk geslacht je te maken hebt.

Mannelijke woorden worden voorafgegaan door 'ne (ook wel geschreven als ene en unne). 'ne stoel, 'ne jongen, 'ne kop, 'ne koning, 'ne keer (De zelfstandige naamwoorden heb ik even in het Nederlands opgeschreven.)

Als het volgende mannelijke woord begint met een b, d, h, klinker of (in veel dialecten) een t, dan komt er een -n achter het lidwoord: 'nen (ook wel geschreven als enen en unnen): 'nen boer, 'nen dominee, 'nen dikke jonge, 'nen ouwe koning

Vrouwelijke woorden krijgen 'n (ook wel geschreven als een en un): 'n tafel, 'n koe, 'n vrouw, 'n deur, 'n fles

Dit zijn de hoofdregels.

Het bepaald lidwoord de krijgt volgens regel 2 overigens ook een 'n: d'n (ook wel den, dun): de stoel vs. d'n boer

Het verschil gaat terug op het Middelnederlands. Aanvankelijk had dat nog naamvallen. In de eerste naamval mannelijk was het een en in de vierde eenen. In het Laatmiddelnederlands verdween de eerste naamval en bleef de vierde over. Zo kreeg je eenen stoel, eenen kop, eenen keer etc. Later is eenen versleten tot 'ne(n). Voor andere klanken dan b, d, h, t en klinkers viel in het Brabants de n weg en kreeg je dus 'ne.

Je kunt deze vormen vergelijken met de Duitse vierdenaamvalsvorm einen, als in ich sehe einen Hund. Het verschil is dus wel dat het Duits die echt alleen in de vierde naamval gebruikt, terwijl er in het Brabants geen naamvalsverschil meer bestaat.

De bepaald lidwoord d'n gaat terug op de vierde naamval den, ook weer vergelijkbaar met het Duitse den. Voor andere klanken dan b, d, h, t en klinkers viel in het Brabants de n weg en kreeg je de.

Het vrouwelijke 'n gaat terug op het Middelnederlandse eene, dat vanaf het begin af aan al zowel eerste als vierde naamval was. Toen in de 16e eeuw de slot-e verdween - zoals ook uit kerke, bedde, mensche etc., die veranderden in kerk, bed en mensch - veranderde eene in een, het huidige 'n.

Ik hoop dat het zo een beetje inzichtelijk is. :)

[nederlandsespoorwegen]

Hi, hier is een idee voor een poll want ik ben benieuwd hoe andere mensen hier tegenover staan (sorry als dit al eens gevraagd is ik kon het zo snel niet vinden):

Heb jij wel eens iemand gevraagd om still te zijn in de stiltecoupe?

- ja, vaker

- ja, een (enkele) keer

- nee, dat durf ik niet

- nee, dat is onbeleefd

- nee, want ik heb er geen last van

Groetjes, iemand die nu in de stiltecoupe zit met een persoon die heel luid aan het bellen is maar er niks van durft te zeggen T^T

oh goeie

[onnodig-genederlands]

so-so-fried-ren.tumblr.com/post/730400911364603904/this-new-kafka-story-goes-hard

Stel je voor dat je op een dag op komt dagen op werk en mensen zijn van "Jezus Christus er is hier een lijk", drijven je naar een achterkamertje en iedereen die je ziet is het er mee eens dat er nu een lijk is waar jij zit, met de gepaste hoeveelheid schok en afschuw. Je denkt dat het een soort grap is die ze uithalen, maar de mensen waarvan je weet dat ze niet van geintjes houden, of die niet zo goed zijn in acteren, behandelen je als een lijk. Ze gaan ongemakkelijk heen en weer tussen over je praten alsof je er niet bent, en vriendelijk vragen of je stil kunt zitten terwijl ze uitvogelen wie ze horen te bellen in het geval dat er willekeurig een dood lichaam op komt dagen.

ambulancepersoneel komt langs, bestuderen je grondig en zijn het er mee eens dat hoewel ze geen duidelijk teken van overleiden kunnen zien, je inderdaad dood bent, en vragen je in de ambulance te klimmen. Je wordt meegenomen naar de tijdelijke lijkenopslag van het ziekenhuis.

Onderweg vraag je of dit soort dingen vaak gebeuren, en terwijl ze je niet aan willen kijken, is het ambulancepersoneel het ermee eens dat ze nog nooit een pratend lichaam hebben gehad, al trekken ze het feit dat je uit jezelf beweegt niet in twijfel.

Je wordt uiteindelijk naar het mortuarium geleid, waar je een plaat krijgt aangewezen om op te liggen, en inmiddels stel je geen vragen meer en klim je op de kadaverplank en ga je liggen, misschien doe je een dutje, met geen idee wat er nu gaat gebeuren.

Dan wordt je wakker als iemand het mortuarium binnen loopt, en die zich absoluut de tering schrikt als je beweegt en ze zijn zo van: "gast, wat de fuck, je hoort hier niet te zijn. Dit is een plek om dode lichamen op te slaan." En als jij bent van: "ah, sorry man, ik dacht dat ik een dood lichaam was," hebben ze geen idee of je een grapje maakt of niet, en het boeit ze niet, je wordt weggejaagd.

En je gaan gewoon naar huis en je doucht, komt gewoon weer naar werk de volgende dag en niemand vraagt zich iets af.

En dat is min of meer hoe die mieren zich waarschijnlijk voelen als wetenschappers hun besproeien met Het Feromoon Waar Dode Mieren Naar Stinken, en rondhangen o[ de dodenmierenhoop totdat de geur wegtrekt."

"Ik zat te wachten op de onthulling van wat voor sociaal issue dit een metafoor voor was, dus het einde sloeg me recht in het gezicht."

"Dit nieuwe Kafka verhaal gaat snoeihard."

[air-rising]

New ellie and daan articles 🥹 can you post it please

Google translated as per usual.

-

’Ik ga waar zij gaat’

Liefde tussen Daniëlle van de Donk en Australië-ster Ellie Carpenter overstijgt alles

'I go where she goes'

Love between Daniëlle van de Donk and Australia star Ellie Carpenter transcends everything

Daniëlle van de Donk (r.) straalt op de foto met haar geliefde Ellie Carpenter. De twee kunnen elkaar zomaar tegenkomen als opponenten op het WK.

Daniëlle van de Donk (r.) shines in the photo with her beloved Ellie Carpenter. The two can just meet as opponents at the World Cup.

-

Het was een geweldige shock voor Australië, donderdagavond in Brisbane. Waar niemand rekening mee had gehouden, geschiedde. De Matildas, outsider op het eigen WK, werden in Queensland pootje gelicht door Nigeria (2-3), waardoor plaatsing voor de knock-outfase een zware kluif gaat worden. Daniëlle van de Donk voelde een paar duizend kilometer verderop in Wellington met haar vriendin mee.

Natuurlijk had Van de Donk na de Australische nederlaag een vreugdesprongetje kunnen maken. Tenslotte: de Aussies zijn net als Nederland een kanshebber voor de wereldtitel. Maar zo zit Van de Donk niet in elkaar.

It was a great shock for Australia, Thursday night in Brisbane. What no one had taken into account happened. The Matildas, outsider at their own World Cup, were lifted in Queensland by Nigeria (2-3), making placement for the knockout phase a tough hit. Daniëlle van de Donk felt with her friend a few thousand kilometers away in Wellington.

Of course Van de Donk could have made a leap of joy after the Australian defeat. Finally: the Aussies, like the Netherlands, are a contender for the world title. But that's not how Van de Donk works.

De liefde voor haar Ellie overstijgt het WK. „Ik hoop dat mijn vriendin ver komt”, zegt de verliefde Oranje Leeuwin na terugkomst uit Wellington, waar Oranje en de Verenigde Staten een waar spektakelstuk hadden opgevoerd. „Natuurlijk wil ik dat. Ellie heeft er keihard voor getraind. Zij is net terug van een kruisbandblessure.”

The love for her Ellie transcends the World Cup. 'I hope my girlfriend gets far,' says the Orange Lioness in love after returning from Wellington, where Orange and the United States had staged a true spectacle. “Of course I want that. Ellie trained hard for it. She has just returned from a cruciate ligament injury.”

Ellie Carpenter is mateloos populair in haar geboorteland. Op vijftienjarige leeftijd maakte de rechtsback haar debuut voor het nationale elftal, een jaar later was ze de jongste deelnemer aan het olympisch voetbaltoernooi. De vonk tussen Carpenter en Van de Donk sloeg over in Frankrijk, waar ze samen uitkomen voor Olympique Lyonnais.

Ellie Carpenter is immensely popular in her native country. At the age of fifteen, the right back made her debut for the national team, a year later she was the youngest participant in the Olympic football tournament. The spark between Carpenter and Van de Donk spread in France, where they play together for Olympique Lyonnais.

In de armen sluiten | Closing in the arms

Ze konden elkaar een paar weken terug in Sydney nog even kort in de armen sluiten, vertelt Van de Donk, die in de uren na het duel met de VS een ware hit was op social media vanwege de zwarte badmuts die ze de laatste paar minuten van het duel moest dragen.

They were able to embrace each other briefly a few weeks ago in Sydney, says Van de Donk, who was a real hit on social media in the hours after the duel with the US because of the black swimming cap she had to wear for the last few minutes of the duel.

Voor aankomst in Nieuw-Zeeland verbleef Oranje negen dagen in Sydney. „Daar hebben we elkaar nog een uurtje kunnen zien”, zegt Van de Donk. Carpenter was op doorreis naar Brisbane, waar de Australische selectie haar tenten heeft opgeslagen. „Ik moest allemaal spullen voor haar meenemen, proteïnes en zo. Het kwam toevallig zo uit dat we elkaar konden treffen. Hoe kort ook, ik was hartstikke blij om haar te zien.”

Before arriving in New Zealand, Orange stayed in Sydney for nine days. 'We were able to see each other there for another hour,' says Van de Donk. Carpenter was passing through to Brisbane, where the Australian selection pitched its tents. “I had to bring all kinds of stuff for her, proteins and stuff. It just so happened that we could meet. No matter how short, I was very happy to see her.”

Staan vol achter ploeg | Are full behind squad

Het is dat Van de Donk zelf actief is op het WK, anders had ze alle duels van haar geliefde op de tribunes gezeten. „Ik vind dat ze ook een heel leuk team hebben. De mensen in Australië staan als home country vol achter de ploeg, de stadions zitten vol en breken records. Daar moet ik ook achter staan. Maar dat had ik vorig jaar op het EK ook bij Engeland. Die zijn ook op de juiste manier aan de weg aan het timmeren. Nou, dan heb je mijn support al. Want ik wil het vrouwenvoetbal ook alleen maar verder helpen”, meent Van de Donk, die na haar loopbaan het trainersvak in wil. „Sommige trainingspapiertjes heb ik al.”

It is that Van de Donk herself is active at the World Cup, otherwise she would have sat all the duels of her lover in the stands. “I think they also have a very nice team. The people in Australia are full behind the team as a home country, the stadiums are full and break records. I have to stand behind that too. But I also had that at the European Championships last year in England. They are also working on the right way. Well, then you already have my support. Because I only want to help women's football further,” says Van de Donk, who wants to enter the coaching profession after her career. 'Some training papers I already have.'

Daniëlle van de Donk in haar outfit van het Nederlands elftal. Dinsdag wacht de groepswedstrijd tegen Vietnam.

Daniëlle van de Donk in her outfit of the Dutch national team. The group game against Vietnam awaits on Tuesday.

Afgelopen zomer bezocht Van de Donk voor de eerste keer het land van haar vriendin. „Dat was na het EK, uiteraard met zijn tweetjes. Ik had een hele goede reisgids aan haar en heb hele mooie dingen gezien. Zelf komt Ellie uit het binnenland van New South Wales, op vijf uur rijden van Sydney. Ze woonde er op een boerderij en weet zelfs hoe je slangen moet killen. Verder was er daar helemaal niks te doen. Gelukkig wonen haar ouders nu in Sydney.”

Last summer Van de Donk visited her girlfriend's country for the first time. “That was after the European Championship, of course the two of us. I had a very good travel guide with her and saw very beautiful things. Ellie herself comes from the interior of New South Wales, a five-hour drive from Sydney. She lived there on a farm and even knows how to kill snakes. There was nothing else to do there at all. Fortunately, her parents now live in Sydney.”

"’Ellie woonde op een boerderij en weet hoe ze slangen moet killen’"

"'Ellie lived on a farm and knows how to kill snakes'"

Elke dag contact | Contact every day

Natuurlijk heeft ze contact met haar vriendin. Elke dag. Ze gunnen elkaar sportief het allerbeste, weet Van de Donk: „We willen allebei dat de ander ver komt. We kunnen elkaar pas in de finale tegenkomen. Wat een finale zou dat zijn.” Niet ondenkbaar: ze zouden elkaar in het veld zomaar kunnen tegenkomen. Van de Donk, stellig: „We gaan niet voor elkaar uit de weg. Oh nee, we gaan er gewoon vol op. Honderd procent.”

Of course she has contact with her girlfriend. Every day. They wish each other the very best sportingly, Van de Donk knows: “We both want the other to go far. We can't meet until the final. What a finale that would be.” Not unthinkable: they could just meet in the field. Van de Donk, firmly: “We do not shy away from each other. Oh no, we're just going full. One hundred percent.”

En na die, vooralsnog imaginaire finale, zal het vast wel goed komen tussen de tortelduifjes, vermoedt Van de Donk, die zich wellicht ooit nog eens met haar Ellie in Australië zal gaan vestigen. „Het zou kunnen, maar niets is zeker. Het is best gek. Ik denk nu eigenlijk: ik ga waar zij gaat. Ze is een stuk jonger dan ik, dus ik denk dat zij langer blijft voetballen. Uiteindelijk zal ik dus wel mee moeten. Zo staan we er eigenlijk beiden in. Of het nou Australië wordt of Nederland, of van mijn part Italië, we zien het wel. Als we maar samen zijn.”

And after that, for the time being imaginary finale, things will probably be fine among the lovebirds, suspects Van de Donk, who may one day settle in Australia with her Ellie. “It could be, but nothing is certain. It's pretty crazy. I actually think: I'm going where she goes. She's a lot younger than me, so I think she keeps playing football longer. So in the end I will have to come along. That's how we both are in it. Whether it will be Australia or the Netherlands, or of my part Italy, we'll see. As long as we are together.”

[autimind]

"Een meisje versieren"? - Kenmerk Autisme of misverstand 3/8 – Dingen letterlijk nemen

Typisch autistisch: dingen letterlijk nemen, dat weet bijna iedereen. Maar is het wel zo? Is het eigenlijk wel een symptoom? Of is het eerder een kracht, een andere maar ook logische manier van kijken?

Teveel experts denken nog dat wij bij de uitdrukking 'een meisje versieren' echt een jonge vrouw voor ons zien met kerstversiering om zich heen. Dat gebeurt niet.

Wat wel gebeurt is dat wij reageren op onduidelijkheid en op tegenstrijdige informatie. Want hoe zit het nou?

De autistische geest wil weten wat is en hoe dat werkt. De allistische geest is veel meer bezig met de eigen sociale positie.

We worstelen allemaal met aspecten van de werkelijkheid en juist daarin kunnen wij elkaar vinden, elkaars kracht herkennen.

Lees het hele artikel hier.

[nenaveenstra]

Ga je wel eens naar horrorfilms in de bioscoop, en moet je dan ook zo lachen om de heftige reacties van de andere mensen in de zaal? Ik heb een stuk geschreven over dit fenomeen en wat ik denk dat erachter zit - nu te lezen op Substack!

[remidavs]

Ik had vorige week dinsdag een moeilijke dag. Door toestanden met vernieuwen van identiteitskaart en foto’s en dan beperkt in tijd etcetera voelde ik me gestraft enerzijds omdat ik eerlijk was en anderzijds omdat ik door chemotherapie mijn haar ben verloren en voorlopig nog (naar mijn gevoel) geen deftige foto voor een identiteitsbewijs kan laten nemen. Na veel rond bellen, onderhandelen en mijn gevoel van onrecht te delen, kan ik alleen maar blij zijn met hoe de ambtenaar in mijn gemeente er uiteindelijk is mee omgegaan.

Verder merk ik dat ik redelijk goed recupereer na mijn operatie, ook de grote nevenwerkingen van de chemo zijn zo goed als weg. Immunotherapie brengt niets groot of heftig. Enkel die diepe vermoeidheid en soms toch wel verwardheid blijven nog aanwezig.

Van die verwardheid moet ik af voor ik weet kan denken aan werken, maar die vermoeidheid zal wellicht toch voor een langere tijd een nieuw normaal worden waar ik nog aan zal moeten wennen.

Ik voel me wel ok, energetisch, zin om dingen te doen, maar merk dat ik snel moe ben. Wandelen lukt gelukkig heel vlot, maar een bezorgde echtgenoot heeft snel schrik dat ik te veel doe en me zou uitputten. Zelf voel ik dat het deugd doet om buiten te komen en me moe te voelen door een wandeling, eerder dan gewoon moe zijn omdat dat in me zit… huishoudelijke taken (die nog maar beperkt haalbaar zijn) zijn veel lastiger.

In elk geval, wat ik het meeste mis, en wat dan net het voordeel was van vaak in het ziekenhuis zijn, is sociaal contact.

Ik mis het om onder de mensen te komen, ik mis de babbeltjes met collega’s en vrienden, vooral omdat ik vaak alleen thuis ben. En ik zie wel vrienden in het weekend en Jan werkt vaak thuis, de kinderen zijn er als er geen school is, maar het is een ander soort alleen-zijn. En ik denk dat dit alleen-zijn en voelen misschien wel pittig kan worden, samen met het zoeken naar doseren en het juiste evenwicht.

Dus…ik ben vrij voor sociaal contact, groot of klein en bereid me voor op een pittige periode.

Gelukkig helpt het zoeken naar nieuwe hobby’s wel. Ik begon (na 10 jaar ofzo opnieuw) met haken doordat een schat van een vrouw me mee nam naar een créa-namiddag in de buurt. Het was heerlijk en het haken brengt al heel wat afwisseling. Want een dag lezen in een boek lukt me niet en een ganse dag tv wil ik niet en kan ik precies ook niet. Waar ik tot een maand geleden nog urenlang doelloos op mijn schermpje kon kijken, frustreert dat nu snel.

Ik heb nog veel creatieve ideeën (bv tiny serres etc knutselen) maar geraak niet bij alles eenvoudig gestart of heb het gewoon niet in huis waardoor de drempel groter wordt om eraan te beginnen.

In elk geval geniet ik nog steeds van elk klein of groot berichtje en van de leuke dingen die er zijn. Mijn gezin, vrienden, de poezen, collega’s, wandelen, knutselen….

En met een aantal leuke activiteiten in het vooruitzicht, ben ik vooral benieuwd naar mijn lichamelijk herstel. Hopelijk blijft alles vlot genezen en kan ik binnenkort ook weer sporten. Onco-revalidatie zal wellicht pas na april kunnen starten en das ook iets om naar uit te kijken. Wellicht de zomer over en dan stap voor stap terug kijken wat ik kan bieden op professioneel vlak. Maar voor nu, zelf zorg en kijken wat de wereld voor me in petto heeft en wat ik voor mezelf… ☺️

[nedermemes]

ik denk oprecht dat de mol van dit jaar gewoon een kandidaat had moeten zijn want Hoe Bedoel Je je zit telkens in de groepen waar je het minst kunt mollen

[medimelody]

Alles is te veel

Ik zit gevangen in een storm, een chaos die in mijn hoofd woedt en zich vastzet in mijn lichaam. Ik voel de pijn overal — diep vanbinnen, in mijn hart, maar ook in elke vezel van mijn lijf. Het voelt alsof ik draag wat niemand zou moeten dragen, alsof ik breek onder een gewicht dat alleen maar toeneemt. Mentale pijn vloeit naadloos over in fysieke pijn. Er lijkt geen rustpunt te zijn, geen moment van ademhalen, geen seconde waarin ik niet overspoeld word door gedachten, gevoelens en herinneringen.

Slapen lukt niet. Wanneer ik mijn ogen sluit, trekken mijn nachtmerries me terug naar een verleden dat ik niet kan ontvluchten. Het zijn niet alleen dromen, er zijn ook herbelevingen. Dingen die ik vergeten wou, komen terug met een brute kracht. Soms blijf ik wakker, uit angst voor wat ik zal zien zodra ik mijn ogen sluit. Maar de nacht houdt me niet enkel wakker met nachtmerries — paniekaanvallen grijpen me vanuit het niets, alsof mijn eigen lichaam zich tegen me keert. Alles doet pijn, zelfs ademen soms. En ik ben zó moe... maar slapen is geen ontsnapping.

Ik heb geprobeerd me af te snijden van alles wat me kwaad heeft gedaan. Het contact met mijn vader verbreken was een stap die ik allang wilde zetten, en toch weegt het zwaar. Hoe hard ik het ook probeer, het voelt alsof de schaduwen van het verleden blijven hangen, alsof ik dat deel van mezelf niet kan losmaken. Papa is maar een klein deeltje van mijn slechte verleden. Ik zie mijn jongere zusjes en broertje ook worstelen — zij beginnen te beseffen wat ik allang wist, wat ik gevoeld heb toen ik hen probeerde te beschermen. Mijn vader en zijn wereld maken hen net zo verward en kwetsbaar als mij vroeger. Het doet pijn hen zo te zien.

Bij mama lijkt het niet veel beter. Ik zie patronen die ik niet wil zien, manipulatie die misschien onbewust gebeurt, maar me keer op keer kwetst. Het woord ‘manipulatief’ voelt zwaar in mijn mond, maar het ligt daar wel. Dingen die zij anderen verwijt, passen eigenlijk perfect bij haarzelf. Hoe spreek ik dat uit? Kan ik dat ooit?

School is een dagelijks gevecht. Ik sleep mezelf ernaartoe, maar voel de constante druk op mijn schouders. Mijn selectief mutisme maakt het moeilijk om mezelf uit te drukken, sociaal te zijn. Het maakt me klein, bang. Hoe graag ik ook wil, woorden blijven vastzitten, en die angst weegt mee op alles wat ik doe. Mijn hoofd zit vol: piekeren, vragen, proberen te begrijpen wat er gebeurt in mijn verleden en heden, terwijl alles zich opstapelt. Trauma’s verwerken en ondertussen verder proberen gaan… Het lukt me niet. Zelfs een simpele mail beantwoorden voelt als een onmogelijke opgave.

Uit huis gaan was nodig, en het voelt veiliger, maar ook dat brengt onzekerheid mee. Ik hoor nergens. Joke’s huis biedt een soort tijdelijke bescherming, maar ik weet dat ik hier niet kan blijven. En naar huis terugkeren? Nooit meer. Dat is geen optie. Maar alleen wonen is zo’n groot vraagstuk: hoe doe ik dat als ik niet eens kan werken door alles wat ik voel en moet dragen? En toch… ergens alleen zijn voelt als de enige echte uitweg. Als de enige echte veiligheid.

Alles lijkt me te veel. Ik wil verder komen in mijn leven, maar alles wat ik probeer lijkt vast te lopen. De druk van school, de stress, het gepieker, het verdriet en het gewicht van onverwerkte trauma’s — het neemt me volledig over. Ik ben op. Wat ik doe om te overleven voelt niet goed genoeg. Wat anderen verwachten voelt onmogelijk.

De worsteling met eten... Mijn gevecht met eten is een van de zwaarste en moeilijkst te begrijpen aspecten van mijn leven. Het is een constante strijd tussen willen eten en de schuld die ik voel zodra ik dat doe. Ik hou van eten; ik kan er echt van genieten. Maar de getallen op de weegschaal bepalen hoe ik me voel. Zodra ik zie wat ik weeg, overheerst schaamte en de wens om terug te keren naar hoe het vroeger was.

Ik zeg niet graag dat ik een eetstoornis heb, omdat dat betekent dat ik het moet erkennen. Maar ergens weet ik het wel. Het is niet alleen hoe ik naar mezelf kijk, maar ook de controle die ik zoek in het weigeren van voedsel. Ik probeer dagen zonder eten te gaan — niet alleen omdat ik vaak geen honger heb, maar omdat ik niet wil eten. Mijn gewicht lijkt het enige dat ik kan controleren, terwijl de rest van mijn leven een chaos is. Hoe minder ik eet, hoe beter ik me soms voel… maar het gevoel van beter maakt me alleen maar slechter.

Nu weeg ik 43 kilo. Voor de meeste mensen is dat ontzettend weinig, maar voor mij klinkt het nog steeds te zwaar. Ik wil terug naar het gewicht dat ik vroeger had, in de tijd waarin ik al worstelde met eten en expres overgaf. Het voelt alsof ik daar ooit meer controle had, zelfs al weet ik dat het niet waar is. Die drang om minder te wegen beheerst me, ook al weet ik ergens dat het niet gezond is. Ik voel me vastgeketend aan die gedachten.

Eten, of het gebrek eraan, is geen makkelijk onderwerp voor me. Soms lukt het me gewoon niet om mezelf te dwingen, zelfs al weet ik dat ik het nodig heb. Het is een gevecht dat ik nog niet weet hoe ik moet winnen. Maar zolang dat getal op de weegschaal mijn gevoel bepaalt, blijf ik gevangen in deze strijd.

Ik wil verder, maar het lijkt alsof de wereld me steeds tegenhoudt. En ik, ik kan het allemaal gewoon niet meer aan.

[xspoetry]

Het kleine kangoeroetje

Op een ochtend zit de kleine kangoeroe buiten in het zand. De wind waait zacht en de warmte van de zon straalt op zijn bruine, zachte vacht.

Hij zou zo graag eens met de grote kangoeroes willen spelen. Lekker rondhuppelen en boxen in wedstrijdjes tot de zon weer ondergaat.

Hij kijkt naar zijn poten op de grond. Zijn lichaam is klein en met zijn timide houding valt hij nou niet echt op bij zijn groepsgenoten.

“Hoe zou het zijn om dat nou te bereiken?” Fluistert hij tegen zichzelf, wanneer hij de grote kangoeroes ver ziet springen.

Hij staat op van de grond, zucht een paar keer diep en gaat terug naar zijn huis. Zijn veilige huis, de plek waar niets hem kan raken, staat langs een hobbelige weg die naar het meer toe leidt.

Hij kijkt, dit keer door het kleine raam in zijn huis, nogmaals naar de grote kangoeroes. “Hoe zou het zijn om dat nou eens te bereiken?”

Wanneer hij langzaam naar zijn kamer hupt, waait er een klein blaadje naar binnen. Het blaadje vliegt bijna tegen hem aan en hij springt aan de kant.

Hij schrikt een beetje van zichzelf.

Hij springt!

Voorzichtig hupt de kleine kangoeroe terug naar buiten en ziet de kleine hobbels in de weg. “Hoe zou het zijn als…” Zijn gedachte wordt onderbroken door een blaadje dat dit keer voor zijn poten op de grond waait.

Zonder na te denken springt hij over het kleine heuveltje, op de hobbelige weg, heen.

“Wat nou als ik nu over twee heuveltjes kan springen?” Vraagt hij aan zichzelf.

Hij kijkt naar zijn kleine lichaam met ditmaal een iets minder timide houding en hij springt.

-XS

[sae-something]

Hi, ik heb een vraagje voor als je tijd & ruimte & zin hebt. Ik heb deeltjes, maar nu niet extreem aparte deeltjesdeeltjes, maar mijn therapeut vindt het een goed idee om dat te zeggen aan mijn vrienden zodat andere mensen bijvoorbeeld ook in bepaalde mate de jongere deeltjes mogen kennen. Ook een beetje om het 'ik ben alleen' van die stukjes iets meer te verzachten. Ik weet alleen helemaal niet hoe ik dat zou moeten vertellen. Hoe is dat bij jou?

Hey jij, mijn antwoord heeft even op zich laten wachten want ✨blindedarm-ellende✨, maar hier ben ik dan eindelijk :) Hopelijk heb je nog iets aan mijn reactie!

Ik heb jaren geleden wel redelijk wat vrienden erover verteld, toen ik eigenlijk nog niet zo lang bezig was met het ontdekken van (en werken met) delen. Wat ik toen dacht te weten over m'n delen was echt vrij minimaal en basaal (zie ik nu). Ik had toen ook nog erg het gevoel dat ik altijd moest weten 'wie ik was', bijvoorbeeld. En ik dacht dat alle delen super 'welgevormd' moesten zijn met eigen naam etc., iets wat ik nu heb losgelaten. Ik heb er soms spijt van dat ik toen bepaalde details heb verteld aan best wat mensen. Het voelt alsof ik niet zorgvuldig genoeg ben omgegaan met iets wat zo kwetsbaar is.

Wat wel fijn is, is als goede/veilige vrienden in het algemeen weten dát er deeltjes zijn, dat er trauma is, dat er een zwaar therapie-traject loopt. Nu kan ik tegen een enkele vriendin dichtbij bijvoorbeeld dingen zeggen als "therapie was goed, maar ook wel zwaar, er zijn een paar kleintjes in paniek van binnen". En soms kan ik dan uitleggen, er is iemand die [xyz] voelt/wilt/denkt, er is iemand die bang is voor [abc]. De dichtbije vriendinnen kunnen dan ook een beetje lief en troostend reageren.

Ik heb zelf absoluut niet de behoefte om helemaal als jong deel tijd door te brengen met mijn vrienden, ik wil ook niet dat mijn vrienden gaan vragen "is [deel] er nu?" of zo. Het zweet breekt me uit als ik eraan denk, eerlijk gezegd. Maar iedereen is daarin anders en sommige mensen vinden het juist wel fijn als dat er meer is. Voor mij is het voldoende dat dat er in therapie is en ik heb één tumblr vriend die veel delen (her)kent.

Mij helpt het in het algemeen het meest als ík de deeltjes meer 'bij me kan nemen', maar dat is wel echt iets wat al jaren werk vergt en dus niet iets voor snelle resultaten zeg maar. Maar dat is voor mij het meest waardevol. Dat ik merk dat nu ook bepaalde delen beginnen te weten: als ik heel bang ben dan kan ik vriendin X een emoji sturen. Of: als ik heel hard moet huilen dan kan ik vriendin Y bellen. Dat eigenlijk de veilige steun die ik in het hier-en-nu heb begint door te sijpelen naar binnen.

Daarvoor is het wel heel fijn als vrienden weten dat er in mij 'meisjes wonen die alle pijn van vroeger dragen en soms in de war zijn met vroeger en nu', maar ze hoeven echt niet specifiek de delen te kennen. Dat laatste is ook moeilijk omdat ik op inmiddels zoveel delen en ook zoveel flitsen/fragmenten zit dat ik het zelf niet meer bij kan (of wil) houden. En wat jij ook schrijft, ze zijn vaak niet zo 'apart' of los van elkaar. Ik probeer er 'gewoon' (heel moeilijk) te zijn voor alles wat er opkomt.

Qua hoe het vertellen zou ik aanraden om bij één iemand te beginnen omdat het ook best wel effect kan hebben van binnen als je erover gaat praten. Hoe ik dat heb gedaan is dat ik dan iets heb gezegd van: je weet wel dat ik therapie heb en zo, mag ik je misschien wat meer uitleggen van wat ik daar doe en hoe dat gaat? ik probeer om ook de mensen om me heen wat meer te betrekken met waar ik mee bezig ben en zou jou graag daarin toelaten ook.

En dan leg ik eigenlijk heel basaal uit; vroeger zijn nare dingen gebeurd (als je vriend(in) nog helamaal niet weet dat je trauma hebt vergt dit misschien wat meer uitleg) en als kind kon ik die dingen helemaal niet dragen. Om goed te overleven heeft mijn hoofd dat opgelost door eigenlijk steeds een deeltje te maken wat bepaalde ervaringen vasthoudt, zodat ik dat niet hoefde te voelen of weten. Nu in therapie proberen we te luisteren naar alle deeltjes zodat niemand van binnen meer alleen hoeft te zijn.

Als ikzelf mensen iets vertel moedig ik ze altijd aan om alsjeblíéft vragen te stellen, want dat helpt mij heel erg. Daarin kun je even kijken wat voor jou zou kunnen helpen. Misschien ook nog wel iets om even in therapie te bespreken, zijn er deeltjes die bepaalde dingetjes zouden willen zeggen tegen een vriendin? Zijn er dingen die echt nog eventjes níét gezegd mogen worden?

Voel je vrij om me nog een berichtje te sturen, je mag ook naar me typen hoe je het zou vertellen aan een vriendin om te 'oefenen' met woorden vinden. Mijn antwoord kan nog wat langer duren omdat ik nog niet zoveel/lang rechtop kan zitten, maar mijn inbox staat altijd open voor je <3

Liefs!

[fransopdefiets]

Zaandijk - de metingen

Laat ik beginnen met de opwekkende cijfers.

Ik fietste in totaal 6.849,7 kilometer in 543 uur. Met al dat klimmen dat ik gedaan heb, is 12,6 km per uur geen slecht gemiddelde.

En dan nu de teleurstellende cijfers.

Bij vertrek woog ik 63,8 kilo, nu nog 63,5. Dat betekent dat ik gemiddeld 22,8 kilometer moest fietsen om één gram gewicht te verliezen.

Maar wat verloor ik dan? De percentages vet, vocht en spier hebben zich als volgt ontwikkeld.

Vet van 17,9 naar 18,5%

Vocht van 57,7 naar 57,2%

Spier van 41,5 naar 40,8%

Hieruit mag ik concluderen dat dieet zwaarder weegt dan inspanning. Immers ik at voor twee (ook de taart bij de koffie at ik in dubbele porties), dus dat leidde tot een onsje vet meer. Tegelijk leverde ik iets in qua spiermassa, dus ik had meer kwark moeten eten en minder Griekse yoghurt.

Tenslotte hoe zit het dan met de ontwikkeling van de omvang van buik en benen?

De buikomvang nam af van 89 naar 86cm

Linkerdij

Boven de knie van 33 naar 36cm

Onder de lies van 47 naar 46cm

Rechterdij

Boven de knie van 37 naar 37,5 cm

Onder de lies van 50 naar 51 cm

Die laatste cijfers treffen me wel. Aan mijn kleding kan ik merken dat mijn benen aanmerkelijk steviger zijn geworden, maar het vertaalt zich niet terug in mijn metingen. Alleen boven de linkerknie meet ik relevant verschil en dat klopt ook wel met wat ik zie.

Maar als we nu eens anders kijken. Boven de linkerknie was de dikte (als we het been voor het gemak even als volmaakte cilinder voorstellen) 10,51 cm en die is nu 11,46, dat is een toename van bijna 10%! Dat is dan ook de enige plek waar we een significante verandering hebben zien optreden.

Enfin, ik denk dat ik dat gedoe met het meten maar beter kan loslaten.

[dm2-sh-tmblr]

Verbeter je Concentratie met de Tips van Studentbuddy

Als student herken je het vast wel: je zit achter je bureau, boeken en notities om je heen, maar je concentratie is ver te zoeken. Het lijkt alsof elke melding op je telefoon, elk geluidje in huis of zelfs de wind buiten je afleidt. Gelukkig stuitte ik onlangs op een ontzettend handige blog op de website van Studentbuddy. In hun artikel delen ze praktische tips over hoe je je beter kunt concentreren tijdens het studeren – en geloof me, deze tips zijn een gamechanger!

Waarom Studentbuddy?

Studentbuddy is een platform dat studenten helpt met alles wat bij het studentenleven komt kijken. Van lifestyle tips en studiemethodes tot handige tools en tricks – ze hebben het allemaal. Wat deze blog zo uniek maakt, is dat het niet alleen over studeren gaat, maar ook aandacht besteedt aan je mentale welzijn en hoe je een goede balans kunt vinden tussen werk, studie en ontspanning. Dit is precies wat je nodig hebt om het beste uit je studententijd te halen.

De Highlights uit de Blog

In de blog Hoe kun je je beter concentreren tijdens het studeren? deelt Studentbuddy een aantal concrete en haalbare strategieën. Hier zijn een paar highlights die mij persoonlijk erg aanspraken:

Creëer een overzichtelijke studieomgeving: Een opgeruimde werkplek is een opgeruimd hoofd. Dit klinkt misschien cliché, maar het werkt echt!

Werk met time-blocking: Door specifieke tijdsblokken in te plannen voor je taken, voorkom je dat je urenlang aanmoddert zonder resultaat.

Neem voldoende pauzes: Het is belangrijk om je hersenen even rust te geven. De Pomodoro-techniek (werken in blokken van 25 minuten met korte pauzes) is hier ideaal voor.

Gezonde voeding en beweging: Wist je dat een gezonde levensstijl direct invloed heeft op je concentratievermogen? Studentbuddy legt uit hoe je dit slim kunt toepassen.

Minimaliseer afleidingen: Van notificaties op je telefoon tot ruis om je heen – de blog deelt tips om dit effectief aan te pakken.

Wat kan Studentbuddy voor jou betekenen?

Of je nu een eerstejaarsstudent bent die worstelt met een overvolle planning, of een ervaren student die zoekt naar manieren om efficiënter te werken, Studentbuddy heeft voor iedereen iets te bieden. Naast tips over concentratie vind je op hun website nog veel meer waardevolle artikelen, zoals financiële tips, manieren om stress te verminderen en zelfs adviezen over het vinden van de beste studeerplek in jouw stad.

Het mooie is dat ze niet alleen focussen op problemen, maar je ook echt tools in handen geven om deze aan te pakken. Denk bijvoorbeeld aan handige studieplanners, apps om productiever te werken en praktische adviezen om je doelen te behalen.

Conclusie

Als je op zoek bent naar manieren om je concentratie te verbeteren en je studententijd zo soepel mogelijk te laten verlopen, raad ik je aan om de blog van Studentbuddy te lezen. De tips zijn direct toepasbaar en hebben mij in korte tijd al veel geholpen. Neem zeker eens een kijkje op hun website – je zult versteld staan van hoeveel nuttige informatie er te vinden is.

Hier is de directe link naar het artikel: Hoe kun je je beter concentreren tijdens het studeren?. Laat me weten welke tips jou het meest hebben geholpen!