#hoe zit dat

[agnost]

de mol blogging op tumblr? sweet

[nature-played-a-trick-on-me]

Ik ben blij dat ik wajong heb en geld voor hobbys maar jezus wat moet ik de hele fucking dag doen. De hele dag niks te doen hebben en ook niet de energie hebben om structureel iets te gaan doen buitenshuis is echt. Totaal niet aan te raden. Ik voel me zo nutteloos en ik verveel me de tering maar ondertussen is zelfs 3 uur school in de week te veel. Wat kan ik dan wel doen de hele dag.... advies van iemand die ook onvrijwillig thuiszit/thuis heeft gezeten is welkom. Me nutteloos voelen en me vervelen doet haast pijn in mijn buik 😵‍💫 ik wou dat ik normaal kon functioneren en een paar uur in de week naar school kon ofzo...

[nedermemes]

de dame die me in-ente was echt een lopende band jezus er stonden aan 4 kanten stoelen met mensen om haar heen en ze rolde er heen met haar stoel en de gegevens controle en prikken werden allemaal binnen een minuutje gedaan 😭

momenteel in de wachtrij voor de booster vaccinatie en het is verschrikkelijk druk want slechts 1 van de 4 priklocaties in Rotterdam is open op de vrijdag. wish me luck 🫡

[petit-papillion]

"Leclerc is too nice to be a world champion. A Hamilton or a Verstappen, Leclerc does not have that in him. Suppose Ferrari has the best car next year, then Hamilton will gobble him up. Leclerc doesn't strike me as tough when I look at the little mistakes he makes and how he treats his engineers."

Robert Doornbos during Chinese GP weekend broadcast | April 2024

Source: Ziggo Sport

Original Dutch:

"Leclerc is te lief om wereldkampioen te zijn. Een Hamilton of een Verstappen, dat zit er bij Leclerc niet in. Stel Ferrari krijgt de beste auto volgend jaar, dan vreet Hamilton hem op. Leclerc komt op mij niet hard over als ik kijk naar de foutjes die hij maakt en hoe hij met zijn engineers is."

[yvanspijk]

Hallo Yoïn,

ik heb een vraag die iets buiten de etymologische orde is, misschien. Maar naar verluid (of is het naar verluidt?) kun je in het Brabantse dialect horen of een woord manlijk of vrouwelijk is door er een onbepaald lidwoord voor te zetten en te beluisteren hoe het dan in het dialect klinkt. Maar hoe zit dat precies? Heeft het nog iets te maken met de vervoeging van lidwoorden in het Duits?

Voor onze buitenlandse lezertjes:

translation for our foreign readers

I have a question that is slightly out of etymological order, perhaps. But allegedly (or is it allegedly?) you can tell in the Brabant dialect whether a word is masculine or feminine by putting an indefinite article before it and listening to how it then sounds in the dialect. But what about that exactly? Does it have anything to do with the conjugation of articles in German?

Hoi! Leuke vraag!

Wat je naar verluidt hebt gehoord, klopt: het onbepaald lidwoord laat in het Brabants (maar ook in onder andere het Vlaams en Limburgs) horen met welk geslacht je te maken hebt.

Mannelijke woorden worden voorafgegaan door 'ne (ook wel geschreven als ene en unne). 'ne stoel, 'ne jongen, 'ne kop, 'ne koning, 'ne keer (De zelfstandige naamwoorden heb ik even in het Nederlands opgeschreven.)

Als het volgende mannelijke woord begint met een b, d, h, klinker of (in veel dialecten) een t, dan komt er een -n achter het lidwoord: 'nen (ook wel geschreven als enen en unnen): 'nen boer, 'nen dominee, 'nen dikke jonge, 'nen ouwe koning

Vrouwelijke woorden krijgen 'n (ook wel geschreven als een en un): 'n tafel, 'n koe, 'n vrouw, 'n deur, 'n fles

Dit zijn de hoofdregels.

Het bepaald lidwoord de krijgt volgens regel 2 overigens ook een 'n: d'n (ook wel den, dun): de stoel vs. d'n boer

Het verschil gaat terug op het Middelnederlands. Aanvankelijk had dat nog naamvallen. In de eerste naamval mannelijk was het een en in de vierde eenen. In het Laatmiddelnederlands verdween de eerste naamval en bleef de vierde over. Zo kreeg je eenen stoel, eenen kop, eenen keer etc. Later is eenen versleten tot 'ne(n). Voor andere klanken dan b, d, h, t en klinkers viel in het Brabants de n weg en kreeg je dus 'ne.

Je kunt deze vormen vergelijken met de Duitse vierdenaamvalsvorm einen, als in ich sehe einen Hund. Het verschil is dus wel dat het Duits die echt alleen in de vierde naamval gebruikt, terwijl er in het Brabants geen naamvalsverschil meer bestaat.

De bepaald lidwoord d'n gaat terug op de vierde naamval den, ook weer vergelijkbaar met het Duitse den. Voor andere klanken dan b, d, h, t en klinkers viel in het Brabants de n weg en kreeg je de.

Het vrouwelijke 'n gaat terug op het Middelnederlandse eene, dat vanaf het begin af aan al zowel eerste als vierde naamval was. Toen in de 16e eeuw de slot-e verdween - zoals ook uit kerke, bedde, mensche etc., die veranderden in kerk, bed en mensch - veranderde eene in een, het huidige 'n.

Ik hoop dat het zo een beetje inzichtelijk is. :)

[nederlandsespoorwegen]

Hi, hier is een idee voor een poll want ik ben benieuwd hoe andere mensen hier tegenover staan (sorry als dit al eens gevraagd is ik kon het zo snel niet vinden):

Heb jij wel eens iemand gevraagd om still te zijn in de stiltecoupe?

- ja, vaker

- ja, een (enkele) keer

- nee, dat durf ik niet

- nee, dat is onbeleefd

- nee, want ik heb er geen last van

Groetjes, iemand die nu in de stiltecoupe zit met een persoon die heel luid aan het bellen is maar er niks van durft te zeggen T^T

oh goeie

[onnodig-genederlands]

so-so-fried-ren.tumblr.com/post/730400911364603904/this-new-kafka-story-goes-hard

Stel je voor dat je op een dag op komt dagen op werk en mensen zijn van "Jezus Christus er is hier een lijk", drijven je naar een achterkamertje en iedereen die je ziet is het er mee eens dat er nu een lijk is waar jij zit, met de gepaste hoeveelheid schok en afschuw. Je denkt dat het een soort grap is die ze uithalen, maar de mensen waarvan je weet dat ze niet van geintjes houden, of die niet zo goed zijn in acteren, behandelen je als een lijk. Ze gaan ongemakkelijk heen en weer tussen over je praten alsof je er niet bent, en vriendelijk vragen of je stil kunt zitten terwijl ze uitvogelen wie ze horen te bellen in het geval dat er willekeurig een dood lichaam op komt dagen.

ambulancepersoneel komt langs, bestuderen je grondig en zijn het er mee eens dat hoewel ze geen duidelijk teken van overleiden kunnen zien, je inderdaad dood bent, en vragen je in de ambulance te klimmen. Je wordt meegenomen naar de tijdelijke lijkenopslag van het ziekenhuis.

Onderweg vraag je of dit soort dingen vaak gebeuren, en terwijl ze je niet aan willen kijken, is het ambulancepersoneel het ermee eens dat ze nog nooit een pratend lichaam hebben gehad, al trekken ze het feit dat je uit jezelf beweegt niet in twijfel.

Je wordt uiteindelijk naar het mortuarium geleid, waar je een plaat krijgt aangewezen om op te liggen, en inmiddels stel je geen vragen meer en klim je op de kadaverplank en ga je liggen, misschien doe je een dutje, met geen idee wat er nu gaat gebeuren.

Dan wordt je wakker als iemand het mortuarium binnen loopt, en die zich absoluut de tering schrikt als je beweegt en ze zijn zo van: "gast, wat de fuck, je hoort hier niet te zijn. Dit is een plek om dode lichamen op te slaan." En als jij bent van: "ah, sorry man, ik dacht dat ik een dood lichaam was," hebben ze geen idee of je een grapje maakt of niet, en het boeit ze niet, je wordt weggejaagd.

En je gaan gewoon naar huis en je doucht, komt gewoon weer naar werk de volgende dag en niemand vraagt zich iets af.

En dat is min of meer hoe die mieren zich waarschijnlijk voelen als wetenschappers hun besproeien met Het Feromoon Waar Dode Mieren Naar Stinken, en rondhangen o[ de dodenmierenhoop totdat de geur wegtrekt."

"Ik zat te wachten op de onthulling van wat voor sociaal issue dit een metafoor voor was, dus het einde sloeg me recht in het gezicht."

"Dit nieuwe Kafka verhaal gaat snoeihard."

[air-rising]

New ellie and daan articles 🥹 can you post it please

Google translated as per usual.

-

’Ik ga waar zij gaat’

Liefde tussen Daniëlle van de Donk en Australië-ster Ellie Carpenter overstijgt alles

'I go where she goes'

Love between Daniëlle van de Donk and Australia star Ellie Carpenter transcends everything

Daniëlle van de Donk (r.) straalt op de foto met haar geliefde Ellie Carpenter. De twee kunnen elkaar zomaar tegenkomen als opponenten op het WK.

Daniëlle van de Donk (r.) shines in the photo with her beloved Ellie Carpenter. The two can just meet as opponents at the World Cup.

-

Het was een geweldige shock voor Australië, donderdagavond in Brisbane. Waar niemand rekening mee had gehouden, geschiedde. De Matildas, outsider op het eigen WK, werden in Queensland pootje gelicht door Nigeria (2-3), waardoor plaatsing voor de knock-outfase een zware kluif gaat worden. Daniëlle van de Donk voelde een paar duizend kilometer verderop in Wellington met haar vriendin mee.

Natuurlijk had Van de Donk na de Australische nederlaag een vreugdesprongetje kunnen maken. Tenslotte: de Aussies zijn net als Nederland een kanshebber voor de wereldtitel. Maar zo zit Van de Donk niet in elkaar.

It was a great shock for Australia, Thursday night in Brisbane. What no one had taken into account happened. The Matildas, outsider at their own World Cup, were lifted in Queensland by Nigeria (2-3), making placement for the knockout phase a tough hit. Daniëlle van de Donk felt with her friend a few thousand kilometers away in Wellington.

Of course Van de Donk could have made a leap of joy after the Australian defeat. Finally: the Aussies, like the Netherlands, are a contender for the world title. But that's not how Van de Donk works.

De liefde voor haar Ellie overstijgt het WK. „Ik hoop dat mijn vriendin ver komt”, zegt de verliefde Oranje Leeuwin na terugkomst uit Wellington, waar Oranje en de Verenigde Staten een waar spektakelstuk hadden opgevoerd. „Natuurlijk wil ik dat. Ellie heeft er keihard voor getraind. Zij is net terug van een kruisbandblessure.”

The love for her Ellie transcends the World Cup. 'I hope my girlfriend gets far,' says the Orange Lioness in love after returning from Wellington, where Orange and the United States had staged a true spectacle. “Of course I want that. Ellie trained hard for it. She has just returned from a cruciate ligament injury.”

Ellie Carpenter is mateloos populair in haar geboorteland. Op vijftienjarige leeftijd maakte de rechtsback haar debuut voor het nationale elftal, een jaar later was ze de jongste deelnemer aan het olympisch voetbaltoernooi. De vonk tussen Carpenter en Van de Donk sloeg over in Frankrijk, waar ze samen uitkomen voor Olympique Lyonnais.

Ellie Carpenter is immensely popular in her native country. At the age of fifteen, the right back made her debut for the national team, a year later she was the youngest participant in the Olympic football tournament. The spark between Carpenter and Van de Donk spread in France, where they play together for Olympique Lyonnais.

In de armen sluiten | Closing in the arms

Ze konden elkaar een paar weken terug in Sydney nog even kort in de armen sluiten, vertelt Van de Donk, die in de uren na het duel met de VS een ware hit was op social media vanwege de zwarte badmuts die ze de laatste paar minuten van het duel moest dragen.

They were able to embrace each other briefly a few weeks ago in Sydney, says Van de Donk, who was a real hit on social media in the hours after the duel with the US because of the black swimming cap she had to wear for the last few minutes of the duel.

Voor aankomst in Nieuw-Zeeland verbleef Oranje negen dagen in Sydney. „Daar hebben we elkaar nog een uurtje kunnen zien”, zegt Van de Donk. Carpenter was op doorreis naar Brisbane, waar de Australische selectie haar tenten heeft opgeslagen. „Ik moest allemaal spullen voor haar meenemen, proteïnes en zo. Het kwam toevallig zo uit dat we elkaar konden treffen. Hoe kort ook, ik was hartstikke blij om haar te zien.”

Before arriving in New Zealand, Orange stayed in Sydney for nine days. 'We were able to see each other there for another hour,' says Van de Donk. Carpenter was passing through to Brisbane, where the Australian selection pitched its tents. “I had to bring all kinds of stuff for her, proteins and stuff. It just so happened that we could meet. No matter how short, I was very happy to see her.”

Staan vol achter ploeg | Are full behind squad

Het is dat Van de Donk zelf actief is op het WK, anders had ze alle duels van haar geliefde op de tribunes gezeten. „Ik vind dat ze ook een heel leuk team hebben. De mensen in Australië staan als home country vol achter de ploeg, de stadions zitten vol en breken records. Daar moet ik ook achter staan. Maar dat had ik vorig jaar op het EK ook bij Engeland. Die zijn ook op de juiste manier aan de weg aan het timmeren. Nou, dan heb je mijn support al. Want ik wil het vrouwenvoetbal ook alleen maar verder helpen”, meent Van de Donk, die na haar loopbaan het trainersvak in wil. „Sommige trainingspapiertjes heb ik al.”

It is that Van de Donk herself is active at the World Cup, otherwise she would have sat all the duels of her lover in the stands. “I think they also have a very nice team. The people in Australia are full behind the team as a home country, the stadiums are full and break records. I have to stand behind that too. But I also had that at the European Championships last year in England. They are also working on the right way. Well, then you already have my support. Because I only want to help women's football further,” says Van de Donk, who wants to enter the coaching profession after her career. 'Some training papers I already have.'

Daniëlle van de Donk in haar outfit van het Nederlands elftal. Dinsdag wacht de groepswedstrijd tegen Vietnam.

Daniëlle van de Donk in her outfit of the Dutch national team. The group game against Vietnam awaits on Tuesday.

Afgelopen zomer bezocht Van de Donk voor de eerste keer het land van haar vriendin. „Dat was na het EK, uiteraard met zijn tweetjes. Ik had een hele goede reisgids aan haar en heb hele mooie dingen gezien. Zelf komt Ellie uit het binnenland van New South Wales, op vijf uur rijden van Sydney. Ze woonde er op een boerderij en weet zelfs hoe je slangen moet killen. Verder was er daar helemaal niks te doen. Gelukkig wonen haar ouders nu in Sydney.”

Last summer Van de Donk visited her girlfriend's country for the first time. “That was after the European Championship, of course the two of us. I had a very good travel guide with her and saw very beautiful things. Ellie herself comes from the interior of New South Wales, a five-hour drive from Sydney. She lived there on a farm and even knows how to kill snakes. There was nothing else to do there at all. Fortunately, her parents now live in Sydney.”

"’Ellie woonde op een boerderij en weet hoe ze slangen moet killen’"

"'Ellie lived on a farm and knows how to kill snakes'"

Elke dag contact | Contact every day

Natuurlijk heeft ze contact met haar vriendin. Elke dag. Ze gunnen elkaar sportief het allerbeste, weet Van de Donk: „We willen allebei dat de ander ver komt. We kunnen elkaar pas in de finale tegenkomen. Wat een finale zou dat zijn.” Niet ondenkbaar: ze zouden elkaar in het veld zomaar kunnen tegenkomen. Van de Donk, stellig: „We gaan niet voor elkaar uit de weg. Oh nee, we gaan er gewoon vol op. Honderd procent.”

Of course she has contact with her girlfriend. Every day. They wish each other the very best sportingly, Van de Donk knows: “We both want the other to go far. We can't meet until the final. What a finale that would be.” Not unthinkable: they could just meet in the field. Van de Donk, firmly: “We do not shy away from each other. Oh no, we're just going full. One hundred percent.”

En na die, vooralsnog imaginaire finale, zal het vast wel goed komen tussen de tortelduifjes, vermoedt Van de Donk, die zich wellicht ooit nog eens met haar Ellie in Australië zal gaan vestigen. „Het zou kunnen, maar niets is zeker. Het is best gek. Ik denk nu eigenlijk: ik ga waar zij gaat. Ze is een stuk jonger dan ik, dus ik denk dat zij langer blijft voetballen. Uiteindelijk zal ik dus wel mee moeten. Zo staan we er eigenlijk beiden in. Of het nou Australië wordt of Nederland, of van mijn part Italië, we zien het wel. Als we maar samen zijn.”

And after that, for the time being imaginary finale, things will probably be fine among the lovebirds, suspects Van de Donk, who may one day settle in Australia with her Ellie. “It could be, but nothing is certain. It's pretty crazy. I actually think: I'm going where she goes. She's a lot younger than me, so I think she keeps playing football longer. So in the end I will have to come along. That's how we both are in it. Whether it will be Australia or the Netherlands, or of my part Italy, we'll see. As long as we are together.”

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De kroon van Deirdre

De stoute Kian zit achter de vervloekte kroon!

Maar heb je zijn kasteel al eens bekeken? Hoeveel geld heeft hij wel niet?

Die vlekjes op de weg naar het kasteel zijn mensen! Zie je hoe klein ze zijn en hoe gigantisch groot het slot is? Hoeveel tientallen meters hoog is die toren?

Uit de losse pols kom ik op 30 meter uit als we de mensen op de weg als 1m50 schatten (ze waren niet groot vroeger). Dat is meer dan 3 huizen (met zolder) op elkaar.

[autimind]

"Een meisje versieren"? - Kenmerk Autisme of misverstand 3/8 – Dingen letterlijk nemen

Typisch autistisch: dingen letterlijk nemen, dat weet bijna iedereen. Maar is het wel zo? Is het eigenlijk wel een symptoom? Of is het eerder een kracht, een andere maar ook logische manier van kijken?

Teveel experts denken nog dat wij bij de uitdrukking 'een meisje versieren' echt een jonge vrouw voor ons zien met kerstversiering om zich heen. Dat gebeurt niet.

Wat wel gebeurt is dat wij reageren op onduidelijkheid en op tegenstrijdige informatie. Want hoe zit het nou?

De autistische geest wil weten wat is en hoe dat werkt. De allistische geest is veel meer bezig met de eigen sociale positie.

We worstelen allemaal met aspecten van de werkelijkheid en juist daarin kunnen wij elkaar vinden, elkaars kracht herkennen.

Lees het hele artikel hier.

[remidavs]

Ik had vorige week dinsdag een moeilijke dag. Door toestanden met vernieuwen van identiteitskaart en foto’s en dan beperkt in tijd etcetera voelde ik me gestraft enerzijds omdat ik eerlijk was en anderzijds omdat ik door chemotherapie mijn haar ben verloren en voorlopig nog (naar mijn gevoel) geen deftige foto voor een identiteitsbewijs kan laten nemen. Na veel rond bellen, onderhandelen en mijn gevoel van onrecht te delen, kan ik alleen maar blij zijn met hoe de ambtenaar in mijn gemeente er uiteindelijk is mee omgegaan.

Verder merk ik dat ik redelijk goed recupereer na mijn operatie, ook de grote nevenwerkingen van de chemo zijn zo goed als weg. Immunotherapie brengt niets groot of heftig. Enkel die diepe vermoeidheid en soms toch wel verwardheid blijven nog aanwezig.

Van die verwardheid moet ik af voor ik weet kan denken aan werken, maar die vermoeidheid zal wellicht toch voor een langere tijd een nieuw normaal worden waar ik nog aan zal moeten wennen.

Ik voel me wel ok, energetisch, zin om dingen te doen, maar merk dat ik snel moe ben. Wandelen lukt gelukkig heel vlot, maar een bezorgde echtgenoot heeft snel schrik dat ik te veel doe en me zou uitputten. Zelf voel ik dat het deugd doet om buiten te komen en me moe te voelen door een wandeling, eerder dan gewoon moe zijn omdat dat in me zit… huishoudelijke taken (die nog maar beperkt haalbaar zijn) zijn veel lastiger.

In elk geval, wat ik het meeste mis, en wat dan net het voordeel was van vaak in het ziekenhuis zijn, is sociaal contact.

Ik mis het om onder de mensen te komen, ik mis de babbeltjes met collega’s en vrienden, vooral omdat ik vaak alleen thuis ben. En ik zie wel vrienden in het weekend en Jan werkt vaak thuis, de kinderen zijn er als er geen school is, maar het is een ander soort alleen-zijn. En ik denk dat dit alleen-zijn en voelen misschien wel pittig kan worden, samen met het zoeken naar doseren en het juiste evenwicht.

Dus…ik ben vrij voor sociaal contact, groot of klein en bereid me voor op een pittige periode.

Gelukkig helpt het zoeken naar nieuwe hobby’s wel. Ik begon (na 10 jaar ofzo opnieuw) met haken doordat een schat van een vrouw me mee nam naar een créa-namiddag in de buurt. Het was heerlijk en het haken brengt al heel wat afwisseling. Want een dag lezen in een boek lukt me niet en een ganse dag tv wil ik niet en kan ik precies ook niet. Waar ik tot een maand geleden nog urenlang doelloos op mijn schermpje kon kijken, frustreert dat nu snel.

Ik heb nog veel creatieve ideeën (bv tiny serres etc knutselen) maar geraak niet bij alles eenvoudig gestart of heb het gewoon niet in huis waardoor de drempel groter wordt om eraan te beginnen.

In elk geval geniet ik nog steeds van elk klein of groot berichtje en van de leuke dingen die er zijn. Mijn gezin, vrienden, de poezen, collega’s, wandelen, knutselen….

En met een aantal leuke activiteiten in het vooruitzicht, ben ik vooral benieuwd naar mijn lichamelijk herstel. Hopelijk blijft alles vlot genezen en kan ik binnenkort ook weer sporten. Onco-revalidatie zal wellicht pas na april kunnen starten en das ook iets om naar uit te kijken. Wellicht de zomer over en dan stap voor stap terug kijken wat ik kan bieden op professioneel vlak. Maar voor nu, zelf zorg en kijken wat de wereld voor me in petto heeft en wat ik voor mezelf… ☺️

[nenaveenstra]

Ga je wel eens naar horrorfilms in de bioscoop, en moet je dan ook zo lachen om de heftige reacties van de andere mensen in de zaal? Ik heb een stuk geschreven over dit fenomeen en wat ik denk dat erachter zit - nu te lezen op Substack!

[jurjenkvanderhoek]

FISK, DAT IS FRIES VOOR VIS IN WOORD EN BEELD

Het is geen visserslatijn, de korte verhalen die verteller Douwe Kootstra in het boek FISK heeft laten afdrukken. En die in beelden zijn geïllustreerd door Tjibbe Hooghiemstra. De vertellingen zijn echter voor de meeste Nederlanders en alle andere mensen over de grenzen – met uitzondering van de zogenoemde Friezen om utens – een vreemde onleesbare taal, maar dat maakt het nog geen klassieke bluf. Douwe en Tjibbe zijn beide geboren Friezen, dus is het nauwelijks verwonderlijk dat de verhalenbundel FISK ook deze signatuur heeft. Beelden strekken natuurlijk over grenzen, zijn universeel. Teksten daarentegen zijn aan land en plaats gebonden. In het geval van Kootstra is dat een handicap. Hij is een geboren verteller en een begenadigd schrijver. Ik breek hier een lans om zijn visverhalen, en eerder zijn hondse verhalen – tevens al de andere bundels van zijn hand – te vertalen in het Nederlands dan wel internationaal in het Engels of een andere wereldtaal. Echter besef ik dat het dan aan kracht kan verliezen, want Douwe Kootstra denkt in het Fries en kan daardoor zijn verhalen in die taal vleugels geven. In een andere taal kunnen deze gekortwiekt zijn.

Maar goed, hoe dan ek, laat ik me hier beter bij FISK houden. Het boek dat ik, evenals de voorganger STABIJ, in één adem heb uitgelezen. Douwe Kootstra weet met gesproken woord zijn luisteraars te binden, maar evengoed in geschreven vertellingen de lezers op de punt van de stoel te krijgen. Mijn blik kan ik niet van de bladzijden en uit de tekst krijgen, totdat de laatste pagina is omgeslagen en er een punt is gezet. De tekeningen van Hooghiemstra maken het lezen en kijken tevens tot een genot. Deze illustraties verduidelijken niet de verhalen, het zijn op zichzelf staande kunstwerken met een eendere inhoud. De vis en het vissen staan centraal in krijt, aquarel en collage op papier of karton. De werken geven een gevoel weer, maar hebben niet zoveel detaillering dat het realistische afbeeldingen zijn. Het raakt een abstracte stemming, die in woorden uitdrukking heeft en in beelden een indruk krijgt.

Douwe Kootstra zit graag eens aan de waterkant te turen naar de dobber in het water. Het is een beschouwende bezigheid, een contemplatieve ontspanning, dat vissen. Het pijltje dat fleurig danst op de glinsterende golven, onrustig de aandacht probeert vast te houden. De attente visser raakt er van onder hypnose, zit stil als een levend standbeeld op de oever of tussen het riet, totdat de sim opeens wegschiet en onder water verdwijnt. Dan komt er actie, schiet hij dan wel zij in de houding om op het juiste moment de vis aan de haak te slaan en de hengel op te halen. Het is een sport, maar ook een van de dagelijkse arbeid afleidende hobby. Kootstra benadert de activiteit van diverse kanten en laat vooral geestige anekdotes en grappige fabels over de tong gaan. Vooral het relateren aan eigen ervaringen maken de vertellingen extra leesbaar en amusant.

Douwe Kootstra “mei graach in fiskje”. Hij is een fervent bezoeker van Sipke’s viskraam voor een lekkerbekje, een makreel, een stuk warm gerookte zalm of een gebakken moot snoekbaars. Zijn favoriete goudvis is de spekbokking, mij loopt bij het lezen van zijn beschrijving het water al uit de mond. En vooral wanneer Douwe Sipke de meest vette vragen stelt over zijn nering: wurdt de fisk djoer betelle? Kootstra is echter vooral liefhebber van zuur als in de rolmops en de zure haring. De verteller vergelijkt verder onder meer het te gebruiken vismateriaal van toen en nu, en geeft tot de verbeelding sprekende voorbeelden van visclubnamen: Hoop op Geluk, Den Roestigh Haeck, Yn waar en wyn, De Oanslach.

En ondertussen stroomt het denkbeeldige water langs de bladzijden, springt er eens een vis uit de getekende golven omhoog. Boomt de visser zijn roeiboot tussen de regels door. Tjibbe Hooghiemstra gebruikt eerder bedrukte vellen uit boeken of een oude ansichtkaart of envelop als dragers voor zijn expressieve beelden. Zo lijken het krabbels in de kantlijn, schetsen van leven in en op water. Zoals Kootstra het werken met en onder water schetst in zijn korte verhalen. Hij laat de dichter, de zanger en de verteller aan het woord over buitenlucht, rust, geduld, het wachten op beet in de ‘lege tiid’: “(…) it kontakt, de smoute ferhalen, de fragen, de antwurden, de filosfyen”. De korte verhalen in het boek zijn gelaagde vertellingen. Want ondanks dat de humor in FISK de overhand heeft gaat het tevens over mensen, over het leven, over vroeger en vandaag kijkend naar morgen. De visser ziet zichzelf in die tijd van leegte, dat moment van rust, het niets van de drijvende dobber. Des te langer hij naar dat kurkje tuurt des te helderder hij zichzelf ziet: “wa bin ik, wa wol ik wêze, wat ha ik by de ein”.

In die verhalen is de schrijver zelf de visser, is hij de dichter, de zanger en de verteller. Het kan waar zijn, stjerrende wier, want het is zo voor gevallen. Het staat op papier, het is werkelijk. En uit de werkelijkheid wordt onder meer het arkje van schrijver Rink van der Velde aangestipt en het Fries Kampioenschap Palingroken krijgt geur en kleur. “Guon saken yn it libben fan fisk en minske bliuwe in riedsel. Dy riedsels binne ek troch taalkundigen net op te lossen. Ik kin der sels wat op omfantasearje mat dat is tige glêd iis.”

De vis en de visser, het zijn elkaars vijanden en meteen ook elkaars vrienden, ze dagen elkaar uit waar meestal de vismaat het onderspit delft. In FISK is het vooral de visser die als held van de hengel en dobber wordt bezongen. Echter zonder vis is er geen visser, het waterdier is een belangrijk onderdeel van de sport en een onmisbaar element van de hobby. Dus hoe moet ik deze tweede samenwerking van beeldend kunstenaar en schrijver-verteller nu helder zien en krachtig omschrijven? “Dat gepiel mei dy angel en alles wat dêrby heart, is eins mar bysaak.” Het vissen is de kapstok, het genieten is de hoofdmoot – goed doorbakken. En Kootstra weet het sappig te bereiden, terwijl Hooghiemstra de vis in een oude krant rolt. €17,90 – boter bij de vis.

FISK. Verhalen van Douwe Kootstra en tekeningen van Tjibbe Hooghiemstra over de vis en het vissen. Uitgeverij Bornmeer, 2025.

[gewoonkarin]

Ik reed vandaag door het dorp, boodschappen doen. Ik zag een rouwauto staan op een parkeerplaats. Raar is het hoe je gedachten dan hun eigen weg gaan.

Ik weet nog hoe ik, na levensverlies dichtbij, door de straten reed, boodschappen moest doen terwijl ik liever met de dekens over mijn hoofd in bed was blijven liggen. Hoe eenzaam je je voelt in de wereld die doorgaat, bij jou lijkt de klok stil te staan. De week voor afscheid nemen is overleven. Een waas van besef maar vooral standje regelen.

Stel je nu eens voor dat je gaat scrollen op het internet en reacties leest van mensen, reaguurders genoemd, die vooral lief en meelevend zijn maar soms ook keihard en gemeen. Die de schuld in de schoenen schuiven van degene die het leven heeft verloren. Het idee alleen is al misselijkmakend maar dit gebeurt. Daar zit je dan, met je bats verdriet die geen uitweg kan vinden omdat het zo rauw is dat je alleen maar weg wil kruipen. Ik hoop dat karma bestaat en de mensen zonder enig gevoel van medeleven karma ontmoeten. Voor hen die denken het allemaal te weten, je weet niets. Leef mee, betuig steun en houdt de bagger in je gedachten daar waar ze thuis horen. Met die ene vinger blind getypte bagger hoort thuis in de krochten van een harteloze ziel.

Het duurt lang voor je weer gedachteloos de boodschappen doet. Deel uitmaakt van de wereld die gewoon doorgaat. Er staat geen vaste tijd voor. Je groeit groter dan het verdriet maar het verdriet blijft.

Koester de lieve mensen. Ik denk dat ze met meer zijn. Op onverwachte momenten een lief woord, een pan soep of gewoon er voor je zijn.

Tijdens rouw op je dak is het laatste wat je kunt gebruiken rauw op je dak. Ik wens liefde en zachts toe.

[nedermemes]

ik denk oprecht dat de mol van dit jaar gewoon een kandidaat had moeten zijn want Hoe Bedoel Je je zit telkens in de groepen waar je het minst kunt mollen

[medimelody]

Alles is te veel

Ik zit gevangen in een storm, een chaos die in mijn hoofd woedt en zich vastzet in mijn lichaam. Ik voel de pijn overal — diep vanbinnen, in mijn hart, maar ook in elke vezel van mijn lijf. Het voelt alsof ik draag wat niemand zou moeten dragen, alsof ik breek onder een gewicht dat alleen maar toeneemt. Mentale pijn vloeit naadloos over in fysieke pijn. Er lijkt geen rustpunt te zijn, geen moment van ademhalen, geen seconde waarin ik niet overspoeld word door gedachten, gevoelens en herinneringen.

Slapen lukt niet. Wanneer ik mijn ogen sluit, trekken mijn nachtmerries me terug naar een verleden dat ik niet kan ontvluchten. Het zijn niet alleen dromen, er zijn ook herbelevingen. Dingen die ik vergeten wou, komen terug met een brute kracht. Soms blijf ik wakker, uit angst voor wat ik zal zien zodra ik mijn ogen sluit. Maar de nacht houdt me niet enkel wakker met nachtmerries — paniekaanvallen grijpen me vanuit het niets, alsof mijn eigen lichaam zich tegen me keert. Alles doet pijn, zelfs ademen soms. En ik ben zó moe... maar slapen is geen ontsnapping.

Ik heb geprobeerd me af te snijden van alles wat me kwaad heeft gedaan. Het contact met mijn vader verbreken was een stap die ik allang wilde zetten, en toch weegt het zwaar. Hoe hard ik het ook probeer, het voelt alsof de schaduwen van het verleden blijven hangen, alsof ik dat deel van mezelf niet kan losmaken. Papa is maar een klein deeltje van mijn slechte verleden. Ik zie mijn jongere zusjes en broertje ook worstelen — zij beginnen te beseffen wat ik allang wist, wat ik gevoeld heb toen ik hen probeerde te beschermen. Mijn vader en zijn wereld maken hen net zo verward en kwetsbaar als mij vroeger. Het doet pijn hen zo te zien.

Bij mama lijkt het niet veel beter. Ik zie patronen die ik niet wil zien, manipulatie die misschien onbewust gebeurt, maar me keer op keer kwetst. Het woord ‘manipulatief’ voelt zwaar in mijn mond, maar het ligt daar wel. Dingen die zij anderen verwijt, passen eigenlijk perfect bij haarzelf. Hoe spreek ik dat uit? Kan ik dat ooit?

School is een dagelijks gevecht. Ik sleep mezelf ernaartoe, maar voel de constante druk op mijn schouders. Mijn selectief mutisme maakt het moeilijk om mezelf uit te drukken, sociaal te zijn. Het maakt me klein, bang. Hoe graag ik ook wil, woorden blijven vastzitten, en die angst weegt mee op alles wat ik doe. Mijn hoofd zit vol: piekeren, vragen, proberen te begrijpen wat er gebeurt in mijn verleden en heden, terwijl alles zich opstapelt. Trauma’s verwerken en ondertussen verder proberen gaan… Het lukt me niet. Zelfs een simpele mail beantwoorden voelt als een onmogelijke opgave.

Uit huis gaan was nodig, en het voelt veiliger, maar ook dat brengt onzekerheid mee. Ik hoor nergens. Joke’s huis biedt een soort tijdelijke bescherming, maar ik weet dat ik hier niet kan blijven. En naar huis terugkeren? Nooit meer. Dat is geen optie. Maar alleen wonen is zo’n groot vraagstuk: hoe doe ik dat als ik niet eens kan werken door alles wat ik voel en moet dragen? En toch… ergens alleen zijn voelt als de enige echte uitweg. Als de enige echte veiligheid.

Alles lijkt me te veel. Ik wil verder komen in mijn leven, maar alles wat ik probeer lijkt vast te lopen. De druk van school, de stress, het gepieker, het verdriet en het gewicht van onverwerkte trauma’s — het neemt me volledig over. Ik ben op. Wat ik doe om te overleven voelt niet goed genoeg. Wat anderen verwachten voelt onmogelijk.

De worsteling met eten... Mijn gevecht met eten is een van de zwaarste en moeilijkst te begrijpen aspecten van mijn leven. Het is een constante strijd tussen willen eten en de schuld die ik voel zodra ik dat doe. Ik hou van eten; ik kan er echt van genieten. Maar de getallen op de weegschaal bepalen hoe ik me voel. Zodra ik zie wat ik weeg, overheerst schaamte en de wens om terug te keren naar hoe het vroeger was.

Ik zeg niet graag dat ik een eetstoornis heb, omdat dat betekent dat ik het moet erkennen. Maar ergens weet ik het wel. Het is niet alleen hoe ik naar mezelf kijk, maar ook de controle die ik zoek in het weigeren van voedsel. Ik probeer dagen zonder eten te gaan — niet alleen omdat ik vaak geen honger heb, maar omdat ik niet wil eten. Mijn gewicht lijkt het enige dat ik kan controleren, terwijl de rest van mijn leven een chaos is. Hoe minder ik eet, hoe beter ik me soms voel… maar het gevoel van beter maakt me alleen maar slechter.

Nu weeg ik 43 kilo. Voor de meeste mensen is dat ontzettend weinig, maar voor mij klinkt het nog steeds te zwaar. Ik wil terug naar het gewicht dat ik vroeger had, in de tijd waarin ik al worstelde met eten en expres overgaf. Het voelt alsof ik daar ooit meer controle had, zelfs al weet ik dat het niet waar is. Die drang om minder te wegen beheerst me, ook al weet ik ergens dat het niet gezond is. Ik voel me vastgeketend aan die gedachten.

Eten, of het gebrek eraan, is geen makkelijk onderwerp voor me. Soms lukt het me gewoon niet om mezelf te dwingen, zelfs al weet ik dat ik het nodig heb. Het is een gevecht dat ik nog niet weet hoe ik moet winnen. Maar zolang dat getal op de weegschaal mijn gevoel bepaalt, blijf ik gevangen in deze strijd.

Ik wil verder, maar het lijkt alsof de wereld me steeds tegenhoudt. En ik, ik kan het allemaal gewoon niet meer aan.