#hindi mawari

[pasagip]

Ni hindi na mawari ang nadarama ng pusong naghihingalo

Paulit-ulit sumisigaw ng tulong ngunit ang tono ay pabulong

[pilyongpinoy]

Bumili ako ng meryenda sa tindahan ni Aling Marta. Napakainit pero sandamakmak ang mga kapitbahay ko na nakatambay sa harapan ng tindahan nito.

"Ate, pabili ako ng pancit canton at kape" sabi ko. Petsa de peligro na kaya naman tamang tiis muna ako sa pancit canton. Pambansang ulam na ata ito ng mga taong nagtitipid. Sasabayan ko pa ng kape kahit na napakainit na at katanghaliang tapat. Sabi nga nila, coffee is life.

Inabot ni Aling Marta ang mga pinamili ko at sinabing "Parang pumapayat ka ata Pinoy. Kumakain ka ba ng ayos?"

Napatingin ako sa gilid ng tindahan ni Aling Marta, doon ay may salamin at tinignan ko ang aking sarili. Pumayat na nga ba ako nang sobra?

Humirit naman si Aling Adeng. At sinabing "Anlaki-laki ng sahod mo iho, gastusin mo sa pagkain huwag sa kung anu-anong mga gamit. Nung isang araw, may dala ka na namang gamit sa bahay. Alagaan mo sarili mo. Unahin mo ang pagkain."

Hindi ko alam kung 1. Matutuwa ako sa concern ni Aling Adeng, 2. Kung magiging saracastic akong sasagot sa mga sinabi nya, o kaya naman 3. Ihahampas ko sa mukha nya itong binili kong pancit canton at kape.

Di ko na napigilan ang sarili ko at sinamapal ko sa mukha nya itong hawak kong pancit canton. Pero syempre sa isip ko lang nangyari iyon. Kahit papaano ay may respeto naman ako sa matandang ito.

"Kumakain naman po ako sa oras. Sadyang marami lang pong iniintindi at inaasikaso sa trabaho" sabi ko sabay alis sa harap nila. Hindi ko na hinintay ang sagot nila dahil baka magkatotoo yung iniimagine ko.

Pagkauwi ko sa bahay, tumingin ulit ako sa salamin. Pumayat ba ako nang sobra? May mali ba sa katawan ako? Bakit sa maikling sinabi nila ay tila hindi na mawari ang aking isip sa kakaintindi kung may mali ba sa akin. Iba rin pala ang epekto ng mga tsismosa sa paligid.

Niluto ko ang pancit canton at tinimpla ang kape. Pagkatapos, ako'y kumain.

[tugmataludtodtalata]

pasada

pumasok kami nang maaga ngayon. kaiba sa nakasanayan naming oras ng pások mula pa no'ng first year kami. gustong-gusto ko ang pumapasok nang maaga; habang malamig pa; habang gustong-gusto ko pa ang dampi ng hangin sa balat ko. kahit masikip ang nasakyan kong dyip, masaya at kuntento akong pumikit matapos iabot ang bayad. ninamnam ko ang tinig na pumapailangilang mula sa earphone ko. hanggang isang malakas na paghinto ang nagpamulat sa akin. kung wala ako sa pokus, tiyak na tumalsik na ako padulo. pinagmasdan ko ang paligid. halos nása gitna kami ng daan. may liwanag na palá; sumisilip na ang araw.

malamig naman pero halos makita ko ang unti-unting namumuong butil ng pawis sa drayber. ilang beses niya kasi sinubukang paandaring muli ang dyip pero gaya ng pabugso-bugsong kaba sa dibdib naming mga sakay na estudyante, putol-putol din ang buga ng makina. ang akala naming tuluyang pag-usad ay biglang pagsadsad kalaunan. hanggang sa nawalan na rin talaga ng hininga ang sasakyan. kinapos na; ubos na.

lumipas pa ang ilang sandali, may mga dumaraang dyip na rin. at sa sumunod na bakante'y pinalipat na kami. nagdadalawang-isip pa kami kung bababâ ba o mananatili lang doon kahit na malaki ang posibilidad na mahuli kami sa mga klase.

kahit nagugulumihanan, dahan-dahan kaming lumipat. nang makaupo na kami nang matiwasay, nakita ko ang drayber namin na ipinapása na rin ang mga pamasahe namin sa drayber ng bagong sinasakyan namin. at habang palayo siya sa amin at palapit sa dyip niyang bukás na ang harap, bakás ang panlulumo at panghihinyang sa kaniyang mukha. hindi ko mawari pero nalulungkot din ako para sa kaniya.

umaga pa lang, maaga pa, pero tilà ba pagál na pagál na agad si kuya. mababanaag sa mukha niya ang pagkayamot pero mas lamáng ang pagkalugmok; ang pagkabigo. kayâ sa saglit na inupo namin sa bagong dyip, tangan-tangan ko ang naramdaman kong 'yon. hanggang pagtawid, hanggang pagsakay pang muli ng isang dyip, hanggang sa unibersidad, at tingin ko, hanggang matapos ang araw.

sana makabawi si kuya at magkaroon ng magandang pasada.

[03-14-24]

[kimhortons]

so eto na nga yung kwento. nung isang gabi nanaginip ako na nag chicheat daw ako kay J. nakipagkita daw ako sa isang guy—someone from my past—pero hindi ko makita kung sino siya sa panaginip ko. hindi ko rin mawari yung lugar kung restaurant ba yun, hotel or bahay. basta may kasama akong lalaki, tapos parang sinusundo raw ako ng kapatid ni J, inaabangan ako lumabas kasi nga nalaman daw nilang may kinikita akong iba. tapos hindi raw ako makalabas sa harap na pinto kasi andun yung pinsan ni J na babae, at ayaw ko raw na makita nila akong may ibang kasama.

tas nung nagkita daw kami ni J, hindi siya umiimik nung hinahawakan ko raw siya, pero binibitawan niya ako. umiyak kami pareho tas nag sosorry ako sakanya, pero hindi siya umiimik. kung anong awra niya kapag galit, ganun siya sa panaginip ko. hanggang sa last part nalang, hinawakan niya raw ng dalawang kamay niya yung pisngi ko habang umiiyak kami pareho at hinalikan niya raw ako—nagising akong parang naghahabol ng paghinga at galing sa iyak.

bigla ko naisip yung recent catch up namin last week, nung dating tropa ko na nanligaw sakin bago kami magkakilala ni J. siya yung huling katalking stage ko bago magkrus yung landas namin ni J. bigla kasi siyang nawala—naghost ako lol. inexplain niya pa saken bakit bigla siyang nawala, e gets ko naman, tsaka wala naman talaga akong balak noon na sagutin siya. at hindi naman talaga ako naghahanap nung time na yun.

so ayun, nangamusta lang naman siya, and based sa kwento niya, although hindi niya naman directly sinabi, hindi siya masaya sa married life niya, may kulang. gets ko kung ano yung kulang, and medyo off, kung hindi ko lang siguro naging tropa 'to before matagal ko na siyang blinock e. nakakatawa nga kasi nung nagrant ako kay J nung nag uusap palang kami, isa siya sa tinutukoy ko about sa may motibo lang pero mukhang walang balak mag seryoso.

hindi ko na siya nireplyan ulit after nung araw na nangamusta siya kasi syempre bukod sa ayaw ko nung feeling na para akong nag chicheat kay J, e may asawa na si accla. alam mo yung typical na nanlalandi, ilang beses niya na tinanong nung nangamusta siya, hanggang sa nung hindi ko na siya ni replyan nag chat parin "buti hindi nagalit bf mo na nag chat ako" tsaka yung mga "i-delete mo 'to mamaya ah, baka magalit sakin bf mo mabasa convo natin." lol inutusan pa ko mag cheat, siya daw kasi magdidelete.

hindi naman kasi talaga ako nang uunfriend or nangbablock ng ex or someone from the past, ewan gusto ko kasi yung nakikita nila na i'm doing good tulad nitong chat niya:

and syempre vice versa para walang halong bitterness. and for real, masaya naman din akong nakikita kong masaya nadin sila. para everybody happy din diba. ganun lang.

alam ko yung ibang makakabasa nito, may masasabi na naman. pero itong taong 'to, sanay naman na kasi akong malandi talaga siya haha. kahit dati pa since college, hindi naman ako bumibigay sa mga kalandian niya, kahit nung college niya pa ako crush lol. napaisip lang din ako, what if hindi siya biglang nawala, tapos kami yung naging mag jowa. tingin ko hindi kami tatagal, kasi bukod sa may tendecy siyang mag cheat, gusto niya ng anak, baka kung kam,i sakin siya hindi masaya ngayon. hindi kami magkaka sundo. hindi rin naman ako nagkaron ng malalim na feelings sakanya kahit nung college pa, kasi tropa lang talaga tingin ko non sakanya. nung time na in-entertain ko siya, affected pa ako nun sa break up namin ni G noon kaya ganon nalang din.

weird lang na parang kinonsensya ako ng panaginip ko kasi hindi ko nabanggit kay J na nagchat siya. although alam naman din ni J yung kwento namin. kaya bukas pagkita namin ulit, kukwento ko sakanya 'to lahat. if ever man mag chat ulit siya, bablock ko nalang siya sa messenger. lapitin din kasi ako ng mga jowa ng ex na inaaway ako kahit wala naman akong ginagawa. ayaw ko naman mapa away sa asawa, ibang level na yon.

[annexca]

#167 Sa katahimikan ng ating mga puso Pakinggan ang mahihinang sigaw 'Yong paghihinagpis at pagsamo Mga 'di nasasabi ng pusong ligaw Direksiyong hindi mawari Sikretong 'di mabubunyag Pakinggan ang 'di naririnig Tignan ang 'di nakikita - PUSONG LIGAW

[evallykyot]

HINAGPIS NG ISANG TAONG NASAKTAN!

Hikbi, takot at taranta ang aking nadama------ ano kaya itong, aking ginawa!!! Andaming mata ang naka-amba, sa isang katulad kong nagkasala.

Dali dali akong umakyat sa aking kwarto. Pagkasara ng pinto’y unti- unting sumalampak ang aking basang basang katawan sa aking higaan. Gusto kong sumgiaw, subalit ayaw lumabas ng aking tinig na gustong-gusto isabog ang aking dibdib.

Unti- unti akong nawawalan nang lakas. Nanlalamot ang aking buong katawan, tama ba, ang aking desisyon?

“Hayop ka!”, ika ng kanyang sarili, pinilit niyang sinisigaw ng basag niyang boses. Paulit- ulit.

Sikat na ang araw nang magising ang kanyang ina, dahil sa pagkakagulo sa kanilang tahanan.

“May---- patay na bata sa ating kubeta”, naririnig niya ang sigawan ng kanyang mga anak.

“Ano ang nangyayari? Bakit kayo nagkakagulo?”, nagugulohang tanong ng kanyang ina.

“May tinapon na bata sa ating kubeta, inay”, ika ng kanyang lalaking anak.

Nagkumpulan na ang kanyang pamilya sa kanilang kubeta. Lahat ng kanyang mga pinsan at mga tito at tita ay nakikiusyoso at nagbubulungan na parang mga bubuyog sa lansangan. May mga nagtatawag na ng kapitbahay, at kabarangay. Sabi ni Carlo, siya daw ang nakakita ng nakakaawang bata. Ngunit sa kakapalan na ng tao sa kanilang tahanan at ito ay napako ang kanyang paningin sa isang papel na nasa tabi ni carlo.

Tinakbo agad ni carlo ang isang papel. Ngunit bago pa siya makarating ay hinawi agad siya ng isang Magandang babae, ang bisig ni carlo.

“Rosy, respetuhin naman natin ang bata, baka makonsensya pa ang ina nito at umamin pa sainyo”, salubong ni Remi sa kanya, isa sa kanyang kapatid.

“Ano ba kasing nangyari”, tanong na nagugulohan at nagtataka parin si aling Rosy.

“Kanina kasi, maliligo na sana ako, kaso Nakita ko nalang sa gilid ng inidoro ang isang batang patay na” akala ko ay, hindi ito bata. Ngunit noong tinangka ko nang hawakan at kunin ay, Nakita ko na bata pala talaga ito. Hindi ko alam kong pinalaglag o sadyang nalaglag.

Anim silang magkakapatid dalawang lalaki at apat na babae. Carlo, Geny, Carmin, Eva, Ivy, Gideon. Panganay si Carlo, pangalawa naman si Eva, pangtalo naman si Carmin, pangapat si Ivy, panglima si Gideon at bunso naman si Geny. Anak sila ni Aling Rosy at Mang Boni, nakatira sila sa isang bayan sa malayong probinsya. Masaya at tahimik ang kanilang bahay, ngunit isang araw ay ganito na ang nangyari sa kanila.

Hindi mawari ni Ating Rosy kung ano ang kanyang mararamdaman, sobra siyang pinagpapawisan. Dumadagondong ang kanyang kaba na tila’y di’ na uubra ang salitang kalma.

“Diyos ko, huwag naman po sanang isa sa mga anak ko!”, ang kanyang binubulong sa kanyang sarili habang naglalakad papuntang sala.

“Sana’y mali ang kutob ko, Diyos ko!”

Naalala niya ang sinabi ng kanyang anak, noong isang araw. Narinig niya ang pagtatalo ng nobyo at kanyang anak sa sala. Na tila’y may malalang problema na kailangan kung malaman agad. Ngunit naisalawang bahala ko ito, inisip ko kasing Malaki na sila. Kaya na nila ang kanilang sarili, kaya hindi nako gumawa ng aksyon.

Agad niyang, pinasok ang kwarto ng kanyang anak.

“Geny!”, pagalit nitong pasigaw. Sabay tapik sa mainit na katawan ng kanyang anak.

“Anong nangyayari? Bakit ganyan ka kainit?

Hindi, umiimik si Geny. Ngunit rinig mo ang pintig ng kanyang pusong mabilis ang pagtibok. At unti- unti’y pinakakawalan ang isang hikbi. Mahina, malakas. Lumalakas ng lumalakas.

“Nay!”, basag ang kanyang tinig nito.

Sa Nakita at narinig ni Aling Rosy sa kanyang anak ay, gusto na niyang gumuho. Mukang tama ang kanyang hinala sa kanyang anak, nawawalan na ng lakas ang mga tuhod ni Aling Rosy. Marahil nga’y sumuko ang kanyang anak sa pagpasan ng isang problemang mabigat niyang dinadala.

“Nay, patawarin muko. hindi ko alam ang gagawin ko! Mabigat na kasi Nay!!!!!!!

“Nay!”, pasigaw na sabi ni Geny sa kanyang ina.

Hindi umiimik si Aling Rosy, hindi alam ang kanyang sasabihin sa kanyang anak.

“Ginawa mo iyon?”, ika ng kanyang ina.

Hindi alam ni Geny ang sasabihin, kaya umiyak nalang siya.

Magbaliktanaw---- noong narinig ni Aling Rosy ang magnobyo na, nagsusumbatan sa kanilang sala. Nagtanong siya sa dalawa.

“Anong pinagaawayan niyong dalawa?”, ika ni Aling Rosy.

Hindi makaamin si Geny at ang kanyang nobyo, badyang natatakot umano ang dalawa na malaman ng magulang ni Geny na, buntis si Geny at tatlong buwan na ito.

“Ano nga?”, saad ulit ng kanyang ina.

“Inay, huwag po kayong magagalit. Sapagkat kami po ay nagkamali.

“Ano?”, ika ng kanyang ina.

“Tita-----nabuntis ko po si Geny”, ika ng kanyang nobyo.

Napailing nalang ang ina ni Geny, hindi alam ang sasabihin. Ilang minute nalamang ay nakaimik si Aling Rosy at saad niya.

“Hindi pwede, ipalaglag niyo ang bata. Masyado pa kayong bata para magkapamilya. Kaya kung maari, hindi dapat mabuhay ang bata. Tandan mo Geny, isang kain, isang tuka lang tayo. Kaya hindi ka pwede mabuntis!”, saad ng kanyang ina na nanginginig sa sobrang galit sa kanyang bunsong anak.

Iyak ng iyak ang dalawang magkasintahan, dahil gusto nang dalawa na buhayin ang kanilang sanggol.

Knock, knock, knock……

“Nay! papasok nako” Saan na yung baon ko?’, saad ng pangalawa niyang anak.

Nagising si Aling Rosy na tila’y basang basa sa pawis. Napanaginipan niya ang kanyang bunsong anak na si Geny.

“Anak, kelan muko papatahimikin?”, ika ni Aling Rosy.

“Sanay, patawarin muko sa aking nagawa, nagawa ko lang iyon dahil sa galit”, saad ulit niya.

Habang papasok si Geny sa kanyang kwarto, ay agad ding pumasok si Aling Rosy at habang nakahiga ang kanyang anak sa kanyang higaan, agad nitong kinuha ang kutsilyo at sinaksak umano ang kanyang anak.

Lungkot at hikbi ang bumalot sa gabing iyon, nadala si aling Rosy sa kanyang galit kaya niya nagawa iyon.

“Bakit ang anak ko pa, ang naging kabit ng aking asawa”, saad niyang pasigaw

Paulit- ulit niyang sinasabi na….

“Bakit ang anak kopa?”

“Hayop ka! Boni”,” bakit ang anak pa natin”, saad niya.

Noong nagsisigawan sila sa sala ng kanyang nobyo, narinig ni Aling Rosy na ang kanyang anak at ang kanyang ama ay may relasyon at hindi ang nobyo niya ang nakabuntis sa kanya. Ngunit gustong akinin ng kanyang nobyo ang dinadala niyang sanggol para hindi siya mapalayas sa kanilang bahay. Sa sobrang pagmamahal ng nobyo ni Geny sa kaniya ay handa siyang magtrabaho kahit hindi niya ito anak. Pinatay si Geny ng kanyang ina, dala ng matinding galit, sinabi niya sa kaniyang anak na ipalaglag ang bata. Kaya sinunod ni Geny ang sinabi ng kaniyang ina, para hindi siya mapalayas sa tahanan nila. Ngunit sa kasamaang palad ay pati siya ay pinatay.

[healyafterdark]

7 Eleven

March 16, 2024. Unang pagkikita natin.

Maalala mo kaya na yun ang unang encounter natin sa isa't isa? Nagstop over ang grupo natin somewhere sa isang 7 Eleven sa norte, na until now di ko pa rin mawari kung saan banda yon, pero nadaanan na namin 2 months ago noong hindi ka namin kasama sa hiking.

Hindi ko naman masyadong pinansin at nagkatinginan lang naman tayo for a split second. Sino ba namang mag-aakala na sa simpleng tagpo na iyon, magkakaroon ka ng tagpo dito sa isipan ko habang sinusulat ko ito ngayon?

Sino ba naman ang mag-aakala na after ng isa't kalahating buwan, maaalala ko yun at maiisip na may mga bagay pala talagang sa una, akala natin napakasimple kaya di natin napapansin. Pero may darating palang araw na mapagtatanto mong isa palang mitsa iyon para magkaroon ng mas makabuluhang konekyson ang dalawang tao.

Wala naman akong plano na makilala ka nang malalim katulad ngayon. Ngunit parang may ibang plano ata ang mundo para sa atin. Bakit nga ba kasi pinagtatagpo ang mga tao kung wala namang dahilan, hindi ba? Sigurado ako, may dahilan.

Sana naman malaman ko. Sa ngayon kasi, hindi pa.

Balewala - Brisom

Isinulat ngayong May 2, 2024 | 11:48 PM

[elisolf4ctory]

Sabi ng nursing student ko na kaibigan, lub-dub daw tunog ng tibok ng puso. Pero 'di ako talaga naniniwala, siguro para sa'kin isinasabuhay ko 'yung "to see is to believe," 'yung tipong dapat makita o ma-experience ko muna bago ako maniwala. Napailing na lang ako, natatawa sa pinaglalaban ko sa isip.

Natigilan na lang ako nang bigla akong may marinig sa paligid— malapit sa akin. Parang dambuhalang yabag, na hindi ko mawari kung ano. Luminga-linga ako upang hanapin kung saan nga ba nanggagaling 'yung tunog. Para bang dambuhalang kuneho na ang lakas ng pagfoot thump! Ngunit natigilan ako nang may natanto ako.

Lub-dub-lub-dub-lub-dub

Awit. Napapikit ako nang mariin nang matanto kong parang sa akin nanggagaling 'yung tunog na 'yun. Inilagay ko ang kanang palad ko sa may dibdib at pinakiramdaman ko ito. Para bang bumagal ang takbo ng paligid at ang tangi ko lang naririnig ay ang malakas na pagtibok ng puso ko.

“Huy, ayos ka lang ba?”

“Naglulupang hinirang ka ba r'yan?”

Imbis na sagutin ang tanong ay nanlaki ang mata ko nang lalong bumilis ang tibok nito— Lub-dub-lub-dub-lub-dub-lub-dub-lub-dub— nang marinig ko ang tanong ni Yosef, kaibigan ko. Napaangat ako sa kaniya ng tingin at pinakiramdamang muli ang sarili habang nananatili pa ring nakahawak sa sariling dibdib. At shocks! Ganun pa rin, mabilis pa rin ang pag-lub-dub niya.

Snap!

Para akong nabalik sa wisyo nang pumitik siya sa harapan ko. Natatawa niya akong tiningnan.

“Alam mo, tunaw na 'yung paper straw ng iced coffee mo. Inumin mo na 'yan, kaysa magbayang magiliw ka r'yan mag-isa,” anito. Namula naman ako sa kahihiyan— o siguro dahil may napagtanto lang din ako. Siya ang dahilan ng malakas na lub-dub ng dibdib ko— matagal ko na sigurong rinig pero pilit kong tinatanggi.

Sa sinabi niyang 'yun ay saka ko lang ulit naalala na nasa isang coffee shop nga pala kami ni Yosef kung saan napagplanuhan naming sabay magreview— at doon ko lang din tinanggap, na shet, may nararamdaman ako sa kaibigan ko.

[whimsicalparadies]

Kamatayan 1

“Atleast nagawa ko lahat…” Alam kong hindi ito ang pinakamagandang entrada ng isang sulatin. Sulatin? Para kanino ko ba toh sinusulat? Kung laman lang naman ito ng aking pag-iisip, o aking tatawaging “agam-agam?” Di na ako magpapaligoy-ligoy pa, napasulat talaga ako dito buhat ng ako’y hingal na hingal na. Saan? Sa buhay. Kamatayan? Tunay nga bang ito ang solusyon sa lahat ng di kaaya-aya nating karamdaman habang tayo’y nabuhuhay? Kung gayon, ay bakit takot na takot tayo rito? Dahil ba’t ito ay misteryoso? Isang bagay na di natin lubusang mauunawaan hangga’t di natin nararanasan, at isang bagay na di na maihahalintulad sa iba kapag nadanas ng isa. Ngunit inilahad ni Oscar Wilde na, “Death must be so beautiful. To lie in the soft brown earth, with the grasses waving above one's head, and listen to silence. To have no yesterday, and no tomorrow. To forget time, to forget life, to be at peace.” Dahil dito, napaisip ako, ano ba ang mas kaaya-aya? Ano ba ang mas kakayanin ko? Saan ba ako mas liligaya? Ang pagharap sa bawat hamon na ibinabato sa akin ng buhay? Ang paghanap ng tinatawag nilang “fulfillment” sa tuwing may mga bagay kang nakakamtan? O ang humimlay ng payapa, walang iniisip, walang hinahabol na hininga, walang sinasabayang daloy ng panahon, at maging malayang bahagi ng sansinukob na nagbibigay liwanag at kahulugan sa lahat ng di ko na maisa-isa pa. Hayaan niyo muna akong mag-kwento pansamantala. Sa totoo lang, gumising lang talaga ako bigla na para bang masyado kong nararamdaman lahat ng bagay, dumoble lahat ng sakit, ng lungkot, ng galit, ng irita, alam kong may mga nararamdaman ako, ngunit ang pinaka-higit na dumoble sa akin ay ang “kawalan” o “emptiness” sa Ingles, na para bang sinampal ako ng kamanhidan, na sa sobrang manhid ay nakahahapdi sa bawat sandali ng aking paghinga, ng aking pag-iisip, pagkilos, at paggawa. Habang patagal nang patagal, ang mundo’y para bang kumukulimlim, sumisikip, bumibigat, at nakalulunod. Nakakawala na ng gana, wala na akong gana sa hapagkainan, wala na akong gana sa mga bagay na dati’y nakapag-bibigay kagalakan sa akin, wala na akong ganang lumabas, wala na akong ganang makaranas, wala na akong ganang kumilos, wala na akong ganang humarap sa kahit kanino, wala na akong ganang lumakbay, wala na akong gana, wala na akong gana. Lagi ng walang gana. Di ko alam saan nanggagaling toh, di ko mawari ano ba ang pinanghuhugutan ko, napakalabong kawalan at kalungkutan, ngunit ang tanging batid ko’y wala akong kawala sa sitwasyon kong ito. Kung mayroon, ito ay malabo, hindi ko matagpuan. Biruin mo yon, sarili kong isip tinatraydor ako. Binibigyan ako ng mga problemang hindi naman totoo, at hindi naman nangyayari. Binibigyan ako ng sakit, ng galit, ng suklam, at lahat-lahat ng mga bagay na ikinasusuka ng sistema ko. Paano ako hindi magagalit? Paano ako hindi magwawala? Paano ako hindi maiinggit sa mga taong hindi binabagyo ng kanilang saloobin!? Nakakatawang isipin na ang tanging pahinga at kalayaan ko lamang ay pagtulog, at sa mga sandali na walang laman ang aking isip, ako’y nakababalik sa reyalidad, sa mga panahong ako’y nakakalimot mag-isip. Habang ako’y nabubuhay at nag-iisip, alam kong patuloy kong mararamdaman ang kamanhirang nakahahapdi’t nakalulunod sa aking kaluluwa. Kaya sa kasalukuya’y aking nang nauunawaan, kung bakit kay raming yumakap sa kamatayan, sapagkat dito lang nila mararamdaman na sa wakas, nagkaroon na rin ako ng kontrol sa mga bagay-bagay, na sa wakas matatahimik na rin akong tunay, na walang akong nakaraan, kasalukuyan, at kinabukasan, na hindi ako binibilangan ng oras, na hindi ako hinahapo sa mga pangyayari’t isipan ko. Totoo nga na we suffer more in our imagination, than reality. Sa mga pagkakataon na tayo’y nalulumbay, at batid natin ang dahilan, mas nakakaya natin at natutuklasan ang tamang solusyon, ngunit sa mga pagkakataon na tayo’y namamanhid o nalulungkot na di natin malaman ang dahilan, ng di natin maunawaan ang pinanggalingan, na bunga lamang ng pag-imbento ng ating isip, at agam-agam, ay ang hirap palang makawala’t makaahon. O kamatayan, tulungan mo ako.

[lazy-whistledown]

“She was beautiful. Utterly, completely, soul-stirringly beautiful. He didn’t know how he hadn’t noticed it all these years.”

Polin in Pinoy soap opera:

Napakaganda niya. Gandang pupukaw sa kaluluwa. Hindi nya mawari kung Bakit Hindi nya Ito napansin noon pa.

[jezawitha-z]

Having a broken family is really not that easy and being panganay is pinaka hindi easy.

During my lunch time sa work, may konting convo lang kami ng kapatid ko and napunta sa ganitong topic.

Lately kasi, nagbigay ako ng challenge sa dalawa kong kapatid na nag aaral pa. It's all just a household chores and may kaakibat na price, also to make sure na they continously doing it. I know they're doing it naman lalo na sila sila nalang talaga doon sa bahay at tatay ko.

Since naalala ko lang nung nagbakasyon ako dun na di talaga mawari yung bahay namin, sana ngayon kahit papapano ma-maintain yung kalinisan.

Small amount lang pero I know it can help them as well to save up kahit pakonte konte. Instead na magbigay lang ako ng pera sa kanila directly, ito nalang yung way ko na para matuto sila sa buhay, na lahat pinaghihirapan.

Being panganay and breadwinner, hindi lang financially sumusuporta sa kanila kundi pati emotionally.

Sometimes yung lalaki ko na kapatid mag oopen up sakin about sa mga bagay bagay and I'm really okay with it. I always encourage him to open up na I'm always here to listen. Ngayon naman minomonitor ko din kapatid kong babae and checking them as well if kumusta na sila. I always want deep conversation with them. Kasi alam kong never nila to magagawa sa parents namin.

Kasi even ako, growing up na walang emotional support from my parents and I know how hard it is. Financially and emotionally.

Siguro kahit hindi na ako mag asawa basta makita ko lang na okay na sila. Na sana one day maging successful din mga kapatid ko. Gusto ko rin maranasan nila yung magandang buhay.

[jjappss]

sa Lovey kong mahal,

ayokong mabuhay nang wala ka.

minsa'y nakakatuwang laru-laruin sa isip ang mga bagay-bagay na atin nang nakakasagupa sa lakbay ng ating buhay buhat ng tayo'y magkakilala.

ang dami nang mga unos at tagumpay na ating natamasa. masaya ako dahil may ikaw na aking kasama upang pagsaluhan ang lahat ng ibinabato ng mundo sa buhay ko.

hindi ko mawari kung papaanong ituloy ang paghinga kapag ang mukha mo ay hindi ko makita sa isang buong maghapon.

malaking pagsubok sa akin ang papaanong sabayan ang paglipas ng panahon kung wala ka sa piling ko na aking lakas, inspirasyon at saya.

hindi tayo perpekto at masaya ako sa kung ano man ang kaya nating maibahagi sa isa't-isa.

sabi nila ang swerte ko sa'yo, hindi sila nagkamali. hindi ako makakahanap pa ng tulad mo.

patuloy kong hahanapin ang piyesa mo na syang bubuo sa akin kung sakaling ikaw ay mawala na sa piling ko.

anong gagawin ko wala ka?

[erothegreat]

MAG-AMA sa panulat ni Ero

"Anak, isa lang, sige na pagbigyan mo na si papa." Pakiusap ni Lando sa anak na si Lilian.

"Pa, masama po ang nasa isip mo. Mag-ama po tayo."

"Anak, libog na libog na ako. Simula nang mamatay ang mama mo ay hindi ko na magawang maghanap ng iba. Ayaw nang tumigas ng titi ko sa ibang babae. Pero nang makita kita na halos labas na ang suso ay bigla na lang itong tumigas. At nang jakulin ay nilabasan ako."

"Eh di magjakol na lang ulit kayo."

"Ginagawa ko. Pero pagod na ako."

"Pa, hindi nga pwede."

"Sige na anak, maawa ka sa akin. Kung ayaw mo talaga. Patingin na lang ng katawan mo."

Kita sa mukha ni Lando ang pagmamakaaawa. Mahal ni Lilian ang ama kaya naawa agad siya dito. May karanasan na siya sa sex sa dating kasintahan. Pero nang maghiwalay sila ay wala nang nagpapaligaya sa kanya.

"Tingin lang pa?"

"Oo anak. Promise basta suso at puke."

"Sige po." Inangat niya ang kanyang duster ay lumabas agad ang kanyang dibdib.

"Ang ganda ng suso mo, anak." Mabilis na nilabas ni Lando ang kanyang titi. Nagulat si Lilian sa laki nito pero hindi nagpahalata. Di hamak na mas malaki ito kaysa sa kasintahan. Mataba at mahaba.

Nagjakol si Lando habang tinitingnan ang suso ng anak. Sa paningin ni Lilian ay mas lumaki pa ito. Hindi niya alam kung ano ang nangyayari sa kanya pero nakaramdam siya ng pananabik pero pinigilan niya lang.

"Pwede ko ba hawakan?"

"Pa naman ang sabi mo tingin lang?"

"Para mabilis akong labasan."

Wala rin siyang nagawa kundi ang pagbigyan ito. Ngunit habang nagjajakol ang ama ay ramdam niya ang mahina nitong pisil sa suso niya. Bagay na nagpakatas ng kanyang puke.

Alam ni Lando na nalilibugan na ang anak. Ramdam niya sa paninigas ng utong nito. Malikot na rin ito na tela kinikiskis ang dalawang hita. Sinadya niya talaga ito para palibugin ang anak. Dahil gusto niyang matikman ang sariling dugo.

Matagal na niyang pantasya ang anak, ang maangkin ito. Ang maiparans ang alam niya sa kama na minsan nang nagpabaliw sa kanyang yumaong asawa. Alam niya rin na hindi na ito birhen kaya ang pakay niya ngayon ay maging parausan ito at mabaliw sa kanya.

"Anak, ayaw talagang lumabas. Pwede ko ba kainin ang puke mo?"

"Pa!"

"Mas mabilis akong lalabasan kapag nakaamoy ako ng puke." Umakyat ang lahat ng kilabot sa katawan ni Lilian. Takot, ngunit mas nanaig ang kasabikan. Tigang na siya at sabik sa titi pero nanaig pa rin sa kanya ang bawal.

"Wag kang mag-alala. Pangako pag nilabasan ako hindi na ako uulit. Para lang may ala-ala ako kapag nagjajakol."

"S-sige. Basta bilisan niyo lang." Si Lando na ang humubad sa kanyang panty.

"Ang ganda ng puke mo anak." Mabilis na nilantakan ni Lando ang puke ng anak. Napaangat ng puwet si Lilian sa kakaibang naramdaman. Nakiliti siya na hindi niya mawari. Kuntodo naman si Lando sa pagkain sa kanyang puke. Hindi niya namamalayan na nadadala na siya sa ginagawa ng ama.

"Pa, tama na po." Kunwari pagtutol niya pero ang totoo ay libog na siya. Ang sarap kumain ng puke ng kanyang ama. Ibang iba sa pagkain ng dating kasintahan. Alam paano ang tamang hagod at alam kung saan ang parteng nakakakiliti.

"Pa, t-tama na." Pero mahina na ang kanyang pakiusap.

"Wag ka mag-alala anak paniguradong magugustuhan mo itong pagdila ko." Nagulat siya nang hawakan nito ang kanyang tinggil at nilaro. "Namamaga na oh, nasasarapan ka na."

Aminado siyang totoo ang sinabi ng ama. Dahil libog na libog na siya.

"P-Pa, bawal ito." Ngunit mahina na ang pagtutol niya at tela taliwas na gustong sabihin.

"Anak, wala naman makakaalam. Sige na damhin mo na. Para maabot mo ang langit." Napapikit na lang siya bigla at pinakiramdaman ang ginagawa ng ama. Ramdam niya ang sarap bawat dila nito.

Mas lalo pa itong sumarap nang ipasok ng ama ang kanyang dalawang daliri. Ayaw man niya pero sa pagkakataong ito at hindi na niya napigil ang libog. Iyot na iyot na siya. Sabik na sabik sa titi.

"Pa, ang sarap. Wag kang tumigil." Mabilis na kinain ni Lando ang puke ng anak. Ang dami nitong katas. Masabaw kagaya ng ina kaya alam niyang malibog din ito. Nagpipigil lang ito pero ang totoo ay kasing libog din ito nang namayapang asawa o baka higit pa.

"Pa ah!" Ungol niya. "Pa tama na, lalabasan na ako. Ah!" Pero mas kinalikot pa ni Lando ang puke ng anak. Sinundot ang loob.

"Masarap ba anak?"

"Pa."

"Masarap ba?"

"Opo. Ah!" At nangisay siya nang maabot ang orgasmo.

"Paano ba yan nilabasan ka ako hindi."

"Papa naman kasi eh."

"Anak, please hayaan mo akong ipasok ito. Sige na anak. Mas masarap ang titi ko sa dila. Promise hindi ka magsisi."

"Pero pa mag ama tayo."

"Kalimutan mo muna anak. Pagbigyan mo muna ang sarili mo. Sige na ngayon lang."

Napabuntong na lang si Lilian. Masarap ang pagdila at pagfinger ng ama. Narinig rin niya minsan nang magkwentuhan ang ina at ninang na masarao bumayo ang ama.

"Sige. Sige pa."

"Salamat anak." Pumwesto si Lando at tinutok ang titi. "Nakatikim ka na ng titi di ba? Nakantot ka nang boyfriend mo?"

"Opo."

"Mabuti. Hindi ka masasaktan." Dahan-dahan na pinasok ni Lando ang kanyang titi.

"Ang sikip." Hindi makapaniwala si Lilian nang makapasok ng buo ang ama. Punong-puno siya at ramdam ng puke niya ang titi ng ama. Hindi kagaya ng sa kasintahan na parang wala lang.

"Pa, ang laki ng titi niyo."

"Sinong titi ang masarap? Itong titi ko o sa kasintahan mo?" Sabay kadyot nang madiin.

"Pa, titi niyo po."

"Anak, ang sikip ng puke mo. Bibilisan ko na."

"Opo." Mabilis na naglabas si Lando sa puke ng anak. Napatirik ang mata ni Lilian sa sarap.

Tama nga narinig niya. Masarap kumantot ang ama. Nasa tamang ritmo at alam paano patamaan ang kanyang gspot.

"Pa, ang sarap po, bakit ganito kasarap pa? Ah! Putangina."

"Ang lalim anak. Ang lalim ng masikip mong puke."

"Diin pa. Idiin niyo pa. Ganyan nga, diyan pa, tamaan niyo dyan."

"Masarap ba ha?"

"Opo. Ah! Ang sarap."

"Sabi na at malibog ka rin. Masabaw din ang puke mo. Ganito ba ha? Ganito ba gusto mo?"

"Ah! Pa!"

"Gusto mong kinakantot ka ni papa?"

"Opo. Ah, kantot pa. Ang sarap."

"Masarap ba kumantot si papa?"

"Pa, opo, ah, pa ang laki ng titi mo."

"Putangina ang dulas ng masabaw mong puke. Masikip kahit makatas. Anak, gusto kitang kantutin lagi. Sabihin mong lagi ka na magpapakantot kay papa."

"Pa!"

"Sabihin mo."

"Opo! Ah! Kantutin niyo ako hanggat gusto niyo."

"Puputahin kita anak. Puta na kitang malibog ka."

"Oh shit pa. Puta niyo na ako."

"Malibog ka ba?"

"Opo. Malibog po ako at libog na libog na ako. Pa. Pa. Ayan na naman ako ah!"

"Ang libog mo anak. Nakadalawa ka na."

"Gusto ko pa po."

"Sige dahil hindi pa ako nilalabasan. Tumuwad ka. Gusto ko dog style dahil nababaon ang titi ko."

Tumuwad si Lilian na mabilis pinasok ng ama. Ang sarap sa pakiramdam na kinakantot siya na parang aso ng ama. Nawala ang pagsisisi.

"Ah, putangina, best position talaga ang dogstyle lalo kapag masikip. Ito na ang totoong kantot. Tanggapin mo itong kantot ko putangina mo!"

"Ah!" Mabilis na binabururot ni Lando ang anak. Gigil na gigil ang bawat birada. Tulo laway naman si Lilian sa sarap lalo pa ng tusukin nito ang kanyang puwet.

"Pa!"

"Malibog ka. Itong sayo. Malapit na ako puta ka! Tanggapin mo itong kantot ko."

"Pa, sabay ako. Sabay ako! Baon pa. Bilis pa."

"Ayan na, ayan na."

"Ako din."

"Ah!" At sabay na nilabasan ang mag-ama.

Magdamag silang nagkantutan nang araw na yon. Hanggang sa nasundan pa ng maraming beses. Ilang taon lang ay umalis na sila sa lugar at nagpakalayo-layo. Namuhay silang dalawa na parang totoong mag-asawa at bumuo ng sariling pamilya.

[elnotfound]

Kapoy?

Nagising mula sa napakahimbing na tulog buhat ng nag-uunahang elisi sa harapan

Napabalikwas kaliwa't kanan sa init nang ibinubugang apoy ng hangin

*KATAHIMIKAN AT KADILIMAN ANG NAMAYANI*

Nagsuot ng unipormeng plantsado't kupas ang kulay

Marahang inihakbang at inilapat ang itim na sapatos sa lupang sementado

*KATAHIMIKAN AT HUNI NG IBON KASABAY NANG IHIP NG HANGIN*

Naglakad sa napakakalmadong panahon yaong hindi mo mawawaring may iniinda ang iilan

Malalim at sunod-sunod na buntong hininga ang pinakawalan sa ere sa kahabaan ng Kalsada ng Evangelista, HA!

*KATAHIMIKAN*

Napabulong sa sarili ng 'kapoy langga' hanggang kailan kaya itong nararamdamang bigat sa aking dibdib? Hindi ko kailanman mawari kung hanggang saan ang takbo nang tuliro kong pag-iisip

Mariing ipinikit ang mga mata't sumulyap at napatingala sa alapaap, napabigkas nang kay bagal 'ikaw na po ang bahala, salamat'

*KAPAYAPAAN*

[lahmaisip]

To my future;

Hi, ang complicated ng nararamdaman ko ngayon, hindi ko mawari kung bakit ako malungkot. Basta ang alam ko mabigat. Pero siguro pagod lang ako sa lahat. Sana ayos ka lang dyan, kung sino ka man. Sana kumain ka na rin ng dinner mo, at ayos lang yung buong mag hapon mo. Siguro tulog ka na ngayon, sana maging mahimbing tulog mo. Gusto ko lang i-kwento sayo yung buong nangyari sa araw ko ngayon. Alam ko mababasa mo to sa future na makikilala na kita. Aantayin ko hanggang dumating yung araw na yon. Ngayong araw, nag bigay ng pera doon sa bagong bahay na lilipatan namin sa japan. Makakabalik na rin ako after year. As of the moment sobrang anxious ko, hindi ko alam if magiging okay na ba yung mental health ko don o hindi pa din. Sana kilala na kita ng mga panahon na yon, para ma-pakita ko sayo yung mga lugar doon, mga paborito kong pagkain. Pero wag ka mag aalala, hindi ko naman minamadali lahat. Alam mo, uuwi ako sa pilipinas muna bago ako bumalik sa japan. Tagal na rin kasi? 4-5 years na ata ako hindi nakaka uwi. Pero wag ka muna mag pa kita sakin by that time kasi baka hindi pa ako ready o kaya hindi pa build yung sarili ko to enter again in a relationship. Sabi ko nga i’ll better myself sayo, so you will have the best version of me. Gusto ko rin ma provide sayo lahat ng gusto at kailangan mo, pwede ng sugar dads HAHAHAH kidding. Tapos nga pala, gusto ko pag nakilala na kita stable na ako, financially at emotional. Sana pag nakilala na kita, madalaw mo ako sa japan kasi gagawa at gagawa ako ng paraan para mabitbit ka doon. Pero kung ayaw mo edi sige, sayang naman. joke, ang laging bakasyon sa japan ay August-September kaya mabibisita kita ng ganyan buwan. Pero sana pumayag ka na pumunta don, mas okay sana kasi madami akong ipapakita sayo na magandang lugar tyka mabubusog ka sa pag kain. Ako mag aalaga sayo, kaya dapat kakain tayo madami pag mag kasama na tayo. Nonood tayo o kaya papasyal tayo sa mga gusto mong puntahan. Kaya sa ngayon, ingatan mo muna sarili mo habang hindi pa kita nakikilala. Oo nga pala, malapit na din matapos yung oras ng trabaho ko kaya mamaya pa uwi na rin ako. Sana wag ka mapagod basahin lahat ng gagawin kong sulat para sayo. Good luck satin dalawa ulit bukas.

[sunb0rn]

kahapon after mag jog, fried noodles ang inaya kainin ni kar kasi nung monday pa sya nag ccrave don.

habang naghihintay ng order namin (na mej matagal) napansin ko yung cart ng balut/penoy sa tapat din ng stall. may nakapatong na small notebook na may sketch nang hindi ko mawari kung ano. nung time na yon, umalis ata saglit yung tindero (late teen to early 20s ata).

pagbalik, umupo sya sa sidewalk tas chillings na tinuloy yung inisketch nya. when i tried observing him, na feel ko na ang pure niyang tao. parang naantig puso ko sa kanya. ewan maybe something sa eyes niya? + the way na he draws (di ko pa din gets kung ano yon kasi parang boxy thing lang tas pinupuno niya ng lines with his black pen) + he looks extra calm (or feeling ko lang yon??)

pwede din kya na hindi naman sya nag ssketch ng something specific pero nag ddestress lang siya with the strokes his making with the pen and paper??

so yun nag decide ako bumili ng penoy pero isa lang kasi puro itlog na din ako mula morning.

naalala ko din na penoy yung biro ni kar na ipapabili nya sa akin pagkauwi ko from concert. nung sinabi ni kar yon naisip ko din na ang tagal ko nang di nag pepenoy or balut

wala lang, kaya di ako sure paano ikwento kasi dami naman tayo makaka salubong na mga random na tao sa streets; minsan may makikita tayo na masasabi natin na good or nice person sila. may iba na ang cheery kaya ang warm to be around them even with small interactions. pero sya di ganon eh, di sya smiley, like isang tanong, isang sagot person. di ko alam if he just looks calm or malungkot siya or simply di sya masaya. :/

sakto lilipat ako ng gym around this area kya sabi ko lagi ako bibili sa kanya. huhu. i hope i am right kaya id really pray na maayos sales niya palagi to help himself and his family.

siempre lahat naman ng vendors deserve yon hah pero im rooting for him. huhu.