#hina aso

[tissuetime]

TOP 10 HIGHEST SICOLITY CHARACTERS OF GUNMA KISARAGI'S WORKS

1st: YUA MIYASE, Apartment Manager

2nd: AYAKA HAZUKI, Maid

3rd: AZUMI KIRYU, Teacher and Club Coach

4th: HINA SHIRASAWA, Sexy Idol & Older Sister

5th: YUMI MIYASE, Childhood Friend

6th: MISAKI ASO, House Keeper & Other's Wife

7th: MAHO CHIKURA, President of the Student Council

8th: KASUMI SHIRAISHI, Classmate & Sexy Idol

9th: KAORI KOMINE, Classmate & Health Committee

10th: NOZOMI OOKURA, Classmate

[chipstertool]

Something About Hachi Koi (はち恋)

What I could gather from Hachi Koi or はち恋 is that it was a cancelled game/love simulator for the Nintendo DS as it was announced in 2008.

Additionally, I come to realize that this game has been acknowledged since 2012 on Tumblr by one of the main heroines, Kurumi.

Surprisingly, this was attempted by EA of all companies according to blog with a defunct link as the main plot is that a death god tells the protagonist that he's going to die by his next birthday and the only to stop it is to fall in love with one of the featured heroines.

As for the other company, NEURON AGE or NeuronAge, I don't have any concrete information on what they do towards the gaming market.

For its mechanics, it'll probably functions like a dating sim/love sim although has a "Touch Event". So think of games like FE: Fates or Nintendogs that feature this, hell you could think of Doki Doki Majo Shinpan! But with a DS game that'll potentially garner a niche audience, why did this game get cancelled? I haven't found the reason why, so I'm left in the dark with this one.

[Source: Tiny Cartridge]

So, where does that leave this canceled project? It was later turned into a smartphone game for the iOS and Android that ran from October 1, 2012 to February 28, 2014. This also came with a new mechanic which are love points that occurred from outfits and dates plus using related topics to spark a conversation while also keeping the touch event.

[Source: GameBiz]

The plot also seems to have changed to a potted plant that handed from a fortune teller as this plant can predict and advise Makoto Shirai's luck in romance.

His luck being with one of the eight heroines with some simplified summaries:

Akane Aso, the first childhood friend who's active, energetic, and friendly that's a member of the track and field club.

Hina Konishi, the second childhood friend who's shy, gentle, and soothing with a weak body yet strong will.

Mirai Kirishima, a strict committee chairperson with an old-fashioned personality who's trusted by everyone as the leader.

Kurumi Kasugaoka, a clumsy girl who's kind to everyone and quite popular in class.

Noa Saeki, an admirer of the MC that's innocent and bright while also being the hard worker.

Ayumi Ichinose, a mysterious girl who's quite modest and quiet at best. Awfully looks like another teal-haired girl who's a singer.

Maria W Ryuzaki, the only daughter of the board president that has a naïve side yet not good expressing emotions well.

Sayaka Ayukawa, the sexy upperclassman that garnered the attention of the male students yet seems interested in the MC.

[Source: Tsurezure]

Now what I've noticed while looking into the characters are some of the design changes which are mainly Hina (Hair changed from brown to black with removed side buns), Kirishima (Blue hairband thined out and turned white with neck bow removed), Kurumi (Socks become folded near loafers with flower symbol removed), Maria (Outfit color turned from pink to brown that match's Sayaka's along with shoe color + shoe accessory removed) and Sayaka (Change of bangs and heels turned from pink to purple). Their original designs, initially for the DS, are on Game Watch for full viewing.

Sadly, there is no known archive of each of the heroines' outfits. (┳◡┳)

Lastly, their official website is still up and running after shutting down their maintenance and what I can tell you is that it was completely different if you applied the link on Wayback Machine as it was in those days where it was anticipated to be released by 2009 on the NDS. Although, this requires Flash although some are programmed through Ruffle.

By the end of it all, Hachi Koi was a cancelled DS game that still made its way to be released and played until the end. I like to thank certain bloggers who posted the image with Kurumi, without you, I'll probably never found out about this obscure game. Much love!!!╰(⸝⸝⸝´꒳`⸝⸝⸝)╯

[whimsicalparadies]

Kamatayan 3

Minsan ako’y natutulala habang ako’y nasa itaas, at nakatingin sa baba (nakasakay ako nito sa eroplano). Sabi ko in exact words, “i’ve realized that death isn’t so bad at all.” Kung darating man ang oras na wala na akong maaalala at wala na akong agam-agam na hindi ko mapigilan, baka ayun na ang tunay na makapagbibigay sa akin ng ligaya, ng kagalakan, at higit sa lahat, ng “kapayapaan.” Ang dami kong pangarap sa buhay, ngunit sa pagtanda ko, napagtanto ko na “peace of mind” pala ang pinaka-inaasam-asam ko. Ito pala ang biyayang pinaka hindi matatawaran. Do i still want to die ‘cuz i want to live so bad? Sa tingin ko’y iba na ang pananaw ko. I long to die, hindi para sa susunod na habambuhay, but because of “death” itself. Ngunit paano ang aking pagtawa, ang pagiyak at pagpatak ng aking mga luha ngayon habang nagsusulat nito? Paano ang pagsikip ng aking lalamunan sa tuwing pagpigil ko ng aking hagulgol? Paano ang aking paglalakbay kasama ang mga mahal ko sa buhay? Paano ang alaga kong aso? Paano ang mga kaibigan ko? Paano ang mga dati kong pangarap? Paano ang mga taong naniniwala sa akin? Paano ang lahat? Paano na? Kung kaya’t ako’y napipigilan sa kagustuhan kong matahimik dahil habang ako’y humihinga pa, alam kong “mamimiss” ko rin lahat ng ito, lahat ng karanasan ko sa buhay, kung dumating man ang oras na onti-onti na akong mawawalan ng malay. Alam kong sa mga huling sandali ng hininga ko, hahanap-hanapin ko siya, at baka nga magsisi pa ako. Pero sobrang sakit na, ang hirap-hirap na. Araw gabi, lagi na akong pagod. TULOG nalang ang nakakapagligtas sa akin sa lahat ng ito. Hinihingal na ako sa panahon na para bang hindi ko na ito masabayan. Sobrang nabibigatan na ako na parang nahihila na ako pababa sa bawat pagbangon at paglakad ko. Hinang-hina na ako, na para akong nilalagnat. Puno ako ng takot at inis sa sarili ko. Ang masaklap pa rito’y hindi ko pa lubos na naiintindihan ang nagdudulot nito sa akin, pero grabe, pinapatay ako paonti-onti sa araw-araw. Ano bang ginawa ko to deserve this!? Ang alam ko lang ay mahal na mahal ko ang buhay, ngunit bigla ko nalang naramdaman na ang buhay mismo ay parang sinusuka ako. Pinaramdam sa akin na napaka “insignificant” ko, na wala akong kahalagahan, na mas magiging malago ito kung wala ako. Ang sakit, ang sakit. Ano ba ang kamatayan? Isang misteryosong konsepto na hindi lubos na mauunawaan ng kahit sinong nabubuhay. Hindi ko man alam ang pakiramdam ng karanasang ito, ngunit batid ko ang iba’t-ibang paraan ng pagkamatay. Una ay ang paglunod. Ang pinakakinatatakutan ko. Ito ay dahil naranasan ko ng malunod noong ako’y hayskul pa lamang, ilang minuto rin akong hindi nakaahon sa tubig hanggang sa may sumagip sa akin ng hindi ko inaasahan. Tanda ko pa na habang nalulunod ako, pinipilit ko sumigaw ngunit walang boses na lumalabas. Pinipilit kong magpalutang, subalit lalo lamang akong bumibigat dala ng aking pagkataranta. Gustong-gusto kong mabuhay dahil marami pa akong mga pangarap at alam kong masyado pang maaga. Iba’t-ibang mga ala-ala ang nag-flashback sa akin sa mga oras na iyon. Simula pagkabata ko, ang paghabol ng mabilis na baka sa amin ng tatay ko habang nagmomotor kami, ang pagpunta namin ng pamilya ko noon sa enchanted kingdom, ang pagpuno ko ng mga clip sa buhok ng aking yaya na tinuturing kong second mother dahil sya’y bahagi na rin ng aming pamilya, ang pagiging pabibo ko sa recitation sa school, ang mga biruan namin ng mga kaibigan ko, at paghingi ko ng tawad sa lahat ng aking mga kasalanan, o pagkukulang. Ganun pala pag naghihingalo ka, lahat ng ala-ala at nakaraan, nagpaparamdam sa’yo. Tila ba “automatic” ang experience, na parang kang nanonood ng “post-credits” sa dulo ng pelikula ng buhay mo.

[dyenieb]

May 5, 2023

MY PETS

I always loved animals even when I was young. Naaalala ko pa noon, hindi ako fully aware na lilipat na pala kami ng Cavite. I was born and raised in Baguio and medyo bullied ako dun as a kid kaya super happy ko na maiiba ung environment ko. Nauna akong pumunta ng Cavite non kase summer vacation and wala ako nung naghahakot sila from Baguio. We had this dog named Brownie. He was my first dog. Iyak ako ng iyak non nung nalaman kong iniwan nila si Brownie sa may-ari ng inuupahan naming house kase mahirap ibyahe. 6-8hrs din kase ang travel time non from Baguio. Hindi pa uso non ang Facebook so wala na akong balita after niya maiwan sa Baguio. I just learned years ago na he died of old age. Nalungkot ako. Siguro alam nyang iniwan namin sya and he died na hindi kami ang kasama nya.

After that, nagkaron pa kami ng ibang dogs. Naaalala ko pa noon si Pards. Sya ung dog namin nung lumipat kami sa totoong house namin sa Cavite. Bigay sya ng ka-work ni Daddy. Wala pa kaming gate kase under renovation pa yung house namin. He was our guardian noon. Ng dahil sa kanya, kampante kaming nakakatulog sa gabi. Then one day, bigla syang nanghina. As a kid, I don’t know bakit kase 5 yrs old lang naman sya and hindi pa uso non ang vet or pet stores. Nung time na nakabitan na kami ng gate, Christmas morning un naaalala ko, paalis kami para dumalaw sa lola ko, lumabas si mommy para i-check sya, nakakalungkot nung binalita ni mommy samin na wala na sya. I never looked at Christmas mornings the same way.

We also had this dog named Buknoy. Ang funny noh? Hindi ko din alam san nakuha ng parents ko yung name na un. Like Pards, he was our guard dog. Sobrang laki ng dog na yun. Kaya lahat ng pumapasok samin, natatakot talaga. Pero sobrang care bear ni Buknoy. Madalas nakakalimutan nya na malaking aso sya, pag tumatalon sya samin para sumalubong, ma-out of balance ka talaga for sure. One night, nasa garahe ako non nakaupo. Bigla syang naging alert, lumapit sa tabi ko, ang nag-growl. Natakot ako kase akala ko kakagatin nya ako. Pero sa gate sya nakatingin. Pagtitig ko, may taong palakad lakad sa labas. I then finally understood na he was protecting me by letting that person know na hindi sya makakalapit sakin because of him. Ndi ko makalimutan ung day na un. Years passed and he died of old age. Nakita ko nlang yung collar nya na nasa garahe. Naiyak ako kase may ugali si Buknoy dati na tuwing umaga, nakakawala sya sa collar nya. And to deceive my mom, uupo sya sa collar nya para hindi mapansin ng mom ko na nakawala sya. Naughty.

Then came Poopoo. First ever dog namin sya na indoor. Hindi ko matandaan saan sya galing. Pero he was so fluffy and isa sya sa reasons ko non para umuwi ng maaga from school. Lagi yun nakasunod kay mommy sa house. One day, hindi napansin ni mommy na nakasunod pala sknya. Sakto non may kinukuha si mommy sa upper cabinets and pagbaba nya ng stool, natapakan nya si Poopoo. I don’t know pero parang sa bandang neck nya natapakan so most probably natamaan ung spinal cord nya and it caused him to puke blood. Umuwi ako agad ng house non, that was the longest ride I ever had pauwi ng house. Pagdating ko ang hina hina na nya and puro blood talaga yung buong floor. Nagdasal ako non na sana mabuhay sya. And he did. But he wasn’t normal anymore. Nakatulala lang sya. Nakahiga. I always pray na sana bumalik yung dating playful na Poopoo namin. Everyday ko syang inaalagaan, tinatabihan ko sya sa damuhan para maarawan sya. Tinutulungan ko sya matuto ulit maglakad. Pero it was never the same. Nawala ung soul nya and he’s just this dog na parang robot. Eventually sumuko din ung katawan nya and nawala narin sya. It was one of the saddest days of my life.

Pumunta kami ni mommy non sa Baclaran. To pray. I was still sad dahil sa pagkawala ni Poopoo. On our way to Baclaran church, merong nagbebenta ng mga puppies sa gate. Merong isang puppy dun na kamukhang kamukha ni Poopoo. Darker lang ung fur. Sabi ko kay mommy bilhin namin kaso ayaw na ng mom ko. Siguro kase masakit pa yung pagkawala ni Poopoo and getting another dog won’t void his loss. Pagpasok namin ng church, dinasal ko talaga na sana payagan ako ni mommy na kunin ung dog. Ewan ko ba, I just felt some connection sknya. Or siguro dahil he resembles Poopoo.

Paglabas namin ng church, nandun pa yung dog. Nagmakaawa talaga ako kay mommy non. And luckily, pumayag naman sya. Thank God! Paglapit din kase namin, sumama agad sya kay mommy and natulog sa arms nya. Siguro wala narin nagawa si mommy kaya binayaran nlang nya. Naaalala ko pa non hindi kami pinasakay non sa bus kase bawal ang pets. So naka-jeep kami. Behave naman ung dog and natulog lang sa lap ni mommy. Tulo-laway pa nga e. Haha! And we named him Bochog.

Bochog was our longtime dog. Ewan san nanaman nakuha yung name nya. Siguro kase ang bochog nya nung puppy pa sya. Si Bochog ung second dog namin na naging indoor pet. Pinaka-close sya sakin noon, katabi ko sya matulog. Kahati ko sa unan. As in kahati ko sya sa kama. Para syang tao kung matulog! Humihilik pa nga un e. He was my bestfriend. Nakakatawa yung dog na un kase hilig non manghabol ng mga taong dumadaan sa harap ng bahay namin, pero pag binuksan mo naman yung gate, takot naman sya lumabas. Haha! Years passed and kinelangan kong umalis ng house. Simula non, ung bunsong kapatid ko na ang naging kasa-kasama nya. Every time na masama pakiramdam ng sister ko, binabantayan nya sa room. They were inseparable. Kapatid ko lang ang kinakatakutan nya actually. Andami naming memories with him, and kasama nyang lumaki ung sister ko. Then one day, nagkasakit sya. Maybe due to old age narin. Ilang beses syang dinala sa vet ng kapatid ko. Bumubuti naman yung lagay nya pero ndi na kagaya ng dati. Partially blind na sya, puti narin yung fur nya, and iba narin yung bark nya. Nalulungkot ako non pag naiisip ko na matanda na sya and any moment pwede na syang mawala samin. To be honest, I sometimes wish na matapos na yung paghihirap nya kase makikita mo na lumalaban nlang sya dahil siguro nakikita nya na ndi pa ready yung kapatid ko na mawala sya. One day, siguro pinakawalan nlang din sya ng kapatid ko. Nawala narin sya. I was looking at him thru our CCTV kase nasa Manila ako non for my internship. Naiyak ako non while on duty. He was with us for more than 16 years. Going home to our house will never be the same without him greeting you by the front door. Honestly until now pag umuuwi ako samin, nakakalimutan kong wala na sya, natatawag ko parin sya pagpasok ko ng house. I named our house phone number Bochog sa phone ko and I never changed it kahit nung nawala na sya. Hinahanap ko parin sya sa sala, sa ilalim ng dining table and sumisilip parin ako sa gate namin bago ako pumasok kase baka nasa garahe sya and bigla nya itulak ung gate pagbukas ko like what he always do nung nabubuhay pa sya. It still hurts to be honest. Naluluha parin ako every time naaalala ko sya.

Kasabay ni Bochog ung isang dog namin na si Bailey. Galing sya sa ex ko na iniwan kay mommy kase neglected dun sa house ng pamangkin nya. Knowing na dog lovers kami, samin nya binigay. First dog namin sya na may breed. He was a japanese spitz. Masasabi ko na sya yung pinaka gentle na naging dog namin. Sya lang yung dog namin na kahit anong laro gawin mo sknya na halos malamog na sya, never nag-growl or tumahol. Hahayaan lang nya panggigilan mo sya. Haha! Favorite nyang tumambay sa kubo namin kase mahangin dun and knowing na sobrang balbon nya, you know why he likes to stay there. Mahilig syang makipaglaro sa mga bata sa kalsada. Pag may dadaang mga bata sa gate namin non, tatahulan nya na parang nagmamakaawa makipaglaro. Madalas naman nilalaro sya nung mga bata. Iniisip ko non, para syang bata na gusto lang ng kalaro. Hindi namin alam kung anong age na sya nung dumating samin pero we decided na birthday nya is ung day na dumating sya samin. Malapit sya sa pangalawang kapatid ko. Un ang madalas nyang kalaro. Naaalala ko pa nung time na nagkasakit sya, kasabayan nya si Bochog non. Pina-vet namin silang dalawa. Mas malakas sya kay Bochog kaya nagulat kami bakit bigla syang nanghina. And eventually, nawala rin sya agad. Na-feel bad ako non kase baka naisip nya na nakalimutan na namin sya kase nakatutok kami non kay Bochog. Baka mas pinili nyang sya nlang ung mawala and inextend nya yung buhay ni Bochog kase nakikita nyang nasasaktan kami makitang nahihirapan si Bochog. Naiyak ako nung naisip ko un. Na baka inalay nya ung natitirang life nya para ibigay kay Bochog, para mas makasama pa namin sya ng matagal. Biglaan kase, malakas pa sya nung nagkasakit si Bochog then bigla nlang sya nagkasakit. Nauna pa syang mawala kay Bochog. Tumagal pa kase ng almost a year si Bochog nung after nya mawala. Hay, sana hindi nya iniisip na ganon ung tingin namin sknya. Ansakit lang isipin.

Akala nyo puro dogs lang noh? May cats din kami. First cat namin is super biglaan lang. Ndi namin pinlano. As in basta nlang kami nagkaron ng cat. One day, tahol ng tahol non si Bochog sa labas. Ewan namin bakit. Si Bailey naman tahimik lang, sabagay gentle naman kase si Bailey so normal na wala syang reaction. Lumapit si daddy sa tinatahulan ni Bochog. And biglang may nagmeow sknya. Pusa pala. Haha! Takot kaming magkakapatid sa pusa. Ang mindset kase namin non is kakalmutin kami agad. So si daddy ang kumuha dun sa cat. Nilabas nya ng gate namin. Maya maya, tumatahol nanaman si Bochog. Bumalik pala yung pusa. So sabi ko kay daddy, iakyat nlang sa terrace ko para sa bubong nlang dumaan. And para matahimik nlang din si Bochog. So okay na. Later on, pag-akyat ko sa kwarto ko, parang may nakahiga sa sofa sa terrace ko. Omg. Yung pusa! Hindi pala sya umalis! Siguro kase hindi sya makababa ng sofa. Nakatulog nlang sya dun. Paglapit ko, natakot pa akong lapitan actually. Then bigla syang naghikab, nag-stretch, at nagmeow. Dun ko na sya hinawakan. Mabait naman pala. Pinangalanan ko syang Muning. So ayun, may pusa na kami. Haha!

Napaka-brat ng pusa na si Muning. Nung unang days nya, tinatahulan talaga sya ni Bochog. Dedma lang sya. Kakain sya ng walang pake kay Bochog. Hihiga sya sa garahe kung san nya gusto. Malapit sya kay daddy kase si daddy lang ang nakakahawak sknya dahil may takot pa talaga kami non sa pusa. Kaso nung bumalik na si daddy sa Malaysia, no choice kami so kami na nagaalaga sknya. Eventually naging close din kami. Outdoor cat sya and minsan umaalis sya, babalik nlang pag nagutom or pag matutulog. Isang araw, napansin ko na parang anlaki ng tummy nya. Posible ba un kase baby pa sya e. Lately nlang namin nalaman na buntis nga sya. Haha! Naaalala ko pa nung manganganak na sya, meow sya ng meow sakin. Hinihila nya ko sa box nya, pag umaalis ako, sumusunod sya sakin and parang pinapabalik nya ko sa box. Nagresearch ako bakit ganon. Ganon pala yung pusa pag manganganak na, gusto nila nakabantay yung fur parent nila while giving birth. It gives them comfort and security daw. Kinakabahan ako non kase first time ko makakita ng cat na nanganganak. I was so happy nung nanganganak na sya! She had 5 kittens. 2 na kamukha nya, one na two-toned, and 2 na ginger cats. We named every single one of them. But one kitten made it’s way to my heart that instant. My sister named him Monkey.

Dumaan ung mga days and lumaki ung mga kittens. Isa isang nawala ung kittens ni Muning. I don’t know why pero everyday nalulungkot ako tuwing may isang nawawala. Siguro may nakakapulot sknla pag nakakalabas ng gate namin. Ang natira nlang non is si Monkey. Why Monkey? Ang hilig kase nyang umakyat kung saan saan. As in. Nung minsan pa nawala un si Monkey ng two days. Iyak na ko ng iyak non kase sya nlang natirang anak ni Muning then mawawala pa. E pag tinatawag ko naman yung name nya, kahit nasaang street pa sya, lumalabas sya. Sobrang gala kase ng pusang un. Ewan ko ba. Dasal ako ng dasal non na sana umuwi na sya. Nakatitig ako sa bintana ko kase dun sya madalas natutulog pag gabi kase bawal sya sa loob ng bahay. Kahit nasa school ako, text ako ng text kay daddy kung umuwi na ba si Monkey. Ndi pa daw. Nawawalan na ko ng pag-asa non, nakatingin lang ako sa bubong namin. Sinisilip ko sya baka nasa bubong lang ng kapitbahay. Kaso wala talaga. Pumasok na ko ng room ko nung may narinig akong familiar na tunog ng bell! Pagsilip ko si Monkey! Ang dungis dungis nya. Para syang natulog sa lutuan na uling. Pero i’m so happy kase nakauwi na sya.

Nagkaanak ulit si Muning ng bagong litter. Medyo week yung ikalawang litter nya kaya hindi kami umasa na mabubuhay sila. And un nga, isa isa silang nawala. Pero may isang natira. Pinangalanan namin syang Neggie or Negneg. Kakulay nya si Muning na gray tabby pero para syang bonsai fluffy version. Basta iba ung fluffiness ng fur nya kahit nung tumanda na sya. Anlambot lambot. Parang ung mga fur na coat. And sobrang gentle nyang pusa. Para syang si Bailey pero pusa version. Napakabait ng pusang un. Never ko syang nakitaan ng agressiveness. Mailap din sya and hindi kasing adventurous kagaya ni Muning at Monkey. Lagi lang sya nasa house namin, natutulog. Never ata un umalis ng house. Umalis man sya, nasa kubo lang.

I can still remember the days na makikita mong nasa kubo lang si Bailey, Muning, Monkey at Negneg, natutulog pag tanghali. Gigising para kumain. Sa umaga, magmemeow at tatahol. Magpe-prep ako ng food nila lima everyday. Ganon ung routine ko. Kung pwede ko lang dalawin yung days na un, I would.

Madalas ko pakainin sila Bailey, Muning, Monkey at Negneg sa kubo. And meron isang dog ung kapitbahay namin na laging nakaabang sa matitirant food ni Bailey. Bilang gentle dog nga si Bailey, hinahayaan nyang ipakain ung half ng food nya sa dog na un. Hanggang sa binigyan nlang namin sya ng separate food nya. Simula non kasama na sya sa routine ng mga pinapakain ko. Hindi ko alam anong name nya so pag eating time na, sumisigaw nlang ako ng normal na tawag sa dog, “Chuchu!” And lumalapit naman sya agad. Iniwan sya nung kapitbahay namin nung umalis na sila dun sa tinitirhan nila kaya umaasa lang si Chuchu sa food na binibigay namin at ng iba pa naming kapitbahay. Naging protector sya ng buong street namin. As in sobrang tapang nya. Lahat ng dumadaan sa street namin, hinahabol nya. Ilang beses na nga syang nareport e kaya tuwing nanghahabol sya, lumalabas ako para sawayin sya. Nakikinig naman sya. One day, may pumuntang mga nanghuhuli ng stray dogs and cats, and unfortunately, isa si Chuchu sa mga nahuli. Nagising nlang ako sa komusyon sa labas and too late na paglabas ko kase nakaalis na ung humuli. Ndi ko alam ung gagawin ko non. Ndi ko aso si Chuchu pero that day napatunayan ko na technically dog na namin sya. Nagtanong tanong ako kung san ko pwede tubusin or puntahan si Chuchu and sabi ng friend ko, may shelter malapit sa location nya kaya nagpasama ako. Umalis ako ng bahay namin non ng walang pasabi. Dasal ako ng dasal non na sana mahanap ko sya. Luckily, nandun nga si Chuchu sa shelter na un. Nakakaawa yung ichura nya pagkakita ko sknya sa cage. Para syang sad na sad na hinuli sya. Tinawagan ko agad si daddy para dalhin yung car at sunduin kami. Simula non nilagyan ko na sya ng collar para alam na merong may ari sknya. Kami.

To be continued…

[selenophileeehmm]

Hi love, gusto ko lang ishare sayo yung mga hindi ko nakwento sayo. Hindi ko kasi ma explain kung ano nararamdaman ko nitong mga nakaraang araw.

Nung gabi na nag seizure si mavis, nagpanic kami tapos si papa nagalit galit na galit sakin. Bakit daw hindi ko dinala agad sa vet kung kelan daw gabi saka ko isusugod sarado na daw yung vet. Sabi ko hindi ko nman alam na mag seseizure si mavis eh saka ok pa sya kanina kumain pa nga. Then sabi nya wala daw akong kwentang amo irresponsible owner daw ako hindi ko daw inaalagaan, kung ano anong sinasabi nya ang lakas ng boses nang gigigil. Kapag daw namatay si mavis ako daw may kasalanan. Hindi ko na sya pinapansin hinayaan ko lang sya magsalita ng magsalita kasi nag papanic nako at worry kay mavis nun, pero nasasaktan ako sa mga sinasabi nya. Sila mama hindi na rin pinapansin si papa nun.

Naiintindihan ko na nagpapanic din sya at nag aalala pero bakit ganun hindi ba nya nakikita yung mga ginagawa ko para kay mavis para sa mga aso dito halos hindi na nga ako matulog kakabantay kapag may sakit. Alam ko ba na mag seizure bigla si mavis. Sabi nya dapat daw alam ko kung ano lagay ni mavis. Kung malala na o hindi. Sabi ko ang sabi ng doctor normal lahat at may dengue lang daw may medicines na rin kaming pinapa inom. Medyo gumaling na rin nman kako si mavis hindi ko kako alam na mag sseizure sya bigala nagulat rin kami.

Tapos natulog na si papa after mag seizure si mavis. Ako nman naghanap na ng vet na open for emergency. Todo bantay talaga kami ni gelo nung naka contact ako ng vet sinugod agad nmin kahit gabing gabi na. Nilalakasan ko na talaga loob ko nun kasi hinang hina na si mavis. Pagka uwi nmin sa bahay nagpahinga saglit si mavis tapos nagpa baba syang pilit. Kinakalabit nya kami ni gelo, so binaba nmin sya. Pumunta sya sa room nila mama hinahanap sila, pagka open ko ng door nila nagising sila papa. Nagalit na nman bat daw hindi kami natutulog, tapos si mavis pumunta kay mama nagpa lambing. Parang nagpapa alam na sya eh. Pina alis agad kami ni papa kasi natutulog na daw sya nang iistorbo pa daw kami ng tulog. Punong puno nako non kay papa pero hinayaan ko nalang. Kasi mas lamang yung lungkot at pag aalala ko. Ayon pagka gising nya patay na si mavis.

Buong araw ako nakakulong nun sa kwarto. Hindi ko alam kung pano gagawin ko para huminto yung luha ko. Feeling ko durog na durog ako nun. Nag woworry rin ako kila papa at mama kasi may mga sakit na sila hindi na sila pwedeng ma depressed at umiyak ng umiyak baka makasama sa puso nila eh. Si mama nga takot na lapitan ako, lahat sila takot sakin nun kasi grabe yung naging iyak ko hindi ako makahinga. So ako lang talagang mag isa nagpa kalma sa sarili ko hindi nila ko na comfort. Buti nalang talaga kinakausap nyo pa ko that time eh. Pinilit kong maging malakas yung loob ko para din sakanila.

After ko umiyak ng umiyak bumaba nako hinarap ko na sila. Napaka tahimik ng bahay hindi sila nagpapansinan. So ako yung nagsalita ng nagsalita pinakita ko sakanila na ok na ako para may positive energy nman sa bahay. Tinanggap ko ng pa unti unti yung pagka matay ni mavis. Nakwento nmin ni gelo yung mga last moments ni mavis at kung pano sya namatay. Kino comfort ko na rin sila. Nakikita nila na okay ako pero kada punta ko sa room namin nadudurog ulit ako hirap na hirap akong matulog at gumising kasi naaalala ko si mavis. Kahit saan ako magpunta sa bahay kasama ko yun eh. Pinipigilan ko na yung iyak ko kasi sobrang sakit na ng dibdib ko.

Lalo akong nasasaktan kapag sinasabi ni papa na parang laruan lang daw tingin namin sa mga aso. Hindi daw kami marunong mag alaga at wala daw kaming pake sa mga aso. Hindi ko alam pano nya nasasabi yun. As an owner ni mavis sobrang sakit sakin yun kasi mahal na mahal ko yun tapos ganun sasabihin nya. Yung mga aso nila kapag may sakit ako nilalapitan at pinag tatanungan nila, ako rin taga sugod sa vet. Ginagawa ko yun lahat kasi ako bumili sa mga aso na ni request naman nila sakin at concern rin ako napamahal na rin sakin lahat yon. Hindi ko talaga alam bakit nasasabi ni papa yun. Sinisisi nya ko. Sa kapabayaan ko daw pati sya nadadamay nasasaktan.

Never ko syang sinagot kasi alam kong kahit ano sabihin ko hindi nman ako mananalo. Lalo lang magagalit yon at hindi na matatapos. Kaya hinahayaan ko nalang syang sisihin ako, baka ganun yung coping method nya para maka move on. Kahit ganun yung ginagawa nya sakin kino comfort ko pa rin sya. Sinusunod ko pa rin sya.

Si papa kasi mabait nman yun pero kapag nagsalita at nagalit masasaktan ka talaga tapos hindi nya iniisip yung mga sasabihin nya. Gusto nya lagi syang tama dito. Sya lang masusunod, sya daw bumubuhay samin kaya dapat sya yung susundin namin. Selfish yun minsan. Basta hindi nmin sya maintindihan bat sya ganun. Pero kabisado na nmin ugali nya kaya hindi nalang nmin pinapansin hinahayaan nalang namin sya. Ang hirap kapag may ganitong tao na kasama sa bahay. Pero mahal na mahal ko pa rin yun kahit ganun sya.

Magulang ko sila pero ayokong maging katulad nila. Pinipilit kong maiba ako sakanila. Yun lang, pinagppray ko nalang sila palagi.

[ariellynn14]

So.....I finally got to watch FIVE!!! It was so good!! I kinda felt like I was Hina while watching. Can't wait for next week!! Everyone did so well and kept my full attention the whole show! Congratulations on airing!!! ✨✨✨✨

[dilebe06]

FIVE

Cinque...è meglio di uno!

Dopo Prince of Legend era giunto per me il momento di tornare tra le rassicuranti braccia di uno scolastico assurdo drama giapponese. Questi tipi di drama devono essere peggio della droga, altrimenti non capisco, come io mi infogni sempre in storie che sembrano uscite dal libro dell’Assurdo e ci sguazzi dentro contenta come una balena spiaggiata.

In questo caso la scelta è ricaduta su FIVE, drama da 8 episodi da 18 minuti l’uno reperibile sul forum delle sweetest devotion.

Ora, essendo della categoria sopracitata, mi aspettavo il devasto più totale: Concorsi di bellezza random, personaggi vestiti a caso e con atteggiamenti al limite del TSO, gare a chi fa la pipì più lontano, personaggi sottili come carta velina, stereotipi su due gambe che camminano  ecc ecc. 

Una bella Sagra dell’Ignoranza come solo i giapponesi sanno fare, insomma.

Tuttavia, FIVE mi ha sorpreso. Perché sì, ha al suo interno elementi tamarri ed inconcepibili all’umana comprensione, ma si vede lo sforzo di approfondire i personaggi e dare una parvenza di introspezione alla storia. 

Il drama narra le vicende di Hina, una studentessa liceale traferitasi per la millesima volta a causa del lavoro dei genitori e che si ritrova a frequentare la Classe SPECIAL A, ossia una classe di geni. 

Essendo l’unica ragazza dalla classe - e unica ragazza dotata di QI dell’intera scuola a quanto pare - viene subito idolatrata dai suoi compagni maschi che le affibbiano il soprannome di “Hime”, ossia Principessa. 

Chi invece vorrebbe Hina morta, magari sotto un camion, sono le ragazze della scuola, gelose non solo perché la ragazza sta nella classe più IN di tutte...ma anche perché viene presa in simpatia dai FIVE.

E mo’ questi chi sono?

Ma ovviamente sono gli F4/ i Flower Boys chiamali come ti pare... i TOP DELTOP della scuola: ossia i ragazzi più fighi, talentuosi, affascinanti [inserire aggettivo positivo qui] dell’Istituto. 

[Nei drama, se non ci mettono i ragazzetti più fighi della scuola che fanno l’entrata ad effetto sotto le luci del Signore, con le ragazze che svengono in preda all’estasi mistica mentre camminando, dividono la folla come Mosè divideva le acque...non sono soddisfatti.]

Dunque, il lead del gruppetto è Toshi (Sato Ryuji ), Casanova Liceale che passa il suo tempo a provarci con più ragazze insieme, senza sceglierne nessuna. Poi c’è Takui, classico ragazzo solare e spensierato, amante degli sport. Nao, il ragazzo kawaii che abbraccia tutti come fossero dei peluche, Kojiro imparentato forse con Goemon di Lupen III ed infine Jun, genio matematico ed hacker con l’hobby di far venire le paranoie al lead e per questo mio modello di vita e personaggio preferito della serie. 

Il drama tratta i temi dell’amicizia e della solitudine, del credere in se stessi, nel lavoro di squadra e di gruppo e sopratutto del godersi l’età dell’adolescenza. La sorpresa più grande per me, è stata il notare come queste tematiche siano state affrontate in modo leggero ma non superficiale - magari andando un pò nel didascalico ma va bene -  ma rimanendo il più naturale possibile. 

L’altra grande sorpresa - anzi due - è stata la lead. Hina infatti è una lead simpatica ed adorabile. Forte ad al tempo stesso fragile. E mi è piaciuto come la serie gli abbia dato spazio e approfondimento, non lasciandola come mero personaggio femminile che sta lì a fare presenza. Ma sopratutto non balbetta ogni 3X2, cosa che la posiziona nel mio personale Olimpo delle lead. 

La seconda sorpresa è stata la storia d’amore perché si, è un drama adolescenziale sulla scuola quindi è ovvio che ci sia la storia d’amore: carina, divertente, con buoni momenti di tensione e sopratutto costruita nel corso della serie. ( eh..Prince of Legends???...coff coff)

Molto carina anche la bromance tra i ragazzi, semplice ma molto naturale.

Ovviamente, essendo questa serie ripresa da un manga mantiene tutte quelle assurdità, atmosfere e momenti tipici dei manga, ma sapendolo ci si fa il callo. Insomma, è abitudine.

 Dove invece non si riesce - o almeno io non sono riuscita - a lasciar perdere, è il finale. Esattamente come Die Now managgia a tutti i troll il finale presuppone una seconda stagione che mai e poi mai, secondo me, verrà portata a termine. Mi mangio le mani.

TOP MOMENTI ASSURDI:

Quale scegliere?

Forse uno dei FIVE, Kojiro che va in giro con una katana senza avere il porto d’armi? Nao che viene rapito dalla sua promessa sposa ed ammanettato per fargli firmare a forza il contratto matrimoniale? La scuola che organizza Festival Sportivi a mo’ di Battle Royal, tutti contro tutti, consigliando di portare le armi? Il Presidente del Consiglio Studentesco che tenta di abbracciare il lead ogni 5 minuti professandogli il suo amore? la lead che quando beve il caffè gli viene un cambio di personalità diventando bipolare?

Voto il Preside della Scuola che durante il Festival Culturale fa fare un test di Economia Politica dando ai ragazzi un budget da spendere e dove i ragazzi ne devono guadagnare il doppio durante il Festival. L’assurdità? Il Preside che fa rapinare gli studenti che tengono i soldi per vedere come se la cavano e risolvono il problema. Ma che scuola è?! 

Ultimi ma non meno importanti sono tutti i momenti in cui Jun, il tizio matematico del gruppo, tormenta il povero lead sulla sua storia d’amore con Hina. Poichè Toshi la tira per le lunghe, nascondendo la palesissima infatuazione per la ragazza, Jun passa il tempo nel drama:

1) Osservare le interazioni tra i due lead come farebbe uno scienziato con una cavia particolarmente affascinante.

2) Dire a Toshi frasi come:-” ...ma la lasci andare via così? e se trova uno? e se quello diventa il suo fidanzato? e se ci prova prima lui e lei accetta? hai visto quanto è carina oggi Hina? secondo me, oggi trova il ragazzo. Oddio, ma l’ho vista chiacchierare con un ragazzo prima...che sia il suo fidanzato... o uno che vorrebbe esserlo? Non hai intenzione di fare nulla?”  #madòleparanoie 

[shysheeperz]

[kdram-chjh]

Jdrama: Five (2017)

Episode 01: They introduce themselves to Aso Hina... she notes that these boys are the most popular in high school...

[rig0]

ayoko na sa empi. sa sobrang lasing ko dahil dyan nahulog ako sa imburnal dahil hinabol ako ng aso, hahhahahaha

HAHAHAHAAHAHAHAAHAHA HINA MO PALA EH 

[sooyun-ichtama]

{ credits }

decor. Alouette - Crate Bookshelf - Black .BASIL. White Rug [Black Bantam] Mid Century Modern Couch Gray @ 6 republic DaD DESIGN "Ornamental Black Vase with butterflies" +Half-Deer+ Chroma Glass Shelf - Black*Silver +Half-Deer+ Soiree Curtains - Black Gold Dots - Tied MH Calla Pillow1-Key Black MH Calla Pillow2-Key Trim Black {moss&mink} Bottled Flowers - Black .peaches. Rustic Reclaimed Table - Dark [P] Pillows & Vibes, @7-11 (Ramen decor//Strawberry milk no straw//Tuna gimbap//Tuna gimbap cap) @ sanarae *pm* Dripping Candles - Black [Since1975]WaterWheel Gacha-House RARE @ gacha garden tarte. round table (mahogony) -tres blah- Cozy Winter - Space Heater (Black)

outfit details. alme. Geometric Gacha - RARE 2 @ gacha garden ASO! Halloween Gift (Black) @ sanarae Avoixs // Soft Brows (OMEGA) *GIFT* :CHEVEUX:M122Hair 09 @ sanarae ..::ILLI::.. Maitreya Mia Leather Sneakers @ sanarae Insomnia Angel . vamp lingerie - Bra (solid lace) Izzie's - Leather Bow Bracelet cats black Kokoro Poses - Cheryl 6 - Exclusive Fatpack //Lollipop @ sanarae :: MOMOCHUU :: CATWA skin applier - Hina - chocolate tea [ MUDSKIN ]_DOLLY Lens # 6 (CATWA) Starlight Designs - Heart Poms MIDNIGHT @ girl power *Vanilla Bae* Nora Jeans - Maitreya - Materials

flickr 

[grayscalememories]

An Angel's Hug

Naglalakad akong mag-isa sa isang malawak at napakagandang lugar. Merong iba't ibang klaseng puno, mga nag-aawitang ibon, kulay luntiang damuhan at naggagandahang iba't ibang kulay na mga bulaklak. Alam ko nakita ko na 'to. Nakarating na 'ko dito. Ngunit hindi ko matandaan kung kailan at kung sino ang kasama ko.

Naglakad ako ng naglakad hanggang sa marating ko ang dulo nito. At mula sa kinatatayuan ko tanaw ko sa ibaba ang asul na karagatan. Nadama ang lamig na nagmumula sa rito. Sa sobrang pagkahanga ko sa lugar na iyon hindi ko napansin na naroon pala sya sa di kalayuan. Nakaupo sa isang duyan na nakatali sa pinakamataas na punong naroon. Nakangiti syang nakatingin sa akin. Tapos tinawag nya ko.

"Hey soulmate! Halika dito maglaro tayo."

Kumaway ako at mabilis na tumakbong palapit sa kanya. Hindi ko alam kung bakit, pero pakiramdam ko sobrang na-miss ko sya. Nung makarating ako sa kanya, niyakap ko sya ng mahigpit na muntik na nyang ikahulog sa duyan.

"Hey pup easy."

"I'm sorry. Sobrang na miss lang talaga kita eh. Ano nga pa lang ginagawa mo dito?"

"Hinihintay ka." sabay ngiti.

"Ibig sabihin kanina ka pa nandito?"

"Oo."

"Baliw ka talaga. Dapat tinawagan mo ko. Naghintay ka pa tuloy ng matagal. Paano kung di ko naisipang magpunta dito? Edi nganga ka?" sabi ko sabay tawa sa kanya.

"Di na kailangan kasi alam ko namang darating ka. Remember we're soulmates." natahimik ako sabay ngiti dahil sa sinabi nya.

"Yeah, we're soulmates." I said while nodding.

Nagpunta ako sa likuran nya para itulak yung duyan. Pagkatapos non pinaupo nya ko sa tabi nya. Then we talked for hours about our lives and dreams. Tungkol sa mga nakakahiyang bagay na naranasan namin in the past. Tungkol sa mga kalokohan na pinaggagagawa namin noon. Sa mga sikretong ibinahagi namin sa isa't-isa at sa mga naging tampuhan at pagtatalo namin. Kung paano kami nagkakilala at yung plano naming mamuhay ng magkasama, na hindi maghihiwalay kailanman. Ilang oras na tawanan, walang humpay na kwentuhan, asaran at papuri para sa isa't-isa. Ito na yata ang pinaka masayang oras naming dalawa. At sana hindi na 'to matapos pa.

Ngunit ilang saglit lang nabalot kami ng katahimikan. Tinitigan nya ko ng seryoso. Natakot ako kasi akala ko kailangan na naming umalis. Yun pala may balak syang kalokohan. Tinulak nya ko sa duyan sabay tawa ng napakalakas. Tumayo ako upang makaganti ngunit mabilis syang nakatakbo palayo sa akin.

"Baliw ka talaga! Humanda ka sa akin pag naabutan kita! Wag kang sa 'kin!" sigaw ko habang hinahabol sya.

"Yun ay kung maaabutan mo ko. Sige habol pa puppy. Takbo! Ahaha."

"Ang daya mong lion ka. Bagalan mo lang kasi."

"Ayoko nga. Edi nakaganti ka pa. Haha"

"Waaaaa... ayoko na talaga. Pagod na ko. Hoy lion bumalik ka na dito" sabi ko habang habol ang aking hininga.

Pabagsak akong naupo sa damuhang kinatatayuan ko. Nadama kong napakalambot nito kaya naisipan kong mahiga upang makapagpahinga. Pinagmasda ko ang bughaw na kalangitan at ang mga naglalakihan at kumpol-kumpol na ulap na naroon.

"Wow, ang ganda." hindi ko namalayan na nakatayo ka na pala sya sa tabi ko at nakatungo sa akin.

"Ako?"

"Hindi noh. Assuming ka. Yung kalangitan."

"Haha alam ko naman 'yon, niloloko lang kita. Okay ka lang ba puppy?"

"Hmp!. Pinagod mo ko."

"Haha. Konting takbo lang napagod ka na. Ang hina mo namang aso ka. Ahaha"

"Lion ka naman hmp!" napuno ng tawanan namin ang buong lugar.

Nahiga din sya sa tabi ko at sabay naming pinagmasdan ang napakagandang kalangitan. Bumuo ng iba't- ibang hugis sa mga ulap tulad ng pagkain, hayop at kung anu-ano pang bagay.

"Tignan mo yung ulap na yun oh parang candy." sabi ko habang nakangiti. Hindi ko magawang tumingin sa kanya kasi alam kong nakatingin sya sa akin. Sa mga oras na 'yon dama ko ang mabilis na tibok ng piso ko.

"Oo nga noh?! Ayon, tignan mo yung ulap na yun, parang puppy. Haha" aniya sabay tawa.

"Hindi naman sya hugis puppy ahh."

"Hindi nga. Pero ang bagal nya kasi parang ikaw lang. Ahaha."

"Sobra ka na ah, ang sama mo talaga." tinignan ko sya ng masama pero ang mokong nginitian lang ako.

"Joke lang puppy! Ang cute mo talaga." sabay kurot ng pisngi ko.

"Hindi ako cute, ikaw 'yon." bulong ko upang di nya marinig.

"Huh, ano un?" kunot noong tanong nya. Natatawa ako pero di ko pinahalata sa kanya. Ang cute talaga ng lion ko.

"Wala. Sabi ko ayon, tignan mo hugis lion yung ulap."

"Oo nga noh, ang galing. Wahahahaha"

"Oh bakit ka tumatawa?" pagtatakang tanong ko.

"Eh kasi yung lion na ulap maabutan na nya yung asong ulap. Oh ayan naunahan na nya, ang layo na nung lion. Ahaha."

"Hmp! Okay lang kasi alam ko namang sa dulo nyan nandon yung lion na naghihintay para kay puppy ."

Tumingin ako sa kanya habang sinasabi yung huling salita. Ngunit napansin kong nabalot ng kalungkutan ang kanyang mukha.

"Oh! Okay ka lang ba?"

"Ah... y-yeah! Ahmm... t-tara na uwi na tayo." hindi ko maintindihan pero parang may mali.

"Haaayy grabe sya. Mamaya na nag-e-enjoy pa ko. Ang KJ mo talga."

"Tara na kasi, saka gumagabi na rin naman." tumayo sya at inabot ang aking kamay upang tulungan akong tumayo.

Nag-usap kami habang naglalakad. Same topic. About past, about our future life and about us.

"Sobrang saya ng araw na 'to grabe. Nag-enjoy talaga ako."

"Masaya akong malaman yan. Ako din nag-enjoy ngayon. Nag-enjoy akong kasama ka, pup."

"Ayiiee... ako din nag-enjoy na kasama ka. Nahiling ko nga kanina na sana hindi na matapos ang araw na 'to eh. Na lagi na lang tayong magkasama."

"Sana nga." malungkot nyang tugon.

"Lion, tuparin mo yung pangako mo na hindi tayo magkakahiwalay ahh."

"Wag kang mag-alala pup, di naman ako mawawala sayo. Palagi lang akong nandito." Sabay turo nya sa dibdib ko kung saan ko nararamdaman at naririnig ang malakas na pagtibok ng puso ko.

"Syempre, palagi kang nandyan at saka dito." sabay turo ko sa aking ulo. "Palagi kang nasa puso't isipan ko lion. At alam ko na ganon din ako sayo. Hinding-hindi tayo magkakahiwalay." Ngunit sa halip na sumagot, tinitigan nya lang ako sa aking mga mata at ngumiti ng bahagya. Napansin kong may kakaiba sa kanya. Mayroong mali.

"Okay ka lang ba?"

"Yeah. Tara na sa loob, nang makapagpahinga na tayo." sabay abot ng kamay ko.

"Sige. Hay! Sobrang nakakapagod yung araw na 'to pero sobrang saya naman kasi kasama ko si lion . Si lion na makulit, si lion na masungit at si lion na mabait kapag tulog. Ang nag-iisang kaibigan kong mukhang lion." wika ko na parang batang ginawan pa ng tono ang bawat salita. Sumulyap sya sa akin at ngmiti ng pagkatamis-tamis. Yung ngiting hinahangaan ko simula pa nung mga bata pa kami. Yung ngiting kinakapitan ko sa t'wing gusto ko ng sumuko. Yung ngiting nagbibigay sa akin ng lakas at dahilan para magpatuloy. At yung ngiting nagbibigay liwanag sa bawat tatahakin kong daan.

Nang makapasok na kami sa loob ng bahay, pinagmasdan ko ito. Hindi sya kalakihan ngunit napakaganda nito at sigurado ako na nakarating na ko dito.

"Itong bahay na 'to." sabi ko habang nililibot aking mata sa kabuuan nito.

"Bakit? May problema ba?"

"Para kasing nakapunta na ko dito eh."

"Syempre pup, nakapunta ka na dito. Hindi mo na ba naaalala? Haha tumatanda ka na." nagawa pang mang-asar ng mokong na 'to.

"Grabe ka talagang lion ka. Kagatin kita e!"

"Hahaha. Joke lang yun. Pero nakapunta ka na talaga dito, hindi mo lang maalala sa ngayon. Huwag mo nang masyadong isipin pa yon, for sure maaalala mo rin yun."

"Okay. Sabi mo e."

Umakyat kami sa ikalawang palapag ng bahay at huminto sa tapat ng dalawang silid.

"Itong nasa kanan ang kwarto mo. At ito namang nasa kaliwa ang sa akin."

"WHAT?! Hindi tayo magkasama? Ayoko nga!"

"Sorry puppy, hindi pwede e."

"Basta ayoko!"

"Ang kulit mo naman pup. Hindi nga pwede. Basta, hindi ka pwedeng pumasok dito. Okay?"

"Oo na. Nakakainis ka. Ang daya mo!" Ngumiti lang sya tapos tumalikod na sa akin at binuksan yung pinto ng kanyang silid. Nung papasok na sya sa loob bigla syang huminto at humarap sa akin. Tinitigan nya ko at...

"Hey soulmate."

"Oh bakit?" kinakabahana ko sa kung ano mang sasabihin nya dahil ngayon ko lang sya nakitang ganito kaseryoso. Alam kong may mali.

"Tandaan mo lahat ng sasabihin ko sayo. Makinig kang mabuti." Pumikit sya at huminga ng malalim bago tuluyang nagsalita. Sigurado na ko na may kakaiba sa mga ikinikilos nya. Ngunit sa halip na isatinig ang nasa isipan ko, hinintay ko yung mga sasabihin nya.

"Puppy... palagi kang mag-iingat kasi ayokong nasasaktan ka, kasi mahal... mahalaga ka sa akin. Palagi ka ring ngingiti kasi ang cute mo kapag nakangiti ka, kapag masaya ka. Panatilihin mo din yung magandang ugali mo. Ngunit huwag laging sila, hindi naman masamang unahin mo yung sarili mo kahit paminsan-minsan. Huwag mong isakripisyo lahat para sa iba kasi sa huli ikaw din yung nasasaktan. Pup, di ba sabi mo sa akin noon soulmates tayo kaya kapag nasasaktan ako nasasaktan ka din. Ganun ka din sa akin kaya ayokong nasasaktan ka."

Kasabay ng mga salitang binibitawan nya ang pagpatak ng luha sa kanyang mga mata. Dama ko na nahihirapan sya at ang sakit-sakit no'n para sa 'kin. Gusto kong lumapit sa kanya at yakapin sya ng mahigpit. Ngunit hindi ko magawang gumalaw sa kinatatayuan ko. Hindi ko magawang ihakbang ang mga paa ko at ang bigat-bigat ng pakiramdam ko. Naramdaman ko na lang na umaagos na rin ang luha sa king mga mata. Wala akong magawa kundi ang tignan lang sya habang nagsasalita.

"Masaya ako kasi nakilala kita." pagpapatuloy nya. "Kasi naging bahagi ka ng buhay ko. Maraming maraming salamat sayo pup. Pero puppy, sorry, kasi di na kita mapoprotektahan pa. Sorry kasi hindi ko na matutupad yung mga pangako ko sayo, yung mga plano natin. Iba na kasi yung sitwasyon ngayon e. Sorry sa sakit at luhang naidulot ko sayo. Sorry kung masasaktan ka ulit ng dahil sa akin. Sorry talaga pup... hindi ko 'to ginusto pero masaya ako kasi alam kong tama yung ginawa kong desisyon. Patawarin mo ko kung nagawa ko yun. Patawad puppy... patawad."

Wala akong ideya sa mga pinagsasabi nya. Sa mga paghingi nya ng tawad at sa bagay na ginawa nya. Di ko maintindihan lahat ng iyon pero dinig ko ang bawat sakit na nadarama nya sa bawat paghagulgol nya. Dama ko ang paghihirap nya sa bawat salitang binibitawan nya, ngunit wala akong magawa. Gusto kong punasan ang mga luha nya. Gusto ko syang yakapin ng mahigpit. Gusto kong sabihin sa kanyang 'Tama na. Okay lang ang lahat. Tama na lion, pakiusap.' pero walang tinig na lumalabas sa 'king bibig.

Ito yung ikalawang pagkakataon na nakita ko syang ganito. At tanda ko pa kung gaano iyon kasakit sa akin. Kaya sinabi ko sa kanya noong mga bata pa lang kami na poprotektahan ko sya at ayoko syang nasasaktan dahil nasasaktan din ako. Kaya nagpakatatag sya, naging malakas sya hanggang sa di ko na namamalayan na sa kanya na ako nakadepende. Na sya na yung naging tagapagtanggol ko sa mga nananakit sa akin, naging takbuhan at sumbungan ko, at naging lakas upang magpatuloy. Humikbi sya bago muling nagsalita.

"Tandaan mo puppy, palagi lang akong nandito para sayo kaya magpatuloy ka lang. Huwag kang susuko kahit gaano pa kasakit o kahirap. Maging masaya ka dahil 'yon ang nais ko. Dahil kapag masaya ka masaya rin ako, gayun din yung mga taong nakapaligid sayo. Puppy hindi ka nag-iisa. Maraming nagmamahal sayo hindi lang ako, tumingin ka lang sa paligid mo. At saka pup, hindi-hindi ko makakalimutan lahat ng sandali na magkasama tayo. Hinding-hindi kita makakalimutan. Salamat sa lahat-lahat. Maraming maraming salamat. Please don't forget me. Kumilos ka na dyan puppy, naghihintay ako sayo... maghihintay ako sayo. At saka nga pala puppy... higit pa saisang kaibigan ang tingin ko sayo, kasi... mahal kita."

Pabulong ang huling mga salitang sinambit nya ngunit batid ko ang mga iyon. Pagkatapos ng huling salitang iyon tuluyan na syang pumasok sa silid nya. Habang dahan-dahang sumasara ang pinto, nakadama ako ng kaba. Na tila ba ito na ang huling pagkakataon na makikita ko sya, na magkakausap kaming dalawa. Kaya pilit kong iginalaw ang mga paa ko at patakbong pumasok sa silid na iyon.

Ngunit... ngunit pagpasok ko, kisame ng isang silid ang nakita ko. At naramdaman ko ang mainit na likidong umaagos mula sa aking mga mata.

"Salamat sa Diyos at nagising ka na."

Lumingon ako sa pinangalingan ng tinig. Hindi pala ako nag-iisa sa silid na 'to.

" Alam mo bang pinag-alala mo kami ng husto. Tatlong araw kang comatose."

"Tatlong araw? Teka, Ma, anong nagyari? Bakit ako nandito? Nasaan sya?" Ngunit wala ni isang naroon ang sumagot sa tanong ko.

"Ma, nasaan sya!" pasigaw na tanong ko kay mama, ngunit umiwas lang sya ng tingin.

"Kung talagang gusto mo syang makita. Bumangon ka dyan. Naghihintay sya sayo." tinig mula sa kanyang kapatid na kapapasok lang ng silid.

Tinignan ko si mama at tumango lang sya na tila alam na nya ang nais ko.

"Ipagpapaalam ko sa doctor mo kung pwede ka ng lumabas."

Pagkatapos ng ilang minutong diskusyunan at pakiusapan napapayag nila ang doctor na naka-assign sa akin. Pumirma sila ng mga papeles na nagsasabing wala silang pananagutan kung anuman ang mangyari sa akin. Sabagay wala naman akong pakialam, gusto ko lang makita sya. Nasasabik na kong makita sya.

Ilang minutong biyahe mula sa ospital nang sa wakas ay makarating kami sa lugar kung nasaan daw siya.

"Nandito ba talaga sya? Parang wala naman sya dito. Nagkamali ata tayo ng pinuntahan." sabi ko na puno ng kaba sabay hakbang pabalik ng sasakyan. Ngunit hinawakan ng kapatid nya ang braso ko upang pigilan ako. Napakaraming tumatakbo sa isipan ko at natatakot ako.

"Nandyan sya. Pumasok ka na." tugon ng kapatid nya sa malungkot na tinig. Walang sinuman sa mga kasama ko na tumitingin sa aking mga mata.

Dahan-dahan akong naglakad sa loob. Hndi ako makapaniwala ng makapasok ako at makita ang larawan nya na naroon.

"Hindi... hindi. Hindi ito totoo." Dahan-dahan akong naglakad papalapit sa pahabang kahon na naroon sa harapan. Bawat hakbang ng mga paa ko'y tila isang tonelada ang bigat. Di ko magawang ihakbang ito ng maayos, nanghihina ako at pakiramdam ko anumang oras ay matutumba ako. Nang makalapit ako nakita ko syang nakahiga doon na tila natutulog lang. Kita ko ang napakaganda nyang mukha at ang nakangiti nyang mapupulang labi. Dahan-dahang pumatak ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Sobrang sakit. Dama kong nadudurog ang puso ko. Dama ko ang sakit nito. Di ako makahinga. At tuluyan na kong napaluhod mula sa kinatatayuan ko habang isinisigaw lahat ng sakit na nararamdaman ko.

"Sinungaling ka! Sabi mo lagi tayong magkakasama. Sabi mo hindi mo ko iiwan. S-sabi mo... ayaw mo kong nasasaktan. Kung ganon bakit? Bakit ka umalis? Bakit mo ko iniwang mag-isa dito?! Ang sakit-sakit lion. Bakit??!! Bumangon ka dyan, wag mong gawin sa 'kin 'to, please lang, lion. Di ko kayang wala ka. Please... please."

Nang mga sandaling iyon tinig ko lang ang tanging namumutawi sa buong silid. Tinig ng kalungkutan at sakit. Tinig ng galit at hinagpis. Tinig ng pangungulila sa taong minamahal ng labis. At ang lahat ng kanina'y tahimik lang na naroon, ngayo'y dinig ko na rin ang impit nilang mga hikbi. Lahat sila'y nakayuko na tila dama nila ang aking hinagpis.

Habang malayang umaagos ang mga luha sa aking mga mata. Tahimik na nangungusap ang aking puso't isip. Hinihiling na sana ito'y kanyang marinig. Mga katanungan nais kong isatinig. Kahit na alam kong lahat ng ito'y hindi na nya masasagot pa. Mga plano't pangako namin sa isa't-isa na nais kong maalala nya. Mga nakaraang pinagsaluhan naming dalawa.'Bakit ka umalis? Bakit mo ko iniwan ditong mag-isa? Nakalimutan mo na ba lahat ng pangako mo? Sabi mo mananatili ka. Sabi mo magsasama tayo kailan man. Sabi mo di tayo maghihiwalay. Di ba sabi mo maninirahan tayong dalawa sa isang napakagandang lugar. Kung saan maraming naglalakihang puno at naggagandahang mga bulaklak. Sabi mo magtatayo tayo ng isang simpleng bahay di kalayuan sa karagatan at napapaligiran ng luntiang damuhan. Sabi mo pa lalagyan natin ng duyan ang pinakamalaking punong ating masusumpungan. At sa lugar na 'yon sabi mo... sabi mo doon tayo bubuo ng magaganda at masasayang alaala. Paano pa matutupad lahat ng iyon kung wala ka na?!! Pa'no lion?! Sabihin mo sa 'kin kung pano? Kasi di ko na alam.'

Doon ko napagtanto ang aking panaginip. Ang lugar na 'yon. Ang lugar kung saan namin pinangarap tumira. Ang lugar na aming binuo noong kami'y mga bata pa, gamit lamang ang malikot naming imahinasyon. At doon ko rin napagtanto ang lahat-lahat ng sinabi nya sa panaginip na yon. Ang mga paghingi nya ng tawad at ang mga bilin nya na tila iyon na ang huli naming pagkikita, dahil iyon naman talaga ang katotohanan. Ang katotohanan na kailan man hindi ko na sya masisilayan pa. Ngayon alam ko na. Ngayon alam ko na lahat ng naganap. Ngayon alam ko na kung bakit ilang araw akong walang malay na nakaratay sa silid na iyon... at kung bakit nariyan ka ngayon, payapang nakahiga sa aking harapan. Ngayon tanda ko na. Ngayon tanda ko na ang aksidenteng kinasangkutan nating dalawa. Ang pag-iwas mo sa isang rumaragasang sasakyan dahil ang nagmamaneho nito'y isang lasing na ang hawak ay ang kanyang telepono. Na syang naging dahilan ng pagbangga ng ating sinasakyan sa isang pader na kongreto. Ngayon tanda ko na kung paano mo iniharang ang sarili mo upang ako'y iligtas sa kawit ni kamatayan. At ngayon naaalala ko na. Naaalala ko na ang mga salitang binigkas ko at binigkas mo bago ako tuluyang mawalan ng malay. Tinanong kita kung bakit mo 'yon ginawa. Ngunit ang sabi mo lang patawarin kita. Ang sabi mo pa hinding-hindi mo ko hahayaang masaktan kasi... kasi mahal mo ko... noon pa. Tulad ng mga huling salitang sinabi mo sa panaginip ko... sa panaginip na alam kong ikaw ang bumuo.

Habang nakaupong tumatangis sa kanyang harapan. May nadama akong init mula sa aking likuran, na bumalot sa buo kong katawan. Init na tulad ng yakap nyang aking kinasanayan. Na syang lalong nagpasakit sa aking kalooban. 'Patawarin mo ko. Patawad kung ang lahat ng pangakong binitawan ko sayo, ay ikaw ang syang tumupad nito. Patawad kung naging mahina ako. Patawad sa mga pagkakataon na nasaktan ko ang damdamin mo. Patawad kung hindi mo narinig sa mga labi ko, na mahal din kita higit kanino man. Mahal kita lion, noon pa man.'

-🐝

[ddalethewhalee]

Isang Pilipino

Daniel Ventura

Ako'y isang Pilipino, may lakas ng loob, may pag-mamahal sa kapwa, may respeto sa nakakatanda, may kutis na kayumanggi, at may bayang pinag-lalaban. Para sa akin, iyan ang mga katangian ng isang Pilipino. Ang bawa't isa sa atin ay may matinding alab ng puso na hindi nagpapa-api at nagpapatalo. Magiting ang lahi natin at malakas ito, kaya tayo ay dapat na tinitingala at nirerespeto. Higit sa lahat nang iyan ay napaka-importante din ng pag-mamahal sa ating pamilya, nakakatanda at bansa. Ito ang identidad nating mga Pilipino, tayo'y kataas-taasan at kagalang-galangan ngunit bakit minamaliit tayo at pinagtatawanan ng ibang bansa? Isa lamang ang dahilan niyan, dahil tayong mga mamamayan ang mismong nakakalimot na sa ating pinagmulan. Sa panahon ngayon, ang ugaling 'pag-mamahal sa bayan' ay nabubura na kaya ang ating pag-kakakilanlan ay nabubura na din.

Lahat ng pagbabagong ito ay nagmula sa mga pangulong sumunod kay dating-pangulo Cory Aquino na hindi na gaano pinahalagahan ang Executive Order no. 335. Dito ipinapagbuti ang pag-gamit ng filipino sa mga transaksyon, pagtuturo atbp. Noon ang panahong pinapahalagahan pa ang wika ng bayan. Subalit pagkatapos nga ng administrasyon ni Aquino ay nagsimulang pagkalimot sa importansya ng filipino. Dahil dito, naging ingles ang unang wika na ginagamit sa mga negosyo, transaksyon, pag-aaral atbp. Ang wikang ingles ay ang umangat sa isip ng taong-bayan. Naimpluwensyahan ang kabataan sa pag-iisip na kapag ingles ang ginagamit na wika ay mayaman o mataas ang posisyon mo sa buhay. Ito ang kanser na nagmula at lumaki sa ating bansa.

Pagkatapos mawala ang wika sa puso ng mga Pilipino, sumunod naman dito ay ang kasaysayan nito. Ang pinaka-importante sa lahat, ang ating historiya, ang ating pinagmulan, ang ating mga bayani, ang ating pagkakakilanlan, at ang ating lahi. Ito ang pinaka-masakit sa lahat dahil makikita mo na ang sadyang pagbura ng pagmamahal sa puso ng bawa't isa. Ang pinatupad na curriculum ng CHED ay ang nagpasimuno nito. Ang pagtanggal ng Filipino sa mga "required subjects" sa colegio dahil sapat nang hanggang senior high school nalang daw ang pagturo nito. Kahit kailan hindi magiging "sapat" ang pagtuturo sa mga kabataan ng sariling subject kung ang mismong nakakatanda nga ay hindi nakakakita ng halaga nito. Hindi tama na ipasangtabi na lamang ang ating kasaysayan para maituro ang agham, math at ingles. Paano ninyong nasabing tama na ang ibang bagay ang unahin sa sariling bansa? Hindi pa natin nakakamit ang pagmamahal sa sariling bayan kung ang mismong nasa puwesto at may kapangyarihan ay mangmang tungkol dito. Sabi nga ng isang guro sa aking pinanood na documentary "Ang hina-hina na nga ng pagmamahal ng kabataan sa kanilang bansa, tatanggalin mo pa yoong ilan sa kaka-unting instrumento na tutulong sanang pukawin ang pagmamahal nila sa kanilang bansa." Hindi pa makakamit ng bansa natin ang hinahangad na kalayaan, kasi hanggang ngayun alipin pa din tayo ng kanser na pag-iisip na mas nakakataas ang ibang bansa sa atin. Hanggang ngayon mas nakatingala tayo sa iba, kumakapit at nagpapa-aso sa iba na dapat tayo ang tinitingala sa ating matibay na pusong Pilipino, sa kultura at sining ng mga tao, at sa wika nating maharlika. Dapat yaan ang mga pinapayaman natin sa ating bansa, hindi lamang puro college degree ang inaabot, kasi ang pag-aaral ay walang silbi kung wala kang alam sa kasaysayan mo. Pagyamanin natin ang ating mga sarili sa pamamaraan ng pagyaman ng pagmamahal sa sariling bayan.

Ako'y isang Pilipino, ibalik natin ang alab ng puso ng bawa't isa upang makuha natin ang respeto na matagal nang hinahangad at ang kalayaan na matagal nang pinag-lalaban. Hindi namatay si Bonifacio para dito, hindi namatay si Luna para dito, hindi namatay ang mga Moro para dito, at lalong hindi namatay si Rizal para dito. Ang Pilipino ay may lakas ng loob, may pag-mamahal sa kapwa, may respeto sa nakakatanda, may kutis na kayumanggi, at may bayang pinag-lalaban, huwag nating kalimutan kung sino tayo.

[deceitfulorthodox]

Relationship Goals

Ano ba ang magkasintahan? Magkasama? Magkausap? Magkatulad? Magkapareho mag-isip? Magkaintindihan parati? Ano ba ang kailangan sa relasyon? Hindi nag-aaway? Hindi umiiyak? Hindi nalulungkot? Hindi nagagalit? Hindi naiirita? Hindi nagkakagulo? Ano ba ang hanap mo sa relasyon? Yung masunurin? Yung di ka guguluhin? Yung nandun pag kailangan mo pero di ka iistorbohin kung hindi? Yung kaya mong awayin at paiyakin at saktan pero hindi ka iiwanan? Yung parang aso? Yung parang ulol? Yung parang tanga? Sorry, hindi kailanman magiging ako yan. Kaya kong ibigay lahat para sa iyo. Kaya kong magbago kung gugustuhib ko. Kaya kong pakinggan mga hinaing mo. Kahit ano pa, kakayanin ko. Pero hindi ibigsabihin nun, papayag ako parati. Hindi ibigsabihin nun magtatangatangahan ako. Hindi ibigsabihin nun pwede mo nang gawin kahit na ano gusto mo sa akin. May puso ako. May nararamdaman din ako. May mga bagay na di ko kayang gawin. May mga bagay na kailangan ko din. Kailangan ko malaman kung anong nararamdaman mo. Kailangan kong malaman na kaya mo kong ipagmalaki. Kailangan kong malaman na totoo yung nararamdaman mo sa akin. Kailangan kong malaman na hindi ka lang nagkukunwari. Kailangan kong malaman kung may hinanakit ka sa akin, kundi pano ko aayusin? Kailangan kong malaman kung mayroon ka bang nakikitang bukas na darating. Kailangan ko. Hinihingi ko. Sabi mo susubukan mo. Pero bakit parang ngayon palang ikaw na ay sumuko? Bakit parang paglaban at tumigil at ika'y lumalayo? Bakit tipong di malaman kung anong nais mo ngunit nais mong mawala na ako? Bakit tipong mundo ko'y iyong binuo, pagkatapos ay ginuho? Bakit?

[escapeteen]

Man's Bestfriend

March 26, 2017. Tuluyan na ngang nawalan ng hininga yung aso namin. Monica pangalan nya, natatandaan ko bata palang ako nung napunta sya samin. Mas naging malapit ako sakanya netong 2016 lang. Tuwing papasok ako sa umaga, makikita ko sya natutulog sa labas ng pinto namin. Tuwing uuwi naman ako galing school, tatakbo agad yun sakin tapos sasampa sa hita ko. Gusto nya yung laging hinahaplos yung ulo nya. Isang tawag lang namin dun na "Monica!", lalapit agad. Gusto rin nya yung lagi kaming hinahatid tuwing aalis kami. Hinahatid nya kami hanggang makasakay kami ng jeep or minsan nga sumasama pa sa pupuntahan namin. Tapos kapag nakasakay na kami babalik na ulit sya sa bahay. Minsan nga kapag kumakain kami sa labas, sumasama rin yun. Fast forward, November 2016 nagkasakit sya. Dinala namin sya sa ospital at sabi nung doctor, may virus daw sya. Akala namin mamamatay na sya within that day kasi sobrang hina nya na talaga non. Hindi na sya kumakain. Binigyan sya ng gamot para makasurvive. Luckily, nakasurvive naman sya. Naging masigla na ulit sya tapos kumakain na ulit sya. Parang bumalik na yung dating Monica. Until the last few weeks, parang bumalik na naman sya sa pagiging mahina. Hindi na ulit sya kumakain, kahit nga uminom hindi na. Sa labas nalang sya ng bahay nagsstay. Kapag tinatawag namin sya, hindi na sya lumalapit. Kapag nga uuwi ako tapos maaabutan ko sya sa labas ng bahay hindi na sya sumusunod eh. Sobrang pumayat sya. Kani-kanina lang tinawag kami ng lolo ko at sinabing patay na si monica. Nasa labas sya ng pinto namin. Chineck namin baka humihinga pa, tinawag namin pero hindi na gumagalaw. Sobrang nasasaktan ako ngayon kasi parang bestfriend ko na rin yun eh. all those times na mag-isa ako sya yung kasama ko tapos ngayon wala na sya. hindi ko inexpect na mamamatay sya kasi akala ko makakayanan ulit nya pero siguro hindi na nya talaga kinaya. May you rest in peace, Monica. You've been such a brave dog and no dog in the world can ever be as good as you. You've done enough and siguro may reasons si Lord kung bakit ka na nya kinuha samin. Sana masaya ka na kung nasan ka na ngayon, sana hindi ka na nahihirapan. Mami-miss kita nang sobra monica. You did your job. Sana kahit papano naramdaman mong mahal ka namin kasi kami, naramdaman namin na mahal mo kami kahit hindi ka nakakapagsalita. Paalam, Monica, the bravest and most loyal dog I ever knew in my life.

[shysheeperz]