#hij wil het alleen voor de verkeerde redenen

[pathsofoak]

Iets wat ik zelf nog niet heb uitgezocht is hoeveel PVV daadwerkelijk de afbraak van het sociale vangnet heeft tegen gegaan hiervoor en of dat in hun plannen zit. Ik hoor hun stemmers er al lang over praten maar ik heb er nooit wat van geloofd. Het leken mij altijd lege beloftes.

Over "tegengegaan" kan ik niet zoveel zeggen want ik was niet van plan om specifiek onderzoek te doen naar het stemgedrag binnen de tweede kamer, daar heb ik geen tijd voor, maar Wilders heeft inderdaad verrassend redelijke plannen voor de zorg en bestaanszekerheid, al is hij niet heel precies in hoe hij dit voor elkaar wil krijgen.

Ik heb trouwens besloten om aparte posts te maken voor verschillende kopjes en later een samenvattende masterpost, dat is iets minder vol.

Hier de link naar mijn andere post over veiligheid en defensie, mocht je te optimistisch worden.

Ook sla ik overal bewust (bijna) alles over islam en migratie over omdat dit wel zo bekend is dat het eigenlijk gewoon te veel is om telkens te herhalen. Als het echt cruciaal relevant is voor de interpretatie van een bepaald standpunt noem ik het uiteraard wel.

De tekst hieronder is ongeveer 1000 woorden. Dit is de eerste post over dit onderwerp, dus ik zal later links toevoegen naar andere kopjes uit zijn programma.

Ik neem zoveel mogelijk letterlijk over uit zijn programma. Alles in blockquotes is letterlijk gekopiëerd, behalve als het schuingedrukt is. Ik gebruik dezelfde kopjes als hem.

@cooali, jij had gevraagd om informatie over de jeugdzorg. Dat valt hieronder, al kan ik nu al zeggen dat er niet veel meer instaat dan het aanpakken van de wachtlijsten. Ook over de bijstand zie ik niet veel staan. Wilders gaat niet superdiep vergeleken met andere partijen.

Bestaanszekerheid: Koopkracht en Pensioen

Hier is het eigenlijk belangrijk om te onthouden dat de PVV zich sociaal rechts noemt. Dit in contrast met bijvoorbeeld Forum. En dat klopt ook wel als je kijkt naar wat ze willen. Letterlijk overgenomen uit het programma: “Herstel van uw bestaanszekerheid met het volgende koopkrachtpakket:”

Verlaging BTW op boodschappen van 9% naar 0

Verlagen energierekening (lagere belasting en btw) Verlagen sociale huren Verhogen wettelijk minimumloon Verhogen van de huurtoeslag Afschaffen van het eigen risico in de zorg Verlaging van de brandstofaccijnzen Verhoging ouderenkorting Handhaven IOAOW Schrappen vliegtax Hiernaast wil hij ook de Wet Toekomst Pensioenen terugdraaien, de AOW leeftijd verlagen en “sociaal en beschut werk voor mensen met een arbeidsbeperking beschermen”. Ook staan er punten in over het bestrijden van uitkeringsfraude, export van uitkeringen (exclusief AOW), mindering van arbeidsmigratie, en de vermindering van verplichtingen voor ZZP-ers (dus géén verplichte arbeidsongeschiktheid verzekering, maar wel een vrijwillige), en verminderede EU-invloed op de arbeidsmarkt en sociale zekerheid.

Ik ga hier niet heel diep op in, ik ben geen econoom, maar ik denk dat het vrij makkelijk is om te begrijpen waarom iemand met een krappe portemonnee hier toch wel zin in heeft. Denk aan het minimumloon en het eigen risico. Wat me hier opvalt is dat sommige deze plannen eigenlijk best vergelijkbaar zijn met de SP bijvoorbeeld (ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet alle linkse programma’s heb doorgenomen, SP zit vers in mijn brein). De financiering zit hem dan uiteraard wel in het schrappen van het asielbeleid (ben het er niet mee eens om dat te doen natuurlijk, maar ik moet wel zeggen dat het in theorie geen onhaalbaar plan lijkt te zijn). Al wordt dit overigens niet letterlijk gezegd in dit hoofdstuk. Hij beschrijft vooral wat hij wil en niet hoe.

Zorg

Ook hier valt Wilders behoorlijk mee en dat verklaard ook toch wel weer waarom zoveel mensen op hem gestemd hebben. Wel wil ik weer herhalen dat hij meer zegt over wat dan over hoe. Wat me opvalt is dat hij geen kritiek heeft op het coronabeleid op grond van “ze overdreven”, maar juist de nadruk legt op hoe corona liet zien hoe zwak ons zorgsysteem is. Letterlijk overgenomen, met wat persoonlijk commentaar:

Afschaffen eigen risico Meevallers op zorg naar lagere zorgpremie

Ik weet hier niet precies wat hij bedoelt eerlijkgezegd. Ik vat het op als “lagere zorgpremie als je minder zorg gebruikt”, maar ik weet het niet helemaal zeker.

Acute zorg uit marktwerking

Gaat mij persoonlijk niet ver genoeg, maar goed begin.

Tandarts in basispakket Geen wachttijd medicijnen na positief advies Europees Medicijn Agentschap Meer handen aan het bed. Bijvoorbeeld door het aannemen van nieuw personeel, het aantrekkelijker maken voor de huidige zorgwerknemers om meer uren te werken en het aanpakken van de administratietijd en overhead Een zorgcrisisreserve aan zorgmedewerkers Cruciale beschermingsmiddelen, medicijnen en apparatuur in eigen beheer Extra verpleeghuisplekken en ouderenwoningen Verzorgingshuizen terug Terugdringen wachtlijsten in de jeugdzorg

Op dat laatste punt is hij mij toch wat te onduidelijk, maar verder kan ik met het meeste leven. Sterker nog, het stond ook op mijn lijstje (en dit is een onderwerp waarop Wilders ook de nadruk heeft gelegd).

Ouderenzorg weer in één wet Zorg voor mensen met een levenslange beperking in één wet Verbod op winstuitkering

Ook hier weer, dit zijn allemaal heel redelijke regelingen. Veel overeenkomsten met links, wat verklaart waarom er mensen die de linkse partijen te progressief vinden en VVD te nutteloos naar de PVV zijn gegaan.

Stop de doorgeslagen betutteldrift. De overheid kan voorlichten, maar bepaalt niet of je rookt, drinkt en wat je eet. Geen suikertaks en geen vleestaks.

Ik ben het er persoonlijk niet geheel mee eens, maar ik vind het wel begrijpelijk en ook zeker niet onredelijk.

Onderwijs

Hij opent met kritiek op Rutte, benoemt de druk van asielzoekers op het onderwijssysteem, maar gaat eigenlijk het diepste in op een hervorming van het onderwijs in het algemeen waarin kleinere klassen en persoonlijkere aandacht vooraan staan. Wat me opvalt is niet geheel verassend de volgende passage:

Wij constateren in de scholen een toename van politieke indoctrinatie. Schoolkinderen worden geïndoctrineerd met klimaatactivisme, genderwaanzin en meteen gevoel van schaamte over de geschiedenis van ons land. Wij willen onderwijs dat vrij is van politiek activisme. Wij willen politiek neutrale leraren voor de klas en politiek neutrale leerboeken in de klas.

Dat toch wel in contrast staat met het volgende:

Wij willen het bijzonder onderwijs en artikel 23 van de Grondwet behouden. De vrijheid van onderwijs is een groot goed. Er is echter geen plaats voor onderwijs dat haaks staat op de belangrijkste uitgangspunten waarop onze samenleving is gebaseerd: vrijheid, gelijkwaardigheid van man en vrouw, heteroseksueel of LHBTI, gelovig of geloofsverlater. Dat betekent dat wij islamitisch onderwijs geen plek in ons bestel geven en daarom verbieden.

Het feit dat deze paragraaf zichzelf tegenspreekt daargelaten, dit laat eigenlijk zien dat Wilders zich niet heel exact opstelt tegen LHBTI-ers. Geen aandacht in het onderwijs, maar tegelijkertijd durft hij het wel als “Nederlandse” waarde te benoemen. Verkiezingsprogramma’s worden over het algemeen niet super vaak gelezen door de gemiddelde mens, dus puur voor de campagne had hij het niet hoeven benoemen. Sterker nog, hij liep eigenlijk het risico kiezers te verliezen aan nog extremer rechts. Ik vat dit dus op als een soort van stille tolerantie. Niet iets waar ik fan van ben natuurlijk, maar eigenlijk wel meer dan ik had verwacht. En iets dat toch wat progressievere kiezers misschien onbewust toch nog bij hem in de buurt houd (ik zeg hier niet dat hij het meent, dat weet alleen hij op dit moment, maar bedoel het effect dat zijn woorden mogelijk hebben). Dat lijkt wat betreft queer rechten over het algemeen zijn standpunt te zijn: geen expliciete kritiek op het bestaan van queer mensen, maar hij is wel tegen specifieke aandacht van overheidsinstanties (staat weer in contrast met extremer rechts. Hij wil wel tolereren, maar niet ondersteunden. Again, de vraag is hoeveel hij meent). Verder wil hij meer geld storten in het daadwerkelijke onderwijs dan de ‘overhead’ (ik denk dat hij daarmee directeuren en besturen bedoelt), en een versterking van het MBO op zo’n manier dat de verbinding met het HBO ook beter is, en onderwijs dus minder gesegmenteerd is.

[wieisdemol2022]

Hints aflevering 4

Elke week sporen wij het internet af naar de beste hints en tips van de afgelopen aflevering en proberen wij alle hints te verifiëren. Heb je hints? Stuur deze vooral op, dat wordt erg gewaardeerd! Hier de hints van aflevering 4: Voor het zeggen.

Titel De titel van deze aflevering is ‘Voor het zeggen’ en dit betekend op zijn meest basale manier dat als iemand het voor het zeggen heeft de baas is of alles regelt. Met deze uitdrukking, maar ook met de wat letterlijke vertaling hebben wij enkele hints gevonden voor deze titel: -        Splinter is de eerste kandidaat die in ieders hoofd schiet bij het zien van deze titel. Splinter heeft als penningmeester de belangrijke taak dat hij in zowel opdracht 1 als opdracht 2 de taakverdeling voor het zeggen had. -        Een leukere hints is die naar Joshua, die voorleest in de bus en het daarmee voor het zeggen heeft (behalve voor Rocky die met een koptelefoon op ligt te slapen). -        Dan nog een hint naar die laatste, Rocky haar stem is als eerste te horen in de aflevering en daarmee heeft ze het dus als eerst voor het zeggen. 

Positie van de mol Wij vinden een handig hulpmiddel om de mol te ontmaskeren om na te denken over de positie die de mol in het spel zou innemen. Als ik de mol was, en mijn taak is het om zo min mogelijk geld in het laatje te brengen en anderen te saboteren zonder ontmaskerd te worden, hoe zou ik dan te werk gaan? En welke kandidaat neemt eenzelfde positie in?  

Opdracht 1, Meeliften kent twee posities, één van de kandidaten in de lift, de kandidaten met algemene kennis die de vragen moeten beantwoorden, en één van de kandidaten buiten de lift die de vragen moeten stellen en antwoorden moeten opschrijven. Op beide plekken valt goed te mollen, zo kan je als kandidaat in de lift weinig antwoorden goed hebben, of op zijn minst geen hele vragen goed hebben (want die zijn €50 ipv 5 per vraag). Op basis van de analyse en dit schema van de Thermolmeter lijkt hierbij Renée vooral verdacht, maar is Joshua ook niet heel goed bezig. Nu moet hier wel bij aangegeven worden dat hier niet het hele bedrag gerepresenteerd is en dit dus een vertekend beeld kan geven. Wellicht wil de productie hiermee Renée dus heel verdacht maken. Maar in mijn opinie staat de mol bij de kandidaten buiten de lift. Hier kan je namelijk zonder gecontroleerd te worden antwoorden niet opschrijven, fout opschrijven en/of hele moeilijke of zelfbedachte vragen stellen. Dit zijn dus Splinter en Rocky.

Opdracht 2, Fotogenie(k) kent ook twee posities, opnieuw ingedeeld door penningmeester Splinter. Door de manier waarop hij de kandidaten indeelt is het lastig hem hier als molkandidaat uit te kiezen. Sowieso is mollen deze opdracht lastig gezien je in de keuze-positie niet super erg kan mollen want je wordt direct op de vingers gekeken, we zien Marije en Charlotte beide wel gekke dingen doen wat dat betreft. Als kandidaat-fotograaf kan je vage foto’s maken, dit wordt vooral door Splinter en Joshua gedaan. Maar de kans dat jou foto op het bordt komt is 5/7 (want maar 5 foto’s worden uitgekozen) en dan is het nog eens 1/5e kans dat jou foto als eerste wordt omgedraaid. De kans om te vertragen of te verwarren is dus klein. Ik vind het daarom lastig de kandidaat aan te wijzen die hier op de beste positie staat.

Opdracht 3, Vuur en vlam, kent meerdere posities en het is letterlijk een groepsprestatie. De enige positie waar je echt echt iets kan verpesten is bij de kaart. Hier staat op waar het geld te vinden is en als je dit verkeerd doorgeeft o.i.d. dan valt de hele opdracht in het water, dit gebeurt echter niet. De enige kandidaten die op andere redenen verdacht zijn zijn Renée, die tijd lijkt te rekken door het klooien met touwen en sloten, en Rocky, die de foutieve kokers verifieerd tegen Charlotte en daarmee de verwarring en mogelijkheid groter maakt om nog een nieuwe koker door te branden.

Wie is de mol niet? Een andere manier om achter de identiteit van de mol te komen is ook om andere kandidaten te elimineren als mol, niet alleen de kandidaten die afgevallen zijn, maar ook de kandidaten die zich bewezen hebben in de aflevering meer kandidaat als mol te zijn.  

Als we puur afgaan op wat er deze aflevering is gebeurt dan hebben we deze aflevering alleen maar kandidaten die de mol niet zijn. Ze hebben alle opdrachten bijna optimaal gepresteerd en vooral Marije lijkt daar uit te springen. Ze heeft de meeste antwoorden gegeven in opdracht 1, de foto’s goed geraden in opdracht 2, en samen met Joshua de juiste kokers gepakt in opdracht 3. Of note: neem dit niet als een ultiem gegeven, ik heb namelijk het vermoeden dat volgende opdracht met het aanbod van Rik geld uit de pot gespeeld kan worden. De mol kan dus deze aflevering heel erg zijn/haar best gedaan hebben, maar er de volgende aflevering héél veel geld uitspelen.

Rode draad Elk jaar proberen we een soort rode draad door de afleveringen terug te vinden. In het jaar van Susan Visser waren er bijvoorbeeld veel vissen en vissers te zien. Zo proberen we elk jaar te kijken of er wellicht een terugkerend thema is waar we een hint naar de mol uit kunnen halen.  

Ik ga beginnen met de kloken-theorie. Ik heb namelijk deze aflevering geen duidelijke klok in beeld gezien (correct me if I’m wrong), behalve de aftelklok bij opdracht 3. Die klok staat op 15:00 en op dit moment in de aflevering komt Rocky in beeld, met eerst Charlotte, dan Renée en dan Lakshmi lijkt deze rode draad dood te lopen.

Wat we wel nog hebben is de Joker-theorie. We hebben deze aflevering geen joker of joker-kaart in beeld gehad, maar we hebben wel weer de “joker-lach” gehoord. En deze keer kwam hij niet van Joshua, maar van Charlotte in de lift. De joker theorie is tot nu toe aan 2 (want lakshmi is afgevallen ☹) kandidaten gelinkt: -        Roxanne “Rocky” Hehakaija, dit omdat Roxanne “Rocky” Ballantine een personage uit de film Batman is. -        Joshua, dit omdat hij een aantal keer zijn “evil” lach laat horen, dit lijkt overeen te komen met de lach uit de leader. Maar ook omdat hij op Insta een foto laat zien met hem en zijn zoontje verkleed als Batman. En.. omdat hij zichzelf deze aflevering zelfs met Batman vergelijkt. 

En herinner je nog dat ik zei “De mol staat nooit voor joker”. Er zijn in aflevering 1 een aantal kandidaten die niet voor joker stonden, dit waren Rocky, Marije en Renée. Deze zitten er alle drie nog in en ik heb echt het vermoeden dat één van deze drie dan ook de mol is.

Overige hints -        Rocky geeft in de eerste opdracht een hele goede hint aan Joshua. Zo vraagt ze hem drie landen die beginnen met een ‘D’. Als Joshua vastloopt geeft ze de hint “Naast Haïti”, waar de Dominicaanse Republiek ligt. Een super goede hint dus, maar zou je dat doen als mol? -        Ook opvallend deze opdracht is Joshua, die weer expres aan het kloten lijkt te zijn. -        Dan nog één opmerking over Splinter. Splinter heeft de mogelijkheid de kandidaten in te delen, hij heeft een grote algemene kennis en lijkt ook goed te kunnen associëren. Wellicht moet hij als Charlotte, Marije en zijn vader Bart Chabot maar eens mee doen aan De Slimste Mens. Opvallend is dan wel dat hij zichzelf bij de vragenstellers indeelt. -        Opvallend is natuurlijk ook dat Renée zo weinig in beeld komt, het kan heel goed zijn dat de productie haar verdacht wil laten lijken terwijl dit misschien dus niet zo is. En dit gebeurt natuurlijk vaker dus hou het in je achterhoofd bij het inzetten van de punten. -        In opdracht 2 vielen Splinter en Joshua erg op door het maken van vage foto’s. Zo maakt Joshua een foto van een verwelkte bloemenkrans en linkt dit aan Renée (met een vage omschrijving als oud maar nog prachtig), en maakt Splinter o.a. de foto van het standbeeld van een man met een vierkant blok en een fontein voor Joshua, een foto van een beertje voor Renée, en een foto van bomen voor Lakshmi, beetje te veel associëren? -        Joshua vergeet daarnaast ook nog eens een 7e foto te maken, nu zou dat geen probleem moeten zijn want er worden aar 5 foto’s uitgekozen. Ware het niet dat zijn lege-foto toch bij Lakshmi op het bord komt, mocht deze foto omgedraaid worden dan kost dit automatisch €50. En waarom wordt deze foto dan vervangen door het mol-logo? Natuurlijk omdat dat de meest logische oplossing in, maar wellicht een leuke hint naar Joshua.

-        Dan Marije, ze lijkt de ideale kandidaat deze opdracht, ondanks dat ze aangeeft dat een extra foto “gratis” is, terwijl dit toch echt €50 kiest. Marije is enorm snel met het invullen van de kandidaat-namen en doet dit prima, daarnaast is ze ook snel met het aanwijzen van haar eigen foto’s en is daarmee vollop kandidaat. -        De enige hint dit we dan nog aan Marije kunnen koppelen deze opdracht is de opmerking “Hij (Joshua) ziet zichzelf als het prins op het witte paard” bij de foto van Joshua voor zichzelf. Ze weet echter niet dat Joshua deze foto zelf heeft gemaakt, of heeft ze voorkennis? -        Een anti-mol actie naar Joshua in opdracht 3 dan, hij dringt aan geen andere kokers te pakken en voorkomt hiermee dat er mingeld in de pot komt. -        Marije daarentegen is het nog aan het overwegen, en dit komt natuurlijk na de paniekactie van Charlotte (die ik toch oprecht over vindt komen) en de verificatie door Rocky die daarmee erg verdacht is. Zij gaat erg fanatiek in op de achterdocht van Charlotte en een mol zou dat ook doen om onrust te veroorzaken. -        Daarentegen heeft Rocky wel de achterdocht Renée te controleren als ze loopt te klooien met sleutels, dit slot en de touwen krijgt ze snel los. Renée daarentegen lijkt tijd te rekken. -        Splinter zegt dat hij niet van water houdt en doet als enige geen duikpak aan, Rik geeft aan dat de Mol en kandidaten als vuur en water zijn. Ook Marije en Charlotte geven aan niet van water te houden, maar bij Splinter is dit vooral opvallend omdat op zijn Insta toch een aardig aantal water-foto’s te vinden zijn waaronder onderstaande foto.

-        Ik vond de biecht van Rocky opvallend op 13:09 als je het wil terugkijken. Ze heeft na opdracht 1 aan hoeveel geld er in de pot zit en dat ze dat fijn vind, want ze wil graag geld verdienen voor de pot en ze denkt dit zeker gedaan te hebben. De biecht lijkt alleen zo geacteerd. Alsof ze daarna doorgaat met haar praatje hoe ze dit de volgende aflevering er wel weer uit gaat halen. Geen doorgrondende hint dus, meer een gevoel. -        Wel een wat doorgronderende hint is die voor Splinter, bij de uitleg van opdracht 2 staat hij achterin de groep. Op een gegeven moment zegt Rik “Splinter” en nodigt hem een paar seconden later uit naast hem te komen staan. Splinter begint echter al te lopen voordat Rik hem uitnodigt. Ik heb gekeken naar het geluid en de andere kandidaten of dit een foutje kan zijn bij editen maar dat lijkt hier niet aan de orde en zo kan het dus goed zijn dat Splinter al wist dat hij naar Rik moest komen en wijst dus op voorkennis. -        Deze opdrachten lijken allemaal op spelletjes van tv. Zo wordt opdracht 1 gelinkt aan De Slimste Mens, opdracht 2 aan Het Perfecte Plaatje, en opdracht 3 aan Expeditie Robinson. Nu hebben Charlotte en Marije meegedaan aan De Slimste Mens maar is er voor de rest geen link te leggen. Maar, we kennen wel allemaal een kandidaat die in haar introductie het heel erg heeft op een spelletje en dit is Rocky, die haar eigen FiFa character heeft. Een mogelijke hint naar Rocky dus. -        Dan de laatste hint van deze week en dit heeft te maken met de afvallers van deze afgelopen weken. Lakshmi, Florentijn en Erik hebben namelijk alle drie aangegeven Marije en Joshua te verdenken. Dit kan dus een grote hint zijn naar die twee als niet-mol zijnde. Volgende week maak ik trouwens de halfway-recap waarin ik ook de verdenkingen ga bespreken, daarin meer hierover!

Zijn jullie nog hints/tips opgevallen die wij hebben gemist? Laat het ons weten!

[dagboekliesa3d]

22/01/2019

- Ik voel me vandaag weer erg afgesloten van anderen, alsof er niets is dat mij aan andere mensen bindt of simpelweg geen middelen heb om anderen te bereiken. Alsof ik de enige ben die met zijn psyche bezig is. Ik kan meerdere redenen/oorzaken bedenken hoe ik in die toestand terecht ben gekomen (aanleidingen)
: - J. leek zich persoonlijk aangevallen te voelen nadat ik had gevraagd of ‘ie een goede band had met zijn ouders, waarbij ik ook al langer op een reactie wachtte dan ik gewend ben van hem: ik ging er van uit dat hij er niet over wou praten maar dit niet wou zeggen, en me dus maar ghostte. Daarop voelde ik me dan slecht omdat ik misschien negatieve gevoelens naar boven bracht (tenzij ik het volledig verkeerd interpreteerde) en dat het gesprek tot dan erg open was, en hij plots in defensie leek te schieten. Hij bleek dan toch niet zo open als gedacht. Daarmee valt het gesprek dat we al enkele dagen hadden stil, en heb ik een afleiding minder
 - De kandidaten van Blind Getrouwd zijn bekend gemaakt, waarbij ze 8 volledig dezelfde persoonlijkheden hebben gekozen, en er totaal geen representativiteit is van introverten, mentaal zieken, originele of creatieve mensen, .. allen hebben dezelfde bezigheden. Dat stelt me teleur en maakt me wat boos gezien kijkers daar nog meer close-minded van worden en geloven dat verschillen in bezigheden niet mogen, dat men die mensen ziet als ‘de ideale mens’. Het maakt het taboe van anders-zijn alleen maar erger.
 (Ik besef wel dat er maar een bepaalde persoonlijkheid aan zoiets meedoet.. maar daar staan anderen niet bij stil: mensen die ergens bij willen horen, gaan dergelijke mensen als voorbeeld zien)
 Het maakt me verdrietig hoe iedereen op elkaar gaat lijken om zich niet eenzaam te voelen en niemand nog anders wil zijn. Dat maakt me op zich al eenzaam, dat ik de enige ben die anders en uniek wil zijn.
 - Ik vroeg C. 2 dagen geleden hoe het met haar ging, ik werd gewoon genegeerd tot nu toe.
 Alweer: het is zo irritant om te zien hoe mensen hun leven opvullen met werken en bouwen en vrienden om zich af te leiden van hun echte noden. Ik weiger gewoon mijn noden te negeren en ook zo’n leven te gaan leiden. Ik heb vaak het gevoel dat ik de waarheid weet en het duidelijk wil maken maar de rest er in cirkeltjes ronddraaien om er zich van af te leiden.
 - K. had tijd nodig voor zichzelf, dus dat wil ik dan ook respecteren door haar met rust te laten
 - Flor heeft het druk vandaag, en ik voel dat hij mijn emoties wat als last gaat zien, als hij niet weet hoe met me mee te leven en compassie te tonen op de manier dat ik het nodig heb. 
- Het sneeuwt en is ijskoud buiten, wat me niet aantrekt om de wereld in te trekken. Het grauwe weer maakt me ook niet erg productief.
 - (...) - Ik weet dat een grote oorzaak is dat dit me bezighoudt is dat ik nergens anders enthousiast genoeg voor ben om te doen, zoals ik gisterenavond nog voelde na veel creatieve projecten voor te bereiden en nieuwe inzichten te krijgen over mezelf.
 - Ik vind het wel positief dat ik er in slaag om mijn emoties van een afstand te bekijken en te denken ‘ik zie die emotie en zou deze nuttig kunnen gebruiken om te schrijven of te tekenen, gezien ik in hevige emoties betere comics maak’ 
Vroeger zat ik er zo diep in dat ik het niet apart van mij kon zien. Dat duurt soms wel maar enkele seconden. 
- Ik denk ook al vaker aan positieve dingen die ik kan doen als ik me minder voel, zoals “hoe kan ik mezelf/anderen trots maken”, bv door uitgebreide zelfzorg of iets nuttig te doen. Als ik eenzaam ben, probeer ik mezelf te zeggen dat ik dan maar mezelf gezelschap moet houden en mezelf behandelen als een goeie vriendin. Helaas levert een emotionele connectie met iemand anders ipv met mezelf toch nog meer op. Misschien heb ik toch nog veel nood om mijn verhaal te kunnen doen aan de buitenwereld, om er erkenning voor te krijgen (om de gaslighting van vroeger te counteren) 
- Omdat het nog zo ver weg is, denk ik alsmaar minder aan E. Ik heb nu wel weer een drive om creatief bezig te zijn, wat ik dan ook probeer te benutten zolang het er is. 
- Ik heb echt nood aan een emotionele connectie. Ik wil iemand in mijn leven waarbij ik me gezien en gehoord voel, iemand die om me geeft en me enkel het beste gunt en positief in het leven staat.
 Iemand die implicaties begrijpt van een slechte hechting met zijn of haar ouders. Iemand die zich veilig voelt bij mij om zijn diepste gedachten te delen. In Vlaanderen lijken zo’n mensen niet te bestaan..
 Ik zat te denken of het misschien aan mij ligt: misschien voelen anderen zich niet veilig genoeg bij mij om eerlijk te zijn over hun gevoelens? Misschien ben ik te beoordelend (wat ik heb geleerd in mijn opvoeding en wil afleren)? Misschien geloven ze dat ik met felle emoties ga reageren op hun emoties? Ik wil echt openstaan voor een eerlijke emotionele connectie.. Misschien is mijn intuïtie heel kieskeurig over bij wie ik me goed voel? 
De enige oplossing zou zijn veel nieuwe mensen te ontmoeten maar momenteel heb ik er weinig hoop in. Ik heb ook nood dat een ander eerst interesse toont om een vriendschap met mij op te bouwen, om mij van het begin al wat veilig te voelen.
 - Soms ben ik dankbaar dat ik me tenminste nog herken in posts op Reddit en Instagram van mensen met mentale problemen.. 
- Ik merk ook soms dat ik iets zeg dat mogelijk gevoelig ligt bij de ander, waarop die dan licht geïrriteerd reageert omdat die niet akkoord is, en ik me dan slecht ga voelen en de conversatie zo snel mogelijk weer luchtig wil maken, uit schuldgevoel dat ik de ander getriggerd heb. Ik weet niet of ik dit fout interpreteer bij anderen of sneller die indruk heb vanwege hoe mama & Myra met me omgingen door de verantwoordelijkheid van hun emoties bij mij te leggen, of dat mensen tegenwoordig gewoon snel lichtgeraakt zijn, en het niet aan mij ligt.
 - Het ging er in mijn jeugd niet om hoe mijn familie me behandelde, wel hoe ik er mij bij voelde. Er was geen sprake van mishandeling maar kleine onrespectvolle acties hebben door mijn gevoeligheid wel diepe wonden achtergelaten. 
- Momenteel heb ik veel zin om me te wentelen in de negatieve emoties en gelijkaardige ervaringen. Vroeger deed ik dit ook graag maar werd dat meestal bekritiseerd, en op neergekeken. Nu zie ik dit als enige manier om nog begrepen te worden en me verbonden te voelen met anderen.


[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Avond Gij zult opstaan, Gij zult U ontfermen over Sion Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon  "Voor Iedere Avond" Gij zult opstaan, Gij zult U ontfermen over Sion, want de tijd om haar genadig te zijn, want de bestemde tijd is gekomen. Want uw knechten hebben een welgevallen aan haar stenen en hebben medelijden met haar gruis. Psalm 102:14,15 Wanneer een zelfzuchtig mens in druk verkeert, is hij zeer moeilijk te troosten, omdat de bronnen van zijn vertroosting geheel in hem liggen, en dus, wanneer hij droevig is, al zijn bronnen droog zijn. Maar een ruim hart voor christelijke filantropie heeft andere bronnen waaruit het troost kan putten, behalve degene, die in hem zelf liggen. Hij kan allereerst tot zijn God gaan en daar overvloedige hulp vinden; en hij kan redenen tot troost vinden in dingen, betrekking hebbende op de wereld daarbuiten, op zijn land, en bovenal op zijn kerk. Toen David deze psalm schreef, verkeerde hij in diepe droefheid; hij zegt: "Ik ben geworden als een steenuil in de wildernissen; ik waak en ben geworden als een eenzame mus op het dak." De enige weg van zijn vertroosting was in het bedenken, dat God zou opstaan en zich over Sion zou erbarmen; ofschoon hij bedroefd was, zou het Sion toch wil gaan: hoe laag hij ook stond, Sion zou toch zich verheffen. "Christen! leer u zelf te troosten met Gods genadeleiding met u en met zijn kerk." Hetgeen uw Meester zo dierbaar is, zou het u niet boven alles dierbaar zijn?  Hoe! schoon uw pad donker zij, kan uw hart zich niet verblijden in de zegepralen van het kruis en in de verspreiding van de waarheid? Onze persoonlijke zorgen zijn vergeten, zodra wij zien, niet alleen op hetgeen God gedaan heeft en doet voor Sion, maar ook op de heerlijke dingen, welke Hij nog doen zal voor zijn kerk. Beproef dit middel, o gelovige, zo dikwijls gij bedroefd van hart en bezwaard van geest bent; vergeet u zelf en uw kleine belangen, en zoek het welzijn van Sion te bevorderen. Wanneer gij de knieën buigt in ‘t gebed tot God, bepaal dan uw bede niet tot de enge cirkel van uw eigen leven, hoe beproefd dit ook zij, maar zend vurige gebeden op voor het welvaren van de kerk. "Bid voor de vrede van Jeruzalem" en uw eigen ziel zal verkwikt worden. 

[variafontys]

Interview met Frits, coach

De keuze voor mijn interview is gevallen bij Frits van der Geest. Frits is een geboren coach, mensen motiveren is wat hij doet. Frits heeft dezelfde opleiding als mij gedaan op dezelfde school. Hij heeft jarenlang als consultant gewerkt en heeft momenteel zijn eigen bedrijf. Zijn bedrijf verwerkt data voor bedrijven, daarbij geeft hij ook nog steeds consultancy. 

Frits is al een half jaar mijn baas. Het is mij opgevallen dat Frits zich bij zijn consultancy (en tegen zijn werknemers) vaak bezig houdt met het welzijn en motivatie van zijn werknemers en de werknemers van de bedrijven waar hij consultancy aan geeft. Hij vindt dit heel belangrijk. Vanuit deze observatie is mijn keuze voor een filosofisch onderzoek bij Frits gevallen. Ik vind dat hij een groep moderne managers/consultants representeert die zich buiten de oude harde bazige managers bevindt. Het zijn mensen die oog hebben op het totaal.  

De filosofische slag die wordt geslagen is vanuit een ethische basis vormgegeven en omvat het thematiek pesten op het werk. De keuze hiervoor is omdat dit een onderwerp is dat onderdeel kan zijn van mijn latere carrière als manager. De vraag hier achter is hoe ik zou moeten omgaan als een van mijn werknemers gepest zou worden door een andere werknemer. Wat doe ik dan?  

Pesten op het werk komt veel voor, uit cijfers van een onderzoek van Maurice de Hond voor vakbond CNV komt naar voren dat 26% van de werkende mensen wel eens te maken heeft met treiteren, roddelen, uitlachten etc. Eens respons van 26% betekent dat 2.3 miljoen werkende mensen te maken heeft met pestgedrag, aldus Piet-Fortuijn, CNV-voorzitter. (CNV, 2020) Gezien ik later een management positie wil vervullen vind ik het van belang om op de hoogte te zijn van deze zaken en hoe hier mee omgegaan wordt op een moreel juiste manier. Tot welke grens zou ik mij als manager moeten inspannen om dit te voorkomen? Kan dit überhaupt worden voorkomen? Is een werkgever ook echt verantwoordelijk voor het mentale welzijn van zijn werknemers of zijn het volwassenen die zelf hun keuzes moeten maken? Om dit te kunnen voltooien zal ik als eerst moeten nadenken betreft wanneer ik in eerste instantie  ‘goed’ handel en wat dit zou betekenen in het bedrijfsleven. Hier zou ik bij het interview meer over te weten willen komen.  

Wat voor ervaringen heb je gehad met pesten op het werk?  

Ik heb in het verleden een aantal ervaringen gehad met pesten op het werk. Het komt in principe vaker voor dan we denken. Extreme ervaringen heb ik nog niet gehad, maar wel dat ik zag dat iemand bijvoorbeeld op de gang opmerkingen naar zich toe krijgt geslingerd. 

 Wat voor opmerkingen zijn dit dan?  

Nou ja kijk, we hebben natuurlijk te maken met volwassenen. Je kan niet als een tierelier boos op mensen gaan worden en echt gaan schelden. Dan valt het op. De mensen die pesten in het bedrijfsleven zijn vaak mensen die dit onder de radar willen houden. Ze zullen vaker opmerkingen maken die duidelijk beledigend zijn, maar niet zodoende dat er echt iets kan gebeuren tegen hun. Wel is het zo dat dit mijn ervaringen momenteel is. Wellicht dat iemand die gepest is dit anders ervaart.  

 Wat zou je doen als iemand gepest wordt?  

Dit vind ik een hele lastige vraag. Aan de ene kant wil je natuurlijk iemand helpen. Het is je medemens. Aan de andere kant weet ik vaak niet compleet wat er speelt. Het zou goed van me zijn om er op af te stappen en te vragen hoe ik kan helpen, maar ik heb dit helaas nog niet gedaan. Vaak was ik veel te veel bezig met mijn eigen problemen en werkzaamheden, 

 Zie je het als jou verantwoordelijkheid om het te voorkomen?  

Nou ja, in eerste instantie is het natuurlijk zo dat mensen als volwassen persoon ook verantwoordelijk zijn voor hun zelf. De situatie ligt natuurlijk heel anders als iemand bij mij komt aangeven dat hij gepest wordt. Dan zou ik actie willen ondernemen. Ik wil iedereen natuurlijk een veilige omgeving kunnen bieden waar ze kunnen groeien. Maar of het mijn verantwoordelijkheid is op de manier van dat ik als een leraar mijn werknemers in de gaten moet houden om te kijken of ze vriendelijk met elkaar om gaan vind ik ook te ver gaan. Verder is het zo dat dat ook vanwege privacy redenen lastig zou gaan. Het probleem van pesten op het werk is voornamelijk dat het verstopt zit. Als  werkgever zou mijn rol hierin zijn om er voor te zorgen dat er een open en veilige omgeving heerst waarin er openlijk, zonder taboes, over zulke onderwerpen gepraat kan worden. Daar heb je profijt aan.  

 In een campagne van Lodewijk Asscher richtte hij zich niet alleen op werknemers die pesten of gepest worden, maar ook op werknemers. “Zeven miljoen collega’s hebben elke dag de kans om pesten op de werkvloer te stoppen.  (TNO, 2019) Bent u het hier mee eens?  

Aan de ene kant vind ik het oprecht een mooi initiatief, aan de andere kant ligt de situatie in werkelijkheid veel gecompliceerder. Het probleem is zoals ik daarnet aangaf dat pesten op het werk zich vaak in het donker bevindt. Hierdoor is het voor werkgevers vaak moeilijk om het snel te kunnen traceren. Verder kunnen wij niet onze werknemers spioneren om hun gedrag te managen. Waar ik het wel mee eens ben is dat mochten werknemers de kans hebben om een steentje bij te dragen aam het verkomen van het probleem,  dat ze dit dan zouden moeten doen.  

 Het aantal dagen verzuim door pesten op het werk ligt op 4 miljoen (TNO, 2019), had je dit verwacht?  

Ik had wel verwacht dat het veel zou zijn, maar zo veel nee. Dat is wel echt veel zeg jeetje. Dat moet ook een hoop geld kosten. Ja het is jammer dat het zo zou moeten gaan. Je baan zou een leuke omgeving moeten zijn waar je je kan ontwikkelen. Dat is althans wat ik geloof en wat wij op onze opleiding hebben meegekregen. Buiten het feit dat het ethisch volledig fout ligt om mensen te pesten, zal je het ook in je bedrijfsvoering merken. De grote boodschap hierachter is simpel, wees een volwassen persoon en doe normaal. Pesten is zeer verkeerd, en om als volwassenen je zo te misdragen tegenover je collega’s is belachelijk.  

Geschreven door Tuana.

[robertderksen]

Oud en nieuw

Wat is meditatie +  het doorbreken van ongewenste patronen.

Inspiratie over wat meditatie is, de link met nieuw gedrag, het doorbreken van ongewenste patronen én een simpele truc om dat te doen. 

‘In het nieuwe jaar wil ik meer mediteren, maar aan de andere kant kan ik dat helemaal niet,’ zegt Jeroen tegen me. Ik moet altijd lachen als ik mensen hoor zeggen dat ze niet kunnen mediteren. Het is in mijn ogen niet iets wat je wel of niet kunt kunnen. Uiteraard begrijp ik wat Jeroen er mee bedoelt en dat het niet iets voor hem is, maar als ik zijn zin letterlijk neem dan heeft hij in mijn ogen een verkeerd beeld van mediteren. Er zijn overigens  vele manieren van mediteren en verschillende doelstellingen die je kan hebben. In de basis komt mediteren er voor mij op neer dat je je focust. Focussen betekent in het Latijn je op één doel richten. Dat kan bij meditatie je adem zijn, je lichaam, een bepaald chakra, een klank, gevoelens, gedachten of iets anders. Of je kunt eenvoudigweg Zijn, waarbij je geen specifieke focus hebt. In je meditatie zijn er ongetwijfeld vele momenten dat je afdwaalt. Dat kan kort en lang zijn, maar hoe dan ook komt er een moment dat je door hebt dat je bent afgedwaald. Op dat moment van bewustzijn heb je de keuze om je weer op je focuspunt te richten. Dat laatste is wat ik onder mediteren versta. Jeroen denkt dat hij niet kan mediteren omdat hij geregeld aan iets anders denkt of zich niet zo goed kan concentreren. En hij heeft de associatie dat hij aan niets mag denken. Zo hoor ik geregeld iemand zeggen dat hij of zij niet kan mediteren, maar vaker bedoelt dat hij of zij zich niet lang op één punt kan richten. Als je dit wilt verbeteren dan kan dat overigens door te mediteren.

Zacht zijn naar je zelf Deze manier van er naar kijken, brengt me zachtheid. Ik geef mezelf niet op de kop als ik niet ‘goed’ heb gemediteerd. Tenslotte valt er niets goed of fout te doen. Ik hoef alleen maar op het moment dat ik het door heb dat ik afdwaal weer op mijn ene focuspunt te richten. En de ene keer heb ik een scherpere en langere focus dan de andere keer.

‘Waarom zou je willen mediteren?’ vraag ik aan Jeroen. ‘Om minder stress te hebben op een dag, maar het lukt me niet op eerder op te staan.’ Er zijn vele manieren om te ontspannen en voor iedereen geldt dat het ene meer past dan het andere. Om minder stress en meer ontspanning te ervaren kan je bijvoorbeeld ook een kwartier gaan wandelen, yoga doen of de donald duck lezen. Het helpt als je iets doet waar je blij van wordt, zodat je in een andere gemoedstoestand komt. Bovendien is het makkelijker om vol te houden en om er een nieuw patroon van te maken. ‘Als je elke dag om zeven uur op kan staan, zou je dan ook elke ochtend om kwart voor 7 op kunnen staan?’ vraag ik aan Jeroen. ‘Als je echt s’ochtends wilt mediteren, dan gaat het er alleen om hoe je een patroon kan doorbreken, ’ vervolg ik, voordat hij antwoord geeft. Jeroen geeft aan dat hij moeite heeft om op te staan en geregeld nog minstens een kwartier langer in bed ligt om vervolgens zich te haasten met douchen en eten. Dan kan ik me voorstellen dat hij met stress begint en als hij nergens omschakelt naar de ontspanning in hemzelf dat hij dan een stressvolle dag heeft. Dat wat hij kan doen om het patroon in de ochtend te doorbreken is precies dat wat mediteren is: op het moment van het herkennen van het patroon een andere keuze maken.

Ongewenste patronen staan voor delen met pijn Als ik alleen eet, doe ik dat vaak voor de tv. Dat is voor mij heerlijke ontspanning. Sinds kort wil ik echter met meer aandacht eten en dat lukt niet als ik voetbal kijk. Soms is het verleidelijk om naar de bank te lopen met mijn bord en toch de tv aan te zetten. Op zo’n moment is er een deel in mij dat het nog moeilijk vind om te voelen. Ik zoek dan de afleiding van het tv kijken en de opvulling via eten. Dan hoef ik even een bepaalde leegte of pijn niet te voelen. Dat ervaar ik niet groot of zwaar, maar het is er wel. In eerste instantie onbewust, maar intussen ben ik me er van bewust. Dit is een patroon wat ik nu aan het doorbreken ben.

Een karrenspoor in je hersenen Bij elk patroon is er in de hersenen een verbinding gemaakt die vaak is herhaald en dus gemakkelijk weer gemaakt wordt. Je kan het zien als een karrenspoor in het zand. Als de banden van een kar geregeld op dezelfde route rijden dan komt daar een spoor in. Eenmaal een spoor dan wordt het een diepere gleuf en rijdt de kar er vervolgens sneller weer in. Vervolgens is het lastiger om een nieuw karrenspoor, oftewel patroon aan te leggen. Als het flink gesneeuwd heeft, zie je op de snel weg hetzelfde. Het is dan gemakkelijker om het spoor te volgen die de autobanden van eerdere auto’s al gemaakt hebben dan om een nieuwe spoor door de sneeuw te maken. Als je echter uit dat spoor wilt, om van rijbaan te verwisselen of af te slaan kan het iets lastiger zijn en zelfs gevaarlijk.

Als je patronen hebt waar je baat bij hebt dan hoef je uiteraard niet iets te veranderen, maar ik heb het over de belemmerende patronen waar je om een bepaalde reden iets mee wilt. Gun jezelf bij het veranderen van een patroon de tijd om nieuwe hersenverbindingen – een nieuw karrenspoor of sneeuwspoor – aan te maken. Om een nieuw patroon te creëren heb je ook bijna altijd te maken met een oncomfortabel moment, namelijk de gewenning los laten. Je komt dan in een onbekende nieuwe ruimte terecht waar je even niet de comfortabele deken van gewenning over je heen hebt.

Net als Jeroen ken ik het om s’ochtends in mijn bed te liggen en er niet meteen uit te gaan. Je ligt zo heerlijk warm en de stap uit bed is dan even onprettig. De weg naar een warme douche kan nooit heel lang zijn, maar toch is er een moment van kou of discomfort. Jeroen drukt geregeld op de snoozeknop en zet voor de zekerheid vier of vijf wekkers voor als hij toch weer in slaap valt.

Ik ken het, wilde dat anders en dat lukt. Ik deel met Jeroen wat intussen voor mij werkt om er meteen uit te kunnen komen. Als ik ga slapen vraag ik om hulp, aan mijn beschermengel, om alert genoeg te zijn om er meteen uit te gaan als de wekker gaat. De wekker is een muziekje waar ik blij van word. Om het patroon te doorbreken herkende ik steeds vaker dat moment waarop ik dacht: ‘Shit de wekker is gegaan en ik moet eruit, maar daar heb ik zo geen zin in nu. Ik lig zo lekker.’ Het was iets in die trant en werd gevolgd door meerdere in mijn beleving hele goede redenen waarom ik kon blijven liggen. Maar ik luister niet meer naar de onzin van mijn geest op dat moment. Net als bij mediteren besef ik me, op het moment dat ik doorheb dat ik een keuze heb, dat ik dan dus ook daadwerkelijk anders kan kiezen. En ja het is even koud of ik voel me nog moe of wat dan ook, maar het mag ook oncomfortabel zijn. Dat betekent echter niet dat ik niet toch kies wat ik graag wil, namelijk opstaan. Als ik wacht tot het heerlijk relaxt is om op te staan, kom ik overal te laat. Het is eigenlijk te bizar voor woorden dat zoiets simpels als opstaan voor zoveel mensen moeite kost. Het is in verhouding met tot wat werkelijk vervelend is zo’n klein leed, maar toch is het heerlijke warme bed voor de hersenen, geest en of je ego genoeg om met allerlei verhalen te komen om te blijven liggen.

Een effectieve truc om een patroon direct te doorbreken Een heel effectieve truc om mijn geest te slim af te zijn is om af te tellen van vijf naar nul. Via een filmpje op youtube van Mel Robbins kom ik hierop. Ik ben het gaan toepassen bij het opstaan en andere patronen en het werkt voor mij erg effectief. (Als je wilt weten waarom het werkt, verwijs ik je naar haar filmpjes over ‘the five seconds rule’.) Dit werkt het sterkst op dat moment dat je bewust bent dat je in een patroon dreigt te vallen waar je uit wilt stappen. Als je dan aftelt van vijf naar nul is het bij nul het gemakkelijkste om opnieuw te kiezen. Je kan je voorstellen dat je dan even een moment hebt dat er geen karrenspoor in het zand staat en je dus zelf het nieuwe spoor kan kiezen: direct opstaan. Er is dan even geen spoor in de sneeuw zodat jij kan kiezen waar jij heen wilt rijden: je kan de van rijbaan wisselen of afslaan. Hier heb ik het als voorbeeld vooral over het vroeg opstaan, maar het is uiteraard bij elk patroon dat je graag wilt veranderen toe te passen.

Omgaan met oncomfortabele momenten Nadat het me lukte om uit mijn warme bed te stappen nam ik een koude douche. Ik ben dat onder andere gaan doen om mijn lichamelijke weerstand te verhogen, maar één van de voordelen is dat ik zo op een veilige manier kan oefenen met momenten die oncomfortabel zijn. Hierdoor wordt het weer nog gemakkelijker om vroeg uit bed te stappen of andere nieuwe patronen aan te leren.

In mijn leven heb ik meerdere aspecten die ik mooi vind om te doen waarbij er toch een ‘net uit mijn bed moment’ zit. Als ik nieuwe mensen ontmoet, voor de start van een workshop die ik begeleid of ergens op de dag van een cabaretopreden heb ik af en toe een moment dat oncomfortabel voelt. Daar moet ik dan even doorheen, maar daarna is het heerlijk. Ik wil graag vroeg opstaan. Ik wil mijn bed uit. Ik ontmoet graag nieuwe mensen, geef graag workshops en cabaret is het liefste wat ik doe. Ja, en daar is het dan voor nodig om de warme deken van gewenning van me af te schudden en een momentje in de onbeschermde kou te staan. Maar ik bouw steeds meer vertrouwen op dat ik dat aan kan. Ik kan dat nu aan. Het is heerlijk dat het moment van kou, hoe dat er in het dagelijkse leven dan ook uitziet, geen reden meer is om niet mijn warme deken in te ruilen voor een stralende dag.

Bij elk belemmerend patroon dat je wilt doorbreken, kan je het je zelf zo makkelijk mogelijk maken. In het voorbeeld van s’ochtends direct opstaan, kan je verschillende dingen doen: je pantoffels en badjas de avond ervoor klaar leggen of je kinderen of partner s’ochtends het huis rond sturen om de verwarming vast aan te doen. Je kan jezelf zelfs een heling geven op het deel dat er moeite mee heeft, maar hoe dan ook blijft er een oncomfortabel moment. Dat hoeft ook niet weg. Het gaat er daarbij om dat je daarin kan zakken en kan gronden in het voelen van ongemak. En dat je dat wat je graag wilt, toch kan doen, ondanks een moment dat er spanning is. In mijn beleving gaat het makkelijker en houdt je het het langste vol als je het niet vanuit wilskracht doet, maar vanuit zachtheid en liefde. Uiteindelijk heb je er ook alle reden toe. En het mogen kleine stapjes zijn, wat volgens psychologen effectief lijkt te werken.

Als Jeroen me hoort vertellen over het koude douchen, gaan zijn wenkbrauwen omhoog en lijkt het alsof hij even tot tien moet tellen. Maar tot 10 tellen is bij het doorbreken van patronen niet de bedoeling. Jeroen voelt desondanks genoeg motivatie en handvatten om het morgenvroeg te proberen: ‘Ik ga vanavond mijn gidsen alvast om hulp vragen voor morgenvroeg. De wekker zet ik een kwartier eerder en als de wekker afgaat, sta ik direct op. Lukt dat niet dan kies ik op het moment dat ik bewust wordt van mijn patroon alsnog om op te staan. Eventueel tel ik af van vijf naar nul en dan ga ik lekker warm douchen.’ ‘Klinkt goed,’ zeg ik. ‘En dan heb je genoeg tijd om een kwartier te mediteren!’ ‘Nee, ik ga voor de Donald Duck.’

door Robert Derksen van Voor de liefde geboren – healing en reading.

www.voordeliefdegeboren.nl

[stefselfslagh]

Thomas Vanderveken: “We overschatten onszelf allemaal zo schromelijk.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 10 oktober in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Vanavond start het tiende seizoen van het Canvas-programma Alleen Elvis Blijft Bestaan. Tijd om met presentator Thomas Vanderveken een balans op te maken. "Mensen stellen elkaar te weinig vragen."

De Nederlandse schrijver Tommy Wieringa zal vanavond aan een iets bredere tafel plaatsnemen dan de Alleen Elvis-gasten die hem voorgingen. Covid-19 heeft véél mensen technisch werkloos gemaakt, maar niet de schrijnwerkers die het meubilair in de televisie-studio's van de VRT coronaproof moeten maken.

Op een paar logistieke aanpassingen na, zal Alleen Elvis Blijft Bestaan echter precies zijn wat het ook de voorbije negen seizoenen geweest is: een programma waarin beschaafde mensen aan de hand van beeldfragmenten hun ziel ontbloten, daartoe vriendelijk, maar volhardend aangepord door Thomas Vanderveken, de man die een kwalificatie als 'sterinterviewer van de openbare omroep' rillend van onbehagen zou afwijzen, maar dat niettemin wel ís.

Wanneer Vanderveken op 12 december zijn jubileumgast Stephen Fry opnieuw op de Eurostar naar Londen zal hebben geparkeerd, zal hij in Alleen Elvis Blijft Bestaan 100 gasten ontvangen hebben, 1.000 beeldfragmenten bekeken hebben en 9.000 minuten gepraat hebben. Dat zijn nog geen cijfers die een zaligverklaring door Frederik Delaplace rechtvaardigen, maar een allesverklarend interview in Zeno moet kunnen.

Beginnen doen we bij het begin, dat zich dit keer in het begin van 2013 situeert. De VRT is koortsachtig op zoek naar televisieformats die niét uit de koker van Eric Goens komen en toenmalig Canvas-manager Mark Coenen roept tijdens een brainstorm 'dat het een godvergeten schande is dat Canvas nog altijd geen programma zoals Zomergasten heeft'. Of is het idee voor Alleen Elvis Blijft Bestaan op een andere manier ontstaan?

Thomas Vanderveken: "Toch niet, nee. (lachje) Mark Coenen wou op een gegeven moment een interviewprogramma waarin nog eens lang en stevig doorgepraat mocht worden. En ikzelf was samen met een paar andere mensen net over zo'n programma aan het nadenken. We hadden elkaar dus snel gevonden."

"Wat we niét wilden, was voorspelbare, voorgekauwde televisie maken. En dus hebben we ervoor gezorgd dat Alleen Elvis op een aantal punten fundamenteel verschilt van andere talkshows. Eén: de volgorde van de beeldfragmenten - en dus van de gespreksonderwerpen - ligt niét op voorhand vast. Daardoor hoef ik geen dingen te zeggen als: 'Over je moeder hebben we het straks nog.' (lacht) Twee: we bekijken niet per se alle fragmenten. Als we zin hebben om over een bepaald onderwerp uit te wijden, doen we dat gewoon. Drie: er wordt na de opname niet gemonteerd. En vier: ik breng vóór de opname zo weinig mogelijk tijd door met mijn gasten. Het gesprek moet tijdens het programma plaatsvinden, niet voordien."

Was je in het begin niet op je hoede voor de onvermijdelijke vergelijking met het VPRO-programma Zomergasten? Alleen Elvis Blijft Bestaan en Zomergasten zijn een eeneïge tweeling. "We hebben op voorhand met de mensen van Zomergasten rond de tafel gezeten. 'We gaan een programma maken dat erg veel lijkt op dat van jullie', zeiden we. 'Hebben jullie daar bezwaren tegen?' Dat bleek allerminst het geval te zijn. Peter Van Ingen, de man die in 1988 met Zomergasten is begonnen en het programma dertien jaar gepresenteerd heeft, is zelfs nog naar Antwerpen gekomen om zijn expertise met ons te delen. Los daarvan kan je het concept van Zomergasten ook niet echt claimen, natuurlijk. Televisie maken met beeldfragmenten, dat is zoals radio maken met muziekstukken. Alleen Elvis Blijft Bestaan doet hetzelfde als Zomergasten, maar dan helemaal anders."

De presentatoren van Zomergasten krijgen drie uur om hun gasten uit te kleden, jij klaart de klus op anderhalf uur. Is een halve marathon leuker om naar te kijken dan een hele? "Beide kunnen leuk zijn. Maar ik ben volmaakt tevreden met mijn negentig minuten. Zomergasten, dat is eten, drinken, een dessert nemen, een digestiefje naar binnen slaan, een sigaar roken en vervolgens nog een plankje kaas verorberen. Alleen Elvis laat de kijker wellicht nog met een klein beetje honger achter. Maar liever dat dan dat hij oververzadigd in de zetel hangt."

Waarom is Alleen Elvis Blijft Bestaan nog altijd de juiste titel voor je programma? "Omdat we het met onze gasten nog altijd hebben over mensen en gebeurtenissen die het hier en nu overstijgen. En omdat Alleen Elvis Blijft Bestaan stukken beter klinkt dan Gebrand Op Je Netvlies." (lacht)

Over de keuze van je gasten zei je ooit: 'We hebben maar tien vakjes per seizoen, en die worden met het weegschaaltje gevuld.' Welke criteria hanteren jullie daarbij? "Onze gasten moeten vooral een goed beeldgeheugen hebben. Als je niet verder komt dan 'Ik herinner mij een koers, en plots ontsnapte er iemand uit het peleton en wat later reed die persoon als eerste over de streep', dan hebben we een probleem. En verder is het aangewezen dat onze gasten goed ter taal zijn, natuurlijk. 'De grenzen van de taal zijn de grenzen van mijn werkelijkheid', wist Wittgenstein al."

Sinds een paar jaar nodigen jullie evenveel vrouwen als mannen uit. Iets in mij zegt dat vrouwen moeilijker te overtuigen zijn van een deelname aan een avondvullend praatprogramma dan mannen. "Dat is zo. Mannen vinden zichzelf door de band genomen nogal interessant, vrouwen niet. Er zijn mannen die op onze uitnodiging reageren met uitspraken als: 'Aha. Dan tóch.' Of: 'Nú pas.' (lacht) Terwijl de vrouwen die we uitnodigen bijna allemaal vragen: 'Oei. Ben ik wel interessant genoeg voor jullie programma?' Vrouwen moeten echt verleid worden om mee te doen. Terwijl mijn vrouwelijke gasten minstens even goed blijken te zijn als mijn mannelijke."

Ik vind je vrouwelijke gesprekspartners vaak beter. Ze stellen zich doorgaans wat kwetsbaarder op dan de mannen. "Vrouwen vinden over het algemeen gemakkelijker de weg naar hun hart. Dat is voor een programma als Alleen Elvis Blijft Bestaan uiteraard een zegen."

Margot Vanderstraeten zei aan jouw tafel: 'Schrijven is een non-conformistische daad – ik kies allerminst voor zekerheid – maar mocht Mazzel Tov niet zo veel succes gehad hebben, zou ik misschien toch een vorm van bitterheid ontwikkeld hebben. Ik wou mijn non-conformisme – ook in financieel opzicht – weleens bevestigd zien.' Dat zie ik een mannelijke schrijver nog niet zo gauw opbiechten. "Dan vergeet je Herman Brusselmans. Brusselmans is zowat het toonbeeld van openheid. Bij hem ligt het kreng altijd op tafel: hij verbergt werkelijk niks. En dat maakt hem onkwetsbaar. Niemand kan zijn zogenaamde zwakheden ontsluieren, want hij heeft ze zélf al allemaal onthuld. Brusselmans leerde me dat openheid ons niet kwetsbaar, maar onkwetsbaar maakt."

Op welke andere inzichten hebben je gasten je door de jaren heen getrakteerd? "Petra De Sutter deed me inzien wat transgenderisme écht is: ik wéét nu dat je als vrouw in een mannenlichaam geboren kan worden en dat dat verschrikkelijk kan zijn. En van Bent Van Looy leerde ik dat we allemaal kunstenaars moeten zijn. Dat we ons ook kunnen uiten door dingen te máken. Ook al zijn de producten van onze scheppingsdrift niet meteen museum- of galeriewaardig. En zo kan ik nog tientallen voorbeelden geven: élke aflevering van Alleen Elvis heeft me wijzer gemaakt."

Kies je niet al te vaak gasten waarmee je een zekere affiniteit hebt? Ik zie in Alleen Elvis zelden of nooit gasten die ver afstaan van wat ik gemakshalve maar 'de Canvas-wereld' zal noemen. "Ik begrijp wat je bedoelt en we zijn wel degelijk op zoek naar mensen uit alle ideologische hoeken. Maar - en dat is geen flauw excuus - die zijn niet altijd even makkelijk te vinden. Alleen Elvis drijft op beeldfragmenten. Dat betekent dat we gasten nodig hebben die gretig media en cultuur consumeren. En die zijn - daar kan ik verder ook niks aan doen - net iets talrijker in de ene hoek van de maatschappelijke arena dan in de andere. We wilden ooit een niet nader genoemde kerkleider uitnodigen. Een heel intelligent man, alleen: hij kon geen enkel beeldfragment aandragen, want hij had de voorbije jaren nauwelijks tv gekeken. Laat staan dat hij naar de bioscoop was geweest. Dat diskwalificeerde hem uiteraard als gast. Nu goed: Mia Doornaert heeft al bij ons gezeten, net zoals Thomas Leysen en Rik Torfs. Het is dus niet zo dat we bijvoorbeeld geen conservatieve stemmen laten horen. Plus: Alleen Elvis moet in de eerste plaats over de beeldfragmenten gaan en wat die bij onze gasten hebben losgeweekt. Zodra ideologie al te  nadrukkelijk een thema wordt, zijn we verkeerd bezig. Alleen Elvis Blijft Bestaan is heel bewust geen politiek programma."

Jullie nodigen inderdaad geen politici uit, tenzij ze gepensioneerd of gedeprogrammeerd zijn. "Politici kunnen hun hoofdkwartier niet thuislaten. Ze voelen zich verplicht om te zeggen wat de partijtop van hen verlangt. En dus kunnen ze nooit helemaal zichzelf zijn. De mens achter de politicus leer je pas kennen op de dag dat hij geen politicus meer is."

Hoe belangrijk is Alleen Elvis voor jou persoonlijk? Hoe erg zou je het vinden, mocht Canvas straks zeggen: 'Tien seizoenen, het is welletjes geweest'? "Ik probeer mezelf niet te hard aan mijn praattafel vast te klampen. Zoals alles zal ook Alleen Elvis eindig blijken te zijn. Maar ik verfoei nu al de dag waarop ik met dit programma zal moeten stoppen. En wel om twee redenen. Eén: Alleen Elvis is voor mij een intellectuele vitaminekuur. Betty Mellaerts (voormalig VRT-journaliste, red.) zei ooit: "Interviewen is al werkend het leven leren." Ze had gelijk: ik word geestelijk enorm gevoed door mijn gasten. En twee: ik wil dat er een tv-programma is waarin dingen gezegd kunnen worden die in andere tv-programma's niet aan bod komen. Ingrid Daubechies (Belgische wiskundige, red.) vertelde in Alleen Elvis dat haar grote brein niet enkel een zegen, maar ook een bedreiging is. 'Als mijn verstand niks te doen heeft', zei ze, 'denkt het mij regelrecht het graf in. Medicijnen helpen me om dat te vermijden.' Ik vind het belangrijk dat er op de televisie nog een vrijplaats is waar mensen in veilige omstandigheden hun breekbaarheid kunnen tonen." Friedl Lesage wees me ooit op een minder prettig neveneffect van het interviewen: 'Hoe meer interessante mensen ik interview, hoe oninteressanter ik mezelf begin te vinden', zei ze. Herken je dat? "Absoluut. Maar ik denk dat dat gezond is. We overschatten onszelf allemaal zo schromelijk. Misschien is het wel goed dat je een job hebt die je daar regelmatig op wijst."

In de herfst van 2015 had Thomas Vanderveken kerkjurist en Twitterversie van de Druivelaar Rik Torfs te gast. Vanderveken slaagde er in om de dikke laag ironie waarachter Torfs zich doorgaans verschuilt helemaal weg te masseren. Het inspireerde mijn innerlijke televisiecriticus tot vijfsterrenwoorden: 'Thomas Vanderveken is de enige interviewer in de Lage Landen die zijn gasten tot waarachtigheid kan bewegen zonder dat hij daarvoor intimiderend, bruut of onbeschoft hoeft te zijn.'

Nu de interviewer in kwestie tegenover me zit, en ook wel omdat we in afwachting van het definitieve coronavaccin maar beter wat aardig kunnen zijn voor elkaar, leg ik mijn loftuitingen ongegeneerd op tafel. Vanderveken kijkt er even naar en zegt: "En toch blijf ik als interviewer een zekere schroom hebben. 'Interviewen is een parasitaire bezigheid', zei Theo Van Gogh ooit. En dat klopt tot op zekere hoogte, vrees ik. De lof die mij nu en dan wordt toegezwaaid, heb ik vooral te danken aan alle mooie dingen die mijn gasten verteld hebben. En aan het talent van al die toegewijde collega's waarmee ik mag samenwerken. Ik zal niet beweren dat ik aan het succes van Alleen Elvis géén verdienste heb, maar toch. Jij gebruikt je kunde als schrijver nog om van dit interview iets moois te maken. Ik moet veel minder doen."

Heb je als interviewer de voorbije seizoenen een noemenswaardige evolutie doorgemaakt? "Ik ben in de eerste plaats als mens geëvolueerd. Toen ik aan Alleen Elvis begon, was ik nog een kinderloze dertiger. Vandaag nader ik de veertig en ben ik de vader van twee kinderen. Ik ben dus kwetsbaarder geworden. En dat heeft mij ook als interviewer veranderd. Ik ga nog meer dan vroeger op zoek naar de dissonanten in het leven van mijn gasten. Naar hún kwetsbaarheid."

Wanneer beschouw jij een Alleen Elvis-gesprek als geslaagd? "Als mijn gast zich echt gegeven heeft. Als er een gezamenlijke zoektocht naar waarachtigheid heeft plaatsgevonden. Als we ons hebben afgevraagd: 'Is er nog een tweede antwoord mogelijk? Kan er nog een extra nuance aangebracht worden?'"

Zijn er vragen die méér dan andere geschikt zijn om de waarheid van een gast bloot te leggen? "Ik zal altijd polsen naar de jeugd van mijn gasten. De dromen die je als kind had, bepalen vaak ook je leven als volwassene, vandaar. En verder speelt vooral de waarom-vraag in ons programma een prominente rol: waarom heeft dit beeldfragment jou geraakt? Die vraag volstaat vaak al om iets fundamenteels te doen bovendrijven. 'Wel, Thomas, ik was zeventien, ik zat in de bioscoop, ik zag deze scène en ik wist onmiddellijk: mijn leven moet he-le-maal anders.' De beeldfragmenten zijn shortcuts naar wat er in het leven van mijn gasten écht toe doet."

Of naar het beeld dat ze van zichzelf willen projecteren. 'Andermans ideale wereld is altijd de moeite van het betwijfelen waard', schreef Rudy Vandendaele in een recensie van jouw programma. "Alleen Elvis mag geen piedestal zijn. Het is niet de bedoeling dat wij voor onze gasten een voetstuk klaarzetten waar zij vervolgens hun standbeeld op kunnen neerpoten. Maar ik denk ook niet dat we dat doen. Ik ga wel degelijk op zoek naar de donkere kanten van een gast. Al doe ik dat zonder te oordelen. Ik wil niet dat de kijkers zeggen: 'Bah! Vies!', ik wil dat ze begrip hebben. De meeste gasten willen de scheur in hun harnas trouwens best tonen. Op voorwaarde dat ze dat op een mooie manier kunnen doen. Dat hun kwetsbaarheid niet uitgebuit of geridiculiseerd wordt."

Onvermijdelijke vraag: welk beeldfragment zou niet mogen ontbreken mocht je zélf te gast zijn in je programma? "Ik heb onlangs met Veronique (Leysen, zijn partner, red.) naar de Franse film '37.2° Le Matin' gekeken. Op een gegeven moment proberen de hoofdpersonages - Betty en Zorg - poedelnaakt, half bezopen en in het holst van de nacht hun zetelbed uit te klappen. Alleen: het lukt hen niet, ze modderen maar wat aan, minutenlang. Dat vond ik opvallend, want in films krijg je haast nooit gestuntel te zien. En al helemaal niet wanneer tijdens het gestuntel de penis van het mannelijke hoofdpersonage hulpeloos op en neer bungelt. (lacht) De trivialiteit van die scène was een onverwachte, maar prachtige illustratie van de morsigheid van het leven. Ik heb mij echt gelaafd aan die beelden. Wat wellicht meespeelde, was het feit dat Veronique en ik óók nogal slonzig waren terwijl we naar '37.2° Le Matin' aan het kijken waren. Vero lag met haar hoofd op mijn schoot, ik was in haar haren aan het krabben, we hadden allebei slechte kleren aan, de afwas lag achter ons te stinken en de kattenbak moest nog leeggemaakt worden. De identificatie met Betty en Zorg was totaal, quoi." (lacht)

Ben jij ook in privé-kring een vragensteller? Hoor je je vrienden graag uit over hun opinies en emoties? "Ja. Ik heb graag dat er iets gebeurt tijdens een gesprek. Ik gooi weleens een provocerende vraag in de groep om de tongen wat losser te maken. Je hebt mensen die er niks mee inzitten om altijd over dezelfde onderwerpen te praten. Maar ik haat gesprekken die al eens gevoerd zijn. Zeker als die gesprekken over plasmatv-schermen gaan. (lacht) Bovendien: je maakt connectie met mensen door hen vragen te stellen. Mensen stellen elkaar niet te veel vragen, maar te weinig."

In een aflevering van de videoreeks Dagelijkse Kunst - een nog steeds niet massaal genoeg bekeken parel op vrt.nu - toont Thomas Vanderveken ons de schoonheid waarmee hij zich in zijn seventieshuis in Bonheiden heeft omringd. Terwijl hij liefdevol naar een ingekaderde foto van Igor Stravinsky kijkt, zegt hij: 'Schoonheid is toch ook echt heel belangrijk.' Dat klinkt als een evidentie, maar dat is het in het geval van Vanderveken niét.

"Ik heb schoonheid lang niet naar waarde geschat. Ik ben nogal van het cerebrale type: ik word vooral geraakt door woorden en ideeën. Mooie objecten konden me lange tijd niet ontroeren. Maar met het ouder worden ben ik gaan beseffen dat ook vormelijke schoonheid een betekenis kan hebben. Dat het eervol is om de dingen met stijl te doen. Dat je niet alleen bloemen moet kopen, maar ze ook op een mooie manier in de vaas moet schikken. Vorm en inhoud kunnen een prachtige pas de deux dansen."

Heeft Veronique je liefde voor things of beauty aangewakkerd? "Deels wel, ja. Veronique ademt stijl. Toen we nog maar pas samen waren, vroeg ze me eens wat ik nu zo leuk vond aan haar. Eén van de dingen die ik toen gezegd heb, was: 'Jij kan zo mooi een potje op een kast zetten.' Ze vond die woorden een aanfluiting van haar intelligentie. 'Wat zég jij nu? Ellendeling.' (lacht) De gracieuze manier waarop ze door het leven gaat, was voor haar niet bijzonder. Ze zag haar elegantie niet als een gave, maar als een evidentie. Maar op mij maakte haar talent voor stijl wél indruk. Al was het maar omdat ik er zelf niét over beschik. Geef mij een potje en ik zet het gegarandeerd op de verkeerde kast." (lacht)

Veronique gaat binnenkort opnieuw studeren: interieurdesign. Jij wil vroeg of laat ook weer op de schoolbanken gaan zitten, herinner ik me uit ons vorige gesprek. "Dat is zo. De Italiaanse schrijver Alessandro Baricco heeft in Turijn een school opgericht: Scuola Holden, genoemd naar Holden Caulfield, het hoofdpersonage uit The Catcher in The Rye. Baricco wilde dat er een school bestond waaruit Holden Caulfield nooit zou weggestuurd worden, vandaar de naam van zijn project. In Scuola Holden leer je verhalen vertellen: de grootste storytellers ter wereld komen er lesgeven. Het lijkt me heerlijk om daar eens een jaar naartoe te gaan."  

Twintig jaar geleden studeerde je muziektheorie en piano aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel. Je was nog niet eens afgestudeerd of je werd al presentator bij JIMtv, de toenmalige jongerenzender van VTM. Welke carrière had je op dat moment in gedachten? "Ik wilde Toon Hermans worden: op een podium gaan staan, liedjes zingen, grappen maken en en passant dingen zeggen die ertoe doen. Maar ik ben op een zijpad beland dat voor mij de hoofdweg is gebleken. En daar heb ik geen spijt van. Ik vraag me niet af: 'Where did I go wrong?' Maar ik moet wel onder ogen zien dat het leven me een andere kant heeft opgestuurd dan ik oorspronkelijk in gedachten had."

Ben jij iemand die dan denkt: 'Er zullen vast redenen zijn waarom mijn zijpad mijn hoofdweg is geworden'? "Ja. Het is goed om dromen te hebben: je haalt er veel energie uit. Maar je moet je plannen ook durven los te laten. En aanvaarden dat het leven je ergens anders naartoe laveert dan voorzien."

Je kan nog altíjd Toon Hermans worden, natuurlijk. (glimlacht) "Misschien bén ik het zelfs al een beetje. Misschien kan ik door mensen te interviewen ook wel dingen zeggen die ertoe doen. Misschien is Alleen Elvis maken wel míjn manier om Toon Hermans te zijn."

We nemen afscheid en keren terug naar onze respectievelijke thuisfronten. In de auto speelt mijn hoofd steeds hetzelfde liedje af: 'Wat ruist er door het struikgewas?' Ook geen slechte titel voor een interviewprogramma, zeg ik tegen niemand in het bijzonder.

[dagenvanonrust]

De regen viel hard die nacht

Misschien is het verkeerd om te denken dat de dingen die we deden bepalen wie we zijn, toen we even de weg kwijt waren en het allemaal niet zo goed wisten. Maar ik was nooit goed in kaartlezen en de regen viel hard die nacht. Ik kon u niet zien toen ge huilde, kon u niet horen toen ge riep, en ik dwaalde door de stad, op zoek naar beschutting, waar die ook was. Maar het mag dan nog zo droog zijn, soms is liefde alleen gewoon niet genoeg. En ze zeggen 'home is where the heart is', maar wat als dat hart en de fundering barsten beginnen te vertonen? Het spijt mij, en ik mis u om redenen die maar moeilijk te vatten zijn, want de regen viel hard die nacht, maar de lijm was al jaren uitverkocht en ik heb de hamer nog in mijn hand.*

*Een man voelt zich schuldig omdat hij zijn vrouw bedroog en vraagt zich af of dit hem een slecht mens maakt. Hij wil haar vertellen over zijn bedrog maar zij vertelt dat zij hém bedrogen heeft. Hij besluit haar te verlaten, ondanks haar smeekbedes. Het koppel ziet elkaar nog steeds graag maar hij weet dat elkaar graag zien geen garantie is voor een gelukkige relatie. De man komt tot het besef dat hij haar nooit zal kunnen vergeven en dat zijn relatie niet meer te redden valt. In de laatste regel onthult de man dat hij zijn vrouw al jaren bedroog en erkent hij dat hij de reden was voor het uiteenvallen van hun huwelijk.

[zannekinbond]

De linkse zaak tegen open grenzen

Voorwoord Het onderstaande artikel verscheen in 2018 in American Affairs (zie bronvermelding onderaan). Hoewel in eerste instantie gericht op een Amerikaans lezerspubliek en handelend over het Amerikaans beleid, is de situatie met betrekking tot het onderwerp immigratie in aanzienlijke mate gelijkaardig voor West-Europa. De opvattingen en visies van de nochtans in aanhang grotere maar steeds machtelozer wordende Europese linkerzijde, zijn ten aanzien van de migratieproblematiek grotendeels gelijkaardig. Angela Nagle werd bekritiseerd omwille van dit artikel, maar zelden of nooit dringt die kritiek door tot de kern van de zaak: open grenzen dienen in eerste instantie de belangen van het kapitaal en zeker niet de belangen van de arbeidersklasse. Woord en wederwoord met betrekking tot dit gevoelig onderwerp kan enkel maar een positief resultaat opleveren. De kritiek die Nagle voor dit artikel kreeg, berustte vooral op de stelling dat er eigenlijk geen open grenzen zijn en het kapitaal immigratie vooral wil verhinderen (bv. het optrekken van grensmuren, het versterken van grenspolitiediensten zoals ICE in de Verenigde Staten, Frontex in Europa). Met de Zannekinbond menen we dat de realiteit iets complexer is dan dat. We moeten durven stellen dat de machtselite in Europa en de VS in de eerste plaats probeert – maar daar niet altijd in slaagt – om migratiestromen te reguleren op maat van het kapitaal. Dit op twee domeinen: haar economisch vraag- en-aanbodmechanisme (bv. grootschalige inzet van illegale arbeiders in de tuinbouw en in knelpuntberoepen allerhande) alsook de aanhoudende zoektocht naar kostenreductie (Europese sociale zekerheidsstelsels zijn een verliespost voor het kapitaal, lagere sociale bijdragen in thuislanden, enz.). De toenemende vraag op de nationaal georganiseerde, dure sociale zekerheidssystemen brengen deze onder existentiële druk en vergemakkelijkt hun afbouw of privatisering. De hardnekkige mythe dat immigratie zal bijdragen aan de betaalbaarheid van pensioenen (door de vergrijzingsproblematiek) wordt nog steeds wijd verspreid. De Zannekinbond meent dan ook dat het discours en de argumentatie die Angela Nagle naar voren brengt, zinvol is en vooral ook voor de politieke linkerzijde in Europa een noodzakelijk deel vormt, om in de toekomst nog een politieke rol van betekenis te kunnen vervullen en de Europese werkende klasse niet verder te verliezen aan extreemrechts. Wij benadrukken (!) dat het geenszins de bedoeling kan of mag zijn om migranten of vreemdelingen te viseren op basis van het beargumenteerd afwijzen van grootschalige immigratie richting Europa of welke andere reden ook. Wat geviseerd moet worden, zijn de kapitalistische mechanismen en de beleidskeuzes vanwege burgerlijke partijen en politici, die geweld, corruptie, uitbuiting en andere uitwassen van imperialisme in het zuiden van de wereld uitlokken en de directe of indirecte oorzaak vormen van hedendaagse migratiestromen. “Als elke afwijzing van verdere centralisatie van de EU wordt verdacht van nationalisme, of als de opvatting dat de armen in deze wereld vooral ter plaatse moeten worden geholpen, in plaats van door het bevorderen van migratie, zelfs als "racistisch" wordt beschouwd, dan helpt dit uiteindelijk partijen als de AfD. Want als redelijke standpunten door velen als "rechts" worden beschouwd in het publieke debat, dan trekken veel mensen de conclusie dat hun mening enkel nog door een rechtse stem kan vertegenwoordigd worden.”    ~   Sahra Wagenknecht, Fokus, 14/07/2019 De linkse zaak tegen open grenzen (Angela Nagle) Voordat er "Bouw de muur" klonk, was er "Sloop deze muur!". In zijn beroemde toespraak uit 1987 eiste Ronald Reagan dat het "litteken" van de Berlijnse Muur werd verwijderd en drong erop aan dat de aanstootgevende beperking van de beweging die het vertegenwoordigde niets minder was dan een “kwestie van vrijheid voor de hele mensheid”. Hij zei verder dat degenen die “weigeren lid te worden van de gemeenschap van vrijheid achterhaald zouden geraken”, als gevolg van de onweerstaanbare kracht van de wereldmarkt. En dat deden ze ook. Ter viering regisseerde Leonard Bernstein een uitvoering van “Ode aan de vreugde" en Roger Waters voerde “The Wall" uit. Barrières voor arbeid en kapitaal kwamen over de hele wereld naar beneden; het einde van de geschiedenis werd uitgeroepen; en decennia van door de VS gedomineerde globalisering volgden. In zijn negenentwintigjarige bestaan stierven ongeveer 140 mensen die de Berlijnse Muur probeerden over te steken. In de beloofde wereld van wereldwijde economische vrijheid en welvaart stierven vorig jaar alleen al 412 mensen die de VS-Mexicaanse grens over wilden steken en stierven er meer dan drieduizend het jaar daarvoor in de Middellandse Zee. De popsongs en Hollywood-films over vrijheid zijn dan nergens te vinden. Wat ging er mis? Natuurlijk eindigde het Reagan-project niet met de val van de Sovjet-Unie. Reagan – en zijn opvolgers in alle partijen – gebruikten dezelfde triomfalistische retoriek om de uitholling van vakbonden, de deregulering van banken, de uitbreiding van outsourcing en de globalisering van markten verder te ontwikkelen, weg van het zogenaamde dode gewicht van nationale economische belangen. Centraal in dit project stond een neoliberale aanval op de nationale grenzen die de arbeids- en kapitaalstromen onder controle hielden. Thuis hield Reagan ook toezicht op één van de belangrijkste pro-migratie hervormingen in de Amerikaanse geschiedenis, de Reagan Amnesty uit 1986 die de arbeidsmarkt uitbreidde door miljoenen illegale migranten de wettelijke status te geven. Populaire bewegingen tegen verschillende elementen van deze visie na de Koude Oorlog kwamen aanvankelijk vanuit links in de vorm van de antiglobaliseringsbewegingen en later Occupy Wall Street. Maar zonder de onderhandelingsmacht om internationaal kapitaal uit te dagen, kwamen protestbewegingen nergens. Het geglobaliseerde en financiële systeem hield stand ondanks alle verwoestingen die het veroorzaakte, zelfs doorheen de financiële crisis van 2008. Tegenwoordig neemt veruit de meest zichtbare antiglobaliseringsbeweging de vorm aan van de anti-migrantenreactie onder leiding van Donald Trump en andere “populisten”. Links lijkt ondertussen geen andere optie te hebben dan terug te schrikken van Trumps “moslimverbod” en nieuwsverhalen over ICE (de Amerikaanse federale politiedienst m.b.t. immigratie en douane) die op migrantengezinnen jaagt; het kan alleen reageren tegen wat Trump doet. Als Trump voor immigratiecontrole is, dan zal links het tegenovergestelde eisen. En dus is er vandaag sprake van “open grenzen” in het reguliere liberale discours, daar waar het zich ooit beperkte tot radicale vrijemarktdenktanks en libertaire anarchistische kringen. Hoewel geen enkele serieuze politieke partij van links concrete voorstellen voor een werkelijk grenzeloze samenleving aanbiedt, heeft links zichzelf ingesloten door de morele argumenten van links met open grenzen en de economische argumenten van denktanks over de vrije markt te omarmen. Als “geen mens illegaal is!”, zoals het een protestlied luidt, aanvaardt links impliciet het morele argument voor helemaal geen grenzen of soevereine naties. Maar welke implicaties heeft onbeperkte migratie voor projecten zoals universele openbare gezondheidszorg en onderwijs, of een federale banengarantie? En hoe zullen progressieven deze doelen overtuigend aan het publiek uitleggen? Tijdens de primary-campagne van de Democraten in 2016, toen Vox-redacteur Ezra Klein aan Bernie Sanders een open-grenzenbeleid voorstelde, gaf de senator zijn ondertussen beroemd en generationeel gekleurd antwoord: “Open grenzen? Nee. Dat is een voorstel van de gebroeders Koch”.(1) Dit verwarde even het officiële verhaal en Sanders werd er al snel van beschuldigd te “klinken als Donald Trump”. Onder de generatieverschillen die in deze uitwisseling aan het licht zijn gekomen, is er echter een groter probleem. De vernietiging en het verlaten van de arbeidspolitiek betekent dat immigratiekwesties op dit moment alleen kunnen spelen in het kader van een cultuuroorlog, die volledig op morele gronden wordt gevochten. In de verhoogde emoties van het Amerikaanse publieke debat over migratie heerst een eenvoudige morele en politieke tweedeling. Het is “rechts” om “tegen immigratie” te zijn en “links” om “voor immigratie” te zijn. Maar de economie van migratie vertelt een ander verhaal. Nuttige idioten De transformatie van open grenzen naar een “linkse" positie is een heel nieuw fenomeen en druist fundamenteel in tegen de geschiedenis van de georganiseerde linkerzijde. Open grenzen zijn al lang een schreeuw van het bedrijfsleven en de vrije markt. Op basis van neoklassieke economen hebben deze groepen gepleit voor de liberalisering van migratie op basis van marktrationaliteit en economische vrijheid. Ze verzetten zich tegen beperkingen van migratie om dezelfde redenen dat ze zich verzetten tegen beperkingen van het kapitaalverkeer. Het door Koch gefinancierde Cato Institute, dat ook voorstander is van het opheffen van wettelijke beperkingen op kinderarbeid, heeft al decennia lang radicale open grenzen bepleit en beweert dat steun voor open grenzen een fundamenteel principe van libertarisme is, en “vergeet de muur al, het is tijd voor de VS om open grenzen te hebben”.(2) Het Adam Smith Institute heeft ongeveer hetzelfde gedaan door te stellen dat “immigratiebeperkingen ons armer maken”.(3) In navolging van Reagan en figuren als Milton Friedman, pleitte George W. Bush voor liberalisering van migratie vóór, tijdens en na zijn presidentschap. Grover Norquist, een ijverige pleitbezorger van de belastingverlagingen van Trump (en Bush en Reagan), heeft jarenlang geklaagd over het gebrek aan liberalisme van de vakbonden en herinnerde ons eraan: “ vijandigheid tegenover immigratie is van oudsher een oorzaak van de vakbond".(4) Hij is niet verkeerd. Van de eerste wet die immigratie in 1882 beperkte tot César Chávez en de beroemde multi-etnische United Farm Workers die in 1969 protesteerden tegen het gebruik en het aanmoedigen van illegale migratie door werkgevers, hebben vakbonden zich vaak verzet tegen massamigratie. Ze zagen de opzettelijke invoer van illegale, laagbetaalde werknemers als een verzwakking van de onderhandelingsmacht van de arbeid en als een vorm van uitbuiting. Het valt niet te ontkennen dat de macht van vakbonden per definitie afhankelijk is van hun vermogen om het aanbod van arbeid te beperken en in te trekken, wat onmogelijk wordt als een volledig personeelsbestand gemakkelijk en goedkoop kan worden vervangen. Open grenzen en massa-immigratie zijn een overwinning voor het patronaat. En de bazen ondersteunen het bijna universeel. De denktank en lobbyorganisatie van Mark Zuckerberg, Forward, die pleit voor de liberalisering van het migratiebeleid, maakt een lijst van zijn “oprichters en financiers": Eric Schmidt en Bill Gates, evenals CEO's en senior executives van YouTube, Dropbox, Airbnb, Netflix, Groupon, Walmart, Yahoo, Lyft, Instagram en vele anderen. De cumulatieve persoonlijke rijkdom die op deze lijst wordt weergegeven, is voldoende om de meeste regerende instellingen en parlementen zwaar te beïnvloeden, zo niet volledig om te kopen. Hoewel vaak gevierd door progressieven, zijn de motivaties van deze “liberale” miljardairs duidelijk. Hun vrijgevigheid jegens dogmatisch anti-arbeid Republikeinen, zoals Jeff Flake van de beroemde Gang of Eight Bill (een liberale hervorming van de immigratiewetgeving voorgesteld door acht Amerikaanse senatoren), zou geen verrassing moeten zijn. Toegegeven, de oppositie van de vakbond tegen massale migratie was in eerdere periodes soms vermengd met racisme (dat in de hele Amerikaanse samenleving aanwezig was). Wat wordt weggelaten in libertaire pogingen om vakbonden te besmeuren als “de echte racisten”, is echter dat ze in die hoogdagen van sterke vakbonden ook hun macht gebruikten om campagnes van internationale solidariteit met arbeidersbewegingen over de hele wereld op te zetten. Vakbonden verhoogden het loon van miljoenen niet-blanke leden, terwijl het inboeten van de vakbondsmacht vandaag de dag naar schatting zwarte Amerikaanse mannen gemiddeld 50 dollar per week kost.(5) Tijdens de neoliberale revolutie van Reagan werd de vakbondsmacht een klap toegebracht waarvan ze zich nooit heeft hersteld, en de lonen stagneren al tientallen jaren. Onder deze druk heeft links zelf een transformatie ondergaan. Bij afwezigheid van een krachtige arbeidersbeweging is het radicaal gebleven op het gebied van cultuur en individuele vrijheid, maar kan het weinig meer bieden dan tandeloze protesten en oproepen te voldoen aan wettelijke verplichtingen op het gebied van economie. Met obscene beelden van lageloonmigranten die door ICE als criminelen worden achtervolgd, anderen die in de Middellandse Zee verdrinken en de zorgwekkende groei van anti-immigrantensentiment over de hele wereld, is het gemakkelijk in te zien waarom links illegale migranten wil verdedigen als slachtoffers tegen zij die hen viseren. En terecht. Maar handelend op de juiste morele impuls om de menselijke waardigheid van migranten te verdedigen, heeft links uiteindelijk de frontlinie te ver naar achteren getrokken en effectief het uitbuitende systeem van migratie zelf verdedigd. De goedbedoelende activisten van vandaag zijn de nuttige idioten van grote bedrijven geworden. Met hun goedkeuring van open grenzen-belangenbehartiging – en een fel moreel absolutisme dat elke beperking aan migratie als een onuitsprekelijk kwaad beschouwt – wordt elke kritiek op het uitbuitende systeem van massamigratie feitelijk afgedaan als godslastering. Zelfs gevestigde linkse politici, zoals Bernie Sanders in de Verenigde Staten en Jeremy Corbyn in het Verenigd Koninkrijk, worden door critici beschuldigd van “nativisme” als ze de legitimiteit van grenzen of migratiebeperkingen op enig moment erkennen. Dit open grenzen-radicalisme komt uiteindelijk ten goede aan de elites in de machtigste landen ter wereld, ontkracht verder georganiseerde arbeid, berooft de ontwikkelingslanden van broodnodige professionals, en zet werknemers tegen elkaar op. Maar links hoeft mijn woord niet te geloven. Vraag het maar aan Karl Marx, wiens positie ten aanzien van immigratie hem vandaag een verbanning zou opleveren vanwege modern links. Hoewel migratie met de snelheid en schaal van vandaag ondenkbaar zou zijn geweest in de tijd van Marx, uitte hij een zeer kritische kijk op de effecten van de migratie die plaatsvond in de negentiende eeuw. In een brief aan twee van zijn Amerikaanse medereizigers beweerde Marx dat de import van laagbetaalde Ierse immigranten naar Engeland hen dwong tot vijandige concurrentie met Engelse arbeiders. Hij zag het als onderdeel van een uitbuitingssysteem, dat de arbeidersklasse verdeelde en dat een uitbreiding van het koloniale systeem vertegenwoordigde. Hij schreef: “Vanwege de voortdurend toenemende concentratie van erfpacht, stuurt Ierland voortdurend haar eigen overschot naar de Engelse arbeidsmarkt, waardoor de lonen worden verlaagd en de materiële en morele positie van de Engelse arbeidersklasse wordt verlaagd. En het allerbelangrijkste! Elk industrieel en commercieel centrum in Engeland bezit nu een arbeidersklasse verdeeld in twee vijandige kampen, Engelse proletariërs en Ierse proletariërs. De gewone Engelse arbeider haat de Ierse arbeider als een concurrent die zijn levensstandaard verlaagt. Met betrekking tot de Ierse arbeider beschouwt hij zichzelf als een lid van de heersende natie en bijgevolg wordt hij een hulpmiddel van de Engelse aristocraten en kapitalisten tegen Ierland, waardoor hun dominantie over zichzelf wordt versterkt. Hij koestert religieuze, sociale en nationale vooroordelen tegen de Ierse arbeider. Zijn houding tegenover hem is vrijwel dezelfde als die van de “arme blanken” ten opzichte van de negers in de voormalige slavenstaten van de VS. De Ier betaalt hem terug met rente in zijn eigen geld. Hij ziet in de Engelse arbeider zowel de handlanger als het stomme hulpmiddel van de Engelse heersers in Ierland. Dit antagonisme wordt kunstmatig levend gehouden en geïntensiveerd door de pers, de preekstoel, de stripbladen, kortom, met alle middelen die de heersende klassen ter beschikking staan. Deze tegenstelling is het geheim van de impotentie van de Engelse arbeidersklasse, ondanks haar organisatie. Het is het geheim waarmee de kapitalistische klasse haar macht behoudt. En die laatste is zich hiervan terdege bewust.”(6) Marx ging nog verder door te stellen dat de prioriteit voor arbeidsorganisatie in Engeland was om “ de Engelse arbeiders te laten beseffen dat voor hen de nationale emancipatie van Ierland geen kwestie is van abstracte gerechtigheid of humanitair sentiment, maar de eerste voorwaarde voor hun eigen sociale emancipatie". Hier wees Marx de weg naar een benadering die vandaag nauwelijks wordt gevonden. De invoer van laagbetaalde arbeid is een middel van onderdrukking dat werknemers verdeelt en de machthebbers ten goede komt. De juiste reactie is daarom niet abstract moralisme over het verwelkomen van alle migranten als een ingebeelde daad van liefdadigheid, maar eerder het aanpakken van de diepere oorzaken van migratie in de relatie tussen grote en krachtige economieën en de kleinere of ontwikkelende economieën waaruit mensen migreren. De menselijke kosten van globalisering Voorstanders van open grenzen zien vaak de kosten van massamigratie voor ontwikkelingslanden over het hoofd. Globalisering creëert inderdaad vaak een vicieuze cirkel: een geliberaliseerd handelsbeleid vernietigt de economie van een regio, wat op zijn beurt leidt tot massale emigratie uit dat gebied, waardoor het potentieel van het land van herkomst verder wordt uitgehold en de lonen voor de laagst betaalde werknemers in het land van bestemming worden gedrukt. Een van de belangrijkste oorzaken van de arbeidsmigratie vanuit Mexico naar de Verenigde Staten is de economische en sociale verwoesting veroorzaakt door de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst (NAFTA). NAFTA dwong Mexicaanse boeren om te concurreren met de Amerikaanse landbouw, met desastreuze gevolgen voor Mexico. De Mexicaanse import verdubbelde en Mexico verloor duizenden varkenshouderijen en maïstelers aan de Amerikaanse concurrentie. Toen de koffieprijzen onder de productiekosten daalden, verbood de NAFTA staatsinterventie om de telers overeind te houden. Bovendien mochten Amerikaanse bedrijven infrastructuur kopen in Mexico, waaronder bijvoorbeeld de belangrijkste noord-zuidspoorlijn van het land. De spoorweg stopte vervolgens met de passagiersdienst, wat resulteerde in de decimering van het spoorwegpersoneel nadat een wilde staking was verpletterd. Tegen 2002 was het Mexicaanse loon met 22 procent gedaald, hoewel de productiviteit van de werknemers met 45 procent was gestegen.(7) In regio's zoals Oaxaca verwoestte emigratie de lokale economieën en gemeenschappen, terwijl mannen emigreerden om te werken in de Amerikaanse slachthuizen of als landarbeiders, en daarbij vrouwen, kinderen en ouderen achterlieten. En hoe zit het met de aanzienlijke geschoolde en administratieve arbeidsmigranten? Ondanks de retoriek over “shithole-landen” of landen “die niet hun best doen”, is de tol van de hersenmigratie op ontwikkelingslanden enorm geweest. Volgens de cijfers van het Census Bureau voor 2017 heeft ongeveer 45 procent van de migranten die sinds 2010 in de Verenigde Staten zijn aangekomen een universitaire opleiding genoten.(8) Ontwikkelingslanden worstelen met het behouden van hun geschoolde en professionele burgers, vaak opgeleid tegen hoge openbare kosten, omdat de grootste en de rijkste economieën die de wereldmarkt domineren, de rijkdom hebben om hen te veroveren. Tegenwoordig geldt Mexico ook als een van 's werelds grootste exporteurs van hoogopgeleide professionals, en de economie lijdt bijgevolg onder een aanhoudend "gekwalificeerd werkgelegenheidstekort". Dit ontwikkelingsrecht is zeker niet beperkt tot Mexico. Volgens het tijdschrift Foreign Policy “zijn er tegenwoordig meer Ethiopische artsen in Chicago dan in heel Ethiopië, een land van 80 miljoen inwoners”.(9) Het is niet moeilijk te begrijpen waarom de politieke en economische elites van de rijkste landen ter wereld “hun best doen”, ongeacht de gevolgen voor de rest van de wereld. Maar waarom biedt de moraliserende, pro-open grenzen linkerzijde een humanitair gezicht voor dit pure eigenbelang? Volgens de beste analyse van de kapitaalstromen en de wereldwijde rijkdom van vandaag, verrijkt globalisering de rijkste mensen in de rijkste landen ten koste van de armsten, niet andersom. Sommigen noemen het “hulp in omgekeerde richting”. Miljarden aan rentebetalingen gaan van Afrika naar de grote banken in Londen en New York. Enorme particuliere rijkdom wordt elk jaar in extractieve grondstoffenindustrieën en door arbeidsarbitrage gegenereerd en teruggestuurd naar de rijke landen waar de multinationale ondernemingen zijn gevestigd. Triljoenen dollars in kapitaalvlucht komen voor omdat internationale bedrijven profiteren van belastingparadijzen en geheimhoudingsgebieden, mogelijk gemaakt door de liberalisering van de “handelsinefficiënte” factureringsregels en ander beleid van de Wereldhandelsorganisatie.(10) Wereldwijde ongelijkheid in rijkdom is de belangrijkste drijfveer voor massamigratie en de globalisering van kapitaal kan hiervan niet worden gescheiden. Er is ook de aantrekkingsfactor van uitbuitende werkgevers in de Verenigde Staten die willen profiteren van niet-geüniformeerde, laagbetaalde werknemers in sectoren zoals de landbouw en door de invoer van een groot aantal bedienden die al in andere landen zijn opgeleid. Het nettoresultaat is een geschatte bevolking van elf miljoen mensen die illegaal in de Verenigde Staten wonen. Zakelijke belangen en morele chantage Open grenzen hebben geen openbaar mandaat, maar een immigratiebeleid dat de handhavingsdruk legt op werkgevers in plaats van op migranten, biedt overweldigende steun. Volgens een onderzoek van de Washington Post en ABC News is de steun voor het verplicht stellen van het gebruik van het federale werkgelegenheidsverificatiesysteem (E-Verify), dat zou voorkomen dat werkgevers illegale arbeid uitbuiten, bijna 80 procent, meer dan het dubbele van de steun voor het bouwen van een muur langs de Mexicaanse grens.(11) Dus waarom draaien presidentiële campagnes rond het bouwen van een enorme grensmuur? Waarom draaien de huidige migratiedebatten om controversiële ICE-tactieken om zich op migranten te richten – vooral wanneer de meer humane en populaire methode om werkgevers in de eerste plaats te belasten met het aannemen van legale arbeid het meest effectief is?(12) Het antwoord is, kort gezegd, dat zakelijke lobby's al tientallen jaren de inspanningen zoals E-Verify blokkeren en saboteren, terwijl links met het opengrenzendiscours elke serieuze discussie over deze kwesties heeft verlaten. Onlangs blokkeerden onder meer de Western Growers Association en de California Farm Bureau Federation een wetsvoorstel dat E-Verify verplicht zou hebben gesteld, ondanks verschillende concessies voor bedrijven.(13) Democraten leken totaal afwezig te zijn in dit debat. Dientengevolge zullen werknemers uit economieën die zijn verwoest door de Amerikaanse landbouw blijven worden uitgenodigd met de belofte van werk om goedkoop en illegaal te worden uitgebuit. Bij gebrek aan volledige wettelijke rechten zullen deze niet-staatsburgers onmogelijk te verenigen zijn en zullen ze voortdurend bang zijn gearresteerd en gecriminaliseerd te worden. Het is nu een gemeenschappelijke slogan geworden onder voorstanders van open grenzen - en veel reguliere commentatoren - dat “er geen migrantencrisis is." Maar of ze het nu leuk vinden of niet, radicaal transformatieve niveaus van massamigratie zijn niet populair in elk deel van de samenleving en overal in de wereld. En de mensen onder wie het niet populair is, de burgers, hebben het recht om te stemmen. Migratie vormt dus in toenemende mate een crisis die fundamenteel is voor de democratie. Elke politieke partij die wil regeren, moet ofwel de wil van het volk accepteren, of het zal het meningsverschil moeten onderdrukken om de opengrenzenagenda op te leggen. Velen aan de libertaire linkerkant behoren tot de meest agressieve voorstanders van deze laatste. En voor wat? Morele dekking bieden voor uitbuiting? Om ervoor te zorgen dat linkse partijen die één van deze kwesties op een dieper internationaal niveau zouden kunnen aanpakken, van de macht verstoken blijven? De immigratie-uitbreiders hebben twee belangrijke wapens. Eén daarvan is de bedrijfswereld en de financiële belangen die allemaal aan hun zijde werken, maar een even krachtig wapen – deskundiger gehanteerd door de links leunende pro-immigratiemensen – is morele chantage en publieke schaamte. Mensen hebben gelijk als ze de mishandeling van migranten als moreel verkeerd beschouwen. Veel mensen maken zich zorgen over de groei van racisme en ongevoeligheid voor minderheden die vaak gepaard gaat met anti-immigratiesentiment. Maar de opengrenzenpositie voldoet zelf niet aan haar eigen beleden morele code. Er zijn veel economische voor- en nadelen aan hoge immigratie, maar het is waarschijnlijker dat ze een negatieve invloed hebben op laaggeschoolde en laagbetaalde autochtone werknemers, terwijl ze profiteren van rijkere autochtone werknemers en het bedrijfsleven. Zoals George J. Borjas heeft betoogd, functioneert het als een soort opwaartse herverdeling van rijkdom.(14) Een studie van de National Academy of Sciences uit 2017 met de titel “De economische en fiscale gevolgen van immigratie” concludeerde dat het huidige immigratiebeleid heeft geleid tot onevenredig negatieve effecten op arme en tot minderheden behorende Amerikanen, een bevinding die niet als een verrassing zou zijn gekomen voor figuren als Marcus Garvey of Frederick Douglass. Ongetwijfeld zouden ook zij volgens de huidige normen, hiervoor waarschuwend, als “anti-immigrant" moeten worden beschouwd. In een openbare toespraak over immigratie zei Hillary Clinton: “Ik geloof dat wanneer we miljoenen hardwerkende immigranten hebben die bijdragen aan onze economie, het zelfvernietigend en inhumaan zou zijn om te proberen ze eruit te schoppen".(15) In een gelekte privérede afgeleverd aan Latijns-Amerikaanse bankiers, ging ze verder: “Mijn droom is een hemisferische gemeenschappelijke markt, met open handel en open grenzen, ergens in de toekomst met energie die zo groen en duurzaam is als we kunnen krijgen".(16) Hoewel ze later beweerde dat ze alleen maar grenzen bedoelde die openstaan voor energie. Deze uitspraken maakten de anti-immigratie aanhang in het Trump-kamp natuurlijk helemaal gek. Misschien nog onthullender is echter de convergentie tussen de opengrenzenlinkerzijde en het “fatsoenlijke” rechts dat zich pro-zakenwereld opstelt, zoals Clintons opmerkingen belichaamden. In een recent artikel in de National Review als reactie op het “nationalisme van Trump", schreef Jay Cost: “Om het bot te zeggen, we hoeven elkaar niet aardig te vinden, zolang we maar geld aan elkaar blijven verdienen. Dat is wat ons bij elkaar zal houden”. In dit monsterlijke sub-Thatcherisme klinken de Buckleyieten precies zoals de liberale kosmopolieten – maar dan zonder de glamour of flair voor moreel zelfbedrog. Als kind van migranten en iemand die het grootste deel van mijn leven in een land met een aanhoudend hoog niveau van emigratie heeft doorgebracht – Ierland – heb ik de migratievraag altijd anders bekeken dan mijn goedbedoelende vrienden aan de linkerkant in grote, werelddominerende economieën. Toen bezuinigingen en werkloosheid Ierland troffen – nadat miljarden aan overheidsgeld in 2008 werden gebruikt om de financiële sector te redden – zag ik mijn hele peer group vertrekken en nooit meer terugkeren. Dit is niet alleen een technische kwestie. Het raakt het hart en de ziel van een natie, net als een oorlog. Het betekent de constante bloeding van idealistische en energieke jonge generaties, die normaal een samenleving verjongen en opnieuw verbeelden. In Ierland zijn er, net als in elk land met een hoge emigratie, altijd anti-emigratiecampagnes en bewegingen geweest, geleid door links, die volledige werkgelegenheid eisten in tijden van recessie. Maar ze zijn zelden sterk genoeg om aan de krachten van de wereldmarkt te weerstaan. Ondertussen zijn de schuldige en nerveuze elites in functie tijdens een periode van volkswoede maar al te blij om een potentieel radicale generatie zich over de hele wereld te zien verspreiden. Ik ben altijd verbaasd over de arrogantie en de vreemde imperialistische mentaliteit van Britse en Amerikaanse pro-opengrenzen progressieven die geloven dat ze een daad van verlichte liefdadigheid verrichten wanneer ze hoogopgeleiden uit Oost-Europa of Midden-Amerika “verwelkomen", hen rondleiden en eten serveren. In de rijkste landen lijkt opengrensbeïnvloeding te fungeren als een fanatieke cultus onder ware gelovigen – een product van big business en vrije marktlobby wordt gedragen door een grotere groep van de stedelijke creatieve, tech-, media- en kenniseconomieklasse, die hun eigen objectieve klassenbelangen dienen door hun vluchtige levensstijl goedkoop te houden en hun carrière intact te houden terwijl ze de institutionele ideologie van hun bedrijfswereld in de weg staan. De waarheid is dat massamigratie een tragedie is en dat moralisatie in de hogere middenklasse een farce is. Misschien kunnen de ultrarijken zich veroorloven om te leven in de grenzeloze wereld waar ze agressief voor pleiten, maar de meeste mensen hebben – en willen – een coherent, soeverein politiek lichaam om hun rechten als burgers te verdedigen. Immigranten verdedigen, zich verzetten tegen systemische uitbuiting Als open grenzen “een voorstel van de broers Koch” zijn, hoe zou een authentieke linkse positie over immigratie dan eruitzien? In dit geval moet links, in plaats van Milton Friedman te kanaliseren, zijn eigen lange tradities laten bepalen. Progressieven moeten zich richten op het aanpakken van de systemische uitbuiting aan de basis van massamigratie in plaats van zich terug te trekken in een oppervlakkig moralisme dat deze uitbuitende krachten legitimeert. Dit betekent niet dat linksen onrechtvaardigheden tegen immigranten moeten negeren. Ze moeten migranten krachtig verdedigen tegen onmenselijke behandeling. Tegelijkertijd moet elke oprechte linksdenkende een harde lijn innemen tegen de zakelijke, financiële en andere actoren die de wanhopige omstandigheden creëren die ten grondslag liggen aan massamigratie (die op zijn beurt de populistische reactie daartegen veroorzaakt). Alleen een sterk nationaal links in de kleine en ontwikkelingslanden – in samenspraak met een links dat zich inzet voor het beëindigen van de financiële en wereldwijde arbeidsuitbuiting in de grotere economieën – kan enige hoop hebben om deze problemen aan te pakken. Om te beginnen moet links stoppen met het citeren van de nieuwste propaganda van het Cato Institute om de effecten van immigratie op nationale arbeid te negeren, vooral de werkende armen die waarschijnlijk onevenredig zullen lijden onder uitbreiding van de arbeidspool. Het immigratiebeleid moet zo worden ontworpen dat de onderhandelingsmacht van werknemers niet in gevaar wordt gebracht. Dit geldt met name in tijden van loonstagnatie, zwakke vakbonden en enorme ongelijkheid. Met betrekking tot illegale immigratie moet links de inspanningen ondersteunen om E-Verify verplicht te stellen en te streven naar zware straffen voor werkgevers die zich niet aan de regels houden. Werkgevers, niet immigranten, moeten de primaire focus vormen van handhavingsinspanningen. Deze werkgevers maken gebruik van immigranten die geen gewone wettelijke bescherming hebben om een race naar de bodem in lonen te bestendigen, terwijl ze ook de loonheffingen en andere voordelen ontlopen. Dergelijke prikkels moeten worden weggenomen als werknemers eerlijk moeten worden behandeld. Trump had zijn beruchte klaagzang over mensen die uit “shithole-landen”van de Derde Wereld kwamen en stelde Noren voor als een voorbeeld van ideale immigranten. Maar Noren kwamen ooit in grote getale naar Amerika – toen ze wanhopig en arm waren. Nu ze een welvarende en relatief egalitaire sociale democratie hebben, gebouwd op publiek eigendom van natuurlijke hulpbronnen, willen ze dat niet langer.(17) Uiteindelijk zal de motivatie voor massale migratie blijven bestaan zolang de onderliggende structurele problemen blijven bestaan. Het verminderen van de spanningen van massamigratie vereist dus het verbeteren van de vooruitzichten van de armen in de wereld. Massale migratie zelf zal dit niet bereiken: het creëert een race naar de bodem voor werknemers in rijke landen en een braindrain in arme landen. De enige echte oplossing is om de onevenwichtigheden in de wereldeconomie te corrigeren en een systeem van globalisering radicaal te herstructureren dat was ontworpen om de rijken ten koste van de armen te bevoordelen. Dit omvat om te beginnen structurele veranderingen in het handelsbeleid die noodzakelijke, door de staat geleide ontwikkeling in opkomende economieën voorkomen. Handelsakkoorden zoals NAFTA, die tegen de arbeidersklasse gericht zijn, moeten ook worden tegengewerkt. Het is evenzeer noodzakelijk om een financieel systeem aan te pakken dat kapitaal wegvoert van de ontwikkelingslanden en naar ongelijkheid verhogende activa-bubbels in rijke landen brengt. Hoewel het roekeloze buitenlandse beleid van de regering George W. Bush in diskrediet is gebracht, lijkt de verleiding om militaire kruistochten voort te zetten nog voort te leven. Dit moet worden tegengewerkt. Door de VS geleide buitenlandse invasies hebben miljoenen gedood in het Midden-Oosten, miljoenen vluchtelingen en migranten gecreëerd en de fundamentele infrastructuur verwoest. Marx’ argument dat de Engelse arbeidersklasse de Ierse natie als een potentieel compliment voor hun strijd moet zien, in plaats van als een bedreiging voor hun identiteit, zou vandaag moeten resoneren, aangezien we getuige zijn van de opkomst van verschillende identiteitsbewegingen over de hele wereld. De troostende waan dat immigranten hier komen omdat ze van Amerika houden, is ongelooflijk naïef – net zo naïef als suggererend dat de negentiende-eeuwse Ierse immigranten die Marx beschreef van Engeland hielden. De meeste migranten emigreren uit economische noodzaak, en de overgrote meerderheid heeft liever betere kansen thuis, onder hun eigen familie en vrienden. Maar dergelijke kansen zijn onmogelijk binnen de huidige vorm van globalisering. Net als de situatie die Marx in zijn tijd in Engeland beschreef, verzamelen politici zoals Trump hun basis door anti-immigratiesentiment aan te wakkeren, maar zelden of nooit pakken ze de structurele uitbuiting aan – zowel thuis als in het buitenland – terwijl dat de hoofdoorzaak van massamigratie is. Vaak maken ze deze problemen erger, vergroten ze de macht van werkgevers en kapitaal tegen arbeid, terwijl ze de woede van hun aanhangers – vaak de slachtoffers van deze machtigen – tegen andere slachtoffers, namelijk immigranten keren. Maar ondanks alle uitlatingen van Trump tegen immigratie, heeft zijn administratie vrijwel niets gedaan om de implementatie van E-Verify uit te breiden, in plaats daarvan wordt liever opgeschept over een grensmuur die zich nooit lijkt te realiseren.(18) Terwijl families gescheiden zijn aan de grens, heeft de administratie een oogje dichtgeknepen voor werkgevers die immigranten als pionnen gebruiken in een spel van arbeidsarbitrage. Ondertussen kunnen leden van de open-grenzenlinkerzijde proberen zichzelf ervan te overtuigen dat ze een radicale positie innemen. Maar in de praktijk vervangen ze gewoon het nastreven van economische gelijkheid door de politiek van grote bedrijven, vermomd als een deugdzaam progressief identitarisme. Amerika, nog steeds één van de rijkste landen ter wereld, moet in staat zijn om niet alleen volledige werkgelegenheid te bieden, maar ook een leefbaar loon voor al zijn mensen, inclusief in banen waarvan open-grenzenaanhangers zeggen dat Amerikanen ze niet willen doen. Werkgevers die migranten voor illegale goedkope arbeid inzetten – met een groot risico voor de migranten zelf – moeten de schuld krijgen, niet de migranten die gewoon doen wat mensen altijd hebben gedaan wanneer ze geconfronteerd worden met economische tegenspoed. Door onopzettelijk dekking te bieden voor de zakelijke belangen van de heersende elite, riskeert links een significante existentiële crisis, omdat meer en meer gewone mensen overlopen naar extreemrechtse partijen. Op dit moment van crisis is de inzet te hoog om het verkeerd te blijven doen. (Dit artikel verscheen oorspronkelijk in American Affairs Volume II, nummer 4 (winter 2018), blz. 17–30) Noten: 1. KLEIN, Ezra, “Bernie Sanders: The Vox Conversation”. In: Vox, 28 juli 2015. 2. MIRON, Jeffrey, “Forget the Wall Already, It’s Time for the U.S. to Have Open Borders”. In: USA Today, 31 juli 2018. 3. BOWMAN, Sam, “Immigration Restrictions Make Us Poorer”. In: Adam Smith Institute, 13 april 2011. 4. NORQUIST, Grover G., “Samuel Gompers versus Reagan”. In: American Spectator, 25 september 2013. 5. SUNKARA, Bhaskar, “What’s Your Solution to Fighting Sexism and Racism? Mine Is: Unions”. In: The Guardian, 1 september 2018. 6. WILSON, David L., “Marx on Immigration”. In: Monthly Review, 1 februari 2017. 7. BACON, David, “Globalization and NAFTA Caused Migration from Mexico”. In: People’s World, 15 oktober 2014. 8. LÓPEZ, Gustavo, BIALIK, Kristen en RADFORD, Jynnah, “Key Findings about U.S. Immigrants”. In: Pew Research Center, 14 september 2018. 9. TULENKO, Kate, “Countries without Doctors?”. In: Foreign Policy, 11 juni 2010. 10. HICKEL, Jason, “Aid in Reverse: How Poor Countries Develop Rich Countries”. In The Guardian, Jan. 14, 14 januari 2017. 11. “Immigration, DACA, Congress, and Compromise,”. In: Washington Post, 20 oktober 2017. 12. ORRENIUS, Pia M. en ZAVODNY, Madeline, “Do State Work Eligibility Verification Laws Reduce Unauthorized Immigration?”. In: IZA Journal of Migration 5, nummer 5, december 2016. 13. WHEAT, Dan, “AG Groups Split over Latest House Labor Bill”. In: Capital Press, 17 juli 2018. 14. BORJAS, George, “Yes, Immigration Hurts American Workers”. In: Politico, September-oktober 2016. 15. BORJAS, ibidem. 16. MATTHEWS, Chris, “What’s Important about the Clinton Campaign’s Leaked Emails on Free Trade”. In: Fortune, 11 oktober 2016. 17. CALAMUR, Krishnadev, “Why Norwegians Aren’t Moving to the U.S.”. In: Atlantic, 12 januari 2018. 18. JAN, Tracy, “Trump Isn’t Pushing Hard for This One Popular Way to Curb Illegal Immigration”. In: Washington Post, 22 mei 2018. Read the full article

[jezus-christus-is-mijn-leven]

God ziet het oprechte berouw diep in de harten van de Ninevieten

Het schrille contrast tussen de reactie van Nineve en Sodom op Jehova Gods waarschuwing

Wat betekent het om ten val gebracht te worden? In informele zin betekent het om te verdwijnen. Maar op welke manier? Wie zou een hele stad ten val kunnen brengen? Het is natuurlijk onmogelijk voor de mens om zo’n handeling uit te voeren. Deze mensen waren geen dwazen; zodra ze deze verkondiging hoorden, begrepen ze het. Ze wisten dat deze van God afkomstig was; ze wisten dat God Zijn werk zou uitvoeren; ze wisten dat hun goddeloosheid Jehova God woedend had gemaakt en Zijn toorn op hen had doen neerkomen, zodat ze spoedig met hun stad zouden worden vernietigd. Hoe gedroegen de mensen in de stad zich nadat ze Jehova’s waarschuwing hadden gehoord? De Bijbel beschrijft in precies detail hoe deze mensen reageerden, van hun koning tot de gewone man. Zoals in de Schrift staat: “De inwoners van Nineve geloofden God. Zij riepen een vasten uit en iedereen, van hoog tot laag, trok een boetekleed aan. Toen de koning van Nineve ervan hoorde, stond hij op van zijn troon. Hij deed zijn mantel af en trok een boetekleed aan, waarna hij berouwvol op de grond ging zitten. De koning liet op zijn bevel en dat van zijn edellieden het volgende omroepen en bekendmaken: ‘Mensen en dieren, runderen en schapen, mogen niets te eten of te drinken tot zich nemen. De dieren mogen niet grazen en geen water drinken. Mensen en dieren moeten een boetekleed aantrekken en God krachtig aanroepen. Iedereen moet het slechte pad verlaten en het geweld uit hun handen laten varen. …”

Na het horen van de verkondiging van Jehova God toonden de mensen van Nineve een houding die volkomen tegengesteld was aan die van het volk van Sodom – het volk van Sodom verzette zich openlijk tegen God en dat ging van kwaad tot erger, maar na deze woorden te hebben gehoord, negeerden de Ninevieten de zaak niet en ze verzetten zich ook niet; in plaats daarvan geloofden ze God en verklaarden dat ze zouden vasten. Waar verwijst “geloofden” hier naar? Het woord zelf suggereert geloof en onderwerping. Als we het feitelijke gedrag van de Ninevieten gebruiken om dit woord uit te leggen, betekent dit dat zij geloofden dat God kon en zou doen wat Hij zei, en dat zij bereid waren zich te bekeren. Voelden de inwoners van Nineve angst voor dreigende rampen? Het was hun geloof dat angst in hun hart bracht. Welnu, wat kunnen we gebruiken om het geloof en de angst van de Ninevieten te bewijzen? Het is zoals de Bijbel zegt: “Zij riepen een vasten uit en iedereen, van hoog tot laag, trok een boetekleed aan.” Dit wil zeggen dat de Ninevieten echt geloofden, en dat uit dit geloof angst voortkwam, wat toen leidde tot vasten en het aantrekken van een boetekleed. Zo hebben zij het begin van hun berouw getoond. In volledige tegenstelling met de mensen van Sodom, hebben de Ninevieten zich niet alleen niet tegen God verzet, ze toonden ook duidelijk hun berouw door hun gedrag en daden. Natuurlijk was dit niet alleen van toepassing op het gewone volk van Nineve; hun koning was geen uitzondering.

De bekering van Nineve’s koning verdient de lof van Jehova God

Toen de koning van Nineve dit nieuws hoorde, stond hij op van zijn troon, trok zijn mantel uit, kleedde zich in boetekleed en ging in as zitten. Hij verkondigde toen dat niemand in de stad iets mocht eten en dat geen vee, lammeren en ossen zouden grazen of water zouden drinken. Mens en vee moesten een boetekleed aantrekken; de mensen richtten gemeende smeekbeden tot God. De koning riep ook uit dat ieder van hen het slechte pad zou verlaten en het geweld uit zijn handen zou laten varen. Deze reeks van daden geeft aan dat de koning van Nineve blijk gaf van zijn oprechte berouw. De reeks daden die hij ondernam – hij kwam van zijn troon, trok zijn koningsmantel uit, kleedde zich in boetekleed en ging in as zitten – vertelt de mensen dat de koning van Nineve zijn koninklijke status opzij zette en net als het gewone volk een boetekleed droeg. Dit wil zeggen dat de koning van Nineve zijn koninklijke functie niet gebruikte om zijn slechte daden of het geweld van zijn handen voort te zetten nadat hij de aankondiging van Jehova God had gehoord; hij legde juist het gezag dat hij bekleedde neer en had berouw tegenover Jehova God. Op dit moment had de koning van Nineve geen berouw als koning; hij was voor God gekomen om zijn zonden te belijden en er berouw voor te hebben als een gewoon onderdaan van God. Bovendien vertelde hij ook de hele stad dat ze tegenover Jehova God hun zonden moesten belijden en er berouw voor moesten hebben op dezelfde manier als hij; bovendien had hij een specifiek plan hoe dat te doen, zoals te zien is in de Schrift: “Mensen en dieren, runderen en schapen, mogen niets te eten of te drinken tot zich nemen. … en God krachtig aanroepen. Iedereen moet het slechte pad verlaten en het geweld uit hun handen laten varen.” Als heerser van de stad, bezat de koning van Nineve de allerhoogste status en macht en kon hij alles doen wat hij maar wilde. Toen hij te maken kreeg met Jehova Gods aankondiging, had hij de zaak kunnen negeren of eenvoudigweg berouw tonen en alleen zijn zonden belijden; of de mensen in de stad ervoor kozen om berouw te tonen, had hij volledig kunnen negeren. De koning van Nineve deed dit echter helemaal niet. Niet alleen stond hij op van zijn troon, trok hij het boetekleed met as aan, beleed hij zijn zonden voor Jehova God en toonde er berouw voor, hij beval ook alle mensen en vee binnen de stad om hetzelfde te doen. Hij beval zelfs het volk “krachtig God aan te roepen.” Door deze reeks daden volbracht de koning van Nineve werkelijk wat een heerser zou moeten doen; zijn reeks daden was moeilijk voor enige koning in de menselijke geschiedenis om te verwezenlijken en is ook door geen van hen verwezenlijkt. Deze daden kunnen ongekende ondernemingen in de menselijke geschiedenis worden genoemd; ze zijn het waard om door de mensheid zowel herdacht als nagevolgd te worden. Sinds de dageraad van de mens had elke koning zijn onderdanen ertoe gebracht zich te verzetten tegen God en zich tegen Hem te keren. Niemand had ooit zijn onderdanen ertoe gebracht God te smeken om verlossing van hun slechtheid, om Jehova Gods gratie te ontvangen en een dreigende straf te vermijden. De koning van Nineve was echter in staat om zijn onderdanen ertoe te brengen zich tot God te wenden, hun respectievelijke slechte wegen te verlaten en het geweld uit hun handen te laten varen. Bovendien was hij ook in staat om zijn troon opzij te zetten en in ruil daarvoor draaide Jehova God bij, kreeg spijt van Zijn toorn en trok deze in, waardoor de mensen van de stad konden overleven en voor vernietiging behoed werden. De daden van de koning kunnen alleen een zeldzaam wonder in de menselijke geschiedenis worden genoemd; ze kunnen zelfs een voorbeeld worden genoemd van een verdorven mensheid die haar zonden belijdt en berouw toont voor God.

God ziet het oprechte berouw diep in de harten van de Ninevieten

Na het horen van Gods verklaring voerden de koning van Nineve en zijn onderdanen een reeks handelingen uit. Wat is de aard van hun gedrag en daden? Met andere woorden, wat is de essentie van alles wat ze deden? Waarom deden ze wat ze deden? In Gods ogen hadden ze oprecht berouw getoond, niet alleen omdat ze God ernstig hadden gesmeekt en hun zonden voor Hem hadden beleden, maar ook omdat ze hun slechte gedrag hadden opgegeven. Ze handelden zo omdat ze na het horen van Gods woorden ongelofelijk bang waren en geloofden dat Hij zou doen wat Hij zei. Door te vasten, het boetekleed aan te trekken en in as te zitten, wilden ze hun bereidheid uiten om hun manier van doen te veranderen en zich van slechtheid te onthouden, om tot Jehova God te bidden om Zijn toorn te beteugelen, om Jehova God te smeken Zijn beslissing terug te trekken zowel als de ramp die op het punt stond hen te overkomen. Als we al hun gedrag onderzoeken, kunnen we zien dat ze al begrepen dat hun vorige slechte daden verfoeilijk waren in de ogen van Jehova God en dat ze begrepen waarom Hij hen binnenkort zou vernietigen. Om deze redenen wilden ze zich allemaal volledig bekeren, zich van hun verkeerde wegen afkeren en het geweld uit hun handen laten varen. Met andere woorden, zodra zij zich bewust werden van Jehova Gods verklaring, voelde ieder van hen angst in zijn hart; zij gingen niet langer door met hun slechte gedrag en ze gingen niet door met het begaan van die daden die Jehova God haatte. Bovendien smeekten ze Jehova God om hun zonden uit het verleden te vergeven en hen niet te behandelen naar hun daden uit het verleden. Ze waren bereid nooit meer kwaad te doen en te handelen volgens de aanwijzingen van Jehova God, zolang ze zich de woede van Jehova God maar nooit meer op de hals zouden halen. Hun berouw was oprecht en diep. Het kwam diep uit hun hart en was niet geveinsd, noch tijdelijk.

Toen het volk van Nineve, van de allerhoogste koning tot zijn onderdanen, ontdekte dat Jehova God boos op hen was, was elk van hun daden, en hun hele gedrag, evenals al hun beslissingen en keuzes, helder en duidelijk in de ogen van God. Gods hart veranderde naar aanleiding van hun gedrag. Wat was Gods gemoedstoestand op dat precieze moment? De Bijbel kan die vraag voor je beantwoorden. Zoals is vastgelegd in de Schrift: “God zag wat ze deden, dat ze zich van hun slechte pad bekeerden. God veranderde dan ook van gedachte: de straf die Hij had aangekondigd, voerde Hij niet uit.” Hoewel God van gedachten veranderde, was er niets ingewikkelds aan Zijn gemoedstoestand. Hij ging gewoon van het uiten van Zijn toorn over op het kalmeren van Zijn toorn, en besloot toen de ramp niet aan de stad Nineve te voltrekken. De reden waarom Gods beslissing – om de Ninevieten te sparen voor de ramp – zo snel werd genomen, was dat God het hart van elke persoon in Nineve gadesloeg. Hij zag wat zij diep in hun hart voelden: hun oprechte belijdenis en berouw voor hun zonden, hun oprechte geloof in Hem, hun diepe gevoel dat hun slechte daden Zijn gezindheid woedend hadden gemaakt, en de daaruit voortvloeiende vrees voor Jehova’s dreigende straf. Tegelijkertijd hoorde Jehova God ook de gebeden vanuit het diepst van hun hart, hun smeekbeden om Zijn woede tegen hen te staken, zodat zij deze ramp zouden kunnen vermijden. Toen God al deze feiten opmerkte, verdween beetje bij beetje Zijn woede. Ongeacht hoe groot Zijn toorn eerder was geweest, toen Hij de oprechte bekering zag diep in de harten van deze mensen, werd Zijn hart hierdoor geraakt en daarom kon Hij het niet verdragen deze ramp over hen te laten komen en was Hij niet langer boos op hen. In plaats daarvan zette Hij Zijn genade en verdraagzaamheid jegens hen voort en bleef hen leiden en voor hen zorgen.

uit 'Online Bijbelstudie'   

[rozz-beetjevreemd-zzor]

Algemeenhuis - 27-08-2020 - 31-08-2020 -

Laat ik even beginnen met een lijstje problemen

Het probleem is dat dit alles geregeld lijkt te zijn met geld. Lijkt. 

Wegen - 24/7 open

Natuurgebieden? In sommige gebieden geldt er een verbod tussen zonsondergang en zonsopkomst. Sommige gebieden zijn eigen(lijk)dom van iemand.

 Een mens die dit land heeft gekocht met land. Het is altijd gekocht met land. Probeer anders maar eens iets uit niets te laten ontstaan. Raak niks aan, spuug niks uit. Zwijg. Zuurstof is iets.

Art.461: Hij die, zonder daartoe gerechtigd te zijn, zich op eens anders grond waarvan de toegang op een voor hem blijkbare wijze door de rechthebbende is verboden, bevindt of daar vee laat lopen, wordt gestraft met geldboete van de eerste categorie. 

Artikel 461. https://maxius.nl/wetboek-van-strafrecht/artikel461

Volledige wet van 3 maart 1881 https://www.unodc.org/res/cld/document/nld/1881/penal-code-of-the-netherlands_html/Netherlands_Penal_Code_1881_as_amd_2014.pdf

Ik heb niet de academische onderlegdheid om gericht in woorden te brengen wat ik bedoel 

https://www.encyclo.nl/begrip/academisch

Voor stadsparken en speeltuinen geldt ongeveer hetzelfde als voor natuurgebieden - Het lijkt zo te zijn dat de meeste stadsparken wel toegankelijk zijn. Tenminste, ik zou daarvoor meer onderzoek moeten doen. Ik ga er vanuit dat deze parken eigen(lijk)dom zijn van de gemeente, en daarmee onder de wet zouden vallen, maar ik heb deze borden niet altijd in mijn referentiekader en om die reden weet ik niet hoe het zit met de stadsparken. Het is in ieder geval belangrijk dat er een bordje hangt. (een voor hem blijkbare wijze door de rechthebbende is verboden). Om een beter beeld te krijgen van hoe dat in mijn leefomgeving zit moet ik wat meer rondlopen. Preferably not alone.

Verder heb je in de maatschappij bijvoorbeeld een bibliotheek, een café, een kledingwinkel en een supermarkt welke gebonden zijn aan bepaalde openingstijden. Het verbaasd me hoe er met deze ruimtes om wordt gegaan. Ik begrijp de voor de hand liggende redenen voor het afsluiten van een ruimte. Zoals bevoorrading en schoonmaak. Maar ook verbaas ik me erover wat er dan wel open blijft. Eerder benoemde ik al de wegen.

De handel in geld gaat 24/7 door

Het verplaatsen van goederen van a naar b

Het produceren en verpakken van goederen

En de noodzakelijke zorgverlening is 24/7. Pardon? Wel plastic verplaatsen niet de dokter bellen? mag ik al boos worden? Hoe deze lijst met problemen verder gaat? Het is niet de bedoeling dat ik er boos om word. 

Het Nederlandse zorgstelsel is aardig goed geregeld. 

Sommige ouderen zitten zonder airco, en de rest van de zieken moeten op tijd in juridisch houdbare termen aangeven wanneer hun lijden ondraaglijk wordt.

Hello google: binnen hoeveel instellingen wordt er in Nederland dagelijks vers gekookt? 1. file:///C:/Users/User/Downloads/Eindrapport-Taskforce-gezond-eten-met-ouderen.pdf

dagelijks koken binnen ggz instellingen cijfers 

https://www.rivm.nl/hygienerichtlijnen/psychiatrische-instellingen

https://www.trimbos.nl/docs/5ca40a8a-859b-4e92-954a-83b9c1fd1161.pdf

En daarna is het aan de behandelend arts om te besluiten of de persoon niet praat vanuit zijn of haar aandoening, maar oprecht wil sterven. De arts besluit wel of niet euthanasie te verschaffen. 

Wat voor nasi? Die ene cocktail van slaap en pijnremmers/angstremmers. Tot het zover is? Peperdure magnetronmaaltijd. 

Kinderen groeien op in de ruis, daarvoor hoeven ze alleen maar te kunnen horen. Zoef tijdens het fietsen, zoef tijdens het wandelen, zoef op weg naar opa en oma, zoef op vakantie. De klank van motorvoertuigen 90 jaar op je brein. Ik maak me er zorgen over. 

Ouders slapen in de ruis, kunnen ze daardoor energetisch wel goed uitrusten als de motorvoertuigen door hun slaap zoeven? Met genoeg geld is er genoeg aan je huis te verbeteren om niet in de ruis te hoeven slapen jonge dame. Je moet gewoon van je luie reet komen en gaan werken. Oke. Ik neem aan dat die ouders dan maar niet meer naar buiten gaan.  (Isolatie en dichte ramen, hahaha hoe zuurstof hoe ozon?) 

Harde werkers in de ruis

Zieken in de ruis

Ouderen in de ruis? Sorry? Als beloning voor mijn jarenlange bijdrage aan het belastingstelsel mag ik oud worden in de ruis? Dat begrijp ik niet helemaal. (Oke persoonlijk heb ik niet zo heel veel bijgedragen, ik heb kleding gedragen, maar dat lijkt minder zwaar te wegen omdat ik niet zoveel eet en er minder stof nodig is voor de kleding die ik draag. Kleding wordt niet verkocht in kilo’s) 

Ik moet proberen bij de 1 of meer procent te komen? Als dat je advies is weet je overduidelijk niet hoe percentages werken. Genoeg geld verdienen voor ‘’een afgelegen hutje op de hei’’, is niet voor ons allemaal mogelijk. 

Verkeerswetgeving met tijd vlakken lijkt een deel van de oplossing. Zie, niet alleen problemen, het gaat ergens heen. Wat dit alles met een huis te maken heeft?

Het lijkt me dus prachtig een ruimte in de publieke ruimte te introduceren die 24/7 beschikbaar is. Ik heb eens in het rond gekeken, en het lijkt me een grappig idee, als er in de bibliotheek bijvoorbeeld een fornuis zou staan. Waarom? Omdat ik dan theoretisch boodschappen zou kunnen doen en mijn eten zou kunnen klaarmaken in de bieb, en daarna rustig aan het werk zou kunnen gaan in de bieb. (Met als gevolg  dat minder mensen de noodzaak zullen voelen zich ((in cirkels)) te verplaatsen?)

Theoretisch, zou ik dan te veel gekookt kunnen hebben en een belletje kunnen luiden dat er eten staat. 

Ik kom wel eens op het Neude in Utrecht, en daar is tegenwoordig op nummer 11 een bibliotheek gevestigd. 

https://www.bibliotheekutrecht.nl/klantenservice/vestigingen-openingstijden/vestiging.264931.html/bibliotheek-neude/

Regels omtrent bijvoorbeeld brandgevaar zijn begrijpelijk. 

Wat ik niet begrijp, is, waarom er maar liefst 2 keukens in het gebouw aanwezig zijn, maar het niet toegestaan is de keuken in te wandelen en je boterham te smeren. 

Waarom hebben we niet zo’n huis? Waar het altijd mag, je hebt groepswonen, https://nl.woongroep.net/nl/ maar ook daar is er over het algemeen geen sprake van een vrije doorloop en verblijf waar op elk tijdstip van de dag gebruik van gemaakt kan worden. 

Voor zover ik weet is hier altijd sprake van een doelgroep formulering, met weinig inkomsten, iemand die groei kan stimuleren, iemand die, iemand die gevlucht is, iemand die lang geleefd heeft. 

De gebouwen zijn eigen(lijk)dom van iemand of worden gebruikt door een select groepje. 

Wat jouw woongroep tot algemeen huis maakt, een huiskamer en 1 of meerdere slaapkamer voor niet vaste bewoners. Op een voor hem blijkbare wijze door de rechthebbende is toegestaan….

Het verbaasd me, dit gebouw is speciaal en exclusief om naar te kijken= kunstgalerie dit gebouw is speciaal en exclusief voor aanbidding=gebedshuis. 

https://www.alletop10lijstjes.nl/top-10-grootste-kunstmusea-wereld/ 

https://www.guinnessworldrecords.com/world-records/highest-contemporary-art-gallery

https://www.alletop10lijstjes.nl/top-10-grootste-moskeeen/

https://www.alletop10lijstjes.nl/top-10-grootste-kerken/#:~:text=1.,Michelangelo%20en%20Gian%20Lorenzo%20Bernini.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_grootste_kerken

https://www.alletop10lijstjes.nl/top-10-grootste-tempels-in-de-wereld/

https://nl.wikipedia.org/wiki/Angkor_Wat_(tempel)#:~:text=UNESCO%2Dvolgnr.&text=Angkor%20Wat%20(%E1%9E%A2%E1%9E%84%E1%9F%92%E1%9E%82%E1%9E%9A%E1%9E%9C%E1%9E%8F%E1%9F%92%E1%9E%8F%2C%20',oppervlakte%20van%20162%2C6%20hectare.

t

https://www.guinnessworldrecords.com/world-records/largest-religious-structure

Twee voorbeelden genoeg? Ik zou bijna zeggen van wel, want gebouwen zijn in de eerste instantie bedoeld als beschutting tegen de elementen. Dacht ik. Daarvoor heb je gebouwen. 

Het is best knap hoe de evolutie New York en Tokio heeft gebouwd, maar het zou fijn zijn als we daarmee niet ons initiële doel voorbij schieten. 

Een algemene woonkamer zorgt ervoor dat de eenzame fietser even hier en daarna even daar kan stoppen. 

In ruil voor bacteriën, in ruil voor (mond op mond) reclame, in ruil voor arbeid, in ruil voor een gezonde maatschappij door minder vereenzaming 

t

Maar de lijst met problemen is nog niet af.

Ik zie het zo voor me dat gebouwen in de stad zo ingericht worden dat de burger er thuis kan zijn. Een bibliotheek met een toilet, keuken, douche en slaapkamer(s). 

Want op dit moment is er toch een pijnlijke realiteit gaande. Dat betekent in mijn geval dat ik wel eens een boete heb gekregen of en verwijderd ben vanwege; 

slapen op de verkeerde plek, 

zitten op de verkeerde plek, 

plassen op de verkeerde plek,

oversteken op de verkeerde plek, 

Schreeuwen op de verkeerde plek, 

t

huilen op de verkeerde plek, 

in de war zijn op de verkeerde plek,

Ik zou haast zeggen leven op de verkeerde plek.

t

Maar helaas voor mij ben ik na een jarenlange zoektocht naar de dood tot de conclusie gekomen dat de voor de hand liggende methoden voor zelfdoding niet voor mij weggelegd zijn. En dus dreun ik wat woorden op een toetsenbord. 

Deze zoektocht heeft mij tot een punt gedreven waarop ik het gevoel heb dat ik in beginsel maar 1 recht heb. En dat is het recht tot het laten plaatsvinden van een transactie. Klein of groot. Ik ben tot dit inzicht gekomen door een herhaaldelijk vragen om hulp bij zelfdoding. Steeds kreeg ik hulp bij blijven leven. Ik heb niet veel gewerkt in mijn leven, maar alles wat ik uit heb gevoerd kwam tot stand via geld. Dit vind ik merkwaardig. 

Ik ontvang een ziektewet uitkering. Betekent dit dat ik geld om producten her en der aan te schaffen? Ik kan deze gedachte niet helemaal goed uitleggen, omdat ik de informatie uit een boek vrij vertaald heb naar de realiteit, en daarmee misschien de wortel van de boodschap niet helemaal begrepen heb. Als ik het boek in een zin zou moeten samenvatten: Als men de armen koopkracht geeft zullen de straten schoner blijven omdat deze armen verbetering van hun  leefomstandigheden zullen nastreven tot daarin zijn piek is bereikt en de welvaart weer zijn keerzijde krijgt. Zoiets. Ik weet niet of ik het goed heb begrepen. En als ik eerlijk ben heb ik niet het einde van het boek gelezen, en ben ik jullie 1 derde van de informatie verschuldigd. Ik begreep de sprong niet van Marx, naar de Victooriaanse onderwereld der economie naar Henry George, thats when I lost them. Laaste markering: In feite had hij de hoop uitgesproken, dat de concurrerende imperialistische landen uiteindelijk tot een bevredigende (kaveleigenschappen) regeling zouden komen en dan vredig naast elkaar zouden blijven bestaan in een basis van ‘leven en laten leven.’

Ow, the book: De filosofen van het dagelijks brood - Robert L. Heilbronner https://www.bibliotheek.nl/catalogus/titel.057542384.html/de-filosofen-van-het-dagelijks-brood/

Voor wie is het dan het meest belangrijk dat ik in het leven blijf (ik heb ruzie met google, keurt dat ik in leven blijf fout, is het, dat ik blijf leven. Of is het, dat ik in leven blijft(de suggestie van google, of is het dat ik in het leven blijf, staat er nu twee keer, wel fout en niet fout, want in leven blijven suggereert dat er iets is, naast het vlees dat in het lichaam is en wacht om buiten dat lichaam te stappen, of nog niet de keuze heeft gemaakt, om eruit te stappen. 

Blijven leven suggereert dat het een weloverwogen beslissing is om wel of niet in leven te blijven. Terwijl we allemaal weten dat onze hormoonhuishouding zich ermee zal bemoeien op het moment dat er gevaar dreigt of de dood in zicht komt. 

ik ben uren en uren met de dood bezig, met de vraag of het niet gewoon laffe angst is dat me hier houdt, en de vraag wat ik zo verkeerd heb gedaan om een eenzame en angstige dood te moeten sterven. Niks. Dus stel ik de vraag, wie heeft er naast de mensen die mij liefhebben nog meer belang bij mijn aanwezigheid. Ik raad de mensen die zeggen dat ik de wereld nog veel te bieden heb. Ook dit kan niet voor iedereen opgaan. Wie is wie, dat zou aardiger moeten kunnen dan wie kiest voor het touw en wie durft zichzelf genoeg te koesteren  om dat niet te doen. Heb ik een gebrek aan liefde als ik van de mensen die mij liefhebben zelfs vraag om mij los te laten? In acht genomen dat ik op het moment leven of dood een zaadcel was, een celkern had, maar nog geen brein, toen ik samensmolt met de eicel. Ben ik verantwoordelijk voor iemand die zijn beslissing nam zonder brein? 

Ik zet flink wat euro’s om in cannabis, verder is mijn uitkering natuurlijk ruim voldoende om ook nog op vakantie te kunnen binnen nederland, uit eten te gaan, een keer per maand, niet in dezelfde maand. te gaan sporten en een kopje koffie ergens te drinken.. Eurotje hier, eurotje daar. Maar ik heb geen baan en ik sterf ook niet. 

Waarom klagen, klinkt alsof je alles hebt. Ik probeerde mijn alleenstaande minimalistische optimistische kant te belichten. 

En nou wil ik echt niet vervelend zijn en altijd maar klagen. Je kunt mijn monoloog beschouwen als een uiteenzetting van de wortels van de doodswens. 

Want in mijn ogen zijn veel van de dingen waar ik mezelf mee in de problemen heb gebracht hele originele dingen om te doen. 

In slaap vallen - Het gevolg van een langdurige periode van wakker zijn.

Plassen - Het gevolg van inname van 350 tot 500 milliliter vloeistof. 

Zitten - Het gevolg van langdurige activiteit in de benen. 

Reality: Sorry young lady you can’t sit here. This chair is waiting for the charmen (of the board) and chairwomen (of the board) to have a meeting. 

My inside: I’m a chairperson, I use chairs all the time.

Gisteren Stadhuisbrug Utrecht. Pardon mevrouw, u mag hier (vanwege corona) alleen doorheen lopen, koffie, naar toilet, prentjes kijken en weer naar buiten, het is niet de bedoeling dat u hier langer blijft hangen. Deze burger zat met haar oortjes in en koffie bij de hand Netflix te kijken. (Een microtransactie uit te voeren).

I might as well close my curtains (never leave my house) and pay some more electricity for light.

Ik was geen schoenen aan hebben vergeten - Het gevolg van geboren worden, 

2 of 3 jaar geleden. Deze burger liep langdurig gedurende openingstijden in stilte door de bieb, op blote voeten ze snuffelde door de boeken, en te zat en uit het raam te kijken.Werd bezorgd aangesproken, wou niet mee met de hulpverlener, werd gevraagd te wachten op de politie. Wou niet lopen, werd gedragen, was in de war. True crime. 6.32 u. t

[zitwigkussens]

Feiten en fabels over rugpijn

Dat lang stil zitten een belangrijke oorzaak is van rugpijn weten we allemaal wel. Onderzoeken hebben aangetoond dat meer dan 50% van de bevolking hier regelmatig mee te maken heeft. Zelf 25% hiervan kan (tijdelijk) zelfs niet werken door rugpijn. Eenvoudige oorzaken van te lang stil zitten en een gebrek aan sport (beweging) leidt tot zwakker rugspieren wat vervolgens leidt tot u raad het al rugpijn. Er zijn net zoveel oplossingen als vragen over rugpijn.

Er zijn veel psychosociale factoren die een negatieve invloed hebben op het verloop van de rugpijn. Een voorbeeld van is angst voor schade aan de rug. Die angst leidt er namelijk toe dat de rug zoveel mogelijk wordt ontzien – en dat houdt de pijn alleen maar in stand. Zo kun je ook denken aan het geregeld slikken van pijnstillers, problemen op het werk en sociaal isolement.

Misschien bestaan er daarom ook zo veel fabels over het ontstaan en bestrijden van rugpijn. Felle steken tussen je schouderbladen? Zorg dat je altijd kaarsrecht zit. Zeurende pijn in je onderrug? Slaap vanavond op de vloer. Wat moet je nu geloven en wat niet?

Onjuist – Altijd rechtop zitten voorkomt rugpijn

Natuurlijk is onderuit gezakt zitten niet goed voor je rug. Maar te lang kaarsrecht zitten, kan ook de nodige pijn in je rug veroorzaken. Te veel zitten is gewoon niet goed voor je rug, of je nu recht zit of schuin. Als je werk hebt waarbij je veel moet zitten, probeer dan af en toe staand te telefoneren of te lezen.

Onjuist – Een hard matras is het beste voor je rug

Het gebeurt echt, mensen die met rugpijn op een harde vloer gaan slapen. Het is een hardnekkig gerucht dat dit de pijn in je rug zou verhelpen. Het verschilt echter per persoon wat voor matras/ondergrond het beste is voor je rug. Wat het beste is voor je rug hangt af van je slaaphouding, slaapgewoontes en de oorzaak van je rugpijn. Het is dus niet per definitie zo dat een hard matras beter is voor mensen met rugpijn. Uit Spaans wetenschappelijk onderzoek kwam zelfs naar voren dat een medium-stevig matras beter was voor mensen met langdurige rugpijn dan een hard matras.

Onjuist – Beweging is slecht bij rugpijn

Wetenschappelijk onderzoek heeft herhaaldelijk aangetoond dat bewegingsangst de belangrijkste oorzaak is van het chronisch worden van acute rugpijn. Regelmatig bewegen kan dit juist voorkomen. Als je last hebt van je rug door acuut letsel dan zal de dokter je waarschijnlijk aanraden om met een licht bewegingsprogramma te beginnen en deze geleidelijk op te voeren naar een meer intensieve workout.

Dit is misschien wel het grootste misverstand: dat bewegen zo veel mogelijk moet worden vermeden. Het is een begrijpelijk misverstand, want we zijn geneigd pijn te vermijden. Het is een natuurlijke reactie. Pijn zien we als een waarschuwing: pas op, er gaat iets niet goed… De angst regeert dus, wie bang is om te bewegen kan bijvoorbeeld denken:

pijn is een waarschuwing, dus mijn rug moet beschadigd zijn…

ik voel duidelijk dat het niet goed zit…

als ik te veel beweeg kan ik verlamd raken…

pas als ik echt geen pijn meer heb, kan ik weer gaan bewegen…

als ik méér beweeg voel ik méér pijn, dat is niet goed…

Bij rugpijn geldt dit allemaal niet. Als de arts de diagnose ‘aspecifieke rugpijn’ heeft gesteld, kunt u ervan uitgaan dat u uw rug op een normale manier kunt belasten. U hoeft niet extra voorzichtig te zijn. Sterker nog: het is voor uw rug beter om zo normaal mogelijk te blijven bewegen, ondanks de pijn. Het blijkt dat u hierdoor het beste herstelt en vaak verdwijnen de klachten al na een paar dagen of weken.

Onjuist – Zware dingen tillen veroorzaakt rugpijn

Het gaat er niet noodzakelijkerwijs om hoeveel je tilt, maar hoe je tilt. Het spreekt voor zich dat je niet in je eentje een zware kast moet gaan tillen, want dat is vragen om rugpijn. Maar als je de juiste til-techniek gebruikt, kun je een hoop ellende met je rug voorkomen. Voor het tillen ga je door je knieën met een rechte rug. Strek je benen om het object van de grond te krijgen. Buig of draai tijdens het strekken van je benen niet je rug.

Onjuist – Je moet in bed blijven liggen tot de rugpijn weg gaat

Als de pijn in je rug is veroorzaakt door bijvoorbeeld een val, dan is het verstandig om te rusten. Maar het is een mythe dat je in bed moet blijven liggen. Uit onderzoek blijkt dat mensen die na acute rugpijn bedrust houden, veel langer last hebben van rugpijn dan mensen die op een normale en rustige manier doorgaan met hun dagelijkse activiteiten. Langdurig liggen kan de rugpijn dus zelfs verergeren.

Onjuist – Dunne mensen krijgen geen rugpijn

Dat mensen met overgewicht eerder last van rugpijn krijgen, wil niet zeggen dat slanke mensen geen last hebben van rugpijn. Iedereen kan rugpijn krijgen. Het is zelfs zo dat te dunne mensen meer kans hebben op rugpijn, omdat ze last krijgen van botontkalking. Hierdoor worden botten broos en breekbaar.

Onjuist – Rugpijn kwam ineens uit het niets

Meeste mensen komen met rugpijnklachten nadat ze ‘iets’ gedaan hebben; iets opgetild, voorovergebogen of simpelweg uit bed zijn gestapt. En mensen denken: Aangezien ik daarvoor geen rugpijn had dan moet het komen van… Vul zelf maar in. Fysieke activiteit is alleen de trigger voor pijn maar geen oorzaak. Dat is hetzelfde als wanneer je zegt dat in een kamer vol gas een lucifer de oorzaak is van explosie. Maar het zal beter zijn om te zeggen dat een lucifer de kamer vol gas ontvlamde, maar de oorzaak lag ergens anders.

Dat is ook zo met rugpijn waarvan men denkt dat het veroorzaakt wordt door een ‘verkeerde beweging’. Je moet eerst kijken waar het probleem ligt, anders zal elke mogelijke beweging rugpijn kunnen veroorzaken.

Onjuist – Rugpijn betekent dat er iets mis is met de rug!

Mensen denken dat de oorzaak van rugpijn moet liggen aan de zwakke rug, botten of spieren. Dat is niet altijd zo. Er kunnen andere oorzaken liggen aan rugpijn. Het stressniveau als ook de eetgewoontes kunnen soms rugpijn veroorzaken en daarbij hoeft niets mis te zijn met je ruggengraat, wervels, spieren of gewrichten. Deze oorzaken kunnen tevens de rugpijn verergeren.

Onjuist – Rugpijn heeft altijd een duidelijke, lichamelijke oorzaak

Een misverstand is dat rugpijn altijd een aanwijsbare lichamelijke oorzaak heeft. Een enkele keer hebben rugklachten inderdaad een duidelijke beschadiging als oorzaak, zoals een hernia, dus een beknelde zenuw. Maar in verreweg de meeste gevallen kan de arts niet precies aangeven waar uw klachten vandaan komen. De kans is dus groot dat de huisarts geen duidelijk antwoord kan geven op uw vraag: ‘Wat is er mis met mijn rug?’

Onjuist – rugpijn is een ernstige aandoening

Het tweede misverstand is dat rugpijn een ernstige aandoening is. Dit lijkt een beetje op het eerste: veel mensen met rugpijn zijn bang dat er een ernstig probleem is, dat het ‘goed mis’ is. Ze denken dat hun rug is beschadigd of dat ze een gevaarlijke aandoening hebben die de rugpijn veroorzaakt. Heel wat mensen met rugklachten zijn om deze reden bang dat ze verlamd en gehandicapt kunnen raken.

Gelukkig is zelden sprake van schade aan de rug of van een gevaarlijke aandoening die de rugpijn veroorzaakt. Ook als de pijn hevig is en zelfs als u veel moeite heeft met bewegen, is de kans op ernstige schade erg klein.

“Ik vond het moeilijk te geloven dat er niets ernstigs aan de hand was. Ik kwam nauwelijks overeind! Ik had al angstvisioenen dat ik in een rolstoel zou belanden… Toch bleek de huisarts het goed gezien te hebben. Met een paar dagen rustig aan doen, pijnstillers en stapsgewijs weer actiever worden ging het snel beter. Ik heb nu – twee maanden later – nergens meer last van en ben weer net zo actief als voor die tijd…”

Onjuist – Huidige pijn heeft niets te maken met pijn van vorige keer!

Veel mensen denken dat de pijn van nu niets te maken heeft met de pijn in het verleden. In het verleden had je rugpijn omdat je verkeerd uit je bed gestapt was en nu is de oorzaak dat je zware meubilair hebt getild.

Voor de meeste mensen is dat zo. Pijn werd vaak door verschillende zaken getriggerd. Daarom linken mensen bepaalde pijn met de gebeurtenis maar vaak ligt de oorzaak dieper en is deze hetzelfde bij alle gebeurtenissen; of je nu uit bed stapt of een doos optilt.

Als we kijken naar de kamer vol gas dan weten wij dat gas de oorzaak is van explosie en niet van de lucifer of de mobiele telefoon die afging en daardoor een vonk gaf.

Zo is het ook met rugpijn. Wanneer de omstandigheden gecreëerd zijn in jouw lichaam door tal van redenen, is de rug zodanig verzwakt dat heel veel dingen rugpijn kunnen triggeren. Deze dingen zijn alleen maar een vonk dat gas laat ontploffen

Onjuist – Zonder röntgenfoto kan de arts niet weten of de rug beschadigd is.

Meestal stelt de huisarts de diagnose ‘aspecifieke lage rugpijn’. Veel mensen verwachten dat ze bij rugpijn doorverwezen worden naar het ziekenhuis voor een MRI-scan of toch minstens een röntgenfoto. Dat is echter zinloos. Het blijkt namelijk dat bij veel mensen afwijkingen aan de rug te zien zijn: zaken die net even anders zijn dan normaal. Toch hebben de meeste mensen met deze ‘afwijkingen’ geen klachten. Het omgekeerde kan ook: mensen met ernstige rugklachten waarbij geen afwijkingen op de röntgenfoto of de scan te zien zijn.

Meestal kan de huisarts de diagnose stellen naar aanleiding van vragen over de plaats van de pijn, de uitstraling, het begin van de pijn, de duur, of u naast de rugpijn nog andere klachten heeft en daarnaast eventueel door lichamelijk onderzoek. Pas als hij of zij niet helemaal zeker is, zult u worden doorverwezen naar een medisch specialist.

Onjuist – als je al jarenlang last hebt van rugprijn kom je er nooit meer vanaf.

Dat is niet waar: ook langdurige rugpijn kan effectief worden aangepakt. Voor mensen die al heel lang rugpijn hebben, is dat moeilijk te geloven: ze zijn zich in de loop van de tijd machteloos gaan voelen. Vaak zijn ze al bij veel artsen en andere (alternatieve) hulpverleners geweest, zonder dat ze van de rugpijn zijn verlost.

De aanpak van rugpijn is eigenlijk heel eenvoudig: u bouwt stap voor stap allerlei activiteiten weer op, die door de rugpijn in het slop zijn geraakt: huishoudelijke klusjes, hobby’s, sociale contacten, werken, sporten en bewegen enzovoort. De praktijk is vaak minder eenvoudig. Om die reden is het zaak te zorgen dat u goed wordt begeleid, liefst door uw huisarts, een fysiotherapeut en eventueel een psycholoog – dat laatste vooral als u veel last heeft van stress of angst voor de pijn of schade aan uw rug.

Onjuist – Met rugklachten kun je niet gaan werken

Veel mensen denken dat rugklachten te maken hebben met het werk. Dat kan inderdaad zo zijn: een bureaustoel kan verkeerd afgesteld staan, een verpleegkundige moet vaak tillen enzovoort. Als u denkt dat uw werk of de werkplek een rol speelt bij uw rugklachten, is het van belang dat u dit bespreekt met de bedrijfsarts. Deze kan (laten) uitzoeken of uw werk inderdaad een rol speelt en u eventueel advies geven over aanpassingen. Maar: lange tijd verzuimen is een valkuil. Hoe langer u wacht, hoe moeilijker het zal worden de draad weer op te pakken. Bovendien: uw rug wordt er niet beter van als u niet werkt, integendeel. Snel weer gaan werken, met de steun van de bedrijfsarts en uw leidinggevende, is voor uw rug beter.

Onjuist – Als rugpijn niet ‘tussen de oren zit’, heb je ook niks aan een psycholoog.

Rugpijn zit niet ‘tussen de oren’: u heeft werkelijk pijn en dat heeft een lichamelijke oorzaak, ook al is het bij ‘aspecifieke lage rugpijn’ niet duidelijk wat die oorzaak precies is. Toch zitten er ook ‘psychische kanten’ aan rugpijn. Dat zijn de gedachten die u over uw rugklachten heeft en de gevoelens die deze klachten oproepen. Deze gedachten en gevoelens kunnen uw rugpijn beïnvloeden en in stand houden. U kunt bijvoorbeeld erg bang zijn voor bepaalde bewegingen omdat u denkt dat deze bewegingen uw rug beschadigen. Door deze angst gaat u verkrampt bewegen – en dat maakt uw klachten alleen maar erger.

Een psycholoog kan bij dit soort problemen helpen. Hij of zij kan samen met u nagaan welke gedachten u over uw rugklachten heeft en beoordelen of deze gedachten feitelijk juist zijn. Door dit inzicht zult u beter in staat zijn op een nuchtere manier over uw rugpijn te denken en er dus ook nuchter mee om te gaan.

Onjuist – als je rugpijn hebt, moet je je rug ontzien.

Pijn is in de meeste gevallen een alarmsignaal. U moet dan stoppen met wat u aan het doen bent, anders kunt u schade aan uw lichaam toebrengen. Met lage rugpijn is dit meestal niet het geval. Als de arts de diagnose ‘aspecifieke rugpijn’ heeft gesteld, dan kunt u ervan uitgaan dat u uw rug op een normale manier kunt belasten. Sterker nog: het is voor uw rug veel beter als u zo normaal mogelijk blijft bewegen, al doet dat pijn. Bewegen (fietsen, lopen, het huishouden) en het oefenen van bepaalde spieren (bijvoorbeeld het sterker maken van de rompspieren) helpen om de pijnklachten uiteindelijk te verminderen. Door bewegingen uit de weg te gaan bereikt u het tegenovergestelde: u houdt uw klachten juist in stand.

Onjuist – sporten is gevaarlijk als je rugpijn hebt.

Welnee, sporten is juist goed voor mensen met ‘aspecifieke lage rugpijn’ zoals gewone rugpijn officieel heet. Het is alleen zaak om het rustig op te bouwen: het advies om meer te gaan bewegen betekent niet dat u een marathon moet lopen of meteen de tennis- of de squashbaan op moet.

Een sport kan op verschillende manieren worden gedaan. Hardlopen kan betekenen dat u een paar keer per week een half uurtje jogt. Dat is wat anders dan in training te gaan voor een hardloopwedstrijd van 10 kilometer. U kunt bij elke sport een niveau kiezen dat bij u past. Vraag eventueel advies aan de huisarts, oefentherapeut Cesar of Mensendieck of fysiotherapeut.

Voor veel mensen werkt het goed om het bewegen te integreren in het dagelijks leven: u gaat voortaan op uw fiets naar uw werk of het station, u werkt regelmatig in de tuin of u neemt de trap in plaats van de lift.

Onjuist – De rug is erg kwetsbaar, daarom zijn er zoveel mensen met rugklachten

De rug is allerminst kwetsbaar. Door de bouw van de rug – de slimme opbouw van de wervelkolom en de spieren, pezen en banden die deze op zijn plaats houden – is deze juist erg sterk. Zoals artsen het zeggen: de rug is een van de sterkste ‘structuren’ in het lichaam. Dat moet ook wel want de rug houdt ons lichaam overeind, letterlijk: zonder de wervelkolom zouden we een zielig hoopje mens zijn. Geen zorgen dus: uw rug kan heel wat hebben.

Bronnen: Medisch A-Z, WebMD, Gezondheidsplein, elsevier, Massage professionals.nl

fabels en feiten

Rugkussens, Zitkussens

McKenzie Lendenrol dik 13 cm

€24.95 In winkelmand

Rugkussens, Zitkussens

McKenzie Lendenrol D-rol

Waardering 5.00 uit 5

€24.95 In winkelmand

Rugkussens, Zitkussens

McKenzie Opblaasbare lendensteun

Waardering 5.00 uit 5

€18.50 In winkelmand

Wigkussens, Zitkussens

Zitwigkussen Medibasics®

Waardering 4.60 uit 5

Vanaf: €19.95 Opties selecteren

Wigkussens, Zitkussens

Zitwigkussen Comfortex®

Waardering 4.56 uit 5

Vanaf: €34.95 Opties selecteren

Wiebelkussens

Hoes Wiebelkussen Balkussen Dynair 36cm

€17.95 In winkelmand

Rugkussens

McKenzie Lendenrol Slimline

€23.95 In winkelmand

Aanbieding! Wiebelkussens, Zitkussens

Naaldpomp TOGU

€7.95 €4.95 In winkelmand

Zitkussens

McKenzie Stuitbeenkussen

Vanaf: €38.95 Opties selecteren

Wiebelkussens

Jumper Togu Mini

€109.50 In winkelmand

Rugkussens

Airgo Rugkussen Togu

€81.95 In winkelmand

Rugkussens

McKenzie Superrol Rugkussen

Waardering 5.00 uit 5

€33.95 In winkelmand

Wiebelkussens, Wigkussens

Wiebelkussen Kind Premium Kids 33cm

€36.30 In winkelmand

Wiebelkussens, Wigkussens

Dynair Comfort Wigkussen 36x37cm

€54.95 In winkelmand

Rugkussens, Zitkussens

McKenzie Lendenrol dun 10cm

€23.95 In winkelmand

The post Feiten en fabels over rugpijn appeared first on Zitwigkussens.nl.

from Zitwigkussens.nl https://www.zitwigkussens.nl/rugkussen/feiten-en-fabels-over-rugpijn/ via https://www.zitwigkussens.nl

[hetrodevaandel]

OPGELET! DE BEVOLKINGSUITWISSELING WORDT WET!

Het is mogelijk dat er lezers zijn die nog steeds niet geloven dat de wereldelite bezig is met een bevolkingsuitwisseling. Een uitwisseling waar Europa het slachtoffer van gaat worden. Misschien dat er een aantal mensen zijn die denken dat onze beweringen in de artikelenreeks "Multi-Culti Eindstation" overdreven waren. Dat we een te donker scenario schilderden. Intussen moeten we helaas mededelen dat de Verenigde Naties (VN) bezig zijn de bevolkingsuitwisseling formeel door te voeren. Nog dit jaar moet de hele zaak zijn beslag krijgen, zodat de plannen in de komende jaren kunnen worden uitgevoerd. Hoe dit alles in zijn werk zal gaan zullen we hieronder uitleggen. We kunnen vooraf al vast wel een ding zeggen; het is nog erger dan we al dachten.

 Zo als we al eerder aangaven is de elite over gegaan tot de bevolkingsuitwisseling om twee redenen. Ten eerste wil men de migranten gebruiken als goedkope werkkrachten. De plannen gaan immers uit van het wereldkapitalisme, dus zal er altijd een geld kant aan zitten. Maar de tweede reden is misschien nog wel veel belangrijker. Men wil de migranten gebruiken om Europa te verzwakken, de Europese volkeren te ondermijnen, en om eindeloos verdeel en heers spelletjes mee te kunnen spelen. Het einddoel is een verzwakt Europa met een soort eenheidsworstbevolking, dat kan worden gebruikt voor een grote oorlog tegen Rusland. Wij gebruiken ook met opzet het woord migranten en niet vluchtelingen, omdat het bij de bevolkingsuitwisseling, die nu geformaliseerd wordt, om migranten gaat die zullen blijven. Echte vluchtelingen kunnen immers terug, als de reden voor de vlucht is opgeheven. Wat er nu op Europa afkomt zijn dus migranten, in veel gevallen figuren waar men in de landen van herkomst graag van af wil.

 Hoe zal de formalisering van de uitwisseling in zijn werk gaan? Centraal staat een zogenaamd pact dat door de Verenigde Naties (VN) is opgesteld. Het pact heet Global Pact for Migration, en het heeft als doel om in de komende jaren op een “geordende” wijze meer dan 100 miljoen mensen uit Afrika en andere continenten naar Europa te laten verhuizen. Het pact is intussen in juli ondertekend door 191 landen, waaronder Duitsland en Nederland. Alleen de Verenigde Staten en Hongarije hebben geweigerd om het pact te tekenen. In december 2018 zullen de plannen in het pact officieel van start gaan. Voor dat we een oordeel geven is het goed om te kijken wat er precies in het VN pact staat.

 De bedoeling is dat de migratie makkelijker en veiliger wordt. Men is in 2015 al met de uitwisseling begonnen, maar omdat er veel kritiek kwam, wil men geen herhaling van de stromen migranten aan de grenzen, de smokkel over zee, en de zichtbaarheid van het binnenkomen van de vooral jonge mannen, die de voorhoede van de grote stroom vormden. Het moet nu allemaal veel meer geruisloos gaan, zodat de miljoenen kunnen binnentrekken zonder dat we het in de gaten hebben. Om dit te bereiken zal er heel anders naar vluchten en migratie worden gekeken. In het verleden moesten vluchtelingen nog aantonen uit een oorlogs- of geweldssituatie te komen. Met andere woorden; ze moesten kunnen aantonen dat ze vreesden voor hun leven. Onder de nieuwe regels is dat niet meer nodig. Een potentiële migrant hoeft alleen nog maar te zeggen dat hij of zij in een moeilijke situatie verkeerd. Dat is voldoende om de deuren naar een Europees land naar keuze open te zetten.

 In de praktijk zullen dat altijd de landen zijn met de beste sociale stelsels; dus Duitsland, Frankrijk, Groot Brittannië, de Benelux landen en Scandinavië. De migrant kan dus kiezen, en hoeft ook niet meer op gammele bootjes over te steken naar Europa. Hij of zij kan gewoon ingevlogen worden. Makkelijker kan het dus niet. Verder zullen deze migranten papieren krijgen, zodat de illegaliteit wordt opgeheven, en heeft men ook recht op sociale uitkeringen. Op termijn komen daar natuurlijk ook huizen, huisraad en natuurlijk gezondheidszorg bij. Wie dit allemaal gaat betalen is niet moeilijk te raden. We zien nu al de BTW, een indirecte belasting, met 3% omhoog gaan volgend jaar. Er zal geen verschil meer gemaakt worden tussen echte vluchtelingen en economische migranten. Verder mogen ouders en kinderen niet gescheiden worden. Alleen in de uiterste gevallen kan iemand nog worden teruggestuurd. We dachten dat in 2015 de poorten waren open gezet, maar dat is niets vergeleken bij wat er nu op ons afkomt. Als men een formule voor chaos wilde ontwikkelen is dat aardig gelukt.

 We moeten hier nog wel bij vermelden dat het pact niet bindend is voor de landen die tekenen, en dat ook de soevereiniteit niet zal worden aangetast. Dat betekend echter niet dat we nu opgelucht kunnen adem halen. Men heeft het pact met opzet niet bindend gemaakt. Dit betekend namelijk dat parlementen er niet over kunnen praten, en ook niet stemmen. Regeringen kunnen het gewoon invoeren, zonder verdere discussie. Men heeft het dan over een zogenaamde ‘soft law’, een zachte wet. Maar daar moeten we wel bijzeggen dat een soft law heel snel een gewone wet kan worden, als de omstandigheden er om vragen. Kortom; het is weer een toonbeeld van westerse democratie, er wordt ons iets opgedrongen zonder dat we daar een mening over mogen geven. Het spel kan eigenlijk niet smeriger gespeeld worden. Als klap op de vuurpijl vermeldt het pact ook nog dat de tekenende landen hard moeten optreden tegen iedereen die zich tegen de overeenkomst verzet.

 Nu is het dus allemaal duidelijk. Men gaat hele hordes vreemdelingen naar Europa halen, die eigenlijk geen reden tot vluchten hebben, en ons continent in chaos zullen storten. De hele operatie zal honderden miljarden Euro’s kosten, die door de Europese burgers moeten worden opgebracht. Nu al zien we de chaos in Duitsland en de stijgende criminaliteit. Als het aantal migranten nog verder oploopt stevenen we af op een regelrechte ramp. Geen natuurramp, maar een ramp veroorzaakt door de westerse politieke elite.

 Het hele plan is totaal onacceptabel en we moeten het dan ook massaal afwijzen. Ten eerste is het economisch niet op te brengen. Als al deze vreemdelingen geld gaan krijgen raakt de kas op een zeker moment leeg. Ze zullen dan alleen nog maar hulp in goederen kunnen krijgen, maar daar komen ze natuurlijk niet voor. Als de geldkraan dichtgaat zal de hel zondermeer losbreken. Wat er dan gebeurd hebben we laatst in het klein kunnen zien, toen illegale Afrikaanse migranten de Spaanse grens aanvielen. Precies dat soort scènes zullen beelden van alle dag worden. En natuurlijk zal dat ook de soevereiniteit van de Europese landen aantasten. Het gaat immers om een fundamentele verandering, waar ook de toenemende islamisering een hoofdrol in gaat spelen. Kortom; Europa zal nooit meer hetzelfde zijn.

 Ieder weldenkend mens zal de risico’s en de schaduwkanten van dit soort plannen zien. Maar het criminele tuig dat zich de politieke elite noemt heeft hier geen interesse in. Men wil alleen het eigen project doordrijven, wat de kosten ook mogen zijn. Hiermee is voor ons het punt bereikt waarop we zeggen; tot hier en niet verder. We laten onze landen niet afpakken of kapot maken door een stel volkverraders, en hordes migranten die hier niets verloren hebben. Er zijn al genoeg slachtoffers gevallen. Het enige antwoord op dit criminele plan is verzet. Verzet tegen de politieke elite, tegen dit pact, tegen de illegale massamigratie en tegen de islamisering. Als we niet massaal in verzet komen hebben we straks geen leven meer.

 Om dit verzet op gang te krijgen is het belangrijk om deze informatie zo breed mogelijk te verspreiden. De elite wil hun plan in de schaduw uitvoeren. Laten we er voor zorgen dat dit ze al vast niet gaat lukken. Praat dus met iedereen om je heen. Leg uit wat men van plan is, en wat dat voor ons allemaal gaat betekenen. Schets een beeld van het vernietigde Europa dat het gevolg zal zijn van deze gelegaliseerde bevolkingsuitwisseling. Laat je niet het zwijgen opleggen, dat is immers wat de politieke elite van plan is. Iedereen die wordt aangevallen heeft het recht om zich te verdedigen. Van dat recht zullen we dan ook gebruik maken. Laat je ook niet bang maken, de volksverraders grossieren in angst om het verzet te breken. Trap daar dus niet in. Als we massaal opstaan om deze bedreiging, misschien kunnen we zelfs van een oorlogsverklaring spreken, het hoofd te bieden, verlammen we onze vijanden van de politieke elite. Dan valt het hele onzalige kaartenhuis in elkaar.

 We hebben het al vaak gezegd, en zullen dat ook blijven doen; WE HEBBEN HET ZELF IN DE HAND. Als wij het allemaal willen komt er vandaag nog een einde aan de migratie en Multi-Culti waanzin. Dan gaan de poorten van Europa dicht en kunnen we orde op zaken stellen. Sluit dus de  rijen, en breng het verzet op gang. De toekomst van een vrij en onafhankelijk Europa hangt van ons allemaal af. Een Europa waar onze identiteit, onze veiligheid en onze tradities gewaarborgd zijn. We mogen niet wachten tot het te laat is, de tijd van handelen is nu aangebroken.

[viagraerectiledysfunction1-blog]

Viagra kopen: de beste tips om goedkope Viagra te kopen Ονλινε

Een medicijn zoals Viagra is een van de meest gewilde producten op het net. Om voorop te blijven in de competitie die inhoudt dat veel online Viagra verkopers, verschillende hulpmiddelen zoals zoekwoorden optimalisatie, terug links etc zijn opgenomen.

Viagra is de sleutel. Het is gewoon logisch dat een persoon die graag Viagra kopen het woord 'Viagra' in zijn zoektocht naar de erectiestoornissen drug online zou gebruiken. Zelden zou een sleutel in een woord zijn dat geen verband houdt met Viagra als hij Viagra wil kopen. Zou jij? Wat doet een Viagra-verkoper, rekening houdend met dit specifieke  viagra kopen psychologische aspect van de kopers? Ik zou proberen om te prenten in de inhoud van zijn site, woorden als Viagra, kopen Viagra, kopen online Viagra, goedkoop Viagra, Viagra online, scherp geprijsde Viagra en een overvloed aan dergelijke zoekwoorden die miljoenen kopers te gebruiken, terwijl er door Google of Yahoo search. En goed, ze zijn slechts een van de weinige manieren om Google en de zoekmachines te trakteren om de positie van uw site te verbeteren.

Wel, wat betekent dit allemaal? Simpel gezegd, kan een illegale Viagra venter, Wie levert u niets over de drug Mechanisms, voordelen, bijwerkingen, dosering, opslag informatie en andere vitale informatie Dat zijn een 'must-know' voor een Viagra gebruiker de bovenste rang in Viagra zoeken bezetten voor google, yahoo of msn, door gebruik te maken van de technieken voor zoekmachineoptimalisatie.

Controleer het zelf en u zult verrast zijn over de schade die is aangericht, met behulp van de tool voor verkeerde doeleinden. Ga door 'Viagra' of 'buy Viagra' search in Google en u zult zien dat meer dan de helft van de sites die komen in de eerste pagina Have Buy Viagra, kopen goedkope Viagra, korting Viagra, Viagra Online, beste prijs, Best Place to Koop Viagra etc. geschreven over de hele pagina, en ja, ze vergeten niet om een ​​link naar de apotheken te geven waar je alleen de beste en goedkope Viagra kunt kopen.

Maar ze vermelden nooit de indicaties, contra-indicaties, geneesmiddelinteracties, bijwerkingen, veilig drugsgebruik et al. Welnu, een advies, vertrouw ze niet.

Heb ik je in een dilemma geplaatst? Je kunt net zo goed mij vragen, wie te vertrouwen en waar Viagra te kopen?

De meeste mensen die Viagra online bestellen voor een of andere speciale reden of de andere; als je niet het lef hebt om met een recept de winkel op te lopen om Viagra te kopen of er zijn geen gewone apotheken in de buurt. Laten we vernietiging van het geval van de illegale Viagra kopers, kopen Viagra zonder voorschriften WHO Redenen voor de beste bij hen bekend zijn; Ik maak me geen zorgen om hen.

Voor zover mijn ervaring gaat, zijn het niet de sites met de Viagra, de beste Viagra, de beste Viagra online en met de expert die u de informatie zal geven. Ze zijn niet minder dan de touts leurden illegale vervalsingen in de berm; Vermijd ze als je een pest of een epidemie pleegt. Zoek altijd naar sites met authentieke Viagra-informatie.

[yllphets-blog]

Nieuwe Accu HP HSTNN-DB5D 11.1V 42WH laptop accu

Wanneer een HP HSTNN-DB5D Batterij Voor Laptop ouder wordt, gaat de accucapaciteit achteruit. Dit betekent dat een volle accu steeds sneller leegloopt. Dit los je gemakkelijk op door jouw HP HSTNN-DB5D laptop accu te vervangen. Wil je een kwalitatief goede laptopaccu, maar dan voordeliger en met langere garantie?Reis je veel? Dan kan een extra laptopaccu handig zijn. Zo heb jij altijd en overal stroom. Vind hier jouw laptopaccu via het model- of typenummer van jouw laptop.BATTERIJ HP HSTNN-DB5D HSTNN-W02C laptop accu

Laptop accu /  Batterij Voor HP /  Batterij HP HSTNN-DB5D

Voor eventuele vragen kunt u contact met ons opnemen.

PL: Tanie Baterie do HP HSTNN-DB5D, Zasilacze do laptopa na baterielaptopow.pl w sklepach internetowych.

FR: Acheter batterie HP HSTNN-DB5D, Nouvelle Batterie HP HSTNN-DB5D - Détails du produit Batterie pour HP HSTNN-DB5D

NL: HP HSTNN-DB5D Batterij.Online winkelen bij ACCU-PC.nl: Hoge kwaliteit batterij, adapter, PSU, GSM of Tablet PC Accessoires

Batterijcapaciteit:42WH

Batterijvoltage : 11.1V

Accu's Geschikt voor modellen

HP BL06XL

Dit product is ook bekend als:

Batterij Voor Laptop BL06XL

,

Batterij Voor Laptop HSTNN-DB5D

,

Batterij Voor Laptop HSTNN-W02C

,

Batterij Voor Laptop 722236-2C1

,

Batterij Voor Laptop 722236-171

,

Batterij Voor Laptop 722297-001

,

Waarom Winkelen bij accu-pc.nl Dank u voor uw bezoek aan accu-pc.nl, waar u duizenden producten kunt vinden die worden aangeboden voor ongelooflijke groothandelsprijzen, is onze visie om mensen wereldwijd beter in staat te stellen om online te kopen en verkopen. biedt inmiddels laptopaccu’s voor meer dan 10000 verschillende laptopmodellen.

HP HSTNN-DB5D Batterij Voor Laptop laadt niet op Als uw laptop accu niet oplaadt kan dit heel vervelend zijn. U kunt de laptop niet meer gebruiken los van de stroom en dit is juist vaak waar een laptop voor is aangeschaft. Hieronder vindt u een lijst met de meest voorkomende redenen waarom een laptop accu of laptop batterij niet oplaadt. De redenen staan op volgorde van waarschijnlijkheid waar 1 het meest waarschijnlijk is. Redenen dat een laptop accu niet laadt De adapter is defect Vaak laadt de HP HSTNN-DB5D laptop accu niet meer op omdat de adapter niet meer goed werkt. De adapter kan dan de laptop soms nog wel aanhouden maar heeft geen capaciteit om ook de accu nog op te laden. De beste manier om dit te testen is een andere adapter proberen. Met een andere, werkende adapter zou de accu wel gewoon op moeten laden. Indien de laptop adapter helemaal defect is en de accu is leeggelopen dan zal de laptop helemaal niet meer aangaan. Wij hebben een groot assortiment en u vindt bij ons altijd een passende laptop adapter. De accu is defect Als de adapter nog goed werkt en ook een nieuwe adapter hetzelfde probleem geeft dan is vaak de accu defect. Sommige fabrikanten leveren diagnose-software bij laptops waarmee u de staat van de accu kunt bekijken. Soms kan dit ook via de BIOS van uw laptop. Als uw accu al enige jaren oud is, is de kans vrij groot dat deze versleten en defect is. Een nieuwe laptop accu vindt u eenvoudig in onze webshop in ons ruime assortiment laptop accu's. De laptop is verkeerd ingesteld Sommige merken hebben een instelling dat de accu maar tot 60% of 80% opgeladen wordt. Op deze manier kan de levensduur verlengd worden omdat een lithium-ion batterij minder snel slijt op 60-80% dan op 100% lading. Deze instelling kunt u meestal aanpassen in software van de laptop fabrikant. Soms staat hij ook in de BIOS van uw laptop. Als u deze optie uitschakelt zou de laptop door moeten laden tot 100%. De BIOS is niet up-to-date Heeft u een nieuwe accu aangeschaft of een nieuwe Windows geïnstalleerd en functioneert nu de accu niet? Dan kunt u een BIOS-update proberen om de accu weer aan de praat te krijgen. Instructies en downloads voor een BIOS-update vindt u altijd via de support/drivers pagina van de laptop fabrikant. De ACPI drivers moeten vernieuwd worden Bij Windows laptops zijn er altijd ACPI-drivers geïnstalleerd zijn die nodig zijn om de laptop batterij goed op te laden. Soms - met name bij een nieuwe accu of een update van Windows - kan het voorkomen dat deze vernieuwd moeten worden. Om dit te doen dient u eerste de HP HSTNN-DB5D Batterij Voor Laptop te halen. U kunt de drivers vervolgens via uw apparaat deïnstalleren en de laptop vervolgens weer met accu opstarten. Windows installeert automatisch nieuwe drivers die bij de batterij passen. De accu moet nog gekalibreerd worden Als u een nieuwe accu heeft aangeschaft moet deze in sommige gevallen de eerste keer nog gekalibreerd worden voordat deze tot 100% laadt. Om dit te doen laat u de accu leeglopen tot ongeveer 10% waarna u hem aansluit op de lader. Dan laadt u hem vol totdat hij stopt met opladen en laat u hem weer leeglopen tot 10%. Dit herhaalt u enkele keren en de accu zou dan steeds verder moet laden totdat deze uiteindelijk de 100% lading haalt. De ingang van de laptop is defect De plek waar je de adapter op de laptop aansluit is vaak een kwetsbaar punt van de laptop. Dit kan beschadigen wanneer de adapter in de laptop zit en er aan de kabel getrokken wordt of over de kabel gestruikeld wordt. Ook kan het bij een versleten accu of adapter zo heet worden dat er schade optreedt. Als u een nieuwe adapter heeft en zeker weet dat deze werkt kunt u kijken of het lampje dat aangeeft of de laptop oplaadt aangaat wanneer u de adapter aansluit. Is dit niet zo, dan is mogelijk de plug defect. Soms is de schade ook zichtbaar als u in de ingang van de laptop kijkt. Als de ingang defect is en de HP HSTNN-DB5D laptop accu is leeg dan zal de laptop helemaal niet meer aangaan. Het netsnoer is defect Het netsnoer is het snoer dat de adapter met de netstroom verbindt. Deze kabel is steviger en duurzamer dan de adapter zelf. Daarom gaat deze niet vaak kapot. Het kan voorkomen dat er een kabelbreuk plaatsvind als deze in een vreemde bocht ligt. Soms kan er ook een huisdier of een stoel schade aan het snoer aanbrengen. Controleer het snoer en probeer een alternatief snoer om uit te sluiten dat het netsnoer defect is. De laptop heeft een intern defect Er kan fysieke schade zijn aan het interne laadcircuit van de laptop. Hierdoor kan de laptop de stroom niet meer juist verdelen en kan de HP HSTNN-DB5D Batterij Voor Laptop niet meer worden opgeladen. Dit is zeer moeilijk te testen of te verifiëren. Meestal kan alleen een reparatiebedrijf een dergelijk defect vaststellen. De meest betrouwbare reparatie is in dit geval het vervangen van het moederbord van de laptop. Dit is echter een zeer prijzige reparatie en is vanwege de hoge kosten in veel gevallen niet meer de moeite waard bij laptops buiten de garantie.

Als u op zoek bent for Het merk Nieuwe laptop batterij bij de Meeste Voorkeur prijs, je bent op de Juiste Plaats. Snel desalniettemin aanvaardt! 1 jaar garantie, Hoge Kwaliteit, lage prijs !

0G33TT Dell Batterij Voor Laptop 86Wh, 14.8V, batterij voor DELL Alienware 17 18 17x 18x 86WH, Merknaam:Dell

0G05YJ Dell Batterij Voor Laptop 69Wh, 11.1V, batterij voor DELL Alienware 14 A14 M14X R3 R4 69Wh, Merknaam:Dell

C31-X402 Asus Batterij Voor Laptop 44wh, 11.1V, batterij voor Asus VivoBook S400 S400C S400CA S400E, Merknaam:Asus

AP13C3i Acer Batterij Voor Laptop 4850mah/54wh , 11.1V, batterij voor 3ICP7/67/90, Merknaam:Acer

[are-scared-of-revolution]

‘One drop of negro blood’

15 juli 2015

Lieve Mercedes,

Mooie eerste ontmoeting was dat tussen ons; jij druk in je ruim bemeten keuken met nog ruimer uitzicht op een dorpsachtig wijkje in Amsterdam waar ik vaak langs fiets zonder ooit geweten te hebben hoe intiem daar gewoond wordt; de oude Berlage, hij heeft de ‘bewuste arbeider’ toch maar mooi verheven; hoezo moest die met minder toe? Ik raak altijd weer ontroerd door die opwaartse gedachte, die niet alleen Nederlandse arbeiders maar ook zwarte en gekleurde Amerikanen in het verleden zo bepaald heeft.

Ook goed dat we ons samen met Annette in jouw keuken bogen over de begrippen die ik maar even aanduid als ‘verlegenheidswoorden’. Hoe noemen we onszelf? Jij was meteen uitgesproken: ‘Zwart, ik noem mijzelf een zwarte vrouw’, Annette aarzelde, zwart, bruin, gekleurd, en vertelde over haar latere tijd hier in Nederland, met die Surinaamse jeugd van haar in d’r benen, toen ze door de ‘echte zwarten’ niet zwart en radicaal genoeg werd bevonden op de hippe Amsterdamse toneelschool. Ik voel me altijd senang bij ‘gekleurd’ en ‘kleurling’, omdat ik niet geloof in de politieke verdeling die de ene helft van de mensheid ‘wit’ maakt en de andere helft ‘zwart’ – uit politieke overwegingen. Politiek is het hele leven niet – zou het in ieder geval niet moeten zijn. Zelfs het zo archaïsch klinkende ‘halfbloed’, met z’n rare _Blut und Boden-_ondertonen, reserveer ik grinnikend voor mezelf. Die gekleurde raciale helft en het kroeshaar, ooit intact, heb ik er bij de geboorte gratis bij gekregen, maar het blanke deel heeft mijn leven voor het overgrote deel getekend – mijn blanke (adoptie-)ouders, mijn Twentse jeugd, waarin alleen zusje en ik er zo overduidelijk anders uitzagen.

Toen kwam puntje bij paaltje, of beter gezegd, toen legden wij allemaal een hand op jouw keukentafel en moesten constateren: qua huidskleur ontlopen wij drieën elkaar niet veel. Schakeringen tussen roodachtig bruin en lichtbruin. Het is niet onze huid of ons ‘zijn’, maar ons bewustzijn dat ons vertelt hoe we ons noemen en welke redenen we daar voor willen geven. Mind over matter: zo zie ik het graag, hoe verschillend de uitkomsten voor ons drieën dan ook mogen wezen.

Vorige week naar de filmvoorstelling geweest van Sunny Bergman, Zwart als roet, in het Bijlmerparktheater, waar het publiek in overgrote meerderheid stevig anti-Zwarte Piet was – je merkte dat aan de reacties. Film viel me alleszins mee: ik had alleen maar boze aanklacht verwacht en grote woorden als ‘institutioneel racisme’ waar ik kregel van word omdat nog nooit iemand mij op bevredigende wijze heeft uitgelegd wat het is en hoe je het kunt detecteren in Nederland. Maar Sunny legt nu juist de nadruk op de niet-racistische intenties van het merendeel van de dienstdoende Zwarte Pieten – intenties die trouwens in de praktijk nog flink discriminatoir uit kunnen pakken.

Zwarte Piet wordt Piet: voor mij staat het vast, en ik heb zo het idee dat over een paar jaar heel Nederland eraan gewend is.

Meer moeite heb ik met het idee van ‘white privilege’ dat ook voorkomt in de film: natuurlijk bestaat het, iedereen die niet honderd procent blank is weet dat zoiets op de gekste momenten tegen je gebruikt kan worden, maar dat is een open deur. Moet ik als homo nu gaan vertellen over ‘heterosexual privilege’ – ook onder zwarte en gekleurde Nederlanders? Ga jij dan weer antwoorden met ‘the man’s privilege’ – ook waar, feministisch gesproken? Het idee moet toch zijn: niet het afschaffen van ‘white privilege’, maar ervoor zorgen dat zwart en gekleurd net zo goed en vanzelfsprekend delen in dat privilege – waarmee het begrip zijn betekenis verliest.

Wij gekleurden moeten omhoog – wat mij betreft hoeven de blanken niet per se omlaag. En dat brengt me weer bij dat mooie arbeidershofje van Berlage waar jij woont: wettelijke ongelijkheid moet bestreden – dat is in Nederland gebeurd – en daarnaast zullen groepen zichzelf moeten emanciperen, moeten verheffen. Dat kan alleen maar wanneer je niet alleen aanklaagt, maar ook jezelf en je lotgenoten ‘aanpakt’. Die trotse houding zag en zie ik soms nog bij de Amerikaanse burgerrechtenbeweging, ik heb die zelfbewuste rechte ruggen in Zuid-Afrika herkend, maar in Nederland kom ik het nog te weinig tegen.

De gemiddelde blanke is ons niet iets verschuldigd: wij moeten onszelf waarmaken, zonder altijd maar automatisch met beschuldigende vingers te wijzen.

Zie hier mijn schot voor de boeg. Een grote omhelzing, Stephan

Lieve Annette,

Laat ik vooropstellen dat ik echt gecharmeerd was van Stephan, maar toen ik zijn eerste brief las schrok ik echt van zijn opvattingen en heeft het mij de nodige tijd gekost om ervan te bekomen. Stephans manier van denken representeert de status-quo van het huidige discours over racisme in Nederland waarbij alles tegen de klippen op wordt weggerationaliseerd en ontkend. Al te vaak wordt duidelijk dat veel witte Nederlanders de koloniale en slavernijgeschiedenis niet onder ogen willen zien.

Wij gekleurden moeten omhoog – wat mij betreft hoeven de blanken niet per se omlaag

Pas na lang denken begin ik te begrijpen dat Stephan zwart noch wit is. En ook zeker geen halfbloedje zoals hij zich zelf noemde. Stephan, moet ik helaas vaststellen, is kleurenblind geworden door de doctrine van het gelijkheidsdenken. Hij is hoogstwaarschijnlijk opgevoed – zoals veel witte hoogopgeleide ouders hun kinderen hebben opgevoed en nog opvoeden – met de dringende boodschap dat er geen verschil gemaakt mag worden. Dit heeft geleid tot zijn veronderstelling dat niet onze huid ons maakt tot wie we ‘zijn’ maar ons bewustzijn. Helaas pakt de praktijk voor veel mensen met een niet-witte kleur vaak anders uit.

Als je geen verschillen mag en wil zien, dan kan onderzoek dat aangeeft dat institutioneel racisme wel degelijk bestaat nooit kloppen want iedereen is volgens het gelijkheidsdenken immers gelijk. Deze ontkennende houding raakt mij in het diepste van mijn ziel. Hoe kun je ontkennen dat de racistische beeldvorming, die witte mensen eeuwenlang over zwarte mensen ontwikkeld hebben, geen impact meer heeft op de hedendaagse beeldvorming over de zwarte mens? De nieuwe DSM 5heeft nu formeel het post traumatic slave syndrome opgenomen in haar diagnostiek. Dat geeft aan dat er van generatie op generatie nog gedrag wordt doorgegeven dat psychisch leed veroorzaakt, waardoor de kans dat je in een gedepriveerde positie terechtkomt toeneemt. Dat in de Amerikaanse pers het racistische gedrag van de politie al meermalen is vergeleken met de lynchpartijen ten tijde van de slavernij mag duidelijk maken dat de beeldvorming van wit over zwart nog steeds zijn werk doet.

Tja, en dan Stephans sceptische houding ten aanzien van white privilege. Ik vind het echt moeilijk om te lezen dat hij stelt dat de gemiddelde blanke ons niets verschuldigd is. Zolang de overheid geen bijdrage levert aan een vorm van ontspanningspolitiek en uit naam van de natie excuses aanbiedt over de slavernij zal deze last uit het verleden als een etterende wond voortduren. Ook de Duitsers van nu valt niets te kwalijk te nemen. Toch dragen zij een enorme last met zich mee omdat hun voorouders verantwoordelijk waren voor de moord op miljoenen joden. De Duitse overheid is zich daar ook van bewust. In Zuid-Afrika hadden we de waarheidscommissie en in Engeland moest de campagne They are here because we were there de collectieve kennis over het koloniale verleden binnen de samenleving vergroten. Maar onze Nederlandse overheid zwijgt al generaties lang in alle talen over de wrede geschiedenis in de (voormalige) overzeese gebiedsdelen, waaronder slavernij. En nu zitten we met de gebakken peren en weet ook de huidige witte zittende macht – studenten, leerkrachten, politici, media – zich geen raad met deze erfenis.

We weten alle drie dat de groep zwarte Nederlanders die succesvol is beperkt in omvang is. En wij drieën kennen allemaal de moeite waarmee dit succes niet zelden gepaard gaat. Zolang er op allerlei plekken in de samenleving nog sprake is van mindbugs (onbewuste voorkeur voor de eigen soort) dan kunnen we nog zo met een rechte rug rondlopen, maar de mindbugs krijg je daarmee niet omver.

Nu is het aan jou de beurt om te schrijven en ik wens je dat je er meer plezier aan beleeft dan ik. Ik heb aan Stephans brief en aan het schrijven van de mijne een zwaar en treurig gevoel overgehouden. Ondertussen houd ik mij maar vast aan de grote omhelzing waarmee hij zijn brief ondertekende.

Liefs, Mercedes

Lieve Stephan,

Ik heb net jouw brief en die van Mercedes herlezen. Mooi hoe je onze middag beschrijft: dat gezellige, kleurrijke huis van Mercedes, wij drietjes aan haar grote ronde tafel, de schoorvoetende kennismaking tussen jou en haar en aan het einde van de bijeenkomst drie handen op een tafelblad en de constatering van een zeer gering kleurverschil. Alle drie ‘ __coloured_ ’,_ zoals ze het in Zuid-Afrika noemen.

Ik heb geen moeite met mijn kleur. Ik bewoon de binnenkant van mijn lichaam en kom de kleur van mijn huid alleen tegen als ik in de spiegel kijk. En ja, heel soms zie ik hem terug in de ogen van anderen, maar die mensen streep ik zonder pardon van mijn lijstje af. ‘Mind, almost no matter’ ben ik als het gaat over mijn kleur. Mercedes, je keurde het af dat Stephan veronderstelt dat niet onze huid ons maakt tot wie we ‘zijn’, maar ons bewustzijn. Is de gedachte dat onze huid ons zou maken tot wie we zijn niet in de grond racistisch? Bedoel je niet te zeggen dat in de wijze waarop anderen ons zien en bejegenen huidskleur een rol speelt? Maar dan zegt Stephan toch niets verkeerds?

Ik weet dat je je erg gekwetst voelt door wat er is gebeurd rond het Zwarte Piet-debat, waarvan je een van de aanjagers was. Zoals die potsierlijk racistische uitingen die opdoken op internet. Maar ik herken het racistische Nederland dat je beschrijft niet en dat maakt dat ik me afvraag of je de situatie goed inschat. Het beeld dat je schetst, roept associaties op met het Zuid-Afrika van de apartheid of het zuiden van de Verenigde Staten van voor de burgerrechtenbeweging. En dat terwijl ik ervan doordrongen ben dat er van alles beter moet als het gaat om minderheden in Nederland. Ik kies het woord minderheden bewust en met enige schroom, omdat je zo fel reageerde op Stephan, maar ik denk werkelijk dat jonge moslimmannen (bijvoorbeeld) meer worden gediscrimineerd dan jonge zwarte mannen. En ik hoor niet tot de groep ‘ontkenners’, of zoals jij ze noemt: gelijkheidsdenkers.

Ik heb jarenlang mijn brood verdiend met vormen van diversiteitswerk in de kunstensector en ik heb veel gewerkt in Amsterdam-Zuidoost en -West. Natuurlijk is er sprake van discriminatie van gekleurde mensen. Maar dat is echt iets anders dan het institutionele racisme van de apartheid of het ‘whites only’ in bussen, diners en andere openbare gelegenheden in de Verenigde Staten. Door de overheid ingesteld en gehandhaafd racisme. Ik hoorde Ellen Ombre eens zeggen dat ze haar ‘voormoeder’, die een slavin was, niet boos wilde maken door zich haar leed toe te eigenen, terwijl ze bij haar vergeleken in een weelde van vrijheid, mogelijkheden en welstand leeft.

Ik denk werkelijk dat jonge moslimmannen (bijvoorbeeld) meer worden gediscrimi­neerd dan jonge zwarte mannen

Wel is er sprake van belangengroepen, die elkaars etniciteit en cultuur (generatie, gender, opleidingsniveau) herkennen, elkaar aannemen als er baantjes te vergeven zijn, elkaar de hand boven het hoofd houden en elkaar bevoordelen. White privilege. Of male, young, western, hetero, healthy privilege. Degenen die in de minderheid zijn moeten opboksen tegen de meerderheid. En dat kan een vuile strijd zijn, diep onrechtvaardig ook.

Over de VS kan ik niet veel zeggen. Ik weet dat daar onder blanken (bij twintig procent van hen, las ik) nog een virulente en agressieve vorm van racisme voorkomt, die uitdagend wordt geventileerd. En dat arme zwarten in ellendige omstandigheden verkeren. Dat het feit dat iedereen in het bezit kan zijn van een vuurwapen elke botsing potentieel levensgevaarlijk maakt. En dat er een onderklasse van zwarte mannen bestaat die prat gaat op crimineel gedrag en zich ernstig misdraagt tegenover vrouwen. Kijk naar de documentaires van Louis Theroux. Maar twee verkiezingen achter elkaar hebben Amerikaanse kiezers een zwarte man de machtigste man van de wereld gemaakt. Dat betekent iets.

Dat was het. Liefs voor jullie allebei, Annette

Lieve Mercedes en Annette,

Er is een flink gat gevallen in onze briefwisseling, en een van de redenen daarvoor is ongetwijfeld de schrik waarmee Mercedes mijn brief las, en ik op mijn beurt weer de hare. Ik had, nu meer dan twee maanden geleden, zo eens een schot voor de boeg gelost, met wat ideeën en opvattingen de ik erop nahoud als het over kleur, kleurverschil en racisme gaat. Een beetje boude maar vrolijke brief, dacht ik, zonder ook maar een seconde te verzinnen dat Mercedes er een ‘zwaar en treurig gevoel’ aan over zou houden, zoals ze in haar eigen woorden zegt. Dat werd in ieder geval duidelijk in haar brief die volgde – en nu was ik het die zeer gepikeerd was, en even dacht: ‘Bekijk het, ik stop ermee, wat is dit voor een toon.’

Laat me even een omweg maken om die toch wat heftige reacties van ons tweeën te duiden. Net de indrukwekkende film Selma gezien, van de Afro-Amerikaanse regisseur Ava Duvernay, over de drie maanden waarin Martin Luther King Jr. in Selma, Alabama met zijn aanhangers vocht voor wat later zou resulteren in de Voting Rights Act. Ik heb het altijd bij films en documentaires over de Amerikaanse civil rights movement: ik schiet ogenblikkelijk vol, het is geschiedenis die mij zeer dicht op de huid zit, al ben ik van een andere tijd en van een ander continent. Er is die gekmakende scène waarin een zwarte vrouw, gespeeld door Oprah Winfrey, zich voor de vijfde maal meldt om zich in te schrijven als kiezer: eerst moet ze de preambule opzeggen van de Amerikaanse grondwet, dan moet ze vertellen hoeveel rechters er actief zijn in Alabama, en ten slotte, wanneer zij al die vragen correct heeft beantwoordt, vraagt de blanke ambtenaar haar: ‘Noem alle rechters bij naam?’ Waarna hij het stempel ‘denied’ op haar stembiljet kan drukken.

Dit soort evident racistische scènes maken altijd dat ik me een kleine jongen voel wanneer ik dat grote racisme-woord in de mond neem – zeker in een Nederlandse context. Ik realiseer me dat mijn biologische vader, die ik niet ken, eind jaren vijftig het apartheids-Zuid-Afrika heeft verlaten om naar Londen te verhuizen – precies om de burgerlijke rechten te claimen die hem in zijn geboorteland onthouden werden. En dan te bedenken dat het in Zuid-Afrika nog tot in de jaren negentig van de vorige eeuw duurde voordat de strijd voor gelijke rechten à la King en Mandela gestreden was.

Kijk, als je daarvoor een term gebruikt als ‘institutioneel racisme’ – dan is het duidelijk, dan ben ik je man. Merk wel op: daar is niets ‘onbewust’ aan, dat gebeurde expliciet en allerminst heimelijk.

Goed, terug naar mijn eigenlijke thema: wat interessant is aan Selma is dat nu ook eens de verschillen van mening binnen de zwarte gemeenschap aan de orde komen. King en zijn mensen kiezen voor Selma, Alabama om hun burgerrechtenstrijd voort te zetten omdat er a) sprake is van groot onrecht en b) het zuidelijke, gesegregeerde Amerika een perfect decor vormt om de waanzin van de (informele) rassenwetten aan de orde te kunnen stellen. Maar er zijn ook lokale zwarte jongemannen die zich inzetten voor gelijke rechten, en die belanden door de komst van King en de zijnen op een zijpad. Een van hen ziet niets in de radicale, zij het geweldloze confrontatie waar King voor staat – hij vreest dat de Nobelprijswinnaar King hier even goede sier komt maken met zijn gepeperde uitspraken, om daarna het hopeloos verdeelde Alabama weer achter zich te laten.

Waar het mij nu om gaat: natuurlijk kent zwart en gekleurd Amerika meningsverschillen, zelfs in de tijd dat iedereen die gekleurd was bedreigd werd door hetzelfde massieve onrecht. Saamhorigheid is noodzakelijk, oog in oog met de Jim Crow-wetten – maar saamhorigheid van alle zwarte Amerikanen kan natuurlijk nooit het doel zijn. Het is juist een hoopvol levensteken wanneer Afro-Amerikanen van mening kunnen en mogen verschillen: wanneer de ene zwarte man op de conservatiefste kant van de Republikeinen kan stemmen, en een andere zwarte vrouw op de meest linkse factie van de Democraten. Daar is die Voting Rights Act voor bedoeld!

Over het ‘gelijkheidsdenken’ gesproken: ja, voor de wet moeten alle Nederlanders ‘gelijk’ zijn, zonder uitzondering, maar daarna mag je toch hopen dat iemands huidskleur of afkomst iemand niet in een dwangbuis stopt, waardoor zo iemand alleen maar zus of zo mag denken. We hebben het juridische gelijkheidsdenken nodig als waarborg, om vervolgens onze individuele afwegingen te kunnen maken en onze verschillen uit te leven, die niet altijd logisch voortvloeien uit onze afkomst of kleur.

Goed, een lange omweg, ik schreef het al. Wat Mercedes en mij parten speelde, was wat Freud zo treffend omschreef als ‘het narcisme van het kleine verschil’. Daar schrijven drie gekleurde Nederlanders met elkaar, en wat blijkt: twee daarvan houden er heel verschillende opvattingen op na. Denk je nu eens veilig ‘onder elkaar’ te zijn, blijkt er toch een enorm verschil van inzicht. Zelf heb ik het idee dat ik de woorden van Mercedes des te sterker op mezelf betrok omdat de kritiek kwam uit de mond en pen van wat een ‘soortgenoot’ van me zou moeten zijn. En ik wil niet voor Mercedes spreken, maar haar reactie leek ingegeven door hetzelfde fenomeen: gekleurde man die het niet met haar eens is – dat is eigenlijk dubbel verraad, erger nog dan de blanke tegenstand die ze bij voorbaat verwacht.

Een ­Amnesty-rapport toont aan dat etnische minder­heden in Nederland vaker worden onderworpen aan politie­controles

Nee, zwart en gekleurd Nederland is geen eenheidsworst, hoeft dat gelukkig ook niet te zijn. We kunnen het ons permitteren, met de grondwet in de hand, van mening te verschillen, en daar luid en duidelijk uiting aan te geven. Dat is een voorrecht dat King en ook Mandela moesten bevechten: laten we vooral daar de vruchten van plukken, zonder over ‘verraad’ te spreken of het misselijkmakende verwijt van Oom Tom van stal te halen.

Dat we de verschillen tussen ons vrijmoedig mogen benoemen – zonder dat we onze overeenkomsten vergeten, dat is wat ik hoop.

Alle liefs, Stephan

Lieve Annette en Stephan,

Ik vind het een beetje flauw dat Stephan in zijn laatste brief een historisch relativistisch argument aanvoert. Er worden inderdaad geen zwarten meer gelyncht of joden vergast, maar dat betekent niet dat er geen sprake meer is van een structurele ongelijkheid tussen wit en zwart, of dat die ongelijkheid door politiek en media niet wordt ontkend. De recente uitspraak van premier Rutte dat immigranten die discriminatie ervaren zich maar in de samenleving moeten ‘invechten’ is exemplarisch: een mooi staaltje van ‘blaming the victim’. Hij zou er beter aan doen om zich ongerust te maken over de nieuwe cijfers van de oeso en Eurostat, die aangeven dat vrijwel nergens in Europa de kansen op de arbeidsmarkt voor allochtonen zo slecht zijn als in Nederland.

Over het algemeen is het nog steeds zo dat een zwart persoon harder zijn best moet doen. Daarmee zeg ik niet dat het onmogelijk is. Maar hoe je het ook wendt of keert, je etniciteit bepaalt tot welke groep je behoort en dat werkt tegen je als je niet tot een meerderheid behoort. Kun je, gegeven alle onderzoekscijfers, politieke standpunten en de voor velen alledaagse confrontaties met discriminatie, blijven zeggen dat als je niet succesvol bent dit dan puur aan jezelf te wijten is?

Ik wil nog een keer terugkomen op het gelijkheidsdenken. Natuurlijk ben ik het eens met Stephan dat we volgens de wet allemaal gelijk zijn. Dat staat buiten kijf. Alhoewel, zeg ik er maar meteen bij, de praktijk te vaak anders uitpakt. Zo toont een recent Amnesty-rapport aan dat etnische minderheden in Nederland vaker worden onderworpen aan politiecontroles. Ook de universiteit van Leiden toonde onlangs aan dat allochtonen langer en vaker gestraft worden dan autochtonen.

Witte mensen zeggen wel dat ze geen verschillen zien tussen niet-witte en witte mensen, omdat ze ‘kleurenblind’ zijn, maar dat wil niet zeggen dat er dan ook geen verschillen zijn. Als een professional dit tegen mij zegt op zijn werkplek vraag ik altijd hoe het dan komt dat er alleen maar witte mensen werken in zijn organisatie. De kans is groot dat daarbij toch onbewuste stereotypen en discriminatie een rol spelen of dat er op z’n minst geen extra inspanning is gepleegd om werkelijk een ‘kleurenblinde’ organisatie te creëren. Wat mensen zeggen en wat ze feitelijk doen komt nu eenmaal niet altijd mooi met elkaar overeen, helaas.

Over het dubbele verraad van zwart naar zwart: ja, dat doet extra pijn, maar het is voor mij een nieuwe ervaring dat er op mijn perspectief wordt ingegaan door jullie beiden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat bij mijn zwarte bondgenoten niet of nauwelijks meemaak. Te vaak zijn het monologen die worden uitgesproken, waardoor er van een gesprek niet of nauwelijks sprake is. Omdat ik mij na die ‘gesprekken’ vaak enorm beklemd voel, heb ik besloten het te benoemen als iemand weer een monoloog afsteekt. Ik heb dit nu een aantal keren gedaan en wil hier graag in een volgende brief meer over vertellen. Ik vrees dat ik hiermee de gekleurde was naar buiten ga brengen.

Veel liefs, Mercedes

Lieve Stephan en Mercedes,

‘Mijn voormoeder werd verkracht door witte slavenhouders en dan moet ik nu opkomen voor witte vrouwen? Dat weiger ik!’

Waar ik, in antwoord op jullie laatste brieven, om te beginnen op in wil gaan is het kennelijk hevige verlangen in het zwarte kamp naar blank schuldgevoel over slavernij en kolonialisme. Ik vind het een gotspe dat veel Nederlanders het verdommen zich te verdiepen in wat er bijna drie eeuwen lang uit naam van de natie aan misdaden tegen de menselijkheid is gepleegd. Zeker omdat de nazaten van de slaven veelal verre familieleden zijn, want bij veel slavinnen zijn kinderen verwekt door blanke meesters en opzichters. Maar dat luidruchtig opeisen van schuldgevoel begint over te komen als een zwaktebod. En ik bespeur in de reactie van blanken een zekere verlekkerdheid achter de weigering eraan tegemoet te komen. De verlekkerdheid die je voelt als iemand zich zeurderig afhankelijk van je opstelt en je hem of haar wegduwt. Er moeten betere manieren zijn om dit te veranderen dan op hoge toon interesse, kennis, inzicht en schuldgevoel op te eisen.

Mercedes maakte een vergelijking met het schuldgevoel van de Duitsers. In de West is de slavernij 152 jaar geleden afgeschaft, in 1863. Als je dit doortrekt, kun je je afvragen hoe de Duitsers in 2097 over de holocaust zullen denken. Voelen ze zich dan nog schuldig? Of vragen ze zich tegen die tijd af wat ze te maken hebben met de misdaden van verre voorouders? En ergeren ze zich aan joden die eisen dat ze ook dan nog een vorm van schuldgevoel belijden? Net zo min als de holocaust in 2097 zou moeten worden gerelativeerd of zijn vergeten, moet de slavernij dat zijn.

Stephan schrijft dat hij ogenblikkelijk volschiet bij films en documentaires over de civil rights movement in de VS. Ik herken die tranen. In mijn studententijd zag ik een documentaire over de scholierenopstand in Soweto van 1976. Pubers met een donkere huidskleur, die de straat op gingen om op te komen voor hun recht op goed onderwijs, werden door politieagenten met perverse agressie neergeknuppeld en doodgeschoten. Ik ben luid snikkend mijn kamer in een kraakpand in de Amsterdamse binnenstad uit gelopen en heb bij twee huisgenoten aangeklopt met het (een beetje theatrale, zie ik nu) verzoek mij te helpen stoppen met huilen.

Racisme kan mij tot in het merg raken. Dat is altijd zo geweest. Alleen als het gaat over racisme tegen zwarte mensen in het hedendaagse Nederland gebeurt dat niet. En dat is omdat ik werkelijk geloof dat dit fundamenteel anders is dan het racisme waar hierboven aan wordt gerefereerd. Zoals ik in mijn vorige brief al schreef, komt het voort uit een machts- en belangenstrijd tussen groeperingen. De meerderheid en de minderheden. Wat niet wil zeggen dat ik vind dat het niet bestreden zou moeten worden. Er zou alleen niet over gesproken moeten worden alsof het hetzelfde is. Want daarmee vervreemd je je opponenten zo zeer van je dat ieder debat onmogelijk wordt.

En dan was gisteravond op het journaal te zien hoe in Charleston, Amerika, een vluchtende zwarte man acht keer in zijn rug werd geschoten door een witte politieman en stierf. De overtreding: zijn remlicht deed het niet. Vervolgens zagen we de politieman zijn stengun onopvallend naast het lichaam neerleggen, om later te kunnen zeggen dat de zwarte man hem die met geweld had afgenomen. De dader, die Slager heet, ziet eruit als the boy next door. ‘Strange fruits are hanging from the poplar trees’, yet again in the US.

Mercedes is van plan de vuile was naar buiten te brengen. Dat is goed en moedig. Maar om het begrip ‘vuile was’ een beetje te relativeren, het gaat er niet om de vele aardige en intelligente mensen die zich bezighouden met zwart activisme af te breken, maar om een cultuur aan de kaak te stellen die veroorzaakt dat er nauwelijks vooruitgang wordt geboekt. (Hoewel de winst van het Zwarte Piet-debat enorm is, zit er geen beweging in de discussie over de slavernij of die over racisme.)

Ik neem alvast een voorschot… Mijns inziens gaat het om een foute toon, waarin heftige emotie en overdrijving het debat onmogelijk maken. Maar ook om de door Stephan aangekaarte dwang het met elkaar eens te zijn, waardoor er geen intellectuele uitwisseling kan plaatsvinden. Maar misschien is dit wel eigen aan activisme. Ik ben een keer bijna gelyncht tijdens een bijeenkomst in Amsterdam-Zuidoost, waarin het slavernijverleden centraal stond, toen ik voorstelde dat de nakomelingen van de slaven zich solidair verklaarden met de seksslavinnen die toen nog op de Wallen werkten. Een vrouw schoot uit: ‘Mijn voormoeder werd verkracht door witte slavenhouders en dan moet ik nu opkomen voor witte vrouwen? Dat weiger ik!’ Beschamend.

Liefs voor jullie beiden, Annette

Lieve Stephan en Mercedes,

Even tussendoor… Ik las in The New Yorker een boekbespreking van een zekere Kelefa Sanneh. Hij recenseert The Cultural Matrix: Understanding Black Youth, door sociologen Orlando Patterson en Ethan Fosse. Het boek telt zevenhonderd pagina’s en ook de recensent kijkt niet op een woordje meer of minder. Eerst legt hij de lezer twee stromingen voor in het sociologisch onderzoek naar de zwarte onderklasse in de VS. Vervolgens beschrijft hij hoe deze stromingen zijn ontstaan, zich hebben ontwikkeld en zijn doorgedrongen in het debat tussen Afro-Amerikanen. Alleen daarom al is het een aanrader, dit artikel.

De twee stromingen zijn culturalisme en structuralisme. De structuralisten wijten de problemen van groepen Afro-Amerikanen aan de slavernijgeschiedenis, institutioneel racisme en slechte economische omstandigheden. De culturalisten stellen dat deze problematiek wordt veroorzaakt door ‘ __self-perpetuating norms and behaviours’. De schrijver haalt het voorbeeld aan van Michael Brown, de tiener die door de politie werd doodgeschoten, om beide standpunten te verduidelijken. De structuralisten stelden dat Brown het slachtoffer was van racisme: ‘_ African American males will never be safe from those who see their very skin as a sin.’_ De structuralisten wezen naar de video die een kwartier voor zijn dood werd gemaakt, waarop te zien is hoe hij een winkeldiefstal pleegde en een toegesneld personeelslid duwde en bedreigde: ‘ __Michael Brown may have been shot by a cop, but he was killed by parents and a community that produced such a thug.’ Beide uitspraken komen van zwarten uit de media. (En het lijkt me buiten kijf staan dat je voor stelen, duwen en bedreigen niet de doodstraf verdient.)

Amerikanen – zelfs de hardcore racisten – zullen niet snel de verwensing uiten dat je ‘terug moet naar je eigen land’

Sanneh gaat verder met dat de mainstream politiek meestal culturalistisch denkt. Je kunt in de VS geen verkiezingen winnen zonder de nadruk te leggen op goed gedrag en hard werken. Terwijl de sociologie op universiteiten zich vaak structuralistisch opstelt, want geen genuanceerde intellectueel wil worden beschuldigd van ‘blaming the victim’. De schrijvers van het boek breken een lans voor een meer culturalistische opstelling in dit vakgebied.

Vervolgens passeren verschillende problemen onder arme zwarten de revue, te beginnen met het uiteenvallen van het gezin. Van de Afro-Amerikaanse kinderen die momenteel in Amerika geboren worden, blijkt 71 procent (!) geen aanwezige en betrokken vader te hebben. Dan de uitzichtloze werkloosheid, de sociale uitsluiting, het drugsgebruik, de gangsta-cultuur, wapenbezit en de houding tegenover vrouwen.

Een treffend voorbeeld van het structuralistische kamp is een reactie op de maatschappelijke verontwaardiging over een gang rape en de gevoelloze wijze waarop de daders daar achteraf over spraken. Een vrouwelijke commentator beweerde dat deze daad een erfenis was van racisme en de groteske objectivering van zwarte vrouwen door blanken in de negentiende eeuw. Op een gegeven moment komt ook de zwarte geleerde W.E.B. Du Bois aan bod, die in zijn in 1899 uitgekomen boek The Philadelphia Negro: A Social Study beide stromingen – die toen nog niet bestonden – lijkt te verenigen. Hij was bijzonder kritisch op bepaalde uitwassen in de cultuur van zwarten en had tegelijkertijd oog voor de rol die de geschiedenis en de houding van blanken hebben gespeeld in het ontstaan daarvan. Hij zag dat echter niet als een excuus voor het in stand houden van het gedrag.

Ik ervoer een gevoel van opluchting bij de ontdekking dat in de debatten die in de VS door zwarten worden gevoerd kritiek op het eigen functioneren is toegestaan. Dat die kritiek niet onmiddellijk wordt weggezet als ‘fout’ of leidt tot uitstoting. En dat niet iedereen klakkeloos aanneemt dat alle problemen liggen aan de (witte) ander. Ik voel me na lezing van deze recensie het meest verwant aan de oude Du Bois, omdat hij de mensen serieus neemt, hen op hun verantwoordelijkheid wijst en niet ontkent dat er sprake is van een zware historische bagage en moeilijke omstandigheden.

Lieve groet, Annette

Lieve Mercedes en Annette,

Annette’s brief voerde me ogenblikkelijk terug naar wat ik maar even grandioos als ‘mijn Amerikaanse periode’ aanduid. Aan associaties geen gebrek, ik was weer even terug in Minnesota en Iowa, waar ik voor een langere en kortere periode aan plaatselijke universiteiten verbonden was. Ik werd daar meteen ingeschreven als ‘ __African American’, want dat was goed voor de ingestelde raciale ‘quota’s’ en ook goed voor mij persoonlijk, althans voor mijn ‘zwarte bewustzijn’. Ik vond dat nogal overdonderend voor iemand die in Europa, Nederland is geboren en getogen, en merkte toen hoe die rare regel van ‘_ one drop of negro blood’, stammend uit het Jim Crow-tijdperk, nog steeds doorwerkt. Bij raciale twijfel ben je in Amerika _‘ __African American’, zeker als je geen wortels hebt die verwijzen naar Latijns-Amerika, en je Spaans naatje is. Voordat ik het wist was ik ook lid van een kleine groep ‘_ African American professors’_ waar iedereen, naast een voortdurende strijd tegen het racisme, vooral toch bezig was elkaar de nieren te proeven.

Het was begin jaren negentig, ik was daar met mijn toenmalige blonde Nederlandse vriend verschenen, en ook daar werd ik geacht rekenschap van af te leggen. ‘ __Do you only date whites?’ Suggesties van zelfhaat niet van de lucht. Dat clubje heb ik snel gelaten voor wat het was – impertinenties, van welke kleur dan ook raken toch altijd doel. Bovendien ergerde het me dat mijn radicalere collega’s het geen probleem vonden om me na twee ontmoetingen al te laten weten ‘_ that I acted too white’_. Vooral dat Britse accent was aanstellerig. Weet nog dat ik kwaad werd, en besloot: laat maar.

Ikzelf heb meer voeling met de ‘culturalistische richting’, al was het maar omdat de structuralistische benadering wel erg de neiging heeft van African Americans simpele ‘speelballen van de geschiedenis’ te maken. Ralph Ellison, de auteur van het beroemde Invisible Man vroeg zich al retorisch af: ‘But can a people (…) live and develop for over 300 years simply by reacting?’ De cultuur van zwart Amerika is niet alleen een reactie geweest op blanke onderdrukking en racisme, maar kent ook een eigen dynamiek. De structuralisten hebben, in hun ijver de ondergeschoven positie van African Americans te benadrukken, diezelfde bevolkingsgroep zowat beroofd van al z’n talenten en eigen vaardigheden.

Wat mij als Nederlander natuurlijk het meest opvalt: de rijkdom van ‘the African American debate’, het voorbeeldige intellectuele gehalte ervan, en de lange geschiedenis waarop het kan bogen. Het heeft Europa natuurlijk lang ontbroken aan een ‘kritische gekleurde massa’: een kleine elite vanuit (toen nog) Nederlands-Indië, Suriname of de Antillen kwam hier studeren, maar Nederland heeft kleur eeuwenlang weten op te bergen in haar koloniën: lekker ver weg, zonder repercussies voor de Nederlandse samenleving. Het is verbluffend je te realiseren dat het pas de laatste vijftig jaar veranderd is – zeker als je die Amerikaanse geschiedenis in ogenschouw neemt, waar zwart, blank en gekleurd van bijna meet af aan dat ene land moesten bewonen.

Nog steeds vind ik die beroemde titel van de Zweed (!) Gunnar Myrdal programmatisch: het probleem van de raciale ongelijkheid vangt hij onder de noemer An American Dilemma – als een nationaal probleem dus, dat niet kan worden afgeschoven op zwarten en gekleurden. Vergelijk de Nederlandse neiging om te spreken van een ‘Marokkaans probleem’ of, in de jaren zeventig en tachtig van een ‘Surinaamse kwestie’. En zie ook waarom veel Nederlanders erin slagen het slavernijverleden af te doen als een zaak die nauwelijks iets met onze nationale geschiedenis te maken zou hebben: het maakt natuurlijk een essentieel verschil dat er in onze contreien geen zwarte slaven rondliepen, en er in Amsterdam of Leiden geen slavenmarkten bestonden, terwijl in zo’n beetje elke Zuidelijke stad of staat in Amerika de sporen en herinneringen aan de tijd voor het oprapen liggen.

Het is een schande dat er geen geld is voor de herdenking van de slavernij en de viering van de afschaffing ervan

Ik meen dat culturele verschillen een grote rol kunnen spelen, maar ieder fatsoenlijk debat begint er toch mee te erkennen dat we hier met een Nederlands vraagstuk van doen hebben. Amerikanen – zelfs de hardcore racisten – zullen niet snel de verwensing uiten dat je ‘terug moet naar je eigen land’, omdat de geloofsbrieven van zwarte Amerikanen ongeveer even lang teruggaan als die van de blanke pioniers. Ze waren en zijn nog steeds letterlijk tot elkaar veroordeeld.

Die rijkdom van de zwarte Amerikaanse geschiedenis, waar bijvoorbeeld al langer dan een eeuw zoiets bestaat als een ‘Black Bourgeoisie’, en waar een kleine elite van generaties zwarten al universiteiten doorliep, maakt onze kortstondige immigratiegeschiedenis armetierig en vooral ook zo anders. Ik bedoel dit: soms bespeur ik bij antiracistische actievoerders in Nederland de neiging om alles met kop en kont uit Amerika over te nemen, integraal, alsof de situatie in heden en verleden niet onvergelijkbaar verschillend is. Klein voorbeeld; een Amerikaanse vriendin, African American, komt mij bezoeken, we reizen wat door Nederland en doen ook het station van Haarlem aan, met zijn eerste, tweede en derde klasse wachtkamer. ‘Aha’, zegt ze, ‘dus in die derde moesten vroeger natuurlijk de gekleurde mensen zitten.’ Ik peins even, maar nee: zo was het niet geregeld, wie het kon betalen nam de eerste klas, en als er bij hoge uitzondering eens Indische adel op bezoek was zal die dat zeker ook gedaan hebben. Vriendin schudt het hoofd, ze kan het niet geloven. Maar Nederland kent geen officiële, wettelijke segregatie – wereldoorlog twee niet meegerekend – ook al omdat er nauwelijks zwart of gekleurd te vinden was.

Mij trof tijdens mijn Amerikaanse verblijf de diepe verbittering die de meeste African Americans met zich mee torsen, het wantrouwen ook ten opzichte van de Amerikaanse staat, die de facto lang ondemocratisch is geweest, met massale uitsluiting van zwarte kiezers. Maar ik, geboren in Haarlem, (‘Harlem’, zei ik daar, en dan was ik helemaal een ‘brotha’), met een half-Afrikaanse, half-Nederlandse achtergrond, kan me dat onrecht niet zomaar toe-eigenen, als was het mij of mijn voorouders letterlijk zo overkomen. Bovendien – en daar ben ik heilig van overtuigd – helpt het niet de Amerikaanse ideeën één op één te kopiëren en hier toe te passen. Het staat wel stoer en flink, maar het schuurt en het past niet.

Terug naar Nederland: ik weet, Mercedes, dat jij je zeer actief bezighoudt met plechtigheden rond de slavernijherdenking, je vertelde tussendoor dat je ‘boze brieven’ had gestuurd naar ‘o.a. het Nationale Comité 4/5’ en dat je ontsteld was van wat je ‘allemaal meemaakte’. Ik weet er het fijne niet van, maar ben wel nieuwsgierig naar wat je zo’n comité dan schrijft, en waar je zo verstoord over bent. Ik vrees altijd de in mijn ogen zeer onfrisse concurrentiestrijd tussen het joodse en het slavernijleed. Het lijkt me dat Nederland het aan zijn stand verplicht is stil te staan bij zijn aandeel in het kolonialisme en het slavernijverleden, het liefst nationaal, zoals de Amerikanen bijvoorbeeld de Martin Luther King Jr Day kennen, of de Black History Month. Maar dat wedstrijdje met de Nederlandse joden: ik vind het smakeloos. En nee, het is ook geen goed idee om van de Black Holocaust te spreken of zelfs van de ‘zwarte shoah’.

Misschien, Mercedes, kun je mij uit mijn boze dromen helpen?

Voor allebei, alle hartelijks, Stephan

Lieve Stephan en Mercedes, In mijn studententijd kreeg ik door Surinaamse en Antilliaanse kennissen ook naar mijn hoofd geslingerd dat ik ‘te wit’ was. Dat was niet omdat ik hun verontwaardiging over racisme, kolonialisme en de slavernij niet deelde, integendeel. Het waren de jaren zeventig en er was een hele waslijst misstanden waartegen ik in opstand kwam, waaronder de woningnood, vrouwenonderdrukking, het kapitalisme en het ouderwetse toneel. Activisten uit die tijd namen elkaar allemaal druk de maat. Maar ik vond dit verwijt zo krankzinnig dat ik een tijdlang mensen uit ‘de West’ heb gemeden. Wat mij kwalijk genomen werd was dat ik, als leerlinge aan de Amsterdamse Toneelschool, vol was van het Werkteater, Baal, Stanislavsky en Peter Brook. Ik was oprecht in mijn afschuw van racisme, maar ik wilde ook vrij zijn mij te ontwikkelen.

Je stelt dat de slavernij zich zo ver buiten het blikveld van het Nederlandse volk heeft afgespeeld dat de hedendaagse Nederlander kan geloven dat het een te verwaarlozen onderdeel is van de vaderlandse geschiedenis. En daar koppig in volhardt. Vervolgens zeg je dat de geschiedenis van African Americans in de VS veel uitgebreider is dan de geschiedenis van gekleurde mensen in Europa. Je bedoelt niet alleen de slavernij zelf, maar ook wat er na de ‘abolition of slavery’ gebeurde. Toen begon er een periode van apartheid, zoals we die kennen uit Zuid-Afrika, waarin de Jim Crow-wetten werden opgesteld en de Ku Klux Klan huishield.

Kijken we naar het koloniale Nederland, dan verdween na de afschaffing van de slavernij maar heel langzaam de mentaliteit die daarbij had gehoord. Uit verschillende delen van Azië werden contractarbeiders aangevoerd, maar die werden op dezelfde slechte manier behandeld als de ‘vrije’ zwarten. Het is ook na de slavernij nog lang pinaren geweest voor mensen met een andere huidskleur, maar de houding van blanken was niet zo angstig, afwijzend en venijnig haatdragend als in de Verenigde Staten. En in het Suriname waarin ik opgroeide, dat van halverwege de jaren vijftig tot eind jaren zestig, waren de relaties vooral gemoedelijk. Op lagere scholen in Paramaribo werd bijvoorbeeld Sinterklaas gevierd, compleet met Zwarte Piet.

Zwarte activisten uit de West moeten niet de fout maken zich te sterk te vereenzelvigen met Afrikaans-Amerikaans activisme. Dat ben ik met je eens. Maar, zoals je zelf zegt, we moeten geen leed met leed vergelijken. Ik denk dat er voldoende reden is om boos te zijn dat het slavernijverleden in Nederland wordt gebagatelliseerd en genegeerd. Het is een schande dat er geen geld is voor de herdenking van de slavernij en de viering van de afschaffing. En dat het herdenken en vieren niet wordt gedaan door Surinamers, Antillianen en Nederlanders tezamen.

Anders dan in de Verenigde Staten of op de Caribische eilanden speelde de slavernij in Suriname zich grotendeels op afgelegen en moeilijk bereikbare plekken af. De plantages lagen diep in het oerwoud aan de oevers van de rivieren. Absolute macht corrumpeert absoluut, wordt gezegd. Stel je absolute macht voor zonder noemenswaardige sociale controle. Er zullen heus redelijke en humane slavenhouders zijn geweest, maar ik kan me niet voorstellen dat er geen ernstige misstanden voorkwamen op die plantages. Daar zijn ook tal van voorbeelden van bekend.

Een zwarte in een witte omgeving kan niet naïef en onbewust van zijn kleur blijven; een kaaskop in een witte omgeving kan dat wel

Een volk dat bijna drie eeuwen lang (meer dan tien generaties) gebukt gaat onder slavernij wordt daardoor getekend. De banden tussen een man, een vrouw en hun kinderen werden niet of in maar zeer geringe mate gerespecteerd, waardoor er geen stabiele gezinnen konden bestaan. Slaven moest je altijd kunnen doorverkopen. Hen werd ingepeperd dat ze een inferieure soort waren, die dicht bij de dieren stond. En ze moesten ongelooflijk hard werken. In de tijd die ze voor zichzelf hadden moesten ze hun eigen kostgrondjes bebouwen.

Op de Toneelschool werd mij aan het eind van het eerste jaar, dat ik met glans had gehaald, door een oudere docent tussen neus en lippen door gezegd dat ik lui was. Nu moest je dag en nacht werken om die opleiding überhaupt te kunnen bijbenen en dat deed ik, want ik wilde graag een goede actrice worden. Ik was met stomheid geslagen. Het is heel jammer dat ik toen niet paraat had dat tegen gekleurde mensen zeggen dat ze lui zijn een reflex is uit een periode waarin blanken op een veranda in de Oost of de West rondhingen, zwetend en klagend over het klimaat, en gekleurde mensen hun ruggen braken op de velden.

Liefs van* Annette*

Lieve Stephan en Annette, Toen ik gisteren met een afvaardiging van New University of Colour in overleg was, over hun mogelijke bijdrage aan de keti koti dialoog-estafette die ik dit jaar voor de tweede keer organiseer aan de voet van het slavernijmonument, kwamen we er op een werkelijke hilarisch wijze achter dat zij er vanuit gingen dat Stephan – van wie ze een artikel hadden gelezen – niet zwart was maar wit en ook geen homo maar een hetero. Ze vroegen zich hardop af waarom ik met iemand die zulke ‘witte standpunten’ verkondigt überhaupt correspondeerde.

Dit leverde tussen ons meteen een levendig gesprek op over de oorzaak van de achterstand van een deel van de zwarte gemeenschap. ‘Wit’ was meer geneigd de culturalistische oorzaak als de boosdoener te zien – dat wil zeggen dat het vooral aan de houdingen en acties van de groepsleden zelf te wijten zou zijn. ‘Zwarte’ gespreksgenoten daarentegen waren van mening dat de verklaring van de achtergestelde positie van zwart gezocht moest worden in de discriminerende en racistische structuren in de omgeving. Ik ben inmiddels van mening dat de waarheid ergens in het midden ligt.

Maar de structuralistische benadering van de oorzaken van de achterstandspositie van zwarte mensen zou zwaarder moeten tellen dan de culturalistische benadering. Wanneer je lid bent van een minderheid word je sneller geïdentificeerd met een minderheid, met alle stereotyperingen die daaraan vast kleven, waardoor het moeilijker is om je individualiteit te manifesteren. Daarvan heeft de meerderheid geen last, omdat vrijwel iedereen lid is van diezelfde onopvallende groep, zodat je vervolgens je bijzonderheid centraal kunt stellen (als sporter, kunstenaar, biseksueel, et cetera).

Het gevolg is dat het minderheidslidmaatschap inderdaad ook meestal een moeilijk issue is voor een individu: vroeg of laat moet je je daartoe verhouden, moet je keuzes maken en je rug zien recht te houden. Hoeveel zwarten schoppen het überhaupt tot de Toneelschool? Ik ken een aantal zwarte acteurs en allemaal klagen zij over het uitblijven van opdrachten, en als ze al gevraagd worden, dan gaat het vrijwel steeds om rollen die expliciet gecast zijn voor zwarte personages, oftewel om ‘colour casting’. Kortom: een zwarte in een witte omgeving kan niet naïef en onbewust van zijn kleur blijven, zoals een kaaskop in een witte omgeving dat eigenlijk wel kan zijn, vaak zelfs zijn hele leven lang. Dat betekent in elk geval dat een zwart persoon meestal een complexere – en misschien ook rijkere? – identiteit heeft, een complexer identificatieproces, dan iemand uit een meerderheidsgroep.

Zonder in een vergelijking te willen vervallen kan het zinvol zijn om stil te staan bij het feit dat er alom erkend wordt dat de gruwelijkheden van de jodenvervolging ernstige gevolgen hadden voor de psychische toestand van de directe slachtoffers en hun nakomelingen. Samen met het Joods Maatschappelijk Werk is er zo veel bijgedragen aan het verwerken van het trauma van de overlevenden van de holocaust en ook de tweede en inmiddels derde generatie joodse oorlogsslachtoffers hebben hier veel baat bij gehad.

Tot op de dag van vandaag worden er ook nog steeds kinderen grootgebracht met opvoedingspraktijken waarin de slavernij op een complexe manier nagalmt. Het slavernijverleden is te herkennen in de vernedering die kinderen vaak ten deel valt, het negeren van pijnlijke emoties in het gezin, de commanderende wijze van spreken en gewelddadig taalgebruik tegen kinderen (‘ik breek al je botten als je nu niet ophoudt’). Tegelijk vertonen ouders ook vaak een explosief mengsel van boosheid en angst om hun kinderen, dat zijn wortels heeft in de praktijk dat slavenkinderen onverwachts en heimelijk verkocht konden worden. De trauma’s waarmee veel zwarte mensen in een achterstandspositie kampen, uiten zich op een soortgelijke wijze in de vorm van zelfhaat, een paranoïde instelling, problemen met agressieregulatie, stoornis in het hechtingsgedrag en identiteitsproblemen – om er maar een paar te noemen.

Laten we nu eens bekijken wat er tot nu toe door de Nederlandse overheid uit de kast is gehaald om ruimte te bieden aan het – gezamenlijk! – verwerken van de trauma’s die van generatie op generatie zijn doorgegeven. Bij mijn weten is er nooit grootschalig onderzoek gedaan naar onwenselijke patronen in het gedrag van witte en zwarte burgers als resultaat van het slavernijverleden. Door het gebrek aan de benodigde kennis en expertise bij hulpverleners lopen zwarte cliënten regelmatig vast (en dus ‘lopen ze weg’) in een hulpverleningscircuit dat vooral gericht is op een witte clientele. Categorale hulpverleningsinstellingen voor de Afro-Caribische gemeenschap zijn al jaren geleden, voordat ze goed en wel waren opgericht, wegbezuinigd.

Een ander voorbeeld van de verwaarlozing is te zien in de omgang van de overheid met de jaarlijkse nationale herdenking van de afschaffing van de slavernij. De schaarse middelen waarmee die herdenking betaald wordt, zijn ondergebracht bij een kunstinstelling (alsof het om cultureel erfgoed gaat!) en staan inmiddels ook op de nominatie om geheel wegbezuinigd te worden. Voor mij is het uitblijven van dit alles een vorm van institutioneel racisme. En nee het is hier niet zo erg als in Zuid-Afrika of de VS, maar is het daarmee minder erg en moeten we dit dan niet benoemen en bestrijden?

Liefs, Mercedes