#heb inmiddels hier een liedje over geschreven

[stroopwafelsendrop]

Ik: ik ging net dutje doen in dit glittershirt en nu liggen er allemaal glitters in m'n bed 😭

Ik: dat wordt feestelijk slapen vannacht

W: hahaha discoslaap

Ik: hahahaha een dutje met discodip

[patriciaidsinga]

Noordhollands dagblad 16 december 2023

Seks

Of ik een beetje zwoel kan kijken. Een beetje sexy.

Ik tuit m’n lippen en kijk met mijn meest opwindende blik in het grote ronde zwarte oog van de camera. Ondertussen denk ik: hoe doe je dat ook alweer: opwindend kijken.

Ik heb binnenkort sinds lange tijd weer eens een optreden en heb fotograaf Rick gevraagd of hij een foto wil maken. Een uitnodiging mėt foto doet het beter dan alleen tekst.

Rick heeft een complete studio opgebouwd in mijn huiskamer. Grote zwarte schermen, lampen met grof zwart kippengaas. Geen idee waar het allemaal voor is, maar de ervaring en routine druipt ervan af.

“Mama, vind papa dat niet erg dat jij bij een vreemde meneer in je hemdje zit?”

Aansluitend aan onze huiskamer ligt de open keuken waar B. kerstchocolaatjes maakt.

Eerst de chocolade au-bain-marie smelten, dan de vormpjes vullen, een half uurtje in de koelkast en dan zijn de grote repen chocolade omgetoverd tot kleine kerststerren en sneeuwvlokken.

Ze is hier al dagen mee bezig, dus ook hier druipt inmiddels de routine ervan af, en de chocola. Met een schuin oog houdt B. mij in de gaten.

“Nee, dit is niet goed, je kijkt nog veel te vrolijk” zegt Rick.

“Kom op, meer ontspannen, schouders naar achter en denk seks!”

Samen met twee muzikanten heb ik nieuwe liedjes geschreven.

Waarbij ik als twintiger thema’s als: onzekerheid, verbroken verkeringen en foute mannen bezong, zijn de thema’s nu meer gericht op ouder worden, vrouw zijn en echte liefde.

En hoe je je als zevenenveertigjarige vrouw nog steeds prachtig kunt voelen.

Het thema speelt bij bijna al mijn vriendinnen. Elk gesprek gaat over de overgang, losser hangend vel of vibrators. De gêne is met de jaren ook steeds minder geworden.

Er druipt chocolade op de grond, met nog één been in de fotostudio dweil ik met mijn andere voet de keukenvloer schoon.

“Ok, concentratie nu” zegt Rick als ik weer zit. “Denk aan iets opwindends, iets ondeugends.”

Ik blader in mijn hoofd naar opwindende situaties, maar als je al 18 jaar naast dezelfde man ligt… is dat best diep graven. Flits, flits. Rick kijkt in zijn schermpje, maar is nog steeds niet tevreden.

Ik vertel hem over één van mijn liedjes, waarbij ik flirt met een andere man, maar dat die andere man meteen denkt dat ik meer wil. Terwijl het mij alleen om de spanning gaat.

Flits, flits, flits! “Ja dit gaat goed” zegt Rick enthousiast. “Denk meer seks!!”

Het opwindende moment is van korte duur. Achter Rick verschijnt een olijke chocoladetoet die geroutineerd roept: “Ja mama, denk meer seks, denk aan papa!”

[lateforitall]

Bierbrouwen als therapie

Geschreven door Valerie

Kiezen wat het onderwerp ging worden voor mijn eerste stuk op deze site, zorgt natuurlijk voor keuzestress en het gevaar dat ik het daarom helemaal niet meer doe.

Naast keuzestress; geef me teveel tijd en ruimte om ergens over na te denken en ik kan je 100 redenen geven waarom het een slecht idee was om er überhaupt mee te beginnen - “er zijn nu toch veel meer prangende zaken om aandacht voor te vragen, mensen die met veel moeilijkere shit te dealen hebben? Waarom ga ik hier niet strijden voor meer diversiteit & inclusiviteit? Dit platform gebruiken voor het nog meer onder de aandacht brengen van de klimaatcrisis? Het patriarchaat kapot trappen? - en als ik niet met het perfecte stuk kan komen, waarom zou ik dan starten? Ik moet toch beginnen met context, met uitleg over mij, mijn motivatie voor het starten van dit project en mijn levensverhaal? Maar waar begin ik dan?

Beginnen is voor mij altijd een een enorme uitdaging geweest. Ik heb altijd duizend ideeën, maar ook duizend redenen om er niet mee te starten of hier na de eerste stappen mee te stoppen. Ik merk gelukkig wel dat beginnen vaker iets beter lukt sinds ik begin dit jaar gestart ben met medicatie (dexamfetamine). Iets vaker. Iets afmaken gaat beter aangezien ik nu sneller in de hyperfocus terechtkom, maar beginnen (en dan vooral kiezen en prioriteiten stellen binnen alle mogelijkheden, taken, verwachtingen, verplichtingen, verantwoordelijkheden en interesses die ik heb) blijf ik wel een dingetje vinden.

Ik heb een hele sterke ‘maar, dat kan je helemaal niet’ stem die ik al vrij snel na het hebben van een idee moet onderdrukken.Ik zal jullie in dit stuk nog even besparen hoe deze stem is ontstaan en heeft kunnen groeien: ik begin even wat luchtiger.

Naast die stem is het ook de overvloed aan opties en de ‘ja, maar wat als’ gedachte die me vaak blokkeren. Gelukkig lukt het me steeds sneller om deze stemmen weg te jagen en ga ik in ieder geval aan de slag. Mijn plan op papier zetten, een passende playlist maken, een Instagram- en Facebook -pagina maken, iedereen er al heel enthousiast over vertellen, dagdromen over hoe dat er dan uitziet, wie daar allemaal blij van worden, welk gat in de markt ik ga vullen...vaker wel dan niet is de laatste stap dat ik toch ook maar eens ga uitzoeken wat ik daar eigenlijk allemaal voor nodig heb.

Dit is ook tekenend voor één van m’n andere uitdagingen: het grote geheel en de stip op de horizon zien. Waar wil ik eigenlijk heen? Ik verlies mezelf nogal snel in de details (die ik ook allemaal even belangrijk vind; prioriteit? Alles! En ook vooral als eerste de leuke dingen doen, vaak de dingen waarvan ik al weet dat ik ze kan).

Een van de zoveel ideeën is dat ik al een tijdje bier wil brouwen. Mijn eigen bier, met unieke smaak en helemaal alleen door mij gebrouwen, met een mooi logo en een groep fans onder m’n vrienden en familie. Al vrij snel had ik ideeën over welk soort bier ik zou willen brouwen, hoe het zou heten en hoe het logo eruit ging zien. Ik had zelfs al dromend een beeld bij waar het verkocht, gedronken en door de lucht gegooid zou worden zodra het een succes werd. Aan enthousiasme en verbeeldingskracht geen gebrek.

Maar daar heb je het weer: al vrij snel nadat ik ging onderzoeken wat ik daar dan allemaal voor nodig had, raakte ik verdwaald in alle opties en meningen over het perfecte brouwproces en wat je hier allemaal (minstens) voor aan moest schaffen. Na het brouwen laat je het bier een week staan voor het bottelen, nee minstens 2 weken, nee echt 3! Wat is een SG meter? Voor het filteren heb je een extra pan en vergiet nodig, of toch een filterkuip? Hey! ik kan ook gewoon verder met m’n LP’s op alfabet zetten (of op genre, of op autobiografische volgorde; maar net in welke maand je me treft).

Bovenstaande zal vast voor veel mensen heel herkenbaar zijn en hoeft ook absoluut niet altijd als heel vervelend ervaren te worden, net als bij veel van de uitdagingen waar mensen met een neurodivers brein tegenaan lopen (over de perks van een afwijkend brein later meer ;)). Pas wanneer bepaalde zaken je weerhouden ergens verder mee te komen, een terugkerend karakter hebben, sterker voelen dan je wilskracht om dit te veranderen, kan dit problematisch worden. Ik vind vaak dat ik pas echt trots kan zijn op mezelf als ik iets van a tot z zelf hebt uitgezocht en uitgevoerd. Om die reden ligt er nu al 3 jaar laminaat in m’n hal (de gang moet nog gedaan worden, daarna kan de rest weg) en zijn m’n keukenkastjes een zooi, omdat ik niet weet waar ik zou moeten beginnen als ik hier extra planken voor zou moeten zagen.

Daarbij ben ik als het op m’n eigen werk en keuzes aan komt vervelend perfectionistisch, maar ga ik wel blindelings mee*** in het oordeel van een ander, en heeft ‘perfect’ of ‘compleet’ ineens een andere betekenis. Als iemand het zo overtuigend brengt zal het wel kloppen (“Je hebt echt die spijkers van 3,8 mm nodig”) en als iemand iets maakt wat ik niet kan ben ik heel snel enorm onder de indruk (“WOW, die plantenbak heb je helemaal zelf in elkaar getimmerd? Trouw met me!”). Van dit gegeven zou ik eigenlijk vaker het voordeel in moeten zien en er gebruik van moeten maken. Daarover zo meer.

***Disclaimer: belangrijk om te weten is dat dit absoluut niet geldt als het om mijn ‘normen en waarden’, politieke keuzes, onrecht en maatschappelijke kwesties gaat, waar ik dan - heel gek - weer een hele sterke mening en overtuiging over heb, een heel sterk ‘dit is goed / dit is fout gevoel en weinig twijfels of onzekerheid - waar ik ook vol overgave voor uit durf te komen. Wat niet betekent dat ik niet door nieuwe invalshoeken en nieuw inzichten van of door iemand anders mijn mening / oordeel niet wil aanpassen; graag juist en dit gebeurt dan ook doorlopend; ik leef voor goede, diepgaande gesprekken met gelijk-, maar ook on-gelijkgestemden, bij voorkeur buiten social media om. Ik heb het in dit geval echt over mensen die wel kasten kunnen bouwen, schilderen, liedjes schrijven of om kunnen gaan met een heftruck.

Terug naar het bierbrouwen; na maanden hier niet meer aan gedacht te hebben (want o.a. begonnen met pornoborduren, starten met een punk- rock- yoga plan, deze site), kreeg ik niet lang geleden voor m’n verjaardag een hele brouwset. Een brouwemmer, een SG meter, alle ingrediënten om m’n eerste 5 liter blond bier te brouwen, een stap voor stap uitleg van het proces en zelfs extra pannen. Ideaal! Ik hoef niet meer na te denken over welk vergiet ik moet kopen en kon gewoon meteen aan de slag.

Het verjaardagscadeau bevatte zelfs een blok in m’n agenda, dus ook over het perfecte moment van starten na hoeven te denken was weggenomen. Ook de playlist was al gemaakt, dus ik kon dit ook niet uitstellen door eerst nog 3 avonden bezig te zijn met het vinden van alle noodzakelijke flauwe biergerelateerde nummers.

De dag na het brouwen heb ik met tranen in m’n ogen kunnen melden dat het cadeau zelf al geweldig was, maar dat het grootste cadeau eigenlijk is geweest dat alle zorgen over de spullen uitzoeken en het voorbereiden mij uit handen waren genomen.

Tijdens het brouwen zelf kwam ik mezelf aardig tegen, maar stoppen was geen optie: dat bier moest die avond de emmer in, zodat ik het over 2 weken kan bottelen en hopelijk 2 weken later van een eigen biertje kon genieten. Ik ging dit afmaken.

Een paar van de uitdagingen waar ik tegenaan liep:

Te kleine pannen: 2 van de 3 pannen bleken te klein te zijn voor het volume (ik had toch ook zo wel kunnen zien dat er geen 6 liter in die pan past?)

Caring too much, caring too little: 60 minuten lang de temperatuur bijhouden en switchen van obsessief naar de temperatuurmeter blijven kijken naar ‘ik kan vast even die pan alleen laten’ en vervolgens vergeten dat die pan überhaupt bestond.

Dramatisch tijdsbesef: Een timer zetten op 45 minuten, na 30 minuten naar de timer kijken, zien dat deze over 10 minuten afgaat, maar er van overtuigd zijn dat je de timer nog geen 10 minuten geleden heb aangezet, waardoor ik er eerst van overtuigd was dat m’n telefoon stuk was, toen toch accepteerde dat dit wel zou kloppen, maar zo schrikken van m’n wederom dramatisch slechte gevoel voor tijd, dat ik er echt even kort verdrietig van werd.

Perfectionisme: Het perfect en volgens de uitgeschreven stappen willen doen, dat ik het echt heel lastig vond om niet super onrustig te worden van het feit dat de wort al 10 minuten steeds net een paar graden boven de 67 uitkwam waar deze op moest blijven en daardoor het bier straks misschien naar rotte boter smaakt.

Allemaal punten waardoor ik normaal wellicht al had opgegeven, maar deze keer niet:

ACTION to the rescue: Ik heb voor het starten snel een grotere pan gekocht

Turn that shit around: Neergelegd bij het feit dat ik nou eenmaal wat onrustig en onzeker werd en al vrij snel gerealiseerd dat het ook wel mooi was dat ik het in ieder geval zag gebeuren en ook meteen begreep waar dat vandaan kwam.

STIP OP DE HORIZON: Meteen opgezocht hoeveel een brouwketel kost die het reguleren van de temperatuur automatisch doet, mocht ik dit vaker willen doen (In m’n hoofd stond m’n hele huis over een paar maanden al vol met zelfgebrouwen biertjes)

Maar het is dus gelukt! en het biertje is nog lekker geworden ook, maar eigenlijk voelt dit inmiddels als bijzaak.

Ik ben iets (met hulp, samen met iemand) gestart en ik heb eindelijk weer eens iets afgemaakt. Dat ik eigenlijk om 14:30 zou beginnen, dit 21:30 werd (omdat ik eerst mezelf echt goed wilde inlezen, het bestickeren van het notitieboek waar ik het proces in bij kon houden belangrijker vond en een nieuwe pan moest kopen) kon de pret niet drukken. Ik ben s’avonds nou eenmaal op m’n meest productief.

Om half 2 s’ nachts zat er 5 liter soon to be blond bier in de emmer.

Afsluitend, de belangrijkste leerpunten voor mij, met betrekking tot bovenstaande en soortgelijke situaties:

Durf om hulp te vragen; je hoeft niet alles alleen te doen. Daarbij vinden mensen die ergens iets vanaf weten het vaak ook leuk om hun kennis te delen en je te adviseren.Als dank zou ik in dit geval bijvoorbeeld een (drinkbaar) biertje terug kunnen geven.Ook kan iets met iemand samen doen een mooie stok achter de deur zijn natuurlijk.

Begin (deels) onvoorbereid, ook al weet je niet precies wat stap 2 gaat zijn: gaandeweg leer je ook veel, dit hoef je niet allemaal van tevoren al duidelijk op een rijtje te hebben. Dit weerhoudt mij er heel vaak van om te ergens mee te starten.

Niet alles hoeft te lukken, maar probeer je het niet, dan is dat al zeker (hoi tegeltjeswijsheid: niet geschoten, is altijd mis). Daarbij, wat is lukken? Hoe langer ik naar dit stuk kijk, hoe meer ik kan bedenken dat ik anders had willen doen of me afvragen of het sowieso wel iets toevoegt, maar het stuk staat; dat is gelukt.

Durf aan jezelf toe te geven waar je (op dit moment) wel en niet goed in bent. Vertel dit aan de mensen om je heen. Dan komt het ook niet uit de lucht vallen als je zegt dat je gitaar wilt leren spelen, al 10 gitaren hebt uitgezocht, 4 uur Youtube filmpjes hebt zitten kijken, maar echt diegene nodig hebt om de laatste keuze te maken tussen die 6 roze gitaren van 8 andere merken voordat je er echt mee aan de slag kan gaan.

Doe veel verschillende dingen, zeg vaker ja. Ga achterhalen wat je wel / niet kan en waar je blij van wordt (en onthoud dat alles veranderlijk is: dat is oké en juist alleen maar troostend!). Zo leer je ook steeds beter door gewoon veel te doen. Dit jaar alleen al ben ik begonnen met borduren, heb ik m’n gitaar weer eens opgepakt, voor het eerst gezongen in een repetitieruimte, heb ik een trippy ademhalingssessie ondergaan, me opgegeven voor een pottenbak- workshop en ben ik deze site begonnen. Het lastige is dat ik het allemaal leuk vind, ik ook fulltime werk, en daarnaast ook in een klimteam zit waar ik elke maand mee train (oh ja, en ook graag de lieve mensen in m’n leven wil zien, maar ook veel alleen moet zijn om op te laden), maar ik kom er wel steeds beter achter waar ik positief door geprikkeld word, soort van ‘goed’ in ben en energie van krijg. Het feit dat er dit jaar geen concerten zijn en sowieso minder te doen is heeft me hier wel echt de ruimte voor gegeven. Dat deze periode er juist ook voor zorgt dat ik me, zoals vermoedelijk veel van jullie, overall veel minder geprikkeld, actief en creatief voel is weer voeding voor een hele nieuwe post.

Lach jezelf regelmatig uit, dit helpt met relativeren.

P.S. Had ik al gezegd dat kort & krachtig ook niet echt m’n ding is?

Ecostrike- Time Is Now

[christusleeft]

New Post has been published on In de hemel is wél bier !

New Post has been published on http://bit.ly/2q2Rc0I

Geen kennis van de Schrift bij het Christelijk Informatie Platvorm (CIP), het Reformatorisch Dagblad en het Nederlands Dagblad

Stalker Jan Prins – Conferentie Wuppertal 2000, foto: ©Wil de Haas

Het Christelijk Informatie Platvorm, en het Reformatorisch Dagblad en als laatste het Nederlands Dagblad hebben geschreven over de celstraf die de narcistische stalker Jan Prins krijgt voor het bedreigen van de evangelist Mattheus van der Steen.

Onderstaand schrijven is 4 januari 2010 gestuurd aan de algehele media en aan de volksvertegenwoordigers van dit land:

Mevr. H.M.S. Videler ZWOLLE.

04-01-10

Geachte Volksvertegenwoordigers en andere belanghebbenden,

Tot mij heeft zich gewend de heer H. Vosgezang te Beverwijk. En wel met een prangende en knellend probleem wat zijn existentie nu al jarenlang bedreigd en hem het reguliere leven in de maatschappij zo goed als onmogelijk maakt. Feit is dat hij al gedurende een tiental jaren en in steeds heviger mate, hem het levens de facto onmogelijk wordt gemaakt. De daarvoor in het leven geroepen instanties hebben tot dusver ‘niet thuis’ gegeven of blijken te machteloos, te incapabel om hier daadkrachtig en verantwoord in te grijpen. Tja, het betreft dan ook geen zware overtreding van b.v. de maximum snelheid nietwaar, hetgeen administratief afgedaan kan worden. Hij heeft in eigen bewoordingen e.e.a. kort en duidelijk op papier gezet en ik verwacht als burger dat u of tenminste één uwer hiervan nota zal willen nemen en adequate maatregelen zal gelasten. Zo niet en dat niet als stok achter de deur, maar als een pure wanhoopsdaad zal ik hem anders dringend adviseren het staatshoofd persoonlijk aan te schrijven en alle mogelijke en onmogelijke media in te gaan schakelen, temeer daar de situatie nu écht alarmerend en meer dan schrijnend is.

Ik ga ervan uit dat tenminste één uwer zich zal kwijten van zijn of haar plicht en verantwoordelijkheidsgevoel in deze. U kunt ervan op aan dat alle andere reguliere wegen in deze reeds bewandeld zijn en dat een gestoorde patiënt, schijnbaar én aantoonbaar hier in dit land ongebreideld zijn gang kan gaan als het slechts een gewone burger betreft, die het slachtoffer is. Ik ga ervan uit dat u niet een in dergelijke samenleving wilt wonen noch daar deel van wilt uitmaken.

In afwachting van uw respons én actie Teken ik,

Hoogachtend.

Mevr. H.M.S. Videler ZWOLLE.

Beverwijk, 4 januari 2010

Geachte Volksvertegenwoordigers en andere belanghebbenden.

Sinds het jaar 2000 word ik herhaaldelijk getreiterd via het internet, op zich heb ik een dikke huid en verdraag dat, en gooi al deze aantijgingen ter zijde, doch echter de aantijgingen zijn van dusdanige aard dat ik aangifte heb gedaan bij de plaatselijke Politie tegen de man die mij al tien jaar het leven vergald. Maar ik vermoed dat de Politie te weinig gekwalificeerd personeel heeft, omdat ik al in februari 2007 aangifte heb gedaan en er tot op heden nog niks is gebeurd. De man blijft zijn leugens en lasteringen verspreiden. Hij lastert mijn ziekte(KS), en dat ik een pedoseksueel zou zijn. ( Ik ben overigens niet de enige die aangifte gedaan heb tegen deze man vanwege stalking e.d. )

Op een Conferentie van het NBC* was ook dhr. Jan Prins aanwezig en hij zaaide aldaar verdeeldheid, waardoor mensen zich tegen mij keren. Jan Prins weet ook mijn websites te vinden, en gaf in eerste instantie aanwijzingen hoe of ik bepaalde artikelen beter zou kunnen plaatsen, maar op den duur wilde hij de gehele redactie. Ik stelde hem voor dan zelf maar een website te maken. Of dit de doorn in zijn oog was, weet ik niet, maar ik weet wel dat hij verscheidene websites die hetzelfde voortbrengen als het NBC, heeft getracht te hacken, en dat het hem in sommige gevallen is gelukt ook.

Hij maakt uit mijn naam verscheidene websites, waaronder op Hyves, en plaatst daar kinderpornofilmpjes en mijn adresgegevens waardoor mijn telefoon roodgloeiend staat van lezers die mij verrot schelden. Niet alleen mij smaadt hij, maar ook tal van mensen die deel uitmaken van het NBC, waarbij hij zelfs een vader aanklaagt incest te hebben met zijn dochter, en de dochter van 13 in kwestie stuurt hij allerlei porno toe. Ook hiervan is aangifte gedaan bij de politie.(Almere)

Deze Prins heeft Peter R. de Vries, geschreven dat ik kinderen zou ronselen, hoe ik hen zou verkrachten, en martelen tot de dood, en hoe of “ik” mij van de lijkjes zou ontdoen. De redactie van de organisatie van P. R. de Vries, is inmiddels op de hoogte van de situatie.

Het kost niet veel moeite om via internet de websites te bekomen die Jan Prins uit mijn naam heeft gemaakt, die hij tevoren heeft aangekondigd deze te zullen maken, en waardoor niet alleen mijn naam wordt bezoedeld op internet, maar dat ook mijn privéleven er schade door oploopt, want werkgevers verlenen mij geen werk en ook aan het verenigingsleven kan ik niet om deze reden niet meer meedoen, voortijds krijg ik een schrijven dat ze mijn “levenswijze en ideologieën, welke ik naleef en ook publiceer” niet vinden passen bij het karakter van welke willekeurige vereniging dan maar ook.

Op mijn website heb ik het volgende artikel aangaande Jan Prins gepost, waar ook links naar betrokkenen worden gemaakt, en waar u verder onderzoek kan plegen, dit bericht kon u vinden op: http://dossierjp.2m11.nl maar is verwijderd omdat JP als een uitzinnige hierop reageerde en nog valser tekeer ging omdat de waarheid openbaar lag.

Ik hoop u hiermede voldoende te hebben ingelicht, en ik hoop van harte dat u deze zieke man, deze J.Prins kan bewegen te stoppen met zijn acties. Teneinde mij weer een ‘leven’ terug te geven en dit na 10 jaar!

Met vriendelijke groeten

Hans Vosgezang Beverwijk

( * Ned. Bijbelstudie Centrum, te Almere

Waarom was Mattheus van der Steen zó veel belangrijker als Hans Vosgezang waar van 16 jaar is verziekt door de narcistische stalker Jan Prins? In 2007 en 2010 heb ik aangifte gedaan bij de Politie Kennemerland maar daar heb ik niks meer van gehoord – wat nut heeft aangifte doen überhaupt nog?

En waarom ik geen rechtszaak tegen Jan Prins ben begonnen? 

Heeft het CIP, en het RD en als laatste het ND totaal geen kennis van het Woord van God! Nog nooit gehoord van Efeze 6 vers 12? Blijkbaar niet, en ook niet van:

De onrechtvaardige rechter

Luk 18:1  En Hij zeide ook een gelijkenis tot hen, daartoe strekkende, dat men altijd bidden moet, en niet vertragen; Luk 18:2  Zeggende: Er was een zeker rechter in een stad, die God niet vreesde, en geen mens ontzag. Luk 18:3  En er was een zekere weduwe in dezelfde stad, en zij kwam tot hem, zeggende: Doe mij recht tegen mijn wederpartij. Luk 18:4  En hij wilde voor een langen tijd niet; maar daarna zeide hij bij zichzelven: Hoewel ik God niet vreze, en geen mens ontzie; Luk 18:5  Nochtans, omdat deze weduwe mij moeielijk valt, zo zal ik haar recht doen, opdat zij niet eindelijk kome, en mij het hoofd breke. Luk 18:6  En de Heere zeide: Hoort, wat de onrechtvaardige rechter zegt. Luk 18:7  Zal God dan geen recht doen Zijn uitverkorenen, die dag en nacht tot Hem roepen, hoewel Hij lankmoedig is over hen? Luk 18:8  Ik zeg u, dat Hij hun haastelijk recht doen zal. Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde? 

Zal Hij ook geloof vinden op de aarde? 

In ieder geval niet bij de CIP, het RD en het ND die pretenderen christenen te zijn en het NIET zijn. En Mattheus van der Steen, het zal best een goeie jongen zijn, maar ik denk dat een liedje van Hank Williams sr. hem misschien wel op het lijf is geschreven:

I went into a home one day just to see some friends of mine Of all their books and magazines, not a Bible could I find I asked them for the Bible when they brought it, what a shame For the dust was covered o’er it, not a fingerprint was plain

Dust on the Bible, dust on the Holy Word The words of all the prophets and the sayings of our Lord Of all the other books you’ll find, there’s none salvation holds Get the dust off the Bible and redeem your poor soul

Oh, you can read your magazines of love and tragic things But not one word of Bible verse, not a scripture do you know When it is the very truth and it’s contents good for you But it’s dust is covered o’er it And it’s sure to doom your poor soul

Dust on the Bible, dust on the Holy Word The word…

Maar één troost voor jullie:”Han Klein Haneveld”, de broer van Bijbelleraar Ab Klein Haneveld, bliefde dat ik behalve mijn aangifte tegen Jan Prins, hem ook voor de onrechtvaardige rechter zou slepen. Zó dicht bij het Woord en dan nog schromelijk falen.

[twijfelmuur]

KLOKJE

Ik ben de laatste dagen donker geweest. Zo’n openingszin bent u hier niet gewend. Meestal is het luchtig. Of poëtisch: dat doe ik graag.

Nu dus eens niet. Hoewel.

Ik ben de laatste dagen ook licht geweest. Het een sluit het ander niet uit. Integendeel, het een sluit het ander in.

Ik ben zelfs even een sneeuwklokje geweest. Niemand heeft het gemerkt. Ik had er gewoon zin in. En het is echt niet moeilijk. Je zegt gewoon, zoals in tafeltje-dek-je, ‘nu ben ik een sneeuwklokje’ en daar stond ik, schitterend in de grond van mijn tuin. Tussen de andere zo prachtig hangende kopjes.

Ik heb er een selfie van genomen.

Aanleiding was iemand die ineens, midden in een goed gesprek, vroeg wat er precies achter mij zat. Ik keerde me nog even om, maar hij meende het. Toen noemde hij een donkerte die hij dacht te lezen, bijvoorbeeld achter deze wekelijkse zinnen.

Ik vroeg nog of hij misschien een schaduw bedoelde, want zelfs drukletters werpen een schaduw, hoe onzichtbaar ook. Nee, zei hij stellig, een donkerte. Niet eens achter maar midden in die zinnen, zo voegde hij toe.

Ik rechtte mijn hoofdje en vroeg retorisch: dat heeft toch iedereen, ergens een donkere vlek? We zijn toch allemaal met een haperende vulpen geschreven?

Daar kon hij even om lachen. Tegelijk schudde hij zijn hoofd. Toen herhaalde ik: elkeen heeft toch zo’n duistere plek, ergens onuitwisbaar op ons vloeiblad? Maar hij meende het. Nee, zei hij beslist, dat heb ik niet.

Ik keek hem ongelovig aan, maar ik geloofde hem. Voorlopig. Zijn er dan mensen met en zonder die vlek?

Daarna ging het zoals in ‘The Sound of Silence’, het liedje van Simon & Garfunkel: ‘Hello darkness, my old friend, I’ve come to talk with you again.’ Maar eigenlijk gaat het omgekeerd, het is de donkerte die begint. Te praten.

Lange tijd kan ze zwijgen. Dan is ze een soort gezelschap, als een schaduw inderdaad. En zonder schaduw bestaat men natuurlijk niet.

Nooit is ze er niet.

Maar dan is ze er ineens helemaal. Out of the blue. Ze heeft geen agenda, geen tijdstip, geen aanleiding. Ik kan in een schoot verwikkeld zijn of onbewaakt op straat lopen. Ik kan schaterlachen, ik kan mijn nagels zitten knippen.

Soms is het maar even, als een stroomstoot of een duizeling. Nu was het dus dagen. Vijftig tinten zwart. Waaronder het wit van de sneeuwklokjes.

Probeer dat maar eens uit te leggen.

Dat kan ik dus niet. Daarom schrijf en gebaar en kijk en vrij en heb ik lief en adem en schaterlach en huil en woon ik er gewoon omheen. Daarom ook, geloof ik, hebben we onze verbeelding. Waardoor ik in dat zwarte gat een sneeuwklokje kon worden.

In het clair-obscur van mijn natuur.

Daarom ook maak ik er, behalve nu, no big deal van. Hij schommelde al met me mee, een vreemde schaduw, terwijl ik gierend over de speeltuin zweefde. Inmiddels kennen we elkaar dus wel.

Ik weet niet waar we elkaar ontmoet hebben, ik vermoed nog voor ik er was, maar wie zal het zeggen.

Intussen geloof ik hem ook wel, de andere zonder donkerte. Na ons gesprek keek ik enkele dagen rond, zowel onder bekenden als vreemden. Van enkelen leek ik zeker, ergens in hun zinnen of net achter hun bewegingen, van velen had ik geen idee.

Natuurlijk zijn er ook de heel donkeren, maar die mijd ik. Noem het een dieptevrees.

En laat ik niet flauw doen, steeds vaker inderdaad, zoals in het liedje, is ze een oude vriend, de donkerte. Dan praten we. Nog zelden maken we ruzie. Maar soms, zoals nu, is ze nijdig. En volhardt ze.

Dan stuur ik ze weleens door naar een vriend met ook zo’n vloeiblad. En dan krijg ik de zijne terug. Gek genoeg helpt dat een beetje.

Of dan, ja, doe ik tafeltje-dek-je, verdwijn ik uit ons, oude vrienden, weg in de verbeelding. En sta ik ergens onvindbaar, turend naar de grond, in de vorm van hun jaarlijks weer opschietend vraagteken, als een sneeuwklokje, tweeslachtig en zesbladig, in de tuin. Wat waren dat mooie uren.

[klink-klaar]

Een Amerikaanse vriendin

Toen ik een jaar of 10 was, hadden wij Amerikaanse overburen. Een gezin met vijf kinderen, 2 zonen en 3 dochters uit Florida, waar de zon zowat altijd schijnt. De vader, Frank (spreek uit: Frenk) handelde in blueberry's, blauwe bessen. Die importeerde hij dus naar Nederland. Af en toe kregen wij ook een doosje van die grote, blauwe bessen. Lekker waren die.

Maar wat voor mij het belangrijkste was van dit gezin, dat was Lisa. De jongste dochter.  Wij waren even oud en we werden algauw vriendinnen. Dat ging zo. M'n moeder had mij afgehaald van school. We kwamen de straat in en de moeder van Lisa stond de heg te snoeien. M'n moeder en ik liepen naar haar toe om kennis met haar te maken. M'n moeder sprak Engels met haar. We gingen met haar mee naar binnen om een kopje thee te drinken. En daar was Lisa. Ze droeg een lichtblauw T-shirt, lichte spijkerbroek en rode gymschoenen.

We konden elkaar nog niet verstaan. Maar Lisa haalde een verhuisdoos van boven en die zat vol barbie's en wijde baljurken voor de barbie's in allerlei kleuren. We gingen de barbie's aankleden en ik vond het prachtig. Alles vond ik prachtig. Het huis dat nu, met deze nieuwe bewoners, anders rook. Naar popcorn en eau de cologne denk ik. We speelden nog even met de barbie's en toen ging ik met m'n moeder weer naar huis.

De volgende dag kwam Lisa me thuis ophalen. Ze had een roze fiets bij zich, met een langwerpig zadel waar op ik achter haar kon zitten. Zo fietsen we samen door de buurt. Ze had paarse kauwgom, een popcornmachine, en poeder om mierzoete limonade mee te maken. Langzaam aan begon ik haar Engels te begrijpen. Ze leerde me Engelse liedjes en die zong ik met haar mee.

De 3 jaar dat ze in Nederland woonde, zag ik haar bijna elke dag. We werden een soort zusjes. Ik kon op een gegeven moment zelfs niet meer stoppen met logeren en zo sliep ik daar een keer wel 5 nachten achter elkaar. Ze had een tweepersoonsbed met een lichtblauwe sprei erop waar ik altijd bij kon. Haar moeder bakte 's ochtends kleine, dikke pannenkoeken  of wafels en die overgoten we met maple sirup, hier ook te krijgen als esdoorn-siroop. Soms maak ik die pannenkoeken en wafels nog weleens klaar en dan denk ik aan de fijne tijd met Lisa.

Inmiddels heb ik haar al heel lang niet meer gezien. In het begin schreven we brieven, maar op de een of andere manier is dat gestopt. Ik heb haar opgezocht op facebook, maar daar is ze niet te vinden. Ook op google kan ik niets over haar vinden. Wel heb ik een van haar broers op facebook gevonden, Mike. Hem heb ik uitgenodigd vrienden te worden en dat is gelukt. Via hem heb ik nu het mail-adres van Lisa. Zo meteen ga ik haar een mailtje sturen. Dan kan ik haar meteen vertellen dat ik net over haar heb geschreven. En ik ga haar vragen hoe het gaat natuurlijk. Ik wil zo graag weten wat ze nu doet en hoe haar leven nu is, terug in Florida.

Wie weet gaan we dan wel weer met elkaar schrijven. En als het dan nog tussen ons klikt, ga ik haar misschien  wel opzoeken in Florida. Tralala, naar Florida. Dat zou fantastisch zijn!