#hardop coupe

[carsthatnevermadeitetc]

Nissan Skyline 2000GT Hardtop 3.5 litre, 1975 (2025), by JDM Legends. A 50-year-old C110 series Skyline has been updated by the Utah-based Japanese car specialists is for sale on Bring A Trailer. Work has included fitting a 400hp stroker-crank 3.5-litre Nissan L-Series straight 6 engine in addition a Nissan 350Z 6-speed manual transmission and a Driveshaft Shop aluminium driveshaft. There are 15-inch RS Watanabe wheels with adjustable coilover suspension and MK63 Skyline brake callipers.

listing

[jurjenkvanderhoek]

OP EXCURSIE DOOR HET LEVEN MET OCTAVIE WOLTERS

Octavie Wolters is graag in de natuur. Tussen wollegras, kroontjeskruid en onder bramenstruiken, populieren ligt haar tweede natuur. Daar is zij geaard, op die grond gedijt ze goed. Dat wezen van buitenleven en natuurschoon beschrijft zij liefdevol en gedetailleerd. Zittend aan de keukentafel met haar boek “Dit gaat nooit voorbij” geopend voor me liggend heb ik het idee dat ik met haar in dat veld ben. Want zij is geen bosmens. Octavie Wolters is van de horizon, van de open velden, de akkers. Bossen zijn haar te nauw, dan kan ze niet van zich afkijken en voelt zich opgesloten. In mijn fantasie bij haar verhaal wandel ik met haar, draaft de Friese hond die kan slootjespringen voor ons uit en zwijgt W. W is haar levensgezel die de natuur met haar deelt. Ik ben daarbij, wanneer ik mijn ogen sluit en haar teksten in mij om laat gaan.

Zij is geen wereldreiziger. Zij houdt van haar kleine, nabije omgeving. Het land dat ze zo goed kent en dat haar iedere dag weer iets nieuws laat zien. Octavie hoeft niet ver te gaan, daar in dat open veld vindt ze haar antwoorden. En haar vragen. “Ik weet nooit wat het doel is van alles, van de mens, de wereld, het leven. Of van mij.” De scholeksters halen hun gevederde schouders op en zeggen: “Dat hoeft je toch ook niet te weten?” En Wolters is het daar mee eens toch: het is goed zo – alles is er, dat is reden genoeg. Ze kan het geluk aanraken. Het gaat als een vogeltje op haar wijsvinger zitten. De essentie van geluk is de vogel, de liefde ervoor. “Dat gaat nooit voorbij”, denkt ze hardop.

Die gedachte werd de titel van haar nieuwste uitgave, waarin zij spreekt met de vogels die ze treft op haar wandelingen. Ze vraagt zich af hoe vogels tegen de dingen aan kijken. In die fantasie zou het mooi zijn om met hen te kunnen praten. Octavie Wolters praat natuurlijk niet werkelijk met de merel, de kievit en de kokmeeuwen. Maar het woord is gewillig en het beeld volgzaam. Want niet alleen beschrijft Wolters haar gesprek en de omgeving waarin die samenspraak plaats vindt, ze maakt ook een afbeelding van de gesprekspartners. Dit doet zij door de plaat uit te snijden in linoleum en deze vervolgens kleurig af te drukken. Het spreken met de mezen, de zwaluwen en de ekster doet zij in gedachten. Die denkbeelden schrijft ze op en tekent ze uit, zodat het wel lijkt of de vogels net mensen zijn. De bever zwijgt, maar de mus, de kleine zwartkop en de blauwborst voeren het hoogste woord.

In gedachten spreekt ze feitelijk met zichzelf. Geeft zichzelf weerwoord of diepzinnige antwoorden op gelaagde vragen. Levensbeschouwelijk, bespiegelend, contemplatief. Ze is graag in de natuur, houdt van de vogels. En kan daarom hun verenpak aantrekken. En die jas past haar goed, al is de coupe en de stijl afwijkend. Ze observeert zo dikwijls en dermate intensief, dat ze zich met de gevederde vrienden kan vereenzelvigen. In haar gedachten vindt ze troost bij de vogels, in zichzelf. Het is als bidden. Moeiten en zwarigheden uitspreken en deze als het ware op het bordje van een hogere macht leggen. Bij Octavie Wolters is die macht de natuur, zijn dat de vogels. Bidden is net zo goed praten in jezelf, met een denkbaar persoon in gedachten discussiëren. Die iemand is ergens geloof je, maar zeker weten doe je het niet. Wolters gelooft in de vogels, vertrouwt op de natuur. Legt haar gemoed en gevoel bij hen neer in de fantasie van het verhaal. En ze krijgt antwoord, waar de goede god schijnbaar zwijgt.

Haar verhalen zijn fabels, de vogels krijgen het gemoed van mensen. Geleerde mensen, want ze geven beschouwelijke antwoorden op de vragen van het leven. De vragen in het leven waarmee Octavie worstelt. Ze filosofeert over het zijn, bepeinst het wezen. Probeert een vinger achter het bestaan te krijgen, het aanwezig zijn hier en nu te vatten. Ze verbaast zich over dingen die zomaar gebeuren zonder dat iemand het opmerkt. “Sommige dingen gebeuren gewoon”, zegt de winterkoning. “Soms valt er iets voor zonder dat iemand op de wereld ervan weet”, denkt Wolters. Is het dan wel echt gebeurd wanneer niemand het opgemerkt heeft, filosofeert ze verder. “We kunnen soms alleen maar een verhaal verzinnen.” Dat beaam ik en sla de bladzijde om.

De verhalen zijn uiterst persoonlijk. Voor de vogels, en door de vertellingen dus ook voor mij, opent zij haar ziel. Ze heeft angsten, net als ieder mens. Wolters is bang dat zonder angst zij ophoud te bestaan. De angst is bij haar gaan horen, is een deel van haar geworden, een onmisbaar orgaan. Lang heeft ze zich vastgeklampt aan hoop, aan een verwachting, aan de gedachte dat alles ergens goed voor is. Ze denkt aan alle paden en wegen in haar hoofd, de herinneringen, toekomstdromen, alles in het hier en nu, waar ze aan werkt of mee bezig is. In het gladde wateroppervlak waarin de wolken voorbijdrijven ziet ze de reflectie van zichzelf. De visjes flitsen door haar heen alsof deze haar gedachten zijn. Het is een wereld van beelden, woorden zijn er niet nodig.

Het zijn gedachten waarmee een ieder die serieus in het leven staat wel worstelt. ’s Nachts van wakker ligt. Troost zoekt overdag. Het zijn universele levensvragen die antwoorden verdienen, die om raad smeken en een uitweg zoeken. “Troost is er als al het andere al lang vervlogen is”, zeggen de mezen. Haar levensverhaal smeert Octavie Wolters uit over de seizoenen, deelt deze op in de maanden van het jaar. De winter, de lente, de zomer en de herfst, alle hebben een eigen karakter en signatuur. Het gemoed valt zwaar wanneer de blaadjes vallen bijvoorbeeld. In september denkt ze aan haar kindje dat er zo hartverscheurend niet meer is maar daardoor een nieuw soort aanwezigheid vormt. “Iets kan er tegelijkertijd zijn en niet zijn.” Gemis is nooit weg, vindt ze. Maar de pijn van de leegte kan wel gevuld worden. Ware woorden, de mees had het niet beter kunnen bedenken.

‘Dit gaat nooit voorbij’ is een prentenboek voor volwassenen, maar in de platen kunnen kinderen zich ook heel goed vinden. De vertellingen verhalen over levensvragen en het vinden van troost in de kleine wonderen van de natuur. Die vragen zijn te groot voor kinderen, wel lijken me de beschrijvingen van de omgeving aan te sluiten bij hun beleving. Volwassenen zullen bij de platen, portretten van vogels in weelderige flora, zelf een verhaal voor kinderen kunnen fantaseren. Deze platen hebben een klare lijn zonder veel omhaal van vlak en kleur. Duidelijk en essentieel, helder het karakter van de vogel in zijn habitat verbeeldend. Daarbij improviseren de verbeeldingskracht en het voorstellingsvermogen als vanzelf een verhaal. “De zon schijnt en de lucht voelt ineens warmer vandaag, al is het een wat schijnheilige warmte met een ondertoon van tochtige vrieskou. (…) De randen van de dagen worden langzaam zachter, het licht dimt, het lawaai verstomt.” De ekster vliegt op, maakt een rondje om de boomkruin en krast me gedag.

Dit gaat nooit voorbij. Octavie Wolters, tekst en illustraties. Uitgeverij Ploegsma, 2024.

[buurmanenbuurvrouw]

Buurvrouw 75

Het is vrijdagochtend net na de spits. Met een nieuw boek in m’n tas, The National door m’n koptelefoon en een warme beker thee in m’n hand zoek ik een plekje in de trein richting onze hoofdstad. De menigte in Zwolle maakt kordaat een einde aan mijn serene ochtend. Rust voor m’n boek is er niet meer. Ik sluit m’n ogen en laat The National me begeleiden tot aan Almere, waar ik me vervolgens in de menigte meng.

De sprinter naar Amsterdam kent geen lege zitplaatsen meer. Ik krijg spontaan spijt van mijn schoenenkeuze, hakken en volle treinen zijn geen ideale combinatie. De coupe stroomt langzaam vol met mensen, ook het gangpad is inmiddels gevuld. Wanneer de trein even schokt, zoeken onze handen naar dezelfde handsteun.

Ze draagt haar haren in een kort, grijs kapsel. Haar ogen heeft ze mooi aangezet, zodat je haar blik wel moet vangen. We hebben vandaag dezelfde bestemming. Tien jaar geleden vertrok ze van de randstad naar een klein dorp op het Drentse platteland, maar nog steeds reist ze eens per jaar naar Amsterdam om de tandarts te bezoeken. ‘Maar mijn zoon woont er ook, dus die zie ik vandaag. Hij gaat vandaag ook naar de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling. We gaan daarna eten, dus dat wordt waarschijnlijk slechts een soepje.’

Al tien jaar woont ze in Drenthe, maar nog steeds krijgt ze af en toe het stempel Westerling. ‘Ik ben nu wel meer gaan doen in het dorp, zo help ik bij de tussenschoolse opvang en in het dorpshuis. Laatst kwam er iemand de kinderen lesgeven in het Drents. Ik heb gevraagd of ik ook mee mocht doen. Mijn eerste woordjes Drents sprak ik een tijdje geleden. Dat werd meteen gewaardeerd!’

Of ze er wil blijven, weet ze nog niet. ‘Ik heb een autootje, die heb je daar wel echt nodig. Maar daar kan ik natuurlijk niet altijd in blijven rijden.’ Wellicht gaat ze verhuizen, het liefst naar een stad met een station. ‘In Groningen sta ik al een hele tijd ingeschreven, daar heb ik vast al veel punten opgebouwd. Maar dat is toch nog best een grote stad. Coevorden kan ook, dat is iets kleiner en daar woont een vriendin. Ook wel zo gezellig.’

De stoptrein rijdt langzaam het centrum binnen. ‘We zijn er bijna’, mompel ik per ongeluk hardop. Ik moet lachen als m’n buurvrouw toch reageert. ‘Hieperdepiep!’

[yasminaaboutaleb]

Nog even daarover

de Volkskrant | 11 december 2020

Theatermaker Sadettin Kirmiziyüz deinsde er lange tijd voor terug, maar nu wil hij het hebben over de ‘lange arm’ van Turkije. Maar eerst moet de lucht tussen hem en de Volkskrant geklaard.

Er zijn drie dingen waar je het beter niet over kunt hebben met Turken: godsdienst, politiek en voetbal’, zegt Sadettin Kirmiziyüz (Zutphen, 1982). ‘Dat wordt altijd heftig.’ Daarom vermeed hij de onderwerpen in zijn voorstellingen. ‘Maar het is tijd om me niet meer te verschuilen achter ‘ik ben maar een theatermaker’’, zegt hij na een repetitie op een bankje in de foyer van Het Nationale Theater.  

En dus gaat zijn nieuwe voorstelling Is This the Real Life over ‘de lange arm van Turkije’, in Kirmiziyüz’ definitie: de invloed van Turkije op het leven van Turkse Nederlanders. ‘Ik vind dat onze generatie, met een migrantenachtergrond, die zich zo actief uitspreekt tegen islamofobie, racisme, discriminatie en antisemitisme, ook eerlijk moet durven zeggen dat we te veel onder invloed staan van wat er in Turkije gebeurt’, zegt de theatermaker wiens voorstellingen veelal over racisme en identiteit gaan. ‘Nu ik dit hardop zeg, denk ik: dit komt gewoon in de Volkskrant. Dat is best wel groot.’  

Over de krant gesproken: er is iets wat eerst opgehelderd moet. Dit najaar ging zijn spraakmakende voorstelling Citizen K. in reprise. Daarin somt de theatermaker een lijst op van pijnlijke momenten waarop hij met zijn Turkse afkomst werd geconfronteerd, waaronder een interview in de Volkskrant met de kop ‘Creatief met Turk’. 

Wil je dan nog wel door deze krant worden geïnterviewd?    

‘Het was een superleuk interview, alleen bedacht de eindredactie toen die kop. Ik dacht: hè, wat is dit nou weer? Een uitgebreid interview over mijn voorstelling Somedaymyprincewill.com, waarom ik dit soort theater maak, echt een inhoudelijk, artistiek gesprek. Dat werd tenietgedaan door die kop. Ik werd gereduceerd tot een woordgrap. Dat vond ik echt niet tof. Ik voelde me vernederd. 

‘Door de reacties in mijn omgeving heb ik er toen niets van gezegd. Mensen zeiden: ‘Nee joh, dat is maar een grap, een knipoog. En het interview is heel tof, toch? En een grote foto!’ Het was een andere tijd, zeven jaar geleden vonden mensen dat soort grappen nog leuk. Nu zou ik het niet meer accepteren.’ 

Waarom niet?   

‘Ik ben vader geworden. Daar komt het op neer. Ik wil niet dat mijn twee kinderen dit ook moeten meemaken.’ 

Zeven jaar geleden, mei 2013, was ook het moment dat er in het Gezipark in Istanbul protesten uitbraken tegen de Turkse overheid. Het was een van de eerste keren dat Kirmiziyüz iets merkte van Turkse bemoeienis in Nederland. Hij had iets over de protesten op Facebook geplaatst. ‘Een onschuldige opmerking over wat de politie deed, maar ik kreeg meteen een telefoontje van mijn moeder die vroeg wat ik op internet had gezet. Mijn moeder zit niet op Facebook. Dat is dus via via bij haar terecht gekomen.’ 

Drie jaar later was er de couppoging in Turkije. Een fractie binnen het Turkse leger probeerde tevergeefs de macht te grijpen. Volgens president Erdogan zat geestelijk leider Fethullah Gülen erachter. Kirmiziyüz deelde een nieuwsbericht hierover op Facebook, waarna een kennis zei dat ze dacht dat de coup in scène was gezet door Erdogan om zijn machtspositie te versterken. De vrouw werd door Erdogan-aanhangers onmiddellijk beschuldigd Gülenist te zijn en met de coup te maken te hebben. Ze wisten heus wel wie ze was. 

Kirmiziyüz: ‘Ik durfde niks meer te zeggen, het was een soort zelfcensuur. En dat gaat tegen mijn aard in. Ik maak voorstellingen over mijn twijfels over het geloof. Ik maak voorstellingen over racisme, drugsgebruik – ook dat van mij. Heftige dingen. En dat ik dit dan uit de weg ga... Ik dacht: ik kan mezelf niet serieus nemen als ik dit niet bespreek.’  

Waarom heb je er dan toch zo lang mee gewacht?    

‘Omdat ik het niet durfde. Ik maakte mezelf bang voor die lange arm. Wat die ook is.’ 

Je zou afgelopen voorjaar naar Turkije gaan om daar onderzoek naar te doen. Maar toen begon de pandemie.    

‘Ik stond een paar keer op het punt om met de voorstelling te stoppen. De reis ging niet door. We moesten zoomen. Toen we weer mochten afspreken, lukte dat telkens niet: kind ziek, crèchebegeleider ziek, zelf verkouden. Ik dacht: is het echt wel zo belangrijk allemaal?  

‘Maar ik heb in deze periode ook bijna dagelijks contact met mijn moeder; ze woont alleen, in een flat in Zutphen. Mijn zoontje van 6 jaar oud spreekt beter Nederlands dan zij, dus ik voel me verantwoordelijk om de persconferenties te vertalen. Mijn moeder ervaart de pandemie heel anders dan ik, mede door berichten die ze uit Turkije krijgt. En dan word ik weer bevestigd in mijn idee dat ik het over dit onderwerp moet hebben.’  

Wat vertelt je moeder?   

‘Mijn moeder stuurde mij al twee maanden voor de eerste lockdown een appje door van iemand uit Turkije die zei: ‘Zorg dat je genoeg eten in huis hebt, want ik ken iemand die in het ziekenhuis werkt...’ Mijn moeder denkt echt dat corona haar komt pakken. Ik kan je appjes voorlezen waarin ze zegt: ‘Ik word binnengesloten door corona. Het is er bijna. De buren hebben het.’ Dat ik hier tijdens het repeteren zei: hahaha, mijn moeder laat zich helemaal gek maken. 

‘Een tijdje later liep ik de supermarkt uit terwijl ik met haar belde. Ik had keukenrol gekocht, want het wc-papier was op, en zij zei: ‘Ik zei het toch? Je moet brood kunnen maken, hamsteren.’ Ze kreeg gelijk natuurlijk. Het was zo heftig. Met mijn gezin naar die eerste persconferentie kijken: ‘Alle restaurants, alle cafés, gaan vanavond dicht.’’  

Heb jij ook virusangst gehad?    

‘In het begin. Ik ben een week heel ziek geweest. Supermoe. Twintig uur per dag slapen. Ik dacht dat ik het had. Mijn vrouw vond me een aansteller. Van haar moest ik een afspraak maken bij de GGD. Al die vragen aan de telefoon. Moe? Misselijk? Toen ik ophing, zei ik: ik denk dat ik doodga. Misschien heb ik dat van mijn moeder. Maar nu ben ik eraan gewend.’  

Welke rol heeft het Turkse nieuws in jouw familie?    

‘Bij mijn moeder staat de hele dag de Turkse televisie aan. Ze bidt vijf keer per dag, de flat gaat ze alleen uit als het echt nodig is. Verder zit ze thuis. Op het Turkse journaal ziet ze wat er in Nederland gebeurt. Die cartoonrel laatst met Wilders en de aangifte van Erdogan tegen hem heeft ze via het Turkse journaal meegekregen. Daar is het narratief anders dan hier: het Westen wordt afgeschilderd als anti-Turks, anti-islam. Wat wij zien als vrijheid van meningsuiting wordt daar gezien als een provocatie. Andersom zag ik een toespraak van Erdogan bij de NOS waarvan de ondertiteling niet klopte. Dit soort dingen heeft veel invloed; mijn vader vertrouwt de NOS niet.’ 

Begrijp je het wantrouwen?   

‘Ik dacht dat ik een observeerder was, maar dat is niet waar, want ik voel ook dingen. Mijn neef uit Istanbul vertelde dat hij die coupnacht de straat op was gegaan. In Nederland dachten we dat Erdogan erachter zat. Maar hij zei: ‘Ik heb mensen overreden zien worden door tanks en mensen kapotgeschoten zien worden. Hoe kun je denken dat dit nep was?’ Door zoiets ga ik twijfelen.’  

Kritiek op Turkije ligt gevoelig. Bekende Turkse Nederlanders worden geregeld bedreigd. Ben je daar niet bang voor?   

‘We hebben vorig jaar Lawrence of Arabia gemaakt. Geen populaire figuur onder Turken, want hij hielp de Arabieren. Nou, ik heb het geweten. Zo veel anonieme berichten. ‘Zionist.’ En: ‘Ben je wel een Turk of ben je een Armeen?’ Nog net niet: ik kom je doodmaken. 

‘Ik wil weten hoe dat werkt. We hebben het in Nederland de hele tijd over ‘de lange arm van Turkije’, maar wat is die dan? Ik ben nog nooit door iemand van de ambassade of van de regering gebeld die zegt: wat is dit nou? Of een brief. Nee, het zijn altijd andere Turken of familieleden die commentaar hebben.’ 

Maak je je daar zorgen over?   

‘Misschien wil ik mijn moeder niet teleurstellen. Ze kijkt toch anders naar me als ze hoort dat er een leuk interview met haar zoon in de krant stond, dan als ze hoort dat ik iets heb gezegd over Turkije. Dat is confronterend. Citizen K. was nog veilig, dat onderwerp lag buiten mij. Dat ging over opgroeien in een andere wereld, niet over waar ik vandaan kom. Ik heb het altijd gehad over hoe het is om een Turkse Nederlander te zijn, nooit over hoe het is om Nederlandse Turk te zijn.’