#hans staats

[virgin-martyr]

In the case of Leatherface and Texas Chainsaw Massacre, the turn to cannibalism is a countercultural rejection of the status quo and the dominant ideology of bourgeois patriarchal society. The farm-to-table ethos, as practiced by the film’s monstrous family, embodies a notion of cooperation and effective social organization that harkens to the community building potential of the human body and the interdependence of the stages and specializations of food manufacture. The loss of community resulting from the modernization of the slaughterhouse forces Leatherface and his kin to attempt, albeit haphazardly, to replicate the social organization they once knew by preying upon the random travelers that cross their path.

Hans Staats, excerpt from "Let Them Eat Steak: Food and the Family Horror Film Cycle," What's Eating You?: Food and Horror on Screen

[my-life-fm]

[haveyoulistenedtothisalbum-poll]

Tracklist:

Japan Japan • Agitabo • The Germans • Melancholia • Krematorien • Sonntagspaziergang • Calling My Brain • Sie Traumen Alle • Gelegenheitsexperiment • Hans, Der Ist Nicht Artig • Qualitat Des Staates • Kunststoff Version

Spotify ♪ Bandcamp ♪ YouTube

[devosopmaandag]

Het i-woord

De Brits-Ghanese filosoof Kwame Anthony Appiah (1954) wordt in Sâo Paulo voor een Braziliaan aangezien, in Kaapstad voor kleurling, in Rome voor Ethiopiër en in Londen voor een Indiër. Van hem is het boek 'De leugens die ons binden – Een nieuwe kijk op identiteit'*, over dat wat oververmoeide i-woord. Binnenkort wordt het eerste kleinkind van mijn jongste broer geboren, een kind met Nederlandse, Javaanse, Belgische, Chinese, Poolse en Duitse genen. En in Frankrijk vragen ze in Aziatische restaurants vaak aarzelend waar ik vandaan kom. 'Hybride' kan verrijking betekenen of vertroebeling. Ik kies nadrukkelijk voor het eerste.

In de televisieserie 'De Afro-Europeaan' gaat de 45-jarige Ikenna Azuike op zoek naar Afrikaanse diaspora-gemeenschappen in Europa. Als kind van een Britse moeder en een Ghanese vader bekijkt hij hoe die gemeenschappen eruit zien, maar is hij ook op zoek naar zijn eigen Afrikaanse identiteit. Hij voelt dat hij daarin tekort schiet en eigenlijk geen idee heeft wat dat inhoudt. Ik ergerde me gaandeweg een beetje aan zijn klaagzang maar niet te weten hoe een zwarte man te zijn.

Na afloop van onze voorstelling 'Elkaars Andere – pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid' kwam een Indische vrouw van begin zeventig naar mij toe en bekende nog steeds niet te weten waar zij eigenlijk bij hoort. 'Omhels beide werelden', hield ik haar voor, 'zie dat als rijkdom.' Tijdens het lezen van Appia's boek bekroop me het ongemakkelijke gevoel dat het natuurlijk veel ingewikkelder ligt. Omhels ikzelf wel mijn beide werelden: de Nederlandse en de Indische? En waar komt mijn weerzin voor Tante Lien vandaan, het personage van de Indische tante gespeeld door Wieteke van Dort? Waarom vind ik het feit dat zij door de Indische gemeenschap op handen gedragen wordt zo onverdraaglijk? En is die Nederlands-Indische cultuur wel zo nostalgisch en verongelijkt als ik denk?

Appiah schrijft dat identiteiten benamingen en ideeën met zich mee brengen over waarom en aan wie ze moeten worden toegekend, dat ze je denken bepalen over hoe je je moet gedragen en beïnvloeden, over de manier waarop andere mensen jou bejegenen. Maar al deze dimensies van identiteit zijn betwistbaar en moeten dat ook zijn! De veronderstelling dat elke identiteit in de kern een diepe overeenkomst vertoont die mensen met die identiteit verbindt is onjuist, legt hij uit in zijn boek.

In dat hele identiteitsgeraas staat één ding voor mij als een paal boven water. Mijn geboorteakte bleek op een dag onvindbaar, ook in de huidige gemeentearchieven te Bandung. Die was noodzakelijk voor mijn huwelijk met G. Uiteindelijk heb ik in het kantongerecht onder ede moeten verklaren dat ik ben wie ik ben:

Christine Wilhelmina Margaretha Kemper, geboren 10 augustus 1951 te Bandung, dochter van Emile Kemper en Souw Han Nio.

Dwars door al mijn toebedeelde en toegeëigende identiteiten heen, ben ik ondeelbaar mijzelf. Dat heb ik gezworen.

*'De leugens die ons binden – Een nieuwe kijk op identiteit' | Kwame Anthony Appiah | vertaling Maarten Polman | Uitgeverij Pluim 2019

[naipan]

"Anyone who attacks 'Zionism' but does not want to say anything against 'the Jews' is deceiving themselves and others. The State of Israel is a Jewish state. Anyone who wants to destroy it, either avowedly or through a policy that can achieve nothing other than such destruction, is practicing the hatred of Jews of the past and of all time." - Hans Mayer, literary scholar, 1975. ❤

"Wer den ‚Zionismus‘ angreift, aber beileibe nichts gegen ‚die Juden‘ sagen möchte, macht sich und anderen etwas vor. Der Staat Israel ist ein Judenstaat. Wer ihn zerstören möchte, erklärtermaßen oder durch eine Politik, die nichts anderes bewirken kann als solche Vernichtung, betreibt den Judenhass von einst und von jeher."

- Hans Mayer, Literaturwissenschaftler, 1975. ❤

(@ Königlich Bayerische Antifa on Fb)

[fabiansteinhauer]

Zynismus

1.

Alle dürfen zynisch sein, nur nicht die Berater. Nawalny, so heißt es teilweise auf den Straßen und im Netz, sei ein Diktator wie Putin gewesen. Leute wollen über die Straße gehen und dabei nicht im Wahn leben, sie wollen normal leben und überhaupt leben. Und dann sagen Leute, Nawalny sei ein Diktator wie Putin gewesen. Damit bekommt man in Russland keine Probleme, das ist ok. Ein kleinen Unterschied gibt es freilich, weil Leute auch sagen, niemand habe hinter Nawalny gestanden, allenfalls naive und uninformierte Leute im Westen, linke radikale Extremisten oder rechte radikale Extremisten. Leute sind Wesen, an denen immer etwas absteht, die Haare, ein Faden oder ein Knopf, und Leute sind Wesen, nach denen man schauen muss, wie der Laokoon das tat. Manchmal steht der Extremismus und die Radikalität von ihnen ab. Abstandnahme sei Teil einer Nuss oder eines Kerns, das legt Christoph Möllers nah, er nennt die Abstandnahme den Kern normativer Praxis. Das kann eine harte Nuss sein. Das Distanzschaffen ist keine Abstandnahme und glücklicherweise ist nicht alle normative Praxis kernig. Das Distanzschaffen legt die Distanz, die es schafft, nicht zurück, es lässt pendeln und dabei Abstände vergrößern oder verkleinen.

2.

Nawalny sei also ein Diktator wie Putin, mit einem kleinen Unterschied: Er war ein privater Einzelunternehmerdiktator (die politische Ich-AG) ohne Polizei, ohne FSB, ohne Richter, Staatsanwälte und Militarapparat, ohne Oligarchen, ohne Partei Einiges Russland, ohne Paraden, ohne an Wahlen teilzunehmen, ohne Fußballstadien und Popkünstler, die ihn besingen, ohne Margarita und Russia Today und RIA und argumenty i fakty und ohne die gute Ausbildung beim FSB, die Putin genossen hat. Das einzige, was Nawalny von Putin unterschieden haben soll, sei gewesen, dass der eine Diktator war, der ohne Staat und Leute da stand, während der andere Diktator den Staat und die Leute hinter sich hat. Weil Putin zwar ein Diktator sei, aber der Staat und Leute hinter ihm stünden, kann man sogar sagen: Nur Nawalny sei Diktator gewesen und Putin Demokrat, und zwar lupenreiner Demokrat, wie der deutsche Kanzler Futsch schon bestätigt hat. Das ist nicht völlig von der Hand zu weisen, vor allem der Hinweis auf Kelsen (ergänzt um den einer Lupe) ist scharf! Reine Demokratie: Alle Staatsgewalt geht vom Volk aus, sogar in reinem Russland, und das reine Volk diktiert, wer sein reiner Diktierer sein soll.

Die Leute rechtfertigen und reinigen alles, das können sie. Sie arrangieren sich mit allem, das kann man. Die normative Kraft des Kontrafaktischen, credo quia absurdum est: alles kann sein im Reich und im Regen. Die Grundnorm sei eine Fiktion im Sinne Hans Vaihingers, Philospophie des Als-ob sagte der Wiener Freud-Leser Hans Kelsen einmal zur normativen Kraft des Kontrafaktischen.

Der Schlange gebühre ein eigenes Kapitel in Vaihingers Philosophie des Als-Ob, das schrieb der Jude, Hamburger und Florentiner Aby Warburg und hatte wohl nicht nur die Schlangen des Laokoon im Blick, die aber auch, nicht nur das Reine und das Unreine, das aber auch. Nichts muss sein im Reich und im Regen. Aber alles kann sein im Reich und im Regen, in the reign and the rain. Leute wollen ein Teil der Gesellschaft bleiben, nicht im Wahn leben oder erschlagen werden. Es gibt einzelne, die lassen sich nicht unterdrücken und Ununterdrückbare sterben als erstes: Oury Jalloh in Deutschland zum Beispiel, der hat keine Ruhe gegeben und schwupps finden sich Leute, die das normal finden, das so jemand im Gefängnis verbrennt, die es rechtfertigen und sich damit arrangieren. Der Staat ist das kälteste aller Ungeheuer, das hat einer der heißesten Privatdozenten aller Zeiten einmal gesagt, Friedrich Nietzsche.

Du lebst und thust mir nichts. Auf Aby Warburg konzentrieren, weil ich sonst auch noch in ein totales Asyl schlüpfen will. Privatdozent bleiben, nicht wieder in die Staatsrechtslehrervereinigung eintreten, Dubiduum sein und nicht glauben, dass auch nur einer einen retten oder erlösen würde: Kein Staat, kein System, keine Gesellschaft, keine Kirche, kein Gemeinde, kein Gott, kein Verein, keine Mitgliedschaft, keine Angehörigkeit, kein Vaterland. Na gut, vielleicht der Bazon (der hat den Nationalsozialismus, den Krieg und das Lager überlebt) oder die Sweti (die hat in Russland überlebt), die sind schon doll und können irre viel, aber alles können die auch nicht.

Man soll von den Wahnsinnigen lernen, zu üben, üben, üben. Man soll mit Moses spazierengehen und von Moses lernen, die Hunde sind inzwischen weniger zynisch als die Menschen. Man soll in einer privaten Praxis öffentlicher Dinge vorbereitet sein, wie die Familie Warburg das gelernt hat, jederzeit bereit, auf Flucht oder Angriff zu schalten.

[beardedmrbean]

A jail term for a far-left extremist who took part in violent attacks on neo-Nazis has caused uproar on both the left and right of German politics.

Lina E was given a sentence of five years and three months - but was also told she is now free pending an appeal, having been in custody since 2020.

Three men convicted with her were also given jail sentences on Wednesday.

Left-wing protesters demonstrated in several cities against the verdicts. A big rally has been banned in Leipzig.

Other Germans were angered by the decision to release Lina E - criminal defendants' second names are not made public - after two and a half years in custody - believing this sends a signal to the left that violence against the extreme right is acceptable.

The judge, Hans Schlüter-Staats, said Lina E would be allowed out pending the result of her appeal. She is said to be unwell and has had to hand in her identity card and passport.

Delivering his verdict, the judge said that "opposing right-wing extremists is a respectable motive", but use of force was only for the state and her actions were still "serious criminal acts". He criticised her defence lawyers' argument that the case was politically motivated.

Lina E was seen as the ringleader of her far-left group which waged a brutal campaign of violence against the extreme right for several years - using hammers, iron bars and baseball bats.

In one attack in 2019, the gang attacked a well-known neo-Nazi pub called the Bull's Eye in the town of Eisenach, beating its owner Leon R. They attacked him again weeks later. Leon R was later arrested in a police operation targeting neo-Nazis across Germany.

The far-left militant group gained notoriety for its violence, attracting the name "hammer gang". Lina E's partner Johann G is also suspected of attacks and has since gone to ground.

In another incident in 2020 involving at least 15 people, a group were beaten up as they returned from a ceremony marking the firebombing of Dresden during World War Two. Several victims suffered serious injuries.

Lina E was detained in November 2020. Her surname has not been made public. Three men who joined her gang were given sentences of 27 to 39 months in jail.

Sabine Volk, a researcher on the far right from the University of Passau, said that the crimes committed by the gang were horrible but that there appeared to be a "power imbalance" in eastern Germany against the far left.

"In radical left circles there's this perception and narrative that the state isn't doing anything against the neo-Nazi scene and that's why they have to take over their duties," she told the BBC. "It's not entirely true but it's not far-fetched either."

Last December, after years of being dismissed as harmless cranks, 25 people were arrested on suspicion of plotting to overthrow the German government on behalf of the far-right Reichsbürger (Citizens of the Reich) movement.

German 'crackpot' movement turns radical and dangerous

Germany, where car is king but protesters won’t let you drive

After Lina E was found guilty, there were far-left protests in several cities and police were targeted with bottles and fireworks.

Meanwhile, the head of the police union, Jochen Kopelke, said officers were shaking their heads that she had been released: "It was clear to us as officers that we would also be the focus of extremists."

Interior Minister Nancy Faeser has warned of an increasing willingness among the far left to resort to violence. However, she said last week that right-wing extremism remained the biggest radical threat to German democracy and that attacks last year rose by 12%.

An anti-fascist "Day X" march planned for Saturday has been banned in Leipzig, where Lina E was a student, because police are concerned it could descend into violence. But a major police operation is planned anyway, as several major events are due to take place in the city.

The far-right AfD party condemned the decision to release Lina E as "soft" and complained there had been a failure of the rule of law.

The AfD has risen in German opinion polls in recent months as dissatisfaction grows with the coalition government. The latest poll puts them neck and neck with Chancellor Olaf Scholz's centre-left SPD on 18%.

The AfD has also benefited from a backlash among German voters from climate activist protests that have blockaded streets in key cities.

Hans-Georg Maassen, a former German spy chief who is seen as a right-wing conservative, ridiculed Lina E's sentence as giving free rein to far-left activists to stage further violent attacks.

[jurjenkvanderhoek]

IN VERGEESTELIJKT BLAUW BEVRAAGT HANS KLEIN HOFMEIJER HET DENKEN

In de map The Blue Drawings presenteert Hans Klein Hofmeijer zijn werken met het coloriet blauw. Blauw is de kleur van duidelijke communicatie, loyaliteit, vertrouwen, wijsheid en (spirituele) wilskracht. Bij Klein Hofmeijer is het kleur die het denken in beeld kan brengen. Hij combineert zijn tekeningen in potlood, houtskool en aquarel met hand geschreven teksten. Woorden  die door denken en peinzen uit zijn brein ontspruiten. Niet als verduidelijking van het getekende, maar als eenheid met de compositie. Het schrift bevraagt het leven, zoals het beeld de beschouwer raadpleegt. “Wie ben je als niemand kijkt.” De kunstenaar schrijft brieven aan zichzelf, waaruit de beschouwer een logboek van het kunstwerk kan lezen. Het zijn de rafelranden van zijn denken, het denken, mijn denken. Klein Hofmeijer onderzoekt het denken en de gedachte, geeft beeld aan dat wat niet beeldend uit te drukken is. Hij maakt filosofische beelden, hij houdt zich in zijn kunst bezig met het wezen van alle dingen en het leven. Door die bespiegelingen al redenerend op papier vast te leggen. Daarbij zijn woorden niet genoeg en vullen tekeningen deze aan, en andersom. In die zoektocht naar de ultieme verbeelding van wat nauwelijks te verbeelden is beloopt hij diverse trajecten. De voorlopige uitkomst is een eigenzinnig Wit bloedend Blauw. Een abstracte beeltenis van het stromende denken. Want denken is niet te temmen. Die Gedanken sind frei.

Het werk van Hans Klein Hofmeijer heeft enige verduidelijking nodig, maar hoewel de uitleg in de hierboven genoemde map welkom is staat het een objectief kijken in de weg. De map, enkele losse gevouwen vellen op groot formaat gestoken in een omslag met gerafelde rand, is een weerslag van de gedachten die kunstenaar zelf en schrijvende beschouwers daarvan hebben. Deze laatste concretiseren en verklaren zijn blauwe kunst. Deze werken van Klein Hofmeijer lijken weinig spontaan, maar juist sterk beredeneerd voordat het tot uiting komt. En de indruk achteraf wordt ook nog eens geïnterpreteerd en gemotiveerd. Kapot verduidelijkt, geïnterpreteerd en gemotiveerd lijkt het wel. Het bedachtzaam kijken geeft een filosofische beschrijving. Het is geen makkelijk toegankelijk werk, daarom valt die verheldering wel op de plaats. Maar een afbeelding kan ook te ver uitgerafeld worden. Te veel begrijpelijk verklaard waardoor het mysterie van de kunst als inspirerend kunnen verdwijnt.

Het project op zich is uiterst interessant. De vormgeving van de weerslag daarvan is minstens zo overdacht. Het grote formaat heeft de vorm van een lijvig cahier. In een driedubbel gevouwen grijs omslag van 350 grams handgeschept Zaansch Bord steken een aantal dubbelgevouwen stevige bladen van 62 bij 41 centimeter. De randen van het omslag zijn gerafeld, passend aan de artistiek gevoelvol uitgebeelde rafelranden in het denken van de kunstenaar. Want in de kunst van Klein Hofmeijer is het denken een belangrijk ding. De publicatie is in eigen beheer uitgegeven en kent tekstuele bijdragen van journalist, schrijver en copywriter Annelies Vanbelle en redacteur, publicist en kunsthistoricus Rick Vercauteren. In deze artikelen proberen zij het onderhavige werk van Klein Hofmeijer te omschrijven en te verklaren. Sterk beschouwend en elkaar inhoudelijk aanvullend gaan zij nader in op de filosofische, kunsthistorische en spirituele aspecten van het mysterieuze coloriet blauw in het oeuvre van Hans Klein Hofmeijer.

In haar essay stelt Vanbelle vragen, zoekt antwoorden. Maar retorisch bevinden zich deze in de gedachte van de kunstenaar. Komen tot uiting in de werken. Deze kunnen door de kijker worden onderzocht, bevraagt. Het werk respondeert. Niet altijd even duidelijk en scherp gearticuleerd. Fluisterend soms of stilzwijgend mimisch. Daarom verduidelijkt Vanbelle in haar eigen woorden het werk. Gaat zij in het denken van Klein Hofmeijer zitten en ziet van daaruit grond en reden. “Het gaat niet om mijn denken, maar om hét denken”, zegt de kunstenaar zelf. “Ik zoek een universele dimensie.” Dat perspectief helt erg over naar de filosofische redenatie van het leven. De werken van Klein Hofmeijer kunnen daarom het meest gemakkelijk diepzinnig worden gerationaliseerd. Grote denkers als Kant en Descartes zullen eenvoudig toegang kunnen hebben in deze manier van kunst scheppen.

De kunstenaar zoekt door zijn werk naar antwoorden op levensvragen. Het denken, overdenken en nadenken, staat daarbij voorop. Voordat het werk op papier ontstaat is de gedachte, het bedenken, de eerste stap naar vormgeving. In zijn werk probeert hij die opstap, dus het denken over en aan, zichtbaar te maken. Door zijn tekeningen kijk ik als het ware in zijn hoofd. Krijg ik inzicht in zijn gedachtewereld, zijn denken kan ik de mijne maken. Maar dan moet ik wel bedachtzaam kijken en scherpzinnig zien. “Het lijkt niet alsof deze tekeningen verlossing brengen.”, schrijft Annelies Vanbelle, “Ze zuchten, onder het tasten en betrachten; ze smeken, om verlichting en vertroosting.” De kunstenaar smeekt, de beschouwer zucht.

Volgens Vanbelle begint iedere tekening met een intuïtieve aanzet, een energiepunt, een niet-weten. Is dat niet hetzelfde met het kijken ernaar, het beschouwen. Ontmoet ik de tekeningen in de map, dan is mijn eerste gedachte een niet-weten. Eerst kijk ik, dan lees ik, en vervolgens doorzie ik. Denk ik te doorzien, objectief nog te kunnen kijken. Begrijpend lezen, aanvoelend kijken.

Hans Klein Hofmeijer tekent in wat hij noemt vergeestelijkt blauwe inkt op vergeelde dragers. Het papier is hergebruikt en draagt sporen van eerdere levens. Daarop floreert het blauw. De kleur kan als geen andere tint het denken verbeelden. “Mijn vulpen draait rond, mijn hand stuurt het beeld in een bepaalde richting. Achteraf lijkt het soms of ik de tekening voor het eerst zie. Ik word in dat unieke aha-moment verrast door mijn eigen werk. En dan vraag ik me af: klopt het met mijn initiële intentie?” Is het geworden wat hij heeft bedoelt, wat hij wilde zeggen en ermee bereiken. Alleen Klein Hofmeijer kan daar het antwoord op geven. Ik kan alleen maar kijken, zien en mij verwonderen. Vermoeden wat zijn streven is, was. Hij verwerkt teksten in zijn  tekeningen. Leesbaar, maar ook wel onnavolgbaar. Zelf zegt hij daarover: “Ze maken me weer alert voor een bepaalde ervaring, een gevoel, een herinnering – ze zijn een herbevestiging van bepaalde inzichten of vaststellingen. Ik hoed me daarnaast wel om te veel woorden te geven aan mijn werk, te nauwgezet toe te lichten hoe ik te werk ga.” Want weet ik hoe en wat, dan vervliegt de poëzie en de mystiek. Dan kan ik me minder verwonderen. Is het antwoord gegeven terwijl ik een retorische vraag stelde. Want ik wil geen feedback, geen reactie. Ik wil zelf een uitweg vinden, een weerwoord geven.

In zijn werk bevraagt Klein Hofmeijer niet alleen de drager, het vel papier waarop hij zijn denken uitzet, ook onderzoekt hij de randen. De gedachte gaat verder dan de begrenzing van het blad. Het overstijgt de dimensie van het zijn, het wezen. In het denken overvleugelt hij zichzelf. “Ik denk, dus ik ben.” Dat denken vindt een beeld op papier. “Ik schrijf, dus ik blijf.”

In het artikel “Over blauw” legt Rick Vercauteren het blauwe oeuvre op tafel. Als een rode draad door de laatste twintig jaren. En werkt zich door de tinten die daaraan vooraf gingen. Er zijn in de tekst verwijzingen naar werken die zijn opgenomen in andere publicaties. Die dus niet op deze plek kunnen worden beschouwd. Het is een gemis, omdat die publicaties mij niet bekend zijn en ik dus geen vergelijksmateriaal heb. Maar goed, ik doe het dan maar met dat wat wel in deze publicatie is opgenomen. En dat geeft al denkelijk meer dan genoeg reden tot beschouwen. Het bespreken en benoemen van eerder werk geeft een gedetailleerde wegenkaart. Ik kan de paden stapvoets volgen, de straten bewandelen, die Klein Hofmeijer gegaan is om daar te komen waar hij in The Blue Drawings is. Het is in deze de eindbestemming. Het voert hem van hier verder met het denk-blauw en het schrijf-blauw om de onzichtbare, innerlijke processen te verbeelden, duidelijk te maken.

The Blue Drawings. Hans Klein Hofmeijer. Een haat-liefdeverhouding met het denken. Teksten Annelies Vanbelle, Rick Vercauteren. Uitgave in eigen beheer, 2022.

[nebersgoeast]

Tibet 23.7.-28.7.23

Eine außergewöhnliche Reise steht an, wir entschlossen uns noch das tibetische Hochplateaus mit seiner außergewöhnlichen Landschaft und seinen vielen Klöstern zu besuchen.

Tibet (Xizang) befindet sich im südlichen Teil des Qinghai-Tibet-Plateaus und liegt an der südwestlichen Grenze Chinas. Es ist ein Autonomes Gebiet der Volksrepublik China, dessen Hauptstadt Lhasa ist. Mit einer Fläche von 1,22 Millionen km2 ist Tibet Chinas zweitgrößte Verwaltungseinheit auf Provinzebene und umfasst ein Achtel der Gesamtfläche des chinesischen Staates. Bekannt als „Dach der Welt" oder „dritter Pol der Erde" liegen 85,1% der Fläche des Autonomen Gebiets oberhalb von 4.000 Metern über dem Meeresspiegel, weshalb die Region sehr dünn besiedelt ist. Ende 2019 lag die Einwohnerzahl bei 3,5 Millionen, mehr als 90% sind Tibeter. 40 andere ethnische Gruppen, darunter die Han, Mongolen, Hui, Nu, Drung, Monpa, Lhopa, Deng und Sherpa, leben auch in Tibet. Neben Tibet gibt es in China noch die vier Provinzen Qinghai, Sichuan, Yunnan und Gansu, in denen es mehrheitlich von Tibetern bewohnte Bezirke oder Kreise gibt. Insgesamt leben in China ca. 6,3 Millionen Tibeter.

Sonntag Morgen ging unser 4 1/2 stündiger Flieger nach Lhasa ✈️. Lhasa (tibetisch: ལྷ་ས) ist die Hauptstadt der autonomen Provinz Tibet. Berühmt ist sie vor allem wegen dem Potala, der Residenz des Dalai Lama. Neben dem Potala gehören auch das Jokhang-Kloster und der Norbulingka-Palast (die traditionelle Sommerresidenz des Dalai Lama) zum Weltkulturerbe der UNESCO.

[schorschidk]

Was ist neu im Staate Dänemark? Dänemark bietet 2025 zahlreiche Attraktionen: Das ARoS Kunstmuseum in Aarhus wird um "The Dome" erweitert, den größten Skyspace der Welt. Dänemark ist Gastgeber der MICHELIN Guide Zeremonie für die nordischen Länder. Der 150. Todestag von Hans Christian Andersen wird gefeiert. Møns Klint könnte UNESCO-Weltnaturerbe werden. Das SMK Thy und das FLUGT Museum eröffnen neue Ausstellungen. In Kopenhagen entsteht das Vandkulturhus, ein Haus der Wasserkultur. Der erste Center Parc Dänemarks öffnet in Südjütland. Eine neue Stadtbahnlinie verbessert die Mobilität im Großraum Kopenhagen, und ein Aussichtspunkt zur Fehmarnbeltquerung wird eröffnet.

[rotterdamvanalles]

Bouwvakkers nemen even tijd voor hun middagboterham bij de in aanbouw zijnde noodwinkel van Voss aan de Mathenesserlaan, juni-december 1940.

De verwoesting van de binnenstad had voor het winkelbestand grote gevolgen, vooral voor de warenhuizen en grootwinkelbedrijven. Alleen van de Bijenkorf stond nog een deel overeind; het gebouw kon na herstelwerkzaamheden weer open. Er werden twee speciale noodwinkelcentra gebouwd. Veel winkeliers van de Noordblaak gingen samen verder in Dijkzigt, ter plekke van het huidige Nieuwe Instituut. Een andere concentratie van winkels was aan het Bentinckplein. Hier konden winkeliers een eigen gebouw zetten.

Verder waren er stroken noodwinkels op verschillende plekken in de stad: op de Coolsingel voor het Postkantoor en ter hoogte van de Passage, op het Westplein, de Goudsesingel, de Vlietlaan, de Lusthofstraat en de Jericholaan. In totaal werden er 223 kleine noodwinkels gebouwd, in rijtjes van vijf tot tien en in grootte variërend van 25 tot 72 vierkante meter. Deze winkels konden van de gemeente worden gehuurd. Bij het ontwerp werd uitgegaan van een levensduur van zes jaar. De constructie was simpel: een betonnen vloer en borstwering, buiten- en binnenwanden van gebikte sloopstenen en houten daken, vloeren en kozijnen. Zelfs in deze barre tijden werden de winkels verlevendigd met beeldende kunst: aan de Coolsingel waren beeldhouwwerken van Han Richters en er waren vrolijke uithangborden en wandschilderingen. De eerste noodwinkelstraat bij het Postkantoor werd al op 4 oktober 1940 geopend.

Het Dijkzigt-complex werd gebouwd op het nog onbebouwde Land van Hoboken en sloot deels aan bij de bestaande winkelbebouwing van de Nieuwe Binnenweg. Aan de Jongkindstraat lieten de winkeliers van de Noordblaak de architecten Van Tijen & Maaskant en Margry een gezamenlijk ontwerp maken. Aan de voorkant van de winkels was een voetgangersgebied, aan de achterzijde was de dienstingang en de bevoorrading. Een echte expeditiestraat.

De fotograaf is J. van Rhijn en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit een artikel van Paul Groenendijk, Rotterdam in Nood! en staat op het Platform Wederopbouw Rotterdam. Lees verder op https://wederopbouwrotterdam.nl/artikelen/rotterdam-in-nood

[virgin-martyr]

Food plays an active role in coding the monstrous family and the relationship between Norman and his mother, both in life and in death. Norma is hidden in the fruit cellar by Norman. Norma accuses Norman of thinking that she’s “fruity,” underscoring the ambiguous relationship between mother and son and Norman’s sexuality and manhood in particular. Norman’s masculinity is regularly questioned by Norma. Thus Norman’s decision to hide his crime and his mother’s body in the fruit cellar is a plea to “cure” the act that he has committed. As his mother’s corpse ripens into a repressed memory, Norman becomes his mother, especially in moments of duress and sexual excitement. In the end, criminality, masculinity, and the figure of the mother are entwined with the concept of food. This is especially germane to the free-range stalk-and-slash narrative that is introduced in Psycho and later extrapolated upon in The Texas Chainsaw Massacre. Ultimately, Norman, like Leatherface, attempts to maintain the creature comforts of home by complicating the difference between the concept of food and the human body.

Hans Staats, excerpt from "Let Them Eat Steak: Food and the Family Horror Film Cycle," What's Eating You?: Food and Horror on Screen

[dynastaats]

#1 Where Does It Start?

Originally, I was going to write this as a book. But really, would anyone buy it? Hell, would anyone want to publish it!? Who the hell am I? No, if this information is going to be seen by anyone then a blog is probably the way to go. The focus here is going to be all over the place, since for a while I’ll be catching you up to where I currently am, which is constantly changing day by day. I have a whole life I’ve lived up until today and it has, for better or worse, led me here. So let’s start at the beginning… ugh… 😞😖🤦🏻‍♀️

I was born *Deadname* Staats in Salem, Oregon in the summer and lived there until I was 8. I was originally supposed to be William Thomas Staats III and always kind of liked the idea of being a “third”, but my grandmother didn’t like the idea of her first (and at the time, potentially only) grandchild to be named after her ex-husband (silly, she’d end up having 9 biological grandchildren, so she really didn’t have to worry, one of whom is named after her ex and another one is named after her! But, I get it). So *Deadname* was chosen to appease her. Either way it’s not like the name stuck around so now it’s a moot point. While I was still living in Oregon a few things happened that affected me greatly. First, Disney’s The Little Mermaid released on November 17th, 1989, I was 6.

*I feel this shot, SO hard. Every. God. Damned. Time.*

I fell in love with that movie. A fun fact you may or may not know, but the original The Little Mermaid story by Hans Christian Andersen is widely considered a trans allegory, and some of those aspects transfer over to Disney’s version. Some say Ariel wanted to be human because she met Prince Eric, but remember, she sang “Part of Your World” before she ever laid eyes on his ship. She knows what she wants inside and aspires to it, regardless of how impossible it may seem. In the original she want’s to be human because mermaids don’t have a soul, the only way to become human, and therefore get a soul, is to get a human to fall in love with you. She feels incomplete in the way she was born and takes steps to correct that. And it hurts her to do it. A lot. About the time he wrote the story, Andersen himself had written a love letter to one Edvard Collin saying his love for him was like that of a woman’s, that he felt like a woman around him.

Andersen has long been known to have been a gay author but the fact that what-we-would-now-call-“trans”-identities were so looked down upon in the early to mid 19th century may have gone a long way to hide the fact that in a kinder and more understanding world, they might have been able to be who they really were. Unfortunately there’s no concrete way of proving this but through historic introspection the clues are there. Regardless of the authors intentions (a phenomenon known as the death of the author), I always identified with Ariel and even when playing on the playground with friends, we would sing the songs and I would always sing Ariel’s lines as best and proudly as I could. It was around this time I started realizing something was “different” about me. I’m not blaming The Little Mermaid for making me trans or anything, that would be asinine. No, I’m blaming the backlash from liking The Little Mermaid for opening my eyes to gender stereotyping. People would make fun of me for liking the movie because “it’s for girls”. At 6 years old, when we start interacting with people at a little higher mental capacity than wanting to play with a plastic telephone with moving eyes, we tend to pick up on social cues that differentiate things, such as race, economic standing, and yes, even gender.

When someone makes fun of you for something like that, especially at that age, you start avoiding things on reaction because you just don’t want to deal with the hate. Despite often enjoying things that were “for girls” I’d vehemently avoid them for fear of ridicule. I even had to explain to friends who found out that I regularly watched reruns of She-Ra: Princess of Power that the reason was because if I’m going to watch someone go through a magic transformation that makes them scantily clad, I’d rather watch a woman than a man. I also got asked by my little brother years later,

“How come you always pick the female character when playing a video game?” and my answer was a variation of the same.

“If I’m going to stare at a character’s ass for hours on end I want to stare at a woman’s,” or in the case of fighting games, “The female characters tend to jump higher and move quicker even if they don’t hit as hard.”

These explanations seemed to work well enough and I thought I was so clever for coming up with them, only to find out years later that (hyperbolically) every trans woman has used these excuses. I guess the signs were there from the beginning. I tell people now, that when I realized I was different it was the late ‘80s - early ‘90s and there was no internet or readily available literature for me to consume to learn about any of this. I just thought there was something very, very wrong with me, and I staunchly held that belief for most of my life. I wouldn’t learn until years later that people who had come forward and tried to research and start movements to express these feelings and expressions were usually and effectively quieted by those with closed minds and tiny hearts. Feel free to look up the Institut für Sexualwissenschaft in Germany and its subsequent destruction by the Nazi’s in the ‘30s for more information on something like that. No, I had a choice to make when I first started feeling different; the smart option, or the safe option. Be myself and to hell with whatever anyone else says, or hide myself and be safe from the ire of everyone around me... I chose to be safe because, y’know, I was 6.

*Now that I’m out, I get to say and do things I never felt comfortable saying and doing before. Like the fact that I love mermaids! I stole this meme years ago, cool that I finally get to use it somewhere. Credit to @astrhoelogical, apparently*

I did love my home town, mostly because I didn’t know anything else. But it was clean and green and I knew people there. My parents owned a pizza parlor there called “Pinocchio’s Pizza”, I really enjoyed hanging out there, mostly because I was a kid and not an employee. But I got to learn how to make good pizza, so that’s something. My favorite thing to do was to sneak shredded cheese from the toppings bar. It was so good.

One of my favorite places to go was an amusement park just outside the city limits called “The Enchanted Forest”. It’s a seasonal fairy tale themed park that’s fun for a child. My favorite part was the White Rabbit’s rabbit hole, you could crawl through it. Inside were little vignettes you could look into and see scenes from Alice’s Adventures in Wonderland (another favorite of mine), the one I specifically remember was depicting the scene when she’s falling down the rabbit hole. Mind you, this was a while ago in the 80’s, it was wasn’t a digital screen or anything, it was a lenticular picture.

*The Crooked Man’s House at The Enchanted Forest, my cousin sprained her ankle in there one year.*

I even started learning magic tricks at an early age. I didn’t think about wanting to be a magician yet, but I picked up a few because I thought they were cool and I wanted to know more things. It was so much fun showing off to my friends. One of the first tricks I ever learned was from Mr. Wizard early one morning before going to school. That day I was astonishing my friends with the 21 card trick, probably the first card trick every magician learns and one of the most over played. By now it’s become a joke in the magic community. I didn’t get into magic as a career goal until much later, we’ll get there.

The other really big thing that happened in Oregon was I joined the Boy Scouts of America program. That had a long lasting and profound effect on me. But I’ll get into that and the rest of my life in Oregon next time. Until then, thank you for reading. PEACE!

[devosopmaandag]

Blanche Madeleine Dumenil en Souw Han Nio – Een vrouw, en nog een vrouw

In het boek over haar moeder* schrijft Annie Ernaux: “Mijn project is van literaire aard omdat het erom gaat een waarheid over mijn moeder te achterhalen die slechts met woorden gevonden kan worden. [–] Maar op een bepaalde manier wens ik onder het niveau van de literatuur te blijven.” Eerder schrijft ze dat ze niet alleen de vrouw van haar eigen verbeelding wil vinden, maar ook de vrouw die buiten haar bestaan heeft.

Blanche Madeleine Dumenil werd geboren als kind van een thuisweefster en een voerman op een boerderij. Op haar twaalfde ging ze werken in de margarinefabriek. Acht jaar later zou ze trouwen met een man die in de touwfabriek werkte. “Het was dus zaak een man te herkennen die in staat was 'een vrouw gelukkig te maken'.”

Voor mijn moeder viel er niets te herkennen. Een veel oudere man betaalde het gezin waar mijn moeder opgroeide een flink bedrag en vond zo een nieuwe bruid. Zij was Chinees, eerstgeborene en weggedaan door haar ouders. Hij werd haar eerste echtgenoot. Ernaux schrijft dat voor een vrouw als haar moeder in haar tijd en omstandigheid het huwelijk leven of dood betekende, een beter leven of de definitieve val. En zo worden een fabrieksmeisje in Noordwest Frankrijk en een Chinees, analfabeet meisje op Java verbonden door het eeuwenoude lot van de vrouw.

'Een literair project beginnen en toch onder het niveau van de literatuur blijven', drukt precies het zorgvuldige evenwicht uit waardoor ik zo geraakt raak tijdens het lezen. De precisie waarmee zij schrijft, tussen bijna vertedering en weerzin, tussen een zekere intimiteit en distantie, maken deze kleine 'roman' tot een ontroerend eerbetoon aan haar moeder.

Hoe zou ik, net als Ernaux de enige dochter, hier binnen 500 woorden (een literaire, zelf opgelegde regel) recht kunnen doen aan mijn moeder, aan dat duizelingwekkende leven van haar. Zij droeg het met waardigheid en zelfbewustzijn. Ze gebruikte daar niet de middelen voor die mij toebedeeld zijn: het woord, intellectuele kennis, ontmoetingen met werelden ver buiten die van mijn herkomst. Zij deed dat met innerlijke krachten die ook haar toebedeeld waren, vooral door het leven zelf.

“Mijn moeder, die geboren is in een onderdrukt milieu waaruit zij zich los wilde maken, moest eerst geschiedenis worden opdat ik mij minder alleen en kunstmatig voel in de overheersende wereld van woorden en ideeën waarin ik, naar haar wens, ben overgestapt”, zijn bijna de laatste woorden uit Ernaux's roman. Ik prijs mij gelukkig dat ik altijd mijn moeder naast mij hebt gevoeld, ondanks de wereld van woorden en ideeën die de mijne waren.

Daar staat ze, gebogen over een van de vier hekken van het asstrooiveld dat ik ontwierp. 'Er is geen terug, en er is geen blijven en geen verder', staat er op het hek. Het zijn de woorden van J.C. van Schagen. Acht jaar later zouden we er haar as uitstrooien. Ze besloot op haar negentigse niet naast mijn vader begraven te worden maar uitgestrooid te worden op het veld van haar dochter.

* 'Een vrouw' | Annie Ernaux | vertaling Geerten Meijsing | uitgeverij De Arbeiderspers | oorspronkelijke Franse uitgave 1987 | oorspronkelijke Nederlandse vertaling 1992

[mantingerdijk]

Ecoloog en plantenexpert Hans Dekker gaat met pensioen: ‘We hebben nog zoveel waar muziek in zit’

Vol vertrouwen Dekker gaat met pensioen in een tijd dat natuurherstel politiek gezien niet hoog op de agenda staat. Toch is hij niet pessimistisch. “Ik heb vertrouwen in de natuur. Als we de natuur de kans geven om te herstellen denk ik dat het echt mogelijk is. De natuur is ontzetten veerkrachtig. Natuurlijk krijgen we uitgestorven dier- of plantensoorten niet terug, die zijn echt weg. Maar we…

[josjeblogt]

Vertrektechnieken

Leven met een roedel van drie honden is leuk. Soms is het een uitdaging maar meestal is het één groot feest. Altijd een hond om te knuffelen, één om mee te spelen en één om loom tegenaan te liggen op de bank.

Een heel huis vol met liefde!

Ondanks dat het alle drie Shelties zijn, zijn er ook grote onderlinge verschillen.

Onze opa Timo is met zijn twaalf en half jaar al flink op leeftijd, maar nog altijd is hij de Alfa man. Timo vindt het heerlijk om tegen me aan te liggen als ik aan het lezen ben of tv kijk. Zo’n warm, zacht lijfje tegen me aan… ik word er relaxed van en tel mijn zegeningen.

Onze Saar staat altijd paraat om te knuffelen. Ze is ‘de zuster’ van de roedel. Heb je ergens pijn of voel je je niet fit? Saartje legt de neus op de zere plek en verzacht zo het leed.

Daarnaast wil ze graag meedoen met spelen en blaft dan vrolijk mee. Sarah is altijd vrolijk. Haar bekje wil niet goed dicht en ze ziet er altijd uit als een stripfiguurtje. Daar word je toch gewoon heel erg blij van?

Dan onze Ayden. Hij is de prins in ons huis, Ivo en ik vormen zijn hofhouding. Onze junior is altijd in voor een beetje stoeien, spelen, of hij legt zijn poot op onze arm als het volgens hem tijd is voor zijn dagelijkse massage.

Alle drie zijn ze dus anders en dat komt ook tot uiting als we gaan wandelen.

Zodra het ‘Ga je mee?’ klinkt rent Ayden als een dolle heen en weer in de huiskamer. “Jaaaaaa! We gaan!! Let’s go!” roepen zijn ogen. Hij weet niet waar hij het zoeken moet. Van de bank, tot de trapkast (waar we de schoenen bewaren), tot de keuken (daar kan hij net de buitenlucht zien en daar wil hij heen) tot de deur naar de hal. Eén brok enthousiasme. Ayden wil ALTIJD mee. Zelfs als je net terug bent van een wandeling van anderhalf uur, staat hij paraat om bij elke schijnbeweging richting hal (toilet of pakketje aanpakken) weer mee te gaan! Blijer kun je hem niet maken, we gaan uit, uit, uit, holladiééé hoezéé!

Als je Ayden zijn tuigje pakt, kan hij niet wachten. Direct komt hij aanstormen en gooit vol overgave zijn hoofd door het gat in het tuig. Hij wil dit zo snel mogelijk regelen want daarna gaan we uit, uit, uit! Bij hem gaat het aandoen van zijn tuigje één vloeiende beweging.

Saar is van een heel ander kaliber. Zodra het ‘Ga je mee?’ klinkt, kijkt ze met haar oogjes de deksel van de snoepjespot. “Neem je wel iets lekkers mee?” zeggen haar ogen, “want voor minder dan een handje snoepjes kom ik mijn mand niet uit!”

Eenmaal in de hal hanteert Sarah een heel andere techniek. Als een volleerd ADHD-er vliegt ze heen en weer. Haar tuigje omdoen is als het meedoen aan een ringsteekwedstrijd. Goed mikken en… mis! Er gaan vaak een paar pogingen overheen vóór haar koppie door het gat van het tuigje is gefloept. Uiteraard is het vastmaken van de bandjes achter haar voorpoten ook een goocheltruc. Hans Klok is er niks bij! Wat wil je ook met onze eigen Houdini (maar dat is weer een ander verhaal…)

En dan onze senior…

Na een ‘Ga je mee?’ blijft het bij Timo doodstil. Als je geluk hebt, bewegen er een paar oren, maar meestal gebeurt er dus… helemaal niks!

“Tiem? Timo? Ga je mee lieverd? Vrouwtje gaat wandelen!” In de mand beweegt iets. Timo zijn kopje richt zich naar mij. “Huh? Wat? Wat zeg je?” We merken dat Timo dovig begint te worden, maar dit gedrag heeft hij altijd al gehad. Timo vindt het allemaal wel best. ‘Ik lig hier prima’, lachen zijn ogen.

Dan volgt het tweede bedrijf. Ik sluit de deur tussen de hal en de huiskamer, lijn Saar en Ayden alvast aan en roep: “Doei Tiem! Vrouwtje gaat hoor! Tot strakjes!”

Dit heeft altijd het beoogde effect.

Eer ik klaar ben met het ringsteken en de ‘Holladiééé Hoezéé-act” zie ik in mijn ooghoeken een kwispelend staartje.

“Hee Tiem!” roep ik dan, “Wat leuk dat je ook mee wilt! Kom maar lieffie!”

Ik open de deur weer en… Timo doet een paar stappen naar achteren en verstopt zich onder de eettafel.

Ik zie tussen de poten van de tafel een vrolijk staartje kwispelen. Timo heeft humor.

Na een “Ik ga je pakken hoor!” van mijn kant lukt het dan toch om meneertje in zijn uitgaans-pak te hijsen en zijn we klaar om te vertrekken.

Brigitte Kaandorp deed ooit een onnavolgbare act over hoe je als verse ouder laveert tussen de berg spullen die je mee moet nemen en de kinderen met hun eigen grappen en grollen. Ik moet er altijd weer heel hard op lachen als ik het terugkijk. Ja, het klopt, leven met jonge kinderen brengt uitdagingen met zich mee en vereist een heleboel relativeringsvermogen en geduld.

Maar… dat geldt net zo hard voor het leven met een roedel van drie!