#hans staats

[virgin-martyr]

In the case of Leatherface and Texas Chainsaw Massacre, the turn to cannibalism is a countercultural rejection of the status quo and the dominant ideology of bourgeois patriarchal society. The farm-to-table ethos, as practiced by the film’s monstrous family, embodies a notion of cooperation and effective social organization that harkens to the community building potential of the human body and the interdependence of the stages and specializations of food manufacture. The loss of community resulting from the modernization of the slaughterhouse forces Leatherface and his kin to attempt, albeit haphazardly, to replicate the social organization they once knew by preying upon the random travelers that cross their path.

Hans Staats, excerpt from "Let Them Eat Steak: Food and the Family Horror Film Cycle," What's Eating You?: Food and Horror on Screen

[my-life-fm]

[huariqueje]

View of the Vienna Staat Opera at Night - Hans Ruzicka-Lautenschlaeger , n/d.

Austrian, 1862–1933

Oil on canvas , 29 x 39.25 in. 73.7 x 99.7 cm.

[devosopmaandag]

Hoe een bloem zijn denken veranderde

De roos vroeg de zon

Zie je mij?

Nee, zei de zon

Ik ben je ogen.

Alle wanden van de Halle Saint Pierre, museum voor Art Brut in Parijs, zijn zwart. In het donker gloeien de schilderijen op als tropische bloemen. Het zijn ook vaak bloemen, en vogels, landschappen en vruchten. De kunstenaar is een lagere ambtenaar, maar wel de nazaat van een aristocratische familie, levend op het in de Indische Oceaan gelegen eiland Mauritius. Hij schrijft aforismen, korte overdenkingen en ultrakorte gedichten. Hij is een excentriek. Over namaak-schilders zegt hij:

De schilder bereidde zijn kleuren en at ze toen op.

Hij had ze eerst moeten eten.

Malcolm de Chazal (1902-1981) deed het laatste. Hij begon pas laat met schilderen en had alle kleuren van zijn schilderijen al een leven lang op zijn tong geproefd. Dat alle werken titel noch jaartal hebben, gaf me aanvankelijk het idee dat ze geschilderd zijn vanuit een soort 'stream of consciousness', maar hij vocht juist tegen te veel geest en voor het zintuiglijke. “Je kunt nooit de vaas met haar inhoud laten samenvallen”, zegt hij over die verhouding.

Water

In een vaas

Ziet niet

De vaas.

Hij ziet

De vorm van de vaas

En denkt dat hij het zelf is.

Hij houdt ons voor dat de de geest één is. “Idee en gewaarwording zitten verwikkeld in elkaar, als de binnen- en buitenkant van een handschoen die past aan een en dezelfde hand. Bewijs: een afschuwelijk idee doet ons dezelfde kreet van pijn slaken als een doom die ons vlees binnendringt”.*

Ik stel me die gedistingeerde heer voor, die in donker pak met vlinderstrik en een zware bril voor zijn ezel staat. Nog meer zie ik hem dwalend over het eiland, alles in zijn omgeving observerend, voortduren losse notities makend. Heel toevallig stootte de Franse dichter Françis Ponge op een obscuur boekje van hem, gedrukt op Mauritius, en besloot hem in Frankrijk uit te geven. André Breton zag in hem een medesurrealist en W.H. Auden bejubelde zijn werk, maar hij is altijd een buitenstaander gebleven. De kunstenaars Georges Bracques en Jean Dubuffet, de oprichter van de Art Brut-beweging, stelden hem voor te gaan schilderen. De Chazal begon daarmee toen hij achtenvijftig was. Op de tentoonstelling verbaasde ik me over de wonderlijke mengeling van artistieke naïviteit en trefzekerheid in kleur en compositie, maar ik viel onmiddellijk voor het werk en de paar woorden die ik er las.

Op een dag wandelt De Chazal door de botanische tuin van Port Louis, op Mauritius. Hij kijkt aandachtig naar een bloem. “Ik liep rond, mijn blik wazig , mijn gedachten los van het lichaam, toen ik plotseling, opkijkend, een azalea naar mij zag kijken.” Het zou een krachtige ervaring zijn die zijn denken over de mens en de werkelijkheid bepaalde. In die donkere zalen keken die bonte bloemen, vogels en vissen mij aan. Enkele dagen later begreep ik pas goed dat het Malcolm de Chazal was die mij daar aankeek.

* vertaling Hans W Bakx in het tijdschift Raster nr. 102 jaargang 2003

[haveyoulistenedtothisalbum-poll]

Tracklist:

Japan Japan • Agitabo • The Germans • Melancholia • Krematorien • Sonntagspaziergang • Calling My Brain • Sie Traumen Alle • Gelegenheitsexperiment • Hans, Der Ist Nicht Artig • Qualitat Des Staates • Kunststoff Version

Spotify ♪ Bandcamp ♪ YouTube

[naipan]

"Anyone who attacks 'Zionism' but does not want to say anything against 'the Jews' is deceiving themselves and others. The State of Israel is a Jewish state. Anyone who wants to destroy it, either avowedly or through a policy that can achieve nothing other than such destruction, is practicing the hatred of Jews of the past and of all time." - Hans Mayer, literary scholar, 1975. ❤

"Wer den ‚Zionismus‘ angreift, aber beileibe nichts gegen ‚die Juden‘ sagen möchte, macht sich und anderen etwas vor. Der Staat Israel ist ein Judenstaat. Wer ihn zerstören möchte, erklärterma��en oder durch eine Politik, die nichts anderes bewirken kann als solche Vernichtung, betreibt den Judenhass von einst und von jeher."

- Hans Mayer, Literaturwissenschaftler, 1975. ❤

(@ Königlich Bayerische Antifa on Fb)

[fabiansteinhauer]

Zynismus

1.

Alle dürfen zynisch sein, nur nicht die Berater. Nawalny, so heißt es teilweise auf den Straßen und im Netz, sei ein Diktator wie Putin gewesen. Leute wollen über die Straße gehen und dabei nicht im Wahn leben, sie wollen normal leben und überhaupt leben. Und dann sagen Leute, Nawalny sei ein Diktator wie Putin gewesen. Damit bekommt man in Russland keine Probleme, das ist ok. Ein kleinen Unterschied gibt es freilich, weil Leute auch sagen, niemand habe hinter Nawalny gestanden, allenfalls naive und uninformierte Leute im Westen, linke radikale Extremisten oder rechte radikale Extremisten. Leute sind Wesen, an denen immer etwas absteht, die Haare, ein Faden oder ein Knopf, und Leute sind Wesen, nach denen man schauen muss, wie der Laokoon das tat. Manchmal steht der Extremismus und die Radikalität von ihnen ab. Abstandnahme sei Teil einer Nuss oder eines Kerns, das legt Christoph Möllers nah, er nennt die Abstandnahme den Kern normativer Praxis. Das kann eine harte Nuss sein. Das Distanzschaffen ist keine Abstandnahme und glücklicherweise ist nicht alle normative Praxis kernig. Das Distanzschaffen legt die Distanz, die es schafft, nicht zurück, es lässt pendeln und dabei Abstände vergrößern oder verkleinen.

2.

Nawalny sei also ein Diktator wie Putin, mit einem kleinen Unterschied: Er war ein privater Einzelunternehmerdiktator (die politische Ich-AG) ohne Polizei, ohne FSB, ohne Richter, Staatsanwälte und Militarapparat, ohne Oligarchen, ohne Partei Einiges Russland, ohne Paraden, ohne an Wahlen teilzunehmen, ohne Fußballstadien und Popkünstler, die ihn besingen, ohne Margarita und Russia Today und RIA und argumenty i fakty und ohne die gute Ausbildung beim FSB, die Putin genossen hat. Das einzige, was Nawalny von Putin unterschieden haben soll, sei gewesen, dass der eine Diktator war, der ohne Staat und Leute da stand, während der andere Diktator den Staat und die Leute hinter sich hat. Weil Putin zwar ein Diktator sei, aber der Staat und Leute hinter ihm stünden, kann man sogar sagen: Nur Nawalny sei Diktator gewesen und Putin Demokrat, und zwar lupenreiner Demokrat, wie der deutsche Kanzler Futsch schon bestätigt hat. Das ist nicht völlig von der Hand zu weisen, vor allem der Hinweis auf Kelsen (ergänzt um den einer Lupe) ist scharf! Reine Demokratie: Alle Staatsgewalt geht vom Volk aus, sogar in reinem Russland, und das reine Volk diktiert, wer sein reiner Diktierer sein soll.

Die Leute rechtfertigen und reinigen alles, das können sie. Sie arrangieren sich mit allem, das kann man. Die normative Kraft des Kontrafaktischen, credo quia absurdum est: alles kann sein im Reich und im Regen. Die Grundnorm sei eine Fiktion im Sinne Hans Vaihingers, Philospophie des Als-ob sagte der Wiener Freud-Leser Hans Kelsen einmal zur normativen Kraft des Kontrafaktischen.

Der Schlange gebühre ein eigenes Kapitel in Vaihingers Philosophie des Als-Ob, das schrieb der Jude, Hamburger und Florentiner Aby Warburg und hatte wohl nicht nur die Schlangen des Laokoon im Blick, die aber auch, nicht nur das Reine und das Unreine, das aber auch. Nichts muss sein im Reich und im Regen. Aber alles kann sein im Reich und im Regen, in the reign and the rain. Leute wollen ein Teil der Gesellschaft bleiben, nicht im Wahn leben oder erschlagen werden. Es gibt einzelne, die lassen sich nicht unterdrücken und Ununterdrückbare sterben als erstes: Oury Jalloh in Deutschland zum Beispiel, der hat keine Ruhe gegeben und schwupps finden sich Leute, die das normal finden, das so jemand im Gefängnis verbrennt, die es rechtfertigen und sich damit arrangieren. Der Staat ist das kälteste aller Ungeheuer, das hat einer der heißesten Privatdozenten aller Zeiten einmal gesagt, Friedrich Nietzsche.

Du lebst und thust mir nichts. Auf Aby Warburg konzentrieren, weil ich sonst auch noch in ein totales Asyl schlüpfen will. Privatdozent bleiben, nicht wieder in die Staatsrechtslehrervereinigung eintreten, Dubiduum sein und nicht glauben, dass auch nur einer einen retten oder erlösen würde: Kein Staat, kein System, keine Gesellschaft, keine Kirche, kein Gemeinde, kein Gott, kein Verein, keine Mitgliedschaft, keine Angehörigkeit, kein Vaterland. Na gut, vielleicht der Bazon (der hat den Nationalsozialismus, den Krieg und das Lager überlebt) oder die Sweti (die hat in Russland überlebt), die sind schon doll und können irre viel, aber alles können die auch nicht.

Man soll von den Wahnsinnigen lernen, zu üben, üben, üben. Man soll mit Moses spazierengehen und von Moses lernen, die Hunde sind inzwischen weniger zynisch als die Menschen. Man soll in einer privaten Praxis öffentlicher Dinge vorbereitet sein, wie die Familie Warburg das gelernt hat, jederzeit bereit, auf Flucht oder Angriff zu schalten.

[jurjenkvanderhoek]

IN VERGEESTELIJKT BLAUW BEVRAAGT HANS KLEIN HOFMEIJER HET DENKEN

In de map The Blue Drawings presenteert Hans Klein Hofmeijer zijn werken met het coloriet blauw. Blauw is de kleur van duidelijke communicatie, loyaliteit, vertrouwen, wijsheid en (spirituele) wilskracht. Bij Klein Hofmeijer is het kleur die het denken in beeld kan brengen. Hij combineert zijn tekeningen in potlood, houtskool en aquarel met hand geschreven teksten. Woorden  die door denken en peinzen uit zijn brein ontspruiten. Niet als verduidelijking van het getekende, maar als eenheid met de compositie. Het schrift bevraagt het leven, zoals het beeld de beschouwer raadpleegt. “Wie ben je als niemand kijkt.” De kunstenaar schrijft brieven aan zichzelf, waaruit de beschouwer een logboek van het kunstwerk kan lezen. Het zijn de rafelranden van zijn denken, het denken, mijn denken. Klein Hofmeijer onderzoekt het denken en de gedachte, geeft beeld aan dat wat niet beeldend uit te drukken is. Hij maakt filosofische beelden, hij houdt zich in zijn kunst bezig met het wezen van alle dingen en het leven. Door die bespiegelingen al redenerend op papier vast te leggen. Daarbij zijn woorden niet genoeg en vullen tekeningen deze aan, en andersom. In die zoektocht naar de ultieme verbeelding van wat nauwelijks te verbeelden is beloopt hij diverse trajecten. De voorlopige uitkomst is een eigenzinnig Wit bloedend Blauw. Een abstracte beeltenis van het stromende denken. Want denken is niet te temmen. Die Gedanken sind frei.

Het werk van Hans Klein Hofmeijer heeft enige verduidelijking nodig, maar hoewel de uitleg in de hierboven genoemde map welkom is staat het een objectief kijken in de weg. De map, enkele losse gevouwen vellen op groot formaat gestoken in een omslag met gerafelde rand, is een weerslag van de gedachten die kunstenaar zelf en schrijvende beschouwers daarvan hebben. Deze laatste concretiseren en verklaren zijn blauwe kunst. Deze werken van Klein Hofmeijer lijken weinig spontaan, maar juist sterk beredeneerd voordat het tot uiting komt. En de indruk achteraf wordt ook nog eens geïnterpreteerd en gemotiveerd. Kapot verduidelijkt, geïnterpreteerd en gemotiveerd lijkt het wel. Het bedachtzaam kijken geeft een filosofische beschrijving. Het is geen makkelijk toegankelijk werk, daarom valt die verheldering wel op de plaats. Maar een afbeelding kan ook te ver uitgerafeld worden. Te veel begrijpelijk verklaard waardoor het mysterie van de kunst als inspirerend kunnen verdwijnt.

Het project op zich is uiterst interessant. De vormgeving van de weerslag daarvan is minstens zo overdacht. Het grote formaat heeft de vorm van een lijvig cahier. In een driedubbel gevouwen grijs omslag van 350 grams handgeschept Zaansch Bord steken een aantal dubbelgevouwen stevige bladen van 62 bij 41 centimeter. De randen van het omslag zijn gerafeld, passend aan de artistiek gevoelvol uitgebeelde rafelranden in het denken van de kunstenaar. Want in de kunst van Klein Hofmeijer is het denken een belangrijk ding. De publicatie is in eigen beheer uitgegeven en kent tekstuele bijdragen van journalist, schrijver en copywriter Annelies Vanbelle en redacteur, publicist en kunsthistoricus Rick Vercauteren. In deze artikelen proberen zij het onderhavige werk van Klein Hofmeijer te omschrijven en te verklaren. Sterk beschouwend en elkaar inhoudelijk aanvullend gaan zij nader in op de filosofische, kunsthistorische en spirituele aspecten van het mysterieuze coloriet blauw in het oeuvre van Hans Klein Hofmeijer.

In haar essay stelt Vanbelle vragen, zoekt antwoorden. Maar retorisch bevinden zich deze in de gedachte van de kunstenaar. Komen tot uiting in de werken. Deze kunnen door de kijker worden onderzocht, bevraagt. Het werk respondeert. Niet altijd even duidelijk en scherp gearticuleerd. Fluisterend soms of stilzwijgend mimisch. Daarom verduidelijkt Vanbelle in haar eigen woorden het werk. Gaat zij in het denken van Klein Hofmeijer zitten en ziet van daaruit grond en reden. “Het gaat niet om mijn denken, maar om hét denken”, zegt de kunstenaar zelf. “Ik zoek een universele dimensie.” Dat perspectief helt erg over naar de filosofische redenatie van het leven. De werken van Klein Hofmeijer kunnen daarom het meest gemakkelijk diepzinnig worden gerationaliseerd. Grote denkers als Kant en Descartes zullen eenvoudig toegang kunnen hebben in deze manier van kunst scheppen.

De kunstenaar zoekt door zijn werk naar antwoorden op levensvragen. Het denken, overdenken en nadenken, staat daarbij voorop. Voordat het werk op papier ontstaat is de gedachte, het bedenken, de eerste stap naar vormgeving. In zijn werk probeert hij die opstap, dus het denken over en aan, zichtbaar te maken. Door zijn tekeningen kijk ik als het ware in zijn hoofd. Krijg ik inzicht in zijn gedachtewereld, zijn denken kan ik de mijne maken. Maar dan moet ik wel bedachtzaam kijken en scherpzinnig zien. “Het lijkt niet alsof deze tekeningen verlossing brengen.”, schrijft Annelies Vanbelle, “Ze zuchten, onder het tasten en betrachten; ze smeken, om verlichting en vertroosting.” De kunstenaar smeekt, de beschouwer zucht.

Volgens Vanbelle begint iedere tekening met een intuïtieve aanzet, een energiepunt, een niet-weten. Is dat niet hetzelfde met het kijken ernaar, het beschouwen. Ontmoet ik de tekeningen in de map, dan is mijn eerste gedachte een niet-weten. Eerst kijk ik, dan lees ik, en vervolgens doorzie ik. Denk ik te doorzien, objectief nog te kunnen kijken. Begrijpend lezen, aanvoelend kijken.

Hans Klein Hofmeijer tekent in wat hij noemt vergeestelijkt blauwe inkt op vergeelde dragers. Het papier is hergebruikt en draagt sporen van eerdere levens. Daarop floreert het blauw. De kleur kan als geen andere tint het denken verbeelden. “Mijn vulpen draait rond, mijn hand stuurt het beeld in een bepaalde richting. Achteraf lijkt het soms of ik de tekening voor het eerst zie. Ik word in dat unieke aha-moment verrast door mijn eigen werk. En dan vraag ik me af: klopt het met mijn initiële intentie?” Is het geworden wat hij heeft bedoelt, wat hij wilde zeggen en ermee bereiken. Alleen Klein Hofmeijer kan daar het antwoord op geven. Ik kan alleen maar kijken, zien en mij verwonderen. Vermoeden wat zijn streven is, was. Hij verwerkt teksten in zijn  tekeningen. Leesbaar, maar ook wel onnavolgbaar. Zelf zegt hij daarover: “Ze maken me weer alert voor een bepaalde ervaring, een gevoel, een herinnering – ze zijn een herbevestiging van bepaalde inzichten of vaststellingen. Ik hoed me daarnaast wel om te veel woorden te geven aan mijn werk, te nauwgezet toe te lichten hoe ik te werk ga.” Want weet ik hoe en wat, dan vervliegt de poëzie en de mystiek. Dan kan ik me minder verwonderen. Is het antwoord gegeven terwijl ik een retorische vraag stelde. Want ik wil geen feedback, geen reactie. Ik wil zelf een uitweg vinden, een weerwoord geven.

In zijn werk bevraagt Klein Hofmeijer niet alleen de drager, het vel papier waarop hij zijn denken uitzet, ook onderzoekt hij de randen. De gedachte gaat verder dan de begrenzing van het blad. Het overstijgt de dimensie van het zijn, het wezen. In het denken overvleugelt hij zichzelf. “Ik denk, dus ik ben.” Dat denken vindt een beeld op papier. “Ik schrijf, dus ik blijf.”

In het artikel “Over blauw” legt Rick Vercauteren het blauwe oeuvre op tafel. Als een rode draad door de laatste twintig jaren. En werkt zich door de tinten die daaraan vooraf gingen. Er zijn in de tekst verwijzingen naar werken die zijn opgenomen in andere publicaties. Die dus niet op deze plek kunnen worden beschouwd. Het is een gemis, omdat die publicaties mij niet bekend zijn en ik dus geen vergelijksmateriaal heb. Maar goed, ik doe het dan maar met dat wat wel in deze publicatie is opgenomen. En dat geeft al denkelijk meer dan genoeg reden tot beschouwen. Het bespreken en benoemen van eerder werk geeft een gedetailleerde wegenkaart. Ik kan de paden stapvoets volgen, de straten bewandelen, die Klein Hofmeijer gegaan is om daar te komen waar hij in The Blue Drawings is. Het is in deze de eindbestemming. Het voert hem van hier verder met het denk-blauw en het schrijf-blauw om de onzichtbare, innerlijke processen te verbeelden, duidelijk te maken.

The Blue Drawings. Hans Klein Hofmeijer. Een haat-liefdeverhouding met het denken. Teksten Annelies Vanbelle, Rick Vercauteren. Uitgave in eigen beheer, 2022.

[nebersgoeast]

Tibet 23.7.-28.7.23

Eine außergewöhnliche Reise steht an, wir entschlossen uns noch das tibetische Hochplateaus mit seiner außergewöhnlichen Landschaft und seinen vielen Klöstern zu besuchen.

Tibet (Xizang) befindet sich im südlichen Teil des Qinghai-Tibet-Plateaus und liegt an der südwestlichen Grenze Chinas. Es ist ein Autonomes Gebiet der Volksrepublik China, dessen Hauptstadt Lhasa ist. Mit einer Fläche von 1,22 Millionen km2 ist Tibet Chinas zweitgrößte Verwaltungseinheit auf Provinzebene und umfasst ein Achtel der Gesamtfläche des chinesischen Staates. Bekannt als „Dach der Welt" oder „dritter Pol der Erde" liegen 85,1% der Fläche des Autonomen Gebiets oberhalb von 4.000 Metern über dem Meeresspiegel, weshalb die Region sehr dünn besiedelt ist. Ende 2019 lag die Einwohnerzahl bei 3,5 Millionen, mehr als 90% sind Tibeter. 40 andere ethnische Gruppen, darunter die Han, Mongolen, Hui, Nu, Drung, Monpa, Lhopa, Deng und Sherpa, leben auch in Tibet. Neben Tibet gibt es in China noch die vier Provinzen Qinghai, Sichuan, Yunnan und Gansu, in denen es mehrheitlich von Tibetern bewohnte Bezirke oder Kreise gibt. Insgesamt leben in China ca. 6,3 Millionen Tibeter.

Sonntag Morgen ging unser 4 1/2 stündiger Flieger nach Lhasa ✈️. Lhasa (tibetisch: ལྷ་ས) ist die Hauptstadt der autonomen Provinz Tibet. Berühmt ist sie vor allem wegen dem Potala, der Residenz des Dalai Lama. Neben dem Potala gehören auch das Jokhang-Kloster und der Norbulingka-Palast (die traditionelle Sommerresidenz des Dalai Lama) zum Weltkulturerbe der UNESCO.

[ilovetheater-nl]

Piano Biënnale presenteert Songs of Travel Dag op zondag 30 maart in Musis Arnhem

FOTO:©Hans Gerritsen Van 28 maart tot en met 6 april 2025 vormen Musis Arnhem en De Vereeniging Nijmegen het podium voor de Piano Biënnale. Gedurende het festival, en in het bijzonder op zondag 30 maart, staat het festival geheel in het teken van Songs of Travel. Dit Europese samenwerkingsproject van vier internationale klassieke muziekfestivals wil empathie en bewustzijn bevorderen rond de…

[virgin-martyr]

Food plays an active role in coding the monstrous family and the relationship between Norman and his mother, both in life and in death. Norma is hidden in the fruit cellar by Norman. Norma accuses Norman of thinking that she’s “fruity,” underscoring the ambiguous relationship between mother and son and Norman’s sexuality and manhood in particular. Norman’s masculinity is regularly questioned by Norma. Thus Norman’s decision to hide his crime and his mother’s body in the fruit cellar is a plea to “cure” the act that he has committed. As his mother’s corpse ripens into a repressed memory, Norman becomes his mother, especially in moments of duress and sexual excitement. In the end, criminality, masculinity, and the figure of the mother are entwined with the concept of food. This is especially germane to the free-range stalk-and-slash narrative that is introduced in Psycho and later extrapolated upon in The Texas Chainsaw Massacre. Ultimately, Norman, like Leatherface, attempts to maintain the creature comforts of home by complicating the difference between the concept of food and the human body.

Hans Staats, excerpt from "Let Them Eat Steak: Food and the Family Horror Film Cycle," What's Eating You?: Food and Horror on Screen

[rtvideaal]

VVD’er Hans Puijk nieuwe wethouder zorg en welzijn in Bronckhorst

VVD Bronckhorst heeft Hans Puijk uit Vorden naar voren geschoven als de nieuwe wethouder zorg en welzijn. Puijk werd 20 februari in de raadsvergadering officieel benoemd. Hij heeft een lange staat van dienst in de zorg- en welzijnssector. Met die achtergrond is hij intensief betrokken bij samenwerkingstrajecten vanuit de gezondheidszorg, het sociaal domein, en sport en welzijn. Voor Hans Puijk is…

[ernstschnabel]

Das Floß der Medusa (Komische Oper Berlin, Premiere 16. September 2023)

Hans Werner Henze

Oratorium in zwei Teilen (1968)

Dichtung von Ernst Schnabel

In einem Hangar des ehemaligen Flughafens Berlin Tempelhof

(Bildquelle Komische Oper, Fotos ©Jaro Suffner)

Link:

https://www.komische-oper-berlin.de/spielplan/a-z/das-floss-der-medusa/

Regie: Tobias Kratzer

Musikalische Leitung: Ti­tus En­gel

Inszenierung: To­bias Krat­zer

Bühnenbild und Kostüme: Rai­ner Sell­mai­er

Choreographie: Mar­gue­rite Don­lon

Dramaturgie: Julia Jordà Stoppelhaar

Licht: Olaf Free­se

BESETZUNG:

La Mort: Glo­ria Rehm

Jean-Charles: Gün­ter Pa­pen­dell

Charon: Idun­nu Münch

Chöre: Da­vid Ca­ve­li­us

Chor: Chorsolisten der Komischen Oper Berlin/Vocalconsort Berlin

Staats- und Domchor

Kinderchor: Kai-Uwe Jirka

Kinderkomparserie

-------------------------------------

Zum Lesen:

https://www.sueddeutsche.de/kultur/das-floss-der-medusa-hans-werner-henze-komische-oper-oper-flughafen-tempelhof-berlin-1.6235272?reduced=true

https://www.tagesspiegel.de/kultur/henzes-floss-der-medusa-im-hangar-die-komische-oper-hebt-ab-9493235.html

(Eintrag von D. Kuhn)

-------------------------------------------

[devosopmaandag]

Het i-woord

De Brits-Ghanese filosoof Kwame Anthony Appiah (1954) wordt in Sâo Paulo voor een Braziliaan aangezien, in Kaapstad voor kleurling, in Rome voor Ethiopiër en in Londen voor een Indiër. Van hem is het boek 'De leugens die ons binden – Een nieuwe kijk op identiteit'*, over dat wat oververmoeide i-woord. Binnenkort wordt het eerste kleinkind van mijn jongste broer geboren, een kind met Nederlandse, Javaanse, Belgische, Chinese, Poolse en Duitse genen. En in Frankrijk vragen ze in Aziatische restaurants vaak aarzelend waar ik vandaan kom. 'Hybride' kan verrijking betekenen of vertroebeling. Ik kies nadrukkelijk voor het eerste.

In de televisieserie 'De Afro-Europeaan' gaat de 45-jarige Ikenna Azuike op zoek naar Afrikaanse diaspora-gemeenschappen in Europa. Als kind van een Britse moeder en een Ghanese vader bekijkt hij hoe die gemeenschappen eruit zien, maar is hij ook op zoek naar zijn eigen Afrikaanse identiteit. Hij voelt dat hij daarin tekort schiet en eigenlijk geen idee heeft wat dat inhoudt. Ik ergerde me gaandeweg een beetje aan zijn klaagzang maar niet te weten hoe een zwarte man te zijn.

Na afloop van onze voorstelling 'Elkaars Andere – pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid' kwam een Indische vrouw van begin zeventig naar mij toe en bekende nog steeds niet te weten waar zij eigenlijk bij hoort. 'Omhels beide werelden', hield ik haar voor, 'zie dat als rijkdom.' Tijdens het lezen van Appia's boek bekroop me het ongemakkelijke gevoel dat het natuurlijk veel ingewikkelder ligt. Omhels ikzelf wel mijn beide werelden: de Nederlandse en de Indische? En waar komt mijn weerzin voor Tante Lien vandaan, het personage van de Indische tante gespeeld door Wieteke van Dort? Waarom vind ik het feit dat zij door de Indische gemeenschap op handen gedragen wordt zo onverdraaglijk? En is die Nederlands-Indische cultuur wel zo nostalgisch en verongelijkt als ik denk?

Appiah schrijft dat identiteiten benamingen en ideeën met zich mee brengen over waarom en aan wie ze moeten worden toegekend, dat ze je denken bepalen over hoe je je moet gedragen en beïnvloeden, over de manier waarop andere mensen jou bejegenen. Maar al deze dimensies van identiteit zijn betwistbaar en moeten dat ook zijn! De veronderstelling dat elke identiteit in de kern een diepe overeenkomst vertoont die mensen met die identiteit verbindt is onjuist, legt hij uit in zijn boek.

In dat hele identiteitsgeraas staat één ding voor mij als een paal boven water. Mijn geboorteakte bleek op een dag onvindbaar, ook in de huidige gemeentearchieven te Bandung. Die was noodzakelijk voor mijn huwelijk met G. Uiteindelijk heb ik in het kantongerecht onder ede moeten verklaren dat ik ben wie ik ben:

Christine Wilhelmina Margaretha Kemper, geboren 10 augustus 1951 te Bandung, dochter van Emile Kemper en Souw Han Nio.

Dwars door al mijn toebedeelde en toegeëigende identiteiten heen, ben ik ondeelbaar mijzelf. Dat heb ik gezworen.

*'De leugens die ons binden – Een nieuwe kijk op identiteit' | Kwame Anthony Appiah | vertaling Maarten Polman | Uitgeverij Pluim 2019

[dejufuniverse]

Stukadoors en dakdekkers kiezen voor werk buiten binnenstad vanwege nul-emissiezone Stukadoors en schilders in Delft hoeven niet lang na te denken bij het aannemen van een klus: liever met hun bestelbusje naar een nieuwbouwwijk dan een vrijstelling aanvragen voor de nul-emissiezone in het centrum.

Werk is er genoeg voor schilders, loodgieters en stukadoors in Delft. Toch wijken veel ondernemers uit naar andere delen van het land. Sinds 1 januari mogen ze niet meer met hun dieselbusjes de binnenstad in. Dus waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?, vraagt schilder Hans de Boer zich in het AD af. Voor hem is het heel simpel: hij neemt alleen nog maar klussen aan buiten de nul-emissiezone.

,,Jammer voor de mensen, maar ik heb het na 35 jaar schilderen voor het uitkiezen.” Een luxe positie die veel ambachtslieden met hem delen. Om de binnenstad schoner en stiller te krijgen, voerde de gemeente Delft per 1 januari de nul-emissiezone in - net als 29 andere steden.

De daken zijn hoger, gevaarlijker en veel zijn monumentaal waardoor je allerlei vergunningen moet aanvragen

Mert Seval Dakdekker Stoppen ondernemers vanwege nul-emissiezone? Eerder deed onderzoeksbureau Buck Consultants International onderzoek in opdracht van de gemeente Den Haag, waar de zones ook zijn ingevoerd. Hieruit bleek dat een mogelijk gevolg van het beleid zou zijn dat ondernemers zouden stoppen of minderen met ritten in deze gebieden. Ook in de hoofdstad gaven ondernemers nog voor de invoering al aan de stad te gaan mijden. Voorafgaand aan dit besluit was er veel tegengeluid. Hoewel sommigen zich uit de stad gejaagd voelen, zijn er ook ondernemers die er de positieve kanten van inzien.

Klussen in de binnenstad van Delft Want klussen in de binnenstad van Delft zijn dan misschien dicht bij huis, de oude panden leveren ook vaak extra werk op. Zoals bij dakdekker Mert Seval. ,,De daken zijn hoger, gevaarlijker en veel zijn monumentaal waardoor je allerlei vergunningen moet aanvragen. Buiten de stad heb ik daar geen last van.” Bovendien heeft hij daar meer ruimte voor zijn materiaal op straat.

Ook schilder De Boer erkent dit. ,,In nieuwbouwwijken parkeer je gewoon met twee wielen op de stoep en er komt één keer in de drie uur iemand met een kinderwagen voorbij.” De dakdekker heeft na invoering van de nul-emissiezone zijn regio voor klanten daarom aanzienlijk vergroot. ,,Eerst reed ik bijvoorbeeld niet naar Noord-Brabant, dat doe ik nu wel.”

Hij denkt er overigens ook aan om dit jaar nog een elektrische bus te kopen. ,,Ik heb veel vaste klanten in de binnenstad en ik kan moeilijk met de fiets gaan. Dus daar ontkom ik niet aan. In echte noodgevallen huur ik nu een elektrisch busje. Daardoor wordt de rekening natuurlijk wel weer hoger voor de klant.” Overstappen vergt wel een goede planning, denkt hij. ,,Met een volle batterij kan je zo’n 300 kilometer rijden. Op drukke dagen rij ik veel meer dan dat dus dan moet ik tussendoor ergens gaan opladen.”

Het is veel te veel rompslomp. Ik ben niet handig met internet en heb ook nog eens dyslexie

Leon van Munster Stukadoor Overstappen op elektrische bus Stukadoor Leon van Munster piekert er nog niet over om over te stappen op een elektrische bus. ,,Ik ken één elektricien die zo’n busje heeft aangeschaft. Die doet niet anders dan klagen over hoe vaak hij moet opladen.” Ook wil hij het nieuwe beleid nog even aankijken. ,,Het staat allemaal nog heel erg in de kinderschoenen. En trouwens, als ik mijn dieselbus verkoop dan rijdt iemand anders er wel weer mee in Frankrijk of Marokko.”

Voor grote klussen in de binnenstad bij vaste klanten, laat hij zijn materiaal door zijn leverancier brengen. En zelf springt hij op de fiets naar de klus. Ondernemers kunnen wel een ontheffing of vrijstelling aanvragen. Al laten deze ondernemers dat voor wat het is. ,,Het is veel te veel rompslomp. Ik ben niet handig met internet en heb ook nog eens dyslexie. Tegen de tijd dat ik alles geregeld heb, ben ik twee keer heen en weer gefietst.” Wie vóór 1 juli 2025 zonder ontheffing of vrijstelling toch in het centrum rijdt, wordt nog niet op de bon geslingerd. Tot die tijd worden alleen waarschuwingen uitgedeeld.

[worldsandemanations]

View of the Vienna Staat Opera at Night - Hans Ruzicka-Lautenschlaeger , n/d. Austrian, 1862–1933