#hans staats

[virgin-martyr]

In the case of Leatherface and Texas Chainsaw Massacre, the turn to cannibalism is a countercultural rejection of the status quo and the dominant ideology of bourgeois patriarchal society. The farm-to-table ethos, as practiced by the film’s monstrous family, embodies a notion of cooperation and effective social organization that harkens to the community building potential of the human body and the interdependence of the stages and specializations of food manufacture. The loss of community resulting from the modernization of the slaughterhouse forces Leatherface and his kin to attempt, albeit haphazardly, to replicate the social organization they once knew by preying upon the random travelers that cross their path.

Hans Staats, excerpt from "Let Them Eat Steak: Food and the Family Horror Film Cycle," What's Eating You?: Food and Horror on Screen

[my-life-fm]

[huariqueje]

View of the Vienna Staat Opera at Night - Hans Ruzicka-Lautenschlaeger , n/d.

Austrian, 1862–1933

Oil on canvas , 29 x 39.25 in. 73.7 x 99.7 cm.

[devosopmaandag]

Hoe een bloem zijn denken veranderde

De roos vroeg de zon

Zie je mij?

Nee, zei de zon

Ik ben je ogen.

Alle wanden van de Halle Saint Pierre, museum voor Art Brut in Parijs, zijn zwart. In het donker gloeien de schilderijen op als tropische bloemen. Het zijn ook vaak bloemen, en vogels, landschappen en vruchten. De kunstenaar is een lagere ambtenaar, maar wel de nazaat van een aristocratische familie, levend op het in de Indische Oceaan gelegen eiland Mauritius. Hij schrijft aforismen, korte overdenkingen en ultrakorte gedichten. Hij is een excentriek. Over namaak-schilders zegt hij:

De schilder bereidde zijn kleuren en at ze toen op.

Hij had ze eerst moeten eten.

Malcolm de Chazal (1902-1981) deed het laatste. Hij begon pas laat met schilderen en had alle kleuren van zijn schilderijen al een leven lang op zijn tong geproefd. Dat alle werken titel noch jaartal hebben, gaf me aanvankelijk het idee dat ze geschilderd zijn vanuit een soort 'stream of consciousness', maar hij vocht juist tegen te veel geest en voor het zintuiglijke. “Je kunt nooit de vaas met haar inhoud laten samenvallen”, zegt hij over die verhouding.

Water

In een vaas

Ziet niet

De vaas.

Hij ziet

De vorm van de vaas

En denkt dat hij het zelf is.

Hij houdt ons voor dat de de geest één is. “Idee en gewaarwording zitten verwikkeld in elkaar, als de binnen- en buitenkant van een handschoen die past aan een en dezelfde hand. Bewijs: een afschuwelijk idee doet ons dezelfde kreet van pijn slaken als een doom die ons vlees binnendringt”.*

Ik stel me die gedistingeerde heer voor, die in donker pak met vlinderstrik en een zware bril voor zijn ezel staat. Nog meer zie ik hem dwalend over het eiland, alles in zijn omgeving observerend, voortduren losse notities makend. Heel toevallig stootte de Franse dichter Françis Ponge op een obscuur boekje van hem, gedrukt op Mauritius, en besloot hem in Frankrijk uit te geven. André Breton zag in hem een medesurrealist en W.H. Auden bejubelde zijn werk, maar hij is altijd een buitenstaander gebleven. De kunstenaars Georges Bracques en Jean Dubuffet, de oprichter van de Art Brut-beweging, stelden hem voor te gaan schilderen. De Chazal begon daarmee toen hij achtenvijftig was. Op de tentoonstelling verbaasde ik me over de wonderlijke mengeling van artistieke naïviteit en trefzekerheid in kleur en compositie, maar ik viel onmiddellijk voor het werk en de paar woorden die ik er las.

Op een dag wandelt De Chazal door de botanische tuin van Port Louis, op Mauritius. Hij kijkt aandachtig naar een bloem. “Ik liep rond, mijn blik wazig , mijn gedachten los van het lichaam, toen ik plotseling, opkijkend, een azalea naar mij zag kijken.” Het zou een krachtige ervaring zijn die zijn denken over de mens en de werkelijkheid bepaalde. In die donkere zalen keken die bonte bloemen, vogels en vissen mij aan. Enkele dagen later begreep ik pas goed dat het Malcolm de Chazal was die mij daar aankeek.

* vertaling Hans W Bakx in het tijdschift Raster nr. 102 jaargang 2003

[haveyoulistenedtothisalbum-poll]

Tracklist:

Japan Japan • Agitabo • The Germans • Melancholia • Krematorien • Sonntagspaziergang • Calling My Brain • Sie Traumen Alle • Gelegenheitsexperiment • Hans, Der Ist Nicht Artig • Qualitat Des Staates • Kunststoff Version

Spotify ♪ Bandcamp ♪ YouTube

[naipan]

"Anyone who attacks 'Zionism' but does not want to say anything against 'the Jews' is deceiving themselves and others. The State of Israel is a Jewish state. Anyone who wants to destroy it, either avowedly or through a policy that can achieve nothing other than such destruction, is practicing the hatred of Jews of the past and of all time." - Hans Mayer, literary scholar, 1975. ❤

"Wer den ‚Zionismus‘ angreift, aber beileibe nichts gegen ‚die Juden‘ sagen möchte, macht sich und anderen etwas vor. Der Staat Israel ist ein Judenstaat. Wer ihn zerstören möchte, erklärtermaßen oder durch eine Politik, die nichts anderes bewirken kann als solche Vernichtung, betreibt den Judenhass von einst und von jeher."

- Hans Mayer, Literaturwissenschaftler, 1975. ❤

(@ Königlich Bayerische Antifa on Fb)

[fabiansteinhauer]

Zynismus

1.

Alle dürfen zynisch sein, nur nicht die Berater. Nawalny, so heißt es teilweise auf den Straßen und im Netz, sei ein Diktator wie Putin gewesen. Leute wollen über die Straße gehen und dabei nicht im Wahn leben, sie wollen normal leben und überhaupt leben. Und dann sagen Leute, Nawalny sei ein Diktator wie Putin gewesen. Damit bekommt man in Russland keine Probleme, das ist ok. Ein kleinen Unterschied gibt es freilich, weil Leute auch sagen, niemand habe hinter Nawalny gestanden, allenfalls naive und uninformierte Leute im Westen, linke radikale Extremisten oder rechte radikale Extremisten. Leute sind Wesen, an denen immer etwas absteht, die Haare, ein Faden oder ein Knopf, und Leute sind Wesen, nach denen man schauen muss, wie der Laokoon das tat. Manchmal steht der Extremismus und die Radikalität von ihnen ab. Abstandnahme sei Teil einer Nuss oder eines Kerns, das legt Christoph Möllers nah, er nennt die Abstandnahme den Kern normativer Praxis. Das kann eine harte Nuss sein. Das Distanzschaffen ist keine Abstandnahme und glücklicherweise ist nicht alle normative Praxis kernig. Das Distanzschaffen legt die Distanz, die es schafft, nicht zurück, es lässt pendeln und dabei Abstände vergrößern oder verkleinen.

2.

Nawalny sei also ein Diktator wie Putin, mit einem kleinen Unterschied: Er war ein privater Einzelunternehmerdiktator (die politische Ich-AG) ohne Polizei, ohne FSB, ohne Richter, Staatsanwälte und Militarapparat, ohne Oligarchen, ohne Partei Einiges Russland, ohne Paraden, ohne an Wahlen teilzunehmen, ohne Fußballstadien und Popkünstler, die ihn besingen, ohne Margarita und Russia Today und RIA und argumenty i fakty und ohne die gute Ausbildung beim FSB, die Putin genossen hat. Das einzige, was Nawalny von Putin unterschieden haben soll, sei gewesen, dass der eine Diktator war, der ohne Staat und Leute da stand, während der andere Diktator den Staat und die Leute hinter sich hat. Weil Putin zwar ein Diktator sei, aber der Staat und Leute hinter ihm stünden, kann man sogar sagen: Nur Nawalny sei Diktator gewesen und Putin Demokrat, und zwar lupenreiner Demokrat, wie der deutsche Kanzler Futsch schon bestätigt hat. Das ist nicht völlig von der Hand zu weisen, vor allem der Hinweis auf Kelsen (ergänzt um den einer Lupe) ist scharf! Reine Demokratie: Alle Staatsgewalt geht vom Volk aus, sogar in reinem Russland, und das reine Volk diktiert, wer sein reiner Diktierer sein soll.

Die Leute rechtfertigen und reinigen alles, das können sie. Sie arrangieren sich mit allem, das kann man. Die normative Kraft des Kontrafaktischen, credo quia absurdum est: alles kann sein im Reich und im Regen. Die Grundnorm sei eine Fiktion im Sinne Hans Vaihingers, Philospophie des Als-ob sagte der Wiener Freud-Leser Hans Kelsen einmal zur normativen Kraft des Kontrafaktischen.

Der Schlange gebühre ein eigenes Kapitel in Vaihingers Philosophie des Als-Ob, das schrieb der Jude, Hamburger und Florentiner Aby Warburg und hatte wohl nicht nur die Schlangen des Laokoon im Blick, die aber auch, nicht nur das Reine und das Unreine, das aber auch. Nichts muss sein im Reich und im Regen. Aber alles kann sein im Reich und im Regen, in the reign and the rain. Leute wollen ein Teil der Gesellschaft bleiben, nicht im Wahn leben oder erschlagen werden. Es gibt einzelne, die lassen sich nicht unterdrücken und Ununterdrückbare sterben als erstes: Oury Jalloh in Deutschland zum Beispiel, der hat keine Ruhe gegeben und schwupps finden sich Leute, die das normal finden, das so jemand im Gefängnis verbrennt, die es rechtfertigen und sich damit arrangieren. Der Staat ist das kälteste aller Ungeheuer, das hat einer der heißesten Privatdozenten aller Zeiten einmal gesagt, Friedrich Nietzsche.

Du lebst und thust mir nichts. Auf Aby Warburg konzentrieren, weil ich sonst auch noch in ein totales Asyl schlüpfen will. Privatdozent bleiben, nicht wieder in die Staatsrechtslehrervereinigung eintreten, Dubiduum sein und nicht glauben, dass auch nur einer einen retten oder erlösen würde: Kein Staat, kein System, keine Gesellschaft, keine Kirche, kein Gemeinde, kein Gott, kein Verein, keine Mitgliedschaft, keine Angehörigkeit, kein Vaterland. Na gut, vielleicht der Bazon (der hat den Nationalsozialismus, den Krieg und das Lager überlebt) oder die Sweti (die hat in Russland überlebt), die sind schon doll und können irre viel, aber alles können die auch nicht.

Man soll von den Wahnsinnigen lernen, zu üben, üben, üben. Man soll mit Moses spazierengehen und von Moses lernen, die Hunde sind inzwischen weniger zynisch als die Menschen. Man soll in einer privaten Praxis öffentlicher Dinge vorbereitet sein, wie die Familie Warburg das gelernt hat, jederzeit bereit, auf Flucht oder Angriff zu schalten.

[beardedmrbean]

A jail term for a far-left extremist who took part in violent attacks on neo-Nazis has caused uproar on both the left and right of German politics.

Lina E was given a sentence of five years and three months - but was also told she is now free pending an appeal, having been in custody since 2020.

Three men convicted with her were also given jail sentences on Wednesday.

Left-wing protesters demonstrated in several cities against the verdicts. A big rally has been banned in Leipzig.

Other Germans were angered by the decision to release Lina E - criminal defendants' second names are not made public - after two and a half years in custody - believing this sends a signal to the left that violence against the extreme right is acceptable.

The judge, Hans Schlüter-Staats, said Lina E would be allowed out pending the result of her appeal. She is said to be unwell and has had to hand in her identity card and passport.

Delivering his verdict, the judge said that "opposing right-wing extremists is a respectable motive", but use of force was only for the state and her actions were still "serious criminal acts". He criticised her defence lawyers' argument that the case was politically motivated.

Lina E was seen as the ringleader of her far-left group which waged a brutal campaign of violence against the extreme right for several years - using hammers, iron bars and baseball bats.

In one attack in 2019, the gang attacked a well-known neo-Nazi pub called the Bull's Eye in the town of Eisenach, beating its owner Leon R. They attacked him again weeks later. Leon R was later arrested in a police operation targeting neo-Nazis across Germany.

The far-left militant group gained notoriety for its violence, attracting the name "hammer gang". Lina E's partner Johann G is also suspected of attacks and has since gone to ground.

In another incident in 2020 involving at least 15 people, a group were beaten up as they returned from a ceremony marking the firebombing of Dresden during World War Two. Several victims suffered serious injuries.

Lina E was detained in November 2020. Her surname has not been made public. Three men who joined her gang were given sentences of 27 to 39 months in jail.

Sabine Volk, a researcher on the far right from the University of Passau, said that the crimes committed by the gang were horrible but that there appeared to be a "power imbalance" in eastern Germany against the far left.

"In radical left circles there's this perception and narrative that the state isn't doing anything against the neo-Nazi scene and that's why they have to take over their duties," she told the BBC. "It's not entirely true but it's not far-fetched either."

Last December, after years of being dismissed as harmless cranks, 25 people were arrested on suspicion of plotting to overthrow the German government on behalf of the far-right Reichsbürger (Citizens of the Reich) movement.

German 'crackpot' movement turns radical and dangerous

Germany, where car is king but protesters won’t let you drive

After Lina E was found guilty, there were far-left protests in several cities and police were targeted with bottles and fireworks.

Meanwhile, the head of the police union, Jochen Kopelke, said officers were shaking their heads that she had been released: "It was clear to us as officers that we would also be the focus of extremists."

Interior Minister Nancy Faeser has warned of an increasing willingness among the far left to resort to violence. However, she said last week that right-wing extremism remained the biggest radical threat to German democracy and that attacks last year rose by 12%.

An anti-fascist "Day X" march planned for Saturday has been banned in Leipzig, where Lina E was a student, because police are concerned it could descend into violence. But a major police operation is planned anyway, as several major events are due to take place in the city.

The far-right AfD party condemned the decision to release Lina E as "soft" and complained there had been a failure of the rule of law.

The AfD has risen in German opinion polls in recent months as dissatisfaction grows with the coalition government. The latest poll puts them neck and neck with Chancellor Olaf Scholz's centre-left SPD on 18%.

The AfD has also benefited from a backlash among German voters from climate activist protests that have blockaded streets in key cities.

Hans-Georg Maassen, a former German spy chief who is seen as a right-wing conservative, ridiculed Lina E's sentence as giving free rein to far-left activists to stage further violent attacks.

[jurjenkvanderhoek]

IN VERGEESTELIJKT BLAUW BEVRAAGT HANS KLEIN HOFMEIJER HET DENKEN

In de map The Blue Drawings presenteert Hans Klein Hofmeijer zijn werken met het coloriet blauw. Blauw is de kleur van duidelijke communicatie, loyaliteit, vertrouwen, wijsheid en (spirituele) wilskracht. Bij Klein Hofmeijer is het kleur die het denken in beeld kan brengen. Hij combineert zijn tekeningen in potlood, houtskool en aquarel met hand geschreven teksten. Woorden  die door denken en peinzen uit zijn brein ontspruiten. Niet als verduidelijking van het getekende, maar als eenheid met de compositie. Het schrift bevraagt het leven, zoals het beeld de beschouwer raadpleegt. “Wie ben je als niemand kijkt.” De kunstenaar schrijft brieven aan zichzelf, waaruit de beschouwer een logboek van het kunstwerk kan lezen. Het zijn de rafelranden van zijn denken, het denken, mijn denken. Klein Hofmeijer onderzoekt het denken en de gedachte, geeft beeld aan dat wat niet beeldend uit te drukken is. Hij maakt filosofische beelden, hij houdt zich in zijn kunst bezig met het wezen van alle dingen en het leven. Door die bespiegelingen al redenerend op papier vast te leggen. Daarbij zijn woorden niet genoeg en vullen tekeningen deze aan, en andersom. In die zoektocht naar de ultieme verbeelding van wat nauwelijks te verbeelden is beloopt hij diverse trajecten. De voorlopige uitkomst is een eigenzinnig Wit bloedend Blauw. Een abstracte beeltenis van het stromende denken. Want denken is niet te temmen. Die Gedanken sind frei.

Het werk van Hans Klein Hofmeijer heeft enige verduidelijking nodig, maar hoewel de uitleg in de hierboven genoemde map welkom is staat het een objectief kijken in de weg. De map, enkele losse gevouwen vellen op groot formaat gestoken in een omslag met gerafelde rand, is een weerslag van de gedachten die kunstenaar zelf en schrijvende beschouwers daarvan hebben. Deze laatste concretiseren en verklaren zijn blauwe kunst. Deze werken van Klein Hofmeijer lijken weinig spontaan, maar juist sterk beredeneerd voordat het tot uiting komt. En de indruk achteraf wordt ook nog eens geïnterpreteerd en gemotiveerd. Kapot verduidelijkt, geïnterpreteerd en gemotiveerd lijkt het wel. Het bedachtzaam kijken geeft een filosofische beschrijving. Het is geen makkelijk toegankelijk werk, daarom valt die verheldering wel op de plaats. Maar een afbeelding kan ook te ver uitgerafeld worden. Te veel begrijpelijk verklaard waardoor het mysterie van de kunst als inspirerend kunnen verdwijnt.

Het project op zich is uiterst interessant. De vormgeving van de weerslag daarvan is minstens zo overdacht. Het grote formaat heeft de vorm van een lijvig cahier. In een driedubbel gevouwen grijs omslag van 350 grams handgeschept Zaansch Bord steken een aantal dubbelgevouwen stevige bladen van 62 bij 41 centimeter. De randen van het omslag zijn gerafeld, passend aan de artistiek gevoelvol uitgebeelde rafelranden in het denken van de kunstenaar. Want in de kunst van Klein Hofmeijer is het denken een belangrijk ding. De publicatie is in eigen beheer uitgegeven en kent tekstuele bijdragen van journalist, schrijver en copywriter Annelies Vanbelle en redacteur, publicist en kunsthistoricus Rick Vercauteren. In deze artikelen proberen zij het onderhavige werk van Klein Hofmeijer te omschrijven en te verklaren. Sterk beschouwend en elkaar inhoudelijk aanvullend gaan zij nader in op de filosofische, kunsthistorische en spirituele aspecten van het mysterieuze coloriet blauw in het oeuvre van Hans Klein Hofmeijer.

In haar essay stelt Vanbelle vragen, zoekt antwoorden. Maar retorisch bevinden zich deze in de gedachte van de kunstenaar. Komen tot uiting in de werken. Deze kunnen door de kijker worden onderzocht, bevraagt. Het werk respondeert. Niet altijd even duidelijk en scherp gearticuleerd. Fluisterend soms of stilzwijgend mimisch. Daarom verduidelijkt Vanbelle in haar eigen woorden het werk. Gaat zij in het denken van Klein Hofmeijer zitten en ziet van daaruit grond en reden. “Het gaat niet om mijn denken, maar om hét denken”, zegt de kunstenaar zelf. “Ik zoek een universele dimensie.” Dat perspectief helt erg over naar de filosofische redenatie van het leven. De werken van Klein Hofmeijer kunnen daarom het meest gemakkelijk diepzinnig worden gerationaliseerd. Grote denkers als Kant en Descartes zullen eenvoudig toegang kunnen hebben in deze manier van kunst scheppen.

De kunstenaar zoekt door zijn werk naar antwoorden op levensvragen. Het denken, overdenken en nadenken, staat daarbij voorop. Voordat het werk op papier ontstaat is de gedachte, het bedenken, de eerste stap naar vormgeving. In zijn werk probeert hij die opstap, dus het denken over en aan, zichtbaar te maken. Door zijn tekeningen kijk ik als het ware in zijn hoofd. Krijg ik inzicht in zijn gedachtewereld, zijn denken kan ik de mijne maken. Maar dan moet ik wel bedachtzaam kijken en scherpzinnig zien. “Het lijkt niet alsof deze tekeningen verlossing brengen.”, schrijft Annelies Vanbelle, “Ze zuchten, onder het tasten en betrachten; ze smeken, om verlichting en vertroosting.” De kunstenaar smeekt, de beschouwer zucht.

Volgens Vanbelle begint iedere tekening met een intuïtieve aanzet, een energiepunt, een niet-weten. Is dat niet hetzelfde met het kijken ernaar, het beschouwen. Ontmoet ik de tekeningen in de map, dan is mijn eerste gedachte een niet-weten. Eerst kijk ik, dan lees ik, en vervolgens doorzie ik. Denk ik te doorzien, objectief nog te kunnen kijken. Begrijpend lezen, aanvoelend kijken.

Hans Klein Hofmeijer tekent in wat hij noemt vergeestelijkt blauwe inkt op vergeelde dragers. Het papier is hergebruikt en draagt sporen van eerdere levens. Daarop floreert het blauw. De kleur kan als geen andere tint het denken verbeelden. “Mijn vulpen draait rond, mijn hand stuurt het beeld in een bepaalde richting. Achteraf lijkt het soms of ik de tekening voor het eerst zie. Ik word in dat unieke aha-moment verrast door mijn eigen werk. En dan vraag ik me af: klopt het met mijn initiële intentie?” Is het geworden wat hij heeft bedoelt, wat hij wilde zeggen en ermee bereiken. Alleen Klein Hofmeijer kan daar het antwoord op geven. Ik kan alleen maar kijken, zien en mij verwonderen. Vermoeden wat zijn streven is, was. Hij verwerkt teksten in zijn  tekeningen. Leesbaar, maar ook wel onnavolgbaar. Zelf zegt hij daarover: “Ze maken me weer alert voor een bepaalde ervaring, een gevoel, een herinnering – ze zijn een herbevestiging van bepaalde inzichten of vaststellingen. Ik hoed me daarnaast wel om te veel woorden te geven aan mijn werk, te nauwgezet toe te lichten hoe ik te werk ga.” Want weet ik hoe en wat, dan vervliegt de poëzie en de mystiek. Dan kan ik me minder verwonderen. Is het antwoord gegeven terwijl ik een retorische vraag stelde. Want ik wil geen feedback, geen reactie. Ik wil zelf een uitweg vinden, een weerwoord geven.

In zijn werk bevraagt Klein Hofmeijer niet alleen de drager, het vel papier waarop hij zijn denken uitzet, ook onderzoekt hij de randen. De gedachte gaat verder dan de begrenzing van het blad. Het overstijgt de dimensie van het zijn, het wezen. In het denken overvleugelt hij zichzelf. “Ik denk, dus ik ben.” Dat denken vindt een beeld op papier. “Ik schrijf, dus ik blijf.”

In het artikel “Over blauw” legt Rick Vercauteren het blauwe oeuvre op tafel. Als een rode draad door de laatste twintig jaren. En werkt zich door de tinten die daaraan vooraf gingen. Er zijn in de tekst verwijzingen naar werken die zijn opgenomen in andere publicaties. Die dus niet op deze plek kunnen worden beschouwd. Het is een gemis, omdat die publicaties mij niet bekend zijn en ik dus geen vergelijksmateriaal heb. Maar goed, ik doe het dan maar met dat wat wel in deze publicatie is opgenomen. En dat geeft al denkelijk meer dan genoeg reden tot beschouwen. Het bespreken en benoemen van eerder werk geeft een gedetailleerde wegenkaart. Ik kan de paden stapvoets volgen, de straten bewandelen, die Klein Hofmeijer gegaan is om daar te komen waar hij in The Blue Drawings is. Het is in deze de eindbestemming. Het voert hem van hier verder met het denk-blauw en het schrijf-blauw om de onzichtbare, innerlijke processen te verbeelden, duidelijk te maken.

The Blue Drawings. Hans Klein Hofmeijer. Een haat-liefdeverhouding met het denken. Teksten Annelies Vanbelle, Rick Vercauteren. Uitgave in eigen beheer, 2022.

[nebersgoeast]

Tibet 23.7.-28.7.23

Eine außergewöhnliche Reise steht an, wir entschlossen uns noch das tibetische Hochplateaus mit seiner außergewöhnlichen Landschaft und seinen vielen Klöstern zu besuchen.

Tibet (Xizang) befindet sich im südlichen Teil des Qinghai-Tibet-Plateaus und liegt an der südwestlichen Grenze Chinas. Es ist ein Autonomes Gebiet der Volksrepublik China, dessen Hauptstadt Lhasa ist. Mit einer Fläche von 1,22 Millionen km2 ist Tibet Chinas zweitgrößte Verwaltungseinheit auf Provinzebene und umfasst ein Achtel der Gesamtfläche des chinesischen Staates. Bekannt als „Dach der Welt" oder „dritter Pol der Erde" liegen 85,1% der Fläche des Autonomen Gebiets oberhalb von 4.000 Metern über dem Meeresspiegel, weshalb die Region sehr dünn besiedelt ist. Ende 2019 lag die Einwohnerzahl bei 3,5 Millionen, mehr als 90% sind Tibeter. 40 andere ethnische Gruppen, darunter die Han, Mongolen, Hui, Nu, Drung, Monpa, Lhopa, Deng und Sherpa, leben auch in Tibet. Neben Tibet gibt es in China noch die vier Provinzen Qinghai, Sichuan, Yunnan und Gansu, in denen es mehrheitlich von Tibetern bewohnte Bezirke oder Kreise gibt. Insgesamt leben in China ca. 6,3 Millionen Tibeter.

Sonntag Morgen ging unser 4 1/2 stündiger Flieger nach Lhasa ✈️. Lhasa (tibetisch: ལྷ་ས) ist die Hauptstadt der autonomen Provinz Tibet. Berühmt ist sie vor allem wegen dem Potala, der Residenz des Dalai Lama. Neben dem Potala gehören auch das Jokhang-Kloster und der Norbulingka-Palast (die traditionelle Sommerresidenz des Dalai Lama) zum Weltkulturerbe der UNESCO.

[inkognito-philosophin]

Der Weg des Humanismus – Zur Genese der Menschenrechtsidee

Gegen einen Aufklärung und Menschenrechte allein für sich reklamierenden säkularistischen Humanismus zeigt die Beschäftigung mit den Ideen des historischen Humanismus der Renaissance deutlich dessen christliche Grundierung. Alles andere wäre auch verwunderlich, eingedenk der Geschichte Europas im Übergang vom Mittelalter zur Neuzeit.

So ist denn auch die Ideengeschichte der Menschenrechte nicht allein vom „Kampf gegen die Kirche“ geprägt, sondern vor allem eng verwoben mit christlichen Einsichten zum Wesen des Menschen, seiner Würde, seinem Lebenswillen, seinem Freiheitsdrang.

Der Humanismus, wie er einem heute in organisierter Form oder als Selbstbeschreibung loser Gruppen oder Einzelpersonen entgegentritt, etwa in Diskussionen im Internet, zeigt sich weitgehend unaufgeklärt hinsichtlich dieser langfristigen Perspektive einer sich unmittelbar aus der christlichen Anthropologie herausschälenden Ideengeschichte der Menschenwürde und der Menschenrechte.

Christlicher Humanismus:

Der Mensch im Mittelpunkt, Gott über allem

Gehen wir in die Geschichte. Was passiert ideenhistorisch im Renaissance-Humanismus? Kurzum: Der Einzelne wird wichtig, das Individuum entsteht, aber nicht gegen das Christentum, sondern aus dem christlichen Begriff der Würde heraus, schöpfungstheologisch begründet – als langfristige und daher besonders tragfähige Basis der Menschenrechte, die den Gedanken der Freiheit religiös gründet, stabil konzipiert und nachhaltig tradiert.

Eine solche Perspektive erklärt die Entstehung, Entwicklung und Bedeutung der Menschenrechte weit überzeugender als das Narrativ eines Ablösungskampfs der säkularen Gesellschaft gegenüber dem Christentum.

Der Mensch steht im Mittelpunkt.

Das Individuum ist konstitutiv für die Menschenrechtsidee. Kernkonzepte dieser Idee (wie Freiheit, Gewissen, Würde, Personalität, Subjektivität, Autonomie) sind nur individualistisch denkbar.

Das bedeutet: Mit der Entdeckung des Individuums, seines Gewissens und seiner personalen Würde beginnt zugleich die Geschichte der Menschenrechte: im christlichen Renaissance-Humanismus, auch wenn ihre Kodifikation später folgte, nach einschneidenden sozialen Verwerfungen und blutigen Revolutionen. Diese fußen ihrerseits im Anliegen auf dem humanistischen Menschenbild, dem Individuum.

Das Individuum konstituiert sich eingedenk der schöpfungstheologischen Perspektive also nicht in völliger Autonomie als selbstbestimmtes Subjekt, sondern bleibt dem Objekt in einer heteronom gestalteten Beziehung zugewandt.

Dieser Bezug, der Jahrtausende lang in Judentum, Christentum und Islam unhintergehbar war, wird in der Neuzeit als Hemmnis empfunden und in der Aufklärung im 18. Jahrhundert hinsichtlich seiner Bedeutung für die ethische und rechtliche Orientierung des Individuums zunehmend kritisiert. In dieser Spannung stehen auch die Menschenrechte und der Streit um ihre Genese – und damit auch ihrer Geltung (das ist der weit relevantere Aspekt).

Die Spannung lässt sich auflösen:

Es gibt zwei Quellen der Menschenrechtsidee. Zum einen das christliche Denken von der Gleichrangigkeit der abbildlichen Geschöpfe Gottes und der Heiligkeit der menschlichen Person mit ihrer unendlich wertvollen Einzelseele.

Zum anderen das mit dem Renaissance-Humanismus aufkommende neuzeitliche Denken vom Individuum als Träger unveräußerlicher Bedürfnisse, die in eine Rechtsform zu überführen sind, damit sie im Zweifel auch gegen die Gemeinschaft (also: gegen den Staat) wirksam werden können. Geklammert wird Ebenbildlichkeit und Einzigartigkeit vom Konzept der personalen Würde des Menschen. Der Mensch ist insoweit „heilige Person“.

Dass es gerade auf diese Sakralität ankommt, wenn wir uns über die Genese und das Wesen der Menschenrechte verständigen wollen, hat Hans Joas gezeigt (Die Sakralität der Person. Eine neue Genealogie der Menschenrechte, Berlin 2011).

Joas hebt die Bedeutung des Konzepts von der „heiligen Person“ für die Menschenrechtsgenese hervor. Gott – der die Heiligkeit des Menschen stiftet und verbürgt – steht damit über allem.

Hans Joas: Die „Sakralität der Person“

Joas meint, die Idee der Menschenrechte damit auf eine neue Basis stellen zu können. Die bisherigen Grundlegungsversuche seien unzureichend, die Debatten um die Genese der Menschenrechte „unfruchtbar“.

In der Tat sind es ermüdende Grabenkämpfe zwischen Vertretern einer religiösen Genese (aus dem christlichen Menschenbild) und Vertretern einer säkularen Genese (aus dem Geist der Aufklärung).

Joas stellt klar: Eine erschöpfende Genealogie der Menschenrechte lässt sich in eindeutiger Manier weder mit einem christlichen, noch mit einem säkularen Humanismus in Verbindung bringen.

Je nach Horizont der Betrachtung gewinnt das langfristige Moment der ideellen Befreiung des Menschen durch die christliche Anthropologie oder das kurzfristige Moment der faktischen Befreiung des Menschen durch die Aufklärung an Bedeutung; nur in der Zusammenschau erkennt man das „geteilte Dritte“: die Heiligkeit.

Denn: Beide Positionen konvergieren im Begriff der „Sakralität der Person“, die für Joas eine „fundamentale Alternative“ zu der „Gemengelage von Narrativen“ darstellt. Nach Joas sind die Menschenrechte demnach weniger Ergebnis eines Säkularisierungsprozesses der Gesellschaft als vielmehr eines „Sakralisierungsprozesses des menschlichen Wesens“. Damit ist die Spur gelegt von Leonardo da Vinci zu uns.

Der Terminus Sakralisierung darf nicht so aufgefasst werden, als habe er ausschließlich eine religiöse Bedeutung. Auch „säkulare Gehalte“ können, so Joas, „Qualitäten annehmen, die für die Sakralität charakteristisch sind: subjektive Evidenz und affektive Intensität“; in diesem Sinne ist die Geschichte der Menschenrechte „eine Geschichte der Sakralisierung der Person“.

Obgleich die Idee der personalen Heiligkeit ursprünglich eine schöpfungstheologische ist, soll die Sakralit��t des Menschen also nicht rein religiös verstanden werden. Sie ist vielmehr die Begründungsfigur des neuzeitlichen Individualitätsdiskurses, der sich aus ganz unterschiedlichen Vorstellungen speist.

Christliche und liberalistische Argumente überführen, v. a. im Zuge der Aufklärung, gleichermaßen die schwache Stellung des Einzelnen im übermächtigen Kollektiv des absolutistischen Staates in einen Rechtszustand, der die Sphäre des Individuums markiert und zur Abwehr von staatlichen Eingriffen in diese Sphäre befähigt.

Also: Wem gehört die Moderne?

Es zeigt sich, dass es in dieser Frage ein Entweder-Oder, wie es heute oft kolportiert wird, nicht gibt. Fest steht indes: Das Christentum ist für die Moderne unverzichtbar.

Basis für den modernen demokratischen Verfassungsstaat ist zunächst das christliche Menschenbild. Die christliche Philosophie verleiht dem Menschen – und das ist neu – eine unveräußerliche dignitas humana, die direkt aus der Gottebenbildlichkeit des Menschen erwächst.

Oder, um es mit dem großen Robert Schuman zu sagen: „Die Demokratie verdankt Ihre Entstehung und Entwicklung dem Christentum: sie wurde geboren, als der Mensch berufen wurde, die Würde der Person in individueller Freiheit, den Respekt vor dem Recht des anderen und die Nächstenliebe gegenüber seinen Mitmenschen zu verwirklichen.“

Fazit: Mit Leonardo da Vinci und dem großen Aufbruch des Renaissance-Menschen lässt sich vieles begründen – Individualität, Selbstbestimmung, Freiheit (auch gegen die Kirche) –, aber kein zwangsläufig säkularistischer Humanismus.

[virgin-martyr]

Food plays an active role in coding the monstrous family and the relationship between Norman and his mother, both in life and in death. Norma is hidden in the fruit cellar by Norman. Norma accuses Norman of thinking that she’s “fruity,” underscoring the ambiguous relationship between mother and son and Norman’s sexuality and manhood in particular. Norman’s masculinity is regularly questioned by Norma. Thus Norman’s decision to hide his crime and his mother’s body in the fruit cellar is a plea to “cure” the act that he has committed. As his mother’s corpse ripens into a repressed memory, Norman becomes his mother, especially in moments of duress and sexual excitement. In the end, criminality, masculinity, and the figure of the mother are entwined with the concept of food. This is especially germane to the free-range stalk-and-slash narrative that is introduced in Psycho and later extrapolated upon in The Texas Chainsaw Massacre. Ultimately, Norman, like Leatherface, attempts to maintain the creature comforts of home by complicating the difference between the concept of food and the human body.

Hans Staats, excerpt from "Let Them Eat Steak: Food and the Family Horror Film Cycle," What's Eating You?: Food and Horror on Screen

[seltsamergreis]

Notizen eines wunderlichen alten Mannes

Woche 4/ 2025

Die Woche beginnt mit Trump. Man kann nicht dran vorbei, es reicht aber nicht mehr, den Kopf zu schütteln und sein Unverständnis auszudrücken, oder eine mehr oder weniger intelligente Qualifizierung dieses unheimlichen Mannes zu formulieren, sondern gegen diese offenkundige länderübergreifende Strömung in den "westlichen " Ländern hin zu rechtsradikalen Bewegungen anzugehen.

Schon die erste Woche war ekelhaft. Eine Gruppe von Reichen nutzt den Staat zur eigenen Bereicherung.

Warum wählt die Mehrheit in den USA diesen Egomanen? Eine plausible Erklärung: die Globalisierung produzierte Gewinner und Verlierer. Die Verlierer empfanden Ungerechtigkeit, Unvorhersehbarkeit, Abwertung und suchten einfache Antworten, getragen von einer Sehnsucht nach früheren Zeiten. Ein Stück zurückdrehen, Räume schließen. Diese Sehnsucht wird von Rechten bedient, die sich besser mit dem Showgeschäft als mit der res publica auskennen. Von anderen offenbar nicht so gut.

Das ist zweifellos eine Versäumnis bisheriger Politik. Auch die ja ebenfalls auf eine Spaltung hinzielende Identitätspolitik hat ihren Teil dazu beigetragen. Wie sollte eine adäquate politische Haltung heutzutage aussehen? Darüber denke ich nach. +++

Trump findet Unterstützung durch die großen Tech-Konzerne (Musk, Meta, Amazon und andere). Diese verdienen an ihren Nutzern, nicht nur durch Werbung, sondern vor allem durch die Auswertung der Nutzerdaten.

"Seien Sie versichert, dass jeder Klick, den Sie im Internet tätigen, erfasst und durch eine KI ausgewertet wird, jeder Like in Facebook oder sonst wo, wird analysiert. " (Ralf Otte, Hochschullehrer für Künstliche Intelligenz an der Technischen Hochschule Ulm, in Künstliche Intelligenz für dummies, 1. Aufl. 2019, S. 444).

Wir werden durch die Algorithmen manipuliert. Verstärkt werden, Verfolgungswahn, Reizbarkeit und Aggressionen, gegenüber Linken werden Zynismus, gleichgültige Haltung und ein Gefühlt der Hoffnungslosigkeit gefördert. (Im Einzelnen: Jaron Lanier, Zehn Gründe, warum du deine Social Media Accounts sofort löschen musst, S. 164 ff.).

Ich werde facebook, instagram , whatsapp (Zuckerberg) und amazon (Bezos) nicht mehr benutzen, bei x/Twitter (Musk) bin ich bereits ausgestiegen, meine Daten stelle ich den "Oligarchen" (Biden) nicht mehr zur Verfügung. Alternativen: e-Mail, signal, Threema … – und man sollte wieder verstärkt auf das reale Leben setzen, die "analoge" Kommunikation, im Sinne eines digital Detox. Es wird ein weinig dauern, die Kommunikationsstrukturen und -gewohnheiten neu zu ordnen. +++

Das ist doch mal ein Horoskop: "Mit enger werdenden Gedankenkreisen begeben Sie sich zum Punkt eine Problems und kommen zur Lösung" (aus meinem Horoskop für den 24. Januar in der Landeszeitung Seite 29) +++

Ich lese den Zauberberg von Thomas Mann jetzt wohl zum dritten Mal, wieder beste Unterhaltung. ".. blieb Hans Castorp plötzlich stehen, festgebannt von einem vollkommen gräßlichen Geräusch, …nicht laut, aber so ausgemacht abscheulicher Art, daß Hans Castorp eine Grimasse schnitt und seinen Vetter mit erweiterten Augen ansah. Es war Husten, offenbar – eines Mannes Husten; aber ein Husten, der keinem anderen ähnelte, den Hans Castorp jemals gehört hatte, ja , mit dem verglichen jeder andere ihm bekannt Husten eine prächtige und gesunde Lebensäußerung gewesen war, – ein Husten ganz ohne Lust und Liebe, der nicht in richtigen Stößen geschah, sondern nur wie ein kraftlos schauerliches Wühlen im Brei organischer Auflösung klang." sorry, etwas unappetitlich, aber es spielt in einer Lungenheilanstalt. +++

Heute habe ich

Arne Semsrott, Machtübernahme, Was passiert, wenn Rechtsextremisten regieren - Eine Anleitung zum Widerstand,

aus der Bibliothek ausgeliehen. Demnächst mehr darüber.

[devosopmaandag]

Het i-woord

De Brits-Ghanese filosoof Kwame Anthony Appiah (1954) wordt in Sâo Paulo voor een Braziliaan aangezien, in Kaapstad voor kleurling, in Rome voor Ethiopiër en in Londen voor een Indiër. Van hem is het boek 'De leugens die ons binden – Een nieuwe kijk op identiteit'*, over dat wat oververmoeide i-woord. Binnenkort wordt het eerste kleinkind van mijn jongste broer geboren, een kind met Nederlandse, Javaanse, Belgische, Chinese, Poolse en Duitse genen. En in Frankrijk vragen ze in Aziatische restaurants vaak aarzelend waar ik vandaan kom. 'Hybride' kan verrijking betekenen of vertroebeling. Ik kies nadrukkelijk voor het eerste.

In de televisieserie 'De Afro-Europeaan' gaat de 45-jarige Ikenna Azuike op zoek naar Afrikaanse diaspora-gemeenschappen in Europa. Als kind van een Britse moeder en een Ghanese vader bekijkt hij hoe die gemeenschappen eruit zien, maar is hij ook op zoek naar zijn eigen Afrikaanse identiteit. Hij voelt dat hij daarin tekort schiet en eigenlijk geen idee heeft wat dat inhoudt. Ik ergerde me gaandeweg een beetje aan zijn klaagzang maar niet te weten hoe een zwarte man te zijn.

Na afloop van onze voorstelling 'Elkaars Andere – pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid' kwam een Indische vrouw van begin zeventig naar mij toe en bekende nog steeds niet te weten waar zij eigenlijk bij hoort. 'Omhels beide werelden', hield ik haar voor, 'zie dat als rijkdom.' Tijdens het lezen van Appia's boek bekroop me het ongemakkelijke gevoel dat het natuurlijk veel ingewikkelder ligt. Omhels ikzelf wel mijn beide werelden: de Nederlandse en de Indische? En waar komt mijn weerzin voor Tante Lien vandaan, het personage van de Indische tante gespeeld door Wieteke van Dort? Waarom vind ik het feit dat zij door de Indische gemeenschap op handen gedragen wordt zo onverdraaglijk? En is die Nederlands-Indische cultuur wel zo nostalgisch en verongelijkt als ik denk?

Appiah schrijft dat identiteiten benamingen en ideeën met zich mee brengen over waarom en aan wie ze moeten worden toegekend, dat ze je denken bepalen over hoe je je moet gedragen en beïnvloeden, over de manier waarop andere mensen jou bejegenen. Maar al deze dimensies van identiteit zijn betwistbaar en moeten dat ook zijn! De veronderstelling dat elke identiteit in de kern een diepe overeenkomst vertoont die mensen met die identiteit verbindt is onjuist, legt hij uit in zijn boek.

In dat hele identiteitsgeraas staat één ding voor mij als een paal boven water. Mijn geboorteakte bleek op een dag onvindbaar, ook in de huidige gemeentearchieven te Bandung. Die was noodzakelijk voor mijn huwelijk met G. Uiteindelijk heb ik in het kantongerecht onder ede moeten verklaren dat ik ben wie ik ben:

Christine Wilhelmina Margaretha Kemper, geboren 10 augustus 1951 te Bandung, dochter van Emile Kemper en Souw Han Nio.

Dwars door al mijn toebedeelde en toegeëigende identiteiten heen, ben ik ondeelbaar mijzelf. Dat heb ik gezworen.

*'De leugens die ons binden – Een nieuwe kijk op identiteit' | Kwame Anthony Appiah | vertaling Maarten Polman | Uitgeverij Pluim 2019

[peecee-columns]

Hoe ramen en deuren voor verbinding zorgen

‘Een raam, wat is dat? Als je van binnen naar buiten kijkt, is het een kader, een lijst rond het uitzicht. Wie van buiten naar binnen kijkt, ziet de uitsnede van een interieur. Geen baanbrekende gedachte...’ Met deze beschouwende zinnen begint journalist Hans Steketee zijn artikel voor de rubriek Wat maakt het leven de moeite waard? in NRC. Dit keer staat striptekenaar en grafisch ontwerper Joost Swarte centraal. Hij is inmiddels zesenzeventig jaar en wordt de meester van de klare lijn genoemd. Deze bijnaam heeft hij te danken aan zijn pure tekenstijl, waarbij strakke contourlijnen en heldere kleurvlakken worden gehanteerd en weinig details worden gebruikt.

Swarte tekent affiches en striptekeningen voor onder andere tijdschriften en tentoonstellingen, in binnen- en buitenland. In zijn afbeeldingen maakt hij vaak gebruik van ramen, doorkijkjes en spiegels, met als gevolg dat er altijd meer gebeurt en zichtbaar is dan je op het eerste oog ziet. Het geeft zijn werk een bepaalde gelaagdheid. Zijn tekeningen zetten daardoor aan tot nadenken, want meestal is niet meteen duidelijk wat hij wil uitdragen. Tevens heeft hij de gave om een kort verhaal in één plaatje uit te beelden, waardoor je als aanschouwer ziet wat er gebeurt en ziet aankomen wat er daarna volgt of kán gaan volgen.

Het gebruik van ramen in gebouwen is in ons dagelijks leven van essentieel belang en zorgt daarnaast aan de buitenkant voor een bepaalde esthetiek die een gebouw kenmerkt. We gaan hier, vaak letterlijk, aan voorbij, maar profiteren wel elk etmaal van het daglicht dat in onze huizen en werkplekken naar binnen valt. De multifunctionaliteit van ramen ontgaat ons in deze vanzelfsprekendheid dan ook weleens. Ze bieden ons, naast een uit-, door- of inkijkje, ook de mogelijkheid om te zien wat er om ons heen gebeurt en om aan de binnenkant juist te dromen van wat we zouden willen dat er gáát gebeuren. Het is tevens een transparante en onmisbare kunstvorm, waarbij de afbeelding in min of meerdere mate van vorm en inhoud wisselt en de lijst om de zoveel jaar een nieuwe lik verf krijgt, indien deze niet van kunststof is.

Ramen nodigen ook uit om van buitenaf een kijkje naar binnen te nemen. Deuren hebben deze eigenschap wat minder. Alhoewel ook voorzien van een kader, is enige mate van transparantie daarnaast een keuze die doorgaans niet voor een (buiten)deur is weggelegd. De charme van een deur zit hem dan ook in het feit dat deze op elk gewenst moment kan worden geopend om, puur functioneel, naar binnen of naar buiten te lopen en om anderen wel of geen toegang te verlenen tot je persoonlijke habitat. In de Zeeuws-Vlaamse plaats Axel stond menig voordeur vorig jaar de gehele maand december op een kier, tijdens een zogenaamde levende Adventskalender. Elke dag stond er een huis centraal waar de deur voor iedereen open stond. Eenmaal de open deuren getrotseerd wachtte overal een kopje koffie of thee, inclusief een luisterend oor van de bewoner(s). De gesprekken leidden tot meer cohesie in de buurt en volgens initiatiefneemster Ankie Oppeneer zijn er mooie vriendschappen ontstaan.

Net als in de doordachte doorkijkjes van tekenaar Joost Swarte, zorgde de openstelling en de gastvrijheid van de deelnemers voor een andere blik op de deelnemende buurtgenoten en hun verhalen. De levende Adventskalender zorgde op deze manier voor een net zo levende gelaagdheid en een diepere kennismaking met mensen die je wellicht enkel kende van het voorbijgaan of van het schichtig door het raam naar binnen kijken, terwijl je ’s avonds met de hond langs hun huis liep. Het initiatief heeft dit jaar in elk geval navolging gekregen in andere plaatsen. Dat het openstellen naar elkaar voorziet in een grotere behoefte, is dan ook een baanbrekende gedachte mijnerzijds.

[schorschidk]

Was ist neu im Staate Dänemark? Dänemark bietet 2025 zahlreiche Attraktionen: Das ARoS Kunstmuseum in Aarhus wird um "The Dome" erweitert, den größten Skyspace der Welt. Dänemark ist Gastgeber der MICHELIN Guide Zeremonie für die nordischen Länder. Der 150. Todestag von Hans Christian Andersen wird gefeiert. Møns Klint könnte UNESCO-Weltnaturerbe werden. Das SMK Thy und das FLUGT Museum eröffnen neue Ausstellungen. In Kopenhagen entsteht das Vandkulturhus, ein Haus der Wasserkultur. Der erste Center Parc Dänemarks öffnet in Südjütland. Eine neue Stadtbahnlinie verbessert die Mobilität im Großraum Kopenhagen, und ein Aussichtspunkt zur Fehmarnbeltquerung wird eröffnet.