#hakm

[fc-bayern-clownchen]

MASHALLAH morocco my beloved 🥰🥰

[joostjongepier]

Wat?   Rythm 0 (1974), The artist is present (2010), Light Dark (1978), Imponderabilia (1977), Nude with Skeleton (2002/2005) en Cleaning the mirror I (1995) door Marina Abramović [Light Dark en Imponderabilia samen met Ulay]

Waar?   Tentoonstelling Marina Abramović in het Stedelijk Museum, Amsterdam

Wanneer?   6 juni 1024

Performancekunst heeft meer gemeen met podiumkunsten dan met beeldende kunst. Het gaat om een live uitgevoerd gebeuren, waarbij alleen het publiek dat fysiek aanwezig is, het kunstwerk werkelijk beleeft. Natuurlijk kan een performance worden geregistreerd in de vorm van een filmopname, maar het zien van de film is niet hetzelfde als erbij zijn op het moment dat de gebeurtenis daadwerkelijk plaatsvindt. Neem het beroemde flesje gazeuse dat door Wim T. Schippers bij Petten in zee werd gegoten. Ik heb dat filmpje talloze malen op internet gezien. Daar heb ik ook beelden gezien van optredens van de Beatles, maar – zoals iedere fan je kan vertellen – dat is iets heel anders dan wanneer je er live bij was.

Het voorgaande maakt de tentoonstelling Marina Abramović een wat merkwaardige expositie. Er hangen geen schilderijen en er zijn nauwelijks sculpturen. We zien vooral beelden en recreaties van performances. Betekent dit dat de tentoonstelling niet de moeite waard is? Allerminst! Marina Abramović is zonder twijfel een van de meest spraakmakende kunstenaars van de twintigste eeuw en aandacht voor haar werk is volkomen terecht. Daar komt bij dat de vormgeving van de expositie zeer fraai en goed doordacht is.

In het begin van de jaren zeventig gebruikt Abramović haar eigen lichaam als medium, waarmee ze de grenzen van haar fysieke en mentale uithoudingsvermogen verkent. Daarbij gaat ze heel ver. In de eerste zaal zien we een tafel met 72 objecten, variërend van watten tot spijkers en van muizenval tot hakmes. Deze tafel verwijst naar Rythm 0, een performance waarbij de kunstenaar haar lichaam tot object maakt. De instructie aan het publiek luidt: “Er liggen 72 objecten op de tafel die naar believen op en tegen mij kunnen worden gebruikt.” Na afloop beschreef Abramović de gebeurtenissen: "Wat ik leerde was dat als je het aan het publiek overlaat, ze je kunnen vermoorden. Ik voelde me echt geschonden: ze sneden mijn kleren in stukken, staken rozendoornen in mijn maag, een persoon richtte het pistool op mijn hoofd en een ander nam het weg. Na precies zes uur stond ik, zoals gepland, op en liep naar het publiek toe. Iedereen rende weg om aan een daadwerkelijke confrontatie te ontsnappen.”

Misschien wel de bekendste performance van Marina Abramović is The artis is present, een aanzienlijk vreedzamere confrontatie tussen kunstenaar en publiek dan Rythm 0. Van 14 maart tot 31 mei 2010 vond in het MoMA in New York een aan Abramović gewijd retrospectief plaats. Tijdens de duur van de tentoonstelling zat de kunstenaar tijdens de openingstijden van het museum op een stoel in het atrium. Bezoekers konden zolang ze wilden op een stoel tegenover haar gaan zitten om haar in stilte recht in de ogen te kijken. Er is op de tentoonstelling in het Stedelijk een filmopname van het gebeuren te zien. Daarnaast zijn er twee videowanden met portretopnamen van aan de ene kant de kunstenaar, aan de andere kant bezoekers. Deze opstelling maakt het mogelijk om zelf als bezoeker de kunstenaar een tijdlang in de ogen te zien. Misschien nog wel interessanter is het om jezelf in de kunstenaar te verplaatsen en juist een bezoeker een tijdlang aan te kijken. De videowanden tonen een veelheid aan expressies en emoties..

Eén zaal bevat grote videoschermen waar je tussendoor kunt lopen en waarop verschillende performances worden getoond. Hiervan vond ik met name Light Dark fascinerend om naar te kijken. Abramović en haar toenmalige partner Ulay zitten tegenover elkaar. Om de beurt slaan ze elkaar, eerst zacht en teder, maar gedurende de 8 minuten en 15 seconden die de film duurt wordt de afwisseling van slagen sneller en harder en daarmee agressiever.

Lichamelijkheid is een hoofdthema in het werk van de kunstenaar. Dit speelt ook een rol in één van de twee performances die tijdens mijn bezoek live worden gereconstrueerd. In de doorgang tussen twee zalen, staan twee naakte mensen, een man en een vrouw. Er is een relatief enge ruimte tussen de twee, waar doorheen de bezoekers naar de volgende zaal kunnen komen. Ik kende deze performance en dacht vooraf dat het tamelijk ongemakkelijk zou voelen om tussen het paar door te gaan. Op het moment zelf voelt het echter heel natuurlijk. Dat dat niet voor iedereen geldt, wordt duidelijk als je een tijdje toekijkt hoe anderen de zaal inkomen.

Naast lichamelijkheid vormt ook het bewustzijn van sterfelijkheid een interessant thema. De video Nude with Skeleton toont de kunstenaar naakt, terwijl op haar lichaam een menselijk skelet ligt. Cleaning the mirror I bestaat uit vijf op elkaar gestapelde monitoren. De beelden tonen hoe de kunstenaar een met vuil bedekt menselijk skelet op haar schoot schrobt. De actie refereert onder meer aan Tibetaanse doodsrituelen die discipelen voorbereiden één te worden met hun eigen sterfelijkheid.

Wat blijft me, na het zien van deze expositie, het meest bij? Over die vraag hoef ik niet lang na te denken. De presentatie van The artist is present maakte op mij diepe indruk. De bijzondere ervaring om één persoon (zelfs al was het in de vorm van een video-opname) een tijdlang stil in de ogen te kijken, was bijzonder. Wellicht zouden we dat allemaal wat vaker moeten doen in plaats van elkaar verbaal te lijf te gaan. De wereld zou er misschien een stukje vreedzamer door worden.

[youtwitinmyface]

CHAPEL (one shot)

Written by Robert Napton Drawn by John Stinsman Published by Awesome Comics

By September 1997, Rob Liefeld had left Image Comics and set up his new imprint Awesome Comics. And this month he published this one-shot, written by Robert Napton, who previously co-wrote issues four, five, and six of Chapel's ongoing series. Like the first Chapel miniseries, this issue tells a flashback story set during Chapel's past when he was a soldier doing covert missions for the U.S. Government. It's 1989, and a Middle Eastern dictator named Kustan Hakmed has gotten his hands on a stolen sample of X-7, which is described as the "super soldier" serum that Chapel himself had been injected with, which increased the strength and stamina of it's subject to superhuman levels. The U.S. Government is worried that he'll use it to create his own army of super soldiers to use for terrorist acts, so Chapel is sent in to Hakmed's small island nation of Liban, located off the coast of Africa, to destroy the lab that Hakmen'd scientists are working on reverse-engineering the sample they have so they can mass-produce it. As Chapel is sent in alone, he muses how three years earlier he'd been part of a team sent in to assassinate Hakmed, but they messed up and killed his daughter instead. Since then Hakmed has vowed to revenge on everyone involved, including Chapel. So much like the first miniseries, Chapel stalks through a jungle, brutally killing soldiers along the way until he finally has his face-to-face showdown with Hakmed. I won't spoil how the fight goes, I mean suffice it to say Chapel emerges victorious in the end, but you'll have to buy the comic book yourself to see how he does it. What I will spoil is that when the mission is over and Chapel returns to the Pentagon, that's when he's given his next mission, which is to assassinate Al Simmons. And thus this issue becomes a defacto prequel to Todd McFarlane's SPAWN series. I thought that was a cool little detail to add to this story, and at first I was surprised by it since Rob Liefeld was no longer connected to Image, but in hindsight, I realize that the Spawn animated series had debuted earlier that year, which featured Chapel in it as Al's killer, so it's possible that this issue was published specifically to capitalize on the Chapel's connection to Spawn. If so, I can't say it's not a smart move. It's a decent story and makes me think a series that focused on Chapel's adventures as a covert operative could have been interesting. John Stinsman, who had previous done work for Liefeld on the Team Youngblood series at Image and would go one to do more work for him on other titles at Awesome, does a decent job here, he's got the basic "Extreme studios style" down pat. Of the Chapel comics I've reviewed here, I'd call this one of the better ones. Chapel (1997 3rd Series)

[stalkerkyoko]

oh granpa’s spirt is pissed fuck the nazis.

https://www.youtube.com/watch?v=hAKM-pbZyiw

on twitter we  say fuck nazis

WOLFENSTEIN 2: THE NEW COLOSSUS SONG - Revolution Spark by Miracle Of Sound

[ryuchairo]

HKCR Online Radio presents: Marishiten & Vermillion Project

HKCR Online Radio presents: Marishiten & Vermillion Project

Vermillion Project Ecoacoustic Drone video Tomorrow on HKCR Online radio, my ambient metal project Marishiten and María E. Pérez’s Vermillion Project will broadcast on the Yadim Hell Storm hour between the times of 6 pm to 7 pm HKT (in the US & South America this is 3am PST to 6 am EST). María E. Pérez has created drone and ecoacoustic music since 2016 with the Vermillion Project. I was…

[bodhi-ryuchai]

My Dronenoisegrind project HAKM🔥🔥💀☠💀🔥🔥

[vismagneet]

De boze verslaafd kok en zijn mes

  Zou het een boze crack rokende kok zijn geweest ... https://www.youtube.com/watch?v=HmfrLY2ClVg&t=1s   Magneetvissen met de POWERPULL 350 vismagneet. Read the full article

[detweedeochtend]

Houdini

Soms wil hij zichzelf opvouwen. Er zijn dagen waarop dat bijna lijkt te lukken. Vandaag is zo een dag. Met opgetrokken knieën en zijn armen daaromheen geslagen kijkt hij door het raam. Vogels bevolken de tuin en zorgen voor een speelse bedrijvigheid die op een niet-bedreigende manier doet denken aan de drukte in de straten. Hij volgt met zijn ogen het schichtig om zich heen kijkende kopje van een koolmees die zich vastklampt aan de vetbol in de boom. Wanneer het beestje plots wegfladdert zucht hij kort, sluit zijn ogen en legt zijn voorhoofd op zijn knieën. Dit is voorlopig zijn meest opgevouwen vorm.

"Straks loop je gewoon door die haag", zei de hond die naast me stond. "Erdoor?" vroeg ik. "Erdoor", bevestigde de hond. Hij knikte vastberaden. "Maar hoe kan dat dan?" vervolgde ik. "Ik bedoel, ik kan toch niet door die haag zonder snoeischaar of hakmes?" De hond keek even scheef omhoog en schudde dan wild met zijn kop. "Je loopt erdoor, zoals je door een openstaande deur loopt, jongen." Ik begreep er niets van. "Maar ik ben toch geen geest?" Een gesprek met een hond is zelden een makkelijke opgave. Ofwel praat het beest niet terug, ofwel heeft het een vreemde gedachtegang waar je als gewoon mens maar moeilijk aan uit kunt.

Wie zichzelf opvouwt, moet zich ooit ook weer ontvouwen. Ontvouwen klinkt alleszins eenvoudiger dan ontplooien, want met dat laatste gaan vaak ingewikkelde processen van reflectie en realisatie gepaard. Hij doet zijn best om aan het simpele ontvouwen te beginnen, maar hij krijgt voorlopig enkel zijn ogen open. Hij zou zijn hoofd kunnen oprichten, zijn rug kunnen rechten, zijn armen even losschudden, opstaan, een strijkkwartet van Beethoven beluisteren en koffie zetten. Dat zou hij kunnen, maar hij doet niets van dat alles. Hij blijft zitten. De haartjes op zijn benen heeft hij nog nooit zo bewust en van zo dichtbij gezien.

"En zelfs als ik een geest zou zijn, dan zou ik het nog niet mogelijk achten. Als je door hagen kunt lopen, dan zak je toch ook door de grond?" Ik probeerde te begrijpen hoe ik volgens de hond door materie zou kunnen bewegen, maar het lukte me niet. Dat werkte duidelijk op zijn zenuwen. Hij blafte een keer, gevolgd door een gefrustreerd gegrom. Net als enkele ogenblikken eerder schudde hij opnieuw wild met zijn kop, zodat ik zijn oren hoorde flapperen. Vervolgens zette hij zich schrap, om het dan plots op een lopen te zetten. Ik zag hem recht op de haag af snellen en hield mijn adem in.

Opnieuw zucht hij, langer deze keer. Zijn hoofd rust nog steeds op zijn benen, zijn armen er nog steeds omheen geslagen, zijn vingers in elkaar verstrengeld. Hij weet niet hoe lang hij hier zo al zit. Plots klinkt het zoemende trilsignaal van zijn mobiele telefoon. Ogenblikkelijk richt hij zijn hoofd op, alsof er iemand met een touwtje aan zijn kruin heeft gerukt. Het voelt aan als een reflex en dat bezorgt hem telkens weer een wrang gevoel. De macht van dat toestel laat steeds minder ruimte om eraan te ontsnappen. Zeker niet voor iemand die constant met gevoelige antennes door de dag gaat.

Hij was weg. Althans, dat dacht hij gedurende een fractie van een seconde. De hond was met zijn kop vooruit in de haag gedoken, met een storm van in het rond vliegende blaadjes als gevolg. "Nu jij!" riep hij, terwijl hij met zijn snuit de grond onder de haag besnuffelde. Ik lachte en genoot van de gekke naïviteit van het beest. "Kom!" maande hij me opnieuw aan om hem te volgen. Het klonk dwingend, waaruit ik afleidde dat hij niet tevreden zou zijn als ik het niet zou proberen. "Ik loop gewoon door die haag", zei ik, meer tegen mezelf dan tegen de snuffelende hond.

"Wanneer spreken we nog eens af?" Dat zijn de woorden die hij hoopt te lezen. Eigenlijk zijn het de woorden die hij zelf zou willen schrijven, maar dat kan hij niet. En zelfs als hij zou kunnen, dan zou hij die vraag niet via digitale weg versturen. Hij zou een nieuw, wit blad nemen, in de rechterbovenhoek op ouderwetse manier de dorpsnaam en de datum schrijven, openen met de bekende aanspreking en vervolgens in zijn mooiste handschrift de letters tot woorden en de woorden tot vraag, tot hartenkreet aaneenknopen. De brief, die eigenlijk te kort zou zijn om als brief beschouwd te worden, zou hij zorgvuldig opvouwen, met keurige vouwlijnen, en zo in een onbeschreven omslag stoppen. Mocht het mogelijk zijn, dan zou hij zelf ook in die omslag springen, maar hij doet niets van dat alles. Hij stuurt of leest de verhoopte vraag niet. Hij leest iets helemaal anders: "Heb jij Houdini gezien? Hij moet in de loop van de voormiddag ontsnapt zijn. Die hond heeft zijn naam echt niet gestolen."

Ik haalde diep adem. Wat was het ergste dat me kon overkomen? Hooguit liep ik enkele schrammen op, door net als Houdini in de haag terecht te komen. De hond zou dan vast ook eens lachen, waarna ik hem bij mijn bezorgde buurvrouw zou terugbrengen. Als ik het niet probeerde, dan zou Houdini wellicht weerbarstig worden, waardoor hij zich moeilijker zou laten vangen en wegleiden. Na nog eens stevig in- en uit te ademen zette ik me op mijn beurt schrap, ging enkele passen achteruit om een goede aanloop te nemen en vertrok dan, als een pijl uit een boog. De haag kwam in sneltempo op me af. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf pompen. Slechts enkele stappen van de groene muur verwijderd sloeg de aarzeling plots toe. Afremmen was echter geen optie meer en ik sloot mijn ogen, me overgevend aan het onvermijdelijke.

"Niet gezien, maar ik zal eens rondkijken in de buurt. Ik hou je op de hoogte!" Zijn buurvrouw is slecht te been en vraagt hem wel vaker om haar even te helpen. Een boodschap, kleine klusjes of een ontsnapte hond, hij steekt graag een handje toe. Houdini heeft hij zo al twee keer teruggevonden. Zijn band met het beest is goed, zo goed dat hij er sinds een paar maanden over nadenkt om zelf ook een hond in huis te nemen. Hij recht zijn rug, schudt zijn armen even los en staat op. Geen strijkkwartet van Beethoven en ook geen koffie, wel een sjaal, een muts en een jas. Hij trekt zijn voordeur achter zich dicht en roept een eerste keer de naam van de ontsnapte hond: "Houdini!"

Geen takken. Dat was het eerste wat door mijn hoofd schoot toen ik erdoor was. Geen takken, geen schrammen, zelfs geen haag, zo bleek. In het duister wist ik niet waar ik was, maar in de verte hoorde ik Houdini wel opgewonden blaffen. "Houdini! Ik ben erdoor! Rustig maar!" Nu ik bekomen was van de verwondering dat ik niet tegen, maar door de haag was gelopen, keek ik voor het eerst aandachtig naar mijn omgeving. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Voor me uit kijken lukte, al zag ik niets. Ook leek ik met mijn neus ergens tegenaan te drukken. Om opzij te kijken moest ik me evenwel flink inspannen. Mijn hoofd liet zich niet zomaar naar links draaien toen ik dat probeerde. Wanneer het me toch gelukt was, zag ik dat ik tussen twee op elkaar toelopende witte muren gevangen zat.

"Houdini! Waar zit je, jongen?" Hij wandelt door de wijk en roept om de zoveel tijd de naam van de vermiste hond. Onderweg kijkt hij naar de beweging in de buurt. Een kind wordt aan de hand van een moeder naar een wagen geleid; het kleine hoofdje gaat schichtig heen en weer. Terwijl hij toekijkt flitst het idee van een brief weer door zijn hoofd. Hij weet wel waarom hij pen en papier niet ter hand neemt, maar dat neemt niet weg dat hij de aandrang voelt om het wel te doen. Het geluid van een startende motor duwt de gedachte weer weg. Wanneer de wagen met moeder en kind wegrijdt, hoort hij in de dichtstbijzijnde tuin geblaf. Hij gaat op zijn tippen staan en rekt zich helemaal uit om over de haag te kijken.

Omdat ik het in eerste instantie een onzinnig idee vond, drong het maar traag tot me door dat er geen andere uitleg mogelijk was. De enige verklaring voor deze situatie was een absurde. Wat me uiteindelijk overtuigde, was het gevoel dat ik niet rechtop stond, maar neerlag. Ik lag neer, tussen twee op elkaar toelopende witte muren, die weinig licht doorlieten. Dat kon maar een ding betekenen: ik was mijn brief geworden. Ik lag in de omslag die ik in gedachten had gehad en was tot mijn eigen hartenkreet getransformeerd. En alsof dat nog niet gek genoeg was, hoorde ik Houdini nog steeds onophoudelijk blaffen.

"Zozo, daar is onze ontsnappingskoning!" Houdini kwispelt enthousiast als hij mij - ik bedoel: hem - ziet. Onze band is altijd goed geweest. Heeft hij dit al gezegd? Even wordt hij overvallen door een vlaag van duizeligheid. Is dit nu? Was dit mijn herinnering of zijn beleving? De hond blijft staan en blaft luid. Hij lijkt me te roepen. Ik wandel naar de haag en heb het gevoel dat ik niet alleen ben. Het is alsof ik weet wat er gaat gebeuren, alsof dit allemaal al gebeurd is, alsof ik samenval met een andere kant. Ik nader tot op enkele passen van Houdini, waarop hij zich omdraait en onder de haag begint te snuffelen. Hij heeft iets gevonden en wil dat ik het neem. Ik raap een omslag op, kijk even om me heen en haal er dan een brief uit. Wanneer ik het blad openvouw is het even alsof alles in de juiste plooi valt.

[carloshakme]

Carlos Hakme completou 13 anos hoje!

[nazrisg]

Venomized Captain American https://www.instagram.com/p/Ce51gl-hAKm/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[lightup0nlight]

🌸 Allah subhanahu wa ta'ala says: “And indeed We bestowed upon Luqman (with) Al-Hikmah…” [Surah Luqman 31: 12]

Al-Hikmah is commonly translated as wisdom. In the Arabic language, Al-Hikmah comes from the word Hakm. Hakm is the bridle that is placed on a horse, with which a rider steers the horse to the left or right, or to make it stop. The horse is controlled by this hakm.

Therefore, Al-Hikmah is to do that which is right, and to avoid that which is wrong. It is to put what is right and what is wrong in the correct position. A person with Al-Hikmah has the correct control in his life, while a person without Al-Hikmah is like riding a horse with no reins and no control whatsoever

🌸 In another surah, Allah subhanahu wa ta'ala says: “He {yu’ti | grants} Al-Hikmah to whom He pleases, and he, to whom Al-Hikmah is granted, is indeed granted {khayran katheera | abundant good}.” [Surah Al-Baqarah 2: 269]

The word {yu’ti | grants} is in present tense. Meaning, Allah ta’ala continuously over the years grants Al-Hikmah to whomever He wants. Al-Hikmah is not only for the prophets and the elites of elites — it can be for you and me as well!

And Allah did not just say that the one who is given Al-Hikmah is granted khayr, but Allah adds another adjective to it — khayran katheera — an abundance of khayr!

O Allah, grant us Al-Hikmah through which we rectify our worldly and akhirah affairs.

[learning-islam-together]

‎‏اَلسَلامُ عَلَيْكُم وَرَحْمَةُ اَللهِ وَبَرَكاتُهُ‎).

Assalamualaikum Warahmatullahi Wabarakatuh

This world is one big attraction, a joy or thrill ride without consequences to some. Those of us blessed to be practicing Muslims are very cognizant our life here is a stopping place, a dwelling to be tested which of us would remain steadfast in the dhikr (remembrance) and shukr (gratitude) of Allah, the Sublime. Living in a landmine where every step you take can lead to your possible destruction, and not destruction of the body but rather of the soul, we see people being annihilated every single day.

Know, that no one lives in this dunya (world) except that he will be eaten by it in its entirety or will leave bruised and scarred except for those whom Allah, the Most High, has mercy upon. Al-Hasan al-Basri, an early Muslim preacher, ascetic, theologian, exegete, scholar, judge, and mystic , definitely a Tabi’un (رحمة الله) had some wise words concerning the dunya when he said:~

"So beware of this land (the dunya) that is falling down and is misleading and deceiving, being decorated by its deceit and having eluded (others) by its delusion, and having killed its people with its hopes. It looks forward with anticipation towards the one who proposes to it for marriage. Hence it becomes like the unveiled bride - all the eyes are looking towards it, and the souls are in love with it, and the hearts are captivated by it." [Related by Abu Nu'aym in al-Hilyah (2/135-136)]

Respected sisters and brothers be extremely wary and vigilant of what is behind you, what is beside you and what is ahead of you. May Allah al~Hakm and His chosen Rasul’s (عليهم السلام) guide us as righteous servants to the very gates of Jannah, ameen summa ameen ya Rabbul alameen.

Muslim’s Poem of Life is an exclusive of @learning_islam_together by the rahmah of Allah Azawa Jal.

[stalkerkyoko]

rosairo vampire meme dead fandom

part 1

https://www.youtube.com/watch?v=4Q9AbJB37yU

Part 2

https://www.youtube.com/watch?v=hAKM-pbZyiw

I’ve shown final boss form Dracula

“MAYBE HE was faux evil to unite our speices

“I gave them a scare and they stood up to it..

https://rosariovampire.fandom.com/wiki/Fairy_Tale

https://rosariovampire.fandom.com/wiki/Miyabi_Fujisaki

CGI If it ever got 2nd anmie- final ep

[ryuchairo]

Praise The Drone)))))))))))))))))))))

The culture of Drone music is one of austerity and esotericism. I remember my first taste of drone (before it was just experimental noise music) when I heard Godflesh’s Pure album. The track ‘Pure II’ was a mediation into the vestige of drone. It was an alkaline cold streaming sonic gaze that lulls one into a trance for over 10 minutes. As the years progressed, I hear of other projects like Mick…

[bodhi-ryuchai]

Listen/purchase: ((((((((((Tacoma Sessions 3)))))))))) by 火悪空水

[coachsander]

En natuurlijk hebben we dit jaar ook deze traditie gevolgd: rondsnuffelen in de kookwinkel in Maastricht! En dan zeg ik “Kies maar uit; ik betaal!” 😁 En wat kiest’ie? Twee nieuwe ‘pannenlappen’ en een kruidenhakmes… 🤣 ‘t Is een bescheiden man, die #P. Of in zijn eigen woorden: “De keukenkastjes staan al vol”…. 🤣🤣🤣 #myview #kookwinkel #kookwinkelmaastricht #pannenlappen #mes #hakmes #KookhuisaandeMaes #Maastricht https://instagr.am/p/CPqi0Yxrw0d/