#gruwelijk

[twafordizzy]

Buitenbeentje Jahn en de slechte man

Hans Henny Jahn werd in Duitsland bekender als orgelbouwer. Zijn schrijven is omstreden. bron beeld: profil.at Hans Henny Jahn (1894-1959) is een buitenbeentje in de Duitse literatuur. Tijdgenoot van meesters als Klaus Mann en Alfred Döblin, verbleef de Noord-Duitser altijd in het schimmige rijk van de belangwekkende schrijvers zonder een groot publiek. Jahn verdiende zijn geld met orgelbouw en…

[nieuwespelrecensie]

Nieuwe spelrecensie-Super Mario RPG recensie - Toady-nostalgie

Beoordeeld op: Switch Platform: Switch Uitgever: Nintendo Ontwikkelaar: Nintendo Beoordeling: Iedereen

[nature-played-a-trick-on-me]

Huzzah, people are looking for therapy for me outside of my city

[degenezijde]

@fictionalred

[joostjongepier]

Wat?   Gebärenmussen (2023), Ohne Titel (2023), Herumstehen (2021-2022),Ohne Titel (2024), White Supremacy Porn, I can’t breathe, Ohne Titel (2021-2022), Fuck abstraction (2023), Unser Frühling ((2021-2024), HINGEWORFEN! (2020-2023) en Ohne Titel uit reeks Weinenmüssen (2023)

Waar?   Stedelijk Museum, Amsterdam

Wanneer?   18 oktober 2024

Van het werk van Miriam Cahn word je niet vrolijk; en dat is een eufemisme! De kunstenares toont in haar werk op genadeloze wijze de wreedheden van de mensheid. Thema’s als oorlog, geweld en genderongelijkheid komen vaak voor in haar werk. Haar stijl is eenvoudig, haar kleuren vaak sfeervol. Daardoor hebben sommige schilderijen met een gruwelijk onderwerp, paradoxaal genoeg, ook een zekere schoonheid. Het Stedelijk Museum in Amsterdam toont onder de titel Reading Dust een breed overzicht van het werk van deze kunstenares.

De eerste zaal is getiteld Nur Körper en toont een groot aantal, frontaal weergegeven, (vrijwel) naakte lichamen. De afgebeelde figuren hebben meestal geen specifieke etnische identiteit. We zien mannen en vrouwen; soms is het gender van de afgebeelde personen onduidelijk. Ook zijn er enkele schilderijen van dieren.

Brutalitätenraum is geheel gewijd aan wreedheden, variërend van oorlog tot alledaags geweld. White Supremacy Porn toont hoe een grote man een kleine persoon dwingt tot orale seks. De tekening I can’t breathe herinnert door haar titel aan de moord door een blanke politieman op Afro-Amerikaan George Floyd in Minneapolis. Een schilderij van een tank staat voor oorlogsgeweld. De wereld staat in het schilderij letterlijk op zijn kop: de hemel bevindt zich onderaan, het land bovenaan.

De zaal met als titel Undarstellbar toont beelden die je liever niet zou willen zien, zaken die zo gruwelijk zijn dat je ze eigenlijk niet kan afbeelden. Cahn maakte Fuck abstraction nadat ze beelden had gezien van dode lichamen van Oekraïense burgers na de massamoord door het Russische leger in Boetsja in 2022. Toen dit werk in Parijs werd tentoongesteld waren er vanuit  rechts-conservatieve hoek protesten tegen het tonen van het werk en werd het zelfs beklad. Unser Frühling oogt dankzij het frisse groen op het eerste oog vrolijk. Het toont echter een allerminst vrolijk tafereel: vluchtende mensen. Een volwassene trekt een kind met zich mee op de vlucht voor onheil. Deze scène herhaalt zich in het klein doordat het kind op zijn beurt een pop meesleurt. Een ander werk laat zien dat vluchten niet altijd goed afloopt. HINGEWORFEN! laat  lichamen zien die op een kust zijn aangespoeld.

Op 7 oktober 2023 viel Hamas Israël aan, wat leidde tot een enorme escalatie van het Israëlisch-Palestijnse conflict. In reactie hierop schilderde Cahn Weinenmüssen,kleine werken die samen één ruimtelijke installatie vormen.De titeldrukt het moeten huilen, het niet meer kunnen ophouden met huilen uit.

Hoewel er genoeg mensen rondlopen, is het opmerkelijk stil in de zalen van de tentoonstelling. Er heerst een haast gewijde stilte die recht doet aan de indrukwekkende beelden waarmee de kunstenares de bezoekers in deze expositie confronteert. Mijn, toch al niet al te optimistische, opvatting over de menselijke aard is er na het zien van Reading Dust niet positiever op geworden.

[maximvandaele]

Het 'probleem van het goede' en goddelijke almacht

Het meest overtuigende argument tegen het bestaan van God, is volgens mij 'het probleem van het kwaad'. De eenvoudigste manier waarop ik dit probleem kan verwoorden is de volgende:

Als er een god is, waarom is er dan zoveel lijden en kwaad?

Om deze kritisch vraag kracht bij te zetten, verwijst men soms naar extreem leed, zoals genocide, baby's die sterven, wilde dieren die elkaar op gruwelijke wijze verscheuren, verkrachting, ... Voor veel atheïsten is het duidelijk: in een wereld met zoveel zinloos leed, kan er simpelweg geen god zijn. Die god zou immers moeten ingrijpen om het (zinloze) leed weg te nemen.

Volgens mij is de meest geloofwaardige theïstische reactie hierop de stelling dat God wel oneindig liefhebbend is, maar niet oneindig machtig in de letterlijke zin van dat woord. God is dan in de eerste plaats oneindig liefhebbend, de oorzaak van alles wat goed en liefdevol is. Hij is als het ware almachtig in Zijn oneindige liefde. Dit is de theologie die door Thomas Jay Oord verkend wordt in zijn boek The Death of Omnipotence and the Birth of Amipotence.

Nu we dit besproken hebben, kan het probleem van het lijden omgekeerd worden naar het 'probleem van het goede'. Dit is dan de volgende vraag:

Als er geen god is, waarom is er dan toch zoveel liefde, goedheid en plezier?

Deze vraag werd ook al gesteld in de masterthesis van Bruce Leroy Davis. Een atheïst zou kunnen stellen dat er natuurlijke, niet-goddelijke oorzaken zijn van het goede. Het bestaat zonder reden. Wie in God gelooft, kan dan weer stellen dat God het goede en liefdevolle in de wereld veroorzaakt, want God is liefde.

Wat is er dan meer overtuigend: dat het goede bestaat zonder reden, of dat we het goede aan God te danken hebben? Welk antwoord iemand kiest, zal wellicht gelijkaardig zijn aan iemands keuze van antwoord op de vraag waarom het universum ontstaan is: zonder reden, of door God?

Het antwoord dat iemand kiest, hangt af van verschillende zaken, waaronder temperament. Maar de uitleg dat er Iemand (God) de oorzaak is van alles, lijkt mij toch geloofwaardiger dan de stelling dat alles uit niets kwam zonder reden.

[kapoenen]

Lekker griezelen! 👻🎃☠️

Dat deden we samen net voor de vakantie!

We gingen op zoek naar de moordenaar van directeur Jo (niet echt hé 😉) in een tof Cluedo spel.

De kinderen deden super hun best en ontdekten samen dat het spook de dader was. Er werd een bijl gebruikt en meneer Jo kwam om het leven in het bos.

Gruwelijk! 🌳🔪👻

Een fijne herfstvakantie aan iedereen!

Juf Joke en meester Anton

[phoenix-positivity]

the images pass me by

gruesome scenes, terrible pictures

a grotesque picture book

that I don't want to turn the pages of

I want to close the book and burn it

-

de beelden schieten aan mij voorbij

gruwelijke taferelen, verschrikkelijke plaatjes

een grotesque prentenboek

waar ik de bladzijden niet van wil om slaan

ik wil het boek dicht doen en verbranden

[franciscovanjole]

Een onvoorstelbaar maar waar verhaal

Criminaliteit is in de sjieke bovenwereld dichterbij dan je denkt, laat het ware verhaal van La Syndicaliste zien

La Syndicaliste is een politieke thriller over een vakbondsactiviste die op ongekende wijze geïntimideerd wordt. Dat is meteen de openingsscene van de film. Het begint met een oproep aan 112 van de werkster die bij aankomst in haar huis de vakbondsvrouw in de kelder aantreft, vastgebonden op een stoel en gruwelijk mishandeld. Wat is er precies gebeurd en wie heeft het gedaan, dat is waar de film…

[bartwatching]

Aan het lezen: ‘De Zwijger: Het leven van Willem van Oranje’ geschreven door René van Stipriaan.

Een dikke pil maar wel vlot geschreven wat leest als een roman. Omstreeks 1560 was Willem van Oranje de rijkste en meest veelbelovende edelman van de Nederlanden. Nog geen tien jaar later was hij zo goed als alles kwijt: zijn bezit, zijn macht en ook zijn goede reputatie. Wat was er gebeurd?

Oranje had zich gekeerd tegen het bewind van de Spaanse koning Filips II, dat in zijn ogen despotisch en geldbelust was. Hij vond medestanders onder andere edelen, en ook onder gewone burgers. Vanaf 1566, met de Beeldenstorm, kwamen de Nederlanden in opstand. Filips II stuurde er de gevreesde hertog van Alva met een grote troepenmacht op af. Die confisqueerde alle bezit van Oranje. Dit was voor Oranje het moment om zelf de wapens op te pakken: het begin van een uitputtingsslag die de Nederlanden in een diepe crisis stortte. Er vielen tienduizenden doden – denk aan de gruwelijke slachtpartijen in Mechelen, Zutphen, Naarden, Haarlem en Maastricht. Het maakte de opstandelingen onder aanvoering van Oranje alleen maar vastberadener. Het bewind van Filips II begon te wankelen. Wat dreef Oranje? Hij was geen heilige en riep in zijn tijd meer weerzin op dan wel wordt aangenomen. Protestantse bolwerken als Gent en Antwerpen, die ooit zijn trouwste bondgenoten waren, keerden zich uiteindelijk van hem af.

In De zwijger ontrafelt René van Stipriaan de duizelingwekkende loopbaan van een van de meest onverzettelijke figuren uit de wereldgeschiedenis: zijn ambities, successen, manipulaties, nederlagen. En ook de spanningen in zijn familie, zijn bizarre huwelijksleven – en zijn neiging om, als het erop aankwam, in het verborgene te opereren.

[ochtendstorm]

Wil je me vertellen over de dingen die je de afgelopen weken hebben geraakt? ❤️ Ze mogen mooi en teder zijn maar ook verdrietig of lelijk. Ik stuur warmte jouw kant op.

De afgelopen weken waren heel vaak heel donker. Iets met teruggetrokken worden naar het verleden en het allerrauwste verdriet. En eigenlijk gebeurde er zelfs niet zo heel veel, maar al mijn zacht verdween. Zacht voelt soms niet vast te houden.

Zondag ging ik naar een benefiet voor een organisatie die zich bezighoudt rond trauma en seksueel geweld. Ik had daar ondersteuning en ik kreeg een zacht dekentje met een teddybeer op en mocht me backstage verstoppen als het te veel was en dat was mooi, maar ik had ook de meest gruwelijke lelijke gedachten. Soms snap ik dan even terug waarom vergeten zo goed werkte, waarom dat altijd zo nodig is. De dagen erna waren ook vooral heel veel lelijk. Soms is alles zo hard en niet-mogen dat echt niets meer kan. Dan mag ik bijna geen deken of kussen meer op mijn bed en mag ik niet dieper ademen, mag ik niet gronden en mogen er enkel nog dingen die pijn doen. Dat voelt een beetje absurd en abnormaal, maar dat is wel hoe het is. Misschien is dat ook wel een beetje verdrietig, dat voel ik nu ook terug. De afgelopen weken waren misschien net iets te veel herinneren zonder dat er heel veel herinnerd wordt.

(Maar er was ook teder en zacht: er waren de meest troostende knuffels, er waren mensen die mochten zien en mochten horen, er was toegedekt worden, er was heel veel veilig eigenlijk, ik was gewoon nog steeds heel erg bang).

Ik denk dat ik al je warmte heb kunnen vangen ❤️ Dat is heel, heel welkom deze koude winterdagen. Toen ik je berichtje las, dacht ik als eerste: jij bent een van mijn favoriete mensen die ik niet ken. Dat klinkt wat raar, maar van alle mensen die ik maar in een vluchtigheid ken en tegenkom (of blijvend tegenkom) ben jij toch wel een van de zachtste favorietjes.

[veselinasboekenkast]

Deel 3-Hoodstukken 5-9 van De avond is ongemak

Hoodstuk 5

Het is best een korte hoofdstuk dus veel zal er niet te zeggen zijn. Jas is net wakker geworden en gaat naar buiten. Ze wandelt richting de begraafplek van Matthies. Ze was zo vroeg wakker zelf vroeger dan haar vader omdat ze niet kon slapen. Ze zat de hele tijd te denken aan haar poep probleem waarover ze met haar vader had gepraat. En dat haar vader geen oplossing vond in de bijbel, ze was bang dat het niet oplosbaar ging zijn. Ze is naar buiten gegaan om daar te proberen poepen. Uiteindelijk is er diarree gekomen.

Hoofdstuk 6

Het hoofdstuk begint niet echt blij. De moeder zegt plotseling uit het niets dat de dood wil gaan. Ze zegt als er een auto over haar heen rijd dat ze daar geen probleem mee zou hebben. Obbe was er ook bij en reageert zeer hard terug. Hij zegt: 'Ga dan toch lekker dood', Jas probeert hem te kalmeren en zegt dat hij dat niet moest zeggen. Obbe werd daar nog bozer van en gooide zijn Nokia tegen de muur. De Nokia kon zo een harde klap natuurlijk niet aan en dus brak hij in stukken. Toen kwam ook de vader de keuken binnen. Hij voelde aan dat er iets mis ging en toen hij de Nokia op de grond zag liggen werd hij pas echt boos. Hij duwde Obbe tegen de keukenvloer. Obbe zat nog dingen terug te schreeuwen tegen zijn moeder. De moeder wist niet hoe ze moest reageren en bleef ze effe stil. Ze zei: 'zie je wel, ik ben een slechte moeder'. Jas is haar moeder gaan troosten door haar complimenten te geven. De vader zat ondertussen tegen Obbe te schreeuwen terwijl Jas aan haar moeder vroeg of ze echt dood wou gaan. Haar moeder antwoordde heel eerlijk met Ja. Dit was best een hectisch hoofdstuk was ook zeer gruwelijk. Ik denk dat Obbe voor het eerst zijn gevoelens heeft geuit. Hij kon zijn gevoelens en gedachtes niet meer opstapelen. Iedereen is er klaar mee dat de moeder maar niet probeert om verder te leven. Ik snap dat helemaal, het is natuurlijk niet leuk om van je moeder te horen dat ze dood wil. Ik vond het persoonlijk zeer interessant om te lezen. Je kan nu de echte karakter eigenschappen van de personages zien. Je kan zeggen dat Jas altijd voor vrede zoekt en haar broer gewoon dingen in de conversatie gooit.

Hoofdstuk 7

Dit is een droom van Jas die over Belle gaat. Ze zijn dus samen in het bos aan het wandelen, waar Jas ontdekt dat Belle half mens half vos is. Er gebeuren altijd rare dingen in dromen die niet uitlegbaar zijn.

Hoofdstuk 8

Jas kijkt haar ouders toe uit de keuken hoe ze schilderijen ophangen. Hier is er weer een voorbeeld dat toont dat de vader de leiding in het huis heeft. De schilderijen hangen dus schuin de moeder ziet dat en zegt het aan haar man. De vader reageert en zegt dat ze niet schuin liggen. De moeder reageert niet en blijft stil, ze kon niet eens haar mening uiten of ze werd al op haar plaats gezet. Terwijl Jas ook zag dat de schilderijen schuin zaten. Obbe werd pas rond een uur of een in de namiddag wakker omdat hij de vorige avond op een feestje was. Jas wou niet met hem praten omdat ze bang was dat ze bacteriën van hem zou krijgen. En dat ernstig ziek worden. Toen besloot ze samen met haar zus om Het Plan (om naar de overkant te geraken) in actie te brengen. Ze zijn dus naar een brug verder in de dorp gefietst. De echte plan zal pas morgenochtend uitgevoerd worden, maar ze zullen nu al oefenen. Plotseling duwt Jas haar jongere zus het water in. Hanna schrikt super hard en stikt bijna in het water. Uiteindelijk kan Jas haar uit het water halen en wordt Hanna wakker. Ik was super hard geschrokken en wist niet waarom ze dat heeft gedaan, maar ik denk dat ik nu weet wat en waar de overkant is. Het is bij Matthies. Ze willen weer terug naar de oude tijden wanneer Matthies er wel was. Ze willen weer vrede opzoeken. Wat ik wel snap, maar ik vind dat dat niet niet de oplossing is.

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 9 is weer een droom. Deze keer is Jas een stoel en is Hanna de hoofdpersonage in haar droom. Ze is aan het schaatsen, Jas is een mens die in een stoel vast zit. Ze probeert haar zus te beschermen, maar als stoel zijnde kan je niet veel doen. Ze wilt voorkomen dat Hanna ook dood gaat.

Zo dit was het voor deze 5 hoofdstukken. Ik ben bijna klaar met het boek. Ik ben echt benieuwd hoe het zal eindigen, hopelijk niet te droevig. Tot de volgende keer!

Veselina☺︎

[stefselfslagh]

Nathalie Huygens: "Ik leef nog omdat ik dood mag gaan."

Acht jaar geleden werd Nathalie Huygens (52) op een gruwelijke manier verkracht. Haar leven werd zo'n hel dat ze toestemming kreeg om euthanasie te plegen. Over de impact van haar verkrachting schreef ze zopas een aangrijpend boek. "Mijn woorden moesten absoluut even rauw zijn als de realiteit."

Laten we, het kan niet anders, eerst de feiten reconstrueren. Al vertolkt het woord 'feiten' enkel het waargebeurde karakter van de gebeurtenissen. Niet de wreedheid ervan.

In de ochtend van 3 september 2016 wordt Nathalie Huygens al joggend gegrepen door een man. Hij gooit haar in een greppel en begint met zijn vuisten op haar gezicht te beuken. Nathalie voelt haar kaken, tanden en oogkassen breken en weet: als hij me nog één keer slaat, ben ik dood. Ze stopt met terugvechten, de man kalmeert en sleurt haar mee naar een veld. Daar duwt hij een mes in haar gezicht en verkracht hij haar. Keer op keer. Opnieuw en opnieuw. Op een beestachtige, barbaarse manier. Na wat niet alleen een eeuwigheid lijkt, maar dat ook is, laat hij Nathalie voor dood achter. Ze vraagt zich af of ze nog een gezicht heeft, raapt wat er nog van haar overblijft bijeen en gaat naar huis. Soms stappend, soms kruipend.

In de jaren die volgen zijn er moedeloosmakend veel operaties nodig om de fysieke kwetsuren van Nathalie te doen helen. Maar het is vooral de psychische pijn die haar opvreet. Ze verandert van een levenslustige, onbezorgde vrouw in iemand die niet meer weet hoe te werken. Hoe te moederen. Hoe te leven. Er komen momenten van grote radeloosheid, gevolgd door momenten van nog grotere radeloosheid. Er komen zelfmoordpogingen, psychiatrische opnames en daden van zelfverminking. En ondertussen vervreemdt ze steeds meer van haar man en haar kinderen. Nog voor 2018 begint, valt haar gezin uit elkaar. Leven wordt een synoniem van afzien, Nathalie dient compleet uitgeput een euthanasie-aanvraag in. Twee psychiaters en een arts oordelen dat haar lijden de kwalificatie 'ondraaglijk' verdient en willigen haar verzoek in. Sindsdien pendelt ze in haar hoofd heen en weer tussen 'nog even doorgaan' en 'mezelf eindelijk verlossen'.

In Het Begon Toen Het Voorbij Was, haar zopas verschenen boek, beschrijft Nathalie hoe ze alles kwijtraakte wat haar dierbaar was. Ze doet dat op een rauwe, onverbloemde manier: als ze rapporteert hoe ze met een schroevendraaier haar voorhoofd probeerde weg te krassen, voel je de stalen punt haast over je eigen vel schuren. Dat ze zich in haar boek tot een onzichtbare lezer kan richten, verloste haar naar eigen zeggen van de drang om anderen tegen de ongemakkelijkheid van haar verhaal in bescherming te nemen. Het maakt van Het Begon Toen Het Voorbij Was een goudeerlijk, maar ook buitengewoon pijnlijk boek: je hebt tijdens het lezen geregeld de neiging om je handen voor je ogen te houden. Tegelijk is de openheid van Huygens precies wat haar boek zo revelerend maakt. Wanneer ze haar verkrachting omschrijft als 'een misdaad in haar eigen lichaam' en haar pijn als 'ondraaglijke, smerige, kapotgeslagen, verkrachte degoutantigheid' kan je je zelfs als man iets voorstellen bij de impact van zwaar seksueel geweld. Opvallend: Het Begon Toen Het Voorbij Was kent geen ontknoping. Er is geen apotheose, geen catharsis, geen verlossing. De ultieme vraag die het boek opwerpt: kan een verwoest leven nog wel gerestaureerd worden?

Ik ontmoet Nathalie Huygens in de kantoren van uitgeverij Pelckmans in Antwerpen. Haar verhaal is er gedomicilieerd, ze kent er mensen, ze voelt zich er veilig. Ik ben nerveuzer dan ik doorgaans ben voor een interview. Hoe begroet je iemand die dood wil? Welke vragen stel je aan iemand die geen antwoorden meer heeft? Hoe maak je contact met iemand die zich omschrijft als een geest in haar eigen bestaan?              

We nemen plaats in een vergaderzaal die de komende twee uur onzichtbaar zal worden. We krijgen koffies die we ons pas na ons gesprek weer zullen herinneren. Ik leg een bandopnemer op tafel die nog geen idee heeft van waar hij aan begint.

Af en toe zal Nathalie fluisteren. Alsof haar verhaal wat minder waar wordt als ze het wat minder luid vertelt. Af en toe zal ze haperen. Alsof ze vindt dat ze zwijgend meer gezegd krijgt dan pratend. En af en toe zal ze lachen. Alsof ze ondanks alles niet vergeten is dat endorfine een natuurlijke pijnstiller is.

Mijn eerste vraag is ingegeven door bezorgdheid.

Zie je dit interview wel zitten, Nathalie? Je schrijft in je boek dat je sinds 3 september 2016 op elk moment wil kunnen gaan en staan waar je wil. Dat kan de komende twee uur in principe niet.

"Als ik in de loop van ons gesprek de drang voel opkomen om weg te gaan, doe ik dat gewoon. Je hebt mijn boek gelezen, je kent mijn verhaal, je zal mij wel begrijpen. Maar als ik hier zou zitten met iemand die niks over mij weet, en ik bijvoorbeeld twee uur lang een enquète zou moeten invullen, zou ik helemaal kapot gaan. Ik kan niet tegen het gevoel van vast te zitten. Dan wil ik vluchten. Hoe graag ik ook weer volwaardig deel zou uitmaken van de maatschappij, sommige dingen blijven moeilijk."

Het Begon Toen Het Voorbij Was startte vijf jaar geleden als een reeks notities: aan jezelf, aan je therapeuten, aan niemand in het bijzonder. Waarom heb je van je aantekeningen een boek gemaakt?

"Dat was ik aanvankelijk niet van plan. Het is niet omdat je iets ergs hebt meegemaakt dat je er per se een boek over moet schrijven, vind ik. En ik zoek evenmin de schijnwerpers op: ik wil juist klein en onopvallend blijven. Maar in de loop der jaren hebben therapeuten en medepatiënten me regelmatig gezegd dat ze mijn woorden waardevol vonden. Dat de manier waarop ik iets zei of schreef hen hielp om een aantal dingen beter te snappen of te formuleren. Daarom heb ik het boek toch geschreven. Ik denk dat het mensen kan helpen om te begrijpen wat de enorme impact van seksueel geweld kan zijn. En dat het lotgenoten wat steun en herkenning kan bieden."

Heeft het schrijven van je boek joú geholpen? Is het op één of andere manier therapeutisch geweest?

"Nee. Ik heb mijn verkrachting niet 'van me afgeschreven', zoals mensen soms lijken te denken. Ik kamp nog elke dag met de gevolgen ervan. De verschijning van mijn boek maakt mijn leven zelfs nog moeilijker. De voorbije jaren heb ik in al mijn naïviteit weleens gedacht: 'Ik beleef gewoon een hele lange nachtmerrie. Op een dag word ik wakker en zeg ik tegen iedereen: jullie moeten eens weten wat ik nu gedroomd heb.' Maar nu mijn boek er is, denk ik: 'Mijn verhaal heeft een tastbare vorm gekregen, nu zal ik wel nooit meer uit mijn nachtmerrie ontwaken.' Ik ben bang voor het onomkeerbare van mijn boek. Voor de mentale vluchtroute die ik er mee afsluit."

Je hebt je boek zelf geschreven. Sterker nog: je stond erop dat er geen woord veranderd werd.

(knikt) "Ik wilde niet dat mijn zinnen mooier gemaakt werden. Sommige passages zullen stevig binnenkomen. Maar de realiteit is ook stevig binnengekomen. En die kan ik ook niet herschrijven. Ik wilde duidelijk maken hoe het was. Hoe het is. Dat kan alleen met mijn eigen woorden. Annick (Ruyts, schrijfster en columniste, red.) heeft me wel geholpen om enkele hiaten in mijn verhaal op te vullen. Om het boek een heldere structuur te geven. Maar ze heeft niks herschreven."

Je bent in het begin van je boek heel open over wat er de ochtend van 3 september 2016 gebeurd is. Toch zijn er ook dingen die je niét geschreven krijgt.

(stil) "Tijdens mijn verkrachting stonden al mijn zintuigen op scherp. Ze waren allemaal tegelijk aan het waarnemen en registreren. Maar er gebeurde ontzettend veel. Mijn hersenen konden nauwelijks vatten wat zich aan het afspelen was. Wat ik voelde. Wat ik rook. Wat ik proefde. Waartoe ik gedwongen werd. Ik kan dat vandaag niet neerschrijven zonder dat ik ... (valt stil) Ik kan dat gewoon niet neerschrijven."

Veel mensen probeerden je na je verkrachting te troosten met de woorden: 'Je was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.' Dat maakte je opstandig.

"De mensen die dat zeiden, bedoelden het goed: ze wilden beklemtonen dat mijn verkrachting een jammerlijke speling van het lot was, dat ik er niks aan kon doen. Alleen: ze gebruikten twee keer het woord 'verkeerd'. Terwijl ik helemaal níks verkeerds heb gedaan. Ik was op het juiste moment en op de juiste plaats. Het is mijn dader, en alleen mijn dader, die iets verkeerds heeft gedaan."

De dader werd gevat en tot vijftien jaar cel veroordeeld. Drie jaar geleden ben je hem in de gevangenis gaan opzoeken. Begrijpt hij wat hij heeft aangericht?

"Even heb ik gedacht van wel: tijdens ons gesprek heeft hij zich een paar keer omgedraaid om zijn tranen weg te vegen. Maar een paar weken later vond hij plots dat hij al lang genoeg in de gevangenis had gezeten en vroeg hij om elektronisch toezicht. Je kan je dus afvragen of zijn emoties tijdens onze ontmoeting wel zo oprecht waren. Het gevoel dat ik aan ons gesprek heb overgehouden, is dat het gemakkelijker is om een dader te zijn dan een slachtoffer. Voor mijn dader is alles glashelder: zijn opsluitings-termijn, zijn bezoekregeling, noem maar op. Maar wat is míj́n traject? Míj́n termijn? Wanneer ga ík mij beter voelen? Als mijn dader zich goed gedraagt, komt hij vroeger vrij. Maar ik gedraag mij ook goed. En ik krijg géén strafvermindering."

Ze zegt het met de gedrevenheid van een advocate die haar slotpleidooi houdt. Maar het kan de aandacht niet afleiden van het leed in haar ogen. Wanneer ik aangeef dat ik Het Begon Toen Het Voorbij Was in al zijn helaasheid een prachtige titel vind, slaakt ze een zucht die tegelijkertijd 'dankjewel' en 'had ik die titel maar nooit moeten bedenken' zegt.

"Na mijn verkrachting krabbelde ik weer recht en dacht ik: het is voorbij. Ik zag mijn dader wegstappen, ik leefde nog, de conclusie kon alleen maar zijn: het is godzijdank achter de rug. Maar eigenlijk moest het allemaal nog beginnen. Moest de grootste gruwel nog komen. We zijn vandaag acht jaar verder en mijn leven is nog altijd een martelgang. Soms vraag ik mij af: heb ik in die acht jaar iets fouts gedaan? Had ik andere therapieën moeten volgen? Meer medicatie moeten slikken? Had ik dan verder gestaan  in mijn verwerkingsproces? Of had het allemaal geen verschil gemaakt? Het enige wat ik zeker weet, is dat ik altijd ben blijven vechten. Dat ik nog elke dag keihard mijn best doe om te functioneren. Ik blijf boodschappen doen, koken, wassen, strijken en schoonmaken. Je weet nooit dat het op een dag beter met me gaat. Dan kan ik gewoon weer in het leven stappen zonder dat ik eerst de vloer moet dweilen."

Ik durf het nauwelijks te opperen, maar misschien moet je je nu en dan juist wél laten gaan. Misschien werkt het louterend.  

"Ik heb dat een tijd geleden eens geprobeerd. Ik ging in de zetel liggen en nam me voor om er niet meer uit te komen. Al na vijf minuten kwam er een innerlijke dialoog op gang: 'Is het normaal dat ik mij zo verveel? Wat doen andere mensen eigenlijk als ze zich laten gaan? Ik heb zin in thee. Maar iemand die zich laat gaan, zet toch geen thee voor zichzelf?' Na een kwartier ben ik huilend uit de zetel gekropen: 'Ik kan mij niet eens deftig laten gaan!' (glimlacht) Het is behoorlijk vermoeiend om zo perfectionistisch zijn."  

'De vrouw die ik was, is op 3 september 2016 gestorven', stel je in je boek. Je schrijft geregeld over Nathalie alsof het iemand anders is. Heb je het gevoel dat de dader jou teniet heeft gedaan?

(knikt) "Uiterlijke letsels kan je wegpoetsen en herstellen. Maar een misdaad die ín je lichaam gepleegd wordt, kan je niet uitwissen. Mijn dader heeft zich mijn lichaam toegeëigend en er iemand anders in achtergelaten. Meteen na mijn verkrachting voelde ik al: 'Ik ben niet meer wie ik was, Nathalie is dood.' Maar niemand begreep dat. 'Voor ons ben je nog altijd dezelfde', zei iedereen. Dat was alweer goedbedoeld, maar het veegde wel mijn gevoel onder de mat. Want ik dacht alleen maar: 'Nee! Ik zeg net dat ik niét meer dezelfde ben!'  De enige twee mensen die ooit begrepen hebben dat mijn dader mij in iemand anders heeft getransformeerd, zijn mijn kinderen. "Jij bent mama niet meer", zeiden ze op een gegeven moment. Dat was enerzijds confronterend, maar anderzijds dacht ik ook: 'Oef, eindelijk iemand die het snapt.'"

Wat je in je boek over je kinderen schrijft, gaat door merg en been: 'Het schijnt dat die twee mensen mijn kinderen zijn. Maar ik voel het niet meer.' Begrijp je dat dat voor een buitenstaander nauwelijks te vatten is?

"Ja. Mocht ik mezelf niet zijn, ik zou het ook niet begrijpen. Maar het is wel wat ik voel. Wout en Tine zijn op de wereld gezet door Nathalie. En Nathalie is in het veld achtergebleven. Ik heb soms het gevoel dat ik de boel aan het belazeren ben als ik zeg dat ik de mama van Wout en Tine ben. (na een stilte) Begrijp me niet verkeerd: ik zie mijn kinderen doodgraag. Mochten ze de straat oversteken en er kwam een bus aan, ik sprong er onmiddellijk voor. Maar tegelijkertijd zijn mijn gevoelens voor hen na mijn verkrachting helemaal veranderd. We zien elkaar regelmatig, maar het is net alsof ik in hun bijzijn verdoofd ben. Ofwel kán ik niet meer voelen wat ik als mama hoor te voelen, ofwel dúrf ik het niet meer. Ik word er compleet wanhopig van. Ik hoop al acht jaar dat mijn moedergevoel gaat terugkomen. Het enige wat ik ooit heb willen zijn, is een mama."

Kunnen Wout en Tine zich bij jouw gebluste moederinstinct neerleggen? Kunnen ze zeggen: we snappen het niet, maar we hebben er wel begrip voor?

"Ik denk dat het voor Wout en Tine minder pijnlijk was geweest als mijn dader mij ook vermoord had. Dan hadden ze tenminste om mij kunnen rouwen. Nu is hun moeder er nog. Maar het is hun moeder niet meer. Dat moet een vreselijk gevoel zijn."

Wout en Tine begrijpen dat je wil sterven. "In mama haar plaats zou ik ook niet meer willen leven", zegt Wout. Zou je ook euthanasie hebben aangevraagd, mochten je kinderen protest hebben aangetekend?

"Ja. En ik weet: ook dat klinkt harteloos. Maar als je bereid bent om je eigen leven op te geven, wil dat maar één ding zeggen: dat je helemaal, maar dan ook he-le-maal op bent. Euthanasie is geen verdwijntruc: je komt nadien niet meer terug. Daar kies je dus alleen voor als je echt niet meer kan. Op de momenten waarop ik naar de dood verlang, verdwijnt de wereld rondom mij. Aan mijn kinderen denken, doe ik nog wanneer dat ik aan het afglijden ben. Maar op het moment dat ik de bodem van de put bereikt heb, dat alles zo zwart en zo zwaar is, ben ik helemaal alleen. Dan hou ik met niks of niemand meer rekening, omdat er ook niks of niemand meer ís."

Wat zeg je tegen mensen die erop staan je een egoïstische moeder te noemen?

"Dat ze moeten beseffen hoe gelukkig ze zijn dat ze zich niet in mij kunnen verplaatsen. Dat ze blij moeten zijn dat ze niet weten hoe het is om je volkomen radeloos te voelen. Als alles goed gaat, is de dood het meest angstaanjagende wat er is. Maar als doodgaan de enige manier is om niet meer af te zien, begin je daar toch anders over te denken."

Is euthanasie nog altijd je nooduitgang, de gedachte die je rust geeft? Of het is wel degelijk je eindbestemming, je enige uitweg?

"Ik ben streng voor mezelf: ik mag alleen euthanasie plegen als ik gedurende een lange periode geen enkele keer heb gedacht: 'Ik kan nog wel even verder.' Als ik het punt heb bereikt waarop ik me zelfs niet meer kan herinneren hoe geluk voelt. Maar ik probeer dat moment zo lang mogelijk uit te stellen."

De vergaderruimte waarin we zitten, is veel te mooi om er het woord zelfverminking in op te laten. Maar ik doe het toch, omdat Nathalie Huygens er in haar boek een aantal behoorlijk ontwrichtende alinea's aan wijdt.

Je hebt al een paar keer je gezicht beschadigd met een halter en een schroevendraaier. Het maakt je rustig, schrijf je. Kan je uitleggen waarom?

"Het lucht op. Het is een stap dichter bij de dood, het zorgt voor een ontlading. Plus: het is een manier om mijn innerlijke pijn zichtbaar te maken. Om de gedachten waar ik zo gek van word te veruiterlijken."

Waarom beschadig je altijd je gezicht, en geen andere delen van je lichaam?

"Ik weet het niet. Ik begrijp soms zelf niet waarom ik bepaalde dingen doe."

Heeft het te maken met het feit dat de dader je gezicht zo zwaar heeft toegetakeld?

"Ik weet het niet. Ik weet het echt niet."

De passages over je zelfverminking zijn ontredderend. Je kan er je pijn bijna in aanraken.

"Soms denk ik: 'Wat gaan de mensen allemaal over mij denken als ze lezen welke stoten ik heb uitgehaald?' Maar zoals gezegd: ik wilde in mijn boek niks verhullen. Als het in het echt rauw was, moest het ook in het boek rauw zijn."

Wat zijn de lichtpunten in je leven? Waar kan je nog van genieten?

"Van kleine dingen. De zon zien opgaan. Een eekhoorn zien voorbijhuppelen. Lachen om iets wat Wout of Tine gezegd hebben. (denkt na) Maar eigenlijk houdt vooral de wetenschap dat ik euthanasie mag plegen mij overeind. Het klinkt tegenstrijdig, maar ik leef nog omdat ik dood mag gaan. Omdat ik weet dat er een ontsnappingsroute is. (na een stilte) Maar verdorie, wat kan het leven toch pijn doen. Je hebt in mijn boek kunnen lezen dat ik al veel heb meegemaakt: ik heb mijn ouders op jonge leeftijd verloren, ik ben al eerder aangerand en ik heb een zwaar auto-ongeval gehad. Na al die gebeurtenissen dacht ik: 'Ik heb mijn deel van de miserie nu wel gehad, mij kan niks meer overkomen.' En toen kwam de ochtend van 3 september 2016. En wist ik: niemand heeft ooit 'zijn deel gehad'. Als je er zeker van wil zijn dat het noodlot je niet meer zal weten te vinden, moet je gewoon stoppen met leven. Jaren geleden al zei ik tegen mijn therapeuten: 'Wat als ik opnieuw gelukkig word? Dan kan ik dat geluk opnieuw verliezen.' Zelfs de gedachte aan een betere toekomst maakt me bang."

Staat je angst om toekomstig geluk weer kwijt te raken het vinden van toekomstig geluk niet in de weg?

"Natuurlijk, dat besef ik maar al te goed. Ik moet dúrven leven. En dat probeer ik ook. Het is niet omdat mijn euthanasie-aanvraag is goedgekeurd dat ik denk: 'Hehe, nu kan ik lekker achterover liggen.' Ik doe elke dag verschrikkelijk hard mijn best om weer beter te worden. (op fluistertoon) Maar het is zo uitputtend allemaal. Ik word zo moe van het proberen. Van het niet begrijpen van wat er allemaal met me gebeurt. Van het zoeken naar manieren om mezelf desondanks verstaanbaar te maken. Ik zou zo graag begrepen worden zonder woorden."

Er zijn de voorbije acht jaar nogal wat mensen uit je leven verdwenen. 'Het is het zien en bijna voelen van mijn pijn dat mensen afschrikt', schrijf je daarover. 'Ik ben besmettelijk, ik kan andere mensen mij niet aandoen.'

"Ik heb er voor mijn omgeving een gigantische puinhoop van gemaakt. Ik ben niet meer te begrijpen, niet meer te genieten en misschien zelfs niet meer lief te hebben. Soms wou ik dat mijn verkrachter mijn benen had afgehakt. Dan hadden de mensen tenminste iets aan mij gezien. Dan hadden ze het heel logisch gevonden dat ik bepaalde dingen niet meer kan. Maar uiterlijk mankeer ik op het eerste gezicht niks. En dus krijg ik vaak te horen: 'Wanneer ga jij de draad van je leven nu weer oppikken? Wanneer ga je die verkrachting eindelijk eens loslaten?' Het is slopend dat ik mij altijd moet verantwoorden."

Dat komt natuurlijk ook omdat geestelijke gezondheid minder serieus wordt genomen dan lichamelijk welzijn. Jouw fysieke revalidatietrajecten werden door de ziekteverzekering terugbetaald, jouw opnames in de psychiatrie niet.

"Dat is toch waanzinnig? Het is erg om te zeggen, maar een paar goed zichtbare fysieke kwetsuren hadden mijn leven, ook in financieel opzicht, een stuk makkelijker gemaakt."

Ondanks alles kan je nog altijd lachen, schrijf je een paar keer in je boek. Dat lijkt een tegenstrijdigheid, maar is het volgens mij niet.

"Nee. Humor gedijt bijzonder goed in wanhopige hoofden. Ook lachen is een manier om met pijn en verdriet om te gaan."

Dat humor tijdelijk voor verlossing zorgt, snap ik. Dat je ook troost vindt bij cavia's wat minder.

"Ach, mijn cavia's. (lacht) Ik ben dol op die beesten. Ze hebben zo'n dwaze kopjes. Als ik gewoon naar ze kijk, schiet ik al in de lach. Ik zou ze niet meer kunnen missen. Ze beuren me op, ik vind het zalig om ze te vertroetelen. Mijn kinderen hebben mij al laten weten dat mijn cavia's naar een asiel gaan als ik dood ben. Ik vermoed dat ze eigenlijk bedoelen: 'Mama, als je wil dat je cavia's een fijn leven hebben, zul je zelf ook moeten blijven leven.'"

Je hebt nog een andere reden om te blijven leven: het burgerlijk proces dat eind deze maand plaatsvindt. Daarop zal worden bepaald welke schadevergoeding de dader jou verschuldigd is. Maar als je vóór het proces sterft, krijg je geen schadevergoeding.

"Klopt, en dat zou voor Wout en Tine een ondraaglijke gedachte zijn. Niet alleen omwille van het geld. Maar ook omdat de straf van mijn dader dan helemaal voorbij zou zijn op de dag dat hij vrijkomt. Hij zou dan met een schone lei de gevangenis verlaten, terwijl wij nog altijd kniehoog in de modder staan."

Je noemt de dader consequent 'mijn' dader, valt me op.

"Hoe erg het ook is, er zijn op de hele planeet maar twee mensen die begrijpen wat er op 3 september 2016 gebeurd is. Hij was daar, ik was daar, en verder niemand. Er loopt voor altijd een onzichtbare lijn tussen ons. Dat is vreselijk, maar het is wel de realiteit. Mijn realiteit."

We besluiten dat er genoeg gezegd is, en dat wat nog niet gezegd is wellicht in haar boek staat. Even later meldt de fotografe zich. Ook auteurs die klein en onopval-lend willen blijven, moeten gefotografeerd worden.

Terwijl Eva Beusaert haar best doet om de fotoshoot zo pijnloos mogelijk te maken, dalen de voorbije twee uur in. Ik heb gehuiverd, ik heb gewalgd, ik heb kroppen van ontroering weggeslikt, een heel scala van emoties heb ik gevoeld. Maar het is nog altijd niks vergeleken met de emotionele cycloon die elke dag in Nathalie Huygens tekeergaat.

Dat die cavia's het maar niet wagen om dood te gaan.

[mijnniemandsland]

Boodschappenlijstje.

Stel je voor: een handgeschreven boodschappenlijstje, niet met een balpen, maar met de dieprode inkt van je eigen bloed. Het klinkt als iets rechtstreeks uit een horrorfilm of een gruwelijke gothic-fantasie, maar in werkelijkheid zijn er mensen die hun meest alledaagse taken met dit dramatische gebaar markeren. Hoewel het op het eerste gezicht luguber lijkt—of ronduit angstaanjagend—zijn er…

[thatsgaming]

Nieuw in GTA Online: Ludendorff Cemetery Survival, Community Challenge, Halloween Community Series en meer

Er is iets afgrijselijks gebeurd in de besneeuwde bergen van North Yankton. De ijzingwekkende invloed van Halloween heeft de begraafplaats van North Yankton veranderd in een slagveld voor de strijd tegen levende doden. Keer voor het eerst in GTA Online terug naar North Yankton en neem het op tegen gruwelijke vijanden, zoals schuifelende lijken, reuzen en bezeten dieren, en stuur die levende…

[ronnydeschepper]

Edo Maas: "Nu ben ik die jongen in de rolstoel"

6 oktober 2019 heeft het leven van Edo Maas ingrijpend veranderd. De 19-jarige Nederlander neemt die dag voor Sunweb deel aan de Piccolo Lombardia, de jongerenversie van de Ronde van Lombardije. Maas is als reserve opgetrommeld en werkt voor zijn kopman. Maar in de afdaling van de Madonna del Ghisallo, nota bene de beschermheilige van het peloton, loopt het gruwelijk mis. “Langs de…