#Oftewel of halfuur te vroeg of halfuur te laat

[nature-played-a-trick-on-me]

Huzzah, people are looking for therapy for me outside of my city

[sorayaadinda]

https://sorayaadinda.blogspot.com/2019/10/waarom-reizen-jullie-dan-niet-de-hele.html

''Waarom reizen jullie dan niet de hele route samen?''

Als ik iemand niet vertrouwde tijdens solo reizen liep ik altijd rond met twee leugens. De eerste leugen was dat ik vijfentwintig jaar oud of ouder was, terwijl ik pas achttien of negentien jaar oud was. En de tweede leugen was dat ik een vriend had (die tijdens sommige gesprekken op mij stond te wachten in het hotel waar ik naar op zoek was). Er waren natuurlijk wel meer leugens die ik wel eens bedacht tijdens het rondtrekken maar deze twee stonden altijd vast. Als je me vraagt: ''Alleen reizen? Als vrouw? Hoe doe je dat?''. Nou dan sta ik met dit antwoord klaar: ''Ik heb altijd twee leugens gehad die ik dicht bij me hield. Om mezelf te beschermen.''. Want ja, een beetje leuk doen en tegen iedereen de waarheid vertellen, dat ik achttien jaar oud was en single en dat ik geen idee had welke bestemming mijn volgende zou zijn omdat ik met de dag leefde. Tja, dat had ik kunnen doen, maar ik realiseerde me al snel dat dat niet de meest veilige manier is van alleen reizen als vrouw. Nu ben ik al een erg wantrouwend mens van mezelf. Zo denk ik niet als eerste ''oh diegene stoot zich per ongeluk'' als iemand zich ook daadwerkelijk tegen mijn fiets aanstoot in een volle fietsenstalling. Zo denk ik eerder dat diegene met mijn fiets wilt wegrennen. Dat klinkt niet heel aardig, maar het hielp altijd wel mee tijdens alleen reizen. Nou, altijd wil ik niet zeggen, soms kon het ook hele ongemakkelijke situaties veroorzaken. Zo durfde ik tijdens mijn eerste busrit in Zuid-Amerika niet mijn backpack aan de buschauffeur af te geven zodat hij hem in de opberging kon achterlaten. Dus dan zit je daar tien uur met een backpack onder je benen op een krappe stoel uit het raam te staren. Maar nee hoor, gelukkig was die bikini nu wel helemaal veilig bij mij gebleven. En dan heb je nog alle lokale mensen in de bus die je niet begrijpend aankijken en je buurman die zich ook nog irriteert omdat hij nu ook minder ruimte voor zichzelf heeft. Alleen omdat ik die buschauffeur niet vertrouwde toen hij naar mijn rugzak wijste en zei: ''Si senorita, la mochila por favor''. Ongemaaaahkkelijk... Maar soms heeft die wantrouwende kant van mij wel zeker geholpen. Zo wist ik een keer niet hoe snel ik weg moest komen uit een situatie. Ik zat in een locale bus in het noorden van Colombia. Ik zat pas vijftien minuten in de bus van een ander halfuur durende rit, en een man kwam naast me zitten. De man begon direct met mij te praten. Na een kort gesprek in mijn gebrekkige Spaans waarin ik vertelde waar ik vandaan kwam en waar ik naartoe ging, snapte ik al niet meer wat de meneer allemaal zei. De meneer bleek dit niet door te hebben en stopte niet met praten. Uit beleefdheid probeerde ik duidelijk te maken dat ik niet snapte wat hij probeerde te vertellen. Maar in plaats van dat hij opgaf om met mij een gesprek te voeren, verhief de meneer zijn stem en schoof hij zich dichter naar mij toe. Ik probeerde het contact af te wuiven. En op het moment dat ik dacht dat ik niets van zijn verhaal snapte, werden die Spaanse woorden toch wel heel duidelijk. De meneer vroeg of ik met hem mee wilde uitstappen in Santa Marta en in zijn grote huis wilde slapen. Hij vertelde over zijn mooie huis en hoe graag hij het aan mij wilde laten zien. Ik schoot in paniek en had geen idee wat ik moest doen. De bus was propvol dus naar een andere plek verplaatsen was ook niet mogelijk. En zodoende maakte ik gebruik van de raamkant waar ik zat en deed ik alsof ik muziek aan het luisteren was (ook al deden mijn oortjes het niet eens, het gaat om het beeld hier). Ik negeerde de meneer volledig maar dat was voor hem nog geen reden om te stoppen met praten. Dit heeft nog wel zo'n drie kwartier lang geduurd en toen ik op de kaart op mijn telefoon zag dat ik uit moest stappen, pakte ik mijn rugzak en rende ik de bus uit. Het eerste stuk vanaf de bushalte heb ik zo hard als ik kon gerend. Constant keek ik om of die man mij achterna zat. Met hartkloppingen kwam ik aan in mijn hostel. Ik kon niet uitleggen wat er was gebeurt, aan niemand niet. Want ik twijfelde. Was dit echt zo erg als ik verbeeldde in mijn hoofd? Of overdreef ik? Heeft hij nou iets verkeerds gedaan of niet? Of maakte ik er iets veel groters van dan dat het echt was? Die avond kon ik maar niet in slaap vallen. En hoe mooi mijn tijd in Colombia ook was geweest, ik was heel blij om de volgende dag op het vliegtuig te stappen richtig Ecuador. Er zijn niet veel momenten geweest dat ik me zo onzeker en onveilig voelde tijdens reizen. Niet veel. Maar toch een paar. Zoals het eerder genoemde incident in Colombia. Eerder die reis had ik mij voorgenomen om mezelf zo goed mogelijk te beschermen. Een belangrijke huishoudelijke regel hoorde hierbij: niet na zonsondergang alleen of met meiden buiten rondlopen. Tot ik op een avond geen andere keuze had. Het was een van mijn eerste dagen in Colombia. Ik bevond mijzelf in de grote (bekend om haar criminele geschiedenis) stad Medellin. Ik stond te dansen in een club samen met allerlei mensen van mijn hostel. ''Geen zorgen, zij kunnen allemaal met je mee naar huis lopen als je geen zin meer hebt'' dacht ik toen ik besloot mee te gaan met de groep. De gratis shotjes van de bar veroorzaakte wat buikpijn en ik had al proberen over te geven op het toilet maar dat hielp niet. Dus besloot ik op mijn hostel ''vrienden'' af te stappen om te kijken of iemand met mij mee naar huis wilde lopen. ''But it's only one o'clock Soraya!'' kreeg ik als antwoord van allen met een restje wit onder hun neus. Ik laat die aan jou over wat ik daarmee bedoel te zeggen. Een taxi regelen, dacht ik. Ik liep naar de Security en vroeg of zij wisten waar ik een taxi kon regelen. ''Zeven minuten lopen'' zeiden ze, ''het is beter als je gewoon lopend gaat naar je hostel, dat is ook zeven minuten, maar dan de andere kant uit.''. En toen liep ik daar op straat, mijn hart klopte in mijn keel. Alleen, om kwart over een s'nachts in Medellin, Colombia. Ik was ontzettend boos op mezelf en tegelijkertijd probeerde ik met mijn kin omhoog op snel tempo door te lopen. Ik zei tegen mezelf: ''Als er nu iets gebeurt, is dat volledig jouw eigen schuld.''. Met mijn jurkje die net boven mijn knieen stopte en tranen in mijn ogen van de angst, kwam ik gelukkig veilig aan in mijn hostel. Nooit meer, zei ik. Nooit meer. Maar toch een paar keer had ik al eerder aangegeven. Hoe ik de situatie na middernacht in Medellin wel had kunnen voorkomen, weet ik niet hoe ik mijn volgende verhaal had kunnen voorkomen. Het moment dat ik wist dat ik terug naar Nederland wilde gaan, was toen ik mezelf na middernacht in een hostel in Peru bevond, zonder andere backpackers terwijl ik vreemde geluiden hoorde van het portier. Die avond was ik in het donker aangekomen. De eigenaresse woonde naast het hostel. Ze had me aan kamer aangewezen en zei dat het erg rustig was. Oftewel geen andere gasten. Beetje vreemd wel, maar op het eerste gezicht leek het me prima. Toen ik me later besefte dat Ica niet altijd erg veilig was en ik in een verlaten hostel zat zonder gezag, begon ik me toch wat nerveus te voelen. Ik deed mijn kamer op slot en ging in bed liggen. Na middernacht werd ik plotseling wakker van geluiden. Ik hoorde de portier van het hostel opengaan en meerdere mensen heen en weer lopen. Niemand die iets zei. Ik weet nog hoe ik berichten stuurde naar Jamil. Hij zei dat het niet veilig was en dat ik eigenlijk direct weg moest gaan. Maar ja, waar naartoe? Geen bussen die nu nog reden. Nogmaals voelde ik me doodzenuwachtig en had ik geen idee wat ik moest doen. Maar om je die extra spanning te besparen: ditmaal nog een keer, heb ik het veilig overleefd, gelukkig. Veel lessen heb ik uit deze ervaringen gehaald. En toch het allerbelangrijkste: op je gevoel afgaan. Als die zegt dat iets fout zit, dan zit het hoogstwaarschijnlijk ook fout. Een taal kennen helpt, dan kun je de sfeer van je omgeving beter aanvoelen. Anders kan iedere schreeuw (ook al is het een lach) als gevaar aanvoelen. Tijdens reizen ben ik veel meisjes tegengekomen die door dit soort ervaringen naar huis zijn gegaan. Of andere solo female backpackers die de catcalling cultuur van Latijns-Amerikaanse mannen niet aankonden. En met die catcalling cultuur bedoel ik niet een paar jongens die je ook wel eens in de stad tegenkomt die zachtjes iets ongepast tegen je zeggen. Nee, ik bedoel een cultuur van over straat gaan en om de haverklap een man tegenkomen die op je af probeert te stappen of een cafe langslopen en vijftien paar ogen op je gericht hebben. Daar moet je tegen kunnen als je alleen als vrouw besluit te reizen. Ik heb wel eens dagen gehad dat ik binnen bleef om deze confrontaties even te vermijden. Dan verbleef ik in een hostel met een restaurant zodat ik geen stap buiten het hostel hoefde te zetten. Dan bleef ik de hele dag in bed om films en series te kijken. Tja, om jezelf even van de realiteit te laten vluchten. En ondanks de meiden die ik ontmoette die al een enkel ticket naar huis hadden geboekt omdat ze deze cultuur te veel vonden, kwam ik genoeg meiden tegen die wel doorgingen. En ieder van hen had een sterke wil en iets enorms avontuurlijks in zich. Als female solo backpacker kwam je elkaar tegen en voelde je geen druk om een slap praatje te maken met de ander. Maar als je geen zin had om alleen iets te ondernemen, wist je altijd dat die andere het wel samen met je zou willen doen. Vaak kwam ik dames tegen die precies dezelfde route aflegden. Dan kwam je elkaar op een andere plek weer tegen.  Het is grappig hoe je samen reist en uiteindelijk toch weer je eigen kant op gaat. ''Waarom reizen jullie dan niet de hele route samen?'' kreeg je dan vaak gevraagd als je samen met een andere solo female backpacker zat te praten over elkaars individuele reisplannen. Dat noem ik juist de magie van reizen. Samen de hele route afleggen was voor mij geen optie. Want het is je eigen reis, die je individueel moet afleggen. Het zijn jouw ervaringen, jouw ontmoetingen, jouw gesprekken, jouw avonturen en jouw lessen die uiteindelijk jouw reis en persoonlijkheid vormt zoals die is. Als vrouw alleen reizen brengt zijn spanningen en onzekerheden mee, maar het brengt juist ook de prachtigste kanten van jezelf en van de wereld naar boven. Hoe je als vrouw op je gevoel afgaat en de kracht zelf bij elkaar raapt als het echt nodig is. Niet alleen in gevaarlijke situaties, maar ook in veilige en mooie situaties. In situaties waar taal geen obstakel is. Op de dagen dat lokale vrouwen je kracht om alleen te zijn en te reizen waarderen. Ze zien je langslopen. Je drinkt wat in hun restaurant. Ze zien je aankomen, ontdekken, inpakken en vertrekken. Soms alleen, soms met nieuwe vrienden en dan weer alleen. Ze knikken naar je en maken een praatje, ze waarderen jouw interesse en moed. Je stelt jezelf letterlijk kwetsbaar op om alleen de wereld in te gaan. Maar het mooiste is dat alles wat jij hebt gezien, alleen jij hebt gezien op een manier die alleen jij zo ervaren hebt. En dat houd je voor de rest van je leven bij je. Niemand die die ervaringen van je af kan pakken. Velen die je met die ervaringen kan inspireren.