#groet uit de keuken

[gekruidengeroerd]

Goeiemorgen allemaal,

In bijgaande nieuwsbrief een overzicht van verschillende kruidige activiteiten die ik de komende maanden organiseer maar ook bijzondere zeiltochten met de Najade komen langs.

Kruidenzeiltocht 29 maart - 1 april 2024

Het voorjaar is vroeg, en eind maart zal er veel te vinden zijn op het eilandje in het Lauwersmeer, waar we smeerwortel gaan oogsten om een zalf van te maken. En natuurlijk zorg ik voor kruidige maaltijden. Er zijn nog een aantal kooien beschikbaar aan boord.

De masterclass verwerken van wildpluk in de Open Kas van de Biotoop is op zaterdag 6 april. Zie ook de meegestuurde flyer. Ook hier zijn nog een paar plaatsen beschikbaar.

Vrijdag 8 maart 10.00 - 12.00 uur geef ik een kruidenwandeling in Grijpskerk bij de NAM locatie. Deze is gericht op eetbare wilde kruiden, hun inhoudstoffen en hoe je deze kunt inzetten in de keuken.

Na afloop is er iets lekkers en een kruiden thee of koffie. Je krijgt na afloop een aantal recepten opgestuurd waarover ik onderweg heb verteld. Prijs: € 20- p.p.

Geplande kruidenactiviteiten samen met Sanne Scheltena van Greendreamster, culinair wildplukster voor de komende maanden:

Workshop over zoet en zuur. Dinsdag 28 mei. Leer zelf azijn te maken, wat is een shrub en hoe maak je een siroop met een koude bereiding.

We gaan dauwtrappen met Hemelvaart, donderdag 9 mei en sluiten af met een ontbijt op basis van wildpluk-ingrediënten

Wild tea bij mij in de tuin, gecombineerd met een kruidenwandeling

Zilte kwelderwandelingen plus proeverij met ook meer over zeewier in juni

Andere tochten met de Najade de komende tijd:

Oestertocht Zondag 5 april 10.00 - 18.00 uur Prijs € 150- pp.

Zeilend gaan we richting de oesterbank. Jan van t Ailand uit Lauwersoog neemt je mee de oesterbank op en weet er meer over dan wie dan ook. Terug aan boord wacht een heerlijke lunch. Na afloop van de tocht mag je een kistje met oesters meenemen. Omdat het Ailand op die dag exact 12.5 jaar bestaat kun je op het eind van de dag in het restaurant aansluiten voor een vismaaltijd.

Nachtvlindertocht Woensdagavond 12 juni 2024

De Najade ligt op dit moment nog alle weekenden van april nog stil, en dit geldt ook voor het pinksterweekend. Heb je zin om met ons mee te zeilen en mocht je een groepje bij elkaar kunnen krijgen neem dan even contact op met Hans 06-53290188

Kijk voor onze overige meezeilreizen op onze website onder het kopje meezeilen. www.zandbankzeilcharters.com

Hartelijke groet,

Janet en Hans

[aandruetan]

Hoofdstuk 7 'Het diner' Deel: Aperitief

De hoofdpersoon laat Claire zitten op de plaats met zicht op de zaal in het restaurant, normaal gezien is het andersom. De hoofdpersoon zou de andere klanten willen kijken terwijl Claire de muur of de tuin zou mogen observeren. Deze keer wilt de hoofdpersoon alleen maar èèn gezicht kijken, de ene van zijn vrouw. Het echtpaar Lohman komen later het restaurant in. De werkers van het eethuis komen ze begroeten, zelfs de belangrijke mensen achter de keuken. Met een glimlach groet Serge Claire met drie zoenen en Babette (Serges vrouw) groet de hoofdpersoon met een zoen veel te dichterbij zijn mond. Babette is een groot vrouw, groot genoeg om de hoofdpersoon kleiner te maken. Ze draagt een bril aan, een bril die haar rode ogen verstoppen voor de werkers van het restaurant. Maar de hoofdpersoon ziet het. Ze heeft gehuild niet lang geleden denkt hij, waarschijnlijk in het auto om hier te komen. De twee kunnen elkaar goed zien, Babette is eerlijk wanneer ze de hoofdpersoon zegt dat hij er mooi uit ziet. Met een 'het spijt me' lichaamstaal word Babette zachtjes geduwd door Serge om plaats te laten. Serge noemt de naam van zijn broer wanneer ze hun handen vastpakken. Paul (dat is dus de hoofdpersoon's naam) denkt over de harde hand drukte en emotieloze glimlach van Serge. Zijn broer is beter geworden aan dit nep gekkigheid over de laatste zeven maanden, Serge moet de kiezers kunnen overtuigen in de verkiezingen. Claire lijkt de rode ogen van Babette niet te merken. De werker meisje voorstelt het aperitief en Paul zucht hard. Claire kijkt hem aan met een 'niet doen' blik. De Lohman echtpaar zijn akoord over de champagne aperitief, maar Paul heeft nog iets te zeggen: "wacht even".

[dutchjan]

January 15, 2021

[josephignatz]

Geboren en getogen op de Pricksteenweg, Joseph Ignatz (2019)

https://open.spotify.com/artist/35F1ICXuZUYL9wTZDafdT0?si=abUDoCHoQE6Y-Wu-Lsn6EA

https://youtu.be/dixpQvyMKPo

‘Geboren en getogen op de Pricksteenweg’, het derde nummer van het titelloze debuutalbum ‘Joseph Ignatz’ gaat over een volkszanger uit Bleijerheide, Kerkrade, die idolaat is van de oude, latere, Mick Jagger.

Uitleg Songtekst, Deel 1:

Toen mijn eerste vrouw mij niet al te vriendelijk verzocht om haar riante woning, Maastricht, definitief te verlaten moest ik snel een onderkomen vinden. Twee weken lang had ik een nomadisch bestaan en verbleef ik her en der. 

Het was op een zaterdagochtend in juni 2007. Maar, het was wel vaker een zaterdagochtend in juni 2007. Ik dronk een wodka in Brand’s bierhuis, tegenover het centraal station Maastricht, en zocht in Dagblad De Limburger naar een woning. Ik stond niet ingeschreven bij de woningbouwvereniging en was dus afhankelijk van de particuliere verhuur. Een appartement in Kerkrade. Drie hoog. Een ruime badkamer, een slaapkamer, open keuken, geen huisdieren. Slechts drie honderd en tachtig Euro kale huur in de maand. Dat was wel een ander bedrag dan de woningen die ik in Maastricht tegen was gekomen. Onder de zeshonderd was er niets te vinden.

‘Och ja, die in Cadier en Keer, geen Maastricht, die zat onder de zeshonderd Euro, maar dat was een saai, vochtig, betonnen, hok en Jezus hing aan de muur,’ dacht ik en ik nam nog een slok wodka.

Volgens de al dan niet fatsoenlijke heer die mij rondleidde was het niet toegestaan om Jezus te verwijderen. Dat stond zelfs in het huurcontract. Hij had een enorme snor, dikke rode appelwangen en was in de leeftijd van veel dichter bij de dood dan ik. Toen hij mijn auto, een rode met een kapot raam, linksachter, dichtgemaakt met ducktape, zag, deelde hij mee dat er ook iemand anders was geweest.

‘Hij maakt een hele goede kans,’ zei hij.

‘Geen probleem. Ik zie er vanaf,’ en ik schudde hem de hand.

Ik bestelde nog een wodka bij de rondborstige, opgedirkte, blondine achter de bar, gaf geen fooi en vroeg of ik van haar telefoon gebruik mocht maken omdat ik waarschijnlijk niet voldoende beltegoed had. Ze zei ‘neen.’

‘Luister, het is tamelijk belangrijk. Mijn vrouw heeft mij haar huis uit gegooid. Ze wilde meer tijd voor haarzelf, de liefde en passie was er niet meer, ze wilde meer tijd om eens goed na te denken over haar leven, haar drukke baan, ik was wel lief doch lui, passief en weet ik veel wat nog allemaal meer. Goed, ik schat jou ook niet helemaal droog achter de oren en je zult ook wel wat aderpalen hebben voorbij zien kwasten in je al dan niet interessante leven, dus je kent dat gelul wel. Nu weet ik niet hoeveel beltegoed ik nog heb en ik moet een woning hebben. Ik lees net in Dagblad De Limburger dat er een fantastische woning in Kerkrade te huur staat. Ik moet nu bellen. Anders ben ik verdorie weer een tijdje dakloos en dat zie ik helemaal niet zitten,’ zei ik tegen haar.

En ze riep ‘Theo’.

‘Dan gok ik het er maar op,’ zei ik.

Mijn aanstaande huisbaas was gelukkig kort en duidelijk. Ik maakte een afspraak met hem. Twee uur ’s middags sprak ik met hem af. Toen een vrouwenstem tussenbeide kwam en mij mededeelde dat mijn beltegoed op was, hoorde ik daarna nog een kort pre-historische klank waarna de verbinding werd verbroken. Daarop werd ik hardhandig opgetild door een zekere Theo. Zijn geur van een overmatig gebruik van Old Spice was niet te harden waardoor ik misselijk werd en over de advertentie van mijn aanstaande woning kotste. Theo vloekte hard in een onderaards dialect en sleurde mij naar de uitgang van de kroeg. Ik bleef met mijn linkervoet nogal ongelukkig achter een groen gordijn hangen en het gordijn kwam naar beneden. Eenmaal buiten begon het langzaam te druppelen. Ik hoorde nog wat harde oerklanken achter mij. Ik liep naar de kiosk een stukkie verderop en kocht twee pakjes Camel omdat ik na het nuttigen van een aantal glazen wodka het woord ‘Marlboro’ niet meer kon uitspreken. De ‘m’ en de ‘rlb’.

‘Dat Engelse woord voor onmiddellijk lukt ook nooit’, mompelde ik toen ik naar mijn auto liep.

‘Op de Holz. Dat is tegenover Bleijerheide. Bij de Nieuwstraat, de doorgaande weg naar Herzogenrath,’ had mijn aanstaande huisbaas gezegd.

Met vriendelijke groet, Joseph.

[hetvolmaaktehuis]

Fenne werd wakker van de deurbel. En er werd niet open gedaan want de beller was hardnekkig. Steven was er niet, constateerde ze. Wiebe lag nog lekker te slapen naast haar. Ze stond op, deed een badjas aan en ging naar beneden om te kijken wie haar zo nodig uit bed moest bellen. De vrouw die voor de deur stond kende ze niet. ‘Morrege.’ Het Drentse accent deed Fenne glimlachen. ‘We vinden het echt verschrikkelijk, wat er met meneer Makkinga is gebeurd, ik dacht u kan dit wel gebruiken.’ De vrouw hield een pan omhoog. Een beetje beduusd pakte Fenne de pan aan. ‘Oh… thanks,’ stotterde ze. De vrouw glimlachte, draaide zich om en verdween weer. Ze zette de pan in de keuken neer, er zat een kant en klare rollade in, zag ze. Wat lief. Ze zette thee voor zichzelf, wilde net gaan zitten toen de bel weer ging. ‘Morrege.’ Weer een vriendelijk kijkende mevrouw  met een pan. ‘Zo erg toch,’ zei de vrouw hoofdschuddend. ‘We zijn echt geschrokken hoor.’ De vrouw gaf haar de pan, en draaide zich al weer om voordat Fenne iets kon zeggen. ‘Bedankt!’ riep Fenne haar nog na. De vrouw stak haar hand op als groet. Ze zette de pan naast de andere op het aanrecht, was er nog steeds wat beduusd van. En de pannen bleven in een niet aflatende stroom komen die ochtend. Ze kreeg ternauwernood de kans om zichzelf en Wiebe aan te kleden want de bel bleef gaan. Allemaal vrouwen, en allemaal net zo geschokt en bezorgd. Wat bijzonder. Ze had zich nooit echt gerealiseerd hoeveel aanzien haar man hier in deze gemeenschap had. Het was zo logisch, ze had het al lang kunnen bedenken: hij was een van de weinigen hier in de buurt die nog voor werk zorgden, ervoor zorgde dat een flink aantal mensen ondanks de crisis nog een goed inkomen had. Het laatste restje boosheid dat ze misschien nog ergens had gehad verdween voorgoed. En naarmate de hoeveelheid pannen groeide werd ze steeds trotser op hem, haar integere eerlijke man met zijn grote hart. Toen het eindelijk een beetje rustiger werd met de bezoekjes besloot ze hem te gaan zoeken, stuurde hem een berichtje. ‘Waar ben je?’ ‘Bij mijn moeder, ik kan niet echt wegkomen :-).’ Ze glimlachte, zijn moeder zou hem waarschijnlijk goed aan het verwennen zijn. Ze had gisterenavond niet eens de kans gekregen om haar zoon te begroeten. Dat speet Fenne oprecht. Iedereen die ze zo boos de deur had uitgejaagd was net zo bang en bezorgd geweest als zij, had de mogelijkheid moeten krijgen om zichzelf weer te kunnen geruststellen. Ze had ze in haar boosheid allemaal die kans ontnomen. Ze had nog aardig wat goed te maken, dat besefte ze. Haar schoonmoeder zou een goed begin zijn. ‘Wij komen wel naar jullie toe,’ stuurde ze terug.

[baspalsrok]

Lekker slapen

De glinstering van de middagzon in zijn geheven zwaard dwingt hem zijn ogen te sluiten, voor een moment. Hij mag niet missen. Haar gejammer valt stil. Het klinkt even alsof zij haar adem in houdt, alsof ze onder water gaat. Alsof het niet erg is. Zijn kleding voelt zwaar en heet, snikheet. Hij ruikt de makelij van zijn zwarte gewaad en het zweet van deze dag. Van deze week. Wanneer hij zelf nog even diep wilt inademen is hij bang te moeten gaan hoesten. Alsof het licht opgewaaide zand, waar hij continu lijkt te door zijn omringd, elk moment zijn longen zou kunnen betreden. Hij moet het gewoon doen, iedereen kijkt. Hij bestudeert de achterkant van haar hals. Een moedervlek, opgedroogd bloed en een paar kleine grijze haren. Zou zij ouder of jonger zijn dan zijn moeder? Zou zij zijn moeder kunnen groeten? Wie weet wat moeder heeft gedaan in haar leven, niemand is veilig voor Zijn oordeel. Hij voelt het ongeduld hem in de rug duwen. Ze wachten. Ze wachten niet veel langer. Hij zet zijn rechtervoet ferm in het zand, dan zijn linker. Hij heft het zwaard nu hoger dan dat hij heeft gedaan. Er is geen weg terug. Wanneer het zwaard met alle vaart naar haar toevalt ervaart hij intimiteit. Hij weet niet of hij deze intimiteit ooit eerder heeft gevoeld. Haar leven en dat van hem, direct en urgent met elkaar verstrengeld. Hij sluit zijn ogen.

Wanneer hij zijn ogen weer opent schrikt hij. Het zwaard heeft haar hals niet doorkruist, het zit halverwege vast, hij heeft moeite het terug te trekken. Hij mag niet falen. Uit paniek en in blinde reflex zet hij zijn rechtervoet vanuit het zand tegen haar linkerschouder en begint het zwaard terug te trekken. Het lukt. Ze valt ineengezakt op haar zij. Er zit bloed op zijn zwaard en handen. Het bloed dat uit haar nek vloeit begint in het droge zand een vorm aan te nemen. Hij zal die vorm nooit vergeten. Hij moet slagen. Hij slaat weergaloos met het zwaard nogmaals haar nek. Hij trekt het zwaard weer terug en slaat met alle kracht een laatste keer. Het zwaard weet de vrouw volledig te onthoofden. Gerechtigheid. Opluchting. Hij heeft niets te vrezen.

Wanneer in alle rust de volgende dag het middaggebed opstart, begint de grond te trillen. De muren ook. Even denkt hij aan een aardbeving maar wanneer hij zijn broeders om zich heen gadeslaat weet hij dat dit geen natuurlijk fenomeen is. Een oorverdovende knal en nog een, geschreeuw. Velen om hem heen blijven rustig. Hij niet, hij kijkt of de weg naar de ingang vrij is. Er is geen weg naar de ingang, alleen een zaal gevuld met mannen, langzaam beginnen sommige van hen zich naar buiten te wurmen. De ernst begint in te dalen. Alsof dit verrassend is, alsof dit hen niet zou kunnen overkomen. Het is geen verrassing. Het is waarschijnlijk het einde. Eindelijk is er paniek en begint de meute zich te gedragen als dieren. Dan laat een derde knal het plafond zakken.

Hij staat in het licht. Alles is licht. Voor hem staat een vriendelijke, oude man. Hij draagt geen zwart. De mysterieuze man glimlacht en groet: “Welkom, wees verheugd.” Hij begrijpt het niet, hij wilt weten waar hij is beland. De grond is onherkenbaar fel, hij ziet zijn voeten niet. “Je moeder wacht je op, mijn zoon” verklaart de oude man en wijst richting de grote poort die hij nu pas ziet. Zitten we op een heuvel? Hij ziet geen horizon. Wanneer hij door de poort kijkt ziet hij zijn moeder. Ze heeft geen grijs haar meer, en de ringvinger die zij verloor toen hij nog maar een kind was zit weer aan haar hand. Ze heeft er nog nooit zo gelukkig uit gezien. “Mijn ventje!”, moeder is uitgelaten en rent naar hem toe. “Eindelijk zien wij elkaar weer!” Hij wil niet begrijpen wat er gaande is. “Ben ik dood, moeder?” “Nee lieverd, wij zijn nu eeuwig” antwoordt zij. Als een droom zweven alle gevoelens die hij in zijn leven bij dit moment had kunnen voelen door hem heen maar raken hem niet. “Die man, dat is toch niet wie ik denk dat het is?” Zijn moeder zet haar vinger tegen zijn mond: “Stil schatje, wij mogen onszelf gelukkig prijzen. Zijn oordeel is mysterieus maar goedaardig. Maakt het uit in welke Hemel wij eeuwig mogen vieren en Hem aanbidden?” Hij wordt boos en trekt zijn moeders hand van zijn gezicht weg. Ze schrikt en zet een stap terug. Hij slaat haar in het gezicht. Hij spuugt in het felle, vage licht waar haar voeten waarschijnlijk staan: “Allah is groot!” Plots voelt hij een ijzige wind lang zijn rug blazen en ziet de felblauwe hemellucht veranderen in grauw, donkerrood onheil. Zoals hij in Aleppo zag. Toen het echt erg was. Wanneer hij zich weer naar zijn moeder keert ziet hij haar niet meer. Hij bedwingt zijn tranen en roept haar naam: “Moeder!”

Bezweet schiet hij wakker. Even herkent hij de kamer niet. Het is zaterdag. Hij is getrouwd, hij is een vader. Vandaag verhuist hij zijn dochter Myriam, samen met zijn vrouw, naar haar studentenflat. Ze is nog maar achttien, het liefst zou hij haar continu willen bewaken, hij denkt er liever niet over na. Hij draait zich om naar zijn vrouw, ze is onherkenbaar onder een bende van haar en dekens. Zijn shirt is klamp van het zweet. Hij kust haar, stapt uit bed en loopt naar de badkamer. Daar vult hij zijn handen als een bedelaar met het koude water uit de kraan en spoelt zijn gezicht. Wat een heftige nachtmerrie, dat is lang geleden. Hij loopt naar benden en haalt de krant van de mat. De voorpagina schreeuwt. Er worden IS-vrouwen terug gehaald uit Nederland. Hij legt de krant op de keukentafel en maakt een kop thee voor zichzelf. Bij het eenzame keukenlicht gaat hij in onderbroek en shirt aan tafel wachten op zijn thee. Er worden IS-vrouwen terug gehaald naar Nederland. Dat is logischer. Hij legt de krant recht en begint te lezen. Voor hem zijn de woorden plaatjes. Dan hoort hij de stem van zijn dochter: “Voor zo’n lange dag ben je al vroeg op.” Versuft ziet hij zijn dochter de keuken in schuifelen. Hij hoopt niet dat hij haar wakker heeft gemaakt maar ze was al een uur klaarwakker, de zenuwen voor vandaag. De ketel fluit. Myriam hoeft geen thee want ze gaat zo weer slapen. Hij staat op, draait het gas dicht en schenkt een kop thee in. Ze kijkt naar de krant. “Pap, wat als je nooit uit Syrië had kunnen vluchten en ook een terrorist zou zijn geworden?” Ze schrikt van haar eigen vraag. Het zal haar slaap zijn, de puberteit of haar zenuwen voor de grote dag. Er valt een herkenbare, ongemakkelijke stilte. Het is de stilte van dit huis. Hij fronst, gaat zitten en slurpt een slok van zijn thee. Ze lijkt zich te verontschuldigen: “Ik zeg maar wat.” De stoom van de ketel vindt zich nog steeds een weg naar de afzuigkap. “Ik zie mijzelf niet als IS-vrouw.” Ze lacht, zijn gezicht trekt een warme glimlach, alsof op commando. Ontspanning. Hij heeft niets te vrezen. "Ga nog maar even lekker slapen.” Ze sluit haar ogen.

[lichting68]

Sinds 1,5 jaar wonen we in een onooglijk huis met zeer veel potentie. Gekocht om te gaan verbouwen. Middels deze blog wil ik de voortgang van deze verbouwing graag delen.

Een aanleunwoning met een 45m diepe tuin en separate garage in de groene tuin van Brabant gelegen.

Op Funda had ik de plattegrond van de begane grond gezien en was ik direct gecharmeerd van het huis. Daardoor was een bezichtiging meer een formaliteit. Ik keek niet hoe het nu was, maar wat ik ermee zou kunnen doen.

De begane grond hoeft alleen maar doorgebroken te worden vanuit de huidige keuken naar de slaapkamer 1 achter om bij binnenkomst tuingericht te kunnen gaan leven. Met de grote tuin op het zuiden is dat een daglichtfeest, het hele jaar door !

Het geluk van het huis was dat alles, maar dan ook alles zo gedateerd is, dat je het wel wíl vervangen. De aanschafprijs was er dan ook naar. Nadeel is dat je niet alleen cosmetisch gaat verbouwen, maar ook de onzichtbare delen van het huis moet vervangen. Dat doen we dan bij voorkeur zo duurzaam mogelijk.

Met de komst van de 14 zonnepanelen eind 2016 zijn we de duurzaamheidsweg 2.0 al ingeslagen. Duurzaamheid heeft ons inziens vooral te maken met groene stroom opwekken en zonder gas gaan leven. De tijd is ons al aan het inhalen omdat gasloos de norm is geworden sinds dit jaar.

Gelukkig staat de verbouwing gepland voor najaar 2019/voorjaar 2020 dus we hebben nog veel tijd om de juiste keuzes hierin te kunnen maken (en te kunnen sparen :-)) zodat ons huis straks energieneutraal zal zijn. Lastig blijft de keuze hoe met name de verwarming van het huis geregeld moet gaan worden. Iemand nog tips?

Energieneutraal betekent voor mij gezond en welzijnsverhogend leven. Dus zoveel mogelijk biologisch leven. Niet alleen vanuit de eigen moestuin maar ook met biologisch licht blijven leven. Gloeilicht dus.

Ook een grote wens in het ontwerp is om als er daglicht buiten is, geen kunstlicht nodig te hebben. En dat er niet alleen een lichtplan komt voor het kunstlicht, maar ook voor het daglicht. Een daglichtplan!

Omdat de buitenkant opnieuw ontworpen diende te worden, hebben we een architect ingeschakeld. Na wat verschillende architecten gesproken te hebben en prijzen ontvangen te hebben, zijn we uitgekomen bij een architect uit Haaren zelf. Rob Otten van OTTENVANECK ontwerpers. Hij heeft een ontwerp gemaakt waarbij onze wensen vertaald zijn. Het incourante huis moet een courante uitstraling krijgen en met de eigen plannen voor de binnenkant, moest ook rekening gehouden worden.

Sinds een paar weken zijn we de trotse eigenaar van een prachtig ontwerp. Rob Otten heeft een ogenschijnlijk eenvoudig ontwerp gemaakt wat nu bij de welstand ligt ter toetsing. Het mooie van het eenvoudige ontwerp is dat het helemaal niet eenvoudig is als je er goed naar kijkt. Vooral het grijze archetypische “huis” is met zijn smalle en hoge vorm anders dan gewone huizen terwijl het wel zo gewoon lijkt. Goed gelukt dus!

  De volgende keer ga ik verder in op het daglicht- en kunstlichtplan.

Zonnige groet,

Bart Froeling

  Vernieuwbouw woonhuis 1. Sinds 1,5 jaar wonen we in een onooglijk huis met zeer veel potentie. Gekocht om te gaan verbouwen.

[heerlijkehappen]

Francine Bij Bal Dadig

Francine Bij Bal Dadig

Voor de rubriek Francine bij ging ik voor het eerst naar een restaurant. Een leuk restaurant hier in de regio met een grappig concept: een gehaktballen restaurant! Natuurlijk heb ik hier zelf al regelmatig gegeten en bedacht mij daarom ook dat het een super leuk item zou zijn voor deze rubriek. Een kijkje in de keuken van Marieke en eens uitzoeken waar haar passie voor de gehaktbal vandaan komt. Dus daarom Francine bij Bal Dadig! https://youtu.be/mBDOpfkFl3w Het begin: Marieke groeit op in een echt ondernemers gezin. Hard werken maar wel genieten van een bourgondische levenswijze. Lekker eten met de familie aan lange tafels in Frankrijk en gewoon thuis. Tijd met elkaar rond de tafel doorbrengen en genieten van goed eten. Later trouwt Marieke met Willeke ook een echte horeca tijger. Willeke heeft zelf ook een restaurant in Woudrichem: Het Oude Raedhuys.

Opleiding: Vanuit de ondernemers gedachte van het gezin gaat Marieke studeren en niet aan een horeca school maar ze gaat economie studeren. Uiteindelijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan. De wens om een eigen restaurant te hebben krijgt vorm in het hoofd van Marieke. Ze wil graag een laagdrempelig, gezellig restaurant waar iedereen welkom is. Een plek waar iedereen een lekker hapje kan komen eten. Om deze droom waar te maken behaalt ze natuurlijk alle diploma's om een eigen horeca-zaak te kunnen runnen. En zo kan haar droom van start gaan.

De start van Bal-dadig: De hele opstart van Bal-dadig was een beetje zoeken naar wat bij haar persoonlijkheid en haar wensen paste. Eerst het zoeken naar de juiste locatie, dat was nog een hele uitdading. Ook het concept voor wat nu Bal-dadig is geworden moest onderzocht worden of dit wel hier in de regio zou passen. Om eens goed te kijken wat het allemaal zou kunnen zijn reisden de dames af naar New-York. Daar namen ze een kijkje bij de Meatball shop. Met genoeg inspiratie op zak terug gekomen in Nederland kwam een mooi pand vrij in het hartje van Woudrichem. Daar moest Bal-dadig komen! Wel wilde Marieke toegankelijk zijn voor iedereen zodoende staan er op de kaart dus ook nog wat andere heerlijke bistrogerechtjes. De Ballen: Wanneer ik Marieke vraag naar haar kook-achtergrond blijkt dat ze een echte selfmade chef is. Met veel testen en proeven en koken heeft zij zich het koksvak aangeleerd. Natuurlijk ondersteund door de chefs in haar vrouw's restaurant en andere chefs uit de regio die maar wat graag klaarstaan met raad en daad. In het begin werd elke bal met de hand gedraaid en gemaakt. Ruim 100 kilo gehakt per week rolde door de handen van de dames. Op zoek naar de perfecte bal met het juiste recept. Na heel wat testen en draaien bleek dat het handmatig draaien van de ballen teveel kwaliteits verschil gaf. De ene rolt toch net weer iets anders dan de andere.... En ook konden de handen wel wat rust gebruiken.

De perfecte bal: Om er zeker van te zijn dat elke bal nèt zo lekker smaakt en mooi gerold is als elke andere bal ging Marieke op zoek naar een oplossing. Deze vond zij in een samenwerking met La Boucherie in Made. Een slagerij voor de betere restaurants. Deze zijn in het bezit van een prachtige machine die de ballen maakt. Marieke bespreekt met de slager welke soorten vlees zij wil hebben voor de ballen en met welke receptuur. Zo worden er alleen maar verse producten en kruiden gebruikt om de kwaliteit van de ballen te waarborgen. En zo heeft ze dus haar eigen unieke ballen met eigen receptuur die vers voor haar gemaakt worden. En heb je geen zin in een bal maar een burger? Dat kan: ze "slaan" de bal gewoon plat tot een heerlijke juicy burger! De locatie: Het restaurant ligt in het oude stadshart van Woudrichem. Sommige mensen kunnen het wel van tv herkennen want Dokter Simon werd opgenomen in dit stadje. Ommuurd door prachtige stadswallen is het alleen daarom al een bezoekje waard. Met de pont kun je een uitstapje maken naar Slot Loevestein en door de regio zijn er fantastische fietsroutes. Niets lekkerder dan daarna op het terras te gaan zitten met een koud drankje en een lekkere bal. Zo krijgen ze regelmatig reserveringen van mensen uit Amsterdam of nog verder uit de buurt weg om nu juist hier een lekker balletje te komen eten.

Activiteiten: Zo veelzijdig als Marieke zelf is, zo veelzijdig is ook het aanbod wat Bal-dadig haar klanten te bieden heeft. Zo kunnen er work-shops ballen draaien gedaan worden. Ook is de ballen-tocht in het leven geroepen, een prachtige tocht door de regio in een echte tuk-tuk. Verder kun je een apart gedeelte van het restaurant afhuren voor een gezellige borrel of zelfs een Ballen-Bruiloft. Alles in een gezellige ambiance en ongedwongen sfeer. Het restaurant is aangekleed in huiselijke sfeer en is het net of je bij iemand de woonkamer binnen komt lopen. Zo staat Daniëlle Lievaart medewerkster van het eerste uur voor je klaar om je een leuk tafeltje te geven.

Francine bij Bal Dadig Al met al was deze Francine bij Bal Dadig  zeker de moeite waard. Wanneer je zelf een keer in de buurt bent moet je er zeker eens een hapje gaan eten! Kinderen zijn meer dan welkom en kunnen een heerlijk ijsje mèt een leuk cadeautje verwachten wat ze zelf mogen uitzoeken in de grote ijzeren kast. Zoals de groet op de deur zegt: Tot ziens en de Ballen! Bal-dadig Hoogstraat 19A Woudrichem De keuken is geopend van donderdag vanaf 17:00, vrijdag t/m zondag van 12:00 tot 20:00 reserveren kan natuurlijk op 0183-851955 / info@bal-dadig.nl

      Read the full article

[lilwebboi-blog]

RIOOL ONTSTOPPEN WASSENAAR

RIOOL VERSTOPPING DOOR VUILE DAKGOOT

Vuile dakgoot, Riool verstopping Wassenaar

Waarom is het noodzakelijk om uw dakgoten schoon te maken? Bel:070-2092-510

De dakgoten rond uw woning zijn aangebracht om het regenwater af te voeren zodat uw huis en erf niet beschadigd. In veel gevallen zijn de regenpijpen, welke aangesloten zijn op de dakgoot, aangesloten op uw riool. Wanneer de dakgoot is vervuild dan is dit door ophoping van vuil zoals bladeren, takken, mos aangroei, vogelpoep en ander opvliegend vuil. Staat uw woning in de buurt van hoge bomen dan moet u extra alert zijn op uw dakgoot. Vuil zal met de regen meespoelen het riool in.

Onze diensten:

Riool renovatie Wassenaar

Afvoer verstopt Wassenaar

Verstopte afvoer Wassenaar

Afvoer keuken verstopt Wassenaar

Verstopte keuken afvoer Wassenaar

Wc verstopt Wassenaar

Verstopte wc Wassenaar

Toilet verstopt Wassenaar

Verstopte toilet Wassenaar

Wc ontstoppen Wassenaar

Wanneer bladeren of een takje in de regenpijp blijft steken dan kan daar een verstopping van de regenpijp ontstaan. Stroomt het vuil verder dan kan een riool verstopping het gevolg zijn. Regelmatig uw dakgoten reinigen verlengt de levensduur van uw woning en voorkomt een riool verstopping.

Huiszwam

Naast een riool verstopping is de kans op lekkage tot in uw woning groot. Een verstopping van uw dakgoot kan er voor zorgen dat deze overloopt. Het regenwater gaat een andere weg zoeken en verdwijnt tussen de muren. Wanneer u houten vloerbalken heeft zoals veel huizen in Wassenaar kan er huiszwam ontstaan. Een muur droogt in zijn algemeenheid erg langzaam. Wanneer er met enige regelmaat regen valt in uw verstopte dakgoot, zullen de muren van uw woning langdurig vochtig blijven. Als een houten vloerbalk in deze vochtige muur is opgelegd blijft de balkkop langdurig vochtig en gaat schimmelen, er ontstaat dan huiszwam. Bel ons op 070-2092-510

Zoutuitbloei en mosgroei

Een schone dakgoot kan ook overlopen! Dit ontstaat wanneer er een riool verstopping is in het gedeelte waar de regenpijp op afwatert. De rioolverstopping houdt het regenwater tegen en het water zal teruglopen tot in de dakgoot. Ook kan het water ergens halverwege op een koppeling in de regenpijp gaan lekken. Dit heeft leksporen, zoutuitbloei en mosgroei op het metselwerk van uw gevel tot gevolg.

Wanneer is mijn dakgoot aan onderhoud toe?

Hoe weet ik of mijn dakgoot aan onderhoud toe is?

Riool Wassenaar heeft voor alle duidelijkheid een lijstje gemaakt van de zaken waarop u zou moeten letten. Veel meer muggen dan normaal zou kunnen betekenen dat er water stilstaat in uw dakgoot. Groet er gras, onkruid of zelfs hele planten boven uw goot uit, dan moet de dakgoot snel worden gereinigd. Komt het regenwater bij grote regenbuien over de rand of stroomt het langs uw muren naar beneden, dan kan dit duiden op een riool verstopping.

Indien meneen houten betimmering om uw dakgoot gemaakt heeft, kan er altijd afbladderende verf stukjes op schade aan en dakgoot of een riool verstopping veroorzaken.

Verzuring beschadigt zinken dakgoot

Veel panden in Wassenaar hebben van oorsprong en vanwege hun authentieke karakter veelal zinken dakgoten. Vuil in een zinken goot kan deze beschadigen. Vuil zorgt voor verzuring waardoor het zink of de soldeernaden aangetast worden. Een dakgoot kan dan scheuren, afbreken en gaan doorhangen.

Voorkom een riool verstopping en verdere schade aan uw woning en reinig uw dakgoten tijdig. Heeft u een riool verstopping en/of regenpijp verstopping ben dan met Riool Wassenaar. Wij lossen het probleem dezelfde dag op.

Specialist op het gebied van Riool ontstoppen Wassenaar. Bel 070-2092510

[zusterwendeline-blog]

Eindelijk koffie

De wekker gaat. 5.45 uur. Mijn lijf doet pijn. Het is mijn vijfde dienst in de rij. De laatste. Wat verlang ik naar wat vrije tijd. De afgelopen dagen waren heftig. Een structureel matige personele bezetting zorgt ervoor dat je nog harder loopt dan dat je normaal gesproken al doet.

Ik hoop van harte dat we vandaag ‘goed’ staan. In ieder geval voldoende gediplomeerd personeel zodat ik niet weer  twee of drie woningen medicatie moet delen.

Een uur later zit ik met een dampende kop koffie op het kantoor. Een blik op het planbord leert me dat ik vandaag twee woningen medicatie moet delen. Een collega heeft zich ziek gemeld. Vanmiddag wordt het schuiven met de bezetting, het is niet anders. Ze verontschuldigd zich op de ‘what’s app’ met een sorry, sorry en nog een sorry. Eigenlijk is het zot dat we de druk voelen om jezelf te verontschuldigen bij een ziekmelding. Mijn collega’s druppelen één voor één binnen. “ik ben zo moe”, “het is mijn zoveelste dienst deze week, ik werk alleen op papier 28 uur” zijn opmerkingen waarmee we de dag beginnen. Na een stevige kop koffie en de overdracht zijn we al ons leed vergeten en gaan we naar de woningen.

Op de woning tref ik 2 van de 6 bewoners in dunnen nachtjapon en op blote voeten in de gang aan. Eén incontinentiebroek hangt verdacht laag, de ander heeft een grote vlek op haar nachtjapon. ‘’Wie eerst?” vraag ik mijzelf af. Na een seconde nadenken besluit ik om de dame met haar laag hangende incontinentiebroek alvast een kop thee op haar kamer te geven. De andere dame neem ik daarna mee naar de badkamer, om als snel te constateren dat een douche meer dan nodig is. Na 45 minuten zitten beide dames tevreden aan de ontbijttafel. Daarna volgen nog 2 dames die beide met hulp van een collega volledig op bed worden verzorgd. Na de ochtendzorg blijven ze even liggen omdat de ochtendzorg hen veel energie kost. Mijn collega biedt aan om ze alvast ontbijt op bed te geven. Daar zeg ik geen ‘nee’ tegen.

“Four down, two to go” grinnik ik in mijzelf. En wat voor tweetal. Deze heren laten zich niet zomaar verzorgen. Meneer Luttikhuizen weigert vandaag om uit bed te komen en ligt te trappen met zijn benen in bed om mij weg te jagen. “Goed, die heeft eerst koffie nodig” mompel ik in mijzelf. Op een nijdig ‘wegwezen’ van meneer draai ik mij om en loop ik weg. Onderweg naar de keuken kom ik Freek tegen. “Dag Freek” groet ik hem, ik krijg een grom als begroeting terug.  Freek is een ‘beer van een vent’. Helaas begrijpt het team Freek zijn gedrag niet goed en kunnen wij hem haast niet verzorgen. Een enkele keer lukt het. Op verschillende momenten van de dag bieden we hem zorg aan. Niet veel later loop ik terug met een flinke kop koffie en boterham naar meneer Luttikhuizen. Als ik langs het toilet loop hoor ik een “Joehoe!” uit de toiletruimte komen. Door een kier van de deur zie ik mevrouw Visser tobben met haar broek. “ik kom er aan hoor, even ontbijt wegbrengen” zeg ik tegen haar. Zachtjes klop ik op de deur van meneer Luttikhuizen, meneer zit op de rand van zijn bed en kijkt op. “Wat fijn, een ontbijt. Dank u zuster.” Meneer Luttikhuizen, die zojuist nog erg boos was, glimlacht dankbaar. Ik wens hem ‘eet smakelijk’ en help daarna mevrouw Visser in de toiletruimte.

Een vluchtige blik op mijn pieper leert mij dat het tegen tienen loopt, tijd om de dames die nog op bed liggen te rusten eruit te halen met de passieve tillift. Als ze in de rolstoel zitten schik ik hun kleding, kam ik de haren bij de dames en geef ze beide nog een lekker luchtje en een lippenstiftje op.

10:30 uur. Iedereen is verzorgd, heeft ontbijt op en is uit bed. Nu kan ik eindelijk zelf even een kopje koffie drinken. Het opruimen van de was en het opschudden van de bedden komt straks wel. Uit de keukenkast pak ik de grootste mok die ik kan vinden en schenk hem vol met dampende verse koffie. Met een zucht plof ik op een stoel naast mevrouw Visser en mevrouw Derks. “Zo, eindelijk koffie zuster?” mevrouw Derks geeft mij een klopje op mijn been. Ik heb mijn eerste slok koffie nog niet doorgeslikt of de partner van een van de bewoners staat binnen in de woning. Hoofdschuddend kijkt hij mij aan en richt zich dan tot mevrouw Visser en mevrouw Derks “Die zusters van tegenwoordig nemen alle tijd om koffie te drinken, wat moeten wij daar nu toch van denken….”

Mevrouw Derks perst haar lippen tot een streep en kijk strak voor zich uit. Mevrouw Visser zucht een keer. Ik voel mij gesteund door de woordeloze reactie van deze twee vrouwen.

[grolaff]

Stomme buitenwereld

Het is zondagochtend en inmiddels is mijn ingrijpende gebeurtenis (hartinfarct) twee weken geleden en het gaat lichamelijk goed. Omdat het goed gaat hebben mijn dochter en man hun activiteiten (in overleg hoor) weer opgepakt en zijn ‘s morgens vroeg vertrokken naar de manege en naar het zeilen.

Rustig

Nu kan ik rustig mijn gang gaan en dat doe ik ook. Ik douche, ontbijt en ga lekker op de bank zitten om een tijdschrift te gaan lezen. Heerlijk, want het duurde even voor ik dit weer kon, mij concentreren op een artikel en ben blij dat dit nu weer gaat. Lezen met een lekker kopje cappuccino  bedenk ik mij en ik loop naar de keuken om het klaar te maken.

Waterkan

Op mijn aanrecht staat een waterkan waar ik mijn vochtgebruik in over kan gooien want ik heb een vochtbeperking van 1 1/2 liter water per dag. Ik gooi water in mijn beker en in de kan en zie dat deze al aardig gevuld raak en op dat moment knapt er iets in mij.

Overstroming van emoties

Ik wordt overvallen door allerlei emoties; intens verdriet en boosheid en ga met een dekentje in een hoekje van de kamer zitten waar niemand mij van buitenaf kan zien. Ik laat alle tranen komen en verstop mij nog verder. Ik voel mij zo zielig en vind het niet eerlijk dat anderen op deze dag mogen genieten van het heerlijke weer (en op het moment dat ik dit schrijf voel ik deze emoties bijna weer) en heb zoveel behoefte aan die arm om mij heen en omdat die er op dat moment niet is zak ik nog even dieper in mijn verdriet en boosheid. Ik zou wel willen stampen en schreeuwen.

90 seconden

En op dat moment, onder mijn dekentje, besef ik dat ik geleerd heb dat pure emoties maar 90 seconden duren en dat je na deze tijd ervoor kiest om ze te behouden of een andere keuze te maken. Ik weet het wel, maar ik kies ervoor om ze toch nog even te houden, maar ze zwakken af en zit nog even te mijmeren. Hoe komt dat nu dat juist op dit moment die emoties boven komen, nu er niemand is.

sterk zijn

Ja ik wil sterk zijn, ik wil verder gaan, maar realiseer mij ook dat het uiten van deze emoties een doel heeft. Het lucht op en het is toch niet niks wat er allemaal gebeurd is en ik mag verdrietig en boos zijn. Maar waarom doe ik dat niet als de anderen thuis zijn of bij een vriendin?

niet willen kwetsen

Ook daar kom ik achter. Alle mensen in de omgeving zijn zo geschrokken van deze gebeurtenis en zijn beschermend naar jou en doen dit zo liefdevol dat je ze niet weer wil kwetsen en dan krop je sommige emoties op en dat gaat niet, die komen steeds meer aan de oppervlakte te liggen. Maar als je ze niet uit gaan ze problemen opleveren. Problemen in je gedrag, je herstel enzovoorts.

Je hart luchten

Dus ontstaat er een nieuw idee. Zou ik vrouwen kunnen helpen om in deze rol te stappen van die beschermende arm zodat ze hun hart kunnen luchten, hun emoties kunnen laten gaan, mogen stampen en schreeuwen zonder hun naaste omgeving hiermee te belasten? antwoorden kan ik ze niet geven, maar ik weet zeker dat ze opgelucht en bevrijd van hun emoties weer naar huis kunnen gaan en weer verder kunnen gaan met hun leven.

Cappuccino 

Ik kruip onder mijn dekentje vandaan en na het ontstaan van dit idee besluit ik mijn houding te veranderen, diep te zuchten en besluit om ook vandaag van mijn dag te gaan genieten. Ik maak dus een overheerlijke cappuccino en ga heerlijk lezen en besluit daarna een mooie wandeling in het park te maken. Immers de zon schijnt voor ons allemaal.

Uitvoering

De uitvoering komt er aan. Wil je meer weten neem dan persoonlijk contact op of schrijf je in voor deze nieuwsbrieven via mijn website.

Hartelijke groet,

Gerda Rolaff

Rolaff Coaching & Training

[my-pride-and-joy-blog1]

Scheuren is zeuren (Cup-a-Soup)

Beste Cup-a-Soup/Unilever, Al sedert jaar en dag ben ik tevreden - soms met wat hobbels, dat moet ik erbij vermelden - klant van jullie bedrijf en jullie product(en); dat ik bijna elke dag wel een zakje - als het al geen pakje is - Cup-a-Soup eet/drink, dat illustreert dat wel. Wat betreft jullie bedrijfs- en productveranderingen heb ik zodoende (lees: door de inmiddels zeer lange duur van mijn Cup-a-Soupklandizie) ook veel meegemaakt. Al jullie verschillende reclames - ik heb ze gezien! - de grote receptveranderingen van 2009 - kent u het nog, dat “ik-kies-bewust-logo”? - en de nog vrij nieuwe - twee jaar oud nu ongeveer? - openscheursneetjes in de zakjes; elke keer was ik er - zoals eerder vermeld, niet altijd even enthousiast - bij! Die laatste verandering is eigenlijk meteen waar deze “klacht” - dit is zeker geen “vraag” en ook geen “compliment” - over gaat. Toen ik, ongeveer een half uur voordat ik met het schrijven van dit epistel begon, een lekker zakje “Cup-a-Soup Franse ui” wilde nemen, werd ik namelijk opeens onaangenaam verrast: het zakje dat ik in mijn kop leeg wilde gieten, had geen scheurrandje! (zie foto) Mijn eerste reactie op dit ietwat ongebruikelijke dagelijkse gegeven, bestond in eerste instantie louter uit een kort moment van stilte en verbijstering. Ik wist namelijk niet wat ik zag en ja, probeer dan maar eens je gevoel meteen onder woorden te brengen! Niet snel na deze stilte - die toch zeker tien seconden geduurd heeft - hief ik, in een door machteloosheid aangewakkerde frustratie mijn handen ter hemelen, terwijl ik de woorden “et tu, Cup-a-Soup?!” luidkeels mijn keuken in brulde. Momenten van frustratie worden, vaak overigens pas na enige tijd, gelukkig meestal afgewisseld, of soms zelfs ingewisseld, door of voor momenten van realisatie of rationalisatie. Zo ook in mijn geval. Ik had op dat punt immers gewoon nog twee opties! Namelijk 1) een ander zakje pakken, of 2) het zakje dat ik al had op een andere manier open maken. Lui als ik was - en nog steeds ben, laten we niet vergeten dat alles wat ik hier vertel mij minder dan een uur geleden overkwam - besloot ik voor optie 1 te gaan. Toen ik echter, ik had al zo'n vermoeden, bij mijn “voorraad” - aangezien ik zoveel Cup-a-Soup tot me neem, sla ik altijd erg groot in - Cup-a-Soup kwam, zag ik echter dat het zakje dat ik vasthield, zowaar het laatste zakje was. Optie 2 dan maar, dacht ik, zo bleek het al snel, iets te optimistisch. Want God-alle-Jezus - ik kan mij even niet anders uitdrukken - wat een onpenetreerbaar fort is zo'n zakje. Open scheuren? Niet te doen. Open trekken? Evenmin. Open knippen of snijden? Tja, dat was ongetwijfeld gelukt. Aangezien ik alle scharen in mijn huis echter weggegooid heb op de dag dat jullie de het scheurrandje invoerden, en ik in van de de begeleider van mijn begeleid-wonen project geen scherpe voorwerpen in huis mag hebben (ja, ik lijd aan een aantal psychische kwalen), behoorde dat echter niet tot de mogelijkheden. Mijn zakje door iemand anders laten openmaken behoorde daar evenmin toe. Niet alleen ben ik namelijk tot zes uur alleen thuis, ook ben ik op het moment slechts rolstoel-mobiel (ongelukje gehad), dus ik kan mijn bovenwoning niet uit. De persoonlijke tragedie (honger en routineverstoring) waar ik door dit ongeval mee gemoeid ben geraakt even achterwege latend, wil ik jullie in dezen dus vooral meedelen dat er in jullie fabriek misschien soms dus nog wel het een en ander misgaat, in ieder geval als het gaat om het maken van de scheursneetjes in de zakjes. Met dit bondige berichtje wilde ik jullie hier louter op attenderen. Dat mijn dagritme - voor vandaag dan - verpest is, wil namelijk niet zeggen dat dat voor anderen in de toekomst ook hoeft te gebeuren. Ik hoop zodoende dus dat jullie wat aan dit bericht hebben. Met vriendelijke groet, Floris Hessing, Consument  

[josephignatz]

Nummer Onbekend, Joseph Ignatz (2019)

https://open.spotify.com/artist/35F1ICXuZUYL9wTZDafdT0?si=abUDoCHoQE6Y-Wu-Lsn6EA

‘Nummer Onbekend’, het vierde nummer van het titelloze debuutalbum ‘Joseph Ignatz’ gaat over de twijfel over het wel of niet opnemen van de mobiele telefoon als er gebeld wordt met een afgeschermd nummer.

Uitleg Songtekst, Deel 1:

Dat het mijn laatste avond als ingezetene van de gemeente Kerkrade werd had ik ook niet verwacht toen ik mijn goddelijk, prachtige, halve Labrador aanlijnde voor een stevige (vroeg -) avondwandeling. Altijd dezelfde route. Ik stak voor mijn driehoog-woning de weg over, tussen de afvalcontainers door, grasveldje over en dan de kop naar links, rechts en nog een keer naar links en oversteken. De Dominiale Mijnweg. Vlak voordat ik mijn goddelijk, prachtige, halve Labrador aanlijnde opende mijn onderbuurman Bernd zijn deur van zijn appartement.

‘Joseph, heb je het al gezien?’, vroeg hij.

‘Nee Bernd, ik heb het nog niet gezien,’ zei ik, hopende dat het gesprek niet te lang zou duren.

‘Die rode Alfa Romeo hier voor de deur,’ zei Bernd.

‘Goh, ik heb toen ik aankwam wel een rode auto zien staan. Van merken heb ik niet zo veel verstand,’ zei ik.

Achter hem liet zijn vrouw, Peggy, een blauwe theepot uit haar handen vallen. Ze zei ‘wauw’. Bernd kreeg er ogenschijnlijk niets van mee. Kort keek Peggy onze kant op. Ik knikte vriendelijk. Ze keek alsof ze frontaal in botsing was gekomen met een lantaarnpaal.

‘Die meid van hier boven heeft er ene,’ zei Bernd en Peggy liep de keuken in.

‘Oh, leuk voor haar,’ zei ik.

‘Die van die Alfa Romeo. Heb je hem al gezien?’

‘Niet dat ik weet.’

Ik was net buiten en toen kwam puppy Floris aangerend. Mijn goddelijk, prachtige, halve Labrador reageerde, zoals altijd, enthousiast, en ze sprong puppy Floris ondersteboven. Ik maakte haar los en ze rende achter puppy Floris aan die terug rende naar haar bazin. De bazin, laat ik haar de titel Herma geven, liep verderop in de straat, zwaaide en kwam onze kant opgelopen. Puppy Floris is al lang geen echte pup meer, maar toen ik puppy Floris en Herma voor het eerst tegenkwam had Herma het de hele tijd over puppy Floris. Herma noemde hem Floris. Ik noemde hem puppy Floris.

‘Oh ze zijn toch zulke goede vriendjes,’ zei Herma tegen mij.

‘Zeg, ben je morgenochtend thuis? Ik heb tijd,’ zei ik.

‘Nee, het gaat niet meer Joseph. Hij vermoedt iets,’ zei Herma.

Ik riep mijn goddelijk, prachtige, halve Labrador en ik lijnde haar aan.

‘Sorry Herma, ik ga een lange wandeling maken en daarna moet ik nog wat dingen doen. Ik heb niet zo veel tijd,’ zei ik.

‘Kom Floris,’ en ze liep weer terug.

Herma maakte geen lange wandelingen.

‘Rijmen op haar naam kan ik beter niet doen in het bijzijn van haar man. Herma zelf heeft daar niet zo’n probleem mee, maar ja, ze moet toch altijd wel om mij lachen. Dat dan weer wel,’ dacht ik en ik stak de Dominiale Mijnweg over.

Bij de stoplichten, de weg naar de Plus in Bleijerheide, kwam ik hondje Carlos en zijn bazin tegen. Ze zag me, het stoplicht stond op groen, maar ze stak niet over omdat ze even met mij wilde praten.

‘Carlos heeft nog altijd last van zijn oortje. Ik ben voor de zoveelste keer bij de dierenarts geweest en heb nu een nieuw zalfje meegekregen. Volgens de dierenarts zou dit zalfje echt moeten helpen. Het is wat sterker dan de vorige zalfjes. Als dit niet helpt heb ik echt een probleem. Dan weet hij het ook niet meer,’ zei ze.

‘En opereren.’

‘Nee, dat is geen optie. Het schijnt vrij gevaarlijk te zijn om de oren te opereren. Ook omdat het in het oor zit. Het risico is te groot dat het nog slechter zal gaan.’

‘Wodkaatje?’

Ze liep door. Carlos met zijn neus over de stoep. In de richting van de Plus in Bleijerheide.

Ik liep door. De Dominiale Mijnweg af. Helemaal rechtdoor. Tot de rotonde. Die stak ik dan over. Het trapje naar beneden. Mijn goddelijk, prachtige, halve Labrador liet ik los. Daaronder. Daar was een slootje. En weg was ze.

Ik dacht net aan Herma’s rode bankstel, in de woonkamer, aan de voorkant, het raam, de gesloten luxaflex en haar verschrikkelijke bruine, massieve, stenen tafel voor de koffie, hapjes en drankjes die voor het bankstel stond, toen mijn mobiele telefoon over ging. Herma had mij verteld dat haar man, laat ik hem de titel Wilco geven, hij had een drukke baan, deed iets in computers, elke avond, na het avondeten, zijn blote, stinkende voeten op de tafel liet rusten. Wilco had nogal last van zweetvoeten, deels veroorzaakt door een champignon-allergie, maar hij was gek op champignons en at ze het liefst elke dag. Ik keek op de display. Het was een Nummer Onbekend. Ik nam op.

‘Hallo met mij,’ en ik herkende de stem.

Het was mijn huisbaas.

‘Ik ben het zat. Ik heb wat mannetjes geregeld en jij hebt een probleem,’ zei hij.

Ik verbrak de verbinding.

Denkend aan allerlei soorten mannetjes liep ik verder.

Ik zat op mijn stoffen, bruine, drie-zit en mijn goddelijk, prachtige, halve Labrador, lag met haar kopje op mijn schoot. Ik rookte een dikke. Een blik Hollandia in mijn linker. Een blonde dame van SBS6 stelde mij een vraag.

‘Wie is toch die voormalige zwarte voetballer die ook reggae liedjes zong?’

Het duurde even voordat ik er doorkwam. Maar, ik had geluk. Ik kon vijftig Euro verdienen.

‘James Bond,’ en ik hoorde mijn stem op SBS6.

Ik hing op.

‘Kom meisje, we gaan maar weer eens verhuizen,’ zei ik tegen mijn goddelijk, prachtige, halve Labrador.

Ik klom op mijn witte tafel, hurkte en kakte een harde keutel.

‘Het kaartje, niet vergeten,’ zei ik en ik stak een door mij geschreven wit kaartje in de harde keutel.

‘Aan de mannetjes. Ik ben even weg. De groeten, 007.’

Met vriendelijke groet, Joseph.

[wolferienblog]

De Week van de Wolf. Een wekelijkse korte samenvatting van mijn bruisende leven. Al mijn avonturen heel kort op een rijtje. Speciaal voor jullie. Alsjeblieft.

maandag

Onder het mom “meer bewegen-minder vreten” ga ik wandelen. Op twintig minuten van ons huis bevindt zich het Kristalbad, een waterzuiveringsgebied tussen Enschede en Hengelo waar je heerlijk kunt uitwaaien. Norris mee, Midas mee (in de kinderwagen) en gaan! Hoewel ik binnen no time behoorlijk loop te hijgen, de jas en de sjaal al lang uit heb want ik zweet me helemaal dood (conditie van een badkamertegeltje) is het wel heel erg lekker om er gewoon even uit te zijn! Norris geniet ook optimaal! Dit is voor herhaling vatbaar…

‘s Avonds komt de dakdekker langs om te kijken waarom wij waterschade in de keuken hebben. Een snelle inspectie op het dak geeft al snel meer duidelijkheid. Dikke vette ellende, laten we het daar maar op houden. Hopelijk wordt dit snel opgelost want ik heb nu iedere keer dat het hele dak van de keuken zo  naar beneden kan storten. Doemdenken is nou eenmaal mijn hobby. Maar als je dan toch op het dak staat, dan kun je ook maar net zo goed even naar de hele wereld meters onder je zwaaien!  Helemaal niet eng, zolang je maar bij je sterke vader in de armen kan zitten! Held!

dinsdag

Ei-de-lijk! Na bijna drie weken zonder auto zijn we eindelijk weer mobiel! David heeft een pracht van een Saab gevonden en gekocht en nu zijn wij dus Saab-rijders. Volgens David is hij een geboren Saab-rijder en onderweg groet hij zijn Saab-broeders. Ieder zo zijn ding natuurlijk, maar ik ben blij voor hem dat hij blij is. En ik ben blij dat ik met slecht weer niet meer lopend naar de winkel hoef.

Rijd jij in een Saab en zie je een bebaarde man in een Saab enthousiast naar je zwaaien? Dikke kans dat dat dan mijn man is. Zwaai even terug. Vindt hij leuk!

woensdag

We mogen naar de stembussen! Om kwart over acht kleur ik het rondje voor de naam van Meneer Pechtold rood terwijl David in het stemhokje naast mij ook binnen de lijntjes kleurt.Daarna brengt David Boaz naar school en ga ik weer richting het Kristalbad voor een rondje frisse lucht. Bij het Kristalbad staan twee uitkijktorens, die we vandaag besluiten te beklimmen. Ik sleur Midas de hoge wenteltrap op en Norris,die niet achter wil blijven, klimt achter ons aan. Boven valt het uitzicht behoorlijk tegen. Ik zie de ijsbaan, het stadion van FC Twente, het spoor en de drukke straat en verder een plat, grijs, saai landschap. Daarbij helpt de hoogtevrees die ineens keihard binnenkomt ook niet erg om van het uitzicht te genieten! Met knikkende knieën gaan we weer naar beneden. Dit nooit weer! Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Ik haal Boaz van school en samen rijden (jeuj) we naar het zwembad voor weer een rondje zwemles. Als we daarna thuis komen, gaan we genieten van de zon. Halleluja wat is het lekker weer!

donderdag

Boaz gaat met zijn klas naar de kinderboerderij en ik mag (en kan!) meerijden. Met drie kleuters op de achterbank en Midas naast me, gaan we onderweg naar ‘t Weusthag. In verband met de vogelgriep, kunnen we niet alle dieren aaien maar speciaal voor ons worden er een paar konijnen en cavia’s uit de hokken gehaald en komt er ook nog een prachtig lammetje naar buiten die bijna doodgeknuffeld wordt door de kinderen!

Ik kom er wel weer achter dat mijn kind de allergrootste verzamelaar van de wereld is. Zelfs tijdens een uitje met de klas moet hij nog iedere dennenappel die hij tegen komt oppakken en meenemen. Love him!

Midas had geluk dat ik hem niet alleen in huis kon laten en dat hij dus mee moest. Hij kan bijna niet wachten tot hij naar school gaat. Hij wil ook zo graag met Boaz mee ‘s morgens, en hij wil zo graag spelen met de andere kindjes. Zo’n middagje op pad met de grote kindjes is, ondanks dat het misschien op de foto anders oogt, echt heel erg gaaf voor hem!

Als we ‘s middags weer thuis komen zijn David en een collega van hem druk bezig ons terrasje te betegelen. Om te vieren dat dit terras nu recht ligt en omdat het, volgens de kenners, voorlopig de laatste mooie lentedag is, gaan we bbqen met vrienden! Ik denk wel eens dat de herfst mijn favoriete seizoen is, maar zodra ik, na een lange winter, die eerste warme zonnestralen weer voel weet ik dat de zomer toch mijn allerliefste lieveling is!

vrijdag

Sinds een dag of tien neem ik ‘s avonds mijn telefoon niet meer mee naar boven. Ik leg hem beneden achter de lader en duik met een dik boek het bed in. Ik slaap zoveel beter nu ik ‘s nachts niet meer in de verleiding kom om iedere twee seconden te gaan kijken of er nog iets nieuws wordt gemeld op het wereld wijde web, of wanneer ik tot diep in de nacht lig te netflixen! Met een bende energie word ik dan ook wakker, stuur Boaz naar school en ga aan de grote schoonmaak. Tussen de middag haal ik Boaz en een vriendinnetje uit school en niet veel later komt mijn vriendin met haar twee zoontjes ook langs voor een kopje thee en heel veel gezelligheid. Ik krijg een prachtige bos bloemen van haar. Ik ben dol op een bosje tulpen en ranonkels zijn my all time favorite bloempjes, maar zo’n ruig samengesteld boeket, daar kan ik toch zo gelukkig van worden! Als alle gasten weer naar huis zijn, gaan Boaz, Midas en ik weer wandelen. Ik ben even bang dat we alle drie inclusief hond kletsnat geregend zullen worden, maar gelukkig valt het mee en valt er geen regen! Natuurlijk wil Boaz wel in de toren klimmen. Ik vertel hem, dat hij best alleen mag gaan maar dat ik niet mee ga. Dat ik al eerder ben geweest en dat ik het heel eng vind. Hij gelooft niet dat ik er al eerder ben geweest en lacht me een beetje uit terwijl hij naar boven klimt. Ik vertel hem dat, helemaal bovenaan, een rood slotje met een hartje erop aan een spijl vast zit. Boaz klimt naar boven, zoekt het hartje, vind het hartje en komt dan heel snel weer naar beneden. “Ik geloof nu wel dat je ook naar boven bent geweest, en dat je het eng vond. Ik vond het óók eng!” Kind van zijn moeder.

zaterdag

We hebben aan het einde van de dag afgesproken bij mijn ouders en daar afgesproken dat we even met Boaz gaan oefenen op de fiets. Hij wil namelijk nog steeds niet fietsen. Hij heeft er gewoon geen zin in. Hij is een keertje gevallen van zijn fiets en sindsdien heeft hij er echt 0,0 interesse voor. Maar vandaag begint hij er uit zichzelf weer over. We gaan eerst een rondje door de tuin en later een rondje op de parkeerplaats vlakbij het huis van mijn ouders en, I kid you not, dat kind fietst binnen een half uur oefenen zo weg. Helemaal alleen, met volle vaart vooruit! Ik ben zo super trots op hem! En hij ook, op zichzelf. Dat kind straalt!

zondag

David moet al vroeg in de ochtend weg en neemt Boaz mee. Midas en ik doen wat dingen, kijken een filmpje, eten een broodje en dan breng ik hem naar bed. Ik ga ook naar bed om nog even wat te lezen en dan…. val ik in slaap. Ik schrik om kwart over twaalf wakker, bel in paniek David op dat hij nú in huis moet komen want in mijn hoofd moet ik binnen een uur in Enschede zijn voor een workshop Foodstyling & Fotografie van Bloggerscafé Oost.  (deze Facebookpagina is een aanrader om te volgen voor iedere blogger, influencer, contentschrijver en social media beginneling, maar ook voor iedereen met een eigen bedrijf of website of webwinkel of wat dan ook uit het Oosten van Nederland!) 

Het duurt even voor het tot mij door dringt dat ik daar niet om 1 uur moet zijn, maar om 3 uur. Adem in, adem uit. Paniek om niets. Pas anderhalf uur later rijd ik richting Enschede en net vóór drie loop ik Etn Saladebar binnen waar de eerste workshopdeelnemers al zijn. Tijdens de workshop, gegeven door Food Love and Happiness‘ Danielle, krijgen we enorm veel tips en trucs te horen om onze foto’s nog mooier te maken. Een geweldig boeiende middag waar binnenkort natuurlijk een blog over verschijnt! Na de workshop en nog flink hebben bijgekletst, rijd ik naar mijn schoonzusje om Boaz op te halen en vervolgens rijden we naar huis. We smullen nog even samen van het lekkers uit de goodybag en dan, als de kindjes slapen, gaan David en ik nog even samen bank hangen!

Ik heb deze week 26 kilometer gewandeld. Dat is 26 kilometer meer dan dat ik normaal loop! Ik vind het een hele verbetering. Ook merk ik, nu al, na een paar dagen, echt verschil in slapen nu ik mijn telefoon niet meer meeneem naar boven. Nemen jullie je telefoon mee naar boven? En hoe was jullie week? Ook zo genoten van het heerlijke weer!?

  de Week van de Wolf #44 De Week van de Wolf. Een wekelijkse korte samenvatting van mijn bruisende leven. Al mijn avonturen heel kort op een rijtje.

[jackyvanseters]

JAM2A - Oprdacht 7 - 20170213

Opdracht 1:

Samenvatting: Rob Geus is bekend van het programma de Smaakpolitie waar hij een kijkje neemt in restaurants en hun keukens keurt op de hygiëne. Als de keuken schoon is krijgen zij een keurmerk, ook wel een sticker op de ruit die laat zien dat de keuken schoon is. RamBam gaat onderzoeken hoe het programma van Rob Geus in elkaar zit en of het allemaal wel klopt. Zij gaan langs bij een restaurant dat geen keurmerk heeft gekregen van Rob. Op de site van Rob kun je ook een keurmerk kopen en RamBam besluit om dat te doen en te kijken of ze Rob Geus door de mand kunnen laten vallen. Als Rob langsgaat bij het restaurant is hij alleen maar positief en niet echt gefocust op de hygiëne van het restaurant. Uiteindelijk krijgt het restaurant het keurmerk, wat laat zien dat Rob Geus uit is op het geld wat hij met de keurmerken verdient.

Eigen mening: Ik vind dat RamBam er goed aan heeft gedaan om Rob Geus uit te testen. Hij wil voor de televisie alleen maar sensatie en voor zijn eigen organisatie alleen maar geld verdienen. Hij geeft er niet om of de keukens van de restaurants schoon zijn of niet wat oneerlijk is tegenover de restaurants.

Opdracht 2:

Beste klant van Lonsdale,

De laatste tijd wordt ons merk vaak geassocieerd met bepaalde groeperingen. Wij van Lonsdale willen graag duidelijk maken dat wij het hier niet mee eens zijn en wij het graag anders willen zien.

Daarom zijn wij van Lonsdale druk bezig met de positiviteit terug te krijgen in ons merk. We zetten ons in voor alle bevolkingsgroepen en steunen ook de Gay Pride. Daarmee willen wij laten zien dat wij tegen racisme zijn en geen politieke voorkeuren hebben.

Ook willen wij voor u als trouwe klant er alles aan doen om de positiviteit en de goede mentaliteit terug te zien in ons merk, zodat er een mooie toekomst staat te wachten voor zowel Lonsdale als voor u!

Wij willen u graag bedanken voor uw begrip. Daarom geven wij u een voucher met 25 procent korting op een artikel naar keuze. Deze kunt u vinden in de toegestuurde envelop.

Wij hopen u snel weer te zien bij Lonsdale!

Met vriendelijke groet,

Lonsdale Nederland

[josephignatz]

Joseph Ignatz

Aan de andere kant van de eikel, Joseph Ignatz (2019)

https://open.spotify.com/artist/35F1ICXuZUYL9wTZDafdT0?si=abUDoCHoQE6Y-Wu-Lsn6EA

https://youtu.be/C5dwn64838E

‘Aan de andere kant van de eikel’, het eerste nummer van het titelloze debuutalbum ‘Joseph Ignatz’ gaat over een vakantie naar Bretagne, Frankrijk, die nooit heeft plaatsgevonden.

Uitleg songtekst, Deel 3:

‘Met mij,’ zeg ik en ik neem op.

‘De Cinque Terre schijnt heel mooi te zijn. Zullen we dat doen‘, het is mijn vrouw.

‘De Zinke wat?’

‘De Cinque Terre bestaat uit vijf dorpjes langs de Italiaanse kust vlak bij La Spezia in Italië.’

‘Oh.’

‘De Ligurische zee.’

‘Prima.’

Het is wel weer een eind rijden, maar het lijkt mij een goed idee. Natuurlijk, de Italiaanse keuken. Ik heb er nu al zin in.

Het wordt een huisje in San Bernardino, een dorpje tegen La Spezia aan.

De MacBook Air kocht ik omdat mijn jongere broer ons ouderlijke huis, met toestemming van mijn vader, wist te verpatsen en omdat mijn vader het geld verdeelde over zijn kinderen. Het leek hem niet verstandig om het op zijn rekening te laten storten omdat dan de maandelijkse bijdrage aan de kas van het verzorgingstehuis waar hij, noodgedwongen, was ingetrokken, drastisch zou stijgen.

‘Ook al komen jullie maar een keer in de maand een kopje koffie drinken, ik geef het liever aan jullie dan aan de klootzakken in Den Haag,’ deelde hij ons mede.

Na het overlijden van Joop den Uyl had hij zich afgekeerd van de landelijke politiek. 

Mijn vrouw wenste een nieuwe televisie, ik wenste mij een goede laptop, voor onze zoon (hij was toen nog geen jaar oud) kochten wij een bakfiets en voor onze hond een nieuwe hondenmand. Het overige geld kwam op een spaarrekening, was voor later en daar zouden wij niet aankomen. Het bleef natuurlijk bij ‘zouden’. Wij hebben aardig wat horeca-gelegenheden in onze woonplaats Maastricht overeind gehouden. Of het nu te vreten was of niet, we moesten alles een keer uitproberen.

Het meisje aan de kassa, met het naamkaartje Sabine, vroeg of ik de bon wenste.

‘Ja, maar ken ik jou niet ergens van?’, vroeg ik.

‘Ik heb nog in de Playboy gestaan. Het was de maand februari,’ zei ze.

Ik kwam niet verder dan ‘kle…’ toen mijn vrouw mij een por gaf.

‘Dat kan ik toch wel zeggen: ‘kleed je dan eens uit, misschien herinner ik mij iets?’ Dat maakt toch niet uit,’ zei ik op de terugweg in de auto.

Ik kreeg geen reactie.

Vier jaren lang functioneerde de MacBook Air perfect. En toen ging mijn telefoon.

‘Waar hang jij eigenlijk uit?’, het was mijn vrouw.

‘Och, heel interessant. Kijk, ik loop toch al tegen de vijftig en ik vond dat het de hoogste tijd werd om mij al vast voor te bereiden op later. Ik ben naar het winkelcentrum gegaan en ik ben daar nu een biertje en een oude jenever aan het drinken. Het hele terras zit vol. Ik ben echt nog wel de jongste en een van de weinigen zonder stok of rollator, maar gezellig is het wel. Ik zit hier met een zekere Annie. Ze praat een beetje moeilijk, maar ze kan behoorlijk tetteren. Annie heeft net haar kunstgebit uitgedaan. Dat drinkt wat gemakkelijker en de kappertjes blijven dan ook niet plakken. Ze heeft…’, zei ik.

‘Er is iets heel vervelends gebeurd.’

‘Laat mij toch eens uitpraten. Annie heeft net…’

‘Ik had de laptop op de kleine tafel staan en was een glas rode wijn aan het drinken. Het glas stond naast de laptop. Toen lette ik even niet op en toen is de hond er met zijn staart tegenaan gegaan. De wijn is over de laptop heen gegaan. Ik krijg de laptop niet meer aan. Ik heb de laptop op de verwarming gelegd, maar ik vrees dat de laptop kapot is. Hij doet niets meer.’

‘Maar, verdomme, al mijn werk zit erin.’

‘Eh…ja, en wat dacht je van alle babyfoto’s, vakantiefoto’s en filmpjes.’

‘Ja, dat ook, maar al mijn creatieve uitspattingen staan er ook op. Ik heb niets opgeslagen op een externe harde schijf.’

‘De foto’s van ons kind, Joseph. Met die creatieve uitspattingen heb je nooit wat verdiend. Volgens mij ook de foto’s van zijn geboorte.’

‘Maar, waarom zet je er dan ook een glas rode wijn naast. Ik heb je zo vaak gezegd dat…’

‘Ik kan er toch ook niets aan doen dat de hond dat glas omstoot.’

‘Nou, we lossen wel op. Dat komt wel goed.’

‘Ja, doe Annie de groeten.’

‘Zal ik doen. Ze heeft zojuist een broodje kroket besteld. Dat wordt lachen.’

Het was vlak voor onze vakantie. Voor onze laptop hadden we een adresje gevonden in Beringen, België. De harde schijf was beschadigd. De kans was klein dat er nog bestanden op stonden. Maar, ze gingen kijken wat ze konden doen. Ik gaf mijn telefoonnummer.

‘Doe maar rustig aan. Wij gaan overmorgen op vakantie,’ zei ik tegen de al dan niet fatsoenlijke heer.

De verwachte reistijd was 10 uur en 21 minuten. We vertrokken om vier uur ’s ochtends. We wilden het rustig aan doen en een beetje op tijd op de plaats van bestemming zijn. De Italiaanse eigenaar had ons gevraagd om aan het eind van de middag daar te zijn. Ik wachtte met het starten van de auto.

‘Waar wacht je nou op?,’ vroeg mijn vrouw.

‘Je moet toch eerst de Garmin instellen.’

‘Ach, rijd maar. Ik doe dat onderweg wel, in Duitsland.’

Vlak voor Keulen haalde zij de aansteker uit de oplader en stak ze de Garmin erin. En het duurde…en het duurde.

‘Zwitserland en Italië staan er niet op,’ zei mijn vrouw.

‘Wat?’

‘Polen staat er wel op.’

‘De update?’

‘De laptop is toch kapot.’

Iets van La Spezia moest met de kaart gedaan worden.

Zeventien uren later stonden we in de stromende regen voor een stoplicht in het centrum van La Spezia. Mijn vrouw had de hulp van haar Smartphone ingeschakeld om de weg te vinden. Zwitserland was nog te doen. Bij Milaan ging het mis. Goed, een gekantelde vrachtwagen op de snelweg naar Bologna, daar konden we ook niets aan doen, veroorzaakte een enorme vertraging. We hadden het tijdens de reis zeven keer uitgemaakt. Onze zoon zong een liedje gebaseerd op het woorden ‘scheiding’, ‘alimentatie’ en ‘voogdij’. Hij kende alle door ons gebruikte scheldwoorden uit zijn hoofd en hij maakte kennis met het begrip ‘godvergeten kut-tunnel’.

‘Kijk pappa, we gaan weer door een godvergeten kut-tunnel.’

‘Hier gewoon rechtdoor blijven rijden en dan op een gegeven moment links omhoog,’ zei mijn vrouw.

Het laatste geitenpad, recht omhoog, in de stromende regen. Een tegenligger. Ik moest remmen en de motor sloeg af. De hellingproef vond ik tot dan toe nooit een probleem. Toen wel. Achter en voor mij een getoeter en gescheld. Ik ben uitgestapt, woest. Ik verloor op punten. Ruimschoots.

‘Moest dat nou,’ zei mijn vrouw.

‘Ja, dat moest, maar het doet wel enorm pijn.’

‘Pappa kan niet boksen,’ zei onze zoon.

We hadden de Garmin niet up-gedate. 

Met vriendelijke groet, Joseph.